ความคิดเห็นที่ 1 18 สิงหาคม 1992       คือวันที่ แม็คแคนด์เลส ในวัย 24 ปี ได้เสียชีวิตลงอย่างโดดเดี่ยว  กว่าจะมีคนพบศพของเขาในถุงนอน บนรถบัสเก่าๆ หมายเลข142 ที่เขาใช้พักอาศัยใน “แคมป์ แสตมป์เพด เทรล” อลาสก้า ก็ผ่านมากว่า 2 สัปดาห์             โดยมีการพบข้อความในสมุดบันทึกที่ แม็คเคนเลส เขียนไว้เป็นครั้งสุดท้ายในวันที่ 12 สิงหาคม คือคำว่า                                 “ บลูเบอรี่ แสนสวย”      ซึ่งเขาฉีกหน้าสุดท้ายของหนังสือที่เป็นบันทึกความทรงจำของ “หลุยส์ แอล เอมัวร์” ที่คัดลอกจากโคลงวรรณคดี ของ “โรบินสัน เจฟเฟอร์” เรื่อง “Wise Men in Their Bad Hours” ไว้ว่า         “ความตายที่โหดร้ายบนทุ่งหญ้าแห่งการเดินทางที่สนุกสนาน             ได้นำบางสิ่งที่สมดุลแห่ง ศตวรรษนี้ มากมายเหลือคณา                  กว่าเนื้อและ กระดูก ที่สละแล้วซึ่งความอ่อนแอ                              ภูผา ดั่ง หินที่ตายแล้ว                        ผู้คนรัก หรือ ชัง ในภูมิธรรม                  ในความทระนงอันเงียบสงัด ภูผา หาใช่อ่อนนุ่ม                                      หรือวุ่นวาย                   หากแต่เหล่าผู้วายชนม์ต่างมีอารมณ์เดียวกัน” แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 00:02:55 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในอีกหน้าหนึ่งของบันทึก                     แมคเคนเลสเขียนเอาไว้ว่า            “ผมมีชีวิตที่มีความสุขและ ขอบคุณพระเจ้า ลาก่อน ขอพระองค์อวยพรให้แด่ทุกสรรพสิ่งด้วย” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:04:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “จอน เครคูเออร์”นักเขียนอัตชีวประวัติบุคคล ผู้เขียนหนังสือ IN TO THE WILD ตั้งข้อสังเกต 2 ประการ อันเป็นปัจจัยหลัก การเสียชีวิตของ แม็คแคนเลส                                              ประการแรก          คือปรากฏการณ์ที่เป็นที่รู้จักกันในชื่อ “กระต่ายอดอยาก” เนื่องจาก การเปรียบเทียบการเล่นเกมส์ล่าสัตว์ที่ แม็คแคนเลสได้ทำไว้                       แต่ทั้งนี้เครคูเออร์ สันนิษฐานว่าการอดตายยังไม่น่าจะใช่สาเหตุหลัก แต่สัมพันธ์กับ สาเหตุหลักอีกประการคือ                     “การรับประทาน  รากมันฝรั่ง ซึ่งเป็นเชื้อราจนทำให้เกิดพิษ ซึ่งส่งผลต่อกระเพาะอาหารและสภาพร่างกาย”                                                   ตามที่ เครคูเออร์ สันนิษฐานนั้น           คือการที่ แมคเคนเลสได้รับประทานรากของพืชที่เป็นที่รู้จักว่า เป็นรากของ                          “มันป่า” หรือ “มันฝรั่งเอสกิโม”                                        ซึ่งให้รสหวานและมีคุณค่าในช่วงฤดูใบไม้ผลิ แต่หลังจากนั้นมันจะแข็งเกินกว่าจะกินได้ ซึ่งข้อสันนิษฐานของ เครคูเออร์ กล่าวว่า                 เมล็ดมันมีสารพิษ“อัลคาลอยด์” ซึ่งเป็นเคมีพิษที่ได้จากพืช     เมื่อสภาพร่างกายและระบบประสาทของ แมคเคนเลส เกิดความอ่อนล้า จากการขาดน้ำและอาหาร ส่งผลให้การดูดซึมน้ำในร่างกายไม่มีประสิทธิภาพ ดังนั้นเมื่อได้รับประทาน รากของมันป่า             จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เสียชีวิตในที่สุด ในขณะที่ผู้มีโภชนาการที่ดี จะสามารถรักษา ระดับน้ำตาลและ กรดอะมิโนในร่างกาย รวมทั้งสามารถสร้างภูมิต้านทานพิษได้ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 00:24:08 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 00:08:39 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:07:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก้าวสู่วิถีขบถ ของคนรุ่นใหม่       จากการเสียชีวิตของ แม็คแคนด์เลส รวมทั้งหนังสือที่เขียนโดย เครคูเออร์ในปี 1996 ทำให้ชีวิตของชายหนุ่มคนนี้ เกิดเป็นคำถามต่อสังคมอีกครั้งถึงหัวใจขบถ และออกตามหาความหมายของชีวิต  ด้วยการละทิ้งตัวตนที่เป็นอยู่ในสังคมในกลุ่มคนรุ่นใหม่                 ได้สร้างกระแสกลับมาสู่สังคมอีกครั้ง หลังจากที่ในยุคสงครามเวียดนาม ได้เกิดบุปผาชนที่ไม่พอใจในกรอบระเบียบของสังคมขึ้นมามากมาย                     ...แต่ทำไมคนหนุ่มอย่าง แม็คแคนด์เลส จึงมีแนวคิดและอุดมคติเช่นนี้ ทั้งที่สังคมอเมริกันหมดความวุ่นวาย รวมทั้งระบบทุนนิยมก็ทำให้วิถีชีวิตดำเนินไปตามครรลองที่มันควรจะเป็น? จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 12 กุมภาพันธ์ 1968  คือวันที่หนูน้อย แมคแคนด์เลส ได้ถือกำเนิดขึ้นในครอบครัวของ วอลท์ และ บิลลี่ แมคแคนด์เลส ใน “เอล เซกุนโด้” ทางตอนใต้แคลิฟอร์เนีย          จนเมื่อมีอายุได้ 6 ขวบ ทั้งครอบครัวได้ย้ายไปอยู่ที่ “แอนนาเดเล่” รัฐเวอร์จิเนีย ซึ่งพ่อของเขาทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้าน สายอากาศรับคลื่นระยะไกล ขององค์การนาซ่า        ส่วนคุณแม่ของ แมคแคนด์เลส มีหน้าที่การงานใหญ่โตและมั่งคง ด้วยการเป็นเลขานุการที่ “ฮิวส์ แอร์คราฟท์”  ซึ่งเป็นที่ทำงานเดียวกันกับที่พ่อเขาทำงานอยู่        แต่ถึงแม้ ฐานะการเงินของครอบครัวจะอยู่ในระดับที่ดี ทว่าความสุขในบ้านกลับหายไป      โดยเบื้องหลังของภาพที่เหมือนจะสมบูรณ์แบบนั้น คือปัญหาครอบครัวที่สั่งสมมานานนับซึ่งฉาบหน้าด้วยฐานะที่ดีและมีทุกอย่างตามมาตรฐานของสังคม                   “แต่แล้ว เมื่อคนสองคนไม่สามารถเดินไปบนเส้นทางสายเดียวกันได้อีกต่อไป”...การหย่าร้างจึงมาถึง          เพราะการขาดความอบอุ่นในช่วงวัยเด็ก คุณครูจึงพบว่า                แมคแคนด์เลส มีนิสัยเอาแต่ใจตนเองผิดปกติ    ดังนั้นเมื่อเติบโตขึ้น เจ้าหนุ่มจึงมีแนวคิดและพฤติกรรมแสดงออกถึงความเป็นนักอุดมคติอย่างแรงกล้า       แมคแคนด์เลส จบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย จาก วอชิงตัน วูดสัน ไฮสคูล ในปี 1986       ต่อจากนั้นได้เข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัย “เอโมรี่” ใน แอตแลนต้า รัฐ จอร์เจีย ด้วยการเลือกสาขาวิชา เอกประวัติศาสตร์ และ มานุษยวิทยา                และจากประวัติการศึกษาในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย พบว่า จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แมคแคนด์เลส มองโลกวัตถุนิยมของชาวอเมริกันว่าเป็นสิ่งที่                                         “ว่างเปล่า”        ในชั้นปีที่ 3 เขาปฏิเสธที่จะเข้าร่วมเป็นสมาชิกใน “Phi Beta Kappa” ด้วยเหตุผลเรื่อง เกียรติยศและ หัวข้อที่ไม่สัมพันธ์กันในการดำรงอยู่        ทั้งนี้เขาได้รับอิทธิพลมาจากนักคิด นักเขียนและนักปรัชญา อยู่หลายท่าน เช่น แจ็ค ลอนดอน , ลีโอ ตอลสตอย และ เฮนรี่  โทโรว์ นำไปสู่แนวคิดในอุดมคติ เรื่องการละทิ้งสังคม            เหมือนดังที่โทโรว์ มักจะพิจารณาเรื่อง การอยู่อย่างสันโดษ                           ดังนั้นหลังจากสำเร็จการศึกษาในปี 1990                         แมคแคนด์เลส จึงตอบสนองอุดมการณ์            “กระแทกตัวเองออกจากระบบทุนนิยม เพื่อก้าวสู่โลกกว้าง"      ด้วยความต้องการเป็นคนไร้ตัวตนไม่ต้องทำงาน ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่ต้องใช้เงิน ไม่ต้องการติดต่อกับใครเลย!           แมคแคนด์เลส จึงบริจาคเงินกว่า 24,000 เหรียญ จากจำนวนเงิน 42,000 เหรียญที่เขาได้รับจากครอบครัวในรอบ 2 ปีสุดท้ายในวิทยาลัยให้กับหน่วยงานการกุศล                 และเผาบัตรต่างๆ ที่ยืนยันความเป็นตัวเองให้มอดไหม้                        จากนั้นจึงเปลี่ยนชื่อเป็น                        “อเล็กซานเดอร์ ซูเปอร์สแตรมป์”    ออกเดินทางจาก อริโซน่า แคลิฟอร์เนีย ผ่าน เซาธ์ดาโกต้า  เลือกแม้กระทั่งพายเรือ แคนู ล่องไปตามแม่น้ำโคโลราโด จนถึงอ่าว แคลิฟอร์เนีย จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...ง่ะ มันมีอีกยาวมากเลย...คิดว่าขอพอแค่นี้ก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อน เพราะเนื้อหามันดูเครียดๆ ด้วย                                    ขอขอบคุณครับ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 00:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบๆ ต่อเถอะครับ จากคุณ : RadoN - [ 16 ก.ย. 51 00:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กำลังตามอ่านอยู่เลย ชอบจังเลยค่ะ เอามาจากที่ไหนเหรอคะ จะตามไปอ่านต่อให้จบน่ะ ^^ จากคุณ : Serefim - [ 16 ก.ย. 51 00:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่าสนใจมากครับ รออ่านตอนต่อไปอยู่ จากคุณ : O-So Good - [ 16 ก.ย. 51 00:46:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนังที่อยากดูครับ จากคุณ : jomyutstudio - [ 16 ก.ย. 51 00:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ...กลัวจะเบื่อกันน่ะครับ คือค้นมาจาก วีกิ จากนั้นให้เพื่อนแปล แล้วเอามาเรียบเรียงเขียนแต่งเพิ่ม เอาไปใช้ทำงานน่ะครับ                             งั้นขออนุญาตนำเสนอต่อนะครับ ................................................................................................      จากจุดเริ่มต้นนี้ทำให้ชายหนุ่มเริ่มทะนงในตัว คิดว่าในศักยภาพของตัวเองสามารถตอบสนองการใช้ชีวิตโดยพึ่งพาธรรมชาติได้เป็นอย่างดี จึงเป็นความมุ่งมั่นให้เขาใช้ชีวิตอย่างนี้ต่อไป                                      ในเดือนเมษายนปี 1992  แมคเคนเลสจึงเริ่มออกดินทางจากแคลิฟอเนีย ไปอลสาก้า                                        "โดยไม่รู้ว่ากำลังจะเดินทางไปสู่จุดจบของชีวิต"                                        และสิ่งที่เขาทำ            "อาจถูกตราหน้าว่าเป็นเพียงความสับสนในหัวใจของหนุ่มวัยร้อน ธรรมดาๆ คนหนึ่ง"          แต่ก่อนที่จะถึง อลาสก้านั้น แมคแคนด์เลส ต้อง ผ่าน “แฟร์แบงค์” เสียก่อน เขาจึงใช้เวลาอยู่ที่นั่นสักพักหนึ่ง                          ทำให้พบกับ “เจมส์ แกลเลี่ยน”          ชายที่อยู่ในท้องถิ่น ซึ่งเป็นผู้ช่วยเหลือ แมคแคนด์เลส ในการเดินทางจากแฟร์แบงค์ ไปยัง                                  “สแตรมเพด เทรล”ในอลาสก้า           ซึ่งเจมส์ แกลเลี่ยน ได้ให้สัมภาษณ์ต่อสื่อ ถึงวิธีการดำรงชีวิตในอลาสก้าของชายหนุ่มว่า ขาดการแผนชีวิตที่รอบคอบ จนส่งผลร้ายมาถึงตัวเอง ทั้งๆ ที่เขาก็เคยเตือนด้วยความปรารถนาดี       “แมคแคนด์เลสเตรียมอุปกรณ์ไปน้อยชิ้นมาก  เขาไม่สนใจแม้กระทั่ง เข็มทิศ และไม่มีประสบการณ์การดำรงชีพในอลาสก้าแม้แต่น้อย         นอกจากการที่มีเพียงหัวใจที่มุ่งหวังถึงการใช้ชีวิตที่นั่นเป็นตัวขับเคลื่อน ทั้งนี้ผมมักจะหน่วงเหนี่ยวการเดินทางของเขาไว้หลายครั้ง                          แต่ที่สุดเขาก็ยืนยันจะไปให้ได้” แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 01:16:51 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 01:12:04 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ในความเป็นจริง แมคแคนด์เลส ไม่แยแสคำเตือนของ เเกลเลี่ยน เลยแม้แต่น้อย           "ชัยชนะในการอยู่ท่ามกลางธรรมชาติในดินแดนที่เคยผ่านทางมา ทำให้เกิดอัตตาครอบคลุมความคิดถูกผิดของตัวเอง"                    ชายหนุ่มปฎิเสธทุกความช่วยเหลือจากแกลเลี่ยน     นอกจากขอรองเท้าบู้ทยางหนึ่งคู่ เนื้อปลาทูน่า 2ชิ้น และห่อข้าวโพดแผ่น 1 ห่อ เพียงเท่านั้น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มีแผ่นอยู่...ยังไม่ได้ดูเลย ขอ bookmark ไว้แล้วค่อยมาเก็บรายละเอียดหลังดูหนังจบนะคะ ^^ จากคุณ : @ Cherry on Top @ - [ 16 ก.ย. 51 01:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เเกลเลี่ยนไปส่ง แมคแคนด์เลส ที่จุดเริ่มต้นการเดินทางเข้าสู่                     “สแตมเพด เทรล” ในวันอังคาร ที่ 28 เมษยน 1992      และหลังจากเดินทางผ่านหิมะอันหนาวเหน็บซึ่งขาวโพลนไปทั่วบริเวณ                      ชายหนุ่มก็ได้พบกับรถบัสร้างหมายเลข 142 ซึ่งจอดอยู่กับที่ ในพื้นที่ “เดนาลี่” ของ สแตมเพด เทรล            จึงจัดการดัดแปลงใช้เป็นที่พัก เริ่มเดินออกสำรวจพื้นที่ และใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นด้วยอุปกรณ์ และเสบียงบางส่วน ได้แก่         ข้าว 10 ปอนด์ ปืนไรเฟิลกึ่งอัตโนมัติ บรรจุกระสุน. 22 ไว้เต็มกระบอก ตำราวิชาการเกี่ยวกับพืชท้องถิ่น รวมถึงอุปกรณ์สนามบางส่วน แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 01:19:38 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทั้งนี้ แมคแคนด์เลส คาดหวังว่าจะสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยพืชป่า และการล่าสัตว์                แต่ด้วยการขาดประสบการณ์ ดังที่เเกลเลี่ยน เคยเตือนเอาไว้                                      "เพราะอลาสก้าไม่ใช่พื้นที่ซึ่งใครๆ นึกจะมาอยู่ก็อยู่ได้"                  ...ชีวิตของชายหนุ่มจึงผิดแผนและพบกับความยากลำบาก บางครั้งเขาล่าได้เพียงสัตว์ตัวเล็กๆ เช่น เม่น หรือ นก และครั้งหนึ่งได้เหยื่อคือกวางมูซตัวใหญ่           แต่แมคแคนด์เลสไม่สามารถเก็บรักษา หรือนำเนื้อของมันไปถนอมอาหารได้เพราะเขาไม่รู้แม้แต่วิธีการแล่บาง ๆ ,การตากแห้ง หรือวิธีการรมควันเลยแม้แต่น้อย        ในที่สุดมันก็เน่าเสียโดยเปล่าประโยชน์ สะท้อน "ความไม่รู้จริงในการใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติ" จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แต่สิ่งสำคัญอีกอย่างที่ขาดไม่ได้ ก็คือการเขียนบันทึกชีวิตในแต่ละวันด้วยจำนวนกว่า 189 หน้า               ซึ่งทำให้ผู้คนได้รู้ถึงแนวคิด อุดมคติ และการใช้ชีวิตของเขาภายหลังจากการเสียชีวิต ซึ่งบันทึกเล่มนี้นี่เองที่ทำให้                                 “จอน เครคูเออร์”                    นำมาเขียนเป็นหนังสือออกวางจำหน่าย              ซึ่งต่อมามันก็ได้กลายมาเป็นภาพยนตร์เรื่องสำคัญที่ชื่อ                                    “ In to the wild”       ที่สร้างกระแสของการตั้งคำถามในชีวิตของคนรุ่นใหม่ในปัจจุบันให้หวนคืนมาอีกครั้ง  หลังจากที่คนรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ในสังคมทุนนิยม หลงลืมหัวใจที่โหยหาอิสระเหล่านี้ไปหมดสิ้น โดยเชื่อว่า                           “มันหายไปตั้งแต่สงครามเวียดนามสิ้นสุด” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หนังสือ Into the wild ของ เครคูเออร์ นำเสนอเรื่องราวชีวิตของ แมคแคนด์เลส กลายเป็นหนังสือขายดี ที่สร้างแรงกระทบต่อกระบวนการคิดของคนรุ่นใหม่จำนวนมาก                                 เครคูเออร์นั้น เคยเดินทางไปที่อลาสก้าครั้งแรก เมื่อปี 1974 และได้ไปที่แห่งนั้นอีกกว่า 20 ครั้ง โดยใช้เวลากว่า 3 ปีทำงานด้านการวิจัยเรื่องชีวประวัติของ แมคแคนด์เลส                                          เรื่องราวในหนังสือเริ่มต้นด้วยการค้นพบร่างของ แมคแคนด์เลส ภายในรถบัส            จากนั้นจึงย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นของบันทึกการเดินทางของชายหนุ่ม ที่ใช้ระยะเวลากว่า 2 ปี และค่อยๆ ลงลึกในรายละเอียดถึงการที่                 แมคแคนด์เลส เริ่มปลีกตัวออกจากสังคมมากขึ้นเรื่อยๆ       เพราะได้รับอิทธิพลจากนักคิด อย่าง ลีโอ ตอลสตอย , เฮนรี่ เดวิด โทโร และ แจ็ค ลอนดอน ซึ่งเป็นนักเขียนที่เขาศรัทธา          เครคูเออร์ อธิบายประสบการณ์ที่คล้ายกันของแมคเคนเลส กับ แจ็ค ลอนดอน ถึงแรงจูงใจของตัวเองสมัยยังหนุ่ม ซึ่งต้องการพยายามปีนภูเขาปีศาจในอลาสก้า                     ทั้งนี้ เครคูเอร์ ได้โยงเรื่องราวให้เกี่ยวเนื่องกับ เอเวอร์เรท รูส  ศิลปินนักผจญภัยวัย 20ปี ที่หายตัวไปในทะเลทราย ยูท่าห์ ในช่วงปี 1934 อีกด้วย จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:30:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ที่สุดแล้วหนังสือของ เครคูเออร์ ทำให้ แมคแคนด์เลส กลายเป็นวีรบุรุษ จนทำให้ผู้คนจำนวนมากเดินทางมาที่อลาสก้า เพื่อสัมผัสกับเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสถานที่นั้น             โดยเฉพาะในปี 2002 รถบัสร้างหมายเลข 142 แห่ง แสตมเพด เทรล กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญที่ดึงดูดผู้คนที่มาเยือน                ทั้งนี้สแตมเพด เทรล เคยเป็นเส้นทางเหมืองแร่ที่ตั้งขึ้น ในปี 1930 โดย เอิร์ล พิลกริม นักเหมืองแร่ ชาวอลาสก้า            เพื่อสร้างเส้นทางการเข้าไปเอาแร่ พลวง ใน “สแตมเพด ครีก” ในพื้นที่เหนือ แม่น้ำ “โทคลาท” ใน “เดนาลี่ เบอร์โรว์”          ซึ่งเป็นที่รู้จักในชื่อ “ถนนสแตมเพด” ใกล้กับแม่น้ำ เนนาน่า ที่ ทางรถไฟสายอลาสก้าแอนชอเรจ แฟร์แบงก์ ซึ่งเส้นทางนี้ผ่านไปยังหมู่บ้าน ลิกไนต์          ในปี 1961  บริษัท ยูทาน คอนสตรัคชั่นได้สัญญาจากรัฐอลาสก้าให้พัฒนาเส้นทาง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ โครงการ “อลาสก้า ไพโอเนียร์ โร้ด”  โดยบริษัทได้สร้างถนนให้รถบรรทุก ขน สินแร่จากเหมืองไปยังเส้นทางรถไฟ             แต่แล้วโครงการชะงักไปในปี 1963 หลังจากสร้างเส้นทางไปได้เพียง  50 ไมล์            รวมทั้งเส้นทางก็ต้องหดสั้นเนื่องจากหิมะน้ำแข็งที่ละลายและน้ำท่วม เส้นทางนี้จึงได้กลายเป็นเส้นทางย้อนกลับของนักเดินทางที่ต้องลงเดินเท้าจักรยาน รถกวาดหิมะและ มอเตอร์ไซค์เท่านั้น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 “แต่แล้วเส้นทางนี้กลับมาเป็นที่รู้จักจนดังกระฉ่อนอีกครั้ง ในช่วงปี 1992 หลังจากการเสียชีวิตของ แมคแคนด์เลส ซึ่งอาศัยอยู่ในรถบัสร้างหมายเลข 142 ของบริษัท ยูทาน คอนสตรัคชั่น         และในปีต่อมาเส้นทางนี้ก็เป็นที่สนใจที่ต้องการมาเยี่ยมชมรถที่ แมคเคนเลสเสียชีวิต! อย่างน่าสลดว่า       "ความตายของเขามีค่าเพียงการสร้างสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ให้เกิดขึ้นเท่านั้นหรือ?” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บนส้นทางชีวิต ที่โลดแล่นด้วยหัวใจ ซึ่งศักยภาพของวัยหนุ่มไม่อาจต้านทาน ................................................................................................                  จากหนังสือของ เครคูเออร์ ได้ก่อให้เกิดแรงบันดาลใจให้กับ “ฌอน เพนน์” นักแสดงและผู้กำกับหนุ่ม ได้นำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ “In to the wild” ออกฉายในปี 2007             ทำให้เรื่องราวของ แมคแคนด์เลส ได้รับความสนใจไปทั่วโลก  ในขณะเดียวกัน “รอน ลาโมท” ผู้สร้างภาพยนตร์อิสระ ก็ได้สร้างภาพยนตร์การเดินทางของ แม็คเคนเลส เรื่อง                                 “The call of the wild”      ซึ่งทั้งผลงานของ ฌอน เพนน์ และ รอน ลาโมท ก็ได้ทำให้สื่อต่างๆ เล่นกับประเด็น"อุดมคติ และความตาย" ของ แมคแคนด์เลส อย่างร้อนแรง จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แต่สิ่งที่ภาพยนตร์ของ เพนน์ แตกต่างจากในหนังสือของ เครคูเออร์ นั้นมีหลายประเด็น ซึ่งสามารถจำแนกได้คือ      1. ประเด็นเชิงมายาคติในการใช้ชีวิตของชาวอลาสก้า ซึ่งต่างตำหนิ แม็คแคนด์เลส ว่าไม่ใส่ใจในการใช้ชีวิต  ผ่านข้อมูลจาก “ปีเตอร์ คริสเตียน”  เจ้าหน้าที่อุทยานอลาสก้า ซึ่งได้ให้ข้อมูลไว้ว่า           “ ผมอยากจะบอกถึงว่านี่เป็นสิ่งที่เรียกว่า “ปรากฏการณ์ แม็คแคนด์เลส” เขาคือคนหนุ่มผู้มาค้นหาความหมายของชีวิตในอลาสก้า         ซึ่งต้องต่อสู้กับความโหดร้ายของธรรมชาติ ที่ซึ่งความสะดวกและความช่วยเหลือนั้นยากจะเข้าถึง          หากพิจารณาให้ดี ๆ ในอีกแง่มุม จะเห็นได้ชัดว่า เขาไม่ได้กระทำการใดๆ ที่แสดงออกถึงความกล้าหาญ แต่กลับเป็นสิ่งที่เรียกว่า โง่เขลา น่าเศร้า และ ไม่น่าศรัทธา             อย่างแรก เขาใช้เวลารีบเร่งมากที่จะเรียนรู้วิธีการอยู่ในป่าให้ได้ และ มาถึงเขต แสตมเพด เทรล โดยไม่มีแผนที่ ถ้าเขามีแผนที่ที่ดีพอ เขาก็สามารถเดินออกสถานที่ที่มีสภาพเช่นนั้นได้”    แต่ในมุมมองของผู้ที่ให้ความสงสารและเห็นใจ พิจารณาว่าแม็คแคนด์เลส ขาดเสมัญสำนึกเรื่องการดำรงชีพและเข้าไปในป่าลึกที่ไม่ได้มีการวางแผนตระเตรียมอะไร ด้วยหัวใจที่ต้องการจะเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติมากที่สุด           จึงเป็นการยืนยันได้ถึงจุดจบในการเดินทางของเขาเพียงเท่านั้น   โดยไม่ได้ตอกย้ำถึงความโง่เขลาอันเกิดจากความทนงตนของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 01:42:08 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 2. มีการดัดแปลงบทภาพยนตร์ให้เหมาะสมกับบรรยากาศการสร้างอารมณ์ของเนื้อเรื่อง ให้มีความกระชับ กับเวลาการฉาย โดยเน้นสภาพครอบครัวที่ไม่อบอุ่นของ แม็คแคนด์เลส      แม้ว่าการค้นหาตัวตนของ แม็คแคนด์เลส อาจจะไม่ได้จบลงอย่างที่เขาคาดคิด       รวมทั้งการเดินทางของเขาในความเป็นจริงก็สร้างข้อถกเถียงตามมามากมาย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า                    "เขากล้าทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งความหวังไว้"                          ไม่ว่าผลมันจะออกมาอย่างไรก็ตาม               ทั้งนี้ในทุกย่างก้าวของการเดินทาง บางครั้งการเผชิญกับปัญหาที่เข้ามาในชีวิตอาจช่วยให้เขารู้จักตัวตนและคนใกล้ตัวมากยิ่งขึ้น              แต่บางครั้งปัญหากลับทำให้สับสน สงสัยว่าที่จริงแล้ว เรากำลัง                      “ทำอะไร” ,  “เป็นใคร” และ “ต้องการอะไร” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เศร้าใจ ในความไร้เดียงสา นับถือ ในความตั้งใจมั่น จากคุณ : จอมนาง - [ 16 ก.ย. 51 01:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25                                                 "     RIP   "        ขออุทิศแด่ความฝันของผู้ชาย ที่มุ่งจะสร้างโลกใหม่เป็นของตัวเอง                       "Happiness isn't real unless it is shared"                    "I have had a happy life and thank the Lord.                            Goodbye and may God bless all!"                                Chris McCandless, August 1991 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 51 01:48:11 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 16 ก.ย. 51 01:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณครับ อ่านแล้วอยากดูหนังจัง จากคุณ : O-So Good - [ 16 ก.ย. 51 01:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เราถูกใจกระทู้นี้มากค่ะ ให้ 3 คะแนนเลย เป็นทั้งบทความเรื่องเล่าจากหนังหรือหนังสือที่ดีมาก อ่านแล้วได้ข้อคิดเยอะนะเนี่ย จขกท.เยี่ยมมาก ถ่ายทอดออกมาได้ดีค่ะ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 16 ก.ย. 51 08:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ชอบมากเลยครับ อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย จากคุณ : ไม้กวาดตองกง - [ 16 ก.ย. 51 09:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เป็นหนึ่งในหนังที่"รัก"ที่สุดเท่าที่คยดูมาเลยค่ะ อย่างน้อยชีวิตของคริสก้อทำให้คนหลายๆคนกลับมาตั้งคำถามว่าความหมายของชีวิตที่แท้จริงคืออะไร และคงเป็นแรงบันดาลใจให้หลายๆคนทำในสิ่งที่อยากทำจริงๆ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก้อคงต้องเดินทางสายกลางด้วยแหละค่ะ เหมือนที่ในที่สุดคริสก้อค้นพบว่า "Happiness is real only when shared" จากคุณ : Flure@vanilla - [ 16 ก.ย. 51 10:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 30 นึกถึงเพลงนี้เลยค่ะ Do you know where you're going to? Do you like the things that life is showing you? Where are you going to? Do you know? Do you get what you're hoping for? When you look behind you there's no opened door What are you hoping for? Do you know? จากคุณ : Galilee - [ 16 ก.ย. 51 14:04:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบจังเลยค่ะ เราเองก็มักถามตัวเองอยู่บ่อยๆ.... เราเป็นใคร ต้องการอะไร อยากจะทำอะไร ยังไม่เคยดูหนังเรื่องนี้เลย แต่จขกท.ทำให้เราอยากดูมากเลย ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆค่ะ จากคุณ : MissUnDaZtooD - [ 16 ก.ย. 51 15:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หลายครั้งหลายหนผมก็อยากทำอย่างนี้บ้าง แต่ไม่รู้สินะครับ บางครั้งการเดินทางไปในที่ใกล ๆ อาจจะไม่ใช่คำตอบสุดท้าย บางทีคำตอบอาจจะอยู่ภายในใจของเราเองก็ได้ จากคุณ : skirmish (skirmish) - [ 16 ก.ย. 51 23:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เยี่ยมมากเลยครับ กระทู้นี้ ผมชอบเรื่องนี้มากๆ จากคุณ : nusfish - [ 17 ก.ย. 51 21:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ...ขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคน ทุกๆ ความเห๋นครับผม :) จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 17 ก.ย. 51 21:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 "not necessarily to be strong but to feel strong" ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ :) จากคุณ : น้ำตาลครีม - [ 18 ก.ย. 51 02:08:31 ]