PANTIP.COM : A7220437 แนะนำ "ZOO" สนุกดี + วิจารณ์นิดหน่อย [ภาพยนตร์]

ความคิดเห็นที่ 1

*** อันนี้ spoil นะครับ ..... ถ้ายังไม่เคยดู และอยากดูก่อนให้อ่านข้ามไปครับ

วิจารณ์ ตอนที่ 3 So far (ขอวิจารณ์ตอนเดียว ที่ชอบที่สุดล่ะกัน)

ตอนนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว ที่ผมชอบมาก ๆ เพราะเนื้อหาเสียดสีปัญหาครอบครัวได้อย่างสะใจ แม้จะออกแนวเวอร์ไปนิด แต่ก็สะใจ ...

ตามเรื่องนั้นความจริง พ่อ แม่ ของเด็กชายไม่ได้เสียชีวิตจากรถชน แต่ทั้งคู่ทะเลาะมีปากเสียงกัน และจากนั้นทั้งคู่เลยทำเป็นเหมือนว่าอีกคนไม่มีตัวตน ........ ไม่พูดกันโดยตรง ไม่สบตา ไม่มีทักทายใด ๆ ทำเหมือนมองไม่เห็นกัน ...(จนทำให้คนดูเชื่อไปว่าทั้งคู่ตายแล้วและมองกันไม่เห็นจริง ๆ ) สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พบได้บ่อย ๆ ในครอบครัวที่มีปัญหาทะเลาะกัน ที่พ่อแม่จะดึงลูกเข้ามาในความขัดแย้งของพ่อแม่ ลูกถูกใช้เป็นเครื่องมือในการต่อรองซึ่งกันและกัน ... หรืออีกอย่างที่พบได้บ่อย ๆ คือเด็กถูกใช้เป็นสื่อกลางในการพูดคุยกัน เช่นในหนังเด็กชายถูกใช้เป็นคนกลางในการพูดคุยกันของพ่อกับแม่ (เพราะเมื่อพ่อแม่ทะเลาะกัน หลาย ๆ คู่ไม่ยอมคุยกัน แต่จะคุยผ่านลูก เช่น พ่อบอกลูกว่า “ไปบอกแม่ซิ ว่าเสาร์ อาทิตย์นี้พ่อไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด ลูกอยู่กับแม่ไปนะ” แทนที่จะไปบอกเอง) ที่แย่ไปกว่านั้นบางครั้งดันกลายเป็นการด่ากันผ่านลูก คือด่าอีกฝ่ายหนึ่งให้ลูกฟัง .... เช่นในเรื่องที่พ่อ บอกลูกว่าไปบอกแม่ซิว่า “พ่อดีใจมากที่แกตาย ๆ ไปซะ” สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง เพราะเด็กจะเกิดความขัดแย้งในใจอย่างมาก และไม่รู้จะเข้าข้างใคร (เรียกว่าเป็น loyalty conflict) สำหรับเด็กแล้ว พ่อ แม่ย่อมเป็นคนสำคัญของเขาเสมอ (แม้ว่าจะดูเลวในสายตาอีกฝ่ายก็ตาม) ..... การที่พ่อด่าแม่ ให้เด็กฟัง เด็กจะทำตัวไม่ถูกเพราะหากเห็นด้วยไปกับพ่อ ก็เท่ากับทรยศแม่และยอมรับว่าแม่เลว หากไม่ฟังพ่อ พ่อก็จะไม่พอใจ และเหมือนไม่เข้าข้างพ่ออีก ...... เรียกว่าเลือกทางไหนก็ไม่ดี กลายเป็นภาวะที่อึดอัดใจเป็นอย่างมาก จนหลาย ๆ ครั้งทำให้เกิดโรคซึมเศร้าและปัญหาพฤติกรรมในเด็กได้

สิ่งที่พ่อแม่ควรทราบและตระหนักก็คือ ปัญหาชีวิตคู่เป็นปัญหาของคนสองคน อย่าเอามาปะปนกับเรื่องของลูก คนสองคนทะเลาะกัน ก็คือคนสองคนทะเลาะกัน ..... แต่คนสองคนก็ยังเป็นพ่อ และ แม่ ในสายตาของลูก อย่ายัดเยียดความรู้สึกว่าอีกคนไม่ดีให้แก่ลูก เพราะจะนำมาซึ่งความทุกข์ของเด็กเปล่า ๆ

ผมชอบความคิดของโอตสึอิจิที่ทำให้กลายเป็นว่าสุดท้าย เด็กนั้นเลือกที่จะทำเหมือนมองไม่เห็นพ่อจริง ๆ เห็นแต่แม่คนเดียวเท่านั้น การที่เด็กชายทำเหมือนไม่เห็นพ่อ ไม่คุยกับพ่อเลย ทำเหมือนพ่อหายไปไม่มีตัวตน เท่ากับเหมือนเป็นการบีบบังคับกลาย ๆ ให้พ่อกับแม่นั้นต้องกลับมาคุยกันเองและทำให้ครอบครัวยังดำรงอยู่ได้ .... แน่นอนกรณีแบบนี้ชีวิตจริงคงไม่เจอหรอก แต่ชอบในไอเดียจริง ๆ ... สะใจดีครับ

จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 18 พ.ย. 51 21:29:31 ]