ความคิดเห็นที่ 1 “คารวะแด่ ฌ็อง-โดมินิก โบบี้ และ โกล๊ด ม็องดิบิล”       “ทุกตัวอักษรที่สะกดออกมาด้วยความพยายาม เป็นเสมือน ผีเสื้อที่พยายามโบยบินเพื่อความเป็นนิรันดร์ หาใช่เรื่องเล่าชวนสังเวชของชายพิการผู้ถูกจองจำอยู่ในชุดประดาน้ำ” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 8 ธันวาคม ปี 1995 ชีวิตของ ฌ็อง-โดมินิก โบบี้ เปลี่ยนแปลงตลอดกาล เส้นโลหิตในสมองแตกเผชิญสภาวะอัมพาตทั้งตัว ไม่สามารถแม้แต่จะพูด ที่ทำได้คือการขยับเปลือกตาซ้ายเพื่อสานสัมพันธ์กับบุคคลอื่น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากยัปปี้อดีตบรรณาธิการนิตยสาร ELLE ซึ่งมีชื่อเสียงในแวดวงการสื่อสิ่งพิมพ์ของฝรั่งเศส ต้องพานพบชะตากรรมแสนปวดร้าว     แต่ฌ็องไม่ยอมแพ้มุ่งสร้างผลงานการเขียนบันทึกชะตากรรม       THE DIVING BELL AND BUTTERFLY (LE SCAPHANDRE ET LE PAPIILLON )             หรือ “ชุดประดาน้ำและผีเสื้อ” มรดกชิ้นสุดท้ายจากความรักของคนเป็นพ่อ                 อุทิศแด่ บุตรทั้งสองคือ เตโอฟิล และ เซแลสต์ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กว่าบันทึกชีวิตเล่มนี้จะถึงมือผู้อ่านทั่วโลกและแปลเป็นภาษาไทย โดย วัลยา วิวัฒน์ศร จากสำนักพิมพ์ผีเสื้อ       ฌ็อง ต้องใช้ความเพียรอย่างยากลำบากโดยการขยับเปลือกตาซ้ายตอบรับ การสะกดตัวอักษรที่ถูกต้องจากอาสาสมัครคนสำคัญ โกล๊ด ม็องดิบิล ซึ่งจัดเรียงระบบอักษรจะตามการใช่งานบ่อยๆ ได้แก่                           ESARINTULOMDPCFBVHGJQZYXKY จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความอุตสาหะของทั้งสองเดินทางจากพยัญชนะเพียงหนึ่งตัวถึงคำหนึ่งคำซึ่งรวมกันต่อเป็นประโยค สู่วรรณกรรมบันทึกชีวิต ยอดขาย 1.5 ล้านเล่มในหนึ่งอาทิตย์           ...แต่เมื่อผลงานชิ้นนี้วางจำหน่ายได้เพียงสามวัน ฌ็อง เสียชีวิตลงเสมือนประสลความสำเร็จในวัตถุประสงค์สุดท้ายของชีวิต   (ข้อมูลเรื่องการเสียชีวิตบางแหล่งบอกว่า หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ครับ) จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เพียงแค่ชีวิตที่มีคุณค่าผ่านตัวอักษร บันทึกชีวิตเล่มนี้ ได้โลดแล่นสู่โลกภาพยนตร์โดย แมทธิวส์ อมาลริค รับบทเป็น ฌ็อง    เปิดตัวครั้งแรกของโลกในสายการประกวดทศกาลภาพยนตร์คานส์ ครั้งที่ 60 ณ ประเทศฝรั่งเศสเมื่อปลายเดือนพฤษภาคมปี 2007    ซึ่ง จูเลี่ยน ซนาเบล ศิลปินและผู้กำกับชาวอเมริกันผู้สั่งสมชื่อเสียงจาก BEFORE NIGHT FALL ได้รับรางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมจากการประกวดครั้งนี้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เราเชื่อว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะสร้างกระแสสำนึกในทัศนะของ                                    “การุณยฆาต”     กลับมาเป็นที่วิพากษ์ในลักษณะที่ใกล้เคียงกับ THE SEA IN SIDE ภาพยนตร์จากการกำกับของ ALEJANDRO AMENABAR       ดัดแปลงจากชีวิตของ RAMON SAMPEDROชายผู้เผชิญกับ                    QUADRIPLEGIA หรือ อัมพาตระดับคอลงไป จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 RAMON ร้องขอความตายด้วยสติสัมปชัญญะที่สมบูรณ์ จากการหาผู้ที่จะมาช่วยปลิดชีวิตเขาให้พ้นจากความทรมาน หากศาลอนุญาตผู้ที่การะทำการรุณยฆาต จะไม่ได้รับผิดทางอาญา              ในกรณีของ RAMON ไม่ต่างจากการุณยฆาตที่เป็นข่าวไปทั่วโลก                                     สองกรณี        ได้แก่ นางเทอรี เซียโว ซึ่งอยู่ในสภาพไม่สามารถรับรู้สิ่งใด ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มานานถึง 15 ปี สามีของเธอเป็นผู้ร้องขอต่อศาลที่จะปลดสายอาหารออกเพื่อให้เธอก้าวสู้หนทางพ้นทุกข์            รวมทั้งกรณีของ นาง ซูซาน ทอร์เรส ซึ่งเผชิญกับสภาวะสมองตายขณะตั้งครรภ์ได้ 4 เดือน       คนในครอบครัวและคณะแพทย์ได้ตัดสินใจยื้อชีวิตจนเด็กน้อยในครรภ์อายุได้ 7 เดือนจึงผ่าจากครรภ์และปลดปล่อยให้ผู้เป็นแม่ ได้หลับใหลชั่วนิรันดร จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 23:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 การุณยฆาต      อ้างอิงร่างพระราชบัญญัติสุขภาพแห่งชาติตามลายลักษณ์อักษรว่า      “บุคคลมีสิทธิ์ในการแสดงความจำนงที่จะปฏิเสธการรักษาพยาบาลที่เป็นไปเพียงเพื่อการยึดการตายในวาระสุดท้ายของชีวิตตนเอง เพื่อการตายอย่างสงบและมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์”            เปรียบคำพูดที่ RAMON กล่าวไว้ต้นเรื่อง THE SEA IN SIDE ว่า A LIFE IN THIS CONDITION HAS NO DIGNITY หรือ                                                            “ชีวิตในสภาพนี้ไม่สมศักดิ์ศรี” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แต่สำหรับ ฌ็อง ชีวิตในสภาพที่ไม่สมศักดิ์ศรี ไม่อาจลดค่าความเป็นมนุษย์ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความหวังลงได้      แม้ทุกวินาทีที่มีชีวิตอยู่เพียงแค่เพื่อขยับเปลือกตากไม่มีสักเสี้ยวที่ ฌ็อง จะร้องขอ การุณยฆาต       ...ทุกตัวอักษรที่ถูกสะกดออกมาด้วยความพยายาม เป็นเสมือน    “ผีเสื้อที่พยายามโบยบินเพื่อความเป็นนิรันดร หาใช่เรื่องเล่าชวนสังเวชของชายพิการผู้ถูกจองจำอยู่ในชุดประดาน้ำ” แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:06:28 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ...สำหรับใครๆ ที่กำลังท้อแท้ หรือกำลังจะยอมแพ้กับหลายสิ่งที่ประดังเข้ามาในชีวิต เมื่อได้เห็นชีวิตที่ไม่ยอมแพ้ของผู้ชายคนนี้                    ...มีกำลังใจที่จะก้าวต่อไปหรือยังครับ...           .................................................................................................                 หากยังได้กำลังใจไม่เพียงพอ...ขอเพิ่มให้อีกหนึ่งเรื่องนะ ซึ่งผมคิดว่าเรื่องของชายหนุ่มคนนี้ น่าจะมีการเอาไปทำเป็นภาพยนตร์ ดีๆ สักเรื่องได้เลยแหละ         และผมเชื่อว่า มีหลายๆ คนซึ่งอาจจะคล้าย หนุ่มคนนี้ กำลังอ่านกระทู้นี้อยู่ ขอเป็นกำลังใจ และมีความสุขกับการใช้ชีวิตครับ                ...เพราะคุณคือ "คนธรรมดา" คนหนึ่งในสังคม ที่ไม่ได้แตกต่างจากผู้คนทั่วๆ ไปเลย แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:21:42 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:20:34 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:16:36 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:12:49 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:12:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 - -" ง่า เอารูปที่10ออกทำไมอ่ะครับ สวยดีออก ผมชอบนะ นั่งมองตั้งนาน เหมือนอยากได้อะไรสักอย่างจากรูป จากคุณ : COLORS - [ 17 มิ.ย. 51 00:18:23 A:58.8.89.112 X: TicketID:126556 ]

ความคิดเห็นที่ 13  ป.ล ขอโทษด้วยครับที่ลบรูปไปเพราะเห็นว่าไฟล์มันใหญ่ เดี๋ยวเอาใส่คืนให้ครับ           " นกน้อยที่ไร้ปีกและขาสามารถโบกโบยบินในสังคมได้อย่างทัดเทียม" .................................................................................................        "ความฝันของผมคือ สร้างโลกที่สงบสุข                   ถ้าความสามารถและบุคลิกลักษณะของผมสามารถนำผมเข้าใกล้จุดหมายนี้แม้เพียงก้าวเล็กๆ ผมคงมีความสุข และพบความหมายของการเกิดมาในโลก"                                                                                                                                               “โอโตทาเกะ  ฮิโรทาดะ” แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:22:43 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “วันฟ้าใสของเดือนห้า” เด็กนักเรียนชั้นประถม 5 โรงเรียนประถมศึกษาโยงะ กำลังวิ่งแข่ง 100 เมตร ทว่าสายตาทุกคู่ต่างจับจ้องที่เด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งกำลังวิ่งด้วย                     “แขนที่ยาวเพียงข้อศอกและก้นกลมๆ เล็กๆ”          ...ลู่วิ่งอาจจะไม่ไกลเกินไปสำหรับเด็กๆคนอื่น  แต่สำหรับหนูน้อยผู้                                    “ไม่ครบห้า”            นั่นคือเส้นทางยาวนานที่เขาจะต้องเอาชนะใจตัวเอง จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ที่สุดหนูน้อยกลายเป็นคนเดียวที่วิ่งอยู่ในสนาม...แต่ไม่เป็นไร วินาทีนี้หรือนาทีที่จะเข้าเส้นชัยไม่มีความหมาย เพราะ เสียงเชียร์สนั่น คือกำลังใจจากผู้ปกครองและบรรดาเพื่อนๆ มอบให้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หากจะถามว่า         “คนญี่ปุ่น ซึ่งเป็นผู้พิการ คนไหน เป็นที่รู้จักไปทั่วโลก?”             ก็คงไม่พ้นอาจารย์หนุ่มใจดีที่ชื่อ โอโตทาเกะ ฮิโรทาดะ ผู้เป็นแรงบันดาลใจ และกำลังใจให้กับผู้พิการรวมทั้งคนธรรมดาได้เข้าใจความหมายของคำว่า                             “มนุษย์มิได้เกิดมาเพื่อแพ้” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 วันที่ 6 เมษายน ปีโชวะที่ 51 (ค.ศ. 1976)                                 “หนูน้อยโอโตทาเกะ”     ได้ถือกำเนิดขึ้นมาด้วยมาพิการจากความบกพร่องทางพันธุกรรมที่เรียกว่า             คอนเจนิตัล เทตรา อะมีเลย ( Congenital Tetra Amelia)   ส่งผลให้ลักษณะทางกายภาพ มีแขนยาวเพียงข้อศอก ขายาวถึงหัวเข่า จนคุณพ่อและทางโรงพยาบาลไม่กล้าให้คุณแม่เห็นลูกรักซึ่งเพิ่งคลอดออกมา  จึงอ้างว่า                             “เด็กตัวเหลืองมาก” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาเชียร์ค่ะ เดี๋ยวจะขอเซฟกระทู้ไว้ให้น้องๆ อ่านนะคะ ขอบคุณจขกท.มากๆ ค่ะ น่ารักมากเลย เรารู้จักทุกคนที่คุณว่า แต่คุณเขียนได้น่าสนใจมากๆ จากคุณ : chaosy - [ 17 มิ.ย. 51 00:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ...วันคืนหมุนผ่านความจริงถูกปกปิดได้ไม่นาน                 วันที่คุณแม่จะพบเจ้าตัวน้อยเป็นครั้งแรก คุณพ่อพยายามหว่านล้อมให้เตรียมใจว่า เหตุที่ไม่ให้เจอลูกเป็นเวลาถึงหนึ่งเดือน ไม่ใช่เพราะลูกตัวเหลือง แต่เพราะหนูน้อยมีความผิดปกติ                                        ‘นิดหน่อย’            ทั้งนี้โรงพยาบาลเตรียมเตียงว่างไว้หนึ่งเตียง คาดว่าเมื่อแม่เห็นลูกแล้วอาจจะรู้สึกสะเทือนใจจนมีผลต่อร่างกาย           เมื่อคุณพยาบาลใจดีได้นำหนูน้อยเข้ามาให้ห้อง...และคนเป็นแม่เห็นลูกที่ไร้แขนขา เธอกลับกอดชีวิตน้อยๆ ใกล้ๆ หัวใจ พร้อมเอ่ยด้วยความปลื้มปิติว่า                                      “ลูกน่ารักจัง” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เคยอ่านทั้งเรื่อง"ไม่ครบห้า" และ "ชุดประดาน้ำกับผีเสื้อ" ครับ ชอบทั้ง 2 เล่มเลย ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปดู THE DIVING BELL AND BUTTERFLY ในงานสัปดาห์หนังฝรั่งเศสที่ sf central world นะ แต่เสียดายเรื่องนี้เป็น sub eng มีแต่ les femmes de l'ombre เรื่องเดียวที่มี sub thai เพิ่มให้ครับ --- รายละเอียดงาน -- http://www.lafete-bangkok.com/thai/bangkok-french-film-festival.html แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:51:25 จากคุณ : metrologo - [ 17 มิ.ย. 51 00:49:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ...ในวินาทีนั้น “นิดหน่อย” หรือ “มหาศาล” ก็ไม่ได้มีความสำคัญต่อเธอเลย                                 แต่ในความเป็นจริง ครอบครัวนี้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดที่เกิดกับลูกชายบ่อยครั้ง เพราะหนูน้อยต้องเข้าทำการผ่าตัดอย่างต่อเนื่อง จนปรากฏรอยแผลเป็นขนาดยาวพาดถึงกลางแผ่นหลัง จนคุณพ่อต้องให้กำลังใจกับหนูน้อยว่า                 “หลังการผ่าตัด รอยแผลเป็นที่หลังของลูกจะปรากฏเป็นรูปตัว V ซึ่ง หมายถึง Victory ที่แปลว่าชัยชนะไงล่ะลูก”...” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สำหรับผเจ้าของกระทู้  “ V ” บนแผ่นหลังของหนูน้อย แท้คือจริงแล้วคือ                                 “ปีกที่มองไม่เห็น”       แต่รับรู้ด้วยหัวใจที่มั่นคง แล้วปีกนั้นจะพาหนูน้อย โบยบินไปในสังคมอย่างเข้มแข็ง จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จริงอยู่ที่โอโตทาเกะเกิดมาด้วยความผิดปกติ                               “นิดหน่อย”     แต่เมื่อถึงวัยเข้าโรงเรียน คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องการให้ลูกเรียนในโรงเรียนคนพิการ    แต่ต้องการให้หนูน้อยฝึกใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้คนปรกติในสังคม  จึงพยายามพัฒนาทัศนคติของผู้คนได้เข้าใจและยอมรับ                      “ความแตกต่างของลูกชาย” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 00:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ภาพของคุณพ่อ       พยายามพาเจ้าตัวเล็กสะพายหลังออกไปสัมผัสกับผู้คนในชุมชน จึงเป็นสิ่งที่พบเห็นตั้งแต่หนูน้อยเป็นทารก     ...รูปร่างหน้าตาที่น่ารัก คล้ายตุ๊กตาหมี และหัวมันฝรั่ง กลับทำให้หนูน้อยกลายเป็นขวัญใจของชาวบ้านจนได้ชื่อเล่นว่า                                         “โอโตจัง”                                                  แม้เพื่อนบ้านจะเข้าใจ    แต่เรื่องการเข้าโรงเรียนต้องใช้ความละเอียดอ่อน คุณพ่อและคุณแม่ต้องโน้มน้าวทางโรงเรียนซึ่งสอนคนปรกติ รับหนูน้อยเข้าเรียนด้วยความยากลำบาก        โอโตจัง ต้องสาธิตการใช้ชีวิตให้คณะกรรมการดู ทั้งการเขียนหนังสือโดยใช้แก้มและปลายศอกหนีบดินสอ    ตักอาหารใส่ปากโดยวางช้อนกับส้อมที่ขอบจาน แล้วใช้แรงงัดอาหารเข้าปาก                ...คณะกรรมการใช้ระยะเวลาในการพิจารณานานพอสมควร                                          แต่ที่สุด                                  “นกน้อยที่ไร้ปีกละขา”                      ก็สามารถใช้ชีวิตเหมือนเด็กคนอื่นๆ ในโรงเรียน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แต่      “ความเห็นใจไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้คนไม่ครบห้าสามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างยั่งยืน”    ...คุณครูประจำชั้นใช้มาตรการเข้มงวดกับโอโตทาเกะ ห้ามไม่ให้ใครช่วยเหลือ ห้ามใช้เก้าอี้ล้อไฟฟ้าหากไม่ได้รับอนุญาต...             โอโตทาเกะยอมรับกฎของการอยู่ร่วมกัน โดยกล่าวไว้ในหนังสือที่เขาเขียนว่า                           “ เราเห็นคนสวมแว่นสายตาไม่น่าสงสาร          แต่เห็นคนนั่งเก้าอี้เข็นน่าสงสาร                    ทั้งที่ความบกพร่องทั้งสองอย่างนี้ไม่ได้ต่างกัน” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สังคมญี่ปุ่นให้ความใส่ใจคนพิการเป็นพิเศษ มีการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกในทุกสถานที่         ไม่ว่าจะเป็น รถไฟ รถไฟฟ้า รถไฟใต้ดิน ห้องน้ำ ทางเดิน        โดยเฉพาะจุดข้ามถนนจะมีปุ่มสัญลักษณ์ให้คนตาบอดสามารถกดได้ จากนั้นเมื่อปลอดภัย จะมีเสียงดนตรีดังเตือน     แม้แต่เครื่องดื่มกระป๋องก็มีระบบการพิมพ์ชนิดพิเศษ สำหรับคนพิการทางสายตา      เพื่อให้พวกเขาได้รู้ว่ากำลังจะดื่มเครื่องดื่มชนิดใดจากการสัมผัสอักษรเบลล์ ลายนูน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ในเรื่องการให้ความช่วยเหลือ จะเกิดขึ้นเมื่อคนพิการร้องขอ เป็นค่านิยมที่สืบทอดมายาวนานในสังคมญี่ปุ่น ถือว่าคนพิการเท่าเทียมกับผู้คนปรกติทั่วไป                 แต่หากคนพิการต้องการใช้ชีวิตเพียงลำพัง ก็สามารถทำได้ แต่มีข้อกำหนดให้บุคคลนั้น สามารถช่วยเหลือตัวเองได้กว่า 80 เปอร์เซ็นต์              รวมทั้งมีข้อกฎหมายบังคับว่า บริษัทใหญ่ๆ จะต้องรับคนพิการเข้าทำงานได้ไม่ต่ำกว่าสองคน โดยจะพิจารณาจากความสามารถส่วนบุคคล                         ...สิ่งนี้จึงสะท้อนให้เห็นว่า ทำไม เมื่อโอโตทาเกะเติบโตขึ้น จึงสามารถใช้ชีวิต และการทำงานได้เหมือนกับผู้คนทั่วไป อีกทั้งยังสามารถขับรถยนต์ได้ด้วยการใช้                    “คันบังคับ” หรือ จอยสติ๊ก ด้วยแขนที่มีอยู่น้อยนิด! จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โอโตทาเกะ กลายเป็นแรงบันดาลใจให้คนญี่ปุ่นและทั่วโลกเมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว     ด้วยผลงานการเขียนชีวิต ที่ชื่อว่า 'Nobody's Perfect' หรือ 'ไม่ครบห้า'หนังสือเบสต์เซลเลอร์ระดับโลก      สำหรับในประเทศไทยแปลอย่างมีคุณภาพโดย  คุณ พรอนงค์ นิยมค้า จากการเลือกสรรสิ่งดีๆ แก่ผู้อ่านจากสำนักพิมพ์ ส.ส.ท. จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 29 “การทำลายกำแพงทางใจ ของสังคมที่มีต่อคนพิการ”    ปรากฏชัดเมื่อ โอโตทาเกะ ได้รับการยอมรับให้ทำงานเป็นนักข่าวกีฬา จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 และเมื่อสองปีที่ผ่านมาเขาได้เข้าศึกษาเพื่อมุ่งหวังที่จะเป็นคุณครู               ปัจจุบันเขาคือ “คุณครูคนใหม่วัยสามสิบต้นๆ (แต่งงานแล้ว)” ของโรงเรียนประถม ซูกินามิ ไดยอน ในโตเกียว จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เข้าบรรจุเมื่อต้นเดือนเมษายน  2550 ที่ผ่านมา ด้วยปณิธานอบรมบ่มเพาะเยาวชนให้ยอมรับความแตกต่างในสังคม                             "วันนี้เป็นวันอันยิ่งใหญ่สำหรับครู...พวกเธอบางคนถามครูว่า จะสอนอย่างไร? ก็ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พวกเธอต้องช่วยครู เช่น เขียนกระดานให้ หรือไม่ครูอาจใช้แก้มกับไหล่หนีบชอล์กเขียนเองก็ได้"                  โอโตทาเกะแนะนำตัวเองต่อในวันเปิดเทอมวันแรก        และหลังเลิกแถว  นักเรียนตัวน้อยหลายคนรุมล้อม ลูบคลำลำตัวไร้แขนขาของคุณครูคนใหม่        ...โอโตทาเกะยิ้มอย่างอบอุ่นตอบแทนความรู้สึกที่มีต่อลูกศิษย์ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:21:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ...แต่อย่างไรก็ตามความกลัวก็ยังปรากฏในใจของคุณครูคนใหม่บ้าง “นิดหน่อย”             "ผมหวังว่านักเรียนของผมจะยอมรับ  และรู้สึกว่าธรรมชาติสร้างให้แต่ละคนเกิดมาต่างกัน         ผมผ่านชีวิตมาไกลบนพื้นฐานความคิดง่ายๆ ว่า        ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ผมท้าทายตัวเองให้ทำในสิ่งที่อยากทำ   และผมอยากให้สังคมเลิกมองแค่ความพิกลพิการของผม แต่อยากให้ยอมรับความพิการนั้น"                                                นี่คือความฝันเพื่อ           “สร้างโลกแห่งความเท่าเทียมระหว่างคนไม่ครบห้าและคนปรกติ”     ซึ่งหลายๆ คนอาจมองว่ายากที่จะประสบความสำเร็จ แต่สำหรับนกน้อยโอโตทาเกะ นักสู้ที่ไม่เคยยอมและ                                 “ความฝันนี้”                   สามารถทำให้เป็นจริงซึ่งเขาจะผ่านมันไปได้                      ..เอ้า!...3...2...1...เตรียมโบกโบยบินครั้งใหม่ในโลกการให้การศึกษา กับเขากันได้เลย จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ...ขอบคุณครับ...หวังว่ากระทู้นี้ และความพยายามของชายหนุ่มทั้งสองคน  คงสามารถสร้างแรงบันดาลใจ หรือ เป็นกำลังใจให้กับใครหลายๆ คน ก้าวต่อไปในเส้นทางชีวิตนะครับ                    และนี่คือรูปที่ทวงถามกันมาครับผม จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 มิ.ย. 51 01:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ^^ ขอบคุณครับ จากคุณ : COLORS - [ 17 มิ.ย. 51 02:02:10 A:58.8.89.112 X: TicketID:126556 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหล เรามีหนังสือทั้งสองเล่ม แน่นอน..ต้องเคยอ่านแล้ว แต่ในวันที่.. สับสน อ่อนแอ ท้อแท้ มันก็ทำให้ลืมฉุกคิดถึงสิ่งดีๆ ที่เรามีอยู่ใน"มือ" ตอนนี้ เฝ้าแต่โทษโชคชะตา โทษคนนู้น คนนี้ ปวดใจจัง .. ขอบคุณ จขกท. อีกครั้ง จริงๆค่ะ จากคุณ : ดาวกระจ่างฟ้า - [ 17 มิ.ย. 51 03:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คุณ เอ๋ ไม่เจอกันนานแล้ว diving ผมดูได้ครึ่งเรื่องอยู่เลย เดี๋ยวไปนอนดูต่อให้จบ หนังดีจริงครับ จากคุณ : mOJI - [ 17 มิ.ย. 51 03:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอชื่นชมบุคคลในกระทู้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดขอชื่นชม เจ้าของกระทู้ ครับ เพื่อจะได้มีกำลังใจนำเรื่องราวดีๆมาเผยแพร่อีก จากคุณ : TOKIM - [ 17 มิ.ย. 51 06:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 38 รู้สึกดีขึ้นนะจากที่อ่านแล้วสำหรับคนที่กำลังเหนื่อย ขอบคุณ จขกท. มากนะ จากคุณ : mengnoi - [ 17 มิ.ย. 51 07:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วน้ำตาซึม ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่นำมาให้อ่านค่ะ มีกำลังใจขึ้นมาเลย ^_^ จากคุณ : green cup - [ 17 มิ.ย. 51 09:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 40 โอเคครับ ผมจะสู้ต่อไป สู้แบบเบื่อๆนี่แหล่ะ ^^" จากคุณ : สเก๊ต~มนุษย์หมาน้อย - [ 17 มิ.ย. 51 10:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ... ขอบคุณค่ะ   เดี๋ยวจะเซฟไปให้น้องๆ อ่าน เห็นเด็กๆ หลายคน เจออุปสรรคนิดหน่อย ก็บ่นพึม ก่นด่าโชคชะตา  ทำราวกับว่าโลกจะแตกสลาย แล้วอยากให้อ่านหนังสือสองเล่มนี้จริง   แต่อาจยากหน่อย  เพราะเค้าไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือกัน.. ให้อ่านกระทู้นี้ sample ไปก่อนละกัน จากคุณ : จิตรางคทา - [ 17 มิ.ย. 51 10:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โหวตกระทู้ค่ะ  กระทู้ดี กำลังใจดีๆ  น่าชื่นชม จขกท. มากค่ะ จากคุณ : เพลงพันทาง - [ 17 มิ.ย. 51 11:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อยากดูมากเรื่องนี้ แต่คาดว่าตั๋วในเทศกาลหนังฝรั่งเศสคงเต็มหมดแล้วมั้ง จากคุณ : joblovenuk - [ 17 มิ.ย. 51 13:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ปีศาจขาว - [ 17 มิ.ย. 51 13:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เคยอ่าน"ไม่ครบห้า" แต่ยังไม่เคยอ่าน ชุดประดาน้ำกับผีเสื้อ (เคยอ่านหนังสือแนะนำในเน็ต) ขอบคุณ จขกท.ค่ะ หัวใจอ่อนแอ จิตตก เป็นพักๆ ไม่พักๆ สิ หลายเดือนแล้ว555+ บางครั้งก็อยากจะยอมแพ้เหมือนกัน ขอโหวตให้กระทู้ดีๆ ค่ะ จากคุณ : เสี่ยวลี่ - [ 17 มิ.ย. 51 13:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ขอบคุณที่นำสิ่งดีๆมาบอกเล่ากันค่ะ จากคุณ : just a little thing - [ 17 มิ.ย. 51 16:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เคยอ่าน ไม่ครบห้า เมื่อหลายปีมาแล้ว      คารวะในความเข้มแข็งของครอบครัว และผู้ชายคนนี้ค่ะ จากคุณ : กิ่งแก้วการเต - [ 17 มิ.ย. 51 21:12:56 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เคยอ่านไม่ครบ 5 เหมือนกัน อีกอันยังไม่เคยอะ ชอบกระทู้ของคุณเอ๋อะ เวลามาแนะนำอะไรเราชอบไปหามาอ่าน หรือ หามาดูประจำเลย จากคุณ : ขอเปนแฟนคลับได้ไหมเนี่ย (g_toub) - [ 17 มิ.ย. 51 22:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนครับผม :) จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 18 มิ.ย. 51 21:52:50 ]