ความคิดเห็นที่ 1 ฉบับแปล(แบบเต็มๆ ค่ะ) ------------------------------------------------------------------- หรือวัดพระบาทจะเป็นวัดแห่งความเคราะห์ร้าย? ที่นี่เป็นวัดพุทธที่ดูแลผู้ป่วยโรคเอดส์ใกล้ตาย และยังเป็นกิจการสร้างรายได้ที่ประสบความสำเร็จมหาศาล ดึงดูดนักท่องเที่ยวนับพันคนได้จากการแสดงศพมัมมี่ แล้วเงินทั้งหมดที่ว่า ถูกใช้ไปอย่างไร? ‘ซ็อกเกอร์บ็อต’ เป็นเครื่องช่วยฝึกซ้อมควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์ สามารถยิงลูกฟุตบอลด้วยความเร็วสูงถึง 55 ไมล์ต่อชั่วโมง มันสามารถเตะลูกเรียดพื้น ลูกโค้ง และลูกเตะมุมได้ด้วยความแม่นยำอย่างไร้ความเหน็ดเหนื่อย ราคาของซ็อกเกอร์บ็อตอยู่ที่ราว 80,000 ปอนด์ และถูกสร้างมาเครื่องเดียวเท่านั้น วันนี้ เจ้าเครื่องต้นแบบตัวนี้ตั้งอยู่ด้านนอกบ้านเด็กกำพร้าสำหรับเด็กติดเชื้อเอชไอวี ซึ่งตั้งอยู่ในภาคกลางของประเทศไทย มันกำลังพ่นลูกฟุตบอลออกมาด้วยกำลังแรงที่สามารถชนประทะเด็กๆ ที่นั่นตัวกระเด็นเท้าเล็กๆ ลอยจากพื้นได้เลย สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรการกุศลอันมั่งคั่ง ก่อตั้งโดย พระอลงกต ติกขปัญโญ วัย 54 พรรษา พระชาวพุทธชื่อดัง ซึ่งเริ่มดูแลผู้ป่วยโรคเอดส์มาตั้งแต่ปี 1992 ยุคที่เพื่อนร่วมชาติส่วนใหญ่ยังหลีกหนีคนเป็นโรคเอดส์ อาณาจักรของท่านแบ่งเป็นสองส่วน คือกลุ่มอาคารบนพื้นที่ 1,200 เอเคอร์อันห่างไกลแห่งนี้ ซึ่งเป็นที่พำนักของเด็กมากกว่าหนึ่งพันคน มีเด็กกำพร้าติดเชื้อเอชไอวีจำนวนมากรวมอยู่ด้วย กับอีกส่วนคือวัดพระบาทน้ำพุ สร้างอยู่บนเชิงเขาแห้งแล้งห่างจากที่นี่ไป 50 ไมล์ มีผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวีอาศัยอยู่ราว 200 คน และมีราว 10,000 คนที่เสียชีวิตที่วัดแห่งนี้ สำหรับคนทั้งประเทศ ชื่อของวัดมีความหมายเดียวกันกับความทุกข์และความตาย เป็นภาพลักษณ์ที่เปิดโอกาสให้เจ้าอาวาสของวัดเรี่ยไรเงินบริจาคเทียบได้เป็นจำนวนหลายล้านปอนด์ ภาพคนไข้ของวัดนี้ในสภาพเจ็บป่วยผอมแห้งมีให้เห็นอยู่บนโปสเตอร์และกล่องรับบริจาคทั่วประเทศ ยา Anti-retroviral (ARV) ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยโรคเอดส์มีชีวิตยืนนานขึ้น ทำท่าจะกลายเป็นตัวกัดกร่อนพื้นฐานเหตุผลของการเรี่ยไรเงินบริจาค และสั่นคลอนสถานภาพทางการเงินของวัด แม้แต่ผู้ประดิษฐ์ซ็อกเกอร์บ็อตผู้ภูมิใจในผลงานของตัว ก็ยังไม่เข้าใจนักว่าเจ้าอาวาสท่านซื้อมันทำไม “ผมมานี่ คาดว่าจะได้เห็นทีมนักเตะ 30 คนหรือมากกว่านั้น” พุทธชัย รัตนาลังการ กล่าว “แต่ไม่มีใครเลย มีแต่เด็กๆ พวกนี้” เงินบริจาคเข้าวัดเป็นรายได้ปลอดภาษี โดยหลักๆ ได้มาจากนักท่องเที่ยว ทั้งชาวไทยและชาวตะวันตกที่มาเยือนวัดนี้อาทิตย์ละนับพันคน วันนี้ ไกด์ประจำวัดชื่อ แม็กซ์ วัย 37 ซึ่งเป็นผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวี เป็นคนนำกลุ่มคนไทยวัยกลางคนกลุ่มหนึ่งไปยังจุดแวะจุดแรกของทัวร์ ซึ่งก็คือ ‘พิพิธภัณฑ์ชีวิต’ “เข้าไปดูข้างในเลยครับ” เขาเร่งเร้าผ่านโทรโข่ง “ไม่ต้องถอดรองเท้าก็ได้ครับ” ข้างในมีศพมัมมี่ของผู้ป่วยโรคเอดส์ที่เสียชีวิตสิบกว่าศพ ทุกคนตกลงยินยอมบริจาคศพของตนก่อนเสียชีวิต ศพเหล่านี้คือ การแสดงภาพว่า “ความตายมีผลใหญ่หลวงต่อเราทุกคน นำพาเราไปสู่ความจริงที่ว่า เราต้องทำความดีกับผู้อื่นในยามมีชีวิต” เป็นข้อความบนป้ายที่เขียนไว้ ศพที่มีแมลงกัดกินศพหนึ่งยังมีถุงซิลิโคนสองถุงห้อยตกจากอกโดยถูกยึดรั้งไว้ด้วยกลุ่มเส้นใยกล้ามเนื้อ ป้ายเขียนระบุอาชีพในอดีตของเจ้าของศพว่าเป็น ‘นักร้อง คนขายบริการทางเพศ (กะเทย)’ เราเดินผ่านเมรุ (วัดนี้มีเตาเผาศพแปดเตา แม็กซ์ให้ข้อมูล) ผ่านสวนประติมากรรมหยาบๆ ปั้นจากเถ้ากระดูกผู้ป่วยที่เสียชีวิตอีกจำนวนหนึ่ง แล้วไปหยุดที่อาคารชั้นเดียวหลังหนึ่ง “อันนี้เป็นอาคารสำหรับคนที่อยู่ในระยะสุดท้าย” แม็กซ์ประกาศ “ถ้าคุณต้องการถ่ายรูป กรุณาขอพวกเขาก่อน” นักท่องเที่ยวเดินเรียงแถวกันเข้าไป ในวอร์ดมีชาย-หญิงอยู่ 31 คน ไม่มีใครใส่ใจอะไรกับนักท่องเที่ยว บางคนใส่ผ้าอ้อมเดินเตาะแตะกระย่องกระแย่ง ใบหน้าประแป้งกลบซ่อนมะเร็งและโรคผิวหนังอื่นๆ บางคนนอนคุดคู้อยู่บนเตียง ตัดขาดโลกอยู่ในความเจ็บปวดและความมึนชา ชายคนหนึ่งกำลังถูกมะเร็งลำไส้กัดกินใกล้ตาย ผู้ป่วยบางคนตาบอด อีก 11 คน (ในจำนวนนี้มี 5 คนที่ผอมแห้งเหลือแต่โครงกระดูก พักอยู่ในห้องกักกันโรคที่ไม่ได้มาตรฐานแยกออกไปต่างหาก) กำลังสู้อยู่กับวัณโรค แมวและสุนัขจรจัดเดินกันตามสบายอยู่ทั่ววอร์ด นักท่องเที่ยวเดินเรียงแถวกันออกมา จุดแวะชมจุดสุดท้ายคือพระพุทธรูปขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยกำแพงถุงทราย เป็นถุงทรายบรรจุเถ้ากระดูกของผู้ตาย ถุงกระดูกนับร้อยๆ รอแล้วรอเล่าให้ญาติมารับกลับไป จากนั้นนักท่องเที่ยวก็ได้รับแจกแผ่นพับเรื่องราวทางพุทธ และโอกาสที่จะบริจาค มีกลุ่มนักเรียนกลุ่มใหญ่ตามหลังมาติดๆ ความตายและนักท่องเที่ยว คือสิ่งที่ ไมเคิล บัสซาโน พบเจอตลอดเวลา บาทหลวงคาทอลิกจากทางเหนือของรัฐนิวยอร์กท่านนี้เป็นอาสาสมัครที่ทำงานให้วัดนี้ยาวนานกว่าใครอื่น บัสซาโนเป็นคนรูปร่างแข็งแรง อายุ 59 ดูแลผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวีมาแล้ว 4 ปี อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายที่เปราะบาง บีบนวดเนื้อหนังที่เป็นโรค กอดพวกเขาระหว่างลมหายใจสุดท้าย “ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน เป็นเพศอะไร พวกเขาก็เหมือนกับเรานี่แหละ” เขาบอก “พวกเขาเป็นมนุษย์ ทำกับเขาให้เหมือนชีวิตเขามีค่าและความหมายกันดีกว่า” แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 14:51:13 จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ที่นี่คือวัดแห่งชีวิต ไม่ใช่ที่แห่งความตาย” ผู้ป่วยบางคนมาที่วัดนี้เองโดยสมัครใจ คนอื่นๆ ถูกเอามาทิ้งไว้ราวเป็นขยะ บัสซาโนเล่าว่า คืนหนึ่ง มีรถคันหนึ่งดับไฟแล่นมาจอดที่รั้ววัด แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งถูกผลักลงมาจากรถ เขาตายในสองวันต่อมา นอกจากนี้เขายังจำได้ว่า มีผู้ป่วยรายหนึ่งที่ถูกทางบ้านทอดทิ้งไม่ดูแล จนขาข้างซ้ายเป็นอัมพาตไปเจ็ดปี  “มีวันหนึ่งเขาบอกผมว่า ‘ผมอยากเดิน’” บัสซาโนเล่า และด้วยความช่วยเหลือจากบาทหลวงท่านนี้ เขาก็เดินได้ “เขาเดินทุกวันในระหว่างห้าเดือนต่อมา แล้วโรคก็รุกมาถึงระบบทางเดินอาหารของเขา แล้วเขาก็ไป แต่ในช่วงเวลาหนึ่ง เขาเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก” เรื่องนี้ดลใจให้บัสซาโน “ทำสิ่งง่ายๆ เพื่อให้ผู้คนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง” หญิงติดเชื้อเอชไอวี วัย 28 ชื่ออำพัน มาที่นี่เมื่อ 6 ปีก่อน แล้วตกหลุมรักผู้ป่วยอีกคนหนึ่ง พอเขาเสียชีวิตไปในปี 2003 อำพันกระโดดลงมาจากหลังคาตึกสี่ชั้น กระดูกเชิงกรานแตกละเอียด นอนอยู่กับเตียงตลอดนับแต่นั้นมา ทุกวันบาทหลวงท่านนี้จะพาเธอนั่งรถเข็นไปที่พิพิธภัณฑ์ชีวิต ศพของแฟนเธอถูกเก็บรักษาไว้ที่นั่น “เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเวลาได้คุยกับเขา” บัสซาโนบอก “ไม่งั้นเธอก็จะเอาแต่นั่งอยู่บนเตียงทั้งวัน แล้วก็ไม่มีใครคุยกับเธอด้วย” บุคลากรชาวไทยคอยดูเรื่องความทุกข์โศกกันอยู่เหมือนกัน แต่ “ไม่ค่อยจะทำอะไรกันโดยตรงเท่าไร” ส่วนหนึ่งเขาโทษความเชื่อเรื่องกรรมของชาวพุทธ “พอมีใครใกล้ตาย ปกติพวกเจ้าหน้าที่จะบอกผมว่า ‘อย่าไปยุ่งอะไรกับเขาเลย ชาติหน้าจะดีกว่านี้’” เวลามีคนใกล้ตายร้องเหมือนสัตว์ คนงานไทยบางคนเชื่อว่าเขาผู้นั้นกำลังชดใช้โทษกรรมจากอาชีพในชาติก่อน คือเคยทำงานในโรงฆ่าสัตว์มาก่อน ผู้ป่วยยังเชื่อด้วยว่าเอชไอวีคือคำสั่งประหารชีวิตที่เกิดจากกรรม ชูเกียรติ สั่งสอน อายุ 51 อดีตวิศวกร ตกใจมากเมื่อรู้ว่าตนเป็นโรคนี้หลังตรวจเลือดในช่วงที่มีการรณรงค์ให้ตระหนักถึงภัยเอดส์ “เมียผมเป็น แต่ไม่เคยบอกผม” เขาว่า “ผมไม่โกรธนะ กรรมไม่ดีมันตามมาสนองผม ผมทำอะไรไม่ดีไว้กับเมียเมื่อชาติก่อน เลยต้องมาชดใช้ในชาตินี้” ชูเกียรติดูแลเธออยู่ที่บ้านจนเธอเสียชีวิต และหลังจากทั้งครอบครัวและเพื่อนไม่มีใครดูแลเขาอย่างนั้นบ้าง เขาก็พาตัวเองมาที่วัดนี้เมื่อหกปีที่แล้ว นอกจากนี้บุคลากรยังได้ค่าจ้างกันน้อยมาก (3,500 ถึง 7,000 บาทต่อเดือน) และผ่านการฝึกกันมาน้อยมากสำหรับงานที่หนักหนาสาหัสขนาดนี้ “ฉันทำงานวันละ 12 ชั่วโมง” วิไลวรรณ ขันติวงศ์ บอก เธอเป็นสาวร่างบาง วัย 26 ท่าทางเอาจริงเอาจัง และเป็นผู้กำกับดูแลวอร์ดนี้ “มีบ่อยๆ ที่ฉันทำอะไรให้คนไข้ไม่ได้มากนัก จนรู้สึกอยากเลิกไปเลย แต่ถ้าฉันไป ใครจะดูแลพวกเขา” วิไลวรรณเป็นพยาบาลประกาศนียบัตร ทำงานที่นี่มาตั้งแต่อายุ 17 “ฉันทำทุกอย่าง ตั้งแต่เป็นคนทำความสะอาดจนถึงเป็นหมอ” เธอบอก วันนี้เธอไม่ได้พกหูฟังหมอ แต่ถือช็อกโกแลตโทเบิลโรนอยู่แท่งหนึ่ง ซึ่งเป็นของบริจาคจากนักท่องเที่ยวชาวสวิสคนหนึ่ง พาราเซตตามอลคือยาแก้ปวดที่แรงที่สุดของเธอ “เรามีมอร์ฟีนอยู่นิดหน่อย แต่ตอนนี้คงหมดอายุไปแล้ว ไม่มีหมออยู่ด้วยเลยสักคนแบบนี้ ฉันไม่กล้าใช้” จะให้ดีที่สุด วัดควรจะมีหมอสองคน พยาบาลวิชาชีพ 3 คน บัสซาโนบอก หมอรายสุดท้ายที่ทำงานที่นี่เป็นอาสาสมัครชาวเบลเยียมชื่อ พอล อีฟส์ เวอรี่ ซึ่งออกไปแล้วเมื่อปี 2004 เขาเขียนเล่าถึงช่วงเวลาหลายปีที่ทำงานอยู่ที่วัด บรรยายสถานที่ว่าไม่ถูกสุขลักษณะ ขาดแคลนเครื่องมือ และระบบจัดการแย่ เวอรี่เรียกพวกเจ้าหน้าที่ว่า ‘ทาส’ เรียกพวกนักท่องเที่ยวว่า ‘มนุษย์กินคน’ ส่วนเจ้าอาวาสวัดเป็นบุคคลที่ไม่ชัดเจน ผู้ดูแลบริหาร ‘สิ่งที่กลายเป็นโรงงานความตาย [เหมือน] ธุรกิจครอบครัวขนาดเล็ก’ หลังหนังสือของเวอรี่ถูกตีพิมพ์ออกมา อาสาสมัครต่างชาติทุกคน ยกเว้นบัสซาโน ก็ถูกขอให้ลาออกหมด ทุกวันนี้ ผู้ป่วยได้พบแพทย์เพียงเดือนละครั้ง คือเมื่อถูกพาไปโรงพยาบาลที่เมืองใกล้เคียงในจังหวัดลพบุรี เพื่อตรวจร่างกายตามกำหนด และรับยา ARV ล็อตใหม่มา เวลาที่เหลือส่วนมากก็ต้องพึ่งพยาบาลวิไลวรรณกัน “มีครั้งหนึ่งเรามีเรื่องฉุกเฉินทางการรักษา แล้วฉันไม่อยู่ มีแต่คนทำความสะอาดอยู่ ซึ่งไม่รู้ว่าต้องทำยังไง” เธอเล่า “บางครั้งคนไข้ก็เสียชีวิตระหว่างทางไปโรงพยาบาล” หลายชั่วโมงต่อมา หนึ่งในไกด์นำชมวัดเกิดเป็นลมล้มพับไป วิไลวรรณรีบนำส่งโรงพยาบาล เขาเสียชีวิตเมื่อไปถึง คนไข้ติดเชื้อเอชไอวีจำนวนมากเป็นโรคจิตเสื่อมเนื่องจากเอดส์ ซึ่งเป็นโรคสมองเสื่อมชนิดหนึ่งที่ทำให้ผู้ป่วยอารมณ์เสีย พูดจาไม่เชื่อมโยงต่อเนื่อง และรุนแรง เนื่องจากขาดบุคลากร บางครั้งผู้ป่วยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้จะถูกจับไปขังในกรงเหล็กติดกับบริเวณอาบน้ำ ตอนผมไปเยือน มีกรงหนึ่งที่มีผู้ป่วยคนหนึ่งซึ่งเที่ยวฉีกมุ้งไปทั่ววอร์ดถูกขังอยู่ คนบางคนต้องถูกจับขังกรงเพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง หญิงใกล้ตายคนหนึ่งกรีดร้องมากมายจนถูกเพื่อนผู้ป่วยด้วยกันตบตีและอุดปากไว้ ในประเทศไทยมีรายงานผู้ติดเชื้อน้อยกว่า 17,000 รายในปี 2006 เทียบกับ 143,000 รายในปี 1990 ตามรายงานของโครงการ UNAIDS แต่อัตราการติดเชื้ออาจเพิ่มสูงขึ้นได้อีก การแพร่ระบาดของเอชไอวีในหมู่ผู้เสพยาด้วยการฉีดและผู้ขายบริการทางเพศเพศชายยังคงสูงอยู่ ขณะเดียวกันการใช้ถุงยางในหมู่วัยรุ่นไทยก็น้อยมากจนน่าตกใจ ประเทศไทยจำเป็นต้องให้การศึกษาแก่สาธารณชนกันใหม่อีกรอบในเรื่องโรคที่ร้ายแรงน่ากลัวและไม่อาจรักษาได้ ทางวัดอ้างว่ากำลังทำอย่างนั้นอยู่ แต่เป็นไปได้หรือไม่ ที่ทัวร์ของวัด ในอีกด้านหนึ่ง อาจมีส่วนหล่อเลี้ยงความอคติที่ทำให้ผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวีแทบไม่สามารถอยู่ร่วมในสังคมไทยได้ ให้ยังคงมีอยู่ต่อไป? บัสซาโนเชื่อว่าเป็นไปได้ “เด็กบางคนเดินเอามือปิดปากเข้ามา” เขาเล่า “บางทีก็เดินผ่านวอร์ด 33 เตียงนอนนี่ไป โดยไม่ทักทายใครสักคำ” จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผู้ป่วยชื่อ เสนอ สอยวัน วัย 39 อดีตพ่อค้าไก่ย่าง ไม่ชอบทัวร์ที่ว่านี้ “ที่ผมทนอยู่นี่ก็เพราะสังคมไม่ต้องการผม ผู้คนเขารังเกียจน่ะ พอรู้ว่าผมติดเชื้อเอชไอวี” หลังมาอยู่ที่วัดได้แปดเดือน เสนอ รู้สึกตัวเองแข็งแรงพอจะออกไปหางานทำข้างนอกได้แล้ว แต่ไม่มีใครยอมจ้างเขา “ผมคิดทั้งวันทั้งคืนเลยนะ ว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง” แต่ระหว่างนี้ เขามีรายได้ 20 บาทต่อวัน จากการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ผู้ป่วยคนอื่นๆ ตามกฎแล้ว เฉพาะผู้ใหญ่เท่านั้นที่จะอาศัยอยู่ที่วัดได้ เด็กราว 1,300 คนอาศัยอยู่อีกที่หนึ่งแยกออกไปต่างหาก เรียกกันว่า ‘โครงการสอง’ ซึ่งมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ารวมอยู่ด้วย แต่เด็กไม่ได้เป็นกำพร้าทุกคน มีอยู่เป็นจำนวนมากที่เป็นลูกชาวไร่ชาวนายากจนในละแวกนั้น มีเพียง 140 คนเท่านั้นที่ติดเชื้อเอชไอวี ซึ่งพอๆ กับจำนวนผู้ใหญ่ติดเชื้อที่อาศัยอยู่ที่นี่ด้วย นอกเหนือจากโรงเรียนและโรงงานขนาดเล็กผลิตรูปเจ้าอาวาสใส่กรอบ ตึกรามอาคารส่วนใหญ่ภายในอาณาเขตกว้างใหญ่ของโครงการสอง ดูเหมือนถูกทิ้งร้างและขาดการบำรุงซ่อมแซม ซ็อกเกอร์บ็อตตั้งอยู่นอกอาคารที่พักเด็กกำพร้า 74 คน รายที่ติดเชื้อเอชไอวีมีหอพักของตัวเอง ซึ่งระบุให้รู้ด้วยป้าย ‘ห้องนอนเด็กชายติดเชื้อ’ และ ‘ห้องนอนเด็กหญิงติดเชื้อ’ พวกเด็กๆ บางรายผอมแห้ง บางคนอายุแค่สามขวบ เดินเหินไร้จุดหมายตามโถงทางเดินไร้ชีวิตชีวา หรือรื้อค้นกล่องบรรจุสิ่งละอันพันน้อยกันอยู่อย่างเงียบเชียบไร้ซุ่มเสียง ผู้ดูแลซึ่งเป็นผู้ใหญ่อยู่คนเดียว คือ นวลจันทร์ หัสนาม วัย 43 สตรีหน้าตากร้านโลก มีรอยสักเขียนว่า ‘รักนิรันดร์’ อยู่บนแขน สิ่งเตือนใจอันไม่น่าพึงปรารถนาถึงสามีผู้หมางเมินที่ทำให้เธอมีลูกห้าคนและติดเชื้อเอชไอวี นวลจันทร์บอกว่าการเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือน “จับปูใส่กระด้ง” พวกเขาขาดแคลนบุคลากรและเครื่องนุ่งห่มพื้นฐาน “พวกเด็กๆ ขาดเสื้อกล้าม กางเกงใน กับรองเท้า” เธออธิบาย งั้นทำไมถึงเอาเงิน 80,000 ปอนด์ไปเสียให้กับเครื่องช่วยฝึกเตะฟุตบอล? “ไม่รู้ซิ” เธอยักไหล่ “เจ้าอาวาสท่านอยากให้เด็กๆ ออกกำลังกาย” พระไทยที่มีชื่อเสียงมีสถานภาพใกล้เคียงดาวร็อค ท่านจะถูกห้อมล้อมด้วยนักการเมืองและคนดัง ได้รับการเอาอกเอาใจด้วยเงินและสิ่งของบริจาคมากมาย ในช่วงเฟื่องฟูในระหว่างทศวรรษ 1980 ถึง 1990 วัดใหม่ๆ สร้างกันด้วยหินอ่อนจากอิตาลี เจ้าอาวาสทั้งหลายไปไหนมาไหนด้วยบริการรถเก๋งคันใหญ่พร้อมคนขับ ลูกศิษย์ของหลวงพ่ออลงกต ซึ่งมีดาวเทนนิส ภราดร ศรีชาพันธุ์ และอดีตนายกรัฐมนตรีอย่างน้อยสองคนรวมอยู่ด้วย ต่างพูดถึงบารมีของท่านอย่างเปี่ยมศรัทธาเลื่อมใส พี่ป็อก ผู้อุทิศตัว วัย 70 บอกว่าที่เธออายุยืนก็เพราะเจ้าอาวาสท่านนี้ “ตั้งแต่ทำงานกับท่าน พี่ไม่เคยป่วยเลย” ในฐานะบัณฑิตวิศวกรรมศาสตร์ นายอลงกตกลับจากการร่ำเรียนที่ออสเตรเลียมาพร้อมแผนการก่อตั้งโรงงานรีไซเคิลขยะขนาดใหญ่ แต่กลับบวชเป็นพระแทน (เพราะ ‘อกหัก’ พี่ป็อกอธิบาย) ท่านย้ายไปอยู่ลพบุรี แล้วได้พบเจอชายในท้องถิ่นคนหนึ่งที่ติดเชื้อเอชไอวี “หลวงพ่อจับมือเขา เขาตายตอนนั้นต่อหน้าต่อตาเลย” หลวงพ่ออลงกตเล่าไว้ในเว็บไซต์ของวัด “เป็นประสบการณ์ที่สะเทือนใจมาก” บ้านพักผู้ป่วยที่ท่านก่อตั้งขึ้นทำให้ชาวบ้านตื่นกลัวกัน ด้วยกลัวจะติดเชื้อ ผู้คนจำนวนมากไม่ยอมใส่บาตรให้ท่านเมื่อท่านออกบิณฑบาตในตอนเช้า พระไทยโดยทั่วไปจะชอบสนทนากับอุบาสกอุสิกาที่มาหามากกว่าให้สัมภาษณ์ เช้าวันอาทิตย์วันหนึ่งผมจึงเข้าไปหาหลวงพ่อร่วมกับนักท่องเที่ยวที่วัดหลายสิบคน พวกเราคุกเข่าหน้าหลวงพ่ออลงกตในห้องซึ่งเต็มไปด้วยพระพุทธรูป (วอร์ดผู้ป่วยอยู่ใกล้ๆ กับห้องนี้เอง) หลายคนถือรูปถ่าย เครื่องรางรูปของท่าน เพื่อขอลายเซ็นหรือคาถาปลุกเสก บางช่วงคำพูดของท่านถูกกลบหายด้วยเสียงโครมครามของกล่องรับบริจาคที่ถูกยกเทออกภายในห้องนั้น จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลวงพ่ออลงกตประเมินว่ามีคนมาเยือนวัดนี้แล้วราว 4 ล้านคน ท่านปกป้องทัวร์ชมวัด โดยยืนยันว่าเป็นการช่วยเพิ่มความตระหนักรู้และส่งเสริมให้ผู้ป่วยรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้น “เดี๋ยวนี้ผู้ป่วยเขากล้าพูดกันแล้วว่า ‘ผมติดเชื้อ ผมเป็นเอดส์’ ฉะนั้นเวลามีคนมาเยี่ยม คนป่วยก็สามารถพูดคุยกับพวกเขาได้ เหมือนเป็นเพื่อนสนิทกัน” หลวงพ่อบอกผม บัสซาโนเล่าว่า ผู้ป่วย “มีชีวิตชีวากันขึ้นมา” เวลาหลวงพ่ออลงกตมาเยี่ยมพวกเขาที่วอร์ด แต่การมาเยี่ยมเยียนดังว่าไม่ค่อยมีแล้ว พยาบาลวิไลวรรณบอกว่า เจ้าอาวาสท่านยังจำชื่อไม่ได้ ทั้งๆ ที่อยู่มาแปดปีแล้ว หลวงพ่ออลงกตบอกว่าทางวัดพยายามจะหาบุคลากรทางการแพทย์มาแต่ล้มเหลว “พวกหมอคนไทยเขาอยากทำงานโรงพยาบาลเอกชนกันมากกว่า ขนาดโรงพยาบาลรัฐยังขาดแคลนบุคลากรกันเลย” จึงยังดูเหมือนไม่อาจอธิบายได้ว่า เพราะเหตุใดในประเทศที่เจริญรุ่งเรือง มีประชากร 65 ล้านคน ถึงไม่มีหมอไทยให้ว่าจ้างได้เลยสักคนเดียว ยา ARV ก่อให้เกิดทั้งความหวังใหม่และความท้าทาย หลวงพ่อกล่าวต่อ “เมื่อก่อนคนมาเพื่อจะมาตายกันที่นี่ เราเผาศพให้เขาเสร็จก็จบกันแค่นั้น” เดี๋ยวนี้มีคนรอดชีวิตอยู่เป็นร้อยๆ และเนื่องจากถูกครอบครัวหมางเมินหรือไม่ยอมรับ ก็ต้องเลี้ยงดู ให้ที่พักและเสื้อผ้า ท่านบอก เด็กก็มีมากขึ้น แต่ก่อนนี้เด็กจะเสียชีวิตกันเร็ว เดี๋ยวนี้อยู่กันนานขึ้น พวกญาติๆ ก็อยากยกให้เจ้าอาวาสมากกว่า ด้วยเชื่อว่าท่านดูแลได้ดีกว่า (โครงการสองจะรับเด็กได้ถึง 2000 คนในท้ายที่สุด) ทุกสิ่งเหล่านี้ทำให้วัดมีภาระทางการเงินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “เราสงสัยกันอยู่ว่าจะอยู่รอดกันได้อย่างไร” หลวงพ่ออลงกตกล่าว กระนั้น วัดพระบาทน้ำพุดูแทบไม่เหมือนกำลังตกระกำลำบากทางการเงิน ประดิษฐ์ ยิ่งยง เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของวัด บอกว่าเจ้าอาวาสวางแผนสร้างศูนย์กีฬา (งบ: เทียบได้ราว 1.6 ล้านปอนด์) และสร้างเส้นทางวิปัสสนาตัดผ่านเขาเหนือวัด (8 ล้านปอนด์) “มีเงินเข้ามาเยอะครับ” บาสซาโนบอก “แต่ถูกแบ่งสันแจกจ่ายอย่างไร ใครได้ประโยชน์ ใครได้อะไร ผมไม่รู้หรอกครับ”  เขาตั้งคำถามว่า ทำไมจึงต้องสร้างพิพิธภัณฑ์อวัยวะคนเป็นเอดส์ –ซึ่งเป็นห้องเก็บมือ เท้า หัวใจ ไต และอวัยวะอื่นๆ ไว้ในขวดโหลบรรจุฟอร์มาลดีไฮด์ที่มีหยดน้ำเกาะพราว- ในเมื่อวัดไม่มีรถพยาบาลสักคัน? “แล้วเรื่องความละเลยพวกเด็กๆ ละ? ไม่เฉพาะเด็กๆ นะครับ ผู้ป่วยผู้ใหญ่ก็ด้วย” เป็นเรื่องยากที่จะถามเรื่องเงินทองกับพระที่มีชื่อเสียง โดยไม่ให้ดูเป็นกล่าวหาท่านไม่ซื่อสัตย์ แต่ก็มีอยู่สาเหตุหนึ่งที่ทำให้การเงินของวัดไทยโดยทั่วไปดูคลุมเครือ และการยักยอกเงินบริจาคทำได้แสนง่าย (“วัดครึ่งหนึ่ง กรรมการครึ่งหนึ่ง” อย่างที่ว่าไว้ในเพลงไทยเก่าๆ บทหนึ่ง) การดูแลวัดต้องใช้เงิน 4 ถึง 5 ล้านบาทต่อเดือน ไม่รวมค่าใช้จ่ายของโครงการสอง หลวงพ่ออลงกตบอก วัดได้รับเงินบริจาคมาในจำนวน ‘เท่ากัน’ นี้ ไม่มีการเปิดเผยเรื่องการเงินของวัดให้สารธารณชนรับรู้ “เราไม่มีหน้าที่ต้องประกาศให้สาธารณชนรับรู้” ท่านยืนยัน “แต่เรามีระบบ[บัญชี]ที่ดี” หลวงพ่ออลงกตแนะนำให้ผมไปถามที่สำนักงานเลขาธิการดู จะได้รู้ว่าวัดต้องใช้เงินเท่าไร จากนั้นผมไปมาระหว่างสำนักงานสี่แห่ง ก่อนจะได้สำเนาพิมพ์มาชุดหนึ่ง ซึ่งมีตัวเลขต่างจากของเจ้าอาวาสโดยสิ้นเชิง คุณประดิษฐ์ก็ให้ตัวเลขมาอีกตัวเลขหนึ่ง กรรมการคนหนึ่งก็ให้มาอีกตัว ไม่มีใครอธิบายได้ว่า โครงการสองซึ่งมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ารวมอยู่ด้วย ได้รับเงินทุนอย่างไร อย่าว่าแต่ศูนย์กีฬาหรือเส้นทางวิปัสสนา จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อตอนที่หลวงพ่ออลงกตรับผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวีกลุ่มแรกเข้ามา ท่านกระทำด้วยความเห็นอกเห็นใจก่อนใครอื่นจะทำกัน สิบหกปีต่อมา ขณะมีชาวไทยนับแสนมาเยือน มีเงินล้นหีบรับบริจาคในวัด ผู้ป่วยดูคล้ายถูกละเลย แม้สภาพเลวร้ายของพวกเขาในสายตาสาธรณชน ยังดึงดูดให้เงินบริจาคยังหลั่งไหลเข้ามา แต่การที่ยา ARV มีราคาถูกลงและใช้ได้ผลมากขึ้น อาจทำให้ใช้ยุทธวีธีนี้ต่อไปได้อีกไม่นานนัก “เขาจะหาเงินกันได้อย่างไร ถ้าผู้คนดูสุขภาพดี?” บาสซาโนตั้งคำถาม “คุณต้องทำอะไรกันสักอย่าง เพราะผู้คนสุขภาพดีขึ้น คุณหยุดพัฒนาการนี้ไม่ได้ ยา ARV จะอยู่อีกนานเลย” ขณะนี้บาสซาโนลาออกจากวัดไปแล้ว เพื่อเตรียมตัวย้ายไปยังที่ประจำการใหม่ของเขา เขากำลังจะไปแทนซาเนีย ประเทศซึ่งเอชไอวี/เอดส์ลุกลามแพร่ระบาดรวดเร็วกว่าในประเทศไทยเกือบหกเท่า บรรดาผู้ป่วยคิดถึงเขา “ถ้าเดินได้” ชูเกียรติ อดีตวิศวกร สาบาน “ผมจะไปกับเขาด้วย” บาสซาโนยังกำลังจัดกระเป๋าอยู่ ก็มีหมอและพยาบาลใหม่มาถึงแล้ว ทั้งสองไม่ใช่คนไทยที่ได้ทุนจากเงินวัด แต่เป็นชาวกัมพูชาหนึ่ง ชาวอินเดียหนึ่ง ที่ได้รับการว่าจ้างโดยองค์กรการกุศลอเมริกัน หมอชาวกัมพูชาปฏิเสธไม่ให้สัมภาษณ์ เขายังไม่มีใบอนุญาตประกอบกิจทางการแพทย์ในประเทศไทย ดังนั้นงานของเขาซึ่งเป็นที่ต้องการเป็นอย่างมากนั้น โดยเทคนิคแล้วผิดกฎหมาย แต่เขาก็บอกในเวลาต่อมาว่า ทางวัดยังขาดแม้กระทั่งอุปกรณ์การแพทย์และยาพื้นๆ ทั่วไป กลับมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กซึ่งอายุยังน้อยมากโหลหนึ่งหรือกว่านั้น เพิ่งกินมื้อเที่ยงกันเสร็จ และกำลังจะไปนอนพักเที่ยงกันในอีกไม่ช้า แต่ก่อนที่พวกเขาจะลุกจากโต๊ะ ทุกคนท่องบทสวดถวายเจ้าอาวาส โดยเรียกท่านด้วยชื่อพระที่ใช้เป็นทางการ ซึ่งมีความหมายว่า “ผู้เต็มไปด้วยความเมตตาอย่างรักใคร่” ขอขอบคุณท่านเจ้าคุณพระอุดมประชาธร ที่ให้อาหารของเราวันนี้ ขอขอบพระคุณยิ่ง ด้วยใจจริงที่กรุณา ชื่นจิตเป็นหนักหนา ขอขอบพระคุณ ขอขอบพระคุณ จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เนื้อความในจดหมายชี้แจงที่แอนดรูว์ มาร์แชล ส่งถึง ‘ประชาไท’ Dear Prachatai, First of all, many thanks for your courageous and thought-provoking website. It has become an essential read for anyone interested in Thailand. I am the author of a recent feature article in The Sunday Times Magazine magazine about Wat Phra Bat Nam Phu in Lopburi. The article has caused quite a controversy in Thailand, mostly because of a partial, provocative and amateurish translation in one of the Thai newspapers. I am attaching a translation of the article, done by a professional translator, which I respectfully ask you to post in its entirety, to clear up any understanding and to ensure that the facts, rather than the errors, are debated. I also encourage your readers to consult the original version in English, which can be found here: http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article3721675.ece Yours faithfully, Andrew Marshall จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แฮ่กๆ จบซะที... ข้อความที่เน้นตัวหนา เน้นตามต้นฉบับในเวบประชาไทค่ะ http://www.prachatai.com/05web/th/home/12037 เอามาให้อ่านในอีกด้านนึง จากที่คนเขียนบทความเค้าเขียนจริงๆ ไม่ใช่ฉบับตัดต่อ ตัดตอนแบบในหนังสือพิมพ์ไทยค่ะ จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 14:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แฮ่กๆ เหมือนกัน กว่าจะอ่านจบ จากคุณ : ซอมบี้หม่ำการ์ตูน - [ วันแรงงาน 15:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แฮ่กๆ ด้วยอีกคน จากคุณ : the hulk - [ วันแรงงาน 15:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดี แต่เชื่อว่า เดี๋ยวจะมีคนมาบอกว่า มันต่างที่ปรัชญาการแปล จากคุณ : Deckard - [ วันแรงงาน 15:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 80,000 ปอนด์ = 5,028,800 บาท (rate วันนี้ 1 ปอนด์ = 62.8647 บาท) ศูนย์กีฬา (งบ: เทียบได้ราว 1.6 ล้านปอนด์) = 100 กว่าล้านบาท เส้นทางวิปัสสนาตัดผ่านเขาเหนือวัด (8 ล้านปอนด์) = 500 กว่าล้านบาท เงินมันมากไปไหม ในเวบประชาไทย แปลออกมาว่า 1.6 ล้านบาท กับ 8 ล้านบาท ไม่ใช่หน่วยเป็นปอนด์เหมือนที่เจ้าของบทความแปลน่ะ จากคุณ : Netmafia - [ วันแรงงาน 15:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าตามต้นฉบับนี่ก็เป็นปอนด์อ่ะค่ะ...แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นความผิดพลาดตอนเขียนรึเปล่า จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 15:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ยังไม่จบอีกหรือต่อคนนี้ เคยแสดงความเห็นไปในหลายกระทู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า ประเด็นของคนไทยที่ได้อ่านบทความของคุณแอนดรูว์และแสดงความไม่เห็นด้วยกับเขาก็คือเรื่องของความแตกต่างในมุมมองระหว่างวัฒนธรรมและความเชื่อของคนสองชาติกับสิ่งที่หลวงพ่ออลงกตท่านทำอยู่ พระท่านไม่มีรายได้ แต่มีภาระต้องเลี้ยงดูคนมากมาย แล้ววัดก็คือวัดไม่ใช่สถานพยาบาล จริงๆ มันต้องเป็นหน้าที่ของหน่วยงานรัฐไม่ใช่หรือ แล้วหายหน้าหายตากันไปไหนกัน ปล.1 บทความข้างบนแน่ใจแล้วหรือว่าเป็นมืออาชีพแปล? ปล.2 ในบทความใส่จำนวนเงินเป็นปอนด์จริงๆ คะ จากคุณ : live-walk - [ วันแรงงาน 16:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ประเด็นในกระทู้นี้ คงเป็นเรื่อง ควรหรือไม่ ที่สื่อไทยจะแปลข่าว/บทความจากต่างประเทศแบบสรุป แถมใส่อารมณ์ ใส่ความคิดเห็นของตนเองเข้าไปในเนื้อข่าว จากคุณ : Deckard - [ วันแรงงาน 16:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 งั้นประเด็นของคนไทยที่ออกมาแสดงความคิดเห็นต่อคุณแอนดรูว์ ก็คงเป็นเรื่อง ควรหรือไม่ ที่สื่อต่างชาติจะเขียนข่าว/บทความเกี่ยวกัยต่างประเทศแบบสรุปโดยใช้ความรู้สึกนึกคิดของคนเขียนเป็นหลัก ปราศจากการศึกษาและข้อมูลของประเทศนั้นๆก่อนเขียนข่าว/บทความ พร้อมกันนั้นยังแอบสอดแทรกมุมมองของตัวเองที่คิด/เห็นแตกต่างออกไปจากสิ่งที่ตัวเองได้รู้ได้เห็นในประเทศของตนว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง นอกจากนั้นยังนำเสนอเพียงแง่มุมเดียวคือเรื่องรายได้จากเงินบริจาค แล้วข้อมูลด้านอื่นๆ ละ วัฒนธรรม สังคมและประเทศของประเทศที่ผู้เขียนๆ ถึงหายไปไหน มันก็คงไม่ต่างจากการที่มติชนแปลโดยการใช้มุมมองของคนแปลเป็นตัวตัดสินนะคะ จากคุณ : live-walk - [ วันแรงงาน 16:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เราว่ามันต่างกันอ่ะค่ะ อย่างในจดหมายที่เค้าส่งมาให้ทางประชาไท เค้าก็บอกว่า "...I respectfully ask you to post in its entirety, to clear up any understanding and to ensure that the facts, rather than the errors, are debated..." เค้าไม่ได้บอกอ่ะค่ะ ว่าสิ่งที่เค้าเขียนนั้นถูกต้องที่สุด แต่เค้ากำลังบอกว่า สื่อไทยเอาบทความของเค้ามาลงแบบแปลมาแบบสรุปๆ และไม่ตรงกับที่เค้าเขียนสื่อ ซึ่งถ้าเราจะวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับสิ่งที่เค้าเขียน ระหว่างบทความต้นฉบับ กับที่แปลมา(แบบที่เราเห็นๆ อยู่...ที่เราว่าเนื้อความมันหายไปมาก) ควรใช้อันไหนเป็นsource ในการดีเบทล่ะคะ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 17:52:35 จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 17:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้างั้นคุณจขกท.จับเอาฉบับที่มติชนแปล มาประกบกับอันที่คุณแอนดรูว์บอกให้มืออาชีพแปล จะได้เห็นกันชัดๆ ไปเลยว่ามติชนบิดเบือนจริงก่อนที่จะให้ท่านอื่นมาดีเบทคะ จากคุณ : live-walk - [ วันแรงงาน 19:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ปูเสื่อรอ จากคุณ : devil amature2 (devil amature2) - [ วันแรงงาน 19:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อันที่มติชนแปลอยู่ในลิงค์ค่ะ(แค่ลิงค์เป็นของเวบสนุกเท่านั้น ของที่ประชาไทก็ลงแบบนี้ค่ะ) อยากได้แบบวรรคต่อวรรคเลยมั้ยคะ?? จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 20:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลองดูตรงนี้นะคะ เงินบริจาคเข้าวัดเป็นรายได้ปลอดภาษี โดยหลักๆ ได้มาจากนักท่องเที่ยว ทั้งชาวไทยและชาวตะวันตกที่มาเยือนวัดนี้อาทิตย์ละนับพันคน วันนี้ ไกด์ประจำวัดชื่อ แม็กซ์ วัย 37 ซึ่งเป็นผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวี เป็นคนนำกลุ่มคนไทยวัยกลางคนกลุ่มหนึ่งไปยังจุดแวะจุดแรกของทัวร์ ซึ่งก็คือ ‘พิพิธภัณฑ์ชีวิต’ “เข้าไปดูข้างในเลยครับ” เขาเร่งเร้าผ่านโทรโข่ง “ไม่ต้องถอดรองเท้าก็ได้ครับ” ข้างในมีศพมัมมี่ของผู้ป่วยโรคเอดส์ที่เสียชีวิตสิบกว่าศพ ทุกคนตกลงยินยอมบริจาคศพของตนก่อนเสียชีวิต ศพเหล่านี้คือ การแสดงภาพว่า “ความตายมีผลใหญ่หลวงต่อเราทุกคน นำพาเราไปสู่ความจริงที่ว่า เราต้องทำความดีกับผู้อื่นในยามมีชีวิต” เป็นข้อความบนป้ายที่เขียนไว้ ศพที่มีแมลงกัดกินศพหนึ่งยังมีถุงซิลิโคนสองถุงห้อยตกจากอกโดยถูกยึดรั้งไว้ด้วยกลุ่มเส้นใยกล้ามเนื้อ ป้ายเขียนระบุอาชีพในอดีตของเจ้าของศพว่าเป็น ‘นักร้อง คนขายบริการทางเพศ (กะเทย)’ เราเดินผ่านเมรุ (วัดนี้มีเตาเผาศพแปดเตา แม็กซ์ให้ข้อมูล) ผ่านสวนประติมากรรมหยาบๆ ปั้นจากเถ้ากระดูกผู้ป่วยที่เสียชีวิตอีกจำนวนหนึ่ง แล้วไปหยุดที่อาคารชั้นเดียวหลังหนึ่ง “อันนี้เป็นอาคารสำหรับคนที่อยู่ในระยะสุดท้าย” แม็กซ์ประกาศ “ถ้าคุณต้องการถ่ายรูป กรุณาขอพวกเขาก่อน” นักท่องเที่ยวเดินเรียงแถวกันเข้าไป ในวอร์ดมีชาย-หญิงอยู่ 31 คน ไม่มีใครใส่ใจอะไรกับนักท่องเที่ยว บางคนใส่ผ้าอ้อมเดินเตาะแตะกระย่องกระแย่ง ใบหน้าประแป้งกลบซ่อนมะเร็งและโรคผิวหนังอื่นๆ บางคนนอนคุดคู้อยู่บนเตียง ตัดขาดโลกอยู่ในความเจ็บปวดและความมึนชา ชายคนหนึ่งกำลังถูกมะเร็งลำไส้กัดกินใกล้ตาย ผู้ป่วยบางคนตาบอด อีก 11 คน (ในจำนวนนี้มี 5 คนที่ผอมแห้งเหลือแต่โครงกระดูก พักอยู่ในห้องกักกันโรคที่ไม่ได้มาตรฐานแยกออกไปต่างหาก) กำลังสู้อยู่กับวัณโรค แมวและสุนัขจรจัดเดินกันตามสบายอยู่ทั่ววอร์ด นักท่องเที่ยวเดินเรียงแถวกันออกมา จุดแวะชมจุดสุดท้ายคือพระพุทธรูปขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยกำแพงถุงทราย เป็นถุงทรายบรรจุเถ้ากระดูกของผู้ตาย ถุงกระดูกนับร้อยๆ รอแล้วรอเล่าให้ญาติมารับกลับไป จากนั้นนักท่องเที่ยวก็ได้รับแจกแผ่นพับเรื่องราวทางพุทธ และโอกาสที่จะบริจาค มีกลุ่มนักเรียนกลุ่มใหญ่ตามหลังมาติดๆ จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 20:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กับ... สิ่งที่สร้างความตะลึงในการทัวร์ดังกล่าว คือ วัดแห่งนี้ มีเตาเผาศพ 8 เตา และสวนแกะสลักงานศิลปะหยาบๆ ของผู้ป่วยเอดส์ที่ทำจากกระดูกของคนตาย โดยระหว่างการทัวร์จะมีหลายขึ้นตอน จุดสุดท้ายจะเป็นการเยือนชมพระพุทธรูปที่ล้อมรอบด้วยกำแพงถุงทรายที่บรรจุด้วยอัฐของผู้ตายจำนวนหลายพันคน ที่คอยให้ญาติของพวกเขามารับ จากนั้นสิ่งที่จะตามมาก็คือ นักท่องเที่ยวจะถูกเรี่ยไรเงินเพื่อขอเงินบริจาคช่วยเหลือวัด จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 20:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ทุกสิ่งเหล่านี้ทำให้วัดมีภาระทางการเงินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “เราสงสัยกันอยู่ว่าจะอยู่รอดกันได้อย่างไร” หลวงพ่ออลงกตกล่าว กับ สถานที่ทุกแห่งในวัดพระบาทน้ำพุกำลังเผชิญกับภาวะด้านการเงิน และสงสัยว่าวัดจะอยู่รอดหรือไม่ จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 20:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขณะนี้บาสซาโนลาออกจากวัดไปแล้ว เพื่อเตรียมตัวย้ายไปยังที่ประจำการใหม่ของเขา เขากำลังจะไปแทนซาเนีย ประเทศซึ่งเอชไอวี/เอดส์ลุกลามแพร่ระบาดรวดเร็วกว่าในประเทศไทยเกือบหกเท่า บรรดาผู้ป่วยคิดถึงเขา “ถ้าเดินได้” ชูเกียรติ อดีตวิศวกร สาบาน “ผมจะไปกับเขาด้วย” บาสซาโนยังกำลังจัดกระเป๋าอยู่ ก็มีหมอและพยาบาลใหม่มาถึงแล้ว ทั้งสองไม่ใช่คนไทยที่ได้ทุนจากเงินวัด แต่เป็นชาวกัมพูชาหนึ่ง ชาวอินเดียหนึ่ง ที่ได้รับการว่าจ้างโดยองค์กรการกุศลอเมริกัน หมอชาวกัมพูชาปฏิเสธไม่ให้สัมภาษณ์ เขายังไม่มีใบอนุญาตประกอบกิจทางการแพทย์ในประเทศไทย ดังนั้นงานของเขาซึ่งเป็นที่ต้องการเป็นอย่างมากนั้น โดยเทคนิคแล้วผิดกฎหมาย แต่เขาก็บอกในเวลาต่อมาว่า ทางวัดยังขาดแม้กระทั่งอุปกรณ์การแพทย์และยาพื้นๆ ทั่วไป กับ รายงานระบุว่า ปัจจุบัน นายบาสซาโน่ ได้ลาออกจากการเป็นอาสาสมัครของวัดพระบาทน้ำพุแล้ว เพราะที่ผ่านมาเขาต้องทำงานด้านการแพทย์ที่ไม่มีการรับรองอย่างถูกกฎหมาย โดยไม่มีใบรับรองให้ผลิตยาในเมืองไทย อย่างไรก็๋ตาม เขายังคงวิจารณ์วัดพระบาทน้ำพุว่า ขาดยารักษาโรคพื้นฐาน และอุปกรณ์การแพทย์ แม้ว่าวัดจะมีเงินจำนวนไม่น้อยก็ตาม จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 20:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ฝรั่งเขียนได้ดี .... เหมือนกระทุ้งใครบางคนที่ใช้เงินแบบ ไม่น่าจะถูกเท่าไหร่ ควรชื้อรถพยาบาล พร้อมอุปกรณ์ และฝึกอบรมบุคลากรก่อนเลย ก่อนจะทำพิพิธพันฑ์ มือ เท้า อวัยวะ ใส่ขวดโหลไว้ดู .................. จากคุณ : i_amGank - [ วันแรงงาน 21:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ประเด็นที่เราจะนำเสนอในกระทู้นี้คล้ายๆ กับที่คุณ Deckard บอกไว้อ่ะค่ะ สื่อไทยมีความรับผิดชอบมากแค่ไหนกับการนำเสนอข่าวที่ออกมาจากการแปลอย่างรวบรัด สรุปความที่บางทีก็ไม่ตรงกับต้นฉบับ เอาคำพูดของคนนี้ ไปใส่ปากของอีกคนหนึ่ง....คืออาจจะมองว่าเล็กน้อย แต่มันก็คือการบิดเบือน ไม่ได้เอาข่าวนี้มาลงเพื่อบอกว่าแอนดรูว์เขียนบทความนี้ได้ถูกต้องทุกอย่าง หรือถูกต้องที่สุด แต่ในมุมมองเรา เรามองว่าในฐานะนักข่าว เค้ามาหาข่าว หาข้อมูล แล้วก็เขียนสะท้อนสิ่งที่เค้ามองเห็นและเข้าใจในมุมมองของเค้า(ซึ่งอาจจะไม่คุ้นเคยกับวัฒนธรรมไทย) มันก็เป็นเรื่องที่เค้าเขียนได้(ในทางกลับกัน คนไทยก็เขียนถึงต่างชาติโดยใช้มาตรฐานของคนไทยได้ไม่ต่างกัน) ซึ่งในฐานะที่เราเป็นคนไทยที่อาจจะคุ้นเคยกับวัฒนธรรมบางอย่างมากกว่าคนเขียน เราก็ทักท้วง ถกเถียงกันในเรื่องที่เค้าเขียนในบทความได้ แล้วปัญหาอยู่ตรงไหน อยู่ที่ตัวบทความที่เราเอามาวิพากษ์กัน มันเป็นบทความที่ตัวเจ้าของเค้าเรียกว่า the errors มีซักกี่คนที่อ่านผ่านสื่อ ที่จะได้รับสารที่ถูกต้องจากคนเขียนในเมื่อสิ่งที่สื่อหยิบมาเล่นเป็นสารที่เป็น the errors อาจจะบอกว่ามันต่างกันแค่เล็กน้อยเอง แต่เรื่องการใช้คำที่อ่าน/ฟังดูแล้วรู้สึกว่ารุนแรง มันมีผลต่ออารมณ์ของคนอ่าน มีผลต่อทัศนคติ และการรับรู้ต่อสารนั้นๆ ของคนอ่านเหมือนกันนะคะ จากคุณ : psycho patch - [ วันแรงงาน 21:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เนื้อข่าวในมติชน http://www.matichon.co.th/news_title.php?id=1866 บทความต้นฉบับ http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article3721675.ece จากคุณ : Deckard - [ วันแรงงาน 23:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 27 Agree with #25 I think the author is fair enough. จากคุณ : rumiana - [ 2 พ.ค. 51 00:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ----------------------------------------------------------------- แต่เรื่องการใช้คำที่อ่าน/ฟังดูแล้วรู้สึกว่ารุนแรง มันมีผลต่ออารมณ์ของคนอ่าน มีผลต่อทัศนคติ และการรับรู้ต่อสารนั้นๆ ของคนอ่านเหมือนกันนะคะ จากคุณ : psycho patch    - [ วันแรงงาน 21:09:41 ] ----------------------------------------------------------------- ^ ^ ^ เห็นด้วยที่สุดครับ ผมว่า การแปลข่าวเขียนข่าวแบบใส่อารมณ์ยั่วยุให้คนอ่านรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอ่านนิยายเป็นกลยุทธ์ของสื่อไทยมานานครับ ข่าวข่มขืนของนสพ.บางเจ้าเขียนแล้วได้อารมณ์มากกว่าหนังสือโป๊บางเล่มอีกนะครับ ราวกับว่าคนเขียนไปนั่งดูกิจกรรมนั้นอยู่ด้วยเลย และอย่าได้ไปถามหาความรับผิดชอบจากสื่อไทย เพราะเขาไม่มีความรับผิดชอบต่อสังคมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ท้ายที่สุด ขอบคุณ คุณphyscho patch มากครับ ที่ได้นำมุมมองอีกด้านมานำเสนอ จากคุณ : โรงงานช็อคโกแล็ต - [ 2 พ.ค. 51 00:53:04 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่ถกด้วยแล้วคะ ส่วนตัวคิดว่าเริ่มมองกันคนละประเด็นแล้วคะ ดิฉันคิดว่าบทความในมติชนไม่ได้ errors ในเนื้อหา แต่มันเป็นบทความที่คนแปลอ่านบทความของคุณแอนดรูว์แล้วก็สรุปพร้อมใส่มุมมองของผู้แปลที่มีสัญชาติไทยลงไป ซึ่งก็คงไม่ต่างจากคุณแอนดรูว์ที่นำเสนอในมุมมองของเขาที่แตกต่างเหมือนกัน ในความรู้สึกส่วนตัวยังคงเห็นว่ามติชนมีเจตนาที่ดีสำหรับบทความนี้คะ จากคุณ : live-walk - [ 2 พ.ค. 51 00:55:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขออนุญาตแจมประเด็นการแปล ขออนุญาตยกประเด็นความถูก-ผิดในทัศนคติของคนเขียนออกไป เขาสงสัย เขาก็ถาม เมื่อถามแล้วใครจะตอบก็คงเป็นเรื่องของผู้ที่ถูกพาดพิง คงไม่กล้าตอบแทนท่านอลงกต คนเขียนมีเจตนาอย่างไรและมีมุมมองอย่างไรเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ผมได้เปรียบเทียบฉบับแปลของมติชนกับต้นฉบับแล้ว มีความเห็นว่ายังไม่ใช่การถอดความที่ดี เพราะว่ามีความขาดความเกินอยู่ซึ่งบิดเบือนสาระของต้นฉบับ การแปลหรือการถอดความนั้น ผู้แปลหรือผู้ถอดความไม่ใช่เจ้าของข้อมูล มีหน้าที่เป็นแค่สื่อกลาง ถ่ายทอดเจตนาของเจ้าของต้นฉบับมายังผู้อ่านโดยไม่ผิด ไม่ขาด ไม่เกิน ดังนั้นการใส่ความเห็นและอารมณ์ของตนเองนั้นทำไม่ได้ ไม่เหมือนกับคนเขียนต้นฉบับซึ่งจะเขียนอย่างไรใส่อารมณ์อย่างไรเป็นสิทธิ์ของเขา ขออนุญาตแย้งคุณ live-walk ว่า "..บทความที่คนแปลอ่านบทความของคุณแอนดรูว์แล้วก็สรุปพร้อมใส่มุมมองของผู้แปลที่มีสัญชาติไทยลงไป.." อย่างนี้เรียกว่า บทแปร ครับ ไม่ใช่บทแปล เพราะถ้าเป็นการแปล สำหรับผมถือว่าการใส่ใข่และเติมพริกน้ำส้มน้ำปลาเพื่อปรุงรสเป็นสิ่งที่ผิดหลักการครับ เราคงไม่ชอบให้ใครเอากระจกไม่ว่าสีอะไรมากั้นกลางระหว่างตาของเรากับสิ่งที่เราจะมองไม่ใช่หรือ? แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 51 01:41:00 จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 2 พ.ค. 51 01:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมไม่ซื้อรถพยาบาลซักคัน ก่อนที่จะสร้างสถานที่รวบรวม ตับ ไต หัวใจ คนเป็นเอดส์​ ไม่ทราบว่า ทำไว้เพื่อ??????????????????   คนแปลนี่บิดเบือนจริงๆ  มากๆ ด้วย หมายถึงคนก่อนอ่ะนะ จากคุณ : puimnida - [ 2 พ.ค. 51 06:31:41 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มติชนเป็นฤษีแปลงสารนะเนี่ย อ่านแล้วเนื้อความก็ผิด อารมณ์ก็ผิด คนแปลควรออกมาขอโทษนะ เรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับต่างประเทศ เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ต้องรอบคอบกว่านี้ เราเห็นด้วยกับที่ไทม์นำเสนอ น่าจะใช้เงินให้เหมาะกว่านี้ เช่น ซื้อรถพยาบาล จ้างบุคคลากร ใช้จ้างคนมาฝึกผู้ป่วยให้เป็นครู ฝึกเป็นผู้ช่วยพยาบาล แทนที่จะจ่ายค่าจ้างผู้ป่ายทำงานด้วย อัตราแรงงานขั้นต่ำ ก็ให้จ่ายเพิ่มเพื่อให้เค้าอยู่ด้วยตัวเองได้ ถ้าเค้าอยากกลับสู่สังคม ทำงานนอกวัด วัดก็ควรสนับสนุนเค้าให้ออกไป ผู้ป่วยเดี๋ยวนี้อยู่ได้แข็งแรงเป็นสิบๆปี ไม่มีอาการ ถ้าดูแลตัวเองเป็น ความสำเร็จของวัด เราไม่รู้ว่าพระท่านวัดผลยังไง ที่แน่ๆคือไม่ควรวัดที่จำนวนผู้ป่วยที่รองรับได้ หรือยอดบริจาค แต่น่าจะอยู่ที่จำนวนผู้ป่วยที่วัดส่งกลับสู่สังคมเป็นประชากรที่ดูแลตัวเองได้มากกว่า ส่วนคนที่มาวัดตอนอาการหนักก็คงทำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ พระท่านดีจริงๆ เรายอมรับ เสียสละและเก่งมากๆด้วย ถ้าท่านเปิดรับฟังความเห็นส่วนที่ปัดไป เพราะคิดว่าเป็นเพราะวัฒนธรรมแตกต่าง ท่านก็จะเก่งกว่านี้ได้อีก จากคุณ : caffe latte - [ 2 พ.ค. 51 09:54:41 ]