PANTIP.COM : A7548631 [หงสาฉบับชุดนอน] เมื่อขุนพลฝ่ายบู๊สอนพวกเราบุ๋น [การ์ตูน]

[หงสาฉบับชุดนอน] เมื่อขุนพลฝ่ายบู๊สอนพวกเราบุ๋น

ปกติแล้วยามที่เราพูดถึงกลยุทธ์หรือข้อคิดที่ได้จากสามก๊ก มักจะมีชื่อของกุนซือฝ่ายบุ๋นโพล่มาเป็นระยะๆ ว่าคนนี้พูดอะไรคมๆไว้หรือคนไหนมีแผนการอะไรเด็ดๆ ในขณะที่พอเป็นข้อคิดที่ได้รับจากขุนพลฝ่ายบู๊ทีไรมักจะวนเวียนอยู่แค่เรื่องของน้ำมิตรน้ำใจ ความกล้าหาญ และการเสียสละแก่ประโยชน์ส่วนรวมทุกทีไป

หากแต่วันนี้ผิดแผก ในหงสาจอมราชันย์เล่ม 28 การกระทำของขุนพลฝ่ายบู๊กลับไม่ได้สอนเราเรื่องน้ำใจแบบตรงๆ พลางหันไปบอกเล่าถึงความกล้าหาญในวิถีทางที่อ้อมๆ และการดำรงไว้ซึ่งการเสียสละเพื่อตัวเราเอง(?)แทน

ขุนพลคนที่ว่าคือ แฮหัวตุ๋น

ว่ากันว่า “การยอมรับความจริงนั้นถือเป็นศิลปะชนิดหนึ่ง ที่หากใครสร้างสรรค์ได้งดงามก็จะมีชีวิตที่สดใส” แต่ศิลปะที่ว่านั้นไม่ได้หมายถึงการตะบี้ตะบันยอมรับความจริงไปซะทุกเรื่อง จนชีวิตจมอยู่กับความเป็นจริงที่ข้นคลักไร้ความรื่นรมย์...ด้วยใครๆก็ทราบดีว่าบ่อยครั้งความเป็นจริงมันก็ไม่ได้สวยงามเอาเสียเลย ไปเผลอมองมันนานๆไปจึงรังแต่จะพาลให้แสบตาและปวดใจ ศิลปะที่ว่าจึงน่าจะหมายถึงการค้นหาเส้นแบ่งระหว่างการละเว้นความจริงไปบ้างในแบบที่ไม่หลอกตัวเองจนเกินไปนัก กับการไม่เปิดรับเอาความเป็นจริงเข้ามามากเสียจนชีวิตหมดรสชาติ

การกระทำของแฮหัวตุ๋นได้บอกกับเราว่า “เรื่องบางเรื่องเรารู้จักทำเป็นมองไม่เห็นบ้างก็จะเป็นการดี”
โดยประเด็นนี้สื่อผ่านตัวแฮหัวตุ๋นเอง ลูกตา เสบียง และโจเสงมือเกาทัณฑ์

ในเล่มที่ 28 เป็นตอนนี้แฮหัวตุ๋นต้องเกาทัณฑ์เข้าที่ตาซ้ายจนลงไปนอนแผ่สองสลึง เมื่อแฮหัวตุ๋นลุกขึ้นมาได้ โจเสง ขุนพลข้าศึกไถ่ถามไปว่า “รู้สึกยังไงบ้าง” แฮหัวตุ๋นได้ยินเข้าก็ดึงเกาทัณฑ์ออก กินลูกตาของตัวเอง และตอบกลับไปว่า “ก็รู้สึกว่าข้าศึกลดน้อยลงไปครึ่งนึงไงล่ะ!”

หากเพียงแค่เรารู้จักมอง…ความน่ากลัวของข้าศึกนับพันก็ยังพลันต้องลดลงเหลือเพียงครึ่งเดียว

ทั้งสังคมในห้องเรียนและในสังคมการทำงาน เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่เราพบเจอแต่เพื่อนฝูงที่น่ารักหรือเพื่อนร่วมงานดีๆ ด้วยมักจะมีพวกไม่ดี ชอบเอาเปรียบ และขี้นินทาปนเปื้อนมาด้วยอยู่เสมอ การยอมรับความจริงแบบเรียบๆว่าคนไหนเป็นคนดีไม่ดีนั้นย่อมส่งผลให้เราเกิดนึกชิงชังผู้อื่น หากแต่ถ้าเราลองรู้จักหลับตาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น หรือที่มีสำนวนพูดไว้ว่า “เอาหูไปนาเอาตาไปไร่” เสียบ้าง ความชิงชังก็จะไม่เกิด ไม่มีบรรยากาศมาคุระหว่างกัน จนส่งผลให้งานใหญ่(การเรียน + การงาน)ก็จะยังราบรื่น

แน่นอนว่าการทำเป็นรู้ไม่ทันคนพาลและต้องทนคบหากับเขาไปเรื่อยๆมันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัด แต่ก็เหมือนกับที่แฮหัวตุ๋นบอก...ว่าในยามที่ท้องหิวบางครั้งแม้เนื้อมนุษย์ก็จำต้องกิน โดยเนื้อมนุษย์ที่ว่าเปรียบได้กับการฝืนใจทำเพื่อความอยู่รอด ด้วยในสังคมที่อุดมไปด้วยปัญหาและคนพาล...บางครั้งการฝืนใจก็เป็นสิ่งที่จำเป็น เพราะคนพาลบางครั้งก็มีประโยชน์ต่อการทำงานเป็นทีม กลับกันการไปแสดงตัวว่าไม่ชอบหน้าเขากลับจะยิ่งทำให้ถูกตอบโต้(ด้วยการโดนเกลียดขี้หน้ากลับ)จนยากที่จะทำงานด้วยการพึ่งพากันในอนาคต

ศิลปะการยอมรับความจริงในแบบของแฮหัวตุ๋นไม่ได้เหมาะแค่เพียงรับมือกับข้าศึกจากภายนอกเท่านั้น แต่ยังควรค่าแก่การรับมือกับสิ่งรบกวนภายในจิตใจอีกด้วย เหมือนกับเวลาที่เราต้องเผชิญกับปัญหาที่มาจากสี่ทิศแปดทางพร้อมๆกัน การหลับตาลง 1 ข้างเพื่อมองเห็นปัญหาให้น้อยลงบ้าง ก็มีส่วนช่วยให้ใจของเราผ่อนคลายจากความตรึงเครียดด้วยเช่นกัน พอเมื่อเราลดการมองในภาพใหญ่ลง (หยุดวิตกถึงจำนวนปัญหาที่มากมายเสียจนเริ่มต้นทำอะไรไม่ถูก) ก็จะทำให้เราเห็นแก่นของแต่ละปัญหาในภาพเล็กได้ง่ายขึ้น ส่งผลให้เราวิเคาระห์วิธีแก้ไขปัญหาก่อนหลังได้ง่ายขึ้นด้วยอีกด้วย

นั่นอาจจะช่วยอธิบายได้ว่าทำไมคนปิดตาข้างนึงอย่างโจเสงถึงได้ยิงเกาทัณฑ์แม่นยำนัก เพราะเวลาที่เราเพ่งเล็งสมาธิไปยังสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เรามักจะต้องหลับตาลงหนึ่งข้างเพื่อที่จะได้มองเห็นเป้าหมายได้ชัดเจนไม่ต่างอะไรกับตอนกำลังเล็งยิงเกาทัณฑ์เพื่อสังหารผู้คน

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องราวของศิลปะการยอมรับความจริงที่พูดถึง...การรักษาน้ำใจกับคนรอบข้าง(ทั้งมิตรและศัตรู)
ความกล้าหาญในการทำเพื่อการณ์ใหญ่ และการเสียสละเพื่อแลกมาด้วยชีวิตที่สงบสุข

และด้วยศิลปะการยอมรับความจริงชนิดนี้
ต่อให้จำต้องมองย้อนแสงก็ไม่ส่งผลให้เราต้องทั้งทนแสบตาและพาลปวดใจ ^^

จากคุณ : ขอรบกวนทั้งชุดนอน - [ 20 ก.พ. 52 22:38:04 ]