ความคิดเห็นที่ 2
แคมป์ริมหน้าผาใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้เขารูปนกอินทรี
=> ดงมรณะ เล่ม 3 หน้า 905 - 916 :: ดาริน สนทนากับ ไชยยันต์ ( ตอน จะขอก็รีบขอ & เธอไม่มีหัวใจให้แก่ฉัน ) => ดงมรณะ เล่ม 3 หน้า 916 - 922 :: ดาริน สนทนากับรพินทร์ ( ตอน ทำไมน้องไม่แต่งงาน ? ) => ดงมรณะ เล่ม 3 หน้า 921 - 925 :: ดาริน สนทนากับแงซาย ( ตอนไม่แน่จริง + คนปากแข็งแต่จิตใจอ่อนไหว ) ............................................. ๏ อนิจจา ! ความรักเจ้าเอ๋ย เจ้าเป็นแต่เพียงฝันหวาน ลอยระเริงอยู่ในห้วงรำพึงของข้าฯ เท่านั้นเองละหรือ ? ณ บัดนี้ ข้าฯ ได้ประจักษ์แล้วว่า อานุภาพแห่งความรักมันหนักล้นเพียงใด โฉดชนที่ไม่เคยเข้าถึงในกฎแห่งวังวนของความรักเท่านั้น จึงจะใจดำกระด้างเสมือนที่เจ้าได้ปฏิบัติต่อข้าฯ ดุจฉะนี้ รักข้าฯ ย่อมอุปมาเพียงเศษธุลีอันไร้ค่า มาตรว่าปราศจากเจ้าเสียแล้วชีวิตข้าฯ จะไม่มีการเริ่มต้น ฉะนั้น...จงรักตอบข้าฯ ให้ดุจเดียวกับที่ข้าฯ ได้รักเจ้านั้นเถิด ช่วยทำชนม์ชีพของข้า ให้คืนคงขึ้นมา ให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองของมัน เช่นที่ได้ตั้งปรารถนาอธิษฐานไว้ในห้วงจินตนาการของข้าฯ นั้นเทอญ...
ที่มา :: เพชรพระอุมา ตอนดงมรณะ 3 หน้า 917
ตอน ที่ 49 " ยูงทองล่องฟ้าเมฆิน ถวิลวังไอดิน โบยบินสู่พสุธา ดอกฟ้าโน้มกิ่งลงมา จากสวรรค์อาภา ให้ดินปรีดาอาวรณ์
...เจ้าการเวกเสียงใส คงคร่ำครวญ เพลงรักของมันอยู่วิเวกหวานเช่นนั้น สิงสาราสัตว์จตุรบาทและจักจั่นเรไรรอบด้าน ดูจะเงียบเชียบไปหมดเหมือนจะเงี่ยสดับ ลำนำเพลงอ่อนซึ้งบทนั้น... เจ้าการเวกผู้มีนามว่า " แงซาย "
ตอน 110 อาถรรพณ์นิทรานคร
" ความรัก... ประหลาดนักครุ่นพะวงสงสัย พิษรักร้อนรุ่มสุมฤทัย ดังฟอนไฟไหม้ฟกอกระบม" ...... " โอ้ราตรี นี้พี่เหงา เศร้าดวงจิต รำพึงคิด โดดเดี่ยว เปลี่ยวหนักหนา พิษรักร้อน เริงรุม สุมอุรา โอ้ ! ขวัญตา จะรู้ บ้างหรือไร ? สงัดเงียบ เยียบเย็น ทุกหย่อมหญ้า พระพายพลิ้ว ผ่านพา พฤกษาไหว น้ำค้างพรม ลมหนาว ร้าวฤทัย ปวดทรวงใน เหลือระงับ หลับไม่ลง !
(ที่มา :: ของ พนมเทียน )
จากคุณ :
Ladarin
- [
13 ก.ค. 51 01:23:34
A:125.26.22.127 X:
]
|
|
|