ความคิดเห็นที่ 1 เอ๊ะ...ทำไมมันไม่แตกล่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไมมันไม่แตกจากกระทู้โน้นล่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 26 ส.ค. 51 10:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6899682/A6899682.html#79 ^ ^ ^ มันต้องแตกมาจากอันนี้ไม่ใช่เรอะ...ฮ่วย แล้วกระทู้นี้จะไปโผล่หน้าไหนฟะ พิมพ์ยาวนะเว้ยยยยยยยโดนลบไปทำไงวะ -*- จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 26 ส.ค. 51 10:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอาเหอะๆ.... ยังไงก็ตามมาได้ถูกแล้ว..... นายปลาฯไม่ต้องเป็นกังวลนะ..... ^__^ รออ่านต่ออยู่......รออย่างใจจดจ่ออออออ...... O_O ติ๊ก..ต็อก..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ จากคุณ : สางฝอย - [ 26 ส.ค. 51 15:53:25 A:192.168.1.143 X:58.8.121.190 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านต่อๆ จากคุณ : doxday - [ 26 ส.ค. 51 21:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณ doxday อดทนกับสถานการณ์บ้านเมืองหน่อยนะครับ สักวันมันจะผ่านไป ------------------------------------------------------------------------ วันที่ 26 ธันวาคม เวลา 6.30 น. (ประมาณ) เขาหลัก-พังงา ผมถูกปลุกแต่เช้าตรู่...คุณๆอาจจะคิดว่าในบรรยากาศดีๆแบบนั้นมันไม่มีเหตุผลที่จะนอนอุตุอยู่ในห้องเลย แต่ไม่ใช่สำหรับผม...ไม่ใช่สำหรับตากล้องที่ตระเวนดูสถานที่เพื่อเตรียมตัวถ่ายภาพโฆษณาสปาเล็กๆนี่ลงเว็ปไซต์   และให้บังเอิญว่าวันนั้นจะมีตากล้องมืออาชีพจาดสวิสเซอร์แลนด์มาที่ร้านของคุณน้า ผมจึงเกร็งและต้องเตรียมตัวดึกสักหน่อย(น้าว่าจะฝากให้ไปทำงานที่นั่น...ผมตอบไปว่า "กลัวความสูงว่ะคงนั่งเครื่องบินไม่ได้หรอก")   ลูกค้าคู่สามีภรรยาจากสวิสฯ(อีกแล้ว) มาหาน้า เขามาบอกว่าประทับใจในบริการของที่ร้านมากและสัญาว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อเคาน์ดาวน์ในวันปีใหม่ น้าผมตกปากรับคำเสร็จสรรพเรื่องส่วนลดในวันปีใหม่   ส่วนผมนั้นมองดูฝรั่งคู่รักแล้วก็ให้อิจฉาที่ชาวยุโรปนั้นมีจิตใจในระดับที่เรียกว่า พัฒนาไปไกลสุดกู่   ขนาดที่ว่าแม้ภรรยาตัวเองจะเปลี่ยนไปแค่ไหน อ้วนขึ้นยังไง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพวกเขาก้ยังรักกันเหมือนเมื่อครั้งแรกเริ่ม(ตรงนี้เราจะรุ้ได้นะครับว่าเขารักกันมากจริงๆ)   ซึ่งเทียบกับตัวผมเองยอมรับเลยว่าตอนนี้ยัง "เจ้าชู้" อยู่เลย(ประเด็นเจ้าชู้จะขอติดไว้คุยหลังจบเรื่องนี้นะครับ...ช่วยผมจำที) ผมถูกไล่ให้ไปที่ทะเลทันทีที่น้านึกขึ้นได้ "ไอ้ปลาวาฬฯ มาถึงทะเลจะไม่ถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นหน่อยเหรอ   ไม่ได้เห็นทุกวันนะเว้ย" ผมเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้แต่ใจไม่อยากไปแล้ว เพราะไปตอนนี้คงไม่ทัน...แต่เพื่อนเอกอารมณ์โรแมนติกขึ้นมา จึงชวนผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปลุ้น "ไม่ทันไม่เป็นไร...ขอกุเห็นทะเลกลางวันก่อนกลับเถอะ" มันว่า เพื่อนเอกบึ่งรถราวกับสะกดคำว่า "อุบัติเหตุ" ไม่เป้น โดยมีผมคอยด่าเป็นระยะๆ...ผมกลัวว่าถ้าเกิดอุบัติเหตุแล้วกล้องพังขึ้นมาบวกกับนึกหน้าหม่อมแม่แล้วสยอง ผมชี้ทาง...เพื่อนเอกบึ่ง   สายลมครับ สายลมช่างมีเสน่ห์ในยามที่บ้านเมืองกำลังต้องการความสมานฉันท์จริงๆ "เอาล่ะเพื่อนเอก...ขอต้อนรับสู่ชายหาดที่งามที่สุดในเขาหลัก" ผมกางแขนแล้วแหกปาก ราวกับจะปลุกให้คนในบังกะโลตื่นออกมาดูด้วยกัน "ไหนวะพระอาทิตย์" เพื่อนเอกถาม "มันสว่างแล้วนะมันคงขึ้นมาแล้วล่ะ...กุบอกแล้วว่าสายไป" ผมส่ายหน้าถอนหายใจ "แต่ที่หมายถึงน่ะคือกุไม่เห็นเลยว่าพระอาทิตย์มันขึ้นเป็นลูกๆตรงไหน" ผมหันไปข้างหลัง...ที่ยอดภูเขานั้นดูอึมครึม   มืดมาก   มืดเป็นปกติสำหรับวัตถุที่วางย้อนแสง บนยอดเขามีพระอาทิย์ยิ้มแฉ่งทักทายผมอยู่ "เอ่อ...เอก เมิงอย่าโกรธกุนะ   คือว่าที่เมิงไม่เห็นพระอาทิตย์...เพราะที่นี่มันเป็นทิศตะวันตกว่ะ" ผมสารภาพ แล้วภาพเด็กไทยตัวดำๆ 2 คนที่ไล่เตะกันบนชายหาดก็เริ่มเล่าเรื่องราวของมันไป เป็นเรื่องราวที่ "สั้น" แต่ "แสนสุข" สำหรับคนที่รุ้ตัวว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก้ต้องกลับมารบรากับอากาศในกรุงเทพฯ แม้จะพลาดช็อตพระอาทิตยืขึ้นแต่ผมเก็บภาพบรรยากาศได้ไม่น้อย มันอาจเป็นภาพธรรมดาๆที่ใครบางคนชินตา แต่มันเป็นภาพที่เก็บห้วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดของผู้ชายคนหนึ่ง (ตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่าการที่เรามีเวลาน้อยนิดนั้นทำให้ความทรงจำมันมีค่ามากมายจริงๆ) ---------------------------------------------------------------------- 8.30 น.(ประมาณ) ภูเก็ต-ป่าตอง เกิดแผ่นดินไหวในระดับที่ทำให้ผู้คน "ตื่นตระหนก" ว่าที่น้าเขยของผมตกใจมากรีบโทรมาที่ร้านเพื่อจะถามว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า แต่โทรศัพท์มือถือนั้นดูเหมือนจะพบปัญหาเครือข่ายล่มเขาโทรหาพวกเราที่พังงาไม่ได้เลย   ว่าที่น้าเขยจึงใช้โทรศัพท์บ้านติดต่อกับเบอร์ของร้านโดยตรง... --------------------------------------------- ผมสาบานว่าไม่มีเสียงโทรศัพท์เกิดขึ้นตอนนั้น ไม่มีเสียงใดๆนอกจากเสียงพวกเรานั่งกินข้าวและคุยสัพเพเหระ และน้าผมบอกให้ "กลับไปที่ทะเลเพื่อถ่ายสั่งลา" อีกครั้ง หรือพวกเราไม่ทันสังเกตเสียง ไม่แม้แต่จะสังเกตว่าขณะนั้นเกิดแรงสั่นสะเทือนที่เราไม่คุ้นเคย...ไม่รู้สึกอะไรเลย (ติดตามตอนต่อไป...) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 26 ส.ค. 51 22:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนั้นอยู่บางแสนก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนกัน มัวแต่ยืนทำแผนที่ส่งอาจารย์(วิชาสำคัญเลย...ไม่ได้แค่วาดๆ แต่สเกลต้องเป๊ะ) มารู้ข่าวก็หัวค่ำ เพื่อนจากกรุงเทพโทรมาบอก เศร้าเลย จากคุณ : doxday - [ 27 ส.ค. 51 09:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ส่วนเราเอง....ตอนนั้นยังนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่บนคอนโดชั้น 19 ใน ก.ท.ม. รู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือน.....แต่ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดจากแผ่นดินไหว..... ฝ้าเพดานสั่นๆ กึก กึง ๆๆๆ.....นึกว่าเกิดจากลมดูดเพราะพายุ.... ( เคยเกิดแบบนี้ครั้งนึงตอนเกิดพายุ ฝนตกแนวนอนเลยทีเดียวเพราะลมแรงขนาดนั้น ) เปิดหน้าต่างก็ไม่เห็นมีพายุอะไร....ก็ไม่นึกเอะใจอาจจะเป็นสาเหตุอื่นก็ได้....เพราะมันก็สั่นแค่พักเดียวก็หยุดไป..... ช่างมัน.......ล้มตัวลงนอนดูทีวีต่อไป..... จนเกือบๆเที่ยงนั่นแหละถึงได้รู้ว่าเกิดแผ่นดินไหว...แต่ก็ไม่ได้นึกว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงใหญ่หลวงระดับโลกขนาดนั้น...... รออ่านต่อจ้ะ..... จากคุณ : สางฝอย - [ 27 ส.ค. 51 10:46:40 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันที่ 26 ธันวาคม เวลา 9.45 น.(ประมาณ) วันนี้ดูอะไรมันเอื่ยๆไปเสียหมด   ร้านก็เปิดช้า ลูกค้าก็น้อย(แน่ล่ะฝรั่งมังค่าเตรียมกลับบ้านกันหมด บ้างเพื่อฉลองกับครอบครัว บ้างเพื่อเตรียมตัวกลับมาที่นี่อีกครั้งก่อนวันสิ้นปี) เพื่อนของคุณน้า 2 คนนอนหลับอุตุอยู่ชั้น 3 เพื่อนของคุณน้าเป็นคู่สามีภรรยาที่น่ารัก พาลูกสาววัย 1 ขวบ(ประมาณ) มาขอค้างที่ร้านตั้งแต่เมื่อคืน   เมื่อน้าถามก็ได้ความว่าทั้งคู่มา "แอบดู" พนักงานที่ร้านมินิมาร์ททำงาน (ทั้งคู่มีกิจการมินิมาร์ทในโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งที่เขาหลัก) ขากลับขี้เกียจขับรถจึงมาขอค้างสักคืน   น้าเองก้ยินดี...สำหรับคนขี้เหงาอะไรจะสุขใจกว่าบรรดาคนรู้จักมารวมตัวกัน โดยเฉพาะในค่ำคืนแห่งคริสตมาส(บางครั้งผมก็รู้สึกว่าน้ามีอาการหลายๆอย่างคล้ายคนแก่ไปทุกทีๆ HA...) และสงสัยจะเพลียจากเมื่อคืนมากวันนี้ทั้งคู่จึงยังไม่ตื่น "อืม...ตัวเองรู้สึกอะไรมันสั่นๆไหม" เพื่อนน้าผู้ชายสะกิดถาม "ก็รถบรรทุกไงล่ะ ปั๊ดท่อ!" เพื่อนน้าผู้หญิตอบแบบอารมณ์เสีย -------------------------------------------------------------- หลังจากมื้อเช้า น้าไล่ให้ผมไปถ่ายรูปที่ทะเลอีกครั้งและยังบอกจุดชมวิวที่นักถ่ายภาพชอบกันนัก ว่ากันว่าใครไม่มาถ่ายที่นี่เหมือนมาไม่ถึงเขาหลัก บอกเสร็จสรรพก็อุ้มลูกสาวเพื่อนออกไปเดินเล่นที่หลังร้าน... -------------------------------------------------------------- แนนกับกร ง่วนอยุ่กับการล้างจานและทำความสะอาดร้าน   ช่วงนี้ดูเหมือนว่ากรกับผมจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ด้วยว่าผมนั้นชอบนักกับการแซวและจิกกัดคนภาคเหนือ(หากได้รุ้ว่าใครเป็นคนเหนือล่ะจะตกเป็นเหยื่อสุนัขในปากผมทันที) และคนภาคเหนือก็มักจะโต้ตอบอะไรผมไม่ทันจนกลายเป็นลูกไล่สำหรับผมเสมอมา...กรก็เช่นเดียวกัน   อาจจะแปลกบ้างก้ตรงที่เธอดูเหมือนจะชอบฟังและไม่ได้สนใจจะโต้ตอบอะไร อาศัยความนิ่งเข้าสู้ --------------------------------------------------------- ว่าแต่เพื่อนเอกมัวทำอะไรของมันกันนะ...กินเสร็จก็เข้าห้องน้ำทันที ทำตัวเป็นนกกระจอกไปได้ --------------------------------------------------------- จะให้รอนิ่งๆก็ใช่ที่ ผมเรียกกรลงมาชั้นล่าง...วันนี้วันสุดท้ายผมขี้เกียจจะรบราฆ่าฟันกับคนเหนือ โดยเฉพาะคนเหนือที่ไม่ค่อยรู้สึกรุ้สาอะไรแบบนี้(เขาเรียกอะไรนะ...ที่มันเห่าใบตองแห้งน่ะ) คราวนี้ผมเล่นลูกยอ พูดเกลี้ยกล่อมไม่นานผมก็ได้หมอนวดมาช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อ อันที่จริงจะอาศัยสิทธิ์ของความเป็นหลานเจ้าของร้านสั่งก็ได้...แต่ผมไม่มีเงินทิปน่ะ (HA...) -------------------------------------------------------------------- รุ่ง...พนักงานอีกคนของน้านึกครึ้มอกครึ้มใจมาได้สักพักแล้วว่าอยากตักบาตร วันนี้เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะตักบาตรให้ได้ แต่แล้วคุณจะแปลกใจว่าทำไมเรื่องง่ายๆอย่างตักบาตรมันถึงได้กลายเป้นเรื่องยากเย็นนักสำหรับสาวชาวดอยพลัดถ่นผู้นี้ เธอไปดักรอพระแต่ก็ไม่ทัน ต้องเปลี่ยนที่หลายที่มากก็ยังไม่ได้ตักบาตร "พระไม่รอเธอ"... "งั้นฉันจะไปให้ถึงวัดเลย"   คิดได้ดังนั้นก็โทรฯมาบอกน้าผมว่าเธอจะขอเข้าร้านช้าหน่อยเพราะจะไปทำบุญที่วัดซึ่งไกลจากร้านประมาณ 3 กม. --------------------------------------------------------- ผมพบว่ามือกรนุ่มมาก จังหวะการนวดก็พลิ้วไหวต่อเนื่อง ไม่มีการสะดุดให้เสียอรรถรส   อาจจะมีเขินๆบ้างเมื่อลงไปช่วงล่าง(กรุณาอย่าคิดลึก) แต่ความสบายที่ได้รับมันกลบความรู้สึกเหล่านั้นเสียสนิท แบบนี้สิวะ "บริการทุกระดับประทับใจ" แล้วก็นอนหลับตาพริ้มไปตามเรื่องตามราว ก่อนที่เพื่อนเอกจะเข้ามาขัดจังหวะ "ต่อไปคิวผมนะครับ" มันว่า "รอก่อน...ออกไปถ่ายรูปกลับมาค่อยนวด เดี๋ยวไม่ทันเครื่องรอบบ่าย" ผมบอกเคลิ้มๆ --------------------------------------------------------- ณ เวลานั้น...โชคชะตาคงกำลังยิ้มกริ่มและคิดในใจว่า "เอาล่ะ...ตัวละครประจำที่กันครบแล้ว" ---------------------------------------------------------- เวลา 10.00 น. (ประมาณ) ผมกับเพื่อนเอกยืนอยู่ที่หน้าร้าน ผมเช็คอุปกรณ์ในกระเป๋า เตรียมบางอย่างไปและวางบางอย่างไว้เพราะไม่จำเป็นต้องใช้ ในขณะที่กำลังง่วนอยู่นั้น... "ไอ้วาฬ...เมิงดูดิ"  เอกเรียกพลางชี้นิ้วไปทางถนน  "เมิงว่าฝรั่งเค้าวิ่งทำไมวะ" ผมมองตามขมวดคิ้ว   "นั่นสิ" (ติดตามตอนต่อไป...) ปล.เข้ามาแก้เป็น "ไอ้วาฬ" ปล.2 มาต่อดึกๆหน่อยเน้อ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:44:24 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 12:49:23 จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 27 ส.ค. 51 12:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนอ่านคิดว่าเพื่อนเอกเจอปลาวาฬ - -" เข้าใจผิดไปได้ยังไงเนี่ย นาทีสำคัญกำลังจะมาแล้ว.... จากคุณ : doxday - [ 27 ส.ค. 51 14:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตึ๊งง....ดึ่งงงง....ตึ๊งงงง.....ดึ่งงงงงงงงง..........ๆ...ๆ...ๆ...ๆ {>_<}..... จากคุณ : สางฝอย - [ 27 ส.ค. 51 14:18:44 A:192.168.1.123 X:58.8.119.57 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านค่ะ มาต่อไวๆจิ คนแก่ใจร้อน 55555 อ้อ จะมาตอบว่า ร้านไม่ได้อยู่เชียงราย หรือทางใต้หรอกค่ะ แค่อยู่เชียงใหม่เอ๊งงงงงงง จากคุณ : น้องบึ๋ย - [ 27 ส.ค. 51 15:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เฮียปลา คุณสางฝอย คุณธิ มือใครว่าง ขอยืมมาคลำๆ ที่แผ่นหลังพายหน่อยได้มั๊ย หมู่นี้ไม่ค่อยมั่นใจว่า ไอ้สิ่งที่คิดว่ามันเป็นกระดูกสันหลังเนี่ย จริงแท้แล้วมันคืออุปกรณ์พิเศษที่เรียกว่า แอก หรือ คันไถ หรือไม่หนอ ชีวิตช่างท้าทาย ^^ ช่วงนี้งานสูบพลังชีวิตไปจนมึนงง แถมต้องรับหน้าเป็นหนังหน้าไฟคอยเคลียร์ผู้หลัก ผู้ใหญ่ ที่บางทีก็คิดเล็ก คิดน้อย ช่างฟ้อง เอาแต่ใจเสียจนเด็กน้อยอย่างเราคิดว่า ท่าน ท่าน เป็น Head of Department จริงหรือ ไม่ไหวจะเคลียร์ ไม่ไหวจะเคลียร์ คุณธิ ... พายนับคุณธิเป็นคนใน นับตั้งแต่ประโยคแรกที่คุณธิพิมพ์ตอบกระทู้แล้วล่ะค่ะ... ^^ และก็จะล็อคไว้ไม่ให้ไปไหน อยู่คุยกันต่ออีกหน่อยนะคะ คุณสางฝอย คิดถึงนะคะ หวังใจว่าคุณพ่อจะหายดีแล้ว เฮียปลา ข้อดี ข้อเดียว ที่ช่วงนี้ยุ่งจัด คือ ได้อ่านข้อเขียนของเฮียแบบยาวๆ รวดเดียว ... แต่ก็ยังไม่จบ เคืองนะเนี่ยเฮีย .... อย่า อย่า เล่นตัว อย่า อย่า เล่นตัว... ( ฮัมเพลงไอซ์ซะเลย พิมพ์ถูกป๊ะเนี่ย หมู่นี้เบลอ) และคงจะหาย...........ไปอีกพักนึงนะคะ อยากอ่านต่อง่ะ เอาไงดี เอาไงดี จากคุณ : พายน้ำตาล (พายน้ำตาล) - [ 27 ส.ค. 51 20:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ข้อดีของการรอคือ...(ให้เติมเอาเองครับ) แต่คุณพายออกแนวโกงนะ คนอื่นเขารอกันเท่าไหร่ คุณพายมารวดเดียวเพลินเลย - -" ยังไงก็อย่าเครียดมากนะครับที่ทำงานน่ะ  เรื่องมากนักก็ลาออกซะ!!! ----------------------------------------------------- วันที่ 26 ธันวาคม เวลา 10.00 (ประมาณ) เขาหลัก-พังงา "เป็นเกมส์อะไรสักอย่างที่คณะทัวร์จัดให้เล่น ไม่ก็มีรายการทีวีกำลังถ่ายรายการบ้าๆบอๆอยู่" ผมตอบเพื่อน "แต่กุว่ามันแปลกๆ เมิงดูดิ กุว่ากุได้ยินเค้าตะโกนอะไร เฮลปมีๆ" ผมมองดูสถานการณ์แล้ว...คือจะว่ายังไงดีล่ะ มีฝรั่งวิ่งขึ้นมาจากทางไปหาด   เขาวิ่งไปเหลียวหลังไปในอารมณ์คล้ายกับว่า "มีตัวอะไรกำลังไล่ตามหลัง" ก็ดูไม่ได้หวาดกลัวอะไรมาก ออกแนวตื่นตระหนกเล็กๆมากกว่า   หากช่วงนั้นผมไม่มีธุระกับกล้องก็คงจะวิ่งสวนไปดูแล้วว่าเขาทำอะไรกัน ระยะทางจากทะเลมาถึงที่ร้าน...อืม จากหาดมีเขตโรงแรมกั้น มีโซนว่ายน้ำของโรงแรม มีทางเดินมีเนินมีทางเดินแล้วมีเนินอีกครั้งก่อนจะมาถึงถนนใหญ่และข้ามถนนใหญ่มาจึงจะเป็นสปาของคุณน้า...ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ "ไอ้ตัวต้นเหตุคงไม่ได้อยู่ที่ทะเลแน่ๆ" การคำนวนระยะทางมันส่งให้ผมคิดเช่นนั้น "ไอ้วาฬ! น้ำว่ะ!" เพื่อนผมชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามของถนน น้ำจริงๆด้วย...มันค่อยๆเอ่อขึ้นมาราวกับท่อระบายนำอุดตัน "น้ำห่าอะไรวะนั่น" ผมสบถ "น้ำป่าหรือเปล่า" เพื่อนว่า "ภูเขาอยู่ด้านหลังนะ น้ำป่าจริงมันจะมาจากทางนั้นเหรอ" ผมแย้ง เพื่อนผมหันไปตะโกนทางหลังร้านซึ่งแนนกำลังง่วนอยู่กับการเก็บกวาด "น้ำมา!" พนันได้เลยว่าจังหวะนั้นแนนไม่รู้หรอกว่าน้ำนั่นคืออะไร แต่เธอก็รีบวิ่งขึ้นไปบอกคนอื่นๆที่ชั้นบน "แล้วเอาไงวะเรา" ผมมองหน้าเพื่อน "กูว่าน้ำแรงแน่..." "..." "งั้นเก็บรองเท้าเข้าในร้านก่อนก็แล้วกัน!" เพื่อนเอกเสนอไอเดีย...ซึ่งผมก็เห็นด้วย "น้ำ" ที่ว่านั่น หากมันพุ่งเข้ามาเป็นลุกคลื่นผมคงตื่นตระหนกและวิ่งขึ้นที่ปลอดภัยไปแล้วเพราะเวลานั้นเหลือเฟือ...หากแต่มันไม่เป็นเช่นนั้น น้ำที่ค่อยๆเอ่อขึ้นมาแม้มันจะน่าแปลกใจแต่มันก็ดูไม่มีอันตรายใดๆ(อย่างน้อยก้จากมุมที่ผมดูอยู่) "แค่น้ำเอ่อขึ้นมาเท่านั้น" ผมคิดในใจ "นี่เอก...กุจะบอกให้นะเวลาแบบนี้นะเมิงอย่าลน ตั้งสติเว้ย ต้องไม่เสียความเยือกเย็น" ผมยืนกอดอกพิงประตูดูเพื่อนโกยรองเท้าเข้าร้าน "เมิงดูนั่นซะก่อนแล้วบอกกุว่าเราควรเยือกเย็น" เอกชี้ให้ดูน้ำอีกครั้ง คุณพระช่วย! ระดับน้ำสูงขึ้นจนถึงประมาณหน้าแข้ง นี่มันไม่ใช่น้ำเอ่อธรรมดาแล้ว ไม่ใช่ท่อตันแล้ว...แต่มันคืออะไร น้ำทะเลหรือ   ไม่ใช่หรอก จากระยะทางและระดับความสูง ที่นี่มันตีนเขานะ ไม่มีทางที่น้ำทะเลจะมาถึงนี่หรอก!!!~ "เอาไงวะเฮ้ย!" เอกร้อนใจ "กุว่าเอารถมอไซค์เข้าร้านด้วยดีกว่า...น้ำระดับนี้ไม่น่าไว้ใจ" ผมเองก้ร้อนใจ...ตอนนี้ความเยือกเย็นมันแสดงออกแค่ภายนอกเท่านั้นเอง "คอมันล็อคว่ะ เมิงไปเอากุญแจที" ผมรีบวิ่งไปควานหากุญแจที่เคาน์เตอร์ ในเวลาเร่งรีบอะไรมันก็ดูเชื่องช้าไปเสียหมด...ผมควานหากุญแจจนเจอแล้วหันกลับไป ภาพที่เห็นคือเพื่อนเอกกับรถถูกกระแสน้ำระดับเหนือเอวพัดหายไปพร้อมกัน! "อ่ะเฮ้ย!" ผมตะโกนได้แค่นั้นก่อนที่ร่างของเพื่อนจะลับตาไปทางด้านซ้ายของร้าน จะวิ่งออกไป? ไม่สิ! หนีก่อนมั้ย! ผมหันหลังกลับ ย่อตัวเล็กน้อยพร้อมวิ่งสุดแรงจุดหมายคือชั้น 2 ... "ผลั๊ว!!!" เสียงกระจกหน้าร้านที่ผมหันหลังให้แตก กระแสน้ำระดับเหนือเอวปะทะด้านหลังของผม ผมล้มลงไปในท่าหลายหลัง...กระแสน้ำโหมเข้ามาอย่างน่าสะพรึง และในกระแสน้ำ...ผมพบว่าผมจะไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาอีกเลย ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเหตุการณ์อะไรทั้งนั้น มันมึนงงไปหมด แต่ในขณะที่ผมยังตั้งสติไม่ได้..."เศษกระจก" ก็ปรับเปลี่ยนหน้าที่จากการเป็นวัสดุตกแต่งร้าน เป็น "มีด" ที่พร้อมจะเชือดทุกส่วนของร่างกายผมที่จมอยู่ในน้ำ และเพราะผมจมน้ำทั้งตัว   ดังนั้นทุกส่วนคือเป้าหมาย ตั้งแต่หัว...จรดเท้า (ติดตามตอนต่อไป...) แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 23:19:22 จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 27 ส.ค. 51 23:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ากลัวจัง เวลานั้นคงเร็วมาก แค่ขึ้นไปเอากุญแจรถแล้วลงมาน้ำก็พัดไปซะแล้ว มาคิดกันตอนหลัง คงจะไม่เสียดายมอเตอร์ไซค์กัน แต่คงจะปกป้องชีวิตให้ถึงที่สุด จากคุณ : doxday - [ 28 ส.ค. 51 08:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ระทึกๆ...... บอกได้เลยว่าถ้าเป็นเรา....ก็คงทำอะไรไม่ถูกหรอก...... ( เราเองถ้าอยู่ตรงนั้น.....ไม่รอดแน่ๆ..... เพราะจะต้องไปดูตรงชายหาดที่อยู่ๆมันก็เหือดแห้งลงไปอย่างนั้น.... คงลงไปแอ็คชั่นถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน ด้วยเห็นเป็นเรื่องแปลก.....ไม่ใช่ตัวเองเท่านั้นด้วย.... เราคงชักจูงเพื่อนฝูงให้ลงไปด้วยกันอย่างแน่นอน.......นึกแล้ว...เสียววววววววูบบบบบ ) เราว่าแค่คุณปลาฯคิดจัดการจะเก็บรถมอเตอร์ไซค์....ก็นับว่ามีสติและรับมือกับเหตุการณ์ได้ดีและเก่งมากแล้ว....ไม่ใช่ตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูก..... พวกเราชาวไทย....ไม่เคยมีความคิดเรื่องของภัยพิบัติ ซึนามิ อยู่ในมโนสำนึกแม้แต่น้อย..... ไม่รู้เลยสักนิด....ว่าต้องปฎิบัติตัวอย่างไร....เมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างนี้...... ซื้ดดดดด.......แค่อ่านและนึกภาพตามคำบรรยายของนายปลาฯ.....ก็หนาวเยือก...วูบๆแล้ว......... น่ากลัวๆ.....น่ากลัวจริงๆ ++++++++++++++++ คุณพายฯ..... อาการคุณพ่อดีขึ้น..แต่ก็ยังไม่ 100 % .....ขอบคุณมากที่เป็นห่วง.....คุณแม่หละ....ดีขึ้นมากแล้วหรือยัง?.....ขึ้น " สปีช" เป็นไงบ้าง?... ^_^ คุณธิ.... เข้ามาคุยกันบ้างนะ....พวกเราคิดถึง...... รออ่านต่อ....{{{{{{.....ตุบ ๆ ตับ ๆ ตุบ ตับ ๆ.....}}}}} [O_O] จากคุณ : สางฝอย - [ 28 ส.ค. 51 10:01:36 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลองนึกว่านี่เป็นหนัง มีฝรั่งตัวประกอบหลายร้อยชีวิตกำลังวิ่งหนี...โดยมีคลื่นยักษ์ไล่หลังมา ในขณะนั้นเด็กไทย 2 คนกำลังโกยรองเท้า ... คุณพายไม่มีสิทธิ์บ่นเลยครับ เพราะที่เรื่องมันยืดมาขนาดนี้เพราะคุณนั่นแหละอยากรู้แบบละเอียดๆ ส่วนคุณฝอย...ถ้าอยู่ตรงนั้นคุณจะไม่ได้ลงไปดูน้ำลดหรอกครับ มันไกลน่ะ ผมเองยังไม่รู้เลยว่ามีอะไรแบบนั้นด้วย(ตอนนั้น) คุณ doxday ผมนึกว่าคุณเป็นผู้ชายซะอีก!!! ----------------------------------------------------------------------- เขาหลัก-พังงา (ประมาณเวลาไม่ได้) น้าผมยืนอุ้มหลาน(ลูกของเพื่อน)อยู่ที่หลังร้าน ก็พลันได้ยินเสียงโหวกเหวก เมื่อหันไปตามเสียงก็พบชาวต่างชาติหลายคนกำลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต "RUNNNNNNNNN!" น้าผมงงอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันไปทางตรงข้าม ที่ตรงนั้น...อีกฝากหนึ่งของถนน โรมแรมไม้ทั้งหลังกำลังลอยเข้าชนขอบถนน!!! ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว น้าผมในเครื่องแบบเต็มยศ(เสื้อหลวมๆ+ผ้าถุง+รองเท้าแตะ+เด็กน้อยอายุ 1 ขวบ) ก็หันหลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ----------------------------------------------------------- เอกปลิวไปกับกระแสน้ำและไปติดอยู่ที่ร้านข้างๆ โชคดีที่วันนั้นร้านปิดประตูกระจกจึงถูกปิดทับอีกทีด้วยประตู้เหล็ก(ที่รูดๆขึ้นลงน่ะครับ)   ในสถานการณ์แบบนั้นทหารเรือที่ถูกฝึกมาจะรู้ว่าควร "หันด้านข้าง" เข้าต้านกระแสน้ำ เอกทรงตัวอยู่ได้พักหนึ่งเท่านั้นประตูเหล็กที่คอยค้ำยันทะลุ พาร่างของเอกหายเข้าไปข้างในร้าน... ------------------------------------------------------------- "มันอะไรกัน...แล้วยังไงนี่" ผมคิดวนเวียนอยู่แบบนั้นในขณะที่ร่างกายปลิวไปตามกระแสน้ำที่วนอยู่ในร้าน เพราะประตูด้านหลังร้านที่ปิดอยู่ดักทางระบายน้ำ(อันที่จริงต้องบอกว่า "ดักทางระบายคลื่น") กระแทกเศษไม้ กระแทกเคาน์เตอร์ กระแทกเก้าอี้...ตอนนั้นผมยังไม่คิดเรื่องเศษกระจกเลยสักนิด หัวผลุบๆโผล่ๆได้สักพักก็รู้สึกว่า "จังหวะโผล่" มันน้อยลงแฮะ เริ่มหายใจไม่ออก ระดับน้ำจากตาตุ่มมันขึ้นมาท่วมหัวได้เร็วและแรงอะไรขนาดนี้...ตกลงมันคืออะไร แต่ช่างมัน...จังหวะนี้คำตอบของผมคือ "พื้นที่ว่างเพื่อหายใจ" เท่านั้น ผมสูดหายใจได้วูบหนึ่งจากจังหวะโผล่หัวก่อนจะจมลงอีกครั้ง คราวนี้ถีบขาเต็มแรง โชคดีที่เคาน์เตอร์ที่ปลิวอยู่มาอยู่ใต้ขาในจังหวะนั้นพอดี   ผมใช้โอกาสที่น้อยนิดนั้นถีบตัวเต็มแรงเพื่อขึ้นไปเหนือผิวน้ำ แต่โชคร้าย...เมื่อหัวของผมไปชนเข้ากับฝ้าเพดาน   ซึ่งมันควรจะมีอากาศแต่มันก้ไม่มี นี่มันท่วมมิดชั้นที่ 1 ไปแล้วสินะ... ----------------------------------------------------------------- น้าผมอุ้มหลานวิ่งฝ่าเขตก่อสร้างด้วยรองเท้าแตะ... หลังร้านนั้นเป็นที่ราบ เป็นเขตที่ราบสุดท้ายก่อนที่จะขึ้นเขา ลักษณะจุดหมายปลายทางของการหนีไปทางนั้นคือ "การขึ้นเขาที่มีลักษณะคล้ายตั้งฉาก" หากไปถึงที่นั่นโอกาสรอดสูงมาก น้าผมวิ่งปะปนไปกับชาวต่างชาติ น้าวิ่งไม่คิดชีวิต ชาวต่างชาติที่วิ่งมาด้วยกันหลายคนล้มลง ชาวต่างชาติหลายคนชะงักและหันกลับมาเพื่อจะช่วยฉุดให้ลุกขึ้น คนที่ล้มลง... คนที่ชะงัก... คนที่เหลียวหลัง... ...ไม่มีใครรอดครับ... เมื่อคุณล้ม เมื่อคุณหยุดวิ่งหรือเสียสมาธิเพียงเสี้ยววินาที...คุณจะถูกกลืนตลอดกาล หากไปทางทิศนั้นโอกาสรอดก็สูง... แต่ระหว่างทางนั้นในภายหลังคือจุดที่มีผู้เสียชีวิตมากที่สุดในเขาหลัก... ---------------------------------------------------------------------- เอกถูกพัดเข้าไปในร้านข้างๆ ดูเหมือนว่าเศษกระจกที่ร้านนั้นจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเพื่อนผม คงเพราะประตูเหล็กที่พังนั้นคอยกันไว้ด้วย เอกถูกพัดจนไปติดที่ประตูหลังร้าน ท่อนไม้มากมายโถมเข้าใส่ไม่ยั้ง ไม่รู้ว่ารายละเอียดในการหลบเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าเอกฝ่าวิกฤติช่วงนั้นมาอีท่าไหน แต่ด้วยการโถมเข้าใส่ของท่อนไม้นั้น...ทำให้ประตูหลังทะลุและเอกก็ไหลตามกระแสน้ำออกจากร้านก่อนจะคว้าต้นมะพร้าวไว้ได้ ------------------------------------------------------ ผมหายใจไม่ออก ตาเริ่มแสบมาก ผมทรมานจนต้องอ้าปากหวังแบบเด็กสิ้นคิดว่า "ในน้ำต้องมีออคซิเจนบ้างแหละ" ผมกลืนน้ำเข้าไปหลายอึก เงียบจัง ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรซะแล้วสิ "เสร็จกัน" ผมคิด... ----------------------------------------------------- สมุทรปราการ-(เวลาไม่สามารถประมาณได้) ในเวลาเดียวกับที่คลื่นเข้าจู่โจม แม่ผมอยู่ในห้องพระ กำลังสวดมนต์อยู่ (ติดตามตอนต่อไป...) ปล.เรียบเรียงจากการสนทนาหลังจากเกิดเหตุไปแล้ว ว่าในขณะนั้นใครทำอะไรอยู่ที่ไหน แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 51 12:53:06 จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 28 ส.ค. 51 12:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คิดถึงภาพหลังจากนั้นแล้วอยากจะร้องไห้ ซี่รี่ส์เขาหลักนี่ยาวจริงๆ ============================== จขกท. เค้าเป็นผู้ฉิงนะฮ้า - -" จากคุณ : doxday - [ 28 ส.ค. 51 16:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รู้สึกเหมือนสำลักน้ำตามไปด้วย........โอๆๆๆ....น้ำทะเลอีกต่างหาก..... โอ้ยยยยย.....ไม่อยากจะคิด...... ( สงสารนายปลาฯจริงๆ ) ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ......{{{{ ใจสั่น }}}} จากคุณ : สางฝอย - [ 28 ส.ค. 51 16:26:47 A:192.168.1.149 X:58.8.115.225 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะมาบอกคุณสางฯและคุณพายว่า คิดถึง นะคะ เป็นความคิดถึงจริงจริง ที่เรายังแปลกใจตัวเองว่า ทำไมถึง คิดถึง คุณสองคนจัง สงสัยเพราะก่อนหน้านี้เราเหมือนจะเจอกันทุกวัน พอไม่ได้เจอกัน มันก็เลยคิดถึงเนอะคะ วันนี้ได้กลับมาพัก(เหรอ??) วันนึง เด๋วจะแวะมาใหม่นะฮับ ขอตัวไปนอนก่อน อ่อ  ขอแสดงฟามยินดีกับการทำงานวันสุดท้ายของวาฬฯด้วย อ่อ สวัสดีคุณdoxday ด้วยน้า ยินดีที่จะมาอยู่ในวงสนทนาที่ออกจะค้างค้างคาคาแต่น่ารักนี้นะฮับ เอิ๊ก เอิ๊ก ไปนอนและ อ่อ  สวัสดีขาจรทุกท่านด้วยนะฮับ ไม่ว่าท่านจะหลงเข้ามาเอง หรือหลงมาเพราะหลงเชื่อตามคำเชิญชวนของเออีประจำทู้(นายวาฬฯหน่ะแหละ ห้าห้า) ลืมอะไรอีกรึป่าวหว่า  เอาเหอะ ไปนอนจริงจริงและ  เด๋วมาใหม่ จากคุณ : asp_ash - [ 29 ส.ค. 51 09:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ ^ ^__^ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคุณธิ........ อ้าว....นายปลาฯ ตกลงออกจากงานเรียบร้อยแล้ว?..... ยังไงก็...ดีใจด้วยก็แล้วกันนะ ที่ออกจากงานได้สำเร็จ....แต่จะสัมฤทธิ์ผลมากขนาดไหน?..... คุณเท่านั้นที่จะตอบได้....จริงมั๊ย?.... ^_^ (((.....ยังคง...รอ...ร้อ...รอ...รอเธอ...เล่า.....ทำไมถึงยังไม่เข้ามา.......ลั้นลาๆ....))) ร้องเพลงรอ....ปลอบใจ((สั่นๆ)) ของตัวเอง.......... จากคุณ : สางฝอย - [ 29 ส.ค. 51 10:33:11 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทุกท่านคะ วาฬฯเค้าฝากบ่นมาค่ะ ตัดตอนมาจากส่วนหนึ่งของการสนทนาระหว่าง เอี้ยงกับหนอน ต้องขออนุญาตเปลี่ยนสระบางตัวเพื่อความสุภาพนะคะ เอิ๊ก เอิ๊ก "แล้วนี่เครื่องเปนห้าไรไม่รุ้ เล่นเอ็มได้แต่เล่นเนตไม่ได้ เออเรอตลอด จะอัพเดตซึนามิก็ไม่ได้ ตั้งแต่มะคืนแระ" "เข้าไปบอกเขาว่าเรามีปัญหากับเน็ตก็พอ" "มันไม่มีงานที่จ้างให้ไปเที่ยวเหรอวะในโลกนี้ แบบคนรวยโคตรๆแต่แก่แล้วมีความฝันว่าอยากเดินทางรอบโลก ตอนนี้ไปไม่ได้เพราะร่างกายไม่อำนวยลังจะตายใน 1 ปีก้เลยมาจ้างกุให้ไปเที่ยวรอบโลกแล้วเขียนไดอารี่ให้เขานก่อนตายอะไรแบบนี้ มันน่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมั่งนะกับชีวิตวัยรุ่นของฉันเนี่ย" "นี่กุลังจะผ่านชีวิตวัยรุ่นตอนปลายสู่วัยผุ้ใหญ่ที่จะไม่อาจทำอะไรตามใจตัวเองได้โดยเหี่ยวเฉาลงทุกวันๆแบบนี้เหรอ มันน่าเศร้าจริงๆสำหรับดักแด้ที่ลังจะออกสู่โลกความเป้นจริงโดยที่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเราพร้อมหรือยัง แต่งนิทานไปหักล้างกะคุณพายดีมั้ยเนี่ย" "คนเราน่ะทำให้ชีวิตตัวเองยุ่งยากแท้ๆ ทำให้ตัวเองจนตรอกแท้ๆ ตั้งข้อแม้ว่าเราต้องมีความมั่นคงเราต้องมีเงินเราต้องพร้อมอย่างนั้นยังขาดอย่างนี้ แล้วก็พยายามคิดๆๆๆว่าทำไงให้ได้มาทำไงให้รวย  กังวลไปถึงอนาคตว่าลูกเราจะเปนไงมีกินมั้ยก็เพราะเราเปนคน "คน" อ่ะ สุดจะเฮงซวยเลยขอบอก ลองเปรียบเทียบกะหมา มันตื่นมาก้หากิน กินเสรจนอน เดินเล่น ไล่เห่าตัวอื่น แล้วก็หากิน แล้วก้นอนแล้วก้ตื่น...มันก้มีความสุขแล้ว เทียบกับคนแล้วมันช่างทุเรส มีเนเปนแสนเปนล้านเสือกหาความสุขให้ชีวิตไม่ได้ หรืออย่างกุเนี่ย  จบ ป.ตรี ซะเปล่า  ยังมานั่งกลุ้มโน่นกลุ้มนี่ มีความสุขกับชีวิตไม่เท่าครึ่งนึงที่หมามันมี กุทุเรสตัวเองจริงๆ รวมทั้งทุเรสเผื่อคนอื่นๆด้วยจบ" วาฬฯเค้าทำงานวันสุดท้าย กำลังจะเปลี่ยนสถานะภาพเป็นคนตกงาน เลยดูหงุดหงิด แปรปรวน จิตตก เพ้อเพ้อไปหน่อย แถมคอมยังมางี่เง่าอีก ขอให้ทุกท่านที่รอตอนต่อของซีรี่ย์สึนามิ อดใจรอสักพักนะคะ ถ้าคอมวาฬฯหายเกเร หรือตัววาฬฯเองหายเครียด คงได้ติดตามเรื่องราวระทึกของเค้ากันต่อ ส่วนสุทธิ เด๋วพรุ่งนี้หกโมงเช้า(วันนี้แล้วสิ) ต้องไปทำงานต่างจังหวัด(อีกแล้ว) หวังว่าเมื่อกลับมาในอาทิตย์หน้า(ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะเป็นวันไหน)คงได้อ่านซีรี่ย์นี้ต่อจนจบ นะวาฬฯนะ จะจบใช่มั้ย จากคุณ : asp_ash - [ 30 ส.ค. 51 01:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ ขอบคุณ คุณธิมาก.....นกเอี้ยงแสนน่ารัก...... นายปลาฯ.... ขอให้คอมฯและจิตของคุณ....หายไวๆนะ.... เรา....เป็นกำลังใจให้เธอ...ๆ....เป็นสิ่งเสนอให้คุณ....(ลั้นลาๆ) แฟนๆ...รออยู่...... แต่จริงๆแล้ว...อะไรๆก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่จะได้รับรู้ว่า...เพื่อนรู้สึกดีขึ้นแล้ว.... เราเป็นห่วงและเอาใจช่วยเป็นกำลังใจให้คุณเสมอนะ..... ^__^ ปลาวาฬฯ...สู้ๆ จากคุณ : สางฝอย - [ 30 ส.ค. 51 10:57:16 A:192.168.1.148 X:58.8.125.242 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลืมบอกว่า.... วันนี้เว็บ pantip.com.....อืดมากกกกก....อืดอย่างยิ่ง........ เฮ้อออออออ....... *********************************** ขอให้ประเทศชาติ.....ผ่านวิกฤตินี้ไปให้ได้....อย่างสวยงามและถูกทางด้วยเถิด....... จากคุณ : สางฝอย - [ 30 ส.ค. 51 11:01:25 A:192.168.1.148 X:58.8.125.242 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โพสค้างๆค้าๆแบบนี้ เลยรับกรรมด้วยการเน็ตด๋อยเลย 55+ ล้อเล่นนะคะ เข้ามารอ... จากคุณ : doxday - [ 30 ส.ค. 51 15:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รออ่านด้วยคนจิ จากคุณ : ความจริงโหดร้ายเสมอ - [ 30 ส.ค. 51 21:52:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พ่อคู๊ณ...ตอบกระทู้หน้าหลักได้ แต่ลืมมาเล่าต่อแล้วหรอ จากคุณ : doxday - [ 31 ส.ค. 51 14:47:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ นี่แหละ...นายปลาตัวจริง....555555555 อย่างว่า.....ของดีๆ...เราก็ต้องตั้งตาอดทนรอ....... ว่าแต่ว่า...เฮียปลาฯแกไปตอบกระทู้อะไร?หละคุณ doxday....??? ( อยากรู้...อยากเห็น... O_O...55555555555 ) คุณ คห.25.... เอาเลยจ้า....ด้วยความยินดี.... ^_^ จากคุณ : สางฝอย - [ 31 ส.ค. 51 20:45:16 A:192.168.1.152 X:58.8.126.198 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ที่ตอบกระทู้หลักนั่นคือคอมที่ออฟฟิส(สังเกตจะไม่มีรูปแมวบิน...ยกเว้นเอาแฟลชไดร์ไปเสียบซึ่งนานๆที) แต่ถ้าจะเขียนเรื่องยาวๆมันต้องใช้สมาธิอ่ะ(เว้นว่าจะจิตตกสุดๆโดด(อดีต)งานมา นั่นก็อีกเรื่อง - -") ช่วงนี้อารมณ์ไม่ปกติครับ อันจะเห็นได้จากที่ สุทธิเอามาแปะไว้(คุยในเอ็มจะใช้คำดุเดือดมาก 555+) ตอนนี้กำลังเบื่อทุกอย่างในชีวิตซึ่งจะเป็นอาการขั้นแรกของโรคซึมเศร้า ซึ่งจะอัพเกรดตัวเองผนวกเข้ากับอาการผิดปกติของจิตและระบบประสาทเป็นเหตุแห่งการฆ่าคนข้างๆตาย(ไม่กล้าฆ่าตัวตายอ่ะ ผมกลัว) ทำไมครับ...ทำไมเราจะหาผู้หญิงที่เป็นเพื่อนคู่คิดสักคนในชีวิตก็ไม่ได้...คุณๆว่าผู้ชายที่ดีนั้นหายากหรือเปล่า...ผมนั้นตอบส่วนนี้ไม่ได้แต่หากจะมีคนถามสักคนว่า "เพื่อนคู่คิด" ซึ่งดำรงตำแหน่ง "คนรุ้ใจ" ควบ "คนข้างกาย" นั้นหายากปานใด...ผมก็ขอตอบ(ผสมถาม)ตรงนี้เลยว่า "มันมีสิ่งมีชีวิตเพศหญิงแบบนั้นอยุ่บนโลกด้วยหรือ" อันที่จริงที่ผมบ่นเรื่องเพศหญิงเพราะผมคิดเสมอว่าเพศนี้เป็นเพศแห่งสันติ สติ สมาธิ อันจะส่งผลต่อระดับ "ปัญญา" ที่เหนือกว่าเพศชาย ดังนั้นผมจึงเลือกคนรู้ใจเป็นเพศหญิงยังไงล่ะ(แต่ผมไม่ใช่เกย์นะ) ไม่ต้องอะไรมากเลย...เอาแค่ว่าเวลาเผชิญกับปัญหา ผมต้องการแค่คนที่จะคุยถึงปัญหาและหาทางออก...แต่ทำไมการ "หาทางออก" มันถึงได้กลายเป็นการ "หาคนผิด" เสมอไป หากจะแชร์ชีวิตร่วมกันแล้ว เวลาถูกเราก็นับเป็นคู่ เวลาผิดเราก้นับเป็นคู่ ดังนั้นหากจะมัวหาคนผิดเราก็จะชี้หน้ากันไปๆมาๆ แล้วตกลงก็ประชดด้วยคำว่า "ใช่สิข้าพเจ้าผิดเอง ข้าพเจ้ามันเลวนี่" เพราะเราผิดด้วยกันทั้งคู่ แล้วก้ลืมไปเลยว่าเราควรหาทางออก ไม่มีเลยในชีวิต ไม่มีแม้สุนัขสักตัว ก็นึกอยุ่แล้วล่ะว่าคนอย่างผมมันไม่ควรอยู่ใกล้ใคร ผมมันดูแลใครไม่ได้หรอก เอาตัวเองยังไม่รอดเลย เบื่อเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอปรับอารมณ์ก่อนเด๋วมาต่อ ซึนามิ ปล. ข้อดีของสุทธิที่ไม่ใช่คนประเภทให้คำปรึกษาใครได้ ก็คือการทำตัว มึนๆอึนๆ ไม่รุ้จะพูดอะไรนั่นล่ะ...ผมพบว่าการมีคนทำตัวมึนๆอยุ่ในเวลาสับสนนั้นมันทำให้สงบได้ด้วยแฮะ(แม้ว่ามันจะเป็นเวลาไม่นานก็เถอะ) ก็ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้(ที่อุตส่าห์ถือหูโทรศัพท์ได้ตั้งนานโดยไม่มีเสียงสนทนาใดๆ อันจะอาจส่งผลให้คนอื่นคิดว่าเธอเพี้ยนไปแล้วที่ถือโทรศัพท์ไว้แต่ไม่พูดอะไรสักคำ) ปล.2 ผมว่าคุณพายต้องเอ๋อๆแบบนี้เหมือนกันนะ(แบบ สุทธิอ่ะ) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 1 ก.ย. 51 01:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กลับมาแล้วในอารมณ์ที่ปกติขึ้นนิดๆ นี่ล่ะครับสาเหตุที่ผมยังไม่ทำงานเขียนจริงๆจังๆ สาเหตที่ผมถอยออกมาจากงานเขียนบทภาพยนตร์(ใช่ครับ...หนังมันเจ๊งก็ส่วนหนึ่ง แต่เราจะไม่พูดเรื่องนั้นกัน) เพราะผมไม่นิ่งเลย...มีอะไรมากระทบนิดๆหน่อยๆก็สมาธิแตกซ่าน ขี้โมโหด้วยดิ(บางครั้ง) 2 ปีที่เขียนบทผมไม่ได้พูดจากับใครเลย ตื่นมานั่งหน้าจอคอมฯ รับงานส่งงานทางเมล ติดต่อเพื่อนทาง MSN แสงตะวันมันคืออะไรเหรอ...งง วันๆไม่ได้ออกไปไหน ก็เลยออกมาดูโลกภายนอกซะหน่อย มาพบผู้คน ดูสันดานคน ที่สำคัญมาหาเงิน - -" ผมอาจจะยังไม่พร้อมทำงานเขียน อาจต้องการวุฒิภาวะที่สูงมากๆ อาจต้องฝึกระงับความฟุ้งซ่าน ควบคุมสถานการณ์และจัดการปัญหาต่างๆได้นิ่งกว่านี้ บ่นอะไรวะ...(พอๆ) นี่แค่ส่วนหนึ่งนะที่แพลมออกมา...เชื่อว่าหากเอาความคิดทั้งหมดของผมออกมาเปิดอ่านเป็นหนังสือเล่มหนึ่ง คุณๆทั้งหลายคงจะเขวี้ยงทิ้งตั้งแต่เปิดหน้าที่ 3 พร้อมกับสบถออกมา "บ้านนี้เมืองนี้มันจะอะไรกันนักหนา จะเอากันให้ตายไปข้างเลยรึไง ปั๊ดโธ่!" เพราะฉะนั้นผมจึง "เขียนไม่ได้" นั่นล่ะ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ "ไม่มีปัญญา" จะเขียนห้าเหวอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้นจึงจะขอติด ซึนามิเอาไว้ในวันต่อไปนะจ๊ะ อดทนกับอารมณ์ผมหน่อยนะครับ ถือซะว่าเมนส์ผมมาก็แล้วกัน ปล. เม้นต์ต่อไปจะกลับมาเรื่อง ซึนามิ จริงๆนะเอ้อ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 1 ก.ย. 51 03:43:46 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มอบเพลงนี้ให้นายปลาฯ...... {{{{......พักตรงนี้......ดีกว่า.....หยุดและพักให้คลาย.....หายเหนื่อย..... สายลมไหว.....โชยเอื่อย.....เหนื่อยคลายให้แรงกลับคืน....เหมือนเดิม......}}}} ( แหมนะ....ถ้าได้ "หนูเถิก" .....ของคุณพายฯมาประกอบภาพ..ก็น่าจะดีเนอะ ^__^ 5555.... ) นายปลาฯ....พักผ่อนมากๆนะ....ทำใจให้สบาย....หรือจะลองทำสมาธิบ้างก็ดีนะ...... แล้วก็ระวังรักษาสุขภาพด้วย.......พวกเราเป็นห่วงคุณ.... แต่ที่แน่ๆ....กำลังตั้งตารออ่าน "ซึฯ" ด้วยใจจดจ่อ....... ปล. คุณพายฯ ทำไมพักนี้หายไปนานจัง....มาเร็วๆ มาไวๆ นะ..... จากคุณ : สางฝอย - [ 1 ก.ย. 51 10:21:10 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มารอบหน้าสงสัยต้องแตกกระทู้ละ เหอเหอ ช่วงนี้ตัวsearchพันทิปยิ่งเจ๊งๆอยู่ จากคุณ : doxday - [ 1 ก.ย. 51 10:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สรุปว่าเด็กน้อยพลิ้วไหวคนนั้นชื่อ "หนูเถิก" ไปโดยปริยาย ผมรู้สึกดีนะที่มีคนที่เขียน อะไรน่ารักๆอ่านแล้วสบายใจแบบคุณพายอยู่กับผม มีคนที่มีจิตวิทยาระดับไบหยก 2 เป็นที่ปรึกษาแบบคุณฝอย มีคนที่พยายามที่จะทำอะไรให้เป็นประโยชน์แม้ว่าท้ายที่สุดจะพบว่าการไม่ทำอะไรนั่นล่ะคือประโยชน์สูงสุดอย่างสุทธิ และมีคุณ doxday ที่เข้ามาทำให้ผมสงสัยในชื่อลอคอินเล่นๆ และคาดว่าต่อไปคุณเองอาจจะเข้ามาเรื่อยๆแม้ว่าเรื่องซึนามิจะจบลง อ้าว...จะบ่ายแล้วนี่ ผมเพิ่งตื่นและหิวมาก - -" เข้ามายืนยันว่าจะเล่าเรื่องต่อแล้วนะ แต่ขอตัวไปอาบน้ำกินข้าวก่อนเน้อ(ไม่ได้เล่นตัวนะแต่วันนี้มีเวลาเยอะ เอ้อระเหยได้...และแน่นอนว่าเขียนยาวๆได้ สบายใจมั้ยล่ะ ^___^") ก่อนที่จะตะลุยหางานใหม่พรุ่งนี้(กลับมาเครียดได้ภายใน 1 บรรทัด-*-) เด๋วมาๆ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 1 ก.ย. 51 12:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เขาหลัก - พังงา เวลาประมาณไม่ได้ ต้องขอแสดงความเสียใจกับท่านยมบาลครับ ไอ้ผมมันคนชอบเบี้ยวนัด ท่านคงต้องรอผมอีกสักนิดแล้วล่ะ เพราะในจังหวะที่กำลังจวนอยู่จวนไป ประตูห้องอบเซาน์น่าด้านหลังร้านเกิดพังขึ้นมาทำให้น้ำระบายไปได้ส่วนหนึ่ง หัวผมโผล่พ้นน้ำแล้ว ได้หายใจอีกเฮือกหนึ่ง แต่ไม่ทันได้คิดอะไรร่างของผมก็ถูกพัดไปทางหลังร้านตามกระแสน้ำ จนเมื่อน้ำท่วมเต็มห้องเซาน์น่านั่นล่ะครับน้ำจึงหยุดไหล...แต่ระดับน้ำกลับไม่หยุดเพิ่ม อีกไม่ถึง 30 วินาทีมันจะมิดหัวผมอีกครั้ง ผมว่ายต้านกระแสน้ำไปที่ประตูทางขึ้นชั้น 2 ซึ่งอยู่หลังร้านอีกด้านหนึ่งด้วยความหวังอันเป็นความหวังสุดท้ายก่อนจะกลับไปอยู่ใต้น้ำ ประตูทางขึ้นชั้น 2 ถูกปิดไว้แต่มันไม่ใช่ปัญหาเพราะประตูนั้นเป็นลักษณะการเปิดแบบ "ผลัก" ดังนั้นแค่ผมกระแทกแรงๆมันก็คงจะเปิดได้ไม่ยาก ผมเอามือดัน เอาเท้าถีบ แต่ปรากฏว่ามันเปิดไม่ได้ คิดได้อย่างเดียวว่าน้ำคงท่วมไปถึงชั้น 2 และด้วยแรงดันจากภายในประตูคงจะถูกปิดตายสำหรับผม คิดดังนั้นผมก็เอาหัวโขกกับประตูอย่างสิ้นหวัง และไม่นานนัก น้ำก็ท่วมจนมิดหัวอีกครั้ง ครั้งนี้ผมไม่คิดจะสูดอากาศอีกแล้ว ...................................................................... ไม่รู้สิ...ผมพยายามแล้ว ผมทำทุกอย่างแล้ว ทำเท่าที่ทำได้ทุกอย่าง ...................................................................... ความมืดค่อยๆซึมเข้ามาในมโนสำนึกของผม เป็นอะไรที่หนาวๆเย็นๆ และอ้างว้างไร้ขอบเขต หรืออันที่จริงก่อนที่เราจะตายเราจะได้เผชิญกับสิ่งที่เรากลัวที่สุด มันเหงา...ผมคิดถึงสิ่งต่างๆที่ผมทำ คิดถึงทุกๆคนที่ผมรู้จักตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน แล้วพอคิดว่าตอนนี้เราอยู่ที่นี่คนเดียว ในความมืดมิดนี่ จะมีใครรู้มั้ย จะมีใครคิดถึงเรามั้ย จะมีใครเสียใจมั้ยหากว่าเราตาย มันเหงาจริงๆนะ...แต่มันก้สงบนิ่ง อันที่จริงต้องบอกเลยว่ามัน "สบาย" มากๆ หากคนที่พูดว่า "ไปที่ชอบๆเถอะ" เขาคิดแบบที่พูดจริงผมก็อยากจะไปในที่ที่มีทุ่งหญ้าโล่งๆ มีแสงแดด มีเมฆเป็นปุย มีกังหันลม มีแม่น้ำไหลผ่าน คนเราเวลาสงบนิ่งนี่จินตนาการจะบรรเจิดจริงๆ ภาพสวยสมคมชัดราวกับอยู่ในโลกแห่งทีวีจอพลาสมาที่ปรับสีได้ตามใจฉัน ผมตื่นขึ้นมากลางทุ่งหญ้านั้นและเสียงนกร้องกับกลิ่นดินกลิ่นหญ้าทำให้รู้สึกสดชื่น ผมเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆ และกำลังจะเดินเข้าไปกอดใครสักคนในครัว แต่ใครกันล่ะนั่น... ..................................................................... ทันใดนั้นผมรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง! กระแสน้ำกระชากอีกแล้ว ร่างผมกระแทกเข้ากับผนังผมพบว่าฝ้าที่ปูไว้หลุดกระจายหมดจนเห็นโครงเหล็กด้านใน ผมเกาะโครงเหล็กนั้นไว้ด้วยว่าไม่อยากจะไหลไปตามกระแสน้ำอีกแล้ว เพราะครั้งนี้น้ำมันไหลย้อนคืน...ไหลลงทะเล!!! ผมเกาะโครงฝ้าไว้แน่น ระดับน้ำลดต่ำอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ จนน้ำ "หายไปหมดเกลี้ยง" โครงฝ้าที่เกาะไว้ก็พังลงมา มันมาอย่างไม่ทันรู้ตัว...สร้างความหายนะและซากปรักหักพัง ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว ................................................................................ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ผมลุกขึ้นทันทีที่ตั้งสติได้ ในใจเฝ้าแต่กังวลว่า "ร้านพังหมดแล้ว" กับ "คนอื่นๆอยู่ที่ไหน" และ"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" ในขณะที่กำลังจะก้าวขาเพื่อออกตามหาคนอื่นๆ... ผมรู้สึกหน้ามืด ก้มลงที่พื้น...เลือดแดงฉานเต็มกองซากปรักหักพัง มีแผลฉกรรจ์ที่บริเวณหัวเข่าของผมทั้งสองข้าง ชิ้นเนื้อที่ถูกเฉือนนั้นเกือบขาด...ผิวหนังห่อยต่องแต่งราวกับหนังสัตว์ที่ถูกแล่ เลือดไหลพรวดๆมาจากแผลนั้น ไหลพรวดๆตามจังหวะการเต้นของหัวใจ "..." ผมแพ้เลือด พูดอะไรไม่ออก ผมทรุดตัวล้มลงที่ตรงนั้น ล้มลงเกลือกกลิ้งอยู่บนรอยเลือดของตัวผมเอง (ติดตามตอนต่อไป...) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 1 ก.ย. 51 15:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนนี้กลับมาคิดว่าถ้าการตายจะทำให้ผมไปอยู่ที่ "ดินแดนอะไรสักอย่างที่คล้าย เนเธอร์แลนด์" ล่ะก็...บอกได้เลยว่าอยากตายมากๆ ^___^ ใครที่มีปัญหากับการอ่านบอกมาเลยนะครับจะได้แตกกระทู้ใหม่... จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 1 ก.ย. 51 15:47:17 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ^ ^ ยังอ่านได้อยู่จ้ะ....ขอบคุณจริงๆที่เป็นห่วง..... โอยๆๆ....อ่านไปก็หน้ามืดไป....พลอยจะมืดตามไปด้วย......โอยๆๆๆ เฮ้ออออ.....พ่อคุณเอ๊ย!!!!.....พ่อรอดมาได้.... พระเจ้าคุ้มครอง..... นึกๆดู.....เรื่องหนักขนาดนี้ยังผ่านมาได้แล้ว....เรื่องอื่นๆหรือปัญหาอื่นๆ..... มันน่าจะ......สบายๆ...... ^_^ แล้วก็ยังคงต้องลุ้นระทึก...ต่อไป..... ตุ๊มๆ...ต่อมๆ.... จากคุณ : สางฝอย - [ 1 ก.ย. 51 16:04:24 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โป๊ะเช๊ะ...มาตอนไคลแม็คซ์พอดีเด๊ะ..... น้อง....ลาบเลือดจานนึง เอามาแต่ลาบนะเลือดไม่ต้องมีแยะ แระ :P อ่านไปพยายามไม่จินตนาการตาม มันเสียววี้ด วี้ด (^_^!) เข้ามาอีกทีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นเพียบเลยแฮะ ใช้ได้ ใช้ได้ เสน่ห์ดีนะเนี่ยเฮียเรา คุณสางฝอย คุณธิ หมู่นี้พายคงหายไปเป็นพักๆ จะพักเล็ก พักน้อย หรือ พักใหญ่ ขึ้นกะบาดแผลจากการเป็นหนังหน้าไฟว่าสาหัสแค่ไหน :P เคยป่าวง่ะ อาการเหงาลึก นั่งซึมๆ ไม่อยากทำอะไร อยากร้องไห้ แต่ก็ไม่อยากให้เส้นเลือดฝอยในตาช้ำ เดี๋ยวมิสวย แหะ แหะ  บ้าเนาะ จิตตกยังจะห่วงสวย ไม่ไหวจะเคลียร์ ไม่ไหวจะเคลียร์ อาการดั่งว่า เพิ่งเข้ามาเคาะประตูเมื่อวานนี้  สลดหดหู่ เหมือนหญ้าโดนแดดเผาตอนเที่ยงครึ่ง แต่ตอนนี้อาการดั่งว่าได้โดดออกไปทางหน้าต่างเรียบร้อยแระ สรุปความให้ตัวเองได้ว่า พายคงขาดอะดรีนาลีนจากการท่องเที่ยว อิจฉาคุณธิชะมัด  -*- เฮียปลา สติมา บารมีเกิด สติเตลิด บารมี กระจายยยย  ขอให้เรื่องร้ายๆ ผ่านพ้นไป เพี้ยง เพี้ยง เฮียเข้มแข็งพอน่า เดี๊ยนมั่นจายยยยยยยย :P ........................................................................................................................................................................................................................................................................................... ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง สุขยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น เรื่องจริงกับความฝัน เกิดขึ้นด้วยกันทันตา *ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา **หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีซักแค่ไหน หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว ฉันนั้นรู้ทันที และรักทันที เธอคือความโชคดีที่เข้ามา ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น ชีวิตเหมือนความฝันที่เกิดขึ้นตอนลืมตา ..................................................... ไม่ได้เกี่ยวอะไรกะเนื้อหาข้างบนเล้ย... (^_^) จากคุณ : พายน้ำตาล - [ 1 ก.ย. 51 21:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาแก้คำผิดในนู๋เถิกนะจ๊ะ -------------------------------------- *ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา ^ ^ แก้เป็น "ฉันอย่ากจะหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาทีที่ชีวิตมีเธอเข้ามา เธอทำให้คนที่ใจเหนื่อยล้า นั้นกล้าจะเปิดหัวใจ" คุณพายกำลังอยู่ในช่วงหดหู่ท้อแท้...แม้จะไม่หนักเท่าแต่อาการคงใกล้เคียงกับผม...อยู่ๆส่งเพลงแบบนี้มาผมก็หวั่นไหวเป็นนะครับ *3* ------------------------------------------------------------- "นอนตานที่นี่คงจะไม่ดีแน่" ผมคิด "อย่างน้อยก็ควรจะไปตายหน้าร้านนะ คนจะได้เห็นชัดๆ" ผมกระเสือกกระสนพยุงตัวเองขึ้นมา แค่ชันเข่าอาการหน้ามืดก็วูบเข้ามา   เป็นอาการปกติของคนที่เสียเลือด คิดว่าการเสียเลือดคงมีผลต่อเรตินาในลูกตาไม่น้อยเพราะแสงมันดูจ้ากว่าปกติ คล้ายกับการถ่ายภาพแล้วเปิดรูรับแสงกว้างมากเกินไป(คุณๆจะงงมั้ยนี่) มันโฟกัสไม่ได้และแสงก็สว่างกว่าปกติมาก(คล้ายโดนสปอตไลต์ส่องเข้าหน้า) การหายใจนั้นไม่ติดขัด ผมยังหายใจได้เพียงแค่ผมหายใจไม่ออก(เอ๊ะ ยังไง) ผมสามารถสูดหายใจได้ลึกที่สุดเท่าที่ปอดจะรับได้แต่ผมไม่รู้สึกถึงออกซิเจนเลย   มันมีแต่ลมเข้าไป ไม่มีอากาศ สูดหายใจเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม(คล้ายๆคนเป็นหอบ) มาถึงหน้าร้านได้ก็ที่สุดของผมแล้ว ผมล้มตัวลงที่หน้าร้าน ไม่แน่ใจว่าหายใจรวยรินหรือไม่แต่เท่าที่จำได้ผมพยายามสูดหายใจลึกๆทุกครั้ง แต่มันไม่มีแรง ไม่มีแม้แต่จะอ้าปากขอความช่วยเหลือ ชายคนหนึ่งเดินอยู่ฟากตรงข้ามของถนน ชายอ้วนลงพุงหัวเถิกใส่แว่น ท่าทางที่เดินนั้นใจเย็นราวกับมาเดินเล่นหลังอาหารเช้า...ผมพยายามตะโกน "ช่วยด้วย" แบบสุดชีวิต แต่อาจเพราะชีวิตของผมมันเหลือน้อย ลมจึงออกจากกระบังลมน้อย น้อยจนไม่พอให้เกิดการสั่นสะเทือน เมื่อการสั่นสะเทือนไม่พอเสียงจึงไม่ดัง "ช่วยด้วย" การตะโกนแบบสุดชีวิตของผมจึงเป็นเหมือนเสียงกระซิบเบาๆ ซึ่งผมเข้าใจหากว่าชายคนนั้นจะไม่ได้ยิน แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือเขามองไม่เห็นผมหรือ...ไม่หรอก ผมพยายามเอามือข้างหนึ่งยันพื้นเพื่อยืดตัวให้สูง มืออีกข้างหนึ่งยกขึ้นเหนือหัว...และเขาก็หันมาทางผม ก่อนที่จะเดินผ่านผมไปอย่างไม่ไยดี... ตอนนั้นผมหัวเราะในใจ "ไม่ใช่คนไทยแน่ๆไอ้หมอนี่" ผมคิด ------------------------------------------------------------- ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากหลังตึก เขาคือชายเจ้าของบริษัททัวร์ที่อยุ่ข้างๆร้านน้าของผม (ร้านเดียวกับที่เอกทะลุเข้าไป) "น้องเป็นไงบ้าง!" เขาตะโกนเมื่อเห็นผมนอนเลือดท่วม การช่วยเหลือแรกมาแล้ว...ดูเหมือนเขาเองก็มีแผลที่ขาแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังวิ่งได้ ดูไม่เจ็บหนักมาก   เขาพยามยามจะฉีกเสื้อของตัวเองมาห้ามเลือดให้ผม พร้อมกับตะโกน "ช่วยด้วย มีคนเจ็บ!" สักพักเพื่อนเอกก็วิ่งตามออกมาจากด้านหลัง ไอ้นี่ก็ไม่เป็นอะไรเลย...มันจะโชคดีอะไรขนาดนั้น แนนวิ่งตามมาสมทบ...มาพร้อมกับเสียงกรี๊ดเมื่อเห็นผมนอนหายใจรวยริน กรตามมาสมทบทีหลัง...ทุกคนไม่เป็นอะไรเลยนี่หว่า "เจ็บคนเดียวเลยนะกุ" ผมคิดขำๆ...ออกจะสบายใจเมื่อรู้ว่าคนอื่นไม่เป็นอะไร เหตุการณ์ที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือการพลิกตัวผมไปมา ทุกครั้งที่พลิกไปมาจะพบแผลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และทุกครั้งที่พบแผลก็จะได้ยินเสียงฮือฮาของคนรอบข้าง ผมรำคาญว่ะ...อยากนอน ง่วงแล้ว --------------------------------------------------- ไม่น่าเชื่อที่น้าผมจะอึดขนาดวิ่งขึ้นเขาทัน ในใจกระวนกระวายเป็นห่วงคนที่ร้าน...อยากจะวิ่งกลับมาดู จึงพยายามปีนลงเขา "คุณครับ อย่าเพิ่งลงไป...เขาว่ามันจะมาอีกลูก!" ชายคนหนึ่งร้องห้าม นั่นเป็นครั้งแรกที่ "ข่าวลือ" ทำให้ผมหงุดหงิดรำคาญใจเป็นที่สุด (ติดตามตอนต่อไป...) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 2 ก.ย. 51 11:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เขาว่านี่ ใครว่าหนอ... จากคุณ : doxday - [ 2 ก.ย. 51 11:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ^ ^ ดีใจๆ....คุณพายฯกลับมาแล้ว.... ^_^ อารมณ์และความรู้สึกอย่างที่ว่า....มันจะเข้ามาเยี่ยมเยียนทุกผู้คน...แล้วแต่เวลาและโอกาส.... ทั้งนี้มันก็ขึ้นอยู่กับเรา...ว่าจะจัดการรับมือกับมันได้อย่างไร?.... เท่าที่อ่าน....คุณพายฯ....เก่ง......((ปรบมือให้...กราว)) แล้วก็ครั้งนี้นับว่ามาแปลก......มีเพลงประกอบซะด้วย....55555555.... ทำให้ใจหวิวๆ...แต่ก็อบอุ่น.....ชอบๆ... {-_^} คุณธิ ไปไหน?....หายตุ๋ม คุณ Doxday แหว่...อ๊าาา...ยูววววว???? นายปลาฯ ตุ๊มๆ..ต่อมๆ.... O_O ปล. และเราดีใจที่ได้เห็น "หนูเถิก" อีกครั้ง...ด้วยเช่นกัน.... ^_^..... 55555555555 จากคุณ : สางฝอย - [ 2 ก.ย. 51 11:19:42 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เราโพสช้าไปนิดเดียว.... คุณ Doxday กลับมาแล้ว..... อืมมมม....นั่นสิ...."เขา"หนะ.......ใคร? รึจะเป็น....." ไอ้ปื๊ด "......555555555555 นายปลาฯ นายรับเคราะห์แทนคนอื่นๆ ทั้งน้าทั้งเพื่อน......ถือว่าฟาดเคราะห์ (ฟาดหนักจัง) ไปที....... ส่วนอิตาอ้วนลงพุงใส่แว่น......ถ้าไม่แล้งน้ำใจ..... ก็อาจเป็นเพราะ......ตกอยู่ในภาวะ ช๊อค มึนตื้ออออ ชา ทำอะไรไม่ถูกก็ได้.... ปล. เราเข้าใจการบรรยายเรื่องแสงจ้าเข้าตาที่คุณอธิบาย....ส่วนคนอื่นๆเราเดาว่า....ก็น่าจะ...... จากคุณ : สางฝอย - [ 2 ก.ย. 51 11:33:20 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 41 (ต่อให้จบ) ผมถูกส่งตัวขึ้นรถตู้...บนรถมีผู้บาดเจ็บอีก3-4 คน ในบรรดาคนเจ็บผมเองที่เจ็บหนักสุด(ภูมิใจ)   แต่อะไรก็ไม่หนักใจเท่าเจ้าเด็กน้อยต่างชาติที่นั่งร้องไห้เพราะเจ็บแผลอยู่ข้างๆผมที่นอนเหยียดยาวอยู่ น้องเจ็บแผลพี่เข้าใจ... แต่น้องไม่ควรมานั่งทับขาพี่นะครับ...โดยเฉพาะเมื่อพี่กำลังเสียเลือดเยอะๆแบบนี้ รู้มั้ยว่าอาการเหน็บชามันเกิดได้ง่าย   แล้วพี่จะบอกน้องได้อย่างไรว่าพี่เป็นเหน็บ "เหน็บภาษาอังกฤษมันว่ายังไงวะเนี่ย" ผมนึกใจในอย่างคนมีอารมณ์ขันแม้นาทีอันตราย(ภูมิใจอีกแล้ว) รถตู้วิ่งไปทางโรงพยาบาลพังงา ได้สัก 10 นาทีก็ต้องหยุด "ทางมันขาดครับ...คงต้องย้อนกลับทางเดิม" รถวิ่งกลับมาทางเดิมได้ประมาน 10 นาที (คุ้นๆมั้ยครับ...ก็คือกลับมาหยุดที่เดิมที่ผมเจ็บนั่นล่ะ) ใครบางคนวิ่งกระหืดกระหอบมาที่รถ "ลูกที่ 3 จะมาแล้ว!" ชายคนนั้นตะโกน(ลูกที่ขึ้นมาถึงตัวผมนั้นเป็นลูกที่ 2 ครั้บ) ต้องขอสดุดีคนขับรถตู้คนนั้นไว้ ณ ตรงนี้เลยครับ   เพราะทันทีที่ได้รู้ว่าคลื่นลูกหลังกำลังจะตามมา พี่แกก็เปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นเนินที่อยู่ไกลออกไปประมาณ 100 เมตรจากถนนทันที ตอนนี้ผู้บาดเจ็บรายอื่นๆก็วิ่งลงรถเอาตัวรอดกันหมดแล้ว ยังคงเหลือแต่ผมกับแนนอยู่บนรถ 2 คน   แนนพยายามจะพยุงผม(คนอื่นๆรวมทั้งเพื่อนเอกแยกย้ายกันไปช่วยผู้บาดเจ็บนับร้อย ไม่ว่างจะมาด้วยกัน) "ไม่ไปล่ะ...เหนื่อย" ผมพูดเบาๆ แนนร้องไห้กลัวว่าผมจะตายอยู่ตรงนั้น "ไม่ตายหรอก...ยังไม่ได้โชว์ฝีมือทำสปาเก็ตตี้ให้กินเลยนี่" ผมเคยสัญญากับแนนไว้น่ะครับ แต่ผมมันคนขี้รำคาญ...ถ้าจะตายจริงๆผมขอตายแบบสงบๆได้มั้ย   เพราะฉะนั้นผมจึงทนเสียงร้องไห้คร่ำครวญของแนนไม่ไหว "ไปก็ไปวะ" ผมคิดในใจ แนนพยุงผมลงจากรถ...ตอนนั้นตาผมมองไม่เห็นอะไรแล้ว ภาพจะมาเป็นวูบๆ แบตเตอร์รี่ใกล้หมดเต็มที หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆก็เข้ามาหิ้วปีกอีกข้างของผมที่กำลังล้มลุกคลุกคลานอยุ่กับแนน...และเมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย ข้าวหน้าผมคือเนินสูง แต่ก่อนจะขึ้นเนินสูงนั้นเราต้องข้ามร่องน้ำขนาดย่อมที่ขวางอยู่ มันเป็นเรื่องงายแค่ก้าวยาวๆพร้อมกับออกแรงกระโดดเบาๆ ก็ผ่านแล้ว...ใช่แล้วง่ายๆ   ง่ายสำหรับคนปกติ ผมไม่มีแรงแล้วจริงๆนะ ไม่มีแม้แต่จะก้าวยาวๆ อย่าว่าแต่กระโดดเบาๆเลย "คุณขึ้นไปก่อนเถอครับ" ผมพูดกับสาวนิรนาม "ไม่ค่ะ มาถึงนี่แล้วเราจะไปด้วยกัน!" หญิงสาวนิรนามตอบ "เอ้า...โดดพร้อมๆกันนะคะ นึง...ส่อง..." ในเวลานั้น...ในขณะที่สายตาพร่ามัว ผมมองเห้นเพียงเงารางๆของสาวคนนั้น กะได้ว่าอายุคงประมาณไม่เกิน 25 เสียงเธอเสนาะหูมาก หน้าตาเธอก็คงจะสวยไม่น้อย ผมว่าผมได้กลิ่นเธอนะ เป็นกลิ่นที่หอม...หอมมากในมโนสำนึกของผม คุณเคยรู้สึกอิ่มใจไหมครับ... "...ซ่ำ! โดด!" แล้วสติผมก็วูบไป ผมไม่รู้จักเธอคนนั้น...ไม่เคยได้คุยมากกว่านั้น...ไม่แม้แต่จะได้รู้จักชื่อ แล้วก็ไม่เคยได้พบเธออีกเลย (ติดตามตอนต่อไป...) ปล.ยืดได้อีกนิด จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 2 ก.ย. 51 11:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เขาว่านี่ ใครว่าหนอ... ^ ^ ถึงได้บอกไงว่าได้เห็นเลยว่า "ข่าวลือ" เนี่ยมันทำให้ชีวิตคนบางคนลำบากได้ขนาดไหน ไม่ว่าไอ้บ้านั่นจะเป็นใคร ผมก็ขอให้มันเจริญๆก็แล้วกัน(บอกไม่ได้เหมือนกันว่าใคร เพราะ "เขา" คนนี้มันมีหลายคน) แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 51 11:42:05 จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 2 ก.ย. 51 11:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ^ ^ ^ นายปลาฯ...ยังไม่ถึงฆาต...... เพราะนอกจากเพื่อนจะไม่ทิ้งแล้ว...... นางฟ้ายังมาโปรด........เธอคนนั้นคือนางฟ้าจริงๆ...... ขอชื่นชม....และขอคารวะ.......... ปล. ก็บอกแล้วไง...ว่าเขาหนะ....คือ "ไอ้ปื๊ด" ๆ หนะ.....รู้จักมั๊ย????...5555555 จากคุณ : สางฝอย - [ 2 ก.ย. 51 12:14:50 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 44 (ให้มันจบๆได้แล้ว ) 1 ปีหลังจากนั้น... รัฐบาลมีนโยบายให้ผู้ประสบภัยรายงานตัวเพื่อเข้าร่วมงานรำลึกครบรอบ 1 ปีเหตุการณ์ธรณีภิบัติซึนามิ ผมยืนดูสุสาน...ดูรายนามผู้ประสบภัย ผมเห็นแม่อ่านคำไว้อาลัยที่หน้าสุสานแล้วร้องไห้ "จะร้องทำไมน่ะแม่...มีญาติเสียหรือไง" -------------------------------------------------------- ผมนั่งที่ริมทะเล...มันยังสงบนิ่งเหมือนเดิม พระอาทิตย์ตกที่นี่ยังสวยเหมือนเดิม สายลมก็ยังพาให้ใจกระชุ่มกระชวยเหมือนเดิม เสียงของคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอเหมือนเดิม ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิม มีเพียง "คน" ที่เปลี่ยนไป "ความรุ้สึก" ของคนเองที่เปลี่ยนไป -------------------------------------------------------- เขาหลัก - พังงา(1 ปีก่อน) ผมถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลพังงา เมื่อเวลา 16.00 น.(ประมาณ) ภาพของการร้องไห้ที่เห็นมันเป็นเรื่องปกติ ทุกๆคนมีเหตุให้เสียน้ำตา บ้างจากความเจ็บปวดทางร่างกาย บ้างก็เป็นความเจ็บปวดด้านจิตใจ ทางขวาห่างๆของผม...ชายต่างชาติคนหนึ่งนั่งร้องไห้เงียบๆ...ผมจำได้ว่าเขาคือลูกค้าของร้าน ชายชาวสวิสต์ฯ ที่กำลังจะเดินทางกลับพร้อมภรรยาในวันนี้และสัญญาว่าจะมาที่ร้านอีกครั้งตอนปีใหม่ ภรรยาของเขาถูกพัดหายไปต่อหน้าต่อตา... ร้องไห้ออกมาเถอะครับ -------------------------------------------------------------- เพื่อนเอกที่วิ่งวุ่นเพื่อช่วยผุ้รอดชีวิตคนอื่นๆทั้งวันกำลังวิ่งเอาน้ำจืดไปให้ผู้ประสบภัย พลันก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ...จากใต้โคลน เพื่อนเอกทำได้เพียงแหวกโคลนออกจากจมูกของผู้ประสบภัยคนนั้นเพื่อให้หายใจได้...ก่อนที่จะต้องรีบวิ่งไปช่วยคนอื่นๆ ----------------------------------------------------------------- คุณน้าของผมเองก็วิ่งพล่านเช่นกัน ระหว่างที่กำลังออกตามหาผู้รอดชีวิต...น้าพบแขนของผู้ประสบภัยคนหนึ่งโผล่ออกมาจากดิน...มือนั้นแกว่งอย่างหมดแรง...ก่อนที่จะหยุดนิ่งต่อหน้าต่อตาน้าของผม ----------------------------------------------------------------- รุ่ง...พนักงานที่ร้านของน้าพยายามที่จะทำบญ แม้ว่าวันนั้นจะเป็นวันที่ดูเหมือนจะยากลำบากที่สุดในการทำบุญของคนๆหนึ่ง แต่ท้ายที่สุดเธอก็ได้ทำบุญสมใจ...เธอไปทำบุญถึงที่วัด วัดที่ห่างจากร้านประมาณ 3 กม. และผลบุญก็ได้ส่ง...ให้เราได้พบศพของเธอที่หลังร้านนั้นเอง... ----------------------------------------------------------------- "แม้แต่ใบไม้ก็มีกลิ่นศพ" น้าของผมพูดเมื่อผมถามถึงความเป็นไปของเขาหลักในอีก 3 วันต่อมา ---------------------------------------------------------------- จิตใจช่วงนั้นของผมหดหู่มาก หนังสั้นประจำเทอมที่ยังถ่ายได้เพราะคนเขียนบทบาดเจ็บ ต้นฉบับนิยายที่เขียนเป็นเดือนๆ เพื่อให้ทันส่ง "นายอินทร์อวอร์ด ครั้งท่ 1" ในวันสิ้นปีโดนพัดหายวูบไปกับน้ำ กล้องที่ใช้มา 4 ปีพร้อมออพชั่นครบชุดเจ๊งไปพร้อมๆกัน ขาที่จะโดนตัดแหล่มิตัดแหล่ แหม...เหมือนความหวังทุกอย่างกำลังจะพังลงในคราวเดียว ---------------------------------------------------------- จำได้ว่าตอนนั้นผมมองทุกๆอย่างเปลี่ยนไป ผมเข้าใจคำว่า "อะไรก็เกิดขึ้นได้" ชนิดเข้าถึงแก่นอย่างลึกซึ้งกว่าใครหลายๆคน แม้ว่าผมจะเป็นคนที่มีนิสัยขี้ผูกพันกับทุกอย่างรอบตัวทั้งคน สัตว์ และสิ่งของ...แต่ผมก็พร้อมจะยอมรับทุกการสูญเสีย ผมกลายเป็นคนร้องไห้ง่ายขึ้น(ปกติจะใจอ่อนแต่ไม่ร้องไห้)   มองโลกเป็นสีเทา(ปกติจะมืด) ไม่ค่อยรุ้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องรอบตัว(ดูเป็นคนชินชา) ไม่แม้แต่จะเศร้าใจเมื่อต้องเลิกกับแฟน(กลับรู้สึกโล่งใจ) ติสแตกกันไปเลยทีเดียว... -------------------------------------------------------------------- ผมมองทะเลอยู่อย่างนั้น... ข้างหลังผมมีพิธีวางศิลาฤกษ์รำลึกซึนามิ มีนางงามจักรวาลเป็นประธานพิธี มีการถ่ายทอดสด ------------------------------------------------------ ผมฟังเสียงคลื่นอยู่อย่างนั้น มองทะเลสีทองอยู่อย่างนั้น เสยผมรับลมทะเลยามเย็นอยุ่อย่างนั้น ----------------------------------------------------- ผมมองไปที่พื้นทราย... ที่พื้นทรายมีรูเล็กๆเต็มไปหมด รูนั่นถูกคลื่นที่ซัดมา พาทรายให้ปิดปากรูเสียจนมิด ไม่นานปูเสฉวนตัวน้อยๆก็ขุดให้ปากรูเปิดออก ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า (จบ) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 2 ก.ย. 51 12:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 45 โอ้ยยย...เสียดาย..... อ่าน คห.ที่ 44..มาได้แค่... ...หนังสั้นประจำเทอมที่ยังถ่ายได้ เพราะคนเขียนบทบาดเจ็บ..... ก็เอวัง.....กลายเป็นพื้นที่ว่างตามเคย..... ต้องขออภัย และขอความอนุเคราะห์อีกครั้งนะจ๊ะ.....นายปลาฯ ^____^ ( ยิ้มหวานตาละห้อย? ) จากคุณ : สางฝอย - [ 2 ก.ย. 51 12:41:14 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คุณฝอยเรียกเธอคนนั้นว่านางฟ้า ตรงกับใจผมเลยครับ ^___^ ในเวลานั้นผมนึกจริงๆจังๆขึ้นมาเลยว่า เธอคนนั้นมาเพื่อบอกให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อ ผมคิดถึงใครก็ไม่รุ้คนนั้นอยุ่เป็นเดือนๆเลยครับ รู้สึกโกรธ แนน ด้วยที่ไม่ยอมถามชื่อเธอหรืออะไรไว้เลย เป็นนางในฝันของผมไปเลย(แล้วก็คงจะอยู่ในฝันได้แค่นั้นตลอดไป) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 2 ก.ย. 51 12:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 47 นึกแล้วเชียว จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 2 ก.ย. 51 13:13:13 ]