ความคิดเห็นที่ 1 ผมว่ามันเป็นวิทยาศาสตร์นะครับ ผมว่าที่คุณ pizza hell อธิบายมาก็ค่อนข้างถูกเลยนะ บางคนทำหนัง ก็ได้อิทธิพลมาจากหนังที่เคยดู ผมเป็นคนดูหนังได้ทุกแนว แต่ผมไม่ตัดสินนะ ว่าหนังเรื่องไหนดี ไม่ดี เพราะรสนิยมของคนเราต่างกัน บางคนชอบหนังแบบนี้ อีกคนชอบหนังแบบนี้ หนังดีในแบบของการประกวด ก็คือหนังที่ ผู้ตัดสินชอบ หนังดีในแบบของคนทั่วไป ก็คือหนังที่ดูแล้วสนุก คุ้มค่า ถ้าถามว่าเป็นพรสวรรค์หรือไม่ ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ฝึกกันได้ โดยการสังเกตุ และคิดวิเคราะห์ ในมุมมองของทั้งคนสร้างหนัง และคนดู อยากทำหนังให้ใครดู  ผู้ตัดสินหนังสั้น นักเรียน นักศึกษา หนุ่มสาวอ๊อฟฟิส แต่ที่หลายๆคนไม่รุ่งในทางนี้เพราะ ผมว่าคนที่จะทำหนังได้นี่ต้องมีความพยายามมากๆนะครับ 1.โปรดัคชั่น (จะบอกว่าใช้การเล่าเรื่องอย่างเดียว ก็ใช่ว่า) เพราะโปรดัคชั่นเป็นส่วนเสริมมาก แม้ว่าจะเป็นหนังนักศึกษา หรือหนังใหญ่ 2.พล๊อตเรื่อง ตัวบท ที่ผ่านการกลั่นกรองมาอย่างดี อีกอย่าง ทำหนังใช่ว่าจะทำคนเดียวได้ ใช้คนเยอะมาก งบประมาณสูง ถึงแม้ว่าจะเป็นหนังนักศึกษาทั่วๆไป  เพราะผมก็ผ่านช่วงนั้นมาเหมือนกัน แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ผู้ที่กำลังอยากสร้างหนังนะครับ สู้ๆครับ ไม่มีอะไรไกลเกินเอื้อม ทุกอย่างมันฝึกกันได้ สู้ตายครับผม บายครับ จากคุณ : musuko - [ 17 ก.พ. 52 19:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในโลกนี้มันมีแต่"พรแสวง"เท่านั้นแหละ จากคุณ : supatpit - [ 17 ก.พ. 52 20:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ พิซซ่าจากนรก พอจะยกตัวอย่างได้ไหมครับว่า ภาพยนตร์ที่คุณคิดว่าเกิดจากพรสวรรค์ของผู้สร้างนั้น ในมุมมองของคุณเป็นหนังแบบไหน จะได้คุยกันได้ถูกๆ ................... อ้อ โดยส่วนตัวผมมองว่า การจะมีโอกาสสร้างหนังในไทยนั้น ส่วนหนึ่งต้องมาจาก โอกาส และ ความเป็นธุรกิจ ครับ ส่วนพรสวรรค์ เป็นเรื่องที่รองลงไป จากคุณ : PeterBen - [ 17 ก.พ. 52 20:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ศาสตร์ในการทำงานสร้างสรรค์ทุกแขนง มันประกอบด้วยอะไรหลายๆอย่างที่จะหล่อหลอมมันออกมา ความอุตสาหะ, มุมมองด้านศิลปะ, วิธีคิดภาพในหัวก่อนลงมือทำ, รสนิยม, อารมณ์, การใฝ่รู้, การไม่หนีและชอบต่อสู้เพื่อแก้ปัญหา, สัมผัสในประสบการณ์ชีวิตที่มันมีประโยชน์ต่อการทำงาน ....ทุกๆอย่างมันจะหล่อหลอมรวมกันเป็นคำว่า "ประสบการณ์" และ "พรสวรรค์" ที่สะสมมากขึ้นเรื่อยๆ ....คนที่มีองค์ประกอบเหล่านี้ไม่ครบ เก่งได้ยากครับ เพราะมันจะขาดสิ่งที่ช่วยทำให้มีพัฒนาการที่ก้าวไปเรื่อยๆได้ คนที่ชาวบ้านเรียกว่าเป็นพวกมีพรสวรรค์ ลองสังเกตุดูนะครับว่าคนพวกนี้จะใฝ่รู้ และฉลาดในการเรียนรู้ ทำอะไรในสายงานที่เกี่ยวเนื่อง ก็ทำได้ดีไปหมดแม้แต่การทำในครั้งแรกก็ตาม มีหลายๆคนที่ เขียนหนังสือก็ดี, ทำงานศิลปะก็เด่น, เล่นดนตรีก็เก่ง เพราะเขาสั่งสมอย่างอื่นที่เกี่ยวเนื่องกันมาก่อน และรู้จักดึงเอามันมาใช้และผสมผสานกับสิ่งที่ยังไม่เคยทำ ....ที่สำคัญคนกลุ่มนี้เวลาทำอะไรขึ้นมาสักงาน ระหว่างที่ทำงานจะสามารถพัฒนาตัวเองไปแบบก้าวกระโดดกว่าคนอื่นที่รับมอบหมายงานแบบเดียวกัน ....ในขณะที่คนอื่นทำงานเสร็จคนอื่นๆอาจจะเก่งขึ้นกว่าเดิม 10% แต่คนกลุ่มนี้จะเก่งขึ้นมากกว่านั้น ....พูดง่ายๆคือเขารู้และเลือกที่จะทำให้ตัวเองเก่งขึ้นยังไง จะดึงศักยภาพตัวเองออกมาได้ยังไง ทำให้ก้าวกระโดดได้ เรื่องที่เล่ามา ทุกคนสามารถทำได้ครับ เพียงแต่ว่าหลายๆคนมองข้ามหรือเลือกที่จะไม่ทำมัน ด้วยเหตุผลที่อาจจะ ขี้เกียจ, มองอะไรง่ายไป, ตั้งใจเกินไป เหตุผลมันมีต่างๆนาๆต่างกันไปขึ้นกับองค์ประกอบของตัวแต่ละคนเอง จากคุณ : C h u N g - [ 17 ก.พ. 52 20:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การทำหนังมันขึ้นอยู่กับความตั้งใจเท่านั้นแหละครับ นอกนั้นน่ะ ไอ้สิ่งที่เราๆท่านๆยกมาอ้างอย่างนั้นอย่างนี้ล้วนแล้วแต่เป็น "ข้ออ้าง" ไม่ใช่ "เหตุผล" 10 ปีทำไปแล้วไม่ได้เกิดก็แปลว่าเรายังตั้งใจไม่พอ ยังพยายามไม่พอ มันก็เท่านั้น จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 17 ก.พ. 52 21:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พรสวรรค์ต้องดำเนินควบคู่ไปกับพรแสวง แต่พรแสวง ไม่จำเป็นต้องมี พรสวรรค์ จากคุณ : Walker G-543 - [ 17 ก.พ. 52 21:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืมมมม น่าคิดนะ แต่คิดว่าคนทำหนังเป็นคนที่ละเอียดอ่อนค่ะ ต้องใส่ใจลายละเอียดมากๆ จะว่าเป็นพรสวรรค์ก็ใช่ค่ะ เพราะว่าคนเราไม่สามารถมองอะไรได้เหมือนกันไงคะ แต่ในหนังคือสิ่งที่ผู้กำกับมองออกมา สร้างออกมา กำหนดออกมา ในรูปแบบของการตอบโจทย์ของตัวบทหนัง คนเขียนบท ความรู้สึก มุมมอง ภาพ และอารมณ์ เพราะฉะนั้นจึงเกิดความแตกต่างระหว่างหนังเนื้อเรื่องเดียวกัน แต่ผู้กำกับคนละคน เพราะคนสร้างต่าง อะไร ๆ มันต่างตามค่ะ พรสวรรค์คือสิ่งที่อยู่ในหัวของผู้กำกับ เวลาจะถ่ายออกมาแต่ละซีน สิ่งที่จินตนาการไว้ในหัวของผู้กำกับ ทำยังไงถึงจะออกมาโลดแล่นบนบนความเป็นจริง...บนผืนฟิล์ม ใครก็ตามที่สามารถเอาสิ่งที่จินตนาการมาทำให้เกิดเป็นจริงได้ เราคิดว่าเขามีความสามารถค่ะ และนั่นก็คือพรสวรรค์ส่วนหนึ่ง และผู้กำกับยังต้องเข้าใจตัวบท และตัวละครอย่างถ่องแท้ เพื่อถ่ายทอดและดึงความสามารถของนักแสดงออกมาให้สมจริง และ สามารถส่งสารถึงคนดูให้คิดตาม รู้สึกตามได้ด้วย สิ่งที่ออกมาจากหนังคือ เมสเสจ ส่งถึงคนดูค่ะ แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ คนดูก็จะได้รับเมสเสจที่ต่างกันออกไปแล้วแต่ความคิดและบรรทัดฐานค่ะ แต่ไม่ใช่พรสวรรค์อย่างเดียวที่สามารถสร้างหนังได้ นอกเหนือจากพรสวรรค์ก็คือสิ่งที่หค.บน ๆ กล่าวมาค่ะ จากคุณ : kazuharu - [ 17 ก.พ. 52 21:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมว่า พรสวรรค์ มีส่วนเยอะนะ บางคนทำให้ตายก็ไม่มีวันเป็นหนังดีได้ เพราะยึดติดอยู่กับกรอบ เวลาเรียนอยู่มหาลัย สังเกตบ้างปะ จะมีบางคนอยากโชว์ออฟ อยากเต้น อยากแสดงบนเวทีเหลือเกิน เป็นขาประจำในเรื่องนี้ก็ว่าได้ คณะผมมีแบบนี้เยอะ พวกอยากเด่น อยากทำ แต่ทำออกมาแล้วก็ไม่ลึกซึ้ง ไม่เจ๋งจริงเท่าคณะอื่น (อย่างศิลปกรรม) แถมไม่รู้ว่าคนอื่นที่เขาไม่แสดงออก ไม่เป็นตัวตั้งตัวตี เขาทำได้ดีกว่าอีก พวกนี้ก็จะเอาแต่ชื่มชมพวกเดียวกันเอง พวกกระแสหลักตัวตั้งตัวตีในคณะ อยากทำละครก็ทำออกมางั้นๆ อยากทำหนังก็ได้ทำ แต่ออกมาจืดชืดมาก คิดเสียแต่ว่า ข้ามีเรื่องจะเล่ามากมาย เรื่องสังคมนั้น สังคมนี้ แต่ไม่มีพรสวรรค์ในการใส่ความสนุกลุ่มลึกลงไปในเรื่องที่เล่า ผมออกมาหนังเรื่อยเปื่อย จืดสนิท จากคุณ : OBERON - [ 17 ก.พ. 52 21:43:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แต่ยุค สมัยนี้ ผมว่าเรื่องของธุรกิจและกำไร เป็นตัวตัดสินหนังหลายๆเรื่องไปแล้ว จากคุณ : zero4hero - [ 17 ก.พ. 52 22:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จะพรแสวง หรือพรสวรรค์ ก็ไม่รู้  แต่ที่รู้ๆ คือ พจน์ อานน ไม่มีทั้งสองอย่าง จากคุณ : sUnTaO - [ 18 ก.พ. 52 00:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 การทำหนังสักเรื่อง ก็เหมือนกับการแต่งตัวแหละครับ ของพวกนี้มันมาพร้อมกับ "รสนิยม" ที่ซื้อหากันไม่ได้ และผมขอเรียกมันว่า "พรสวรรค์" ครับ เวลาเราดูคนอื่นแต่งตัว สังเกตคนรอบข้างบ่อย ๆ เราก็จะเห็นลักษณะเฉพาะและรสนิยมส่วนตัวของคนนั้น ๆ ตลอดจนข้อดีข้อด้อยที่พบในแต่ละคนเมื่อนำมาเปรียบเทียบกับรสนิยมของตัวเราเอง แล้วเราก็จะเริ่มหยิบเสื้อตัวนี้ จับกางเกงตัวนั้นมาใส่ ตัดผมในแบบที่เราอยากตัด เมื่อมองเห็นตัวเองในกระจกแล้วเรารู้สึกสบายใจ ชอบใจ และเมื่อมีคนชมว่าเรา แต่งตัวดี เราก็จะเกิดความภาคภูมิใจในตัวเอง หากเรามีรสนิยมที่โดดเด่นมาก ๆ เราก็จะกลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนที่พบเห็นเราไปด้วย และนี่ก็เป็นการส่งต่อแรงบันดาลใจไปโดยปริยาย การทำหนังเป็นมากกว่าวิทยาศาสตร์ เพราะมันคือการอาศัยขั้นตอนทางวิทยาศาสตร์มาเติมเต็มจินตนาการ ที่ไม่สามารถถ่ายทอดออกมาด้วยแค่สมองและสองมือ จินตนาการเป็นเรื่องเฉพาะบุคคล ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ส่วนตัวและสิ่งที่ผู้กำกับแต่ละคนสั่งสมมาตั้งแต่ยังเด็ก มันก็จะยิ่งชัดเจนขึ้นตามสิ่งที่เขาสนใจและถูกถ่ายทอดออกมาในหนัง ไม่ใช่ว่า มาร์ติน สกอร์เซซี จะสามารถมาทำหนังเปรี้ยว ๆ เต็มไปด้วยรายละเอียดของความเป็นสตรีนิยมอย่าง บาซ เลอห์มานได้เพียงแค่ผ่านการฝึกฝน ของพวกนี้แค่ฝึกฝนไม่พอหรอกครับ.. ในโลกนี้ไม่มีอะไรใหม่ครับ ก็เหมือนเสื้อผ้าที่เราเอามาใส่ก็ผ่านการตัดเย็บจากฝีมือคนอื่นมาทั้งนั้น มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เราจะเลือกมาใส่อย่างไรให้ความเป็นคนอื่นถูกความเป็นตัวเรากลืนไป ด้วยรสนิยมของเราเอง หรือจะเลือกให้ตัวเราถูกกลืนไปด้วยรสนิยมของคนอื่น... ...อย่างที่นักเรียนภาพยนตร์กว่าค่อนประเทศตอนนี้เป็นกัน ขอบคุณครับ จากคุณ : เด็กสามย่าน - [ 18 ก.พ. 52 05:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พรสวรรค์มีส่วนช่วยเยอะครับ แต่ถ้าไม่มีพรสวรรค์ สิ่งที่มาชดเชยได้ก็คือพรแสวง ปัจจัยในการทำภาพยนตร์มันขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆอย่าง แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นเรื่องของศิลปะ เหมือนกับการวาดภาพ บางคนแทบจะไม่ต้องเรียนรู้เลย แต่ในขณะที่หลายๆคนก็อาศัยวาดจนชำนาญ แต่สุดท้ายยังไงคงต้องยอมรับว่ายังยากที่จะสู้คนที่มีพรสวรรค์ จะมีสักกี่คนที่เป็นตำนานได้เหมือนแวนโก๊ะ หลังบีโทเฟ่นกับโมสาร์ตมีใครอีก อย่างวงการดนตรีประกอบภาพยนตร์ ถ้าอันดับ1เป็น John Williams อันดับ2ผมก็มองไม่เห็นจริงๆว่าควรจะเป็นใคร แต่เรื่องของศิลปะไม่ใช่ว่าถ้าไม่มีพรสวรรค์แล้วจะไม่สามารถทำสิ่งต่างๆเหล่านี้ได้ พรแสวงคือสิ่งสำคัญที่จะมาชดเชย อย่างน้อยถ้าผลงานไม่ได้แย่เกินไป ก็ยังมีคนส่วนหนึ่งที่ชื่นชอบศิลปะของคุณอยู่ เพราะของแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับรสนิยมด้วย แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 09:10:53 จากคุณ : Atmosphere - [ 18 ก.พ. 52 09:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ให้กิฟท์ทุกๆ ท่านที่เข้ามาตอบเลย ชอบกระทู้นี้จัง  ตั้งกระทู้ได้น่าตอบ คนตอบก็น่ารัก ฮา เรามองว่าการทำหนังมันเป็นมากกว่าคำว่า "พรสวรรค์" นะ เพราะนอกจากต้องมากำกับนักแสดงแล้ว ยังต้องมาเจอคนร้อยแปด ซึ่งบางครั้งก็ต้องลงไป "กำกับ" คนพวกนั้นอีก แล้วทำยังไง ให้ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหนัง  มองหนังเป็นภาพเดียวกัน เหมือนกับที่ผู้กำกับมองเห็น และฝันอย่างให้มันออกมาเป็นแบบนั้น เราเชื่อพรแสวงมากกว่า แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 19:30:23 จากคุณ : กิมตึ๋ง - [ 18 ก.พ. 52 19:29:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืม...ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมตอบนะครับ แต่ละคนตอบยาวแถมละเอียดขนาดนี้ เล่นเอาเกร็งที่จะโพสต่อเลย 555 คุณ ปีเตอร์แบนครับ สำหรับหนังที่ผมคิดว่า ผู้สร้างมีพรสวรรค์ มันก็เหมือนการที่เราดูงานศิลปะน่ะครับ คือ ผู้สร้างเองก็สร้างงานสู่สายตาของผู้ชมเรื่อยๆ และผลงานมีความเป็นเอกภาพทั้งเนื้อหาและการนำเสนอ มีความลุ่มลึกและสมจริง ยกตัวอย่าง คนที่นักเรียนหนังอยากเป็นนักหนาอย่าง หว่องกาไว ถ้าหากเคยชมหนังสั้นของเขาเรื่อง เดอะแฮนด์ ส่วนตัวผมเองถือว่า นี่แหละเป็นหนังที่ใช้พรสวรรค์ของผู้กำกับโดยแท้ ซึ่งต่างจากหนังสั้นที่ดาษดื่น ถ้าตัดเรื่องโปรดัคชั่นและดาราออกไป มันก็จะกลายเป็นหนังสั้นธรรมดาที่เล่าเรื่องของคนไม่กี่คนในสถานที่ไม่กี่ที่โดยที่ไม่มีฉากใหญ่อะไรเลย แต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาก็คือ การที่ผู้กำกับบรรจงสร้างสรรค์ออกมาได้อย่างละเมียดละไม งดงาม รวดร้าว ทรงพลัง (โอ๊ย...สุดจะบรรยาย) ซึ่งสิ่งที่ผมมองว่าเป็น "พรสววรค์" นี้ มันอาจจะมาจากประสปการณ์ที่เกิดจาก "พรแสวง" ก็ได้ ซึ่งก็เหมือนกับหลายๆท่านได้อธิบายมานั่นแหละครับ การทำภาพยนตร์มันต้องอาศัยมุมมอง ความคิด โลกทัศน์ ฯลฯ จากคุณ : pizza hell - [ 18 ก.พ. 52 20:52:00 ]