ความคิดเห็นที่ 1 ขอเชิญท่านติดตามเพชรพระอุมาภาคมณีมรกต (ฉบับเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) ได้ ณ บัดนี้ หลังจากคณะของรพินทร์ปลอดภัยกลับมาจากเทือกพระศิวะ รพินทร์กับคุณหญิงดารินก็ได้อยู่ร่วมกันที่ "ตำบล"หนองน้ำแห้งซึ่งรพินทร์ตกลงรับตำแหน่งกำนันแห่งหนองน้ำแห้งและเลิกอาชีพพรานล่าสัตว์อย่างถาวร ส่วนดารินได้ทำการพัฒนาหนองน้ำแห้งเป็นวนอุทยานอนุรักษ์สัตว์ป่าแห่งชาติโดยมีสมุนทั้ง4ของจอมพรานเป็นผู้คอยดูแลสอดส่องความเรียบร้อย และยังตั้งสถานีอนามัยขึ้นโดยดารินรับหน้าที่เป็นแพทย์ประจำสถานี ส่วนคุณชายทั้ง2ยังอาศัยอยู่ที่กรุงเทพโดยนานๆครั้งจะแวะมาเยี่ยมเยียนกำนันรพินทร์และดารินบ้าง ไชยยันต์กับมาเรียรอจนหนูน้อยไพรวัลย์อายุได้3ขวบจึงพามาท่องป่าที่อุทยานหนองนำแห้งโดยมีเจ้าด้วนเป็นพาหนะให้หนูน้อย 2ปีหลังจากเหตูการณ์กู้ซากB52ผ่านไปดารินได้ให้กำเนิดลูกสาวให้กับรพินทร์ชื่อว่า.......... "มณีมรกต" เพื่อเป็นการรำลึกถึงแงซายกับเมยานี  เด็กน้อยมักจะออกเดินป่ากับกำนันผู้เป็นบิดาและฝึกการพยาบาลจากมารดาเป็นกิจวัตร จนกระทั่งเข้าปฐมวัยจึงได้ถูกส่งเข้าไปเรียนในกรุงเทพกับลุงทั้ง2และไปศึกษาวิชาแพทย์ที่เยอรมัน ระหว่างนั้นได้มีโอกาสรู้จักกับแม่ชีผู้ลึกลับผู้ซึ่งดูเหมือนจะรู้จักเธอเป็นอย่างดี และมณีมรกตเองก็รู้สึกถูกชะตากับเธอเป็นอย่างมาก เธอได้สอนมณีมรกตใหรู้จักการนั่งกรรมฐานสำรวมจิตขั้นสูงจวบจนกระทั่งถึงเวลาที่จะต้องลาจากกันเมื่อมณีมรกตจบการศึกษาและกลับสู่เมืองไทย  เธอได้บอกกับมณีมรกตว่าไม่ว่าเมื่อใดที่มีปรากฏการณ์ประหลาดที่อยู่เหนือความเข้าใจทางโลกให้รำลึกถึงสิ่งที่ร่ำเรียนจากเธอไปทั้งหมดนั่นจะทำให้มณีมรกตผ่านพ้นวิกฤตทุกอย่างไปได้เหมือนกับที่เธอได้เคยประสบมาเมื่อนานมาแล้ว มณีมรกตร่ำลาจากแม่ชีผู้ลึกลับซึ่งเธอมิเคยได้ทราบนามมาเลยอย่างอาลัยอาวรณ์จนกระทั่งแม่ชีนั้นฝากความคิดถึงให้กับรพินทร์กับดารินบิดามารดาของเธอจากสหายชื่อไลล่า ทำให้มณีมรกตทราบชื่อเธอและเพิ่งรู้ว่าแม่ชีลึกลับรู้จักกับบุพการีของเธอ ระหว่างการเดินทางกลับบนเครื่องบินก็ได้เกิดเหตุการณ์ที่อยู่นอกเหนือความเข้าใจของเธอ เมื่อเครื่องใกล้เข้าเขตประเทศไทย....ได้เกิดพายุรุนแรงขึ้นอย่างฉับพลันเครื่องบินเริ่มเสียการควบคุม เสียงกัปตันประกาศเตือนภัยแก่ผู้โดยสารดังก้องไปทั้งลำ ผู้โดยสารทั้งหมดเริ่มเสียขวัญและตกอยู่ในความหวาดกลัวต่อชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น อนุสติของเธอกระตุ้นเตือนให้เธอรักษาสติและเพ่งพิจารณาต่อเหตุร้ายที่กำลังเกิดขึ้น ทันใดเสียงหัวเราะแหบโหยและเต็มไปด้วยความชั่วร้ายอาฆาตดังก้องในโสตประสาทของเธอ ทำให้เธอนึกถึงคำของไลล่า ความคิดเกิดพร้อมกับแว่วเสียงของไลล่าว่า "กรรมที่เคยคิดกันว่าสิ้นสุด แต่บัดนี้มันจะบังเกิดขึ้นอีกกับเธอ สำรวมใจและเตรียมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น นึกถึงสิ่งที่เคยบำเพ็ญภาวนา นั่นจะเป็นสิ่งที่คุ้มครองเธอจากเภทภัยที่เกิดจากมนต์ดำของพญามารผู้กลับมาจากนรกภูมิได้" สิ้นคำของไลล่าเสียงอัสนีฟาดลั่นดั่งโลกามหาวินาศพลันบังเกิด เสียงหวีดร้องดังระงมทั่วทั้งลำ บัดนี้เธอพร้อมรับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความสงบ ผลแห่งการบำเพ็ญเพียรส่งให้ทั้งร่างของเธอปกคลุมไปด้วยแสงสว่างสีทองอ่อนจาง เครื่องตกวูบลงอย่างรวดเร็วและรุนแรง ไม่มีสิ่งใดจะควบคุมเหตุร้ายนี้ได้อีก แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 11:55:10 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:46:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงตูม!สนั่นจากท้ายเครื่อง ส่งให้ท่อนปลายหางปลิดปลิวไปพร้อมกับผู้โดยสารจำนวนหนึ่งห่างจากที่นั่งของเธอเพียง 3-4 แถวเท่านั้น หญิงสาวก้มตัวลงแนบร่างท่อนล่างรอคอยจังหวะกระแทกที่กำลังจะเกิดขึ้น พลันแว่วเสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างตื่นตระหนกของเด็กน้อยจากที่นั่งตอนหน้าเคลื่อนใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว "เด็กกำลังจะถูกดูดไปนอกเครื่อง!" ไวเท่าความคิดหญิงสาวเงยร่างขึ้นปลดเข็มขัดนิรภัยเอื้อมคว้าร่างน้อยอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระชากร่างน้อยนั้นให้ฟุบลงมาที่นั่งนองเธอ หากแต่น้ำหนักกว่า18-20ก.ก.ของเด็กน้อยรวมกับแรงลมดูดมหาศาล ส่งให้ร่างเธอปลิวตามร่างน้อยในวงแขน แต่สติที่ยังดีสั่งให้เธอกระชับเป้ส่วนตัวไว้แน่น วูบเดียวเธอพบว่าร่างเธอลอยอยู่กลางอากาศท่ามกลางแรงลมปะทะรุนแรงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น สำนึกคราใกล้ตายทำให้เธอรำลึกถึงพ่อกำนันและแม่ดารินอย่างสุดชีวิต เธอยังมิได้ตอบแทนคูณบุพการีเลยแม้ส่วนเสี้ยว น้ำตาไหลพรากไม่หยุดยั้งเพราะแรงลมหรือความรันทดท้อแท้เธอเองก็สุดคาดเดา ฉับพลับหญิงสาวพลันรู้สึกสะท้านทั้งร่าง แรงดูดลึกลับมหาศาลกระชากร่างเธอและเด็กน้อยลอยขวางลดระดับความสูงและความเร็วลงเข้าหายอดเขาสูงที่ปกคลุมด้วยต้นไม้เขียวครึ้ม ร่างแบบบางร่วงปะทะกิ่งไม้กราวลู่ลงจนกระแทกพื้นอย่างไม่หนักหน่วงนักแต่ก็ทำให้เธอปวดร้าวไปทั้งร่างกาย แต่ยังคำนึงอย่างตื่นตะลึงว่า "เรา...ไม่ตาย! เกิดอะไรขึ้น?" หลังจากนั้นเธอก้มลงสำรวจร่างน้อยในวงแขนพบว่าเป็นเด็กชายอายูประมาณ5-6ขวบตาหลับสนิทแน่นด้วยความตระหนก หากแต่คิ้วดกหนาและมุมปากเชิดรั้งขึ้นส่อให้เห็นถึงอุปนิสัยที่มุ่งมั่นและค่อนข้างเอาแต่ใจ แว่วเสียงระเบิดเลื่อนลั่นมาจากหุบเขาไม่ห่างไป หญิงสาววูบในใจ "หากเรายังอยู่ในเครื่อง ยังจะมีชีวิตรอดหรือ ..เจ้าหนูเราผลัดกันช่วยชีวิตกันและกันไว้คนละครั้งนะ" หญิงสาวยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆให้กับร่างในอ้อมแขน ----------------------------------------------------------------------------- ณ ยอดเขาอีกลูกไม่ห่างไปนัก สายตาอาฆาตชั่วร้ายจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วยความลิงโลดอำมหิต ใบหน้าคมสันจนแทบจะเรียกได้ว่างามดุจอิสตรีหากแต่ขาวซีดดุจมิเคยต้องแสงตะวันและเคลือบด้วยความเย็นยะเยียบไร้ซึ่งความรู้สึก บัดนี้ยิ้มเย็นชา ร่างสูงโปร่งในเครื่องแต่งกายเฉกเช่นพรานป่าทั่วไปหากแต่ไร้ซึ่งอาวุธสมัยใหม่เช่นไรเฟิลหรือลูกซอง สะพายคันธนูและลูกศรเหน็บเอวด้วยมีดเดินป่ายาวกว่าศอก เริ่มย่างเท้าช้าๆไปยังจุดหมายที่มันมาตรไว้ในใจพร้อมกับพึมพำราวคนเสียสติ " กู ผู้แหวกว่ายผ่านขุมนรกอย่างทรมานแสนสาหัส บัดนี้ มิมีความมุ่งมาตรสเน่หาในผู้ใดให้ต้องพลาดท่าเสียทีด้วยการถูกทรยศหักหลังจากเหล่าคน[^_^]อีกแล้ว หากแต่กูจะล้างพวกเอ็งทั้งโคตรให้สิ้นสูญไปพร้อมกับไฟแค้นในอกกู  มาเถอะเหล่าศัตรูแห่งข้า กูได้วางเหยื่อที่พวกเอ็งปฏิเสธมิได้ที่จะรีบรี่เข้ามาหาสู่ขุมนรกบนแดนมนุษย์ที่กูได้บรรจงตระเตรียมไว้ให้กับพวกเอ็งจนถ้วนทั่วทุกตัวคนเลยทีเดียว หึ หึ ฮะ ฮะ ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งดังก้องไปทั้งราวป่า ขับเหล่าปักษาทั้งหลายให้เตลิดกระเจิงไปทั่วฟ้าราวกับเป็นการเปิดม่านมหรสพแห่งความแค้นอันดำเนินมานับชั่วกัปกัลป์ขึ้นอีกวาระ หากมิมีผู้ใดหยั่งรู้ถึงฉากจบแห่งมหรสพจากนรกภูมิเรื่องนี้ได้ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 11:59:13 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "มีใครอยู่ข้างล่างบ้าง! ช่วยขึ้นมาหาฉันข้างบนที เดี๋ยวนี้เลยเร็ว" เสียงสตรีกลางคนดังขึ้นจากบนเรือนไม้หลังย่อม กระตุ้นให้ผู้ที่นั่งทำความสะอาดปืนหลายกระบอกอย่างขะมักเขม้นสะดุ้งขึ้นแล้วรีบรุดขึ้นไปหาตามคำสั่งทันที พร้อมกับส่งเสียงไปก่อนตัว "คร้าบ นายหญิงเส่ยเองครับ" "เส่ย รีบไปตามกำนันมาที่นี่ด่วนที่สุด!เกิดเรื่องไม่สู้ดีขึ้นแล้ว" ดารินพูดสั่งเสียงสั่นสะท้าน หน้าเผือดไร้สีเลือด หากแต่วงหน้ายังคงความงามไว้ครบถ้วนแม้อายุจะล่วงเข้าวัยกลางคนแล้วก็ตาม "นายหญิง!ไม่สบายหรือครับ ให้เส่ยขับรถพานายหญิงไปส่งหมอในเมืองไหมครับนายหญิง" เส่ยกล่าวอย่างร้อนรุ่มเนื่องจากสีหน้าที่ฟ้องชัดของนายหญิงผู้เปรียบเสมือนแม่บังเกิดเกล้า ขณะนี้ขาวซีดไม่ผิดซากศพ "ไม่ต้องเส่ย ทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวนี้!" "คะ ครับนายหญิง" เส่ยผละลงจากเรือนไปอย่างเร็วไปที่รถจิ๊ปที่จอดอยู่ใต้ถุนบ้าน ขณะจะเปิดประตูรถ เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มดังมาจากปากทางเข้าบ้านที่ก่อเป็นซุ้มไม้เลื้อย แวดล้อมรั้วบริเวณกว้างไว้ด้วยกระถิน "นายหญิงคร้าบ กำนันมาพอดีเลยคร้าบ" เส่ยป้องปากตะโกนขึ้นไปบนเรือน ดารินกระวีกระวาดลงจากเรือนอย่างเร่งร้อน ผู้มาถึงยังไม่ทันก้าวลงจากรถ ร่างของหล่อนก็ถลันไปถึงประตูรถเสียแล้ว พลางพูดระล่ำระลัก "รพินทร์! มด มด มดแย่แล้วรพินทร์!" หล่อนเรียกชื่อเล่นของผู้เป็นลูกตาเริ่มแดงคลอด้วยน้ำตาด้วยความห่วงอย่างสุดชีวิต "เดี๋ยวๆครับ คุณหญิงใจเย็นๆก่อนแล้วค่อยๆอธิบายชัดๆครับ เกิดอะไรขึ้นกับมด แล้วคุณหญิงรู้ได้ยังไง" ชายร่างโปร่งอายุราว50กว่าปี หากแต่ยังกระฉับกระเฉง แขนขากอปรไปด้วยกล้ามแกร่งไม่ผิดจากคราวบุกตะลุยอย่างแทบเอาชีวิตไม่รอดเมื่อ20กว่าปีก่อน จับแขนทั้ง 2 ข้างของภรรยาไว้แน่นกล่าวอย่างเยือกเย็น แต่ในใจเริ่มร้อนราวเปลวไฟผลาญเนื่องจากทราบดีว่าเรื่องราวต้องไม่ธรรมดาแน่นอน มิฉะนั้นจะไม่มีอะไรในโลกนี้ทำให้ภรรยาของเขาผู้มีจิตใจและสมาธิอันมั่นคงจากการบุกฝ่านรกทั้ง 2 ครั้ง "เสียอาการ"ได้ขนาดนี้ "ฉัน ฉันเตรียมอาหารให้คุณอยู่ดีๆ มีเสียงบางอย่างแว่วมาในสมาธิฉัน พูดซ้ำๆว่า มณีมรกต อันตราย นรกดำ สามคำนี้เท่านั้นเอง" ดารินพร่ำสะอื้น  รพินทร์ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอ็นดู "คุณหญิงครับ คุณหญิงคงคิดถึงลูกเรามากเกินไปจนทำให้คิดเป็นตุเป็นตะไปมากกว่า แล้วผมก็ช็คเที่ยวบินลูกเรียบร้อยแล้วด้วย คงจะถึงราวๆเย็นนี้คุณชายกลางจะไปรับที่สนามบินด้วยตัวเอง เท่ากับว่าตอนนี้มดอยู่บนเครื่องที่กำลังจะร่อนลงสนามบินในอีกไม่ถึง2ชั่วโมงเป็นอย่างสูง อย่ากังวลเลยครับนอนพักสักครู่คงจะดีขึ้น มะ ผมพาคุณไปนอนเอง" รพินทร์แจกแจงอย่างละเอียดและกล่าวประโยคสุดท้ายอย่างเอาใจภรรยารัก "ไม่!รพินทร์ ถ้าคุณรู้ว่าเสียงที่ฉันได้ยินเป็นเสียงใคร คุณจะไม่มาพูดใจเย็นอย่างนี้แน่นอนรับรองได้" ดารินแบะปากพูดอย่างมีอารมณ์  รพินทร์เริ่มนิ่งสงบมองหน้าภรรยาก่อนถามช้าๆ "อย่าบอกนะครับว่าคุณหญิงได้ยินเสียงเจ้าแงซายมาบอกคุณหญิง" "บ้าสิ!  และฉันก็รู้ว่าถ้าเป็นเสียงแงซายคุณก็จะอ้างอีกว่าฉันคิดถึงแงซายอีกแต่เสียงนี่ เป็นเสียงที่ฉันแทบจะไม่เคยนึกถึงมาเป็นเวลานานแล้วเพราะเธอไม่เคยส่งข่าวคราวมาเลย มันเป็นเสียงของ "คริสติน่า กรูบิล หรือก็คือ ไลล่า อามิเตจ"!! เป็นไง คราวนี้เริ่มรู้สึกอะไรบ้างหรือยังกำนัน เฮอะ!" ดารินกระแทกเสียงอย่างมีอารมณ์  รพินทร์สะท้านทั้งร่างทันทีหลังได้ยินชื่อที่กล่าวจากปากภรรยาราชสกุลของเขา ชื่อนี้ล่าสุดเขาได้ยินจาก พลโทคี้ธ นายทหารนอกราชการชาวอเมริกันสหายสนิทว่า ได้ออกบวชเป็นชีตระเวณแสวงบุญไปตามที่กันดารต่างทั่วโลก อะไรไม่สำคัญเท่าที่ว่า 20กว่าปีก่อน ไลล่าฝึกตนกับจักราธิราชจนมีตบะขนาดหยิบดุ้นฟืนร้อนจนไฟลุกได้ด้วยมือเปล่า สำมะหาอะไรกับ 20 กว่าปีหลังจากที่คร่ำเคร่งบำเพ็ญเพียร หล่อนจะสูงส่งถึงระดับไหนรพินทร์เองกะสุดคาดคิดไปถึง คิดถึงตอนนี้รพินทร์ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงด้วยความเครียด แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:03:42 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รพินทร์ก้าวพรวดๆไปยังตัวเรือนไม้อย่างรีบร้อนพร้อมกับดารินผู้อยู่ในอารมณ์เดียวกัน จัดการยกหูโทรศัพท์หาข่าวทันที "ฮัลโหล เชิดวุธครับ" เสียงรับสายฟังร้อนรนกว่าปกติ "คุณวุธครับ!ผมเองรพินทร์ มีเรื่องให้ช่วยหน่อยครับด่วนมาก!" "ฟลุ๊คจริงพี่! ผมกำลังจะต่อสายหาพี่พอดีเหมือนกันพี่ว่ามาก่อนเลยครับ" "พอจะมีรายงานข่าวด่วนอะไรมาทางฝ่ายข่าวกรองของคุณวุธเกี่ยวกับเครื่องบินหายสาปสูญอะไรแบบนี้บ้างไหมครับ" "เอ้ย!ก็นี่แหละที่ผมจะโทรหาให้พี่ช่วยหน่อยพอดี เมื่อ 5 นาทีก่อนมีรายงานมาว่าเครื่องโบอิ้ง 747 ผู้โดยสารเต็มลำหายจากเส้นทางการบินบริเวณรอยต่อของเรากับพม่า เอ..ว่าแต่พี่รู้ได้ยังไง ข่าวยังไม่ออกเลยนี่?"     เชิดวุธจับต้นชนปลายไม่ถูก "เครื่องที่ว่านี่มาจากต้นทางเยอรมนีรึเปล่าครับคุณวุธ"    น้ำเสียงเริ่มเคร่งเครียดขึ้นโดยไม่รู้ตัว "พี่........ใครบอกพี่เป็นไปไม่ได้ที่พี่จะรู้พร้อมกับผมนอกจากว่าพี่จะอยู่ในเหตุการณ์ ! หรือว่า......" "อย่าเพิ่งสงสัยคุณวุธ ยัยมดลูกผมอยู่ในเครื่องลำนั้น! เครื่องหายไปจากสาเหตุอะไร?คุณน่าจะมีรายงานการโต้ตอบกับนักบินนี่"   รพินทร์คาดคั้น "เฮ้ย !-ิบหายละสิ เอ่อ..ตามที่รายงานมานักบินแจ้งว่าเจอกับพายุรุนแรงแบบกระทันหัน แต่ะพี่!อากาศปลอดโปร่งแบบนี้เหรอ?ผมถามจากกรมอุตุแล้ว ไม่มีการก่อตัวของพายุใดๆทั้งสิ้นมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว ผมงงไปหมดแล้วพี่" "........"  รพินทร์ตัวเย็นเฉียบกำโทรศัพท์ในมือแน่น ตาจ้องมองภรรยาอย่างร้อนรุ่มปิดไม่มิด "รพินทร์!เกิดอะไรขึ้นคะ รพินทร์บอกฉันที!"     ดารินร้องน้ำตาเริ่มคลอ "ขอบคุณมากครับคุณวุธเดี๋ยวผมจะติดต่อไปอีกที"   รพินทร์หัวหมุนติ้วหาทางแก้ไขสถานการณ์อย่างงุนงง "เดี๋ยวๆพี่ยังไม่ได้บอกผมเลย พี่รู้เรื่องนี้จากไหนครับ?"   เชิดวุธไม่หายสงสัย "คริสบอก!"   รพินทร์กล่าวห้วนๆก่อนจะวางสายไป ---------------------------------------------------------------------------- "เอาละครับคุณหญิง เป็นอันแน่นอนแล้วว่านิมิตของคุณหญิงถูกต้องทุกประการ" กำนันอดีตพรานใหญ่ถอนหายใจยาว "คราวนี้ถึงเวลาที่เราจะมาคิดกันแล้วว่าควรทำอย่างไรกันดีในสถานการณ์นี้" "ออกตามไงละ!ไม่น่าถามเลยนี่รพินทร์ เรารู้อยู่แล้วนี่ว่ามดไปตกอยู่ในนรกดำ คริสบอกกับฉันอย่างนั้นนี่!"   ดารินเสนออย่างร้อนรุ่ม รพินทร์จับแขนทั้ง2ของภรรยารักแผ่วเบากล่าวอย่างเยือกเย็น "คุณหญิงครับ เราแน่ใจแล้วว่าเครื่องที่มดโดยสารหายสาปสูญไป แต่เรายังไม่แน่ใจได้เลยว่าที่ไหน ตามน่ะตามแน่แต่ต้องหลังจากที่เราหาข้อมูลที่แน่นอนให้ได้มากที่สุดก่อน ไม่อย่างงั้นแทนที่จะตามหามดได้อย่างที่ต้องการจะกลายเป็นพากันไปเดินหาอย่างไร้จุดหมายอย่างไม่สมควร จริงอยู่นิมิตที่คุณหญิงสัมผัสได้น่าจะเชื่อถือได้เต็ม100เปอร์เซ็นต์ แต่ขอผมเช็คข้อมูลให้แน่ชัดก่อนครับใจเย็นๆเถอะครับ" รพินทร์ยกหูโทรศัพท์อีกครั้งโทรหาเลขหมายเดิม "ฮัลโหล อ้าวพี่! เอายังไงกันดีว่ามาเลยพี่" "ก่อนอื่นคุณวุธว่ามาก่อนว่าที่จะโทรหาผมตอนแรกน่ะมีอะไรจะใช้ผมครับ"   รพินทร์เริ่มลำดับแผนการณ์ "อ๋อ คือผมต้องการเช็คพิกัดที่เครื่องหายกับพี่นะครับว่ามันจะใช่อย่างที่ผมคิดรึเปล่า ผมคิดว่ามันตรงกับตำแหน่งที่พี่เคยเรียกว่านรกดำแต่ผมยังไม่มั่นใจ" เสนาธิการรุ่นน้องกล่าวอย่างครุ่นคิดพร้อมกับบอกพิกัดเสันละติจูดลองติจูดให้กำนันพรานเทียบกับแผนที่ ไม่นานนักเสียงถอนใจหนักๆจากรพินทร์ก็ส่งไปตามสัญญาณโทรศัพท์ให้เชิดวุธได้ยินชัดเจน "ชัดครับคุณวุธ แถมใกล้กับซากนิทรานครเสียด้วย" "พี่!คิดอย่างผมไหมว่าไอ้พายุบรรลัยกุดนั่นมันน่าจะเกี่ยวกับซากนครผีดิบนี่"   เชิดวุธรำลึกถึงภาพอดีตน่าสยดสยองขนลุกซู่ "ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คุณวุธว่าเลยครับ แต่ก็น่าคิด" "คราวนี้ผมถามต่อ ผมจะส่ง ฮ.ออกค้นหา พี่ว่าไงครับ?" "ได้ครับถ้าเครื่องหายแบบปกติ แต่เล่นหายแบบเจอพายุล่องหนแบบนี้ผมว่าไม่สวย นั่งไปลงหล่มช้างแล้วเดินเท้าต่อดีกว่าครับ"    อดีตพรานเริ่มให้ความเห็น "อ้าว ไม่ได้ตั้งต้นที่ห้วยเสือร้องเหมือนคราวที่แล้วหรือครับพี่?" "ไม่ครับคราวก่อนเราไม่ได้มุ่งตรงไปนิทรานครโดยตรง ถ้าจะหาจุดเริ่มต้นที่ใกล้ที่สุดก็ต้องที่หล่มช้าวครับ"   จอมพรานให้ความเห็น "ว่าแต่คุณวุธจะส่งคณะกู้ภัยไปใช่ไหมครับ?" "ใช่พี่ ประมาณ20-25คนเป็นห่วยกู้ภัยกับแพทย์สนาม กะว่าจะให้ขึ้น CH47 ชีนุกแบบ2ใบพัดไปน่ะครับ พี่วางแผนให้ทีว่าจะจัดกำลังยังไงดี ผมคงสู้พี่ไม่ได้หรอกเรื่องค้นหาในป่าแบบนี้"    เสนาธิการรุ่นน้องบอกข้อกังวล "งั้นคงต้องแบ่งเป็น2ขบวนแล้วละครับ เพราะเราจะต้องแข่งกับเวลาอย่างมาก ขบวนแรกจะตัดมุ่งตรงไปยังจุดที่สงสัยว่าเครื่องหายอย่างเดียวไม่มีการค้นหาในเส้นทางอื่น ส่วนขบวนที่2เข้าปากทางนรกดำทางห้วยเสือร้องเดินตามไหล่เขานกอินทรีแล้วค่อยวกไปสมทบกับขบวนแรกที่บริเวณทุ่งมรณะหรืออาจจะเป็นที่เฃิงเขากองกอยไว้ค่อยตกลงรายละเอียดอีกที"    จอมพรานอธิบาย "แสดงว่าพี่ตั้งใจจะไปกับขบวนแรกใช่ไหมครับ?" "ใช่ครับ ขบวนหล่มช้างนี้จะเป็นขบวนเคลื่อนที่เร็ว ต่างจากขบวนห้วยเสือร้องที่จะค้นหาโดยละเอียด" "งั้นผมคงจะไปกับขบวนห้วยเสือร้องละครับเพราะยังไงผมก็เป็นผู้บังคับบัญชา ว่าแต่พี่จะให้ใครนำทางให้ผมละครับ พวกบุญคำเหรอพี่?" "หึหึหึ เดี๋ยวมาถึงรู้เองครับ บอกได้อย่างเดียวว่าคนๆนี้เป็นศิษย์เอกของผมอย่างเป็นทางการคนแรกและคนเดียวเลยครับ บางทีผมตอนหนุ่มๆยังจะสู้ไม่ได้เอาเสียอีก"    จอมพรานให้ความมั่นใจ "ขนาดนั้นเลยเหรอพี่! แหม ผมชักอยากเจอไอ้เสือนี่ซะแล้วสิ เอาละพี่ถ้างั้นใช้ ฮ.2ลำนะไป2จุดเดี๋ยวผมกับคณะจะไปถึงพี่ที่อุทยานหนองน้ำแห้งก่อนค่ำวันนี้แล้วเราหารือละเอียดกันอีกที" "ตกลงครับ อ้อ ลืมถามไป น้ำหนักที่จะบรรทุกได้มีลิมิทเท่าไหร่ครับ รับได้กี่คนผมจะได้จัดคณะของผมถูก" "อ้าวเวร ผมนี่ชุ่ยจริง พิกัดบรรทุก2ตันครึ่งสบายๆเลยพี่ส่วนผู้โดยสารเต็มพิกัดก็44คน เป็นไงไหวไหมพี่" "โอ้โห ยิ่งกว่าไหวครับแบบนี้ เอ้าแล้วเจอกันครับเลิกกัน"   จอมพรานตัดบท "เป็นไงคะรพินทร์ วุธเขาจะมาได้กี่โมง?"  ดารินร้อนใจ "คงจะค่ำนี้แหละครับ คุณหญิงให้คนเตรียมเวชภัณฑ์ไปให้เต็มที่เลยนะครับเราอาจจะต้องใช้มาก เดี๋ยวผมจะไปจัดเสบียงให้ทั้ง2คณะเลย" "เดี๋ยวรพินทร์! ฉันขอบอกคุณเลยนะว่างานนี้คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามฉันไปอย่างเด็ดขาด หรือต่อให้คุณห้ามฉันก็จะไปกับคณะของเชิดวุธ!เข้าใจไหม" จอมพรานโคลงศีรษะหัวเราะกึกๆพลางดึงเอาภรรยารักมาแนบอก "ใครบอกว่าผมห้ามไม่ให้คุณหญิงไปละครับ คุณหญิงนี่แหละคนสำคัญที่สุดของงานคราวนี้ต่างหาก เพราะเป็นภารกิจกู้ภัยโดยตรงไม่ใช่ค้นหาอย่างเดียวนะครับ"   รพินทร์พูดนุ่มนวลเอาใจ ภรรยารักของเขาคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจาก20กว่าปีก่อนเลย บทจะเอาแต่ใจขึ้นมาใครก็เอาไม่อยู่ ดารินกอดรพิทร์แน่นน้ำตาไหลพราก "รพินทร์คะ ลูกเราจะไม่เป็นไรใช่ไหมคุณบอกฉันที ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว!" "ผมบอกได้คำเดียวว่า มดเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ครับ ลูกของรพินทร์ ไพรวัลย์ซะอย่าง"   รพินทร์พยายามพูดให้สนุกสนานแต่ผู้ฟังไม่รู้สึกสนุกตามไปด้วยเลย แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:21:07 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:11:29 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "อ๊า...มามมมม..แดดดดดดด!แคทช มี นาว!มามมมม.....แดดดดดด!!"   ร่างน้อยในวงแขนร่ำร้องทั้งๆที่ตายังปิดแน่นสนิท วงหน้าน้อยๆบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว "อีซี่ บอย อีซี่ ยูอาร์ เซฟด์ ไรท์ นาว"     หญิงสาวปลอบประโลมพร้อมกับกอดร่างน้อยที่กำลังดิ้นรนในอ้อมแขน เด็กน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยดวงตาที่ยังคลอไปด้วยน้ำตาปนแววฉงนเหม่อมองหญิงสาวตรงหน้า เด็กชายผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้า หน้าตาน่าเอ็นดูจากสำเนียงพูดสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นคนอเมริกัน หญิงสาวคิดก่อนจะยิ้มมุมปากก่อนจะชวนสนทนาตามภาษาของเด็กน้อย "ใจเย็นๆหนูน้อย เราปลอดภัยแล้ว เจ็บตรงไหนบ้างไหม?"   มณีมรกตห่วงอาการของเด็กน้อยอเมริกันที่อาจจะมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น "ไม่ครับ พี่สาวครับเกิดอะไรขึ้นครับ พ่อกับแม่ผมไปไหนครับ เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?"   เด็กน้อยรัวคำถามอย่างขวัญเสีย "ช้าไว้จ๊ะ ช้าไว้ เครื่องบินที่เรานั่งมาเกิดอุบัติเหตุ พี่เห็นหนูกำลังจะถูกลมดูดออกนอกเครื่องเลยคว้าตัวไว้ แต่กลายเป็นว่าตัวพี่เองก็ถูกดูดปลิวตามมาด้วย ก็เลยปลิวมาตกลงตรงนั้พร้อมๆกันนี่แหละ" "......"  เด็กน้อยนิ่งเงียบกลั้นน้ำตาไว้ครู่ใหญ่ หญิงสาวมองดูเด็กน้อยตรงหน้าอย่างเวทนาแกมทึ่งในสติที่มั่นคงราวคนอายุมาก ก่อนจะชวนคุยเพื่อบรรเทาความเศร้าโศก "พี่ชื่อมณีมรกตนะจ๊ะ เรียกว่าแมนนี่ก็ได้เพื่อนๆพี่ก็เรียกพี่แบบนี้ เป็นคนไทย ประเทศที่ๆหนูกำลังจะไปนี่แหละ หนูละชื่ออะไรเอ่ย?" "เดวิดครับ เดวิด สแตนลี่ย์ ผมเป็นคนอเมริกันครับ" "นั่นไงว่าแล้ว จะไปเที่ยวประเทศไทยหรือจ๊ะ?" "เปล่าครับ ผมมาเยี่ยมคุณลุงของผมครับ เค้าชอบประเทศไทยก็เลยมาอยู่ได้10กว่าปีแล้วไม่ยอมกลับไปเลย พ่อกับแม่ผมก็มาด้วย พี่ครับพ่อกับแม่ผมจะปลอดภัยไหมครับ" ประโยคท้ายบีบน้ำตาให้ไหลออกมาทั้งผู้พูดและผู้ฟังอย่างไม่ได้ตั้งใจ หญิงสาวกลั้นน้ำตารวบร่างน้อยมากอดไว้แนบอกพลางปลอบโยนแผ่วเบามือขวาลูบไปยังเส้นผมหยักศกเป็นลอนราวมารดาเอ็นดูบุตร "พ่อกับแม่หนูจะต้องปลอดภัยจ๊ะ พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองคนดีอยู่แล้ว ใช่ไหมจ๊ะ?" "เราจะทำยังไงต่อดีครับพี่ นี่เราอยู่ในป่าใช่ไหมครับ?"   เด็กน้อยเริ่มกังวล มณีมรกตยิ้มชื่นชมเด็กน้อยที่ไม่แสดงความหวาดกลัวในความอึมครึมรกทึบของป่าเลยหากแต่แสดงให้เห็นถึงความพร้อมที่จะดิ้นรนจากจุดอับซึ่งหาได้ยากจากเด็กวัยนี้ "ก่อนอื่นเราจะต้องรอซักครู่ให้ไฟที่ลุกท่วมเครื่องมอดบรรเทาลง แล้วเราจะลงไปสำรวจจุดที่เครื่องตกที่เชิงเขา บางทีอาจจะมีคนต้องการความช่วยเหลือหรือไม่เราอาจจะพบพ่อกับแม่หนูก็ได้นะจ๊ะ" หญิงสาวปลอบโยนแต่ในใจกลับคร่ำครวญด้วยรู้แก่ใจว่าจากแรงกระแทกและเสียงระเบิดสนั่นที่หล่อนได้ยิน เชื่อได้ยากเหลือเกินว่าจะมีผู้ใดรอดชีวิตมาได้ ตัวหล่อนเองได้ตั้งจุดประสงค์นี้เพียงเพื่อจะไปค้นหาอุปกรณ์และเสบียงที่จำเป็นสำหรับการดำรงชีพในป่าสำหรับตัวเองกับหนูน้อยเดวิดเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:15:06 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "นรกบนดินชัดๆ!"   หญิงสาวคร่ำครวญในใจ เบี้องหน้าหล่อนเต็มไปด้วยซากระเกะระกะของเครื่องบินที่ถูกแรงระเบิดแยกส่วนเป็นชิ้นๆควันไฟยังกรุ่นอยู่จางๆสัมภาระข้าวของกระจัดกระจาย คราบโลหิตสาดกระจายเป็นหย่อมไปทั่วบริเวณ แต่.....ศพละ!หรือแม้แต่ผู้รอดชีวิต ไม่มีแม้แต่ร่างเดียว!อย่างมากมีแต่เศษอวัยวะบางส่วนเช่นแขนหรือขาเท่านั้น แต่ร่าง...ไม่มี! "พี่ พี่ครับ พี่แมนนี่!"   เด็กน้อยเดวิดเกาะแขนหล่อนเขย่าอย่างหวาดกลัวต่อภาพที่เห็นเรียกจนหล่อนได้สติ "ไม่เห็นมีใครเลยครับพี่ เค้าไปไหนกันเหรอครับ?"   เด็กน้อยถามซื่อๆ "เอ่อ ..พี่ว่าเค้าคงจะไปหาที่ปลอดภัยกันนะ.....บางที.."     หญิงสาวตอบแบบไม่ตรงใจเพื่อมิให้เด็กน้อยเสียขวัญไปกว่านี้ หลับตาลงชั่วครู่เพื่อรวบรวมสมาธิแล้วก้มลงสำรวจร่องรอยที่ปรากฏหลงเหลือเพื่อค้นหาความน่าจะเป็นเกี่ยวกับปรากฏการณ์ประหลาดตรงหน้า   หญิงสาวคุ้นเคยกับการตามรอยหลังพ่อกำนันมาตั้งแต่เล็กซึ่งหล่อนมักจะรบเร้าขอติดตามไปด้วยทุกครั้งกับคณะของบิดา บางครั้งตามรอยสัตว์บาดเจ็บ แล้วก็ได้ตาบุญคำที่หล่อนสนิทด้วยที่สุดในบรรดาพรานทั้ง4ของบิดาเป็นผู้อธิบายพร่ำสอนอย่างไม่รู้เบื่อในความช่างซักของหล่อนสักนิดเดียว เมื่อตามพบก็จะจบลงด้วยการยิงด้วยกระสุนยาสลบก่อนที่จะทำการรักษาโดยสัตวแพทย์ประจำวนอุทยานซึ่งอยู่ในวัยกลางคนรูปร่างเล็กแต่ใจดีกับหล่อนและรักหล่อนราวลูกตนเอง   วิชาสัตวแพทย์เบื้องต้นของหล่อนก็มีที่มาจากคนผู้นี้ครอบครูให้อย่างไม่หวงวิชา ยิ่งการตามรอยคน โดยเฉพาะพวกลอบตัดไม้หรือล่าสัตว์ซึ่งมักจะเกิดขึ้นประจำหล่อนยิ่งเรียนรู้จากตาบุญคำได้ง่ายยิ่งกว่าการตามรอยสัตว์หลายเท่า หลังจากตามจนพบหล่อนจะถูกกันให้ไกลจากจุดปะทะโดยมีตาบุญคำเฝ้าระวังปล่อยให้พ่อกำนันกับคณะเข้าชาร์จ น้อยครั้งที่จะจบลงด้วยการยอมมอบตัวส่วนใหญ่สาดลูกซองใส่กันป่าแตกทุกที   แต่รอยที่หล่อนพบครั้งนี้หลอนประสาทหล่อนที่สุด!ทุกรอยเริ่มจากการตะกายลุกขึ้นจากพื้นแล้วก้าวสั้นๆไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนืออย่างสม่ำเสมอช้าๆทุกก้าว จากหนึ่งรอยหล่อนสำรวจเพิ่มพบอีกนับร้อย แต่ทุกรอยเดินไปทางเดียวกันราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกบงการ! หญิงสาวขนลุกซู่เหงื่อเริ่มซึมตามไรผม "เดวิด ช่วยพี่ค้นหาข้าวของที่จำเป็นมากองรวมไว้ตรงนี้นะจ๊ะแต่ห้ามไปไกลเกินระยะสายตากันและกันนะเข้าใจไหม" "เอ่อ...พี่ครับ ผมอยากตามหาพ่อกับแม่ครับ พี่พาผมไปตามทีได้ไหมครับ"   เด็กน้อยถามอย่างมุ่งหวัง "...พี่ว่าเราจะต้องตามกันพรุ่งนี้แล้วละจ๊ะเพราะนี่เย็นมากใกล้จะมืดแล้ว เราต้องรวบรวมของที่จำเป็นแล้วหาที่พักแรมสำหรับคืนนี้กันก่อน ตกลงไหม?" "...ครับ"   เด็กน้อยตอบรับอย่างว่าง่าย แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:19:01 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7   มณีมรกตก้าวนำเด็กน้อยตรงเข้าค้นหาสิ่งของจำเป็นทันที เดวิดแยกไปทางซ้ายมือหล่อนห่างไปเล็กน้อยก้มลงค้นหาสิ่งจำเป็นอย่างตั้งใจ หญิงสาวมองตามพลางนึกเวทนาและรักจับใจ "หากรอดไปได้โดยไม่มีข่าวคราวของพ่อและแม่ของเธอ ฉันจะรับเธอเป็นน้องชายและดูแลเธออย่างดีที่สุด ฉันสัญญา เดวิด"   หล่อนปฏิญาณกับตนเองในใจ ก่อนที่จะสำรวจรอบบริเวณ   เครื่องกระป๋องที่พอสำหรับหล่อนและเดวิดที่จะดำรงชีวิตได้ราว6-7วัน ผ้าห่มหนาที่มีรอยเลือดเล็กน้อยผืนใหญ่  หม้อสนามใหม่เอี่ยมที่หล่อนตั้งใจเอามาฝากตาบุญคำ  มีดพับอเนกประสงค์ฝากตาจัน  กางเกงทหารแบบมีกระเป๋าหลายใบ2ตัวสำหรับอาเกิดกับอาเส่ย  ไฟแช็คซิปโปสำหรับลุงหมอ   สิ่งของเหล่านี้วางกองรวมกันตรงหน้าหล่อนบางสิ่งมาจากการค้นหารอบบริเวณบางสิ่งมาจากเป้ส่วนตัวหล่อน "พี่แมนนี่!มานี่เร็วครับพี่!"   เสียงเดวิดตะโกนเรียกลั่น หล่อนถลาไปถึงตัวเด็กน้อยทันที ในมือเด็กน้อยถือกล่องสี่เหลี่ยมขนาดย่อมสั่นระริกพลางกล่าวเสียงรัว "ของๆพ่อกับแม่ผมครับพี่!พ่อกับแม่จะเอาไปฝากลุงบ๊อบ ผมจำได้ครับ!" หล่อนรับมาชั่งน้ำหนักปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าสิ่งนั้นคือ ปืนพก!ในใจหล่อนเริ่มเกิดประกายความหวังที่จะรอดชีวิตไปจากนรกแห่งนี้ทันที สิ่งที่หล่อนคาดไว้ถูกต้องเมื่อหล่อนเปิดออกดู   มันคือปืนพกสั้น ซิก 226 ขนาด 9มม.แม็กกาซีนบรรจุได้ครั้งละ15นัด มีกระสุนพร้อมใช้30นัด! หล่อนโห่ร้องดีใจและดึงตัวเดวิดมากอดแน่นพลางชูร่างเด็กน้อยสุดแขนหัวเราะอย่างมีความสุขครั้งแรกหลังจากเกิดเหตูการณ์ร้ายขึ้น เดวิดพลอยหัวเราะอย่างงงๆไปกับท่าทีของหล่อน "เดวิดจ๊ะ รู้ไหมว่าเธอพบของที่จะใช้คุ้มครองเราทั้งคู่ให้รอดไปจากที่ได้อย่างปลอดภัยเลยนะนี่"   หญิงสาวยิ้มพลางวางร่างน้อยลง "เหรอครับพี่แมนนี่ ผมจำได้แต่กล่องแต่พ่อไม่เคยบอกว่าในกล่องมีอะไร"   เด็กน้อยกล่าวซื่อๆ "พี่จะบอกให้ว่าปืนนี่สำคัญที่สุดเวลาอยู่ในป่าแบบนี้รองจากมีดพก อย่างน้อยที่สุดก็จะมั่นใจได้ว่าเราป้องกันตัวเองจากสัตว์ร้ายต่างๆได้" "เหรอครับ"   เด็กน้อยพลอยยิ้มอย่างมีความหวังอีกคน แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:24:05 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "ศูนย์เรียกสถานี 1 ย้ำ ศูนย์เรียกสถานี 1 ทราบเปลี่ยน!"   รพินทร์รัวเสียงเรียกวิทยุไปยังสถานีเฝ้าระวังที่ 1 "พรืด..พรืด...!ฟู่ด สถานี 1 พรืด ..ทราบแล้ว...ฟู่ด...ปะ..ปะ..เปลี่ยน..พรืด"   เสียงตอบมาตามสัญญาณเรียก "ตาคำ!เรานี่แก่จนจะลงโลงรอมร่อยังจะมาทำล้อเล่นไม่เข้าเรื่องอยู่ได้ เรื่องด่วนไปเรียกเจ้าวัลย์มาเดี๋ยวนี้เร็ว!"   รพินทร์ตวาดเสียงดังอย่างฉุนกึกกับความยั่วยวนกวนอารมณ์ตลอดชีวิตของลูกน้องคู่ใจหมายเลข1 "ฮึ่ย!เล่นนิดเล่นหน่อยทำเป็นโทโสไปด้ายนะจ๊ะนายจ๋า!อีนี่ จายเย็นๆน้าจ๊า บังจาร้องยี่เกห้ายฟางน้าจ๊า ซาล้าม ซาลาม..."   ตาคำยังไม่รู้สำนึก "....ตาคำ ฉันนับถึงห้าแล้วนะ ถ้าถึงสิบยังไม่หยุด เจอตัวเมื่อไหร่แกจะลุกไม่ขึ้นเป็นอาทิตย์เลยคอยดู!"   รพินทร์ข่มใจพูดเสียงเข้มอย่างจนปัญญากับความแก่นกระโหลกของลูกน้องคู่ใจ "อุ้ย! เอาจริงนี่หว่านายกู คร้าบเดี๋ยวนี้เลยคร้าบรอปะแลบนึงนะนาย เฟี้ยว!" รพินทร์ส่ายหัวยิ้มน้อยๆอย่างระอาปนขบขันบางทีสถานการณ์แบบนี้ตาคำนี่แหละที่เป็นตัวบรรเทาบรรยากาศอันเคร่งเครียดได้ดีทีเดียว ไม่นานนักคนที่ถูกตามก็มาถึง "ไพร1เรียกศูนย์ ไพร1เรียกศูนย์ ทราบเปลี่ยน!"   เสียงทุ้มเข้มส่งมาตามสัญญาณ "วัลย์เหรอพ่อเองนะติดอะไรอยู่ไหม ถ้าไม่มีอะไรด่วนกลับมาที่ศูนย์ด่วนเกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่อมีอะไรให้ช่วยหน่อย" "เหลือแต่ช่วยลุงหมอเย็บแผลไอ้ดาวที่นี่สักแปบก็เสร็จครับคุณพ่อ เกิดอะไรขึ้นครับ?"   เจ้าของเสียงแปลกใจกับท่าทีของผู้ที่ตนรักนับถือดุจเดียวกับบิดาบังเกิดเกล้าที่แฝงแววร้อนรนจนจับได้ซึ่งตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเห็นซักครั้ง! "เฮ่อ!อธิบายกันยาวลูกเอ๋ย เอาเป็นว่าเสร็จเมื่อไหร่มาที่ศูนย์ทันทีนะ อ้อ!ลากตาคำมาด้วยนะ"  รพินทร์ถอนใจยาวก่อนสั่งความเสียงเข้มจนผู้ฟังอีกคนสะดุ้งโหยง "ไอ๋หยา !นายจ๋า บุญคำล้อเล่นนิดหน่อยเองนา คราวก่อนถีบบุญคำตกกระไดยังไม่หายตะโพกครากเลยนานาย"   บุญคำคร่ำครวญ "ไม่ได้จะถีบแถบอะไรทั้งนั้นแหละน่าตานี่ รู้ไว้ซะยัยมดหลานรักของตาคำกำลังมีเคราะห์หนักซะแล้ว เลิกตลกทะโมนซะที!" "หา !นาย...คุณหนูมดเป็นอะไร นายอย่ามาล้อบุญคำเล่นแก้ลำแบบนี้นา เล่นอะไรเล่นได้แต่เรื่องนี้บุญคำไม่สนุกด้วยนะนาย"   ตาเฒ่ากระดูกเหล็กเริ่มเคร่งเครียด "ไม่ล้อเล่นเรื่องจริง!บุญคำกับตาวัลย์เสร็จงานเมื่อไหร่รีบย่อพสุธามาเลยเข้าใจไหม"   กำนันพรานกล่าวย้ำ "...ครับนาย เลิกกัน"  หมดการล้อเล่นจากเฒ่าทะโมนโดยฉับพลัน   รพินทร์รู้ดีว่าตาเฒ่าบุญคำรักมณีมรกตราวแก้วตาดวงใจ ยามหล่อนยังเล็กเวลาไปไหนเท้าทั้งสองแทบไม่เคยแตะพื้นเพราะตาคำเอาขึ้นขี่คอตลอดเด็กคนไหนมาเผลอแกล้งดวงใจตาคำเข้าละก็แกไล่ตีตั้งแต่ลูกยันพ่อเลยทีเดียว จนบางครั้งดารินต้องคอยปรามตาคำไว้ไม่ให้โอ๋กันจนเสียนิสัย แต่ถึงยังไงตาคำแกก็รักแสนรักคุณหนูของแกแต่เล็กจนโตไปเรียนถึงเมืองนอกแกก็นับวันตั้งตารอว่าเมื่อไหร่คุณหนูของแกจะกลับ ดังนั้นวันนี้ตาคำจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษร้องลิเกลั่นป่ามาตั้งแต่เช้าด้วยหวังไว้ว่าจะได้พบกับคุณหนูที่แกคิดถึงซะที แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:27:25 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฝุ่นคลุ้งกระจายม้วนขึ้นไปบนอากาศเหนือลานกว้างหน้าสถานีอนามัยหนองน้ำแห้งพร้อมเสียงใบพัดหมุนจากชีนุกทั้ง2เครื่องเรียกให้ลูกเด็กเล็กแดงทั้งหลายเข้ามามุงดูห่างๆด้วยความสนใจค่าที่เกิดมาในชีวิตไม่เคยพบเห็น ฮ.ลำเลียงขนาดยักษ์เช่นนี้มาก่อนแถมยังมาพร้อมกันถึง2เครื่อง นายทหารร่างสันทัดค้อมตัวลงมาจากท้ายเครื่องหลังจอดสนิทก้าวยาวๆตรงมายังกำนันจ้าวไพรแห่งหนองน้ำแห้งกอดกระชับอย่างรักสนิท "พี่ เห็นพี่เมื่อไหร่ผมหายกังวลทุกเรื่องทุกที ยิ่งเรื่องเกี่ยวกับป่าแล้วละก็เหมือนเห็นพระมาโปรดจริงๆ" นายพลแห่งกองทัพไทยกล่าวเสียงกังวาลอย่างมั่นใจสุดขีด  ด้วยเห็นซึ้งถึงศักยภาพในเชิงพรานกระทั่งมนตราอาคมคุณไสยพุทธคุณราวกับพระธุดงค์ชั้นโสดาของกำนันพรานมาแล้ว "หึ!" เสียงแค่นเบาๆแต่บังเอิญกระทบโสตพรานเก่าอย่างไม่ตั้งใจมาจากนายทหารหนุ่มผมเกรียนร่างใหญ่ผิวเข้ม  ซึ่งยืนค่อนไปเฉียงๆทางซ้ายมือของนายพลเชิดวุธ รพินทร์สังเกตุเครื่องแบบและชั้นยศบ่งบองว่านายทหารรุ่นลูกผู้นี้เป็น ตชด.ยศนายร้อยตำรวจเอกหน้าตาบ่งชัดว่ามั่นใจในตนเองสูงมากยิ่งเรื่องในป่าด้วยเช่นกันทำให้อดยิ้มน้อยที่มุมปากด้วยความสมเพชแกมเอ็นดูด้วยเห็นเป็นอดีตสังกัดเดียวกันไม่ได้ "มาตรงเวลาดีนี่ครับท่านนายพล ผมเตรียมสัมภาระเสบียงเกือบเสร็จแล้ว เชิญท่านกับคณะเข้าพักผ่อนดีไหมครับผมเตรียมที่ไว้ให้แล้ว?"   รพินทร์กล่าวนอบน้อมด้วยเห็นว่าต่อหน้า"คนนอก"การสนิทสนมเกินควรกับนายพลรุ่นน้องอาจทำให้เสียการปกครองได้ "เฮ้ย!อะไรพี่ นายพงนายพลอะไรกัน เรียกซะผมขนลุกเลย เราเรียกกันมายังไงไม่ว่าอยู่ต่อหน้าใครผมก็คือ"วุธ"สำหรับพี่กับพี่หญิงและทุกคนที่นี่ตลอดไป แล้วไอ้ท่านแท่นอะไรของพี่น่ะ ขอนะพี่นะถือว่าขอร้องละกันพี่"   นายทหารใหญ่อ้อนวอน "เอาครับ วุธก็วุธ คุณพาคณะของคุณตามผมมาเลยครับส่วนสัมภาระเดี๋ยวค่อยให้คนของผมกับคุณวุธบางคนมาจัดการทีหลัง" อดีตพรานใหญ่หัวเราะกึกๆในลำคอ ก่อนจะก้าวนำหน้าไปยังศูนย์อำนวยการวนอุทยานหนองน้ำแห้ง "สวัสดีครับคุณรพินทร์ ผมร้อยตำรวจเอกชายชาญ มโนฤทธิ์ ทางหน่วยเหนือส่งมาให้เป็นผู้นำทางให้กับคณะของท่านนายพล ถ้ามีอะไรแนะนำรบกวน"กำนัน"ช่วยสั่งสอนด้วยนะครับ บางทีเรื่องผีสางนางไม้ในป่าเนี่ยผมไม่ค่อยมีความรู้ซักเท่าไหร่นัก หึหึ" นายทหารรุ่นลูกผู้เย่อหยิ่งกล่าวแนะนำตนเองอย่างมีเชิง รพินทร์ยิ้มรับพร้อมลอบถอนหายใจอย่างปลงๆ แต่เชิดวุธของขึ้นทันทีกล่าวสวนทันควันอย่างมีอารมณ์ "ชายชาญ!ถึงลูกพี่คุณกับผมจะสนิทกันแค่ไหนแต่นั่นไม่ได้ทำให้คุณมีสิทธิ์ปากพล่อยใส่ใครต่อหน้าผมได้ โดยเฉพาะคนผู้นี้ " รพินทร์ ไพรวัลย์ " ถึงผมจะเป็นลูกคนเดียวของคุณพ่อแต่ผมก็นับเขาเป็นพี่ชายแท้ๆของผม และอีกอย่างหนี่ง คุณไม่ใช่ "ผู้นำทาง" คุณเป็นเพียง "ผู้ช่วยผู้นำทาง" สำหรับคนของพี่ชายผมที่จะมอบหมายมาเท่านั้น เข้าใจที่ผมพูดไหม!" "....เอ่อ ขอประทานโทษครับท่าน กระผมอาจใช้คำพูดผิดไป ใจจริงแล้วแค่อยากหาหัวข้อสนทนาสนุกๆเท่านั้นครับ แต่ยังไงก็ตาม ผมขอประทานโทษมายังคุณรพินทร์ด้วยครับผมไม่ทราบมาก่อนว่าคุณมีความสำคัญกับท่านนายพลขนาดนี้ ส่วนเรื่องนำทางผมยังขอยืนยันครับว่ากระผมเหมาะสมกว่าทุกคนด้วยประการทั้งปวง !ขอท่านนายพลทบทวนคำสั่งด้วยครับท่าน!"   นายทหารหนุ่มตบเท้าวันทยาหัตย์อย่างยืนกราน รพินทร์ยิ้มกว้างอย่างนึกชอบใจในความตรงไปตรงมาอย่างสุดโต่งของนายทหารหนุ่ม ซึ่งลักษณะแบบนี้เหมือนกับเขาครั้งเมื่อดำรงยศ ร.ต.ท.เมื่อก่อนนั่นคือ  "นายเกลียดลูกน้องรัก" ซึ่งไม่ดีกับอนาคตราชการเลย เห็นได้ชัดเจนขึ้นเมื่อรพินทร์เห็นหางคิ้วของเชิดวุธเต้นกระตุกเป็นริ้วๆด้วยความกริ้วอย่างขัดใจ จึงรีบออกตัวขวางทัพทันที "เอาครับ ยังไงก็ตามผมว่าเราไปหารือกันข้างบนดีกว่า ไอ้เรื่องใครนำทางใครผู้ช่วยน่ะมันแค่หัวโขน คุณวุธก็รู้ดีว่าสุดท้ายทุกๆคนนั่นแหละจะต้องให้ความร่วมมือกันเท่าเทียมกันแล้วแต่ใครถนัดอะไร ม่ายงั้นสุดท้ายก็เหลว หึหึหึ หรือคุณวุธว่าไงครับ" นายพลรุ่นน้องหัวเราะก๊ากสวนคำทันที   "พี่ ผมรู้ทันพี่นา เห็นผมคิ้วกระตุกเลยนึกห่วงหมอนี่ใช่ไหม นายรู้ไว้ชายชาญ พี่ผมนี่เดินป่ามาตั้งแต่นายยังเป็นก้อนพลังงานล่องลอยหาภพภูมิไม่ได้เลย แล้วอีกอย่างที่เขากันนายไว้น่ะไม่ใช่อะไรหรอก ตชด.เก่าเห็นใจสีเดียวกันไงละ หึหึ เอา เอา ในป่านี่ผมยกให้พี่หมดเลยไปครับ"   พลางตบไหล่เบาๆเป็นเชิงชวนขึ้นข้างบน   ทันใดเสียงตบเท้าพรึ่บดังตามมาทางเบื้องหลัง รพินทร์เหลียวหลังไปมองเห็นนายทหารหนุ่มผู้ผยองตบเท้าวันทยาหัตย์อีกครั้ง แต่..!   ครั้งนี้เขาทำให้กับรพินทร์ !   กำนันพรานรู้ดีได้จากสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไป ครั้งนี้เต็มไปด้วยความตื้นตันและเคารพหลังจากที่ได้รู้ว่ารพินทร์เองก็เคยอยู่หน่วย ตชด.ที่เขาภาคภูมิใจมาก่อน นั่นหมายความว่ารพินทร์ก็คือรุ่นพี่ ไม่สิ !ต้องเรียกว่ารุ่นพ่อของเขาอย่างแท้จริง! แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:32:10 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10   ห้องประชุมใหญ่ของศูนย์ควบคุมแห่งวนอุทยานแห่งชาติหนองน้ำแห้งทำเอานายพลเชิดวุธถึงกับตะลึงในความทันสมัยเกินคาดสำหรับสถานที่กลางป่าแบบนี้ ห้องที่จุคนได้100คนสบายๆ ติดแอร์คอนดิชั่นเย็นเฉียบ เวทีขนาดย่อมมีโพเดียมสำหรับผู้บรรยาย จอฉายสไลด์ขนาดใหญ่ เพดานด้านบนติดตั้งเครื่องฉายโปรเจ็คเตอร์รุ่นใหม่ ทุกที่นั่งมีไมโครโฟนจิ๋วสำหรับซักถามข้อสงสัย นี่คงเป็นฝีมือใครอื่นไปไม่ได้นอกจากพี่หญิงของเขา ม.ร.ว.ดาริน วราฤทธิ์ หรือ ดารินไพรวัลย์ แน่นอน! "ไงคะ! คุณวุธ มาเร็วดีนี่กำลังร้อนใจอยู่เลย!"   เสียงใสมีอำนาจดังมาจากข้างหลังนายพลหนุ่มใหญ่ซึ่งกำลังยืนเคียงข้างกำนันพรานอยู่ "สวัสดีครับพี่หญิง โอ้โห!20ปีผ่านมานี่ทำอะไรพี่หญิงไม่ได้เลยนะครับ ยังสาวยังสวยไม่เปลี่ยนเลย ว่าแต่..ห้องประชุมนี่คงฝีมือพี่หญิงใช่ไหมครับห้องบัญชาการผมที่กรุงเทพอายไปเลยนะเนี่ย!"   เชิดวุธยอ "แน่ละสิคะ! ขานั้นจะเอาแต่ห้องพัดลม กระดานดำ แล้วก็ตะเบ็งเสียงคุยกันอย่างเดียว บาเบเรี่ยนชัดๆ หึหึหึ! มากันครบหรือยังคะ? จะได้เริ่มสรุปแผนกันซะที" ราชนิกุลสาวรวบรัดพลางมองหน้ายิ้มๆไปยังสามีรักซึ่งทำหน้าปูเลี่ยนๆยิ้มแหยๆอย่างจนแต้มตลอดกาลให้ภรรยาผู้นี้ "อ้อ ครบครับ เดี๋ยวผมแนะนำเรียงตัวเลยนะครับ เอ้า!ทุกคนเชิญมารวมกันทางนี้หน่อย ผมจะแนะนำให้รู้จักกับเจ้าของสถานที่ที่จะอำนวยความช่วยเหลือให้กับพวกเราสำหรับภารกิจครั้งนี้ครับ เชิญๆ"   สิ้นเสียงเชิดวุธ คณะค้นหาและกู้ภัยทั้ง20คนทยอยเดินมารวมกันหน้าเวทีรวมทั้ง ร.ต.อ.หนุ่มผู้เย่อหยิ่งด้วย "นี่!ร.ต.อ.ชายชาญ มโนฤทธิ์ จาก ต.ช.ด.ภาค 2ครับทางหน่วยเหนือส่งมาช่วยในการค้นหาเครื่องที่หาย เชี่ยวชาญการแกะรอยและค้นหาร่องรอยในป่าแถบรอยต่อพม่า พี่รพินทร์คงจำได้แล้ว เอ้า!ชายชาญ นี่พี่สาวผมและ ผ.อ.ของที่นี่ ม.ร.ว.ดาริน ไพรวัลย์ ท่านเป็นทั้งผู้ดูแลที่นี่และสถานีอนามัยอีกด้วย"   เชิดวุธแนะนำ "สวัสดีครับ คุณหญิง!ขอคำแนะนำด้วยครับ"   นายตำรวจหนุ่มตบเท้าทำความเคารพ "คนต่อไป" เชิดวุธผายมือมาทางหญิงสาวร่างสมส่วนแบบนักกีฬาอายุราวๆ25-30ปี รูปหน้าเรียวตากลมโต ริมฝีปากบาง จมูกโด่งพอประมาณผิวค่อนไปทางขาวจัดได้ว่าสวยระดับดาราเลยทีเดียว "แพทย์หญิง ดารินี กมลาศ หัวหน้าทีมแพทย์ในครั้งนี้ครับ" ดารินลืมตากลมโตจ้องไปทางเชิดวุธที่กำลังยิ้มๆสลับกับศัลยแพทย์สาวที่กำลังงงๆกับอาการของหล่อนก่อนจะทักทายตอบ "หึหึหึ อย่าแปลกใจไปเลยนะ บังเอิญชื่อของหนูมาพ้องกับชื่อของฉันน่ะจ๊ะก็เลยเซอร์ไพรส์นิดหน่อย ยินดีที่รู้จักนะจ๊ะ"   ดารินยิ้มให้อย่างเอ็นดู "สวัสดีค่ะ คุณหญิงและท่านกำนัน กรุณาสั่งสอนแนะนำดิฉันด้วยนะคะ ดิฉันได้ยินกิตติศัพท์ของพวกท่านมาแด็กแล้วไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอตัวจริงที่นี่" หญิงสาวพนมมือไหว้นบนอบ ดารินยิ้มพลางหันมาสบตากับสามีอย่างรู้กันในใจ "ส่วนนี่ ร้อยโท จักร เรืองวิทย์ หัวหน้าทีมกู้ภัยครับ" เชิดวุธแนะนำตัวให้กับชายหนุ่มร่างสูงบึกบึนผิวเข้มท่าทางอารมณ์ดี "สวัสดีครับ คุณหญิงและท่านกำนัน เรียกผมว่า จักร ตรงๆเลยนะครับอย่าได้เกรงใจรบกวนสั่งสอนพวกเราด้วยนะครับ"หมวดหนุ่มทำความเคารพพลางยิ้มกว้าง นอกนั้นเชิดวุธทยอยแนะนำลูกทีมแพทย์และทีมกู้ภัยจนครบ ก่อนจะหันมาถามกำนันพราน "จะเริ่มกันเลยไหมครับพี่ ได้ไม่เสียเวลา?" "รอเดี๋ยวครับ คนที่ผมจะมอบหมายให้ไปกับคณะของคุณวุธกำลังจะมาถึงแล้ว คงไม่เกิน5นาที เมื่อซักครู่ ว. มาบอกว่าเข้าเขตศูนย์ควบคุมมาแล้ว จะได้สรุปแผนกันคราวเดียวพร้อมกันไม่ต้องตกลงกันซ้ำสอง"   รพินทร์ออกความเห็น "ตกลงพี่ ผมเองก็อยากเจอหมอนี่เต็มแก่แล้ว อยากรู้ว่าศิษย์เอกพี่นี่จะขนาดไหน จะได้ครึ่งอาจารย์รึเปล่าก็ไม่รู้ ว่าแต่พี่สอนแต่วิชาพรานรึเปล่า วิชาอื่นได้สอนให้ไหม?" ประโยคสุดท้ายเชิดวุธหรี่เสียงลงกระซิบถามรพินทร์ "หึหึหึ รายนี้ผมสอน "หมด" ทุกวิชาครับผมยืนยัน!" กำนันพรานให้ความมั่นใจ เชิดวุธถอนใจยาวก่อนกล่าว "พี่ว่ามายังงี้ผมก็โล่งใจ สัตว์ป่าร้ายแค่ไหนผมว่าพอรับมือกันอยู่ แต่ไอ้อย่างอื่นนี่สิที่ผมนึกถึงทีไรละก็ บรื๋ออออส์ ขนลุกทุกที!" แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:52:44 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11  ร่างสูง2คนเดินก้าวเข้าห้องประชุมอย่างเร่งรีบ สายตาของเชิดวุธกวาดผ่านไปเห็นตาเฒ่าบุญคำจอมทะเล้นเดินคู่มากับชายหนุ่มร่างสูงราวๆ6ฟุต4นิ้ว ผิวแดงคล้ำเนื่องจากกรำแดด ร่างใหญ่บึกบึนวงหน้าคมสันค่อนไปทางยูโรเปี้ยนดวงตากลมโตสีน้ำตาลดูมีสเน่ห์ลึกลับ ผมสีเดียวกับตายาวหยักศกเป็นลอนปรกต้นคอ สวมชุดซาฟารีแขนยาวพับถึงข้อศอก สวมรองเท้าจังเกิ้ลครึ่งแข้งสะพายไรเฟิลหลวมๆที่ไหล่ขวา เดินตรงเข้าหารพินทร์กับดารินอย่างร้อนใจ "คุณพ่อครับ น้องมดเป็นอะไรไปครับ คุณพ่อมีอะไรจะให้ผมทำรีบบอกมาเลยครับ!" ชายหนุ่มกล่าวเสียงเข้มแฝงแวววิตกกังวล รพินทร์ก้าวเข้าไปโอบไหล่ชายหนุ่มรั้งให้เข้ามาใกล้เชิดวุธกับดารินพลางกล่าวเบาๆอย่างรวดเร็ว "ใจเย็น ตาวัลย์ ตอนนี้เรายังไม่ทราบแน่ชัดแต่พอสรุปคร่าวๆได้ว่าเครื่องที่ยัยมดนั่งมาขากลับนี่เกิดหายสาปสูญไป!ร่องรอยสุดท้ายที่ได้ข่าวคือบริเวณนรกดำค่อนไปทางนิทรานครเรากำลังจะออกติดตามพร้อมกับคณะค้นหาของท่านนายพลโทเชิดวุธ ไกรรณยุทธ ที่ยืนอยู่ข้างๆคุณหญิงนั่นแหละ พ่อจะให้เจ้านำทางท่านไปส่วนพ่อจะแยกไปอีกทาง ก่อนอื่นไปทักทายกับท่านก่อนไป" "สวัสดีหลานชาย นี่คงจะเป็นคนนำทางให้ผมที่พี่บอกเอาไว้ใช่ไหมครับ"เชิดวุธทักทายชายหนุ่มก่อนหันไปกล่าวถามรพินทร์ "ใช่ครับ นี่ ไพรวัลย์ อนันตรัย หัวหน้าหน่วยลาดตระเวณของวนอุทยานหนองน้ำแห้งครับ"   อดีตพรานแนะนำ ชายหนุ่มยกมือไหว้นายพลโทแห่งกองทัพบกอย่างนอบน้อมก่อนกล่าว   "สวัสดีครับท่าน เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบครับ ยินดีรับใช้ครับท่าน" "เอ!...อนันตรัย!นี่ลูกชายคุณพี่ไชยยันต์หรอกหรือนี่!ปัดโธ่ พี่นี่แกล้งอมพะนำผมนี่นา นึกว่าใคร เป็นไงหลานชายคุณพ่อคุณแม่สบายดีไหม อาไม่ได้ไปกราบพบมาหลายปีแล้วงานมันรัดตัวเหลือเกินท่านสบายดีกันไหม?"   เชิดวุธกล่าวอย่างยินดี "ขอบคุณครับท่าน คุณพ่อไชยยันต์กับคุณแม่มาเรียตอนนี้ไปเที่ยวแอฟริกาใต้ได้เดือนกว่าแล้วครับ ท่านแข็งแรงดีทั้งคู่กว่าจะกลับก็คงราวๆอีก2-3เดือนโน่นน่ะครับ"   ชายหนุ่มตอบกลับสุภาพ "นี่หลานชาย!เมื่อกี้อาเพิ่งจะขอพ่อรพินทร์ของหลานชายไปคนนึง นี่อาจะขอหลานชายอีกคนละนะ จำเอาไว้ คำว่าท่านแท่นอะไรนายพงนายพลอะไรนั่นน่ะ ไม่เอา!เรียกอาว่า อาวุธ นะตกลงไหม แหมพ่อลูกคู่นี้นี่โขกกันมายังกะเป็นพ่อลูกกันแท้ๆเลยพะผ่าสิ หึหึหึ" เชิดวุธหัวเราะอย่างระอาใจในความช่างถ่อมเนื้อถ่อมตัวของ2พ่อลูกนักเดินป่าระดับพระกาฬทั้งคู่ "ครับคุณอา"   ชายหนุ่มรับคำ ทันใดร่างเพรียวของดารินโผเข้ากอดพร้อมกับร่ำไห้อย่างสุดกลั้นพลางกล่าวสะอื้น "วัลย์ลูกแม่ !ช่วยน้องด้วยนะลูก ช่วยแม่หาน้องให้เจอนะลูก" ชายหนุ่มกอดร่างบางของมารดาทูลหัวอย่างทะนุถนอมกล่าวปลอบโยน "ครับแม่ ผมไม่มีวันปล่อยน้องมดเป็นอะไรไปแน่ๆตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจ ผมจะตามหาน้องมดให้เจอครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วง"   ชายหนุ่มขบกรามกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:55:38 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "พี่แมนนี่ครับ ผมหิวแล้วครับพี่เราจะกินอาหารเย็นกันได้หรือยังครับ?" เดวิดเดินพลางถามพลางอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เกือบชั่วโมงเต็มที่หญิงสาวจูงเด็กน้อยเดินห่างจากบริเวณที่เครื่องตกเพื่อหาแหล่งที่พักสำหรับคืนนี้ "อดทนหน่อยนะเดวิด พี่กำลังจะพาเดวิดเดินกลับไปตรงที่เราตกลงมาครั้งแรกนั่นแหละจ๊ะ ตรงนั้นมีถ้ำพออาศัยหลบน้ำค้างได้และยังช่วยบังลมหนาวอีกต่างหาก"   หญิงสาวปลอบ "อ้าว เหรอครับ แล้วทำไมตอนขาไปไม่เห็นเหนื่อยขนาดนี้เลยนี่ครับพี่แมนนี่?"   เดวิดแย้งอย่างโอดครวญ "หึหึหึ แน่ละสิจ๊ะ ขาไปเราเดินลงเขามันก็เลยไม่เหนื่อย ขากลับเดินขึ้นเขามันก็ต้องเหนื่อยมากกว่าเป็นธรรมดาไงล่ะ แข็งใจหน่อยนะเดวิด นั่นไงละ เห็นปากถ้ำไกลๆแล้วไง" หนูน้อยเงยหน้ามองตามปลายนิ้วเริ่มยิ้มอย่างมีกำลังใจ หญิงสาวกล่าวต่ออย่างชวนคุย "รู้ไหม ลูกผู้ชายน่ะ ต้องเข้มแข็งอดทนนะจ๊ะ อย่างพี่ชายของพี่ไง เขาเก่งมากเลยนะจ๊ะเดินป่าทั้งวันไม่เหน็ดเหนื่อย แถมเดินเร็วจี๋เลยพี่เองก็เดินป่ามานานยังไม่เคยเดินตามทันเลยนะ" "เหรอครับพี่แมนนี่ พี่ชายของพี่แมนนี่เขาจะมาตามหาเราไหมครับ?"   เด็กน้อยซัก "แน่นอนจ๊ะ พี่ชายของพี่ไม่มีทางทิ้งพี่ไว้กลางป่าแบบนี้แน่นอน อีกไม่นานเขาจะต้องตามหาเราจนเจอพี่มั่นใจ!" มณีมรกตกล่าวส่วนในใจคิดถึงพี่ชายต่างบิดามารดาอย่างแรงกล้า "พี่วัลย์คะ พี่วัลย์จะรู้ไหมหนอว่าน้องมดของพี่กำลังลำบากอยู่กลางป่าลึก ถ้ารู้แล้วจะมาตามหาไหม?" หล่อนนึกในใจพลางลอบกรีดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว   ถ้ำขนาดเล็กเว้าเข้าไปในเชิงเขาเล็กน้อยเพียง5-6เมตรเท่านั้น ไม่มีร่องรอยสัตว์ใดๆอาศัยอยู่ มณีมรกตจัดเตรียมสัมภาระต่างๆที่จำเป็นพร้อมกับเปิดอาหารกระป๋องให้กับเด็กน้อยเดวิดซึ่งกำลังหิวโหย สำหรับหล่อนยังไม่รู้สึกหิวเลยซักนิดอาจจะเป็นเพราะความตึงเครียดของประสาทกดดันหล่อนจนลืมมันไปก็เป็นได้   การก่อกองไฟสำหรับหล่อนไม่ใช่ปัญหาเลยยิ่งมีไฟแช็คซิปโปติดมาแบบนี้ด้วยแล้วละก็ แถมยังมีกิ่งไม้แห้งจำนวนมากซึ่งหล่อนรวบรวมมาไว้ในถ้ำสำหรับคืนนี้อย่างเหลือเฟือ เดวิดนั่งมองดูหญิงสาวทำงานต่างๆอย่างคล่องแคล่วจนอดนึกชื่นชมหล่อนในใจมิได้ " พี่แมนนี่เก่งจริงๆเราไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่จะก่อกองไฟจัดเตรียมทุกอย่างได้คล่องขนาดนี้มาก่อน พ่อเราตอนพาไปตั้งแคมป์ไฟยังไม่คล่องแคล่วขนาดนี้เลย แถมพี่แมนนี่ยังสวยมากอีกด้วยนะ พี่แมนนี่บอกว่ามีพี่ชายนี่นา พี่ชายพี่แมนนี่จะเก่งขนาดไหนหนออยากรู้จังเลย" เด็กน้อยคิดในใจไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งได้ยินเสียงหญิงสาวร้องถาม " เดวิด อิ่มไหมจ๊ะ? ยังมีอีกเยอะนะถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวพี่จะเปิดให้อีก?"   มณีมรกตถามอย่างเอาใจใส่ทำให้เด็กน้อยรู้สึกได้ถึงความห่วงใยและอบอุ่นใจเมื่ออยู่ในป่าลึกแบบนี้ " อิ่มแล้วครับพี่แมนนี่ พี่ให้ผมช่วยไหมครับ ผมก่อกองไฟได้นะครับ พ่อเคยสอนผมตอนไปตั้งแคมป์ในป่าน่ะครับ"   เด็กน้อยเสนอตัวช่วย "หึหึหึ ไม่ต้องหรอกจ๊ะ เสร็จแล้วล่ะ นี่ก็จะมืดแล้วอากาศจะเริ่มเย็นลงเรื่อยๆเดวิดหนาวไหม?" พลางมองไปที่เด็กน้อยซึ่งสวมกางเกงยีนส์ขายาวเสื้อยืดแขนสั้นคลุมด้วยแจ็คเก็ตหนาพอให้ความอบอุ่นได้ดีพอสมควรก็นึกโปร่งใจไปได้มาก "ไม่เลยครับพี่ ผมชินกับอากาศหนาวอยู่แล้วครับสบายมาก"   เด็กน้อยตอบยิ้มๆ ก่อนจะขยับตัวมานั่งใกล้ๆหล่อนพลางถาม "พี่ครับทำไมพี่ไปก่อไฟที่ปากถ้ำแบบนั้นละครับ ก่อในถ้ำน่าจะอุ่นกว่านี่นา?" "ถ้าเราก่อในถ้ำแล้วควันไฟจะไปทางไหนเอ่ย ? ลองทายซิ?"   มณีมรกตถามยิ้มๆ "แหะๆๆ ผมนี่โง่จังเลยเนอะ แล้วคืนนี้เราจะก่อไว้ทั้งคืนไหมครับพี่?"   เด็กน้อยถามไปเรื่อยตามประสาเด็กทั่วไป "ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละจ๊ะ เรายังไม่รู้ว่าป่าแถบนี้มีสัตว์ร้ายอะไรบ้างเลย ต้องปลอดภัยไว้ก่อน" เด็กน้อยได้ยินหญิงสาวกล่าวจบก็ห่อตัวลงเบียดหญิงสาวก่อนมองไปบริเวณนอกถ้ำโดยรอบอย่างหวาดๆพลางถาม "พี่แมนนี่ว่าจะมีผีมาหลอกเราไหมครับ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยครับ มันเงียบเกินไปแถมยังเย็นแบบแปลกๆด้วยครับพี่" "หึหึหึ เป็นยังไงจ๊ะเย็นแบบแปลกๆที่ว่าน่ะ หืม?" "ก็มันไม่เย็นแบบสดชื่นมีลมพัด ฟิ้วๆไงครับพี่ มันเย็นแบบห้องฟรีสน่ะครับ เย็นแบบ เอ่อ แบบห้องดับจิตน่ะครับพี่!"   เด็กน้อยเริ่มใจเสียไปกับบรรยากาศในป่าตอนกลางคืนที่ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน เด็กหรือผู้ใหญ่ ลงได้สัมผัสเป็นครั้งแรกเข้าละก็อย่างน้อยต้องมีอาการทุกคนไม่ว่ามากหรือน้อย หญิงสาวดึงเด็กน้อยมากอดกระชับแนบอกก่อนปลอบโยนให้กำลังใจ "ในป่ามันก็แบบนี้แหละจ๊ะเดวิด พี่เองตอนนอนในป่าครั้งแรกก็กลัวเหมือนกัน แต่คุณพ่อพี่สอนคาถาศักดิ์สิทธิ์เอาไว้พี่เลยหายกลัวเลยล่ะ" "จริงหรือครับงั้นพี่สอนผมด้วยสิครับ ผมว่า.....ผมเริ่มกลัวแล้วละครับพี่" เด็กน้อยสารภาพ   ทันใดก่อนที่หญิงสาวจะกล่าวอะไรกับเด็กน้อย เสียงแสกสากแผ่วเบาดังมาจากปากถ้ำห่างไปเล็กน้อย หญิงสาวกระชับปืนพกในมือพลางกวาดรวบเด็กน้อยไปไว้ข้างหลังอย่างระวังภัย กระซิบแผ่วเบา "นิ่งไว้นะเดวิด อยู่ข้างหลังพี่อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวพี่ยังไม่เห็นว่าเป็นตัวอะไร!" เด็กน้อยเอามือปิดปากตัวเองหน้าซีดห่อตัวอยู่ด้านหลังหญิงสาวอย่างหวาดกลัว อึดใจใหญ่เจ้าของเสียงเริ่มโผล่บางส่วนของร่างกายออกมาให้หญิงสาวเห็นชัดตา แม้จะเป็นเพียงส่วนสะโพกเท่านั้น!! แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:59:58 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13  ส่วนบั้นท้ายของคชสารขนาดภูเขาย่อมๆกำลังเดินถอยหลังช้าๆมาทางปากถ้ำ ปลายหางกุดสั้นโบกไปมา หญิงสาวถึงกับสะท้านทั้งร่างขยับเท้าจะถลาออกไป " แปร็นนนนนนนนนนนนนนนนนน!"   ฉับพลันเสียงโกญจนารถลั่นสะท้านป่าของคชสารยักษ์ยับยั้งการเข้าหาของหญิงสาวเอาไว้ "อ๊าววว...ฮึ่มมมมมมมมมมมมมม!"   เสียงคำรามสนั่นไม่แพ้ช้างใหญ่ดังมาจากทิศเดียวกัน หญิงสาวกอดกระชับเด็กน้อยแนบอกกล่าวเบาๆ " นิ่งไว้นะจ๊ะเดวิด พี่ชายคนโตของพี่มาช่วยเราทันเวลาพอดีเชียวละ ไม่ต้องกลัว" " เอ่อ...พี่แมนี่หมายความว่ายังไงครับ พี่ชายคนที่พี่เล่าให้ฟังเมื่อกี้นี้เหรือครับ"   เด็กน้อยถามซื่อๆ " หึหึหึ ไม่ใช่จ๊ะ นั่นนะพี่คนกลาง คนนี้เป็นพี่คนโตจ๊ะ ชื่อพี่ด้วน!สังเกตุตรงหางสิจ๊ะ หางของพี่ด้วนจะกุดสั้นแบบนั้นแหละ นี่คงจะตามมาหาพี่พอดีเห็นเจ้าโคร่งมาด้อมๆมองๆเราก็เลยส่งเสียงไล่น่ะ" " พี่ชายพี่แมนี่....เป็นช้างเหรอครับ!" " หึหึหึหึ ใช่จ๊ะ คุณแม่พี่รักเขามากก็เลยรับเป็นลูกก่อนพี่จะเกิดซะอีก ก็เท่ากับเขาเป็นพี่ชายพี่ไงล่ะถูกไหม"   หญิงสาวกล่าวยิ้มๆ " อิมพอสสิเบิ้ล! แล้วพี่ชายพี่เขารู้ได้ไงครับว่าเราจะมาติดอยู่กลางป่าแบบนี้น่ะครับ"    เด็กน้อยงงงวย " พี่ด้วนน่ะเขามีฌาณวิเศษนะ ตอนคุณพ่อพี่หายไปในป่า ก็ได้พี่ด้วนนี่แหละพาคุณแม่พี่ตามไปจนเจอเลยนะ นี่ก็คงรู้ว่าจะเกิดเรื่องกับพี่เลยมาป้วนเปี้ยนรออยู่แถวนี้ มิน่าล่ะคุณแม่พี่โทรมาบอกพี่เมื่ออาทิตย์ก่อนว่าพี่ด้วนหายไปไหนไม่รู้ ที่แท้ก็มารอพี่อยู่นี่เอง โถ พี่ด้วนของมด" หญิงสาวรำพึงอย่างรักสนิทเสมอพี่ชายแท้ๆ สิ้นคำเสียงการต่อสู้ปานป่าถล่มดังมาจากปากถ้ำ หล่อนรีบถลาออกไปพร้อมกับกระชากข้อมือเด็กน้อยตามมาด้วย ภาพที่เห็นทำให้หล่อนบันดาลโทสะจนหน้าแดงก่ำ !   เสือโคร่งขนาดลูกม้าเทศ 3 ตัว!รุมล้อมพี่ด้วนของหล่อนไว้พลางผลัดกันลอบจู่โจมอย่างเจ้าเล่ห์ ขาหลังของพญาคชสารชโลมไปด้วยเลือด ทันใดเสียงคำรามสนั่นจากเจ้าโคร่งตัวใหญ่สุดพร้อมกับกระโจนเข้าด้านขวาของช้างใหญ่ ไวเท่าความคิดหญิงสาวกระชาก ซิก แมกนั่มประทับสองมือลั่นกระสุนแบบไม่ต้องเล็ง ด้วยระยะเพียง7-8เมตรแค่นี้ มือหล่อนเที่ยงพอๆกับบิดาของหล่อนทีเดียว " กร้วมมมมม.......พลั่ก!"   แรงจากกระสุนขนาด 9 มม.เจาะร้อยขมับซ้ายทะลุขวาส่งผลให้เจ้าโคร่งใหญ่ร่วงกองลงกับพื้นทันที! "แปร๊นนนนนนนนนนนนนนนน"   เจ้าด้วนคว้างวงไปกลางลำตัวของเจ้าตัวที่กำลังเอาเถิดเอาล่อตรงหน้าได้ ร่างของเสือเคราะร้ายก็ลอยละลิ่วตกเหวลึกไปท่ามกลางเสียงคำรามก้องไปทั้งหุบเหว เจ้าตัวสุดท้ายด้านหลังกระโจนจากก้อนหินใหญ่ขนาดท่ามหัวคนใส่คชสารยักษ์ในจังหวะเผลอกรงเล็บตะกุยไปบนหลังเจ้าด้วนจนเลือดทะลักเป็นลิ่มๆ   หญิงสาวละล้าละลังไม่กล้าเหนี่ยวไกเนื่องด้วยเป้าหมายคือเจ้าเสือโคร่งนั้นใกล้กับสันหลังของเจ้าด้วนเกินไป เหงื่อผุดซึมตามไรผมของหล่อนอย่างกระวนกระวาย ทันใดงวงยักษ์ของเจ้าด้วนตวัดกลับหลังคว้าเจ้าโคร่งไว้ได้พร้อมกับเหวี่ยงฟาดอย่างรุนแรงกระแทกพื้นฝุ่นกระจาย!   เจ้าด้วนร้องเสียงลั่นอย่างโมโหสุดขีดวิ่งถลาตามไปกระทืบเจ้าเสือจอมฉวยโอกาสไม่ยั้ง! จนฝุ่นเริ่มจางลงมณีมรกตเห็นร่างตระหง่านของเจ้าด้วนยืนเลือดโทรมตัวหันมาหาหล่อนร้องเสียง แอ๊ะๆๆ น้ำตาไหลพราก! แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 13:06:32 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 00:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 "พี่ด้วน!" มณีมรกตร้องเรียกวิ่งถลาเข้าหา คชสารแสนรู้สองมือโอบรัดงวงใหญ่น้ำตาไหลอาบแก้ม " พี่ด้วนจ๋า !เจ็บไหม พี่ด้วนมาตามมดใช่ไหม โถ!ดูสิเลือดเต็มไปหมดเลย เดี๋ยวมดทำแผลให้นะจ๊ะพี่ด้วน"   หญิงสาวกล่าวอย่างเวทนา " แอ๊ออออออออ" เจ้าด้วนร้องเสียงยาวหันหัวขนาดใหญ่ไปทางเด็กน้อยเดวิดที่กำลังยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ ราวกับจะถามว่าเจ้าตัวน้อยนั่นเป็นใคร? "อ๋อ หึหึหึหึ โทษทีจ๊ะพี่ด้วน มดลืมแนะนำไป เอ้าเดวิดจ๊ะ มานี่สินี่ไง พี่ด้วน พี่ชายคนโตของพี่ที่เล่าให้ฟังไงละ" หญิงสาวกล่าวพร้อมกวักมือเรียกเด็กน้อย ทันใดเจ้าด้วนก้าวช้าๆไปยังเดวิด ทำเอาหนูน้อยเดวิดเริ่มถอยหลังช้าๆอย่างเกรงๆ " ไม่ต้องกลัวจ๊ะเดวิด พี่ด้วนเขาใจดี เขาแค่อยากทักทายเดวิดน่ะจ๊ะ นิ่งๆไว้ก่อนนะจ๊ะ"   หญิงสาวกำชับ คชสารแสนรู้ยื่นงวงช้าๆไปตรงหน้าเดวิด เด็กน้อยนิ่งตะลึงอยู่ไม่กระดิกตัว " ขอเช็คแฮนด์จ๊ะเดวิด "   หญิงสาวกลั้นหัวเราะหน้าแดง " คะ ครับ จับได้ใช่ไหมครับพี่แมนี่ เอ่อ...เขา ไม่เหยียบผมใช่ไหมครับ?"   เด็กน้อยกล่าวพลางมองไปยังซากเนื้อคลุกฝุ่นกองโตที่ก่อนหน้านี้ยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเสือโคร่งอยู่! " ได้สิจ๊ะ ไม่ต้องกลัวหรอก"   หญิงสาวให้ความมั่นใจ   เด็กน้อยยื่นมือช้าๆไปแตะปลายงวงช้างใหญ่อย่างกลัวๆ เจ้าด้วนรัดปลายงวงเบาๆกระชับข้อมือเด็กน้อยพร้อมกับยกขึ้นๆลงๆเบาๆส่งเสียงแอ๊ๆๆราวกับกำลังกล่าวทักทายก็มิปาน! เด็กน้อยเดวิดถึงกับหัวเราะเสียงดังจนหน้าแดงยื่นอีมือที่เหลือไปโอบงวงเจ้าด้วนไว้ เจ้าด้วนใช้งวงโอบรัดตัวเด็กน้อยไว้ราวกับจะกอดไว้แนบอก " พี่แมนี่ครับ! ผมชอบพี่ชายพี่มากเลยครับ เขาน่ารักแล้วก็ใจดีมากๆเลยครับพี่"เด็กน้อยกล่าวเสียงใส   อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณหลังจากทำแผลให้เจ้าด้วนจนเรียบร้อยดีแล้ว หญิงสาวกับเด็กน้อยนั่งหลบลมหนาวในเวิ้งถ้ำด้วยความอุ่นใจมากกว่าเดิมที่ได้พญาคชสารนอนขวางปากถ้ำเป็นเกราะคุ้มภัยให้ เด็กน้อยเดวิดมักจะเดินไปลูบคลำเจ้าด้วนเป็นระยะๆอย่างรักใคร่และค่าที่เกิดมาในชีวิตไม่เคยมีโอกาสได้เห็นช้างที่ไหนจะแสนรู้และเก่งกาจเหมือนฮีโร่ในการ์ตูนที่เขาชื่นชอบตามประสาเด็ก " พี่แมนนี่ครับ พี่บอกว่าพี่ด้วนเคยช่วยคุณแม่พี่ตามหาคุณพ่อที่หายไปในป่าใช่ไหมครับ? เล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ ผมอยากรู้ครับ?"เด็กน้อยขอร้องด้วยความอยากรู้ " ได้สิจ๊ะเดวิด เอ้า มานั่งในถ้ำข้างๆพี่นี่ก่อนมา เอาละ เริ่มจากตอนไหนดีล่ะ?..อืม เอาเป็นว่าต้องบอกกันก่อนว่า เมื่อก่อนที่พี่จะเกิดนะ คุณพ่อพี่เคยเป็นนายพรานใหญ่และมีชื่อเสียงมากในป่าแถบนี้ ใครๆก็รู้จักท่านไม่ว่าจะเป็นคนป่าคนดอย หรือแม้กระทั่งนิตยสารไรเฟิลต่างประเทศยังเคยลงเรื่องราวการผจญภัยหาขุมเพชรพระอุมาของคุณพ่อกับคุณแม่และบรรดาคุณลุงของพี่ทั้งหลายคนเลยนะรู้ไหม?"   หญิงสาวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ " ว้าวววว! งั้นคุณพ่อพี่ก็คือ รพินทร์ ไพรวัลย์ ใช่ไหมครับ!เยี่ยมไปเลย คุณพ่อพี่นี่เป็นพรานที่เก่งที่สุดในโลกเลยนะครับผมว่า!" เด็กน้อยตาลุกด้วยความตื่นเต้น ครานี้ถึงคราวหญิงสาวงงงวยบ้าง "แล้วเดวิดรู้จักคุณพ่อพี่ได้ไงกันละเนี่ย?" " พี่ไม่รู้จักคุณลุงผมหรือครับ ลุงผมกับคุณพ่อของพี่เป็นเพื่อนร่วมตายกันมาเลยนะครับ เขาชื่อ บ๊อบ สแตนลี่ย์ ไงครับ!" หญิงสาวตบหน้าผากตัวเอง ร้องอุทาน " ว้า!พี่นี่สะเพร่าจริง เดวิด สแตนลี่ย์.... บ๊อบ สแตนลี่ย์...ทำไมไม่เอะใจแต่แรกนะเนี่ย ดีจริง อย่างนี้เราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันเลยนะนี่ มาเป็นน้องชายพี่ไหมจ๊ะเดวิด พี่อยากมีน้องชายน่ารักๆอย่างเดวิดมานานแล้วนะ?" " ดีสิครับพี่แมนนี่ ผมรักพี่แมนนี่ พี่แมนนี่เก่งแล้วก็ใจดีมากด้วย" เด็กน้อยโดดกอดหญิงสาวแน่น มณีมรกตลูบเส้นผมเด็กน้อยเบาๆอย่างรักสนิทกล่าวต่อ " ลุงบ๊อบท่านเคยมาเที่ยวที่อุทยานเป็นประจำทุกปีเลย บางปีก็มากับลุงคีธด้วยนะ ท่านน่ารักมากคุยเก่งด้วย ท่านเคยติวหนังสือให้พี่ด้วยละรู้ไหม?"   !! แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 13:10:08 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:00:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15   อากาศเริ่มเย็นยะเยือกลง ภายในบริเวณศูนย์อำนวยการวนอุทยานหนองน้ำแห้งคลาคล่ำไปด้วยผู้คนจำนวนมาก ต่างคนสาละวนอยู่กับการจัดเตรียมสัมภาระจำเป็นสำหรับการออกค้นหาและกู้ภัย   ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนอัดบุหรี่อย่างหนักหน่วงอยู่ในมุมมืดเหม่อมองไปในบริเวณที่กำลังทำงานกันอยู่ดวงตาฉายแววกังวลถึงน้องสาวแสนรักอย่างชัดเจน พลันรู้สึกได้ถึงการมาของบางคนทำให้เขาหันหน้าไปพบกับแพทย์หญิงคนสวยประจำคณะค้นหากำลังเดินมาช้าๆทางเบื้องหลังก่อนส่งเสียงทักอย่างเป็นมิตร " คุณหมอมีธุระอะไรจะใช้ผมเหรอครับ?" หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบกลับ   " เอ่อ..ทานโทษนะคะดิฉันไม่รู้ว่ามีคนอยู่ตรงนี้ พอดีกำลังเดินหาท่านกำนันอยู่นะค่ะ มีธุระจะเรียนถามบางเรื่องค่ะ อืม...คุณ..ไพรวัลย์ ใช่ไหมคะ?" หญิงสาวไม่แน่ใจ ร่างสูงเดินออกมาจากมุมมืดยิ้มให้อย่างอ่อนโยนจนหญิงสาวหวิวในหัวใจ หล่อนไม่เคยพบชายใดที่จะดูสมกับเป็นชายเท่าคนๆนี้มาก่อนความรู้สึกสนิทสนมจากรอยยิ้มอ่อนโยน ความรู้สึกอยากพึ่งพาจากบุคลิกอันกร้าวแกร่ง และความสงสารจากอาการห่วงหาน้องสาวของเขา ทำให้หล่อนไม่กล้าพาตัวเองเข้าใกล้เขานัก ...กลัว?หล่อนเคยถามตัวเอง "อ๋อ คุณพ่อคุยอยู่กับผมเมื่อครู่นี้ครับ ตอนนี้แยกไปจัดเตรียมสัมภาระให้คณะของพวกคุณหมออยู่ เอ่อ..คุณหมอจะสอบถามอะไรหรือครับเผ่อว่าผมจะพอช่วยได้?" หญิงสาวระงับความคิดก่อนตอบกลับ " ไม่มีอะไรมากหรอกคะ แค่อยากถามว่าพวกเราหลายคนไม่มีอาวุธป้องกันตัวเลยนอกจากมีดพกเล่มเล็กๆ ไม่ทราบว่าเราควรจะต้องมีอาวุธประจำตัวกันไหมในป่าแบบนี้? แล้วขออะไรอย่างได้ไหมคะ?"   ดาริณียิ้ม " ครับ?" " กรุณาเรียกชื่อฉันตรงๆได้ไหมคะ เรียกคุณหมอแล้ว...เอ่อ มันดูแก่น่ะค่ะ ดิฉันไม่ค่อยชอบน่ะ" หญิงสาวยิ้มเขินๆ ส่วนชายหนุ่มปล่อยก๊ากอย่างลืมตัว หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแวบหนึ่งอย่างลืมตัว นึกในใจ "คนอะไรกัน บทจะขรึมก็ขรึมซะกลัวใจ บทจะอารมณ์ดีก็หัวร่อซะเต็มเสียงเชียว" คิดไปคิดมาหมอสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินหัวหน้าหน่วยลาดตระเวณแว่วถาม "คุณหมอครับ เป็นอะไรไปครับ?มีอะไรติดหน้าผมอยู่รึเปล่าครับ?" "..........." "คุณหมอครับ เป็นอะ.....อ๋อ โอเคครับ คุณดาริณีครับเป็นอะไรไปครับเห็นเหม่อๆไป"   ไพรวัลย์ถามยิ้มๆอย่างนึกถูกชะตากับหญิงสาวอยู่ครามครัน "หึหึหึ แหม รู้ตัวเร็วดีนี่คะ ไม่มีอะไรหรอกคะ เห็นเวลาคุณหัวเราะแล้วมันทำให้คนอื่นอารมฌ์ดีตามไปด้วยเลยนะคะ"   ดาริณีตอบแววตาแฝงความหมาย แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 13:03:35 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "ไพร6เรียกศูนย์!ย้ำ ไพร6เรียกศูนย์!ด่วน ทราบเปลี่ยน!" เสียงวิทยุลั่นที่ข้างเอวของไพรวัลย์ วิทยุของรพินทร์นั่นเอง กำนันพรานฝากไว้กับเขาก่อนจะแยกไปเมื่อครู่ "ไพร6นี่ไพร1 ศูนย์อยู่ใกล้ๆกันนี่เอง มีอะไรด่วนว่ามาเลยเปลี่ยน!"   ชายหนุ่มกรอกเสียงตอบไป หญิงสาวลืมตาโตฟังอย่างสนใจ "พบรอยเท้าไอ้ใหญ่ตรงแอ่งฟ้าร้องห่างจากศูนย์ราว2กิโลเมตร รอยมุ่งหน้าไปที่ศูนย์ แจ้งให้ทราบเลิกกัน" ไพรวัลย์เสียบวิทยุกลับเอวขบคิดชั่วครู่แล้วชวนหญิงสาวไปหารพินทร์ด้วยกัน "ไปครับดาริณี ผมจะไปหาคุณพ่อแจ้งเรื่องนี้ให้ท่านทราบส่วนคุณมีธุระอะไรจะถามท่านก็ตามสบายเลยครับ"   ชายหนุ่มพยักหน้าชวนพร้อมกับเดินนำทาง "คุณไพรวัลย์คะ มีเรื่องอะไรด่วนรึเปล่า?แล้วไอ้ใหญ่นี่คืออะไรหรือคะ?" "อ๋อ!ไอ้ใหญ่เหรอครับ เสือน่ะครับ เสือโคร่งแก่มากแล้วละครับแต่มันร้ายตัวก็ใหญ่สมชื่อคุณพ่อตามมันมานานแล้ว ไอ้นี่ไม่ไหวเกเรผิดธรรมชาติ!" "เอ๋?ยังไงคะที่ว่าผิดธรรมชาติน่ะ?"   ดาริณีฉงน "ตามปกติแล้วเสือมักจะล่าเพื่อเป็นอาหารหรือป้องกันตัวเท่านั้นน่ะครับ แต่ไอ้นี่มันเหมือนปิศาจ!มันฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่โชคร้ายเจอกับมัน แต่มันกินเป็นอาหารแค่ประมาณ 10%เท่านั้นที่เหลือมันฆ่าแล้วก็รื้อเครื่องในกระจุยกระจายกองเอาไว้แต่มันไม่กินน่ะครับ ร้ายไหมล่ะ!" จบคำหญิงสาวขนลุกซู่   "แล้วมันเคย..เอ่อ...กินคนไหมคะ?" "หึหึหึ คนเหรอครับ นั่นน่ะอาหารหลักของมันเลยละครับ! ชาวบ้านที่หาของป่าแถบนี้เสร็จมันไปเกือบ 10 คนแล้วครับ!" "หา!แล้วกำนันท่านไม่จัดการมันล่ะคะ?" "มันเหมือนปิศาจอย่างที่ว่ามาน่ะครับ พอมันฆ่าทีมันก็จะออกนอกพื้นที่ไปไกลลิบเป็นเดือนๆเลย จะมารู้อีกทีก็เจออีกศพนั่นละครับ รอยเท้ามันก็ตามยาก หลายหน่วยเคยเจอมันล่อให้ไปฉะกับกระทิงบ้าง โขลงช้างบ้าง โอยสารพัดเล่ห์ครับไอ้นี่ ครวนี้มาแปลกมาเอาเถิดเอาล่ออยู่ใกล้ๆจมูกเลย เอาละเจอคุณพ่อแล้วครับ" ชายหนุ่มโบกมือเรียกรพินทร์พลางเดินเข้าหา หลังจากแจ้งเรื่องให้ทราบแล้วรพินทร์หันมากล่าวสั้นๆ "วัลย์เอาตาคำไปด้วยนะ เจอมันก็เก็บซะเอาไว้ไม่ได้แล้ว แต่ถ้าเห็นว่าเหมือนคราวก่อนๆหรือมันจะเลยเถิดไปก็ปล่อยมันไว้ก่อนเรามีภารกิจที่สำคัญกว่าจำไว้!" "ครับ คุณพ่อ"   ชายหนุ่มรับคำสั้นๆหันหลังก้าวพรวดออกไปทันที แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:49:04 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 17  ขณะที่มณีมรกตกับเดวิดกำลังสนทนากันอย่างเพลิดเพลินส่วนเจ้าด้วนก็นอนเฝ้าอยู่ปากถ้ำ ภายใต้ความมืดมิดเงียบสงัดบริเวณนอกถ้ำมีสายตาชั่วร้ายจับจ้องสังเกตความเป็นไปทุกชนิดราวกับเฝ้ารอจังหวะเหมาะอยู่ รอยยิ้มมุมปากเผยเห็นฟันขาวราวมุกแต่อาบไปด้วยความชิงชังคุ่มแค้นร่างสูงยืนขึ้นช้าๆเงียบกริบหันหลังเดินจากไปท่ามกลางความมืด ร่างนั้นดำเนินไปในราวป่าราวกับภูติผี ไร้เสียงให้สำเหนียก ไร้วี่แววให้รู้ตัว จนมาถึงถ้ำใหญ่อีกแห่งห่างจากถ้ำน้อยที่หญิงสาวกับเด็กน้อยพักพิงอยู่ราว5-6 กิโลเมตร รอยยิ้มชั่วร้ายเผยออีกครั้งพร้อมกับมนต์โบราณสำเนียงยะเยือกดังขึ้นเรื่อยๆยาวนานจนก้องไปทั้งคูหา พื้นดินภายในถ้ำเริ่มสั่นไหว เศษหินร่วงพรู  ร่างนับร้อยที่ยืนสงบอยู่เริ่มขยับตามอักขระแห่งมนตราแม้จะเป็นร่างที่ไม่สมบูรณ์ แต่นั่นกลับยิ่งสร้างความวิกลวิการน่าสะพรึงยิ่งนักราวกับอสูรกายในนรกภูมิ มนต์โบราณดังต่อเนื่องราวกับมีกระแสพลังบงการร่างอสูรนับร้อยนั้นให้ทำตาม ผีดิบนับร้อยเริ่มเดินช้าๆออกจากรังขุมนรกไปยังตำแหน่งที่เจ้าของมนตราต้องการ ทิศทางนั้นมุ่งไปยังถ้ำน้อยที่หญิงสาวกับเด็กน้อยเดวิดคิดว่าปลอดภัยดีพอแล้วสำหรับคืนนี้     จอมมนตรายืนตระหง่านใช้สายตาส่งผีดิบในบงการกล่าวพึมพำ " นางเอย!ขอเจ้าจงทำใจเสียเถิดที่บังเอิญเป็นบุตรีแห่งอัคนีรุทร์กับจิตรางคนางค์!บัดนี้หน้าที่ของเจ้าในฐานะเหยื่อล่อได้เสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว ต่อจากนี้เจ้าได้กลายมาเป็นเครื่องสังเวยแรกสำหรับความแค้นแห่งข้า!เมื่อมันทั้งสองมาถึงที่นี่มันจะได้พบกับสภาพร่างอันเละเทะแหลกเหลวของเจ้า ดวงใจของพวกมันย่อมตกอยู่ในสภาพดุจเดียวกันเป็นแน่แท้ แต่นี่เพียงแค่บทเริ่มต้นเท่านั้น ความต่อๆไป ข้าจะสนองคืนให้แก่เจ้าอย่างถมทับทวีคูณเลยทีเดียว หึหึหึ" ร่างมารขบกรามจนหน้าผากโปนเหมือนความแค้นนับกัลป์จะประทุออกมา ----------------------------------------------------------------------------- "คุณพ่อของพี่แมนนี่ทำไมถึงได้เก่งกว่าพรานคนอื่นๆเหรอครับ?ผมเคยได้ยินลุงบ็อบเล่าว่าเข็มฉีดยาแทงคุณพ่อของพี่ไม่เข้าถ้าหากคุณพ่อพี่ไม่ยินยอม ขนาดตกเหวลึกยังไม่มีแผลเลยซักนิด แถมยังอยู่กลางกองไฟป่าโดยไม่ได้รับอันตรายเลยด้วย!มัน....ค่อนข้างจะเหลือเชื่อนะครับ คุณพ่อผมเคยแอบกระซิบกับผมว่าลุงบ็อบแกคงจะเล่านิทานหลอกผม แต่ผม...ไม่รู้สิครับพี่แมนนี่ช่วยบอกทีสิครับว่าที่ลุงผมเล่ามานี่มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมครับ?" เด็กน้อยวิงวอน มณีมรกตยิ้มเล็กน้อยหลับตาสงบจิตชั่วครู่ก่อนจะเอื้อมมือเข้ากลางกองไฟที่ก่อไว้เบื้องหน้า เด็กน้อยอ้าปากหวอ มือเรียวงามนั้นผ่านเปลวไฟร้อนแรงเข้าไปหยิบฟืนที่ร้อนแดงอย่างหน้าตาเฉย ชูให้เด็กน้อยดูก่อนจะโยนกลับเข้ากองไฟตามเดิม เดวิดตะลึงเพริดพูดอะไรไม่ออก "เห็นไหมจ๊ะว่าไม่ใช่นิทานหลอกเด็ก พี่เองก็พอมีวิชาทางนี้อยู่บ้างแม้จะไม่เท่าคุณพ่อพี่ก็ตาม เรื่องแบบนี้มันอธิบายยากเพราะมันขัดกับหลักวิทยาศาสตร์ทุกข้อเลยหละ" หญิงสาวอธิบาย เด็กน้อยยังอ้าปากค้างตาโตราวกับเห็นมนุษย์ต่างดาวอยู่ตรงหน้าก็มิปาน " ความสามารถแบบนี้มันเกี่ยวกับเรื่องของจิตสมาธิและสัจจะน่ะเดวิด เดวิดยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจนะ เอาไว้โตขึ้นอีกหน่อยพี่จะสอนให้เอาไหมจ๊ะ?" " จริงนะครับพี่ต้องสอนผมจริงๆนะครับ ผมอยากเก่งอย่างพี่แมนนี่น่ะครับ " เด็กน้อยมองหล่อนเป็นฮีโร่ไปซะแล้ว หญิงสาวหัวเราะร่วนก่อนกล่าว " ทำเป็นพูดดีไปเถอะ เดี๋ยวพอเจอพี่ชายพี่อีกคนเข้าละก็ เดวิดคงจะคิดว่าเขาเป็นซุปเปอร์แมนเลยละมั้งเนี่ย" "ทำไมเหรอครับ?เขาเก่งกว่าพี่แมนนี่อีกเหรอครับ เล่าให้ฟังหน่อยสิครับพี่แมนนี่ นะคร้าบ"   เด็กน้อยเกาะแขนอ้อนวอน "ขานั้นน่ะเขาไม่ได้เรียนแค่วิชาด้านสว่างอย่างพี่ เอ่อพี่หมายถึง โฮลี่ แมจิคน่ะจ๊ะ แต่เขาเรียนด้าน ดาร์ค แมจิค อีกด้วยนะ" มณีมรกตคุยอวดอย่างภูมิใจในตัวพี่ชาย "โอ้โห!เยี่ยมไปเลยครับ อย่างนี้ก็คงคล้ายๆกับพ่อมดเมอลิน ในเรื่องอัศวินโตะกลมใช่ไหมครับ?" เดวิดเปรียบเทียบซะจนหญิงสาวนึกเห็นภาพพี่ชายหล่อนกำลังใส่ชุดพ่อมดรุ่มร่ามหมวกปลายแหลมไว้หนวดยาวถือไม้เท้าร่ายคาถา ทำให้หล่อนปล่อยหัวเราะพรืดออกมาอย่างลืมตัว เด็กน้อยทำหน้างงๆ "ทำไมเหรอครับพี่แมนนี่?ผมพูดอะไรผิดไปเหรอครับ?"   หญิงสาวกลั้นหัวเราะก่อนตอบ "อ๋อ ไม่หรอกจ๊ะพอดีเดวิดพูดซะจนทำให้พี่จินตนาการเห็นภาพพี่ชายพี่แต่งชุดพ่อมดน่ะจ๊ะพี่ก็เลยกลั้นหัวเราะไม่อยู่น่ะ โอย คิกคิกคิก ท้องแข็งแล้ว"  เด็กน้อยนึกภาพตามจนหัวเราะคิกคักอีกคน บรรยากาศที่น่าหวาดกลัวตั้งแต่ตอนหัวค่ำมลายหายไป ผ่านไปครู่ใหญ่หญิงสาวชวนเด็กน้อยนอนหลับเอาแรงไว้ต่อสู้กับวันพรุ่งนี้ พลันเสียงกระดึงเจ้าด้วนลั่นขึ้นจากการที่ตัวมโหฬารของมันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หูสองข้างโบกช้าๆเงยหน้าขึ้นกู่แปร๋นยาวสนั่น มณีมรกตสะดุ้งขึ้นจูงมือเดวิดวิ่งมาที่หน้าปากถ้ำเข้าหาเจ้าด้วนกล่าวรวดเร็ว "พี่ด้วน!มีอะไรจ๊ะ!พี่ด้วนเจออะไรเข้าเหรอ?" เจ้าคชสารยักษ์ใหญ่หันมาหาหล่อนส่งเสียง แอ๊ๆๆ พลางใช้งวงดันตัวหล่อนและเด็กน้อยให้กลับเข้าไปในถ้ำ ก่อนที่หล่อนจะตัดสินใจอะไร สายตาพลันพบกับเงาดำตะคุ่มๆนับสิบเดินเรียงหน้าช้าๆมาทางทิศตรงข้าม เดวิดก็สังเกตุเห็นเช่นกัน เด็กน้อยตะโกนด้วยความดีใจ " ฮูเร่ ฮูเร่ !มีคนมาตั้งหลายคนเลยครับพี่แมนนี่ ต้องเป็นคนที่รอดชีวิตแล้วเห็นพวกเราก่อไฟเลยเดินตามมาหาเราแน่ๆเลย พ่อกับแม่ผมต้องมาด้วยแน่ๆเลยใช่ไหมครับพี่แมนนี่ ดีใจจังเลย"   เดวิดสรุปในแง่ดีอย่างรวดเร็ว แต่หญิงสาวกลับไม่คิดเช่นนั้น ท่าทางการเดินของเงาเหล่านั้นบวกกับรอยเท้าที่หล่อนพบเมื่อเย็นพาให้หล่อนคิดไปตรงกันข้ามกับเด็กน้อยอย่างสิ้นเชิง! แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:47:09 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:05:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18  เงาดำนับร้อยเริ่มใกล้เข้ามาช้าๆเจ้าด้วนเริ่มมีอาการผิดปกติขึ้นเรื่อยๆเสียงแปร๋นก้องยาวไปทั้งราวป่า แสงสว่างจากกองไฟเริ่มเผยให้เห็นนรกบนดินที่ไม่สามารถคาดคิดได้เลยว่าสิ่งเหล่านี้จะมีอยู่บนโลกมนุษย์  เดวิดร้องลั่นอย่างตกใจสุดขีดก่อนจะหลับตากอดหลังมณีมรกตไว้แน่น หญิงสาวเองก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง สิ่งที่หล่อนเห็นไม่อาจเรียกได้ว่ามนุษย์! มีเพียงบางสิ่งที่หลงเหลือเท่านั้นที่บ่งบอกได้ว่าร่างเหล่านี้เคยมีลมหายใจมาก่อนในอดีต แต่บัดนี้ร่างที่ควรอยู่ในหลุมหรือในโลงเหล่านี้....เดินเข้าหาหล่อนอย่างช้าๆ!หลายร่างคุ้นตาหล่อนอยู่บ้างเมื่อตอนที่ขึ้นเครื่องมาด้วยกัน รวมทั้งแม่โฮสเตสสาวสวยที่ตอนนี้เหลือเพียงครึ่งใบหน้า!ร่างกายกระรุ่งกระริ่งพาสังขารที่ถูกบงการเดินเข้าหาหล่อน!หญิงสาวเหงื่อซึม คิดชั่วครู่ก่อนจะกล่าวกับเจ้าด้วนอย่างรวดเร็ว " พี่ด้วน!นิ่งไว้ อย่าออกไป เดวิดอยู่หลังพี่อย่าลืมตานะจนกว่าพี่จะบอกตกลงไหม!" เด็กน้อยหลับตาปี๋ผงกหัวไม่คิดชีวิต น้ำตาแห่งความกลัวไหลอาบแก้ม หญิงสาวนั่งลงหลับตาอาราธนาพระที่คอหล่อนไว้ในหว่างมือที่พนมอยู่ หล่อนเริ่มร่ายพระคาถากำกับตามคำสอนบิดาเมื่อครั้งเดินป่าด้วยกันตอนยังเด็ก "มดลูกพ่อ!สิ่งที่มดพบเห็นว่าวิกลวิการในป่า บางครั้งอาจเป็นเพียงภาพที่ตัวลูกสร้างขึ้นเอง บางครั้งอาจเป็นแสงและเงาที่หลอนตา แต่ถ้าบางครั้งมดเชื่อแน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่นอกเหนือจากนั้น!อาราธนาหลวงปู่เอี่ยมที่พ่อให้มดติดตัวไว้แล้วว่าตามพ่อ......."   หญิงสาวแวบนึกถึงบิดาก่อนร่ายอัตคาถามหาศักดิ์สิทธิ์ " อิติปิโส วิเสเสอิ อิเสเส     พุทธะนาเมอิ อิเมนา    พุทธะตังโสอิ อิโสตัง    พุทธะปิติอิ"   คาถามงกุฏพระพุทธเจ้าเริ่มบังเกิดมงคลผลส่งให้ทั่วบริเวณที่พักหล่อนอาบไล้ด้วยแสงอ่อนจางราวเกราะแก้วผ่องใส ไร้ซึ่งสิ่งอุบาทว์ใดๆจะมาแผ้วพานได้เลย!   เหล่าร่างไร้วิญญาณนิ่งชะงักงันอยู่รอบบริเวณกองไฟราวถูกสะกด หญิงสาวนั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งริมฝีปากเรียวงามร่ายอัตคาถาแผ่วเบา เด็กน้อยที่เบื้องหลังเริ่มสงบลงลืมตามองไปรอบตัวอย่างขลาดๆแทบไม่อยากเชื่อสายตา สิ่งที่เดวิดเห็นมันน่าจะมีแต่ในหนังฮอลลีวู้ดเท่านั้น ร่างกระรุ่งกระริ่งนับร้อยนิ่งงันหันหน้ามาทางพวกเขาอย่างปราศจากความรู้สึกใดๆแม้กระทั่งวิญญาณ พลันสายตาเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคยมาชั่วชีวิตทั้ง2ร่าง บิดาและมารดาของเขาเอง! "โน!  มามมม!  แดดดด!....."   เด็กน้อยกรีดร้องเสียงดังก่อนจะวิ่งถลาเข้าหาร่างที่เคยเป็นบุพการีทั้ง2อย่างลืมตัว! "ไม่นะเดวิด!อย่าออกไป!" หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว สมาธิหลุดหายไปพยายามคว้าแขนเด็กน้อยไว้แน่น เกราะแก้วศักดิ์สิทธิ์สูญสลายไปตามจิตสมาธิที่หลุดลอย! "ฮ่าๆๆ นางเอย แม้ญาณสมาะเจ้าจะแก่กล้าราวบิดามารดาเจ้า!แต่เจ้าตัวคนเดียวย่อมมิอาจคุ้มครองบริวารของเจ้าได้!จงหลับตาลงรอรับการฉีกทึ้งอย่างสงบเถิด หึๆๆฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะชั่วร้ายเย็นเยียบก้องไปทั้งราวไพร เจ้าด้วนถลันเข้าขวางหน้าหญิงสาวและเดวิดเอาไว้พร้อมกับกู่ก้องสนั่นอย่างเตรียมตัวที่จะต้านรับการโหมมาของอมนุษย์เบื้องหน้า! "เดวิด!หลบเข้าไปในถ้ำกับพี่เดี๋ยวนี้เร็ว!" มณีมรกตร้องพลางฉุดแขนเด็กน้อยที่กำลังร่ำไห้อย่างหนัก "พี่แมนนี่ครับ นั่นพ่อกับแม่ผมครับพี่! เขายังไม่ตายครับ พี่ช่วยพ่อกับแม่ผมด้วยครับ ฮือๆ" เดวิดพร่ำกล่าวราวเสียสติ หญิงสาวกระซิบเบาๆที่ข้างหูเด็กน้อยอย่างเวทนา "เดวิดจ๊ะ ตั้งสติให้ดีๆ ตอนนี้ร่างทั้ง2นั้นไม่ใช่พ่อกับแม่ของเดวิดอีกต่อไปแล้ว!ท่านทั้ง2ได้ทิ้งร่างกายและพาวิญญาณอันบริสุทธิ์ขึ้นไปสู่สรวงสวรรค์แห่งพระผู้เป็นเจ้าแล้วนะจ๊ะ สิ่งที่เดวิดเห็นเป็นเพียงคราบร่างที่ปีศาจร้ายบงการอยู่เท่านั้นจำเอาไว้นะเดวิด!" เด็กน้อยผงกหัวรับคำเบาๆแต่น้ำตาก็ยังพร่างพรูสุดระงับ เหล่าร่างไร้วิญญาณเดินตรงเข้ามาจนเกือบถึงปากถ้ำ เจ้าด้วนใช้งวงฟาดกระเด็นไปอย่างไม่คิดชีวิต หญิงสาวเริ่มตั้งสมาธิอีกครั้งภายในถ้ำ พระมหาคาถาชิณบัญชรกังวาลก้องไปทั้งคูหาราวกับใช้ลำโพงกระจายเสียง!แสงแห่งพุทธานุภาพสาดส่องไปทั่วบริเวณราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์ร่างนับร้อยถอยห่างไปอย่างหวาดกลัว! " แก..!ดิ้นรนเข้าไป ชีวิตต่อไปจากนี้ทุกยามราตรีเจ้าจะต้องทุกข์ทรมาน!ข้าจะจองเวรเจ้าไม่มีที่สิ้นสุด! เจ้ารอดได้เพียงแค่คืนนี้ คืนวันพรุ่งไม่ว่าอัตคาถาใดๆก็มิอาจคุ้มกายเจ้าได้อีกต่อไป........กรอดดดดด" กระแสเสียงอาฆาตลอยตามลมก่อนจะแผ่วหายไปในที่สุด แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:43:34 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:42:58 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 "รพินทร์คะ!"   กำนันพรานหันตามเสียงเรียก "ครับคุณหญิง?"  รพินทร์ชะงักเท้าหันกายมามองภรรยารักเป็นเชิงถาม "ทำไมคุณถึงไม่ห้ามยายหนูดาริณีตอนที่เธอมาขอตามลูกวัลย์ไปล่ะ?คุณเองก็รู้นี่ว่ามันอันตรายแค่ไหนสำหรับการตามรอยไอ้ใหญ่!" ดารินกล่าวเป็นเชิงตำหนิ กำนันจอมพรานซ่อนยิ้มกล่าวอย่างจริงจัง "น่าจะเป็นการดีกว่านะครับถ้าหากมีแพทย์ซักคนตามไปกับพรานที่ตามรอยเสือร้าย เผื่อปะเหมาะเคราะห์ร้ายโดนเสือขบจะได้มีคนช่วยชีวัตได้ทัน โอ๊ย!"   ฝ่ามือเรียวงามทุบพลั่กลงกลางหลังสามีเต็มแรงพลางกล่าวอย่างรู้ทัน "นี่แน่!แก่จนป่านนี้แล้วยังไม่เลิกนิสัยเจ้าเล่ห์ ฉันรู้นะว่าคุณมองออกว่ายายหนูดาริณีชื่นชมลูกวัลย์อยู่เลยพลอยส่งเสริมไปซะเลยใช่ไหม หืม?" รพินทร์หัวเราะหึๆพลางลูบหลังไหล่อย่างจุกๆส่ายหัวกล่าวอย่างขันๆ "แล้วคุณหญิงเองก็มองออกไม่ใช่หรือครับว่าเจ้าวัลย์ลูกเราน่ะก็ท่าทางจะมีใจให้ยายหนูนั่นเหมือนกันน่ะ แล้วอีทีนี้ผมจะไปห้ามเขามันก็กระไรอยู่นะเพราะเจ้าวัลย์เอยยายหนูดาริณีเอย ต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่ ใช่ไหมคร้าบคุณหญิงที่รัก เฮ้ว!"  รพินทร์เอนตัวหลบฝ่ามือแห่งรักจากภรรยาไปได้เฉียดฉิว "หนอย หลบเก่งจริงนะ!นี่ท่าทางจะติดนิสัยมาจากตาคำแน่นอนเลย ทะเล้นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หา?"   ดารินกล่าวยิ้มๆ "แต่มันอันตรายมากนี่คะรพินทร์ ถ้าเป็นตอนเหตุการณ์ปกตินะ ฉันจะดีใจมากเลยเพราะร้อยวันพันปีตาวัลย์ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลย แต่พอเจอหนูดาริณีปุ๊บนะ ตาเป็นประกายราวกับเจอของวิเศษเชียวคุณเห็นไหม?" รพินทร์โอบไหล่ภรรยารั้งให้เดินพลางคุยพลาง "นั่นไงล่ะที่ทำให้ผมไม่ห้ามปรามเขา แล้วอีกอย่างนะครับ มือชั้นเจ้าวัลย์น่ะไม่ได้หนีผมตอนหนุ่มๆเลยนะแถมยังยิงปืนแม่นอย่างกะจับวางเหมือนคุณหญิงอีกต่างหาก กะผู้หญิงคนเดียวถ้ามันดูแลไม่ได้ก็แปลกไปหละต่อให้มี10ไอ้ใหญ่เลยเอ้า"   รพินทร์กล่าวอย่างอารมณ์ดี "หึหึ งั้นเหรอ แต่ฉันเห็นตอนที่หนูดาริณีมาขออนุญาตจากคุณน่ะ เจ้าวัลย์ยิ้มกริ่มแถมพยักเพยิดกันใหญ่เลย อย่านึกว่าไม่รู้นะพ่อลูกคู่นี้นี่ทะเล้นพอกันจริงๆ เฮอะ!" กล่าวจบดารินก้าวพรวดๆห่างไปทิ้งกำนันพรานยืนอึ้งอ้าปากค้างอยู่คนเดียว! แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:37:50 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20   ความมืดมิดจนแทบมองเห็นเพียงรำไรเท่านั้น ทำเอาแพทย์สาวรู้สึกตะครั่นตะครอไปทั้งตัว นึกแปลกใจตัวเองอยู่ครามครันว่าเหตุใดตัวเองจะต้องขอติดตามมากับคณะล่าเสือกินคนที่แสนจะอันตรายขนาดนี้แถมยังเป็นการตามกันตอนกลางคืนซะด้วย! ข้ออ้างลอยๆแค่มาคอยช่วยพยาบาลในกรณีที่เกิดอุปัทวเหตุมันช่างฟังดูน่าขันสิ้นดี! นึกไปนึกมาก็ให้รู้สึกหมั่นไส้ตาคนนำทางข้างหน้าตะหงิดๆ เขาอาจจะไม่เดินหนีหล่อนไปไหนแต่ก็แทบไม่เคยหันมาดูแลเลยสักครั้ง รู้อย่างนี้หล่อนคงไม่น่ามืดตามัวขอตามมาด้วยหรอก "ฮึ!"  เสียงแค่นแผ่วเบาแต่ในความเงียบจนได้ยินกระทั่งเสียงหัวใจเต้นแบบนี้ มันดังฟังชัดราวกับดังขึ้นที่ข้างหูเลยทีเดียว " ....ดาริณีครับ ระวังการใช้เสียงหน่อยครับ เรากระชั้นรอยเต็มทีแล้วไม่แน่ว่าอาจจะพบไอ้ใหญ่ในวินาทีใดข้างหน้าก็ได้ผมไม่อยากให้เรามาเหลวเปล่าซะ"   ชายหนุ่มข้างหน้าหันมากะซิบแผ่วเบาที่ข้างหู "..."     ดาริณีตอบด้วยความเงียบพลางเดินกริบตามเขาต่ออย่างคนเดินเป็น หล่อนกับการเดินป่าตอนกลางคืนไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่ต่อกันสักเท่าไหร่ ความเป็นนักนิยมไพรพาหล่อนลุยเข้าห้วยเข้าป่ามาเกือบทั่วแล้วและนี่คือสาเหตุที่หล่อนอาสามาปฏิบัติการกู้ภัยครั้งนี้ และนี่ก็คือสาเหตุที่ความเป็น"แมน"เต็มตัวของไพรวัลย์มาสะดุดใจหล่อนเข้าอย่างจังจนหล่อนก็รู้สึกอายตัวเองเหมือนกัน   ทันใดหัวหน้าลาดตระเวนหนุ่มหยุดกึกหล่อนยั้งเท้าทันท่วงทีนิ่งกริบกวาดตามองรอบตัว ชายหนุ่มกระชับไรเฟิลในมือส่องเล็งไปเบื้องบน   หญิงสาวมองตามแนวเล็งถึงกับขนลุกซู่ !บนคบไม้สูงจากพื้นราว20ฟุต ซึ่งตาพรานเฒ่าบุญคำกำลังก้มสัมผัสรอยที่ตามมาอย่างกระชั้นชิด มีบางอย่างหมอบฟุบอยู่แบบถ้าไม่มองตามแนวเล็งและหากตัวของมันไม่บังแสงดาวรำไรแล้วละก็ วันนี้ปีหน้าก็คงเป็นวันครบรอบของใครคนใดคนหนึ่งใน3คนนี่แน่นอน!หล่อนเอื้อมมือช้าๆไปแตะที่แขนกำยำของชายหนุ่มเหงื่อไหลซึมตัวเกร็งไปหมด "นิ่งไว้ดาริณีอย่าขยับตัวเด็ดขาด!"   ประกาศิตลอดไรฟันมาส่งให้หล่อนนิ่งราวถูกสาป!   ตาคำเบื้องหน้าหล่อนห่างไปราว 10เมตรนิ่งชะงัก!พรานเฒ่าแห่งเขาอึมครึมรู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกเล็งจากบางอย่างเหนือหัว วินาทีผ่านไปราวกัปกัลป์หญิงสาวไม่เข้าใจเหตุใดไพรวัลย์ไม่ยิงเสียทีทั้งๆที่เห็นตัวแล้วถึงจะไม่ชัดเจนมากก็ตามแต่ก็ยังดีกว่าเอาชีวิตพรานเฒ่ารุ่นปู่มาเสี่ยงแบบนี้! "ฮึ่มมมมมมมมมมม!"     เสียงกระหึ่มลั่นไพรตามด้วยเงาดำขนาดลูกม้าเทศกระโจนลงมาจากคบไม้ใส่ร่างกระหร่องเบื้องล่างซึ่งบัดนี้กระโจนเลี่ยงไปเบื้องข้างแทบจะเป็นจังหวะเดียวกันกับ.... "เปรี้ยงงงงงงงงง!" หัวกระสุนขนาด.458แมกนั่มแหวกอากาศเข้าสู่เป้าหมายอย่างแม่นยำ สมิงร้ายหล่นพลั่กราวนกปีกหักดิ้นปั๊ดๆเพียงไม่นานก็หมดฤทธิ์! เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป  2 ก.พ. 52 10:36:25 -------------------------------------------------------------------------- คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป แต่งจบถึงตรงนี้ค่ะ....ดิฉันเองก็ลุ้นใจหายใจคว่ำ..ชอบที่แต่งให้มีศพซอมบี้นี่หละค่ะ หวาดเสียวดี ...และท้ายที่สุดใครจะได้คู่ใคร จะปราบอาถรรพ์ผีบ้าตนนั้นอย่างไร เชิญคุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไปช่วยแถลงไข ต่อให้จบเลยนะคะ....ขอบคุณค่ะ แก้ไขข้อความตามที่คุณยาม้าใหญ่แนะนำมาแล้วค่ะ...ตาแทบเหล่เลยวุ้ย.. แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 12:35:49 จากคุณ : walnutsoda - [ 9 ก.พ. 52 01:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาดัน เรียกคุณ เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป อิอิ อยากอ่านต่อ ค่ะ จากคุณ : โชกุนฟิวคุง - [ 9 ก.พ. 52 01:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 Thank you Khun ' คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป ' and Thank you Khun ' Walnutsoda ' also Na Ka..... จากคุณ : Missu - [ 9 ก.พ. 52 09:37:28 A:61.8.4.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณคุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป  ... ที่ทำให้เราจินตนาการต่อได้อีก  ....ได้อีกค่ะ ได้อีก แล้วก็..... ขอบคุณคุณ walnut ที่รวบรวมมาให้ด้วยค่ะ   ... ขยันสุดๆเลยคนนี้ จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 10:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ walnut คะ   ... จะรบกวนเกินไปมั๊ยคะ ถ้าจะให้ช่วยเพิ่ม line เพื่อแบ่งparagraph ให้อ่านง่ายขึ้นอ่ะค่ะ จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 11:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากๆค่ะ คุณ walnut .... อ่านง่ายขึ้นเยอะเลย จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 13:51:35 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ......เอ่อ อึ้งไปเลยครับ.....ไม่คิดว่าคนเราจะดีต่อกันได้ขนาดนี้....พูดไม่ออกเลยครับ ขอบคุณจริงๆครับคุณวอลนัท คุณยามา..แต่รบกวนอย่างสูงอีครั้งครับ พอดีไม่ทันได้ดูกระทู้นี้เลยไปแอบต่อไว้ซะยาวที่กระทู้เก่าน่ะครับขอแรงร่ายคาถาช่วยลูกช้างเอาบุญอีกซักทีนะครับ เจ้าประคู้ณณณณณณณ จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 9 ก.พ. 52 15:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ....  ขอลบ คห.นี้ ละกันค่ะ ลืมใส่สีให้เหมือนของคุณ walnut แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 15:37:52 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 15:34:13 จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 15:26:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ...เหตุผลเหมือน คห. 27 อีกคห.นึงค่ะ   แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 15:39:17 จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 15:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ต่อให้ตามคำขอค่ะ... ดาริณีอ้าปากค้างแก้วหูลั่นเปรี๊ยะอารมณ์ที่ตึงเครียดแทนที่ด้วยการตกตะลึงกับเหตุการณ์ชั่วเสี้ยววินาทีที่เพิ่งผ่านไป สายตามองตามร่างสมส่วนของหัวหน้าหน่วยลาดตระเวณที่กำลังเดินไปสำรวจร่างเสือร้ายที่กลับกลายมาเป็นผู้จบสิ้นชีวิตจากกระสุนนัดประกาศิต รอยกระสุนเจาะเข้าบริเวณแสกหน้าเป็นรูทะลุออกห้ายทอยเลือดทะลักออกมาเป็นลิ่ม " เวร!ตาบุญคำครับ เหลวแล้วล่ะครับเรากลับกันก่อนดีกว่าไว้คราวหน้ากลับจากตามน้องมดแล้วค่อยว่ากันใหม่ครับ" ไพรวัลย์กล่าวชวนตาเฒ่าบุญคำพลางส่ายหัวอย่างขัดใจ "ทำไมคะ?นี่ไม่ใช่ตัวที่เราตามกันอยู่เหรอคะไพรวัลย์?" ดาริณีถามซื่อๆ "หึหึหึ ไอ้ใหญ่มันเป็นเสือโคร่งคะรับคุณหมอดารา เจ้านี่มันเป็นไอ้ดาวคะรับมืดๆอย่างนี้คุณหมอดาราคงมองไม่ชัดน่ะคะรับลงป่าแตกแบบนี้ไอ้ใหญ่เผ่นแนบไปไกลแล้วละคะรับ แหม!จวนจะเจอตัวมันอยู่แล้วเชียวนา อย่างงี้ทู้กทีบุญคำว่าแล้วพวกสางนี่มันไม่จนแต้มเราง่ายๆจริงๆ ฮื่ย!ไปคะรับกลับกันก้อดี"  บุญคำตอบร่ายยาวมาแทน ดาริณีกลั้นหัวเราะกับความขี้เล่นของตาเฒ่าแบบน่าอัศจรรย์ทั้งๆที่เมื่อครู่เพิ่งรอดจากมฤตยูเหนือหัวมาแหมบๆ "ไปครับ ดาริณี ไม่มีประโยชน์ที่จะตามอย่างที่ตาบุญคำว่ามาจริงๆ นี่ก็ยังไม่ดึกเกินไปนัก เรากลับไปพักผ่อนเอาแรงสำหรับวันพรุ่งนี้กันดีกว่า"  ไพรวัลย์กล่าวยิ้มๆพลางยื่นมือมาให้หล่อนจับแบบกึ่งชักชวน หญิงสาวหน้าแดงวูบก้มหน้ายื่นมือช้าๆไปวางไว้กลางฝ่ามือกร้านใหญ่ที่กุมมือหล่อนแน่นพลางดึงให้เดินไปคู่กัน ใจหล่อนเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เดินตามแรงจูงไปราวกับกำลังลอยอยู่บนปุยเมฆ หล่อนคิดในใจ "เราใจง่ายไปหรือเปล่านะ?ทำไมเวลาเขาพูดอะไร ทำไมเราไม่คิดขัดขืนอะไรเลยหนำซ้ำยังรู้สึกพึงพอใจเสียอีก!นี่เราเพิ่งเจอเขาวันนี้เองนะ ทำไมเหมือนกับคุ้นเคยกับเขามานานแสนนานแบบนี้ล่ะ?" คิดไปก็ให้อายตัวเองอายตาบุญคำเหลือกำลัง ตาคำเหมือนกับรู้ว่าหล่อนคิดอะไรอยู่กล่าวโพล่งขึ้นมาจากเบื้องหน้าอย่างทะเล้นๆ "คุณวัลย์คะรับ บุญคำล่วงหน้าไปก่อนนะคะรับ ตั้งแต่เย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ไอ้จันมันทำกะเพราแย้รอไว้ที่ศูนย์ เดี๋ยวเสร็จไอ้เส่ยกะไอ้เกิดหมดเอ้า! มาละเหวย มาละวา น้องแย้แก้วตา อ๊ะพี่ล่ะจะมาแด็กน้องอ่ะเอย เตร๊งเตรงเตร่งเตร๊ง เตงเต่งเต๊งเตงเตรงงงงงงง" ร่ายจบเจ้าตัวก็เดินลิ่วลับไปกับความมืดอย่างคนเคยชิน ส่งให้หญิงสาวปล่อยก๊ากออกมาอย่างสุดกลั้น ไพรวัลย์พินิจดวงหน้าของหญิงสาวอย่างสนใจ ยามหล่อนหัวเราะแบบนี้มันช่างส่งอารมณืเขาให้ชุ่มชื่นดีจริงๆ ฝ่ามือที่กุมมือน้อยไว้กระชับขึ้นอย่างลืมตัว ดาริณีสะดุ้งเล็กน้อยชะงักเสียงหัวเราะลง รอบบริเวณตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะ ก่อนชายหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาทำลายความเงียบ "เอ่อ..ดาริณีครับ...คุณไม่พอใจอะไรรึเปล่าครับที่ผมเหมือนกับฉวยโอกาสกุมมือคุณไว้แบบนี้น่ะครับ แต่ผมไม่อยากปล่อยให้คุณเดินพลัดหลงไปจนเราคลาดกันน่ะครับอย่าคิดอะไรมากนะครับ" จบคำหญิงสาวสะบัดมือออกทันที น้ำตาซึมออกมาก่อนกล่าวอย่างรวดร้าวและสมเพชตัวเอง "อ๋อ! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ดิฉันไม่ได้คิดว่าคุณจะมาพิศวาสหรือฉวยโอกาสอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ ฉันเดินตามบุญคำไปเองก็ได้ค่ะไม่ต้องห่วง!"  กล่าวจบหล่อนก้าวยาวๆพรวดๆตามไปยังทิศที่บุญคำเดินล่วงหน้าไปพร้อมกับน้ำตาแห่งความสมเพชตัเองทะลักออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่! จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป)   - [ 9 ก.พ. 52 14:09:15 ] จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 15:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แอบเข้ามา ช่วงนี้เห็นมีแต่กระทู้เรียกคนอื่น ไม่เห็นมีกระทู้เรียกคนหล่อเลย แอบออกไป แว๊ป! จากคุณ : ปฏิทิน - [ 9 ก.พ. 52 15:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ไพรวัลย์ก้าวตามไปประชิดตัวหญิงสาวอย่างรวดเร็วพลางใช้สองมือรั้งร่างสมส่วนให้หันกลับมา เมื่อเขามองไปยังวงหน้างามที่พยายามก้มหน้าอยู่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา ร่างน้อยๆสั่นสะอื้นอย่างกลั้นไว้สุดกำลัง หัวใจเขาร้อนผ่าวอย่างเวทนาและโกรธตัวเองที่ใช้คำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองให้ดีเสียก่อนทำให้คนฟังเข้าใจเตลิดไปคนละทาง!แต่อีกใจก็แอบดีใจลึกๆว่าอย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าหญิงสาวมีใจให้เขาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นอาการเสียใจรุนแรงจากคำพูดแค่นี้จะไม่มีทางบังเกิดขึ้นได้เลย ไพรวัลย์รั้งร่างงามมากอดแนบอก เชยคางหล่อนขึ้นมาเล็กน้อยก่อนกล่าวแผ่วเบา "ดาริณีครับ!เข้าใจอะไรผิดไปไกลแล้วนะครับ บอกทีได้ไหมครับโกรธอะไรผม?ให้โอกาสผมอธิบายให้หายเข้าใจผิดได้ไหมครับ" ฝ่ามือกร้านลูบไปยังเส้นผมนุ่มสลวยอย่างแผ่วเบาอย่างเอ็นดู ก่อนที่หญิงสาวกลั้นใจกล่าวปนสะอื้น ".....คุณไพรวัลย์คะ! อย่าว่าแต่คุณจะไม่เข้าใจเลย ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองซะด้วยซ้ำ! ทำไมต้องขอตามมามืดๆแบบนี้ด้วยทั้งๆที่ก็รู้ว่าอันตรายแถมช่วยอะไรใครก็ไม่ได้! ทำไมเวลาคุณจับมือฉันถึงไม่ขัดขืนแถมยังรู้สึกพอใจซะอีก! ทำไมกะอีแค่คำพูดธรรมดาๆของคุณมันถึงทำให้ฉันเจ็บปวดขนาดนี้!คราวนี้คุณตอบฉันที!ฉันดูงี่เง่ามากใช่ไหม? ดูใจง่ายมากใช่ไหม? ไม่มีคุณค่าหรือเกียรติของกุลสตรีเลยใช่ไหม หือ?....คุณไพรวัลย์ อุ๊บส์" ทันใดนั้นริมฝีปากอวบอิ่มถูกประทับจูบอย่างอ่อนโยนและแผ่วเบาเนิ่นนาน ร่างดาริณีราวกับลอยอยู่กลางอากาศและตกวูบลงมาอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่เกิดมานี่คือจูบแรกในชีวิตหล่อน!ความรู้สึกราวกับจะขาดใจแต่ก็เป็นสุขอย่างประหลาดจนอยากให้เวลาเป็นนิรันดร์ ไพรวัลย์ถอนริมฝีปากช้าๆกล่าวนุ่มนวล " ดาริณีครับ คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ขอให้รู้ไว้ว่าผมไม่เคยจาบจ้วงลาบล้วงกับผู้หญิงคนไหนเลยซักนิดเดียว และคุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ตรึงใจผมตั้งแต่แรกพบ! ขอโทษที่ผมอาจพูดอะไรให้คุณเสียใจ แต่รู้ไว้นะครับว่าผมเองก็ไม่ต่างจากคุณ!อาจจะบอกได้ไม่เต็มปากว่าผมรักคุณเพราะมันอาจจะเร็วเกินไปแต่อย่างน้อยผมก็บอกคุณได้เต็มปากว่าผม...สนใจและประทับใจคุณอย่างมาก!คราวนี้พอจะเข้าใจได้ดีขึ้นไหมครับคนดี" กล่าวจบชายหนุ่มประทับจูบลงที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาอย่างทะนุถนอม ดาริณีผวากอดร่างบึกบึนไว้แน่นพลางร้องให้โฮอย่างบอกอารมณ์ตัวเองไม่ถูก! จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป)   - [ 9 ก.พ. 52 14:38:08 ] จากคุณ : Yamashiro - [ 9 ก.พ. 52 15:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ของเค้าแรงจริงๆครับ สาธุ จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 9 ก.พ. 52 15:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โอววว ... มัว ไปงมอยู่ กระทู้เก่า .... ว่า แล้ว ทำไม ดู อึมครึม อึมครึม ... ขอบคุณ คุณ Walnutsoda และ Yamashiro นะคะ ที่มารวบรวมให้ ... เห็น กระทู้นั้น เงียบ ๆคิดว่าไม่มีคนอ่าน กลัว คุณ "เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป " งอน แทบแย่ .... อิอิ พอมาอยู่กระทู้นี่ ท่าทาง จะลงจากหลังเสือยาก ละนะค่ะ .... ขอบคุณ " คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป " ด้วยนะคะ ตื่นเต้น ตื่นเต้น ยังไม่ได้สมัครสมาชิก ไม่มีกิ๊ฟท์ ให้ ใคร ... แต่ แอบ ให้ โล่ อยู่ในใจเงียบๆค่ะ อิอิอิ จากคุณ : คุณพระรักษา - [ 9 ก.พ. 52 16:49:23 A:192.168.0.17 X:115.64.36.211 ]

ความคิดเห็นที่ 34 น้องมันฮ่อ กับ คุณชิโร่ the drug น่าร้ากกกกที่ซู้ดดดด (ถ้าใครงงชื่อ อ่านได้จากกระทู้ ชื่อภาษาอังกฤษ ข้างล่างนี้ได้ค่ะ) ^ ^ มาลงชื่อรออ่าน อันนี้ให้คุณเรารักพนมเทียนฯ   ^ ^   จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 9 ก.พ. 52 17:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ชักสงสัยแล้วซิ ว่า เจ้าไพรวัลย์ เนี่ย มานลูก คุณไชยยันต์ หรือ ตาจอมพราน กะ แหม่ม มาเรีย อ่า -.-? คุณ เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป ว่า ไงครับ อยากรู้ จากคุณ : คนชอบอ่าน - [ 9 ก.พ. 52 18:25:19 A:125.25.252.176 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณสำหรับเบียร์คร้าบคุณบินไปในฟ้ากว้าง ฮ่า...เย็นชื่นใจ จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 9 ก.พ. 52 18:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 หนาวสุดๆที่เขาใหญ่.....เอ่อ...ทำไมลงรูปไม่ได้อ่ะ ช่วยสอนทีค้าบ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 18:52:14 จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 9 ก.พ. 52 18:49:08 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลยคร้าบ ว่าแต่เขียนจบยังอะ ไปอ่านได้จากไหนหรอครับ พอดีแวะผ่านมา ยังงงอยู่ ^^ จากคุณ : อาราชิคุง - [ 9 ก.พ. 52 19:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ลองอีกที อ้าได้ละ ที่เขาใหญ่ตอนกลางเดือนมกราคม เจอสัตว์เพียบครับ เม่นเอย กวางเอย ลิงงี้ ช้างงี้ เสียอารมณ์ตอนเช้ามืดมีเสือร้องขู่กันไปขู่กันมาสนั่นป่า ตื่นตอนเช้ามาดูเต๊นท์ข้างๆทั้งซ้ายขวามานยังกรนสนั่นขู่กันไปมาไม่เลิก กรำจิงๆ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 19:33:14 จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 9 ก.พ. 52 19:29:22 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณครับ คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป รูปข้างบนที่ถือแก้ว กินตอนหัววัน ไม่เมาแดดเหรอครับ จากคุณ : Gerbkheeb - [ 9 ก.พ. 52 20:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ที่ถืออยู่ในมือ น่ะ ถอน หรือ ถม คะ ^ ^ จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 9 ก.พ. 52 20:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 42 กรี๊ด วี้ดวิ้ว....ขอบคุณ คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป และคุณยามาชิโร่ ค่ะ รุ่นลูกนี่ไปไวกันดีจัง....อะจิ้กกิ้ว ชักสงสัยแล้วสิ ว่าแม่หนูดาริณี และพ่อไพรวัลย์ ได้เคยผูกเวรกรรมกันแต่ชาติปางก่อนกับเจ้าพ่อมดร้ายนั่นด้วยหรือเปล่า จากคุณ : walnutsoda - [ 10 ก.พ. 52 02:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43 วาบหวิวไปรึเปล่าครับพี่น้อง แต่รับรองอีกหลายตอนข้างหน้าระทึกขวัญอย่างเดียวอีกนานเลยครับ อ้อ ที่กระดกเบียร์แต่เช้าน่ะถอนครับแต่ถอนไปถอนมากลายเป็นถมไปซะฉิบ แหะๆ ก็เต๊นข้างๆเค้าเอากีต้าร์มาให้เล่นนี่ครับเลยยาวเลย หึหึหึ จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 10 ก.พ. 52 11:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ต้องขอบคุณคนนี้ด้วย v v v kante999 จากคุณ : Worraps - [ 10 ก.พ. 52 11:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาลงชื่อรออ่านค่ะ จากคุณ : สาวกเพชรรุ่นเดอะ (หนอนกลม) - [ 10 ก.พ. 52 12:34:51 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ช่าย..ต้องขอบคุณ คุณkante999 ด้วยค่ะ ---------------------------------------------------------------------------- คุณเรารักฯ คะ ลงแบบของวันที่ 9 ก.พ. มาเยอะๆก็ได้ค่ะ...สาวๆห้องนี้หื่นค่ะ(ทั้งสาวน้อย และ สสว. ).....อิอิ จากคุณ : walnutsoda - [ 10 ก.พ. 52 12:38:50 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ^ ^ ^ 55555555 i agree จากคุณ : missu - [ 10 ก.พ. 52 13:45:11 A:192.168.0.17 X:61.8.4.210 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณนะคะ นึกว่า ไพรวัลย์ จะคู่กับ มณีมรกตซะอีกค่ะ ^__^ จากคุณ : baby_15 - [ 10 ก.พ. 52 14:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 49 พ่อไพรวัลย์ ... ไวจริงนะ... พ่อคุณ!! สมเป็นลูกนายตะหาน กะ แหม่มมาเรีย!!! จากคุณ : คุณพระรักษา - [ 10 ก.พ. 52 17:59:26 A:60.241.161.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : MaeO - [ 10 ก.พ. 52 20:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กำลังตื่นเต้ลลล! จากคุณ : โชกุนฟิวคุง - [ 11 ก.พ. 52 09:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณมากค่ะ ที่มาต่อให้อ่านกันอีก จากคุณ : เส้นหมี่ผัดขี้เมา - [ 11 ก.พ. 52 10:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 53 สนุจังเลยค่ะ มาเชียร์และมารอด้วยนะคะ จากคุณ : nu ai (ai229) - [ 11 ก.พ. 52 19:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ท่าทางข้าพเจ้าได้สหายเมรัยเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว นอกเหนือจากคุณภูติ(สหายยาดอง) โอเช..มาส่งเสบียงต่อ เป็นกำลังใจ จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 11 ก.พ. 52 23:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เนิ่นนาน..ในความเงียบงันของราตรีที่มืดมิด ร่างของทั้งสองโอบรัดแนบแน่นอย่างสุขใจและสมหวัง ดาริณีเงยหน้าขึ้นช้าๆจ้องมองไปยังดวงตากลมโตของชายหนุ่มคนรักอย่างค้นหา ดวงตานั้นเป็นประกายราวกับดวงดาวในคืนเดือนมืด สายตาที่มองตอบเต็มไปด้วยความอ่อนโยนทะนุถนอม วินาทีนั้นหัวใจของดาริณีก็ชุ่มชื่นไปด้วยความอิ่มเอมที่สุดในชีวิต เวลาที่พบกันแม้จะกระชั้นสั้นแต่เธอรู้ดีว่านี่มิใช่อารมณ์ฉาบฉวยหรือหลงใหลในรูปภายนอกอย่างแน่นอน ที่ผ่านมาแพทย์หนุ่มโสดและไม่โสดรวมถึงคนไข้ทั้งหลายต่างพากันเฝ้าวนเวียนส่งดอกไม้บ้างชวนไปดินเนอร์บ้างหล่อนเองบางครั้งก็มีแอบถูกใจบางคนในบางครั้งแต่ไม่นาน หล่อนก็บอกกับตัวเองทุกครั้งว่า "คนนี้ไม่ใช่" วินาทีแรกที่หล่อนพบเห็นคนๆนี้ราวกับมีลมอุ่นๆพัดมาปะทะร่างหล่อนราวจะโอบรัดไว้ทั้งร่างกายและจิตใจ หล่อนไม่ลังเลอีกต่อไปที่จะแสดงความรู้สึกให้เขารับรู้โดยหล่อนเองก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน "...ดาริณีครับ คิดอะไรอยู่?จ้องหน้าผมเป๋งเลย"ชายหนุ่มถามยิ้มๆวงแขนยังไม่คลายจากเอวคอดกิ่ว "อืม?....กำลังคิดว่า คุณจะคิดว่าฉันเป็นคนเจ้าชู้หรือใจง่ายไปไหมสำหรับการเปิดเผยความรู้สึกให้คุณรู้โต้งๆแบบนี้น่ะค่ะ?"ดาริณีกล่าวด้วยใบหน้าร้อนผ่าว "หึหึหึ นึกว่ากำลังหาอะไรบนหน้าผมซะอีก เอาล่ะยอมรับว่าตอนแรกก็อึ้งๆอยู่เหมือนกันครับ อ่ะๆอย่าทำหน้าแบบนั้นยังพูดไม่จบเลย ผมหมายถึงอึ้งแบบไม่อยากเชื่อว่าเราจะคิดเหมือนกันต่างหาก จริงๆแล้วถ้าคุณไม่พูดผมเองก็คงจะอึกอักอยู่นั่นแหละ ก็คงไม่กล้าแสดงอะไรให้คุณรู้หรอกครับ เอ่อ..ใครจะไปกล้าละครับ คุณ..เอ่อ..ยังกับดาราหนังเลยแต่ผมสิยังกะโจร หึหึ กลัวคนอื่นเขาจะหาว่าบังอาจคิดกินเนื้อห่านฟ้าน่ะครับ"ไพรวัลย์สารภาพซื่อๆแต่ตาเป็นประกายวาวจนหญิงสาวเอะใจ ใช้นิ้วเรียวหยิงเบาๆที่ต้นแขนล่ำสัน "นี่ๆๆๆ แหมทำเป็นพูดน่าสงสาร แต่ตางี้วาวยังกะตาเสือโดนไฟส่องเลยนะคะ อ้อนม่กี้คนแล้วละคารมแบบนี้น่ะหืม?"ชายหนุ่มลูบแขนพลางหัวเราะก๊าก "มืดขนาดนี้ยังอุตส่าเห็นแววตาอีกเหรอครับ ปากหวานๆแบบนี้น่ะต่อจากนี้จะเอาไว้ใช้กับดาริณีคนเดียวเท่านั้นครับพอใจไหม" "หืม?ต่อจากนี้เหรอ..งั้นแสดงว่าก่อนหน้านี้ก็.....?"หญิงสาวหลิ่วตาใช้ลิ้นดุนแก้มจนป่องเอียงคอจ้องหน้าไพรวัลย์ อากัปกิริยาแบบนี้มันช่างทำให้ชายหนุ่มร้อนวาบในทรวงอกอีกครั้ง "เอาละครับ ถ้างั้นมาพิสูจน์กันอีกทีไหมว่าปากหวานที่ว่าน่ะมีให้ดาริณีคนเดียวจริงๆ"พลางกระชับวงแขนโน้มใบหน้าลงจนห่างเพียงนิ้วมือกั้นเท่านั้น หญิงสาวอายแสนอายแต่ร่างกายไม่ตอบสนองคำสั่งจากสมองที่บงการมาให้ปิดป้องเลยแม้แต่นิดเดียว ขณะที่ริมฝีปากจะกระทบกันนั้น..... "เปรี้ยงงงงงงงงงง!!!!!!"เสียงปืนไรเฟิลดังกึกก้องจากทิศทางที่ตาเฒ่าบุญคำเดินจากไปเมื่อครู่ ทั้งสองคนผละจากกันทันทีโดยไม่ต้องบอกกล่าวรีบรุดตามไปยังต้นเสียงทันที! จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 13 ก.พ. 52 12:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อ้ากกกกกกกก เราอ่านไม่ไหวแล้วววว เยอะจริง ๆ เดวหาเวลาว่าง ๆ มาตั้งใจอ่านดีกว่า ตอนนี้ใกล้สอบ อ่านไม่ได้ T^T จากคุณ : devoceja - [ 13 ก.พ. 52 20:03:47 A:118.173.69.112 X: TicketID:204488 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ฟู่ว...กลั้นหายใจอ่านเลยนะคะ..สำหรับตอนนี้ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : walnutsoda - [ 14 ก.พ. 52 03:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ลุ้นระทึกตลอดจริงๆ มาต่อไวๆนะครับ สนุกมากเลย ^^ จากคุณ : อาราชิคุง - [ 14 ก.พ. 52 20:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เขียนสนุกมากจริงๆค่ะ รออ่านตลอดเลย สู้สู้นะคะ จากคุณ : nu ai (ai229) - [ 14 ก.พ. 52 23:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 60 สนุกมากค่ะ ขอรอติดตามอยู่เลยนะคะ จากคุณ : การ์ฟิลด์ - [ 16 ก.พ. 52 13:20:06 A:58.9.57.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61 เปรี้ยงอีกแล้ว *-* กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ขอบคุณนะคะ จากคุณ : โชกุนฟิวคุง - [ 16 ก.พ. 52 21:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 62 แล้วเมื่อไรจะมีตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : sasatorn - [ 22 ก.พ. 52 13:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 63 มาสมัครเป็นสมาชิคใหม่ด้วยคนคะ ตามลุ้น มาอ่านต่อ จากคุณ : cilladevi - [ 23 ก.พ. 52 01:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ตามมาอ่านเป็นระยะๆ จากคุณ : pong_baodang - [ 23 ก.พ. 52 11:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 65 รอแปบนะครับเพื่อนๆตอนนี้งานกำลังมาคุมากๆเครียดลงตับแล้วครับเนี่ยแงๆ จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 23 ก.พ. 52 12:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ตอบ คห 44 ไม่เป็นไรครับ ผมก้อชอบเหมือนกัน จากคุณ : kante999 (kante999) - [ 26 ก.พ. 52 10:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เราเข้ามาครั้งแรก...ยังไงก้อขอเป็นแฟนคลับด้วยคนนะ จากคุณ : หมูบิน - [ 27 ก.พ. 52 14:34:58 A:118.172.38.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 68 เสียงปืนสนั่นไปทั้งราวป่า!ตาเฒ่ากระดูกเหล็กกระเด็นถอยหลังไปตามแรงปะทะจากร่างสมิงร้ายราวว่าวขาดป่าน!กระสุนที่เจาะเข้าไปในร่างเสือร้ายไม่มีอานุภาพเพียงพอที่จะหยุดแรงบ้าคลั่งหิวกระหายโลหิตของอสูรร้ายกระหายเลือดตนนี้ได้!ตั้งหลักเพียงชั่วครู่สมิงร้ายแยกเขี้ยวขู่ในลำคอย่างสามขุมเข้าหาอย่างใจเย็น ตาคำถอยหลังกรูดชักดาบเดินป่ากระชับมั่นในมือพร้อมรับกับนาทีสุดท้ายอย่างแลกชีวิต!"ฮู่มมมม"เสียงสุดท้ายจากอสูรร้ายก่อนกระโจนพรวดเข้าหาพรานเฒ่า!"เปรี้ยงงงงง""อ้าว!วววว"กัมปนาทเบื้องหน้าพรานเฒ่าเรียกสติสตังให้กลับคืนร่างกระหร่องให้เบิกตามองร่างสูงใหญ่เบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา!ร่างยาวร่วม10ศอกกระตุกพรืดเพียงชั่วครู่ก่อนจะนิ่งสนิท!มือแกร่งยื่นส่งมาให้จับดึงตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเล็กที่มุมปากอย่างอ่อนโยน พรานเฒ่าตาเบิกกว้าง "คุณวัลย์!คุณ....ถึงขนาดนี้เลยหรือครับ!นี่มันยิ่งกว่าพรานใหญ่ซะอีกนาเนี่ย ฮูย!คุณพระคุณเจ้าเอ้ย!ไอ้ผมนึกว่าเน่าซะแล้วนาเนี่ย อูยยยย.." ไพรวัลย์หัวเราะเบาๆก่อนรั้งร่างกระหร่องให้ลุกขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกแต่ไกล "ไพรวัลย์!ไพรวัลยคะ!"ร่างงามสมส่วนกระวีกระวาดตรงมายังจุดนองเลือดก่อนจะเอามือปิดปากเมื่อเห็นซากสมิงร้ายขนาดยักษ์จมกองเลือดอย่างสิ้นฤทธิ์!สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยคำถามไม่หมดสิ้น "เอ่อ!ทำไมอยู่ๆคุณหายไปจากข้างหน้าฉันแล้ว...เอ่อ...แล้วมาที่นี่!เอ่อ..มันยังไงกันคะเนี่ยฉันไม่เข้าใจอะไรเลย?" ร่างสูงเดินตรงไปแตะไหล่หล่อนแผ่วเบาก่อนกล่าว "ไม่มีอะไรครับดาริณี ผมกลัวตาบุญคำเป็นอะไรไปก่อนน่ะครับเลยรีบวิ่งมาที่นี่ก่อนก้อเลยช่วยทันพอดี!แหม ใจหายหมดเลยนึกว่าไม่ทันซะแล้วนะเนี่ย" ชายหนุ่มใช้แขนเสื้อซับเหงื่อที่ผุดพรายตามไรผม ดาริณีเบิกตากว้าง!ระยะทางเกือบ300เมตรจากที่นี่!เขาอยู่เบื้องหน้าหล่อนแน่นอน!ไรเฟิลสนั่นขึ้น!"วับ"เบื้องหน้าหล่อนไม่มีสิ่งใดอยู่เลยจนหล่อนต้องวิ่งตามเสียงมาถึงที่นี่!ไม่ใช่สิ่งที่"คน"จะทำได้แน่นอน! "ไปครับ ป่นนี้คุณพ่อคงรอฟังผลแล้วละครับ ลงดัง3เปรี้ยงแบบนี้คงใจหายกันบ้างละครับ"ไพรวัลย์โอบเอวหล่อนอย่างไม่แคร์สายตากริ่มๆของตาเฒ่าบุญคำเลยซักนิด ดาริณีหน้าแดงราวตำลึงผ่อนแรงตามแรงโอบอย่างไม่ขัดขืน! จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 1 มี.ค. 52 20:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 69 กรี๊ด......เอาอีก ๆ ๆ สนุกมากค่ะโดยเฉพาะ 2 บรรทัดสุดท้าย จากคุณ : หมูบิน - [ 2 มี.ค. 52 08:17:49 A:192.168.0.17 X:118.172.88.97 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ฮิ้ววววววววววววววว อะจิ้กกิ้ววววว เยอะๆแบบนี้ดีค่ะ ชอบบบบบ จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 2 มี.ค. 52 16:14:29 ]

ความคิดเห็นที่ 71 มันต้องได้อย่างนี้สิค้าบคุณพี่ ต่อไว ๆนะคับ...ขอบคุณ ค้าบ จากคุณ : ป่าสูง ยูงยาง - [ 2 มี.ค. 52 17:48:42 A:202.44.7.66 X: TicketID:205473 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ ขอบคุณนะคะ...รอตอนต่อไปด้วยค่ะ จากคุณ : baby_15 - [ 3 มี.ค. 52 18:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ยิ่งอ่าน ยิ่งแหล่ม มันส์ส์ส์ส์ส์ส์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาอีก เอาอีก เอาอีก เป็นกำลังใจให้อีกจอกครับ จากคุณ : หนุ่มอมตะ (หนุ่มอมตะ) - [ 4 มี.ค. 52 16:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 74 สนุกดีค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : ~p*aum~ - [ 6 มี.ค. 52 00:11:38 A:192.168.0.17 X:113.53.37.154 TicketID:207118 ]

ความคิดเห็นที่ 75 "ว่าแต่เจ้านี่ๆใช่เจ้าใหญ่ที่ตามกันอยู่ใช่ไหมคะไพรวัลย์?" "นี่แหละครับเขาละ นี่คงดักเล่นงานพวกเราตอนเผลอนั่นแหละครับ ตาบุญคำมาคนเดียวมันเลยฉวยโอกาสเหมาะซะเลย นี่ดีว่าตาบุญคำตอกกลับมันไปได้ในจังหวะแรกนะครับ ม่ายงั้น หึหึหึ"ชายหนุ่มฉายไฟไปที่ร่างเสือยักษ์พลางใช้ปลายไรเฟิลชี้ไปที่ซอกขาหน้าที่มีรูขนาดนิ้วหัวแม่มือเลือดทะลักเป็นลิ่มๆอยู่ ดาริณีสยิวกายอย่างหวาดเสียว "นี่ใช่เสือโคร่งแน่หรือคะ?ทำไมไม่มีลายริ้วดำเลยละ?มีแค่รางๆเท่านั้นเอง" ดาริณีเอ่ยถามอย่างสงสัยใจ "มันแก่มากแล้วน่ะครับ ชาวบ้านชาวป่าเขาจะเรียกกันว่า สาง ครับพวกนี้ไม่มีเรี่ยวแรงไปจับสัตว์อื่นกินครับ คนนี่แหละจับกินง่ายที่สุดเลยกลายเป็นอาหารหลักของมันไป แต่ไอ้นี่เกเรที่สุดกินไม่กินหิวไม่หิวมันก็ฆ่า! เลยต้องจัดการซะเอาไว้ไม่ได้ อ้อ!เดี๋ยวขอผม ว.บอกคุณพ่อก่อนดีกว่าจะได้ไม่กังวลกับเสียงปืน คุณเดินไปกับตาคำก่อนนะครับขอผมตรวจซากเจ้านี่ซักแปบนึงแล้วเดี๋ยวจะตามไป"ชายหนุ่มเอ่ยกับดาริณี หล่อนพยักหน้าตกลงอย่างว่าง่ายแต่ไม่วายแอบกระซิบข้างหู "รีบตามมานะคะไพรวัลย์ ฉันรู้ว่ามันไม่น่ามีอันตรายใดๆเลยสำหรับคุณในป่านี้ แต่ยังไงก็ตามแค่อยากบอกให้คุณรู้ว่า ฉันเป็นห่วงคุณนะคะ ถ้าให้ดีรีบกลับไปให้เร็วที่สุดนะคะไม่อย่างนั้นฉันคงจะหลับไม่ลง และรุ่งเช้าฉันก็จะไม่มีแรงพอที่จะเดินทาง แล้วนั่นจะถือเป็นความผิดของคุณนะคะ รู้ไว้ซะ!"หญิงสาวแตะปลายนิ้วชี้ที่ริมฝีปากอวบอิ่มก่อนจะทาบลงอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากของหัวหน้าลาดตระเวนหนุ่ม ไพรวัลย์จ้องหล่อนด้วยประกายตารักใคร่กุมมือน้อยอย่างทะนุถนอม "ดาริณีครับ อยากให้รู้เหมือนกันว่าผมไปไหนโดยไม่มีคุณท่าจะยากซะแล้วละครับ สัญญาครับว่าจะรีบกลับไปภายใน1ชั่วโมง"ครับ" ชายหนุ่มตบเท้าชิดหน้าเชิดกล่าวเสียงดังชัดราวรายงานผู้บังคับบัญชา ตาคำพาหญิงสาวล่วงหน้ากลับศูนย์บัญชาการทันที "เอ่อ! คุณตาคะ ฉันขอถามอะไรสักนิดได้ไหมคะ?"ดาริณีกล่าวอย่างเกรงใจ "....."ตาคำไม่ตอบเดินนำหน้างุดๆราวไม่ได้ยินเสียงหล่อน "คุณตาคะ คุณตา!รอด้วยค่ะ!คุณบุญคำคะ!"ประโยคสุดท้ายนี่แหละ ส่งให้ตาคำหยุดกึกหันมาส่งยิ้มถามอย่างยั่วยวนประสาท "ครับ คุณดาริณี มิทราบเรียกกระผมหรือขอรับ?"กล่าวพร้อมค้อมตัวลง "อ้าว!ดิฉันเรียกตั้งหลายทีนี่นา ทำไม.....?อ๋อ!คิกๆๆๆๆๆ"ดาริณีปิดปากกลั้นหัวร่อสุดชีวิต ตาคำเริ่มหน้ามุ่ยก่อนจะกล่าวต่อ "อะแฮ่มๆคุณหมอดาราขะรับไอ้คำรู้นาว่าคิดอะไรอยู่น่ะ โฮ้ย!ลืมๆมันไปซะครับเดี๋ยวไอ้คำโกรธนา"ตาเฒ่าสะดีดสะดิ้งราวเด็กสาว ยิ่งส่งให้ดาริณีปล่อยก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่ ชั่วครู่จึงกล่าวกลั้วหัวเราะว่า "คุณตา เอ้ย!คุณบุญคำ หึหึหึ พอจะรู้ไหมคะว่าทำไมไพรวัลย์เขาเดินหน้าฉันอยู่ดีๆถึงได้ไปโผล่ขวางลุงกับเจ้าใหญ่ได้ละคะ?ระยะทางขนาดนั้นต่อให้นักวิ่งเหรียญทองโอลิมปิกก็ไม่มีทางทำได้แน่นอน!ฉันสงสัยมากเลยจนอดมาถามคุณตา!เอ้ย!ว้า คุณบุญคำเผื่อจะรู้อะไรบ้างน่ะคะ?" "หึหึหึหึ อะฮ้าเดี๋ยวจะหาว่าไอ้คำโม้ใส่ไข่ให้เจ้านายน่าซี้!อย่างคุณหมอดาราน่ะเร้อจะมาเชื่อสิ่งที่ไอ้คำบอกน่ะ ไปๆมาๆเดี๋ยวก้อบอกว่างมงายบ้างเพ้อเจ้อบ้าง!ม่ายดีกว่าไอ้คำขี้เกียจถูกดูหมิ่น เฮอะ!"ตาเฒ่าเล่นตัวไม่เลิก หญิงสาวพาซื่อคิดว่าตาคำน้อยใจจริงๆรีบฉุดมือตาเฒ่าไว้ก่อนกล่าว "ไม่นะคะ ฉันอยากรู้จริงๆถึงฉันจะเป็นหมอรือเรียนมาทางวิทยาศาสตร์แต่ก็สนใจเรื่องพวกนี้อยู่เหมือนกัน นะคะ ช่วยบอกทีนะคะ" ตาเฒ่าแอบไชโยโห่ฮิ้วอยู่ในใจมือนุ่มนิ่มของดาริณีที่กุมอยู่มันช่างทำให้ตาเฒ่าวัยดึกสดใสซาบซ่านดีจริงๆพลางกล่าวหน้าเคร่งเครียด "เอาครับ!เห็นแก่คุณหมอดารานะเนี่ย!ม่ายงั้นต่อให้เอาเงินมากองตรงหน้า คนอย่างไอ้คำก็ไม่มีวันมาให้ใครเขาดูแคลนได้ร้อก คุณหมอดาราเคยสงสัยไหม?พระธุดงค์ตามป่าที่เก่งๆน่ะ ทำไมไปไหนมาไหนราวกับเดินตามห้าง เดี๋ยวได้ข่าวว่าไปโผล่พม่าบ้าง!ลาวบ้าง!บางทีเผลอแผลบเดียวเอาแล้วโน่น คราวนี้ไปโน่นเลยเขมร!คิดว่าคนธรรมดาจะทำได้ไหมหืม?"ตาเฒ่าย้อนถาม จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 8 มี.ค. 52 16:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 76 หญิงสาวนิ่งงันไป พูดอะไรไม่ออก ชั่วครู่ตาบุญคำจึงฝอยต่อ "อีทีนี้ คุณวัลย์นี่เขาก้อเรียนมาทางนี้โดยตรงจากพรานใหญ่นั่นละครับ เอ่อ หมายถึงคุณรพินทร์นะครับ รายนี้เขาครบ!พุทธคุณเอยไสยเวทย์เอย! พ่อกว้านเรียบ!ป่าไหนป่านั้นบุกตะลุยไปได้หมด ม่ายงั้นจะพาพวกเจ้านายกะบุญคำลุยเทือกพระศิวะได้ยังกะไปเที่ยวเขาใหญ่ได้หรือครับ หึหึหึ พอคุณวัลย์แกทำท่าสนใจทางนี้แล้วนายตะหานกะแหม่มมาเรียพ่อกะแม่แท้ๆของคุณวัลย์เองก็ยุยงส่งเสริมเต็มที่ นายรพินทร์เลยครอบครูให้ซะหมดเปลือกเลย ขนาดไอ้คำติดสอยห้อยตามมาหลายสิบปีนะ แกไม่เค้ย ไม่เคยที่จะครอบครูให้ไอ้คำมั่งเล้ย คิดแล้วมันก็น้อยใจแท้ๆ โอ้ยๆ!"ตาคำซวดเซลงทำท่ากุมข้อเท้าอย่างเจ็บปวดหน้านิ่ว "ตา!อุ๊บ คุณบุญคำคะ!เป็นอะไรไปคะ?"หญิงสาวรีบถามอย่างเป็นห่วง "โอย!สงสัยข้อเท้าจะพลิกน่ะครับ ไอ้ใหญ่มันกระโจนมาเต็มที่เลยผมไม่ทันตั้งหลักดีก็ซัดเปรี้ยง!มานก้อ ป๊อก!แบบนี้แหละครับ อูย" ดาริณีผู้ที่ตอนนี้เปรียบเหมือนกระต่ายน้อยติดกับหมาป่าเฒ่าอย่างตาคำอย่างจัง ก้มตัวลงหมายจะใหตาคำโอบไหล่ประคองไปเพื่อบรรเทาอาการเจ็บทันที "พลั่ก!"ตามมาด้วยเสียง"โอ้ย!นายๆ พอแล้วนาย!โอ้ย!ตาเถรไอ้คำหายแล้วนาย โอ้ย!บั้น เอ้ยตะโพกหลุดแล้วนายยย!"ตาคำวิ่งปร๋อหลบหน้าแข้งลึกลับพัลวัน! "หึ แก่จะลงโลงรอมร่อยังไม่เลิกไอ้นิสัยจกเปรตแบบนี้ซะทีนะ ก็ไอ้แบบนี้แหละถึงไม่ครอบอะไรให้ ขืนครอบอะไรไปก็เสื่อมหมด! หนอยคุณหมอเขาใจดีหน่อยละลามเป็นขี้กลากเลยนะตานี่!"หญิงสาวหันไปตามต้นเสียง ร่างแกร่งสันทัดเบื้องหน้าหล่อนไม่ใช่ใครอื่น!คนที่ถูกตาคำนินทาอยู่หยกๆ กำนันรพินทร์นั่นเอง! แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 52 17:25:14 จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 8 มี.ค. 52 17:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 77 eie eie .. we love it .. จากคุณ : missu - [ 9 มี.ค. 52 09:29:48 A:192.168.0.17 X:61.8.4.210 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ฮ่าฮ่า..ตาคำต้องเจอแบบกำนันรพินทร์นี่แหละ อันนี้ให้คุณเรารักฯแก้กระหาย   จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 10 มี.ค. 52 20:49:30 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ฮ่า....!เย็นชื่นใจ ว่าแต่แก้วนี้เบียร์ลีโอรึป่าวเนี่ย? จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 11 มี.ค. 52 14:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตาคำต้องเจอพรานใหญ่ของพวกเรา เอ้าสวัสดี และรายงานตัวหลังซุ่มอ่านมานานค่า จากคุณ : Yu_Yoo - [ 12 มี.ค. 52 00:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 81 วันนี้อ่านตั้งแต่ต้นจนย้ายกระทู้มานี่แบบว่าตามยันเช้า พอดีลุ้นปืน อ่ะครับยิงหมาป่า ไป8เม็ด เด๋วต้องให้DUDU ไปเรียนการยิงกะไพรวัลย์แล้วละเอิ๊กส์ มาลงชื่อด้วยคนครับ มันส์มากๆ แต่ตอนนี้เริ่มเป็นห่วงนู๋ มดแล้วสิ ป่านนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง  อาหารกระป๋องก้อใกล้จะหมด กลัวแต่ว่าจะบังเอินบนเครื่องจะมีปลากระป๋องที่เป็นข่าวอันโด่งดังด้วย เดวิด คงไม่ท้องเสียนะครับ... จากคุณ : tinglung - [ 12 มี.ค. 52 06:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 82 มาตามอีกแล้วววยังไม่มาเรยยย หุหุ รูปข้างบน น่าจะเป็นลูก ดาริน นะครับอิอิ จากคุณ : tinglung - [ 14 มี.ค. 52 20:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ตามมาค่ะ ^__^ จากคุณ : baby_15 - [ 18 มี.ค. 52 16:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 84 กว่าจะหาเจอ นึกว่าเลิกเขียนไปแล้วอ่ะค่ะ ดีใจมาก ๆ เลยค่ะที่ได่มาอ่านต่อ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปจนจบนะคะ จากคุณ : เส้นหมี่ผัดขี้เมา - [ 18 มี.ค. 52 20:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 85 กว่าจะหาเจอเหมือนกันค่ะ นึกว่าเลิกเขียนไปแล้วเสียอีก นี่คุณเรารักพนมเทียนยังไม่ได้สมครเป็นสมาชิก login อีกเหรอคะ เรายากแจกกิ๊ฟให้มากๆเลย กำลังรออ่านตอนต่อไปอย๋นะคะ จาก คุณผู้อ่านที่ตอนนี้มีล็อกอินแล้ว จากคุณ : แรกรัตติกาล - [ 19 มี.ค. 52 14:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 86 เฝ้ารอ .... รอแล้ว รอแล้ว รอไม่สิ้น มะไรจะมาต่ออ่ะครับ ?? จากคุณ : Birdyz - [ 23 มี.ค. 52 23:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เห็นด้วยกับความเห็นที่ 82 จังเลยค่ะ ว่าถ้าพี่แอฟไม่ได้เป็นดาริน ก็ขอจินตนาการเป็นมณีมรกตแทนละกัน ขอเป็นกำลังใจให้คุณ เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป)นะคะ และก็จะนั่งรอนอนรอ ตอนต่อไป อิอิ จากคุณ : การ์ฟิลด์ - [ 24 มี.ค. 52 10:55:44 A:58.9.208.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 88 อยากรู้จังเลย มณีมรกต คู่กับใคร? ผู้กอง ชายชาญ หรือป่าว (ยศเดียวกัน หน่วยงานเดียวกัน ลักษณะคล้ายกันกับคุณพ่อรพินทร์ ตามที่คุณพี่เรารักพนมเทียนฯ เขาว่า คห. 9) จะติดตามตอนต่อไปค่ะ ..................... จากคุณ : ดงมรณะ (ดงมรณะ) - [ 25 มี.ค. 52 19:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ^ ^ ^ ^ อาจจะคู่กับลูกของจักราชกับเมยานี รึเปล่า (ถ้าเค้ามีลูกชายนะ) จากคุณ : Garfield (Rasta_Garfield) - [ 28 มี.ค. 52 13:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ((((((((((((((((((((((((วี้ดดวิ้ว  )))))))))))))))))))) ในที่สุด   มด      ก็มีบทในเพชรพระอุมาแล้ว   เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ได้เป็นลุกของพรานใหญ่กับคุณหญิงดาริน   ดีจังเลยๆๆๆๆๆๆ (หลังจากเล็งหาบทที่จะเล่นในเพชรพระอุมาไม่เจอมานานแล้ว) สนุกรวดเร็วทันใจดีจังเลยค่ะ คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป แล้วจะมีเวลามาเหลาตอนต่อไปหรือยังค่ะนี้     รอฉากของมณีมรตค่ะ แวะมาให้กำลังใจอีกคนค่ะ จากคุณ : แมงรัป (วันรักมะลิหอม) - [ 28 มี.ค. 52 18:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 91 มีปัญหาครับ! ปกติผมจะลงต่อได้เฉพาะตอนกลางวันที่ออฟฟิศเท่านั้น (ที่บ้านไม่มีเน็ทครับ) อีทีนี้พอนายใหม่เข้ามานั่งข้างหลังผม งานเข้าเลยครับพี่น้อง! งานกองท่วมหัวท่วมหูไปหมด ใครพอจะช่วยแก้ปัญหาทีได้ไหมครับ เรื่องมีอยู่ว่า 1.ตอนกลางคืนว่างมากมีโน๊ทบุคแต่ไม่มีเน็ท 2.เซฟใส่Thump Driveแล้วมาโพสลงในกระทู้ได้ไหมครับ 3.ถ้าได้ทำไงสอนทีครับผมโง่คอมมากๆเลยง่ะ 4.ถ้าไม่ได้มีวิธีไหนบ้างแนะนำทีครับ สุดท้ายนี้ขอโทษท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยนะครับที่เสียเวลารอ พอดีมีปัญหาอย่างที่ว่านี่แหละครับใครก้อด้ายช่วยผมที้!แง จากคุณ : เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป (เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป) - [ 1 เม.ย. 52 13:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ต่อเน็ตโดยใช้มือถือดูครับ รายละเอียดค่อนข้างยาว ลองทำตามลิ้งนี้เลยครับ 1. http://www.com-th.net/articles/?bluetooth หรือ 2. http://www.ubmthai.com/leksoundsmf3/index.php?topic จากคุณ : หนุ่มอมตะ (หนุ่มอมตะ) - [ 1 เม.ย. 52 18:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 93 คุณพี่ เรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป คุณพี่เซฟใส่ทรัมไดร์แล้วมาโพสเลยครับสุดยอดมากๆเรยย คุณพี่จะเซฟในเวิดก็ได้ หรือnotepad ก้สุดจะแล้วแต่ coppy และ paste ครับ ขอเป็นกำลังใจ ตอนนี้ผมเป้นห่วงมดมากๆ แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 52 03:28:18 จากคุณ : tinglung - [ 2 เม.ย. 52 03:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ใช่ค่ะ คุณเรารักพนมเทียนทุกเรื่องไป เซฟใส่ tumb drive ไว้แล้ค่อยคัด มาวางในกระทู้ก็ได้ค่ะ เร็วดี เจ้านายอาจจะมองไม่ทันค่ะ อิอิ ฟิลด์น้อยร้องเพลงรอค่ะ จากคุณ : Garfield (Rasta_Garfield) - [ 2 เม.ย. 52 08:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ตามมาทันแล้วค่า มาส่งกำลังใจให้ ขอให้คุณเจ้านายมองไม่เห็นนะคะ และรอต่อไปด้วยใจจดจ่อ จากคุณ : sandhurst - [ 2 เม.ย. 52 15:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ไล่เจ้านายออก ... ... ไปเข้าห้องน้ำแล้วค่อย post ครับ ... ป.ล. ไม่ต้องไล่ก็ได้ครับ รอจังหวะเฉย ๆ จากคุณ : ASaeVunKey - [ 2 เม.ย. 52 17:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 97 เข้ามารอด้วยคนค่ะ จากคุณ : แรกรัตติกาล - [ 4 เม.ย. 52 13:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ชอบมากนะครับผม เข้ามารอเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : porkapom (porkapom) - [ 5 เม.ย. 52 11:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 99 เจอเบียร์ของพี่แซนด์ คห.๙๕ เข้าไป ขอฉกไปก่อนนะคะคุณเรารักฯ เห็นด้วยกับคุณอะแซหวุ่นกี้ค่ะ ว่าให้ไล่เจ้านายออก โทษฐานมานั่งผิดที่ คำแนะนำตามคห.บนๆเลยค่ะ เซฟใส่ทัมบ์ไว้แล้วค่อยๆแอบลง แว้บเดียวนายคงไม่ทันสังเกต ช่วงพักเที่ยง นายคงไม่ว่ากระไรดอก แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 52 20:04:12 จากคุณ : ลีโอเท่านั้น (บินไปในฟ้ากว้าง) - [ 5 เม.ย. 52 20:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ไม่ค่อยเก่งเรื่องคอมฯเหมือนกันค่ะ แต่ยังไงจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ^__^ จากคุณ : baby_15 - [ วันจักรี 18:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ช่วยแนะนำหน่อยจ้า ขอแบบ Brain Storm เลยน่ะ จะได้ลงต่อเร็วๆ ผมจะลงแดงตายอยู่แล้วจ้า .... ผมก็ว่า save เป็น file ใน Notepad ใส่แท่งๆไว้ พอนายเผลอรีบแปะเลย เหมือนกัน อิอิ จากคุณ : Birdyz - [ 7 เม.ย. 52 17:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 102 รอต่อไปด้วยใจที่จดจ่อ   เป็นกำลังในให้คุณเรารักพนมเทียนทุเรื่องไปค่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : เส้นหมี่ผัดขี้เมา - [ 8 เม.ย. 52 19:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 103 มารออ่านอีกคนค่ะ เนื้อเรื่องสนุกมากๆเลยค่ะ อยากรู้ค่ะเป็นยังไงต่อ จากคุณ : ยอดอ่อนใบตอง - [ 9 เม.ย. 52 14:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ทางแก้อีกทางหนึ่งคือ  ฝากให้เพื่อนที่ทำงานที่ไว้ใจได้ เอาไฟล์เข้ามาโพ้สให้ค่ะ   แหะๆๆๆๆๆ  ไม่รู้จะดีหรือเปล่าว   แต่ก็อยากอ่านค่ะ ถ้าจะโพ้สที่ทำงานกลัวถูกเจ้านายดุเด๋วโดนไล่ออกล่ะแย่เลย งานหายากอยู่ด้วย     ถ้าอยุ่ใกล้ๆๆ จะอาสาไปรับไฟล์มาโพ้สให้เจ้าค่ะ จากคุณ : วันรักมะลิหอม - [ 10 เม.ย. 52 12:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 105 มาชะเง้อคอรออ่านค่ะ จากคุณ : ยอดอ่อนใบตอง - [ 12 เม.ย. 52 13:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 106 กลับมารอลุ้นอีกครั้ง...เฝ้าแต่รอ รอ รอ รอ...... คุณพี่เรารักพนมเทียนฯ จากคุณ : ดงมรณะ (ดงมรณะ) - [ 12 เม.ย. 52 16:46:40 ]

ความคิดเห็นที่ 107 หลังจากโขมยเบียร์ไปแล้ว ก็เอามาคืนค่ะ จะได้เป็นกำลังใจให้คุณเรารักฯต่อไป (จะได้พริ้วๆ) สวัสดีวันปีใหม่ไทยค่ะ (เมาไม่ขับนะคะ)   จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ วันเนา (14) 22:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ปีใหม่ไทยผ่านไปแล้ว กลับมารอเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : baby_15 - [ 16 เม.ย. 52 21:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 109 พึ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ อ่านแล้วก้อติดใจเลย สนุกมากค่ะ รออยู่นะค๊ะ จากคุณ : nongor77 - [ 22 เม.ย. 52 15:02:29 A:20.17.136.43 X:115.31.137.133 ]

ความคิดเห็นที่ 110 เซฟใส่ตัมป์ แล้วอัพโหลดขึ้นเว็บ อย่าง www.mediafire.com หรือ www.rapidshare.com แล้วนำลิงค์มาแปะไว้ในนี้ ก็สบายแล้วค่า อิอิ จากคุณ : Yu_Yoo - [ 22 เม.ย. 52 15:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 111 นานแสน นาน คุณพี่มาอัพสักทีเถิดครับ 555 จากคุณ : tinglung - [ 23 เม.ย. 52 09:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 112 คุณพี่เรารักฯคะ..อย่างนี้เข้าข่าย ยั่วให้อยาก แล้วจากไปนะคะ เลยสงกรานต์มานานแล้ว.. เอ..หรือมัวไปตบตี ให้เจ้านายย้ายที่นั่งใหม่ แฟนคลับคิดถึงคร้าบบบบบ จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 3 พ.ค. 52 01:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 113 คุณเรารักฯ เลยสงกรานต์มานานโขแล้วนา ท่านไปอยู่เสียที่ใด เหตุใดจึงปล่อยให้แฟนคลับ รอคอยเนิ่นนานเช่นนี้ กลับมาอัพต่อเถอะค่ะท่าน ข้าพเจ้าอยากอ่านเหลือทน เอามาให้ทั้งถังเลยแล้วกัน "ถังเบียร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก" จากคุณ : sandhurst - [ 7 พ.ค. 52 10:42:00 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ^__^ จากคุณ : baby_15 - [ 13 พ.ค. 52 18:56:48 ]

ความคิดเห็นที่ 115 มาอ่านค่ะ เพิ่งอ่านได้นิดเดียว สนุกดีค่ะ^_^ จากคุณ : sombiez88 (sombiez88) - [ 14 พ.ค. 52 20:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ความคิดเห็นที่ 88 อยากรู้จังเลย มณีมรกต คู่กับใคร? ผู้กอง ชายชาญ หรือป่าว (ยศเดียวกัน หน่วยงานเดียวกัน ลักษณะคล้ายกันกับคุณพ่อรพินทร์ ตามที่คุณพี่เรารักพนมเทียนฯ เขาว่า คห. 9) จะติดตามตอนต่อไปค่ะ ..................... จากคุณ : ดงมรณะ (ดงมรณะ) - [ 25 มี.ค. 52 19:13:02 ] ความคิดเห็นที่ 89 ^ ^ ^ ^ อาจจะคู่กับลูกของจักราชกับเมยานี รึเปล่า (ถ้าเค้ามีลูกชายนะ) จากคุณ : Garfield (Rasta_Garfield) - [ 28 มี.ค. 52 13:04:31 ] คิดเหมือนผมเลยครับท่าน ต้องคู่กะลูกแงซาย เดี๋ยวแงซายต้องส่งลูกมาช่วยแน่เลย (เดาเอานะครับ)แล้วก็คู่ระหว่างดารินีกับไพรวัลนี่คงเป็นขุนพลแห่งนิทรานครมาเกิดกับเจ้าหญิงในตู้แก้วมาเกิดอีกรอบก็ได้มั้งครับ (อันนี้ผมเดาอีกนั่นแหละ) ไม่งั้นจะสปากได้ไวขนาดนี้หรือ ท่านๆทั้งหลายว่าอย่างผมไหมครับ ปล.กลับมาต่อได้แล้วค๊าบ นานไปแล้วคิดถึงมากๆ คุณเรารักพนมเทียนอยู่ไหนเดี๋ยวผมเอาตั้มไดรไปจั้มเอามาโพสให้ก็ได้ครับ เต็มใจอย่างยิ่ง จากคุณ : naohtoon (NaOHTOON) - [ 19 พ.ค. 52 08:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 117 กลับมาเร็วเร้ววววววววว คุณเรารักฯ แฟนๆมารอกันเยอะแล้ววววว จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง - [ 20 พ.ค. 52 19:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 118 เข้ามาอีกที  ก็ยังไม่เห็นวี่แวว  แต่อย่าเพิ่งหมดแวว นะคะ... คุณเรารักฯ จากคุณ : ดงมรณะ - [ 21 พ.ค. 52 20:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 119 โอ๊ย...ทนไม่ไหวแล้วสนุกมากครับ ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนครับ จะรออ่านต่อไป นะ คห.95 จังซี่มันต้องถอน!ๆๆ จากคุณ : พรานป่าละเมาะ - [ 27 พ.ค. 52 12:51:55 A:222.123.116.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 120 รักนะเลย... เข้ามารอคับ จากคุณ : NaOHTOON - [ 3 มิ.ย. 52 19:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ยังรอคอยด้วยความหวังต่อไปค่ะ จากคุณ : เส้นหมี่ผัดขี้เมา - [ 4 มิ.ย. 52 21:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ^__^ จากคุณ : baby_15 - [ 9 มิ.ย. 52 08:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ยังรอเธอเสมอ...  ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด... จากคุณ : teeo79 - [ 9 มิ.ย. 52 08:29:42 ]

ความคิดเห็นที่ 124 มารอค่า จากคุณ : ยอดอ่อนใบตอง - [ 18 มิ.ย. 52 22:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 125 จะลงแดงตายแล้วนะตัวเอง... จากคุณ : วันรักมะลิหอม - [ 22 มิ.ย. 52 17:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ไร้วี่แวว ^_^ จากคุณ : Dongmorana - [ 4 ก.ค. 52 15:50:00 ]