ความคิดเห็นที่ 1 All About Lily Chou-Chou :: แผลเก่าๆ ของเราเอง โดย นักดูหนังแถว G +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ตีหนึ่งสี่สิบห้า ผม นักดูหนังแถว G กำลังนั่งในสภาพเปลือยอก กางเกงยีนส์เก่าคร่ำคร่า ร่างหนาประหนึ่งหมี ปากคาบมวนบุหรี่ที่ส่งควันลอยกรุ่นตามชั้นบรรยากาศของห้องหับ สายตาหลังกรอบแว่นเคร่งเครียด พยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อแก้ปัญหาเรื่องซับไตเติ้ลหนังที่ไม่รู้เกิดความผิดเพี้ยน ไม่แสดงออกมาอย่างที่ควรจะเป็นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นก็เอาไปเปิดกับเครื่องเล่น DVD ก็สามารถดำเนินไปได้อย่างไร้รอยติดขัด แน่ล่ะ แม้พื้นฐานภาษาอังกฤษผมจะไม่แข็งแรงมากนัก แต่ก็ใช่ว่าจะอ่านหรือฟังไม่รู้เรื่องแต่อย่างใด แล้วทำไมจะต้องมาวุ่นวายอะไรกับบทบรรยายภาษาไทยจนหัวหกก้นขวิดแบบนี้ด้วยเล่า? อาจจะด้วยเหตุผลสามข้อใหญ่ๆ . ประการที่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกสำหรับงาน ‘วิเคราะห์’ เนื้อหาของภาพยนตร์ที่ต้องกระทำกันอย่าง ‘จริงจัง เล็กน้อย’ ภายใต้เงื่อนไขของวิชา Film Critique ของภาควิชาภาพยนตร์ อันเป็นวิชาโทที่ได้ลงทะเบียนเรียนเอาไว้ (ที่โดยปกติก็มักจะเขียนเอาตามอารมณ์และความสนุกเป็นที่ตั้ง และแปะตามหน้าเวปไซท์พอประปราย) และโจทย์ที่อาจารย์ผู้สอนได้มอบหมายมานั้น ก็คือการนั่งรับชมภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง เพื่อเขียนวิเคราะห์ว่าด้วยเนื้อหาที่อยู่ภายใน ซึ่งผมเองก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะจัดการกับหน้าที่นี้ให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี (ลากๆ ถูๆ ไปด้วยพื้นฐานอันต่ำเตี้ยของตัวเองเป็นทุนนี่ล่ะครับ ไม่เอาอะไรมาก)   ประการที่สอง .ต่อเนื่องจากเหตุผลข้อแรก อาจจะด้วยความไม่สะดวกกายและสะดวกใจจากภาระหน้าที่และอาการผิดผีของช่วงปิดเทอมที่ยังคงเรื้อรังยาวนาน มารู้ตัวอีกที ก็เหลือเวลาเพียงแค่สองวันที่จะถึงกำหนดเส้นตาย แม้ใจจะชอบในศาสตร์แห่งภาพยนตร์ แต่ก็หาได้มีความเชี่ยวชาญชำนาญที่จะสามารถมองอะไรออกมาได้อย่างทะลุประโปร่งและบรรจงออกมาเป็นตัวอักษรได้ราวกับหายใจเข้าออกไม่ (คงไม่อาจเทียบได้กับคุณ ‘ผมอยู่ข้างหลังคุณ’ หรือคุณ ‘Marveillesxx’ ได้แม้สักกระผีก) ยิ่งมาเจอกับปัญหาบทบรรยายไม่ทำงานแบบนี้ ก็เล่นเอาตะคริวเครียดลงท้องกันไปยกใหญ่ ส่วประการสุดท้าย คือเหตุผลสำคัญที่สุดของเรื่องราวทั้งหมด .. เพราะภาพยนตร์ที่ผมได้รับมาเป็นโจทย์ในครั้งนี้ ..คือ All About Lily Chou-Chou ภาพยนตร์ญี่ปุ่นผลงานดราม่าจากการกำกับของชุนจิ อิวาอิ ที่ผมได้ดูหลังจากเข้าฉายในโรงไปนานเกือบเป็นปีๆ และถ้าไม่นับเรื่องความลำบากจากการค้นหาหนทางขับซับไตเติ้ลและอาการกระตุกจากหัวอ่าน DVD บนเครื่อง PC ของตนเอง (จะเผ่นไปดูในเครื่องเล่น DVD ก็ใช่ที่ เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ท่านปรี่หลับใหลเข้านิทราไปเสียแล้ว) นั้น . .ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คือ ‘ทรมานบันเทิง’ ขนานแท้ . เปล่าเลย มันไม่มีฉากความรุนแรงโหดเหี้ยมถึงเลือดถึงเนื้ออะไรหรอก แต่โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นในวงจรชีวิตของเด็กวัยรุ่นตอนกลางทุกคนที่อยู่ในเรื่องต่างหาก ที่มันดูจะเจ็บลึก เหงาล้ำ และกระหน่ำซ้ำเติมลงไปราวกับมีมือที่มองไม่เห็นค่อยๆ เอื้อมมาสะกิด ‘แผลเก่าๆ’ ตามเนื้อตัวของเราออกไปทีละน้อย .ทีละน้อย . All About Lily Chou-Chou ว่าด้วยเหตุการณ์ที่ดำเนินไปในสี่ช่วงเวลา โดยมีตัวละครหลักๆ ทั้งหมดสี่คนคือ ยูอิจิ , โฮชิโนะ , คุโนะ และทซึดะ ในฉากย่านชานเมืองที่ความเจริญยังก้าวตามไปไม่ถึง และยังคงมีทุ่งข้าวเขียนขจีที่ดูจะตัดกันเหลือเกินกับบรรยากาศอันแสนหม่นหมองของเมือง โดยยูอิจิ เด็กขี้แหยผู้ปิดปากเงียบตลอด เป็นลูกไล่ของโฮชิโนะ ผู้ที่เป็นหัวโจกกลุ่มเด็กเกเร โดยมีความสัมพันธ์อย่างหลวมๆ กับทซึดะ สาวน้อยวัยใส และมอบใจให้กับคุโนะ เด็กสาวผู้รักในเสียงเพลงของเปียโนและผลงานของเดอบุสซี่ ฟังดูเผินๆ เหมือนกับเรื่องราวความสัมพันธ์หลายเส้า แบบที่เอาใจตลาด Feel Good ของภาพยนตร์วัยรุ่นใสๆ ทั่วไป ถ้าไม่ใช่ทุกอย่างที่เห็น มันมีเบื้องหน้าเบื้องหลังที่ทำให้เราต้องสะอึก ทั้งยูอิจิที่ถูกกลั่นแกล้งอย่างสาหัส โฮชิโนะที่เปลี่ยนจากเด็กเรียนเรียบร้อยฉลาดอนาคตไกล กลายเป็นคนเกกมะเหรกเกเรอย่างเหลือร้าย ทซึดะสาวน้อยผู้ร่าเริง ที่มีเบื้องหลังทำงานขายตัวเพราะถูกโฮชิโนะแบล็คเมล์ และคุโนะ ที่ถูกหมั่นไส้กลั่นแกล้งจากเพื่อนผู้หญิงภายในห้อง พิจารณาจากทั้งหมด นี่คงไม่ใช่ภาพของวัยรุ่นวัยใสอย่างที่ใครๆ เข้าใจ (หรือเคยเข้าใจ) เป็นแน่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อีกเช่นกันว่านี่คือ ‘ความเป็นจริง’ ที่เกิดขึ้นในสังคมของเรา หนังเปิดตัวด้วยฉากการกลั่นแกล้งของกลุ่มโฮชิโนะที่กระทำต่อยูอิจิ (ที่สาหัสสากรรจ์และอัปยศไม่ใช่เล่นๆ) เรียกได้ว่าเป็นไอ้ขี้แหยโดยสมบูรณ์แบบ ไหนจะชีวิตภายในบ้านที่เหมือนจะสงบสุขแต่ก็วุ่นวายอยู่ในทีอีก แน่นอนว่าทุกความยุ่งเหยิงราวกับห้วงพายุ สำหรับยูอิจิ สิ่งเดียวที่ปลอบประโลมจิตใจของเขาได้นั้น คือผลงานของนักร้องสาวลึกลับ ลิลี่ ชูชู กับเวปไซท์กระดานข่าว Lilyphelia ที่เขา,ในฐานะ Phelia, เป็นแอดมินผู้ดูแล และทุ่มเทชีวิตและจิตใจให้กับศิลปินที่รักไปกับเพื่อนๆ ผู้มีความเห็นตรงกัน คือรักและเทิดทูนลิลี่ ชูชู เหนือสิ่งอื่นใด ประหนึ่งอีเทอร์ที่ต่อเติมชีวิตของเขาให้มีสีสันและพลังงานอันเต็มเปี่ยมอีกครั้ง อิวาอิเลือกที่จะแทรกข้อความของกระดานข่าวของยูอิจิกับเพื่อนสมาชิกได้เท่อยู่ไม่น้อย เพราะแทนที่ฉายกันโต้งๆ แต่กลับเป็นประโยคที่แทรกเข้ามาในฟุตเตจของหนัง ซ้อนทับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ ได้อย่างลงตัว และยิ่งชีวิตจริงของยูอิจิดำดิ่งสู่ความบัดซบมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งจมปลักอยู่กับโลกแห่ง Lilyphelia มากขึ้นเท่านั้น ถึงกับคิดว่ามีแต่เพียงลิลี่นี้แหละ .ที่เป็นของจริง ในสภาวะเช่นนี้ ใครที่เคยผ่านช่วงวัยรุ่นมา ก็น่าจะพอจำหรือรับรู้กันได้ ในห้วงโมงยามที่โลกแห่งความเป็นจริงมันโหดร้าย แก่งแย่งชิงดีอย่างสาหัส โลกแห่งความฝันและจินตนาการคือทางออกที่เป็นประหนึ่งยารักษาบาดแผลอาการต่างๆ ให้ทุเลาลงไป ใช่ ในห้องที่มีแต่เพียงแสงไฟจากจอมอนิเตอร์ มืดมิด แต่ไม่เปลี่ยวเหงา เพราะมีคนที่เข้าใจคอยอยู่ในอีกฟากหนึ่งของกระดานสนทนา โลกของยูอิจิเองก็เป็นเช่นนั้น แต่ก่อนที่โทนหนังมันจะดิ่งลงไปสู่ความดำมืดอย่างกู่ไม่กลับ อิวาอิกลับฉุดลากคนดูมาสู่เวลาเริ่มต้นแห่งวัยมัธยมของยูอิจิและโฮชิโนะ (ที่เล่นเอาผมใบ้กิน เซ่อไปพักใหญ่) ตั้งแต่ความเอาจริงเอาจัง สะอาดจนแทบจะดมได้ของโฮชิโนะนับตั้งแต่งานปฐมนิเทศ (ที่ขัดกับภาพของหัวโจกสุดโฉดอย่างสิ้นเชิง) ความสัมพันธ์กับเขาและยูอิจิ กับผองเพื่อนอีกสามสี่คน ชีวิตในชมรมเคนโด้ ไปจนถึงทริปเที่ยวหาดสวรรค์โอกินาวา ทั้งหมด เป็นภาพของชีวิตวัยรุ่นที่เปี่ยมฝัน เปี่ยมพลัง พร้อมจะกอดคอกันเดินฝ่าฟันทุกอุปสรรคไปได้โดยไม่หวั่น แล้วชีวิตของยูอิจิกับโฮชิโนะ พลิกผันมาจากโลกอันสว่างสดใส มาสู่โทนแห่ง ‘ความเทาหม่น’ ได้อย่างไร? เอาเถิด นั่นคงไม่ใช่ประเด็นที่สลักสำคัญมากนัก เพราะอิวาอิเองก็ดูเหมือนจะตั้งใจที่จะนำพาคนดูไปสู่โจทย์ที่สำคัญกว่ามากๆ อย่าง ‘สิ่งใด’ ที่เกิดขึ้น และกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตของชีวิตพวกเขาเหล่านั้น อย่างที่ได้เรียนให้ทราบในวรรคหน้าต้นๆ ไปแล้วว่า หลังจากความเปลี่ยนแปลงในชีวิตของโฮชิโนะ ยูอิจิก็ดูจะถลำลึกลงสู่โลกแห่งลิลี่ ชูชู มากขึ้นทุกขณะ ในเบื้องแรกผมคิดว่าตัวหนังจะเทน้ำหนักความสำคัญให้กับตัวละครนี้มากเป็นพิเศษ แต่มันกลับผิดคาด นั่นเพราะ ‘ทุกคน’ เองก็เกี่ยวพันกับลิลี่ด้วยกันทั้งนั้น ทั้งโฮชิโนะเองที่เป็นคนแนะนำให้ยูอิจิรู้จักกับลิลี่ ยูอิจิที่เป็นแอดมินของเวปไซท์ Lilyphelia ทซึดะที่ฟังเพลงของลิลี่จากยูอิจิ และคุโนะ สาวน้อยเรียบขรึม ที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องอันใดกับนาฏกรรมทั้งหมด ก็เป็นคนที่ชอบในบทเพลงและเปียโนของเดอบุสซี หนึ่งในแรงบันดาลใจสำคัญของลิลี่ นักร้องสาวลึกลับ (แน่นอน ด้วยสไตล์เพลงที่เต็มไปด้วย ‘อีเทอร์’ แห่งชีวิตอยู่เต็มเปี่ยม) สรุปแล้ว หนังกระจายเฉลี่ยความสัมพันธ์ที่มองไม่เห็นเหล่านี้ แจกจ่ายกันไปมากน้อยตามแต่สภาวะการรับรู้และอารมณ์ของแต่ละคนในช่วงนั้นๆ (อย่างโฮชิโนะที่ฟังเพลงของลิลี่แล้วกรีดร้องท่ามกลางท้องทุ่มแตกระแหง มันบ่งบอกอะไรบางอย่างได้ชัดเจนในสภาพของเขาพอสมควร) แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 05:36:10 แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 05:35:11 จากคุณ : บ้าเกม - [ 9 มิ.ย. 51 05:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาจนถึงตรงนี้ ตัวหนังกำลังจะนำไปสู่สิ่งใด? สำหรับผม นี่ถือได้ว่าเป็นอีกเสน่ห์หนึ่งในงานของอิวาอิ เพราะไม่ใช่แค่โลกแห่งความเป็นจริง และโลกแห่งเวปไซท์ Lilyphelia เท่านั้นที่ขนานซ้อนทับกัน มันยังมีโลกแห่ง ‘ลิลี่’ ที่ฉาบเคลือบครอบคลุม ราวกับสองโลกก่อนหน้านั้นเป็นซับเซทขององค์รวมขนาดใหญ่ ราวกับนาฏกรรมทั้งหลายถูกบรรเลงผ่านบทเพลงของลิลี่ ชูชู ความสับสน ความเปลี่ยวเหงา ความรุนแรง จนถึง ‘บาดแผล’ ที่ทุกคนต่างกระทำต่อกันและกัน ตั้งแต่โฮชิโนะที่กลั่นแกล้งยูอิจิราวกับทาส แบล็คเมล์ทซึดะ และสั่งลูกน้องให้กระทำชำเราคุโนะ , ยูอิจิที่ปฏิเสธไมตรีจากทซึดะ (แม้จะในทางอ้อมๆ ก็ตาม) , คุโนะที่เป็นดั่งแรงสั่นสะเทือนในชีวิตช่วงต้นของโฮชิโนะ (ก่อนจะส่งต่อมายังยูอิจิ) ไปจนถึงตัวของโฮชิโนะ ที่สำหรับผมแล้ว ดูจะเป็นคนที่มี ‘บาดแผล’ ที่ใหญ่ยิ่งกว่าใครๆ ทั้งความสับสนและความไม่เข้าใจจากคนรอบข้าง ความเปลี่ยวเหงา จนถึงการเลือกแก้ปัญหาผิดทาง ที่ถ่างแผลนั้นๆ ให้หายช้ายิ่งกว่าทั้งหมด แต่แน่นอน ทั้งหมด ถูกเยียวยาด้วย ‘อีเทอร์’ ที่ส่งผ่านจากบทเพลงของลิลี่กันแทบทั้งนั้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ทุกสิ่งก็ใช่ว่าจะจีรังยั่งยืน การเยียวยาบรรเทาเพียงบางๆ ไม่อาจแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด มันเพียงแค่ชะลออาการบาดเจ็บให้ลดน้อยลง จะเห็นว่าทุกคนต่างยังคงพยายามที่จะยืนยัน ‘ตัวตน’ ของตนเอง ท่ามกลางโลกที่ทุกอย่างบอดใบ้ไร้ความเข้าใจ และเปลี่ยวเหงาสุดทานทน และทุกครั้งที่ไม่ได้รับการแก้ไขที่ถูกต้อง มันก็บ่มเพาะ เพื่อรอเวลาไปถึง .จุดสิ้นสุด เป็นอีกครั้ง ที่อิวาอิไม่รอช้า นำเราเข้าสู่บทปิดม่านของเรื่องราวครั้งสำคัญ เมื่อลิลี่ ชูชู เปิดการแสดงคอนเสิร์ตครั้งใหญ่ แน่นอน ยูอิจิ หนึ่งในผู้ที่รักและภักดีอย่างสุดซึ้ง ย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะไปร่วมในมหกรรมการแสดงนั้นๆ รวมถึงได้นัดหมายกับ ‘บลูแค็ท’ สมาชิกแห่งกระดานข่าวที่สนิทสนมมากที่สุด โดยมีสิ่งของเป็นตัวแทนในการบ่งบอกตัวตนว่าเป็นคนนั้นแน่ๆ แต่ทุกอย่างกลับเหนือความคาดหมาย เมื่อบลูแค็ทคนนั้น .คือโฮชิโนะ อันที่จริง ใครที่ติดตามมาตลอดตั้งแต่ต้นเรื่อง ก็น่าจะพอเดาออกไปบ้างรางๆ ถึงความสัมพันธ์ในเชิงกลับด้านระหว่างยูอิจิและโฮชิโนะในสองโลกที่มีลิลี่คอยคั่นกลางมาตั้งแต่ต้น (แต่ก็ไม่คิดว่าอิวาอิจะหักคอกันดื้อๆ เช่นนี้) ทุกอย่างดำเนินไปอย่างหม่นเศร้า และจบลงด้วยโศกนาฏกรรมความตายของโฮชิโนะในตอนท้าย แน่นอน ด้วยฝีมือของยูอิจิ ท่ามกลางฝูงชนคลาคล่ำ อาจจะกล่าวได้ว่า ฉากการสังหารโฮชิโนะของยูอิจิดูจะมีน้ำหนักในทางสัญลักษณ์ค่อนข้างสูงทีเดียว รวมถึงให้ข้อสรุปที่เปี่ยมพลังและบ่งบอกความเป็นไปของภาพยนตร์ได้เกือบทั้งหมด เมื่อทุกสิ่งที่เคยเป็นดั่งพื้นที่อันแสนสะดวกใจของยูอิจิต้องพังทลายจากความเป็นจริงที่วิ่งเข้าใส่หน้า เมื่อ ‘เพื่อน’ ที่เคยคิดว่าจะสามารถสานสัมพันธ์ได้อย่างราบรื่นเช่นกาลก่อน กลับเหยียบย่ำซ้ำเติมและทำลายโอกาสนั้นลงไปอย่างไม่มีทางหวนกลับ เมื่อนักร้องในดวงใจ ไม่มีอะไรมากไปกว่าเส้นเชือกบางๆ ที่ห่มคลุมความสับกลับหลอกลวงที่ซุกซ่อนอยู่ และเมื่อความฝันถึงเวลาสิ้นสุด .ก็ต้องกดนาฬิกาปลุก และตื่นขึ้นมาได้แล้ว . จบจากเหตุการณ์นั้น ทุกอย่างดูจะลดความหนักหน่วงลงไปถึงกึ่งหนึ่ง หนังฉายถึงช่วงเวลาสุดท้ายของเรื่องราว (อันเป็นช่วงที่ 4 ของทั้งหมด) มันไม่ได้ให้ข้อสรุปอะไรที่หวานล้ำ หรือมืดมิดอนธกาล มันเป็นอะไรที่กลางๆ และคลุมเคลือ แต่ผมเองก็หายใจหายคอได้คล่องขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้โล่งโปร่งสะดวกไปเสียทั้งหมด ผมคิดว่าคนที่เหลืออยู่ คือยูอิจิ และคุโนะ คงจะมีชีวิตต่อไปได้ .ตามอัตภาพ ในด้านองค์ประกอบอื่นๆ นั้น ออกตัวกันสักนิด ผมไม่เคยผ่านตาผลงานของอิวาอิ ชุนจิมาก่อนแม้สักเรื่อง แต่ก็ชื่นชมในส่วนนี้ว่าทำออกมาได้อย่างปราณีตมากๆ ตั้งแต่การถ่ายทำโดยใช้กล้องแฮนเฮลด์ ช่วยให้ธีมเรื่องดูสมจริง หนุนส่งฉากหลังให้สวยสดนิ่งงาม ทุ่มข้าวเขียวขจีตัดกับเมืองหม่นเทา บ่งบอกความเหงาอย่างล้ำลึก ฉากว่าวลอยลมที่โปร่งโล่งสบาย ขัดกับสภาวะของเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างสิ้นเชิง (เป็นฉากก่อนหน้าที่ทซึดะจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย และทำให้ผมต้องร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาจควบคุม) หรือแม้กระทั่งฉากรุมกระทำชำเราคุโนะ ที่แม้จะไม่เห็นชัดๆ แต่ก็เล่นเอาล่อเอาเถิดกับจินตนาการของคนดูได้ดิบชะมัด มันทั้งน่ากลัว หดหู่ และระทึกยิ่งกว่ามาแก้ผ้าวิ่งโร่ตัวเป็นๆ เห็นกันจะๆเสียอีก เพลงประกอบไม่ต้องพูดถึง สุดยอดอย่างไม่อาจหาคำไหนมาเปรียบ เข้ากับเนื้อหาและบรรยากาศได้ดีมากๆ (เสียดายที่ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออก เพราะมันอาจจะช่วยให้ค้นพบแง่มุมอื่นที่น่าสนใจมากขึ้นก็เป็นได้) และเป็นอีกปัจจัยที่หนุนส่งให้ลิลี่ ชูชู เป็นมากกว่าแค่กิมมิคประกอบเรื่อง แต่เป็นอีก ‘ตัวละคร’ หนึ่งที่มีความสำคัญขึ้นมาไม่แพ้กัน แต่สุดท้าย หลังจากรับชมจนจบ ผมนั่งหลับตา นึกไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มันมีหลายครั้งที่รุนแรงเหนื่อยล้า อยากจะตัดปัญหาลาโลกไปให้เสียพ้นๆ หลายคราที่ท้อแท้ โกรธเคือง สับสนจากโลกรอบตัว มีเพียงช่วงเวลาที่นั่งอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ คลอด้วยเสียงเพลงและภาพโฉบเฉี่ยวของวิดีโอเกมส์ในยามค่ำคืนที่เป็นดั่งเพื่อนประโลมใจ น่าแปลก ที่ตอนนี้ ผมกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับมันเท่าไหร่ มีเหลือแค่เพียงประสบการณ์ ราวกับว่าเวลาที่ผันผ่าน ไม่ได้ทำให้บาดแผลถูกเยียวยาจนหายขาด แต่มันดูจะเจ็บน้อยลง .น้อยลง รวมถึงตัวเราที่เข้มแข็งขึ้น ใช่ .ไม่ว่าใคร ก็ต่างต้องผ่านการเฆี่ยนตีกรีดกรำกันคนละสองสามแผลกันทั้งนั้น และถ้าจะมีสิ่งใดที่ผมชื่นชมกับ ‘All About Lily Chou-Chou’ ผลงานของอิวาอิ ชุนจิ เรื่องนี้นั้น ผมคิดว่ามันเป็นการเปิดเปลือยโลกแห่งความ ‘สับสน’ และการ ‘เจริญเติบโต’ ทางชีวิตและจิตวิญญาณ ผ่านปัญหานานัปประการของวัยรุ่นในยุคเปลี่ยนผ่านได้ค่อนข้างซื่อตรง และมีศิลปะงดงามไม่ยัดเยียดฟูมฟาย แต่คมคายเต็มเปี่ยมด้วยคุณค่าในพื้นฐานความเป็นจริงได้ชัดเจนที่สุด เพราะในฉากเครดิตตอนสุดท้าย ทั้งยูอิจิ ทซึดะ และโฮชิโนะ ต่างยืนอยู่กลางทุ่งข้าวเขียวขจี ฟังเพลงจากซีดีของลิลี่ ชูชู สีหน้าอิ่มเอิบเต็มเปี่ยมด้วย ‘อีเทอร์’ แห่งชีวิต และสงบราวกับบรรลุความเป็นนิรันดร์ ชีวิตจริงๆ ของคนเราก็เช่นกัน ถึงใครที่กำลังจะเดินผ่านดงหนามแห่งชีวิตที่กรีดลึกถึงจิตวิญญาณ ก็ขออวยพรกันไว้แต่เนิ่นๆ ณ ที่นี้ ผมและอีกหลายๆ คนน้องพี่ที่ผ่านมาแล้ว จะนั่งคอยอยู่ไม่หายไปไหน . “และถ้าไม่รังเกียจอะไร หลังจากนั้น เราจะมานั่งระลึกความหลัง ลูบแผลเก่าๆ ด้วยความคิดถึง และคะนึงไปกับเสียงเพลงไปด้วยกัน ..” จากคุณ : บ้าเกม - [ 9 มิ.ย. 51 05:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใครสอนง่ะ ครูประวิตรเหรอ จากคุณ : ดาวราตรี - [ 9 มิ.ย. 51 06:04:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ ผู้สอนคืออาจารย์ไกรวุฒิ จุลพงศธร ที่เป็นนักวิจารณ์จากใน Bioscope ด้วยน่ะครับ ผมรู้ตัวว่าฝีมือยังอ่อนด้อย ไม่สามารถเทียบชั้นได้กับพี่ๆ ผู้มีฝีมือ แต่ก็จะพยายามพัฒนาและปรับปรุงให้ดียิ่งๆ ขึ้นไปครับ ขอรบกวนด้วยนะครับ :) จากคุณ : นักดูหนังแถว G (บ้าเกม) - [ 9 มิ.ย. 51 06:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วิจารณ์คือการแสดงความคิดเห็นแบบจริงจรังและเกรี้ยวกราดตามที่เรารู้สึก ไม่ต้องสนใจเกรดอาจารย์เพราะนั่นเป็นกรอบที่เรากลัว ....เป็นหนังที่มีลมหายใจของความเป็น"วัยรุ่นญี่ปุ่น"ร่วมสมัยสูง เหนือชั้นกว่าหว่องกาไหว่อิวาอิ ชุนจิ ไม่สนใจฮอลลีวู๊ด มีหนังเขาหลายเรื่องถ่ายด้วยดิจิตอลด้วยซ้ำ บางเรื่องไม่ถึงชั่วโมง ....ฉากที่ไปเที่ยวทะเลมีปลาชื่อ"ซิจาร์"มันกระโดดจากน้ำเพราะหลงแสงไฟและตาย..........แค่นี้ก็บอกอะไรได้เยอะแล้ว ปล.การวิจารณ์อย่าไปเล่าเป็นเรื่องให้หาประเด็นที่แปลกในหนังแล้วนำมาถกเถียงกันจะสนุกครับ จากคุณ : ธนะรัตน์ เอ็กโซติก - [ 9 มิ.ย. 51 08:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ป้าก็เป็นครูบาอาจารย์ เห็นกระทู้แล้วตกใจว่าเดี๋ยวนี้รายงานส่งอาจารยืมีการส่งให้คนช่วยอ่านในเน็ทแล้วหรือ ถ้าคุณอ่าน คห.ต่างๆ แล้วเอาไปแก้ไข แล้วจะเป็นการวิจารณ์ของคุณได้อย่างไร นอกจากจะให้คนอื่นวิจารณ์มาก่อน แล้วเอาไปอ้างอิง แต่นั่นคือการเขียน review ไม่ใช่เกิดจากการนำความรู้ที่เรียนมา และ โลกทัศน์ของตัวเองมาเขียนรายงาน เริ่มสงสัยแล้ว ว่ามีการทำแบบนี้ในโลกอินเตอร์เน็ทกันเยอะมั้ยคะ จากคุณ : ป้าอ้วนมาเอง - [ 9 มิ.ย. 51 08:47:31 A:unknown X:202.28.80.44 TicketID:011571 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนอื่น ขอขอบพระคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามานะครับ ตอบคุณธนะรัตน์ เอ็กซ์โซติก ในเรื่องการตีประเด็น ยอมรับครับว่ายังอ่อนด้อยนัก ถือเป็นแง่มุมที่ดีครับ ขอรับไปปรับปรุงพิจารณาในงานครั้งถัดๆ ไป ตอบคุณป้าอ้วนมาเอง สวัสดีครับอาจารย์ ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนครับว่าโดยปกติมักจะนำงานที่เขียนมาโพสท์แปะไว้ที่นี่อยู่เป็นพักๆ โดยไม่เกี่ยวข้องกับวิชาอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วบ้างครับ และการแปะครั้งนี้ ถือเป็นการขอ 'ความเห็น' เพื่อนำไปปรับปรุงในงานชิ้นถัดๆ ไป มากกว่าที่จะปรับแก้ในชิ้นนี้น่ะครับ เพราะที่แปะคือร่างสุดท้าย เท่าไหร่เท่ากันครับ ผิดว่าไปตามผิด แย่ว่าไปตามแย่ เพียงแค่อยากจะได้ความเห็นและข้อแนะนำจากพี่ๆ ผู้เชี่ยวชาญทุกท่านน่ะครับ เพราะผมยังอ่อนด้อยเหลือเกิน - -! อย่างไรเสีย ก็ขอขอบพระคุณอีกครั้ง และในงานชิ้นถัดๆ ไปจะนำความรู้ที่เรียนมาปรับใช้เพิ่มเติมครับ จากคุณ : นักดูหนังแถว G (บ้าเกม) - [ 9 มิ.ย. 51 09:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่เลวหรอกค้า สำหรับมือใหม่ เรียนปีไหนคะนี่ แต่อ่านไปๆ แล้ว โห ทำไมบางคำเชยจัง ( ขอโทษที่พูดตรงไปหน่อย) จิตวิญญาณ อย่างงี้ หาคำที่ใหม่ๆ สวิงสวาย สมวัยดีกว่า แล้วก็ไม่ต้องออกตัวมากนักก็ได้ เยิ่นเย้อไปน่ะ อยากชกแรงๆ ตรงไหน เข้าประเด็นไปเลย แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 10:21:10 แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 10:14:33 จากคุณ : grappa - [ 9 มิ.ย. 51 10:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 All About Lily Chou-Chou!!!!!!!!!!!! เป็นการบ้านที่น่าหดหู่มากครับ จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 9 มิ.ย. 51 10:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น้อง ยูจัง น่ารักมากกก... http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A2%E0%B8%B9_%E0%B8%AD%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%B4 จากคุณ : Baritoreca - [ 9 มิ.ย. 51 17:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รับทราบค่ะ จากคุณ : ป้าอ้วนมาเอง - [ 10 มิ.ย. 51 10:20:09 A:unknown X:202.28.80.44 TicketID:011571 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ใช่นักวิจารณ์อะไรนะคะ ปกติก็ไม่เขียนวิจารณ์ด้วย เขียนไม่เป็นค่ะ... เอามาตรฐานคนชอบอ่านบทวิจารณ์ แบบบ้านๆ ละกันนะคะ ยาว...แต่ไม่น่าสนใจ กี้ก็ไม่รู้นะว่าบทวิจารณ์จริงๆ มันต้องเป็นยังไง แต่เหมือนมันแค่ยาวเท่านั้น มันไม่มีความรู้สึกให้ดึงดูด อยากอ่านคำต่อไป กี้ว่าบทวิจารณ์หรือ บทความอะไรก็ตามแต่ มันต้องมีสักอย่างที่จะดึงให้คนอ่านสนใจอ่ะค่ะ จะชื่อเรื่อง สไตล์การเขียน หรือพูดห้วนๆ ด่าแรงๆ ให้ดาวจบ... ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะคะ แต่มันเรื่อยๆ มาแบบเรื่อยๆ พอยาว หลังๆ มันจะเริ่มน่าเบื่อไปแล้ว กี้ลองอ่านคห.ของคุณ ธนะรัตน์ เอ็กโซติก แล้วกี้ก็นึกได้ว่า เออ..ที่มันน่าเบื่อ อาจจะเพราะ พูดในเรื่องที่คนดูหนังรู้ มาเล่าๆ เรื่องให้ฟัง วิเคราะห์นิดๆ บอกตรงนู้นดียังไง...มันน่าเบื่ออ่ะค่ะ (เหมือนอย่างที่คุณผมอยู่ข้างหลังคุณเขียน ก็เหมือนจะเป็นการวิเคราะห์ในเชิงจิตวิทยา (เขาเรียกงี้รึเปล่า?)ดึงส่วนนู้นมา ส่วนนี้มา แล้วก็บอกข้อเด่น ข้อด้อย ไม่ได้อยากให้ลอกเลียนนะคะ แต่อยากให้เขียนแล้วมีเอกลักษณ์ของตัวเอง สังเกตได้จากบทรีวิว บทวิจารณ์ของท่านที่เก่งๆ หลายคนในนี้ จะมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองมาก สไตล์การเขียน การพูดถึงภาพยนตร์ คนที่มีเอกลักษณ์คือกี้อ่านแล้วรู้เลยอ่ะ ว่านี่ใคร) ถ้าเป็นการดึงประเด็นมาพูดถึง มาถกเถียง มันจะทำให้อยากรู้ว่าคุณคิดอย่างไร คุณรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มันเป็นยังไง จากคุณ : Wisther - [ 10 มิ.ย. 51 17:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การวิจารณ์ถือเป็นเรื่องส่วนตัวที่เกิดจากความเข้าใจ ความพอใจ การตีความและการสื่อสารให้คนอื่นได้รับรู้  โดยไม่ควรสนใจว่า คนอื่นจะเห็นด้วยหรือไม่ ยิ่งวิจารณ์หนังด้วยแล้ว ยิ่งต้องพยายามดำรงความเป็นตัวของตัวเอง ให้เหนียวแน่น เราอาจจะฟังความเห็นติชมจากคนอื่นในเรื่องของวิธีการนำเสนอ ภาษาและสำนวนที่ใช้ เพื่อนำมาขัดเกลาปรับปรุงให้การสื่อเนื้อหา มีประสิทธิผลดีขึ้น แต่เนื้อหาต้องเกิดและมาจากคนวิจารณ์โดยตรง  เพราะเราเป็นคน " วิจารณ์ " ถ้าทำได้ตามนี้ถึงอาจารย์จะไม่ให้เกรดตามที่อยากได้ ก็ควรภูมิใจกับตัวเองได้นะครับ จากคุณ : Subtitle - [ 10 มิ.ย. 51 17:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาอ่านให้แล้วนะครับ ส่วนตัวคิดว่าเคยอ่านที่เจ้าของกระทู้เขียนวิจารณ์นะครับ จำได้ว่าเขียนได้น่าอ่านกว่านี้ครับ ชิ้นนี้เป็นการบ้านที่ยากไปหน่อยครับ และดูเหมือนเจ้าของกระทู้จะตั้งใจเขียนจนมากเกินไป ( เลยเกร็งหรือเปล่า ) ผมว่ามันดูอึดอัดและจริงจังไปหน่อยครับ ที่สำคัญเล่าเรื่องมากเกินไปครับ น่าจะจับประเด็นหลักๆขึ้นมา หรือมีหัวข้อที่น่าสนใจเอามาวิเคราะห์เจาะลึกมากกว่านะครับ . สรุปรวมๆนะครับ ยืดยาวและอ่านไม่ค่อยสนุกครับ ( จะว่าไปแล้วแต่ละท่านที่เขียนถึงหนังเรื่องนี้ ส่วนใหญ่ก็ยาวเลื้อยเฟื้อยกันท้งนั้นเลยแหละ 555 ) ถ้าให้ดี ถ้าภาษาอังกฤษไม่เป๊ะ หาซับไทยมาดูดีกว่าครับ อาจจะจับประเด็นได้ดีขึ้นครับ จากคุณ : joblovenuk - [ 10 มิ.ย. 51 18:37:21 ]