ความคิดเห็นที่ 1 คิดว่าน่าจะเป็นตอนหมดลมหายใจนะคะ เพราะหมดลมหายใจก็ถือว่าตายแล้วจริง ๆ จากคุณ : aomam_jung - [ 20 ธ.ค. 51 21:21:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตามหลักศาสนาพุทธ ไม่มีวิญญาณออกจากร่างนี้เมื่อตายครับ จากคุณ : ฯลฯ - [ 20 ธ.ค. 51 21:52:08 A:58.9.76.202 X: TicketID:192266 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พระพุทธพจน์ปฏิเสธความเข้าใจผิดว่า วิญญาณออกจากร่างไปเกิด เป็นเรื่องน่าสนใจสำหรับผู้ชอบศึกษาปัญหาเกี่ยวกับการเกิดใหม่โดยทั่วไป แม้จะไม่เกี่ยวกับเรื่องนิพพานโดยตรง แต่เป็นความรู้พื้นฐานอย่างหนึ่ง ที่อาจนำเอามาประกอบการพิจารณาได้บางแง่ ครั้งหนึ่ง ภิกษุชื่อสาติ เป็นบุตรชาวประมง มีความเห็นผิดว่าพระพุทธเจ้าสอนว่า วิญญาณดวงเดียวกันนี้ ท่องเที่ยวไปในสังสารวัฏฏ์ ภิกษุทั้งหลายพยายามเปลื้องความเห็นผิดของเธอ แต่ไม่สำเร็จ จึงพากันไปกราบทูลพระพุทธเจ้า พระองค์จึงตรัสเรียกพระสาติมา และทรงสอบถามดังความว่า พระพุทธเจ้า : เป็นความจริงหรือ สาติ มีข่าวว่า เธอเกิดความเห็นชั่วร้ายอย่างนี้ว่า "ข้าพเจ้ารู้ทั่วถึงธรรมตามที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงว่า วิญญาณนี้นั่นเอง ย่อมวิ่งแล่น ย่อมท่องเที่ยวไป มิใช่อื่น" ? พระสาติ : ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เป็นอย่างนั้นพระเจ้าข้า ฯลฯ พระพุทธเจ้า : นี่แน่ะสาติ วิญญาณนั้นเป็นอย่างไร ? พระสาติ : ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ วิญญาณนั้น คือตัวสภาวะที่เป็นผู้พูด เป็นผู้รู้ เสวยวิบากของกรรมทั้งหลาย ทั้งดีและชั่วในที่นั้นๆ พระพุทธเจ้า : ดูก่อนโมฆะบุรุษ เธอรู้ทั่วถึงธรรมที่เราแสดงแล้วอย่างนี้ แก่ใครหนอ; เรากล่าวไว้โดยอเนกปริยายมิใช่หรือว่า วิญญาณอาศัยปัจจัยประชุมกันเกิดขึ้น (ปฏิจจสมุปบัน), เว้นจากปัจจัยเสีย การเกิดแห่งวิญญาณย่อมไม่มี; ก็แล ด้วยความเห็นที่ตนเองถือเอาไว้ผิด เธอย่อมกล่าวตู่เรา ย่อมขุดตนเอง และประสบสิ่งที่มิใช่บุญเป็นอันมาก, ความเห็นนั้นแหละจักเป็นไปเพื่อไม่เกื้อกูล เพื่อความทุกข์แก่เธอตลอดกาลนาน" จากนั้น พระพุทธเจ้าได้ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายว่า "ภิกษุทั้งหลาย วิญญาณอาศัยปัจจัยใดๆ เกิดขึ้น ก็ถึงความนับไปตามปัจจัยนั้นๆ นั่นแหละ, (กล่าวคือ) วิญญาณอาศัยจักษุและรูปเกิดขึ้น ก็ถึงความนับว่าจักขุวิญญาณ, วิญญาณอาศัยโสตและเสียงเกิดขึ้น ก็ถึงความนับว่าโสตวิญญาณ, วิญญาณอาศัยฆานะ และกลิ่นเกิดขึ้น ก็ถึงความนับว่าฆานวิญญาณ, วิญญาณอาศัยชิวหาและรสเกิดขึ้น ก็ถึงความนับว่าชิวหาวิญญาณ, วิญญาณอาศัยกายและโผฏฐัพพะเกิดขึ้น ก็ถึงความนับว่ากายวิญญาณ, วิญญาณอาศัยมโนและธรรมารมณ์เกิดขึ้น ก็ถึงความนับว่ามโนวิญญาณ; เปรียบเหมือนไฟอาศัยเชื้อใดๆ เกิดขึ้น ก็ถึงความนับไปตามเชื้อนั้นๆ ... ว่าไฟไม้... ว่าไฟเศษของ... ว่าไฟหญ้า... ว่าไฟโคมัย... ว่าไฟแกลบ... ว่าไฟหยากเยื่อ...ฯลฯ" (คัดความบางส่วนจากหนังสือ "พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ" ของพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต) จากคุณ : ฯลฯ - [ 20 ธ.ค. 51 22:14:19 A:58.9.76.202 X: TicketID:192266 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จะเห็นจากข้างบนว่า ความเข้าใจของพระสาติที่ทูลต่อพระพุทธเจ้า ว่า "วิญญาณนั้น คือตัวสภาวะที่เป็นผู้พูด เป็นผู้รู้ เสวยวิบากของกรรมทั้งหลาย ทั้งดีและชั่วในที่นั้น" เป็นความเข้าใจผิดเหมือนชาวพุทธหลายๆ คนขณะนี้ คือเข้าใจว่าร่างกายของคนเรามีวิญญาณแฝงอยู่ในร่างที่เป็นกายเนื้อ และเป็นวิญญาณนั่นเองที่เป็นผู้พูด ผู้คิด ผู้รู้ เป็นผู้รับผลของกรรมดีและกรรมชั่ว และเมื่อตายแล้ว วิญญาณก็จะล่องลอยออกจากร่างกายนี้ไป หรือแม้แต่หลายคนก็เข้าใจว่า ถ้านั่งสมาธิจนชำนาญแล้ว จะสามารถถอดวิญญาณออกจากกายเนื้อได้ และวิญญาณนั้นก็จะล่องลอยไปท่องเที่ยวสวรรค์หรือนรกได้ ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ผิดจากหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยสิ้นเชิง จากคุณ : ฯลฯ - [ 20 ธ.ค. 51 22:25:06 A:58.9.76.202 X: TicketID:192266 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดูไปดูมา นึกอยู่ว่ากลัวกลายเป็นเรื่อง ชัตเตอร์ จากคุณ : ต้นกล้า (ADHT1006) - [ 20 ธ.ค. 51 22:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งเข้าใจเรื่องวิญญาณเหมือนกันค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : NiRider - [ 20 ธ.ค. 51 22:34:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วิญญาณหรือจิตเกิดดับตลอดเวลาน่ะครับ ดังนั้นจึงไม่มีออกจากร่างล่องลอยไปไหน ตามที่ท่านข้างบนได้กรุณากล่าวมาแล้ว แต่เข้าใจว่าจขกท.คงหมายถึง จิตดวงสุดท้าย จุติจิต ที่อาศัยกายนี้เป็นคูหา จะเกิดและดับตอนไหนกระมังครับ (ก่อนจะสืบเนื่องเป็นปฏิสนธิจิตต่อไป) anyway คำตอบจริงๆก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ อาจจะต้องดูเป็นเคสๆไปก็ได้ อันนี้คงไม่มีใครตอบได้ดีกว่าผู้ที่มองเห็นไปถึงจิตได้น่ะครับ เพราะเห็นหายใจอยู่จริงๆอาจอยู่ด้วยเครื่องช่วยหายใจเลยเหมือนหายใจอยู่แต่อวัยวะส่วนอื่นอาจหยุดทำงานไปละก็เป็นได้ ลมหายใจเลยอาจไม่ใช่ตัววัดเสมอไป ส่วนก้านสมองก็เป็นอวัยวะส่วนนึงของร่างกาย ถ้าผิว หู จมูก ลิ้น ตายังรับรู้ผัสสะที่อาศัยช่องทางดังกล่าวนี้ในส่วนนั้นๆได้เพราะไม่ได้สัมพันธ์กับสมองส่วนที่ตายก็แสดงว่ายังมีกระบวนการทำงานของจิตอยู่ก็แสดงว่ายังไม่ตายอีกนั่นเอง (เดาเอาน่ะครับ ความคิดส่วนตัวล้วนๆ) ปล.ยังไม่ได้ดูหนังด้วยครับ เหอๆ จากคุณ : ,,,ชีวิตที่เหลือของเรา,,, - [ 20 ธ.ค. 51 22:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำหรับผู้ที่สนใจ ผมจะคัดเนื้อหาบางส่วนจากหนังสือ "พุทธธรรม" มาลงไว้เพิ่มเติมเกี่ยวกับความเข้าใจเรื่องวิญญาณตามหลักทางพุทธศาสนา ส่วนใครไม่สนใจก็เชิญข้ามไปได้เลยครับ ----------------------------------------------------------------------------- ตา หู จมูก ปาก ลิ้น กาย ใจ เรียกตามศัพท์บาลีว่า อายตนะภายใน ซึ่งแปลว่า แดนเชื่อมต่อให้เกิดความรับรู้ฝ่ายใน รูป เสียง กลิ่น รส สิ่งต้องกาย และสิ่งที่ใจนึกคิด เรียกตามศัพท์บาลีว่า อายตนะภายนอก แดนเชื่อมต่อความรู้ฝ่ายภายนอก มักเรียกอีกอย่างตามศัพท์บาลีว่า "อารมณ์" หมายถึงสิ่งที่ถูกรับรู้ (ไม่ใช่หมายถึงอารมณ์ความรู้สึกอย่างความหมายในภาษาไทย) เช่น รูป ก็คืออารมณ์ของจักขุวิญญาณ เสียง ก็คืออารมณ์ของโสตวิญญาณ เมื่ออายตนะ (ภายใน) ซึ่งเป็นแดนรับรู้ กระทบกับอารมณ์ (อายตนะภายนอก) ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกรับรู้ ก็จะเกิดความรู้จำเพาะด้านของอายตนะแต่ละอย่างๆ ขึ้น เช่น ตากระทบรูป เกิดความรู้ที่เรียกว่า เห็น หูกระทบเสียง เกิดความรู้ เรียกว่า ได้ยิน เป็นต้น ความรู้จำเพาะแต่ละด้านนี้เรียกว่า "วิญญาณ" แปลว่า ความรู้แจ้ง คือรู้อารมณ์ ดังนั้น วิญญาณจึงแบ่งตามทางที่เกิดได้เป็น 6 ทาง คือ วิญญาณทางตา ได้แก่ เห็น วิญญาณทางหู ได้แก่ ได้ยิน วิญญาณทางจมูก ได้แก่ ได้กลิ่น วิญญาณทางลิ้นได้แก่ รู้รส วิญญาณทางกาย ได้แก่ รู้สิ่งต้องกาย วิญญาณทางใจ ได้แก่ รู้อารมณ์ทางใจ หรือรู้เรื่องในใจ สรุปได้ว่า อายตนะ 6 อารมณ์ 6 และวิญญาณ 6 มีชื่อในภาษาธรรม และมีความเกี่ยวเนื่องกันดังนี้ 1. จักขุ - ตา เป็นแดนรับรู้ รูป (รูป) เกิดความรู้คือ จักขุวิญญาณ -เห็น 2. โสตะ - หู เป็นแดนรับรู้ สัททะ (เสียง) เกิดความรู้คือ โสตวิญญาณ - ได้ยิน 3.ฆานะ - จมูก เป็นแดนรับรู้ คันธะ (กลิ่น) เกิดความรู้คือ ฆานวิญญาณ -ได้กลิ่น 4. ชิวหา - ลิ้น เป็นแดนรับรู้ รส (รส) เกิดความรู้คือ ชิวหาวิญญาณ -รู้รส 5. กาย - กาย เป็นแดนรับรู้ โผฏฐัพพะ (สิ่งต้องกาย) เกิดความรู้คือ กายวิญญาณ - รู้สิ่งต้องกาย 6. มโน -ใจ เป็นแดนรับรู้ ธรรม (เรื่องในใจ) เกิดความรู้คือ มโนวิญญาณ -รู้เรื่องในใจ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าวิญญาณจะต้องอาศัยปัจจัยคืออายตนะและอารมณ์กระทบกัน จึงจะเกิดขึ้นได้ก็จริง แต่การที่อารมณ์เข้ามาปรากฏแก่อายตนะ ก็มิใช่ว่าจะทำให้วิญญาณเกิดขึ้นได้เสมอไป จำต้องมีความใส่ใจ ความกำหนดใจ หรือความใฝ่ใจประกอบอยู่ด้วย วิญญาณนั้นๆ จึงจะเกิดขึ้นได้ ดังตัวอย่าง ในบางคราว เช่น เวลาหลับสนิท เวลาฟุ้งซ่าน หรือใจลอยไปเสีย เวลาใจจดจ่อแน่วแน่อยู่กับกิจอย่างใดอย่างหนึ่ง ตลอดจนขณะอยู่ในสมาธิ รูปและเสียงเป็นต้นหลายๆ อย่างที่ผ่านเข้ามา อยู่ในวิสัยที่จะเห็นจะได้ยิน แต่หาได้เห็น หาได้ยินไม่ หรือตัวอย่างง่ายๆ ขณะเขียนหนังสือใจจดจ่ออยู่ จะไม่รู้สึกส่วนของร่างกายที่แตะกับโต๊ะและเก้าอี้ ตลอดจนมือที่แตะกระดาษและนิ้วที่แตะปากกาหรือดินสอ ในเมื่อมีอายตนะและอารมณ์เข้ามาถึงกันแล้ว แต่วิญญาณไม่เกิดขึ้นเช่นนี้ ก็ยังไม่เรียกว่าการรับรู้ได้เกิดขึ้น การจะรับรู้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อมีองค์ประกอบเกิดขึ้นครบทั้ง 3 อย่าง คือ 1. อายตนะ 2. อารมณ์ และ 3. วิญญาณ ภาวะนี้ ในภาษาธรรมมีคำเรียกโดยเฉพาะว่า "ผัสสะ" หรือ "สัมผัส" แปลตามรูปศัพท์ว่า การกระทบ แต่มีความหมายทางธรรมโดยเฉพาะว่า การประจวบหรือบรรจบพร้อมกันแห่งอายตนะ อารมณ์ และวิญญาณ พุดกันอย่างเข้าใจกันง่ายๆ ผัสสะก็คือ การรับรู้นั่นเอง ผัสสะ หรือ สัมผัส หรือการับรู้นี้ มีชื่อเรียกแยกเป็นอย่างๆ ไปตามทางรับรู้คืออายตนะนั้นๆ ครบจำนวน 6 คือ จักขุสัมผัส โสตสัมผัส ฆานสัมผัส ชิวหาสัมผัส กายสัมผัส มโนสัมผัส จากคุณ : ฯลฯ - [ 20 ธ.ค. 51 23:17:50 A:58.9.76.202 X: TicketID:192266 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บอกตรงๆว่า อ่านแล้วงง ไม่รู้เรื่องจริงๆ สงสัยต้องไปหาหนังสืออ่านหน่อยแล้วเรา จากคุณ : นายคัน - [ 20 ธ.ค. 51 23:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผัสสะ เป็นขั้นตอนสำคัญในกระบวนการรับรู้ เมื่อผัสสะเกิดขึ้นแล้ว กระบวนธรรมก็ดำเนินต่อไป เริ่มแต่ความรู้สึกต่ออารมณ์ที่รับรู้เข้ามานั้น ปฏิกิริยาอย่างอื่นของจิตใจ การจำหมาย การนำอารมณ์นั้นไปคิดปรุงแต่ง ตลอดจนการแสดงออกต่างๆ ที่สืบเนื่องไปตามลำดับ ในกระบวนธรรมนี้ สิ่งที่ควรสนใจเป็นพิเศษในการศึกษาขั้นนี้ ก็คือ ความรู้สึกต่ออารมณ์ที่รับรู้เข้ามา ซึ่งเกิดขึ้นในลำดับถัดจากผัสสะนั้นเอง ความรู้สึกนี้ในภาษาธรรมเรียกว่า "เวทนา" แปลว่า การเสวยอารมณ์หรือการเสพรสอารมณ์ คือความรู้สึกต่ออารมณ์ที่รับรู้เข้ามานั้นโดยเป็น สุขสบาย ไม่สบาย หรือเฉยๆ อย่างใดอย่างหนึ่ง เวทนานี้ ถ้าแบ่งตามทางรับรู้ ก็มี 6 เท่ากับจำนวนอายตนะ คือ เวทนาที่เกิดจากสัมผัสทางตา เวทนาที่เกิดจากสัมผัสทางหู เป็นต้น แต่ถ้าแบ่งตามคุณภาพ จะมีจำนวน 3 คือ 1. สุข ได้แก่ สบาย ชื่นใจ ถูกใจ 2. ทุกข์ ได้แก่ ไม่สบาย เจ็บปวด 3. อทุกขมสุข ไม่ทุกข์ ไม่สุข คือเรื่อยๆ เฉยๆ ซึ่งเรียกอีกอย่างว่า อุเบกขา หรือแบ่งละเอียดลงไปอีกเป็น 5 อย่างคือ 1. สุข ได้แก่สบายกาย 2. ทุกข์ ได้แก่ ไม่สบายกาย เจ็บปวด 3. โสมนัส ได้แก่ สบายใจ ชื่นใจ 4. โทมนัส ได้แก่ ไม่สบายใจ เสียใจ และ 5. อุเบกขา ได้แก่ เฉยๆ ไม่สุข ไม่ทุกข์ กระบวนการรับรู้เท่าที่กล่าวมานี้ เขียนให้เห็นอย่างง่ายๆ ได้ดังนี้ อายตนะ + อารมณ์ + วิญญาณ = ผัสสะ --------> เวทนา (ทางรับรู้) (สิ่งที่ถูกรับรู้) (ความรู้) (การรับรู้) ความรู้สึกต่ออารมณ์ ดังได้กล่าวแล้วว่า อารมณ์ก็คือโลกที่ปรากฏลักษณะอาการแก่มนุษย์ทางอายตนะต่างๆ การรับรู้อารมณ์เหล่านี้ เป็นสิ่งจำเป็นซึ่งช่วยให้มนุษย์มีความสามารถในการเกี่ยวข้องกับโลก ทำให้ชีวิตอยู่รอดและดำเนินไปด้วยดี ในกระบวนการรับรู้นี้ เวทนาก็เป็นส่วนประกอบสำคัญอย่างหนึ่งโดยทำหน้าที่เป็นเครื่องชี้บอกให้ทราบว่า อะไรเป็นอันตรายแก่ชีวิตมนุษย์ ควรหลีกเว้น อะไรเกื้อกูลแก่ชีวิต ควรถือเอาประโยชน์ได้ เวทนาจึงช่วยให้กระบวนการรับรู้ที่ดำเนินต่อไป สามารถสร้างความรู้ความเข้าใจที่ครบถ้วนบริบูรณ์เป็นประโยชน์ยิ่งขึ้น แต่สำหรับมนุษย์ปุถุชน เวทนามิได้มีความหมายเพียงเท่านั้น คือมิใช่เพียงแค่ว่ากระบวนการรับรู้ได้มีส่วนประกอบเพิ่มเข้ามาอีกอย่างหนึ่ง ที่ช่วยเสริมความรู้ให้สมบูรณ์ อันจะทำให้มนุษย์มีความสามารถมากขึ้นในการดำรงชีวิตที่ดีงามเท่านั้น แต่เวทนายังหมายถึงการที่โลกมีอะไรอย่างหนึ่งเป็นผลตอบแทนหรือรางวัลแก่มนุษย์ในการเข้าไปเกี่ยวข้องกับโลกด้วย ผลตอบแทนที่ว่านี้ คือ ความเอร็ดอร่อย ความชื่นใจที่เกิดจากอารมณ์ซึ่งเรียกว่า สุขเวทนา ในกรณีที่กระบวนการรับรู้ดำเนินมาตามลำดับจนถึงเวทนา ถ้ามนุษย์หันเข้าจับเวทนาไว้ตามความหมายในแง่นี้ มนุษย์ก็จะหันเหออกไปจากกระบวนการรับรู้ ทำให้กระบวนธรรมอีกอย่างหนึ่งได้โอกาสเข้ามารับช่วงแล่นต่อไปแทนที่ โดยเวทนาจะกลายเป็นปัจจัยตัวเอกที่จะก่อให้เกิดผลสืบเนื่องต่อไป พร้อมกันนั้น กระบวนการรับรู้ ซึ่งกลายเป็นส่วนประกอบและเดินควบไปด้วย ก็จะถูกกำลังจากกระบวนธรรมใหม่นี้บีบคั้นให้บิดเบือนและเอนเอียงไปจากความเป็นจริง กระบวนธรรมรับช่วงที่ว่านี้ มักดำเนินไปในแบบง่ายๆ พื้นๆ คือ เมื่อรับรู้อารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่งแล้ว เกิดความรู้สึกสุขสบายชื่นใจ (เวทนา) ก็อยากได้ (ตัณหา) เมื่ออยากได้ ก็ติดใจพัวพันจนถึงขั้นยึดติดยึดถือมั่น (อุปาทาน) ค้างใจอยู่ ไม่อาจวางลงได้ ทั้งที่ตามความเป็นจริง ไม่อาจถือเอาไว้ได้ เพราะสิ่งนั้นๆ ล่วงเลยผ่านพ้นไปหมดแล้ว จากนั้น ก็เกิดความครุ่นคิดสร้างภาพต่างๆ ที่จะให้ตนอยู่ในภาวะครอบครองอารมณ์อันให้เกิดสุขเวทนานั้น พร้อมทั้งคิดปรุงแต่งสร้างวิธีการที่จะให้ได้อารมณ์และสิ่งอันเป็นที่ตั้งแห่งอารมณ์นั้น แล้วลงมือกระทำการต่างๆ ทางกายบ้าง วาจาบ้าง เพื่อให้ได้มาซึ่งผลที่ต้องการเพื่อจะได้เวทนาที่ชอบใจนั้นยิ่งๆ ขึ้นไปอีก บังเกิดเป็นสุขทุกข์แบบซับซ้อนแรงสูง ที่เป็นผลเสกสรรค์ของมนุษย์เอง แล้วหมุนเวียนเข้าวงจรที่เริ่มจากเวทนาใหม่อีก กลายเป็นสังสารวัฏวนอยู่อย่างนั้น ไม่สามารถก้าวต่อไปสู่ผลเลิศอย่างอื่นที่ชีวิตนี้ยังสามารถเข้าถึงได้ยิ่งกว่านั้นขึ้นไป จากคุณ : ฯลฯ - [ 20 ธ.ค. 51 23:45:48 A:58.9.76.202 X: TicketID:192266 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมไม่รู้ครับ แต่ถ้าวิเคราะห์ในแง่หนังรัก ไม่ใช่หนังศาสนาหรือหนังผี วิญญาณนางเอกอยู่ในใจพระเอกครับ จากคุณ : TORUKUNG - [ 21 ธ.ค. 51 00:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ที่คุณ ฯลฯ  ได้นำมาให้อ่าน  ก็ถือว่าเป็นความรู้ที่ดีมากครับ แต่ผมว่าน่าจะผิดในแง่ความประสงค์ของเจ้าของกระทู้ไปนะ เพราะความประสงค์ของจขกท. วิญญาณที่ว่าน่าจะหมายถึงจุติจิต  (จิตดวงสุดท้ายก่อนตาย) อย่างที่คุณ ,,,ชีวิตที่เหลือของเรา,,,  ว่ามา ภาษาบาลีหลายคำ  เมื่อนำมาใช้ในภาษาไทย คงความหมายเดิมก็มี  เปลี่ยนความหมายเล็กน้อยก็มี เปลี่ยนความหมายมากก็มี คำว่า "วิญญาณ"  ในภาษาไทย  (ที่ไม่ใช่ภาษาธรรมะ) คงจะหมายถึง ดวงวิญญาณ หรือ ชีวะ   ที่มีในร่างกายใครแล้ว  ทำให้คนนั้นมีชีวิตได้ แต่ที่คุณ ฯลฯ  นำมาให้อ่านก็ทำให้ได้ความรู้ดี รู้สึกเรื่องนี้ไม่เคยได้อ่านเลย  ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ส่วนจากคำถามกระทู้  ก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน มีการวิพากษ์วิจารณ์กันหลากหลาย ในพระไตรปิฎกพูดถึงว่า  จิต  อาศัยอยู่ในถ้ำ บางคนก็บอกว่า  จิตอยู่ที่สมองบ้าง  อยู่ที่ขั้วหัวใจบ้าง   อยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗  เหนือสะดือสองนิ้วบ้าง ผมขอเดาเอาแบบมั่ว ๆ ว่า  ตอนที่ขั้วหัวใจไม่ทำงานละกัน อยากรู้เหมือนกัน  ใครมีความรู้ช่วยบอกหน่อยนะครับ จากคุณ : ขุนไกรครับผม - [ 21 ธ.ค. 51 00:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นานๆทีจะเห็นธรรมะเนื้อๆในห้องเฉลิมไทย หลายคนคงงงๆ ที่งงๆก็เพราะศัพท์ที่ไม่คุ้นน่ะครับ แต่ธรรมะน่าสนใจนะครับ ลองหาที่อ่านง่ายๆและดีๆ เช่นงานของคุณดังตฤณ รวมถึงธรรมะปฏิบัติมาฟังและเข้าใจง่ายๆของพระอ.ปราโมทย์ ปาโมชฺโช ดูนะครับ แค่นี้ก็น่าจะพอสำหรับคนๆนึงละครับ สาธุกับคุณ ฯลฯ  ด้วยครับ _/|\_ ผมแอบเข้าใจเองว่าคุณ ฯลฯ  พยายามย่อยให้อ่านง่ายขึ้นแล้ว สาธุๆครับ ^^ ปล.อ่านข้อธรรมที่กรุณายกมาเลยทราบว่าข้อคิดเห็นผมบกพร่องไปครับ บางทีที่กรุณายกข้อธรรมมาเพื่อเติมอาจมีเจตนาชี้ให้ผมเห็นรวมถึงมิให้ผู้อ่านหลงตามไป เพราะผมดันเพิกเฉยมโนทวารไป ข้อคิดเห็นผมนั้นจึงไม่ครอบคลุม ขอบคุณมากเลยครับ สาธุครับ ดังนั้นจะรู้ว่าตายไม่ตายก็คงต้องเชิญผู้ที่เห็นจิตผู้อื่นได้มาดูละครับ (ขออภัยที่พิมพ์ผิดเยอะมาก ดึกละ ตาลายน่ะครับ) แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 01:14:29 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 00:57:40 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 00:56:13 จากคุณ : ,,,ชีวิตที่เหลือของเรา,,, - [ 21 ธ.ค. 51 00:51:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 bookmark ไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่าน ดึกแล้วตาลาย - - จากคุณ : -นักเลงเพลงสยาม- - [ 21 ธ.ค. 51 02:11:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องเกี่ยวกับความตายและจิตวิญญาณ ตามหลักพุทธและหลักการแพทย์ค่ะ คัดมาจาก "เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน" ของคุณดังตฤณค่ะ ประสบการณ์เฉียดตาย ก่อนอื่นต้องเข้าใจว่าการ ‘ ตายจริง ' กับ ‘ ตายตามการวินิจฉัยของแพทย์ ' ( Clinical Death) นั้นอาจแตกต่างกันได้ กล่าวคือตายตามการวินิจฉัยของแพทย์หมายถึงภาวะที่บุคคลไม่อาจฟื้นคืนกลับมามีชีวิตอีกด้วยวิธีทางการแพทย์ใดๆ หรืออีกนัยหนึ่งคือการยุติการทำงานอย่างถาวรโดยไม่อาจหวนกลับมาทำงานใหม่ได้อีกเลย การแพทย์ไม่พูดเรื่องปาฏิหาริย์ เพราะฉะนั้นถ้าแค่คลื่นสมองเรียบสนิทก็ถือว่าเป็นการตายตามการวินิจฉัยของแพทย์ได้แล้ว แพทย์จะไม่มีความผิดใดๆหากลงความเห็นว่าตาย แต่ศพกลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ ความจริงก็คือมีผู้กลับมาจากความตายตามการวินิจฉัยของแพทย์มากราย และนั่นเองเป็นที่มาของเรื่องราวประสบการณ์หลังความตาย แท้จริงแล้วถ้าดูตามนิยามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้เกี่ยวกับมรณะ คนเหล่านั้นก็ยังมิได้ตายจริง เพราะยังไม่ขาดสมาชิกภาพในหมู่สัตว์เดิมไปเป็นสมาชิกใหม่ในหมู่สัตว์อื่นอย่างถาวร อย่างไรก็ตาม ผู้ที่เฉียดตายนั้น อาจได้รับประสบการณ์ขณะใกล้ตายจริงๆ ขาดไปเพียงการเคลื่อนเข้าสู่ความเป็นสัตว์อื่นอย่างถาวรเท่านั้น ประสบการณ์ใกล้ตายไม่ถึงขนาดเป็นเรื่องลี้ลับ และคนมีประสบการณ์ ‘ ผ่านความตายวูบเดียว ' ในโลกนี้ก็ไม่ได้หายากอย่างที่คิด โดยเฉพาะในห้องผ่าตัดฉุกเฉิน เหล่ามนุษย์จำนวนหนึ่งพบกับสิ่งที่ไม่เคยพบมาก่อนตลอดทั้งชีวิต และมีผลสะเทือนให้เกิดมุมมองและพฤติกรรมที่แตกต่างอย่างใหญ่หลวง คือโดยมากจะหันมาศรัทธาคำสอนเกี่ยวกับเรื่องชาติหน้าในศาสนาของตน และยึดหลักปฏิบัติตนเพื่อสร้างทางสู่สรวงสวรรค์ตามอุดมคติที่ตนเลื่อมใส ผู้ที่ได้รับการวินิจฉัยว่า ‘ ตายจริง ' ทางการแพทย์และกลับฟื้นคืนชีวิตอีกครั้งหนึ่ง มักกลับมาเล่าว่าเกิดประสบการณ์คล้ายคลึงกัน พอสรุปได้เป็นข้อๆคือ ๑) ความทุกข์และความอึดอัดกระสับกระส่ายแปรเป็นความรู้สึกสงบและดื่มด่ำเป็นล้นพ้น ๒) เมื่อขาดจากความรู้สึกหยาบๆ เหมือนมีอีกร่างที่โปร่งบางหลุดลอยออกจากกายเนื้อ โดยมีสายใยสีเงินโยงเชื่อมอยู่ระหว่างนั้น ๓) เข้าไปสู่อุโมงค์มืดแห่งหนึ่งซึ่งมีแสงสว่างอยู่ที่ปลายทาง ๔) แล่นเข้าหาแสงสว่าง โดยมีความรู้สึกประดุจแสงสว่างเป็นแม่เหล็กดึงดูดตนเข้าไป ๕) พบผู้ที่อยู่ในแสงสว่าง โดยมากจะเป็นญาติมิตรที่ตายไปแล้ว หรือบุคคลที่ตนเคารพเป็นพิเศษเมื่อครั้งมีชีวิตปกติ ๖) พบสถานที่ที่แตกต่างจากโลกใบเดิม อาจจะสวยงามขึ้นหรือน่าเกลียดน่ากลัวกว่าทุกแห่งที่เคยเห็นมาก่อน ๗) พบกับสิ่งกีดขวาง บางทีเป็นการห้ามเข้า บางทีเป็นการบอกว่ายังไม่ถึงเวลา บางทีบอกว่าให้เลือกระหว่างเข้าสู่โลกใหม่กับกลับไปสู่โลกเก่า ๘) การกลับสู่ร่างเดิม โดยมากเหมือนถูกอุโมงค์ที่มีพลังดึงดูดด้วยความเร็วสูงกลับมาเข้ากายเนื้อ ๙) ปาฏิหาริย์หลังกลับเข้าร่าง ไม่ว่าจะเคยเชื่อแนวศาสนาไหนมาก่อน ประสบการณ์ทดลองตายจะก่อให้เกิดศรัทธาอย่างใหญ่หลวง หลายคนกลายเป็นผู้มีความสามารถทางจิต หรือกระทั่งอ้างว่าติดต่อกับเทพได้ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 03:45:03 จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อย่างไรก็ตาม กลุ่มผู้เฉียดปากประตูมรณาไม่ได้มีประสบการณ์ตรงกัน แม้แต่ผู้ป่วยในห้องผ่าตัดใหญ่ซึ่งดมยาสลบเหมือนๆกันก็ไม่ได้รู้สึกว่าจิตลอยจากร่างด้วยกันทุกคน ซึ่งตรงนี้เป็นจุดที่ยากจะตัดสินว่าใครประสาทหลอน หรือว่าใครไปรู้เห็นสิ่งที่มีอยู่จริงๆในมิติอื่นมา และความแตกต่างนี่เองที่ทำให้ผู้มีแนวโน้มไม่เชื่อเรื่องโลกหน้า ได้กล้ายืนยันหนักแน่นขึ้นว่าทั้งหลายทั้งปวงที่ประสบพบเห็นกันล้วนเป็นเรื่องเหลวไหล เป็นเรื่องอาการทางจิตของคนไม่อยู่ในภาวะปกติ อย่างเช่นที่มีนักวิทยาศาสตร์หลายรายเสนอว่าประสบการณ์พิสดารพันลึกขณะเฉียดตายเป็นเพียงการทำงานของสมองส่วนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับการรับรู้เท่านั้น เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งได้รับเสียงเตือนจากประสบการณ์เฉียดตายว่าโลกใหม่ที่เธอกำลังรับรู้เป็นเพียงนิมิตลวงใจ นั่นยิ่งเป็นข้อสนับสนุนแก่นักวิทยาศาสตร์ที่มีแนวโน้มจะเชื่อเช่นนั้นอยู่ก่อนหน้า ยิ่งไปกว่านั้น การพบกับแสงสว่างที่สดใสและนุ่มนวลแปลกประหลาดไปกว่าแสงทั้งหมดที่เคยเห็นมา สำหรับนักวิทยาศาสตร์บางคนที่มีความรู้เกี่ยวกับสมองมากๆก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจนัก เพราะเป็นที่ทราบกันว่าหากกระตุ้นบริเวณ Hippocampus, Amygdala และ Inferior Temporal Lobe ก็สามารถทำให้เกิดการเห็นแสงสว่างเช่นนี้เช่นกัน สรุปคือไม่ใช่ตายแล้วกลับมาเล่าอะไรเลิศลอยจะกลายเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับนักวิทยาศาสตร์เสมอไป เกือบทุกข้อถูกปัดตกด้วยคำอธิบายเกี่ยวกับความรู้ทางสมองได้อย่างมีหลักเกณฑ์ไปเสียทั้งนั้น แต่เหตุผลที่ผู้ผ่านประสบการณ์เฉียดตายส่วนใหญ่จะไม่เชื่อว่าเป็นเพียงความฝัน ก็เพราะโลกในอีกมิติหนึ่งที่ปราศจากร่างกายห่อหุ้มนั้น ชัดยิ่งกว่าชัด จริงยิ่งกว่าจริงยามรู้สึกลืมตาตื่นอยู่ในโลกมนุษย์มากนัก ความทรงจำทั้งหมดเหมือนปรากฏให้เลือกระลึกอย่างปราศจากขีดจำกัด อยากนึกถึงเรื่องไหนก็นึกออกตลอดสาย อีกประการหนึ่งที่เป็นเสมือนหลักฐานอันแน่นหนา คือถ้าสมองเป็นทั้งหมดของประสบการณ์ เหตุใดผู้ป่วยหนักในห้องไอซียูที่ดมยาสลบเพื่อผ่าตัดบางรายจึงเกิดอาการประสาทหลอนได้แจ่มชัดนัก แถมยังจดจำเรื่องราวในนิมิตต่างๆได้อย่างแม่นยำตลอดสายอีกต่างหาก จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สำหรับนักวิทยาศาสตร์ที่ต้องการข้อมูลสรุปเกี่ยวกับภาวะเฉียดตาย มักอาศัยประสบการณ์ของผู้ป่วยที่ถูกวางยาสลบนี่เอง แผนการทดลองโดยมากจะเป็นการสืบหารายที่อ้างว่าวิญญาณลอยจากร่างขึ้นสูงและเห็นความเป็นไปในห้องผ่าตัด ได้ยินเสียงคนคุยเรื่องใดกันบ้าง หากกลุ่มตัวอย่างสามารถบอกรายละเอียดภายในห้องผ่าตัดได้ถูก ก็จำเป็นต้องยอมรับว่ามีอะไรอย่างหนึ่ง ‘ ลอยออกไปจากร่าง ' จริงๆ ความต่างระหว่างบังเอิญกับจงใจเฉียดตาย คนส่วนใหญ่มีมุมมองว่าภาวะเฉียดตายหมายถึงการที่จิตวิญญาณเป็นอิสระจากกายเนื้อ เพราะถ้าวิญญาณออกจากร่างได้ก็จะเกิดประสบการณ์ เกิดมุมมองที่แตกต่างไปจากเคยแทบสิ้นเชิง เช่นบางรายมีความสามารถรู้เห็นรอบด้านในคราวเดียวซึ่งเป็นไปไม่ได้ด้วยประสาทตาของมนุษย์ บางรายได้ยินเสียงในอีกแบบหนึ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยประสาทหูของมนุษย์ พูดง่ายๆคือเรามองว่าการแยกจิตไปรับรู้อีกภาวะมิติหนึ่งเป็นการอยู่ในโลกหน้า ถึงปัจจุบันการ ‘ บังเอิญเฉียดตาย ' ยังมิใช่ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่แจ่มชัดพอ แม้จะมีสถาบันซึ่งก่อตั้งขึ้นเพื่อค้นคว้าและวิจัยประสบการณ์เฉียดตายระดับนานาชาติจำนวนมาก รูปแบบการพิสูจน์ก็ยังไม่ชัดเจนนัก ราวกับว่าถ้าอยากเปิดเผยเรื่องโลกหลังความตายกันจริงๆ ก็ต้องเหนื่อยยากงัดข้อกับธรรมชาติมากหน่อย เพราะดั้งเดิมเหมือนธรรมชาติไม่เต็มใจให้เรารับรู้เรื่องนอกเหนือจากชาติปัจจุบันเท่าใดนัก หากรู้และตระหนักกันมากๆก็อาจจะตระหนก แล้วหันมาทำแต่ความดีกัน ดินแดนสวรรค์ก็จะผุดขึ้นเกินพื้นที่ในนรก ผิดหลัก ‘ ของดีมีน้อย ' ไป นักวิทยาศาสตร์ที่มีความโน้มเอียงจะเชื่อเรื่องโลกหน้า จะเน้นการนำเสนอข้อมูลวิจัยที่ชี้ให้เห็นว่าจิตกับกายแยกกันได้จริง สมองไม่ใช่แหล่งผลิตความรู้สึกนึกคิดทั้งหมด นักวิทยาศาสตร์กลุ่มนี้เชื่อว่ามีหลักฐานชี้ขาดเพียงเท่านี้ก็พอแล้วสำหรับการยืนยันความเชื่อของตน แต่นักวิทยาศาสตร์อีกกลุ่มหนึ่งที่มีความโน้มเอียงจะปฏิเสธเรื่องโลกหน้า จะเน้นการนำเสนอแบบหักล้างทุกประเด็นที่ชี้ว่าจิตกับกายสามารถแยกจากกัน มีรายละเอียดเชิงเทคนิคที่เหมือนอธิบายได้หมด กล่าวโดยสรุปคือนักวิทยาศาสตร์กลุ่มนี้เชื่อว่าการรู้เห็นอีกมิติหนึ่งเป็นการทำงานอันผิดปกติของสมองล้วนๆ ดังนั้นแทนที่จะไปรอผลวิจัยจากการบังเอิญเฉียดตาย จึงมีการระดมความคิดจากนักวิจัยอีกกลุ่มหนึ่ง ว่าทำอย่างไรจะ ‘ จงใจเฉียดตาย ' ได้อย่างเป็นวิทยาศาสตร์ จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เคยมีทฤษฎีแปลกๆที่ยังเป็นไปไม่ได้ในความจริง แต่นำเสนอในรูปของภาพยนตร์ฮอลลีวู้ด คือสร้างปัจจัยของความตายขึ้น โดยใช้ทั้งยา ทั้งการลดอุณหภูมิในร่าง และทั้งการช็อกด้วยไฟฟ้า เพื่อทำให้หัวใจหยุดเต้นและคลื่นสมองเรียบลง ซึ่งทางแพทย์ถือว่าตายสนิท ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นถือว่าเป็นการสัมผัสโลกหลังความตายอันเชื่อถือได้ จากนั้นจึงใช้เทคนิคกู้ชีพตามปกติหลังจากเวลาผ่านไปสักสองสามนาที ซึ่งเป็นระยะที่สมองยังไม่ขาดออกซิเย่นจนเกิดความเสียหาย แต่สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ในปัจจุบันทำได้จริงคือกระตุ้นอย่างแรงที่บริเวณ T emporal L obe ของสมองด้วยไฟฟ้า จะทำให้เกิดความรู้สึกว่ามีร่างอีกส่วนหนึ่งแยกออกไปจากร่างเดิม ล่องลอยอยู่ข้างบนระดับเพดาน และมองจ้องดูเหตุการณ์ข้างล่างอยู่ แต่ประสบการณ์ชนิดนี้ก็ไม่ทำให้ได้ข้อสรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เนื่องจากการที่จิตลอยขึ้นไปดูเหตุการณ์ชั่วคราวก็ยังรู้เห็นแคบจำกัดอยู่ในมิติเดิมๆ และอีกอย่างหนึ่ง Temporal Lobe ก็เป็นส่วนของสมองที่มีกิจกรรมเกี่ยวกับการสร้างภาพในฝันเสียด้วย การเอาสมองมาเป็นตัวตั้ง หรือเป็นตัวตัดสินเรื่องประสบการณ์ข้ามมิติจึงไม่ทำให้เกิดข้อสรุป แต่จะก่อให้เกิดข้อกังขาวนเวียนอยู่ในขอบเขตของสมอง เป็นประเด็นถกเถียงที่ไม่รู้จบสำหรับมุมมองของนักวิทยาศาสตร์ที่เชื่อและไม่เชื่อ แต่หากเป็นพุทธศาสนิกชนที่โน้มเอียงไปทางจิตนิยม มีความรู้ มีความสามารถปฏิบัติธรรมจนเกิดสมาธิถึงระดับฌาน ก็จะยืนยันตามที่พระพุทธเจ้าตรัสเกี่ยวกับเรื่องของการถอดจิตไว้แล้วคือ เปรียบเสมือนบุรุษจะพึงชักดาบออกจากฝัก เขาเพียงคิดว่าดาบก็ส่วนหนึ่ง ฝักก็อีกส่วนหนึ่ง จึงสามารถชักดาบออกจากฝักได้ ฉันใดก็ฉันนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากกิเลสจร อ่อนควรแก่การงาน ตั้งมั่นไม่หวั่นไหวแล้ว เธอย่อมสามารถโน้มน้อมจิตไปเพื่อนิรมิตรูปอันเกิดแต่ใจ คือนิรมิตกายอื่นจากกายนี้ มีอวัยวะน้อยใหญ่ครบถ้วน มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง หากเป็นผู้สามารถถอดจิตได้จริง ถอดได้หลายๆครั้ง ความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องแยกกายแยกจิตจะหายไปอย่างเด็ดขาด และประสบการณ์ขณะถอดจิตได้ย่อมบอกเราเองว่า ‘ มิติอื่น ' มีหรือไม่ ถ้ามีมีอย่างไร เหมือนหรือต่างจากโลกเดิมแค่ไหน ความต่างระหว่างผู้สามารถถอดจิตได้มีอยู่มาก ส่วนใหญ่เมื่อถอดออกสำเร็จเป็นครั้งแรกๆจะวนเวียนรู้เห็นอยู่ในโลกวัตถุเดิมๆนี่เอง พิสูจน์ได้ชัดจากการเข้าไปรู้เห็นสิ่งที่พวกเขารับรู้ว่ามีอยู่จริงอยู่แล้ว รวมทั้งรู้เห็นสิ่งที่เขายังไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ตื่นขึ้นไปดูสถานที่จริงก็พบว่ามิใช่ของหลอก สำคัญกว่านั้นคือความรับรู้ขณะถอดจิตจะชัดกว่าเมื่อครั้งลืมตาตื่นด้วยกายเนื้อ กับทั้งสามารถเห็นสิ่งต่างๆที่ตาเนื้อไม่สามารถเห็นอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นรัศมีจากจิตวิญญาณของผู้คน ตลอดไปจนกระทั่งจิตวิญญาณในภพภูมิอื่นที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตาเปล่า ผู้ถอดจิตได้เป็นปกติย่อมมีความรู้เหนือมนุษย์ เช่นทราบชัดว่าการถอดจิตมิใช่ประสบการณ์เฉียดตาย แต่เห็นเป็นคนละเรื่องกันอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นขณะถอดจิตคือการมีสติรู้ว่า ‘ รูปอันเกิดแต่ใจ ' นั้นถูกนิรมิตขึ้น และย่างก้าวเข้าไปสู่มิติที่ละเอียดกว่าโลกหยาบ โดยขณะนั้นหัวใจมิได้หยุดเต้น และคลื่นสมองก็มิได้เป็นเส้นเรียบแต่อย่างใด สิ่งที่อาจแตกต่างไปบ้างก็เช่นลมหายใจสงบลงชั่วคราว โดยร่างกายทำตัวเป็นแท่งดูดพลังปราณจากรอบด้านเข้ามาหล่อเลี้ยงชีวิตไว้ เมื่อมีมุมมองที่ชัดเจนว่าประสบการณ์วิญญาณหลุดจากร่างไม่จำเป็นต้องหมายถึงประสบการณ์เฉียดตาย ขั้นต่อไปคงหายสับสนเมื่อกล่าวถึงประสบการณ์เมื่อจะต้องตายจริงๆ จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ประสบการณ์ตายจริง ในเมื่อคนเราตายจริงได้ครั้งเดียว นอกนั้นเป็นข้อกังขาเกี่ยวกับสมอง หรือไม่ก็เป็นเพียงการถอดจิตด้วยพลังฌาน อย่างนี้มิแปลว่าคนเราไม่มีสิทธิ์ล่วงรู้ความจริงเกี่ยวกับประสบการณ์ขณะตายจริงบ้างเลยหรือ? คำตอบคือมี ! คือต้องเป็นผู้ที่ฝึกวิชา ‘ รู้ตามจริง ' แบบพุทธศาสนามาอย่างโชกโชน คือเห็นกายเห็นจิตที่แสดงการเกิดดับอยู่ตลอดเวลานี้ให้ชัด กระทั่งมีความเป็นกลาง มีสมาธิตั้งมั่นผ่องแผ้วปราศจากอคติ และเป็นอิสระจากการปรุงแต่งทางสมองใดๆ จากนั้นย่อมสามารถโน้มน้อมไปกำหนดรู้ภาวะทางจิตของผู้อื่น เปรียบเทียบเห็นได้ชัดว่าแท้จริงก็เหมือนของตน คือมีสภาวจิตใดๆเกิดขึ้นด้วยเหตุ สภาวจิตนั้นๆย่อมต้องดับลงเป็นธรรมดาเมื่อกำลังส่งของเหตุสิ้นสุด ผู้ฝึกวิชา ‘ รู้ตามจริง ' ในพุทธศาสนาย่อมเห็นว่าทั้งตนเองและใครๆวนเวียนอยู่ในการเกิดสภาพจิตเพียงไม่กี่ชนิด เช่นจิตมีราคะแล้วแปรเป็นจิตไม่มีราคะ จิตมีโทสะแล้วแปรเป็นจิตไม่มีโทสะ จิตมีความหลงแล้วแปรเป็นจิตไม่มีความหลง จิตหดหู่แล้วแปรเป็นจิตตื่นเต็มสดใส จิตฟุ้งซ่านแล้วแปรเป็นจิตสงบ ที่เกิดสภาพจิตหนึ่งๆก็เพราะมีเหตุ เช่นจิตมีราคะก็เพราะโดนรูปหรือเสียงกระทบก่อน มีความตรึกนึกถึงรูปหรือเสียงในทางที่น่ายินดี แต่พอรูปหรือเสียงหายไป หมดอาการตรึกนึกถึงรูปหรือเสียงในทางน่ายินดี เช่นเพียงมีสติรู้ว่าราคะเกิดขึ้นในจิตและไม่ยินดีตรึกนึกในทางกามต่อ ราคะก็จะหายไปเองเพราะหมดแรงส่งจากเหตุเก่า นอกจากนั้นแล้ว ผู้ฝึกวิชา ‘ รู้ตามจริง ' ในพุทธศาสนายังสามารถเห็นแจ้งว่าทั้งตนและทั้งใครต่อใคร ต่างก็มีสภาพของจิตอยู่หลักๆคือ ‘ รู้อะไรอย่างหนึ่ง ' กับพักอยู่ในอาการ ‘ ไม่รู้อะไรเลย ' และในอาการไม่รู้อะไรเลยนั้นก็ใช่ว่าจิตจะดับไปแต่อย่างใด ทว่าอยู่ในสภาพเตรียมพร้อมจะยกขึ้นสู่การรับรู้ใหม่เมื่อมีอะไรมากระตุ้น ขอจำแนกความรู้ประการหลังนี้ให้ชัดเจน คือ ๑) ภาวะรับรู้ผัสสะกระทบได้ คือสภาพที่ปรากฏเมื่อตาประจวบรูป หูประจวบเสียง จมูกประจวบกลิ่น ลิ้นประจวบรส กายประจวบสัมผัส และใจประจวบความนึกคิด แล้วเกิดสภาพรู้ชัดเข้าไปในสิ่งกระทบนั้นๆ เช่นอยู่ๆเรานึกได้ขึ้นมาว่าวันนี้ต้องไปหาหมอตามนัด ตรงนั้นคือมีความจำเข้ามากระทบจิตเราแล้ว เป็นผัสสะภายในชนิดหนึ่งเกิดขึ้นแล้ว ๒) ภาวะที่จิตไม่รับรู้ผัสสะใดๆ คือสภาพที่ปรากฏหมดการรับรู้จากรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และความนึกคิดใดๆ เรียกเป็นศัพท์เฉพาะว่า ‘ ภวังคจิต ' ยกตัวอย่างง่ายที่สุดคือคนสลบเหมือดจากการโดนของแข็งกระทบศีรษะ หรือขณะที่เรากำลังอยู่ในภาวะหดหู่มึนซึมจนไม่รู้สึกตัวแม้อยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไร แต่แม้จะไม่รับรู้ผัสสะกระทบใดๆ ภวังคจิตก็ยังทำงานตามธรรมชาติของมันอยู่ตลอดเวลา ภาวะในแบบข้อ ๒ นี่แหละที่น่าสนใจ เพราะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายโดยตรง เมื่อผู้ฝึกวิชา ‘ รู้ตามจริง ' ในพุทธศาสนาน้อมระลึกชาติอันเป็นอดีตของตน ซึ่งมีการเกิดตายมานับครั้งไม่ถ้วน ประกอบกับการอาศัยทิพยจักขุส่องดูสัตว์โลกที่กำลังเกิดตายกันอย่างครึกโครมอยู่ทุกวินาที (ปัจจุบันคือเกิดวินาทีละ ๔ และตายวินาทีละ ๒) ก็ย่อมทราบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับประสบการณ์ใกล้ตายได้อย่างกว้างขวางพิสดาร คือเห็นว่าจะกี่คนๆ ก็ตายและเกิดด้วยสภาพของภวังคจิตด้วยกันทั้งสิ้น พระพุทธเจ้าบัญญัติเรียกจิตขณะแรกสุดของการเกิดว่า ‘ ปฐมวิญญาณ ' แต่สาวกในชั้นหลังเรียกว่า ‘ ปฏิสนธิจิต ' ส่วนจิตขณะท้ายที่สุดของชีวิตเรียกว่า ‘ จุติจิต ' ดังที่กล่าวแล้วว่าภวังคจิตนั้น แม้ไม่รับรู้ ก็ยังมีการทำงาน ฉะนั้นถึงเราจะไม่คิดอ่านกระทำการใดๆ ไม่ปรารถนาจะให้สิ่งใดเกิดขึ้นในขณะแห่งปฏิสนธิจิตและจุติจิต ก็จะต้องมีบางสิ่งดำเนินไปอยู่ตลอดเวลาตามกลไกธรรมชาติวันยังค่ำ จะมาบอกว่าฉันไม่เชื่อเรื่องการเกิดใหม่ จึงไม่ต้องไปเกิดใหม่ อย่างนี้จุติจิตเขาไม่รับรู้ ไม่ยกประโยชน์ให้ตามความเชื่อนั้นๆเลย แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 03:38:20 จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถามว่าจุติจิตทำงานตามการกระตุ้นของอะไร? ต้องตอบว่าก่อนหน้านั้นจะเกิดนิมิตหมายอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้น ได้แก่ ๑) การทบทวนกรรม คือการที่จิตหวนระลึกได้ว่าเคยทำอะไรไว้บ้าง โดยเฉพาะที่หมั่นทำเป็นประจำจนเคยชิน ทำให้จิตเกิดความเศร้าโศกกับบาปกรรม หรือทำให้จิตเกิดโสมนัสกับบุญกุศล ภาวะการทบทวนกรรมนั้นเกิดขึ้นทางใจอย่างเดียวเท่านั้น ไม่เห็นด้วยตา ไม่ได้ยินด้วยหู และไม่สัมผัสด้วยประสาทหยาบอื่นๆ มักมีข้อกังขาว่าคนตายบางคนทำไมยังวนเวียนอยู่กับที่เดิม หรือมาหาญาติที่บ้าน หรือสิงสถิตอยู่ตามที่ที่เคยคุ้นสมัยยังเป็นคน ความจริงวิญญาณเหล่านี้ก็อยู่ในภพๆหนึ่ง แต่ก่อนตายนั้นจิตหน่วงเอาความกังวล หน่วงเอาความผูกพันกับบุคคลไว้เป็นเรือนตาย เข้าข่ายนิมิตหมายการทบทวนกรรมนี่เอง พอจุติจิตปรากฏ เขาจะรู้สึกเหมือนทุกอย่างวูบหายไปชั่วขณะ แล้วเกิดจิตในภพใหม่ที่ยึดสภาพของความเป็นคนเดิมไว้ คือมีความทรงจำ มีความผูกพัน มีความปรารถนาจะทำอะไรแบบเดิมๆอยู่อีก ๒) กรรมนิมิต ได้แก่เครื่องหมายหรืออุปกรณ์ในการกระทำกรรม เช่นถ้าเคยฆ่าสัตว์มามากๆก็อาจเห็นสัตว์กรูมาทวงชีวิต หรืออาจเห็นปืนผาหน้าไม้ที่เคยใช้สังหารสัตว์ก็ได้ กรรมนิมิตนี้อาจมาให้เห็นทางตา หู จมูก ลิ้น กาย หรือใจก็ได้ โดยมากจะเกิดทางตา ทางหู และทางใจ ส่วนน้อยจะเกิดขึ้นที่อื่น เช่นบางคนเคยยัดเยียดอาหารขมๆให้พ่อแม่ในช่วงที่พ่อแม่ช่วยตัวเองไม่ได้ ทั้งที่สามารถหาอาหารได้ดีกว่านั้น แต่มีเจตนาประหยัด หรือให้อย่างเสียไม่ได้ ให้อย่างคิดว่าเมื่อไหร่จะตายพ้นๆไปเสียที อย่างนี้อาจมีรสขมจัดที่สุดแสนจะกล้ำกลืนเกิดขึ้นที่ลิ้นได้เหมือนกัน (แต่ถ้ายากจนจริงๆซื้ออาหารไม่ค่อยดี ก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้วตามฐานะ อย่างนี้ไม่เป็นบาป แต่เป็นบุญ) ๓) คตินิมิต ได้แก่เครื่องหมายหรือสภาพแวดล้อมของคติหรือภพที่จะไปเกิด ถ้าเป็นคตินิมิตที่จะนำไปสู่สุคติ ก็จะปรากฏเป็นปราสาทราชวัง วิมานสถาน หรือความสว่างแห่งท้องฟ้าที่นุ่มนวลลออตา มีแต่ความเย็นรื่นน่าพิศวงอย่างประหลาดล้ำ สำหรับคตินิมิตนี้เกิดขึ้นได้ทั้งทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ หมายความว่าทั้งลืมตาอยู่ก็อาจเห็นยมทูตมายืนอยู่ข้างๆญาติ อันนี้ไม่ได้เป็นการตาฝาด แต่เป็นการปรุงแต่งของจิตใกล้วาระสุดท้ายที่ทำให้เห็นไปตามอำนาจกรรมบันดาล สำหรับพวกใกล้ตายที่เห็นคตินิมิตนั้น ตัวของนิมิตจะปรากฏเสมือนแม่เหล็กที่มีพลังดึงดูด และจิตจะหนีแรงดึงดูดนั้นไปไหนไม่ได้ เช่นถ้าตาเห็นไก่ หูได้ยินเสียงไก่ขัน หรือเกิดนิมิตรูปไก่ขึ้นทางใจ ก็จะต้องไปเกิดเป็นไก่ตามนั้น พูดง่ายๆว่าเห็นอะไรก็เคลื่อนเข้าไปสู่ความเป็นเช่นนั้นโดยไม่มีสิ่งใดมาคั่นขวางได้ ความจริงประการหนึ่งของคนที่ชีวิตใกล้ดับคือจะมีการทบทวนอดีตที่ผ่านมาเป็นฉากๆอย่างรวดเร็วน่าอัศจรรย์ ขอให้ทราบว่าในขั้นของการทบทวนนั้นมิใช่นิมิตหมายอันจะเป็นที่ไป นิมิตหมายอันจะเป็นที่ไปนั้นเกิดขึ้นเพียงหนึ่งเดียว เป็นแรงดึงดูดจิตให้มุ่งไปตามทิศนั้นๆ จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านต่อได้ในบท "สัจจะเกี่ยวกับความตาย" ตามลิงค์ด้านล่างค่ะ http://dungtrin.com/whatapity/10.htm จากคุณ : เอสเจ~* - [ 21 ธ.ค. 51 03:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เหอๆ เหมือนได้ทบทวนวิชาที่กำลังจะสอบอังคารนี้เลยครับ... เกี่ยวกับเรื่อง ขันธ์ 5 ใช่มั้ยครับ... จากคุณ : Just_A_Comment - [ 21 ธ.ค. 51 04:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 23 กระทู้มีสาระ สมควรโหวต http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A7335844/A7335844.html จากคุณ : joblovenuk - [ 21 ธ.ค. 51 09:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากกระทู้ เฉลิมไทย แตกออกไปได้ทั้ง หว้าก้อและศาสนา อิอิ ดีครับ ได้ท่านหลายห้องในกระทู้เดียว จากคุณ : แมวชมพู (iamakanit) - [ 21 ธ.ค. 51 09:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามหลักศาสนาพุทธแล้ว ไม่ควรจะยึดติดกับอะไรมากเกินไป ควรปล่อยวาง จากคุณ : comicclubs - [ 21 ธ.ค. 51 11:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้าใจ จขกท ครับ ผมก็อยากรู้ว่า ถ้าผมโคม่า เหมือนนางเอก  ผมจะรู้สึกอย่างไร  คือ เหมือนอยู่ในความฝันตลอดเวลา  หรือ เหมือนเราใช้ชีวิตอยู่ในอีกโลกนึงตลอดไป หรือ อย่างที่หลายคนเข้าใจผิด คือ วิญญาณ เราถูกกักอยู่ในร่างปัจจุบัน ไม่สามารถไปไหนได้  พูดง่ายๆ จะเกิดใหม่คงไม่ได้ ดังนั้น สุดท้าย  สิ่งที่พระเอกทำ ถูกต้องแล้วหรือไม่ จากคุณ : jedijoke - [ 21 ธ.ค. 51 11:58:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อยากรู้คำตอบของ คห.26^^^^เหมือนกันครับ จากคุณ : eversense - [ 21 ธ.ค. 51 15:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยาวดีจริงๆ จากคุณ : sandbottle - [ 21 ธ.ค. 51 19:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สุดยอด ยาวมาก ขอเวลาอ่านหน่อยครับ แต่ ผมชอบแนวๆนี้นะ ผมว่าหลักคำสอนของศาสนาพุทธถูกบิดเบือนมากๆเลย จะเป็นพราหม มากกว่าจะเป็นพุทธ แล้วเนี่ย ขอบคุณมากๆจ้า จากคุณ : DOLครับ - [ 23 ธ.ค. 51 03:01:34 ]