ความคิดเห็นที่ 1 ใครเคยดู Love letter หนังรักปี 95 ของชุนจิ อิวาอิ บ้าง Love letter เป็นภาพยนตร์รักร่วมสมัย ที่กลายเป็นปรากฎการณ์ของญี่ปุ่น เมื่อได้รับการตอบรับอย่างท่วมท้น เเม้จะเป็นผลงานเรื่องเเรกๆ ของผกก.หนุ่ม นามชุนจิ อิวาอิ ภาคของหนัง...... ผมดูหนังรักเรื่องนี้เมื่อประมาณ 3-4 ปีได้เเล้ว จากการได้ข้อมูลจาก เวบข้าวโพด ที่เขียนวิจารณ์ไว้โดยคุณนีอุง แห่งเว็บข้าวโพด เเละก็ไม่ผิดหวังครับ กับพล็อตเรื่อง บทที่ยอดเยี่ยม การเเสดงของมิโฮ นากายามา เเละเพลงประกอบที่เเสนไพเราะ เนื้อเรื่องคร่าวๆ " ฮิโรโกะ ไปร่วมงานรำลึก 2 ปีที่ ฟูจิอิ อิทซึกิ ชายคนรักจากไป... เเล้วบังเอิญได้ที่อยู่ในวัยเด็กของเขามา ฮิโรโกะจึงเริ่มเขียนจดหมายรักถึงฟูจิอิบนสวรรค์ โดยจ่าหน้าซองไปยังที่อยู่นั้น เเต่ปรากฎว่า เธอได้รับจดหมายตอบกลับมา...จากฟูจิอิ อิทซึกิอีกคน... คนสองคนที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกันเลย ส่งจม.ตอบโต้กัน เพื่อระลึกถึงชายหนุ่มที่จากไปแล้ว ช่วงเวลาที่สนุกสนาน เยาว์วัย ของฟูจิิอิ อิทซึกิหญิงถูกขุดคุ้ยขึ้นมา เพื่อค้นพบอะไรบางอย่างที่ลืมเลือนไปนานแ้ล้ว...แต่ทว่ามีค่าในความทรงจำ.....ขณะที่ฮิโรโกะก็ได้รับการปลดปล่อยจากความทุกข์ ความเสียใจที่ชายคนรักจากไปและเิริ่มต้นใหม่ได้.... ฉากจี๊ดที่สุดของหนัง.... ฉากที่ฮิโรโกะ ตะโกนร้องว่า "สบายดีไหม ส่วนฉันสบายดี" "สบายดีไหม ส่วนฉันสบายดี" "สบายดีไหม ส่วนฉันสบายดี" เชื่อว่าหลายๆคนที่ดูคงน้ำตาซึม..... เเละฉากสุดท้ายของเรื่อง ก็เหมือนดู Sixth sense ในเเบบหนังรักเลยครับ อึ้ง เเละซึ้ง บอกได้สองคำ เป็นฉากที่ผมเปิดดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า....อบอุ่นเกินคำบรรยาย ภาคหนังสือนิยาย....มีสปอย ไม่นานนี้ไปร้านหนังสือ เห็นหนังสือนิยายเรื่อง จดหมายรัก ของสนพ.เจบุค เเปลโดยสมเกียรติ เชวงกิจวณิช จึงซื้อมาอ่าน นิยายรักเรื่องนี้เป็นผลงานเขียนของชุนอิจิ อิวาอิ ที่เขียนขยายความบางส่วนจากหนังสู่หนังสือ อ่านเเล้วผมก็น้ำตาร่วง น้ำตาซึม ทั้งๆที่เคยดูหนังมาหลายรอบเเล้ว นิยายบอกเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวละคร นิสัย เเละอธิบายหลายๆอย่างที่ผมเคยสงสัยไว้ เช่น ทำไม ฟูจิอิ อิทซึกิ ญ ถึงไม่ยอมไปโรงพยาบาล เป็นเพราะพ่อของเธอมาเสียชีวิตที่โรงพยาบาลเเห่งนี้ จริงในหนังก็พูดถึง เเต่ผมมาเก็ทเพราะอ่านนิยายอีกครั้ง ทำไมฟูจิอิ อิทซึกิ ช ถึงไม่บอกไปเลยว่าชอบ อิทซึกิ ญ ทำไมถึงต้องซ่อนเอาไว้ในบัตรยืมหนังสือ.... บางทีอาจเป็นอย่างที่คุณปู่บอกไว้ในตอนท้ายๆของนิยาย ว่า "ของเเบบนี้ต้องไม่ให้ใครรู้ ถึงมีความหมาย" จบท้ายด้วยประโยคดีๆ ที่คัดลอกมากจากหนังสือ "ไม่ว่าจะเป็นรักครั้งใดในชีวิต เเละไม่ว่าคนรักจะจากโลกนี้ไปเเล้ว เพียงความทรงจำก็มีค่ายิ่ง หากคุณ ยังศรัทธาในรัก" " มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความทรงจำ เเละความทรงจำนั้นสามารถทั้งพันธนาการเราเเละปลดปล่อยเราได้" การันตีสำหรับหนังรักเรื่องนี้ครับ มีกี่คะแนน มีกี่ดาวก็ยกให้หมดครับ หนังรักที่สุดในดวงใจครับ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 08:10:21 จากคุณ : bigwores - [ 5 มี.ค. 52 08:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รีบเข้ามาดู กะว่าจะมาขอรีวิวเรื่องนี้เลย แต่คุณbigworesรีวิวไปแล้ว อิอิ หนังเรื่องโปรดเหมือนกันเลยค่ะ ดูครั้งที่สองถึงจะอินโดยเฉพาะตอนจบเรื่อง จากคุณ : cassecou - [ 5 มี.ค. 52 09:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแล้วครับ Always Sunset on the third street เขียนรีวิวเรื่องนี้เกร็งพอสมควร เพราะทราบว่าเป็นหนังในดวงใจของหลาย ๆ คน เกรงว่าจะถ่ายทอดความประทับใจไม่ได้อย่างที่ควรจะเป็น แต่ก็ใช้ความพยายามเต็มที่แล้วครับ เชิญอ่านกันได้ =========================================================== Always: Sunset on Third Street (2005) ชื่อไทย ถนนสายนี้ หัวใจไม่เคยลืม ชื่ออื่นๆ Always san-chome no yuhi กำกับโดย Yamazaki Takashi เขียนโดย Ryohei Saigan, Takashi Yamazaki นำแสดงโดย   Maki Horikita      ...  Mutsuko Hoshino      Hidetaka Yoshioka   ... Ryunosuke Chagawa      Shinichi Tsutsumi    ... Norifumi Suzuki      Koyuki    ...  Hiromi Ishizaki      Hiroko Yakushimaru  ... Tomoe Suzuki โตเกียว ปี 1958  ประเทศญี่ปุ่นกำลังฟื้นตัวจากสงคราม เรื่องราวชีวิตของคนในชุมชมเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง บนถนนสายที่ 3 เรื่องราวของแต่ละชีวิตต่างก็ดำเนินกันไป มัตสึโกะ หรือ โรขุ เด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบ มาจากต่างจังหวัดเพื่อเข้ามาทำงานที่โตเกียว เธอเข้าใจว่า เธอได้งานที่บริษัท อุตสาหกรรมรถยนต์ใหญ่ แต่กลับมากลายเป็นอู่ซ่อมรถเล็ก ๆ ของครอบครัวซุสุกิ   ครอบครัวซุสุกิ ประกอบด้วย โนริฟุมิ โทโมเอะ และลูกชายจอมซน อิปเป ถึงแม้จะเป็นแค่อู่ซ่อมรถ โนริฟูมิ ก็ยืนยันที่จะใช้ ชื่อว่า ซุสุกิ ออโต้ โนริฟุมิทำงานอย่างขันแข็งและตั้งใจ แม้จะน็อตหลุดง่ายและบ้าพลังไปนิด ^^ ริวโนซุเกะ นักเขียนไส้แห้งที่อยู่ตัวคนเดียว ดูแลร้านขายของชำต่อจากญาติอย่างเซ็ง ๆ ไปวัน ๆ ฮิโรมิ สาวงามอดีตนักเต้นระบำ มาเปิดร้านเหล้าสาเกในชุมชน และมีหนุ่ม ๆ ใหญ่น้อย แวะเวียนมาเป็นลูกค้า จุนโนสุเกะ ลูกชายของเพื่อนฮิโรมิ ที่แม่ดูแลไม่ไหว เลยมาฝากฮิโรมิเลี้ยง เป็นเด็กอ่อนไหวและเก็บตัว คุณหมอทาคุมะ หมอยักษ์ที่เด็ก ๆ กลัว(เข็มฉีดยา) และคุณยายร้านขายบุหรี่ ศูนย์ข่าวประจำชุมชน เหล่านี้คือตัวละครในชุมชนแห่งนี้ ที่เราเฝ้ามองดูพวกเขาดำเนินชีวิตไปอย่างมีความหวังและความฝัน มัตสึโกะ ถึงแม้จะผิดหวังที่ต้องมาทำงานอู่ซ่อมรถ แทนที่จะเป็นเลขาฯของท่านประธานบริษัท แต่เธอก็ทำงานใหม่ของเธออย่างเต็มที่ โนริฟุมิ ซุสุกิ ฝันที่จะสร้างซุสุกิ ออโต้ ของเขา ให้ก้าวจากอู่ซ่อมรถเล็ก ๆ ให้เป็นบริษัทรถยนต์ใหญ่โตให้ได้ในซักวันหนึ่ง ริวโนสุเกะ ฝันอยากเป็นนักเขียนวรรณกรรมเยาวชนที่มีชื่อเสียง เขาได้แต่เฝ้ารอบุรุษไปรณีย์มาส่งนิตยสารในแต่ละเดือน เพื่อดูว่า ตัวเองได้รับรางวัลนักเขียนหน้าใหม่ประจำเดือนหรือไม่ ฮิโรมิ มองหาความรัก มองหาใครซักคนที่จะมาอยู่เคียงข้างเธอ และ จุนโนสุเกะ ที่ฮิโรมิหลอกล่อให้ริวโนสุเกะดูแลให้แทน ก็ต้องการครอบครัวที่จะให้ความรักความอบอุ่นกับเขา เรื่องราวของทุกคน ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ด้วยความประทับใจ น้ำตาไหลอย่างมีความสุข คืนวันเก่า ๆ ที่โทรทัศน์ยังเป็นของแปลกใหม่ (แบบมีมาเครื่องนึง แห่กันมาดูทั้งซอยราวกับมีมหกรรม ^^ ) ตู้แช่เย็นแบบโบราณ (แบบที่ต้องเอาก้อนน้ำแข็งใส่) ถูกแทนที่ด้วยตู้เย็น ที่ใครเห็นก็อดไม่ได้ต้องลองเอาหัวมุดไปแช่ ว่าเย็นขนาดไหน ^^ เด็ก ๆ ไปซื้อสลากที่ร้านชำเพื่อชิงรางวัลของเล่น (ฉลากแช่น้ำ ใครทันเห็นบ้าง)  รถราง เครื่องบินเด็กเล่น ฯลฯ ความสุขของคืนวันเก่า ๆ ที่ดูแล้วละม้าย "แฟนฉัน" ของบ้านเราในบางอารมณ์เหมือนกัน บทหนังเขียนได้อย่างประณีต เรื่องราวชีวิตแต่ละคนมีขมวดปมและคลี่คลาย น่าแปลก ทั้ง ๆ ที่เราคาดเดาเนื้อเรื่องได้ ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ก็กลับอดไม่ได้ที่จะประทับใจและหัวเราะทั้งน้ำตาไปกับพวกเขา เรื่องราวจบลงตรงที่ แต่ละชีวิตก็ดำเนินไป และมีความหวังกับชีวิต เหมือนกับโตเกียวทาวเวอร์ที่กำลังจะก่อสร้างเสร็จ เป็นภาพยนตร์ที่เรียบง่าย แต่ให้ความอิ่มเอมใจ ซาบซึ้งกินใจ และมีความสุขตลอดเวลาสองชั่วโมงกว่า ๆ ที่ได้รับชม แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 52 12:53:52 จากคุณ : Mad Bull - [ 5 มี.ค. 52 10:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่อง love letter ดูไปเหมือนกันค่ะ ตอนแรกดูเพราะคาชิวาบาระคนเดียวเลย รู้สึกว่าเรื่องก็งั้นๆ จนมาถึงตอนจบนี่แหละค่ะ ที่ดูแล้วรู้สึกว่าคุ้มที่ได้ดู อิ่มอกอิ่มใจเลย *-* จากคุณ : RabuRetta - [ 5 มี.ค. 52 10:13:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 RAINBOW   SONG กว่าจะรู้ว่ารัก (เพื่อน) Hayato Ichihara ..... Tomoya Kishida Juri Ueno ..... Aoi Sato Yû Aoi ..... Kana Sato หนังแอบรักเพื่อนที่ไม่จี๊ดและหวานเลี่ยนอย่างจีทีเอช ..ไม่แม้แต่จะหวานขมระบมรักอย่างบอยด์  โกฯ หนังเล่าเรื่องราวของโทโมยะ  คิชิตะ( ฮายาโตะ  อิชิฮาระ) เด็กหนุ่มซื่อบื้อที่เที่ยวไล่จีบหญิงและกินแห้วมาตลอด เขาหวังพึ่งให้อาโออิ  ซาโต้(จูริ  อูเอโนะ)ช่วยเป็นแม่สื่อโดยไม่รู้ว่าวันหนึ่งอาโออิจะกลายเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อไปซะเอง โทโมยะมาช่วยอาโออิทำหนังสั้น  “The End of the world” ที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับวันสิ้นโลก ที่กลับกลายเป็นจุดเริ่มของอะไรหลายๆอย่าง จุดเด่นอันหนึ่งก็คือเป็นเรื่องราว “ฉันรักแกว่ะ” ที่เล่าผ่านมุมมองของคนถูก(แอบ)รักอย่างโทโมยะ             ไม่ได้เล่าจากมุมมองของคนที่กำลังแอบรักอยู่ล้นหัวใจอย่างอาโออิ เสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ตอนต้นของเรื่องที่ให้เราค่อยๆสัมผัสและปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเอง โดยเอาบทสรุปของเรื่องมาไว้ตอนต้นเพราะหนังไม่ได้เน้นให้คนดูลุ้นแบบตัวโก่งว่าผลลัพธ์ของการแอบรักเพื่อนสนิทในเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร แต่ในเมื่อคนดูรู้เรื่องอยู่แล้วเราจึงดูอย่างไม่คาดหวังและค่อยๆเรียนรู้ไปขณะที่ดูว่า จุดไหนและนาทีไหนนะที่โทโมยะคนนี้เคยละเลยความรักของเพื่อนสนิทสาวไปบ้าง ในนาทีแรกๆของเรื่องอาจจะทำให้รู้สึก “วิ๊งๆ” “เหวอๆ”เพราะเรื่องดันเหวี่ยงจุดจบมาให้รู้ก่อน แล้วค่อยๆพาเราย้อนอดีตไปทบทวนเรื่องราวในอดีตของคนคู่นี้ เมื่อไม่ต้องลุ้น “ผล” เราเลยดูเรื่องนี้แบบหา “เหตุ” และในเมื่อเราฉลาดกว่าตัวละครเพราะรู้บทสรุปล่วงหน้า ในขณะที่ดูและรู้สึกว่าตัวละครใช้ชีวิตอย่างไร้เดียงสาและช่างไม่รู้อะไรเลยนั้น มันทำให้คนดูจะค่อยๆรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรซักอย่างมาจุกอยู่ที่คอ เพราะสิ่งที่เรากำลังเห็นอยู่ตรงหน้านี่แหละก็คือสิ่งที่เรียกว่าชีวิต   เราไม่มีวันรู้อนาคต ดังนั้นจึงไม่ควรมองข้ามอะไรบางอย่างไปเพียงเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคย คนเรามักเลือกจำแต่เหตุการณ์ใหญ่ๆในชีวิตจนอาจจะลืมวันที่ไม่ตื่นเต้นและวันที่แสนจะธรรมดา   จนลืมไปแม้กระทั่งวันที่แหงนมองท้องฟ้าแล้วเห็นเส้นรุ้งอยู่ตรงหน้าครั้งล่าสุด หนังเรื่องนี้ไม่ได้เล่าถึงปรากฏการณ์วันสิ้นโลก  แต่เล่าถึงวันธรรมดาๆที่เราเจอกันทุกวัน และพยายามจะเปรียบให้เห็นว่าวันธรรมดาๆของใครบางคนอาจเป็นวันสิ้นโลกของใครซักคนเลยก็ได้ อย่าให้ความราบเรียบและเงียบนิ่งอันแสนธรรมดาของหนังเรื่องนี้ทำให้เรามองข้ามปรากฏการณ์งามๆในหนัง ทั้งความสวยงามของภาพ   บท  การแสดงแบบสะอาดๆของจูริและความมีชีวิตชีวาที่เปล่งกระจายของยู อาโออิ ทำให้หนังเรื่องนี้เหมือนรุ้งเส้นตรงที่ไม่ได้มีมาให้ได้เห็นบ่อยๆ ถ้าดูแล้วชีวิตนี้อาจจะไม่ต้องใช้คำว่า “รู้อย่างนี้...” อีกแล้วก็เป็นได้ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 23:09:54 จากคุณ : Stay alivE - [ 5 มี.ค. 52 10:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมอยากรีวิวมั่ง แต่รีวิวไม่เก่งฮะแงๆ อยากรีวิวพวกหนังของลุงคิตาโน่ หรือหนังเก่าๆแบบ คนลากรถ เจ็ดเซียนซามูไร อะไรอย่างงี้นมั้งฮะ........... จากคุณ : โตนิค - [ 5 มี.ค. 52 10:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 >>คห.6  คุณโดนิค อย่าไปคิดว่าเป็นการรีวิวเลยนะครับ คิดเป็นว่าเรามีหนังที่เราชอบ เราประทับใจ แล้วเราอยากชวนเพื่อน ๆ ให้มาดูเรื่องนี้ ... จะมีเรื่องย่อหรือไม่มีเรื่องย่อ จะสรุปเนื้อหาหรือไม่สรุป ผมว่าไม่สำคัญครับ สำคัญที่ว่าเรานำเสนอเรื่องนี้ด้วยใจที่อยากแชร์สิ่งดี ๆ ให้เพื่อนจริง ๆ เท่านั้นก็เพียงพอแล้วครับ  เพราะฉะนั้นเขียนตามที่อยากเขียนได้เลยครับ จากคุณ : Mad Bull - [ 5 มี.ค. 52 11:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาขออนุญาต share ความคิดนิดนึงนะคะ หนังเนี่ยเรื่องมันสั้นอะค่ะ เวลา review อาจจะต้องระวังนิดนึงว่าจะ spoil สำหรับคนที่ไม่เคยดู สำหรับคนที่จะ review อยากให้หลีกเลี่ยงการ spoil หรือไม่ก็ทำแบบคุณ bigwore น่ะค่ะ คือ มี warning หรือ stop sign เตือนก่อนเลยว่าต่อไปนี้เราจะ spoil แล้วนะ คนไม่เคยดูแล้วคิดอยากจะดูจะได้หยุดได้ทันท่วงทีน่ะค่ะ ps. เราเองก็อยาก review 20th century boy เหมือนกันค่ะ แต่ว่าเราไม่ได้อ่านมังงะมา กลัว review ได้ไม่ complete เดี๋ยวแฟนมังงะจะว่าเอาได้ ใครที่ทั้งดูหนังและอ่านมังงะเรื่องนี้มาแล้ว ช่วยมา review หน่อยแล้วกันน้า จากคุณ : peaceplease (peaceplease) - [ 5 มี.ค. 52 13:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ อ่านมังงะแต่ยังไม่ได้ดูเลยค่ะ เลยไม่รู้เหมือนกันว่าต่างกันมากมั๊ย ^^' แต่ในฐานะคนอ่านมังงะ รีวิวมาเถอะค่ะ รับรองว่าไม่่ว่าแน่ ๆ เพราะอยากรู้มุมมองจากคนที่ไม่ได้อ่านเหมือนกันว่าเรื่องนี้ทำออกมาเป็นยังไงบ้าง ว่าแต่เรื่องนี้มันมีแต่มูฟวี่ไม่ใช่เหรอคะ หรือว่าเป็นซี่รี่ย์ด้วย ถ้าจำผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ จากคุณ : circlegriff - [ 5 มี.ค. 52 13:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับคุณ peaceplease ครับ การรีวิวหนังควรหลีกเลี่ยงการเฉลยปมสำคัญ ปมสำคัญที่ผมบอก หมายถึงสิ่งที่พอได้ทราบแล้วจะอึ้ง ทึ่ง หรือหักมุมนะครับ แต่ถ้าเป็นประเภทเหตุการณ์ที่บอกไปแล้ว ไม่ทำให้รสชาติการดูเสียไป ก็น่าจะพอบอกเล่าให้ฟังกันได้ คงต้องพิจารณาเป็นแต่ละเรื่องกันไป เราคิดแบบนี้ดีมั้ยครับ คิดว่าเรากำลังเชียร์เพื่อนให้ไปดูหนังซักเรื่องนึง เราจะมีอะไรไปจูงใจเค้าให้ไปดูเรื่องนี้ั ให้เล่าเรื่องย่อก็ได้แต่พอประมาณ เราจะบอกเค้าว่า เรื่องนี้เป็นหนังแนวประมาณนี้ ๆๆ นะ ดูแล้วจะรู้สึกอย่างนี้ ๆๆๆ นะ ... เพราะบางครั้งเค้าดูชื่อหนัง หน้าหนัง แล้ว เค้าอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ ผมมักจะเขียนในแนวที่ว่า ผมคิดว่าใครที่ดูเรื่องนี้แล้วน่าจะชอบ หรือคนที่ชอบหนังแนวอย่างเรื่องนั้น ๆ ก็น่าจะชอบเรื่องนี้ได้ด้วย อยากให้เพื่อน ๆ เข้ามามีส่วนร่วมกันเยอะ ๆ ให้เหมือนกระทู้รีวิวซีรีย์นะครับ  ^^ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 13:45:06 จากคุณ : Mad Bull - [ 5 มี.ค. 52 13:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่อง review หนังไม่สามารถจริงๆค่ะ ขอเป็นคนอ่านอย่างเดียวก้อแระกันนะคะ(เพราะเราดูหนังน้อย หง่ะ) แต่ไม่ว่ายังไงก้อขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนค่ะ รักคลับนี้ที่ซู๊ดดดเลยค่า จากคุณ : k-jap (อ้อมแขนอันอบอุ่น) - [ 5 มี.ค. 52 14:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Always, Love letter, Rainbow song ไปแล้ว... พวก Hula girls, All about lily chou-chou, Be with you คงมีท่านอื่นอยากเขียนแน่ๆเลย งั้นผมขอจอง stranger of mine ไว้แล้วกัน เดี๋ยวดึกๆจะมาเขียนครับ จากคุณ : palone - [ 5 มี.ค. 52 18:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 1 litre of tear the movie 1 litre of tear หรือ น้ำตาหนึ่งลิตร คงจะเป็นอีกหนึ่งชื่อที่หลายคนคุ้นหูจากซีรี่ยส์คุณภาพชื่อดังจากประเทศ ญี่ปุ่น ว่าด้วยเรื่องราวของ อิโต้ อายะ เด็กสาวม.ต้นที่ต้องเผชิญโรคร้ายที่เกิดจากความบกพร่องทางสมองและไม่มีแม้ แต่โอกาสรักษาให้หาย หนำซ้ำโรคร้ายนั้นยังบั่นทอนและแย่งชิงชีวิตปกติของเธอที่ละน้อย เนื้อหาในเรื่องนั้นมาจากบันทึกที่อายะเขียน ตลอดช่วงเวลาที่เธอป่วยและสามารถเขียนได้ ถ้าว่ากันตามตรงแล้วในฉบับซีรี่ยส์ดูเหมือจะเพิ่มเติมรายละเอียดมากมายจากบันทึกต้นฉบับมากมายนัก ต่า่งจากฉบับภาพยนตร์ที่พูดถึงเนื้อหาจริง ๆ อย่างตรงไปตรงมาและไร้การเพิ่มเติมใด ๆ ดังนั้นในฉบับภาพยนตร์เนื้อหจึงดูจริงอย่างที่สุด อายะในฉบับภาพยนตร์แท้จริงเป็นแค่เด็กนัก เรียนธรรมดา ซึ่งดูเหมือนว่าไม่ได้เก่งกาจในเรื่องเรียนหรือกีฬาและไม่ได้มีเพื่อน ชายอย่างอาโซ ความสัมพันธ์ระหว่างอายะกับคุณแม่คือสิ่งที่ ถูกนำเสนออย่างเด่นชัดที่สุดในเรื่อง เพราะเธอเป็นคนที่ใกล้ชิดกับอายะมากที่สุด (หลังจากนั้นเธอก็เขียนบันทึกออกมาด้วยเช่นกัน)   ถึงแม้ว่าช่วงเวลาในหนังจะน้อยกว่าในซีรี่ยส์มากมาย แต่ตัวหนังก็สามารถแบ่งช่วงเวลาได้อย่างเป็นสัดส่วนและชัดเจน ทั้งชีวิตปกติ ชีวิตในโรงเรียนปกติ ชีวิตในโรงเรียนพิเศษ และ ชีวิตหลังจากนั้น ในฉบับภาพยนตร์ไม่มีการปลอบโยน เมตตา และ ปราณี ใด ๆ ต่อตัวอายะและผู้ชม ไม่มีการจากลาอันสวยหรู คำพูดเปี่ยมล้นด้วยพลัง เหตุการณ์อันแสนอบอุ่น ทุกอย่างถูกกล่าวถึงเสมือนนำความจริงพูดให้ฟังต่อหน้า เนื้อหาที่อยากให้ทุกคนเห็นคือช่วงเวลาในโณง เรียนพิเศษที่ได้รับการพูดถึงและเน้นย้ำอย่างชัดเจน ต่างจากฉบับซีรี่ยส์ที่พูดถึงไม่มากนัก เหตุการณ์ในโรงเรียนพิเศษในฉบับภาพยนตร์ถือว่าเป็นเนื้อหาที่สำคัญต่อชีวิต อายะมาก การแสดงของริกิ โอคามูระที่รับบทเป็นอายะ สามารถแสดงได้อย่างสมบทบาท ทำให้ตัวเนื้อเรื่องไม่จำเป็นต้องบอกว่าอาการของเธอหนักแค่ไหน แต่ตัวอายะเองแสดงให้เราเห็นได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก 1 litre of tears อาจจะไม่มีความอบอุ่น ความเศร้าอันรื่นรมย์ หรือ ร้อยยิ้มทั้งน้ำตา แต่ถึงแม้ว่าสิ่งที่มันจะกล่าวถึงคือความจริงอันตรงไปตรงมา นั่นก็เป็นบทเรียนที่ดีต่ออายะและผู้ชมว่าถึงแม้ว่าความจริงไม่เคยสวยงามแต่ ถึงอย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะล้มลงแต่ก็พร้อมที่จะฝ่าฟันถึงแม้จะไร้ตัวช่วยใด ๆ นั่นทำให้ตัวเธอที่เคยอ่อนล้าแข็งแกร่งขึ้นและสามารถที่จะพูดได้อย่างเต็มปากโดยไม่มีอะไรสั่นคลอนว่า อยากที่จะมีชีวิตอยู่ 1 litre of tears ฉบับภาพยนตร์คงจะเป็นอีกด้านที่ไม่มีใครอยากเห็น อีกทั้งการดำเนินเรื่องยังเป็นสไตล์ภาพยนตร์ญี่ปุ่นทีเชื่องช้า (แต่ลึกซึ้ง)   แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้้คุณค่าของหนังเรื่องนี้หรือสิ่งที่อายะต้องพบเจอและได้เรียนรู้มาด้อยค่าไปแม้แต่น้อย แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 20:43:52 จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Shinobi นั้นเป็นภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นมาจากบทประพันธ์ของ ฟุตาโระ ยามาดะ เรื่อง Kouga Ninpouchou ซึ่งเขียนเมื่อปี 1959 ซึ่งจนถึงปัจจุปันมีผู้นำไปทำเป็นฉบับการ์ตูนแล้วทั้งหมด 4 ครั้ง (หนึ่งในนั้นคือเรื่อง Basilisk เนตรสยบมาร ของ มาซากิ เซกาวะ มีฉบับลิขสิทธิ์โดย เนชั่น เอดูเทนเมนท์) และ ฉบับภาพยนตร์หนึ่งครั้งก็คือเรื่อง Shinobi นั่นเอง ส่วนเนื้อเรื่อง ในฉบับภาพยนตร์ก็ยังคงเหมือนกับฉบับอื่น ๆ ว่าด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับการขึ้นยุคสมัยใหม่ของ โชกุน โทคุงาวะ อิเอยาสึ ที่ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของชิโนบิ ฝ่ายของโคงะ และ อิงะ ซึ่งทั้งสองฝ่ายนั้นต่างก็มีความบาดหมางกันร่วม 400 ปี แต่ในขณะเดียวกัน เก็นโนะสุเกะ และ โอโบโระ ทายาทของทั้งสองฝ่ายกลับมีความสัมพันธ์กันอย่างลับ ๆ วันหนึ่งโชกุน ได้เรียกหัวหน้าของชิโนบิทั้งสองฝ่ายไปพบเพื่อแสดงฝีมือให้ดู เมื่อเห็นว่าความร้ายกาจของเหล่าชิโนบิเป็นอันตรายอย่างยิ่ง จึงวางแผนการที่จะทำลายหมู่บ้านของเหล่าชิโนบิเสีย จึงให้แต่ละฝ่ายเลือกชิโนบิมา 5 คน และ ให้ต่อสู้กันเอง ทางเก็นโนะสุเกะที่ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้ากลุ่มก็คิดที่จะเดินทางไปยัง ปราสาทของโชกุนเพื่อที่จะยุติเรื่องราวทั้งหมด เพราะว่าเขานั้นใฝ่หาสันติสุขมากกว่าสงคราม ในขณะเดียวกันโอโบโระซึ่งได้รับเลือกเป็นหัวหน้ากลุ่มเช่นกัน ก็ต้องเดินทางไปต่อสู้กับฝ่ายของเก็นโนะสุเกะอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พล็อต เรื่องของ Shinobi อาจะฟังดูแล้วเป็นอะไรที่เช้ยเชยและน้ำเน่าสิ้นดี แต่หากว่ามันไม่มีอะไรดี ก็คงไม่เป็นที่นิยมและได้รับการสร้างเป็นภาพยนตร์เช่นนี้ ก็เพราะว่าเนื้อหาของเรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่านั้นยังไงล่ะ แม้ว่า Shinobi จะเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่โดนด่าแล้วด่าอีกจากผู้ชมหลายกลุ่ม รวมถึงนักวิจารณ์ เพราะหากเทียบกับตัวภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่องอื่นแล้วถือว่าเป็นอะไรที่เรียบจน เกินเหตุ และ ดูเหมือนจะขายแต่เทคนิคพิเศษ จนถึงที่ว่าดูเป็นคนละเรื่องกับ Basilisk ซึ่งความจริงแล้วทั้งสองเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน แต่สร้างจากบทประพันธ์เดียวกัน ทั้งสองเรื่องจึงมีความแตกต่างกัน ทั้งด้านรูปแบบตัวละครหรือการดำเนินเรื่อง อีกทั้งเนื่องจากความยาวของภาพยนตร์มีไม่มากนัก จึงมีการตัดทอนเนื้อหาให้กระชับลง เหลือแค่จุดหลัก ๆ ของเรื่อง เช่นเดียวกับภาพยนตร์ญี่ปุ่นทั่วไป ถึงจะโดนหลายคนด่า แต่สำหรับผู้เขียนแล้วคิดว่า Shinobi เป็นภาพยนตร์ที่ไม่เลวเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว หากดูตั้งแต่การสร้างโปรดักท์ จนถึงตัวภาพยนตร์เอง การออกแบบตัวละครรวมถึงเสื้อผ้าทำได้ดีและสวยมาก (จนอยากจะมีชุดแบบเก็นโนะสุเกะเก็บไว้ที่บ้านชุดนึง) CG และ การถ่ายภาพที่สวยงาม รวมถึงภาพบรรยากาศทิวทัศน์ที่สวยงาม ไม่ว่าจะเป็นป่าหรือภูเขา การดำเนินเรื่องนั้นแม้ว่าจะดูเนิบนาบ เฉิบช้า แต่ก็แฝงไปด้วยรายละเอียดเกี่ยวกับตัวละคร โดยเฉพาะสองตัวละครหลักอย่าง เก็นโนะสุเกะ และ โอโบโระ ในขณะที่ตัวละครคนอื่นก็มีการแบ่งบทบาทอย่างชัดเจนว่าตัวละครคนไหนเป็นตัวละครสมทบ ตัวละครคนไหนเป็นตัวประกอบ ในขณะที่ การดำเนินเรื่องจะดูช้า แต่การต่อสู้นั้นก็ฉับไวและกระชับด้วยการให้ตัวละครแต่ละคนสามารถแสดงบทบาทและ วิชานินจาของตนออกมาให้ผู้ชมได้เห็น บางคนอาจจะเห็นน้อยไป แต่ถึงยังไงจุดเด่นของภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีแค่ฉากต่อสู้เท่านั้น จวบจนมาถึงช่วงสุดท้ายของเรื่องที่เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่น่าประทับใจและเป็นฉากที่น่าจดจำที่สุด น่าเสียดายที่ไม่อาจจะเล่าให้ฟังได้ก็เพราะว่าหากเล่าไปแล้วก็คงจะเสียอรรถรสในการชมเองเป็นอย่างยิ่ง แต่ผู้เขียนขอพูดเลยว่า เ ป็นฉากที่ถ่ายทำออกมาได้อย่างมีพลัง และยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความหมายต่อเรื่องอีกด้วย เรียกว่าเป็นจุดพลิกผันที่สำคัญทีเดียว หากจะเปิดเผยซักเล็กน้อยว่า เป็นฉากเกี่ยวกับอะไร ก็คงเล่าได้ว่าในที่สุดตอนหลัง เก็นโนะสุเกะก้ได้รู้ความจริงที่ว่าโชกุนนั้นต้องการจะทำลายหมู่บ้านของตน ในขณะนั้นโอโบโระที่ได้สูญเสียเพื่อนพ้องไปก็มีจิตใจโกรธเกลียดและชิงชัง สิ่งเดียวที่จะยุติความหายนะทุกสิ่งได้ก็คือ ความเสียสละ สุดท้ายความสงบสุขจะสามารถบังเกิดขึ้นได้ไหมก็ต้องขอให้ลองไปหาชมกันเอง เมื่อลองมองไปยังภาพยนตร์แนวคล้ายกันอีกเรื่องอย่าง Azumi ที่สร้างมาจากการ์ตูนของ โคยามะ ยู จะเห็นได้ชัดว่า Shinobi นั้น เต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของความเศร้าและความรัก ใน ขณะเดียวกัน Azumi ก็เปี่ยมไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและความสะเทือนใจในชีวิตของนินจา แม้ว่า เราจะรู้สึกเศร้าต่อโชคชะตาของเหล่าชิโนบิใน Shinobi น้อยกว่าเศร้าใจโชคชะตาของเหล่านักฆ่าใน Azumi แต่ความเศร้าก็ยังเป็นความเศร้า ในขณะที่เหล่าชิโนบิที่มีสายเลือดที่มีความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึง และ รู้จักแต่วิชาการต่อสู้ จะสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยความสงบสุขเช่นเดียวกับมนุษย์ปกติทั่วไปได้หรือไม่ ถึงแม้พวกเขาจะแตกต่างแต่ก็ยังมีใจรักในบ้านเกิดของตน แต่แม้พวกเขาจะมีพลังอำนาจมากมายที่จะสามารถต่อกรกับฝ่ายโชกุนได้อย่างง่าย ดาย แต่เก็นโนะสุเกะ ซึ่งเป็นผู้นำก็เลือกที่จะใช้สันติวิธี เพราะเขารู้ว่าการต่อสู้ก็มีแต่จะทำให้เกิดความบาดหมางและหายนะ ซึ่งถือเป็นความคิดที่ดีและน่าเอาอย่าง ผู้กำกับภาพยนตร์ Ten Shimoyama ที่เคยมีผลงานที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจอย่าง St. Johnงs Wort (เกมเปิดผี) หรือ Muscle Heat (คนเดือดโคตรมหากาฬ) แต่ก็ยังเคยกำกับภาพยนตร์โรแมนติคอย่าง about love (3 ภาษารักไม่เว้นวรรค) ก็กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ไม่เลวนัก ส่วนทางด้านนักแสดงนำก็ได้ดาราอย่าง Joe Odagiri ที่มีผลงานมากมาย (ตั้งแต่หนังอาร์ทจนถึงเล่นในคาเมนไรเดอร์คูก้า) และ Yukie Nakama (ผลงานที่หลายคนเคยผ่านตาก็คงไม่พ้น Goukusen ) ซึ่งหากไม่ได้สองคนนี้แสดงอารมณ์ของตัวภาพยนตร์คงไม่ดีถึงขนาดนี้ ผู้เขียนก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า Shinobi จะเป็นภาพยนตร์ที่ดีและสนุกสำหรับทุกคนหรือไม่ แต่ก็อยากให้ลองดูกัน แม้ว่าอาจจะไม่สนุก แต่ก็แอบแฝงไปด้วยคุณค่า แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 20:50:13 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 20:49:13 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 20:48:08 จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 tokyo.sora อาจเป็นเวลาเกือบครึ่ง ชั่วโมงที่ตัวหนังเอาแต่สลับชีวิตของหญิงสาวสองคนไปมา หญิงสาวสองคนที่ดูเหมือนจะใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน และทั้งสองแทบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยยกเว้นแต่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนท์เดียวกัน นอกนั้นต่างก็ใช้ชีวิตของแต่ละคนกันไป เหมือนว่าตัวหนังนำพาให้ดูชีวิตของเธอสองคนนี้อย่างไร้จุดหมาย การกระทำบางอย่างของเธออาจจะเกี่ยวเนื่องไปถึงหญิงสาวคนอื่น แต่เธอสองคนนั้นก็ไม่ได้มาบรรจบกัน ตัวละครหลักในเรื่องต่างเป็นหญิงสาว เราสามารถนับจำนวนเธอได้ทั้งหมดหกคน บ้างก็เกี่ยวข้องกันเพียงชายเสื้อเกี่ยว บ้างก็เกี่ยวข้องกันอย่างลึกซึ้ง บ้างก็ไม่มีอะไรเชื่อมโยงกันเลย เมื่อผ่านช่วงเวลาหนึ่งไป ตัวหนังก็ทำอย่างเดิมซ้ำอีกครั้ง ด้วยการจับชีวิตของหญิงสาวอีกสองคน เ ธอทั้งสองทำงานใบาร์ เธอคนหนึ่งบอกกับลูกค้าว่าชื่อยูกิ ห ญิงสาวอีกคนได้ยินเข้า และนำยูกิไปเป็นแรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือ พวกเธอทั้งหกคนเป็นดั่งเหมือนเมฆที่ล่องลอยบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลเหนือ อยู่นครโตเกียว หากเพียงแต่บางครั้งพวกเธอบางคนต้องกลั่นตัวเป็นฝนร่วงโรยลงไป หรือ อยู่ท่ามกลางหมู่เมฆก้อนใหญ่จนไม่มีใครสังเกตเห็น เพียงแค่ความเงียบนิ่งไม่เคลื่อนไหวของตัวหนัง ภาพชีวิตประจำวันของพวกเธอกลับดูโศกเศร้าและงดงาม เพลงประกอบแผ่วเบาเหมือนกับว่าพวกเธอกระซิบเรียกหาใครคนหนึ่ง ในที่สุดหญิงสาวสองคนในครึ่งหลังก็ได้พบกัน พวกเธอพบกันในร้านอาหาร พูดคุยกัน ดื่มด้วยกัน พบว่าตัวเองมีอะไรเหมือน ๆ กัน ก่อนที่จะออกไปวิ่งโดยไม่มีหยุดพร้อมกัน พวกเธอหัวเราะร่าท่ามกลางแดดยามเช้าที่ปลิวไหว หากแต่การกระทำเช่นนั้นเป็นการตอกย้ำตัวเองว่าที่ผ่านมานั้นว่างเปล่าเพียงใด เหล่าเมฆน้อยทั้งหลายบางทีอาจมองไม่เห็นตัวเองที่บางครั้งเปลี่ยนรูปร่างไป จนตัวเองยังจำไม่ได้ แม้จะไปหาเมฆก่อนอื่นก็รังแต่จะทำให้มีความหนักและตกลงมา แต่ก็ยังคงมีเมฆน้อยที่ลอยล่องต่อไป ท่ามกลางฟ้าใหญ่ สายลมโชยพัด แสงแดดสาดผ่าน แม้ว่าท้องฟ้าจะกว้างใหญ่ แต่อย่างน้อยมันก็คงจะอุ่นใจกว่า หากเราคิดว่าอย่างก็ยังมีคนอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 20:52:09 จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 All about my dog (Inu no eiga) เป็นภาพยนตร์แนวรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับสุนัขเข้าไว้ด้วยกันหลายเรื่อง นอกจากภาพยนตร์คนแสดงแล้ว ยังมีการ์ตูนอนิเมชั่นรวมถึงการ์ตูน stop motion สั้น ๆ รวมอยู่ด้วย เรื่องราวในภาพยนตร์แบบออกเป็นหลักได้ 3 ส่วน ซึ่งมีเกี่ยวกันบ้างไม่เกี่ยวกันบ้าง โดยแบ่งตามเจ้าสุนัขที่เป็นตัวหลักนี่เอง สุนัข ที่ชื่อ โปจิ ดูจะเป็นตัวหลักที่สุดเพราะได้แสดงหลายตอนเหลือเกิน เรื่องราวของสุนัขปอน ๆ กับลูกเบสบอลแสนเก่า มันเดินทางมาไกลแสนไกลเพื่อที่จะมาหาเจ้าของเพื่อที่จะคืนลูกบอลนี้ให้ เจ้าของนั้นก็คือยามาดะซึ่งตอนนี้จากเด็กน้อยขี้โรคก็ได้่เป็นนักครีเอทีฟ โฆษณาแล้ว เขาเคยเล่นกับโปจิเป็นประจำก่อนที่อาการป่วยจะรุนแรงจนต้องย้ายไปโตเกียว ในวันนั้นโปจิกำลังหาลูกบอลที่ทั้งสองเล่นด้วยกันบ่อย ๆ และมันก็ไม่ได้มีโอกาสคืน โปจิออกเดินทาง จนมันไปเจอกับคู่รักที่งอนกันขั้นรุนแรงและลากมันไปเกี่ยวด้วย หลังจากนั้นก็ไปโรงพยาบาลเฝ้ารอเจ้าของลูกบอลเก่า ๆ นี้โดยไม่รู้ว่าต้องรอนานเท่าไหร่ แล้วขณะที่ยามาดะกำลังสับสนในชีวิตการทำงาน (ที่ต้องทำโฆษณาอาหารสุนัข เอ่อ... ที่ไม่มีสุนัขอยู่เลย) เขาก็เห็นโปจิปรากฏอยู่ตรงหน้า มี สุนัขหน้าย่นอีกตัวชื่อโกโร่ เรื่องราวความรักแสนหวานของมันกับเจ้านายมันที่ช่างวุ่นวายและยากลำบาก คราวนี้ล่ะที่สุนัขเป็นตัวเอก แถมยังพูดได้ด้วยนะ ส่วนตัวสุดท้าย มาริโมะ ที่ดำเนืนเรื่องด้วยการบรรยายแบบโมโนล็อค (บทพูดคนเดียว) พร้อมกับการตัดภาพไปมาของมิกะ เจ้าของมาริโมะ ความรู้สึกของเธอที่มี่ต่อการมีชีวิตของสุนัขตัวหนึ่ง ตั้งแต่เกิดจนตาย ช่างเจ็บปวดจนเกินรับไหว มาพร้อมกับความรู้สึกของมาริโมะ ที่มีต่อเจ้าของของมัน ตั้งแต่วันแรกถึงวันสุดท้ายที่ได้มีชีวิต ตัว หนังเหมือนเรื่องสั้นหลาย ๆ เรื่องมาต่อกัน โดยเฉพาะเรื่องของโปจิ ทำให้ตอนดูรู้สึกสับสนอยู่บ้างไม่น้อย เพราะทุกครั้งที่ตอนนึงจบจะมีการ์ตูน stop motion น่ารัก ๆ ให้ดู ทำให้รู้สึกไม่ลื่นไหลเป็นเนื้อเดียวกัน ส่วนอารมณ์ของหนังก็มีทั้งขบขันและเศร้าซึ่งสลับกันไป ถ้าให้ยกตอน ที่ชอบที่สุดคงเป็นตอนของมาริโมะที่ใช้แค่ภาพสั้น ๆ กับ ตัวหนังสือ ก็สร้างความประทับใจและความสะเทือนใจให้กับผู้ชมอย่างดี ใครเลี้ยงสุนัขระวังให้ดีบ่อน้ำตาคุณอาจแตกได้ สิ่งที่ตัวหนังแสดง ให้เราเห็นคือเหล่าสุนัขมากมายที่ก็เป็นเหมือนตัวละครตัวหนึ่งในชีวิตของเรา สำหรับบางคนมันอาจไม่เกี่ยวข้องอะไร แต่สำหรับบางคนโดยเฉพาะเจ้าของทั้งหลายแล้วพวกมันคือหนึ่งในสิ่งที่สำคัญใน ชีวิตเลย ใช่ไหม? จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บทความนี้เปิดเผยจุดสำคัญของภาพยนตร์เล็กน้อย สิ่ง หนึ่งที่ผู้ชม densha otoko ทั้งแบบภาพยนตร์ และ แบบซีรี่ยส์ ควรจะรำลึกอยู่เสมอก็คือ ทั้งสองเวอร์ชั่นนี้ เป็นคนละเรื่องเดียวกันและไม่ควรเอามาเปรียบเทียบกันด้วย เพราะฉะนั้นหากเอามาเทียบกันเจ้าของบลอคโกรธนะเว้ย ใน ฉบับภาพยนตร์นั้นมาจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงของหนุ่มญี่ปุ่นคนหนึ่งซึ่ง (เกือบจะทั้งหมด) เขาได้เขียนข้อความเล่าเรื่องไ้ว้บนกระดานข่าวของเว็บไซท์แห่งหนึ่ง (อย่างที่เราจะได้เห็นในเรื่อง) แต่ทว่าในซีรี่ยส์นั้นจะมีเนื้อเรื่องใหม่หลายส่วนที่แต่งเติมเพิ่มเข้ามา โดยมีต้นฉบับเป็นเพียงเค้าเดิมตามแบบที่เขาเรียกว่า "การดัดแปลง" เรื่อง ราวนั้นเล่าโดย หนุ่มรถไฟ (เดนฉะ โอโตโกะ - เทรนแมน) ที่ได้บังเอิญพบเจอกับหญิงสาวดูดีมีชาติตระกูลบนรถไฟและได้ช่วยเธอไว้จาก พวกขี้เมาและก็ได้ถูกเธอขอที่อยู่ไว้เพื่อที่จะส่งของตอบแทน ซึ่งหนุ่มรถไฟของเราตื่นเต้นมาจนเขียนเล่าในบอร์ด และก็มีของตอบแทนจากเธอส่งมาจริง ๆ ซึ่งนั่นก็คือถ้วยน้ำชาคู่ยี่ห้อ แอร์เมส (HERMES) -ซึ่งต่อมาชื่อยี่ห้อนี้ก็ได้เป้นสรรพนามแทนในการเรียกผู้หญิงคนนั้น และแล้วตอนนั้นเองเรื่องราวความรักของแอร์เมส และ หนุ่มรถไฟก็ได้เริ่มต้นขึ้น จุดที่น่าสนใจในฉบับภาพยนตร์นั้น อยู่ตรงที่กระดานสนทนา (เว็บบอร์ดนั่นแหละ) ที่มีการโต้ตอบระหว่างหนุ่มรถไฟกับผู้เยี่ยมชม ซึ่งเขาได้ขอคำแนะนำและความช่วยเหลือจากพวกเขาซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร พวกเขาคือเพื่อนเพียงกลุ่มเดียวของหนุ่มรถไฟ ซึ่งฉากกระดานสนทนานั้นเป็นอะไรที่สนุกมาก ทั้งความวุ่นวาย ความคิดเห็นของผู้ตามอ่าน emotion-ตัวอักษรแสดงอารมณ์น่ารัก ๆ (มันขยับได้ด้วย) จุดมุ่งเน้นของภาพยนตร์ไม่ได้อยู่ตรงที่ พระเอกนั้นเป็นโอตาคุ ถึงแม้ว่าพระเอกจะเป็นโอตาคุจริง ๆ มันก็ไม่ได้ตอกย้ำจนเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด จุดสำคัญที่แท้จริงนั้นเห็นจะเป็นตรง "ที่ว่าง" มากกว่า ทั้ง cyber "space" ที่ว่างระหว่างหนุ่มรถไฟกับทุกคน ที่ว่างระหว่างหนุ่มรถไฟกับแอร์เมส กระทั่งที่ว่างของหนุ่มรถไฟกับโลกไปนี้ ซึ่งมันสื่อออกมาได้อย่างน่าเจ็บปวด สำหรับคนที่อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้อย่างหนุ่มรถไฟ และในโลกแห่งความ เป็นจริงนั้น ผู้ที่เฝ้าอ่านกระดานข้อความนั้นมีตั้งแต่ นางพยาบาลที่ติดกับอตีด โอตาคุสามคน เด็กผู้ชายที่ขังตัวเองไว้ในห้อง (หรือ ฮิคิโนโมริ) พนักงานบริษัท กับ แม่บ้านว่างงาน (?) แท้ ที่จริงแล้ว หากพูดในอีกแง่มุมก็คือ ทั้งกระดานข้อความ อินเตอร์เน็ต และ คอมพิวเตอร์ คือที่พวกเขาทำปฏิสัมพันธ์ด้วย เกือบเพียงอย่างเดียวตลอดทั้งวัน พวกเขาหมกมุ่นอยู่ในที่ว่างอันกว้างขวางบนโลกแห่งอินเอตร์เน็ต ที่ว่างเหล่านั้นรับพวกเขา เป็นเพราะโลกใบนี้ไม่มีที่ว่างเหลือพอ หรือ เป็นเพราะพวกเขาเลือกที่เข้าไปหาที่ว่างนั้นเองกันแน่ พวก เขามีตัวตนใน cyber space จนบางครั้งก็ลืมไปว่าตัวเองยังอยู่บนโลกแห่งความจริง ทำให้ ที่ว่าง ของบางสิ่ง ขยายตัวกว้างขึ้นเรื่ิอย ๆ จนบางครั้งอาจจะต่อไม่ติดอีกแล้ว ไม่ต่างจากตัวของหนุ่มรถไฟเองที่แทบจะไม่รู้วิธีการปฏิสัมพันธ์ใด ๆ กับมนุษย์รอบข้าง จนกระทั่งมันทำให้เขาทำอะไรบางอย่างพลาดไป หรืออาจจะเป็นเพราะโลกที่แท้จริงนั้นช่างกว้างใหญ่ และ แปลกแยกจนทำให้เขารู้สึกกลัว ใน ฉบับภาพยนตร์นั้นผู้กำกับนำเสนอด้วยวิธีการตรงประเด็นตามต้นฉบับพร้อมกับใส่ "จุดไคลแมกซ์" ที่ไม่มีในต้นฉบับ เพื่อเพิ่มความเป็นมนุษย์ และ ความลึกของการกระทำของหนุ่มรถไฟ (บางคนเมื่อดูถึงฉากนั้นก็คงจะเข้าใจว่ามันไม่แปลกเลยที่หนุ่มรถไฟทำเช่น นั้น) และ ยังเป็นอีกครั้งที่ ทาคายูกิ ยามาดะ มีฉากร้องไห้เอาโล่ห์ที่โครตน่าสงสารตามแบบฉบับของเขา และ ทำให้ มิกิ นาคาทานิ ดูกลายเป็นคุณหนูผู้สง่างามในที่สุด เมื่อ ดูจบก็เข้าใจว่าไม่ใช่แค่ภาพยนตร์รักขำ ๆ ขื่น ๆ เพียงอย่างเดียว แต่ภาพยนตร์พูดถึง ความเหงา ของผู้คนได้อย่างร้ายกาจ ทุกคนที่เข้ามาตอบในเรื่องราวของหนุ่มรถไฟต่างก็ใช้ชื่อว่า "นิรนาม" เหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตนต่อกัน แต่แท้ที่จริงตัวตนของพวกเขายังอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกใบนี้โดยที่เราไม่ ทันรู้ตัว และ มองข้ามเราไปจนไม่ได้มองลึกถึงข้างใน หากเปรียบแล้ว ในตอนแรกหนุ่มรถไฟ กับ แอร์เมส ก็ไม่ต่างอะไรนอกจากจะเป็นเพียงแค่ "นิรนาม" ของกันและกัน ความ สัมพันธ์ของหนุ่มรถไฟกับแอร์เมสนั้น อาจจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือ แต่หากดูถึงช่วงสุดท้ายก็พอที่จะเชื่อได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้น เกิดขึ้นจริง ๆ มันเป็นความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ที่สุดระหว่างคนสองคนที่พอจะเกิดขึ้นได้ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยที่ว่างใบนี้ เหมือน กับว่าโลกของหนุ่มรถไฟเปลี่ยนไปทั้งใบเพราะแอร์เมส แต่ไม่ใช่เลย แท้ที่จริงแล้วโลกของทั้งสองนั้นถูกดึงเข้ามาหากันและกัน ที่ว่างทั้งหลายถูกเติมเต็มด้วยความรู้สึก ความรัก และ ความห่วงใย จนทั้งสองนั้นได้อยู่บนโลกใบเดียวกัน จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 บทความนี้เปิดเผยเรื่องของภาพยนตร์ Gege เป็นภาพยนตร์ญี่ปุ่นในปี 2004 ที่เคยแอบเตะตาเจ้าของบลอคเพราะจากเทรลเลอร์ที่ดูมาเห็นแต่ฉากพระเอกนางเอกร ้องไห้ แล้วก็เข้าฉายโรงในไทยอย่างเงียบ ๆ ด้วยชื่อ มิลค์ไวท์  จนสุดท้ายก็ออกมาในแผ่นเสียงไทยโดยพันธมิตรให้เราได้ชมกัน Gege เป็นเรื่องราวของ ทาคะยูกิ (แสดงโดย ทาคาโอะ โอซาวะ นอกจากแสดงเรื่อง crying out love, in the center of the world ในปีเดียวกันแล้ว ยังได้ถูกส่งชื่อนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมจากภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย) อาจารย์ประถมที่เป็นที่รักของเด็กที่ค้นพบตัวเองป่วยเป็นโรคทางดวงตาและมันสายเกินไปที่จะรักษา โดยมีโยโกะ แฟนสาว (ยูริโกะ อิชิดะ ผลงานที่ผ่านตามาบ้างคงเป็นเรื่อง Yomigaeri กับซีรี่ยส์อีกหลายเรื่อง) และแม่คอยเฝ้าดูและดูแล ในขณะที่แฟนหนุ่มและลูกชายกำลังเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ภาพยนตร์ดำเนินไปด้วยมุมมองของคนที่กำลังจะมองไม่เห็น ทากะทิ้งชีวิตการสอนที่โรงเรียนจากโตเกียว โดยไม่ได้บอกเด็ก ๆ ว่าเป็นอะไร กลับมายังบ้านเกิด นางาซากิ สำหรับคนทั่วไปอาจจะเห็นว่าหนังเรื่องนี้ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจนัก ไม่ดราม่า่ ซ้ำยังเอื่อยเฉื่อย แต่สำหรับคอหนังญี่ปุ่นแล้วนี่คงจะเป็นการแสดงอันเปี่ยมด้วยฝีมืออีกครั้งของทาคาโอะ โอซาว่า หนังเล่าถึงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ชีวิตจะต้องเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง และสิ่งที่เขาแสดงออกมาได้ไม่ใช่แค่น้ำตาหรือเสียงกรีดร้องธรรมดา แต่มันเป็นความรู้สึกอันโศกเศร้าที่สุดจากก้นบึ้งของหัวใจ ในฉากสุดท้ายไม่ได้มอบความหวังหรือแม้กระทั่งปาฏิหารย์ หากแต่เป็นไปรษณีย์บัตรใบหนึ่งที่สะท้อนความเป็นจริงของโลกใบนี้ออกมาได้อย่างโศกเศร้าที่สุด จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Welcome back to Mr.Donald เรื่องราวเป็นเกี่ยวกับ การสร้างละครวิทยุออกอากาศ ซึ่งบทนั้นเป็นผลงานของแม่บ้านผู้หนึ่งซึ่งชนะเลิศการประกวดเพราะว่ามีเธอ ส่งมาแค่คนเดียว ผลงานฉบับนั้นจึงไม่ต่างอะไรจากงานของมือสมัครเล่น แค่ นั้นมันก็คงจะไม่มีปัญหาหากว่าผู้บรรยายไม่เคร่งครัดในตัวอักษร โปรดิวเซอร์เรื่องมาก นักพากย์ที่เปลี่ยนบทสดตามใจตนเอง ที่จะทำให้ละครวิทยุเรื่องนี้วายวอดเสียก่อน ! Welcome back Mr. McDonald หรือ Rajio no jikan เป็นภาพยนตร์ที่สนุกสนานและมีอารมณ์ขันสไตล์ญี่ปุ่น สิ่งที่ทำให้เราขำขันไม่ใช่มุกตลกจากคำพูด แต่มาจากสถานการณ์ เหตุการณ์ การกระทำ ที่ทำให้อดขำขันไม่ได้ ถึงกระนั้นสิ่งที่ดีก็คือ บทของหนัง ที่แสดงออกมาได้ ทั้งอารมณ์ขัน และ เรื่องราวที่เข้มข้นไม่ไร้สาระ ถ้า พูดตามตรงก็คือหนังเรื่องนี้แอบขขำมากกว่าที่จะเป็นตลกโปกฮา เพราะเนื้อหาที่แสดงออกมาคือการประชดเสียดสีอะไรหลาย ๆ อย่างออกมา โดยมีนักแสดงชั้นเยี่ยมไม่กี่คนควบคุมเรื่องราวทั้งหมดกว่าทั้งเรื่องอยู่ ภายในห้องส่งของสถานีวิทยุ แต่สามารถสร้างความสนุกสนานเพลิดเพลินและน่าติดตามได้อย่างเต็มที่ ุ สิ่ง ที่หนังนำเสนอคือเรื่องราวของการทำงานที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง และ ปัญหา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่อยากจะเจอ ทั้งปัญหาที่ไม่คาดคิด และ ปัญหาที่มาจากคนด้วยกันเอง ความคิดที่ขัดแย้งกัน ไม่ลงรอยกัน ทำให้เกิดปัญหามากมายและบานปลายออกไปอย่างไม่มีสิ้นสุด ที่ร้ายกาจ ที่สุดคือการไม่รักษาน้ำใจและความรู้สึกของคนที่ร่วมงาน แล้วสุดท้ายผลลัพธ์จะเป็นอย่าง ในเมื่อ บทละครดั้งเดิมที่เรื่องเกิดที่ญี่ปุ่นกลายเป็นนิวยอร์คแต่ก็ต้องกลายเป็นชิ คาโก้ ตัวละครทุกตัวกลายเป็นคนต่างชาติ เพราะนักพากย์คนหนึ่งต้องการให้ตัวละครของเธอเป็นชาวต่างประเทศ (และแน่นอน เธอมีบารมีพอ) และ ทำให้นักแสดงชายอีกคนแก้บทของตนเองตามใจชอบ จากชาวประมงเป็นนักบิน และ จากบทที่นางเอกต้องตกทะเลจนได้เจอกับพระเอก แต่ทว่าชิคาโก้ไม่มีทะเล ! ทุกสิ่งเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ แล้วสุดท้ายละครเรื่องนี้จะจบลงอีท่าไหน ในเมื่อบทเริ่มถูกแก้ให้ออกทะเลไปเรื่อย ๆ การ แก้ปัญหาในการทำงานเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนต้องพบต้องเจอ การทำงานร่วมกันเป็นสิ่งที่สามารถทำให้มนุษย์ด้วยกันแตกหัก หรือ เพิ่มความสัมพันธ์ ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพอทุกคนดูจบจะตกหลุมรักเรื่องนี้อย่างที่หลายคนบอกไหม แต่หนังเรื่องนี้ก็ทำให้ผม ตกหลุมรัก ไปอีกคนแล้ว จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:34:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Last Scene ทุก ๆ คนก็เคยทำผิดพลาดในอตีดกันทั้งนั้น แต่ทุก ๆ คนก็มีโอกาสที่จะแก้ไขมัน เพียงแต่ว่าจะช้าหรือเร็ว และขึ้นอยู่กับว่ามันจะสายไปรึเปล่า Last scene เป็นผลงานการกำกับของฮิเดโอะ นากาตะ เล่าถึงเคน มิฮาระนักแสดงหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังอยู่ในยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของตน และ แน่นอนว่าเขาเป็น คนที่หยิ่งยะโส และ ทรนงตน อีกทั้งยังประพฤติตนไม่เหมาะสม ถึงแม้ว่าเขาอาจจะเป็นเพราะเขาสับสนในหนทางข้างหน้า เพราะนักแสดงสาวคู่บุญอย่างเคย์โกะ ได้ลาออกไปแต่งงาน แต่เนื่องด้วยสาเหตุเหล่านี้เอง ภรรยาผู้คอยเป็นห่วงและให้กำลังใจเขาก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับหลังจากเขาตวาดใส่เธอในกองถ่าย ด ้วยเหตุนี้ทำให้เขาอำลาวงการไปร่วม 30 กว่าปี และ หลังจากนั้นเขาก็ได้รับบทเล็ก ๆ เ ป็นชายชราที่ป่วยหนักในโรงพยาบาลในหนังถูกและเล็กเรื่องหนึ่ง ซึ่งที่นั้นเอง ก็มี จิสึรุ หญิงสาวหัวหน้าฝ่ายศิลป์ทำงานอยู่ซึ่งกำลังคิดจะลาออก เนื่องจากทนไม่ได้กับผู้กำกับไม่เอาถ่าน นักแสดงเห่ย ๆ และ นายทุนเรื่องมาก 30 ปีที่ผ่านมานี้ ทุกอย่างไม่เป็นเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว นักแสดง และ ทีมงานใหม่ ๆ ก็ไม่รู้จักเขา อาการเจ็บป่วยที่มีผลต่อการถ่ายทำ และ ความกลัวบางอย่างที่ไม่สามารถจะเล่นตามบทได้ ส่วนสาวไฟแรง อีกคนหนึ่งต้องก็รับความใจโลเลของผู้กำกับที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา และ ความเรื่องมากของผู้ช่วยผุ้กำกับ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็รู้ว่าความสุขแห่งภาพยนตร์คืออะไร เมื่ออำนาจและชื่อเสียงมีมากขึ้น ความสุขที่แท้จริงก็ถูกลืมเลือน กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว นี่คือสิ่งที่เคน มิฮาระต้องประสบ หลังจากเวลาผ่านมานานเขามาที่โรงถ่ายแห่งความทรงจำอีกครั้ง ตั้งแต่วัย เด็ก จนถึงโตขึ้น ตั้งแต่เป็นนักแสดงตัวประกอบบทเล็ก ๆ จนกลายเป็นนักแสดงผู้โด่งดัง ช่วงเวลาความสุขเล็ก ๆ ในกองถ่ายที่ลืมเลือนไปก็ได้หวนกลับคืนมา แล้วความสุขนั่นละคืออะไร? มันคือความมั่งคั่งของชีวิต ชื่อเสียง อำนาจ หรือ เป็นแค่การที่ได้กินข้าวชามใหม่ทุก ๆ ครั้งเมื่อผู้กำกับสั่ง คัต แล้วเริ่มใหม่? ถึงแม้จะเป็นบทสุดท้ายของเขา แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่เสียเปล่าต่อตนเอง จิสึรุ และทุกคน หลายคนที่จ้องมองเขาก็ได้รับรู้ถึงสิ่งที่ตนเองควรจะพึงกระทำ ภาพยนตร์ไม่ใช่การทำงานแบบขอไปที แต่เป็นการกระทำด้วยใจรัก หากมีสิ่งนี้ไม่ว่าการทำงานใด ๆ ก็คงจะมีความสุข ภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้พล็อตเรื่องเดิม ๆ แต่สามารถดึงดูดอารมณ์ของผู้ชมให้ร่วมไปกับหนังได้เป็นอย่างดี อย่างช่วงแรกที่แสดงให้เห็นถึงมิฮาระ เคนที่หยิ่งยะโส หรือ ช่วงหลังที่รู้สึกว่าถ้าให้ฉันอยู่กองถ่ายแบบนี้ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน รวมถึงช่วงสุดท้ายของหนังที่เล่นเอาเราลุ้นไปกับตัวละครด้วย ฮ ิเดะโอะ นากาตะ ใช้การกำกับแบบเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ เช่นเดียวกับภาพยนตร์ญี่ปุ่นทั่วไป แต่การกำกับและถ่ายทำแบบนี้เองทำให้อารมณ์ของหนังส่งผลได้ดียิ่งต่อคนดู การใช้ภาพแบบยุค 60 ในฉากนึกถึงอตีด ทำให้เหมือนกับเป็นอตีดจริง ๆ และ อาจจะเป็นการย้ำเตือนว่าช่วงเวลาแห่งความสุขเหล่านั้นได้ผ่านพ้นไปตามกาลเวลาแล้ว... เมื่อดูภาพยนตร์เรื่องนี้น้ำตาผมก็ไหลออกไม่รู้ตัว ทั้งที่ไม่มีฉากบีบคั้นอารมณ์อะไรเลยด้วยซ้ำ แต่อาจจะเพราะผมยินดีกับผู้ชายในเรื่องที่มีความสุขอีกครั้ง และเป็นความสุขที่หลายคนฝันหา ความสุขจากจิตใจที่อบอุ่น ไม่ใช่ความสุขภายนอกที่ดูอ้างว้างและเปลี่ยวเหงา แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 21:04:06 จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Honey and Clover ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างจากหนังสือการ์ตูนของ จิกะ อุมิโนะ ที่ได้รับการนำมาสร้างเป็นอนิเมชั่นยอดเยี่ยมและยอดนิยมเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ชื่อ Honey and clover จิกะ อุมิโนะ นำมาจากชื่ออัลบั้มสองชุดของสองศิลปินโปรดของเธอ ในความหมายแล้วใบโคลเวอร์ คือต้นไม้สีเขียวเล็กๆ ที่คนญี่ปุ่นเชื่อว่าหากเจอต้นที่มีสี่กลีบจะถือว่าโชคดี ซึ่งหายากมาก เนื้อเรื่องพูดถึงนักศึกษาวิทยาลัยศิลปะกลุ่มหนึ่ง ประกอบด้วย ทาเคโมโตะ ยูตะ, มายามะ ทาคุมิ , โมริตะ ชิโนบุ, ยามาดะ อายูมิ และ ฮานาโมโตะ ฮากุมิ ทั้งห้าคนต่างก็มีความสัมพันธ์ต่อกันที่ต่างกันไป ทาเคโมโตะ ยูตะ นักศึกษาหนุ่มธรรมดา เขาหลงรัก ฮานาโมโตะ ฮากุมิ นักศึกษาสาวเปี่ยมพรสวรรค์ ตั้งแต่แรกพบ เขาเริ่มต้นกับเธอด้วยเป็นเพื่อนที่คอยดูแลเธอให้ดีที่สุด แต่บางครั้งเขารู้สึกว่าเขากับเธอช่างต่างและห่างเสียเหลือเกิน (เธอถุกเรียกว่าเด็กพิเศษ) และคนที่ดูเหมือนจะเข้ากับเธอได้ดีที่สุดเหมือนจะเป็น รุ่นพี่ของเขาอย่าง โมริตะ ชิโนบุ  ผู้ที่มีพรสวรรค์เช่นเดียวกับเธอ กับ ยามาดะ อายูมิ ผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนของฮากุมิ ในขณะเดียวกัน ยามาดะ อายูมิ ก็หลงรัก มายามะ แต่ความรักของเธอเป็นสิ่งที่ไม่มีทางสมหวัง เพราะตัวเขานั้นรักผู้หญิงคนอื่นไปแล้วอย่างหมดใจ ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงอดทนและยังเลือกที่จะรักอยู่ต่อไป ท่ามกลางความสัมพันธ์ที่วุ่นวาย สุดท้ายแล้วจะมีใครบ้างที่จะมีความสุขหรือสมหวัง ในฉบับคอมิคและอนิเมชั่นจะพูดถึงเรื่องราวทั่วไปทั้งชีวิตส่วนตัว ความรัก การค้นหาตัวเอง และอนาคต ด้วยเรื่องราวที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความงดงาม อารมณ์ขันมากมาย ตัวละครที่นุ่มลึก และเป็นเหมือนกระจกสะท้อนภาพของผู้ชม จึงไม่แปลกที่จะทำให้คนมากมายหลงรัก ในฉบับภาพยนตร์นี้ได้มีการดัดแปลงเนื้อหาส่วนใหญ่เพื่อให้เข้ากับเวลาสองชั่วโมงของภาพยนตร์ สำหรับผู้ที่ชื่นชอบและติดตามฉบับหนังสือการ์ตูนและอนิเมชั่นมาก่อนอาจจะรู้สึกแปลกและผิดหวังที่อะไรต่างก็เป็นไปอย่างที่ตัวเองหวัง เนื้อเรื่องที่ตัดย่อกระชั้นชิด ตัวละครที่เปลี่ยนไป เรียกได้ว่าผู้เขียนบทและผู้กำกับนั้นกล้ามากที่ทำเช่นนี้ เพราะไม่ต่างอะไรจากการเขียนเรื่องใหม่โดยใช้เค้าโครงเดิมเลย สิ่งที่คงเดิมเอาไว้คือตัวละครหลัก และความสัมพันธ์ของพวกเขา ตัวละครหลายคนถูกเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมรายละเอียด ที่เปลี่ยนไปมากที่สุดคงไม่พ้นมายามะจากรุ่นพี่มาดขรึมที่พึ่งพาได้ กลายเป็น ผู้ชายแอบจิต และแสดงออกมาผิด ๆ (ด้วยการทำตัวเป็นพวกแอบตาม) แต่ว่าแม้พฤติกรรม หรือ บทบาทของตัวละครจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่ผมก็รู้สึกว่า 'ข้างใน' ของเหล่าตัวละครนั้นยังคงเป็นคนเดิม ส่วนการคัดเลือกนักแสดงก็ถือว่าใช้ได้ อาจจะไม่ตรงใจหรือผิดเพี้ยนอะไรมากมาย แต่ละคนถือว่าแสดงบทบาททีได้รับออกมาได้ไม่เลวนัก โดยเฉพาะยู อาโออิ ที่ฝีมือการแสดงจัดจ้าน ใครจะจำได้บ้างว่าเธอคือนักเรียนม.ปลายสาวผมยาวใน Hana and Alice แต่ละคนแสดงออกถึงบุคลิกแต่ละคนได้อย่างเป็นธรรมชาติ อาจจะธรรมชาติจนผู้ชมไม่ทันสังเกต แต่ผมคิดว่านักแสดงแต่ละคนก็ทำหน้าที่ของตนได้ดีแล้ว Honey and Clover ฉบับภาพยนตร์ เปี่ยมไปด้วยเอกลักษณ์ของภาพยนตร์ญี่ปุ่น ทั้งความนิ่งเงียบ ภาพท้องฟ้า และช่องว่าง ต่างจากในฉบับอนิเมชั่นที่ให้ความหรรษากับผู้ชมได้มากว่า พูดได้เลยว่าในฉบับภาพยนตร์นี้คุณคงไม่ได้ขำกันหรอก ตัวหนังปูด้วยอารมณ์ดราม่าเกือบทั้งหมด ซึ่งผมก็ถือว่าดีที่ตัวหนังเป็นอย่างนี้ เพราะหากมีการเล่นมุกตลกเปี่ยมอารมณ์ขันแบบในการ์ตูนผมว่าคงไม่เหมาะ และอาจจะทำให้ตัวหนังอารมณ์สะดุดได้ ผู้ชมที่ไม่เคยดูภาพยนตร์แนวนี้มาก่อนอาจจะไม่สบอารมณ์ที่ตัวภาพยนตร์นั้น เ ป็นแบบเรียบง่ายอย่างธรรมชาติ ไม่ได้มีการเร้าอารมณ์จัดจ้านแบบภาพยนตร์แนวตลาดดาษดื่นทั่วไป หรือแนวฮอลลีวู้ด แต่สำหรับผมนี่แหละคือความสวยงาม ราวกับการที่เราจ้องมองท้องฟ้าหรือเฝ้าดูท้องทะเล ผมเข้าใจได้แจ่มชัดว่าสิ่งหนึ่งที่ Honey and Clover ต้องการจะสื่อก็คือความเปลี่ยนแปลง ในภาพยนตร์จะมีฉากที่ตัวละครทั้งห้าคนไปทะเลก่อนที่จะพักแรมที่นั่น แล้ววันนั้นเองที่ทุกอย่างก็ไม่เป็นเหมือนเดิมอีก หลังจากนั้นทาเคโมโตะก็กลับมายังที่ทะเลแห่งเดิมอีกครั้ง เขาย้อนคิดถึงช่วงเวลาที่ทุกคนเคยสนุกสนานกันที่นี่กัน แล้วเขาก็ร้องไห้ เขาอาจจะตื้นตันของความงดงามของท้องทะเลในอีกมุมหนึ่งที่เขาได้เห็น แต่ผมคิดว่าเขาร้องไห้ ร้องไห้ด้วยความเศร้าเสียใจที่ช่วงเวลาความสุขแบบเก่าๆ ได้จากไปแล้ว และมันคงไม่มีทางย้อนคืนกลับมาได้ ความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องถือว่าต่างก็อยู่ในสภาพที่เสี่ยงต่อการแตก สลาย ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หากมีใครคนหนึ่งเลยข้ามเส้นมา บางอย่างอาจจะพังทลาย และส่งผลกระทบถึงอีกคนหนึ่งได้อย่างง่ายดาย มีตัวละครหลายคนที่ได้ข้ามเส้นเหล่านั้นมาแล้ว ความรู้สึกที่มีให้ต่อกันเปลี่ยนไป และทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันคือความเปลี่ยนแปลงที่ทุกคนต้องเผชิญ มันคือความเจ็บปวดที่สาหัส และผมก็เชื่อเราต่างก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วเช่นกัน แต่บางครั้งก็ใช่ว่าทุกสิ่งจะต้องแตกสลายไปเสียหมด บางอย่างมันอาจจะเป็นสิ่งล้ำค่านิรันดร์กาลเช่นเดียวกับรูปภาพในความทรงจำ บางครั้งความสัมพันธ์ที่ได้รับมาอาจจะไม่เหมือนกับที่หวังแต่มันอาจจะคงทน และงดงามกว่าที่เราเคยหวังไว้ก็ได้ Honey and Clover ฉบับภาพยนตร์ก็ถือว่าทำได้งดงาม แต่ผู้ที่เคยชมอนิเมชั่นมาก่อนอาจจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจในหลายๆ ด้าน แต่หากมองในรูปแบบของภาพยนตร์แล้ว นี่เป็นอีกหนึ่งภาพยนตร์ญี่ปุ่นที่ดีทีเดียว จนถึงฉากสุดท้ายผมคิดว่า Honey and Clover นั้นดูช่างปวดร้าวและน่าเจ็บปวด อีกทั้งยังฝงด้วยความสุขปนเศร้า ความสุขในตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างเปลี่ยนไป ทุกคนเปลี่ยนไป อาจจะมีแค่ความทรงจำแสนสุขเท่านั้นที่ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่เราก็คงย้อนกลับไปหามันไม่ได้อีกแล้ว แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 52 21:00:30 จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ ให้เพื่อน ๆ คนอื่นได้โพสต์บ้าง ถ้ามัน flood ก็ขอโทษด้วยนะครับ ^^; ส่วนใหญ่เอาที่เคยเขียนจากบลอคมาทั้งนั้น จากคุณ : Meroko - [ 5 มี.ค. 52 20:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ เรื่องของคุณ Meruko น่าดูทุกเรื่องเลยค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งอยากดูมันทุกเรื่อง จากคุณ : Stay alivE - [ 5 มี.ค. 52 23:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณคุณ  Meruko เยี่ยมมากๆ จากคุณ : bigwores - [ 5 มี.ค. 52 23:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 25 Renai Shashin Cast :: RYUHEI Matsuda,RYOKO Hirosue Director :: Yukihiko Tsutsumi เรื่องราวของช่างภาพหนุ่ม ที่พบเจอหญิงสาวปริศนาโดยบังเอิญ ขณะถ่ายภาพอยู่ หลังจากที่ทั้งคู่เริ่มมีความรักต่อกัน มาโกโตะ หนุ่มช่างภาพได้สอนให้ ซาโตนากะ สาวปริศนาถ่ายภาพ เเต่เมื่อมีเรื่องผิดใจกัน ทำให้ ซาโตนากะ บินไปทำความฝันช่างภาพของเธอต่อที่ new york หลังจากนั้น มาโกโตะ ได้รับภาพถ่าย เเละ จดหมายของซาโตนากะ จึงตัดสินใจ ไปหาซาโตนากะที่ new york เเต่กลายเป็นเรื่องที่เค้าต้องค่อยสืบตามหา ซาโตนากะ จากภาพถ่ายที่เธอส่งให้ ตัวหนัง ออกแนวรักโรแมนติก ภาพแนวศิลค่ะ ส่วนตัวเเล้วประทับใจตัวหนังเรื่องนี้มาก เริ่มจากรักโรแมนติกหนุ่มสาวช่างภาพ จบด้วยสืบสวน พลิกเรื่องได้ดีค่ะ จังหวะการดำเนินเรื่องน่าติดตามตลอด ^ ^ จากคุณ : สาวลำไย - [ 5 มี.ค. 52 23:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 9 Souls Cast :: Ryuhei Matsuda,Ito Misaki,Akaji Maro Director :: Toshiaki Toyoda เมื่อนักโทษทั้ง 9 คนแหกคุกออกมา. . . .แต่ละคนจะทำอะไร ? . . .แก้เเค้น ? . . .กลับบ้าน ? . . .หนีไปให้ถึงที่สุด ? . . .กลับตัวกลับใจเป็นคนดี ? หรือ กลับไปอยู่ในคุกยังมีความสุขกว่าโลกภายนอก ? หนังเรื่องนี้ รีวิวไม่ได้มากค่ะ เป็นเรื่องราวของนักโทษที่หนีออกมาจากคุก บางคนก็เลือกทางที่จะกลับตัวกลับใจ เเต่บางคนก็ทำให้ทุกอย่างแย่ลง ? หนังมีข้อคิดไว้มากค่ะ จากคุณ : สาวลำไย - [ 5 มี.ค. 52 23:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 Gohatto // Taboo Cast :: Takeshi Kitano,Ryuhei Matsuda,Tadanobu Asano,Shinji Takeda Director :: Nagisa Oshima 2000 : Award of the Japanese Academy Newcomer of the Year Ryuhei Matsuda 2000 : Won Blue Ribbon Award Best Director Nagisa Oshima Best Film Nagisa Oshima Best New Actor Ryuhei Matsuda Best Supporting Actor Shinji Takeda 2000 : Hochi Film Award Best Supporting Actor Tadanobu Asano Also for Gojo reisenki: Gojoe (2000). 2001 : Kinema Junpo Award Best New Actor Ryuhei Matsuda 2001 : Won Mainichi Film Concours Best Actor Tadanobu Asano Also for Gojo reisenki: Gojoe (2000) and Jirai wo fundara sayônara (1999). Sponichi Grand Prize New Talent Award Ryuhei Matsuda เรื่องราวของชายรักชายของซามูไร กลุ่มชินเซนกูมิ ที่ต่างมาตกหลุมรัก โซซามุโร คาโนะ หนุ่มน้อยใบหน้าหวานเหมือนหญิงสาวของกลุ่มชินเซน เมื่อใครต่างมาพัวพันหลงไหลคาโนะเเล้ว ต่างมีภัยอันตรายถึงตัวกัน จนทำให้ โทชิโซ ฮิจิคาตะ หัวหน้ากลุ่มชินเซนต้องลงมาจับตาดูเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เรื่องราวทั้งหมด ลงเอยด้วยความรู้สึกของ โทชิโซ ที่หาคำตอบให้ตัวเอง ถึงการเฝ้าดู โซซามุโร คาโนะ . . . เรื่องนี้เป็นผลงานเเจ้งเกิดของ ริวเฮ ค่ะ มีเเนว action เข้ามาบ้างนิดหน่อยในเรื่องค่ะ จากคุณ : สาวลำไย - [ 5 มี.ค. 52 23:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Little DJ Chisaina Koi no Monogatari (2007) Starring: Kamiki Ryunosuke, Fukuda Mayuko, Hirosue Ryoko, Sato Shigeyuki อุมิโนะ ทามากิ( เ รียวโ กะ ฮิโรเซะ) ได้ฟังเสียงเพลงเก่า แล้วความทรงจำสมัยเด็กๆก็หวนคืนมา   ปี 1977 ทาคาโนะ ทาโร (Kamiki Ryunosuke) เด็กชายที่ป่วยเกี่ยวกับระบบเลือดต้องเข้าโรงพยาบาล และได้พบกับเด็กหญิงอุมิโนะ ทามากิ(Fukuda Mayuko) ที่อายุมากกว่า ๑ ปี และเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากประสบอุบัติเหตุ ที่โรงพยาบาล ทาโรได้ทำหน้าเป็น DJ ผ่านระบบกระจายเสียงภายใน ซึ่งนำมาซึ่งความสุข สนุกสนานมาสู่ผู้ฟังทุกคน แต่เวลาแห่งความสุขกลับเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นสั้นเพียงเท่านั้นเอง แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 52 12:34:56 จากคุณ : a6mzero - [ 6 มี.ค. 52 11:41:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 10 Promises to My Dog (2008) Starring: Voice : Rena Tanaka, Ryo Kase, Etsushi Toyokawa, Mayuko Fukuda) เรืองราวความรักความผูกพันระหว่าง อาคาริ (Mayuko Fukuda วัยเ ด็ก, Rena Tanaka วัยโต) กับ Sock สุนัขพันธุ์ golden จากคุณ : a6mzero - [ 6 มี.ค. 52 11:49:28 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แถม จาก little DJ จากคุณ : a6mzero - [ 6 มี.ค. 52 12:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 Little DJ Trailer จากคุณ : a6mzero - [ 6 มี.ค. 52 12:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 32 10 Promises To My Dog Trailer เพลงประกอบ Be With You (BOA) จากคุณ : a6mzero - [ 6 มี.ค. 52 12:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อยากดูบ้างค่ะ ไปหาได้จากที่ไหนบ้างค่ะ หนััง ^ จากคุณ : ขออภัยที่ทำไปเพราะฉันเมา - [ 6 มี.ค. 52 12:24:16 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เนื่องจากเห็นมีรีวิวเรื่อง Renai Shashin เลยขอรีวิวเรื่องที่สร้างต่อเนื่องจากเรื่องนี้ Tada Kimi wo aishiteru (Heavenly Forest) Cast :: Miyazaki Aoi, Tamaki Hiroshi สร้างจากเรื่องสั้น ที่เป็นงาน collaborate ระหว่างผู้สร้างหนัง Renai Shashin และ อิชิคาวา ทาคุจิ เจ้าของบทประพันธ์ Be with you อันลือลั่น ชื่อเรื่อง Renai Shashin Mou hitotsu no monogatari ชื่อตัวละครเอกของหนังทั้งสองเรื่องเลยเหมือนกัน  เมื่อมาทำเป็นหนัง ชื่อหนังที่ตอนแรกตั้งไว้ชื่ออื่น แต่เปลี่ยนมาเป็น Tada kimi wo aishiteru  ตามสร้อยของเพลงประกอบเรื่อง ที่ร้องโดย โอทสึกะ ไอ ที่ชื่อเพลง Renai Shashin เรื่องเริ่มด้วย มาโกโตะเดินทางมานิวยอร์ก เพื่อที่จะพบเพื่อน เมื่อ 6 ปีก่อน มาโกโตะได้พบกับชิสุรุเป็นครั้งแรกในวันปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัย มาโกโตะ เด็กหนุ่มที่รักการถ่ายรูป และมีปมด้อย ไม่กล้าคบหาใคร เนื่องจากกังวลว่ายาที่ทาเพื่อรักษาอาการโรคผิวหนังเรื้อรังจะทำให้เป็นที่รังเกียจ ชิสุรุ สาวน้อยที่มีรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนเด็ก มีนิสัยประหลาด กินแต่บิสกิตโดนัท และไม่มีเพื่อนฝูงเช่นเดียวกับมาโกโตะ ทั้งคู่กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน มาโกโตะสอนให้ชิสุรุรู้จักกล้องและการถ่ายภาพ และมักจะไปถ่ายรูปป่าที่อยู่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยด้วยกัน มาโกโตะไม่เคยมองชิสุรุในฐานะเด็กผู้หญิง ในขณะเดียวกัน มาโกโตะหลงรักเพื่อนร่วมรุ่นสาวสวย มิยูกิ และดูเหมือนมิยูกิจะมีใจให้มาโกโตะเช่นเดียวกัน ก่อนจบการศึกษาไม่นาน ชิสุรุขอ “Kiss” จากมาโกโตะเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด หลังจากรอยจูบครั้งนั้น ชิสุริก็หายตัวไปจากชีวิตของมาโกโตะ ผ่านไปสองปี มาโกโตะที่สำเร็จการศึกษา และทำงานเป็นตากล้องก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากนิวยอร์ค ... จากคุณ : ก (Eureka101) - [ 7 มี.ค. 52 12:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ^ ^ ^ อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วชอบมากค่ะ อ่านแล้วเหมือนจะได้กลิ่นไปด้วย เพิ่งทราบว่ามันเกี่ยวเนื่องกันกับเรื่อง Renai Shashin นี่เอง จากคุณ : Stay alivE - [ 7 มี.ค. 52 22:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 36 Shindo : ก้องเพลงรักเพื่อสองหัวใจ Cast: Riko Narumi ... Uta Naruse Kenichi Matsuyama ... Oto Kikuna ภาพยนตร์ดัดแปลงจากการ์ตูนเรื่อง Akira SASO เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ ยูตะ กับ วาโอะ เด็กสาวและชายหนุ่มที่เผอิญรู้จักและผูกพันกันผ่านทางการเล่นเปียโน วาโอะ หมั่นซ้อมเปียในในห้องของเค้าบนบ้านชั้นสอง ท่ามกลางเสียงก่นด่าจากเพื่อนบ้าน นั่นทำให้คนดูอย่างเราที่แม้จะไม่เข้าใจภาษาของเปียโน พอจะคิดตามได้ว่าเสียเปียโนของวาโอะ คงไม่รื่นหูเท่าใดนัก ผิดกับ ยูตะ สาวน้อยอายุ 13 ปี ที่มีพรสวรรค์เป็นเลิศ แม้เธอจะไม่อยากเล่น แต่ทุกครั้งที่เธอเล่น กลับสะกดคนฟังรอบตัวได้อย่างอยู่หมัด หลังจากที่พ่อตายไป แม่ของยูตะดูแลเธอราวกับไข่ในหิน เธอมักจะให้ลูกสาวสวมถุงมือตลอด ห้ามเล่นบาส และแม้กระทั่งห้ามล้างจาน !! ยูตะถูกสังคมเพื่อนปฎิเสธ อาจเพราะด้วยความหมั่นไส้ จนเพาะบ่มให้เธอกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ แต่ทุกครั้งที่อยู่กับ วาโอะ แม้จะต้องฟังเสียเปียโนที่ไม่ได้เรื่องของเขา เธอก็รู้สึกสุขใจอย่างประหลาด ในที่สุด วาโอะ ก็สอบเข้าโรงเรียนดนตรีได้ แต่เมื่อเข้าไปเรียน (และต้องเล่นเพลงที่เขาไม่เคยได้ยินยูตะเล่น) นั่นทำให้ฝีมือของเขาไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับอาจารย์ วาโอะไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไมเปียโนของเขาจึงไม่ไพเราะเสียที วันหนึ่ง ยูตะไปหาวาโอะที่โรงเรียน แต่กลับแอบเห็นเขากำลังพลอดรักอยู่กับหญิงสาวคนอื่น เด็กสาวไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอเดินไปนั่งลงที่เปียโนตัวหนึ่ง และเริ่มเล่น...เพลงรัก เพลงรักที่ส่งผ่านจากความรู้สึกของเธอ นับตั้งแต่นั้น หนังทำให้รู้ว่า Shindo หรือ อัจฉริยะของเรื่อง น่าจะหมายความถึงทั้งยูตะ เด็กสาวซึ่งอ่านโน๊ตดนตรีได้ก่อนที่จะพูดได้ รวมทั้งพ่อของเธอผู้ซึ่งมีการตายที่ลึกลับจากต้นเหตุที่น่าจะมาจากการสูญเสียการได้ยิน (อันเป็นเหตุผลให้ยูตะ ไม่รักการเล่นเปียโน เพราะมันพรากพ่อไปจากเธอ) ซึ่งหลังจากที่ยูตะ เริ่มรู้สึกถึงความรัก เธอก็เต็มใจที่จะเล่นแม้ว่าการเล่นนั้นอาจไม่ปลอดภัยกับร่างกายของเธอเองก็ตาม ส่วนดนตรีของวาโอะ ก็ไม่อาจไพเราะได้ถ้าไม่ได้เล่นร่วมกับเธอ จากคุณ : katakana - [ 10 มี.ค. 52 12:45:07 A:192.168.0.17 X:10.9.71.12, 58.97.32.126 TicketID:191954 ]

ความคิดเห็นที่ 37 Hana Yori Dango Final ถือเป็น movie มั้ยครับ ยินดีรีวิวให้ครับ จากคุณ : Freedom and Justice - [ 10 มี.ค. 52 13:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ^^^ เอาเลยค่ะ ชอบๆ (จากคนรีวิวไม่เป็น) จากคุณ : gungling - [ 10 มี.ค. 52 21:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มือใหม่หัดรีวิวแต่อยากช่วยเพิ่มเติมอีกเรื่องค่ะ .. จะได้มีหลายๆเรื่อง A Day on the Planet Director: Isao Yukisada Cast: Tsumabuki Satoshi          Tanaka Rena          Ito Ayumi spoil .. A Day on the Planet เล่าถึง คู่รัก มากิ (Tanaka Rena)กับ นาคาซาว่า(Tsumabuki Satoshi) และเพื่อนซี้ เคท (Ito Ayumi) ที่เดินทางไปเกียวโต เพื่อร่วมงานฉลองขึ้นบ้านใหม่และสอบเข้าเรียนปริญญาโทได้ของ มาซามิจิ โดยมีเพื่อนหนุ่มอีกสามคนมาร่วมงานนี้ด้วย ได้แก่ นิชิยาม่า-หนุ่มผมยาวหน้าตาออกแนวเพื่อชีวิต, คาวาจิ-หนุ่มรูปหล่อแต่หงอเพราะมักจะเกรงอกเกรงใจคนอื่นมากไป และหนุ่มใส่แว่นปากจัดที่ชอบนั่งอยู่หน้าทีวี หลังจากรวมตัวกันได้ทั้งหมดก็เริ่มงานปาร์ตี้ทันที เคทสนใจคาวาจิอย่างออกนอกหน้าแต่ด้วยความต๊องส์ก็เลยชวนคาวาจิสนทนาแต่เรื่องต๊องส์ๆ (แต่แอบคม)  .. พอกรึ่มได้ที่ มากิก็อาสาตัดผมให้นิชิยาม่าหนุ่ม (ไม่หล่อ) แนวเพื่อชีวิต .. แล้วต่อด้วยการตัดผมให้หนุ่มหล่อคาวาจิเป็นคนที่สอง .. เนื้อเรื่องตอนนี้แทรกไปด้วยเหตุการณ์ที่เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินลงทะเลเพื่อฆ่าตัวตายแต่พบปลาวาฬมาเกยตื้นซะก่อนและภาพเหตุการณ์ข่าวทางทีวีที่เจ้าแว่นปากร้ายดูอยู่ โดยข่าวแรกเกี่ยวกับชายหนุ่มที่พลัดตกไปอยู่ซอกตึก ซึ่งตอนหลังตัดไปทำข่าวปลาวาฬเกยตื้นแทน เนื้อเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ ตามสไตล์หนังญี่ปุ่น การตัดภาพสลับไปมาอาจจะจงใจทำให้สับสนเล็กน้อยว่าเหตุการณ์ไหนเกิดก่อนเกิดหลังเหตุการณ์ไหนเป็นของวันไหน .. เป็นเหตุการณ์ random ของคนหลายคนในเวลาหนึ่งวัน .. แต่สิ่งที่สะท้อนออกมาคือทุกคนในเรื่องมีปัญหา ถึงจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตโลกแตกแต่ก็เป็นปัญหาที่กลับตัวก็ไม่ได้จะเดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนกับปลาวาฬที่มาเกยตื้นและเจ้าหนุ่มที่ติดอยู่ตรงซอกตึก นาคาซาว่าเป็นนักเรียนสาขาภาพยนตร์ที่ไม่เคยทำหนังเลยสักเรื่อง ส่วนมากิก็แอบหวั่นไหวไม่มั่นคงกับความสัมพันธ์ของเธอกับแฟน เคทถึงจะต๊องส์แต่ก็มีปัญหาความรักอกหักตลอดเวลา คาวาจิถึงจะหล่อมีแฟนน่ารักแต่นิสัยหงอของเขาก็เป็นปัญหาที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหองระแหง .. ภาพตัดสลับไปกับเหตุการณ์การช่วยชีวิตปลาวาฬที่ไม่เป็นผล   แต่สุดท้ายเหตุการณ์ทุกอย่างก็คลี่คลายเมื่อยามเช้ามาถึง .. ปลาวาฬที่เหมือนจะตายไปแล้วได้หายกลับลงทะเลไปในตอนเช้าหลังจากที่ทุกคนถอดใจที่จะช่วยเหลือยกเว้นสาวน้อยที่เคยจะฆ่าตัวตายที่นั่งเฝ้ามันจนเช้า บางตัวละครดูเหมือนจะพบทางเลือกที่จะแก้ปัญหาได้ หนังยังเน้นจุดหนึ่งซึ่งสะท้อนถึงความฉาบฉวยของคน .. มากิตัดผมให้นิชิซาว่า (ไม่หล่อ) เหมือนใช้เท้าตัด 55 จับเส้นผมเหมือนไม่ได้กำลังตัดผมคนแล้วยังทำกรรไกรจิ้มหัวเค้าอีก แต่ตอนตัดผมให้คาวาจิ (หล่อ) กลับจับผมอย่างทะนุถนอมแถมตัดออกมาดีซะอีก .. หรือเหตุการณ์ชายที่ติดซอกตึกกับปลาวาฬเกยตื้นที่เป็นจุดสนใจและมีคนมาเสนอตัวเสนอหน้ามากมายตอนมีข่าวทีวีมาถ่ายทำ แต่พอนักข่าวไปทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม .. เมื่อทุกอย่างผ่านไปมันก็เป็นอีกเรื่องนึง ..หน้าฉากกับหลังฉากมันเป็นคนละเรื่องเดียวกันเสมอ บางตอนของหนังยังได้แทรกความรู้สึกของความเหงาและอ้างว้างไว้ด้วยฉากมืดๆเงียบๆของเมืองเกียวโต เช่นตอนที่ที่มาซามิจิขี่จักรยานออกไปซื้อของโดยลำพังกลางดึก .. และถูกรถชน(แล้วหนี)ลงไปนอนนิ่งนานมาก (จนคนดูนึกว่าตายไปซะแล้ว) แต่กลับเด้งขึ้นมารับโทรศัพท์จากแฟนสาวที่อยู่ต่างเมือง .. บางทีอย่างน้อยการที่ได้รู้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างๆก็อาจจะทำให้เราผ่านปัญหาต่างๆและความอ้างว้างไปได้ .. เหมือนกับหนุ่มที่ติดซอกตึก .. สิ่งที่ทำให้เค้าผ่านค่ำคืนอันหนาวเหน็บและหิวโหยซึ่งเป็นผลมาจากการเข้าช่วยเหลือที่ไม่สำเร็จ (มีการผักชีโรยหน้าเป็นช่วงๆตอนนักข่าวมาทำข่าว) ก็คือหนึ่งในทีมช่วยเหลือที่มีน้ำใจคนหนึ่งที่ส่งอาหารและบุหรี่ให้และคอยอยู่เป็นเพื่อนคุย .. ชายหนุ่มหลุดออกจากซอกตึกในเช้าของอีกวัน .. และพบว่าปัญหาของเขาก็มีทางออก .. สิ่งสำคัญคือเราต้องยอมรับความจริงและเผชิญหน้ากับมัน มีปัญหาเกิดขึ้นมากมายในหนึ่งวันที่เราไม่รู้ .. เราคิดว่าเราอยู่ในโลกที่เชื่อมโยงถึงกันด้วยการสื่อสารที่ทันสมัยการเสนอข่าว realtime แต่นั่นก็อาจจะเป็นแค่หน้าฉากก็ได้ .. ความสนุกและความบ้าบิ่นไร้แก่นสารของชีวิตนักศึกษาของตัวละครในเรื่อง (และของเราๆท่านๆ) มันจะไม่มีวันอยู่กับเราตลอดไป .. ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น .. ไม่มีปัญหาใดที่ไม่มีทางออกหรือความทุกข์ที่จะอยู่กับเราตลอดไป .. 'เวลา' อาจจะเป็น formula นึงที่จะเป็นตัวช่วย .. แต่เราก็แค่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ .. แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 52 16:53:42 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 52 16:43:53 จากคุณ : caudalie - [ 13 มี.ค. 52 16:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 40 มือใหม่หัดรีวิวค่ะ ^^ *Kimi ni Shika Kikoenai* Alternative Title: Calling You /Only You Can Hear Me Genre: Drama Casts: Keisuke Koide, Kouichi Iwaki, Mika Hada, Nana Katase, Riko Narumi, Shinichirô Ishikawa Directed : Hagishima Tatsuya Kimi ni Shika Kikoenai เป็นหนังที่สร้างจากเรื่องสั้นของโอตสึอิจิ นักเขียนแนวลึกลึบซึ่งเป็นที่รู้จักกันอย่างมากในญี่ปุ่น (รวมถึงในไทยด้วย) ซึ่งเรื่องสั้นเรื่องนี้ได้รับการแปลเป็นภาษาไทยในชื่อเรื่อง "โทรศัพท์สลับมิติ"  โดยสำนักพิมพ์ J book ค่ะ Kimi Ni Shika Kikoenai หรือ Only You Can Hear Me นี้ เล่าถึงเรื่องราวของตัวเอกที่ชือ เรียว (ริโกะ นารุมิ) เด็กสาวมัธยมปลายคนหนึ่งซึ่งใฝ่ฝันอยากจะมีโทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเอง  แต่ด้วยความที่ตนเองมีปัญหาด้านการพูดคุยเวลาเข้าสังคมจึงทำให้เธอไม่มีเพื่อนเลยสักคน ช่วงพักก็ต้องใช้เวลาอยู่คนเดียว นั่งทานข้าวคนเดียว ชั่วโมงพละก็ได้แต่นั่งดูเพื่อนๆ เล่นกันอย่างสนุกสนานเพราะไม่มีเพื่อนที่เธอจะสามารถเ้ข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มได้  ... แม้ว่าเธออยากจะมีโทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเองมากเท่าไหร่แต่เมื่อไม่มีเพื่อนแล้ว  ก็หมายความว่าไม่มีคนที่จะโทรศัพท์ไปคุยด้วยได้เช่นกัน ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่มีโทรศัพท์ดีกว่า จนกระทั่งวันหนึ่งระหว่างที่เดินทางกลับบ้านนั้น เธอเห็นโทรศัพท์มือถือของเล่นตกอยู่จึงเก็บขึ้นมาดู  ด้วยรูปทรงที่สวย น่ารัก น้ำหนักเบาของมันจึงทำให้เธอหยิบมันกลับบ้านไปด้วย  วันหนึ่งโทรศัพท์ที่ไม่น่าจะมีใครสามารถโทรเข้าได้ก็กลับมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา... แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 52 02:32:07 แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 52 02:24:12 จากคุณ : ขวัญละมุนอุ่นอกเอย - [ 17 มี.ค. 52 02:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ใจจริงอยากเีขียนเรื่อง Hana & Alice แต่กลัวเขียนแล้วอ่านไม่รู้เรื่อง ^^" รอคนใจดีมารีวิวแล้วกันค่ะ จากคุณ : ขวัญละมุนอุ่นอกเอย - [ 17 มี.ค. 52 02:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 42 KIDS Alternative Title: KIDS/Kizu kids Genre:  Human Drama Casts: Tamaki Hiroshi/ Koike Teppei/ Chiaki Kuriyama KIDS เป็นผลงานที่สร้างมาจากเรื่องสั้นของโอตสึอิจิเช่นเดียวกับ Calling You (ได้รับการแปลและตีพิมพ์เป็นภาษาไทยในชื่อ "บาดแผล" อยู่ในหนังสือรวมเล่มที่ชื่อ "โทรศัพท์สลับมิติ") KIDS เล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนรักสองคน คือ อาซาโตะ (Koike Teppei)  เด็กหนุ่มซึ่งมีภาพลักษณ์บอบบาง สะอาด บริสุทธิ์ อ่อนโยนซึ่งมีพลังพิเศษติดตัวมาตั้งแต่เด็ก  สามารถโยกย้ายบาดแผลของผู้อื่น ให้มาอยู่บนร่างกายของตัวเอง  กับทาเ คโอะ (Hiroshi Tamaki) เด็กหนุ่มที่ดูภายนอกแล้วมีความแตกต่างจากอาซาโตะโดยสิ้นเชิง  ไม่ว่าจะเป็นลักษณะบุคลิกที่ก้าวร้าว รุนแรง  ชอบทำร้ายร่างกายผู้อื่น   แม้ว่าเด็กทั้งสองจะมีบุคลิกภาพที่แตกต่างกันอย่างสุดขั้ว (คนนึง passive อีกคนนึง agressive)  แต่เด็กทั้งสองก็มาจากครอบครัวที่แตกแยก ล่มสลาย  และมีการใช้ความรุนแรงและทารุณกรรมในเด็กเช่นเดียวกัน  ทาเคโอะมาจากครอบครัวที่บิดาใช้การทารุณกรรมทางร่างกาย (Psysical Abuse)โดยปราศจากเหตุผล    ในขณะที่อาซาโตะมาจากครอบครัวที่มารดาปล่อยปละละเลยเด็ก (Child Neglect)  ไม่เลี้ยงดู  แ ละการทารุณกรรมทางด้านอารมณ์  จิตใจ (Emotional and Psychological Abuse)   ความเจ็บปวด ความเหงา ความอ้างว้างที่คล้ายคลึงกันของทั้งคู่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนซึ่งค่อยๆก่อตัวขึ้น ทำใ ห้พวกเขาได้เรียนรู้ความหมายของคำว่าเพื่อนอย่างแท้จริง ..."เพื่อน"ซึ่งแชร์ความทุกข์ ความสุข ความเจ็บปวดร่วมกัน... จากคุณ : ขวัญละมุนอุ่นอกเอย - [ 17 มี.ค. 52 02:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ไม่รีวิวกันต่อแล้วเหรอคะ กระทู้นี้มีประโยชน์จริงๆ อ่านรีวิวแล้วอยากดู Renai Shashin มากแต่ยังหาไม่ได้ เลยสั่งเรื่องอื่นไป จะได้ดูช่วงก่อนสงกรานต์นี้ล่ะ ^^ ช่วยรีวิวเรื่องนี้นะคะ เป็นเรื่องที่ดูแล้วให้ความรู้สึก "อิ่มเอมใจ" The Village Album . . . . . . . . . . . . . . (อ้ะๆ ขอจองพื้นที่ไว้ก่อน ไว้เปิดดูอีกรอบแล้วจะมาีรีวิวค่ะ ทำสัญญาไว้ก่อน จะได้ไม่ขี้เกียจ ^^ ) จากคุณ : Quasar - [ 5 เม.ย. 52 21:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ผ่านไปสิบวัน... T T เปิดดูหนังอีกรอบ และกลับมาีรีวิวตามสัญญาค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++ The Village Album [2006] บันทึกไว้ในหัวใจ ฺBEST FILM  / BEST ACTOR SHANGHAI INTERNATIONAL FILM FESTIVAL "ฮานาตานิ" เป็นชื่อหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในชนบท อยู่บนภูเขาที่เงียบสงบ หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ ไม่มีที่ท่องเที่ยวสำคัญที่จะดึงดูดผู้คน มีเพียงสายน้ำใสๆ ต้นไม้เขียวๆ ใหญ่น้อย และวิถีชีวิตเรียบง่ายที่ดำเนินไปวันแล้ววันเล่าเท่านั้น แต่วันนี้โครงการสร้างเขื่อนกำลังจะเกิดขึ้นที่นี่ คณะกรรมการหมู่บ้านจึงอยากจัดทำสมุดภาพบันทึกความทรงจำของหมู่บ้านเอาไว้ ก่อนที่ความเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญนั้นจะเกิดขึ้น "เคนอิจิ" ...ช่างภาพอาวุโส เจ้าของร้านถ่ายภาพเล็กๆ ประจำหมู่บ้าน เข้ามารับงานนี้ และ "ทาคาชิ" ลูกชายของเขาที่ทำงานอยู่ในโตเกียวก็ได้รับการติดต่อ จากคณะกรรมการหมู่บ้านเพื่อทำหน้าที่ผู้ช่วยช่างภาพ  "ทาคาชิ" ไม่อยากรับงานนี้ แต่เพราะโทรศัพท์จากน้องสาว เขาจึงตัดสินใจกลับไปเยี่ยมบ้านอีกครั้ง คนในครอบครัวและในหมู่บ้านต่างคิดว่า "ทาคาชิ" ทำงานเป็นช่างภาพอยู่ในโตเกียว การต้อนรับการกลับมาสร้างความอึดอัดให้เขาโดยเฉพาะการเผชิญหน้ากับ "พ่อ"   ในวันแรกที่เริ่มงาน หน้าที่ของเขาก็คือ สะพายถุงอุปกรณ์ และต้องเดินตามช่างภาพหัวดื้อที่ปฏิเสธการนั่งรถยนต์ แต่กลับออกเดินเท้าไปยังจุดหมายที่ห่างไกลบนภูเขาสูงชัน สร้างความหงุดหงิดใจให้กับลูกชายที่จำใจเดินตามไปห่างๆ พ่อ...ในความคิดของลูกชายเป็นเพียงเจ้าของร้านถ่ายรูปเก่าๆ ที่วันนี้แทบไม่มีลูกค้า พ่อ...เป็นช่างภาพเชยๆ ที่ยังใช้กล้องฟิล์มถ่ายภาพ ในขณะที่ช่างภาพรุ่นใหม่อย่างเขาหันมาใช้กล้องดิจิตอล ระหว่างทางมีนักท่องเที่ยววานให้พ่อถ่ายรูปให้ แต่พ่อซึ่งเป็นช่างภาพประจำหมู่บ้าน แต่กลับใช้กล้องดิจิตอลไม่เป็น พ่อ...จึงไม่ใช่ช่างภาพประเภทที่ลูกชายภูมิใจ หรือหวังจะยึดเป็นต้นแบบได้เลย ลูกชาย..ได้แต่คิดว่าการออกเดินเท้าเพื่อไปถ่ายภาพสักภาพของพ่อนั้น ช่างเป็นเรื่องที่ไม่มี "ประสิทธิภาพ" และดู "เสแสร้ง" เต็มที ความขัดแย้ง ความไม่เข้าใจ ทำให้พ่อกับลูกชายที่ดื้อดึงพอๆ กัน เกิดขัดแย้งกันอย่างรุนแรง ด้วยบรรยากาศของการเดินเท้าไปในหมู่บ้านที่เป็นภูเขาสูงชัน และการถ่ายภาพแต่ละบ้านที่แตกต่างผ่านไปวันแล้ววันเล่า ทำให้ทาคาชิเริ่มคุ้นเคยกับหมู่บ้านทีละน้อย  และระยะห่างของเขากับพ่อ ก็เริ่มใกล้กันมากขึ้น ทาคาชิเริ่มมองเห็นความไม่ธรรมดาของหมู่บ้านเล็กๆ ผ่านมุมมองของคนหลายคน      ...คนเมืองบางคนมาจากโตเกียวมาปักหลักที่นี่...บอกว่าไม่สำคัญว่าเขาจะอยู่ที่ไหน แต่ที่แบบไหนต่างหาก ที่จะมีแรงผลักดันให้สร้างงานดีๆ ออกมาได้      ...คนหนุ่มบางคนปักหลักอยู่ที่หมู่บ้าน และบอกว่าที่นี่คือทุกอย่างของเขา และไม่เคยคิดจะไปอยู่เมืองใหญ่อย่างโตเกียว...      ...คนชราบางคนยอมอยู่คนเดียวในบ้านหลังเดิมบนเขาสูงห่างไกลผู้คน เพราะกลัวว่าหากย้ายไป ลูกชายของเธอที่ออกไปรบในวัยหนุ่ม...อาจจะกลับมาในวันใดวันหนึ่ง แล้วหาเธอไม่เจอ . . >>แจ้งเืตือนสปอยล์<< รีวิวส่วนข้างล่างนี้อาจจะสปอยล์ไปบ้างสำหรับบางคน แต่สำหรับเรื่องนี้ดำเนินเรื่องเรื่อยๆ ไม่มีจุดเปลี่ยนอะไรมากมาย ที่จะทำให้อ่านรีวิวแล้ว จะทำให้อยากดูน้อยลง แต่ถ้าไม่ชอบสปอยล์ ก็ลากเม้าส์ข้ามไปอ่านส่วนท้าย (หลังจากแถบจุดๆๆๆๆ )ได้เลยค่ะ ^^                            >>เริ่มพื้นที่(อาจจะ)สปอยล์<<                                                v                                                v                                                v                                                v งานถ่ายภาพของหมู่บ้านใกล้สำเร็จลงเหลือเพียงภาพสุดท้ายเท่านั้น แต่แล้ว...เคนอิจิก็กลับล้มป่วยและงานสมุดภาพก็หยุดชะงักไป เคนอิจิขอร้องคณะกรรมการหมู่บ้านให้ลูกชายของเขาทำหน้าที่แทน เขาบอกกับลูกชายว่า...เวลาถ่ายภาพให้มองไปที่ตาของคนคนนั้น ...แล้วก็กดชัตเตอร์ นั่นเป็นครั้งแรกที่พ่ออนุญาตให้เขาใช้ห้องมืดของร้าน ในห้องนั้นทาคาชิ ได้เห็นบรรดาผลงานของพ่อที่ถ่ายไว้เป็นครั้งแรก และเมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน เขาก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่า... ภาพถ่ายของพ่อทุกภาพมีชีวิตชีวาจนแทบจะได้ยินเสียงคนดังออกมาจากภาพ เขาไม่มีทางถ่ายภาพได้แบบนั้น เพื่อนของพ่อบอกว่า...ที่พ่อเขามาปักหลักที่หมู่บ้านนี้ ก็เพราะว่าแม่ของเขาที่สุขภาพอ่อนแอ ไม่สามารถอยู่ในเมืองใหญ่ได้ และเขาได้รับรู้ว่า     พ่อ...ที่เขาเคยคิดว่ายอมให้เขาไปโตเกียว โดยไม่เคยรั้งไว้ ก็เพราะไม่ได้ใส่ใจอะไรเขา     พ่อ...ที่เขาเคยคิดว่า คอยขัดขวางพี่สาวที่รักกับหนุ่มจากโตเกียว จนพี่ต้องหนีไปและไม่เคยกลับมาเยี่ยมบ้าน ก็เพราะพ่อไม่ชอบโตเกียว     แท้จริงแล้ว...พ่อเขากลับเป็นอดีตช่างภาพฝีมือดีของหนังสือพิมพ์ในโตเกียว ที่ยอมทิ้งความฝันไว้ที่นั่น มาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ เพื่อผู้หญิงที่เขารัก     และพ่อต่างหาก...ที่เป็นคนผลักดันให้เขารับหน้าที่ผู้ช่วยช่างภาพ ไม่ใช่คณะกรรมการหมู่บ้าน     พ่อ...ที่เป็นครูคนแรกที่สอนให้เขาถ่ายภาพตอนยังเป็นเด็กเล็กๆ ไม่ใช่ช่างภาพฝรั่งชื่อดังที่เขายึดเป็นต้นแบบในวันนี้     พ่อ...คนที่ดูเย็นชาแต่ยามกินเหล้าเมามาย ก็รำพึงรำพันว่า ภูมิใจเหลือเกินที่ลูกชายได้ทำในสิ่งที่เขาทำไม่ได้ นั่นคือ การเป็นช่างภาพในเมืองใหญ่อย่างโตเกียว... คาทาชิ สารภาพกับพ่อว่า ...เขาไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อคาดหวัง ในวันนี้เขาไม่เคยเป็นแม้กระทั่งผู้ช่วยช่างภาพด้วยซ้ำ พ่อมองเขาและบอกว่า..ไม่เป็นไร ต่อไปไม่ว่าลูกจะไปทำงานที่ไหน ขอให้จำไว้ว่า ถึงแม้งานนี้จะยากลำบากไปบ้าง แต่สมุดภาพของหมู่บ้านนี้ ก็คือผลงานแรกของลูก สมุดภาพบันทึกความทรงจำของหมู่บ้านแห่งนี้ จะสำเร็จลงไหม... ภาพสุดท้ายที่พ่อและลูกชายต้องเดินทางไปถ่ายภาพร่วมกันอีกครั้งมีความสำคัญอย่างไร ทำไมเขาจึงเลือกภาพนี้ เป็นภาพสุดท้ายของหมู่บ้าน ? เป็นภาพสุดท้ายในความทรงจำของเขา ? . . .              >>สิ้นสุดเขต(อาจจะ)สปอยล์ <<                        อ่านต่อได้แล้วค่ะ                         .....................                         .....................                         .....................                         .....................                         .....................                         .....................                         .....................                     ที่นี่... หมู่บ้านเล็กๆ ที่นักลงทุนประเมินว่าไม่มีที่ท่องเที่ยวน่าสนใจ หมู่บ้านเล็กๆ ที่มีเพียงต้นไม้และสายน้ำเล็กๆ ที่เด็กๆ เคยได้ตกปลา เล่นน้ำ หมู่บ้านเล็กๆ ที่ทุกห้าโมงเย็นจะเปิดเพลงบอกเวลา ดังก้องไปทั่วภูเขา หมู่บ้านเล็กๆ ที่มีผู้คนธรรมดาๆ วิถีชีวิตเรียบง่ายแห่งหนึ่ง กำลังจะหายไปในไม่ช้า เคนอิจิบอกกับลูกชายเขาว่า...ต้นไม้ที่พ่อเคยปลูกที่ป่าไม้นั้น มันจะโตและอยู่ไปอีก สองร้อย สามร้อยปี ภาพถ่ายและความทรงจำดีๆ ก็จะเหมือนต้นไม้พวกนั้นเช่นกัน... ... หนังเรื่องนี้บอกกับเราว่า ...สิ่งรอบตัวเรา ธรรมชาติ ผู้คน เสียงเพลง สายลม มีความงาม และสร้างความทรงจำที่ดีให้กับเราได้เสมอ เพียงแค่เรารู้จักหันไปมองและชื่นชมความงามของมัน หนังเรื่องนี้บอกกับเราว่า...เพียงแต่เราเคลื่อนที่ช้าลง เราก็จะมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น...การเดินเท้าแม้จะถึงจุดหมายอย่างช้าๆ แต่คุณค่าระหว่างการเดินทางก็คุ้มค่ากับเวลาที่จะเสียไป หนังเรื่องนี้บอกกับเราว่า...ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เมืองเล็ก หรือ ป่าใหญ่ ขอเพียงรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ก็จะพบความสำเร็จที่ตั้งใจได้เสมอ... +++++++++++++++++++++ นอกจากจะแอบกรี๊ดให้กับ "เคนอิจิ"  คุณลุงช่างภาพที่เท่เหลือหลายอยู่เงียบๆ แล้ว ตอนดูในโรงที่ลิโด้ ก็ยังแอบน้ำตาซึมไปยิ้มไปอยู่หลายตอน มาเปิดดูอีกครั้ง ก็ยังน้ำตาซึมไป ยิ้มไป ที่จังหวะเดิมๆ มีหนังไม่กี่เรื่อง ที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ได้...กระชากใจในจังหวะเดิม ประทับใจในจังหวะเดิม และมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้หยิบขึ้นมาดู +++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 52 21:00:58 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 52 20:52:53 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 52 00:22:40 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 52 00:09:47 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 52 22:07:53 จากคุณ : Quasar - [ 5 เม.ย. 52 21:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อยากมา review บ้าง แต่ดูมานานหลายปีมากๆแล้ว จึงขออนุญาตหาข้อมูลตาม website ต่างๆนะคะ   =========================================== Nobody Knows (Daremo shiranai) Drama (2004) นักแสดง  Yuya Yagira              Chounan   (รางวัลนักแสดงนำฝ่ายชายยอดเยี่ยมจากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ ครั้งที่ 57)             Ayu Kitaura              Kyoko             Hiei Kimura              Shigeru             Momoko Shimizu      Yuki             Hanae Kan               Saki             You                         Mother ผู้กำกับ   Hirokazu Koreeda       เป็นเรื่องราวของครอบครัวหนึ่งประกอบด้วย คุณแม่เคโกะและลูกๆ ต่างพ่อ อีก 4 คน คือ อากิระ เป็นพี่ชายคนโตวัย 12 ปี เคียวโกะ (น้องสาวคนรอง) ชิเงรุ (น้องชาย) และ ยูกิ (น้องสาวคนเล็ก) ได้ย้ายเข้ามาอยู่ใน อพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง โดยเคโกะได้บอกเจ้าของและคนอื่นๆในอพาร์ตเมนต์ว่าเธอมีลูกเพียงคนเดียวคืออากิระ ซึ่งเคโกะได้บอกลูกๆว่า ห้ามส่งเสียงดังและห้ามออกนอกห้อง ไม่เช่นนั้นหากความลับแตกขึ้นมาจะต้องถูกไล่ออกจากอพาร์ตเมนต์แห่งนี้       โดยเนื้อเรื่องมี อากิระ เป็นพี่ชายคนโต ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านคอยควบคุมและดูแลน้องๆ ทั้ง 3 คน เพราะว่าคุณแม่ เคโกะมักจะออกไปข้างนอกบ้านบ่อยๆ อยู่มาวันหนึ่ง เคโกะ กลับหายตัวไป โดยทิ้งโน๊ตถึงอากิระว่า เธอจะไม่อยู่สักระยะหนึ่ง ให้อากิระช่วยดูแลน้องๆ และให้เงินจำนวนหนึ่งซึ่งไม่มากนักไว้       เรื่องราวค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆ ถึงชีวิตประจำวันของเด็กในห้องอพาร์ตเมนต์แห่งนี้  เด็กๆ เหล่านี้ต่างไม่เคยออกไปข้างนอก (ยกเว้น อากิระ) ไม่เคยไปโรงเรียน ไม่มีสูจิบัตร หรือมีตัวตนตามกฎหมาย  โดยมีอากิระได้ทำหน้าที่เสมือนหัวหน้าครอบครัว ซึ่งใช้ชีวิตอยู่กินตามมีตามเกิดและเอาตัวรอดได้เป็นเวลานานหลายเดือนจนผ่านฤดูกาลต่างๆ แม้นว่าบางช่วง เคโกะได้ส่งเงินมาให้บ้าง แต่ก็ไม่เพียงพอต่อการใช้จ่าย        เนื้อเรื่องได้แทรกถึงความน่ารักของเด็กๆ บุคลิกของเด็กแต่ละคน ความสดใสไร้เดียงสา ความห่วงใย ความรักของพี่น้อง โดยเฉพาะ อากิระ ถึงแม้จะต้องมีความรับผิดชอบและหน้าที่ แต่เด็กก็คือเด็กที่ยังอยากเล่น อยากมีเพื่อน        หนังเรี่องนี้ดำเนินเรื่องไปอย่างช้าๆ แต่ทว่าได้ขโมยหลายๆสิ่งหลายๆอย่างไปจากใจเราอย่างไม่รู้ตัว และขอบอกว่า อย่าพลาดที่จะดูเรื่องนี้....แล้วคุณจะอึ้งอีกครั้งเมื่อทราบว่าดัดแปลงมาจากเรื่องจริง แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 52 10:46:56 แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 52 09:03:37 จากคุณ : gungling - [ 20 เม.ย. 52 15:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ลองใส่รูปอีกครั้ง จากคุณ : gungling - [ 21 เม.ย. 52 10:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ^ คุณ gungling คะ เรื่องนี้เราดูแล้วอึ้วงเหมือนกันค่ะ ตอนดูไม่คิดว่า เนื้อเรื่องจะดราม่าขนาดนี้ค่ะ ทั้งๆที่หนังไม่ได้ทำเค้นอารมณ์มาก ดำเนินเรื่องเรื่อยๆตามสไตล์ญี่ปุ่น แต่ยิ่งดูยิ่งหดหู่ค่ะ จนกระทั่งจบ มันจุกอกเลย ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมาฟายซักฉาก แต่คิดมากไปหลายวัน 555 ตอนนี้หนุ่มน้อยพระเอกโตเป็นหนุ่มแล้ว น่ารักด้วย ^_^ จากคุณ : นางเงือกน้อย ตบบนตบล่าง - [ 23 เม.ย. 52 17:55:34 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ยังไม่มีใครรีวิว nada sou sou กับ be with you หรอคะ พอดีดูนานมากแล้ว ชอบมากๆ งั้นเดี๋ยวมีเวลาจะมา (หัด) รีวิว nada sou sou นะคะ จากคุณ : นางเงือกน้อย ตบบนตบล่าง - [ 23 เม.ย. 52 17:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ใช่ค่ะ คุณนางเงือกน้อย ตบบนตบล่าง หนังจะทำแบบเรื่อยๆ เอี่อยๆ บางช่วงเรายังเบื่อเลย แต่พอดูจบจะรู้สึกอึ้งๆ จุกๆ บอกไม่ถูก (ไม่อยากบอกอารมณ์มาก.. กลัวสปอย) ที่จริงหยิบแผ่นมาจะดูซ้ำก่อนที่จะ review  แต่ทำใจไม่ได้อ่ะ - -" จากคุณ : gungling - [ 25 เม.ย. 52 12:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 50 รีวิวกันได้เรื่อยๆนะครับ จะได้เป็นประโยชน์กับคนอื่นๆ จากคุณ : bigwores - [ 26 เม.ย. 52 10:41:19 ]