ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากนี้จะ Spoil ล่ะครับ (แต่ความคิดผม แม้ยังไม่เคยดูก็อ่านได้ครับ)        ภาพยนตร์พูดถึง จอร์เจียนา สเปนเซอร์ ในวัย 17 ปี ตอนแรกนั้นเธอมีใจให้กับเพื่อนชาย เอิร์ล เกรย์ แต่เมื่อดยุคแห่งเดวอนเชียร์มาขอเธอแต่งงาน  เธอก็ยินดีและตอบตกลง         แม้ชีวิตเธอหลังแต่งงานจะดูสวยงามในสายตาคนภายนอก เธอได้อยู่ในสังคมชั้นสูง เป็นสาวงามแห่งยุค เป็นผู้นำแฟชั่นการแต่งตัว เป็นรู้จักและชื่นชมของผู้คนมากมาย  แต่กับสามี เธอเป็นเพียงผู้มีหน้าที่แค่ให้กำเนิดบุตรชายแก่ตระกูลเท่านั้น  ดยุคนั้นเป็นเป็นคนเฉย เย็นชา ไม่แสดงความรักกับเธอ ชีวิตเขาสนใจแต่หมาที่เลี้ยงไว้สองตัวเท่านั้น ไม่มีการสวีท พูดคุย อยู่ด้วยกันเหมือนคนรักอื่น ๆ และที่แย่กว่านั้นเขาเองก็มีผู้หญิงอื่นด้วย แม้จะผ่านมาเป็นครั้งคราวก็ตาม        เวลาผ่านไปถึง 6 ปี เธอมีลูก 3 คน (แต่ที่แย่คือดันเป็นผู้หญิงทั้งหมด) การที่ดยุคนั้นไม่แสดงความรักต่อเธอเลย ทำให้เธอนั้นเหมือนขาดอะไรไปในชีวิต .... จนเมื่อเธอได้กลับมาพบกับ เอิร์ล เกรย์อีกครั้ง ตอนนี้เขาเป็นนักการเมืองดาวรุ่งของพรรคที่เธอให้ความสนับสนุนอยู่  เกรย์นั้นยังคงรักเธออยู่ .... เธอเองก็แอบมีใจให้กับเขา แต่ความสัมพันธ์ก็ยังไม่ได้ดำเนินไปไกลกว่านั้น         จนวันหนึ่งดยุคไปมีอะไรกับเลดี้ เบส ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ที่เธอเป็นคนชวนให้มาอยู่ด้วยกันในบ้านด้วยกันเอง .... จอร์เจียนานั้นรับไม่ได้อย่างมาก  เธอบอกให้ไล่เบสออกไปจากบ้านทันที  แต่ดยุคกลับไม่ยอม และบอกว่าเขาต้องการให้เบสอยู่ในบ้านได้ต่อไป         สถานการณ์เช่นนี้ บวกกับการที่เธอนั้นยังรู้สึกไขว่คว้าหาความรักที่ต้องการ  ทำให้เธอแอบไปมีสัมพันธ์สวาทกับเอิร์ล เกรย์ ความสัมพันธ์ของเธอกับเกรย์นั้นกลายเป็นประเด็นร้อน  เป็นที่นินทาไปทั้งเมือง  จนดยุคจับได้ เขายื่นคำขาดกับเธอว่า เธอต้องกลับไปอยู่กับเขาในฐานะสามีภรรยาเหมือนเดิม  และเลิกกับเกรย์ซะ หรือไม่ยังงั้น เขาจะทำให้เกรย์ไม่มีโอกาสเป็นนักการเมืองอีก ส่วนเธอจะโดนไล่ออกจากบ้าน และไม่ได้เจอหน้าลูกอีกเลย        ตอนแรกนั้นเธอตัดสินใจเลือกเกรย์ ..... เธอไม่ยอมกลับไปกับดยุค จนเมื่อ ..... เธอได้อ่านจดหมายที่ลูก ๆ ทั้ง 3 เขียนถึงเธอ ....ทำให้เธอเปลี่ยนใจและตัดสินใจกลับไปอยู่กับดยุคอีกครั้ง แม้จะทุกข์ใจก็ตาม จอร์เจียนา        เธอเป็นคนที่น่าเห็นใจ การแต่งงานตั้งแต่เด็ก การที่สามีนั้นไม่แสดงความรัก ต่อเธอไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำก็ตาม ...ทำให้เธอรู้สึกว่าชีวิตรักเธอไม่สมบูรณ์ ขาดอะไรไปบางอย่าง  จนเธอต้องไปแสวงหาจากคนอื่นนั่นคือเกรย์ แต่ตอนสุดท้ายผมชื่นชมที่เธอตัดสินใจเลือกสิ่งที่สำคัญอื่น ๆ นอกจาก “อารมณ์รัก” และการเติมเต็มความรัก เวลาตกอยู่ใน วังวนแห่งความรัก หลาย ๆ คนลืมทุกอย่างไปหมดสิ้น ....ลืมว่าเรามีหน้าที่บทบาทหลาย ๆ อย่าง .... จากเดิมชีวิตที่เคยแบ่งให้ งาน 30 % เพื่อนฝูง 20 % ครอบครัว(พ่อ แม่ พี่น้อง) 30% และส่วนตัว 20% พบ in love ทุกอย่างก็กลายเป็น “ความรัก 100%” ไม่มีอย่างอื่น ..... เรียกว่าความรักคือทุก ๆ อย่าง        จอร์เจียน่าเองก็แบบเช่นนั้น เมื่อเธอได้อยู่กับเกรย์ เขาให้ความรักในแบบที่ดยุคให้กับเธอไม่ได้ ทั้งคำพูดหวาน ๆ การสัมผัสทางกาย  การมีเวลาให้ .... สิ่งเหล่านี้เติมเต็มสิ่งที่เธอไขว่คว้า ทำให้เธอติดอยู่กับ “อารมณ์รัก” จนลืมทุกอย่าง .... ไม่คำนึงถึงชื่อเสียง การงาน ศีลธรรมอันดีงาม  รวมถึงละเลยบทบาทของการเป็นแม่ (เธอหนีไปอยู่กับเกรย์ทิ้งลูก ๆ ไว้) ....... หลายคนมักบอกว่า “ความรักนั้นไม่ต้องการเหตุผล”  เป็นเรื่องของอารมณ์อย่างเดียว รักก็คือรัก  แต่จากการศึกษาพบว่า  ความรักที่ไม่ตั้งอยู่บนเหตุผลนั้น สุ่มเสี่ยงมาก ......และไม่จีรัง ...... เหมือนการสร้างบ้านบนหาดทราย ที่พร้อมจะพังทลายได้เสมอ ..... ความรักที่ยั่งยืน อารมณ์และความคิด (เหตุผล) นั้นมักจะมาคู่กันเสมอ โชคดีที่สุดท้ายเธอคิดได้ ..... ว่าเธอยังมีสิ่งสำคัญอื่น ๆ อีกมากมาย เธอมีลูก ๆ ที่รัก และต้องการการเลี้ยงดูจากเธอ ทำให้เธอตัดสินใจหยุดความสัมพันธ์นั้นซะ และกลับไปอยู่กับสามีอีกครั้ง แม้เมื่อตอนแรกที่เธอกลับไปอยู่กับดยุค เธอต้องกล้ำกลืนจนต้องบอกว่า “เ.ธอกลับมาสู่บ้านที่เป็นเหมือนกรงขัง”   แต่ ผมกลับมองว่า  ตัวเธอเองต่างหากที่ขังตัวเองไว้ด้วยใจของเธอ ... เพราะไม่มีสิ่งใดที่จะขังใจเธอไว้ได้ ถ้าเธอไม่ยอม .......(แนะนำเปิดเพลงก้อนหินก้อนนั้นฟังไปด้วย จะได้อารมณ์อย่างยิ่ง)  สุดท้ายเมื่อเธอเปิดใจมากขึ้น เธอก็พบว่าเธอก็สามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้แม้อยู่ในสภาพนั้น  เธอสามารถมีความสุขกับลูก ๆ ของเธอ มีความสุขกับเพื่อน ๆ ในสังคม มีประชาชนที่ชื่นชอบเธอ และเธอยังมีความสุขได้อีกหลาย ๆ วิธี เอิร์ล  เกรย์        สำหรับผมนี่เป็นคนที่ทั้งน่าสงสารในขณะที่น่าสมเพชที่สุดในเรื่อง .... เขารักเธอตั้งแต่วัยรุ่นแบบ  “puppy love” โดยทั่วไปแล้ว puppy love หรือความรักลูกหมานั้น เกิดในวัยรุ่น  เป็นรักแบบไม่ใช้เหตุผล ..... หลายคนมองว่า การที่เขารักเธอจริง ถึงขนาดผ่านมา 6 ปีก็ยังรักเธออยู่ เป็นรักแท้ ......  ผมกลับมองว่านี่เป็นหลงตัวเองและเข้าข้างตัวเองแบบไม่คิดไม่มีเหตุผล  เป็นรักที่ไร้วุฒิภาวะ (immature  love)โดยแท้ (อ่าน immature love ได้ในเรื่อง closer ครับ)  เพราะหากเป็นคนที่ยังมีเหตุผลและศีลธรรมอยู่บ้าง การที่คนรักแต่งงานไปแล้ว  เราน่าจะตัดใจ  แม้เธอจะทุกข์ก็น่าจะช่วยเหลือปลอบใจ ให้คำแนะนำให้เธอมีสุขขึ้น  นำเธอไปในทางที่ดี ไม่ใช่ชวนกันมาทำเรื่องที่ผิดศีลธรรม ..... แม้ขนาดจอร์เจียน่าตัดสินใจกลับไปอยู่กับดยุคและลูก ๆ แล้ว  เขาก็ยังตามไปถึงบ้าน ตะโกนร้องเรียกเพื่อจะพาเธอกลับไปอยู่กับเขา ... เรียกว่าเป็น “รักที่ไร้สติ” โดยแท้ ดยุค         ดยุคนั้นไม่ใช่ผู้ชายที่ดีแน่ ๆ แต่ก็คงไม่ถึงกับเลวทรามต่ำช้าสุด ๆ  การที่เขาไปมีอะไรกับคนอื่นรวมถึงเพื่อนของจอร์เจียน่า  แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง  แม้ว่าอาจจะเป็นปกติของยุคสมัยนั้น ที่ผู้หญิงตกเป็นรองเสมอ รวมถึงการข่มขืนภรรยาตัวเอง ..... (แต่จะว่าไปประเทศไทยเองเดิมข่มขืนภรรยาตัวเอง ก็ไม่ผิดกฎหมาย ดีที่ปีสองปีนี้  มีการเรียกร้องสิทธิจนนำไปสู่การออกกฎหมายเพิ่มเติมให้การข่มขืนภรรยาตัวเองมีความผิด) แต่ดยุคเองก็เลี้ยงดู ให้เกียรติภรรยาอย่างพอสมเหตุสมผล พาไปออกงาน  เข้าสังคม ให้งบแต่งตัวไม่อั้น  ไม่ได้ทำร้ายร่างกายทุบตี  ส่วนการที่เขาดูเย็นชานั้นก็คงเป็นนิสัยลักษณะเดิมของเขา  ซึ่งภายหลังที่จอร์เจียน่ากลับมา เขาพยายามปรับตัวเข้าหาเธอ พยายามเข้าไปปลอบเธอ จับมือเธอ แม้จะดูแข็ง ๆ ฝืด ๆ นั่นก็คงเป็นเพราะความไม่เคยทำมาก่อน แต่อย่างน้อยเขาก็คิดจะปรับตัวบ้าง สิ่งนี้บอกว่าว่าครอบครัวนั้นจะอยู่ได้ ถ้าทั้งสองฝ่ายพูดคุยกัน รู้จักปรับตัวเข้าหากัน และยอมรับซึ่งกันและกัน เบส (เลดี้ เบส ฟอสเตอร์)                เป็นคนที่ผมไม่รู้จะว่ายังไง  เพราะผมเองก็คงบอกไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอทำมันถูกหรือมันผิด คงเป็นสิ่งที่เป็นสีเทา ๆ (grey zone) มากกว่า  การมีอะไรกับสามีเพื่อนสนิท (จนนำไปสู่ประโยคสุดฮาแบบขมขื่น ที่จอร์เจียน่าเรียกดยุคว่า “สามีของเรา” (our husband))  เธอมีอะไรดับดยุคก็เพื่อที่จะใช้อำนาจของเขา ทำให้เธอสามารถเจอกับลูก ๆ ของเธอได้ (เดิมเธอมีลูกติดสามคนซึ่งอยู่กับสามีเก่า และเธอไม่มีสิทธิเจอหน้า)  ในแง่ของศีลธรรม การที่ แม่อยากเจอลูก ย่อมเป็นเรื่องที่ดีและเหมาะสม ...... แต่เป็นเหตุผลเพียงพอให้ แย่งสามีเพื่อนซึ่งผิดศีลธรรมอย่างชัดเจนนั้น ...... คงต้องขึ้นกับความคิดเห็นของแต่ละคนล่ะครับ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 13 พ.ย. 51 19:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่ผู้ถึงเกรย์ เราไม่เห็นด้วยนะ หนังเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ความรัก แต่มีมิติของอำนาจเขามาด้วย ทำให้การตีความของหนัง ไม่ว่าจะผ่านตัวละครตัวไหน มันมีความเชื่อทางการเมือง/ สังคมเข้ามาด้วย ในเรื่องนี้ เกรย์ไม่ได้แค่รัก อย่างเดียว แต่เขาเชื่อใน "การเปลี่ยนแปลง" (เอ๊ะ..ได้อิทธิพลจากโอบาม่าเปล่าหว่า)  ทำให้เชื่อว่าความรัก ความเชื่อของเขามันจะเปลี่ยนแปลงสังคมได้ ประมาณว่านางเอกแต่งงานกับท่านดยุคแล้วก็ไม่สน หย่ากัน แล้วมาแต่งกันใหม่เถอะ ฉันเป็นนัการเมือง เดี๋ยวฉันก็มีหน้ามีตาเทียบเท่า/ ไม่แย่กว่าท่านดยุคมาก เพื่อดูแลเธอเอง และนั่นฉันสร้างจากความสามารถเองด้วย ไม่ใช่แค่เป็นลูกชายแล้วสืบทอดเชื้อสายมา สำหรับท่านดยุค ประเด็นที่ว่าพาออกงาน เราว่าทำเหมือนเครื่องประทับบารมีตัวเองมากกว่ามั้ง อีกอย่างกับเบสเนี่ยเราว่า คู่นี้เขาคงคลิกกันจริงๆ แหละ เช่นฉกาที่เบสจะไปเป็นเพื่อนนางเอกที่นอกเมืองเนี่ย เธอก็สามารถเถียงได้ว่า "ฉันจะไป" ขณะที่นางเอกไม่เคยกล้าหลุดกรอบคำสั่งเลยสักครั้ง แล้วท่านดยุคก็ต้องยอมเธอด้วย จากคุณ : สุริยาแก้มป่อง (สุริยาแก้มป่อง) - [ 13 พ.ย. 51 20:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียดายวันนั้นไม่ได้ไปดู เพราะมีหนังฉายชนกัน 5 เรื่อง เลยไปตะลุยเยเมน ตามจับพวกสายลับซะก่อน จากคุณ : อาร์ม อิสระ - [ 13 พ.ย. 51 20:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "ประมาณว่านางเอกแต่งงานกับท่านดยุคแล้วก็ไม่สน หย่ากัน แล้วมาแต่งกันใหม่เถอะ ฉันเป็นนักการเมือง เดี๋ยวฉันก็มีหน้ามีตาเทียบเท่า/ ไม่แย่กว่าท่านดยุคมาก เพื่อดูแลเธอเอง และนั่นฉันสร้างจากความสามารถเองด้วย ไม่ใช่แค่เป็นลูกชายแล้วสืบทอดเชื้อสายมา" อันนี้แหละครับที่ทำให้ผมมองว่า เกรล์นั้นหลงตัวเองเกินไป .... จนไม่คำนึงถึงคนอื่น จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 13 พ.ย. 51 21:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสารG. ค่ะ เป็นเราคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แถมต้องอยู่ตามหน้าที่ไม่ว่าจะรักคนรักตนเองขนาดไหน จากคุณ : pattyny - [ 13 พ.ย. 51 21:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากดูจังอ่า... จากคุณ : zoelee - [ 13 พ.ย. 51 21:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ของเรานะ  เท่าที่ดู จอเจียน่า เป็นหญิงสาวแสนเฉลียวฉลาด  แต่เราคิดว่าตัวจอเจียน่า  คิดว่าตัวเองสามารถคุมสถาณการณ์ทุกอย่างได้  รวมทั้งคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เข้าถึงจิตใจผู้อื่นได้   ซึ่งส่วนใหญ่เธอก็สามารถชักจูงจิตใจ  ผู้คนด้วยคำพูดเธอได้จริงๆ   แต่  เพียงคนเดียวที่เธอไม่สามารถ  เข้าใจถึงจิตใจเค้าได้เลย  คือสามีของเธอ   และจอเจียน่า  รักสามีเธอแน่นอน  แม้เข้าถึงใจเค้าไม่ได้ ตัวจอเจียน่า  ไม่ใช่ผู้หญิงที่ลุ่มหลงไปกับความรัก  และเธอไม่ได้อยู่กับ ความรัก 100%  เมื่ออยู่เอิล เกรย์แน่นอน   เพียงแต่   หลังจากที่เธอได้ลูกชาย มันก็ยิ่งตอกย้ำ  ความคิดในสมองว่าเธอมีค่ากับสามีเพียงเครื่องผลิตลูก นั่นยิ่งทำให้เธอต้องการจะ  หนี  ความรัก  ความเจ็บช้ำ  ความผิดหวัง ในขณะนั้น  ประกอบกับ  โหยหาความรักจากผู้ชาย   ที่เธอรุ้สึกว่าเธอไม่ได้รับจากสามี  ไม่จำเพาะว่าเอ็นเอิลเกรย์ ทำให้เธอ  ประชดสามี และ  จากที่เธอคลุกคลีในวงสังคม  จอเจียน่า  คงตั้งใจไว้แล้วว่าจะให้ข่าวการมีชู้ของเธอ  ต้องทำให้ดยุคอับอายซะบ้าง  (เพราะเธอเองก็อับอายมานานมาก) และที่เธอตัวสินใจไม่กลับไปกับดยุค  ไม่ใช่เพราะหลงมืดมัวตาบอดกับความรัก   แต่เป็นเพราะ   ดยุคที่ควรแสดงอารมณ์โกรธเธอ  มากกว่านี้  หรือบางทีเธออาจอยากให้ดยุคฆ่าเธอให้ตาย   มากกว่านิ่งเฉยและบอกให้เธอกลับไปอยู่กับแบบเดิม   ซึ่งแม้เธอถามหาความรักจากดยุค  กลับได้รับคำตอบว่า  ดยุคเข้าใจความรักดี   ทำให้เธอยิ่งขัดใจ  และยิ่งต่อต้าน ดังนั้นจึงขอแย้งว่า  จอเจียน่า  ใช้เอิลเกรย์  เป็นเครื่องมือประชดสามี  มากกว่า  บูชาความรักจนไม่ยอมกลับ เบสนั้น  เป็นสัญลักษณ์  ของ  สีเทา  อย่างที่คุณว่าจริงๆ แต่เธอเป็นผู้ที่  เห็นแก่ตัว  แต่กลับมีความสำนึกผิด  เป็นคนที่ว่ายาก  จะด่าก็ด่าได้ไม่เต็มปาก  รู้นะว่าผิดแต่ก็ยังทำ   เพียงเพื่อจุดประสงค์ของตัวเอง เป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวมาก  เพราะแม้ทำผิดก็ด่าได้ไม่เต็มปาก จอเจียน่าประทับใจเบสตรงที่เธอปฎิเสธดยุค   กล่าวได้ว่า  ในสมัยนั้นหาผู้หญิงฉลาดที่จะพูดคุยกับดัชเชส  ที่ใครๆก็นิยมนั้นยาก   แต่เบสคือผู้หญิงคนนั้น เบสฉลาดมาก  และเป็นเพื่อนคุยที่ถูกคอ ความจริงแล้ว  ถ้าเธอตอบรับดยุคตั้งแต่แรก  จอเจียน่า  อาจมีวิธีกันผู้หญิงพวกนี้  ออกจากดยุค  ได้ดีกว่านี้ แต่เบสกลับเข้าทางจอเจียน่า  จุดประสงค์ของเธอ  คาดว่าก็เพื่อลูกๆของเธอ  มาตั้งแต่คบจอเจียน่า แต่การณ์กลับไม่คืบหน้า  เพราะแม้จอเจียน่าจะเป็นถึงดัชเชส  แต่ผุ้ที่มีอำนาจกลับเป็นดยุคอยู่ดี เบสเองก็คงคิดถึงลูกมากขึ้นทุกวัน  ยิ่งได้เห็นจอเจียน่าได้อยู่กับลูกของเธอ คิดดูว่าเบสจะอิจฉามากขึ้นเพียงใด สรุปคือ  เบสนั้น  เป็นผู้ร้ายตัวจริงของเรื่องเลยทีเดียว   แต่กลับพบจุดจบที่ดีเป็นถึงดัชเชสคนต่อไป   นั่นก็เพราะเมื่อบรรลุจุดประสงค์แล้ว   เธอก็สวมปีกนางฟ้าในทันใด  คอยช่วยเหลือนางเอกในทุกทางจนได้รับการอวยพร   และแม้ได้ลูกคืนมา   แต่หากต้องไปจากดยุค(ก็ต้องไม่ได้เจอลูกอีกอยู่ดี)  ก็เท่ากับเสียตัวเปล่าๆปลี้ๆ  สู้ทน  ทำดีให้จอเจียน่าอภัยให้  ได้ขึ้นทั้งล่อง  เพราะหากจะอยู่ต่อต้องทำให้จอเจียน่ารักเธอให้ได้ คนแบบนี้น่ากลัวมาก ต่อที่ดยุค ขอค้านว่า  ดยุคเป็นผู้ชายที่ดีมากคนนึงเลยทีเดียว  เมื่อมองในแง่สังคมสมัยนั้น  ดยุคจะต้องเติบโตมาแบบเด็กที่ถูกฝึกในทุกอย่าง  ต้องรู้จักสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายทั้งปวงมาแต่เด็ก ซึ่ง  ตอนเซ็นสัญญาแต่งงาน  ก็ตั้งไว้แล้วว่า  จะต้องให้ทายาทผู้ชาย ความจริงแล้ว  ถ้าจอเจียน่า  ให้ลูกชายกับดยุคตั้งแต่แรก  ชีวิตความรักของทั้งคู่คงจะดีกว่านี้   อย่างไรก้ตามดยุคนั้น   ไม่ได้เฉยชากับความรัก  และที่เค้ารับเบสมาไว้นั่นก็ไม่ใช่เพราะความรักอย่างเดียว แต่  ผู้ชายยุคนั้นมักให้ความสำคัญกับ  คำพูด  และ สัญญา กับจอเจียน่าเป็น   สัญญา  ซึ่งจอเจียน่ามีให้ดยุค แต่กับเบส  ดยุคเป็นผู้ให้คำพูดว่า  จะนำลูกชายของเธอกลับมา จอเจียน่าเนื่องจาก  ยังไม่เคยทำตามสัญญา  เธอจึงไม่เคยร้องขอ  ดยุค แต่กับเบส  เธอร้องขอ  และเป็นผู้หญิงที่น่าปกป้อง ดยุคจึงให้ความรู้สึกกับสิ่งที่ร้องขอมากกว่า   ทำให้เมื่อ  ตอนโดนจอเจียน่า  ถามหาความรัก  เค้ากลับอึ้งไป  และกล่าวว่าเค้าเองก็เข้าใจความรัก  ในแบบของเขา และดยุคเป็นผู้ชายใจกว่างคนหนึ่งทีเดียว  ที่ปล่อยให้ตัวเองโดนสวมเขา เพราะการที่เค้าโดนเยาะเย้ยว่าไม่มีลูกชาย  กับตอนโดนสายตานับพันคู่  สงสัยว่าบนหัวมีเขามัย  อย่างหลังสร้างความเจ็บปวด  อับอายมากกว่าแน่นอน แต่ดยุค  กลับขอให้จอเจียน่ากลับมาหาเขา  แทนที่จะฆ่าทั้ง สองคนไปซะเพราะดูจะดีกว่าเสียอีก ดังนั้น  ดยุคนั้นรักจอเจียน่ามากกว่าเบส  แน่นอน  เป็นความผูกพันธ์   แต่เพราะไม่เคยถูกจอเจียน่าเรียกร้อง  ผสมกับการเลี้ยงดูผู้ดีอังกฤษของเหล่าลูกชายประจำตระกูล  ทำให้เค้าไม่ได้แสดงออกถึงความรักต่อจอเจียน่าแบบหวานชื่น ส่วนสาเหตุที่  ไม่ไล่เบสออกไป   คาดว่าก็เพราะคำพูดว่าจะปกป้องเบสนี่แหละ  เพราะหากไล่ไป  เบสก็ต้องแยกจากลูกๆ  นั่นเอง   ดังนั้น  เราชอบตัวดยุคมาก  รู้สึกเค้ามีเหตุผลที่สุดแม้จะข่มขืน  ภรรยาตัวเอง   นั่นก็เพราะจอเจียน่าไม่ฉลาดในการกัน  เบสออกไป  (แต่กลับไปลงเอากับดยุคโครมโครม   แถมบอกประชดอีกว่าตัวเองจะผัวน้อยมั่ง  ซึ่งนี่แหละที่  จอเจียน่าที่แสนฉลาดกลับเดินไม่ถูกเอาซะเลย) มาที่เอิลเกรย์ ขอบอกว่า  เค้าคือตัวประกอบ  เป็นเพียงเครื่องมือ  จบ แม่นางเอก เป็นตัวละคร  ที่มาถูกทาง  ถ้าจอเจียน่าฟังแม่เธอสักนิด   ชีวิตคงไม่เป็นแบบนี้  เพราะแม่เธอเข้าใจในจิตใจผู้คนได้ดีกว่าจอเจียน่า  ที่คิดว่าตัวเองฉลาดที่สุด(ซึ่งความจริงเธอก็ฉลาด  แต่ยังประสบการณ์ไม่พอ)   เธอรู้ว่าเบสนั้นไม่ได้คบจอเจียน่า  ด้วยความบริสุทธิใจ เธอรู้ว่าดยุครัก  จอเจียน่า  และถ้าเพียงจอเจียน่ามีลูกชายให้ดยุคได้  ชีวิตคู่ก็จะดีขึ้นเพียงใด และเธอรู้ว่าจอเจียน่า   รักลูก  และฉลาดพอ  เธอจึงไม่ได้พูดดุว่าลูกมากนัก  เพราะเธอรู้ว่าสุดท้ายจอเจียน่า  จะเลือกดยุค จากคุณ : ฮันเตอร์07 - [ 14 พ.ย. 51 16:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาถึงการแสดงบ้าง (ขอพูดแค่ตัวจอเจียน่ากับเบส) ยังไม่ประทับใจการเลือกตัวแสดงสำหรับตัวจอเจียน่า  มากนัก ไคร่า  ผอมบางเกินไป  และยังมีเสน่ห์ไม่พอที่จะให้เชื่อว่า   เธอคือเจ้าแม่แห่งวงการเมืองและแฟชั่น ส่วนตัวคิดว่าถ้าเป้น  kate winslet หรือ liv  tyler จะดูดีกว่า หรือนาตาลี พอตแมนก็ชอบ ไคร่านั้นแสดงบทร่าเริง  และเจ้าแม่แฟนชั่นได้ดีมาก  แต่บทเศร้า  หดหู่  กดดัน  สอบไม่ผ่านเลย รู้สึกเศร้าตามบท  แต่ไม่หดหู่ไปกับเธอที่  ตามบทนั้นต้องอึดอัดมากมาย  กับการโดนเหยียบย่ำศักดิ์ศรี  และการรู้ซึ้งว่าตัวเองไร้อำนาจเหลือเกิน ข้อนี้ไคร่าดึงใจเราไม่ได้  ทั้งที่บทหนังส่งมาก   และทรงผมการแต่งกาย  ที่ยังแฟชั่นไม่พอกับเรื่องนี้  เสื้อผ้าควรจะเลิศ และอลังการ  พอพอกับฉากและเครื่องเพชรมากกว่านี้ สีเสื้อผ้ายังดู  ไม่ฉีกนัก  แต่การนำขนนก  หรือไฝมาเติม  ก็พอรับได้อยู่ว่าเป็นแฟชั่น   เบส  หนังให้เล่นแบบกลางๆ  ซึ่งก็เป็นผลดีกับบทดัชเชสตามชื่อเรื่อง  แต่หากเพิ่มบท  เกี่ยวกับการแสดงอารมณ์  หรือบทขอร้องนางเอกว่าขอให้ตัวเองอยู่  ด้วยเหตุผลอะไร  มากกว่านี้  ตัวละครนี้ก็จะเด่น  และสร้างแรงกดดันให้  จอเจียน่ามากขึ้นกว่านี้  แต่นี้แสดงได้กลางๆ  ดี  คนจึงไม่เกลียด  หนังจึงไม่แรง  แต่ดี  ถ้าหนังจะเล่นให้บทเบสเยอะพอๆ  กับเรื่องTHE OTHER BOLEYN GIRL ก็น่าจะมีสีสันมากกว่านี้ แต่สรุป  ชอบการเล่นของดยุคมากที่สุด จากคุณ : ฮันเตอร์07 - [ 14 พ.ย. 51 17:31:03 ]