PANTIP.COM : A7395845 ประวัติ คุณงามพรรณ เวชชาชีวะ ผู้แต่ง

ความคิดเห็นที่ 2

"ความสุขของกะทิ" เรื่องซีไรต์ที่ "ถอดหัวใจ" เขียน

ไม่ว่า "'ความสุขของกะทิ' อาจเป็นความทุกข์ของกรรมการ" ดังที่หนึ่งในคณะกรรมการคัดเลือกวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) เคยจุดประกายไว้หรือไม่ก็ตาม แต่ ณ นาทีนี้ ความปลื้มปีติของ "เจน" งามพรรณ เวชชาชีวะ เจ้าของผลงานรางวัลซีไรต์ ประจำปี 2549 ประเภทนวนิยาย ดูจะมีมากล้นจนกระแสคำวิพากษ์วิจารณ์ทั้งกรณีเป็นญาติกับกรรมการ พี่สาวหัวหน้าพรรคการเมือง หรือคำติงจากคณะกรรมการถึงผลงาน ไม่สามารถทำอะไรเธอได้...อย่างน้อยก็อีกสักสองสามวัน...เธอว่าไว้อย่างนั้น

หนึ่งวันหลังคำประกาศผลรางวัลซีไรต์ ห้องเจ้าพระยา โรงแรมโอเรียนเต็ล ถูกใช้เป็นเวทีการพบปะพูดคุยกับนักเขียนซีไรต์คนล่าสุด โดยมี ผศ.ดร.ตรีศิลป์ บุญขจร เป็นผู้ดำเนินรายการ นอกจากจะมีคณะกรรมการและสื่อมวลชนมาร่วมรับฟังและแลกเปลี่ยนแล้ว ยังมีผู้บริหารและทีมบรรณนาธิการจากแพรวสำนักพิมพ์ เครืออมรินทร์มาร่วมแสดงความยินดีอีกด้วย

นักเขียนซีไรต์คนล่าสุด ออกตัวว่า ด้วยผลงานแปลหนังสือ บรรณนาธิการนิตยสาร รวมทั้งการทำงานในสำนักพิมพ์ โดยควบตำแหน่งกรรมการผู้จัดการในบริษัทตัวแทนลิขสิทธิ์วรรณกรรม จึงไม่ถือว่าเธอไม่ได้เป็นหน้าใหม่ในวงการ โดยหลังจากเธอเรียนจบปริญญาตรี สาขาภาษาฝรั่งเศส (เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง) จากคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แล้วก็เข้าเรียนภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส รวมทั้งอิตาเลียน จากโรงเรียนล่ามและการแปลของรัฐบาลเบลเยียม กรุงบรัสเซลส์ ในยุคที่การแปลหนังสือยังเป็นอาชีพที่คนทั่วไปไม่ค่อยรู้จัก

จากการมีผลงานแปลจากภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส และอิตาเลียน ตีพิมพ์กว่า 15 เรื่อง งามพรรณ บอกถึงวิธีการเลือกหนังสือของเธอว่า ชอบวรรณกรรมร่วมสมัย เพราะอยากให้คนอ่านรู้จักกับนักเขียนในปัจจุบัน อย่างเช่นผลงานแฮร์รี่ พอตเตอร์กับถ้วยอัคนี ที่แปลในเล่มสี่ ก็ช่วยให้รู้ถึงการใช้ภาษาอย่างอัจฉริยะของ เจเค โรว์ลิ่ง ผู้เขียน จนการแปลเล่มนี้เหมือนเป็นการ "ปะดาบ" ระหว่างผู้เขียนและผู้แปล ในเรื่องการใช้ภาษาทีเดียว

อย่างไรก็ดี แม้งานแปลจะถือเป็นงานเขียนอย่างหนึ่ง แต่สำหรับงามพรรณแล้ว งานแปลคือการไล่ตามเงาของผู้อื่น ถ่ายทอดในสิ่งที่ไม่ใช่จินตนาการของตัวเอง เมื่อสบโอกาส เธอจึงหยิบปากกามาถ่ายทอดผลงาน ความคิด ในแบบของเธอ หลังจากเคยเขียนเรื่องสั้นให้นิตยสารสตรีสารมาตั้งแต่ครั้งกระโน้น

"เมื่อประมาณปี 2546 ต้องแปลหนังสือถึง 3 เล่มติดกัน เมื่อเสร็จแล้ว จึงขออยู่สบายๆ สักเดือนหนึ่ง แต่เมื่อผ่านไปสองสามวันก็เกิดอาการคันไม้คันมือ จึงให้การบ้านตัวเอง ลองเขียนอะไรสักชั่วโมงทุกวัน ดูสิจะทำได้ไหม คิดว่าเขียนเรื่องเด็กๆ ก็ดีนะ คือการได้เสนอมุมมองจากสิ่งที่เด็กมอง คงน่าสนใจ พอดีมีอยู่ช่วงหนึ่งได้ดูแลลิขสิทธิ์นิทานสี่ภาคให้มูลนิธิเด็ก ก็นำข้อมูลหนังสือเรื่องบ้านไทยภาคกลางที่ใช้เป็นข้อมูลเขียนนิทานมาอ่าน เรื่องบ้านริมน้ำ เลยคิดว่าน่าเอามาเขียน เป็นที่มาของ 'ความสุขของกระทิ'"

"การเขียนเรื่องนี้ไม่มีพล็อตอะไรจริงๆ นั่งอยู่หน้าคอมพ์ เขียนวันละบท แต่ด้วยความที่เป็นคนชอบดูหนัง อ่านหนังสือแนวลึกลับ สอบสวน จึงตั้งปมในเรื่องของเราขึ้นมา สตีเฟน คิง นักเขียนระดับโลกที่มีความสามารถในการจูงใจคนอ่าน บอกว่า โอกาสที่คนอ่านจะให้คนเขียนว่าจะตามอ่านต่อไปหรือเปล่า อยู่ที่ 3 ย่อหน้าแรกเท่านั้น แล้วการเขียนเรื่องของเด็ก มีเทคนิคอะไร ที่กระตุ้นให้คนอ่านอยากรู้แล้วไม่ได้รู้บ้าง จึงเริ่มต้นด้วยคำว่า 'แม่ไม่เคยสัญญาว่าจะกลับมา' แล้วแม่ไปไหน...คิดแค่นี้ ว่าทำอย่างไรให้คนอยากอ่านไปเรื่อยๆ อีกทั้งเจตนาในการเขียนไม่ได้ตั้งใจว่าจะให้เด็กหรือผู้ใหญ่อ่าน เป็นเรื่องที่เด็กอ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี"

ทั้งก่อนและหลังการตีพิมพ์ ใครที่ได้อ่านเรื่องนี้ มักบอกว่าเศร้า แม้กระทั่งตัวแทนสำนักพิมพ์ในต่างประเทศยังต้องหลั่งน้ำตาขณะอ่านต้นฉบับ งามพรรณบอกว่าอาจเป็นด้วยเรื่องราวความสูญเสียของการที่แม่ต้องทิ้งลูกไป แม้ความรักของแม่จะยิ่งใหญ่ ไม่มีอะไรเทียบได้ แต่ก็ต้องทำในสิ่งที่เป็นทางเลือกซึ่งดีที่สุดสำหรับลูก ซึ่งเสียง อารมณ์ของคนส่วนใหญ่มักรับรู้อารมณ์เช่นนี้ได้ง่าย เมื่อถามว่าชอบตอนไหนมากที่สุด เธอบอกว่า เวลานำหนังสือเล่มนี้ไปแนะนำที่ไหน เธอมักจะเลือกฉากที่ "ตา" พา "กะทิ" เด็กหญิงวัย 9 ขวบ ไปพายเรือเล่นในท้องทุ่งมาอ่านอยู่เสมอ

ด้วยความรักความผูกพันระหว่างเด็กหญิงและคนในครอบครัว ซึ่งเป็นอารมณ์สากลจึงทำให้ "ความสุขของกะทิ" ได้รับการแปลถึง 5 ภาษา 6 สำนวนการแปล แม้จะมีความเป็นไทยอยู่ในเนื้อหา ทั้งเรื่องธรรมเนียมวัฒนธรรม แต่งามพรรณก็ยอมรับว่า ผู้แปลแต่ละภาษาก็สามารถถ่ายทอดใจความออกมาได้ครบถ้วน อีกทั้งรูปเล่มยังได้รับการออกแบบดูแลอย่างดีจากสำนักพิมพ์ผู้ซื้อลิขสิทธิ์

ส่วนเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ประดังเข้ามาหลังการได้รับรางวัลซีไรต์ เธอบอกว่า หน้าที่ของเธอคือรับคำตัดสินของคณะกรรมการ และสร้างสรรค์งานต่อไป ไม่ว่าจะเป็นงานแปล งานเขียนเล่ม 3 ของความสุขของกะทิ

"นอกจากเทคนิคในการเขียนแล้ว ยังถอดใจทั้งดวงลงไปในหนังสือเล่มนี้ ทั้งอารมณ์ขัน มุมมอง ตัวละคร บทสนทนา ทุกอย่าง...ความสุขของกะทิเป็นจุดสำคัญ เป็นทั้งประสบการณ์สุข เศร้า ประสบการณ์จริง หนังสือเล็กๆ เล่มนี้ ไม่ได้ตอบคำถามมวลมนุษยชาติ ไม่ได้เป็นปรัชญา เป็นสิ่งได้เขียนไปแล้วพอใจ ตายตาหลับแล้ว ชีวิตที่เหลือคือโบนัส ไม่มีความหวัง ความฝันอะไร ที่เหลือจากนี้ไปคือทำในสิ่งที่น่าจะทำ" งามพรรณ บอกความรู้สึกทั้งปวง

พร้อมกันนี้ เธอยังยกบทสนทนาที่เคยแหย่ลุง คำพูน บุญทวี นักเขียนคนแรกของซีไรต์ผู้ล่วงลับ ในฐานะตัวแทนสำนักพิมพ์ที่ตอนนั้นยังไม่มีผลงานเขียนของตัวเอง ว่า อิจฉาลุงคำพูนที่ได้รางวัลและอยากมีผลงานเขียนของตัวเองบ้าง ลุงคำพูนจ้องหน้าแล้วพูดว่า 'ถ้าลุงได้ ทำไมแกจะไม่ได้'

"ถ้าอยากเขียน ก็เขียนสิวะ"

นั่นคือคำถ่ายทอดจากนักเขียนซีไรต์คนแรก ถึงนักเขียนซีไรต์คนล่าสุด และอาจจะหมายถึง...นักเขียนซีไรต์คนต่อไป

http://www.komchadluek.net/2006/09/06/s001_43493.php?news_id=43493

จากคุณ : chosen - [ 7 ม.ค. 52 14:07:43 ]