PANTIP.COM : A6671832 สิ้นผู้บรรยายสารคดีชื่อดัง "อำรุง เกาไศยนันท์" [แวดวงโฆษณา]

ความคิดเห็นที่ 16

เมื่อเช้า...พอทราบข่าวก็ร้องไห้

ตัวเรานั้นผูกพันกับท่านตั้งแต่เราเกิดก็ว่าได้เพราะว่าท่านเป็นเพื่อนกับคุณพ่อ พ่อเราเรียกท่านว่า อา และเราเรียกท่านว่า "ปู่" ท่านเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ของครอบครัวเราค่ะ ท่านบรรยายสารคดีนับไม่ถ้วน ร่วมงานกับพ่อเรานับร้อยๆตอน ความทรงจำแรกๆของเราเมื่อเกือบยี่สิบปี่ก่อนคือ ราวๆห้าหกขวบที่เราพ่อพาไปที่ห้องอัดเสียง เด็กเล็กๆนั้นง่วงก็ง่วงเบื่อก็เบื่อ แต่ไม่เบื่อที่จะฟังเสียงปู่อ่าน ภาพปู่นั่งในห้องอัดเสียง สวมแว่นตา และอ่านบทพร้อมปากกาในมือยังจำติดตาทุกวันนี้ ผมสีดอกเลา...เรารู้จักสีนี้จากเส้นผมของปู่ เสียงของท่านนั้นหากทุกคนได้ยินในโฆษณา หรือรายการต่างๆ เทียบไม่ได้กับเสียงนุ่มๆ ใจดี มีเมตตาของท่าน ท่านใจดีมาก ใครรู้จักท่านก็จะรู้ว่าท่านเป็นคนที่มีธรรมะในใจ ท่านทำเพื่อคนอื่นได้ ใครจะเอาเปรียบท่านก็ไม่ได้ถือสา ท่านมีท่านก็ให้ โดยเฉพาะลูก ท่านมีคนเดียว ท่านรักที่สุด...

คุณภาพเสียงของปู่นั้นหาได้ยากยิ่ง ใครได้ร่วมงานกับท่านคงทราบกันดีว่าท่านจะอ่านเต็มที่ แม้ช่วงหลังท่านจะมีปัญหาสุขภาพก็จะพยายามเท่าที่ร่างกายอำนวย เมื่อเร็วๆนี้พ่อก็เพิ่งติดต่อท่านไปอยากให้มาช่วยอ่านสปอตช่วยเหลือวัดที่ปู่เป็นคนพาพ่อไป โดยที่วัดนี้ท่านเจ้าอาวาสก็นำเด็กชาวเขามาเลี้ยงให้การศึกษา พ่อก็ช่วยวัดนี้มาเรื่อย แต่ปู่ก็สุขภาพไม่ดีอย่างมากและไม่สามารถอ่านให้ได้

สิ่งที่ประทับในใจของเราคือ การอ่านของท่านนั้นจะมีน้ำเสียง ลีลา และการออกเสียงอักขระที่ชัดเจน ถูกต้อง ท่านขอปรับแก้บทเลยหากบางทีมันไม่ลื่นไหล ท่านอยากให้งานออกมาดีที่สุด นึกถึงสมัยก่อนที่เวลาอ่านผิดหรือสะดุดก็ต้องอ่านใหม่ ไม่เหมือนสมัยนี้ที่ใช้คอมพิวเตอร์ปรับแก้ไขได้สะดวก การอ่านก็ต้องใช้พลังมาก ใช้สมาธิมาก

ท่านเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังมากมาย เมื่อก่อนนั้นพ่อจะนัดปู่แล้วก็เพื่อนๆมารับประทานอาหารจีนที่ตรงเสาชิงช้า พูดคุยกันเรื่องเก่าๆ เรื่องพระเครื่อง เรื่องอะไรต่อมิอะไร เราก็จะนั่งฟังไป ทำให้เรารักที่จะค้นคว้าเรื่องเก่าๆ
ไม่รู้...ต่อไปนี้เราจะไปเสาชิงช้าโดยไม่นึกถึงท่านได้ไหม....
เรื่องลูกสาวท่านนั้นทางเราก็รู้ตลอดว่าเป็นคนไม่ดี ปู่เป็นพ่อที่ให้ลูกได้ แล้วท่านก็กตัญญู แม่ยายไม่ใช่แม่ตัวท่านก็ดูแลตลอดมาเป็นสิบๆปี แต่ลูกสาวเป็นความหนักใจของท่านมาตลอด เคยทำร้ายท่านด้วยทั้งทางร่างกายและจิตใจ...กี่สิบปีที่พ่อคนหนึ่งทนได้ เอาของของท่านไปท่านก็เสียใจแต่ในเมื่อท่านมีลูกคนเดียวทุกอย่างท่านก็ยกให้ลูกทั้งนั้น

เหตุการณ์นี้ไม่อยากคิดว่าเป็นการบันดาลโทสะ หากแต่เป็นสิ่งที่พ่อคนหนึ่งเลือก และคงจะตรองด้วยเหตุผล ท่านให้ชีวิต แต่ลูกก็กำลังทำสิ่งที่ทำลายท่านทางตรงและทางอ้อม ท่านจึงเลือกจบทุกอย่างด้วยตนเอง ท่านมีเหตุผล ผ่านโลกมามาก ความเครียด ความเสียใจ มันรวมกันจนกระทั่งระเบิดออก

เราไม่เคยคิดว่าปู่จะจากไปเร็วอย่างนี้ รู้ว่าท่านอยู่ได้อีกไม่นานแต่อยากให้ท่านจากไปอย่างสงบมากกว่า

จากนี้ก็ไม่มีปู่แล้ว...อยากเสียงแห่งความทรงจำนี้ตรึงใจคนไทยไปตลอดกาล...เราคิดว่าไม่มีคนไทยคนไหนไม่เคยได้ยินเสียงของท่าน

จากคุณ : หลานป๋อมแป๋ม (kurika) - [ 4 มิ.ย. 51 16:29:52 ]