ข้าพเ้จ้าห่างหายไปจากวงการนักนิยมหนังมานานโข หลายท่านก็มีแก่ใจหลังไมค์มาถามสารทุกข์สุกดิบว่าเป็นตายร้ายดีประการใด อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากแค่ไม่มีเวลาเท่านั้นเอง คงไม่ต้องลุกขึ้นมาผัดหน้าตั้งกองแถลงข่าวเหมือนดาราดอกกระมัง เพราะทุกวันนี้ยังไม่มีคลิปข้าพเจ้าหลุดออกมาให้เป็นที่อื้อฉาว
มาปีนี้ปะเหมาะเคราะห์ดี มีหนังไทยเรื่องใหม่เข้า เป็นผลงานของคุณนนทรีย์ เรื่องปืนใหญ่จอมสลัด ซึ่งข้าพเจ้าก็เป็นแฟนเธอมาตั้งแต่ครั้ง 2499 อันธพาลฯ ครั้นมายุคนางนาก ก็ติดตามไม่เคยขาด อนึ่งเขาว่าคนมาเขียนบทนี้เป็นนักเขียนซีไรท์สองสมัย คือคุณวิน ซึ่งเมื่อเอ่ยชื่อคนส่วนใหญ่มักจะถามต่อว่า วินไหน มิพักข้าพเจ้าต้องตอบว่า วินหลักสี่สะพานใหม่ ไปโดยพลัน แต่แท้จริงแล้วเธอเป็นเจ้าพ่อเรื่องสั้น นวนิยายแนวทดลอง อันนักอ่านทั่วไปรู้กันดี
เมื่อผู้ืกำกับร้อยล้าน กะนักเขียนซีไรท์มาพบกัน ก็คงจะพอให้ข้าพเจ้าต้องเร่งเรียกสารถีโลทัน ให้เอารถออกไปดูให้จงได้
เปิดเรื่องมาก็เอาเสียแล้ว เป็นเสียงบรรยายเหมือนสารคดีสัตว์โลกผู้น่ารัก หรือซิงเกอร์เวิลด์ มีปลากระเบนกระหยับๆ เหมือนไปดูที่วังมัจฉาบึงฉวาก ไม่มีผิด ตามด้วยภาพของปืนใหญ่หล่นคว้างลงทะเลลึก มีตาแก่ฝรั่งวิลันดาขึ้นอืดตาถลนถูกฆ่าถ่วงน้ำผูกกะปืน ทำให้กระหวัดใจไปว่าหนังเรื่องนี้จะว่าด้วยปืนใหญ่ผีสิงกระนั้นหรือ
มาเข้าเรื่องเอาที่ หมู่บ้านชนเผ่าอะไรสักอย่างที่พากันนุ่งเตี่ยวเกลียวกลม ยังกะชนเผ่าลาวลุ่มแถวอัตปือ ปลูกบ้านสับฟากอยู่แถวๆริมทะเล ได้เก็บเอาเด็กทารกที่ลอยมากับศพ
นัยว่าคงเป็นสินสมุทร สุดสาครกระมัง ไอ้เจ้าเด็กคนนี้มันเลยว่ายน้ำเก่ง ทั้งๆที่โตขึ้นมาหน่อยกลายเป็นเด็กอ้วน มีไขมันเป็นชั้นๆเพลาวิ่งเนื้อตีกันเผละๆเป็นหมูมันเปลว ไม่ได้มีวี่แววว่าจะโตขึ้นมาหน้าเป็นฝรั่งแบบอนันดา ซึ่งมาเรื่องนี้กล้ามหย่อนไปแล้ว ไม่ล่ำสันเหมือนสมัยอันดากะฟ้าใสเมื่อหลายปี ทั้งยังมีผมอันเปียก และกระเซิง ตลอดจนฟันอันดำ สมกะเป็นชาวทะเล เที่ยวโจนน้ำโครมๆดำหอย ดำมุข ไม่ยักกะอาบน้ำจืด อะไรๆที่ห่อไว้คงหมมชอบกล พาลให้คิดว่านี้คงเป็นต้นตำหรับไข่เค็มไชยาอันลือชื่อกระมัง
หนังย้อนยุคของไทยเรานี้แม้จะลงทุนเป็นร้อยล้านประดาตาย อยากจะให้โบราณสมจริงสมจังสักแค่ไหน ก็มาเป๋เอาตรงเวลาตัวละครมาว่าบทเจรจาอันเป็นภาษาโบราณ ซึ่งออกจะเป็นปัญหากล่าวคือเวลาเข้าบทเจรจา ด้วยสำเนียงภาษาชาวกรุง พารากอน พอต้องมาพูดภาษาวรรณกรรมสำนวนโบร่ำโบราณ มีดอกรึ หามีไม่ ท่าน เจ้า ข้า เพคะเพขา เป็นอาทิ ก็เลยพลอยดูเก้อๆเขินๆ เปิ่นเทิ่นกันไป ซึ่งมิใช่แต่อนันดาดอก คนอื่นๆ นับตั้งแต่ตาระตูโจรสลัดเอกโอรี ซึ่งมีเสียงแหวๆ ไม่น่าเป้นตัวโกงผู้ร้ายโจรทะเลได้ ขู่เท่าไรก็ดูตลกมากกว่าน่ากลัว เจ้าหญิงหน้าฝรั่งสองนางนั่น ตลอดจนระเด่นชูพงษ์เพลาตะโกนสั่งให้รบให้บุก ฟังดูเหมือนจะกรี้ดมากกว่าจะเข้มแข็ง
ดีที่ได้มือเก่าอย่างสรพงษ์ กะอดีตราชินีนักบู๊ อย่างจารุณีช่วยไว้ได้ อ้อ อีกคนก็พระเอกร้อยล้านหยั่งวินัย ไกรบุตร ซึ่งเจรจาได้อย่างไม่เคอะเขิน ดียิ่งกว่าสมัยเป็นไอ้มากผู้มีน้ำเสียงทองแดง จำได้ติดหูเวลาพูด "ไอ้ปริ๊กๆ"เสียอีก
ข้อดีของหนังเรื่องนี้มีอยู่มาก เป็นต้นว่าเครื่องทรงอลงกรณ์ที่งามมาก โดยเฉพาะชุดของประไหมสุหรีจารุณี (ประทานโทษไม่กล้าเรียกชื่อในเรื่องด้วยกลัวออกเสียงพยัญชนะผิด จากฮีเจา เป็นอย่างอื่น) ทั้งศิราภรณ์ ปะหวะหล่ำกำไล ดูลงทุนทำขึ้นเป็นเฉพาะกิจเฉพาะการ ไม่สุกเอาเผากิน ไปหาเช่าละครรำ หรือไปซื้อของกำมะลอที่พาหุรัดมารัดเครื่อง เหมือนกะลางค่าย เป็นต้นว่ากันตะ...
ส่วนข้อเสียนั้นก็มีนิดๆหน่อยๆพอให้จับผิด ติติงกันตามประสาแฟนหนังไทย ที่ติก็เพราะรักเพราะชอบ มิได้เกลียดชังอะไรทั้งนั้น ทำออกมากี่ภาคๆก็จะตามดูตามติ ตามชมไปชั่วกัลปาว์นั้นแล เอาเป็นว่าคิดออกเมื่อไรจะมาเขียนเล่าสู่กันฟัง ส่วนท่านใดเห็นประการใดก็ลองมาคุยกันเถิด
แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 51 23:56:50
ข้าพเจ้าไปดูมาแล้ว ปืนใหญ่จอมสลัด ออฟดิอันดามัน [สะปอย!!]
