 |
Twilight - Midnight SUN บทที่ 1 - แรกพบ
กำลังแอบแปลให้หลานสาววัยสิบหกเป็นของขวัญค่ะ แต่อยากเอามาแบ่งปันให้อ่านค่ะสำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านนะ ว่าแต่ รับความเสี่ยงการแปลผิดเองนะคะ
....................................
แรกพบ (1/2)
ช่วงเวลาแบบนี้เองที่ผมอยากจะหลับได้บ้าง
เรียน ม. ปลาย
หรือจะเรียกว่าที่ล้างบาปสำหรับคนตายดี? ถ้าจะมีอะไรให้ผมได้ชดใช้กรรมที่ทำมาล่ะก็โรงเรียนก็น่าจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ช่วงเวลาที่อยู่โรงเรียนคือความเบื่อหน่ายที่ผมไม่มีวันจะคุ้นชิน แต่ละวันที่ผ่านไปก็ซ้ำซากขึ้นทุกวันๆ
ผมเลยเหมาเอาว่านี่แหละคือเวลาหลับของผม ถ้าการหลับคือช่วงเวลาที่ปฏิกริยาโต้ตอบในรอบวันหายไป ตอนนี้ผมนั่งมองรอยแตกที่ผนังอีกด้านของโรงอาหาร พยายามหารูปแบบที่ให้รอยเหล่านั้น นี่ก็วิธีนึงล่ะครับ ที่ผมใชกันเสียงพูดฟังไม่ได้ศัพท์ ที่กำลังไหลผ่านหัวผมเหมือนสายน้ำ หลายร้อยเสียงเลยที่โดนผมกันออกไปเพราะมันน่าเบื่อ พอพูดถึงความคิดของพวกมนุษย์ล่ะก็ ผมเคยได้ยินมาแล้วทั้งนั้น จะมีก็มีวันนี้แหละ ที่บรรดาความคิดทั้งหลายที่นี่พากันคิดถึงนักเรียนใหม่ที่มาเพิ่มจำนวนประชากรที่นี่ ใช้เวลาแป๊บเดียวก็เข้าใจหมดแล้ว ผมเห็นหน้าของเด็กใหม่ในทุกมุมมอง ผุดในความคิดของคนนั้นทีคนนี้ทีไม่ได้หยุดหย่อน ก็มนุษย์หน้าตาพื้นๆคนนึง อาการตื่นเต้นของคนแถวนี้ ที่ได้เห็นนักเรียนใหม่ก็เดาได้ล่ะครับ--ออกอาการเหมือนเด็กเห็นของสีสันสดใสๆ พวกผู้ชายที่ชอบทำอะไรตามๆกันกว่าครึ่งโรงเรียน พากันจินตนาการว่าตัวเองเป็นแฟนกับเด็กใหม่เรียบร้อย เพียงเพราะมีอะไรใหม่ๆให้มองบ้าง ไอ้พวกนี้โดนผมกันออกจากหัวก่อนเลย
มีอยู่สี่เสียงที่ผมกันออกไปเพราะมารยาท ไม่ใช่เพราะไม่ชอบฟัง ครอบครัวผมเองครับ พี่ชายสองคนพี่สาวสองคน ที่คงพากันเลิกคิดถึงความเป็นส่วนตัวไปแล้วล่ะเวลามีผมอยู่ใกล้ๆ ผมพยายามไม่ฟังนะถ้าทำได้ ก็ พยายามล่ะครับ ... แต่ ก็นะ
โรสซาลี่ กำลังคิดอยู่ เรื่องเดิมครับๆ คิดถึงแต่ตัวเอง เธอหันไปเจอเงาตัวเองสะท้อนในแว่นตาใครซักคน แล้วก็รำพึงรำพันถึงความเพอร์เฟ็คต์ของตัวเอง ความคิดของโรสซาลี่ตื้นเขินแต่ก็มีอะไรให้แปลกใจบ้าง
เอ็มเม็ตต์กำลังฉุนๆ คิดถึงมวยปล้ำที่เขาแพ้แจสเปอร์เมื่อคืนนี้ วันนี้ความอดทนน้อยๆของเขาคงจะถูกใช้จนหมดล่ะครับ ที่ต้องรอจนเลิกเรียนเพื่อขอแก้แข่งมืออีกรอบ ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองบุกรุกความเป็นส่วนตัวของเอ็มเม็ตต์เลยนะ เพราะไม่มีเลย ที่เขาจะคิดอย่าง แล้วพูดหรือทำอีกอย่าง บางทีผมว่า ผมรู้สึกผิดเวลาอ่านใจคนอื่นเพราะมันมีบางอย่างในใจที่พวกเขาไม่อยากให้ผมรู้ ถ้าความคิดของโรซาลี่ตื้นเิขิน ของเอ็มเม็ตต์ก็คงจะเหมือนทะเลสาบที่น้ำใสแจ๋ว
ส่วนแจสเปอร์ ...เขากำลังเจ็บปวด
ผมถอนหายใจเบาๆ
เอ็ดเวิร์ด เสียงอลิสเรียกดังขึ้นในหัว ผมพร้อมฟังเธอทันที จริงๆมันก็เหมือนกับเรียกชื่อผมดังๆนั่นแหละ ผมดีใจนะที่ทุกวันนี้ชื่อผมมันล้าสมัยไปแล้ว เมื่อก่อนนี่น่ารำคาญมาก เวลามีใครคิดถึงคนอื่นๆที่ชื่อเอ็ดเวิร์ดเหมือนกัน ผมจะหันขวับโดยอัตโนมัติ
ตอนนี้ผมไม่ัหันแล้ว ผมกับอลิสคุยกันแบบนี้เก่งครับ ยากที่ใครจะจับเราได้
เขายังไหวไหม? เธอถามผม
ผมทำหน้าบึ้ง ขยับปากนิดหน่อย ไม่มีอะไรพอทำให้ใครหันมาสนใจ แค่เบื่อๆผมก็หน้าบึ้งได้แล้วล่ะ ในความคิดของอลิส ตอนนี้เธอเริ่มกังวลหน่อยๆ ผมเห็นในความคิดเธอว่าเธอกำลังมองแจสเปอร์จากดวงตาพิเศษ มีอันตรายอะไรหรือเปล่า? เธอมองหา มองสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ มองหาว่าอะไรทำให้ผมบึ้ง
ผมหันไปทางซ้ายช้าๆเหมือนกำลังมองก้อนอิฐบนผนัง ถอนหายใจทีนึง แล้วก็หันมาทางขวา แล้วกลับมาที่รอยแตกบนเพดาน มีแต่อลิสครับที่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังส่ายหน้า
เธอผ่อนคลายลง บอกด้วยนะุถ้าเริ่มแย่ลง
ผมขยับลูกตาขึ้นไปมองเพดาน แล้วมองลงมาที่เดิม
ขอบใจนะที่ช่วยดู
ผมดีใจนะที่ไม่ต้องพูดตอบ จะให้ตอบยังไงล่ะ ด้วยความยินดีเหรอ? พูดยังงั้นไม่ได้หรอก ผมไม่ยินดีเลยที่ต้องมารับรู้ว่าแจสเปอร์กำลังดิ้นรน เราจำเป็นไหมที่ต้องมาทดลองอะไรยังงี้? ไม่ปลอดภัยกว่าเหรอ ที่จะยอมรับว่าเขาอาจจัดการกับความกระหายแบบพวกเราไม่ได้ ทำไมต้องกดดันเขา ทำไมต้องมาเสี่ยงกับหายนะด้วย?
เราไม่ได้ออกล่ามาสองสัปดาห์แล้ว ที่จริงเวลาเท่านี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเราหรอก ก็จะมีรู้สึกลำบากนิดหน่อย ถ้าพวกมนุษย์เดินเข้ามาใกล้เกินไป หรือถ้าลมดันพัดผิดทาง แต่พวกมนุษย์เขาก็ไม่ค่อยเดินเข้ามาใกล้ๆหรอก สัญชาตญานของพวกเขาคงบอกสิ่งที่สติของพวกเขาบอกไม่ได้ ว่าเราเป็นพวกอันตราย
ตอนนี้แจสเปอร์กำลังอันตรายสุดๆ
ผู้หญิงตัวเล็กๆมาหยุดอยู่ที่ปลายโต๊ะตัวที่ติดกับเรา เธอหยุดคุยกับเพื่อน สะบัดผมสั้นๆสีทอง แล้วก็เสยผม ลมจากฮีตเตอร์พัดกลิ่นเธอมาทางพวกเราพอดี ผมรู้ว่ากลิ่นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกยังไงคอมันจะแห้งผาก ท้องไส้ร่ำร้อง กล้ามเนื้อตามตัวรัดตึงขึ้นโดยอัตโนมัติ รู้สึกได้ถึงกระแสพิษที่ไหลอยู่ในปาก...
แต่ปกติแล้วก็ไม่ยากหรอกที่จะปล่่อยวางซะ แต่หนนี้มันยากกว่า ความรู้สึกมันแรงกว่า เท่าตัวแน่ะ ผมตรวจดูปฏิกริยาของแจสเปอร์ กระหายคู่นี่เรา ไม่ใช่ผมคนเดียว
แจสเปอร์เริ่มจินตนาการ ภาพในหัวของเขาที่ผมเห็นคือ เขาลุกขึ้นแล้วไปยืนข้างเด็กสาวคนนั้น เขาค่อยๆเิอียงตัวไปทางเธอ ทำท่าเหมือนจะกระซิบที่หู ปล่อยให้ริมฝีปากแตะที่คอเธอ คิดถึงสัมผัสในปากจากกระแสเลือดอุ่นๆที่ไหลอยู่ใต้ผิวหนัง...
ผมเตะเก้าอี้ที่แจสเปอร์นั่ง
เขาสบตาผมครู่นึง แล้วก็ก้มหน้า ผมไ้ด้เสียงละอายแข่งกับเสียงอยากแหกกฎในหัวของเขา
โทษที เขาพึมพำ
ผมยักไหล่
เธอจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น อลิสพูดกับเขา ปลอบให้เขาเลิกเ็ซ็งตัวเอง มันเกิดขึ้นได้
ผมต้องไม่ทำหน้าเศร้า เดี๋ยวคำโกหกของเธอจะไม่มีมีน้ำหนัก ผมกับอลิส เราต้องช่วยกัน ไม่ง่ายเลยนะที่เราคนนึงได้ยินเสียง กับอีกคนนึงมองเห็นอนาคต ประหลาดยกกำลังสองเลย เราทั้งคู่ช่วยกันรักษาความลับของอีกฝ่าย
ช่วยได้นะ ถ้าเธอคิดว่าพวกเขาก็เป็นคนเหมือนกัน อลิสแนะ เสียงสูงไพเราะเหมือนเสียงดนตรีของอลิส เร็วเกินกว่าที่หูคนจะรับทัน ผมหมายถึงว่าถ้ามีใครซักคนอยู่ใกล้พอได้ยิน แม่ของเด็กคนนี้ ชื่อวิทนี่ย์ไง เธอมีน้องสาวที่ยังเป็นทารกอยู่คนนึงที่เธอรักมาก แม่ของเธอเคยเชิญเอสเม่ไปงานปาร์ตี้ในสวนด้วย จำได้ไหม?
ฉันรู้น่า ว่าเธอเป็นใคร? แจสเปอร์ตอบ ก่อนหันมองออกนอกหน้้าต่าง น้ำเสียงของเขาบอกว่าหยุดคุยเรื่องนี้ได้แล้ว
คืนนี้เขาคงต้องออกล่าแล้วล่ะ ตลกมากที่ต้องมาเสี่ยงยังงี้ เพียงเพราะอยากวัดว่าเขาเข้มแข็งแค่ไหน เพียงเพราะอยากให้เขาเพิ่มแรงต้านใ้ห้มากขึ้น แจสเปอร์ควรจะยอมรับข้อจำกัดของตัวเอง แล้วก็อยู่กับมันให้ได้ นิสัยเก่าๆของเขาเข้ากับวิถีชีวิตแบบที่พวกเราเลือกไม่ได้ เขาไม่ควรกดดันตัวเองขนาดนี้
อลิสถอนหายใจเบาๆ เธอหยิบถาดอาหารซึ่งก็แค่เอามาประกอบฉาก แล้วก็เลิกตอแยเขา เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรจะพอ รู้ว่าเขาไม่รับคำปลอบใดๆจากเธอแล้ว แม้ว่าโรสซาลี่กับเอ็มเม็ตต์จะแสดงความรักกันอย่างเปิดเผย แต่เป็นอลิสกับแจสเปอร์นะ ที่รับรู้อารมณ์ของอีกฝ่ายพอๆกับของตัวเอง เหมือนว่าพวกเขาเองก็อ่านใจกันได้ แต่ก็อ่านกันอยู่สองคน
จากคุณ :
hs3puk  
- [
27 เม.ย. 52 22:19:16
]
|
|
|
|
|
|
