ความคิดเห็นที่ 1 บทหนังแม้ว่าจะดูเลื่อนลอยและเดาได้ง่ายไปสักนิด แต่ผมถือว่ายังไม่เลวร้ายนัก เป็นหนังแนว Road Movie ที่ไม่มีอะไรฉีกกฎและแปลกใหม่เท่าไหร่ ดูได้เรื่อยๆ อมยิ้มไปได้เป็นระยะๆ และสำหรับคนที่มีจุดประทับใจร่วมกับหนังเรื่องนี้ อาจจะอมยิ้มให้กับหลายๆ ฉากได้มากกว่าปกติ  เช่นคนที่เคยไปลาวมาก่อน, คนที่มีถิ่นฐานและวัฒนธรรมประเพณีใกล้เคียงกับลาว หรือคนที่เป็นตากล้อง แล้วแอบปลื้มนางแบบ หรือใครสักคนที่ไปทริปร่วมกันอะไรทำนองนี้ ฮ่าๆๆ ข้อเสียของบทหนังคือให้ความสำคัญกับความรักของพระเอกที่มีกับสาวไทยน้อยไปนิด จนสัมผัสและรับรู้ไม่ได้ด้วยซ้ำว่าสองคนนี้ผูกผันกันแบบไหน ลึกซึ้งเพียงใด (พูดมากกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวสปอย) อันเนื่องมาจากเวลาน้อยทำให้อาจจะตัดฉากพวกนี้ไป แล้วไปเน้นในส่วนของเนื้อเรื่องในเมืองลาวไปแทน จุดเสียอีกจุดคือช่วงบทสรุปของหนังสั้นและรวบรัดไป หลังจากที่พระเอกกลับไทยแล้ว เหตุการณ์ผ่านไปไวมาก น่าจะปูเรื่องให้ยาวและมากกว่านี้อีกสักนิดก่อนเข้าฉากจบ เพื่อให้อารมณ์ของคนดูมันทอดไปไกลกว่านี้ เหมือนๆ กับเรื่องกอดทำไว้ ผมว่ามันดูอิ่มกับตอนจบมากกว่าฉากจบของเรื่องนี้ ถามว่าหนังเรื่องนี้ควรดูหรือไม่ ผมก็ตอบไปตามตรงว่าอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานที่ดูได้ ด้วยความไม่รู้สึกแย่ว่าจำเป็นต้องดูเพื่อสนับสนุนหนังไทย เพราะหนังเรื่องนี้ถ้าดูแล้วไม่คาดหวังอะไรมาก เราจะอมยิ้มไปเรื่อยๆ กับการดำเนินเรื่อง เป็นหนังที่ดูซื่อๆ จริงใจดีพอสมควรครับ ได้เห็นและได้รับรู้มุมมองที่แตกต่างกันของคนไทย (ในเมืองที่ความเจริญกลืนกินความจริงใจ, มิตรภาพไปหมดแล้ว) กับคนลาวที่ยังคงเชื่อมั่นในเรื่องของความจริงใจ และยึดมั่นกับวัฒนธรรมประเพณีค่อนข้างมาก ว่ามีความต่างกันมากมายเพียงใด แล้วถ้าถามว่าผมชอบไหม ผมก็ตอบตามตรงๆ ซื่อๆ เหมือนตัวหนังเลยว่าชอบครับ มันอาจจะดูเรื่อยๆ เปื่อยๆ ไปบ้าง แต่มันเหมือนผมได้ย้อนเดินกลับไปมองอดีตของตัวเอง ได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่เคยคุ้นตาในอดีต ได้เห็นพระเอกที่เป็นช่างภาพ เหมือนที่ผมเป็น ได้เห็นวิถีชีวิตชาวบ้านที่คุ้นเคยเหมือนที่เคยเจอสมัยเด็กๆ ที่สันป่าตอง เชียงใหม่ อะไรหลายๆ อย่างตรงนี้ทำให้ผมรู้สึกเชื่อมโยงกับหนังเรื่องนี้ได้ จนแปลเปลี่ยนเป็นความชอบได้ในที่สุด   และถ้ามีคนถามผมว่าหนังเรื่องนี้น่าดูไหม คุ้มค่าตั๋วหรือเปล่า ผมก็คงบอกไปว่าคุ้มและน่าดู แต่ไม่ถึงกับว่าจำเป็นต้องดู สรุปว่าถ้าเงินร้อยกว่าบาทไม่ถึงกับเดือดร้อนอะไรมากนัก ก็ดูได้ครับ เป็นหนังที่ดูแล้วอาจจะได้อะไรๆ กลับไปบ้าง ส่วนองค์ประกอบโดยรวมของหนังที่ด้อยลงไปนั้น ถือว่าให้การสนับสนุนคนทำหนังที่ทุนน้อย และดิ้นรนทำหนังแบบไร้ค่ายใหญ่สนับสนุนดูครับ เพราะถ้ารายได้อยู่ในระดับที่ไม่ขาดทุนมาก ก็น่าจะทำให้อนาคตของวงการทำหนังเมืองไทยมีทางเลือกมากขึ้นก็ได้ครับ และเมื่อนั้นเราอาจจะได้เห็นหนังที่เป็นหนังของผู้กำกับจริงๆ ไม่ใช่หนังที่ต้องผ่านเฮียใดๆ ค่ายไหนสั่งมาเป็นข้อๆ ว่าต้องทำตามนี้ๆๆๆ ถึงจะผ่านและได้งบไปทำ เป็นกำลังใจให้คนทำหนังจากใจจริงครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มิ.ย. 51 15:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 In Depth Review :  สปอยยย  อะ เลิดดดดดดดดดดดด มาคุยกันตามประสาคนดูหนังแล้วดีกว่าเนอะ  มาเจาะเนื้อหาเรื่องนี้กันเป็นจุดๆ ไปละกันว่ามีอะไรน่าสนใจตรงไหนบ้าง ใครยังไม่ได้ดู และยังไม่อยากอ่าน  โปรดปิดหน้านี้ไปก่อน แล้วไปดูหนังให้เรียบร้อย จากนั้นค่อยกลับมาดูนะครับ   ก่อนปิด กรุณาคลิ๊ก link ด้านล่างเบาๆ เพื่อฟังเพลงประกอบหนังเรื่องนี้ (ที่ดันไม่มีในหนังซะงั้น) http://www.ijigg.com/songs/V2CGB7EP0 ---------------------------------- แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 51 16:07:34 จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มิ.ย. 51 15:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แนวทางการเล่าเรื่อง ช่วงแรกของหนังถือเป็นการปูเรื่องที่ดูแล้วอาจจะเนือยๆ ไปบ้าง การเล่าเรื่องก็ปกติครับ ซื่อๆ ไม่ตัดฉับๆ ให้เวียนหัวอะไรมากนัก เล่าไปตามลำดับเพื่อให้เห็นบุคลิกและตัวตนของตัวเอกทั้งสองคน ไม่รู้ว่าเพราะต้องให้ทางลาวดูด้วยหรือเปล่า หรือเพราะเหตุผลใดก็ไม่ทราบ ทำให้ช่วงนำเที่ยวแรกๆ เหมือนดูสารคดีท่องเที่ยวยังไงพิกล ถามว่าดูจบแล้วจำได้ไหมว่าที่ไหนเป็นอย่างไร มีรายละเอียดแบบไหนบ้าง ก็คงตอบตามตรงว่าจำได้ไม่หมด สนใจแค่คร่าวๆ เท่านั้น ซึ่งส่วนตัวคิดว่าสามารถตัดให้สั้นและกระชับได้มากกว่านี้สำหรับการนำเที่ยวเมือง และสถานที่สำคัญต่างๆ เพื่อจะได้เอาเวลามาปูความสำคัญของตัวละครตัวอื่นอีก เช่นตัวละครสาวไทยที่พระเอกผูกพันอยู่ เราไม่ทราบเลยว่าเธอคนนี้เป็นใคร ดูตอนแรกคิดว่าเป็นแฟนที่อยู่ด้วยกัน แต่ดูมาดูไปชักไม่แน่ใจ สรุปผูกพันกันแบบไหน คบกันเป็นเรื่องเป็นราวหรือเปล่า หรือแค่คบกันแบบทดลองและเมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างๆ ก็ค่อยจืดชืดลงจนค่อยๆ เบื่อกันไปเรื่อยๆ  เราเห็นสาวไทยคนนั้นโทรมาหาพระเอกบ้าง แต่ก็ไม่รู้อะไรมากไปกว่านั้น เหมือนกับว่าจะใส่บทตัวละครตัวนี้มาเพื่อให้เป็นจุดหักเหให้นางเอกตัดสินใจหนีไปหลวงพระบาง เพื่อที่ต่อจากนั้นอนันดาจะได้ตัดสินใจเลือกได้ ว่าใครคือคนที่เขารักกันแน่ ส่วนตัวละครของน้อยที่เป็นนางเอกนั้น ถือว่าใส่รายละเอียดได้ครบ และมีมิติสมกับที่เป็นนางเอก ดูแล้วรู้สึกเชื่อว่าเธอคนนี้เป็นคนจิตใจดี และเป็นคนลาวที่รักษาวัฒนธรรมค่อนข้างเคร่งครัด แต่ก็จะมีเรื่องของหนุ่มที่เธอคนนี้ผูกพันอยู่เช่นกัน แต่ก็ไม่ทราบว่าเป็นอย่างไร ดูลอยๆ อีกเช่นกัน แต่ตรงนี้พอเข้าใจได้ว่าไม่ได้ต้องการใช้ตัวละครนี้ทำอะไรมากนัก แค่ใช้มารองรับมุกสารภาพความในใจของนางเอกตอนสุดท้ายเท่านั้นเอง ที่หลอกให้คนดูบางส่วนลุ้นไปว่าสุดท้ายแล้วนางเอกไปแอบปิ้งหนุ่มที่อยู่ในร้านที่เธอหยุดยืนดูอยู่หรือเปล่า  แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่... พระเอกดูจะเป็นตัวละครที่มีมิติมากที่สุดในหนังเรื่องนี้ นั่นเพราะหนังแทบทุกฉากจะมีเขาเป็นตัวดำเนินเรื่องหลัก ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรเพราะหนังแนว  Road Movie ก็ต้องดำเนินเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ข้อดีคือการทำหนังแนวนี้ถ้าได้พระเอกที่คุมหนังได้อยู่ ผู้กำกับก็สบายไป และเห็นได้ชัดว่าอนันดาไม่ธรรมดา เขาเอาหนังเรื่องนี้อยู่ คุมโทนหนังเรื่องนี้ได้ และสามารถเข้าใจบทและสื่อสารตัวตนของสอนออกมาได้อย่างเต็มที่ทั้งๆ ที่มีเวลาถ่ายทำเพียงแค่ 13 วันเท่านั้นเองสำหรับหนังเรื่องนี้ทั้งเรื่อง (จากบทสัมพาษณ์ของผู้กำกับ) ดังนั้นเรื่องฝีมือของอนันดาคงไม่ต้องถามว่าขั้นไหนแล้ว มิติของตัวละครตัวนี้จะเป็นตัวแทนคนไทยที่อยู่ในสังคมสมัยใหม่ ที่ยึดถือเรื่องของทุนนิยมเป็นหลัก ทำให้มีพื้นฐานทางความคิดแบบคนเมือง เห็นอะไรมองอะไรแบบแง่คิดทุนนิยม การตอบแทนน้ำใจจึงเป็นการตอบแทนด้วยเงินเสมอ โดยไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด ในขณะที่ตัวละครของน้อยที่เป็นนางเอกจะเป็นตัวแทนของสังคมที่ยึดมั่นในจริยธรรม และวัฒนธรรม ดังนั้นเรื่องเงิน และผลประโยชน์ต่างๆ จะไม่มีความสำคัญมากเกินไปกว่าจิตใจ เช่นตอนที่เธอมารับงานแทนเพื่อน ก็ไม่ใช่เพราะเธออยากได้เงินเพิ่ม แต่เพราะเธออยากช่วยเพื่อนที่เข้าเวณแทนไม่ได้ หรือที่เธอตัดสินใจอาสารับงานพาพระเอกไปหลง เอ้ยไปเที่ยว ก็เพราะเธอรู้สึกดีกับพระเอก อยากอยู่ใกล้ๆ แบบเนียนๆ อีกสักพัก ไม่ใช่เพราะอยากได้เงินพิเศษเพิ่มขึ้น จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มิ.ย. 51 15:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากที่แสดงให้เห็นจุดต่างทางความคิดอย่างรุนแรงของคนสองคน (ที่เป็นตัวแทนของสองสังคม) ก็คือฉากที่ทั้งคู่มาไม่ทันเรือ และต้องนั่งรอจนเย็นเพื่อที่จะพบว่าเรือที่จองไว้นั้นหายไปไม่ได้อยู่รอ   ฉากนี้เป็นฉากที่ผมว่าเขียนบทได้ดี ตีแสกหน้าคนในสังคมเมืองได้อย่างจัง และผมเชื่อว่าหลายคนก็อดคิดแบบอนันดาไม่ได้ว่าพลาดแล้ว โดนหลอกแล้ว (และก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ หากว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่เวียดนามหรือเมืองไทย ฮ่าๆๆๆ)  แต่แล้วเหตุการณ์ก็คลี่คลายในเช้าวันรุ่งขึ้นอย่างที่ได้ดูไป นอกจากนั้นก็ถือว่าเป็นไปตามหนังแนว Road Movie ทั่วไปไม่มีอะไรโดดเด่น ตัวละครเรียนรู้อะไรมากขึ้นตามระยะทางที่เพิ่มขึ้น ผูกพันกัน และก้าวเดินไปตามเส้นทางที่ค่อยๆ เบนเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ และระหว่างทางก็มีการสอดแทรกเรื่องราววัฒนธรรมของเมืองลาวไปเป็นระยะๆ โดยมีการพยายามผูกเรื่องและปรับแต่งกันให้มันลงตัวมากที่สุด ซึ่งถือว่าทำได้ในระดับที่ดีครับ เนื้อเรื่องไปกันได้ดีกับสิ่งที่ทางลาวต้องการให้หนังช่วยโปรโหมตให้ ทำให้ช่วงกลางๆ เรื่องเริ่มดูเพลินๆ มากขึ้น เพราะเริ่มชินกับแนวทางการเล่าเรื่องมากขึ้นเรื่อยๆ  อีกทั้งวิวทิวทัศน์สวยๆ แปลกตาทำให้อัตราความเพลินพัฒนาไปตามเข็มนาฬิกาที่ค่อยๆ เคลื่อนไปเรื่อยจนเราเองไม่รู้ตัว และดูเหมือนว่าผู้กำกับเองก็จะไม่รู้ตัวเช่นกัน ทำให้ผลที่ตามมาคือเมื่อเข้าสู่บทสรุปของหนัง หนังดูรวบรัดมากจนเกินไป ราวกับว่าเวลาทั้งหมดจมไปกับเรื่องที่ลาวจนหมดสิ้น อันเป็นสาเหตุมาจากการแบ่งช่วงของหนังที่ไม่ค่อยพอดีเท่าที่ควร เราไม่รู้เลยว่าพอพระเอกกลับมาถึงไทยแล้ว ผลงานภาพถ่ายของเขาเป็นอย่างไรบ้าง พัฒนาขึ้นมาจากเดิมหรือเปล่า มีชีวิตจิตใจที่สื่อสารกับคนดูภาพได้มากกว่าเดิมไหม (หัวหน้าเคยตำหนิภาพของเขาก่อนส่งเขาไปที่ลาว)  ซึ่งตรงนี้ผมว่าถ้ามีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย คือเน้นให้เห็นว่าภาพที่เขาได้มาจากลาวนั้นสื่อสารชีวิตจิตใจของแบบ (ที่ถือเป็นส่วนสำคัญสำหรับการถ่ายภาพแนว Life เป็นอย่างยิ่ง) ได้ดีขึ้นจากเดิน อันเป็นผลมาจากเขาสามารถปรับตัวเข้ากับสังคมตรงนั้นได้อย่างดี ทำให้สามารถเล่นและสื่อสารกับเนื้อหาตรงนี้ได้พอสมควรโดยการใช้ภาพถ่ายจากลาวเป็นตัวเล่าเรื่องหลัก จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มิ.ย. 51 15:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ส่วนตัวเชื่อว่าถ้าผู้กำกับแบ่งสัดส่วนของหนังให้ดีกว่านี้ ให้เวลากับช่วงบทสรุปของหนังมากกว่าอีกหน่อย ใส่รายละเอียดหลังจากพระเอกกลับมาจากลาวให้มากอีกนิด น่าจะทำให้หนังสื่อสารถึงคนดีได้ดีกว่านี้  รู้สึกเข้าใจการตัดสินใจของพระเอกมากกว่านี้ ว่าทำไมถึงเลือกที่จะกลับไปหาน้อยแบบนั้น เพราะสำหรับผมแล้วปมมันค้างคามากเกินกว่าจะมองข้าม แล้วปล่อยให้คนดูเอาไปคิดจินตนาการเอาเอง ผมถือว่าผู้กำกับมองข้ามปมสำคัญนี้ไปอย่างค่อนข้างน่าเสียดาย ผมรู้สึกไม่เข้าใจฉากที่งานแต่งงานที่สอนพูดกับน้อยด้วยบทพูดที่กลายเป็นคำโปรยหลักของหนังเรื่องนี้ที่ว่า ทำไมเวลาเขาอยู่กับคนรักเขา แล้วเขายังคงคิดถึงคนที่เขารักอยู่  ซึ่งมันสื่อสารได้ไม่ตรงจุดสักเท่าไหร่นัก  ผมว่ามันน่าจะดีกว่านี้หากจะใส่ฉากนี้ไปไว้ในตอนท้ายของหนัง  เช่นตอนที่กลับมาจากลาวแล้วด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขารู้สึกกับน้อยนั้น มันคือความชอบที่พร้อมจะแปรเปลี่ยนเป็นความรัก หรือว่ามันเป็นแค่ความหลงไหลชั่วครั้งชั่วคราวเพียงเท่านั้น ที่เมื่อวันเวลาผ่านไปมันก็พร้อมจะเลือนหายไปพร้อมๆ กับเงื่อนไขของกาลเวลา ฉากนี้อาจจะสื่อด้วยการที่เขากลับไปอยู่กับสาวไทย แล้วพบว่าเขาไม่ได้มีความสุขมากนัก อาจจะด้วยปมเรื่องงานที่ยุ่งตามสังคมทุนนิยมที่ให้ความสำคัญกับเงินมากเกินกว่าจิตใจ ซึ่งส่งผลให้ต่างคนต่างยุ่งอยู่กับงาน และความก้าวหน้าของตัวเอง (ในเรื่องสาวไทยคนนั้นเลือกจะไปทำงานที่ยุโรป) จนไม่สนใจชีวิตคู่ที่ยังไม่มีความแน่นอนอะไร จนสุดท้ายพระเอกต้องออกมากินเหล้ากับเพื่อนสนิท พร้อมหยิบรูปน้อยขึ้นมามอง แล้วก็ค่อยพูดประโยคหลักนี้ออกไป  (เอาประโยคเดียวกันกับที่พูดกับน้อยที่งานแต่งงานเลย) ซึ่งน่าจะสื่อสารได้ตรงประเด็นมากกว่า จากนั้นก็ค่อยตัดมาฉากที่คลี่คลายความสัมพันธ์ระหว่างสอนกับสาวไทยคนนั้นว่าเป็นอย่างไร และทำไมถึงเลิกกันไป เมื่อเคลียร์ปมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงค่อยๆ คลี่คลายเรื่องด้วยการมองไปที่ภาพของน้อย พร้อมกับค่อยๆ เปิดเพลงดินแดนแห่งความรักคลอตาม พร้อมๆ กับภาพของตั๋วเครื่องบินไปหลวงพระบาง  จากนั้นก็ตัดเข้าซีนสุดท้าย ที่พบว่าพระเอกไปที่หลวงพระบาง และตัดฉับไปที่นางเอกที่เดินอยู่บนถนนเส้นเดียวกันเหมือนกับที่หนังสื่อออกมา   แต่ฉากที่ผมอยากให้มันจบคือเปิดเพิ่้มไปอีกซีนหนึ่ง เล่นซีนมุมสูงคือค่อยๆ ยกกล้องขึ้นมาจากฉากเดินบนถนน แล้วพบว่าสองคนเดินอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน และต่างฝ่ายต่างกำลังเดินไปที่ท่าเรือที่นัดกันไว้พร้อมๆ กันกับเพลงดินแดนแห่งความรักที่ค่อยๆ จบลง   จบแค่นี้แหละ ไม่จำเป็นต้องมาเจอกัน กอดกัน จูบกัน อะไรทำนองนั้นก็ได้ แค่นี้ก็โรแมนติคสุดๆ แล้ว แต่ไม่ใช่แค่จบแบบที่หนังเรื่องนี้เลือกที่จะจบ มันดูเกร่อไปและให้อารมณ์ที่ยังไม่สุด อย่างน้อยก็สำหรับผม   อีกจุดที่เสียดายมากๆ คือการที่หนังเรื่องนี้ไม่มีเพลงดินแดนแห่งความรักมาประกอบเลยแม้แต่น้อย เพราะผมว่าเพลงนี้มันค่อนข้างสื่อสารและเชื่อมโยงเรื่องราวต่างๆ ได้ดีมากๆ เลย ซึ่งหากเปิดมาถูกจังหวะแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้บทพูดเลย แค่เปิดเพลงและเล่นกับซีนหนังเงียบๆ ปล่อยให้ภาพเล่าเรื่องไปโดยไม่มีบทพูดใดๆ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ ตรงฉากเครดิต หลายครั้งที่ผมเห็นว่าจะเล่นกับพื้นหลังสีดำธรรมดา ซึ่งไม่มีอะไรน่าสนใจทำให้คนดูลุกหนีกันหมด ไม่มีใครสนใจดูต่อ  ตรงนี้เมื่อหนังเป็นหนังเกี่ยวกับการถ่ายภาพ ก็น่าจะเล่นกับภาพถ่ายหน่อย เอาฉากหลังเป็นภาพถ่าย คลอกับเพลงประกอบ และเครดิตขึ้นมาเรื่อยๆ ผมว่าจะน่าสนใจและดึงคนให้นั่งดูอยู่เรื่อยๆ ได้มากกว่านะ อันนี้เป็นฉากจบที่อยู่ในจินตนาการของหนังเรื่องนี้ ผมจะให้สัดส่วนกับฉากปูเรื่องก่อนเข้าฉากจบมากกว่านี้  ให้เห็นว่าผลงานหลังจากกลับมาจากหลวงพระบางเป็นอย่างไร  พระเอกคิดถึงนางเอกบ้างไหม หยิบรูปที่เคยถ่ายที่หลวงพระบางมาดูบ้างหรือเปล่า  ปูเนื้อหาให้พระเอกมั่นใจในตัวเองมากกว่าแค่ฉากที่พระเอกทิ้งตั๋วกลับไทยอีกสักหน่อยได้ไหม จากนั้นใส่ซีนสั้นๆ เพื่อคลายปมกับสาวไทยคนนั้น ว่าลาจากกันอย่างไร ด้วยเหตุผลอะไร  (ความยุ่งในโลกของทุนนิยมที่ต่างฝ่ายต่างหาความก้าวหน้าให้กับตัวเอง เพื่อให้อยู่ในสังคมได้อย่างไม่อายใคร น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในการคลายปมตรงนี้) เปิดซีนต่อเนื่องมาจากที่คลายปมกับสาวไทยคนนั้นแล้ว  ตัดกลับมาซีนอนันดายิ้มให้กับการตัดสินใจของตัวเอง  หยิบรูปน้อยที่ใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ออกมาดู ก่อนจะค่อยๆ เปิดเพลง ดินแดนแห่งความรักคลอออกมา คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ เจ็บมาแล้วตั้งกี่ครั้ง เมื่อความรักพังทลาย จะมีใครที่เป็นคนสุดท้าย เธอคนนั้นอยู่แห่งไหน จะไกลแสนไกลเท่าไหร่ ก็จะไปที่ดินแดนแห่งนั้น ตัดไปที่สนามบิน อนันดานั่งเปิดรูปน้อย และเมืองลาวที่ยังคงตรึงตราเสมอในความทรงจำ เสียงเพลงดินแดนแห่งความรักยังคงเปิดคลออยู่ เล่นกับภาพถ่ายที่ลาว แล้วค่อยๆ fade ภาพไปทีละน้อยๆ แล้วมาเปิดฉากที่หลวงพระบาง  เก็บบรรยากาศสวยๆ ของเมืองหลวงพระบางท่ามกลางสายหมอกบาง (เพลงยังคงเปิดคลอ) จะขอเอาคำว่ารักทุกคำที่ฉันได้เคยเอ่ย จะขอมันคืนจากใครที่เคยผ่านเข้ามา จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว ข้ามขอบฟ้า แผ่นน้ำ หรือขุนเขาทะเลทราย ไกลเท่าไหร่จะไปให้ถึง ตัดมาที่ฉากที่พระเอกเดินอยู่บนถนนของหลวงพระบาง  พร้อมรอยยิ้มอย่างสุขใจ ตัดมาที่ฉากนางเอกเดินอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน แต่ให้อยู่กันคนละมุมของถนน ค่อยๆ ยกกล้องขึ้นไปด้วยเครน แล้วฉีกภาพเป็นมุมกว้าง เพื่อที่จะพบว่าคนสองคนที่อยู่คนละมุมโลก ขณะนี้กำลังอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน และกำลังเดินไปยังจุดหมายเดียวกันที่เคยให้คำสัญญาไว้เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ค่อยๆ Fade  ภาพออก  พร้อมกับเพลงในประโยคที่ว่า คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ ข้ามขอบฟ้าหรือขุนเขา ข้ามแผ่นน้ำทะเลกว้างใหญ่ แต่ฉันจะไปหาเธอ จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดสักแห่ง... Fade ภาพสลับกับภาพนิ่งของภาพถ่ายที่ลาว  พร้อมๆ กับเครดิตของทีมงานที่ค่อยๆ สลับเลื่อนเคลื่อนที่ขึ้นมา แบบนี้จะดีกว่าไหม ^^ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 51 16:31:57 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 51 15:59:43 จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มิ.ย. 51 15:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จับผิดนิดๆ หน่อย ขอจับผิดเล็กๆ น้อยๆ ขำๆ นิดหน่อยครับ  เพราะหนังเรื่องนี้มีช่องโหว่พอสมควรแต่ขอจิกๆ กัดๆ พอขำๆ ละกัน 1.อุปกรณ์ถ่ายภาพของสอนน้อยเกินความเป็นจริงมากๆ ครับ เพราะตามประสาช่างภาพแล้ว การออกไปถ่ายภาพนอกสถานที่แบบนั้นมันมีแค่กล้องกับเลนส์ตัวเดียวไม่ได้ครับ  ไม่แน่ใจว่าในเรื่องใช้เลนส์อะไร แต่คิดว่าคงเป็นเลนส์ช่วง 17-85 ประมาณนี้ (ไม่เคยใช้เลนส์ EF-S ) ซึ่งไม่น่าจะครอบคลุมงานมากพอ โดยเฉพาะเป็นการออกไปถ่ายงานให้กับต้นสังกัด อย่างน้อยควรมีเลนส์สามตัวนะ wide, normal, tele ซึ่งควรจะเห็นสะพายกระเป๋ากล้องโดยเฉพาะอีกใบ เพื่อความสมจริงสมจัง ไม่ใช่สะพายกล้องตัวหนึ่งเลนส์ตัวหนึ่งทั้งทริปแบบนี้ 2. ฉากที่สอนอธิบายการถ่ายรูปด้วยกล้องดิจิตอลให้เด็กน้อยที่เขาไปค้างฟัง สอนหยิบการ์ดความจำขึ้นมา แล้วบอกว่านี่เรียกว่า Memory Stick  ป๊าดดดด ผมฮาก๊ากคนเดียวเลย  จริงๆ ไม่น่าพลาดกับบทพูดตรงนี้นะ เพราะควรจะเรียกว่า Memory Card เฉยๆ มากกว่า เพราะ Memory Stick นั้นมันเป็น Memory card ที่ใช้กับกล้อง Sony  ส่วนเจ้าตัวที่อนันดาหยิบมานั้นมันเรียกว่า CF Card ต่างหาก แต่ให้เรียกว่า CF Card มันก็คงฟังดูแปร่งๆ ดังนั้นให้เหมาะสุดเรียกว่า memory card จะดีสุด  (หรือว่าจริงๆ บทเขียนอย่างนั้น แต่อนันดาดันพูดผิดเอง) จุดเด่น หนังเรื่องนี้ทำให้รู้จักประเทศเพื่อนบ้านดีขึ้น ในแง่มุมที่ดีขึ้น และคงมีส่วนช่วยสร้างภาพลักษณ์ให้กับคนทั้งสองชาติเข้าใจกันมากขึ้น หลังจากมีเรื่องบาดหมางใจในส่วนลึกๆ มาบ้างแล้วหลายหลากกรณี ตัวละครหลักมีเสน่ห์ ทั้งอนันดาที่คุมโทนหนังอยู่ และนางเอกที่ยิ้มหวานได้ใจ ตอนผมยาวผมว่าเหมือนยุ้ยจิรนันท์ แต่พอรวบผม (ฉากแต่งงาน) ก็หน้ากลมเหมือนแพนเค้กดี  อิอิ  ทำให้ดูได้เพลินๆ ครับ เนื้อหาไม่หนัก ดูแล้วไม่ต้องคิดอะไรมากนัก ทำให้ดูแล้วเบาหัว ปล่อยอารมณ์เคลิ้มๆ ไปกับตัวหนังเรื่อยๆ สะดุดบ้างเล็กน้อยกับบางฉาก แต่ก็ถือว่าไม่มีปัญหาอะไรมากนัก ดูเพลินๆ ดี จุดด้อย ภาพไม่งามตามที่หวัง - ภาพไม่สวยมากอย่างที่คิด  คือผมถ่ายภาพเป็นงานอดิเรกครับ ก็เลยคิดว่างานภาพมันน่าจะสวยกว่านี้ แต่ในหนังมันกลับไม่สวยมากอย่างที่คาดหวัง ทั้งนี้คงมีผลจากเงื่อนไขเรื่องงบประมาณ และระยะเวลา ทำให้ไม่มีเวลาปราณีตมากนัก โดยเฉพาะกับขั้นตอน Post-Process ที่คงไม่ได้ทำอะไรมากนัก เดิมๆ เลยว่างั้น หลวงพระบางที่บางเบา – หนังให้เวลากับหลวงพระบางน้อยมากๆ ทั้งๆ ที่มันเป็นชื่อหนัง ดังนั้นอย่างน้อยควรมีฉากเด็ดๆ ที่เน้นเสน่ห์ของเมืองนี้ให้มากกว่านี้ (ไม่จำเป็นต้องเยอะมาก แต่ต้องไม่ใช่แค่นี้ เพราะอย่างน้อยต้องมีฉากที่ทำให้รู้สึกถึงเสน่ห์ของหลวงพระบางบ้าง) ซึ่งดูเหมือนว่าเวลาจะไปหายที่ลาวใต้ซะเยอะ ทั้งๆ ที่บางจุดอาจจะตัดได้ เช่นบริเวณบ้านชาวเขาอะไรพวกนั้น ที่ถึงตัดออกไปก็ไม่มีผลกับตัวหนังอยู่แล้ว เอาเวลานาทีสองนาทีของฉากนั้นมาใส่วิวของหลวงพระบางเพิ่มเติมน่าจะดีกว่านี้ การตัดต่อ – มีปัญหาพอสมควร บางจุดสะดุด และดูแล้วไม่ต่อเนื่องอย่างที่ควรจะเป็น ไม่ค่อยมีลูกเล่นในการตัดต่อมาก แต่ก็พอเข้าใจว่าทุนน้อย ลูกเล่นก็ต้องน้อยตามครับ ตอนจบ – จบแบบให้คิดต่อเอาเอง แต่สำหรับผมการจบแบบนี้ต้องทำให้ดี เพราะถ้าไม่ดีแทนที่หนังจะจบ มันกลับจะกลายเป็นหนังขาดไปแทน ส่งผลให้คนดูรู้สึกว่าไม่อิ่มเหมือนฉี่ไม่สุด หันซ้ายหันขวาด้วยความรู้สึกในใจว่า “จบแล้วเหรอฟะ" ส่วนตัวคิดว่าสามารถจบให้ดีกว่านี้ได้ในรูปแบบของการจบแบบให้คิดต่อเอาเอง ไม่ใช่จบแบบสำเร็จรูปที่ว่าต้องลงท้ายด้วยการเดินมาเจอกัน จูบกัน กอดกันเหมือนหนังฮอลิวู๊ดเสมอไป ส่วนจะจบยังไงผมเสนอไปแล้วตอนจบในมุมมองของผม การใช้งานภาพถ่ายได้ไม่คุ้ม – การเลือกอาชีพช่างภาพมาเป็นตัวเอกในหนังแนว Road Movie + สารคดีท่องเที่ยว เป็นอะไรที่ง่ายมาก ๆ สำหรับการเขียนบท นั่นเพราะมันทำให้การดำเนินเรื่องเป็นไปได้ง่าย  ช่างภาพ + ไกด์ + สารคดีท่องเที่ยวลาว ที่ดูแล้วก็พอจะเดาได้ว่าหนังจะไปทางไหน  แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าเมื่อเลือกอาชีพช่างภาพมาเป็นตัวเอกแล้ว น่าจะเล่นกับภาพถ่ายให้มากกว่านี้ เพราะภาพถ่ายสามารถเล่าเรื่องได้ดีไม่แพ้กันหากสามารถเลือกรูปแบบนำเสนอได้อย่างถูกต้อง ยิ่งได้พระเอกอย่างอนันดาที่เล่นกับซีนอารมณ์แบบไม่ต้องพูดเก่ง ผมยิ่งเสียดายที่ไม่เอาภาพถ่ายมาใช้ในหนังเรื่องนี้ให้มากกว่านี้   ตัวอย่างหนังที่มีพระเอกเป็นตากล้อง และใช้งานภาพถ่ายได้คุ้ม ก็อย่างหนังเกาหลีเรื่อง  ...ing (รูปถ่ายสวยมาก ทำให้หนังมีเสน่ห์อีกจมหู) ดูแล้วรู้สึกว่าตากล้องนี่เป็นหนุ่มที่โรแมนติคดีจัง  ฮ่าๆๆๆ เอาขำๆ แค่นี้ละกัน เพราะนอกจากนั้นมันเป็นผลมาจากเงื่อนไขในการถ่ายทำ ก็เลยพลาดไปบ้าง ซึ่งก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหากว่าไม่จงใจจับผิดอะไรมากนัก ถือว่าสอบผ่านครับ สำหรับการทำหนังเรื่องนี้ด้วยงบประมาณจำกัด และกรอบวัฒนธรรมของทางลาวที่ต้องเคารพ ก็คิดว่าคงมีการปรับเปลี่ยนอะไรกันมากพอสมควรกว่าจะพอใจกันทั้งทางการของลาว และทางผู้กำกับของไทย  ดังนั้นการเล่าเรื่องแล้วไม่ได้อย่างใจมากนัก (ความเนือยจากการเล่าฉากสถานที่และวัฒนธรรมของลาว อาจจะเป็นสิ่งที่ใช้เป็นใบเบิกทางในการขออนุญาตเข้าไปถ่ายทำในลาง ด้วยเงื่อนไขที่ว่าเพื่อช่วยใช้หนังเป็นการประชาสัมพันธ์ประเทศไปในตัว ทำให้หนังต้องมีฉากเหล่านี้มากจนบางทีรู้สึกว่าล้น) ก็พออภัยให้กันได้ครับ สรุปส่งท้าย Review นี้หน่อยละกัน ว่าเป็นหนังที่น่าสนใจอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งหากเงินร้อยกว่าๆ ไม่ได้เดือนร้อนอะไรเรามากนัก และพร้อมจะแลกมันเพื่อดูอะไรๆ ที่ผ่อนคลาย ดูรอยยิ้มอิ่มๆ อุ่นๆ ของคู่พระนาง ดูวิวสวยๆ บรรยากาศสงบๆ ของชาติบ้านใกล้เรือนเคียง  ฟังภาษาสวยๆ น่ารักๆ และจิตใจงดงามของเพื่อนบ้าน  ก็แนะนำว่าตีตั๋วดูกันไปเถอะครับ ไม่แน่ว่าหากรายได้ดีกว่าที่คิด เราอาจจะเห็นหนังนอกค่ายที่มีนายทุนให้ทุนมากขึ้นก็ได้ และเมื่อถึงวันนั้นวงการหนังไทยอาจจะมีทางเลือกมากขึ้น และได้เห็นอะไรแปลกใหม่มากขึ้น ไม่จำเจเป็นไปตามคำสั่งนายทุนอย่างทุกวันนี้ ^^ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 51 16:06:28 จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มิ.ย. 51 16:05:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สำหรับคนที่อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง ทั้งวิธีการสร้าง ต้นทุน ทำไมถึงถ่ายแบบนั้น ทำไมหนังออกมาแบบนี้ รอดูวันที่ 23 มิถุนายนนะครับ พอดีผมทำ internet tv แล้วได้พาคนทำหนังสั้นจำนวนหนึ่งไปเว้ากันซื่อๆ กับ ผู้กำกับ ช่างภาพ และ คนตัดต่อ ใครสนใจหลังไมค์มานะครับ จะส่ง link ไปให้ วันที่ 23 มิถนายน ศกนี้ แน่นอนครับ จากคุณ : 7 LOGIN - [ 10 มิ.ย. 51 16:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนังยังไม่ได้ดูครับ แต่ขอเข้ามาสูบรูปนะครับ  รูปสวยจังเยย ขอบคุณค๊าบบบบบ จากคุณ : ผู้ชายซอยสิบ - [ 10 มิ.ย. 51 18:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากให้ตอนจบเป็นแบบที่ จขกท. ว่าเลยค่ะ ใช่เลย ขนลุกจริงๆค่ะ คงงจะมีความสุขว่านี้อ่ะ จากคุณ : จำปีขี้สงสาร - [ 10 มิ.ย. 51 23:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กดข้ามไปหลายความเห็น ... แค่จะมาสวัสดีเจ้าของกระทู้หน่อย ไม่เห็นนานเลย สบายดีมั๊ยคะ ^^ อยากดูเรื่องนี้อะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ดูนิ จากคุณ : Moon_Light - [ 11 มิ.ย. 51 05:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ๊ะ จขกท.หายไปนาน หวัดดีครับ สบายดีไหมครับ... แล้ว...เอ่อ...ตกลงได้ไปงานแต่งของคนนั้นเมื่อวาเลนไทน์มารึเปล่าเอ่ย?.... รีวิว เอ่อ... ยาวจัง... เดี๋ยวกลับมาอ่านอีกทีนะครับ (แต่โดยส่วนตัวแล้วผมค่อนข้างผิดหวังกับหนังเรื่องนี้มากทีเดียว) จากคุณ : patyawi - [ 11 มิ.ย. 51 08:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาทักทาย จขกท. ครับ หายไปนานเลย ถ้าจะมีคนที่นี่รออยู่หลายคนเลยนะครับ จากคุณ : SoMething WroNg - [ 11 มิ.ย. 51 20:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 12 มิ.ย. 51 05:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าชอบจับผิดลุงขอด้วยคนนะครับ ตอน สอนโทรคุยกับแม่ที่เป็นฝรั่ง subtitle คำว่า sydney สะกดผิดนะครับ ลองกลับไปดู มาดูหนังหรือมาจับผิดก็ไม่รู้ ฮาๆๆๆๆๆ จากคุณ : ลุงป่วน - [ 12 มิ.ย. 51 17:24:55 A:117.47.52.109 X: TicketID:166412 ]

ความคิดเห็นที่ 15 7 LOGIN - ขอบคุณสำหรับข่าวคราวครับ แต่ทำไมต้องวันที่ 23 อะครับ เผลอๆ ตอนนั้นหนังลาโรงแล้วมั้งครับ น่าจะรีบๆ มาช่วงนี้นะ กระแสหนังจะได้ต่อไปได้อีกสักนิด ผู้ชายซอยสิบ - ขอบคุณมากครับ ^^ จำปีขี้สงสาร - อะ มีคนแอบคิดเหมือนกันด้วย หุๆๆ Moon_Light - หูย คุณน้องแสงจันทร์ ไม่ได้เจอกันชาติกว่าได้แล้วเนอะ อิอิ  ตอนนี้ยังสมบูรณ์พูนสุขที่เมืองลุงแซมเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่านิ ฮ่าๆๆ patyawi - อ่า... ไม่ได้ไปคราบ เดี๋ยวไปแล้วมันจะกลายเป็นย้อนรอยมิวสิคเพลง ทั้งๆ ที่รู้ มากเกินไป  (ว่าเข้านั่น ฮ่าๆๆ) แค่ได้เห้นรูปงานแต่งแค่นี้ก็ยิ้มแทบจะหุบแก้มไมไ่ด้แล้วละครับ วันนั้นทั้งคู่คงมีความสุขมากมายจริงๆ แล้วก็เป็นรอยยิ้มและความสุขที่ผมเองให้กับเธอคนนี้ไม่ได้เช่นกัน หนังเรื่องนี้ดูอนันดาแล้วเหมือนเห็นตัวเองเลย เวลาถ่ายรูปเป็นงี้จริงๆ อ่ะ เดินดุ่มๆ ไม่รอคนอื่นเลย คนที่ไปด้วยก็หิ้วขาตั้งเดินหน้างอตาม  ฮาดี แถมมันได้เห็นวิวที่คุ้นตาด้วย เลยย้อนคิดไปถึงสมัยเด็กๆ มันก็เลยรู้สึกอินตามไปได้ง่ายหน่อยครับ ออกโรงมาด้วยความรู้สึกไม่เสียดายตังค์เท่าไหร่ คงเพราะไม่ได้คาดหวังอะไรมากด้วยมั้ง ^^ SoMething WroNg - รออะไรกันเอ่ย  หรือให้รอเขียนอะไรแนวๆ Bakery music ให้อ่านกันอีกล่ะ  หุๆๆๆ (แค่นั้นก็อ่านกันตาแฉะแล้วนะนั่น) Mr. Fusion - ขอบคุณครับเฮีย ลุงป่วน - อ่า.. ตอน Sub Eng ไม่ได้ดูที่ Sub อะครับ ก็เลยไม่รู้ว่าเขาเขียนว่าอะไร อ่านแต่ตอนเว้าลาวเท่านั้นเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 12 มิ.ย. 51 22:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จริงๆ ก็มีเขียนๆ บ่นๆ เพ้อๆ ไว้เหมือนกันนะครับ แต่ต้องตามอ่านใน mrforever.multiply.คอม เอานะ ส่วนมากจะอัพเดทในนั้นอะครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 12 มิ.ย. 51 22:32:02 ]