ผมเคยตั้งกระทู้ถามถึงความเป็นสุภาพบุรุษของตัวละครคนนี้
แต่เนื่องจากตอนนั้นผมอ่านภาคสองแต่เพียงภาคเดียว
หลายความเห็นจึงแนะนำให้ไปอ่านภาคแรกก่อน
ผมเลยไปหายืมภาคแรกมาอ่าน
เพิ่งอ่านจบไปเมื่อวาน
รู้สึกตะหงิด ๆ ใจยังไงชอบกล
ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนอ่านสามก๊ก
ตอนโจโฉแตกทับเรือ (ศึกเซ็กเพ็ก)
ถ้าจะให้เปรียบ พ่อพรานไพรใจฉกาจคนนี้เป็นใครในสามก๊กล่ะก็
คน ๆ นี้ออกแนว ..จิวยี่ .. เวอร์ชั่นงิ้วของหลอกว้านจงได้เลย
(ซึ่งผู้เขียนก็น่าจะต้องการให้เป็นเช่นนั้น
เพราะมีประโยคที่สื่อถึงจิวยี่อยู่ด้วยในเรื่อง)
ยอมรับว่าคน ๆ นี้เก่งจริง ทั้งบู๊ทั้งบุ๋น
แต่มีข้อเสียที่มีนิสัยคิดเล็กคิดน้อยผิดวิสัยของลูกผู้ชาย
ขี้อิจฉาไม่อยากให้คนอื่นเด่นกว่าตัวเอง ..... จิวยี่ชัด ๆ
(จิวยี่ในประวัติศาสตร์จริง ๆ ไม่เป็นแบบนี้นะครับ)
หน้าฉากดูดี แต่ว่าความคิดเบื้องลึกน่ากลัวมาก
วาทะในการแก้ตัวก็ดี หรือเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่นก็ดี
นับว่าหาตัวจับยากจริง ๆ ผิดกับแงซายที่จะแก้ตัวเก่งอย่างเดียว
ไม่เอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น (อาจจะมีแต่คงเป็นเพราะต้องการเอาตัวรอด)
สุดท้ายหลังจากที่อ่านจบคนที่ผมชอบมากที่สุดกลับเป็นนายใหญ่
รองลงมาก็เป็นส่างปาแล้วถึงจะเป็นแงซายกับนายหญิงที่ชอบพอ ๆ กัน
ส่วนพ่อพรานนี่อยู่อันดับท้ายสุดเลยทีเดียว
ความเห็นส่วนตัวนะครับ น้อมรับฟังทุกความคิดที่แตกต่าง
แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 51 10:47:04