...
ความเดิมจากภาคที่ 1.
"มิว"
เสียงเรียกชื่อมิวดังอยู่ด้านหลัง มิวรู้สึกคุ้นเสียงเด็กหนุ่มชะงักเล็กน้อยค่อยๆหันหน้ามาเพื่อนๆของมิวก็ชะงักตามทั้งกลุ่มหยุดเดิน ในขณะที่รถตู้กำลังติดเครื่องยนต์รออยู่
ภาพที่มิวเห็นปรากฏตรงหน้า โต้งยืนอยู่ด้านหน้าเวทีที่มิวเพิ่งขึ้นไปแสดงคอนเสิร์ตเมื่อสักครู่ ทั้งสองยิ้มให้กัน
"ไงโต้ง!!"
"เพลงเพราะดีนะ" โต้งเขินๆไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร
"ฟังแล้ว...โต้งว่าไง" มิวยิ้มๆอยากฟังความรู้สึกของอีกฝ่าย
"ก็...เอ่อ...เราคงคบกับมิวเป็นแฟนไม่ได้" โต้งพูดเบาๆเหมือนไม่ค่อยแน่ใจตัวเองพลางหลบสายตามิว
"แต่ไม่ได้แปลว่าเราไม่ได้รักมิวนะ!!"
โต้งรีบพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าของมิวเจื่อนลง นั่นเป็นภาพจากภายนอกที่โต้งเห็น หากโต้งเป็นมิวในขณะนี้ คงรับรู้ถึงความเจ็บปวดราวกับเข็มที่ทิ่มลงตรงกลางหัวใจ ไม่ต้องถึงร้อยเล่มแสนเล่มหรอก...เพียงแค่เล่มเดียวมิวก็แทบล้มทั้งยืน
"ขอบคุณนะ" มิวเงยหน้าสบตากับโต้งช้าๆ ถ้าหากมิวหายตัวได้คงไม่ต้องเอ่ยคำใดๆออกมาให้ได้เสียใจมากไปกว่านี้
"งั้นเราไปก่อนนะ เพื่อนรอ" มิวบอกกับโต้งอีกครั้ง พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ พลางหันไปทางกลุ่มเพื่อนๆที่ยืนรอด้วยใบหน้าเซ็งๆ
"เดี๋ยวก่อน...มิว...." โต้งเรียกไว้ รีบหยิบของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋ากางเกง
" อ่ะ!!...ให้"
มิวค่อยๆเอื้อมมือไปรับของสิ่งนั้นจากมือของโต้ง
" อะไรน่ะ!!" มิวแปลกใจ
" ของขวัญวันคริสต์มาสไง" โต้งบอกยิ้มๆ ใบหน้ามีความสุขราวกับวัยเด็กที่เคยให้ของขวัญกับมิว
" ขอบคุณนะ!!" มิวพูดย้ำอีกครั้ง แม้ฟังดูออกมาจากใจ แต่ก็เป็นใจที่ร้าวรานเต็มทน
"งั้น!! เราไปก่อนนะ" มิวหันไปทางเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้โต้งอีกครั้ง ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง
" โชคดีนะ" มิวบอกเบาๆแต่หนักแน่น
"โชคดี" โต้งบอกตาม มิวตัดสินใจหันหลังเดินไปหากลุ่มของเพื่อนๆ สมาชิกวงออกัสอดแซวมิวไม่ได้ มิวยิ้มให้กับเพื่อนๆเป็นการขอโทษที่รอนาน แต่สองเท้าของมิวรีบเดินให้ถึงรถตู้เร็วๆเพื่อจะได้กลับถึงบ้าน แต่ก็อดหันกลับมามองโต้งอีกครั้งไม่ได้ โต้งโบกมาไหวๆอยู่ด้านหลัง มิวมองด้วยแววตาที่รวดร้ายและรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
********
ที่บ้านของโต้ง เขาเดินเข้ามาด้วยบรรยากาศเงียบเหงา กรผู้เป็นพ่อหลับลงบนตั่งไม้ตัวเดิม มีเพียงสุนีย์ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ในมุมมืด สายตาทอดมองไปที่ต้นคริสต์มาสพลาสติกที่ตกแต่งโคมไฟดวงเล็กๆเพียงลำพัง โต้งทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆแม่ สุนีย์หันมามองใบหน้าเรียบเฉย
"พี่จูนเขามาหรือเปล่า?" โต้งถามแม่เบาๆ สุนีย์ส่ายหน้าช้าๆแต่มีรอยยิ้มบางๆเจือด้วยความขื่นขม
" ไม่มาหรอก เค้าจะไม่กลับมาอีกแล้ว ต่อไปนี้จะมีแต่เรานะลูก"
สุนีย์โผกอดลูกชายไว้แน่น ราวกับกลัวลูกชายหนีหายไปไหน โต้งเงยหน้ามองไปด้านหลังเห็นผู้เป็นพ่อนอนยิ้มให้อยู่บนที่นอน โต้งยิ้มให้กับพ่ออย่างมีความสุขและกอดแม่แน่น เหมือนยอมรับความจริงบางอย่าง
********
เวลาเดียวกันกับที่บ้านของมิว เด็กหนุ่มเดินไปที่โต๊ะทำการบ้านใกล้ๆกับเตียงนอน ตุ๊กตาไม้ยังวางอยู่ที่เดิมมิวค่อยๆสอดก้านจมูกที่เพิ่งได้รับเป็นของขวัญวันคริสต์มาสจากโต้งในปีนี้ ก้านจมูกค่อยๆสอดเข้าไปอย่างช้าๆแม้จะลำบากอยู่บ้างเพราะคนละขนาดกัน แต่มันก็ทำให้ตุ๊กตาไม้มีชิ้นส่วนที่สมบูรณ์ขึ้น ราวกับเป็นตัวแทนของโต้งที่จะมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของมิวให้สมบูรณืเช่นกัน
"ขอบคุณนะ!!"
มิวพูดคนเดียว พลางเหม่อมองไปที่ตุ๊กตาไม้นั้น แล้วหยาดน้ำตาแห่งความรู้สึกข้างในก็ทะลักไหลอาบแก้มโดยไม่ต้องกักเก็บอีกต่อไป รอบข้างตัวมิวมีแต่ความว่างเปล่าและอ้างว้างแม้จะมีเครื่องดนตรีที่วางอยู่ใกล้ๆตุ๊กตาไม้ แม้จะมีกรอบรูปของอาม่าที่เคยถ่ายคู่กันในวันคริสต์มาสปีก่อนๆ รวมทั้งที่เคยถ่ายกับโต้งด้วยแต่สำหรับปีนี้มิวต้องฉลองคริสต์มาสด้วยความรู้สึกเหงาเพียงลำพัง...
************
เสียงเปียโนของอาม่าดังขึ้นอีกครั้ง เป็นท่วงทำนองที่อาม่าเคยเล่นให้กับมิวฟังเมื่อตอนที่มิวยังเด็ก สายตาของผู้เล่นยังคงทอดมองไปตามกรอบรูปที่วางอยู่ไม่ไกลนัก บ้างก็วางอยู่บนหลังเครื่อง อย่างภาพของอากงกับอาม่าที่เล่นเปียโนเครื่องนี้ด้วยกัน มิวมองภาพอาม่าที่ถ่ายคู่ร่วมกันวันงานคริสต์มาสเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา ถัดมาไม่ไกลกันเป็นประกาศนียบัตรและถ้วยรางวัลการประกวดดนตรีด้านต่างๆ และสุดท้ายสายตาของมิวก็หยุดอยู่ที่กรอบรูปวันรับปริญญา ที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่กี่วัน
" อาม่า มิวทำได้แล้วนะ!!"
มิวยิ้มให้กับภาพถ่ายของอาม่า และบรรเลงเปียโนต่อไปอย่างมีความสุข
*******
วันรับปริญญา นอกจากเอ็กส์ และเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยจะร่วมแสดงความยินดีกับมิวแล้ว ก็ไม่เห็นมีใครอีก มิวได้รับโทรศัพท์จากป๊าที่โทร.มาแสดงความยินดีด้วยในตอนบ่ายๆหลังพิธีการเสร็จสิ้น สำหรับมิวไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆกับเหตุการณืในครั้งนี้สักนิด
หลังจากนั้นมิวก็กลับมาบ้าน ด้วยความรู้สึกเหงาๆ อดคิดถึงใครบางคนไม่ได้ ภาพความทรงจำต่างๆผุดขึ้นมาเป็นระยะๆ รวมถึงผู้ที่ทำให้มิวมีวันนี้ได้
" มิว มิวไม่อยากไปอยู่กับป๊าที่ระยองเหรอ?"
" เปล่า!!ไปทำไม เค้าไม่อยากให้มิวไปอยู่ด้วยสักหน่อย" มิวตอบไปตามประสาเด็ก
"ไม่ช่าย..." อาม่าลากเสียงยาว นั่งลงใกล้ๆหลานที่กำลังงอน หน้าบึ้งหน้าบูดเป็นจวัก เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
"เค้าเห็นว่ามิวนะโตแล้ว จะได้อยู่ดูแลอาม่าไง"
มันเป็นภาพความทรงจำที่ฝังลึกในความรู้สึกของเด็กหนุ่มที่ยากจะลบเลือน
"ถ้าวันนึง มิวไม่ได้อยู่ที่นี่กับอาม่า อาม่ายังจะรอมิวหรือเปล่า?"
มิวเงยหน้าดูภาพถ่ายของอาม่าบนโต๊ะ แล้วพูดกับภาพถ่ายนั้น ไม่มีอะไรมาหยุดความคิดของมิวในวันวานได้ เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนสีเขียวอ่อนผืนโปรด ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความคิด...
********
...โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ จะพยายามทำ"รักแห่งสยามภาค 2"ในจินตนาการให้ออกมาเป็นตัวอักษรต่อไป
*****ขอบคุณนะ (ที่เปิดใจ)*****
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 16:47:19
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 16:44:10
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 16:36:20
รักแห่งสยาม ภาค 2 : ถ้ามีรัก ย่อมมีหวัง
