หลายคนได้อ่าน... Fw mail เรื่องนี้กันมาหลายคนแล้ว เคยได้มีโอกาส ได้พูดคุยกับ รุ่นน้องคนที่เขียนเรื่องราวเรื่องนี้ไปลงใน วรสาร รรเก่า... บังเอิญได้อ่าน แล้วก็ชอบมาก เลยเอามาลงแปะให้อ่านกันอีกครั้งนะครับ


__________________________________________________


ตัวหนังสือสามารถบอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปได้ดีกว่าคำพูดมากมายนัก  
จึงไม่น่าแปลกที่ฉันจะหลงใหลในเสน่ห์ของตัวอักษรมาหลายปีดีดักแล้ว  
ฉันมักจะเรียกตัวเองว่า "คนเขียนหนังสือ" อยู่เสมอ  
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันคงเพราะว่าฉันเขียนหนังสือไม่ดีพอที่จะเรียกตัวเองว่า  
"กวี" ได้ล่ะมั้ง โลกของตัวอักษรสวยงามนัก แค่มีปากกาสักด้าม  
เศษกระดาษสักแผ่น  
และมีเขาคนนั้นเป็นพระเอกของเรื่องสักคนก็คงเพียงพอ  

-----------------------------------------------------

เรื่องราวความรักของฉันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  
รู้เพียงแต่ว่าในสมุดบันทึกประจำวันของฉัน  
มีชื่อเขาตั้งแต่วันมอบตัวทีเดียว…  
คงเพราะความบังเอิญที่ทำให้เราสองคนมักจะได้ทำอะไรด้วยกันเสมอ  
ได้เล่นละครด้วยกัน  
ได้นั่งคู่กันในห้องทดลองวิทยาศาสตร์  
หรือแม้กระทั่งไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้ง…  
แต่เรากลับไม่ได้ใกล้ชิดกันเท่าที่ควร  
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม…จนวันหนึ่ง…  
" มีนอยากวาดรูปเหรอ เราสอนให้ก็ได้นะ"  
นี่แหล่ะประโยคสำคัญที่ทำให้เราสองคนได้มีโอกาส ใกล้ชิดกันมากขึ้น  
เขารีบกระวีกระวาดไปหากระดาษกับดินสอมาวางไว้ตรงหน้าฉัน  
ไม่รู้ว่าวิญญาณครูไปสิงอยู่กับชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  
เขาลากเส้นเป็นตัวอย่างแล้วให้ฉันลองทำตามไปช้าๆ  
ลมที่พัดแรงทำให้ผมของฉันปลิวจนยุ่งไปหมด  
"ขอโทษนะ" เขาพูดแล้วเอื้อมมือมาหยิบปอยผมของฉันที่ปลิว  
เพื่อเหน็บหูของฉันไว้อย่างเดิม  
"ขอบคุณนะเฟิรส์" ฉันพูดเขินๆ ใบหน้ากลายเป็นสีแดงระเรื่อ  
เขายิ้มบางๆเหมือนกับจะบอกว่าไม่เป็นไร  
หลังจากทนนั่งดูฉันลากเส้นที่ดูไม่ได้เอาเสียเลยมาเป็นเวลานาน  
เขาก็ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้ว ส่ายหน้าไปมาอย่างหดหู่  
"แย่กว่าเราตอนฝึกวาดใหม่ๆซะอีก"  
เขาทำท่าทางเหมือนครูที่กำลังดุนักเรียนอยู่ยังไงยังงั้น  
"ก็คนมันไม่เก่งนี่นา ไม่ต้องสอนก็ได้นะ" ฉันบ่นเบาๆแล้ววางดินสอลงแรงๆ  
"เอาเหอะฝึกต่อไปละกันฮะ  
วาดรูปนะไม่ยากหรอกถ้ามีคนสอนดีๆอย่างเรา"  
เขาบอกยิ้มๆ  
ฉันส่ายหน้ากับความหลงตัวเองของเขา…หลงตัวเองจริงๆนะนายเฟิร์สจอมเก๊ก…  
เราสนิทกันมากขึ้นทุกที…สนิทท่ามกลางเสียงแซวและวิพากษ์วิจารณ์ของเพื่อนที่  
ไม่เว้นแม้แต่ในคาบเรียน  
"สวีทกันจังเลยคู่นี้"  
เสียงเพื่อนๆที่ดังมาจากด้านหลังห้องทำให้ฉันต้องวางดินสอลงอายๆ  
"เฮ้ย! เธออย่าแซวซิ เราไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นสักหน่อย"  
เฟิร์สแก้ตัวให้  
เพื่อนๆทำสีหน้าไม่เชื่อ
แต่พอเห็นหน้าตาเอาเรื่องของฉันก็เลยจำใจต้องสงบปากสงบคำแล้วเดินหนีไปคุยกันที่อื่นแทน  
"ช่างเขาเหอะ" ฉันพูดเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตาวาดรูปต่อไป  
"มีน…เรามีอะไรจะบอก" เขาพูดท่าทางเขินๆ  
"อารายเหรออออ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วพูดลากเสียงยาว  
"เราชอบผู้หญิงคนหนึ่งนะ"  
สีหน้าอายๆของเขาทำให้ฉันแอบหวังอยู่ลึกๆว่านี่  
คงจะเป็นวิธีการบอกรักทางอ้อมของเขา แต่….  
"คนนั้นไง"  
ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่เพื่อนร่วมสถาบันคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู  
ฉันหันไปยิ้มล้อ  
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลยจนนิดเดียว  
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยหวังให้เขามารัก  
แค่รู้สึกรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวก็พอ  
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น  
ฉันวางดินสอลงโดยอัตโนมัติ  
"เรากลับแล้วนะ" ฉันบอกเบาๆ  
"ขอบคุณสำหรับการสอนวาดรูปและทุกๆอย่างนะ"  
"มีนพูดเหมือนสั่งลาเลย" เขาพูดติดตลก  
"อย่างกับเราจะไม่ได้สอนมีนอีกอย่างนั้นแหละ"  
"ใครจะไปรู้ล่ะ ชีวิตมันไม่แน่หรอกเฟิร์ส" ฉันพูดทีเล่นทีจริง  
แล้วเดินไปปิดกระจก  
และประตูห้องเรียน เขาเดินมาช่วยอีกแรงหนึ่ง  
"วันเสาร์เจอกันที่เรียนพิเศษแล้วกันนะ บ๊ายบาย"  
เขาบอกลาแล้วโบกมือให้  
ฉันยิ้มรับแล้วโบกมือตอบไป  
"กลับบ้านดีๆนะจ้ะหนูมีน" เสียงตะโกนของเขาที่ดังตามหลังมา  
ทำให้ฉันแอบอมยิ้มบางๆอย่างมีความสุข  
ฉันนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขานับตั้งแต่วันแรกที  
่รู้จักกัน  
ตลอดเส้นทางกลับบ้าน  
ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่แสนจะธรรมดาคนนี้จะกลายมาเป็นคนสำคัญของหัวใจ  
ถึงจะรู้ว่าเขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว  
แต่นั่นก็ไม่สำคัญอะไรเพราะฉันก็ยังคงมีความสุขที่จะรักเขา  
ที่จะได้เห็นรอยยิ้ม  
ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉันคนนี้แล้ว  
ฉันหยิบภาพเหมือนของฉันที่เขาวาดให้ตอนวันเกิดขึ้นมาดู  
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ"  
ฉันยังจำเสียงใสๆของเขาที่บอกตอนเช้าตรู่ในวันสำคัญของฉัน  
"มีความสุขมากๆนะครับมีน"  
รอยยิ้มจริงใจของเขาในวันนั้นยังบันทึกอยู่ในความทรงจำ  
ของฉันเสมอมา….ไม่เคยลบเลือน  
"โครมมมมมมม!!!!!!" เสียงดังขึ้นที่ถนนสายหนึ่ง  
บรรดาไทยมุงต่างพากันมามุงดูเหตุการณ์รถคว่ำ  
ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งถูกหามออกมา  
กระดาษวาดเขียนตกลงมาจากมือที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของเธอ  
ชายแก่คนหนึ่งหยิบขึ้นมาดู เห็นหยดเลือดเปรอะไปทั่วแผ่นกระดาษนั้น  
แต่ก็พอจะมองเห็นลางๆ  
ว่าเป็นภาพวาดของหญิงสาวที่กำลังยิ้มสดใสในชุดนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง  
มีลายมือที่เขียนไว้ใต้ภาพอย่างสวยงามว่า  
"เพียงความทรงจำ…เฟิร์ส"  
ชายแก่คนนั้นทิ้งภาพไว้ที่เดิมอย่างไม่ใคร่สนใจใยดีนัก  
ลมเริ่มพัดกระหน่ำแรงขึ้นเรื่อยๆ  
จนทำให้กระดาษแผ่นนั้นปลิวตกลงไปบริเวณลำคลองริมถนนและค่อยๆจมหายลงไปใต้ผืน  
น้ำนั้น…  

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

ผมได้สมุดเล่มนี้มาจากเพื่อนสนิทของเธอ…  
ผมเลยขอเขียนเรื่องนี้ให้จบด้วยมือของผมแทน เมื่อเช้าวันเสาร์ที่ผ่านมา  
ผมไปเรียนพิเศษก็นึกแปลกใจอยู่ตะหงิดๆว่าทำไมเธอถึงไม่มาเรียน  
เพราะปกติเธอไม่ใคร่จะชอบหยุดเรียนนัก  
ก็บังเอิญผมไปพบเพื่อนสนิทของเธอเข้าพอดิบพอดี  
"เฟิร์ส…รู้เรื่องมีนหรือยัง" เขาถามผมทันทีที่พบกัน  
สีหน้าของเขามีแววเศร้าๆปรากฏอยู่ ตาก็ดูบวมแดงผิดปกติ  
"ยังครับ มีนทำไมเหรอ" ผมถามยิ้มๆ  
เธอก็คงไม่สบายแต่อาจจะหนักหน่อยถึงยอมขาดเรียนวันนี้…ผมคิด  
"มีนรถคว่ำ  
ตอนนี้อยู่ห้อง ICU โรงพยาบาล…………." เขาบอก ผมอึ้งไปสักพักใหญ่ๆ  
พอได้สติอีกทีก็มายืนอยู่หน้าห้อง ICU  
โรงพยาบาลแห่งหนึ่งข้างๆเพื่อนสนิทของเธอคนเดิม  
เขาจัดการเป็นธุระไถ่ถามพยาบาลถึงเตียงของเธอเพราะไม่เห็นเธออยู่ที่เตียงเดิม  
"เสียใจด้วยนะคะ คุณมีนาหัวใจล้มเหลวเมื่อ 15 นาทีที่แล้วค่ะ"  
หูผมอื้อไปหมดจนไม่ได้ยิน เสียงพยาบาลที่พูดอธิบายเรื่องราวต่อจากนั้น  
ถ้าจะถามผมว่าวินาทีนั้นผมรู้สึกเช่นไร ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน  
รู้เพียงแต่ว่าน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาท่วมใบหน้าของผมตั้งแต่ได้รับรู้ว่า  
"เธอจากไปแล้ว"  
ผมอ่านบันทึกเล่มนี้หลังจากที่ร่างของเธอฌาปนกิจเสร็จเรียบร้อยแล้ว…  
ผมเพิ่งรู้ว่าเธอรักผม…  
แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้เลยว่าคำพูดที่ผมพร่ำบอกกับเธออยู่บ่อยครั้งว่า  
"รักกับชอบแตกต่างกัน" มันคือสิ่งที่ผมอยากให้เธอรับรู้  
ผู้หญิงคนที่ผมเคยชี้ให้เธอดูคือคนที่ผมชอบ แต่ผู้หญิงคนที่ผมรักคือ  
"เธอคนนี้"…  
เธอคนที่เข้าใจและเป็นกำลังใจให้ผมอยู่เสมอ…  
เธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ  
ถ้าผมสามารถขอพรวิเศษใดๆได้  
ผมอยากจะขอแววตาคู่นั้นที่เคยจ้องมองผมด้วยความรู้สึกดีๆอยู่เสมอ  
รอยยิ้มที่เคยมีให้เวลาผมท้อแท้ เสียงหัวเราะที่เคยทำให้โลกทั้งโลกดูสดใส  
…ผมอยากจะขอให้เธอกลับคืนมา…  
เธอคือรักครั้งแรกของผม อาจต้องใช้เวลามากสักหน่อยในการทำใจว่า  
ต่อจากนี้จะไม่มีเธออยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว  
ไม่มีคนที่เข้าใจและคอยห่วงใยผมตลอดมา  
แต่ผมรู้เสมอว่าเธอจะคอยจ้องมองผมอยู่ห่างๆ เหมือนอย่างเคย  
เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอเรียกมันว่าความสุข และเธอจะรอผมอยู่ ณ  
ที่แห่งนั้น  
ตรงดินแดนแห่งความรักที่สร้างไว้สำหรับเราเพียงสองคน… สักวันผมจะไปหาเธอ…  
หลับให้สบายนะครับ…มีน…  



หลับตาเถอะนะ…แล้วเราก็จะพบกันอาจเป็นเพียงฝันก็พอใจ  
หลับตาเถอะนะ…ถึงตัวเราจะแสนไกลห่างกันเพียงไหนก็ใกล้เธอ  
ชีวิตขีดเส้นทางไว้ให้เราเจอกันขีดทางที่ผกผันให้มีวันห่างไกล  
หลับตานานนาน…คิดถึงวันเก่าจะยังมีเราสองคน…หลับตาเถอะนะเธอ...