ความคิดเห็นที่ 1 “การที่เรายอมรับด้านมืดของตัวเอง มันเป็นเรื่องที่ดีนะคะ เพราะเราจะควบคุมมันได้ ดีกว่าไม่รู้แล้วปล่อยให้มันทำร้ายตัวเอง แล้วก็คนอื่น พูดตรงๆนะคะ แพทก็อิจฉาคุณริน อิจฉาที่คุณชอบเขา แต่แพทก็ไม่เอาความอิจฉามาทำร้ายตัวเอง ถ้าวันนึงคุณกับคุณรินจะลงเอยกัน แพทก็ดีใจด้วย แต่ถ้าไม่ แล้วคุณเสียใจแพทก็เสียใจด้วย” แพทมองตาต้อมด้วยความจริงใจ            ต้อมอึ้งไป ทำหน้าเก้อๆ “คุณแพทพูดแบบนี้ ผมสร่างเมาเลย”            “ถ้าคุณต้อมอยากจะเมาต่อก็ได้นะคะ แพทมีบรั่นดี ไวน์ แล้วก็วอคก้า ดื่มได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ ที่นี่ฟรีบาร์ ไม่มีชาร์จ” แพทยิ้มแล้วลุกขึ้นชี้ไปตามห้องต่างๆ “แพทลืมบอกไป ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะคะ ด้านนี้ก็ครัว ส่วนนี่ก็ ... ห้องนอนแพทเอง” แพทยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้ามีอะไรฉุกเฉินเรียกได้ทันทีเลยนะคะ”            แพทจะเดินขึ้นข้างบน ก่อนเดินขึ้นบันไดก็หันมาอีกที “แต่ ถึงไม่ฉุกเฉินก็เรียกได้นะคะ”            แพทยิ้มหวานก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป ต้อมขำเบาๆ แล้วก็รู้สึกถึงความสบายใจแปลกๆ            “ควบคุมด้านมืดของตัวเอง” ต้อมยิ้มกับตัวเอง แล้วมองตามแพทไปอย่างเริ่มรู้สึกดี            ที่หน้าบ้านริมน้ำ คาวีนอนขดตัวอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน ด้วยความหนาวเย็น นารินเดินออกมาจากบ้านด้วยความคิดว่าคาวีคงไม่อยู่แล้ว แต่พอหันมาเห็นคาวีนอนอยู่ นารินชะงักนิดๆ คาวีนอนนิ่ง หน้าซีดๆ นารินตกใจ แต่พยายามทำเป็นปกติ ในใจแอบเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไร ทันใดนั้นคาวีก็ไอแค้กๆจะพลิกตัว ในจังหวะปรือตา เห็นนารินเดินลงจากบ้านพอดี คาวีรีบลุกขึ้น นารินไม่พูดอะไร ใส่รองเท้า ถือตะกร้าเตรียมไป คาวีงัวเงียถามนารินจะไปไหน แต่นารินไม่ตอบ คาวีรีบเดินเซ ๆ หนาว ๆ ตามไป            นารินเดินซื้อกับข้าวในตลาด คาวีเดินตามจ่ายเงินให้ แม้นารินจะไม่สนใจพูดกับคาวีเลย กระทั่งแม่ค้าคนหนึ่งสงสัยว่านารินกำลังท้อง แทนที่จะให้ผู้ชายเป็นฝ่ายถือตะกร้าให้ คาวีพยักหน้าเห็นด้วยกับแม่ค้า นารินตอบเสียงแข็งว่าเธอไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้ แต่ผู้ชายคนนี้เป็นพวกโรคจิต ตามตื้อไม่เลิก ไล่ยังไงก็ไม่ไป คาวีสะอึก แม่ค้ามองหน้าคาวี คาวีรีบบอกว่าไม่จริง แต่นารินเป็นเมียเขา เด็กในท้องก็ลูกเขา นารินเสียงดังว่าเธอไม่ใช่เมียคาวี            “ถ้าฉันเป็นเมียคุณจริง คุณรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันบ้าง คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร พ.ศ.อะไร เรียนจบที่ไหน ชอบสีอะไร ชอบกินอะไร รู้บ้างมั๊ย ถ้าเรื่องง่ายๆ แค่นี้ยังไม่รู้ อย่ามาบอกว่าฉันเป็นเมียคุณ”            นารินดึงถุงส้มออกจากมือคาวี แล้วเดินไป คาวียืนอึ้งอยู่ คนรอบๆข้างมองด้วยสายตาไม่วางใจกึ่งประนาม คาวีเครียด            00000000000000000000000000            ลีลาเดินเข้ามาในบ้านหน้าเครียด เริ่มฤกษ์เดินลงมาจากบ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบโต ลีลางง ถามว่าจะไปไหน เริ่มฤกษ์มองหน้าแล้วตอบน้ำเสียงไม่เป็นมิตรว่าจะไปอยู่หอกับเพื่อนจนกว่าจะเรียนจบ ลีลานิ่วหน้า ว่านารินก็หายไปคนหนึ่งแล้ว เริ่มฤกษ์ยังจะทิ้งแม่ไปอีกเหรอ แต่ลาวัณย์เดินเข้ามาบอกว่าให้ปล่อยเริ่มฤกษ์ไป เพราะเธออยู่ได้ เริ่มฤกษ์ยกมือไหว้ลาลาวัณย์ แล้วจะเดินออกไป ผ่านหน้าลีลา เริ่มฤกษ์ไม่ยกมือไหว้ ไม่บอกลา ไม่พูดด้วยสักคำ แล้วก็เดินผ่านลีลาไป เหมือนไม่มีตัวตน ลีลาอึ้ง เรียกเริ่มฤกษ์ แต่เริ่มฤกษ์ไม่สนใจ ลาวัณย์ส่ายหน้าแล้วก็เดินกลับเข้าครัวไป ลีลาหันมาเรียกลาวัณย์ แต่ลาวัณย์ก็ไม่หยุด เดินหายเข้าครัวไป ลีลาได้แต่ยืนโกรธปรายตาไปเห็นรูปของคาวีวางอยู่ รอยยิ้มของคาวีเหมือนยิ้มเยาะอยู่ในที ลีลาแค้นใจเดินมาปัดรูปคาวีตกพื้น จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:00:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คาวีโทรศัพท์มาหาแพท ถามวันเกิดของนาริน แพทโวยวายว่าเธอจะไปรู้ได้ยังไง แพทคุยไป ทอดไข่ไป นึกขึ้นได้เลยจะส่งโทรศัพท์ให้คาวีถามต้อม คาวีตกใจเล็กน้อยเมื่อแพทส่งโทรศัพท์ให้คุยกับต้อม ต้อมเองก็รับโทรศัพท์มางงๆ ต้อมชั่งใจนิดนึงก่อนจะพูดโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร            “คุณอยากรู้อะไรเกี่ยวกับคุณรินบ้าง”            คาวีรู้สึกอุ่นใจขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ระเคืองหู คาวีถามตรงๆ ถึงเรื่องวันเกิดนาริน และสีที่นารินชอบ ต้อมตอบได้หมด พอถึงเรื่องอาหาร ต้อมบอกว่าเขาไม่เคยถาม แล้วงงๆว่าคาวีอยากรู้ไปทำไม            “ผมเพิ่งรู้ว่าผมรู้จักนารินน้อยมาก ผมอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้” คาวีบอก            ต้อมฟังแล้วรู้สึกดีใจ “ผมคงช่วยคุณได้แค่นี้ ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ คุณต้องโทร.อีกคน”            ต้อมแนะให้คาวีโทรศัพท์ถามลาวัณย์ ว่านารินชอบกินอะไร ซึ่งระหว่างที่ลาวัณย์รับโทรศัพท์คาวี ลีลาอยู่ใกล้ๆ เงี่ยหูแอบฟังสุดฤทธิ์            ที่ครัวเก่าๆของลุงกับป้า คาวีกำลังพยายามทำอาหารอย่างขมักเขม้น มีลุงกับป้ายืนดูให้กำลังใจ คาวีต้มน้ำ ใส่ผัก น้ำกระเด็นลวกมือ คาวีสะดุ้ง แล้วก็ต้องอดทน คาวีตำเครื่องทำแกงเลียง สุดลำเค็ญ ทำไปก็โทร.หาลาวัณย์ไป ลาวัณย์สอนไป ก็ต้องคอยหลบลีลาไปด้วย คาวีทอดปลาตัวเล็กตัวน้อย น้ำมันกระเด็น คาวีสะดุ้งโหยงๆไปมา ลุงป้าเห็นแล้วสงสาร ป้าจะเข้ามาทำ คาวียกมือห้าม แล้วทำเอง คาวีทอดปลาไป น้ำมันกระเด็นไป ร้องโวยวาย ลาวัณย์ได้ยินแล้วเป็นห่วง คาวีล้างผักเตรียมผัดผัก หน้ามันเยิ้ม แขนมีแผลเต็มไปหมด คาวีตั้งกระทะใส่น้ำมัน เตรียมผัดผัก พอใส่ผักน้ำกระเด็น คาวีกระโดด แต่ก็พยายามทนผัดผักกระหล่ำน้ำปลาอย่างสุดความสามารถ จนได้อาหารสามอย่าง มีแกงเลียงหนึ่งถ้วย ปลาตัวเล็กตัวน้อยทอด และผัดผัก หน้าตาอาจจะไม่น่ากิน แต่ความตั้งใจเต็มเปี่ยม คาวีมองดูพร้อมรอยยิ้ม            ลาวัณย์คุยโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้ม            “ทำได้ก็ดีแล้ว ขอให้กินได้ด้วยแล้วกัน อยากรู้อะไรอีกก็โทร.มาได้นะ สวัสดีจ้ะ”            ลาวัณย์วางสายไป ลีลารีบเดินมาถามว่าลาวัณย์คุยกับใคร ลาวัณย์ตอบเสียงนิ่งว่าคาวี ลีลาตาโตถามว่าคุยเรื่องอะไรกัน            “คุณคาวีเขาอยากจะทำกับข้าว แม่ก็สอนเขาไป”            “คนอย่างคาวีเนี่ยนะจะทำกับข้าว”            “เขาอยากจะทำให้คนอื่นทาน แล้วคนนั้นก็คือ นาริน”            ลีลาสะอึกหน้าร้อนผ่าว “วีเจอกับรินแล้วเหรอ”            “ใช่ แต่ไม่ต้องถามว่ารินอยู่ที่ไหน เพราะแม่ไม่รู้”            ลาวัณย์พูดทิ้งไว้ แล้วก็เดินไป ไม่สนใจ ลีลาได้แต่ยืนตัวสั่น หน้าเครียด            000000000000000000000000000            นารินนั่งร้อยมาลัยอยู่หน้าบ้าน คาวีเดินมาพร้อมถาดอาหาร ตะโกนเรียกนาริน บอกว่าเขาเอาอาหารมาให้ คาวีจะขึ้นบ้าน นารินเสียงดุสั่งห้ามขึ้น คาวีชะงักเท้า            “โอเคๆ ไม่ขึ้นก็ได้ แต่คุณต้องทานอาหารที่ผมทำมาให้นะ มีแต่ของชอบของคุณทั้งนั้นเลย แล้วก็มีประโยชน์กับเด็กในท้องด้วย แม่คุณเป็นคนสอนผมทำเองเลยนะ”            นารินขมวดคิ้ว คาวีรีบบอก            “สอนทางโทรศัพท์น่ะ นี่” คาวียืนอยู่นอกบ้าน แต่วางอาหารไว้ที่ระเบียง “มีแกงเลียง ปลาทอด แล้วก็กระหล่ำผัดน้ำปลา มันอาจจะไม่อร่อยเท่ากับฝีมือแม่คุณ แต่ผมตั้งใจเต็มที่ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยทำให้ใครกิน ผมทำให้ลูกแล้วก็คุณกินเป็นครั้งแรก”            คาวียิ้มภูมิใจและเปี่ยมหวัง นารินมองแววตานิ่งเฉยบอกว่าเธอไม่กิน คาวีหุบยิ้ม แล้วยังพยายาม            “ที่ผ่านมาผมอาจจะไม่ใส่ใจคุณ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วนะว่าคุณเกิดวันที่เท่าไหร่ คุณชอบสีอะไร แล้วผมก็ตั้งใจทำของที่คุณชอบมาให้ทาน คุณจะไม่ให้โอกาสกินมันสักหน่อยเลยเหรอ” คาวีมองด้วยแววตาอ้อนวอน            นารินวางมาลัย แล้วลุกขึ้นเดินมา คาวียิ้มนิดๆมีหวัง แต่แล้วนารินก็หยิบชามกับข้าวมาเททิ้งทุกอย่างต่อหน้าคาวี คาวีอึ้งไป มองดูกับข้าวที่อุตส่าห์ทุ่มเทเวลาทำมาทั้งวันด้วยความเสียดายและเสียใจ            “ทำไมรินต้องทำแบบนี้ด้วย”            “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่กิน จะได้ไม่ต้องพร่ำเพ้อ ถึงความพยายามให้ฉันฟัง คุณอาจจะทำให้แม่ฉันใจอ่อน ยอมสอนคุณทำกับข้าวได้ แต่คุณไม่มีวันทำให้ฉันใจอ่อนกินของคุณได้”            คาวีอึ้ง แววตาเสียใจอย่างแรง นารินมองหน้าคาวี แล้วพูดตอกย้ำ            “ตอนนี้คงรู้แล้วสิ ว่าการโดนทำร้ายจิตใจเนี่ยมันเจ็บปวดแค่ไหน”            นารินหันไปหยิบถาดดอกไม้ แล้วเดินเข้าบ้าน ปิดประตู ไม่สนใจ คาวีมองถาดอาหารที่วางอยู่ และอาหารที่ถูกเททิ้งอยู่ที่พื้นด้วยความเสียใจ คาวีคิดเครียด            นาฬิกาบอกเวลาตีสี่พอดีเป๊ะ ได้เวลาเก็บดอกมะลิ เพราะวันนี้ป้าบอกว่าไม่มีคนออกไปเก็บ นารินคงต้องเก็บเอง นารินเลยลุกเดินออกมาจากบ้าน มองไปที่คาวีนอนประจำ แต่ไม่เห็น นารินมองที่ระเบียงก็ไม่มีอาหาร นารินแปลกใจแต่พยายามไม่สนใจ นารินเดินลงจากบ้านเตรียมไปเก็บดอกไม้            นารินเดินมาที่สวนมะลิ หยิบตะกร้า และหมวกจะไปเก็บดอกไม้ แต่ต้องชะงักเพราะเห็นผู้ชายกำลังเดินเก็บอยู่ นารินสงสัย            “ไหนป้าบอกว่าไม่มีคนเก็บ” นารินแปลกใจแล้วเดินเข้าไปดู “ขอโทษนะคะ เก็บได้เยอะหรือยังคะ”            คาวีหันมา “เกือบเต็มตะกร้าแล้วครับ”            นารินชะงักกึก มองคาวีด้วยความแปลกใจ            “ผมตื่นมาเก็บตั้งแต่ตอนตีสามครึ่ง อีกแป๊บนึงก็เต็มตะกร้าแล้ว”            นารินเห็นแล้วไม่สนใจ นารินหันหลังแล้วเดินหนีไป            “ริน รินจะไปไหน” จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ฉันก็ไปเก็บดอกไม้ของฉัน”            “เดี๋ยวผมเก็บให้เอง คุณไม่ต้องเก็บหรอก”              “ไม่ต้อง ฉันทำของฉันเองได้” นารินเดินหนีไป ไม่สนใจ            คาวีงงๆ เอาไงดี แล้วก็ตัดสินใจเก็บดอกไม้ต่อ อย่างมุ่งมั่น            คาวียกตะกร้าสุดท้ายที่มีมะลิวางเต็มพูนไว้ที่หน้าบ้านป้า นารินหันมาบอกป้าเสียงนิ่งๆ            “ดอกไม้ที่รินไม่ได้เก็บเอง รินไม่เอานะป้า”            คาวีหันมามองหน้านาริน ป้ามองคาวีด้วยความเห็นใจ            “แต่คุณเขาอุตส่าห์มาช่วยเก็บให้ตั้งแต่เช้ามืดเลยนะ” ป้าท้วง            “รินไม่ได้ขอร้อง เขาอยากทำก็เรื่องของเขา นี่จ้ะ ค่าดอกไม้ของริน รินไปก่อนนะ”            นารินถือตะกร้าเดินกลับบ้านไปเลยไม่สนใจ คาวีคิดเอาไงดี คาวีตัดสินใจถือดอกมะลิทั้งหมดที่เก็บได้เดินตามนารินไปแล้วบอกป้าว่าเดี๋ยวเขาจะมาจ่ายเงิน แล้วคาวีก็วิ่งตามนารินไป ป้ามองสงสาร            000000000000000000000000            ที่โรงแรมของแซม แซมกับติ๋วเดินคุยกันมา ติ๋มถามแซมขึ้น            “คุณรู้หรือเปล่าว่านายต้อมเตลิดไปไหนเนี่ย ไม่กลับมานอนที่ห้องหลายวันแล้วนะ”            “อยู่กับแพท” แซมบอก            ติ๋วชะงักกึก หยุดเดิน หันขวับ “ต้อมอยู่กับคุณแพท”            “อืม แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เพื่อนผมบอกว่าน้องชายคุณยังปลอดภัย ไม่โดนล่วงเกินใดๆ แต่ถ้าอยู่นานมากกว่านี้ มันก็ไม่แน่”            “คุณนี่ พูดเป็นเล่นไปหมด ตกลงว่ามันยังไงกันแน่เนี่ย ทำไมนายต้อมถึงไปอยู่กับคุณแพทได้”            “แหม ก็คนเขากำลังเจ็บช้ำ มันก็ต้องอยากได้คนปลอบใจเป็นเรื่องธรรมดา คุณคิดว่าการที่นายต้อมมันต้องขับรถพาเจ้าวีไปหารินด้วยตัวเอง มันน่าสนุกนักหรือไง”            ติ๋วพยักหน้าเข้าใจ “มันก็จริง ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ คาวีกับคุณรินก็มาเจอกัน นายต้อมก็ดันมาอยู่ในเหตุการณ์อีกเหมือนแกล้งกันชัดๆ”            “แบบนี้ก็ดีแล้ว ต้อมมันจะได้ตัดใจจากรินสักที”            ติ๋วพยักหน้าเห็นด้วย สองคนเดินผ่านฉากกั้นบางๆที่ตั้งอยู่ ข้างหลังเป็นลีลายืนอยู่หลังฉาก ได้ยินที่ติ๋วกับแซมคุยทั้งหมด ลีลายืนอึ้ง            ด้านนารินเดินมาถึงบ้าน เตรียมจะเข้าบ้าน คาวีรีบเดินตามมา คาวีวางดอกไม้ไว้ที่ระเบียงบ้าน นารินหันมาเสียงแข็ง            “เอาออกไปนะ”            “แต่ริน ผมตั้งใจอยากจะช่วย”            “แต่ฉันไม่รับ”            นารินจะเข้าบ้านไป คาวีเริ่มทนไม่ได้ โวยขึ้น            “คุณเป็นอะไรของคุณ ผมพยายามจะดีด้วย ผมยอมทำทุกอย่าง ทำไมคุณยังใจร้ายอยู่อีก ถ้าคุณไม่เห็นแก่ความตั้งใจของผม ก็น่าจะเห็นแก่ลูกบ้าง หรือคุณอยากให้ลูกเกิดมาเป็นลูกไม่มีพ่อ”            นารินชะงักกึก คำพูดของคาวีได้ผล ทำให้นารินหันกลับมา            “เพราะฉันเห็นแก่ลูก ฉันถึงต้องอยู่ห่างคุณ”            คาวีอึ้ง “ทำไม”            “เพราะฉันไม่อยากให้เขาเป็นเหมือนคุณ ฉันไม่อยากให้เค้าเกิดมามีแบบอย่างแย่ๆ หรืออยู่ใกล้คนที่ไม่ดี โดยเฉพาะคนที่เป็นพ่อเขาเอง ฉันไม่อยากให้เขามีนิสัยปากร้าย คิดร้าย ใจร้าย เห็นแก่ตัว ไม่มีน้ำใจ รักใครไม่เป็น เหมือนคุณ”            “แต่ผมรัก ...”            คาวีชะงักปากยังแข็ง ไม่กล้าพูดออกไปทั้งที่ในใจอยากพูด นารินรอฟัง แอบลุ้นในใจ            “รักลูก ผมยอมทำทุกอย่างได้เพื่อลูก”            นารินได้ยินแล้วรู้สึกใจแป้ว ประหลาดๆ คาวีพูดต่อ น้ำตาซึมๆ            “ผมอยากเป็นพ่อที่ดี ผมอยากมีโอกาสได้เลี้ยงดูเค้าให้เป็นคนดี ไม่เป็นเหมือนผม”            คาวีมองหน้านารินขอความเห็นใจ นารินมองหน้าคาวี แล้วตอบกลับไป            “ลูกของฉัน เขาเป็นคน เขามีชีวิตของตัวเอง คุณเคยใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นมาแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้คุณใช้ลูกเป็นเครื่องมือในการแก้ตัว”            คาวีอึ้งไป นารินปรายตามองดอกมะลิของคาวี            “เอาดอกไม้ของคุณออกไปจากบ้านฉันด้วย ฉันไม่อยากเห็นมัน”            นารินเดินเข้าบ้านไป คาวีเครียด มองดอกไม้ที่วางอยู่ แล้วก็กลุ้มใจ..คิดหาทางออกไม่ถูก จบตอน 21 จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:00:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวรรค์เบี่ยง 22    แพทกำลังสั่งงานลูกจ้าง เพื่อจะไปเปิดตัวงานให้งานหนึ่ง สักพักมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงลีลา ที่โทรมาพูดเสียงหวาน            “คุณแพท ลีเองนะคะ สบายดีหรือเปล่าคะ”            พทตอบกลับไป น้ำเสียงหยั่งเชิง เป็นกลางๆ “งานยุ่งนิดหน่อย แต่อย่างอื่นก็ดีค่ะ แล้วคุณลีเป็นยังไงบ้างคะ”            ลีลาเสียงเครียดขึ้นเล็กน้อย “ไม่ค่อยดีหรอกค่ะ ตั้งแต่คุณคิดเสีย บ้านก็เงียบๆ ตอนนี้รินก็ไม่อยู่อีก บ้านก็ยิ่งเงียบไปใหญ่ ที่ลีโทร.มาหาคุณแพท ก็เพราะเป็นห่วงต้อมน่ะค่ะ” ลีลาเข้าเรื่อง “ลีเห็นใจต้อมที่ต้องเป็นคนพาคาวีไปหาริน ต้อมเขาคงจะเสียใจมาก ลีก็เข้าใจนะคะ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงๆต้อมก็คงจะสู้คาวีไม่ได้ แล้วตอนนี้ต้อมเป็นยังไงบ้างคะ”            แพทหันไปมองต้อมที่นั่งเหม่อๆ รอแพทอยู่แถวนั้น แล้วหันมาตอบลีลา            “คุณต้อมเขาเข้าใจดีค่ะ ตอนนี้ก็โอเคแล้ว”            ลีลาทำเสียงอ่อนลงด้วยความเป็นห่วง “แล้วตอนนี้ต้อมเขาอยู่ที่ไหนคะ ลีอยากจะคุยกับเขาหน่อยน่ะค่ะ”            แพทคิด แล้วก็ตอบกลางๆว่าต้อมมาช่วยเธอทำงาน และรีบตัดบทว่าถ้ายังไงเธอจะบอกให้ต้อมโทรหาลีลาเอง ลีลาชะงักนิดๆ แต่ต้องทำน้ำเสียงเป็นปกติ            “ได้ค่ะ ฝากบอกต้อมด้วยนะคะว่าลีเข้าใจ และเป็นห่วงเค้า แค่นี้นะคะ” ลีลาวางสายแววตาครุ่นคิด            แพทวางสายไป แววตาครุ่นคิดเหมือนกัน แพทหันไปมองต้อม ลีลากดโทรศัพท์หาแซม            “แซมเหรอ ลีอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของบริษัทคุณแพท พอดีจะมีงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าเดือนหน้า ลีติดต่อคุณแพทไม่ได้  เผื่อเค้าจะรู้ว่าตอนนี้คุณแพทอยู่ที่ไหน ลีจะได้แวะไปหา”            ลีลาจิกหางตา แววตาแข็ง ผิดกับน้ำเสียงที่แสนอ่อนหวาน            ต้อมนั่งรอแพทอยู่แถวที่แพทเตรียมงานอยู่ ต้อมหันไปดูเห็นผู้หญิงท้องแก่ เดินจับมือมากับสามี ต้อมเห็นแล้วคิดถึงนาริน แล้วพาลนึกถึงคาวีไปด้วย แพทเดินมานั่งข้าง ๆ ต้อม และบอกว่าลีลาโทรมาถามหาต้อม และลีลาก็รู้ด้วยว่าต้อมเป็นคนพาคาวีไปหานาริน ต้อมขมวดคิ้วสงสัยว่าลีลารู้ได้ยังไง แพทบอกน้ำเสียงลีลาเหมือนเป็นห่วงมากมาย ต้อมสงสัยว่าลีลาอาจจะทำใจได้แล้ว แต่แพทไม่คิดอย่างนั้น            “แต่มันมากมายเกินไป จนผิดปกติ แพทว่าเราคงจะต้องระวังตัวกันมากขึ้น แพทยังไม่อยากให้คุณลีเข้ามาในสถานการณ์ตอนนี้ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าคาวีกับคุณรินเป็นยังไงกันบ้าง”            ต้อมคิดแล้วก็ตัดสินใจชวนขึ้น “งั้นวันนี้พอคุณทำงานเสร็จแล้ว เราไปหาสองคนนั้นกัน จะได้รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง”            แพทมองหน้าต้อม ถามย้ำอีกที “ถ้าไปแล้ว เห็นเขาคืนดีกัน คุณทำใจได้เหรอ”            ต้อมมองหน้าแพท แววตากรุ่มกริ่ม “ผมควบคุมด้านมืดของตัวเองได้ ไม่ต้องห่วง”            ต้อมยิ้มสดใส แพทถึงกับละลาย            “ขอร้อง อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั๊ย มันทำให้หัวใจทำงานหนักเกินไป”            ต้อมขำ “เว่อร์จริงๆ ไปทำงานได้แล้ว จะได้รีบไปหาคุณรินกับคาวี” ต้อมดันตัวแพท            แพทนั่งนิ่งทำหน้าเคลิ้ม “มือคุณต้อมอุ่นจัง”            ต้อมขำแล้วออกแรงผลักอย่างแรง “ไปได้แล้ว” จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:01:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แพทเสียหลักตกเก้าอี้ ต้อมตกใจ            “อุ๊ย ขอโทษ แรงไปหน่อย” ต้อมยิ้มเขินๆ 00000000000000000000000000            ที่บ้านริมน้ำอันสงบ นารินนั่งร้อยมาลัยอยู่ในบ้าน นารินคิดถึงคำพูดของคาวีเมื่อเช้าว่ารักลูก ทำให้นารินรู้สึกน้อยใจอยู่ลึกๆ สักพักเสียงคาวีเรียกนารินดังมาจากหน้าบ้าน นารินสะดุ้งนิดๆ คาวียืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับถาดอาหารกลางวัน นารินโผล่หน้ามา ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แล้วก็ปิดประตูใส่คาวี คาวีชะงักกึก ยืนมองหน้าบ้านที่ปิดเงียบ นารินยืนอยู่ในบ้าน พยายามกลั้นใจ ไม่สน คาวียืนซึมสักพักก็หันหลังเดินกลับไป นารินแอบมองทางหน้าต่าง กัดฟัน ต้องไม่ใจอ่อน            นารินร้อยมาลัยเสร็จแล้วเรียงใส่ตะกร้ารอป้ามารับไปส่ง เสียงรถลุงบีบแตรดังปิ๊บๆ นารินยิ้มนิดๆ แล้วยกตะกร้าลงมา ประตูรถเปิดออก คาวีเดินลงมา นารินชะงัก            “ป้าบอกว่าลุงไม่ค่อยสบาย เลยให้ผมมารับมาลัยไปส่งให้แทน”            นารินสะบัดหน้า “ไม่ต้อง ฉันไปเองได้”            “คุณท้องโตแบบนี้แล้วจะไปไหวได้ยังไง”            “ฉันไปของฉันได้ก็แล้วกัน”            “ริน รินอย่าทรมานตัวเองแบบนี้ได้มั๊ย มันไม่มีอะไรดีเลยนะ ให้ผมช่วยดีกว่า” คาวีจะช่วยถือตะกร้า            นารินเบี่ยงตัวหลบ “ไม่ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”            “รินทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้”            “ทำไมคุณถึงได้ตื้อแบบนี้ เลิกยุ่งกับฉันแล้วกลับไปอยู่ในโลกของคุณ ที่นี่เป็นบ้านของฉัน เป็นโลกของฉัน ฉันไม่ต้องการคุณ”            นารินถือตะกร้าแล้วเดินไป คาวีถอนหายใจ ก่อนรีบเดินตามรินไป            นารินไม่ยอมขึ้นแท๊กวี่ แต่วิ่งขึ้นรถเมล์ คาวีรีบตามไปด้วยความทุลักทุเล นารินนั่งอยู่บนรถเมล์ คาวีเดินเซขึ้นมาบนรถเมล์อย่างไม่คุ้นเคย เป็นการขึ้นรถเมล์ครั้งแรกในชีวิต คาวีเดินไปชนคนโน้นทีคนนี้ที ต้องรีบขอโทษยกใหญ่ คนบนรถเมล์มองคาวีด้วยความหงุดหงิด คาวีพยายามเดินตรงๆ ไปหานาริน นารินปรายตามองด้วยความไม่สนใจ นารินนั่งข้างๆผู้ชายอีกคน คาวียืนอยู่ข้างๆนารินยิ้มให้นารินที่ปรายตามอง นารินเมินไม่สนใจ กระเป๋ารถเมล์เดินมาเก็บเงิน นารินจ่ายส่วนของตัวเอง กระเป๋าส่งตั๋วให้แล้วหันมาทางคาวี ขอค่าโดยสาร คาวีชะงักงงๆ ล้วงเงินออกมา บังเอิญมีแต่แบงค์พัน กับแบงค์ห้าร้อย คาวีหยิบแบงค์ห้าร้อยส่งให้กระเป๋ารถเมล์ กระเป๋าโวย            “พี่แบงค์เล็กๆกว่านี้ไม่มีเหรอ ค่ารถแค่เจ็ดบาท ให้ซะแบงค์ห้าร้อยเลย ผมจะเอาที่ไหนมาทอน ไม่มีทอนหรอก ไปหาแลกคนอื่นมาจ่ายแล้วกัน เดี๋ยวมาเก็บอีกที”            กระเป๋าเดินไปเก็บคนอื่น คาวีเหวอๆ แล้วก็หันมาทางนาริน นารินเมินหน้าไม่สนใจ คาวีถาม            “ริน มีเจ็ดบาทหรือเปล่า”            “มี แต่ไม่ให้”              คาวีอึ้ง “งั้นผมขอแลกแบงค์ย่อยก็ได้”            “ไม่มี” นารินเมินหน้าไปทางอื่น            คาวีอึ้งไป เอาไงดี กระเป๋ามาเร่งอีก กระเป๋ารำคาญ            “งั้นเดี๋ยวมาอีกรอบ ให้ไวนะพี่”            กระเป๋าเดินกวนไปเก็บคนอื่นต่อ คาวีหันซ้ายหันขวาทำไงดี คาวีต้องหันไปถามคนข้างๆ            “มีเงินให้แลกมั๊ยครับ”            คนในรถเมล์ส่ายหน้า คาวีหันไปถามอีก 4-5 คน แต่ไม่มีใครมี นารินปรายตามองในใจก็สงสารแต่ต้องทำใจแข็ง คาวีถามสักพักก็ตัดสินใจพูดขึ้น            “ผมขอแค่เจ็ดบาทก็ได้ครับ ที่เหลือผมไม่เอา”            นารินเบ้หน้านิดๆ หมั่นไส้ในความรวย คนบนรถเมล์รีบควักเงินกันใหญ่ ผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆไวสุดๆ รีบส่งเงินให้คาวี 7 บาท คาวีส่งแบงค์ห้าร้อยให้ และรับเหรียญมา แต่ด้วยความรีบเหรียญหล่นตกที่พื้น คาวีรีบก้มลงเก็บ            “ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ”            คาวีต้องก้มลงไปที่เก็บเงินที่อยู่ตามพื้นด้วยความอเน็จอนาจ บางคนช่วยเก็บส่งมาให้ เหรียญบาทหนึ่งเหรียญกลิ้งมาอยู่ที่เท้านาริน นารินปรายตามามอง ลังเลว่าจะเก็บให้ดีมั๊ย แล้วก็ตัดสินใจไม่เก็บ คาวีหันมาเห็นเหรียญบาทที่เท้าของนาริน คาวีมองหน้านาริน นารินเชิดขึ้นมองไปนอกหน้าต่างไม่สนใจ คาวีค่อยๆก้มลงหยิบเหรียญบาทที่วางอยู่ข้างๆเท้านาริน คาวีเงยหน้าขึ้น เห็นความเย็นชาของนารินยิ่งเศร้า กระเป๋าเดินมาเก็บเงิน คาวีส่งเงินให้ กระเป๋ารับมา รถชะลอจะจอดป้ายพอดี นารินลุกขึ้น คาวีเหวอ ประมาณว่าเพิ่งจ่ายเงินจะลงแล้ว รถจะจอดป้าย นารินหันจะเดินลง ตะกร้ามาลัยกระแทกโดนคาวี คาวีเซๆ นารินไม่สนใจ กระเป๋ารถเมล์หันมาเห็นพอดี            “คนท้องจะลง ขอทางด้วยครับ” กระเป๋ารับตะกร้ามาช่วยนารินถือ            นารินยิ้มขอบคุณ ส่งตะกร้าให้กระเป๋ารถเมล์  คาวีมอง แววตาน้อยใจ ให้กระเป๋าช่วย ไม่ให้ตัวเองช่วย นารินเดินมาที่ประตูรถเมล์ คาวีจะช่วย แต่นารินบอกไม่ต้องมาจับตัวเธอ นารินเดินจับท้อง พยายามลงด้วยตัวเอง คาวีรีบเดินตามไป            นารินเดินตรงไปที่ตลาด เริ่มรู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้อง แต่อดทนไม่แสดงอาการออกมา นารินเอามือนึงจับท้องอีกมือถือตะกร้า คาวีเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่นารินก็บอกไม่เกี่ยวกับคาวี แล้วรีบเดินเข้าตลาดไป คาวีส่ายหน้า แต่ยังเดินตามต่อไป            ที่แผงมาลัย นารินวางตะกร้า แล้วเจ็บท้องเล็กๆ นารินเอามือจับท้องเบาๆ คาวีเดินตามมา นารินรีบทำเป็นปกติ เจ้าของแผงส่งเงินให้นาริน นารินรับเงินมาประมาณพันสามร้อยกว่าบาท นารินนับเงินแล้วเก็บเข้ากระเป๋า คาวีมองตามบ่นๆกับนาริน จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ตื่นมาเก็บดอกไม้ ตั้งแต่ตีสี่ แล้วนั่งร้อยทั้งวันทั้งคืน ได้เงินแค่พันกว่าบาทเองเหรอ”              “สำหรับคุณมันอาจจะน้อย แต่สำหรับฉันมันมากพอที่จะดูแลตัวเองได้”            “ได้ แต่ไม่ดี ผมว่าคุณกลับไปอยู่กับผม อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร ผมมีเงินให้คุณใช้มากกว่านี้หลายล้านเท่า”            นารินหันมา “แต่ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ แม้แต่บาทเดียวฉันก็ไม่เอา”            นารินหันหลังให้คาวี นารินเจ็บหน่วงที่ท้อง แต่กลั้นใจทน คาวีนิ่งไป แล้วก็รวบรวมใจ ไม่ท้อจะเดินตามนาริน แล้วก็นึกได้ คาวีหันไปที่เจ้าของแผงดอกไม้ขอแลกเหรียญ เพื่อขึ้นรถเมล์ขากลับ            ลีลาสั่งบุญเกิดให้ออกรถ แล้วไปดักที่หน้าบ้านแพท สักพักลีลาก็เห็นต้อมกับแพทนั่งมอเตอร์ไซค์ออกไปด้วยกัน ลีลาสั่งบุญเกิดให้ตามด้วยใจลุ้นระทึก กระทั่งเห็นต้อมและแพทมาที่เขตจังหวัดนนทบุรี ลีลาสงสัยว่าทั้งคู่มาทำอะไรที่นี่ แล้วพึมพำเบาๆแต่บุญเกิดได้ยินว่าต้อมและแพทต้องมาตามหานารินและคาวีแน่ๆ แต่ไม่ทันไร บุญเกิดก็คลาดกับรถของต้อมและแพทจนได้ บุญเกิดถามว่าจะให้เขาตามไปทางไหนต่อ ลีลาหงุดหงิดให้ขับรถต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งที่สุดก็ไม่มีวี่แววของต้อมกับแพท ลีลาเซ็ง สั่งบุญเกิดให้กลับบ้านอย่างอารมณ์เสีย            คาวีกับนารินเดินมาที่ท่าเรือ นารินเดินนำด้วยความไม่สนใจ คาวีคอยเดินตามด้วยความเป็นห่วง นารินเจ็บท้องมากขึ้น นารินหยุดเดิน คาวีรีบเดินมาดู            “ริน ผมก็ไม่อยากยุ่งนะ แต่ผมเห็นคุณอาการไม่ค่อยดีมาตั้งแต่ที่ตลาดแล้ว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”            “เป็น แต่ไม่ใช่ธุระของคุณ ฉันดูแลตัวเองได้”            นารินกลั้นใจ เดินประคองท้องจะลงเรือ คาวีรีบเข้ามาช่วยประคอง นารินทั้งผลักทั้งสะบัดตัวออกจากคาวี ในจังหวะที่นารินผลัก คาวีไม่ทันระวังตัว แรงผลักทำให้คาวีเสียหลักตกจากท่าน้ำ นารินตกใจ คาวีอยู่ในน้ำ พยายามพยุงตัวไปมาเรียกนาริน คนที่ท่าเรือมองด้วยความตกใจ นารินมองคาวีเป็นห่วง แต่ต้องทำเป็นไม่สนใจ นารินเบือนหน้าหนี แล้วเดินขึ้นเรือไปไม่สนใจ คาวีอึ้ง นารินขึ้นไปนั่งบนเรือ คาวีรีบตะโกน            “ริน..อย่าเพิ่งไป ริน รอผมด้วยริน”            นารินไม่สนใจ คนบนเรือหันมาถามว่าจะรอไหม นารินคิดแล้วตัดสินใจบอกว่าไม่ต้องรอ เพราะไม่รู้จักกัน คนเรือตะโกนบอกคาวีให้ไปเที่ยวหน้า คาวีรีบเรียกนารินอย่าเพิ่งไป นารินนั่งอยู่บนเรือ ในใจก็เป็นห่วง แต่ต้องกดไว้ นารินทำไม่สนใจ นั่งตัวตรงอยู่บนเรือ คาวีพยุงตัวอยู่ในน้ำ มองดูนารินและเรือค่อยๆทิ้งห่างออกไป คาวีลอยตัว อยู่ในน้ำ ด้วยความเศร้า และเปียก คนที่ท่าน้ำบอกให้คาวีส่งมือมาจะช่วยดึงขึ้นจากน้ำ คาวียังเศร้าอยู่ในน้ำ            00000000000000000000000            แพทเลิกคิ้วด้วยความตกใจ เมื่อรู้จากป้ากับลุงว่าแกงหม้อที่ตั้งบนโต๊ะ คาวีเป็นคนทำเอง ป้ากับลุงนั่งคุยกับต้อมและแพทอยู่หน้าบ้าน ป้ายิ้มบอก            “จ้ะ นี่ยังน้อยนะ บางวันทำเยอะกว่านี้อีก คุณเขาทำกับข้าวอร่อยนะ”                      “ไม่น่าเชื่อ” แพทตักขึ้นมาดู “นี่ถ้าไม่เห็นเองกับตา ต้องคิดว่าโกหกแน่ๆ ถ้าไปบอกคนอื่นรับรองเลยว่าไม่มีใครเชื่อเด็ดขาด ขอถ่ายรูปเก็บไปอวด แซมกับคุณป้าหน่อยนะ” แพทใช้มือถือถ่ายรูปอย่างตื่นเต้น            ลุงกับป้ามองงงๆ  “แค่คุณเค้าทำกับข้าว มันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอคุณ”            ต้อมบอก “อย่าว่าแต่ทำกับข้าวเลยลุง แค่คนอย่างคุณคาวีมาอยู่ที่นี่มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ยิ่งมาอยู่ มากิน มานอนเฝ้าหน้าบ้าน เดินตาม เอาใจสารพัด มันเป็นสิ่งที่เหนือธรรมชาติ”            “ใช่ค่ะ ถ้าลุงกับป้าเคยเห็นคาวีเมื่อก่อนนี้ แล้วจะอึ้ง ทั้งหล่อ ทั้งสมาร์ท วันๆไม่ต้องทำงาน เอาแต่เดินหล่อไปมา ใส่เสื้อผ้าราคาแพง  แบรนด์แนมตั้งแต่หัวจรดเท้า เนี้ยบกริบ สาวๆ ติดกันตรึม” แพทรีบต่อ            ระหว่างที่แพทพูดถึงคาวีแสนจะสวยหรู คาวีเดินเข้ามาในสวนด้วยสภาพสุดจะมอมแมม ตรงกันข้ามสุดๆ ลุงหันไปเห็นคาวีเดินโทรมมา แล้วก็ส่ายหน้า จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ไม่น่าเชื่อ ว่ามันจะเป็นคนเดียวกันจริงๆ”            แพทชะงักงงๆ แพทกับต้อมหันมองไปตามสายตาลุง เห็นคาวีโดนโทรมตัวเปียกหมดสภาพมา แพทกับต้อมถึงกับเหวอ ทุกคนมองสภาพคาวีด้วยความแปลกใจ คาวีก้มหน้านิดๆ ทำหน้าไม่ถูก            ต้อมเริ่มเห็นใจเมื่อรู้เรื่องจากคาวีว่านารินไม่ยอมใจอ่อน คาวีปลง            “ไม่ว่าจะทำยังไง เขาก็ไม่ยอมท่าเดียว ที่จริงผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ เพราะที่ผ่านมาผมก็ทำเขาไว้เยอะ เขาจะเกลียดจะโกรธผมก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมแค่เป็นห่วงลูก ตอนนี้รินท้องใหญ่ขึ้นเยอะ แต่ยังต้องทำงานหนักอยู่เลย ผมพยายามจะช่วย แต่เขาก็ไม่ยอม ให้กลับไปอยู่ที่บ้านก็ไม่กลับ เขาไม่ยอมรับอะไรสักอย่าง” คาวีเศร้า            แพทเห็นใจ ต้อมคิดก่อนตัดสินใจว่าเขาจะลองคุยกับนารินดู ไม่รู้ว่าจะใจอ่อนไหม แต่จะลองดู            นารินตอบเสียงหนักแน่นพอกันกับที่ต้อมพูดเมื่อสักครู่ ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมอีกแล้ว แพทกับต้อมมองหน้าปรึกษากัน ต้อมคิดแล้วหันมาทางนาริน            “แต่ตอนนี้คุณคาวีเปลี่ยนไปเยอะมากนะครับคุณริน ผมคิดว่าถ้าคุณกลับไป ยังไงก็คงไม่เหมือนเดิม มันน่าจะดีขึ้น”            “ใช่ค่ะ แพทเป็นพยานได้ วีเขาไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ แพทรู้จักวีดี เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน คุณรินน่าจะให้โอกาสวีนะคะ” แพทช่วยเสริม            นารินมองหน้าแพทกับต้อม เห็นแววตาความมั่นใจ นารินปิดใจไม่ยอมรับ            “แต่รินไม่เชื่อว่าคนเราจะเปลี่ยนไปได้จริงๆ ที่เขาทำทุกวันนี้ เพราะต้องการพิสูจน์ว่าเขาทำได้ เขาต้องการทำเพื่อเอาชนะใจริน ถ้ารินยอมกลับไปเป็นเหมือนเดิม คาวีก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม รินไม่อยากเสียใจอีกแล้ว” นารินตอบเสียงแข็งทั้งที่แววตาสั่นๆ มีความหวั่นไหวซ่อนอยู่            ต้อมถามเสียงเข้ม “แล้วการที่คุณปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ คุณไม่เสียใจเหรอครับ ผมไม่คิดว่า สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันทำให้คุณมีความสุข ไม่ว่าจะกับตัวคุณเอง คาวี หรือแม้แต่ลูกในท้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่ยอมให้คุณกลับไปหาคาวี แต่ตอนนี้ผมอยากให้คุณรินกลับไป กลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง อย่างน้อยก็เพื่อลูก”            นารินเริ่มเจ็บท้อง แล้วพูดตัดบท “พอเถอะค่ะ อย่าพูดอะไรอีกเลย รินไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”            “แต่คุณต้องฟัง เพราะถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป มันจะไม่มีอะไรดีขึ้นจริงๆ”            นารินพยุงตัวขึ้น พร้อมตัดบท ไม่อยากคุยต่อขอตัวไปพักผ่อน ต้อมรีบพูดต่อ            “คุณพูดถูก คนเราเปลี่ยนกันไม่ได้ ไม่มีใครเปลี่ยนใครได้ แต่สิ่งนึงที่เปลี่ยนทุกคนได้ มันคือความรัก”            นารินถึงกับชะงัก แพทอึ้ง ค่อยๆหันมาทางต้อม ต้อมยืนนิ่ง แววตาจริงจัง            “เรายอมที่จะเปลี่ยนตัวเอง เรายอมที่จะทำทุกอย่างได้ เพื่อคนที่เรารัก”            คาวียืนรออยู่หน้าบ้าน หน้าเศร้า ในใจรอความหวังว่านารินจะใจอ่อน นารินยืนนิ่งเริ่มใจสั่นทั้งปวดเกร็ง ทั้งเจ็บท้อง หน้ามืดเหมือนจะเป็นลม นารินเอามือยันโต๊ะไว้ นารินหันจะเดินเข้าห้องไป ทันใดนั้นนารินก็หมดแรง หน้ามืด ทรุดตัวล้มลงที่พื้น แพทกับต้อมตกใจเรียกนารินเสียงดัง คาวีหันขวับไปตามเสียงแพท รีบวิ่งเข้าบ้านไป เห็นนารินสลบ แพทจับที่ขารู้สึกเหมือนมีอะไรเหนียวๆ แพทเอามือขึ้นมาดู ยิ่งตกใจเพราะเป็นเมือกเลือด แพทตะโกนสุดเสียงเรียกคาวี คาวีรีบอุ้มนารินขึ้นพาส่งรพ.ทันที            นารินนอนอยู่บนเตียง หน้าตาดูสดใสขึ้น คาวี แพท ต้อม ยืนคุยกับหมออยู่ข้างเตียง หมอบอก            “ภรรยาคุณมีอาการตกเลือด แต่โชคดีมากๆที่รีบพาโรงพยาบาล ทั้งเด็กและแม่เลยปลอดภัย แต่ต่อจากนี้ไป มันจะอันตรายมากขึ้น คุณต้องคอยระวังให้ดีๆ อย่าให้เดินมากเกินไป ขึ้นลงบันไดมากๆก็อันตราย ถ้าเป็นไปได้ ควรจะพักผ่อน และเคลื่อนไหวแค่เบาๆจะดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าหมอจะมาตรวจอีกที”            หมอกับพยาบาลเดินออกไป คาวีทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ด้วยความโล่งใจ            “เฮ่อ ถ้ารินกับลูกเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต”            แพทหันมาทางคาวี “แพทก็ไม่ให้อภัยเหมือนกัน แต่ตอนนี้คุณรินกับหลานแพท ปลอดภัยแล้ว วีก็ต้องดูแลเขาให้ดีๆ” แพทกระซิบบอกคาวี “เมื่อกี๊คุณต้อมเขาช่วยพูดให้วีแล้วนะ พูดดีมากๆ กินใจสุดๆ แพทว่าคุณรินอาจจะเริ่มใจอ่อนแล้วก็ได้”            คาวีหันมาทางต้อม “พูดอะไรไปบ้าง”            ต้อมยิ้มกวน “อยากรู้ก็รอถามคุณรินเอาเองแล้วกัน”            คาวีชะงัก ต้อมยิ้มกวน แล้วหันมาทางแพท ชวนแพทกลับ แพทควงต้อมจะเดินออกไป คาวีได้แต่มองเหวอๆมองต้อมแพทสวีทกันต่อหน้า คาวีได้แต่มองงงๆ แต่ก็พอเข้าใจได้            ลีลากำลังจะเดินมากินข้าว ลาวัณย์นั่งรออยู่ มีบุญเกิดอยู่ข้างๆ ลาวัณย์ถามขึ้น            “วันนี้เราไปสะกดรอยตามคุณต้อมกับคุณแพทเขาทำไม”            ลีลาชะงักกึก ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่หัวโต๊ะ พร้อมปรายตาไปทางบุญเกิด บุญเกิดสะดุ้งวาบรีบชิ่งขอตัว ลีลาพยายามระงับความไม่พอใจแล้วหันมาทางลาวัณย์            “ในเมื่อทุกคนมีความลับ ลีก็ต้องมีวิธีที่จะหาความจริงด้วยตัวเอง”            “แต่วิธีนี้ มันเป็นวิธีของคนที่คิดไม่ซื่อ แม่ไม่คิดว่าลีจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้”            ลีลาจี๊ด “ถ้ามันเป็นวิธีที่ทำลายชีวิตคาวีได้ สกปรกกว่านี้ลีก็จะทำ”            “ทำไมลีไม่ปล่อยเรื่องนี้สักที จะผูกใจเจ็บไปถึงไหน ลีจะยอมครั้งไม่ได้เหรอลูก คิดซะว่าทำเพื่อความสุขของน้อง”              ลีลาลุกพรวด “แล้วมีใครคิดถึงความสุขของลีบ้างหรือเปล่า ความสุขที่ถูกคาวีทำลายไปจนหมด ลีต้องทนทำงานเป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียว ก็เพราะคาวีไม่ยอมทำอะไรเลย ลีต้องเสียสามี กลายเป็นแม่หม้าย เพราะคุณคิดตรอมใจจากคำพูดของคาวี น้องสองคนหอบเสื้อผ้าหนีไปอยู่ที่อื่นก็เพราะคาวี ทุกวันนี้ที่ลีไม่มีความสุขก็เพราะคาวีคนเดียว”            ลาวัณย์นิ่งอึ้ง  ลีลามองหน้าลาวัณย์ ตาแดงกร่ำ แต่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล            “ลียอมไม่ได้ที่จะยืนเฉยๆ แล้วเห็นคาวีมีชีวิตที่สุขสมบูรณ์ ได้อยู่กับผู้หญิงแสนดีอย่างริน มีลูกที่น่ารัก มีทรัพย์สมบัติ มีทุกอย่างเพียบพร้อม ลียอมไม่ได้ ถ้าชีวิตลีไม่มีความสุข อย่าหวังเลยว่าคาวีจะมี”            ลีลายืนยันเสียงแข็ง ลาวัณย์ฟังแล้วเครียด            0000000000000000000000 จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ที่รพ. นารินนอนหลับอยู่บนเตียง คาวีนั่งอยู่ข้างๆนาริน ค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือนารินอย่างแผ่วเบา คาวีมองหน้านารินแล้วยิ้มนิดๆ เอามืออีกข้างมาจับผมด้านหน้าของนารินที่ยุ่งๆให้เรียบร้อยอย่างอ่อนโยน แล้วดึงมือนารินมาจูบเบาๆ ก่อนจะเอามาแนบไว้ที่แก้มแล้วพูดเบาๆ            “ถ้าคุณตื่นมา คุณยังจะเกลียดผมอยู่อีกหรือเปล่า”            คาวีมองนารินแววตาอ่อนโยน แอบอ้อนอยู่โดยนารินไม่รู้เรื่อง คาวีแอบหวังไว้ในใจลึกๆว่านารินตื่นมาแล้วมันจะดีขึ้น มันจะดีขึ้น จบตอน 22 จากคุณ : ryjarja - [ 19 เม.ย. 51 19:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : koyato - [ 19 เม.ย. 51 19:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านต่อ แม้ว่าจะแอบอ่านในร้านหนังสือจบแ้ล้ว ขอบคุณ จขกท. ครับ จากคุณ : *PIPPO* - [ 19 เม.ย. 51 20:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากๆเลยค่า วันนี้อ่านจุใจเลย ^___^ จากคุณ : เฮ่ย !! - [ 19 เม.ย. 51 20:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณก๊าบบบ จากคุณ : Boy's love - [ 19 เม.ย. 51 23:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณครับ ชักจะสงสารคาวีละ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ จากคุณ : shongthom - [ 19 เม.ย. 51 23:48:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณค๊า จากคุณ : มุทตา - [ 20 เม.ย. 51 00:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคะ จริงๆ แล้วเราก็อ่านจบแล้ว แต่ของคุณ ryjarja ละเอียดกว่าเล่มที่เราอ่านมาก ได้อรรถรสกว่ากันเยอะเลย ไม่ขาดๆ จากคุณ : Kyoko san - [ 20 เม.ย. 51 00:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ คุณ ryjarja น่ารักที่สุดเลย จากคุณ : yay ! - [ 20 เม.ย. 51 01:19:02 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอ้ยยย น้ำตาซึม รออ่านตอนต่อไป ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : พริกตุ้ม - [ 20 เม.ย. 51 04:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชักจะปลื้มคาวีมาหน่อยแล้วค่ะ อิอิ จากคุณ : ขอเวลา - [ 20 เม.ย. 51 05:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ จะรออ่านตอนหน้าอีกจ้า จากคุณ : pandajane - [ 20 เม.ย. 51 13:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นารินเอาคืนได้ใจร้ายเจงๆ น่าจะใจอ่อนได้แล้วน้าาาา ขอบคุณที่เอามาให้อ่านค่ะ จากคุณ : white pillow - [ 20 เม.ย. 51 15:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณค่ะ อีกนานไม่เนี้ย นาริน กับ คาวี จะดีกัน แอบลุ้น ๆๆๆ จากคุณ : รักจ๊ะ (รักจ๊ะ) - [ 21 เม.ย. 51 09:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออยู่อะค่ะ ไม่ทราบว่า จขกท ว่าง post ตอน 23 แล้วยังค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : รักจ๊ะ (รักจ๊ะ) - [ 21 เม.ย. 51 17:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จะเอาตอนที่เหลือทั้งหมดง่ะ เจ้าของกระทู้ช่วยสงเคราะห์ทีเถอะ จะลงแดงอยู่แล้วเนี่ย จากคุณ : ใบนท (ใบนท) - [ 21 เม.ย. 51 20:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณค่ะ...วันนี้ก้มาตามอ่านอีกแล้ว จากคุณ : bioppa - [ 21 เม.ย. 51 23:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^ แหมๆ ช่วงนี้คาวีเริ่มอ่อนโยนแล้ว ชักจะเริ่มสงสารขึ้นมาแล้วนะเนี่ย นารินใจแข็งมากๆเลยอ่ะ จากคุณ : Orange^o^ - [ 21 เม.ย. 51 23:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อยาก Spoil แต่กลัวโดนด่า แฮะ ๆ อีก 2 ตอนก็จบแล้ว โย่วววววว จากคุณ : *PIPPO* - [ 22 เม.ย. 51 05:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามารออ่านนะค๊า จากคุณ : มุทตา - [ 22 เม.ย. 51 15:07:06 ]