เมื่อ 2 วันก่อนมีเรื่องให้ต้องไปโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งครับ ปกติใช้บริการของเอกชนเพราะไม่ชอบรอและพอจะจ่ายไหว แต่คราวนี้ดันเจอคุณหมอหวังดีไม่อยากให้เสียเงินเยอะเลยจัดการให้ใช้ประกันสังคม ต้องบอกอย่างละอายใจว่าตลอดเวลาที่รอตรวจทั้งหงุดหงิด อึดอัด ทั้งกลัวโรคติดต่อเพราะดูแต่ละคนปอนๆ จนๆ และป่วยไม่ใช่น้อย(อย่าเพิ่งว่าผมกระแดะ อ่านต่อไปก่อนจ้า)
พยายามตั้งสติด้วยการฟังเพลงจากมือถือ และมองไปไกลไม่กล้ามองใกล้ ภาพมันไม่ค่อยน่าดู----- สุดท้ายถึงเวลาไปรับยา ขั้นตอนชักช้าชวนหงุดหงิดมากกกกกก แต่คนอื่นๆดูจะรับสภาพได้ ส่วนผมได้แต่ส่งสายตาพิฆาตไปยังเจ้าหน้าที่ที่ทำงานเชื่องช้า ไม่เหมือนเอกชนที่จะต้องคอยมาบอกว่ารอสักครู่นะคะ เอาน้ำมาให้ดื่ม มาชวนคุยกระหนุงหระหนิง แต่ที่นี่ต่างกันเหมือนฟ้ากับเหว
แทนที่ผมจะสำนึกว่าคุณหมอช่วยเราประหยัดกลับไปนึกโกรธว่าไอ้เวลาที่เสียไป 3 ชั่วโมงเนี่ย ผมเอาเวลาไปหาเงินได้มากกว่าที่ประหยัดตั้งเยอะ(เล้วเลว ---ไม่ต้องด่าครับ ผมด่าตัวเองแล้ว)
ด้วยความที่รอนานมากกก ผมเลยมองผู้ชายคนข้างหน้า เป็นคนต่างจังหวัดแน่นอน เสื้อผ้าเก่าขาด รองเท้าแตะเน่าๆ เท้าบาน หน้าตาอุดมด้วยริ้วรอยและความกังวล พอถึงคิวเขา ผมได้ยินบทสนทนาทั้งหมด เจ้าหน้าที่สาวจมูกโด่งเปี๊ยบเพราะมีดหมอ แต่ไม่รับกับหน้าเล้ยยย ( อย่าเจือกๆ แหะๆ)
"ทั้งหมด 1950(ไม่มีค่ะ)"
ชายคนนั้นพยายามทำมือขยุกขยิกราวกับว่าเงินมันจะเพิ่มได้ถ้าทำอย่างนั้น แกเหลียวไปมาแต่ไม่ยอมสบตาจนท แต่พูดเบาๆว่า "เงินไม่พอ" จนทพูดเสียงเย็นเจี๊ยบ "เบิกไม่ได้เหรอ" "ให้ลูกเบิกสิ (รู้ได้ไงว่าเขามีลูก!)" ท่าทางชายคนนั้นอายมากแต่ก็ไม่รู้ทำไง "งั้นเอาไว้ก่อน"แกพูดเสียงเบาๆ แล้วก็เดินหลบไปข้างๆ
ผมได้ฟังทั้งหมด ขณะที่จ่ายเงินค่ายาตัวเอง(ถ้าจ่ายเอกชนก็คงต้องคูณด้วยห้า) ผมถามจนท(ซึ่งพูดกับผมอย่างไพเราะมาก ผมคงดูเหมือนมีตังค์มั้งครับ) ไม่รู้อะไรดลใจ ผมพูดออกไปว่า"ของคนเมื่อกี๊ผมออกให้ได้มั้ย" จนท ทำหน้างงๆแต่ก็ยอมให้ผมจ่าย ผมคว้าถุงยาของชายคนนั้นแอบอ่านชื่อคนไข้เป็นผู้หญิง อายุ 75 คงเป็นแม่ของเขา เมื่อเดินไปทันชายคนนั้นผมยื่นให้ เขาทำหน้างงๆ ผมบอกว่า"ยาของคุณ ผมจ่ายให้แล้วรับไว้เถอะครับ" แกพยายามยื่นเงิน 500 มาให้ผม ผมไม่รับแล้วบอกว่าเก็บไว้เผื่อต้องซื้อยาเพิ่ม โดยไม่ทันตั้งตัวแกมองหน้าผมน้ำตาคลอๆ ก้มลงกราบผมกับพื้น!!!!! คนเต็มเลยครับ ผมสะดุ้งโหยงทั้งอายและตื้นตัน ผมอุบอิบว่าไม่เป็นไรๆแล้วก็เดินจากมา เมื่อผมมองใบเสร็จค่ายาของตัวเอง 2600 ปกติจ่ายหมื่นกว่าๆผมก็เกิดอาการน้ำตาซึม ไม่ได้เล่าเพราะอยากให้มาชมผมว่าเป็นคนดีหรอกครับ เพราะปกติออกจะงี่เง่าด้วยซ้ำ(แฟนเก่าๆบอกทั้งน้าน) แต่อยู่ๆก็ทำไปเอง นึกถึงที่คิดบ่นด่าอยู่ในใจตอนที่รอ เฮ้อ ต่อไปผมคงไม่กล้าบ่นแล้วละครับ
แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 15:45:45
เฮ้อ! ต่อไปนี้จะไม่บ่นอีกแล้ว
