ความคิดเห็นที่ 1 นงไฉน-เหยื่อของความรักและความโลภ ทีเซอร์เปิดตัวสร้างความรู้สึกแหยงๆ ให้คนดูพอสมควร กับความบ้า วิกลจริต และเสียงหัวเราะระคายโสตประสาทอย่างถึงแก่นของนงไฉน  พอละครเปิดฉากเท่านั้น คุณแอนก็ซัดสาดพลังเข้าใส่ผู้ชมลูกแล้วลูกเล่าจนไม่ทันหายใจหายคอ ใน 3 ตอนแรก ภาพของนงไฉนในสายตาของผมคือหญิงบ้า ขี้หึงอย่างร้ายกาจ คำว่าเวอร์ยังน้อยเกินไปที่จะอธิบายอาการของเธอยามคลุ้มคลั่ง หากในขณะเดียวกันไม่ต้องนึกไปถึงหรอกว่า คุณนายคนสวยบ้าเพราะถูกวางยาหรือไม่  แค่นึกถึงว่า ทำไมผู้หญิงหน้าดี ฐานะเด่น  ชาติตระกูลสูงอย่างเธอ ถึงต้องคอยไล่ล่าตะเพิดให้สาวๆ ถอยห่างจากคู่หมั้นเสียขนาดนั้น ยังไงก็แค่คู่หมั้นยังไม่ทันจะได้ตบแต่งกัน  ทำไมต้องหวงอย่างกับจงอางหวงไข่  แล้วยังความมุ่งมั่นที่จะตีศัตรูให้กระเจิงแตกพ่ายนั้น นับว่าไม่ธรรมดา ไม่ว่าเธอจะบ้า จะคลั่งด้วยเหตุอะไรก็ตาม ส่วนหนึ่งต้องมาจากจิตใต้สำนึกที่เธอไม่อยากสูญเสียผู้ชายคนนี้ ชาคริตมีดีกว่าที่คิด หรือว่าเธอกลัวจากประสบการณ์เลวร้ายบางอย่างในอดีตกันแน่? เมื่อเรื่องดำเนินไปถึงตอนที่ 4 ปมปริศนาเริ่มเผยตัวให้เห็นว่า มีเบื้องหลังซ่อนอยู่หลังม่านดำมืด ความสุภาพอ่อนแอ ใจเย็น หนักแน่นของชาคริตคู่หมั้นหนุ่มเริ่มหายไป แทนที่ด้วยความหื่นกระหาย มัวเมาในเพศรสอย่างชัดแจ้งเอาเมื่อยามที่นงไฉนได้เปลี่ยนมาใช้นามสกุลของชาคริตนั่นแหละ หน้ากากบางๆ ของชาคริตถูกเจ้าตัวฉีกออกด้วยตัวเอง  ที่แล้วมานงไฉนไม่ได้คิดไปเองจริงๆ  แล้วยังใบหน้ากรุณาปรานีราวนางฟ้าของพิมพาแม่สามีอีกล่ะ ยิ่งผ่านไปแต่ละตอน รอยยิ้มบริสุทธิ์ก็ค่อยๆ แย้มแสยะ ดวงตาอ่อนหวานกลายเป็นแข็งกร้าวเย็นชา  ทุกความคิด ทุกคำพูด ทำเอาผมและสมาชิกร่วมกระทู้รายงานสดขนลูกซู่ไปตามๆ กัน  บางทีผมถึงกับไม่กล้าสบตาคุณป้าพิมเอาเลย มองไปอดคิดถึงดวงตาของงูเวลามันจับจ้องเหยื่อตัวน้อยๆ ไม่ได้ พลังอำนาจนั่นสามารถสะกดให้คนแข็งค้างได้โดยไม่ต้องใช้มนต์ใดๆ ช่วยเลย และแล้วแผนการณ์ในอดีตก็เผยขึ้นมาให้เห็นเรื่อยๆ นงไฉนที่เกรี้ยวกราด กลายเป็นหญิงสาวน่าสงสารคนหนึ่ง เธอพยายามที่จะช่วยเหลือตัวเอง แต่ความละโมบชั่วร้ายของคนที่รายล้อมตัวเธอนั้น กดเธอให้จมดิ่งอยู่กับคำว่า บ้า ประสาท ทั้งๆ ที่เธอไม่อยากเป็น ทั้งๆ ที่เธอคิดว่าสามารถหายได้ แต่นับวันเธอก็ต้องถูกบังคับให้เข้าใจตัวเองผิดมากขึ้นทุกที จนถึงขั้นเชื่อว่าตัวเองบ้าอย่างไม่มีทางรักษา คนบ้าไม่มีวันที่จะมีความสุขสมหวัง  แววตาทอดอาลัยของเธอในหลายๆ ครั้งทำให้ผมสงสารจับใจ แววตาอย่างนี้เอง ที่คงจะจับใจของจอมเช่นกัน ตอนที่เขาเห็นเธอทรุดลงนั่งร้องไห้เป็นเด็กๆ ตอนที่ถูกลาวัลย์กับเดชชาติหลอกเป็นผีแม่อรศรี  ปมเก่าในจิตใจถูกขุดคุ้ยออกมาจนไม่เหลือซาก ความสะเทือนใจ ความเก็บกด ที่สู้ปิดบังให้ลืม แท้จริงไม่เคยหายไปไหน แต่แอบซ่อนอยู่ในจิตใต้สำนึกเท่านั้น การลืมไม่ใช่ทางออก  แต่การแก้ปัญหาที่ดีที่สุดคือการบำบัด  การรักษา เยียวยา  ให้ความเจ็บปวดนั้นบรรเทา จนแผลที่บาดลึกนั้นค่อยๆ สมานตัวเองจนหายดี เมื่อภาพแฟลชแบ็คกลับไปยังเรื่องราวในอดีตของเด็กหญิงนงไฉนในวัยเยาว์  แม้เธอจะเกิดมาบนกองเงินกองทอง แต่ความสุขนั้นไม่มีส่วนไหนเทียบกับคนอื่นได้เลย แม้กระทั่งเด็กลูกคนใช้ยังมีความสุขเสียมากกว่า ครอบครัวที่แตกแยก  เสียงทะเลาะด่าทอ ของพ่อและแม่ ทำให้เด็กหญิงนงไฉน กลายเป็นคนเศร้าซึม  เก็บกด พยายามเรียกร้องไขว่คว้าหาอิสรภาพ ซึ่งไม่มีวันเป็นจริง ความผิดหวังที่สามีนอกใจและไม่ไยดีทำให้อรศรีคลุ้มคลั่ง  เมื่อไม่สามารถทำอะไรถวัลย์ได้  เธอจึงเลือกระบายเอาลงกับลูก  เด็กที่ยังไม่รู้ประสาดีนัก  ในตอนนั้นผมว่าอรศรีคงไม่ทันรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป นอกจากอยากจะทำให้ความเจ็บภายในอกมันลดทอน กว่าจะรู้ กว่าจะมองเห็น ตนเองนั่นแหละก็เป็นผู้สาดโคลนสกปรกใส่ผ้าขาวด้วยตนเองเสียแล้ว จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 20:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผู้ที่ปลูกฝังความหวาดระแวงเกี่ยวกับหญิงสาวที่ใช้ความสวยความสาวเป็นทางลัด เป็นบันไดไต่เต้าไปสู่ชีวิตอันรุ่งเรืองให้กับนงไฉนก็คือแม่แท้ๆ ของเธอนี่เอง และอรศรีอีกเช่นกันที่ทำให้นงไฉนเริ่มกลายเป็นบ้านับตั้งแต่วันนั้น เมื่อไม่อาจทานทนความผิดหวังเสียใจได้  อรศรีเลือกจบชีวิตลงด้วยการผูกคอตาย  คงเป็นเคราะห์กรรมไม่สิ้นสุดของเด็กหญิงนงไฉนที่ต้องเป็นผู้พบศพแม่ของตนเอง แม่ที่แม้จะทุบตีแต่เธอก็ยังรักสุดหัวใจ  ร่างปราศชีวิตห้อยต่องแต่งจากบนขื่อ  คอตกพับทิ้งร่างหมุนวนราวไร้น้ำหนัก ตามแต่แรงโน้มถ่วงจะดึงไปทางใด  ประกอบกับความมืดอนธกาลอันมีแสงอัสนีบาตแลบแปลบปลาบบางครั้ง  ทำให้ภาพนั้นประทับลงในสมองของนงไฉนอย่างไม่มีทางลบเลือน เป็นฝันร้ายอันน่าสะพรึง  เป็นภาพยนตร์สยองขวัญที่ไม่มีเรื่องใดจะสมจริงเทียบเท่า  เพราะมันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ  กับคนที่เธอรัก ความเก็บกดเหล่านี้ผลักดันให้นงไฉนมีอาการทางประสาทไปโดยปริยาย  ผมคิดว่าแม้พิมพากับชาคริตจะไม่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอและพ่อ  นงไฉนก็จะยังมีอาการทางประสาทต่อไปอยู่ดี เพราะแม้ว่าจะพยายามลืม แต่ในใจของนงไฉนโทษตัวเองตลอดเวลา บางทีที่แม่ต้องตายก็คงเป็นเพราะเธอทำตัวไม่ดีพอ  แม่ผิดหวังกับพ่อมามากแล้ว เธอไม่น่าจะทำให้แม่ผิดหวังอีกคนหนึ่ง ถ้าเธอพยายามมากกว่านี้  แม่อาจจะไม่เสียใจจนต้องตายก็ได้  ผมคิดว่า ในหัวใจของเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนั้น ยังคงร่ำร้องเช่นนี้ตลอดมา แม้เธอจะเติบโตกลายเป็นหญิงสาวสะพรั่งแล้วก็ตาม นงไฉนนับเป็นนางเอกที่น่าสงสารเอาการ อาจจะมากขนาดติดอันดับหนึ่งในสุดยอดนางเอกชีวิตรันทดของละครไทยก็ได้ เพียงแต่ชะตากรรมของเธอนั้น เธอพยายามดิ้นรนช่วยเหลือตนเองมาตลอด  เมื่อได้พบว่าความเข้มแข็งนั้นสามารถสร้างได้  เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือจิตใจ นงไฉนก็กลับคืนมาจากหลุมลึกปลักโคลนของการโทษตัวเองในที่สุด   เป็นความเข้มแข็งและปรารถนาจะมีชีวิตต่อไปที่ทำให้เธอกลับมาเป็นปกติทั้งๆ ที่ไม่น่าจะหวังได้อีกแล้ว อย่างไรก็ตามแม้เรื่องของนงไฉนนั้นจะแล่นโลดอยู่เพียงในจอโทรทัศน์  หากในชีวิตจริง  ผมเชื่อว่าคนแบบนงไฉนยังมีอีกมากมาย....แต่มีสักกี่คนที่จะโชคดีเหมือนกับเธอ  แล้วอีกกี่คนต้องจบชีวิตตัวเองที่โรงพยาบาลบ้า, ทัณฑสถาน หรือแม้กระทั่งเชิงตะกอน ? ผู้คนในชีวิตของบุคคลที่ตกเป็นเหยื่อทางจิตใจ จนต้องผลักดันตัวเองไปเป็นฆาตกรนั้น จะรู้บ้างไหมว่า การกระทำเลวร้ายที่เคยคิดว่าไม่สลักสำคัญ กลับเป็นแรงส่ง ผลักดันให้คนคนหนึ่งวิ่งเตลิดเข้าสู่ป่ารกแห่งความวิกลจริต ผมอยากให้คนเป็นพ่อเป็นแม่  ดูละครเรื่องนี้เวลามองนงไฉน แล้วคิดถึงลูกของคุณมากๆ นะครับ  จะรักหรือไม่รักกันในท้ายที่สุดชีวิคู่ก็คือเรื่องของคุณสองคน อย่าทำร้ายอีกฝ่ายด้วยการลงที่ลูกน้อยของคุณเลยครับ จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 20:39:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เทวัญ-คลั่งเพราะรัก...คลั่งเพราะแค้น ตอนเห็นหน้าเทวัญครั้งแรกแล้วอดจะหัวเราะท้องแข็งไม่ได้ ผมพอจะเข้าใจว่าคุณเติมอยากให้คาแรคเตอร์ของเทวัญออกมาเฉิ่มเชย มีลักษณะของคนที่ไม่สนใจอะไรมากไปกว่างานการ เพียงแต่ฟันที่มันเหยินออกมาผิดธรรมชาติจนพระเอกของเรื่องพูดไม่ถนัดนี่สิ ที่ทำให้อินกับบทนี้ไม่ค่อยลง  ทั้งยังอดคิดไม่ได้ว่า โชคร้ายของเทวัญที่เสียเมียและลูกจากรถตกเหวแถมตัวเองยังถูกไฟคลอกจนเสียโฉมนั้น ก็มีข้อดีตรงนี้ฟันเหยินๆ ไปกระแทกกับโขดหินจนกลับเข้ารูปเดิมได้โดยไม่ต้องพึ่งพาทันตแพทย์ (จริงๆ ก็ถ้ามีเงินพอจะซื้อสปาอารักษ์ ทำไมไม่ไปทำฟันเสียตั้งแต่ทีแรก ไม่เข้าใจ ฮา) ลักษณะของเทวัญนั้นเห็นได้ทั่วไปในสังคมปัจจุบัน คุณเติมปูพื้นชีวิตของเทวัญน้อยไป จนผมต้องจินตนาการต่อเอาเอง  ดูจากลักษณะและข้อมูลในเรื่อง เทวัญน่าจะมีพื้นเพไม่ใช่ชั่ว คงไม่ได้เป็นเพียงแค่มนุษย์กินเงินเดือนธรรมดา  ทั้งยังมีบริษัทสถาปนิกที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนๆ (เดาเอา)  แต่ทั้งนี้ก็ใช่ว่าชีวิตจะสะดวกสบาย ความสำเร็จต้องมาจากความขยันและความพยายาม บางทีเทวัญอาจจะมีมรดกมากอยู่พอควรด้วยพ่อแม่สั่งสมมาให้ แต่ข้อดีคือเขาไม่หลงระเริงกลับขวนขวายสร้างฐานะด้วยตนเอง โดยไม่ได้นำพากับทรัพย์มรดก แต่ในขณะเดียวกันด้วยความคิดแต่ว่าจะต้องสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อครอบครัว  ก็ทำให้เขาหลงลืมสิ่งสำคัญไป นั่นคือภรรยายอดดวงใจที่ว่ารักนักรักหนา....ดูเอาเถอะ รูปลักษณ์ภายนอกของเทวัญนั้นก็ไม่ได้หล่อเหลาอะไรนัก ที่นรีตกลงใจร่วมหอลงโรงก็คงต้องรักอยู่บ้าง แต่อาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าสามีมีเงินกับเขาเหมือนกัน  ในตอนแรกที่ว่ารักน้ำต้มผักก็ยังหวานอร่อยอยู่ แต่พอหมดช่วงโปรโมชั่น สิ้นสุดเวลาฮันนีมูน นรีก็ต้องกลับมาสู่ชีวิตจริง  แม้เธออาจจะไม่ต้องลำบากทำงานหาเงิน นอกจากเป็นแม่บ้านดูแลลูกและสามี  ชีวิตก็น่าจะมีสุขตามประสาคนธรรมดาทั่วไป แต่สุดท้ายเธอก็ยังขาดจนได้  นั่นคือความเอาใจใส่  เทวัญบ้างานมากเกินไป  อะไรๆ ที่เคยทำให้กันและกันสมัยยังรักก็ลืมหมดสิ้น  กับแค่วันครบรอบแต่งงานยังจำไม่ได้  ก็สมแล้วที่เมียจะนอกใจไปมีชู้   คุณผู้ชายทั้งหลายครับ ชีวิตสมรสนั้น  หากคุณเป็นคนมุ่งมั่นสร้างฐานะเพื่อคนที่คุณรัก  แน่นอนว่าน่าชื่นชม แต่อย่าลืมว่า มุ่งมั่นมากไปจนลืมคนข้างตัว รักที่หวาน ก็จืดเป็นน้ำยาเย็น และสุดท้ายอาจจะกลายเป็นขมปร่ายิ่งกว่าอมบอระเพ็ดก็ไม่ได้ เมื่อดูจากในเรื่อง ลักษณะนิสัยของนรีนั้น แม้ภายนอกอาจจะดูเรียบร้อยเป็นกุลสตรีตรงตามสเป็คของเทวัญ (แน่นอนตรงกับสเป็คผู้ชายสมัยนี้อีกหลายคน)  แต่สิ่งที่เธอซ่อนไว้คือความร้อนแรงดุจไฟ  ไม่ใช่ว่านรีเป็นพวกตีสองหน้า แต่บางทีอารมณ์เช่นนี้แม้แต่เจ้าตัวเองก็อาจจะไม่รู้สึกจนกว่าจะมีอะไรมากระตุ้นให้ตื่นขึ้นมา  ซึ่งจากในเนื้อเรื่องผมว่าคนที่กระตุ้นไม่ใช่ใคร ก็สามีซื่อบื้อที่ชื่อเทวัญนี่แหละ ผู้ชายหลายคนเป็นแบบเทวัญครับ  พอแต่งงานนานเขาก็สนใจแต่งาน  ดีหน่อยก็ใส่ใจลูก แต่เมียนั้นเริ่มคิดเอาใจน้อยลงทุกวันทุกวัน  คิดเอาว่า เขาดูแลตัวเองได้  ผู้หญิงเป็นเพศที่ขี้น้อยใจที่สุดในโลก  แล้วก็อันตรายที่สุดเช่นกัน  จงอย่าทำให้เธอโกรธหรือเหลือทนเพราะความเฉื่อยชาของคุณเลยครับ มิเช่นนั้นจะได้รับภัยมหันต์เช่นเทวัญประสบนี่แหละ เมื่อเจอผู้ชายคนใหม่ ที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย  สุภาพ อ่อนโยน เข้าอกเข้าใจ  เป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงทุกคนอย่างชาคริตเข้า  ทำไมนรีจะไม่หลง ก็เบื่อสามีตัวเองเต็มทน  แถมอาการปากว่ามือถึง มือไวใจเร็วของคู่หมั้นของคุณนงไฉน ยังทำให้หญิงสาวอย่างเธอเขินอาย ร้อนผะผ่าวด้วยเลือดระบัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น  พอมันสปาร์คอะไรๆ ก็เลยเถิด  นรีนอกจากจะไม่รู้สึกผิดแล้ว กลับรู้สึกเหมือนตนเองค้นพบขุมทรัพย์ หรือไม่ก็คำตอบของชีวิตที่คิดเอาเองเข้าเสียแล้ว ถูกสวมเขาเข้าขนาดนี้  เทวัญก็ยังโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ถึงจะไม่ค่อยเอาใจใส่ภรรยา แต่เห็นนรีฟกช้ำก็เลือดเดือดอุตส่าห์ไปเอาเรื่องนงไฉน แต่เห็นอาการบ้าของเธอกำเริบก็ทำอะไรไม่ถูก  ซึ่งผมไม่เห็นว่าเทวัญจะจัดการปัญหาของตัวเองได้ดีเท่าไหร่นัก  จนเกิดอุบัติเหตุรถตกเหว ชีวิตมืดๆ ทึมๆ ของเทวัญก็เปลี่ยนไป ส่วนหนึ่งที่เขาเคียดแค้นขนาดนั้น  อาจจะเป็นความรู้สึกผิดด้วยก็ได้  ผมว่าเทวัญก็รู้ตัวว่า ตัวเองละเลยนรีมากไป  ท่าทางผิดหวังของเธอหลายครั้ง ตอนนั้นถ้าเขาใส่ใจมากกว่านี้  บางทีครอบครัวก็อาจจะยังได้อยู่กันพร้อมหน้า  ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องของเขากับเธอสองคนแท้ๆ แต่สุดท้ายคนที่พลอยรับกรรมไปด้วย กลับเป็นโก้  ลูกชายที่เขารักมากที่สุด  และยิ่งเลวร้าย เมื่อตัวเทวัญเองกลับไม่ได้ตายตามทั้งคู่ไป  เหลือเพียงรอยซากแผลไฟไหม้พุพองที่ทำให้เทวัญกลายเป็นปีศาจน่าสยดสยอง คงเป็นความเจ็บปวดทรมานทั้งร่างกายและจิตใจนั่นเองที่ทำให้บุคลิกของเทวัญเปลี่ยนไป  ความรัก  ความแค้นนั้น ขับดันให้เขาคลั่ง  ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องมีคนผิด  น่าเสียดายที่เทวัญขี้ขลาดเกินไป  จนไม่สามารถยอมรับได้ว่า ตัวเองนั่นแหละที่เป็นเต้นเหตุสำคัญที่ทำให้เรื่องราวดำเนินมาจนถึงขั้นนี้  เขากลับทุ่มความเกลียดชังทั้งหมดไปที่ผู้หญิงที่เขาเข้าใจว่าเป็นต้นเหตุ  สาดความแค้นทั้งหมดใส่นงไฉนมากเกินไปโดยไม่ยอมรับผิดชอบมันเอาไว้เสียบ้างเลย  นับเป็นความอยุติธรรมจริงๆ แต่คนเราก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ  ความผิดตัวเองเท่ายอดหญ้า  แต่ความผิดคนอื่นนั้นดั่งขุนเขา  จะมีสักกี่คนที่ยอมรับได้ว่าตัวเองก็ผิดก็พลาดเป็น  จะมีสักกี่คนที่จะกล้ายอมรับความจริงว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด  การหลอกตัวเองตลอดเวลาของเทวัญผสมกับความแค้น ทำให้เขากลายเป็นปีศาจไปจริงๆ สมกับใบหน้าในตอนนั้น จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 20:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และเมื่อเทวัญได้เห็นคลิปวีดีโอ ที่ชาคริตกับนรีพลอดรักกัน ความสำนึกผิดชอบชั่วดีก็กลับคืนมา เมื่อประจักษ์ว่าแท้จริงแล้วเมียรักเล่นไม่ซื่อ  ที่เขาทุ่มเททำทุกอย่างลงไปกลับว่างเปล่า  นงไฉนไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย  คนที่หลอกลวงมาตลอดก็คือคู่หมั้นของนงไฉนกับภรรยาของเขานั่นเอง  ความเจ็บปวดที่ได้รับรู้ความจริงทำให้เทวัญคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อประสบอุบัติเหตุถูกรถของโชคชนเข้าอย่างแรง เมื่อสติมืดดับไป  สมองก็สั่งการให้เทวัญลืมเรื่องราวนั้นให้สิ้น ความเจ็บปวดในหัวใจนั้นทำร้ายให้คนตายได้เลยนะครับ  การลืมคือกลไกอย่างหนึ่งของร่างกายที่พยายามเข้ามาปกป้องมนุษย์เราให้พ้นจากอันตราย  ที่แม้ว่าจะเกิดขึ้นจากจิตใจของเราก็ตาม   เทวัญลืมความจริงเพราะเจ็บปวดจนทนต่อไปไม่ไหว เช่นเดียวกับนงไฉนที่ก็เลือกจะลืมความปวดร้าวของการถูกทรยศเช่นกัน แม้พระนางในเรื่องทั้งสองจะขยันลืมกันบ่อย  แต่เฉพาะในเหตุการณ์นี้ก็สมเหตุสมผลอย่างดี  คนเรานั้นมักเชื่อในสิ่งที่เราอยากจะเชื่อ เมื่อเชื่อมั่นจนลืมมองความจริง คิดถึงแต่ความสุขตัวเองว่ามองแบบไหนแล้วตัวเองจะมีสุข  เมื่อพบกับความจริงที่เป็นตรงกันข้ามกับจินตนาการก็มักจะเกิดอาการช็อคสุดขีด ความคิด ความอ่าน และอารมณ์พลิกตลบกลับ  จนอาจมีอาการแสดงออกได้ต่างๆ นานา ซึ่งการตะโกนคลุ้มคลั่ง หรือตัดสวิทช์ตัวเองให้ดับเพื่อลืมเรื่องราวต่างๆ ก็เป็นหนึ่งในวิธีการระบายออก มองเผินๆ ก็เหมือนว่าความเศร้าเสียใจของเทวัญวันนั้นสมควรแล้วที่จะกลายเป็นบ้าคลั่งจนต้องออกล้างแค้น  แต่ในความจริง  ก็เพราะความอ่อนแอของเทวัญนั่นเองที่เป็นส่วนประกอบ  ดังจะเห็นได้ว่าแม้เทวัญจะผ่าตัดใบหน้า เปลี่ยนชื่อเป็นจอม ซื้อกิจการสปามาบริหาร  อันแสดงถึงสติปัญญาของเขาที่มีเหนือล้ำคนอื่น  แต่สิ่งที่ยังคงอยู่คือความเขลาและความอ่อนแอไม่ยอมรับความจริง  เผินๆ เหมือนจอมเป็นคนธรรมดาที่ได้รับการบำบัดจนหาย แต่จริงๆ แล้ว อาการของจอมไม่เคยดีขึ้นเลย มีแต่จะทรุดหนักเรื่อยๆ ด้วยเพลิงแค้นแบบไฟสุมขอนในหัวใจ   แต่ในอีกด้านหนึ่ง ตัวตนของเทวัญหรือจอมนั้นเป็นคนที่มีหัวใจดีงาม  เขาเคยแค้นนงไฉน  แต่เมื่อแน่ใจว่าต้นเหตุของอาการจิตประสาทของเธอมาจากแผนชั่วของคนอื่น  สัญชาตญาณเก่าของเขาก็ถูกกระตุ้น  สัญชาตญาณที่ต้องการปกป้องผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง พร้อมๆ กับที่ตัวเองก็ตกหลุมรักเธอไปพร้อมๆ กัน  นงไฉนเองยามปกติเธอมีเสน่ห์ที่ทำให้คนรักได้ไม่ยากอยู่แล้ว  แม้จอมจะนั่งให้ตัวเองเกลียดเธอ แต่หลายครั้ง ตัวตนของนงไฉนทำให้ความเชื่อมั่นของเขาสั่นคลอนและหวั่นไหว  กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตกลงไปในหลุมรักของเธออย่างช่วยตัวเองไม่ได้ เขาเคยช่วยลูกเมียไม่ได้มาแล้ว  เมื่อมีเธอเป็นรักครั้งใหม่  จอมจึงทุ่มเททั้งหมดของหัวใจไปเพื่อการปกป้องนงไฉน  หากส่วนหนึ่งที่เขาลืมไปคือ เธอก็เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ  ไม่ใช่ของเล่น หรือเป็นตัวแทนชั่วคราวของคนในครอบครัวที่จากไปแล้ว  หลายต่อหลายครั้ง  จอมจึงต้องสับสนกับความคิดของตนเอง  ทั้งเชื่อมั่นในตัวเธอ  หากในบางเวลาก็ยังสงสัยเคลือบแคลง  อารมณ์คลั่งของปีศาจเทวัญที่ยังแอบแฝงจึงปะทุเป็นระยะๆ และกลับเลวร้ายจนเขาเองยังคาดไม่ถึง กว่าจะได้รู้ความจริงและสามารถยอมรับได้ว่าตนเองเป็นต้นเหตุ  เป็นคนผิด และเป็นคนอ่อนแอแค่ไหนก็เกือบสาย  แต่คนของจอมเมื่อรู้ตัวแล้วจริงๆ ก็ยอมรับได้ไม่ยากเย็น  เพียงแต่ที่ผ่านมายึดมั่นถือมั่นมากเกินไปเท่านั้น สำหรับนงไฉน  จอมอาจจะเป็นเทพเทวาที่แฝงร่างปีศาจมาบำบัดช่วยเหลือเธอ   แต่สำหรับจอมหรือเทวัญ  นงไฉนคือวิญญาณใหม่ของเขา  ถ้าหากไม่มีเธอ  ตลอดชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถกลับมาเป็นคนได้เหมือนเดิมอีกเลย จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 20:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านและเป็นกำลังใจให้สำหรับงานเขียนงานวิจารณ์ครับ ^^ ป.ล.กระทู้ก่อนคุณเติมได้มาอ่าน หวังว่ากระทู้นี้คุณเติมคงได้อ่านอีกนะครับ จะได้เป็นกำลังใจให้สำหรับการเขียนการพลอตบทละคร :D ... จากคุณ : yibby - [ 20 ก.พ. 52 20:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาให้ Give คุณรพินทร์ค่ะ ชอบละครเรื่องนี้และการวิจารณ์ตัวละครของคุณรพินทร์มากค่ะ ขอบคุณสำหรับกระทู้รายงานสดด้วยนะคะ ^_^ จากคุณ : = It's not EasY to Be ... = - [ 20 ก.พ. 52 20:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พิมพา - เสพติดในชัยชนะ / ชาคริต - ผู้แพ้ตลอดกาล สองแม่ลูกที่เป็นเหมือนเงาสะท้อนของกันและกัน  การเล่นละครและการวางแผนด้วยความเยือกเย็นและเหนือชั้นระดับน ี้นอกจากจะฉลาดจนน่าหวั่นแล้ว  ยังเลือดเย็นด้วยความวิปริตที่แอบซ่อนภายในอีกด้วย ชาคริตอาจจะมีรูปโฉมเป็นอาวุธ  มีคำหวานไว้เป็นหลุมพรางล่อเหยื่อ  แต่วิธีการนั้นไม่ได้แปลกใหม่ ในที่สุดก็ต้องมีคนที่รู้ตัว  เมื่อถูกเปิดโปง  ชาคริตจะหวาดกลัวราวกับคนเสียสติ  บ่งบอกถึงตัวตนแท้จริงว่าไม่ใช่คนเก่งกาจ กล้าหาญอะไรนักหนา นอกจากจะมีเงาของแม่คอยปกป้องคุ้มครองเท่านั้น ถึงได้กล้าทำร้ายคนได้มากมายขนาดนี้ ชาคริตมักจะแสดงออกเวลาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ด้วยการใช้กำลังกับคนที่อ่อนแอกว่าโดยเฉพาะผู้หญิง คนที่ทำร้ายคนอ่อนแอกว่า แท้จริงแล้วก็เหมือนมีตราประทับบนหน้าผากไปแล้วว่าตัวเองนั่นแหละที่อ่อนแอยิ่งกว่าอะไร  ถึงได้คอยแต่จะใช้กำลังเพื่อหลอกตัวเองไปวันๆ ว่าตนคือผู้ชนะ  คือผู้แข็งแกร่ง   และเพราะความอ่อนแอเดียวกันนี่แหละ ทำให้ชาคริตหลงวนอยู่ในตัณหาราคะ     ยอมพ่ายแพ้แก่ความอ่อนแอ ทำตามจิตใต้สำนึกฝ่ายชั่ว  เพื่อระบายความอัดอั้นกดดันภายในใจ ตัวตนที่อ่อนแอของเขานั้น อยู่ภายใต้เงื้อมเงาของมารดาอย่างพิมพาที่สุขุมเยือกเย็นอยู่เป็นนิจ  ใบหน้าและอารมณ์ที่เปลี่ยนกลับไปกลับมาราวกับนักแสดงยอดฝีมือ  บ่งบอกถึงความด้านชาและเคยชินในอันที่จะปกปิดความชั่วร้ายภายในใจจากสายตาของคนอื่น คนจะเลือดเย็น  อดทน  รอคอยเวลาขย้ำเหยื่อ เหมือนจระเข้นอนนิ่งในน้ำตื้นริมตลิ่ง  ไม่ใช่ว่าจู่ๆ จะเป็นกันได้  โดยพื้นฐานผมเชื่อว่า ในอดีตพิมพาน่าจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งแต่ชะตาชีวิตที่โหดร้าย  ทำลายความไร้เดียงสาของเธอจนหมดสิ้น  ไม่ว่าอดีตของเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่มันก็ทำร้ายเธอให้เหมือนตกนรกทั้งเป็นไปแล้ว คนที่รอดตายจากนรกได้ คงไม่เหลือหัวใจอีกเลย  และหลังจากนั้น ทุกวิถีทางที่เธอเหยียบเดินคือเพื่อบำบัดความปรารถนา  ความคลั่งแค้นในหัวใจเท่านั้น   ความรู้สึกรุนแรงฝังลึกอันเลวร้าย ทำให้คนเราวิปริตไปได้  นี่น่าจะเป็นปมในใจชนิดหนึ่งเหมือนที่เกิดกับฆาตกรโรคจิตอัจฉริยะก็ได้  คนทุกคนเมื่อได้รับความสะเทือนใจถึงขีดสุด ไม่ว่าจะเป็นใครแม้กระทั่งคุณ  คุณมีโอกาสเป็นฆ่าคนได้เหมือนพิมพาทั้งนั้น ความที่เคยแพ้มาก่อน  พิมพาจึงไม่อยากลิ้มรสมันอีก  เพราะเธออาจจะไม่มีโอกาสมีชีวิตครั้งที่สอง  เพื่อปกป้องตัวเองและลูกที่เธอรัก  พิมพาจึงสวมหัวใจมารทำลายคนอื่นเพื่อให้มาเป็นเกราะคุ้มภัย  ความแข็งกระด้างที่หล่อหลอมเพื่อการอยู่รอดของแม่อย่งเธอ  บีบให้ลูกอย่างชาคริตต้องยอมเป็นผู้แพ้อย่างไม่ตั้งใจ  ยิ่งพิมพาเข้มแข็งเท่าไหร่  ชาคริตก็ยิ่งอ่อนแอลงเท่านั้น คนที่ผิดพลาดล้มเหลว แท้จริงก็คือเธอเองไม่ใช่คนอื่น เพราะเธอเลือกใช้ความแค้นเป็นจุดมุ่งหมายสู่ชัยชนะ จนหลงลืมความปล่อยวาง   เธอมุ่งมั่นเพื่อทำลายคนอื่น  แต่ไม่ได้เห็นว่าว่าการกระทำของเธอสะท้อนกลับไปหาคนที่เธอรักที่สุด และสุดท้ายพิมพาซึ่งไม่สามารถรับความพ่ายแพ้ และความอ่อนแอได้ ก็เลือกที่จะทำลายสิ่งที่เธอเรียกว่าความผิดพลาดอย่างชาคริตด้วยตัวเอง   แล้วคุณล่ะ  เคยไหมที่ความแค้นทำให้สามารถมุ่งมั่นทำอะไรก็ได้ เพื่อให้ศัตรูเจ็บแค้นตกตายจนกว่าจะสาสม?  บางครั้งมันอาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดที่พิมพาทำ  แต่อาจจะเป็นสิ่งเล็กๆ อย่างการสาดโคลนเอาคืนกัน  ทะเลาะตบตีกันโดยปราศจากความยับยั้งใจ เราเห็นตัวอย่างกันมาแล้วทั้งในละครไทยทั่วไปและในชีวิตจริง  คุณเองล่ะเป็นคนหนึ่งไหมที่กำลังเดินตามรอยเท้าเปื้อนเลือดของพิมพา  และอาจจะต้องจบชีวิตเอน็จอนาถแบบชาคริต.... credit: คุณคิส Kiss KeepInTouch   (ผมไม่มีเวลาแคปเองนี่ ฮ่าๆ) ----------- โอย เหนื่อย ผมไม่อยากโพสต์ดึกมาก เลยทยอยเขียนทยอยโพสต์ รู้สึกยิ่งเขียนยิ่งน้ำท่วมทุ่ง ฮา สงสัยจะสนิมจับ  เลยบรรยายสั้นๆ ไม่เป็นแล้ว แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 21:08:32 จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 21:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เยี่ยม จากคุณ : ถั่วฝักยาวสีขาว - [ 20 ก.พ. 52 21:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณรพินทร์เขียนสดเลยเหรอ ทำไมไม่เขียนใส่เวิร์ดไว้ก่อนล่ะครับ จะได้ไม่เหนื่อยเน้อ สู้ๆ V ... จากคุณ : yibby - [ 20 ก.พ. 52 21:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับ คุณยิบบี้  คุณ = It's not EasY to Be ... =  และคุณถั่วฝักยาวสีขาว ว่าแต่ที่คุณยิบบี้พูดนี่จริงเหรอครับ คุณเติมเข้ามาอ่านคอมเมนท์ในเฉลิมไทย? โอ้ววววววว กระทู้ไหนอ่ะครับ จะรีบตามไปดู(เสียงตื่นเต้นสุดขีด) แหะๆ วันนี้ผมเพิ่งจะได้เข้าเน็ตเนี่ยแหละครับ งานสุมหัว แต่ยังอยากระบายอะไรในสมองออกไปบ้าง ไม่งั้นคงไม่มีสมาธิทำงานเลยมานั่งโม่บทความใหม่นี่แหละครับ  ยังไงถ้าพอมีเวลา ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ นะครับ  จะเขียนไป แปะไปให้จบคืนนี้นี่แหละครับ --------- ปล. ก็เขียนมาตั้งแต่ทุ่มนึงแล้วครับ อยากเขียนมากวันนี้ทุรนทุรายสุดๆ แต่ว่าไม่มีเวลาครับต้องทำงาน พอกลับบ้านจริงๆ ต้องทำงานต่อ แต่ทำไม่ได้ ไม่มีสมาธิเลยเขียนไปเรื่อยๆ จะเขียนให้จบหมดก่อนก็กลัวจะดึกเกินเดี๋ยวไ่ม่มีใครอ่าน เรื่องกำลังสดต้องรีบแปะตอนร้อนๆ น่ะครับ ตอนนี้ก็เขียนใส่เวิร์ดไว้ครับ จบหัวข้อนึงก็แปะทีนึง  เมื่อคืนนี้ตอนผมคอมเมนท์ละครในกระทู้รายงานสดส่งท้ายตอนดึกนั่นง่วงมากๆ ครับ พิมพ์ไปหลับไปตั้งหลายครั้ง ลองอ่านทวนตอนโพสต์เสร็จยังงงเลยว่าทำไมเขียนผิดๆ ถูกๆ สะกดมั่วได้ขนาดนั้นแต่ก็กลับไปแก้ไม่ไหวแล้วครับ เพลียมาก แถมยิ่งง่วงยิ่งพล่ามอีกต่างหาก 555 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 21:13:46 จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 21:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนตัวได้คิดเรื่อง "วิธีการเลี้ยงดูลูกของคนเป็นพ่อแม่ค่ะ" พ่อแม่มักต้องการเห็นลูกประสบความสำเร็จ แต่บางทีลืมถามเขาไปว่า ลูกต้องการอย่างนั้นไหม ในที่สุดก็เลยกลายเป็นความคาดหวัง เมื่อไม่สมหวังพ่อแม่ก็จะกล่าวโทษว่าลูกไม่ได้ดังใจ ในที่สุดก็เป็นปัญหาครอบครัว บางทีคนเราก็รู้นะคะ เห็นตัวอย่างจากชีวิตคนอื่นก็เยอะ แต่พอมาเจอกับตัวก็พลาดไปได้เหมืิอนกัน ต้องพยายามดึงสติกลับมาให้ได้ว่า "เราให้ชีวิตลูก แต่ลูกไม่ใช่ชีวิตของเรา" ^^ ขอบคุณคุณรพินทร์ที่ตั้งกระทู้รายงานสด ทำให้มีโอกาสมาแลกเปลี่ยนความคิดกันค่ะ จากคุณ : tiara - [ 20 ก.พ. 52 21:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กระทู้รายงานสดตอนจบ กระทู้สุดท้ายน่ะครับ รู้สึกว่าจะเป็นกระทู้ที่4 คุณเติมบอกว่าคุณพนารัตน์โทรมาหาด้วยน้ำเสียงร้องไห้ดีใจ แกคงได้รับฟีดแบ็กดีจริงๆครับ ขนาดผมเอง ผมยังว่าเธอกลายเป็นนางเอกของเรื่องเลย พี่แอนตกขอบจอในบัดดล 555+ ... จากคุณ : yibby - [ 20 ก.พ. 52 21:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สุดยอดค่ะ จากคุณ : jeejeeberry - [ 20 ก.พ. 52 21:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สลิล - ทำร้ายตัวเองด้วยตัวของตัวเอง ในฉากแรกๆ ที่สลิลก้าวออกมามีบทบาท  ใบหน้าที่ตกแต่งฉูดฉาด  เสื้อผ้าสีสันแสบตา และวาจาเราะร้ายราวกับผู้หญิงไร้การอบรม  ทำให้ผู้ชมต่างมองสลิลในแง่ลบ การตามราวีจิกตีนงไฉน  ความงกเงินคอยทวงค่าเลี้ยงดูและรังควานชาคริตไม่เลิกไม่รา  ในบางเวลาก็เมาหัวราน้ำสิ้นท่าสิ้นสง่า   ลักษณะภายนอกเหล่านี้ทำให้ตัวตนของสลิลยิ่งดูน่าสมเพชมากขึ้นไปอีก สลิลเป็นคนล้มเหลวในชีวิต  ล้มเหลวเพราะความรักอันงมงายมืดบอดที่มีให้ชาคริต  แทนที่เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกหลอก  ถูกปอกลอกนอกใจ  การเอาชาคริตคืนมาไม่ใช่ทางแก้ปัญหาสำหรับสลิลแน่นอน เพราะชาคริตไม่เคยรักเธออยู่แล้ว  ทางออกของเธอไม่ได้ยากเย็นอะไร เพียงแต่ตัดใจแล้วเดินไปตามทางของตัวเอง แต่สลิลกลับเลือกทำร้ายตัวเองอีกครั้งด้วยการประชดประชัน  เมื่อชาคริตมีชู้  เธอเองก็มีได้   ชาคริตสำส่อนเท่าไหร่  สลิลก็จะมั่วผู้ชายให้มากเท่านั้น   เผินๆ เหมือนสลิลกำลังสะสาสมใจ  แต่หารู้ไม่  ว่าสิ่งที่ทำไปไม่ได้กระทบถึงชาคริตและพิมพาที่ทำร้ายเธอแม้แต่น้อย ถ้าชาคริตรักเธอ  เขาคงเหมือนตายทั้งเป็น  แต่เมื่อไม่....คนที่ตายก็คือตัวเธอเองที่เลือกเดินลงนรกอเวจีเพราะสำคัญผิดว่าคือสระน้ำเย็นฉ่ำ การแก้แค้นอาจจะหอมหวานในชั่วขณะที่สลิลไม่สามารถครองสติได้  แต่เมื่อได้อยู่กับตัวเองเงียบๆ ผมเชื่อว่าเธอแสบร้อนเหมือนคอไหม้ที่ดื่มกินมันลงไป  แม้จะสำลัก อยากคายทิ้งแต่ก็ต้อง กล้ำกลืนดื่มลงไปและปล่อยให้น้ำกรดทำลายอวัยวะภายในอย่างสิ้นท่า ลึกๆ ภายในใจสลิลเองก็คงรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์  แต่เธอไม่มีความเข้มแข็งที่จะเชือดเนื้อตัวเองทีเดียวให้หายแล้วหลบไปเลียแผล  เธอกลับมอมเมาตัวเองด้วยเหล้า  ยิ่งเมาก็ยิ่งขาดสติและถลำลึกมากไปทุกทีๆ  สุดท้ายก็ได้เพียงความว่างเปล่า สูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง  ทรัพย์สิน  ร่างกาย  และหัวใจ    หากที่ได้กลับมาก็คือลูกชายคนหนึ่งที่เป็นผลพวงของความสำส่อนชั่วข้ามคืนที่แม้แต่พ่อเด็กเป็นใครก็ยังไม่อาจรู้ ถึงอย่างนั้นสลิลก็ยังไม่รู้ตัว  แทนที่จะเริ่มต้นใหม่ เธอก็ยังคงเดินหน้าการแก้แค้นในแบบฉบับที่ตัวเองหลงเชื่อมาตลอดว่าเดินมาถูกทางแล้ว  ป่วนปั่นให้นงไฉนเป็นประสาทมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ  โกหกสับปลับ ทุกคนเท่าที่ทำได้  โดยลืมไปว่าสิ่งที่สำคัญสำหรับเธอที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่การแก้แค้นแต่เป็นการทำอย่างไรจะเลี้ยงดูลูกคนเดียวที่ติดท้องมาเพราะความพลั้งพลาดให้เติบโตได้ต่างหาก ตอนแรกเหมือนสลิลไม่ได้รักใครเลยนอกจากตัวเอง  แม้แต่ลูกก็ยังทอดทิ้งไม่เคยเลี้ยงดู  จนนัทกลายเป็นเด็กกร้าวร้าวที่ไม่ใช่กร้าวร้าวธรรมดาแต่ยังหยาบกระด้างเหมือนดินทรายแห้งแล้งที่ไม่เคยได้รับความชุ่มชื่นจากความรักของแม่   แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องทิ้งเด็กคนนี้จริงๆ  สลิลกลับทำไปเพื่อลูกที่เธอเคยรังเกียจว่าเป็นพยานของความผิดพลาด  ทิ้งลูกเพื่อให้มีชีวิตที่ดีกว่าอยู่กับตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะลุกขึ้นมาเป็นคนใหม่ได้  สิ่งนี้ยืนยันให้ผมเห็นว่าสลิลจริงๆ แล้วยังมีความอ่อนโยนอยู่ในหัวใจ  ที่ไม่ยอมทำลายนัทตั้งแต่ยังอยู่ในท้องก็เพราะความรู้สึกของคนเป็นแม่นี่เอง จากที่ผู้ชมเคยหมั่นไส้  รังเกียจ  ทั้งนัท  ทั้งสลิล  ฉากเด็ดฉากนี้เปิดหัวใจและตัวตนที่น่าสงสารของแม่ลูกคู่นี้ออกมาจนทำให้ทุกคนประทับใจและซาบซึ้งในความยิ่งใหญ่ของความรักบริสุทธิ์   ความรักถ้าใช้เป็นแรงผลักดันในด้านดีย่อมมีแต่ความสวยงามสร้างสรรค์  ในทางตรงข้าม  หากมองแต่ความดำมืดอาฆาตแค้น  ความรักก็เป็นพิษร้ายที่กัดกร่อนตัวเองให้ตกตายในที่สุด โชคดีสำหรับสลิลที่มีโอกาส  ทั้งจากจอม และจากนงไฉน  เมื่อเธอปล่อยวางความหลงผิดและความอ่อนแอในใจได้  สลิลก็กลับมาเกิดใหม่เหมือนนกฟินิกส์ที่ฟื้นขึ้นมาจากกองเพลิงและจะไม่มีวันตาย และเป็นบุญของนัทที่ได้มือที่อบอุ่นของจอม  นงไฉน  หนูแหวน  และอานนท์  (รวมถึงธงทองและโชคด้วย)  ที่ช่วยกล่อมเกลาให้เด็กที่ยังเป็นไม้อ่อนดัดไปทางใดก็ได้ กลับมามีสภาพจิตใจที่อ่อนโยนขึ้น  รับรู้ถึงคุณค่าและความอบอุ่นของความรัก credit: คุณคิส Kiss KeepInTouch แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 21:40:07 จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 21:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอพักครึ่งชั่วคราวครับ ยังไม่ได้กินข้าวเย็น -*- เดี๋ยวจะรีบกลับมาต่อนะครับ เหลือ 2 คน คือธงทอง กับ เดชชาติและลาวัลย์ครับ จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 21:42:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาเป็นกำลังใจให้คุณรพินทร์ค่ะ :) และขอบคุณสำหรับกระทู้รายงานสดตั้งแต่ต้นจนจบด้วยนะคะ ที่ทำให้พวกเราได้มีโอกาสมาแบ่งปันความทับใจในละครเรื่องนี้ด้วยกัน ชอบอ่านที่คุณรพินทร์เขียนมากเลย เป็นการวิเคราะห์ที่เจาะลึก ละเอียดละเมียดละไมมากๆ บริษัทบำบัดแค้น ให้อะไรกับคนดูเยอะจิงๆค่ะ ถ้าว่างๆจะมาร่วมแชร์ความเห็นนะคะ.... ขอเวลาไปเรียบเรียงก่อน ปล. หวังว่าพี่เติม ผู้กำกับ คงจะได้มาอ่านกระทู้นี้อีกนะคะ จากคุณ : purple turtle - [ 20 ก.พ. 52 21:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เขียนได้ดีมากค่ะ จากคุณ : RAW 264.7 - [ 20 ก.พ. 52 22:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เขียนได้สุโค่ยมากๆเลยค่ะ เกาะกระทู้ f5 รอค่ะ จากคุณ : nanghuha - [ 20 ก.พ. 52 22:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ลงชื่อว่ารออ่านต่อค่ะ จากคุณ : thaliana - [ 20 ก.พ. 52 22:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดีคะ  ทำให้เข้าใจมากขึ้น เราดูไม่ต่อเนือ่ง ทำให้งงๆ ในตัวละครบางตัว จากคุณ : nana_toon - [ 20 ก.พ. 52 22:21:52 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รออ่านค่ะ วิเคราะห์ลาวัลย์ด้วยเหรอ อิอิ จากคุณ : เนเน่กับกระต่ายน้อย - [ 20 ก.พ. 52 22:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ธงทอง - ความโหดร้ายไม่อาจทำลายจิตใจอันงดงาม ดูเผินๆ ในทีแรก ธงทองหรือกระทง หรือไอ้ธงของทุกคนในเฉลิมไทย  คงเป็นเพียงแค่ตัวตลกประกอบฉาก  เป็นแค่คู่หูคู่ป่วนของเทวัญตอนที่ตามหลอกผีนงไฉนอยู่ในโรงพยาบาลประสาท แต่ยิ่งเรื่องดำเนินไปมากขึ้นเท่าไหร่  ทุกครั้งที่ธงทองโผล่เขามามีบทบาทหน้าจอ  อารมณ์อันเคร่งเครียดของผู้ชมที่ถูกปลุกปั่นจนแทบขาดผึงจากการดำเนินเรื่องยอกย้อนซับซ้อน ก็ค่อยๆ ถูกบรรเทาลงจนถึงขั้นมีรอยยิ้ม สำหรับผม ธงทองเหมือนน้ำใสสะอาด   คนเราบางครั้งมัวแต่ติดที่รสสัมผัสมากเกินไป  มองกันแต่เพียงภายนอก  จะคบใครสักคนก็ประเมินที่รูปร่างหน้าตา การแต่งกาย  แล้วพิจารณาไปถึงฐานะ อาชีพ พื้นเพ  แม้กระทั่งการศึกษายังถูกนำมาเป็นส่วนประกอบในการตัดสินใจมอบมิตรภาพให้ใครสักคน เปรียบเหมือนคนกำลังเสพและดื่มกินแต่อาหารรสจัดที่ถูกปรุงด้วยวัตถุแต่งเติมรสชาติ ถ้าเป็นแกงจืดก็มีซุปก้อน  แม้แต่จะผัดจะแกงยังไม่วายต้องเหยาะด้วยผงชูรส   สิ่งที่คิดว่าดี ว่ามีรสชาติอร่อยนั้น แปลกปลอมเข้าไปสะสมในร่างกายเนิ่นนานจนเป็นพิษภัยในที่สุด  ปรุงแต่งทุกสิ่งที่เสพกินจนแทบจะลืมไปว่าดั้งเดิมนั้นตัวตนของมันเป็นอย่างไร คนเรามีนิสัยชอบเหยียดหยามและกดคนอื่นให้ต่ำกว่า  เป็นจิตใต้สำนึกฝ่ายชั่วที่หากไม่ใช้คุณธรรมคอยระงับยับยั้ง  ก็จะแสดงออกด้วยอาการดูถูกดูแคลนว่าอีกฝ่ายไร้ค่า  เหมือนที่ธงทองเคยประสบมาก่อน อัจฉริยะภายใต้ความเพี้ยนที่คนอื่นไม่เข้าใจแล้วสรุปเหมาเอาเองว่าประสาทและไร้ประโยชน์ สุดท้ายหัวใจใสสะอาดก็ถูกทำร้ายก่อนจะถูกทอดทิ้งให้เดียวดายอยู่ในโรงพยาบาลบ้า ในตอนแรกๆ ผมหัวเราะกับทุกสิ่งที่ไอ้ธงทำ  ขันกับทุกอย่างที่มันพูด  แต่เมื่อถึงฉากที่ธงถูกบุรุษพยาบาลจับฉีดยาเพื่อจับตัวกลับไปรักษาที่โรงพยาบาล  เสียงร้องโหยหวนนั้นเสียดลึกเข้าไปในใจอย่างบอกไม่ถูก  มันคงแทงโสตประสาทของเทวัญเหมือนกันเขาถึงได้พยายามเอื้อมมือคว้าเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวที่รู้จักกันและกันดีที่สุด เพราะต่างก็ถูกพิพากษาว่าบ้า เอาไว้เท่าที่สามารถ โชคแม้จะเป็นเพื่อนรักที่มีน้ำใจช่วยเหลือทุกอย่าง  แต่โชคไม่ได้อยู่ในสถานะเดียวกับเทวัญ  คนสองคนถูกขีดคั่นด้วยคำว่า คนปกติ  และคนอปกติ  มุมมองความคิดก็เหมือนมาถึงทางแยก  ธงจึงเป็นคนเดียวที่เทวัญรู้สึกว่าเป็นทั้งเพื่อนและญาติสนิททางวิญญาณของเขา และเป็นคนที่เข้าใจว่า ความบ้าเป็นอย่างไรได้อย่างถ่องแท้อย่างที่เขาเข้าใจ เมื่อมาถึงฉากที่เทวัญในร่างจอมได้กลับมารับธงทองกลับไปอยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน  ใบหน้าไร้เดียงสา  เสียงร้องไห้ และคำพูดซื่อๆ ของธงทำให้ผมสะอึกอีกหน  นี่คือคนคนหนึ่งที่ไร้ความผิด แต่กลับถูกตัดสินให้ต้องตายอย่างเดียวดายอนาถา   คนในครอบครัวเขาทำได้อย่างไร  ถึงจะไม่ปกติ  แต่ธงทองก็ยังเป็นคน เป็นมนุษย์เหมือนเรานี่แหละ ไม่ได้แปลกแยกไปเป็นอย่างอื่น หรือว่าจะกลายร่างเป็นสัตว์เดียรฉานที่ตรงไหน หลายครั้งในเรื่อง  มุมมอง  ความคิดของไอ้ธง กลับดูแจ่มใส เฉลียวฉลาดยิ่งกว่าคนดีๆ คนอื่นในเรื่องเสียอีก   และเพราะความงดงามในหัวใจ ที่มั่นคงแม้จะถูกทำร้ายมากมาย  เพราะความแข็งแกร่งอันนั้นที่ช่วยพยุงอุ้มชูหัวใจของจอมและนงไฉนไม่ให้หลงทางมากไปกว่านี้ คงไม่ปฏิเสธว่าหลายครั้ง  ธงทองทำให้คุณทุกคนมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ  แม้กระทั่งน้ำตาร้อนผ่าว  และคงจะไม่ลืมว่าในภาวะวิกฤตของสติสัมปชัญญะ  ไอ้ธงนี่แหละที่ช่วยเหลือนงไฉน และดึงจอมที่ถูกปีศาจเทวัญยึดตัวไปให้ได้กลับมาอีกครั้ง สำหรับผม  ธงทองเป็นบทสรุปสุดท้ายของเรื่องที่งดงามยิ่งกว่าอะไร  คนเรานั้นแม้ว่าจะถูกทำร้ายสักกี่ครั้งกี่หน  แต่หากมีความเข้มแข็ง  ก็จะยังคงรักษาความบริสุทธิ์ดีงามเอาไว้ได้  และสิ่งนี้เองที่จะช่วยชี้นำทางเดินที่ถูกที่ควรให้เราต่อไป โดยไม่ต้องหวังพึ่งโชคชะตาหรือให้ใครมาช่วยเหลือ ตัวละครที่มีอาการประสาทในเรื่องทุกคนล้วนต้องได้รับการช่วยเหลือบำบัด  มีแต่ไอ้ธงของเรานี่แหละครับ ที่นอกจากจะเยียวยาตัวเองได้แล้ว ยังช่วยรักษาบำบัดคนอื่นไปได้พร้อมๆ กัน ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ น้ำฝนใสสะอาด บางทีก็ชื่นฉ่ำใจกว่าน้ำอัดลมซาบซ่าจริงไหมครับ? credit: คุณคิส Kiss KeepInTouch จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 22:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาให้กำลังใจคะ เขียนได้ดีมากเลยคะ จากคุณ : tAzZii - [ 20 ก.พ. 52 22:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เดชชาติ / ลาวัลย์ - กระจกสะท้อนผู้คนในสังคมโลก อีกหนึ่งคู่หูที่ดูจะร้ายได้ไร้สาระที่สุดจริงๆ  วันๆ เดชชาติกับลาวัลย์ สองสมุนของชาคริตมีแต่จะพูดพล่าม ตลกหน้าเป็นไปเรื่อยๆ  หากถึงเวลาทำชั่ว  ราวกับหัวสมองจะวิ่งแล่นโดยฉับพลัน  ทำร้ายคนอื่นได้ทั้งๆ ที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มเห็นเป็นเรื่องสนุกสนานบันเทิงใจ  และยิ่งกว่าพอใจที่เห็นอีกฝ่ายต้องเผชิญชะตากรรมน่าสมเพชเวทนา ทั้งคู่เป็นตัวอย่างของคนในสังคมเมือง (และแม้แต่นอกเมือง) ที่เราสามารถพบเห็นได้ทั่วไป  ในฉากหนึ่งที่ลาวัลย์เอ่ยแสดงความยินดีกับนงไฉนในงานประกาศการแต่งงานครั้งที่สอง  คำพูดสวยหรูหวานหูชื่นชมทำให้นงไฉนยิ้มรับอย่างสุขหัวใจ ท่าทีนอบน้อมเอาอกเอาใจของเดชชาติ ทำให้เธออาจรู้สึกเหมือนเดินลอยเท้าไม่แตะพื้น แต่ทันทีที่ลับหลังเจ้านาย  สองสมุนเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้า  ถ้อยคำผรุสวาท เหยียดหยัน พรั่งพรูออกจากปากแทบนับไม่ทัน  รัวราวปืนกลเพื่อความสะใจ  ทุกคำที่พูดออกมา  ฟังก็รู้ว่าออกมาตามเคยปาก แต่ไม่เคยได้ผ่านการกลั่นกรองของสมองเสียก่อน  หลายคนก็เป็นอย่างนี้ใช่ไหม  ต่อหน้าปั้นคำหวาน  ลับหลังสาดโคลนทำร้าย   ทุกครั้งที่เรามองว่าเดชชาติกับลาวัลย์น่าสมเพช  บางทีเราอาจจะกำลังเห็นตัวตนของเราผ่านคนทั้งสองโดยไม่ทันรู้ตัว แม้จะเป็นลูกน้อง ทำทุกอย่างตามนายสั่ง แต่เดชชาติกับลาวัลย์ไม่เคยมีความสำนึกผิดชอบชั่วดี  มีแต่หลงลำพองว่ายิ่งใหญ่เหนือกว่า จะกลั่นแกล้งทำร้ายนงไฉนอย่างไรก็ได้  คุณนายของผมก็เป็นเหยื่อของสองคนนี้เหมือนกัน คนที่สะใจที่ได้เหยียบย่ำคนที่ตัวเองมองว่าเหนือกว่า  ทั้งๆ ที่จริง ก็แค่ฉวยโอกาสที่คนอื่นเปิดทาง เข้ามาคอยซ้ำเติมก็เท่านั้นเอง แต่ถามว่าจริงๆ แล้วนงไฉนเคยทำร้ายเดชชาติกับลาวัลย์หรือไม่  ตอบได้ว่าไม่  แล้วเคยมีความแค้นมาก่อนไหม  ตอบได้ว่าเปล่า  แต่แล้วทำไม  เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใจ ทำไมถึงได้พร้อมจะเดินข้ามอีกฝ่ายไปทันทีที่เห็นว่าเขาล้ม  หากนี่ข้ามไม่พอ กลับเหยียดกระทืบซ้ำด้วยความสะใจที่ระบุที่มาที่ไปไม่ได้ นี่คือกิเลสตัณหาที่ซ่อนตัวอยู่ภายในจิตใจของมนุษย์เรา  มันอาจจะดูเกินจริงกับจริตจก้าน หรือท่าทางเวอร์สุดขีดของทั้งสอง  แต่นิสัยและสันดานของคนคู่นี้สะท้อนความเป็นจริงของมนุษย์ทั่วไปออกมาได้ชัดเจนที่สุดแล้ว เดชชาติ คือตัวแทนของตัณหา และความพอใจในรสสัมผัส  ซึ่งจะถูกชักจูงได้อย่างง่ายดาย เหมือนที่จอมใช้ผู้หญิงมาล่อชาคริต  ชาคริตอาจจะยังมีฟอร์มบ้าง  แต่สำหรับเดชชาติ เขาไม่รีรอที่จะตะครุบคว้าหมับทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้ยื่นข้อเสนอให้เขา  ความละโมบความโลภ เด่นชัดอยู่ในตัวของสมุนชายคนนี้จนวาระสุดท้ายในเรื่อง ส่วนลาวัลย์ คือตัวแทนของความหลงระเริง  ลวงหลอก ยกยอปอปั้น  ความอยากได้ใคร่มี ทำให้คนเราไม่รู้จักพอ  แต่เมื่อไม่สามารถผันเปลี่ยนความทะยานอยากให้เป็นพลังในการทำให้สิ่งที่ฝันสมประสงค์  หลายคนจึงเลือกที่จะหลอกตัวเองเหมือนเช่นเธอ หลอกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ   เชื่อเอาเองว่าตัวเป็นคนสวย ( -*- )   โม้น้ำไหลไฟดับว่าเที่ยวมาแล้วรอบโลก ทั้งๆ ที่ขึ้นเครื่องบินก็อาจจะยังไม่เคย  เราสามารถพบคนแบบนี้ได้ทั่วไป  เดินไปก็คงจะชนไหล่แทบทุกวัน  และแน่ที่สุด คนแบบลาวัลย์ คุณสามารถหาได้ง่ายที่สุดในอินเตอร์เน็ต แม้แต่ที่นี่พันทิป คนเราอยากได้ใคร่มีมากนักหนา  ไม่รู้จักพอ  ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา  แม้สิ่งที่ว่าจะจับต้องไม่ได้  แต่ก็หลงติดกับกิเลสในอากาศเสียจนยอมเสียจริตและยอมโป้ปดได้ทุกอย่าง ตัวตนที่ไม่มีทางเป็นจริงได้  เมื่อสร้างภาพมาก  จินตนาการมาก  ยิ่งวันก็ยิ่งเหมือนจับต้องได้ในอากาศ ท้ายที่สุดก็เริ่มบ้า  เพราะเชื่อเอาเองจริงๆ จังๆ ว่าฝันกลางวันนั้นคือเรื่องจริง การเป็นคนธรรมดานั้นมันต้อยต่ำที่ตรงไหน?  แล้วการเป็นคนพิเศษมีหน้าตาชื่อเสียงสำคัญอย่างไร? มันสามารถวัดความเป็นคนของเราได้จริงๆ น่ะหรือ  ว่าใครดี  ใครเลว  ใครผิด  ใครถูก  ใครคือพลเมืองชั้นหนึ่ง  ชั้นสอง  หรือจัณฑาล ตอนเช้าที่คุณส่องกระจกสำรวจตนเองก่อนออกจากบ้าน  อย่าลืมมองทั้งสองข้างบ่านะครับ ว่ามีเดชชาติกับลาวัลย์เกาะอยู่ด้วยหรือเปล่า ^ ^ จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 22:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 บทสุดท้าย ละครเรื่องนี้ไม่ใช่ละครประเภทสอนใจหรือละครน้ำดีที่มุ่งเน้นการกล่อมเกลามนุษย์ด้วยคำสอนอันตรงไปตรงมา การสอนคน สามารถถ่ายทอดผ่านสื่อได้หลายประการ  ละครน้ำดีเป็นตัวอย่างหนึ่งของการสร้างสรรค์สังคมให้ดีงามและอบอุ่นด้วยความมุ่งมั่นในคุณธรรมของตัวละครและเนื้อเรื่องที่ไม่มีพิษภัย เป็นเหมือนแสงแดดอบอุ่นยามเช้าที่แค่สัมผัสก็รู้สึกดีและได้ประโยชน์แล้ว แต่กับบริษัทบำบัดแค้น ผมอาจจะพูดแทนคนอื่นไม่ได้เต็มปากว่าเป็นละครน้ำดี แ่ต่ถ้าจะให้บอกว่าเป็นเรื่องน้ำเน่า ก็ดูจะกล่าวหาจนเกินไป  ละครเรื่องนี้ สำหรับผม ไม่สามารถจัดหมวดหมู่หรือประเภทของมันได้ เพราะสิ่งที่แฝงซ่อนซึ่งผู้กำกับอย่างคุณเติมในฐานะผู้เขียนบทส่งมานั้น บางคนก็อาจได้รับ บางคนก็อาจไม่รู้สึก  หากเข้าใจสาส์นนั้นได้ ก็อาจจะมากบ้างน้อยบ้างตามแต่ตัวบุคคล ถ้าให้ผมเปรียบ บริษัทบำบัดแค้น คือเกมส์ผจญภัยเกมส์หนึ่งที่ผมสนุกที่จะได้นั่งดูตัวละครในเรื่องเล่นเกมส์สมจริง เดินหมากเกมส์แห่งชีวิต  ทอดเบี้ยแห่งเ่ล่ห์กลเหลี่ยมร้าย ทุกตาที่ก้าวเดิน ตัวละครแต่ละตัวในเกมส์นี้ได้เลือกกำหนดชะตาชีวิตด้วยตัวของตัวเอง บั้นปลายของตัวละครจะเดินไปถึงช่องสุดท้ายหรือไม่ หรือจะล้มเหลวติดค้างอยู่กลางทาง นับเป็นเรื่องน่าลุ้น น่าสนใจไม่ใช่น้อย แต่ถ้าหากให้ตัวเองต้องกระโดดลงไปร่วมเล่นเสียเองคงไม่นึกสนุกเท่าไหร่ แต่ผมก็พอจะรู้ คนเราหลีกเลี่ยงชะตาชีวิตเช่นนี้ไม่ได้ มีแต่จะคอยระวังตัวเราเองเท่านั้น ว่าจะเลือกเดินแต่ละตาด้วยความคิดและการกระทำเช่นไร เพราะเราไม่อาจคาดเดาได้ ว่าจุดสิ้นสุด เป้าหมายช่องสุดท้ายในเกมส์นี้จะออกมาในรูปแบบไหน จะเป็นชัยชนะ หรือพ่ายแพ้  เราไม่อาจคาดเดาได้เลย ------- ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาจนถึงความเห็นสุดท้ายนี้ครับ ผมคิดว่า ผมได้ระบายความคิดที่อัดแน่นภายในหัวสมองเกี่ยวกับบริษัทบำบัดแค้นไปหมดสิ้นแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ละครเรื่องนี้ออกฉายผมได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเนื้อเรื่อง พร้อมกับที่ชีวิตของผมก้าวเดินขนานไปกันกับตัวละครทุกตัว นงไฉนกับจอมอาจจะได้พบความสุขแล้ว  พิมพาต้องจบลงในโรงพยาบาลประสาท และชาคริตสิ้นชีวิตด้วยน้ำมือแม่ตัวเอง หากแต่สำหรับผม เกมส์คู่ขนานนี้ยังไม่สิ้นสุด ผมยังคงต้องก้าวเดินต่อไป เหมือนๆ กับที่พวกคุณทุกคนต้องเดินเช่นกัน ผมกลับไปอ่านความเห็นคุณเติมแล้วนะครับ ยินดีอย่างมากที่คุณเติมเข้ามาตอบ ผมกะแล้วไม่มีผิดว่าคุณเติมต้องติดตามอ่านคอมเมนท์ที่เฉลิมไทยแน่ๆ ยินดีที่ผมและทุกคนในกระทู้รายงานสดได้เป็นส่วนหนึ่งในการนำพาบริษัทบำบัดแค้นมาถึงจุดหมายปลายทางตอนอวสานในที่สุด หวังใจยิ่งกว่า ทุกกระทู้ที่เอ่ยถึง  ทุกภาพที่พวกเราโพสต์  ทุกความเห็นที่เสนอแนะ ทั้งชื่นชม ทั้งตำหนิ จะเป็นแสงส่องทางให้คุณก้าวถึงจุดหมายเช่นกันครับ ยินดีที่คุณได้มาร่วมเป็นหนึ่งในดินแดนมิตรภาพ (ประหลาดๆ) แบบพันทิปครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเติม - ชนินทร ประเสริฐประศาสน์  ผู้กำักับละครคนนึงที่ผมจะไม่มีวันลืม โชคดีมีชัย รอละครเรื่องใหม่จากคุณครับ  ฉลองให้กับทุกความสำเร็จของ "บริษัทบำบัดแค้น" โย่ว !!!!!!!!! แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 23:11:20 จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 23:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ช่วงแถม สำหรับคนที่ชื่นชมและทึ่งจนอยากเห็นหน้าผู้กำกับซึ่งควบตำแหน่งคนเขียนบทแบบทูอินวัน เอ่อ คนกลาง ไม่ใช่คนทางขวาที่กำลังถือไมค์อยู่นะครับ จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 23:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 วุ้ย ลืมรูปจนได้  ประสาทไม่ปกติจริงๆ ผม คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ครับ ขอลายาวจนกว่าสาปภูษาจะออนแอร์พุธหน้า สวัสดีครับ จากคุณ : รพินทร์ - [ 20 ก.พ. 52 23:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณรพินทร์ วิเคราะห์ได้ดีจริง ไอ้เราก็ดูด้วยความสนุก เพลิดและเพลินอย่างเดียวค่ะ แค่มองหน้าอั้มก็ไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดอะไร ฮาๆๆ ---------------------------------------------------------- เท่าที่จำได้นะค่ะ รู้สึกว่าคุณเติมจะมาอ่านในรายงานสดตอนจบกระทู้ท้ายสุดค่ะ --------------------------------------------------------------------------- ดูละครแล้วย้อนดูตัวใช้ได้เสมอนะค่ะ ทำให้เราได้ทราบว่า คนมีมุมดีและไม่ดี อยู่ที่ว่าเราจะปรับเปลี่ยน และใช้ชีวิตอย่างไร ให้มีความสุขกับสังคม ตามบทความหนึ่งที่ได้อ่าน แล้วชอบมาก "ให้ตำหนิตัวเอง เหมือนที่ชอบตำหนิคนอื่น แล้วให้อภัยคนอื่น เหมือนที่ชอบให้อภัยตัวเองด้วยเช่นกัน" จากคุณ : แอบรักแอบคิดถึง (nuynananuy) - [ 20 ก.พ. 52 23:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบบทความที่เขียนจังเลยค่ะ ติดตามตั้งแต่กระทู้รายงานสดแล้ว ยอมรับในความละเอียดและความตั้งใจเขียนมากเลยค่ะ วิเคราะห์แต่ละตัวละครได้อย่างดี จนแอบคิดเลยว่า คุณ จขกท เป็นนักจิตบำบัด แบบคุณจอมหรือป่าวเนี่ย ประโยคที่โดนใจที่สุดค่ะ "สำหรับนงไฉน  จอมอาจจะเป็นเทพเทวาที่แฝงร่างปีศาจมาบำบัดช่วยเหลือเธอ   แต่สำหรับจอมหรือเทวัญ  นงไฉนคือวิญญาณใหม่ของเขา  ถ้าหากไม่มีเธอ  ตลอดชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถกลับมาเป็นคนได้เหมือนเดิมอีกเลย" เมื่อวานที่ดูตอนจบแล้ว แอบคิดเหมือนกันว่า สำหรับนงไฉน ถ้าขาดจอม เธอก็ยังดำเนินชีวิตต่อไปได้ แค่อาจจะไม่มีความสุขนัก แต่สำหรับจอม ถ้าไม่มีคุณนง จอมก็ไม่รู้แล้วว่าชีวิตจะทำอะไรต่อไป สุดท้าย แอบหมั่นไส้ จอม นิดนึง ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่ต้องการนางเอกมากแท้ๆ แต่นางเอกต้องเป็นฝ่ายง้อทุกทีเลย (อินไปหน่อยค่ะ) จากคุณ : สเมิร์ฟ - [ 20 ก.พ. 52 23:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 30 .. กว่าจะอ่านจบ  ตาลายคล้ายจะเป็นลม แต่ก็ยอมรับเลยว่าเขียนได้ดี . จากคุณ : นิราศสองภพ - [ 20 ก.พ. 52 23:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ในที่สุดก็มีการวิเคราะห์ในเชิงจิตวิทยาจนได้ ดีใจเหมือนได้แก้ว อยากให้มีการวิเคราะห์วิจารณ์ในเชิงจิตวิทยาแบบนี้กันเยอะๆ ครับ เพราะเป็นจริงอย่างที่คุณรพินทร์ว่า เราอาจจะมีนงไฉน พิมพา สลิล หรือชาคริต ซุกซ่อนอยู่ในตัวเราหรือคนรอบข้างเราก็ได้ ผมไม่ได้หมายถึง บำบัดแค้น เรื่องเดียวหรอกนะครับ ทุกเรื่องเลยที่มีประเด็นจิตวิทยาที่น่าสนใจ (อย่างตอนนี้ก็เมียหลวงหรืออาทิตย์ชิงดวงไง) จะได้ช่วยกันแตกยอดแตกหน่อทางความคิดไปได้อีก พวกคุณชาวพันทิพนี่แหละเป็นแรงผลักสำคัญ ที่จะพัฒนาละครไปให้ไกล ไม่ใช่แค่ผู้ผลิตฝ่ายเดียวหรอก อ้อ ขอเฉลยที่มาของชื่อ นงไฉน หน่อยนะครับ เป็นชื่อที่ผมขอยืมมาจาก นักเขียนอาวุโสท่านนึง เป็นชื่อจริงของท่านน่ะครับ คุณแม่เคยรู้จักท่าน แล้วเรียกชื่อให้ฟังบ่อย ๆ คือ คุณกาญจนา นาคนันทน์ ครับ ชื่อจริงท่านชื่อ นงไฉน ปริญญาธวัช ได้ข่าวว่าท่านเขียนจม.มาที่ช่อง 3 คุยเรื่องชื่อของท่านด้วย แล้วจะมารายงานให้ฟังนะครับ จากคุณ : เติม - [ 21 ก.พ. 52 00:20:45 A:124.120.147.194 X: TicketID:205297 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดียามดึกครับคุณเติม เจอตัวจนได้ ฮะฮ่า ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่อยากกระตุ้นให้เกิดการวิจารณ์ละครแบบนี้เหมือนกันครับ แต่ไม่ใช่ว่ามันจะทำได้ทุกเรื่อง  ขึ้นอยู่กับว่าเนื้อหาในเรื่อง การตีความของผู้กำกับ  บทโทรทัศน์ และความสามารถนักแสดง สามารถทำให้ผู้ชมอินไปกับเนื้อหาและคิดตามได้มากแค่ไหน ซึ่งมันต้องประกอบด้วยเหตุและผลในการกระทำอันน่าเชื่อถือด้วยครับ ปล. ได้รู้ที่มาชื่อนงไฉนเสียที เล่นเอาเคยสงสัยจนนอนไม่หลับ คิดไม่ตกอยู่นานเลยครับ เพิ่งทราบเหมือนกันว่าคุณกาญจนา ชื่อนงไฉน แปลกดีครับ ขอรอรายงานเรื่องจดหมายของท่านด้วยคน ปล.2 ถ้ามีโอกาส ฝากไปถึงผู้ใหญ่ของช่องด้วยนะครับว่าอยากให้ช่วยส่งเสริมเรื่องการส่งละครไปตีตลาดทางเมืองจีนมากๆ เพราะตอนนี้ละครไทยมีแฟนคลับชาวจีนติดตามชมกันเป็นจำนวนมากทางอินเตอร์เน็ต เรื่องนี้ก็เหมือนกันครับ เพื่อนๆ ชาวจีนรอชมด้วยใจจดจ่อ ขนาดฟังภาษาไทยไม่ออก ดูสดเห็นแค่ตัวละครก็ยังเอา แต่ด้วยเนื้อหาที่ซับซ้อนเกินตีความไปหน่อยเลยต้องรอซับที่จะแปลกันอย่างเดียว ถ้าเกิดผู้ใหญ่ทางช่องยังไม่ได้ยิน ผมว่าต่อไปสงสัยแฟนคลับจีนเขาคงจะหาทางไปถล่มช่อง 3 แน่ๆ ครับ อ้อ ที่ว่าถล่ม ผมหมายถึงส่งกองจดหมายไปถล่มตึกมาลีนนท์น่ะครับ ฮา แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 00:42:04 จากคุณ : รพินทร์ - [ 21 ก.พ. 52 00:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เข้ามายืนยันค่ะว่าเราทุกคนมี นงไฉน พิมพา สลิล หรือชาคริต ซุกซ่อนอยู่ในตัวเราหรือคนรอบข้าง จากคุณ : Sumlee S. - [ 21 ก.พ. 52 00:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาราตรีสวัสดิ์ทุกคนนะครับ ฝากกระทู้นี้ไว้ด้วย เพราะหลังจากนี้ต้องรีบไปเคลียร์งานแล้วครับน่าจะหายไปทั้งอาทิตย์ พุธกับพฤหัสจะเข้ามาตั้งกระทู้รายงานสดสาปภูษาให้ครับ ที่เหลือคงต้องไหว้หวานเพื่อนๆ ขาประจำช่วยกันต่อให้หน่อย ฝันดีครับทุกคน จากคุณ : รพินทร์ - [ 21 ก.พ. 52 01:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ วิเคราะห์ดีจิงๆเลย อิอิ เอยเพิ่งรู้ว่าเราเคยมีคดีพิพาทกันมาก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่ช่างมันเถอะค่ะ...เรื่องมันนานแร้วเนอะ ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ...จากละครที่น่าประทับอีกเรื่องหนึ่ง "บริษัทบำบัดแค้น" ปล. สวัสดีพี่เติมมด้วยนะคะ พี่สร้างละครได้ยอดเยี่ยมและแปลกใหม่มากๆค่ะ ไปบอกพี่แอนแร้วว่า...รู้สึกอินกะเรื่องนี้อย่างแรก โดยเฉพาะตอนพี่สาวกินกุหลาบ หลอกน้องเต็มๆ แอบเซ็งไม่น่าเสียใจร้องไห้ให้คุณนงเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ  พี่แอนฮากลิ้ง สะใจแกล้งน้องสำเร็จ -"- ไหวมั้ย??? พี่ช้านน... จากคุณ : eayjang - [ 21 ก.พ. 52 01:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อยากถามคุณเติมอีกสักนิดครับ ใครเป็นคนแคสต์ทีมนักแสดงเหรอครับ และทำไมจึงเลือกพี่แอนมารับบทนงไฉน คือผมเคยได้ยินมาน่ะครับ(ไม่รู้ว่าจริงหรือแค่ลือ) ว่าคุณเติมเขียนบทนี้ให้พี่แอน เลยสงสัยว่าจริงหรือไม่จริง ^^ ... จากคุณ : yibby - [ 21 ก.พ. 52 03:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณมากเลยน่ะคะ คุณรพินทร์ สวัสดีค่ะคุณเติม  รอติดตามผลงานชิ้นต่อไปอยู่นะคะ อิอิ บริษัทบำบัดแค้น เป็นละครอีกหนึ่งเรื่องที่อยู่ในใจเรียบร้อยแล้วค่ะ จริงอย่างที่คุณรพินทร์ว่าค่ะ  ญาติเราที่อยู่จีน ยังโทรมาขอ DVD เรื่องนี้เลยค่ะ  เดะต้องหาให้ได้ เค้าบอกว่าละครช่อง 3 ที่นู้น ดังมากจริงๆ คะ ตอนแรกที่ได้ยินเค้าขอ ยังแอบงง รู้จักละครเรื่องนี้ด้วยหรอ ฮ่าฮ่า ^^ จากคุณ : ceriseii - [ 21 ก.พ. 52 03:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณคุณรพินทร์ ไพรวัลย์ มากค่ะ คุณเติมนี่ไม่ค่อยจะยิ้มเลยนะ สงสัยเหนื่อยตกค้าง ขอต่อว่าคุณพี่เติม ไม่น่าตัดฉากนี้ทิ้งไปเลยอ้ะ อยากดูมากกกก (หรือคนอื่นตัดทิ้งหว่า???) จากคุณ : เจ๊บวบ - [ 21 ก.พ. 52 04:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ชอบคุณสำหรับบทความดีๆ ครับ อ่านเพลินเลย ^^ จากคุณ : it ซียู - [ 21 ก.พ. 52 07:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 40 น่าสนใจค่ะ วันนี้งานเยอะมากเลย (คงต้องเคลียร์ทั้งวัน) ถ้ามีโอกาสหวังว่าคงได้มาแชร์ด้วย (ไม่รู้กระทู้จะตกไปก่อนหรือปล่าว) จากคุณ : แก๊ซซ่า - [ 21 ก.พ. 52 08:32:23 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เขียนได้ดีค่ะ จากคุณ : Mucki_girl - [ 21 ก.พ. 52 09:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตามมาอ่าน อ่านแล้วทำให้ชอบเรื่องนี้มากขึ้นกว่าเดิมซะงั้นแหละ จากคุณ : thaliana - [ 21 ก.พ. 52 11:29:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คห.36 คิดเรื่องสาวไฮโซถูกวางยาจนเพี้ยน โปรดิวซ์ใหญ่(คุณเล็กน้อย)เสนอชื่อแอนทันที แอนก็รัับเล่น ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ผมเห็นจากฝีมือของเขาที่ผ่านมาแค่นั้น ชอบบุคคลิกสาวแกร่งของเขา และการแสดงที่มีมิติหลากหลาย ส่วนคาสติ้ง ตัวแสดงอื่น ๆ ก็ปรึกษากับโปรดิวซ์ใหญ่ และทีมงาน(ผ่านการพิจารณาของพี่หน่องอีกที) เรียกบางคนมาtryout จนลงตัวอย่างที่เห็นครับ จากคุณ : เติม - [ 21 ก.พ. 52 11:41:39 A:192.168.0.17 X:124.120.146.183 TicketID:205297 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตามมาอ่านค่ะ คุณรพินทร์วิเคราะห์ตามแนวจิตวิทยาได้ดีค่ะ เชื่อว่าตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ มีปะปนอยู่รอบข้างตัวเรา ในสังคมปัจจุบัน แล้วแต่การควบคุมทางจิตใจของตัวเองว่าจะสามารถควบคุมได้ดีเพียงใด เพื่อที่จะไม่แสดงออกมาให้คนรอบข้างเห็น ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : นาริน - [ 21 ก.พ. 52 11:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณคุณรพินทร์ค่ะที่สละเวลามาเขียนวิเคราะห์แบบละเอียดยิบให้ได้อ่าน เขียนละเอียดมาก มีความพยายามสูงจริงๆ เก็บรายละเอียดปลีกย่อยเก่งมากๆ สมกับเป็นพรานใหญ่ หุหุ ขอบคุณพี่เติม และ บรอดคราสท์ฯ ที่สร้างความแตกต่าง และก้าวใหม่ๆ ให้กับละครทีวีไทย แม้จะเป็นก้าวที่ยังไม่สมบูรณ์นักแต่ คุณก็ได้เริ่มต้นนับ ๑ แล้วค่ะ ขอบคุณที่ยังนึกถึงผู้ชมละครมากกว่าเรตติ้งที่ควรจะได้รับ ไปรอลุ้นความทุ่มเทเอาปีหน้าตอนแจกรางวัลแล้วกันนะค่ะ อิอิ เข้ามาเป็นอีกกำลังใจให้ทั้งคุณรพินทร์และพี่เติม ป.ล.  ลืมถามถ้าพี่เติมมาอ่าน เรื่องนี้ทางช่องจะทำเป็นดีวีดีขายหรือเปล่าค่ะ ถ้าจะทำฝากบอกช่อง ๓ ด้วยนะค่ะ ว่าทำขอให้มีคุณภาพสมเป็นดีวีดีด้วย เพราะซื้อมาทีไร ชัดเทียบเท่าวีซีดี ทุกทีเลย แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 13:22:05 จากคุณ : i ... G r e e n s e A - [ 21 ก.พ. 52 13:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 46 #43 ขอบคุณคุณเติมครับ ปริศนากระจ่างแล้ว 55+ ไฮโซสาวถูกวางยา --- ในชีวิตจริงนี่มีไม่น้อยเลยนะครับ ประเภทสามีอยากได้สมบัติก็ใส่ยากล่อมประสาทให้ทานทุกวันๆ ... จากคุณ : yibby - [ 21 ก.พ. 52 15:19:15 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เพิ่งมีโอกาสได้ไล่อ่านทุกคห. เจอตัวคุณผู้เขียนบท/ผู้กำกับด้วย อิอิ ถือโอกาสสวัสดีและขอชื่นชมในความตั้งใจที่จะพัฒนาวงการละครไทยบ้านเรานะคะ ^ ^ จากคุณ : แก๊ซซ่า - [ 21 ก.พ. 52 16:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นกระทู้ที่มีสาระดีค่ะ สงสัยว่า คุณพิมพาทำไมถึงขยันหายามากล่อมประสาทได้เรื่อยๆ ไม่รู้จักหมด   ซื้อหาจากไหน ง่ายดายนัก โดยไม่มีใครรู้ เหมือนว่าปูมอดีต ที่มาที่ไปเคยเป็นหมอ  หรือพยาบาลมาก่อน จากคุณ : ธารน้ำรัก - [ 21 ก.พ. 52 19:34:50 ]

ความคิดเห็นที่ 49 กว่าจะตามอ่านบทวิเคราะห์วิจารณ์ละครเรื่องบริษัท บำบัดแค้น ทั้งที่กระทู้รายงานสดและที่กระทู้นี้ของคุณรพินทร์จบก็เล่นเอาเกือบครบ 24 ชม. 555+ เพราะติดภาระธุระต่างๆ มากมาย แต่ในที่สุดก็อ่านจนจบสักที ฮู้วววว เล่นเอาเหงื่อเกือบตกแหนะ อิอิ ที่คุณรพินทร์ บอกว่า "ผมได้อะไรจากความบ้าของตัวละคร  แล้วคุณล่ะ ได้อะไรจากบริษัทบำบัดแค้น" ขอถือว่าเป็นคำถามนะคะ เพราะอยากตอบอ่ะ หุหุ ขอเข้าเรื่องล่ะกันค่ะ ละครเรื่อง บริษัท บำบัดแค้น แตกต่างจากละครเรื่องอื่นๆ ที่เราเคยประทับใจมาก่อนทุกเรื่องค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าไม่ได้มาตามอวยกันเอง แต่เป็นสิ่งที่เรารู้สึกจริงๆ ตลอดเวลาที่ดูละครเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบคือ นิสัยตัวแสดงทุกตัวในละครเรื่องนี้มันกลมมากๆ เหมือนคนทั่วๆ ไปที่เราได้พบได้เจออยู่ในสังคมทุกวันนี้จริงๆ สามีที่เจ้าชู้ทำร้ายความรู้สึกของภรรยา และแม่ที่เอาแต่โศกเศร้าและเครียดแค้นพ่อ  เพียงแค่ความมักมากและเห็นแก่ความสุขสนุกของตัวเองของถวัลย์จึงเป็นจุดกำเนิดที่ทำให้อรศรีเสียใจ หนักเข้าก็จนถึงขั้นเสียสติ เพราะไม่รู้จักคำว่าปล่อยวางและตัดใจ ผลเสียที่ใหญ่หลวงจึงมาตกแก่ลูกสาวตัวน้อยเพียงคนเดียวที่วันๆ ก็ต้องอยู่กับคนใช้เป็นส่วนใหญ่ เพราะพ่อแม่ต่างก็สนใจแต่เรื่องของตัวเอง พ่อที่ยุ่งทำงานและบ้าผู้หญิงมั่วไม่เลือกแม้แต่คนใช้ในบ้าน แม่ที่เอาแต่ตามหึงหวงและโศกเศร้าเสียใจกับพฤติกรรมของสามีจนละเลยลูกสาวเพียงคนเดียว ทั้งพ่อและแม่ของนงไฉนคือตัวอย่างของพ่อแม่ที่เห็นแก่ตัวเห็นแต่เรื่องของตัวเองสำคัญที่สุดความสุขความทุกข์ของตัวยิ่งใหญ่สุด ใครๆ หรือแม้แต่ลูกสาวเพียงคนเดียวก็ไม่ได้มีความหมายต่อทั้งคู่จริงๆ เลย ในทางกลับกันคนเป็นพ่อก็โยนภาระการดูแลลูกให้คนเป็นแม่ คนเป็นแม่ก็โยนต่อไปให้คนใช้ แม้จะคอยเรียกหาแต่ก็เป็นเพียงการต้องการให้แน่ใจว่าลูกเชื่อฟัง ลูกทำอย่างที่เธอต้องการแต่ไม่ใช่เพราะรักใคร่อยากเลี้ยงดู อยากใส่ใจเพราะจิตใจทั้งหมดมันหมดไปกับความทุกข์ ความรู้สึกสูญเสียจากการนอกใจของสามีจนไม่เหลือใจให้นงไฉนลูกสาวตัวเองเลย บ่อยครั้งที่เธอโยนความเจ็บปวดเสียใจของตัวเองไปลงที่ลูก อรศรีทำโทษลูกเพราะโกธรสามีแต่ทำอะไรสามีอย่างถวัลย์ไม่ได้ ลูกสาวตัวน้อยจึงต้องตกเป็นเหยื่อของแม่แทนพ่อไปอย่างน่าเวทนาที่สุด จะหันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่ได้ เพราะคนที่เธอรักที่สุดในชีวิตก็คือพ่อและแม่นั่นเอง เมื่อย้อนมาดูสังคมในปัจจุบัน ครอบครัวอีกไม่น้อยที่มีปัญหาครอบครัวแบบนี้มากน้อยแตกต่างกันไป ถามว่าแล้วการที่ดูแล้วคิดอะไรออกมาแบบนี้แล้วได้อะไร ก็ได้เห็นภาพที่ชัดเจนขึ้นไง ชัดเจนในแง่ที่ว่าผู้หญิงผู้ชายที่รักกันแต่งงานกัน สร้างครอบครัวร่วมกันจนมีลูก แต่เมื่อวันนึงที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหน หญิงหรือชายก็ตาม จะมีใครสักคนมั้ยที่จะมีสติมากพอที่จะเป็นหลักให้ลูกตาดำๆ ในบ้านได้บ้าง ตลอดเวลาที่คุณคิดว่าคุณทุกข์เหลือแสน เจ็บปวดเหลือใจจนไม่คิดว่าจะมีใครหน้าไหนมาเข้าใจตความทุกข์ความเจ็บปวดนั้นของคุณได้ คนที่กังวลสับสนและไม่สบายใจแต่อธิบายไม่ได้ คนที่อยากได้รับความรักความเอาใจใส่จากคนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างพวกคุณก็คือลูกตาดำๆ ที่บ้านนั่นเอง อย่างที่เค้าบอกว่าเด็กก็คือผ้าขาวไม่ว่าสีใดตกใส่ก็จะติดจะแปดเปื้อนเป็นรอยด่างอยู่บนผ้าผืนนั้น เด็กอย่างนงไฉนก็เช่นกัน เธอทั้งได้ยินและเห็นด้วยตาว่าคนเป็นพ่อมีพฤติกรรมเยี่ยงไร เธอทั้งได้ยินและเห็นด้วยตาว่าคนเป็นแม่เจ็บปวดเพียงใด แต่ความเจ็บปวดของเธอล่ะเธอจะไปบอกเล่าให้ใครฟังได้ ระบายออกกับใครได้ บอกตรงๆ ว่าแปลกใจมากที่นงไฉนเติบโตมาได้ขนาดนี้ เด็กที่ต้องรองรับอารมณ์ของแม่เห็นสภาพการตายของแม่แบบนงไฉน เห็นความเหลวแหลกของพ่อมาแต่เด็กจนโต จิตใจเธอจะปกติไปได้อย่างไร มันไม่ได้มีตัวช่วยเธอเลยตั้งแต่เด็ก เธอผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นและเติบโตมาได้อย่างไรกันหนอ จึงไม่แปลกใจเลยที่เธอจะมีอาการทางจิตแฝงอยู่จนพิมพาและชาคริตเอามาเป็นจุดอ่อนทำร้ายเธอได้ ทำให้มองย้อนและอยากหันมาบอกคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ว่าตลอดเวลาที่คุณคิดว่า ฉันเจ็บปวดเหลือใจ ฉันทุกข์เหลือแสน ฉันคือเหยื่อของเรื่องทั้งหมดนี้ คุณกำลังคิดผิดค่ะ คนที่เจ็บปวดเหลือใจ ทุกข์เหลือแสน และเป็นเหยื่อของเรื่องทั้งหมดนี้ คือ ลูกตาดำๆ ที่บ้านของคุณต่างหาก จริงๆ แล้วเรารู้สึกว่านงไฉนจะไม่มีทางตกเป็นเหยื่อให้พิมพาและชาคริตทำร้ายได้เลย ถ้าพ่อและแม่เธอไม่ทำร้ายเธอไว้ก่อนแต่เด็ก ผ้าขาวผืนนี้เลอะเทอะเพราะทั้งพ่อและแม่เป็นคนที่สาดสีใส่จนเกิดคราบฝังแน่นที่อยากจะลบเลือนได้จริงๆ จากคุณ : Baltimore - [ 21 ก.พ. 52 23:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 50 คู่แม่พิมพา ลูกชาคริต สองแม่ลูกคู่นี้ เป็นอะไรที่ต่างพึ่งพากันและกันในความรู้สึก พิมพาภายนอกดูเป็นคนที่เข้มแข็ง เป็นแม่ที่พร้อมจะปกป้องลูกในทุกๆ เรื่อง แผนการณ์ทั้งหมดที่เธอวางไว้และทำไปทั้งหมดก็เพื่อลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ "ชาคริต" ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเมื่อได้ดูละครเรื่องนี้จบก็กลับคิดว่า จริงๆ แล้วพิมพาไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อชาคริตหรอก เพียงแต่การมีลูกอย่างชาคริตเป็นข้ออ้างในการกระทำเรื่องเลวร้ายทั้งหมดของเธอต่างหาก สิ่งที่ผลัดดันให้เธอวางแผนทั้งหมดขึ้นเพื่อสนองความต้องการของตัวเธอเองมันเป็นปมในใจของเธอ ที่ละครไม่ได้เฉลยว่ามีสาเหตุมาจากอะไร แต่ไม่ว่าจะเพราะสาเหตุอะไรก็ตาม คนเราเวลาจะทำอะไรที่เกินธรรมดามักต้องมีเหตุจูงใจหรือแรงบันดาลใจมาเป็นตัวกระตุ้น ถึงแม้ว่าเรื่องราวในอดีตของคุณพิมพาไม่ได้มีเฉลยไว้ก็ตาม แต่ฉากสุดท้ายของคุณพิมพาที่โรงพยาบาลบอกให้รู้ว่าที่คิดไว้ไม่น่าจะผิด เพราะเมื่อเธอยิงชาคริตตายไป เธอก็สร้างชานนท์ขึ้นในจินตนาการเพื่อเอามาทดแทนในสิ่งที่ชาคริตไม่มี การที่เธอจินตนาการให้ชานนท์เป็นเด็กทารกเพราะเธอจะได้เลี้ยงดูเค้าตั้งแต่เด็ก สอนเค้าให้เก่งให้ดีกว่าชาคริต อาจจะเป็นเพราะคุณพิมพาต้องการแก้ตัวใหม่กับการเลี้ยงดูชานนท์ในจินตนาการของเธอ เพราะจอมได้พูดจี้จุดเธอเรื่องที่เธอล้มเหลว เธอพ่ายแพ้เพราะชาคริตก็คือต้นเหตุของความพ่ายแพ้ของเธอนั้นเอง เพราะชาคริตทั้งโง่ทั้งขี้ขลาด เพื่อที่เธอจะได้ไม่แพ้อีกต่อไปในความรู้สึกหรือจินตนาการของตัวเธอเอง คุณพิมพาต่างจากคุณอรศรีแม่ของนงไฉนตรงที่เธอเอาความเจ็บปวดทั้งหมดในอดีตของเธอมาเป็นแรงผลักดันในการเลี้ยงดูลูกมาแบบผิดๆ สอนให้ชาคริตทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของแม่และตัวเค้าเอง ไม่ว่าสิ่งนั้นๆ จะเลวร้ายต่อคนอื่นแค่ไหนหรือถึงแก่ชีวิตผู้อื่นก็ไม่สนใจขอเพียงเธอและลูกได้ทุกอย่างที่ต้องการเป็นพอ บอกตรงๆ ว่ากลัวเจอคนแบบนี้ที่สุดในชีวิต คนที่พร้อมจะทำลายทำร้ายคนอื่นๆ เพียงเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองไม่ว่าจะด้วยวิธีการแบบไหนก็ตาม ขอให้สังคมไทยจงมีคนแบบนี้น้อยๆ อย่าได้มีเลยคงเป็นไปไม่ได้ อยู่ที่เราๆ ท่านๆ จะรู้จักระมัดระวังตัวกันเอง แต่ก็อย่างว่าคนที่น่ากลัวที่สุดคือคนที่เราไว้ใจที่สุด อย่างในละครเรื่องนี้ ก็คือใครจะไปนึกว่าเพื่อนรักของแม่ คนที่นงไฉนเรียกว่าแม่อย่างเต็มปาก ผู้ชาย - สามีที่เธอรักหมดหัวใจทำกับเธอได้ขนาดนี้ บอกได้คำเดียว กรรม จากคุณ : Baltimore - [ 21 ก.พ. 52 23:59:13 ]