ความคิดเห็นที่ 1 ค่ำคืนหิมะโปรยละอองอันเหน็บหนาว ของวันที่ 15 ธันวาคม ค.ศ 1923...                                        “ชีวิตน้อยๆ”            กำลังถือกำเนิดบนกองฟางอันอบอุ่น ในบ้านเล็กๆ หลังหนึ่งในเมืองโอดาเตะ อำเภออากิตะ                ...“อากะ” แม่หมาพันธุ์ “อากิตะ” กำลังปวดแต่เปี่ยมสุขเมื่อ “เด็กๆ” ในท้องของเธอ กำลังจะออกมาสัมผัสกับโลกอันแสนกว้างใหญ่ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขก็มาถึง เมื่อ                           “เด็กๆ ตัวน้อยๆ"       ค่อยๆ คลอดออกมาทีละหนึ่งตัว สองตัว ในขณะที่ครอบครัวซึ่งเป็นเจ้าของ ได้แอบมองและชื่นชมชีวิตน้อยๆ เกือบหกชีวิต อยู่ใกล้ๆ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 18:25:05 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันเกิดขึ้นจากความรัก...และนับแต่นั้น                         “ความรักก็อยู่รอบตัวฉัน”...ตลอดมา .................................................................................................             จากค่ำคืนอันหนาวเหน็บแต่อบอุ่นในหัวใจ คือจุดเริ่มต้นของสุนัขที่ชื่อ                                           “ฮาจิโกะ”     ...หมาน้อยตัวเล็กๆ ซึ่งชาวญี่ปุ่นต่างยกย่องและหลงรัก ไม่ต่างจากที่คนไทยรัก “มอม” และนับถือน้ำใจของ “ย่าเหล”                ...ที่สำคัญหลายครั้งหลายหนที่ผู้ใหญ่ชาวญี่ปุ่น มักจะนำเรื่องความกตัญญู และการตรงต่อเวลาของ ฮะจิโกะ มาสอนลูกสอนหลานให้เอาเยี่ยงอย่างความดี จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...หลังจากที่อยู่กับพี่ๆ น้องๆ ได้สองเดือน เจ้าหนูน้อยเพศผู้ตัวหนึ่งซึ่งเป็นพันธุ์อากิตะแท้ ซึ่งเป็นลูกของอากะ ที่มีพ่อคือสุนัขอีกตัวของ โอโนดะ โงโระซาเอมอน        ...ต้องลาจากพี่ๆ น้องๆ และคุณแม่ที่ครางหงิงๆ จากการรับรู้ถึงการต้องพรากจากลูกรัก         ซึ่งเธอจะไม่ได้พบกับเจ้าหนูน้อยไปตลอดชีวิต ในขณะที่ครอบครัวซึ่งเป็นเจ้าของ ต่างอาลัยกับการต้องออกเดินทางของเจ้าหนูตัวนี้ไม่ต่างกัน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หมาน้อยตัวเล็กๆ ถูกนำใส่กรงไม้เก่าๆ ที่มีฟางอุ่นๆ ปูอยู่ด้านใน             ...แล้วกรงไม้กรงนั้นค่อยๆ ถูกนำออกไปจากตัวบ้าน          ในขณะที่น้ำตาหยดเล็กๆ ค่อยๆ ไหลจากดวงตาของผู้เป็นแม่ซึ่งเห่าตาม ลุกน้อย ส่วนพี่ๆ น้อง ยังคงครางหงิงๆ                              เมื่อกรงนั้นพ้นออกจากประตูไม้บานเก่า     ความเศร้าและอาลัยได้ครอบคลุมไปทั่วบ้านหลังนั้น ซึ่งความรู้สึกนี้ ครอบครัวผู้เป็นเจ้าของก็สามารถรับรู้ได้ด้วยความรู้สึกหม่นๆ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “หากนี่คือโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว...ก็คงจะเป็นหนทางที่ทำให้เจ้าหนูน้อยตัวนี้ ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ต่อไปในอนาคต” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...เมื่อพ้นจากประตูบ้าน กรงเล็กๆ ได้ถูกลำเลียงผ่านสองข้างทางที่เป็นบ้านเมืองสมัยเก่า           ซึ่งผู้คนแม้จะแต่งตัวตามแบบอย่างตะวันตก แต่ยังคงใช้ม้า รถสามล้อแรงคนลาก และรถราง เป็นพาหนะอยู่บนท้องถนนที่มีหิมะถูกโกยกอบกองสุมอยู่สองข้างทาง จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ...เจ้าหมาน้อย ตื่นเต้น หวาดกลัว และสับสน จากการก้าวออกสู่โลกที่กว้างใหญ่กว่ารั้วบ้านเป็นครั้งแรก แต่มันยังพยายามจดจำเส้นทางที่ผ่านมา เผื่อสักวันจำได้เดินทางกลับมาหาแม่ พี่ๆ น้องๆ บนเส้นทางเดิมที่จากมา จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “เสียงหวูดของรถจักรไอน้ำ ซึ่งยังคงใช้งานอยู่ในยุคสมัยนั้น ดังขึ้นมา เพื่อเตือนว่าได้เวลาที่เจ้าหมาน้อย ต้องออกเดินทางจากเมืองเล็กๆ ที่เหน็บหนาว ปกคลุมไปด้วยหิมะ ไปยังเมืองใหญ่ที่มันไม่เคยพานพบมาก่อน” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ...แล้วกรงเล็กๆ ก็ได้ถูกลำเลียงไปใส่ไว้บนตู้ขบวนของรถจักรไอน้ำ เสียงหวูดดังเตือนขณะที่ไอน้ำพุ่งผ่านอากาศเย็นยะเยือกเป็นละอองไอ ล้อเหล็กเริ่มขยับ        ...ชีวิตใหม่ในดินแดนที่ห่างไกลของสุนัขตัวน้อยกำลังจะเริ่มต้นขึ้น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชีวิตใหม่ที่มอบความซื่อสัตย์ให้กับเจ้านายอันเป็นที่รัก .................................................................................................            หลังจากที่รอนแรมบนรถไฟมาเป็นเวลาสองวัน เจ้าหมาน้อยก็ได้กลายมาเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวของ                   “ศาสตราจารย์ เอซะบุโร อุเอโนะ”      ผู้มีชื่อเสียงแห่งคณะวิศวกรรมการเกษตร ของ “มหาวิทยาลัยในสมเด็จพระจักรพรรดิ หรือ มหาวิทยาลัยอิมพีเรียล” (ซึ่งได้กลายมาเป็น “มหาวิทยาลัยโตเกียว” ในปัจจุบัน)         และเจ้าหมาน้อยได้ชื่อว่า “ฮะจิโกะ” ตามที่ศาสตราจารย์ตั้งให้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แต่เดิมนั้น “กอนสึเกะ” สุนัขสุดรักของศาสตารจารย์ ที่ไม่ใช่พันธุ์อากิตะแท้ได้ตายลง ท่ามกลางความเศร้าโศก         จนลูกศิษย์ซึ่งทำงานอยู่ที่ว่าการอำเภอ อากิตะ ที่ไปมาหาสู่กันประจำ ทราบว่าศาสตราจารย์รักสุนัขและอยากได้พันธุ์ อากิตะแท้ซึ่งหายากมาเลี้ยง      จึงได้ติดต่อกับชาวบ้านในละแวกนั้น จนได้พบว่า อากะ แม่ของ ฮาจิโกะ กำลังตั้งท้อง จึงได้ทำการจองไว้ เพื่อนำมาตอบแทนแก่ศาสตราจารย์ ที่คอยช่วยเหลือกันมาโดยตลอด จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 “แล้วเจ้าหมาน้อยก็ได้ถูกส่งมาให้ไปเป็นเพื่อนใจ และ เพื่อนชีวิตผู้ซื่อสัตย์ของศาสตราจารย์  ตราบสิ้นลมหายใจ” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 16:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ในช่วงเวลานั้น เจ้าหนูฮาจิโกะ       “คือความสดใส และความมีชีวิตชีวาของครอบครัว อุเอโนะ” แม้จะซนบ้าง ดื้อบ้าง แต่ทุกคนก็ให้ความรักความอบอุ่น ราวกับเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง                               โดยเฉพาะศาสตราจารย์ ซึ่ง     “รักในความซื่อสัตย์ของหมาน้อยไปหมดทั้งใจไม่ต่างจากลูกชาย”    เพราะครอบครัวนี้ มีเพียง พ่อ แม่ และลูกสาววัยออกเรือนหนึ่งคน รวมถึงคนรับใช้อีกสองคน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดังนั้นสิ่งที่คนในครอบครัวเห็นเป็นประจำ คือการที่ศาสตราจารย์ใช้เวลาว่างในการหาหมัด หาเห็บให้กับฮะจิโกะ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ...อาบน้ำร้อนด้วยกัน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ในค่ำคืนที่ฝนตกศาสตราจารย์จะคอยเป็นกังวล วิ่งออกมาดู ฮาจิโกะ ซึ่งนอนอยู่ในบ้านไม้สำหรับสุนัขหลังเล็กๆ ว่าเปียกปอนและหนาวเหน็บหรือไม่ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขณะที่ผู้คนในชุมชน มักจะเห็นศาสตราจารย์พาฮะจิโกะออกเมาเดินเล่นอย่างมีความสุข ท่ามกลางบรรยากาศของญี่ปุ่นในยุคก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง ที่ผู้คนยังคงมีรอยยิ้มให้กันและกัน รถราง รถม้า รถสามล้อแรงคน ยังคงเห็นได้ทั่วไปในโตเกียว จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:06:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 “โดยเฉพาะการที่ ฮะจิโกะ จะเดินตามไปส่งศาสตราจารย์ที่สถานีรถไฟ ชิบุยะ ในตอนเช้า               และเมื่อได้เวลาประมาณบ่ายสามโมง เจ้าหมาน้อยจะรีบออกจากบ้าน เพื่อไปรอรับเจ้านายตรงที่เดิมทุกวัน                  ไม่ว่าจะฝนตก แดดจัด หรือ หิมะโปรย    เพื่อมอบรอยยิ้มจากมุมปากของหมาน้อย และหางที่กระดิกที่ม้วนสวยอันเป็นสัญลักษณ์สำคัญของสุนัขพันธุ์ อากิตะ เพื่อแสดงความดีใจ” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ...ฮะจิโกะ ก็ยังเป็นฮะจิโกะ เป็นสุนัขที่รักและซื่อสัตย์กับเจ้านายอย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลง... จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน        “ในความสุขที่มองไม่เห็น อาจจะมีความทุกข์ซ่อนอยู่ เพื่อรอวันที่จะออกมาทำร้ายหัวใจให้ร้าวราน” .................................................................................................                เป็นเวลา 2 ปีกว่า ที่เจ้าหมาน้อยได้เติบโตอยู่ในครอบครัว อุเอโนะ อย่างมีความสุข                                    โดยไม่รู้เลยว่า                                  " ความเศร้าโศก"       จะมาถึงใน วันที่ 21 พฤษภาคม ค.ศ 1925 ซึ่งแม้ฤดูหนาวจะผ่านแล้วแต่บรรยากาศแสนยะเยือกยังคงอยู่ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ...เช้าวันนั้นเมื่อน้ำค้างของกลางคืนที่เกาะกุมอยู่กับใบไม้ และต้นหญ้าเล็กๆ ได้จางหายไปเมื่อแดดอุ่นๆ ยามเช้าทอประกาย          ฮะจิโกะ ร้องหงิงๆ เหมือนต้องการบอกบางสิ่งกับเจ้านายที่มันรัก      แต่ศาสตราจารย์เห็นเป็นเพียงการอ้อนของเจ้าหมาน้อยที่อาจต้องการในบางสิ่ง        จึงออกจากบ้านเดินทางไปที่สถานีรถไฟตามปรกติ โดยที่ ฮะจิโกะ คอยเป็นกังวล ไม่ค่อยเต็มใจเดินมาส่งเหมือนทุกวัน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 23 “และนั่นคือการอยู่ด้วยกันเป็นสุดท้าย ก่อนที่รถไฟจะออกเดินทางไปอย่างไม่มีเจ้านายหวนกลับมา” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ซึ่งลางสังหรณ์ ของฮาจิโกะ ก็กลายเป็นความจริง เมื่อความสูญเสียที่สัมพันธ์กับชะตาลิขิตเกิดขึ้นอย่างไม่มีใครคาดคิด เมื่อศาสตราจารย์เผชิญกับสภาวะเส้นโลหิตในสมองแตกอย่างกะทันหัน ขณะทำการสอนนักศึกษา! นำมาซึ่งความสูญเสียและจุดเปลี่ยนในชีวิตของครอบครัวนี้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 “แต่ในบ่ายวันนั้น ฮาจิโกะ ยังคงมารอเจ้านายที่สถานีรถไฟ ตรงจุดเดิม ซึ่งในทุกวันเจ้านายใจดีจะเดินลงมาจากสถานีพร้อมโอบกอดเจ้าหมาน้อยดั่งลูกชายคนหนึ่ง       ... เพียงแต่นับจากวันนั้นเป็นต้นมา แม้ฮะจิโกะ จะรออีกกี่เดือนปี...ก็ไม่มีทางที่เจ้านายจะหวนกลับคืน” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ...พิธีศพของศาสตราจารย์ ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายท่ามกลางบรรยากาศเศร้าหมองที่ปกคลุมไปทั่วตัวบ้าน ผู้คนแปลกที่ ฮะจิโกะ ไม่คุ้นเคย ต่างผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามาเคารพศพอาจารย์ คือการแสดงความกตัญญูที่มีต่ออาจารย์ผู้ให้ความรู้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นเรื่องจริงใช่ไหมคะ หรือ คนละตัวกัน จำได้ว่าตอนไปญี่ปุ่น ที่ชิบุย่า ก็เห็นอนุสรณ์รูปปั้นของสุนัขตัวนี้ จากคุณ : Pretty_Cute_Girl - [ 25 ต.ค. 51 17:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฮาจิลูกหมาน่ารักจัง เราแพ้อะไรแบบนี้น่ะค่ะ ฮือ จากคุณ : =p o o k p u i= - [ 25 ต.ค. 51 17:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 29 “แต่สำหรับ ฮะจิโกะ       ...ความกตัญญูที่หมาน้อยตัวนี้แสดงออกมาในช่วงงานศพ นอกจากการวิ่งไปรอเจ้านายที่สถานีรถไฟในทุกเวลาบ่ายสามโมง ท่ามกลางความสงสารของผู้คนที่พบเห็นและรู้ว่าศาสตราจารย์ได้จากไปแล้ว                            หลายสิ่งที่แสดงออกมา     เช่น การเฝ้ามองโลงศพของอาจารย์ที่ถูกเคลื่อนย้ายเข้ามาทำพิธีในบ้าน อย่างไม่คลาดสายตาด้วยท่าทีที่กระวนกระวายใจ      หรือเห่าห่อนอยู่หน้าป้ายชื่อของศาสตราจารย์ที่ตั้งอยู่หน้าแท่นประกอบพิธี ทำให้คนในครอบครัวและแขกที่มาร่วมงาน ต่างเวทนาในความกตัญญูของเจ้าหมาน้อย                     ...โดยเฉพาะในวันที่ต้องโรงเคลื่อนศพไปทำพิธีที่สุสาน...     ฮะจิโกะ วิ่งตามรถที่มีร่างเจ้าของที่มันรักไปอย่างอาลัยอาวรณ์                  จนเมื่อรถแล่นผ่านสถานีรถไฟ ฮะจิโกะ เหมือนนึกขึ้นได้     จึงตัดสินใจวิ่งไปรอเจ้านายตรงที่เดิมด้วยปัญญาของสัตว์ตัวน้อย ที่ไม่สามารถระบายความรู้สึกให้ใครฟังได้...” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:19:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ใช่ว่ามีแต่มนุษย์เท่านั้นที่รู้จักคำว่า “หัวใจสลาย” แม้แต่สัตว์ตัวเล็กๆ ก็สามมารถสัมผัสกับความรู้สึกนี้ได้เช่นกัน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ...เมื่อสิ้นหัวหน้าครอบครัว การที่ภรรยาของศาสตราจารย์ จะอาศัยอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังใหญ่ คือสิ่งที่เป็นไปได้โดยยากที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งซึ่ง                              “ต้องการกำลังใจ” จะผ่านพ้นไปได้      เธอจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่กับลูกสาวซึ่งออกเรือนไปแล้วที่ต่างจังหวัด และ                                       “ขายบ้านหลังนั้น”           ...บ้านที่ฮะจิโกะ เคยอาศัยอย่างมีความสุขกับเจ้านาย           แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 17:23:14 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ...บ้านที่มีความห่วงใยและความรักที่เจ้านายมีให้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ซึ่งทุกส่วนของบริเวณบ้านล้วนมีความทรงจำของความสุข จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เคยอ่านเรื่องมอม ตอนเด็กๆ เศร้ามาก เรื่องนี้ ถ้าได้ดู คงจิตตกไปหลายวันเลยอ่ะ ขอบคุณมากครับ  มีต่ออีกมั๊ยเนี่ย... อ้าว...มาต่อแล้ว  เย้ๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 17:27:36 จากคุณ : แอ๊บแมน - [ 25 ต.ค. 51 17:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 35 “ความสุขอยู่ได้เพียงไม่นาน...แม้จะเป็นเพียงเวลา 2 ปี ฮะจิโกะก็ได้รับความรักจากเจ้านายมาจนหมดหัวใจ”                   ...เพียงแต่ว่าชีวิตน้อยๆ จะเป็นอย่างไรต่อไป จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ...ง่ะ...ยาวมากๆ เลย แฮะ...ก็เลยจะขออนุญาต ค่อยๆ โพสไปจนจบนะครับ :) จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ชีวิตที่ผกผัน แต่ยังมี “เจ้านาย” อยู่ในทุกอณูของลมหายใจ ................................................................................................           ...ในช่วงเวลาที่เตรียมย้ายบ้านไปอยู่กับลูกสาวที่ต่างจังหวัด ซึ่งไม่สามารถนำ ฮะจิโกะ ไปเลี้ยงได้           ภรรยาของศาสตราจารย์ จึงเตรียมพร้อม ด้วยการฝากฝังเจ้าหมาน้อยไว้กับญาติที่อยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร                        แต่ ฮะจิโกะ ผู้ซื่อสัตย์ต่อ                                “เจ้านายเพียงคนเดียว”                             กลับไม่ยอมอยู่กับนายใหม่     เพียงแค่คืนเดียวที่ได้ไปอาศัยบ้านคนอื่น และถูกมัดไว้อยู่ริมตัวบ้าน ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 38 “เจ้าหมาน้อยกัดสายรัด ที่มัดติดไว้กับเสาจนขาด           แล้ววิ่งฝ่าสายฝนที่หนาวเหน็บ กลับมายังบ้านเดิมที่เคยอยู่ จนสร้างความตกใจให้กับภรรยาของศาสตราจารย์เป็นอย่างมาก           เธอพยายามพูดอธิบายกับเจ้าหมาน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าเจ้านายที่มันรักได้จากไปแล้ว และต่อไปจะไม่มีบ้านหลังนี้อีกแล้ว              ...ฮะจิโกะก็ไม่สามารถเข้าใจได้ อย่างเดียวที่เจ้าหมาน้อยต้องการรับรู้คือ                     “เจ้านายไปไหน”...และ “เมื่อไหร่จะกลับมา”...” แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 17:32:12 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ...ฮะจิโกะ อยู่กับภรรยาของศาสตราจารย์ได้ไม่กี่วัน ก็ถึงเวลาที่ต้องลาจากกันอย่างแท้จริง                               เพราะเธอจะต้องย้ายจาก     จึงนำเจ้าหมาน้อยกลับไปฝากฝังกับญาติอีกครั้ง พร้อมทั้งขอโทษในสิ่งที่ ฮะจิโกะได้ทำลงไป                                        ในช่วงเวลาของการจากลา             เธอพยายามพูดกับเจ้าหมาน้อยผ่านน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า       "ขอให้ลืมศาสตราจารย์เสียเพื่อที่จะได้มีชีวิตเป็นของตัวเอง"                จากนั้นจึงรีบอกไปอย่างรวดเร็วด้วยน้ำตาที่นองใบหน้า             ในขณะที่ฮาจิโกะ กลับมองเธอเดินจากไปเศร้าสร้อยจนลับตา จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ...แต่เมื่ออยู่ที่บ้านหลังนั้นได้สักสองสามวัน มันจึงตัดสินใจกัดสายรัดจนขาด และรีบวิ่งกลับไปยังบ้านเก่าอีกครั้งด้วยความหวัง ว่าจะได้พบกับ “เจ้านาย” อยู่ที่นั่น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 41 “เพียงแต่ครั้งนี้ บ้านที่เคยอบอุ่น มีแต่เพียงความเงียบเหงา มีแต่เพียงความว่างเปล่าไร้คนในครอบครัวที่มันเคยเชื่อฟังและใช้ชีวิตร่วมกันมา      ...เจ้าหมาน้อยโหยหวนด้วยความเดียวดายภายใต้แสงดาวที่พร่างพรายในค่ำคืนที่เปล่าเปลี่ยวหัวใจ...มันถูกทิ้ง...ฮะจิโกะถูกทิ้ง อีกแล้ว...เจ้านายไปไหน ทำไมไม่กลับมา” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนแรกเห็นหัวกระทู้ กะมาตอบว่าเป็นเราคงรอไม่ไหว แต่ถ้าเค้าไม่กลับมาอีกจริงๆ เพราะตายจากไป คงได้แต่นึกถึงบ้าง แต่พอมาอ่าน กลับเป็น...... บอกไม่ถูกเลย หมาช่างเป็นเพื่อนที่ดีของมนุษย์ ง่า น้องหมาน่ารักมาก เราชอบเลี้ยงหมามากๆด้วย เรื่องนี้ใช่น้องหมาที่เคยได้ยินในตำนานญี่ปุ่นบ่อยๆหรือเปล่าคะ ^^ จากคุณ : g_toub - [ 25 ต.ค. 51 17:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ...และแล้ว ฮะจิโกะ ก็นึกได้        “สถานีรถไฟ...บางทีเจ้านายอาจจะรออยู่ที่สถานีรถไฟก็ได้”      จึงกลับไปรอที่สถานีรถไฟเหมือนเมื่อครั้งที่เจ้านายของมันยังมีชีวิตอยู่        ...แต่โชคดีที่ “คิคุซะบุโระ โคบายาชิ” อดีตคนสวนของศาสตราจารย์ซึ่งอาศัยเช่าบ้านอยู่กับภรรยาใกล้ๆ สถานีรถไฟมาพบเข้า      จึงตัดสินใจเป็นผู้ดูแล ฮาจิโกะ เพื่อตอบแทนบุญคุณของศาสตราจารย์ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แต่อย่างไรก็ตาม ฮะจิโกะ ก็ยังไม่ลืมเจ้านายคนเดิมที่มันรัก                       ...ทุกๆ วันเมื่อถึงเวลา บ่ายสามโมง ฮะจิโกะ จะวิ่งออกจากบ้านของ โคบายาชิ  ไปที่สถานีรถไฟ                         ทำให้ผู้คนทั่วไปคุ้นตาและคุ้นเคยกับสุนัขตัวนี้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ...ฮะจิโกะ ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว โคบายาชิ ได้เพียงช่วงเวลาหนึ่ง                   "จุดเปลี่ยนผันของเจ้าหมาตัวน้อยได้เกิดขึ้นอีกครั้ง” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนแรกเห็นหัวข้อกระทู้ กะว่าจะเข้ามาบอกว่า คงรอไม่ไหวหรอก ให้รออะไรตั้ง 10 ปี พอเข้ามาอ่านแล้วแบบว่า อึ้งไปเลย น้ำตาซึมจริงๆ นะเนี่ยะ ยิ่งเห็นภาพประกอบกระทู้แต่ละภาพแล้วก็ได้ใจไปเลยครับ สำหรับเจ้า ฮาจิโกะ ตัวนี้ เป็นหมาที่น่ารักมากๆ ผมคิดว่าน่าจะเป็นหมาตัวเดียวกับที่ชาวญี่ปุ่นทำรูปปั้นฮาจิโกะ ไว้ที่ชิบูย่า นะครับ คิดว่าน่าจะใช่ตัวเดียวกัน ว่าแต่ หนังเรื่องนี้ หาดูได้ที่ไหนบ้างครับ จะซื้อให้ย่าดูครับ เพราะย่าก็ชอบดูพวกสัตว์น่ารักๆ โดยเฉพาะหมาและแมว เมื่อกี้ยังเรียกย่ามาดูความน่ารักของหมาเลยครับ ย่าดูแล้วก็ยิ้มๆ บอกว่า อยากดูหนังเรื่องนี้มาก ขอบคุณ เจ้าของกระทู้นะครับ ที่เอาอะไรดีๆ แบบนี้มาแบ่งปันกัน จากคุณ : ลิงกินกะปิ - [ 25 ต.ค. 51 17:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เมื่อ โคบายาชิ เสียชีวิตกะทันหันด้วยโรคหัวใจ ทำให้ภรรยาของเขา ต้องคืนบ้านเช่า เพื่อย้ายไปอยู่กับญาติที่ต่างจังหวัด                     ในขณะที่ ฮะจิโกะ ไม่มีใครนำไปรับเลี้ยง และ            “มันคงไม่ต้องการให้ใครมาเลี้ยงดู นอกจากเจ้านายคนเดิม”             ...ก่อนที่จะจากไป ภรรยาของ โคบายาชิ ได้พูดให้กำลังใจแก่เจ้าหมาตัวน้อย เพื่อที่จะได้มุ่งมั่นมีชีวิตต่อไปว่า จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 48 “ฮะจิโกะ...แม้ว่าต่อไปนี้เธอจะต้องกลายเป็นหมาจรจัดก็ตาม แต่ขอให้เป็นหมาจรจัดที่อยู่อย่างทระนงนะ เธอต้องเอาชนะหมาตัวอื่นๆ ให้ได้       ...ความจริงฉันก็อยากจะเอาเธอไปอยู่ด้วย แต่ญาติทางโน๊น ไม่ให้เลี้ยงหมา ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร นอกจากบอกเธอได้เพียงเท่านี้ล่ะ” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 49 นับแต่นั้นมา ฮะจิโกะ จึงกลายเป็นสุนัขจรจัด ที่ใช้ชีวิตเดียวดายอยู่ในย่านชิบุยะ                ซึ่งเรื่องราวความซื่อสัตย์และกตัญญูของเจ้าหมาน้อย ที่มารอเจ้านายตรงที่เดิมในเวลาบ่ายสามโมงทุกๆ วัน                 จึงทำให้เป็นที่รู้จักไปทั่วในย่านนั้น โดยผู้คนต่างให้ความเอ็นดู ช่วยดูแล ให้อาหาร เท่าที่จะทำให้ได้ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 23:48:22 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:45:00 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ...แล้วเรื่องราวของฮะจิโกะ ก็ได้กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ ในเดือนธันวาคม ค.ศ 1928 เมื่อนักข่าวจากหนังสือพิมพ์                              “อาซาฮี ชิมบุน”    ได้นำเรื่องราวของเจ้าหมาน้อยออกเผยแพร่ด้วยการพาดหัวยกย่องว่า         “...เพื่อนที่แสนดีของคน ซึ่งรอคอยเจ้านายอย่างไม่มีวันกลับ” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ทำให้ผู้คนทั่วสารทิศเดินทางมาดู มาเล่น และให้กำลังใจกับ ฮะจิโกะ              ซึ่งคนส่วนใหญ่ต่างนำเรื่องราวชีวิตของเจ้าหมาน้อย มาเป็นคติ และเป็นแบบอย่างที่ดีในการสอนเด็กๆ ดังคำกล่าวที่ศาสตราจารย์เคยชื่นชมได้ว่า                   “ถึงมันจะเป็นสัตว์ แต่มันก็รู้เวลาและซื่อสัตย์มากกว่าคนเราอีกนะ” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ฉากสุดท้ายของชีวิต...แต่ความดี คงอยู่ยาวนาน .................................................................................................        หากการรอคอย คือสิ่งที่ทรมาน คือการใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขสำหรับใครหลายๆ คน โดยเฉพาะการรอคอยอย่างที่รู้ว่า สิ่งที่รอคอยมาแสนนานนั้นจะไม่เกิดขึ้น หรือไม่หวนกลับมา คือการจ่อมจมอยู่กับความเศร้าตลอดไป...นอกเสียจาก “ทำใจ” และ “เข้าใจ”...เพื่อที่จะก้าวออกมาให้ได้                                       “แต่สำหรับ ฮะจิโกะ...ไม่มีใครรู้ว่า ในใจของเจ้าหมาน้อย ที่รอคอยเจ้านายอยู่ที่เดิม ในทุกเวลาบ่ายสามโมง                                      "เป็นเวลาเกือบสิบกว่าปีนั้น"                ...ในหัวใจของมันจะทุกข์ ทรมาน หรือแสนเศร้าสักเท่าใด                 ... หรือ ในห้วงความคิดและหัวใจดวงน้อย รับรู้แต่เพียงว่า                         “ความสุข คือการรอคอยอย่างมีความหวัง...แม้ความหวังนั้นอาจจะไม่มีวันเป็นจริง”        ...เพื่อเป็นการใช้ความกตัญญู ตอบแทนที่เจ้านายช่วยอุ้มชูเลี้ยงดูชีวิตมาตั้งแต่เล็กๆ” แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 17:51:43 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:50:51 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ...ในค่ำคืนอันมืดหม่นหนึ่งของเดือน พฤษภาคม ค.ศ 1934 ชีวิตน้อยๆ ของสุนัขผู้ซื่อสัตย์ ได้จากไปอย่างเดียวดายท่ามกลางหิมะซึ่งยังคงปกคลุมไปทั่วโตเกียว ที่ ฮะจิโกะ รอคอยเจ้านายอยู่ที่นี่ในทุกๆ วันมาเกือบสิบปี      (นี่คือข้อมูลที่ปรากฏในภาพยนตร์ แต่ข้อมูลทางเอกสารอื่นๆ ระบุว่า ฮะจิโกะ เสียชีวิตด้วยโรค “filariasis” หรือโรค “พยาธิหัวใจ” ในคืนวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ 1935) จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านแล้วร้องไห้ตั้งแต่รูปเก็บเห็บรูปแรกแล้วค่ะ ไว้วันไหนจะแวะไปลูบๆที่สถานีอีก เคยไปถ่ายรูปกะเพื่อนที่ชิบูย่า เหมือนบ้านนอกเข้ากรุงมากๆ -*- จากคุณ : kanapad - [ 25 ต.ค. 51 17:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 55 “ภาพที่ปรากฏคือฮะจิโกะ นอนสิ้นใจอย่างเหน็บหนาวอยู่ตรงที่เดิม แต่ใบหน้าของเจ้าหมาน้อยซึ่งหันไปในทางที่เจ้านายกลับมาประจำ กลับมีรอยยิ้มปรากฏ          ...เหมือนว่า ฮะจิโกะ กำลังดีใจ ที่เจ้านายกลับมาแล้ว หลังจากที่รอคอยอย่างไม่มีความหวังมากว่า 10 ปี...เพื่อมารับไปอยู่ด้วยกันในดินแดนอันเป็นนิรันดร์” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ...การจากไปของฮาจิโกะนั้น คือข่าวใหญ่ที่สร้างความโศกสลดและอาลัย ให้กับคนญี่ปุ่นทั้งประเทศ          จนถูกตีพิมพ์ลงบนหน้า 1 ของหนังสือพิมพ์ญี่ปุ่นเกือบทุกฉบับ ทำให้ผู้คนมากมายต่างมาร่วมอาลัยกับฮะจิโกะเป็นครั้งสุดท้ายในที่ๆ สุนัขตัวน้อยได้สิ้นใจ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ถ้าจำไม่ผิดตอนเด็ก ๆเคยดูเรื่องนี้ แต่เหมือนมาฉายทางทีวี ร้องไห้เลย...กลับมาอ่านอีกก็เศร้าอีก...หันกลับไปมองหมาที่บ้าน...แกจะรอฉันบ้างมั้ยเนี่ย อิอิ จากคุณ : เกาเหลาไม่ใส่เส้น - [ 25 ต.ค. 51 17:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 58 และสำหรับร่างของ ฮาจิโกะนั้น หน่วยงานราชการได้ทำการเชิดชู ด้วยการนำไปเก็บรักษาที่พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งชาติ ในกรุงโตเกียว         เพื่อให้คนรุ่นหลังโดยเฉพาะเด็กๆ ของชาติ ได้เรียนรู้ถึงความดีงามของเพื่อนร่วมโลกที่มีความกตัญญูอยู่ในจิตใจ      รวมทั้งได้มีการจัดสร้างหลุมสพของ ฮะจิโกะ ไว้ใกล้ๆ กับหลุมศพของอาจารย์ที่เจ้าหมาตัวน้อยเทิดทูน   ...เป็นการตอบแทนความดีของเจ้าหมาน้อย ที่มนุษย์ซึ่งเห็นคุณค่ามอบให้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เคยดูเรื่องนี้ตอนสมัยเด็กๆ เป็นหมาที่น่ารักมาก เศร้ามากๆด้วย จากคุณ : ิำืำbenette (Benette) - [ 25 ต.ค. 51 17:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ทั้งนี้“อันโดะ เทะรุ” ศิลปินชื่อก้องได้ทำรูปหล่อทองแดงของฮะจิโกะ ขึ้นมาเพื่อสร้างเป็นอนุสรณ์ไว้ที่สถานีรถไฟชิบูยะ       “ทำให้ ฮะจิโกะ กลายเป็นตำนานแห่งความซื่อสัตย์ และความกตัญญู ที่ผู้คนชาวญี่ปุ่นยกย่องมายาวนาน” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 17:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อย่างไรก็ตาม แม้ ฮะจิโกะ จะจากไปแล้ว แต่คุณความดีหมาน้อยตัวนี้ สามารถตอบแทนแผ่นดิน ก็ได้เกิดขึ้น ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองคือภาวะการณ์อันน่าเป็นห่วงของชาวญี่ปุ่น เมื่อเกิดการขาดแคลนแร่เหล็ก และโลหะสำหรับ ทำให้รูปปั้น รูปหล่อ หรืออนุสาวรีย์ต่างๆ ทั่วประเทศญี่ปุ่นที่ใช้วัสดุคือเหล็กหรือทองแดง ถูกนำมาหลอม เพื่อนำมาผลิตเป็นอาวุธ       “โดยเฉพาะรูปหล่อของนักการศึกษาแห่งญี่ปุ่น นิโนมิยะ คินจิโร่ ผู้แบกฟืนไปด้วยพร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย ที่กระจายอยู่ทั่วประเทศ และ รูปหล่อของฮะจิโกะที่สถานีรถไฟชิบุยะ ก็ได้ถูกนำมาหลอมรวมเป็นอาวุธด้วยเช่นกัน” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ...แต่กระนั้น ความซื่อสัตย์และกตัญญูของฮะจิโกะยังคงไม่เคยถูกลืมไปจากใจชาวญี่ปุ่น ในเดือนสิงหาคม ค.ศ 1947  “อันโดะ ทะเคะชิ” ศิลปินผู้เป็นบุตรชายชายของ “อันโดะ เทะรุ” ผู้สร้างรูปหล่อของเจ้าหมาน้อยในครั้งแรก ได้ดำเนินการจัดสร้างขึ้นมาอีกครั้ง และนำไปตั้งไว้ในจุดนัดพบยอดนิยมของย่าน ชิบุยะ          ...ซึ่งหากนัดใครไว้ ณ จุดนัดพบนี้ จะไม่มีทางหากันไม่เจอ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 63 Hachiko Monogatari ซุโค่ย !!! ยิ่งอ่านรีวิวยิ่งซึ้ง T_T จากคุณ : ฉันเองนะ ฉันเอง - [ 25 ต.ค. 51 18:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ...ทั้งนี้นอกจากรูปหล่อที่ชิบูยะแล้ว ยังมีรูปปั้นที่เตือนให้ระลึกถึงฮาจิโกะอยู่อีกหลายแห่ง เช่น หน้าสถานีรถไฟ “โอะดะเตะ” จังหวัดอากิตะ ซึ่งบ้านเกิดของฮะจิโกะ เป็นต้น          ที่สำคัญความกตัญญูของ ฮะจิโกะ ได้แปรเปลี่ยนเป็นผลงานออกสู่มวลชน ด้วยรูปแบบที่หลากลาย ทั้งละคร หนังสือการ์ตูน โดยเฉพาะภาพยนตร์“Hachikō Monogatari" ในปี 1987 (ที่นำรูปมาให้ดูกันน่ะครับ)    จากการดำเนินการสร้างโดยสตูดิโอ “Shochiku” ซึ่งได้สร้างความนิยมและความประทับใจให้กับผู้ชมทั่วทั้งประเทศ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 65 และสำหรับในปี 2008 นี้  “ฮะจิโกะ” ได้กลับมาพบกับผู้ชมอีกครั้งในภาพยนตร์ “Hachiko: A Dog's Story” ผลงานการแสดงของ ริชารด์ เกียร์ และ โจน อันเลน จากการกำกับของผู้กับชั้นครู Lasse Hallstrom ซึ่งจะทำให้ความกตัญญูและความซื่อสัตย์ของเจ้าหมาน้อยตัวนี้ ได้เป็นที่รู้จักไปทั่วโลก จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ...แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องราวชีวิตน้อยๆ ของ ฮะจิโกะ ทำให้เกิดความเข้าใจที่แตกต่างออกไปว่า       “บางครั้งการรอคอยในสิ่งที่อาจไม่มีวันหวนกลับมา หรือ ไม่มีวันที่จะสามารถเกิดขึ้นจริง...แต่ระหว่างช่วงเวลาของการรอคอยนั้น แม้จะต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาน ต้องสัมผัสกับหยดน้ำตา หรือความปวดร้าวในหัวใจ”        ...แต่ก็อาจมีความสุขเล็กๆ ที่ได้ “รอคอย” ที่อาจจะเป็นน้ำหล่อเลี้ยง และกำลังใจของชีวิต ซึ่งเป็นเสมือนความใฝ่ฝัน ที่แม้อาจจะไม่มีความจริงปรากฏให้เห็นชัด...มิใช่หรือ... จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:09:44 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ^ ^ ^ #62 ตัวเดียวกันที่อยู่แถวสถานีรถไฟในชิบุย่า จริงๆด้วย ไปถ่ายรูปคู่กับมันมาแล้วค่ะ ^^ เป็นสถานที่นัดพบจริงๆ... มาดูประวัติแล้วซึ้งเลย ไม่รู้มาก่อน แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 18:10:53 จากคุณ : Pretty_Cute_Girl - [ 25 ต.ค. 51 18:10:22 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ...และมันทำให้ผมเกิดคำถามว่า...เอ๊ะ...ถ้าเป็นเรา หรือใครๆ ก็ตาม จะสามารถ          "รอคอยใครสักคน อย่างไม่มีความหวัง และทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาหรือเธอได้จากเราไปอย่างไม่หวนคืน เหมือนกับที่ ฮะจิโกะ รอคอยเจ้านาย ได้หรือไม่?"....           "มันคงจะเป็นคำถามที่หาคำตอบได้ยาก...และคงร้าวรานน่าดู" จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:12:34 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ซึ้งค่ะ T^T จากคุณ : Sherzka - [ 25 ต.ค. 51 18:15:17 ]

ความคิดเห็นที่ 70 แบบว่าเรื่องนี้ทำให้วันต่อมาออกไปไหนมาไหนไม่ได้เลย เพราะเล่นเอาตาบวมฉึ่ง ปวดหัว ปวดตา ปวดจมูกไปหมด ไม่เคยเสียน้ำตาแบบหลุดโลกให้กับเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย สุดยอดแห่งความซาบซึ้ง จากคุณ : The Bale - [ 25 ต.ค. 51 18:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ...โอย ยาวมาก...เหนื่อยหน่อยๆ แต่ต้องขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนครับที่ช่วยเข้ามาตอบกระทู้ :)        ผมว่า ความซื่อสัตย์ อย่างบริสุทธิ์ใจ ของสัตว์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ซึ่งเราไม่รู้ว่า ทำไปเพราะสัญชาติญาณ หรือความคุ้นเคยกับการรอคอย นั้น แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่าที่ทำให้ "มนุษย์" อย่างเรา ได้กลับมาตั้งคำถามอะไรหลายๆ อย่างจริงๆนะ :)                   ...จบแล้วครับผม...ขอบคุณมากครับ :)...                                    ป.ล ผมชอบรูปนี้มากๆ ครับ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 25 ต.ค. 51 18:16:50 ]

ความคิดเห็นที่ 72 น้องหนูเคยดูเมื่อนานมาแล้วในทีวีช่องไหนสักช่องหนึ่งละคะ่ จำได้ว่าเริ่มร้องไห้ ตั้งแต่ตอนนี้ฮาจิไปรอเจ้าของที่สถานีฯ แล้ว ร้องจน คนข้างๆ ต้องปลอบเลย   ก็น้องหนูเป็นสาวน้อยอารมณ์อ่อนไหว ปล. หมาเด็ก น่ารักมากมาย . จากคุณ : suttimon - [ 25 ต.ค. 51 18:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 73 #72 สงสัยว่าจะได้ดูพร้อมกันเลยค่ะ ช่อง 7 เคยเอามาฉาย เป็นหนังรอบเช้า นานมาก ๆ แล้ว ดูไปร้องไห้ไป T T ... ประทับใจมาก จำได้แม่นเลย ฉากที่ฮาจิโกะไปรอที่สถานีรถไฟทุกวัน ฉากที่มันนอนท่ามกลางหิมะก่อนที่จะหมดลมหายใจ แล้วมันก็ได้เจอกับสิ่งที่รอคอยมาตลอด จากคุณ : DBS - [ 25 ต.ค. 51 18:30:38 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ของไทยก็มีอนุสรณ์ย่าเหลที่รัชกาลที่ 6 ทรงโปรดให้สร้างไว้หน้าพระตำหนักชาลีมงคลอาสน์ในพระราชวังสนามจันทร์ จังหวัดนครปฐม อนุสาวรีย์นี้เตือนจิตร์ ให้กูคิดรำพึงถึงสหาย โอ้อาไลยใจจู่อยู่ไม่วาย กูเจ็บคล้ายศรศักดิ์ปักอุรา ยากที่ใครเขาจะเห็นหัวอกกู เพราะเขาดูเพื่อนเห็นแต่เป็นหมา เขาดูแต่เปลือกนอกแห่งกายา ไม่เห็นฦกตรึกตราถึงดวงใจ เพื่อนเป็นมิตร์ชิดกูอยู่เนืองนิตย์ จะหามิตร์เหมือนเจ้าที่ไหนได้ ทุกทิวาราตรีไม่มีไกล กูไปไหนเจ้าเคยเป็นเพื่อนทาง ช่างจงรักภักดีไม่มีหย่อน จะนั่งนอนยืนเดินไม่เหินห่าง ถึงยามกินเคยกินกับกูพลาง ถึงยามนอน ๆ ข้างไม่ห่างไกล อันตัวเพื่อนเหมือนมนุษสุจริต จะผิดอยู่แต่เพียงพูดไม่ได้ แต่เมื่อกูใคร่รู้ความในใจ กูมองดูรู้ได้ในดวงตา โอ้อกกูดูเพื่อนอยู่หรัด ๆ เพื่อนมาพลัดพรากไปไม่เห็นหน้า กูเผลอ ๆ ก็เชง้อเผื่อเพื่อนมา เสียงกุกกักก็ผวาตั้งตามอง อันความตายเป็นธรรมดาโลก กูอยากตัดความโศรกกระมลหมอง นี่เพื่อนตายเพราะผู้ร้ายมันมุ่งปอง เอาปืนจ้องสังหารผลาญชีวี เพื่อนมอดม้วยด้วยมือทุรชน เอารูปคนสรวมใส่คลุมใจผี เป็นคนจริงฤๅจะปราศซึ่งปรานี นี่รากษสอัปปรีปราศเมตตา มันยิงเพื่อนเหมือนกูพลอยถูกด้วย แทบจะม้วยชีวังสิ้นสังขาร์ จะหาเพื่อนเหมือนเจ้าที่ไหนมา ช้ำอุราอาไลยไม่วายวัน เมื่อยามมีชีวิตร์สนิทใจ ยามบรรไลยลับล่วงดวงใจสั่น ด้วยอำนาจจงรักภักดีนั้น ขอให้เพื่อนขึ้นสวรรค์สำราญรมย์ ถึงจะมีหมาอื่นมาแทนที่ กูก็รักเพื่อนนี้เป็นปฐม ที่ไหนเล่าจะสนิทและชิดชม ที่ไหนเล่าจะนิยมเท่าเพื่อนรัก ถึงแม้จะไม่มีรูปนี้ไว้ รูปเพื่อนฝังดวงใจกูตระหนัก แต่รูปนี้ไว้เป็นพยานรัก ให้ประจักษ์แก่คนผู้ไมตรี เพื่อนเป็นเยี่ยงอย่างมิตร์สนิทยิ่ง ภักดีจริงต่อกูอยู่เต็มที่ แม้คนใดเป็นได้อย่างเพื่อนนี้ ก็ควรนับว่าดีที่สุดเอย จากคุณ : stardom - [ 25 ต.ค. 51 18:37:40 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เคยอ่านเรื่องนี้มาคร่าวๆ เหมือนกันครับ ตอนนั้นก็ร้องไห้ ตอนนี้ก็ยังน้ำตาคลออยู่ อ่านแล้วก็ชวนให้คิดถึงเรื่อง"มอม"ที่เคยเรียนด้วยครับ "..I'll be waiting for you, here inside my heart. I'm the one who want to love you more .." จากคุณ : P^et^It_G^ar^Co^N - [ 25 ต.ค. 51 19:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ก็ไม่รู้ว่า คนที่รอจะควรค่าแก่การรอคอยรึป่าวน๊ะ   อ่านแล้วเศร้าจังเลย จากคุณ : ต้นไผ่สีชมพู - [ 25 ต.ค. 51 20:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 77 โหวตให้ค่ะ จากคุณ : ต้นไผ่สีชมพู - [ 25 ต.ค. 51 20:25:52 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ซึ้งจังเลยค่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากเลย จากคุณ : joley - [ 25 ต.ค. 51 20:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 79 อ่านแล้วซึ้งค่ะ น้ำตาไหลเลย คิดถึงหนูหมาที่บ้านมากๆๆ จากคุณ : -Ki- - [ 25 ต.ค. 51 21:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 80 คุณ "เอ๋taxiครับผม" ผมไม่ด้วยด้วยเลยที่คุณมาทำ รีวิว หรือๆพรีวิวเรื่องนี้ ผมเข้า PANTIP มาก็นาน โดยเฉพาะห้องนี้แหละ แต่คุณ "เอ๋taxiครับผม" ทำให้ผม "น้ำตาไหลเลยอ่ะ" กระทู้แรก เลยนะเนี๊ย... แง๊~  เศร้าอ่ะ จากคุณ : Navyblue1990 - [ 25 ต.ค. 51 22:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 81 นึกถึงหนังของ ออเดรย์ โตตู นางเอก อาเมลี อ่ะ ที่พระเอกไปรบ แล้วนางเอกรอ และตั้งคำถามกับตนเองว่า ถ้า อย่างงู้น ถ้าอย่างงี้   (ถ้าเขายังไม่ตาย ถ้าเขาอยู่ที่ใดที่หนึ่ง) แล้วโดนคนที่บ้านต่อว่า แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า "ถ้าไม่มีคำว่า หนูคงฆ่าตัวตายไปแล้ว" จากคุณ : boonyakorn - [ 25 ต.ค. 51 22:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ตอนแรกกะจะไม่อ่านแล้วค่ะ กลัวเศร้าอ่าค่ะ แต่อดไม่ได้ พออ่านแล้วร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ ทำไงดีเศร้ามากๆๆเลยค่ะ เตยได้ยินเรื่องฮาจิโกะมานานมากแล้ว เห็นตามในการ์ตูนก็บ่อย แต่ยังไม่เคยไปเห็นรูปปั้นที่ญี่ปุ่นเลย ยังเคยคิดว่าไม่อยากให้เป็นเรื่องจิงเลย เพราะเค้าน่าสงสารเกินไป กลับมาอ่านอีกในกระทู้นี้ เราร้องไห้ไม่หยุดเลยอ่าค่ะ T_T กะว่าจาไม่ดูหนังเรื่องนี้เด็ดขาดเลยค่ะ ไม่ว่าจะเวอร์ชั่นไหนก็ตาม กลัวดูแล้วร้องไห้ไม่หยุดอ่ะค่ะ คือแบบว่าพอดีเป็นคนแพ้หนังเกี่ยวกับน้องหมาแบบนี้ ดูจบทีไรตาบวมทุกที จิตตกไปหลายวัน ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งไม่ได้หนักเลยค่ะ เศร้าเกิน แต่เป็นเรื่องที่น่าประทับใจมากที่สุดเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 23:06:40 จากคุณ : mamnarak - [ 25 ต.ค. 51 23:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เศร้าจังค่ะ จากคุณ : aom_am_jung - [ 25 ต.ค. 51 23:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 84 แงๆๆๆ อ่านแล้วน้ำตาพรากเหมือนกัน ซาบซึ้งมากๆๆ รักสุนัขขึ้นอีกเยอะเลย จากคุณ : minkki - [ 25 ต.ค. 51 23:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ซึ้งมากครับ (น้ำตาปริ่มเลยตรู งึงึ) ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีครับ จากคุณ : bleohm - [ 25 ต.ค. 51 23:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 86 จะรอชมค่ะ เพราะเรื่องเกี่ยวกับอากิตะ เปนอะไรที่อยู่ในใจเราเสมอมา ทุกวันนี้ก็ไม่เคยลืม http://topicstock.pantip.com/jatujak/topicstock/J3940557/J3940557.html แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 51 00:26:38 จากคุณ : nongthee - [ 26 ต.ค. 51 00:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 87 Sukoi !!! ขอบคุณนะคะที่เอาเรื่องราวดี ๆ มาให้ทุก ๆ คนได้รู้จักกับ "อากิตะ" T_T ร้องไห้ไม่หยุดเลยค่า... จากคุณ : หมีน้อย Polar Bear - [ 26 ต.ค. 51 01:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 88 เคยอ่านเรื่องนี้ตอนเด็กๆ(แบบเป็นการ์ตูน) จำได้ว่าเศร้ามากๆ พอมาอ่านรีวิวนี้แล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ จากคุณ : Zhen_x2 - [ 26 ต.ค. 51 02:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 26 ต.ค. 51 11:21:04 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ไม่เคยอ่านอ่า....น้ำตาไหลเลยยยย จากคุณ : Ultragirl_m78 - [ 26 ต.ค. 51 11:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 91 เคยได้ยินเรื่องราวมาบ้างเหมือนกัน แต่ได้อ่านเต็มๆจากกระทู้นี้ ก็น้ำตาซึมแล้วครับ ถ้าดูหนังคงร้องไห้แน่ๆ เศร้ามาก  T T จากคุณ : SamuDi Knight - [ 26 ต.ค. 51 12:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 92 T____T  ร้องไห้เลย จากคุณ : เมการัตต้า - [ 26 ต.ค. 51 23:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 93 คล้านกันมั้ยครับ เดือนหน้าจะคลอดแล้วครับ เป็น อากิตะเหมือนกัน ชื่อ "ถุงทอง" ครับ ต่างกันที่ถุงทองหน้าดำเท่านั้นเอง ^^ จากคุณ : พ่อสามถุงกะหนึ่งหนุ่ม (I am soda) - [ 27 ต.ค. 51 00:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อีกรูปๆ จากคุณ : พ่อสามถุงกะหนึ่งหนุ่ม (I am soda) - [ 27 ต.ค. 51 00:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 95 แถมรูปพ่อให้ดูด้วย ไอ้จอมแสบ "อองรี" ^^ จากคุณ : พ่อสามถุงกะหนึ่งหนุ่ม (I am soda) - [ 27 ต.ค. 51 00:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ....ขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนมากๆ นะครับ ที่ช่วยกันตอบกระทู้ อยากให้กิฟ เพื่อนๆ หลายๆ คน แต่ให้ไม่ได้ เพราะกิฟหมดไปแล้ว (ติดไว้ก่อนนะครับ-จะอากิฟไปให้เพื่อนๆ ในกระทู้ต่างๆ นะครับ)      สำหรับคุณ I am soda...เจ้าอากิตะช่างหน้าโหดมากเหลือเกิน 55                                 ...ขอบคุณครับผม... จากคุณ : เอ๋taxiครับผม - [ 27 ต.ค. 51 00:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ฮืออ   น้ำตาคลอเกือบหยดเลย กลั้นแทบตาย แพ้ ความตั้งใจ ความไม่ท้อถอย ของทุกชีวิตในโลกไม่ว่าคนหรือสัตว์ สะเทือนใจมากๆๆๆๆ เค้ายิ่งรักน้องหมาอยู่ด้วย เอาไปเลย เอากิ๊บไปเลย จากคุณ : พฤหัส - [ 27 ต.ค. 51 01:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 98 เศร้ามากเลยค่ะ ทำให้คิดถึงหมาที่บ้าน ไม่เจอกันตั้งหลายปีมันยังจำเราได้ จากคุณ : หลานสาวชาวนา - [ 27 ต.ค. 51 03:37:41 ]

ความคิดเห็นที่ 99 เข้ามาเยี่ยมชมน้องหมาผู้ซื่อสัตย์ค่ะ 10 ปี จะรอดีไหมนี่? จากคุณ : 1978 (b39kew) - [ 27 ต.ค. 51 08:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 100 งื้อออออออออออออ เศร้าที่สุดในโลก ทำให้เราเสียน้ำตาแต่เช้า อยากดูจังยังไม่เคยดู เราคงร้องไห้ทั้งเรื่อง แน่ๆ จากคุณ : คนขี้เหร่อยากสวย - [ 27 ต.ค. 51 10:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 101 อ่านแล้วเศร้าจัง คิดถึงเจ้าตัวยุ่งที่บ้านสองตัว เค้าก็รอเราอย่างซื่อสัตย์ทุกวัน ไม่มีปริปากบ่น เรากลับมาก็มาดีใจตะกุยตะกายใส่ ปล. หาเห็บหมัดให้เค้าเหมือนกัน เห็นภาพข้างบนแล้วยิ่งคิดถึงเลย จากคุณ : Mucki_girl - [ 27 ต.ค. 51 14:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อ่านจบน้ำตาแทบหยดแหมะ คนละเรื่องกับแมวจอมหยิ่งที่บ้านเลย จากคุณ : Mr.Cosmetics - [ 27 ต.ค. 51 16:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 103 #102 เห็นด้วยเลยครับ คนละเรื่องกับแมวคุณชายที่บ้านผมเลย จากคุณ : คนที่บังเอิญผ่านมา - [ 28 ต.ค. 51 00:30:23 ]

ความคิดเห็นที่ 104 T^T จากคุณ : เดี๋ยวขอนึกก่อนนะ - [ 28 ต.ค. 51 12:40:22 ]