ความคิดเห็นที่ 1 ... แตกกระทู้อย่างเดียวใช่ไหม หวังว่า   คงไม่มีอย่างอื่นแตกอีกนะ จากคุณ : ดาราวิปลาส - [ 8 ก.ย. 51 12:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตั้งชื่อกระทู้ได้ดึงดูดมากนะเอ็ง ทีตูแตกล่ะไม่เห็นมีใครสนใจเลย...การตลาดเข้มแข็งจริงๆ สมกับการเป็นนักธุรกิจ สมกับที่คุยกะกุไม่ค่อยรู้เรื่อง... จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 8 ก.ย. 51 12:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดดดด...กระทู้นี้แตกมากๆ ชื่อกระทู้สร้างสรรค์สุดๆ จบด้วยเรื่องอะไรเนี่ย ลืม - -" จากคุณ : doxday - [ 8 ก.ย. 51 13:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้แม่จ้าว.....เราทำไมโชคดีอย่างนี้....ได้มาพบกับคนใจดีตั้งหลายคน..... ^_^ ขอบคุณ....สาวธิ.....มากกกก......ที่ช่วนสงเคราะห์ในครั้งนี้...... ดูสิ....โดนนายปลาฯ "เผา" ซะ....ตัวเหลืองกรอบเชียว.....น่าทานมากๆ...5555555 ( ริจะกินนกเอี้ยงซะแล้วสิเรา...55555) คุณพายฯ.... เอาหละเท่าที่อ่านมา...ยังไม่มีผู้ใดห้ามหรือขัดข้อง.....เราจะเล่าต่อก็แล้วกัน.... หลังจากเหตุการณ์ต่างๆเริ่มส่งกลิ่นตุๆ...เด็กเริ่มผิดสังเกตแล้ว....ว่ามันไม่ปกติซะแล้วพ่อแม่เรา..... จึงประชุมปรึกษากัน...ภูมิเดิมของเด็กๆโดยสังเขป ( จากการแฟลชแบ็ค) มีดังนี้.... 1. เด็กหนุ่ม อายุราว 16-17 ปี มีพ่อบุญธรรมมาคนเดียว พ่อคนนี้คอยต่อยตีทำร้ายเขามาตลอด... 2. เด็กสาว ราว 14-15 ปี แม่ของเธอเกลียดลูกสาวมาก และมีแฟนหนุ่มที่อยู่กินกันตามแม่มาด้วย .....ส่วนตัวแม่นั้นก็คอยระแวงลูกสาว.... ด้วยเกรงว่าแฟนหนุ่มจะมาวอแวกับเด็กรุ่นสาวเอ๊าะอย่างลูกสาวตน...... ****เด็กวัยรุ่นทั้งสองคน.....ต้องเข้ามาสวมบทบาทผู้นำในเหตุการณ์จำเป็นอย่างนี้....**** 3. เด็กผู้หญิง ประมาณ 11-13 ปี มากับพ่อและแม่เลี้ยง โดยพ่อสงสัยว่าลูกสาวนั้นเป็นลูกของชู้กับแม่ของเธอที่หย่าร้างกันไป แต่ทิ้งลูกไว้ให้พ่อเลี้ยงดู....โดยมีแม่เลี้ยงใจร้ายที่คอยยุยงอยู่ตลอดเวลา.... 4. เด็กชายอายุราว 9-10 ขวบ....มากับพ่อที่ดูก็รักลูกอยู่...แต่ด้วยมีลูกมากและถูกออกจากงาน มีปัญหาการเงิน.....จงจำใจมา.... และบางครั้งด้วยความเป็นคนเข้มงวดจึงลงไม้ลงมือกับลูกอยู่บ่อยๆ.... ด้วยสาเหตุนี้จึงต้องยอมขายลูกคนนี้เพื่อคนอื่นๆในครอบครัว.... 5. เด็กชายรุ่นๆกับคนที่ 4....มากับพ่อที่คลั่งศาสนาชอบบริจาคจนตัวเองขาดเงิน... ในวัยเด็กนั้น...พ่อคนนี้ก็โดนพ่อของตนทำร้ายเหมือนกัน...จนในที่สุดผลร้ายก็มาลงที่เด็ก.... เคยมีอยู่ครั้งที่ลูกไม่สบายกลับบ้านมาก่อน ร.ร.เลิก...พ่อก็ดุด่าโวยวายว่าลูกไม่รักดีหนี ร.ร.....จับลูกแก้ผ้าแช่น้ำเย็นๆ... ลูกก็ร้องไห้ขอร้อง...แต่ไอ้พ่อที่เคร่งศาสนามากแต่ใจร้ายก็ไม่ฟังยังคงจับหัวกดน้ำต่อไป... เด็กตัวสั่นเทาด้วยความหนาวและหวาดกลัว..... 6. เด็กชายอายุราว 7 ขวบ....มากับแม่ที่ดูหลงตัวเองทำตัวสวยตลอดเวลา...และแอบทำร้ายร่างกายลูกอยู่เสมอ... เคยมีคนจากสังคมสงเคราะห์มาตรวจดูที่บ้านด้วยมีคนร้องเรียน....แต่ด้วยความที่ลูกรักแม่มาก... ก็แสร้งว่าไม่เคยมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น...จึงรอดตัวไป...แต่ถึงขนาดนั้นหลังจากเจ้าหน้าที่กลับไป... แม่ใจร้ายก็ยิ่งตีเด็กและด่าว่าว่าช่างเล่นละครเก่งมากนักนะ....ลูกเข้าไปกอดก็ผลักกระเด็น ( ฉากนี้..เราแทบน้ำตาเล็ด ) 7. เด็กคนสุดท้าย 5-6 ขวบ....มากับพ่อที่ดูเป็นคนขี้แพ้...มีปัญหาทางเศรษฐกิจเหมือนกัน จนต้องเข้าร่วมโครงการขายลูกในครั้งนี้..... แล้วจะเข้ามาเล่าต่อนะจ๊ะในวันหลัง...... จากคุณ : สางฝอย - [ 8 ก.ย. 51 14:33:37 A:58.10.74.78 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าได้ "ชื่อ" ด้วยก็แหล่มเลย มีชื่อแล้วจะจำง่ายน่ะครับ แต่ถ้าไม่มีผมจะอุ๊บอิ๊บ(มีคนใช้คำนี้อยุ่มั้ย) เอาว่า น้อง เจ1 น้อง เจ2 (แจแปนหมายเลข 1-2) เพื่อความสะดวกในการจำ ตาผมต้องเป็นฝ่ายรอแล้วสินะ "ชีวิตเต็มไปด้วยการรอคอย" (The Terminal) -------------------------------------------------------- ปล. วันนี้จีบพี่สาวประชาสัมพันธ์มาอ่ะ "น้องคะ...เปลี่ยนรูปดีมั้ย" พี่สาวผมยาว(ชอบคนผมยาว) ทัก "มีปัญหาไรมิทราบครับ" ยังกวนทีนตามคาแรคเตอร์ "รุปนี้มันจะดูเด็กเกินไปนะพี่ว่า" พี่สาวทำคิ้วชนกัน "หน้าเหมือนผู้หญิงซะอีกนะครับ" ผมชี้ให้ดู "เออใช่! โหนี่เขาจะรู้มั้ยนี่ว่าเพศไหน" พี่สาวตื่นเต้นตาม(ไม่หนุกเลยเวลาเจอคนแบบนี้) "อันนี้ต้องพิสูจน์แล้วล่ะครับ แค่สงสัยไม่ได้หรอก โลกเราหมุนด้วยวิทยาศาสตร์นะครับ" ยียวยกวนซ่งติงไปเรื่อย "งั้นจะติดต่อกลับภายหลังนะคะ" แน๊...ทำไมพี่คนนี้รับทุกมุกเลยล่ะ(ชักไม่ตลก) "ผมจะรอด้วยความหวังนะครับ" ทิ้งท้ายแบบเสี่ยวๆ(เสี่ยวแปลว่าเพื่อน) เพราะเล่นมุกต่อไม่ได้พี่แกรับหมดเลย งานจะได้หรือเปล่าไม่รู้...ขอตีซี้พนักงานทุกคนที่ได้คุยไว้ก่อน จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 8 ก.ย. 51 15:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ doxday จะเล่าเรื่องอะไรก็ตาม ขอให้มันยาวกว่า คห.บนก็แล้วกัน จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 8 ก.ย. 51 15:02:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก๊อก ก๊อก ก๊อก  กลับมาแล้วค่ะ..... ไอ้วาฬฯผักกาดกระป๋อง เอ๊ย!! โอ๊ย.. ชอบ.......... คุณธิ 10 แต้มเอาไปเลยคะ 5555 +++ ผีเสื้อราตรียอมยกธงไปแล้ว คราวนี้ก็เหลือเหยี่ยวราตรีล่ะค่ะ ...  แต่ดูท่าแล้วพายต้องไปจอดป้ายที่ร้านซีฟู้ดตรงบันไดรถไฟฟ้าช่องนนทรีแหงม ๆ  (- -) คุณสางฝอยค้า.... รออ่านต่อ แต่คาดว่ากว่าพายจะกลับมา คุณสางฝอยเล่าจบแล้วแน่ๆ โกงอีกแล้ว   ฮ้าววววววววว  (-O-)  ง่วงนอนแล้ว ...  หนาวด้วยยย  ง่วงด้วยยยยยยยย ซักแห้ง ซักแห้ง พรุ่งนี้พายกลับดึกมากค่ะ อาจไม่ได้เข้ามาคุยด้วย ถ้าคิดถึงก็เผาพริก เผาเกลือ เรียกนะคะ ถ้ารู้สึกแสบๆ ร้อนๆ จะเข้ามา :P มีเรื่องนึงจะเล่าด้วยแต่วันนี้ไม่ไหวแล้ว หัวจะโขกจอแล้ว... อีก สองวันเจอกันค่ะ  ฮ้าววววววววววววววว คุณสางฝอยค้า สองวันให้จบนะคะ พลีสสสสสสส คุณธิ สู้ ๆ อย่ายอมให้ปลาวาฬแกล้งนะคะ สู้ๆ ^^ จากคุณ : พายน้ำตาล - [ 8 ก.ย. 51 23:20:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ จะพยายามจ้ะ...... ****** นายปลาฯ...เราจำชื่อไม่เก่ง...จำไม่ได้หรอกว่าใครชื่ออะไร?..... (เรามีปัญหามากๆเวลาอ่านเรื่องสามก๊ก...สมองจะมึนตึ้บ ใครเป็นใครกันหละวะเนี่ยะ??? @_@ ) ถ้างั้น...เราจะตั้งชื่อให้เอาเองก็แล้วกัน....เพื่อนายปลาฯ(หน้าสวย) เลยนะ....อิอิ ******** 1. โชหยุคุง 2. ซาซิมิจัง 3. โดโสะจัง 4. เทมปุระคุง 5. ยากิโซบะซัง 6. ทาริยากิคุง 7. โออิชิซัง.... ( ไล่ไปตามลำดับที่เคยเขียนไว้ใน ค.ห. ก่อน....ว่าแต่ว่าชักหิวหละสิ....น่ากินกันทั้งนั้น ....55555555 ) ******** เรื่องที่ผิดสังเกตมันเริ่มๆ ตอนที่ เด็กๆเล่นน้ำกันในลำธาร....แล้ว ซาซิมิจัง ก็ล้มลงไป.... แม่และแฟนแม่ ก็ตกอกตกใจกับเหตุการณ์ใหญ่โต รีบเข้ามาประคอง ฉุดให้ขึ้นจากน้ำ(ตื้นๆ)..... ซึ่งเด็กเองก็ทำหน้างงๆว่าเกิดอะไรขึ้น....ทำไมถึงห่วงหาใยดีกับฉันถึงปานนี้????? เหตุการณ์ต่อมาเมื่อมีการทดสอบให้้เด็กกินอาหารที่มีพิษ..... พ่อแม่ทุกคนล้วนเอาใจใส่ในความเจ็บป่วยของลูกกันมาก....ซึ่งทำให้เด็กๆที่โตหน่อยจะรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น.... แต่ที่น่าสะท้อนใจก็คือเด็กที่ยังเล็กและไร้เดียงสาหลายๆคนรู้สึกดีใจที่พ่อแม่มาให้การดูแลตน.... โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าจริงๆแล้วเขาเหล่านั้นส่วนใหญ่ล้วนห่วง " สินค้า" เกรงว่าจะเสียราคาหรือขายไม่ออก......( เรา...น้ำตาร่วง ) ในเหตุการณ์นี้ โดโสะจัง แอบได้ยินการสนทนาของพ่อและแม่เลี้ยงที่คุยกันในห้อง ( ด้วยเข้าใจว่าลูกหลับไปแล้วด้วยหมดแรงและป่วยจากพิษ....) โดยแม่เลี้ยงพูดทำนองว่า.... พ่อก็ต้องการจะกำจัดลูกสาว(นอกไส้)ให้พ้นหูพ้นตากันอยู่แล้ว ยังสำทับอีกด้วยว่ายิ่งโตขึ้นหน้าตายิ่งเหมือนชายชู้พ่อตัวจริงเข้าไปทุกที... เด็กที่นอนตะแคงหันหลังให้....น้ำตาไหลพราก...... ในส่วน โออิชิซัง นั้นจะแปลกสักหน่อย....พ่อขี้แพ้กลับมีอาการป่วยปวดท้องไปด้วย... เนื่องจากแอบแบ่งเอาอาหารมากินด้วย เพราะเด็กคนนี้สุขภาพไม่ค่อยดีค่อนข้างอ่อนแอและยังเด็กที่สุด..... อาจจะด้วยเป็นห่วงว่า " สินค้า " อาจจะไม่ผ่านมาตรฐานเลยต้องทำอย่างนั้น.... ถึงอย่างนั้นก็ตามเด็กก็ยังป่วยหมดแรง (ถ้าพ่อไม่แอบกินบางส่วนไปบ้าง อาการต้องหนักมากอาจถึงตาย) ทั้งๆที่ โออิชิซัง ป่วยมากอย่างนั้น แต่เมื่อเห็นว่าพ่อปวดท้อง....ก็แสดงความเป็นห่วงพ่อมากมาย.... ส่วน เทมปุระคุง นั้น....ดูจะแข็งแรงหน่อย มีอาการป่วยบ้างเล็กน้อย.... เพราะพ่อจะเรียกให้ลูกชายมาออกกายบริหารอยู่บ่อยๆเป็นประจำ....." สินค้า " เกรด A ต้องฟิตๆ ที่เหลืออีก 4 คน คือเด็กโตอย่าง โชหยุคุง และ ซาซิมิจัง มีอาการป่วยบ้างแต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก..... เช่นเดียวกับ เด็กชายอีก 2 คน คือ ยากิโซบะซัง กับ ทาริยากิคุง ที่ก็ผ่านการทดสอบนี้ไปได้เช่นกัน.... หลังจากการทดสอบความต้านทานจากพิษแล้ว เมื่อเด็กมีอาการดีขึ้นเป็นปกติ.....เริ่มเล่นและทำกิจกรรมได้..... ในวันนั้นเองทางผู้นำแคมป์ ได้แจ้งให้เด็กทราบว่า......ผู้ใหญ่ที่ให้การสนับสนุนทริปทัศนศึกษาจะมาเยี่ยมแคมป์ในวันนี้... ซึ่งพวกพ่อแม่นั้นรู้ดีว่าผู้มาเยือนนั้นคือ ลูกค้าผู้ยิ่งใหญ่นั่นเอง....มีอาการตื่นเต้นกันออกนอกหน้า... ซึ่งทำให้หัวหน้าแคมป์หรืออีกนัยย์หนึ่งก็คือนายหน้าค้ามนุษย์เตือนพวกผู้ปกครองว่าอย่าทำอะไรให้กระตกกระตากกันนัก.... ( ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะก่อนหน้านั้น...เมื่อทั้งหมดเดินทางมาถึงนั้น....ได้มีการประชุมเฉพาะผู้ปกครอง แจ้งรายละเอียดให้ทราบว่าเงินที่จะได้รับนั้น มันก้อนโตขนาดไหน????.....เรียกว่าสร้างความฮือฮาตาลุกวาวกันไปหมด....) เมื่อถึงเวลา......รถเก๋งคันงามสีดำ 3 คัน .....ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าสู่บริเวณ.....โดยมีหัวหน้าให้การต้อนรับการมาถึงของลูกค้ารายใหญ่ทั้งสาม...... ซึ่งเขาเหล่านั้นมีความต้องการมาดูให้เห็นแก่ตาว่า...." สินค้า " นั้น......เป็นที่พอใจมากแค่ไหน? ประตูรถเก๋งสีดำคันยาว.....เปิดออกพร้อมๆกัน...... .........คอยติดตามตอนต่อไป........ ปล. วันนี้คงไม่สามารถเล่าให้จบได้.....เพราะพรุ่งนี้จะเดินทางอีกแล้ว... จะกลับมาก็ต้องวันศุกร์นั่นแหละ......ต้องขออภัยด้วย......โทษทีจ้า...... ^_^ ...... ปล.2 หนูธิ....สู้ๆ....55555555 จากคุณ : สางฝอย - [ 9 ก.ย. 51 12:01:29 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้....ชื่อตัวละครนี่ หิวดีจริงๆเลย - -" เที่ยงแล้ว กินข้าวดีกว่าเน้อ... ป.ล. อีชั้นเวลาพิมพ์ยาวทีไร มีเรื่องทุกทีเลย ล่าสุดไปตั้งกระทู้ไว้ที่สีลมจนโดนไล่ออกเลย เหอเหอ จากคุณ : doxday - [ 9 ก.ย. 51 12:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ อ้าวๆ....ไปทำอิท่าไหนหละเนี่ยะ????......ท่าทางที่ว่า.... คงจะพิศดารพันลึกน่าดูสิคุณ Doxday .....ถึงกะโดนไล่ออกมาจากถิ่นเดิม...555555555 ยังไงๆ...ก็ไม่ต้องกังวลนะ.....หลบมาพักใจที่นี่ได้เสมอ...... เผลอๆ.....จะโดนนายปลาฯจอมเจ้าชู้....จีบเล่น.....ให้ครึ้มอกครึ้มใจสาวน้อยสาวใหญ่..... ชุ่มฉ่ำๆ......555555555 ******** นายปลาฯ.... เร็ววว...เร็วๆเข้า.....อย่าให้เสียเชิงชาย( หน้าสวย )......เริ่มปฎิบัติการ...... {{{{{{........ปี๊ดดดดดดดดดด.........}}}}}} จากคุณ : สางฝอย - [ 9 ก.ย. 51 12:41:35 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปัญหาของหนังญี่ปุ่นคุณภาพดีหลายๆเรื่อง ก็คืออารมณ์ "ยัดเยียด" ซึ่งพบได้มากเช่น "Alway" (เขียนถูกมั้ยไม่รู้...โง่ภาษาอ่ะ) หากแต่เราจะมองข้ามในส่วนนี้ไปและรับเอาแต่ประเด็นฉาบฉวยก็จะได้เนื้อหาที่สะท้อนบางอย่างที่ขาดหายไปจากความรู้สึก ซึ่งเมื่อมันมาเติมเต็มในส่วนนั้นน้ำตาก็พลันเอ่อล้น การดูหนังที่ดี(สำหรับผม)คือการดูแบบฉาบฉวยให้ได้อรรถรสโดยไม่ต้องฉลาดมาก ไม่ต้องรุ้มาก แต่หนังที่ดี(สำหรับผม) คือหนังที่ดูโดยไม่ต้องรุ้มากโดยไม่ต้องฉลาดมากแต่เราสามารถเข้าใจในนัยยะส่วนลึกที่หนังนำเสนอ(ไม่ได้เกี่ยวกับการยัดเยียด) ตัวอย่างเช่นสามารถทำให้คนดูเข้าใจธรรมมะโดยไม่ต้องใส่ตัวละครพระหรือทำเป็นหนังศาสนาที่คนส่วนใหญ่ตั้งแง่ว่าน่าเบื่อ ดังนั้นต่อให้หนังยัดเยียดขนาดไหนผมก็พร้อมมองข้าม(อ้าว...แล้วเมิงจะเอามาเป็นประเด็นทำไม) เพื่อเสพย์ความฉาบฉวยนั้น...เพื่อปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาในเวลานั้น...เพื่อคิดถึงหัวใจเด็กๆและหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่หนังนำเสนอ โดยไม่คิดถึงองค์ประกอบใดๆทางภาพยนตร์ ...นี่คือสิ่งที่ผมคิดได้หลังโดนซึนามิ(มันเกี่ยวอะไรก๊าน!!!)... ------------------------------------------------------------------------ คุณ doxday ... การพิมพ์ยาวๆคุยยาวๆ เนี่ยมันไม่ได้เกี่ยวกับการทะเลาะหรอกเน้อ - -" ก็ถ้าคุณพิมพ์สั้นๆแต่เป็นการพิมพ์แบบด่าพ่อล่อแม่ผม ผมก็พร้อมจะมีเรื่องกับคุณโดยไม่แบ่งวรรณะใดๆ(หญิงชายเราเท่าเทียมกันครับ) แต่หากคุณพิมพ์ยาวๆมา โดยแสดงความคิดเห็น รสนิยมส่วนตัว หรือบอกเล่าเรื่องราวที่เจอมา หรือมีเรื่องที่เก็บไว้ในใจบอกใครไม่ได้และอยากจะลองเกริ่นกับใครบางคนดู หรือกระทั่งมีปัญหาชีวิตที่คุณคิดว่ายากจะหาทางออก คุณก็ลองมาพล่ามในกระทู้นี้ดู(ซึ่งจุดเริ่มของกระทุ้นี้ก็คือแบบนั้นและประเด็นของกระทุ้นี้ก็คืออันนั้นแหละ...อันไหนวะ) ช่วงไหนไม่มีปัญหาก็เอารื่องรอบตัวมาพล่าม ช่วงไหนเจอปัญหา(ซึ่งดูเหมือนผมจะเยอะสุด) ก็หยุดเรื่องรอบตัวแล้วบ่นๆเรื่องปัญหาทิ้งไว้ ในนี้มีครบทั้งนักจิตวิทยา...ทั้งนักการทูต...ทั้งนักธุรกิจ...และพระเอกสุดหล่อ บางคนพร้อมจะแนะนำ(และนั่งอึ้ง) บางคนก็พร้อมจะเข้ามาอ่านก่อนจะพบว่าตรูช่วยอะไรไม่ได้ยังไม่โพสต์ดีกว่า(ไว้หานิทานน่ารักๆได้ค่อยโพสต์) บางคนก็จะหาแต่เรื่องเที่ยว(เป็นที่ปรึกษาให้ใครไม่ได้) ส่วนบางคนก็หางาน(อันนี้มันหาเรื่องใส่ตัวเอง) ...แจ๋วจริง ลองดิ!(ขอยืมสโลแกนทรูมูฟ)... ปล.ส่วนเรื่องห้องอื่นๆนั้นนอกจากสุทธิที่เล่นบลู แพลเน็ต ก็มีผมที่เล่น ศุภฯ บ้างเมื่อลิเวอร์พูลลงเตะ...แต่หากมีปัญหากะใครจะ 191 เรียกผมไปช่วยก็ได้นะ(ตอนอารมณ์ขึ้นมากๆผมก็ด่ากระเทยร้องไห้มาแล้วนะนั่น 555+ ภูมิใจ ภูมิใจ) ปล.2 ทำไมผมถึงรุ้สึกคล้ายๆว่าจะมีอยู่ 2 คนที่สะใจเวลาสุทธิกัดผมได้นะ ปล.3 จากข้อบนทำให้ผมสงสัยระดับความสัมพันธ์ของคนในกลุ่มบางคนนะเนี่ย อิอิ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 9 ก.ย. 51 12:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นายปลาฯ.... เร็ววว...เร็วๆเข้า.....อย่าให้เสียเชิงชาย( หน้าสวย )......เริ่มปฎิบัติการ...... ^ ^ ไม่คิดว่าผมจะ "เลือก" มั่งเรอะ -*- ล้อเล่นครับ...อันที่จริงบอกเลยว่าชีวิตนี้มีแฟนมาผมยังไม่เคยจีบใครเลย - -" อาศัยว่าพอนั่งในกลุ่มเพื่อนๆทุกคนจะกิ๊วก๊าวกันหมด จะมีผมนั่งเอ๋อๆอยุ่คนเดียวก็เลยเด่นกว่าคนอื่น(ซะงั้น) ดังนั้นจะว่าเจ้าชู้ก็ไม่ใช่หรอกนะ...(อ่ะๆๆๆ จะลากมารื่องนี้เฉยเลยนะ...ร้ายจริงๆคุณฝอย) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 9 ก.ย. 51 13:01:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เหอเหอ จะเล่าให้ฟังก็ได้ เรื่องมันเศร้า ชื่อเรื่อง อัศจรรย์วันทำงาน episodeสุดท้าย เมื่อฉันโดนไล่ออก -_-" ระยะเวลา 9 เดือนที่ผ่านมา doxdayตัวน้อยๆ(?) ได้ทำงานโลดแล่นอยู่ในวงการอสังหาริมทรัพย์อย่างขะมักเขม้น แต่แล้ว สิ่งที่องค์กรให้กลับมานั้น มีแต่ความน่าน้อยเนื้อต่ำใจ เช่น เดือนพ.ค.ก็แล้ว ค่าคอมฯของไตรมาสที่ 1 ยังไม่ออก แผนกของเราไม่เป็นที่รักใคร่ ผลประโยชน์ส่วนตัวของผู้ใหญ่ในองค์กรต้องมาเป็นภาระงานของเรา เป็นต้น งานหนัก ผลตอบแทนน้อย แถมยังเป็นcontractอีกต่างหาก สิ้นปีชาวบ้านชาวช่องเค้าได้โบนัสกัน 8-10 เดือน แต่เราได้แค่ทำตาปริบๆ ........... เย็นวันนั้น เมื่อdoxdayท้อแท้ในชีวิตการงาน เธอจึงกลับไปหาเพื่อนคนเดิมที่สนิทกันมากๆ นั่นคือ พันทิป.คอม อา....ในสภาวะการณ์แบบนี้ เราควรตั้งกระทู้ห้องสีลมสินะ  doxdayคิด doxdayได้พิมพ์ระบายความอึดอัดในใจ โดยที่ไม่ได้เอ่ยเอื้อนถึงบริษัทเลย(แค่บอกกว้างๆเองหงะ) และด้วยความที่มันมือไปหน่อยเธอจึงเขียนส่วนขยายเยอะมาก ชนิดที่ว่า คนนอกอ่านก็ไม่ได้รู้หรอก แต่ถ้าคนในอ่านนี่มัน...ใช่เลย! สองสัปดาห์ต่อมา ขณะที่doxdayกำลังง่วนกับงานอยู่นั้น ผู้บังคับบัญชาก็โทรมา ถามว่า doxdayไปตั้งกระทู้ไว้ใช่ไหม! (กรรม...รู้ได้ไงฟระ) เยสเซอร์ doxdayเองน่ะแหละ doxdayตอบตามความจริง เนื่องด้วยไม่ใช่คนชอบพูดโกหก(ใช้ล็อกอินด้วยนะ รู้งี้สมัครบัตรผ่านดีกว่า 55+) ผจก.หลังจากได้ฟังคำชี้แจงการกระทำแล้ว ได้แต่ส่ายหน้าแล้วบอกว่าเข้าใจ แต่วันรุ่งขึ้น doxdayถูกเรียกไปพบHRที่สนง.ใหญ่ทันที หลังจากการสาธยายยาวยืดและคุยเรื่องการทำงานกับHRกว่า 2 ช.ม. HRก็บอกว่า ทางเราได้ปรึกษาผู้ใหญ่แล้ว เราตัดสินใจว่า จะจ้างคุณออก .... คะพี่? หนูพูดไปตั้งสองช.ม.เพื่ออะไรคะพี่? ทำไมไม่บอกหนูตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันคะพี่? doxday คิดในใจ T T ทางเราเห็นว่า ในเมื่อคุณคิดเห็นแบบนี้กับบริษัทแล้ว มันแสดงถึงความไม่loyaltyกับบริษัท เราคงจะทำงานร่วมกันต่อไปไม่ได้ บลา บลา และมีผลทันทีในอีก 2 วัน(สิ้นเดือนพอดี) ==================== ที่doxdayเสียใจมากที่สุดในครั้งนั้น คือ เหมือนโดนผจก.หักหลัง เค้าพูดกับลูกน้องอย่าง กับHRอีกอย่างนึง โดยให้เหตุผลว่า ไม่อยู่ในสถานะที่จะพูดออกไปได้ ที่เสียน้ำตา มีเพียงเรื่องเดียว คือเจ็บที่โดนแทงข้างหลัง เดินออกจากตึกสนง.ใหญ่ย่านพระรามสี่ในคืนนั้น...ไม่เคยเสียน้ำตาให้เรื่องนี้อีกเลย กลับดีใจ ที่หมดสิ้นกันเสียทีกับภาระบ้าๆพวกนี้ ใครจะหาว่าเราเด็กขี้แพ้ก็ยอม การที่อยู่ในองค์กรที่ต่างคนต่างหาผลประโยชน์ใส่ตัวนี่ โคดเหนื่อย ก่อนหน้านี้ก็ตัดสินใจจะออกอยู่แล้ว แต่มีคนตัดสินแทนให้ ก็เลยไม่ลำบากใจอีกเลย จากคุณ : doxday - [ 9 ก.ย. 51 13:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ "(......ร้ายจริงๆคุณฝอย)" ^ ^ มันก็มีบ้าง.........{~_^} 5555555.... ปล. ขอโทษที่มัวเถลไถล...ไม่เขียนต่อซักที.....ขอโต้ด..... ต้องขอเวลารวบรวมสมาธิหน่อย..... ^_^ จากคุณ : สางฝอย - [ 9 ก.ย. 51 13:25:09 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ เราอาจจะเกิดมาเพื่อเข้าใจกันและกันเลยนะครับ เสียแต่ว่าที่ของผมนั้นรุนแรง ดุเดือด เชือดเฉือนกว่านี้เยอะ แม้จะไม่มีใครทำอะไรผมได้...แต่ผมก็ไม่สบายใจที่จะอยู่ที่นั่นอีกต่อไป เมื่อหมดใจเราก็แทบไม่ต้องตัดใจอะไร(แม้จะมีเหลียวไปมองข้างหลังบ้าง) แต่ที่แตกต่างมากกว่านั้น คือ...งานของผมมันหายากกว่างานของคุณเยอะ เพราะอะไรถึงมั่นใจ? ก็เพราะมันเป็นแบบนั้นน่ะสิ -*- ปล.ถ้าผมเป็นคุณ...ก่อนเดินน้ำตาตกผมจะกระซิบบอกกับใครก็ตามที่ไล่ผมออกว่า "ช่วงนี้อย่าเพิ่งเข้าอินเตอร์เน็ตนะจ๊ะ" จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 9 ก.ย. 51 13:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แล้วคุณฝอยจะมาปาดหน้าผมทำม๊ายยยยยยยยย ปล.ช่วงนี้จะไม่มีเทพ 3 ดาว อยู่กระทู้นี้จะขับเคลื่อนด้วย 1 หญฺง 1 ชาย ดังนั้นแนะนะให้พล่ามะไรยาวๆไว้ก่อนครับเพราะผมไม่ชอบพูดคนเดียวในกระทู้น่ะ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 9 ก.ย. 51 13:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ Doxday..... เราขอโทษนะที่ไปล้อคุณเล่น....เราไม่นึกว่าคุณจะพบเจอกับเรื่องแบบนั้น..... แต่คุณก็ผ่านมันมาแล้ว....ผ่านมาได้ค่อนข้างดีด้วย...(เท่าที่อ่านจากข้อเขียน....) แน่นอน.....ความรู้สึกที่ไม่ดีทั้งหลาย....มันต้องมีค้างคาอยู่ในใจบ้างเป็นธรรมดา...... แต่อย่างที่ใครๆก็บอกจนออกจะเฝือแล้ว....แต่มันคือความจริง.....ซึ่งนั่นก็คือ..... เวลาที่เดินผ่านไป....จะช่วยเยียวยาและทำให้ทุกอย่างค่อยๆคืนสภาพดังเดิม....... โดยเฉพาะสำหรับคุณแล้ว.....เราเชื่อว่าต้องทำได้เร็วด้วย...... เราว่าคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดี....และดูเข้มแข็งคนหนึ่ง..... ขอเป็นกำลังใจให้คุณนะ..... ^_^ จากคุณ : สางฝอย - [ 9 ก.ย. 51 13:35:49 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ โทษทีนะนายปลาฯ.....ไม่ได้ตั้งใจปาด..... มีผลงมีแผล...บาดเจ็บอะไรมากมั๊ย?..... จะราดด้วยทิงเจอร์......5555555555 จากคุณ : สางฝอย - [ 9 ก.ย. 51 13:39:09 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เวลาที่เดินผ่านไป....จะช่วยเยียวยาและทำให้ทุกอย่างค่อยๆคืนสภาพดังเดิม....... ^ ^ ขอเถียงๆๆๆๆๆๆ เวลาที่เดินผ่าน...ทำให้งบประมาณจากเงินเดือนบริษัทเก่าลดลงเรื่อยๆ ซึ่งเปนที่น่าเสียดายว่าอันที่จริงอยากอยู่คุยกับทุกๆคนต่อ...แต่ผมต้องออกไปธุระของคนตกงานอีกแล้ว(ทำไมถึงออกช้าจัง...ก็เป็นข้อดีของการอยู่ลาดพร้าวนี่แหละครับ) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 9 ก.ย. 51 13:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ฮ่าๆ ขอบบคุณมากจ้ะที่เป็นห่วง ไม่ได้เจอเรื่องร้ายเท่าไหร่เลย ก็เป็นประสบการณ์ที่ขำขันดีเหมือนกัน เดี๋ยวนี้เวลาเล่นเกมส์ซิมส์แล้วเลือกช้อยส์ผิดจนโดนไล่ออกก็ยังขำๆอยู่เลยว่า เฮ้ย...เหมือนชีวิตจริงเลยว่ะ เวลาที่เดินผ่านไป....จะช่วยเยียวยาและทำให้ทุกอย่างค่อยๆคืนสภาพดังเดิม....... ^ ^ ขอเถียงๆๆๆๆๆๆ เวลาที่เดินผ่าน...ทำให้งบประมาณจากเงินเดือนบริษัทเก่าลดลงเรื่อยๆ ^ ^ ใช่เลย เราได้เงินชดเชยกับเงินปลอบขวัญมาด้วยนะ แต่ไม่พออ่ะ กว่าจะได้งานก็นานมาก ช่วงนี้เลยจนกรอบไง เพราะที่ใหม่เพิ่งเริ่มงาน ยังจนอยู่เลย TT^TT จากคุณ : doxday - [ 9 ก.ย. 51 14:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้อ...ตอนนี้กระทู้นั้นไม่อยู่แล้วนะ สูญสลายตามการเวลา แต่อยากฝากกระทู้นี้หน่อย http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E6931312/E6931312.html ร่วมกันลงชื่อคัดค้านพรก.สัมปทานอุทยานแห่งชาติกับชาวBlue Planetนะจ๊ะ จากคุณ : doxday - [ 9 ก.ย. 51 14:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณพายฯจะไม่อยู่ คุณสางฯก็จะไม่อยู่กลับวันศุกร์ สุทธิก็จะไม่อยู่อ่ะฮับ เดินทางพรุ่งนี้ กลับอีกทีพุธหน้า แต่รอบนี้อาจจะแวบแวบเข้ามาคุยได้บ้าง ยังไงคุณdoxฯ ก็อยู่คุยเป็นเพื่อนวาฬฯไปก่อนและกันนะฮับ แต่ถ้าถ้าโดนวาฬฯลามปาม มาเลียปากก็บอกเลย เด๋วกลับมาจะชวนคุณพายฯ คุณสางฯ มาช่วยรุมจับไปทำซูชิวาฬ เอิ๊ก เอิ๊ก ไปดูหนังก่อน เด๋วดึกดึกกลับมาคุยด้วยยาวยาว(!!!) ลป.ไอ้วาฬฯผักกาดกระป๋อง เด๋วแม่ก็จับยัดเข้าตู้ฟรีซที่ไม่มีนาฬิกาซะเลย จากคุณ : asp_ash - [ 9 ก.ย. 51 15:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ ^ โหดจัง -_-* ว๊ายๆ ไม่ได้อ่านให้ดี หนีเที่ยวกันหมดทุกคนเลยหรอจ๊ะ จากคุณ : doxday - [ 9 ก.ย. 51 15:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ เราไม่ได้หนีเที่ยวนะ....ไปทำงาน..... นี่ก็ตื่นเช้าเชียวมาที่ทำงาน...ก่อนการเดินทางพอมีเวลาเลยเข้ามาเยี่ยม..... ************** ข้อแนะนำสำหรับหนุ่มวาฬกับสาวDox.....ช่วงนี้ระหว่างรองานใหม่.....แนะนำให้คุณ.... ไปเป็นชาวเกาะ....เกาะพ่อเกาะแม่ในเวลานี้....ก็น่าจะโอเคนะ.... จะน่ารักน่าเอ็นดู....ย้อนอารมณ์ไปสู่วัยเยาว์......ได้ใช้เวลาช่วงนี้คลอเคลียอยู่ใกล้เขา....อบอุ่นๆ พ่อแม่จะรู้สึกดี....ที่มีลูกๆอยู่ใกล้ (ไม่เถลไถลไปไหนไกลได้เพราะกระเป๋าตังค์ไม่อำนวย อิอิ) และเขานั้นจะรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่า ที่ยังสามารถปกป้องคุ้มครอง และยังคงเป็นที่พึ่งให้คุณได้เสมอ... แต่อย่าก็นานเกินไป....เพราะอารมณ์เอ็นดูจุ๊จิ๊.....อาจเปลี่ยนเป็นอารมณ์อยากเขกหัวหรือดีดให้กระเด็นไปไกลๆได้.....อันนี้ก็ขอเตือนไว้ก่อน...... 5555555555555 ************** เอ้าต่อๆ...... .....ประตูรถเก๋งสีดำคันยาว เปิดออกพร้อมๆกัน..... คันแรกนั้นผู้ที่ก้าวลงมา เป็นชายแก่อายุราว70 ปี ยังคงเดินเหิรได้ดี..... คันที่สอง....เป็นผู้เฒ่าชายที่ต้องนั่งรถเข็น อายุราว 80-90 ปีได้.... ที่ก้าวออกมาจากรถคันที่สาม...เป็นชายเช่นเดียวกันอายุพอกันกับชายคนแรกหรืออ่อนปีกว่าเล็กน้อย..... หัวหน้าแคมป์เข้าไปต้อนรับและรายงานให้ทั้งสามรับทราบว่า เด็กทุกคนผ่านการทดสอบด่านความต้านทานต่อพิษ.... และชักชวนให้เดินกันมารวมกันที่เนิน...เพื่อมองออกไปที่ลานหญ้าที่เด็กเล่นกันอยู่.... และชี้ชวนกันเลือกว่าจะเอาคนนั้นคนนี้.....หัวเราะพอใจกันเป็นที่สนุกสนาน.... ระหว่างนั้นเอง...เทมปุระคุง และโออิชิซัง ก็วิ่งหยอยๆขึ้นมาทักทายคนแก่ทั้งสาม.... โออิชิ ที่ค่อนข้างอ่อนแอแต่มีความสามารถด้านการวาดรูป...ได้มอบรูปวาดให้กับคนที่นั่งรถเข็น... ทั้งคู่รู้สึกซาบซึ้งที่ได้ความกรุณาจากผู้อวุโสในการมาทัศนศึกษาครั้งนี้.....แล้วเด็กก็วิ่งจากไป... ชายแก่ที่นั่งรถเข็นรู้สึกพอใจมากกับภาพวาดและแจ้งกับทั้งหมดว่า..... ชั้นจองคนนี้ๆ....คนอื่นยังแข็งแรงกว่าฉันต้องให้ฉันเลือกก่อน....( อุแม่เจ้า....ใจหนอใจคน)..... หัวหน้าแคมป์แจ้งว่าพรุ่งนี้จะมีการทดสอบความแข็งแรงทางร่างกาย...ด้วยการปีนเขา.... เมื่อรับทราบและพึงพอใจกับสินค้าแล้ว.....ชายแก่ทั้งสามก็เดินทางกลับไป...... รุ่งขึ้น....ทั้งเด็กและผู้ปกครองก็ออกเดินขึ้นภูเขา....บททดสอบอีกอย่างของงานนี้..... ระหว่างทางพ่อแม่ก็มีการซักถามว่าถ้าบางคนไม่ผ่านการทดสอบจะเป็นยังไง?... ได้ความว่า....เงินทั้งหมดจะคงเดิม ถึงบางคนจะไม่ผ่านก็ตาม....เงินจะหารเฉลี่ยไปตามจำนวนคนที่เหลือ ( ถ้าเหลือน้อย เงินก็จะได้มาก )..... ทำเอาบางคนตาลุกและเริ่มเล็งเห็นว่าพวกนี้คือคู่แข่งที่น่าจะกำจัดซะให้สิ้น..... ระหว่างการปีนเขาที่ดูเผินๆเหมือนกับเป็นการปิ๊กนิค....เพราะเด็กๆก็วิ่งเล่นกันไป (ตอนนั้นยังไม่นึกเอะใจกัน)...พ่อแม่ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร....ก็ยิ้มแย้มสนุกสนานกันดี.... มีอยู่ตอนหนึ่งที่ พ่อเลี้ยงนักเล่นการพนันของเด็กหนุ่ม โชหยุคุง กับแม่ที่แอ๊บสวยตลอดเวลา ของ ทาริยากิ... ได้ไปนัั่งคุยกันและไอ้พ่อบ้ากามคนนั้นก็เข้าปล้ำ...แม่คนนั้นก็ขัดขืนน่าดู ไม่ยอมๆ..... ระหว่างนั้นเอง....โทรศัพท์ก็ดังขึ้น....... ต้องขอโทษต้องหยุดแค่นี้ก่อน.......แล้วจะมาเล่าต่อ.... จากคุณ : สางฝอย - [ 10 ก.ย. 51 07:15:41 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จากกระทู้ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6979615/A6979615.html คำถามของคุณ doxday (วันนี้มีแต่เรานะจ๊ะ) "ความคิดเห็นที่ 14   ตราบใดที่ยังขายได้ เพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องพัฒนาหรอ - -" ตราบใดที่สบู่ยี่ห้อนี้ยังขายดี เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องพัฒนาสูตรใหม่ๆด้วยรึเปล่า บทโทรทัศน์ถือเป็นศิลปะแขนงหนึ่งซึ่งหาคนเก่งๆยากนะ ทำไมไม่มีใครคิดจะท้าทายตัวเองด้วยการเป็นคนคุณภาพกะเค้าบ้าง จากคุณ : doxday " มาๆ ผมจะเล่าอะไรให้ฟัง(อ่าน) เรตของรายได้จากการเขียนบทบะครนะครับ หากเราขายเป็นพลอตราคาจะอยู่ที่ 1 แสนบาทเป็นมาตรฐาน(ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับการตกลง+ชื่อเสียงผู้เขียน) หากเราเขียนเป็นเรื่องทั้งเรื่องราคาเฉพาะมือใหม่จะตกอยุ่ที่ตอนละ 15000 บาท( 1 ตอนสำหรับดาราคือ 1 วันที่ฉาย 1 ตอนสำหรับดารานับตามเบรคโฆษณา  อีกทั้งดารายังมีรายรับจากการ "ปรากฏตัวในฉากนั้นๆ"ยกย่อยออกมา) หน้าที่หลักของคนเขียนบทละคร(ไทย) ก็คือ 1. เมิงนอนอยุ่กับบ้านนั่นล่ะ แล้วเขียนๆส่งเมลไปที่บริษัท 2. เขาสั่งให้แก้ก็แก้ๆไป เช่น วันนี้ดารา ก. ทำตัวไม่ดี เจ๊สั่งให้ลดบทยัยนี่ลง(รายได้ลดลง) คนเขียนบทก็แก้ให้ยัยนี่ขาหักอยู่แต่ในโรงพยาบาลสักพัก(ให้มันหายหัวไป) 3. วันศุกร์ไปรับเชคที่บริษัท เอาล่ะคุณ doxday ทีนี้ให้คุณ(เพราะมีแค่เรา...เหงา) ลองวิเคราะห์ดูเกี่ยวกับเงินที่สะพัดของวงการทีวี ด้วยสมมุติฐานของผมเอง "เมื่อละครมีคุณค่าในเชิงธุรกิจ...มันจึงไร้คุณค่าทางศิลปะ" คุณคิดเห็นปรเด็นนี้อย่างไร...จะรอคุณมาตอบแล้วจะอธิบายต่อ(เพราะไม่มีคนคุยกะพ๊มมมมมมมมม) วงจรอุบาทว์ไม่ใช่เรื่องตลก(ไม่งั้นตรูก็นั่งเขียนบทละครสบายไปแล้วล่ะ) ปล.ผมไม่ชอบตอบเรื่องแบบนี้ในหน้ารวมครับ...พวกง่าวมันเยอะขี้เกียจคุยกะแง่ง จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 10 ก.ย. 51 08:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ^ ^ อยากได้ไอ้ตัวนี้ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 10 ก.ย. 51 08:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 และนี่คือตัวอย่างว่าทำไมละครไทยไม่พัฒนา http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6980005/A6980005.html ดูตรง คห.ที่บอกว่า "ดูหน้าน้องเต้ย" "ดูน้องเต้ยน้องพีค" อะไรพวกนี้ให้ดีๆนะ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 10 ก.ย. 51 09:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มะ...ไม่มีใคนตอบเลย - -" โอ้วววววววววววววววววววว จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 10 ก.ย. 51 22:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาแล้วๆ โทษทีๆ เมื่อวานงานเข้า - -" ไอ้ตัวเจ้าแมวมีปีก(ของจริง)ตัวนั้นก็น่ารักดีนะ เสียแต่ที่บินไม่ได้เท่านั้น แต่แบบว่า แมวมีปีกของคุณปลาวาฬฯน่ารักกว่าหงะ อิอิ ================= ที่วันนั้นตั้งกระทู้ขึ้นมาซึ่งนานๆทีจะตั้งเนี่ย เพราะอึดอัดใจมาก แล้วยิ่งแปลกใจมากขึ้น ว่าบทละครไร้สาระพวกนี้ แทบไม่มีผลอะไรกับเรตติ้งละครเลย บทสั่งสอนสังคมแบบ...ไม่มีศิลปะ กลับทำให้คนมาบอกว่า ละครเรื่องนี้ดีนะ สะท้อนปัญหาสังคม อะไรเทือกนั้น อย่างอุบัติรักข้ามขอบฟ้านี่...คือไม่เข้าใจว่าพิงเค้าต้องการสื่อสารอะไรกับคนดูหรอ เจ้าของเค้าโครง เขียนบทเอง กำกับเอง แล้วเละตุ้มเป๊ะแบบเนี้ยอ่ะนะ เสียดายดาราที่ทุกๆคนเข้ามาบอกว่า ดูหน้าอย่างเดียว ดีน้องพีค ดูน้องเต้ย ฯลฯ ถ้าบทดีกำกับดี ก็จะกลับกันเลย "วันนี้น้องพีคเล่นดีจริงๆเลย ดูแล้วสะเทือนใจมาก คำพูดแต่ละคำทำเราน้ำตาไหล แถมยังสวยอีกต่างหาก!" (หตุการณ์สมมติไม่เกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด) ไม่รู้ปลาวาฬได้ดูรักสามเศร้ารึเปล่า พีคเล่นได้ศพมากๆเลย ชอบ แล้วรู้สึกว่าสวยกว่าการที่มาทำสวยในทีวีซะอีก(ซึ่งหลังๆสวยแบบนกแก้วมากๆ - -" ) ดูแล้วเข้าถึงตามไปด้วยเลย กลับกันนะ ภาพยนตร์ก็เป็นพาณิชย์ศิลป์เหมือนกัน มีมากมายที่ทำมาเพื่อขายอย่างเดียว แต่ก็ยังมีอีกมากที่ทำเพื่อศิลปะ แต่ละครกลับเทไปทาง"ขยะ"ซะมากกว่า สุดท้าย อยากบอกว่า หนังไทยที่ผิดหวังสุดขีดในการดู คือ โคตรรักเอ็งเลย (หวังเต็มร้อย ได้กลับมาติดลบ) มีบางช่วงถึงกับรำพึงว่า กรูไม่ดูแล้วหนังไทย T  T แมร่งหลอกคนไทยด้วยกันเอง =================== ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไร ใจนึกถึงแต่ฉากเปิดของเรื่อง Conspiracy Theory ที่พระเอกแอบดูนางเอกจากรถแท็กซี่แล้วหาคลื่นวิทยุที่นางเอกร้องตาม ถ้าเป็นสมัยนี้ นางเอกคงฟังIPOD Can't take my eyes off you...... จากคุณ : doxday - [ 11 ก.ย. 51 09:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เซ็งโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณฝอยนะคุณฝอย!!! ทำไมไม่สมัครล็อคอินให้มันรุ้เรื่องรู้ราวกันไปเลย(วะ) เวลาจะด่าพวกบัตรผ่านจะได้ด่าได้สนิทปาก ว๊อยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เกรียนเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เด๋วอารมณ์ดีค่อยว่ากัน -*- ไอ้ @#$%^&*@#$%^&*!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 11 ก.ย. 51 12:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ใช่ที่ทะเลาะกับบัตรในกระทู้ไก่ มีสุขรึเปล่า(เรื่องกีฬาอะไรสักอย่างน่ะ - -" ) ใจเย็นๆเน้อ...บัตรผ่านก็อย่างเงี้ย(เอ๊ะยังไง...ป่าวนะคะคุณสางฝอย - -") ส่วนมาก บัตรผ่านก็คือด้านมืดของล็อกอินนั่นแหละ ทำใจให้สบายนะจ๊ะปลาวาฬ จากคุณ : doxday - [ 11 ก.ย. 51 17:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พิง ลำพระเพลิง...เราไม่ต้องสงสัยอะไรในตัวเขามากมายหรอกครับ คนนี้เขาเข้าใจโลกดี...จากบทสัมภาษณ์ผ่านตาที่ไหนสักแห่ง ประมาณว่า "ผมเขียนบทละครเลี้ยงชีพ แต่ผมเขียนหนังสือเลี้ยงความฝัน" ดังนั้นเมื่อใช้คอนเซปต์แบบนี้อย่างชัดเจนในตัวเองมากๆ ผลก็ออกมาอย่างที่เห็นนั่นล่ะ เขาคือนักเขียนไอเดียบรรเจิดคนหนึ่งของประเทศ...อีกด้านหนึ่งเขาคือคนเขียนบทโทรทัศน์ที่พร้อมขายวิญญาณนักเขียนเพื่อ "เงิน" (อันนี้เขาบอกเองครับ) แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจาก ผู้กองยอดรัก ยอดรักผู้กอง รู้มั้ย... เขากลายเป็นคนเขียนบทละครที่มีเรตค่าเรื่องแพงที่สุดในประเทศ...ตอนละ 3 หมื่น (ไม่แน่ใจว่าละครมีกี่ตอนจบ ก็คำนวนเอาเลยครับ) แล้วสงสัยอะไรล่ะครับกับ "อุบัติรักข้ามขอบฟ้า"...ส่วนผมก็อย่างที่บอกล่ะครับ "ไม่เคยดู" -------------------------------------------------------------- เห็นพูดถึงน้องพีคสุดโทรมใน รัก/สาม/เศร้า แล้วคุณประทับใจ ก็จะเล่าเกร็ดเล็กๆน้อยๆคุยขำๆให้อ่านเพลินๆ วงการภาพยนตร์ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 นี่ซบเซาสุดๆครับ ด้วยว่าเพิ่งเสร็จสิ้นสงครามมาหมาดๆ มีบางประเทศที่เสียหายยับเยินจนประชาชนแทบหมดอาลัยตายอยากในชีวิต และ 2 ประเทศที่เสียหายหนักนั้นรวมไปถึง "อิตาลี" และ "ฝรั่งเศส" แต่ให้บังเอิญว่าทั้ง 2 ประเทศนี้เป็นประเทศแห่งศิลปะ(ตรงนี้เสริมนิด..."ศิลปะ" คำนี้เราจะใช้เมื่อจบประโยคและไม่มีคำอื่นๆต่อท้ายเช่น "ผมรักศิลปะ"   ส่วนอีกคำหนึ่งคือ "ศิลป" อ่านออกเสียงเหมือนกันแต่จะใช้เมื่อยังมีคำอื่นอยู่ท้ายประโยคเช่น "ผมว่าศิลปนั้นมีมากมายหลายแขนง"...คือเขียนต่างกัน ใช้ได้ 2 แบบ แต่อ่านเหมือนกัน...ตรงนี้คนสับสนเยอะ) พวกเขาจึงคิดว่าศิลปนั้นจะช่วยเยียวยาสภาพจิตใจที่บอบช้ำได้ และศิลปแขนงหนึ่งที่พวกเขาเล็งเห็นก็คือ "ภาพยนตร์" แต่จะทำภาพยนตร์ในยุคที่เศรษฐกิจดิ่งเหวอย่างนั้นได้อย่างไร พวกเขาไม่มีอุปกรณ์ที่ดี ไม่มีงบประมาณถ่ายทำ ไม่มีนักแสดง...แล้วเขาจะทำภาพยนตร์ได้อย่างไร งั้นก็ไม่ต้องง้ออะไรทั้งสิ้น!...พวกเขาไม่มีอุปกรณ์ก็ขอแค่กล้อง 1 ตัวเท่านั้น แสงไม่ต้อง...ไม่มีไฟจะจัด ใช้แสงธรรมชาตินี่แหละ นักแสดงไม่มีเงินจ้าง...ก็ไม่เอา ตัวละครเป็นหญิงหม้ายอายุ 35 ก็เอาหญิงหม้ายอายุ 35 ตัวจริงนั่นล่ะมาเล่น ความดิบที่ใช้ถ่ายในตอนนั้นเกิดเป็นยุคสมัยแห่ง "นีโอเรียลลิสติก" (อ่อนภาษาอังกฤษอ่ะขออภัย) ซึ่งหนังยุคนั้นเราจะได้เห็นความดิบอันเป็นเสน่ห์ของหนังประเภทนี้ ต่อให้คุณเป็นนางเอกแต่ถ้านางเอกเป้นแม่ลูกสาม คุณก็ควรจะมีร่างกายที่อ้วนอวบ หน้าตาต้องหยาบกร้านเพราะคุณต้องทำงานหนัก...ไม่มีหรอกครับนางเอกที่เป้นคุณแม่ลูกสามแล้วยังหุ่นเช้งกระเด๊ะ ผิวพรรณนวลผ่องทั้งๆที่บ้านก็ออกจะยากจน ช่วงนั้นอาจจะเรียกได้ว่าเป็นยุคทองของศิลปโดยแท้จริง เพราะศิลปคือยารักษาใจขนานเอก เรามีศิลปและภาพยนตร์ "อิมเพรสชั่นนิสต์" เกิดขึ้น เรามีช่วงเวลาแห่งการ "ใช้สมองสร้างสรรค์" เพราะ "ไม่มีเงินให้ใช้" ดังที่ใครสักคนในวงการฮอลลีวู้ดกล่าวไว่ว่า "เมื่อเงินน้อย...เราก็จะใช้สมองมากขึ้น" นีโอเรียลลิสติกมีอายุรวมประมาณ 10 ปีก่อนจะตายจากโลกภาพยนตร์อย่างรวดเร็ว ปล. เขียนจากความทรงจำ ข้อมูลผิดพลาดก็ขออภัยนะจ๊ะ ถ้าสนใจก็ลองไปหาข้อมูลดู จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 11 ก.ย. 51 18:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มารับความรู้ใหม่เรื่องการอ่านและเขียนคำว่า ศิลปะ จากคุณ : asp_ash - [ 11 ก.ย. 51 19:20:42 ]

ความคิดเห็นที่ 34 "เปิดโลกพิศวงของไอ้หนุ่มตกงานปลาวาฬภูเขา" ...วันนี้ฝนตกพรำๆทั้งวัน... รู้มั้ยว่า "ฝนตก" มีอิทธิพลกับความทรงจำของผมมากมายขนาดไหน(ไม่นานเพิ่งบอกไปว่าฤดูหนาวมีอิทธิพลต่อความรู้สึก ) ระหว่างรอคุณฝอยมาเล่าต่อ...ก็เลยนั่งย้อนรำลึกถึงเมื่อครั้งยังเยาว์เล่นๆ... สนใจจะรำลึกกับผมมั้ย... 1... 2... ....................................... ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช วันที่ 15 มกราคม เป็นวันที่เด็กคนหนึ่งลืมตาตื่นขึ้นมาดูโลก   ท่ามกลางความยินดีปรีดาของบรรดาญาติๆทุกคน แม้จะเป็นหลานคนที่ 2 แต่ผมก็เป็นหลานชายคนแรกของพ่อเฒ่ากับแม่เฒ่า(ตา-ยาย)...ดังนั้นจะแปลกอะไรหากผมจะเปรียบการดูแลของสองตายายคู่นี้ว่า "เลี้ยงหลานอย่างกับราชา" ก็เล่นตามใจผมไปซะทุกอย่าง อยากกินอะไรอยากไปเที่ยวที่ไหน ผมจะเกเรอย่างไรใครๆก็ห้ามแตะ อย่างกับว่าหลายชายคนนี้เป็นลุกเทวดามาจากไหน ครอบครัวผมที่ใต้เป็นครอบครัวใหญ่ ผมอยู่กับพ่อเฒ่าแม่เฒ่าและบรรดาน้าๆก็รวมสิบกว่าคนเข้าไปแล้ว ดังนั้นโลกของผมจึงไม่เคยเหงา โลกของผมไม่เคยเงียบ และโลกของผมก็มีแค่นั้น ผมเป็นเด็กเลี้ยงง่าย...น้าๆมักจะเล่าว่าตอนเด็กๆนั้นเวลาเขาอุ้มผมไปวางไว้ตรงไหน ก็มั่นใจได้ว่าอีก 2-3 ชั่วโมงต่อมาผมก็จะนั่งอยุ่อย่างนั้น...แต่แหม...ผมจำความได้แล้วนะครับตอนนั้น...ผมไม่ได้นั่งเฉยๆสักหน่อยเหตุที่ผมไม่ไปไหนเพราะผมกำลังง่วนกับการเพ่ง "กล่องไม้ขีดตราพญานาค" อยู่ต่างหาก ผมเลื่อนกล่องไม่ขีดเข้าๆออก พลิกไปพลิกมาได้ 2-3 ชั่วโมงโน่นแหละ...พวกผู้ใหญ่ไม่เข้าใจหรอก ผมเป็นเด็กดื้อก็เพราะพ่อเฒ่ากับแม่เฒ่าตามใจเหลือเกิน แม้ว่า "ยายผิว" คุณยายข้างบ้านจะใจดีกับผมและมักจะให้ขนมผมกินบ่อยแค่ไหน...แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะต้อง "ขโมย" แกกินเป็นประจำ นัยว่าขนมที่ขโมยมามันอร่อยกว่าปกติมากมายนัก แม่เฒ่าของผมเป็นคนทำอาหารได้อร่อยระดับเชฟชนบท ทุกวันเสาร์จะมีตลาดนัดแม่เฒ่าจะทำหมี่ผัดไปขาย และขายหมดอย่างรวดเร็ว แม่เฒ่าทำแกงส้มปลานิลอร่อยที่สุดในโลกครับ และเพราะอร่อยขนาดนั้นผมจึงกินเผ็ดได้ตั้งแต่เด็ก เวลาใครๆถาม "ย่ากกิ่นไร่" (อยากกินอะไร) ผมจะตอบอย่างอัตโนมัต "ปล่าแก๊ง" (ปลาแกง...หมายถึงแกงส้มปลานั่นล่ะ) แล้วจะต้องเป็น "ปล่าแก๊ง" ที่แม่เฒ่าทำเท่านั้นด้วยนะ พ่อเฒ่าเป็นคนใจอ่อน...แม้ผมจะซนจะทำตัวดื้อยังไงพ่อเฒ่าก็ไม่เคยตี อย่างมากก็โมโหแล้วตวาดแว้ดๆ พอผมทำหน้าจ๋อยก็อุ้มไปเดินเล่นซะอย่างนั้น...แล้วแบบนี้ผมจะสำนึกมั้ยนี่   และพ่อเฒ่านี่เองคือเคล็ดลับฟันสะอาดแข็งแรงของผม   พ่อเฒ่าเป็นคนแรกและคนเดียวที่จับผมแปรงฟันตั้งแต่ฟันซี่แรกงอก(อย่าคิดว่าผมจำไม่ได้) ตอนนั้นพ่อเฒ่าแปรงให้ โอ้โห...แสบไปทั้งปาก แต่เพราะเหตุนั้น จนถึงวันนี้ผมยังไม่เคยเข้าใจความรุ้สึกของคนปวดฟันเลยสักครั้ง น้าผมออกแนวขี้แกล้ง(น้าที่เหตุการซึนามินั่นล่ะ) เวลาป้อนข้าวให้ผมเขาจะแกล้งตลอด   ตัวผมนั้นจะไม่ยอมกินข้าวหากคำที่ป้อนไม่มีกับ...น้าผมก็แกล้งโดยการตักข้าวแล้วชี้ให้ดูว่ามีไข่เจียวอยู่นะ...พอน้าเอาข้าวเข้าปากเขาก็จะแอบเอานิ้วเขี่ยไข่ให้หล่นลงจากช้อนแล้วป้อนข้าวเปล่าผม ไอ้ผมก็กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่รุ้เลยว่านั่นคือข้าวเปล่า...น้าบอกว่า "ไข่ครึ่งฟองป้อนข้าวแกได้ 2 ชามใหญ่ๆ" แสบมาก... -*- น้าคนอื่นๆ ที่ไม่ได้เอ่ยถึงไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่นับญาตินะครับ เพียงแต่เวลานี้มันจะตี 3 เข้าไปแล้วถ้าต้องบรรยายทุกคนก็ไม่ต้องนอนกันพอดี ผมชอบทิวทัศน์ที่นครฯมาก...หลังฝนตกในเดือน 10 เราจะเป็นถนนเป็นสีดำ ต้นเงาะที่เรียงราย 2 ข้างทางนั้นเขียวชะอุ่ม แล้วยังจะมีสีแดงของผลเงาะมาแซมเป็นช่วงๆ ผมว่ามันดูเหมือนผลงานมาสเตอร์พีชของสุดยอดศิลปินผู้หนึ่ง...ศิลปินที่ "ชื่อธรรมชาติ" เดินตรงไปที่หน้าบ้านของผมจะพบเส้นทางเล็กๆทอดยาวสุดสายตาโดยมีคูน้ำเล็กๆที่มีต้นเตยกั้นอยุ่ตัดกับเส้นขอบฟ้า ระหว่างกอเตยสูงท่วมหัวนั้นมีสะพานอยุ่ตรงกลาง ผมชอบเดินที่ถนนสายนั้นตอนพระอาทิตย์กำลังตก มองไปทางขวามือก็จะเห็นทุ่งนาที่กลายเป็นสีทองเพราะแสงของดวงอาทิตย์ ทั้งท้องฟ้าและทุ่งนาเป็นสีเดียวกัน...ผมจะเดินไปจนถึงสะพานและเดินกลับเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า...โรแมนติกตั้งแต่ 2 ขวบเลยเรา... เพื่อไม่ให้ภาพ "เด็กนรก" ฝังใจของทุกคนดังนั้นผมขอผ่านเรื่องวีรกรรมเวรๆของผมอาทิเช่น ขโมยขนม(บอกไปแล้วนี่หว่า) ด่าฉอดๆตั้งแต่เด็ก หรือแม้กระทั่งฉี่ใส่จานข้าวแม่เฒ่า(โอ้ เวรกรรม) เพราะมันจะทำให้ภาพพจน์ของผมเสื่อมเสีย(ไม่เหลือแล้วล่ะปลาวาฬฯเอ๊ย) ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่เวลากินข้าวก็จะกินพร้อมๆกันล้อมวงใหญ่ ใครมีเรื่องอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง มีทะเลาะกันบ้างตามประสามากคนมากความ โดยเฉพาะผมกับน้า(เจ้าประจำ) จะเป็นมวยคู่เอก ผมกับเค้าทะเลาะกันบ่อยมาก บ่อยเพราะผมเอาแต่ใจมากๆและเค้าเองก็มั่นใจในตัวเองมากๆว่าในเมื่อคนอื่นยอมผมแล้วเขาก็ไม่มีความจำเป้นใดๆต้องยอมผมอีกต่อไป ผมเถียงไม่ทัน ผมด่าไม่ไหวผมก็ครุบ ดึงผม ทึ้งหัว หยิก :-)น้ำลาย(ถ่อยไปมั้ยวะเรา) ฯลฯ...สงครามย่อมๆของผมกับเค้ากินเวลาหลายปีมากๆ แต่พอไม่มีเค้าอยู่ด้วยผมล่ะโคตรเซ็ง... แต่ผมก็ไม่เคยเหงาเลย โลกเล้กๆของผมมีอยู่เท่านั้น...ผมคือราชาตัวน้อยๆของทุกคน จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมเห็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งเดินข้ามสะพานเล็กๆหน้าบ้านเข้ามา ในมือของผู้หญฺงคนนั้นมีรองเท้าเล็กๆสีแดงคู่หนึ่ง...พวกเค้าแต่งตัวตลก...ทำไมใส่เสื้อผ้าแบบนั้นผมไม่เข้าใจเลย จำไม่ได้ว่าใครเป้นคนพูดว่า "ไหว้สิ คนนี้เป็นพ่อ...คนนี้เป็นแม่..." ผมไม่รู้จักหรอกครับอะไรคือพ่ออะไรคือแม่ ผมไม่เคยได้ยิน ผมรู้จักแต่พ่อเฒ่ากับแม่เฒ่า แล้วอยู่ๆมาให้ผมไหว้พวกเค้าน่ะนะ...ผมจะทำได้ยังไงผมกลัวพวกเค้าจะตาย และแม้ว่านั่นจะเป็นครั้งแรกที่ผมถูกสั่งให้เรียก "พ่อ"  และ "แม่" คำศักดิ์สิทธิ์ของลูกทุกคน   แต่กว่าผมจะเรียกพวกเขาแบบนั้นเวลาก็ผ่านไปแล้ว 7 ปี... พวกเค้าเข้ามาคุมคามชีวิตผมแท้ๆ... -------------------------------------------------- ปล.จะเล่าสั้นๆนะเนี่ย...เผลอยาวอีกแล้ว -*- จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 03:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตื่นมาด้วยอาการเศร้า เข้ามาอ่านไปก็ยิ้มตาม แล้วก็แอบหวิวหวิวข้างในยังไงไม่รู้ จากคุณ : asp_ash - [ 12 ก.ย. 51 09:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ^ ^ นายปลาฯ.... ในความเห็นบางส่วนใน คห.ที่ 32....ที่คุณเขียนถึงการใช้คำว่า " ศิลปะ " เราว่าคุณคงจะเข้าใจไขว้เขวกับการใช้คำๆนี้ อยู่นะ..... เราจึงขออนุญาตแย้งข้อมูลเรื่องคำว่า " ศิลปะ " " ศิลป" " ศิลป์ " .....ตามที่เราเข้าใจและเคยร่ำเรียนมา..... ศิลป์ เป็น คำภาษาบาลีสันสกฤต....เมื่ออยู่โดดๆ และต้องการให้อ่านว่า " สิน " จะใส่เครื่องหมายทัณฑฆาต มีรูปดังนี้ " ์ " เพื่อฆ่าเสียงท้ายของคำนั้นๆ อักษรตัวนั้นๆจะถูกเรียกว่า " ตัวการันต์ " ในกรณีนี้ "ป์" จะไม่อ่านออกเสียง ศิลป จะใช้ในกรณีที่มีคำมาต่อท้ายเพื่อรวมกันเป็นคำใหม่ เช่น ศิลปศึกษา อ่านว่า สิน-ละ-ปะ-สึก-สา ศิลปกิจ อ่านว่า สิน-ละ-ปะ-กิด ศิลปศาสตร์ อ่านว่า สิน-ละ-ปะ-สาด ...........ฯลฯ ( การอ่านในลักษณะนี้เรียกว่าการอ่านแบบ " เรียงพยางค์ " ซึ่งเป็นการอ่านคำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤต ) การรวมเป็นคำในกรณีนี้เรียกว่า คำสมาส....คือการเอาคำสองคำมาวางชนกัน ติดกัน เพื่อสร้างคำใหม่ อีกกรณีในการรวมคำอีกรูปแบบหนึ่งนั้น เช่น ศิลป + อากร รวมกันเป็นคำใหม่ว่า " ศิลปากร " หมายถึง หมู่ กอง ที่เกิด บ่อเกิด ด้านศิลปะ ศิลปากร อ่านว่า สิน-ละ-ปา-กอน การรวมคำในกรณีนี้ เรียกว่า " คำสนธิ "...... เป็นการรวมเอาคำสองคำเข้าด้วยกัน โดยมีการเปลี่ยนแปลงรูปคำไป ในกรณีนี้ "อ" ของคำว่า "อากร" ลดรูปแล้วนำอักษรตัวท้ายของคำแรก คือคำว่า " ศิลป" ซึ่งก็คือ "ป" มาสวมแทนตัว "อ" เป็นต้น " ศิลปะ " เป็นคำที่ใช้ในกรณีที่ต้องการให้อ่านออกเสียงว่า สิน-ละ-ปะ เมื่อเป็นคำโดดๆ ตัวอย่างเช่น..... " การเรียนการสอนด้านศิลปะในปัจจุบันนี้พัฒนาไปมากพอควร " หรืออาจใช้ว่า "...ด้านศิลป์ในปัจจุบัน...." แต่จะไม่น่าจะใช้ว่า "...ด้านศิลปในปัจจุบัน..." ซึ่งควรจะมีการประวิสรรชนีย์ คือ " ะ " เมื่อจบคำ สรุปว่า ไม่น่าจะมีการใช้คำว่า " ศิลปะ " ในการจบประโยคเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งนั่นหมายถึงไม่น่าจะมีความข้องเกี่ยวกันในการเปลี่ยนแปงรูป หรือ การใช้คำๆนี้เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงรูปประโยค... เราจึงอยากจะติงในเรื่องนี้ไว้ เพราะอาจมีการเข้าใจกับข้อมูลดังกล่าวคลาดเคลื่อนได้..... ( ทั้งนี้ถ้าให้บังเอิญมีผู้รู้ด้านภาษาไทยอย่างถ่องแท้ผ่านเข้ามา....ได้โปรดช่วยกรุณาชี้แนะด้วยเถิด.... ถือว่าเป็นวิทยาทาน ) ========= ส่วนเรื่องที่เล่าค้างอยู่นั้น....ขอติดไว้ก่อนนะแล้วจะรีบหาเวลามาเล่าต่อ....ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง..... ขออภัยไว้ก่อน........ จากคุณ : สางฝอย - [ 12 ก.ย. 51 12:13:10 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ^ ^ ผมจำมาจากครุลิลลี่ในการการอะไรไม่รู้ตอนเย็นๆช่อง 7 หรือเปล่าไม่แน่ใจ ซึ่งเป็นการจำแบบง่ายๆตามสไตล์ครูลิลลี่ อาจมีข้อมูลไม่ครบหรือผิดพลาดก็ขออภัย ณ ที่นี้(แต่มันก็ใกล้เคียงนะเออ...) เพราะอาจจะเป็นที่ผมเองไม่ได้ตั้งใจจะดู(เปิดทีวีให้มีเสียงแค่นั้นอ่ะ) ที่สำคัญในนี้คงไม่มีใครผ่านมาหรอกครับดังนั้นคนชี้แนะนอกจากคุณฝอยก็คือคุณฝอยในเวอร์ชั่นพจนานุกรมมาเอง 555+ ขอไปต้มมาม่าแปป ปล.ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ...เอามาม่าสักซองมั้ยเด๋วต้มเผื่อ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 51 12:44:44 จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 12:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ระหว่างรอคุณฝอยว่าง... งั้นก็มาอ่านเรื่องไร้สาระของผมต่อ ตอนนี้ผมกำลังนั่งซดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างเอร้ดอร่อย อ๊ะๆ อย่าคิดว่าคนที่กินบะหมี่กึ่งฯจะจนเสมอไปนะครับ(แม้ว่าผมจะอยุ่ในข่ายนั้น) เพราะมีหลายคนที่กินเพราะชอบเป็นชีวิตจิตใจ(ซึ่งก็ผมเองอีกนั่นล่ะที่อยุ่ในข่ายนั้น) ซึ่งหลายๆท่านบอกว่ามันไร้สาระ ไม่มีสารอาหาร ผงชูรสเยอะแยะ ก็แน่ล่ะครับ...หากคุณไม่เติมผักเติมเนื้อคุณจะหาสารอาหารอะไรล่ะหรือคุณกินข้าวเปล่าแล้วได้สารอาหารครบ 5 หมู่? ส่วนผงชูรสนั้นมีแน่...แต่อาหารชนิดไหนที่ไม่ได้ทำเองแล้วไม่มีผงชูรสบ้าง? ในบะหมี่กึ่งฯนั้นจะมีผงชูรสโดยประมาณอยู่ที่ 0.8 กรัม ซึ่งผมพบว่ามาม่ารสหมูสับนั่นล่ะเยอะสุดแต่กี่กรัมจำไม่ได้ ซึ่งเป็นปริมาณที่อยู่ในซองเครื่องปรุง เปรียบเทียบกับร้านอาหารตามสั่งแบบบ้านๆเลยนะ เชื่อว่า 99% จะต้องใส่ผงชูรสเช่นกันจะใส่มากใส่น้อยก็อีกเรื่อง ส่วนร้านทีใส่น้อยๆผมไม่รู้หรอกว่าเจ๊แกตวงไปกี่กรัม แต่ผมเห็นว่าน้อยแล้วก็คือครึ่งช้อนชา(ถ้าใช้ปลายช้อนจะเตะหลายๆครั้ง รวมกันก็ประมาณครึ่งช้อนนั่นแหละ) แล้วเปรียบเทียบแบบโง่ๆเลยสิครับว่า 0.8 กรัมในซองมาม่ากับครึ่งช้อนชาของร้านอาหารตามสั่งมันแตกต่างกันกี่มากน้อย สรุป...ที่ผมจะบอกก็คือเราไม่สามารถหลีกเลี่ยงอันตรายจากผงชูรสได้หรอก...อย่ามาพูดเลยครับว่าบะหมี่กึ่งฯไม่ควรทานเพราะมีผงชูรส ว่าแต่ผงชูรสมันมีอันตรายจริงๆหรือ...ตอบว่าทุกอย่างนั่นแหละครับหากว่ากินเข้าไปมากๆมันก็อันตรายทั้งนั้น แต่จากข้อมุลที่ค้นคว้ามา(ผมจริงจังนะเนี่ย) ผมชูรสนั้นหากไม่กินเยอะมากจริงๆอันตรายน่ะมีน้อยมากนะครับ แต่ที่อันตรายจริงๆน่ะคือ "ผงชูรสเทียม" ต่างหาก แล้วคุณจะเชื่อใครดีระหว่างผมชูรสในบะหมี่กึ่งฯกับผงชูรสในแก้ว(หรือถ้วย)ของอาเจ๊ร้านอาหารตามสั่ง อันไหนของจริง...อันไหนของปลอม... ---------------------------------------------------------- เอาล่ะแก้ต่างให้บะหมี่กึ่งฯแล้วเรามาดุวิธีกินกันบ้าง ปลาวาฬกระทะเหล็กขอเสนอ... "108 วิธีต้มบะหมี่แบบคนหมกมุ่นและคิดมาก" ก่อนอื่นเราควรจะเลือกซื้อบะหมี่ให้คุ้มซะก่อน เพราะในกรณีที่คุณกินบะหมี่กึ่งเพราะความจน คุณควรจะคำนวนทุกๆอย่างให้คุ้มกับเม็ดเงินที่เสียไป เริ่มจากดูที่ราคาก่อน ตอนนี้ราคามาตรฐานของบะหมี่จะอยู่ที่ซองละ 6 บาท มีเพียงมาม่ารสเก็บตก(ที่เก็บตกเพราะมาม่าบอกว่ารสที่ทำตลาดจริงๆมีแค่ ต้มยำกุ้ง และหมูสับ กับอีก 2-3 รสเท่านั้น นอกนั้นเป็นบะหมี่ทางเลือกเช่นรสหมูน้ำตก รสเย็นตาโฟฯลฯ) เท่านั้นที่ยังยืนราคาที่ 5 บาท ซึ่งกรณีนี้เราจะพูดถึงบะหมี่ราคา 6 บาทเป็นมาตรฐาน บะหมี่ราคา 6 บาทเท่ากันจริงแต่ปริมาตรที่ได้นั้นต่างกันมาก บะหมี่มาตรฐานเช่น มาม่ารสหมูสับ รสต้มยำ หรือไวไวแบบปกติ จะมีปริมาตรสุทธิที่ 55 กรัม...แต่หากเราไม่ยึดติดว่าต้องยี่ห้อมาม่าเท่านั้นทางเลือกของเราคือบะหมี่ยำยำจัมโบ้ โดยแม้ว่ารสชาติอาจจะดรอปลงมาบ้างแต่ในเรื่องความคุ้มชนะขาดเพราะขนาดจัมโบ้ของยำยำนั้นปริมาตรสุทธิอยุ่ที่ 70 กรัม มากกว่ามาม่าซองมาตรฐานถึง 15 กรัม หรือไวไวควิกก็มีปริมาตร 65 กรัม ยังนับว่าใช้ได้อยู่ แต่เส้นของไวไวจะชนะเลิศดังนั้นหากละเมียดละไมกับ "เส้น" โดยไม่สนใจปริมาตรผมขอแนะนำไวไวครับ ปัญหาหนึ่งของคนกินบะหมี่กึ่งคือ "ไม่อิ่มใน 1 ซอง" และเราต้องเสียเงินถึง 12 บาทในการซื้อบะหมี่ 2 ซอง มาม่าจึงปรับกลยุทธิ์โดยส่ง "มาม่าบิ๊กแพ็ก" ออกมา 2 รสในราคา 8 บาท เพิ่มขึ้น 2 บาทได้ปริมาตรสุทธิ 90 กรัม! เรียกว่าจ่ายถูกกว่าบะหมี่ 2 ซอง 12 บาทถึง 4 บาทด้วยกัน...แต่มันจะคุ้มจริงหรือ มาม่าบิ๊กแพ็กราคา 8 บาท 90 กรัมนั่นเท่ากับปริมาณในซองปกติ 1 ซองครึ่ง(คร่าวๆนะครับ) หากเราซื้อ 2 ซอง ราคา 16บาท ได้ปริมาตร 180 กรัม เท่ากับซอปกติ 3 ซอง แต่ถ้าเราเพิ่มเงินอีก 2 บาท เป็น 18 บาทแล้วเปลี่ยนเป็นยำยำจัมโบ้ขนาด 70 กรัม 3 ซองล่ะ...เราจะได้บะหมี่ 210 กรัมน่ะสิ!!!!!! ที่บอกมานั้นไม่ได้จะเปรียบเทียบว่าแบบไหนดีกว่ากันนะครับ แต่จะให้ดุว่ากระเพาะเรารับได้ขนาดไหนและซื้อแบบไหนถึงจะคุ้มมากกว่ากัน เป้นทางเลือกน่ะครับ และหลังจากผมออกมาจากห้องน้ำจะนำเสนอการ "ลวกเส้น" ต่อไป ใครว่ามันเป้นอาหารขยะ...ผมว่ามันคือศิลปเลยล่ะ ARTTTTTTT ปล.พอเหลิมไทยเริ่มเล่นมุก ART มากๆผมก็เริ่มจะเบื่อแล้วนะ จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 13:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 39 โอ้ววว กลายเป็นกระทู้สาระวิชาการไปซะแล้ว ทั้งเรื่อง ศิลปะ  ซึ่งตอนแรกสุทธิก็เข้าใจตามที่คุณสางฯอธิบาย แต่มาเห็นวาฬฯเค้าอธิบายไว้แบบนั้น เลยนึกว่าที่เคยเข้าใจมานั้นมันผิด แล้วตกลงมันต้องแบบไหนอ่ะฮับ เอาเป็นว่า ขอกลับไปเข้าใจแบบเดิม(คือแบบของคุณสางฯ) ก่อนแล้วกันนะ จนกว่าจะมีผู้รู้ มี คอนเฟิร์มมมมมมมมมมม  เอิ๊ก เอิ๊ก ทั้งเรื่องมาม่า  ชอบกินมาม่าเหมือนกัน เคยถึงขั้นกินมาม่าเกือบสองอาทิตย์ ติด ไม่ใช่ว่า ไม่มีอะไรกินนะ แต่ชอบอ่ะ  เปลี่ยนรส เปลี่ยนยี่ห้อไปเรื่อย จนแม่ว่า จนต้องแอบกินไม่ให้แม่รู้  ต้องเก็บซองไปทิ้งถังขยะหน้าบ้านเลย เพราะถ้าทิ้งในบ้านเดี๋ยวแม่เห็นแล้วจะโดนดุอีก แต่ไม่เคยมานั่งคำนวณปริมาณความคุ้มเหมือนอย่างวาฬฯอ่ะ เอาไว้ถ้าต้องกินมาม่าด้วยเหตุผลเพราะไม่มีตังค์ จะลองเอาวิธีแบบวาฬฯ ไปคำนวณหามาม่าที่คุ้มกะเงินที่สุดดูนะ จากคุณ : asp_ash - [ 12 ก.ย. 51 14:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ไปนั่งคิดในส้วมก็พอจะแบ่งเรื่องบะหมี่ออกเป็น 3 ตอนหลักๆ คือ การเลือกซื้อ การลวกเส้น และการประยุกต์ แล้วก็คิดว่าเพราะผมตกงานแล้วว่างมากหรือเปล่าถึงได้หยิบเรื่องบ้าๆนี่มาเล่าได้เป็นวรรคเป็นเวร ---------------------------------------------------------------- ปลาวาฬกระทะเหล็กขอเสนอ... "108 วิธีต้มบะหมี่แบบคนหมกมุ่นและคิดมาก" ภาค 2 "การลวกเส้น" หากคุณคิดว่าแค่เอาน้ำร้อนไปสัมผัสกับเส้นบะหมี่ก็พอแล้วในชีวิตนี้ ไม่ขออะไรอีกแล้ว ก็ขอให้อ่านข้ามไปเลยครับ...จากนี้จะเป็นเรื่องของคนหมกมุ่นและคิดมากจริงๆเท่านั้น การลวกเส้นบะหมี่กึ่งนั้นมีมากมายหลายวิธีซึ่งก็แล้วแต่ว่าคุณจะชอบเส้นแบบไหน บางเทคนิคเหมาะกับการกินบะหมี่ปกติ บางวิธีเหมาะกับคนป่วย และบางวิธีก็เหมาะในการดัดแปลง แต่จากการค้นคว้าด้วยตนเองแบบมั่วๆและบางทีก็เมาๆ ผมก็พบว่ามันแยกออกเป็น 1. เส้นมาตรฐานชง แค่คุณเอาเส้นบะหมี่ใส่ถ้วยเติมน้ำร้อนทิ้งไว้ก็ได้แล้ว(แล้วจะบอกทำไม) ที่จะบอกน่ะคือ "ระยะเวลาที่ผิดฝา" นั้นมีผลอย่างมากต่อเส้นครับ เพราะการชงเส้นแบบนี้มาตรฐานคือ 3 นาทีซึ่งเส้นที่ได้จะอมน้ำจึงนุ่มประมาณหนึ่งแต่กลางเส้นนั้นจะมีความกรุบอยู่เล้กน้อยถึงน้อยที่สุด แต่หากคุณลดเวลาเหลือ 2 นาทีความกรุบจะเพิ่มขึ้นเคี้ยวสนุก เพลินๆ แบบนี้เด็กๆชอบครับ แต่หากคุณทิ้งไว้ 4-5 นาที เส้นมันจะอืด(รู้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว) แล้วเส้นอืดจะมีข้อดีคือ "เมื่อมันอืดเต็มที่ในชามมันก็จะไม่อืดเพิ่มในท้อง" ดังนั้นเส้นที่เป็น "ร่างจริง๐ ของบะหมี่ก็คือเส้นที่ชงทิ้งไว้ 4-5 นาที หากคุณกินเข้าไปอิ่มแค่ไหนก็แค่นั้นไม่มีการดูดน้ำในกระเพาะ ไม่มีการอึดเพิ่ม เหมาะกับคนที่กินก่อนนอนเป็นที่สุดเพราะมันจะอิ่มเดี๋ยวนั้นและไม่อิ่มเพิ่มจนอึดอัดตอนหลับครับ ที่สำคัญเส้นชงแบบนี้เหมาะที่จะเอามา "ผัด" ด้วยความที่กึ่งกลางเส้นมีความกรุบอยู่เมื่อเรานำมาผัดเส้นจะสุกถึงกึ่งกลางพอดี เราจะได้เส้นผัดที่นุ่มแต่ไม่เละครับ(ต่างจากร้านตามสั่งตรงที่ร้านทั่วๆไปผัดออกมาเส้นจะยังแข้งๆอยุ่...แต่ก็ขึ้นอยู่กับความชอบเช่นกัน) 2. เส้นต้มแบบใส่ลงไปตอนน้ำยังไม่เดือด ตั้งหม้อแล้วไม่ต้องรอครับ ใส่ก้อนบะหมี่ลงไปเลยแล้วรอให้น้ำเดือด พอนำเดือดให้เราปิดไฟทันที เส้นที่ได้จะเปื่อยนุ่มขาดง่าย เวลาเราป่วยลองต้มเส้นแบบนี้จะคล่องคอที่ซู้ด 3. เส้นแบบรอให้น้ำเดือดแล้วค่อยใส่ลงไป แบบนี้เส้นจะแปลกๆครับ คือข้างนอกมันจะนุ่มเกินในขณะที่ส่วนกลางจะยังแข็งเกิน เหมาะกับคนที่ติดนิสัยเวลากินบะหมี่แล้วชอบ "ซู้ดเข้าปาก" เพราะข้างนอกที่นุ่งมันจะ "ซู้ด" ง่าย และเพราะข้างในยังแข็งมันจึงไม่ขาดง่ายๆ อร่อยไปอีกแบบครับ 4. เส้นแบบรอให้น้ำเดือดแล้วค่อยใส่ลงไปแล้วปิดไปปิดฝาทิ้งไว้(ทำไมมันยาวแบบเน้ๆๆๆ) ทำตามข้อ 3 ครับรอให้เส้นบะหมี่ที่เป็นก้อนแตกออกจากกันแล้วคนๆสักพักแล้วปิดไฟแต่พิเศษหน่อยตรงที่หลังจากปิดไฟเรียบร้อยให้เราหาฝามาปิดไว้อีกทีประมารครึ่งถึง 1 นาที แอ่นแอนแอ๊นนนน เราก็จะได้เส้นบะหมี่ "ในอุดมคติ" นั่นคือ นุ่ม เหนียว กำลังพอดีเลยคร้าบบบบบบบบบบ ----------------------------------------------- หลังจากเราได้เส้นตามที่ต้องการแล้วปัญหาต่อมาที่พบก้คือ "น้ำที่ต้มเส้นจะมีแป้งของเส้นปนเข้ามาด้วย" ซึ่งสังเกตว่าน้ำมันจะขุ่นๆนะครับ บางคนไม่คิดมากก็กินกันไป แต่ไอ้ผมมันคนคิดมาก เพราะบะหมี่บางรสนั้นความเข้มข้นจะลดลงไปเยอะเมื่อเราใช้น้ำต้มเส้นเป็นน้ำซุป ยิ่งพวกต้มยำทั้งหลายหากกะปริมาณน้ำไม่ดีแล้วยังมีแป้งละลายอยู่ พร้อมกับใส่เครื่องเพีบไปด้วยผักและเนื้อสัตว์ ขอบอกเลยครับว่า "อร่อยยาก" วิธีแก้คือ "ต้มน้ำซุปแยกต่างหาก" เพราะยังไงน้ำซุปที่ได้จากการโรยเครื่องปรุงหลังต้มเสรจมันก็ไม่เข้มข้นเท่ากับการใส่ผงเครื่องปรุงลงไปตอนน้ำกำลังเดือดแน่นอน ดังนั้นแนะนำว่าต้มน้ำแยกไปเลยและใส่เครื่องปรุงลงไปตอนน้ำเดือด...ส่วนเส้นนั้นเมื่อได้ที่ก็ใส่ตะแกรงล้างด้วยน้ำเปล่า(หรือน้ำเย็น) แล้วพักไว้ในชาม เทน้ำซุปที่ต้มแยกไว้อีกทีคราวนี้ก็แซ่บได้แล้วววววว(หากมีผักหรือเนื้อสัตว์ก็ขอแนะนำว่าลวกแยกเอาไว้แล้วประกอบกันตอนเสิร์ฟจะเวิร์คที่สุดครับ) อนึ่ง...บะหมี่ไวไวรสปรุงสำเร็จเป็นรสที่ถ้าใช้น้ำต้มเส้นเป็นน้ำซุปจะทำให้รสชาติเข้มข้นขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ...ไม่รุ้ว่ามันเป้นปริศนาของทางไวไวที่ทิ้งไว้ให้ผู้บริโภคค้นพบ หรือเป็นความมั่วและคิดมากของผมเอง ------------------------------------------------------------ เดี๋ยวขอไปล้างจานก่อนแล้วจะมาต่อตอนสุดท้ายครับ ปล. เรื่อง ศิลป แบบคุณฝอยน่าจะถูกต้องแล้วล่ะอย่าไปคิดมาก ผมเอามาจากรายการโทรทัศที่ไม่ได้ตั้งใจจะดู ซึ่งเห็นว่ามันจำง่ายดีก็เลยเอามาบอกไม่ได้อิงตำราวิชาการใดๆ และก็เหมือนเอามาเล่าให้เพื่อนในแก๊งฟังแค่นั้น หากเป็นกระทู้รวมคงไม่เอามาบอกโดยไม่มีข้อมูลอ้างอิงอยุ่แว้ว อย่าคิดมากนะฮับ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 51 14:22:08 จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 14:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตอนอวสานของมาม่าไตรภาคครับ ส่วนใครที่สงสัยว่าจะไม่เล่าเรื่องเมื่อครั้งยังเยาว์ต่อเหรอ ก็ขอบอกว่ามันจบแค่นั้นแหละ(จบจริงๆเลย) ------------------------------------------------------------------ ปลาวาฬกระทะเหล็กขอเสนอ... "108 วิธีต้มบะหมี่แบบคนหมกมุ่นและคิดมาก" ภาค 3 "การประยุกต์" บะหมี่กึ่งฯนั้นมีข้อเสียคือ "กินมากๆก็เบื่อนะเพ่" ดังนั้นเราอาจจะมีการดัดแปลงเล้กๆน้อยไปจนถึงใหญ่ๆโตจนกลายเป็นว่าโดนแม่ด่า "เมิงจะกินมาม่าให้มันไม่วุ่นวายได้มั้ย...ครัวเละหมดแล้ว!!!" นั้นเป็นเรื่องจำเป็นนะครับ เราไม่ควรให้คนแก่ๆมายับยั้งการสร้างสรรค์ผลงาน ART ของวัยรุ่นนะครับ(ผมเซ็งแม่ก็ตรงนี้แหละ) เริ่มจากเล็กๆน้อยๆ ไปจนโปรเจคใหญ่โตมโหราญ 1. บะหมี่ถ้วยรสต้มยำ ลองบีบมายองเนสใส่ลงไปจะเข้มข้นมั่กๆ...หากเป็นรสอ่อนๆอย่าบีบเยอะครับมันเลี่ยน 2. เราสามารถทำมาม่าผัดโดยไม่ต้อใช้น้ำมัน โดยการใส่น้ำให้น้อยแล้วมันจะค่อยๆแห้งไปเอง แบบนี้จะไม่อ้วนแต่กะความสมบูรณ์ของเส้นได้ยาก 3. "บะหมี่พันไส้กรอก" หั่นไส้กรอกเป็น 4 แฉกทั้ง 2 ด้าน แล้วเอาเส้นบะหมี่ที่ลวกไว้มีพันไขว้กันแล้วทอดด้วยน้ำมันใช้ไฟแรงจิ้มซอสพริก(ใช้เส้นบะหมี่ที่ต้มด้วยเทคนิคที่ 3) 4. "ไข่เจียวมาม่า" ตีไข่ให้แตกฟองแล้วบีบเส้นบะหมี่ดิบๆให้ป่นๆแล้วใส่ลงไปในไข่ ทอดด้วยไฟกลางจะได้ไข่เจียวมาม่าที่กรอบมาก(กินให้หมดก่อนไข่จะเย็นนะครับไม่งั้นจะ "แหลกม่ายล่าย") 5. ลวกเส้นบะหมี่หรือชงให้กรุบๆ แล้วทอดในน้ำมันด้วยไฟแรง เส้นจะพองใช้ทำราดหน้าก็อร่อยดีครับ(ใช้เส้นไวไวนะครับ) 6. อันนี้แบบยาจกกันเลย...มาม่ารสต้มยำ 2 ซองใส่ต่อปลากระป๋อง 1 กระป๋องใช้น้ำมากกว่าการต้มแบบธรรมดา 10% โดยไม่ต้องปรุงเพิ่ม จะได้มาม่าปลากระป๋องรสชาติเข้มข้นและไม่เผ็ด เอาไว้กินเวลามีสมาชิกล้อมวงเยอะๆคุ้มมากมาย(ค้นพบตอนไปกางเต๊นท์ที่เขาใหญ่) 7. รื้อครัวดูพบพริกแกงเผ็ดอยู่ในตู้เย็น ลองทำมาม่าผัดพิกแกงดูสุดยอดไปเลย(ใช้เส้นไวไวโดยไม่ต้องใส่เครื่องปรุง และควรใส่ใบมะกรูดหรือใบส้มเขียวหวานหั่นฝอย) 8. หากไม่มีเนื้อสัตว์ลองใส่ "ปลาเส้นทาโร" ลงไปดูครับรสสัมผัสที่ได้จะแปลกไปอีกแบบแต่อร่อยและจะได้โปรตีนจากเนื้อปลา(ทาโร่ ) ---------------------------------------------------------------- นี่คือเมนูเท่าที่เคยทดลองทำแล้วประสบผลสำเร็จ(ซึ่งส่วนที่ไม่สำเร็จนั้นเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) ใครมีทริคเด็ดๆก็บอกกันบ้างนะครับ... สุดท้ายนี้ก็ขอให้พี่น้องทุกท่านมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง(โดยเฉพาะคุณพายฯ อาการน่าจะหนักกว่าใคร) เพื่อจะได้มีชีวิตที่ยืนยาวและอยุ่คู่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปอีกนานแสนนาน ของคุณที่กรุณาอ่านจนจบ คุณฝอยต่อเลย โย่วววววววว จากคุณ : หมดเรื่องจะคุยแว้ว (ปลาวาฬภูเขา) - [ 12 ก.ย. 51 15:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ^ ^ นี่แหนะพ่อปลาวาฬจอมแก่น..... ต้องหยิกก้นและแก้ม...เป็นการทำโทษซักหน่อยแล้ว....5555555555...... เซี้ยวจริงๆ.....แต่ก็น่ารักนะ....คิดถึงหมู่เฮาเอามาฝาก.... จุ๊บๆ.... ************ เล่าต่อแล้วกัน........ เมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้น....เจ้าพ่อเลี้ยงบ้ากามก็รีบลุกลี้ลุกลน...รับโทรศัพท์ด่วน....... แล้วเขาก็หัวเราะดีใจออกมาอย่างดัง!!!!!! ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับแม่ใจร้ายสวยเสมอเป็นอย่างมาก.... ได้ความว่าตนเองแทงพนันม้าเอาไว้...ได้เงินมหาศาลเรียกว่าเงินจากการขายลูกนั้นจะได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่สนแล้ว..... นังแม่ใจร้าย....ตาลุกวาว(อีกแล้ว)....ท่าทีรังเกียจปัดป้องที่พึ่งมีเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา....หายสิ้น.... กลายเป็น...ให้ท่า...ซะงั้น!!!!!....( เอากะมันสิ???) เมื่อทั้งคู่ "จูน" กันติด.....อย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึง....ฉากรักเร่าร้อนหลังหลืบผาจึงบังเกิดขึ้น...... แต่แล้วเสียงร้องโวยวายให้ช่วยจากเด็กๆก็ดังขึ้น....ขัดจังหวะเข้าได้เข้าเข็มของสองคนนั้น.... ที่ต้องรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง...แล้วรีบตามเสียงเรียกไปที่จุดเกิดเหตุ ที่หน้าผาไม่ห่างไปมากนั้นเอง.....ที่มีกลุ่มเด็กและผู้ใหญ่มุงอยู่.... เรื่องตกใจที่ว่าก็เพราะเด็กชายทั้งสอง คือเทมปุระคุง กับ โออิชิซัง เล่นซนกันจนตกหน้าผาไป.... แต่ยังโชคดีที่ลื่นตกลงไปติดที่ช่วงหินอีกขั้นหนึ่งไม่บาดเจ็บเป็นอะไรมากแค่ตกใจมากแค่นั้นเอง.... เมื่อพอเด็กทั้งสองมาถึง...ลมจะใส่...ให้ร้อนอกร้อนใจ....ร้องเรียกให้กำลังใจลูกๆของตน.... แต่ก็ตามคาด...พ่อแม่คนอื่นๆกลับไม่รู้สึกรู้สม เดือดเนื้อร้อนใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้เลย....( หน้าตาออกจะดีใจซะด้วยซ้ำ )... แล้วอยู่ๆ อีตาพ่อของ โออิชิซัง ก็วิ่งออกไปจากที่เกิดเหตุ หายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับเชือกไต่เขา.... แล้วก็ขอร้องให้ทุกคนช่วยแต่กลับได้รับการปฎิเสธจากพวกผู้ใหญ่ที่อ้างโน่นนี่อิดออดไปตามเรื่อง มีแต่เด็กๆเท่านั้นที่ช่วยเหลือ....ซึ่งทำให้เด็กเกิดความรู้สึกงงและไม่เข้าใจว่า ทำไมผู้ใหญ่พวกนี้ถึงไม่รู้สึกเดือดร้อนใดๆเลยกับเหตุครั้งนี้???????.... การช่วยเหลือจึงมาจากพ่อของเด็กทั้งสองและเด็กๆเท่านั้น....( พ่อแม่เด็กคนอื่นล้วนแต่คอยลุ้น.....ลุ้นให้เด็กตกเหวไง ) เมื่อโออิชิขึ้นมาได้สำเร็จ....และกำลังดึง เทมปุระ อยู่นั้นเอง..... เชือกที่ดูใหม่และเหนียวแข็งแรง......ก็ขาดลง!!!!!!!!!!! ************ ต้องหยุดก่อน...เพราะหิวแล้ว....ทนแทบแย่.... ให้ทุกคนโทษนายปลาฯ.....หนอยแน่....มาบรรยายกรรมวิธีซะ..... น้ำย่อยในกระเพาะอาหารฉีดพล่านพรั่งพรู..... ท้องร้อง...จ๊อกๆๆๆๆๆ.....โอ๊ย....โอยยยยยย...... จากคุณ : สางฝอย - [ 12 ก.ย. 51 15:48:31 A:192.168.1.137 X:58.8.124.252 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ^ ^ จิ้มไปคห. 38 40 41 เนื้อหาไม่เกี่ยวข้องกับห้องเฉลิมไทย เรื่องอาหารการกิน ตั้งได้ที่ที่ห้องก้นครัวจ้า แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 51 16:00:33 จากคุณ : นู๋เองง่ะ เอิ๊ก เอิ๊ก (asp_ash) - [ 12 ก.ย. 51 15:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อยากจะบอกว่า... 1. ชอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากกกกก ช่วงก่อนหน้านี้ที่ว่างงาน(ตอนนี้ได้งานแว้ว)กินทั้งวัน เฉลี่ย 3 ซองต่อวันเลย ฮา (ความนิยมแล้วแต่อารมณ์ช่วงนั้น บางทีก็อยากจะละเมียดละไมแบบหมูสับ บางทีก็อยากเผ็ดร้อนแบบต้มยำกุ้ง บางทีก็ชอบแห้งๆแบบหอยลายผัดฉ่าหรือผัดขี้เมา) เออ...เมื่อวานเพิ่งกินมาม่าหมูสับใส่ไข่สองห่อ(กินเบิ้ลทีละห่อ+ทีละฟอง) 2. ตอนป.2-ป.3 เคยคิดว่าพ่อคือคนขายประกัน วิ่งไปเรียกตาว่า ประกันมาตรวจสุขภาพตา แต่ที่แท้คือพ่อที่ไม่ได้เจอกันหลายปี(พ่อใส่เชิ้ต กางเกงสแล็ก เหมือนคนขายประกันมากเลย จำได้ติดตา) สองสามวันนี้งานเยอะ เดี๋ยวมืดๆจะเข้ามาอ่านใหม่นะ(ไม่เคยลืม แต่ตอบไม่ได้) จากคุณ : doxday - [ 12 ก.ย. 51 16:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณฝอย..."ฉากรักเร่าร้อนหลังหลืบผาจึงบังเกิดขึ้น."<<< มันน่าดูก็อีตรงนี้นี่เอง ------------------------------------------ คุณ doxday "เออ...เมื่อวานเพิ่งกินมาม่าหมูสับใส่ไข่สองห่อ(กินเบิ้ลทีละห่อ+ทีละฟอง)" <<< เป็นการกินที่ชาญฉลาดมาก คือถ้ากินทีเดียว 2 ซองมันจะยังไม่รู้อิ่มในทันทีทำให้อารมณ์ค้าง แต่ถ้ากินทีละซองในระหว่างที่รอซองที่ 2 อยู่ ซองที่ 1 ก็กำลังจะอืดอยู่ในท้องพอกินซองที่ 2 จะอิ่มพอดี โอ้ว เป็นการคำนวนที่น่าทึ่ง(หรือผมคิดมากไปเอง) แต่ก็นะ...เวลาคนอื่นหายหมดคุณก็เนียนๆหายไปกับเค้าด้วย พอเค้ากลับมาก้มาแจมในทันที ปล่อยให้ผมพล่ามคนเดียวยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก --------------------------------------------- สทุธิ...แซวคุณ นู๋เองง่ะ เล่นมุกนี้ในหน้ารวมจะฮามากนะ แต่ในนี้คงแป้กสนิท ---------------------------------------------- คุณพาย...ยังไม่ตายใช่มั้ย ส่งเสียงหน่อย จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 16:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เอ่อ...ผมก็พิมพ์ยาวนะ(ยาวสุดในบ้านแล้วมั้ง) ไม่คิดจะให้คะแนนผมมั่งเรอะ -*- คะแนนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เอาไปทำไรไม่รุ้แต่จะเอาๆๆๆๆๆๆๆๆ) จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 16:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ่ะ แจกๆๆๆ ก็ให้ไปหลายกระทู้แล้วนะคุณ(ถ้าตามกลับไปอ่านบ้าง) แต่คุณธิ ขำดี น่ารัก เลยให้Giveเลย จากคุณ : doxday - [ 12 ก.ย. 51 16:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คุณdoxฯก็น่ารัก อ่ะ ให้giveมั่ง เอาไว้คุยกันอีกเรื่อยเรื่อย ถ้าถูกใจเด๋วให้เบอร์ แต่ตอนนี้ขอจีบคุณพายฯก่อน ฮิ้ววววววววววววววววววว จากคุณ : asp_ash - [ 12 ก.ย. 51 16:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ^ ^ ^ อวยกันเองแบบไม่ต้องอายใคร - -" ปล. ที่สทธิจะจีบนั่นเขาพูดจริงนะครับ...อย่าทำเป็นเล่นไป -*- จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 12 ก.ย. 51 17:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อ้อ...จริงๆแล้วเหตุผลในการทำทีละห่อคือ 1. เวลาทำพร้อมกันสองห่อ จะคำนวณน้ำกับเวลาผิดพลาดทุกที -_-" ถ้าไม่จืดก็อืดสักอย่างนี่แหละ 2. หลอกตัวเองว่า กินห่อเดียวก็น่าจะพอ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ต้องสองห่อถึงจะพอดีอิ่ม 3. ทำสองห่อพร้อมกัน มันดูเยอะ ไม่น่ากิน เหตุผลที่ปลาวาฬเดาก็เกือบใช่นะ แต่ยังไม่เป๊ะ ฮ่าๆ มาคิดๆดูก็มีเหตุผลดี จากคุณ : doxday - [ 12 ก.ย. 51 17:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ปล. ที่สทธิจะจีบนั่นเขาพูดจริงนะครับ...อย่าทำเป็นเล่นไป -*- ^ ^ ^ ยินดีแทนคุณพายฯด้วย...ว่าแต่คุณพายฯหายไปไหนเนี่ย - -* จากคุณ : doxday - [ 12 ก.ย. 51 17:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ^ ^ ผมหมายถึงเค้าเล็งคุณไว้ด้วยน่ะครับ - -" ว่าแต่คอบะหมี่กึ่งเหมือนกันไม่มีทริคเด็ดๆมานำเสนอบ้างหรือ(คาดว่ากว่าจะได้งานผมคงต้องมีธุระกับบะหมี่กึ่งอีกนานครับ) คุณพาย...ไหนว่าวันศุกร์เจอกันไง -*- เรื่องของคุณฝอยผมว่าตัวละครมันขาดไปมิตินึงนะครับ...นั่นคือ "การเสแสร้ง" ซึ่งเป็นส่วนที่ตื้นที่สุดที่มนุษย์จะแสดงออกเพื่อกลบความเห็นแก่ตัว ถ้าหนังใส่การเสแสร้งเข้ามาล่ะน่าจะกดดันอารมณ์ผู้ชมหรือแม้กระทั่งหลอกผู้ชมอีกทีหนึ่งก็ยังได้...รออ่านต่อไป จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 13 ก.ย. 51 01:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 53 รอคุณฝอยนะจ๊ะ คุณพายฯด้วย คุณธิด้วย วันนี้ก็ยังทำงาน เฮ้อ... จากคุณ : doxday - [ 13 ก.ย. 51 13:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาเล่าต่อแล้ว.... [จริงอย่างที่นายปลาฯว่า....ถ้ามีการเสแสร้งน่าจะดีขึ้น....เราเลยจำได้ว่าเล่าผิดไปหน่อย.....( ขอโต้ด ) ในการช่วยกันดึงเด็กทั้งสองนั้น...พวกผู้ใหญ่ก็ช่วยดึงด้วยเหมือนกัน...แต่นั่นที่ทำไปก็เพราะเสียไม่ได้...] เมื่อเชือกขาดลง.....เดชะบุญยังคว้ากันไว้ได้ทัน....ในที่สุดก็ปลอดภัย... ระหว่างทางเดินกลับที่พักกันนั้นเอง...ที่เด็กโตเริ่มเปิดประเด็นความผิดสังเกตต่างๆที่เกิดขึ้น.... แล้วโดโสะจังก็โพล่งขึ้นมาว่า....เธอเห็นคนตัดเชือก!!!!!!! จากนั้นเรื่องก็ตัดมาที่บ้านพัก...พวกผู้ใหญ่กำลังเฮฮาเมาเหล้ากันร้องคาราโอเกะกันอยู่... จะด้วยเพราะเครียดกับเรื่องราวหรือเพราะแค่ต้องการผ่อนคลายเฉยๆหรือไม่นั้น.... เท่าที่เห็น...มันก็ดูเหมือนจะมีปนเปกันไป...ด้วยการแสดงออกของแต่ละคนที่สะท้อนภาวะจิตใจของตนเองออกมา..... แล้วหัวหน้าแคมป์ก็เข้ามาในห้อง....และต่อว่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนภูเขา..... เขาแจ้งว่าเขารู้ว่ามันมีการจงใจให้เกิดการสูญเสียด้วยรอยขาดของเชือกนั้นมันคือรอยตัดชัดๆ.... และยังกำชับว่าความเห็นแก่ได้ของบางคนจะทำให้ทุกอย่างเสียหายหมดกัน... อีกทั้งอากับกริยาต่างๆที่พ่อแม่บางคนแสดงออกจะทำให้เด็กจับได้...จึงขอเตือนให้ระวังกันเอาไว้ด้วย..... พร้อมกันนั้นก็ได้แจ้งให้ทราบว่า พรุ่งนี้แล้วคือวันสุดท้ายของทริปนี้.... มื้อสุดท้ายของอาหารคือไอศกรีมที่เจือพิษ อันจะทำให้เด็กๆต้อง " จากไปอย่างถาวร ".... ภาพตัดมาที่กลุ่มเด็กๆที่กำลังถกกันและพยายามถามเค้นจากโดโสะว่าใครที่ทำ.... ในที่สุดเธอก็ยอมบอกว่าเป็นพ่อของเธอเองที่ตัดเชือก... จากนั้นแต่ละคนก็เล่าเรื่องของตนแชร์ให้กลุ่มฟัง....ถึงเรื่องร้ายๆที่ตนโดนกระทำ.... จะมีเด็กบางคนที่เกิดความขัดแย้งในใจไม่ยอมรับว่าพ่อแม่ของตนนั้นไม่ได้รักตน... หรือทำร้ายลูกด้วยความเกลียดชังอย่างพ่อแม่ของคนอื่น....เช่นเด็กที่ตกเขาทั้งคู่.... แต่โดยไม่คาดฝัน!!!!.....หัวหน้าแคมป์ได้เข้ามาในห้องในจังหวะนั้นเอง... เด็กที่เริ่มระแคะระคายและเกิดความสงสัย...พวกเขาได้ซักถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..... หัวหน้าแคมป์เห็นว่าเรื่องมันปิดไว้ไม่อยู่แล้วจึงเล่าให้ฟังถึงจุดประสงค์อันแท้จริงให้เด็กรับรู้...... และเห็นว่าเด็กๆจะหนีไปไหนก็ไม่ได้เพราะบริเวณนี้เป็นแคมป์ปิดที่อยู่ห่างไกล..... ซึ่งทำให้เกิดปฎิกริยาหลากหลายจากเด็กๆ...ทั้งซึมลงด้วยยอมรับความจริง... ทั้งร้องไห้เสียใจอย่างหนัก....ทั้งโวยวายไม่ยอมเชื่อ....โกรธและต่อต้าน.... แต่ในที่สุดเมื่อเริ่มสงบลง...และได้รับการยืนยันอย่างเยือกเย็นและหนักแน่นอีกครั้ง..... ว่าพ่อแม่ตนเองต้องการขายลูก(เพื่อเอาอวัยวะแลกเงินก้อนโต).... ประกอบกับเขาได้เล่าให้ฟังถึงประวัติการโดนทำร้ายร่างกายด้วยน้ำมือพ่อตนเอง....เด็กๆจึงเชื่อและยอมรับว่ามันคือความจริง..... เด็กโตอย่าง โชหยุคุง และ ซาซิมิจัง จึงถามหัวหน้าแคมป์กลับไป.... ว่าไม่ใช่พวกเด็กๆเท่านั้นที่มีอวัยวะ...พวกผู้ใหญ่ก็มีเหมือนกัน...ทำไมจะต้องเป็นอวัยวะจากเด็กเท่านั้นหละ???? นั่นสิ!!!!!?????.....ทำไมต้องเป็นเด็กด้วย....เด็กๆยังโน้มน้าวต่อไปว่า.... การที่เด็กๆหายไปนั้น...จะน่าเป็นที่สังเกตมากกว่าไม่ว่าจาก ร.ร หรือ เพื่อนบ้าน..... แต่ถ้าเป็นพวกผู้ใหญ่หายไป...ใครๆก็ไม่ค่อยจะสงสัย....ด้วยผู้ใหญ่จะไปไหนมาไหน...อาจจะไปต่างเมืองได้ ก็ดูป็นเรื่องปกติ เออแฮะ????.....ก็มีส่วนถูก....เอาหละพรุ่งนี้ตอนเย็นอาหารมื้อสุดท้ายที่ตบท้ายด้วยไอศกรีม.... จะเป็นบทสรุปของเรื่องทั้งหมด..... ไว้ต่อตอนจบ(ซักที)พรุ่งนี้นะ....... ************* ปล. ดีใจด้วยคุณ Doxday ที่ได้งานแล้ว...... ^__^ เลี้ยงแสดงความยินดีด้วย......มาม่าผัดขี้เมาใส่ไข่เยี้ยวม้า 2 ห่อ...(เฮียปลาฯเขาก็ชอบนะ)..... จริงหรือ?????....หนูธิ จะเจ้าชู้เหมือนปลาวาฬฯ......??????????? คุณพายฯ....เอาไว้เราคอยดูกันต่อไป...... {-_^}........55555555...... จากคุณ : สางฝอย - [ 13 ก.ย. 51 15:56:20 A:192.168.1.152 X:58.8.128.204 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อ้อ!!!!!....ลืมไป...จาก คห.ที่ 46.... ......ไม่ให้คะแนนผมบ้างเรอะ -*- คะแนนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้คะแนนนายปลาฯ......เอาไป 200,000,000,000 เต็ม 100 ก็แล้วกัน.... 5555555555........ ( ไม่อวยพรรคพวก แล้วจะให้ไปอวยใคร?????? ) ^__^ จากคุณ : สางฝอย - [ 13 ก.ย. 51 16:04:01 A:192.168.1.152 X:58.8.128.204 TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ^ ^ เรื่องคะแนนมันน่าพิศวงจริงๆ ทั้งๆที่วันนี้ไม่ได้ตอบกระทู้เลยแต่คะแนนก็ยังขึ้นเอยๆ แปลมาก ลองกลับไปดูกระทุ้เก่าๆที่ตอบไปก็ไม่มีใครให้คะแนนเพิ่มขึ้นเลยนะ...ทำไมคะแนนขึ้นได้หว่า...งง ตอนนี้บอลพักครึ่งก็เลยเข้ามาแวะทักทายสักโหน่ย ช่วงนี้ผมชอบศัพท์ที่พิมพ์ผิดบ่อยๆ พี่น้องเหลิมไทยเอามาเล่นแล้วฮาดี เช่น เมพขิงขิง (เทพจริงจริง) <<<ไอ้คำนี้นี่เจอเมื่อไหร่เป็นฮาเมื่อนั้น ช่วยนึกหน่อยสิว่ามีคำไหนที่เราชอบพิมพ์ผิดกันบ่อยๆอีกบ้าง จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 13 ก.ย. 51 19:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 57 นึกถึงกระทู้แนะนำห้องศุภฯสมัยก่อน ที่บอกว่า "เมื่อคืน...ไงบ้างครับ ผมตกขาวมากเลย" ฮากันไปเป็นอาทิตย์ๆ จากคุณ : doxday - [ 13 ก.ย. 51 20:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ชนะแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นานๆจะชนะแมนยูสักทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รู้ว่าชนะแบบนี้มันน่าไปแดงเดือดที่เซ็ลทรัลเวิลนัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ได้เวลาเยาะเย้ย ถากถาง เอาคืนที่โดนทับถมมานานแล้วเว้ยยยยยยยยยย ไอ้พวกผีทื้งหลายอย่าได้โผล่มาออน msn เชียวนะเมิงงงงงงงงงงง จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 13 ก.ย. 51 20:56:43 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษทีอาจจะบ้าๆบอๆไปนิด ยังไงไม่รุ้แต่ตรูสะจายยยยยยยยยยยยย 55555555555555555555555555+ ไอ้พวกจ้าดง่าวววววววววววววววววววววว ช่วงนี้ขอตัวไปสิงสถิตย์แถวห้องศุภฯสักระยะนะจ๊ะมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 13 ก.ย. 51 21:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ^ ^ จะต้องเอาอวนไปลากซะหละมั้งเนี่ยะ??????.....555555555 *********** เอาหละมาตามสัญญา...ตอนจบซักที..... *************** ในโต๊ะอาหารมื้อเย็นของคืนวันสุดท้าย...... เป็นบรรยากาศกลางแจ้งตอนค่ำที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้เป็นเงาตะคุ่ม..... โต๊ะแบบที่เราเห็นนั่งกันกลางแจ้ง...ที่มีม้ายาวๆอยู่สองข้าง.... เด็กและผู้ใหญ่นั่งประจันหน้ากัน...มีหัวหน้าแคมป์อยู่ที่หัวโต๊ะ.... เมื่อทุกคนรับประทานอาหารมื้อหลักกันเสร็จแล้ว ซึ่งก่อนหน้านั้นก็มีแต่ความอึดอัด...อึมครึม..... จะมีที่เห็นผู้ใหญ่บางคนที่มีท่าทีระริกระรี้กันอยู่ ( ใกล้จะได้เงินตุงกระเป๋าแล้ว )....ส่วนเด็กๆนั้น....ซึม หัวหน้าแคมป์ก็ได้ยืนขึ้นที่หัวโต๊ะและกล่าวปิดการมาทริปครั้งนี้.... จากนั้นทุกคนก็ได้รับถ้วยไอศกรีมเสริฟอยู่ข้างหน้า..... เชิญรับประทานได้เลย..... แต่แล้ว....พ่อของเด็กสองคนที่ตกเขาก็คว้าถ้วยไอศกรีมไปไว้ข้างหน้าตนเอง... พ่อของเทมปุระคุงบอกกับลูกของตนว่า... ขอไอศกรีมถ้วยนี้ให้พ่อเถอะพ่ออยากทานทั้งสองถ้วย ( เหตุผลที่แสนจะเบาหวิวแต่มีเรื่องแอบแฝง )...ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด... มโนธรรมของเขาได้กลับมาแล้ว...จะด้วยเหตุการณ์อุบัติเหตุเมื่อวานหรือไม่ก็มิอาจทราบได้แน่???....เขายอมตายเองดีกว่า..... เทมปุระร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้น.... ส่วนพ่อของโออิชิซัง...หลังจากดึงถ้วยไปไว้ข้างหน้าตนเอง....ด้วยความรู้สึกผิด.... แต่แล้วจากสีหน้าและท่าทางที่เห็นได้ว่ามีการต่อสู้ของจิตใจภายใน...ว่าจะเลือกทางใดดี.... ทางหนึ่ง...ลูกตาย...ได้เงินไปช่วยคนในครอบครัวที่เหลือ... อีกทางหนึ่งนั้น....ยอมตายเอง...ทนไม่ได้ที่ต้องเสียลูกไป.... ในที่สุด....พ่อของโออิชิซัง....เลื่อนถ้วยไอศกรีมคืนไปให้ลูก..... ส่วนโออิชิซัง....ก็รับถ้วยคืนมาด้วยน้ำตาที่นองหน้าและทอดอาลัยกับชีวิต....พ่อไม่รักเขาแล้ว....... เด็กๆก็ล้วนแต่ตักไอศกรีมเข้าปากด้วยความกล้ำกลืนมันไม่รู้สึกอร่อยเลยในเวลานั้น.... เด็กเล็กๆล้วนร้องไห้เสียใจขื่นขมกันถ้วนหน้า....ส่วนเด็กโตจะเก็บอารมณ์ไว้ได้บ้าง.... แต่มันก็เศร้าจริงๆเมื่อคิดว่าคนที่ใกล้ชิดกันจะทำกันลงได้ขนาดนี้..... มีเทมปุระคุงที่ได้แต่นั่งมองพ่อของเขาทานไอศกรีมด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา..... ผู้ใหญ่คนอื่นๆ....ไม่แตะของหวานมรณะนั้นเลยแม้แต่น้อย..... และแล้วเมื่อเวลาผ่านไป.....ภาพที่เห็นบนโต๊ะอาหารเย็นกลางแจ้งในค่ำคืนนั้น.... กลับกลายเป็นภาพของพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กๆที่ล้มฟุบอยู่บนโต๊ะอาหาร.... คงมีพ่อของเทมปุระคุง และเด็กๆทุกคน.....ที่ยังคงนั่งตัวตรงอยู่ได้เป็นปกติ..... ท้ายสุดแล้วหัวหน้าแคมป์ตัดสินใจเลือกที่จะให้ผู้ใหญ่เป็นสินค้าแทนเด็ก.... โดยให้โอกาสตัดสินใจครั้งสุดท้ายกับตัวพ่อแม่.....ผลจึงออกมาอย่างที่เห็น... อาหารของผู้ใหญ่ทุกคน....ถูกใส่ยาพิษไว้....ส่วนไอศกรีม....เป็นยาแก้พิษ..... ผู้ใหญ่ที่ทานไอศกรีมเท่านั้นที่จะรอดจากความตาย...ไม่ต้องกลายเป็นสินค้าในครั้งนี้..... เรื่องจบลงที่แล่นออกไปจากแคมป์ในตอนเช้า....อย่างกับภาพตอนแรกที่หนังเริ่มดำเนินเรื่อง..... รถบัสแล่นผ่านกลับไปตามทางคดเคี้ยวของภูเขา.....กลับไปสู่ตัวเมือง.... กลับไปสู่ความจริงของชีวิตที่ต้องเผชิญต่อไป.... ********** หนังเรื่องนี้....เลือกที่จะทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นี้.... ไม่ได้เล่าถึงเรื่องเหตุการณ์ที่จะมีต่อไปในภายภาคหน้าว่าจะเป็นอย่างไร???? คงสุดแล้วแต่จินตนาการของผู้ชมแต่ละท่านที่จะคิดต่อกันเอาเอง...... จบบริบูรณ์ จากคุณ : สางฝอย - [ 14 ก.ย. 51 12:27:03 A:58.10.90.16 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 61 โห...ไอศครีมเป็นยาแก้พิษ.... ตอนกินคงแทบกินไม่ลงอ่ะ แต่มารู้ทีหลังนี่คงช็อกนาดูเลย จากคุณ : doxday - [ 14 ก.ย. 51 13:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ชอบใจตอนจบของหนังแทบทุกเรื่องที่เป็นแบบนี้ และจงมั่นใจว่าอีก 10 กว่าปีข้างหน้าถ้าผมยังมีโอกาสได้ทำหนังอยุ่ผมก็จะทำแบบนี้ ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เวลาบอลชนะนี่เหมือนโลกอยู่ใต้อุ้งเท้าเจงๆๆๆๆๆ แต่ถึงอย่างไรหนังญี่ปุ่นก็ยังเป็นหนังญี่ปุ่นอยุ่ดี แม้ผมจะไม่ชอบนัก(ไม่ได้โตมากะหนังญี่ปุ่น) แต่ผมก็ดันมีหนังญี่ปุ่นเป็นที่ 1 ในดวงใจ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เวลาแห่งการเย้ยหยันและถากถางผู้แพ้เริ่มขึ้นแล้วๆๆๆๆๆ ก็เรื่อง "Callage of our life"(เขียนผิดป่าวไม่รู้) ที่แนะนำคุณฝอยไปตั้งแต่เราเพิ่งจะอยู่ในช่วง "แรกรัก" โน่นไง จำได้ป่าวววววววว หนังมันยอดเยี่ยมได้ใจแฟนลิเวอร์พูลเจงๆ ฮิ้ววววววว ตอนนี้กำลังบังคับให้สุทธิทำบลอคให้เพื่อจะเอานิยายไปลง นิยายที่ให้พี่น้องลองอ่านๆดูแล้วมันบอกว่า "รับบ่ดั้ยดอกเรื่องพรรคนี้"(วิจารณ์ได้ใจร้ายโคตรๆ) คือจะให้คุณฝอยลองอ่านดูเพื่อแนะว่าทำไงให้คนอื่นรับได้(นี่ก็พยายามให้มันเป็นปกติที่สุดแล้วอ่ะ) อันที่จริงไม่ใช่คุณฝอยคนเดียวดอกแต่หมายถึงทุกๆคนนั่นแล เพียงแต่ยกชื่อคุณฝอยมาก่อนเพราะเป็นอาเจ๊หญ่าย ที่สำคัญอาเจ๊แกรับปากจะเป็น บก.ส่วนโต๋ให้โต้ยเน้อ ไว้สุทธิว่าง(ซึ่งไม่ค่อยว่าง) มีเวลา(ซึ่งไม่ค่อยมีเวลา) เลี่ยงจากงาน(ซึ่งงานเยอะมากมายสวนทางกับใครบางคน) ผมคงจะได้บล็อคที่ว่าสักที...แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะว่างล่ะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปล.คุณพายเบี้ยวนัดหงุดหงิดว่ะเฮ้ย!!! ปล.2 คุณ doxday ทำตัวคล้ายสุทธิมากเลยนะเนี่ย 2 คนนี้ทดแทนกันได้ลงตัวแท้ๆ(คือเม้นต์แต่ละครั้งจะรุ้สึกว่า "แค่นี้น่ะเหรอ...เธอต้องการจะพูดแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ") จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 14 ก.ย. 51 13:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อ่ะแหม...ก็ไม่รู้จะเมนท์อะไรตอนนั้น ก็เลยพิมพ์แค่นั้นไง(เพื่อแสดงตัวว่า อิชั้นเข้ามาอ่านนะฮ้า) ชวนกันไปอ่านกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6998921/A6998921.html ฮามั่กๆ ============= เมื่อวานได้ดู P.S. I Love You น้ำตาแตกตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง แม้Hilary Swankจะไม่งามงดยังนางเอกหนังโรแมนติกคนอื่นๆก็ตาม แต่ก็ทำเราเศร้าใช้ได้เลย TT^TT เหมือนว่าจะเคยได้ยินว่าหนังเกาหลีชื่อเดียวกันนี้ก็มี แต่พล็อตเรื่องไม่เหมือนกันยังไงเนี่ยแหละ ถ้ามีใครรู้ช่วยแถลงไขด้วยแล้วกันนะจ๊ะ จากคุณ : doxday - [ 15 ก.ย. 51 08:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ^ ^ เราไปเล่นในกระทู้นั้นมาแล้ว....ทั้งๆที่ไม่รู้หรอกว่าคุณเขียนว่าอะไรใน คห. ด้านบนนี้ ? เพราะช่วงเสาร์อาทิตย์นี้เข้าที่เน็ทคาร์เฟ่....เลยอ่านออก... พอสายวันนี้มาออฟฟิศ....อาการเดิม....( เซ็งจริงๆ ) ยังไงคุณ Doxday ต้องลองหัดแตกกระทู้ซักหน่อยสิจ๊ะ....เขาแตกกันหมดทุกคนแล้วหละ.... คบกับเราต้องทำใจหน่อยนะจ๊ะ.......เดี๋ยวแตก....เดี๋ยวแตก.....55555 ช่วยหน่อยนะคุณนะ.....นะๆพลีสๆ.......^__^ จากคุณ : สางฝอย - [ 15 ก.ย. 51 10:46:31 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 65 http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S6996963/S6996963.html#109 ^ ^ ไปทะเลาะกะเค้ามาอ่ะคับ เล่นนอกห้องมันอันตรายแท้ๆ เด๋วจะมาแตกกระทู้ให้นะ...คุณ doxday เข้ามาก่อนก็แตกเลยนะครับ การแตกกระทู้เหมือนการพิสูจน์ขั้นสุดท้ายว่าคุณพร้อมจะเป็นนักรบของเผ่าแล้วหรือยัง -*- จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 15 ก.ย. 51 11:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 66 แตกครั้งแรก...อายจังเลย จากคุณ : doxday - [ 15 ก.ย. 51 12:30:09 ]