ความคิดเห็นที่ 1 เหมือนกับที่  "ซากุทาโร่" มี "อากิ" อยู่ในทุกลมหายใจ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Crying Out Love, In the Center of the World            “คนดี...ในหนึ่งชีวิตนี้ คงไม่มีสักวันที่ฉันจะลืมเธอไปได้” แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 16:07:13 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “หากวันหนึ่งเธอมองไปแล้วไม่เห็นฉัน                          ...อย่าตกใจ เพราะฉันไม่ได้หายไปไหน                          ...ฉันอยู่ในตัวของเธอไง เธอจึงมองไม่เห็นฉัน                          ...ขาของเธอคือ ขาของฉัน                           ...ตัวของเธอคือ ตัวของฉัน                                   ไม่ว่าจะที่ไหน ฉันอยู่กับเธอเสมอ                                                                                            ..พยายามต่อไปนะ ซากุทาโร่”                               คือถ้อยคำใน  "ไดอารี่" ของ อากิ ซึ่งจากคนที่เธอรักไปด้วยโรค ลูคิเมีย ในช่วงชีวิตมัธยมปลาย          และได้ฝากไดอารี่เล่มนี้ไว้ที่บ้านของพ่อแม่ เป็นเวลากว่า  17 ปี                     ...17 ปี ที่ ซากุทาโร่ ไม่เคยกลับมาที่บ้านหลังนี้                                       ...17 ปี ที่  ซากุทาโร่ ไม่เคยลืมเธอไปจากหัวใจ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 16:12:48 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...17 ปี ซึ่งยาวนานเหลือเกิน        ...กว่า ซากุทาโร่ คนซึ่งรักเธอที่สุด จะได้มาอ่านพบข้อความใน ไดอารี่ นี้                      "หากหลอดแก้วที่เขาใช้เก็บเถ้ากระดูกของ อากิ ซึ่งเขาเก็บไว้ติดตัวเสมอๆ ไม่ตกแตก!"         เขาคงไม่ได้กลับมาบ้านเกิดของเธอ เพื่อขอแบ่งเถ้ากระดูกของเธอมาเก็บไว้อีกครั้ง                                          พร้อมทั้งได้สารภาพกับคุณพ่อของเธอว่า จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แม้เขาจะไปยัง อูรูลู ประเทศออสเตรเลีย ตามคำขอครั้งสุดท้ายของอากิซึ่งต้องการให้เขานำ เถ้ากระดูก ของเธอไปโปรยที่นั่น แต่ก็ทำใจไม่ได้จึงนำเถ้า ของเธอมาไว้กับตัวตลอดมา จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...หลังจากที่ ซากุทาโร่ ได้อ่านข้อความในไดอารี่ ความทรงจำของความรักอันแสนบริสุทธิ์ในวัยเยาว์ ก็ได้กลับมาอีกครั้ง จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ซากุทาโร่ และอากิ คือนักเรียนมัธยมปลายในโรงเรียนของเมืองแห่งหนึ่งที่อยู่ชายทะเล                  ความรักของทั้งสองเริ่มต้นขึ้นในวันที่ อากิ กำลังอ่านคำไว้อาลัยในงานศพของอาจารย์ท่านหนึ่ง                                      แต่แล้วสายฝนก็กระหน่ำลงมา           ทว่าหญิงสาวยังคงอ่านคำไว้อาลัยต่อไปอย่างมุ่งมั่น ในขณะที่ เพื่อนๆ คนอื่นๆ พากันหลบฝน                  แต่ซากุทาโร่ซึ่ง "เผลอ" นำร่มติดมาด้วย รีบออกไปกางร่มให้เธอกล่าวคำไว้อาลัยจนจบ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบคุณเอ๋ฯจังที่มักมีอะไรดีๆมาเล่าสู่กันฟังและฝากให้คนเฉลิมไทยอยู่เสมอๆ ^^ . . จากคุณ : yibby - [ 11 ต.ค. 51 16:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9             ทำให้ทั้งสองได้อยู่ภายใต้ร่มเดียวกัน คล้ายสัญลักษณ์ของการวาดรูปร่มและใส่ชื่อของคู่รักลงไปตามความเชื่อของวัยรุ่นญี่ปุ่น ที่เรียกว่า                                                                       “ai ai no kasa”                 หรือ “ร่มแห่งความรัก”  ใต้เงาอันอบอุ่นของของสองเรา ซึ่งมักปรากฏอยู่ใน การ์ตูน ละคร หรือหนังรักของญี่ปุ่น  ที่มีหนุ่มๆ สาวๆ จะถือเคล็ด                                               ด้วยการเขียน “รูปร่ม”              จากนั้นจึงเขียนชื่อของ “ชาย” หรือ “หญิง” ที่รักเอาไว้ใต้ร่ม                                เหตุผลเพราะในญี่ปุ่นสมัยก่อน เวลาฝนตก         หากชายหญิงอยู่ใต้ร่มอันเดียวกันจะทำให้รู้สึกอาย ชาวญี่ปุ่นจึงนิยมที่จะมีร่มเป็นของตัวเอง                    เพราะอาจจะโดนคนมอง หรือนินทาได้ว่าเป็นคนรักกัน หรือมีใจให้กันได้                                   ดังนั้นด้วยความซนของเด็กๆ นักเรียน              จึงมักมีการแกล้งเพื่อน ด้วยการเขียนรูปร่ม และใส่ชื่อเพื่อนชาย-หญิงที่จะแกล้งไว้ใต้ร่ม                              ด้วยการเขียน “ไว้บนกระดานดำหน้าห้อง”                          จากนั้นเจ้าของชื่อทั้งสองคนก็จะโดนแซวว่ากำลังชอบกันอยู่!                      ในอีกทางหนึ่ง นอกจากจะเขียนไว้แกล้งเพื่อนแล้ว ก็ยังสามารถเขียนสารภาพรักได้                      “ทั้งนี้เวลาเขียนชื่อนั้น ชื่อของผู้หญิงต้องเขียนไว้ทางด้านซ้าย             ส่วนชื่อผู้ชายต้องอยู่ทางด้านขวา เสมอ               และร่มที่กางอยู่ก็ไม่ควรให้มีเส้นเกินเข้าไปบนตัวร่ม                                          เพราะจะแสดงว่าไม่สมหวังในรัก!”                                (เรื่องร่มนี้อ้างอิงเครดิต จาก  j-doramanga ครับ) แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 16:31:15 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบเรื่องนี้เหมือนกันเลยอ่ะค่ะ ชอบมาซามิมากๆ น่ารัก ชอบรองจากเรื่องอยู่กะคุณเลยนะเนี่ย อิอิ จากคุณ : noonmaguire - [ 11 ต.ค. 51 16:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นหนังที่ดูกี่ที ก็ร้องไห้ อ่านกระทู้นี้ ก็น้ำตาซึมแล้ว จากคุณ : London bridge is falling down - [ 11 ต.ค. 51 16:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ...ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองจึงเริ่มคบกัน และใช้ชีวิตของวัยเรียนอย่างสดใส                   "เพราะมีความรักเป็นสิ่งที่ทำให้แต่ละวันคือวันที่มีคุณค่า" จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทั้งสองพยายามทำในสิ่งที่แต่ละคน ชอบเหมือนๆ กัน เป็นการปรับตัวเองเพื่อที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่คนอีกคนเป็นอยู่             ซากุทาโร่จึงเริ่มฟังรายการวิทยุที่อากิชอบฟัง และเขียนเรียงความส่งไปในรายการวิทยุท้องถิ่น ซึ่งหนุ่มสาววัยรุ่นนิยมฟังกันมาก      และหากใครส่งจดหมายเล่าสิ่งดีๆ หรือสิ่งที่มีคุณค่าไปยังรายการ ถ้าได้รับเลือกอ่านออกอากาศ     ก็จะได้ของรางวัลเป็นวิทยุซาวนด์ อเบาท์ ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในขณะนั้น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:35:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ...ซากุทาโร่ จึงแต่งเรื่องราวอันแสนโศกเศร้าและน่าประทับใจ          ถึงเรื่องราวของคู่รักคู่หนึ่งใครสักคน ได้จากไปด้วยโรค ลูคิเมีย จนทำให้เขาได้รับรางวัล วิทยุซาวนด์ อเบาท์ และได้มอบเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอ                                       ต่อจากนั้นทั้งสองได้ใช้ ซาวนด์ อเบาท์ เป็นสื่อแทนใจ โดยอัดเสียงความในใจของกันและกันใส่ไว้ในม้วนเทป เพื่อแลกเปลี่ยนกันฟังเรื่องมา จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 “แต่แล้วความสุขอยู่ได้ไม่นาน เมื่อความปวดร้าวของชีวิต ได้มาถึงอย่างรวดเร็ว ในฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตของอากิ” แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 21:26:25 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซากุทาโร่ พาอากิไปเที่ยวที่เกาะแห่หนึ่งตามประสาวัยรุ่น แต่แล้วอาการลูคิเมีย ที่เธอเป็นก็ได้กำเริบขึ้นมา ซากุทาโร่รีบพาเธอเข้าโรงพยาบาล                ในขณะที่พ่อแม่ของอากิ รู้สึกเกลียดชังเจ้าหนุ่มคนนี้มากๆ           เพราะเหมือนเป็นสาเหตุให้สุขภาพของลูกสาวทรุดลงอย่างรวดเร็ว จึงสั่งห้ามชายหนุ่มมายุ่งกับลุกสาวอีกต่อไป จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ความรู้สึกของซากุทาโร่ในเวลานั้น จึงมีแต่ความหมองเศร้า หดหู่ และจ่อมจมอยู่กับความรู้สึกผิด ที่เป็นสาเหตุต้องทำให้อากิเข้าโรงพยาบาล                            แต่ความเลวร้ายยังคงซ้ำเติมลงไปอีก         เมื่อแพทย์บอกว่า อากิ จะอยู่ได้อีกไม่นาน จึงทำให้พ่อกับแม่ของอากิ อนุญาตให้เขาเข้ามาดูแลเธอได้ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 21:27:19 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คืนวันผ่านไป อาการของอากิมีแต่จะทรุดลง แต่เธอยังคงมีซาคุอยู่เคียงเสมอ                แม้ในค่ำคืนสุดท้าย ซึ่งซาคุอดหลับอดนอนมานานจากการเฝ้าดูอาการเธอจนได้เผลอหลับไป             ...เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าผู้หญิงที่เขารักมากๆ ได้จากเขาไปแล้ว อย่างไม่มีวันหวนคืน... จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หากวิญญาณของ อากิ ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขาในเวลานั้น เธอคงอยากจะบอก ในสิ่งที่เธอเคยบอกเขาในครั้งหนึ่ง เพื่อเป็นกำลังใจให้เขาได้ก้าวต่อไปแม้ไม่มีเธออีกแล้ว ว่า                “วันเกิดของเธอ 3 พฤศจิกายนใช่ไหม                 ...แต่วันเกิดของฉันคือวันที่ 28 ตุลาคม                ...ดังนั้นตัวเธอเองจะ ไม่มีแม้สักวินาทีนับตั้งแต่ลืมตาดูโลก                                                                                          ...โดยไม่มีฉันอยู่” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แต่บางสิ่งที่ผม ซึ่งเป็นคนดูหนัง ธรรมดาๆ คนหนึ่ง                                อยากบอกกับซากุทาโร่ว่า                                        แม้เรื่องราวของอากิ จะผ่านมากว่า 17 ปี                           แต่จิตวิญญาณของอากิ ....ยังคงอยู่ในหัวใจของซากุทาโร่                                                                  ซึ่งมีคุณค่า และมีความหมาย                      "มากกว่าเถ้ากระดูกของเธอ ที่เขา พกติดตัวไว้เสมอ" จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เราดู ver.มาซามิจัง ส่วนver.ของอายาเสะยังไม่ได้ดู ขอบคุณมากเลยค่ะ เหมือนได้ย้อนดูอีกรอบ ชอบสิ่งที่อากิ เขียนลงไปในไดอารี่ จากคุณ : finalSoeasy - [ 11 ต.ค. 51 16:54:38 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เคยรู้สึก หรือ มีใครสักคนเคยบอกคุณๆ บ้างไหม                                                                                          ว่า                      "ฉันไม่คิดถึงเธอหรอกนะ...เพราะเธอน่ะ...อยู่ในห้วงหัวใจของฉันอยู่แล้ว" .................................................................................................         ขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนครับ และขอขอบคุณเครดิตรูปจาก                                                              jk dramas ครับผม                    ป.ล พอดีช่วงนี้ลมหนาวใกล้จะมา เลยคิดถึงเพื่อนที่เสียชีวิตไปในสมัยมัธยมน่ะครับ ก็เลยนำเรื่องนี้มาโพสน่ะครับ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 16:55:26 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 16:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ชื่อหนังเรื่องอะไรครับ...แหะๆ จากคุณ : ผมก็ยังคิดว่าผมหล่อ - [ 11 ต.ค. 51 17:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 Crying Out Love, In the Center of the World ครับผมคุณ ผมก็ยังคิดว่าผมหล่อ ................................................................................................                                                      ขอต่ออีกนิดนะครับ       "บางครั้ง" หรือ "หลายๆครั้ง" ที่เรามักจะพบว่า "บางส่วนเสี้ยวของชีวิต" มันอาจจะ "คล้ายๆ" หรือ "ใกล้เคียง" กับหนังเรื่องหนึ่ง                           ...และเมื่อเราได้ดูหนังเรื่องนั้นๆ....                         ความทรงจำ ที่อาจจะ "สุข เศร้า เหงา รัก"                            โดยเฉพาะเรื่องราวความปวดร้าว ที่จะ                                           "กลับมาให้จำ"                                              ...เสมอ... .................................................................................................       เรื่อง ของ อากิ และ ซากุทาโร่ อาจจะคล้ายกับเรื่องราวในวัยเยาว์ ที่ต้องสูญเสีย "เพื่อน" หรือ "เพื่อนรัก" และ "คนรัก" หรือ "คนที่แอบหลงรัก"                                                      ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ                        ซึ่งแม้มันจะไม่ใช่เกิดขึ้นบ่อยในวัยเรียน                    ...แต่วันหนึ่ง หากเราเรียนๆ อยู่ แล้วพบว่า เพื่อคนนั้น ไม่สามารถกลับมานั่งโต๊ะข้างๆ กัน ไม่สามารถกลับมาร่วมสัมผัสกับ รอยยิ้มและมิตรภาพ หรือแม้แต่แค้นเคืองกันมา ...เราจะรู้สึกอย่างไร                             อาจจะรู้สึกใจหาย...หรือเสียใจ .................................................................................................                    "สำหรับผมแล้ว...มีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ในความทรงจำ"             แม้เธอจะไม่ได้ เสียชีวิตแบบอากิ และผมก็ไม่ได้เป็นแบบซากุทาโร่...เป็นเพียงเพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่ง                             แต่ มีส่งหนึ่งที่เหมือนกับ ละครโทรทัศน์ หรือ ภาพยนตร์เรื่องนี้ นั่นก็คือ                                     "ความตายในวัยเรียน"                                       จึงขออนุญาตใช้กระทู้นี้   "อันเนื่องจากหนัง Crying Out Love, In the Center of the World เพื่อระลึกถึงเธอครับ...ว่ายังมีเพื่อนคนนึง ไม่เคยลืมเลือน" จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 25 RIP : ขอมอบกระทู้นี่แด่ "จิ" เพื่อนที่จากไป อันเนื่องความตายในวัยเยาว์ ผ่านภาพยนตร์ครับ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:27:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ...ถึง “จิ”เพื่อนที่ฉันไม่สามารถบอกคำว่า “ชอบเธอ” ได้อีกตลอดชีวิต        หลากหลายเรื่องราวความรัก ความประทับใจ สมหวัง ในลิ้นชักความทรงจำของวัยเรียน คือสิ่งสะท้อนความหมายของคำว่า “เพื่อน”...ซึ่งจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ................................................................................................                            บางครั้งการรอคอย อาจจะเป็นช่วงเวลาของความปวดร้าวแสนเนิ่นนาน                   ความผิดหวัง ความสับสน ปะปนกันอยู่ในห้วงความคิด                                            โดยมี “ความหวัง” เป็นแสงที่ริบหรี่                ตอนนั้น...เวลานั้น บริเวณทางเดินเล็กๆ หน้าห้องไอซียู พวกเรานักเรียนมัธยมปลายซึ่งจบการศึกษาไปได้ประมาณสองเดือน เกือบสิบคน                  ทั้งหญิง-ชาย ต่างนั่งและยืนกันอย่างเงียบๆ บนทางเดินแคบๆ ท่ามกลางบรรยากาศสีเทาหม่นในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง                          โดยมุ่งความหวังไปที่ “เพื่อนซึ่งอยู่ข้างใน” แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 17:30:26 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27                        “ผมมองผ่านกระจกบานเล็กตรงประตูเข้าไปในห้อง”                     ...ที่นั่น บนเตียงผู้ป่วย “จิ” ยังคงนอนสงบไร้การเคลื่อนไหว                          กราฟชีวิตบนเครื่องแสดงการเต้นของหัวใจด้วยจังหวะเชื่องช้า      ทำให้นึกถึงภาพเมื่อวานก่อนที่ผมและเพื่อนๆ จะกลับ ผมมองเข้าไปในห้องนี้ เห็นจิในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นเพราะเพิ่งฟื้นจากการวางยาสลบหลังการผ่าตัด                                                             “มองมาที่พวกเราอย่างอาลัย”       เครื่องช่วยหายใจซึ่งครอบอยู่ตรงจมูก ดูเกะกะไม่เข้ากับใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักของเธอเลย                   ...จิจะรู้ตัวไหมว่าขาของเธอ ถูกตัดออกไปหนึ่งข้าง                           ยิ่งได้ยินคำพูดของแม่จิ บอกกับพวกเราว่า                 “ถึงลูกจะเสียขาก็ไม่เป็นไร ยังไปเรียนมหาวิทยาลัยได้ ยังไปเรียนศิลปะที่ชอบได้...แม่ยังรักลูกเสมอ...เพียงแค่ขอให้ลูกมีชีวิตอยู่ก็พอ”                                                     ...มันทำให้หยดน้ำเล็กๆ เริ่มเอ่อล้นจากดวงตา แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 17:32:41 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ผมเป็นนักเรียนชายที่ย้ายมาเรียนชั้นมัธยมปลายแห่งใหม่                                                                   " จิ "      เป็นคนแรกๆ ที่ได้เข้ามาคุยกับผม เพราะเราได้เรียนห้องเดียวกัน       และต่อจากนั้นจิทำให้ผมค้นพบตัวจริงตนที่ผมค้นหามานาน ด้วยเรื่องราวของการเขียนบทกลอน ศึกษาศิลปะเล็กๆ อ่านหนังสือและนิตยสารต่างๆ                                              แต่บางครั้งเราก็เป็นคู่แข่งทางความคิดพอสมควร       ผมแอบชอบเธอนิดๆโดยไม่แสดงออก แล้ววันหนึ่งเธอก็ถามผมว่า                                                                    “นี่แกชอบชั้นเหรอ”                                                                      ...ด้วยเชิงชั้นที่ไม่ยอมเสีย ผมบอกเธอไปว่า                                                                                       “ไม่ใช่โว๊ย”                                ...แต่ในความเป็นจริงผมน่าจะยอมรับและบอกเธอไป เพราะในที่สุด                                                                                 “ผมก็ไม่ได้บอกเธอเลย...ตลอดชีวิต” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:35:29 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ในวันสุดท้ายที่ลมหายใจของจิขาดห้วง ผมและเพื่อนๆ อีกหลายคนต่างรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้อยู่จนถึงช่วงเวลานั้น                                                                                   ...ภาพสุดท้ายที่พวกเราเห็น           “กลับกลายเป็นใบหน้าของเธอที่นอนสงบอยู่ในพื้นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของเพื่อนๆ ก่อนร่างของเธอจะมอดไหม้ตามพิธีการทางศาสนา” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เรื่องราวของจิ คืออุทาหรณ์สอนเราว่า                       “บางครั้งความสำเร็จมักจะตามมาด้วยความสูญเสีย...เพราะชีวิตคือสิ่งที่ไม่แน่นอน  ให้เผื่อใจกับความสำเร็จนั้นไว้บ้าง”                           เหตุการณ์อันแสนปวดร้าวของเพื่อนคนนี้        เกิดขึ้นในของฤดูร้อนปีนั้น จิซึ่งได้โควต้าเข้าศึกษาต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนสนิทเพื่ออำลาชีวิตนักเรียนมัธยมสู่วัยอุดมศึกษา         "แต่ใครจะคาดคิดว่าจะกลายเป็นการท่องเที่ยวครั้งสุดท้ายของชีวิต"        จิ ไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งบนภูเขา...ที่นั่นเธอถูกงูกัด แต่ชาวเขาผู้นำทางบอกว่าเป็นงูไม่มีพิษ            เธอและเพื่อนๆ ในวันนั้นซึ่งเป็นหญิงล้วน สี่ถึงห้าคนแต่ละคนได้โควตา และบางคนมีแววสอบติดมหาวิทยาลัยรัฐบาลอย่างแน่นอน จึงวางใจ                                                                             ...ทว่างูที่กัดเธอคือ “งูกะปะ!”      ...โปรดอย่าหัวเราะ เพราะนี่คืองูที่เธอโดนกัดจริงๆ ซึ่งหากคุณอยู่ในช่วงเวลานั้นคงอาจจะตกใจ และคาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น              ทั้งนี้การที่จิโดนงูกัดคืออีกสิ่งหนึ่งที่สะท้อนถึง “การศึกษา” กับ                      "การใช้ชีวิตในโลกของความเป็นจริง"    ...จิอาจจะเป็นคนเก่ง เรียนเก่ง จนสามารถได้โควตาเข้ามหาวิทยาลัยซึ่งคนรุ่นใหม่จำนวนมากใฝ่ฝันได้                               แต่ “ความรู้ที่มีติดตัว”                        ไม่สามารถนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน   ...เพียงเพราะชีวิตวัยเรียนเธอไม่เคยพบกับความแตกต่างในอีกสังคมที่ไม่คุ้นเคย   .................................................................................................   “ ...กว่าจะรู้ว่างูที่กัดนั้นคืองูพิษ อาการของจิก็ทรุดลงจนเยียวยา เธออาเจียนและแพ้พิษ จนถูกนำส่งโรงพยาบาลช้าไป     ...จิถูกยื้อชีวิตอยู่หลายวัน จน ต้องสูญเสียขาข้างหนึ่ง ที่สุดชีวิตของเธอก็ถูกพรากจากเพื่อนๆ” .................................................................................................         ...แม้เวลาจะเปลี่ยนไปเช่นไร หรือเรื่องราวนี้ผ่านมาเกือบสิบสี่ปี     แต่ภาพในความทรงจำของสาวน้อยน่ารัก ที่พกความมั่นใจจนเกินตัวมากับรอยยิ้มที่น่ารัก ยังคงตราตรึงในใจผมเสมอ น้ำเสียงที่แหลมเล็กของจิ ที่ว่า                                 “นี่แกชอบชั้นเหรอ”      มักจะปรากฎให้ผมได้ยินในห้วงคำนึงเสมอในช่วงปลายฝน และลมหนาวกำลังจะเข่ามาของทุกปี               ...ช่วงเวลาของความรัก ความทรงจำและช่วงเวลาของ                                                                   “วัยเยาว์กับเพื่อนรัก” .................................................................................................                                                   ขอบคุณครับ...ได้ลงให้เพื่อนละ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 11 ต.ค. 51 17:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ซึ้งมากเลยค่ะ ยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้เลย แต่ชอบมาซามิมากๆ เรื่องเพื่อนของคุณเอ๋ก็ซึ้งเหมือนกัน เศร้าด้วย เราเองก็เสียเพื่อนไปสมัยเรียนมัธยม ถึงจะไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่ก็เห็นหน้ากันมาตั้งแต่ยังเรียนประถม ทุกวันนี้ บางครั้งก็ยังคิดว่า ถ้าหากเพื่อนคนนั้นยังอยู่จะเป็นยังไง จะทำงานอะไรอยู่ เสียดาย give หมดแล้ว แต่ยังไงก็ขอขอบคุณกระทู้ดีๆ ค่ะ ^^" จากคุณ : ป่ามป๊าม - [ 11 ต.ค. 51 18:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มันคือเรื่องอะไรอ่ะครับ จากคุณ : หม่นหมองประคองอารมณ์ - [ 11 ต.ค. 51 18:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เคยดูเรื่องนี้ในโรงค่ะ อยากบอกว่า ออกมาแล้วผ้าเช็ดหน้าชุ่มเลยอ่ะ เศร้ามากค่ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Chocoholic Mysteries - [ 11 ต.ค. 51 18:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เห็นชื่อกระทู้ แล้ว ชื่อเรื่องนี้ ก็ ผุดขึ้นมาในหัวเลย เป็นซีรีย์ที่ดูกี่ทีๆ ก็ต้องร้องไห้ ชอบมากๆๆ เลยคะ เคยแต่ดู เวอร์ชั่นที่เป็นซีรีย์ญี่ปุ่น อากิ กับ ซากุจัง  "อยากกู่ร้องบอกรัก ให้ก้องโลก" >_< จากคุณ : ระบบสารสนเทศ - [ 11 ต.ค. 51 19:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คุณเอ๋ทำเราน้ำตาไหลอะ . . . ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆค่ะ ตอนอ่านเกี่ยวกับหนังไม่เท่าไร พออ่านเรื่องเพื่อนคุณแล้วมันก้อกลั้นไม่อยู่ T^T จากคุณ : T^T (g_toub) - [ 11 ต.ค. 51 19:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 36 T_T จากคุณ : tonpook - [ 11 ต.ค. 51 19:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37     ที่คุณเขียนมาแม้จะไม่มาก    แต่ให้ความรู้สึกได้ดีกว่าหนังบางเรื่องอีก  รู้สึกสะเทือนใจและอดเศร้าตามไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 20:14:27 จากคุณ : toytoytoy - [ 11 ต.ค. 51 20:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 38 Y^Y จากคุณ : ธนาพัทธ์ซ่าส์ - [ 11 ต.ค. 51 20:10:24 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เห็นกระทู้แล้วนึกเลยเรื่องนี้แน่ๆเลย... ร้องให้ปวดตาเลยครับเรื่องนี้....ชอบแบบซีรี่มากมาย ดูแบบมูวี่เลยเซงไปเลย... เรื่องนี้ทำให้ผมชอบ ฮารุกะ.. จากคุณ : NEKOmimi - [ 11 ต.ค. 51 21:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ชอบมากครับเรื่องนี้ทั้งเวอร์ชั่นละคร กับเวอร์ชั่นหนังโรง รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่หยิบขึ้นมาดูจริงๆ จากคุณ : negima_xx - [ 11 ต.ค. 51 22:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เพลงประกอบก็เพราทั้ง 2 เวอร์ชั่นเลย จากคุณ : negima_xx - [ 11 ต.ค. 51 22:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เคยเสียเพื่อนตอนเรียนจบม.ปลายเหมือนกันครับ มันเศร้ามากๆ ต้องทำใจอยู่นาน มันเหมือนชีวิตบอกเราว่า ความจริงที่โหดร้ายเป็นยังไง จากคุณ : bigwores - [ 12 ต.ค. 51 07:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาให้ Give คุณเอ๋ ตามสัญญานะคะ...... การสูญเสียฅนที่เรารักมันเจ็บปวดจริง ๆค่ะ จากคุณ : 1978 (b39kew) - [ 12 ต.ค. 51 14:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 45 น้ำตาไหล เราก็เสียเพื่อนตอนมัธยมไปเหมือนกัน ตอนแรกเรารำคานเค้าอะ ชอบพูดเสียงดัง แต่เมื่อเค้าไปเรากลับเศร้ามากมาย ถึงเราจะรำคานเธอบ้าง แต่ไม่ได้อยากให้เธอไปอย่างไม่มีวันกลับนี่ ก่อนเค้าจะเสีย3วันเราได้ถ่ายรูปด้วยกันเพื่อลงหนังสืออนุสรณ์ และนั่นคือรูปสุดท้าย เศร้ายังนึกถึงเสมอนะ จากคุณ : monkeylink - [ 12 ต.ค. 51 21:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 46 น่าดูอ่ะ จากคุณ : Mori_Kim - [ 12 ต.ค. 51 22:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 47 น้ำตาไหลค่ะ ทั้งเรื่องภาพยนตร์ และ เรื่องจริงของจขกท. T T จากคุณ : theren - [ วันออกพรรษา 04:15:23 ]