ความคิดเห็นที่ 1 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  เปิดเรื่องมาด้วยพระจันทร์เต็มดวงของค่ำคืนหนึ่งอันแสนสงบ โคนันกำลังเตรียมจัดของไปเที่ยวกับเพื่อนแก๊งเด็กนักสืบจิ๋ว ขาดแค่ไฟฉายเท่านั้น เขาจึงลงไปหยิบจากตู้ลิ้นชักในห้องสำนักงานนักสืบของคุณลุงโคโกโร่ คุ้ยกุกกักอยู่ครู่หนึ่งก็ได้สิ่งที่ต้องการ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังกึงมาจากข้างนอกห้อง  "ใครน่ะ พี่รันเหรอฮะ" โคนันร้องถามออกไป พลางเดินตัดผ่านห้องมืดๆ ไปแง้มประตูชะโงกหน้าดู  ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น....  สงสัยจะคิดไปเอง โคนันรำพึงแล้วปิดประตู...  ....เพื่อหันกลับไปประจัญดวงหน้าโหดเหี้ ยม แววตาชั่วร้าย ปรกเส้นผมสีเงินใต้ชุดสีดำสนิทที่รออยู่ข้างหลัง!  โคนันไม่ทันจะเอ่ยสวัสดี ยินก็จัดการอุดปากโคนันด้วยมือข้างเดียวแล้วชิงกล่าวคำทักทายก่อน  "...เอโดกาวะ โคนัน....ไม่สิ....คุโด้ ชินอิจิ...."  เด็กแว่นถูกจับยกจนตัวลอยจากพื้น ด้วยพละกำลังอันด้อยกว่าจะดิ้นรนขัดขืนยังไงก็ดูจะเปล่าประโยชน์ทั้งสิ้น  "โคนันคุง มีอะไรเหรอจ๊ะ" เสียงหวานๆ ของรันจังดังขึ้น เธอกำลังเดินลงบันไดจากชั้นสาม มุ่งหน้ามายังสำนักงานนักสืบ  ยินหันไปพยักเพยิดกับว้อดก้าคู่หู เสียงปืนขึ้นไกแกร๊ก ว้อดก้ายกอาวุธเล็งไปทางเงาของสาวน้อยที่ทาบประตูใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ภาพและเสียงทำให้โคนันตื่นตระหนกถึงขีดสุด เขายิ่งดิ้นรนอีก ขาทั้งสองทั้งเตะทั้งถีบอยู่กลางอากาศ แต่ยินก็ล็อกตัวเด็กชายบังคับให้มองภาพอันชวนสยองตรงหน้า  "ดูไว้ซะ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคนที่เกี่ยวข้องกับแก...."  ลูกบิดหมุน ประตูแง้ม นิ้วในโกร่งกดไกลงช้าๅ  โคนันหลับตาปี๋ กรีดร้องอย่างสุดเสียง   "อ๊าาาาาาาาา!!!!!"   ....แล้วก็ตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริง ในห้องนอนที่ลุงโคโกโร่กรนคร่อกเป็นโรงสีอยู่ข้างๆ   ...ฝันอะไรเนี่ย....โคนันรำพึง  (คนดูรำพึงในใจ...ตรูว่าแล้ว...) ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ไตเติลและแนะนำตัวละครเหมือนเดิมจ้า  คราวนี้ฉากแนะนำชิโฮมีภาพคุณเธอในชุดกาวน์กำลังเดินชี้นิ้วสั่งลูกน้องใน ห้องแล็ปด้วย (ก่อนโดนจับเข้าห้องก๊าซในฉากต่อมา) เป็นครั้งแรกที่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ทำงานคนเดียว แต่เป็นถึงหัวหน้าทีมเชียวนะ  ส่วนช่วงแนะนำชาวองค์กร ก็เพียงแต่กล่าวถึงชื่อเท่านั้น และย้อนความถึงการได้มาซึ่งเมลแอดเดรสของท่านผู้นั้นจากเพลง "นะนัทสึโนะโกะ" อันเป็นสิ่งที่ "เป็นกล่องแพนโดร่าที่ไม่ควรถูกเปิด" ตามนิยามของไฮบาระ...ช่างมัน ความจริงย่อมมีเพียงหนึ่งเดียว! ~*~  เช้าอันสดใส ดร.อากาสะและแก๊งเด็กทั้งห้าออกมาจับแมลงกันในป่าเบกะ โคนันปีนขึ้นต้นไม้ไปจับตัวด้วง เก็นตะเปรยว่าอยากปีนบ้าง ("คนที่ปีนต้นไม้ได้อย่างลิงก็มีแต่เอโดกาวะคุงแหละ" ไฮบาระกล่าวชม) ดร. อากาสะจึงแนะนำให้ใช้สายห้อยกางเกงยืดได้รุ่นปรับปรุงใหม่ของโคนัน (มีหน้าปัทม์บอกตัวเลขความยาวให้ด้วย นอกนั้นก็เหมือนเดิม กดหนึ่งทียืด กดอีกที่หดกลับ) เก็นตะจึงได้ลอยขึ้นไปจับแมลงบนต้นไม้สมใจ  ฝั่งมิตสึฮิโกะกับอายูมิก็พบด้วงสองตัว ตัวหนึ่งเป็นตัวผู้ อีกตัวเป็นตัวเมีย ที่น่าแปลกคือตัวเมียมีเทปที่เอาไว้ใช้แปะกล่องอาหารสำเร็จรูปในเซเว่นแปะ ทับปีกไขว้กันเป็นรูปตัว V อยู่ด้วย ดร. อากาสะช่วยแกะเทปนั้นออก  เด็กๆ ตัดสินใจตั้งชื่อด้วงทั้งสองตัวว่า "โอริฮิเมะ" (เจ้าหญิงทอผ้า) กับ "เคนงิว" (ชายเลี้ยงวัว) ให้เป็นคู่กันและให้เข้ากับเทศกาลทานาบาตะ  พอพูดถึงทานาบาตะแล้วก็ถึงเวลาควิซที่ทุกคน (ไม่ได้) รอคอยกับดร. อากาสะอีกครั้ง เป็นควิซเล่นคำคันจิเหมือนเคย แล้วก็ยังไม่มีใครเข้าใจคำถามดร. นอกจากสองเด็กแก่แดดเหมือนเดิม ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ตัดมายังชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังขับรถสปอร์ตไปตามทางบนภูเขา เขาเหยียบเบรคเพื่อชะลอความเร็ว ทว่าความเร็วแทนที่จะลดลงกับเพิ่มขึ้น เขากระทืบแป้นเบรคด้วยความตกใจ  รถพุ่งฝ่าด่านเก็บค่าผ่านทาง ชนจนเสียหลักพลิกคว่ำสามตลบแล้วไถลครูดไปกับถนนก่อนจะหยุดลง ร่างโชกเลือดของชายหนุ่มเจ้าของรถร่วงลงมา เขารวบรวมพละกำลังเฮือกสุดท้ายพูดกับเจ้าหน้าที่ด่านเก็บค่าผ่านทางที่วิ่ง กระหืดกระหอบเข้ามาหาว่า  "ทานาบาตะ...เคียว..."  แล้วสิ้นใจไป ข้างกายมีตัวไพ่นกกระจอกตกอยู่.... ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:44:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  สองวันต่อมา ณ กองบัญชาการตำรวจนครบาล โคโกโร่ได้รับเชิญให้มาเข้าร่วมการประชุมหารือเกี่ยวกับหกคดีประหลาดที่เกิดขึ้นในหลายเขตจังหวัด  เพื่อคลี่คลายความลึกลับนี้ ตำรวจจากโตเกียว คานากาวะ (สารวัตรโยโคมิโซะ จูโง คนน้อง) ชิซึโอกะ (สารวัตรโยโคมิโซะ ซังโง คนพี่) กุนมะ (สารวัตรยามามุระ มิซาโอะ...หมอนี่มันได้เป็นสารวัตรแล้ว!!) นากาโนะ (สารวัตรยามาโตะ คันสึเกะ) และไซตามะ (สารวัตรโอกิโนะ อายามิ รุ่นน้องคนสวยของโยโคมิโซะคนพี่) จึงมาเข้าร่วมการประชุมที่นำทีมโดยผบ. มัตสึโมโตะ โคโกโร่สั่งให้รันและโคนันรอเงียบๆ อยู่ด้านนอก แต่โคนันก็มิวายแอบเอาเครื่องดักฟังหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อโคโกโร่ไว้จนได้ รวมรูปตำรวจ ผบ. มัตสึโมโตะ คิโยนางะ // โยโคมิโซะ ซังโง // โยโคมิโซะ จูโง // ยามามุระ มิซาโอะ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:49:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รวมรูปตำรวจ (ต่อ) ยามาโตะ คันสึเกะ // โอกิโนะ อายามิ // อายาโนะโคจิ ฟุมิมาโระ // อุเอฮาระ ยุย จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Credit: Cherie @ CJRteashop.net   โคโกโร่เดินเข้าไปในห้องประชุมพร้อมซาโต้และทาคางิที่มารับ โยโคมิโซะคนพี่ซึ่งปลื้มนักสืบโมริมากเป็นทุนเดิมก็ทักทายขึ้นทันทีที่เห็นหน้า ในขณะที่คนน้องยังคงรักษาความเหม็นหน้านักสืบไว้อย่างสม่ำเสมอ (ทาคางิขำก๊ากเรื่องชื่อของสองพี่สองโยโคมิโซะ) โยโคมิโซะแนะนำให้โคโกโร่รู้จักสารวัตรโอกิโนะผู้เป็นรุ่นน้อง จากนั้นก็เป็นการทักทายสารวัตรยามาโตะและผู้หมวดจอมเอ๋อแห่งกุนมะที่ได้ดิบได้ดี (เหรอ) ไปเป็นสารวัตรกับเขาบ้าง ยามามุระถามถึงเด็กแว่น ทำให้เหล่าตำรวจที่เคยได้เห็นฝีไม้ลายมือของโคนันพลอยเออออกันว่าน่าจะให้โคนันเข้ามามีส่วนร่วมในคดีนี้ด้วย ("มืออาชีพอย่างเราๆ ยังอายเลยค่ะ" เป็นคำอธิบายจากซาโต้) พอดีสารวัตรเมกุเระ ชิราโทริ และผบ. มัตสึโมโตะเดินเข้ามา การประชุมจึงเริ่มต้นขึ้น  สารวัตรชิราโทริเป็นคนอ่านรายงานเกี่ยวกับคดีทั้งหกที่เกิดขึ้นในจังหวัดต่างๆ  ซึ่งข้างกายของผู้ตายทุกคนจะมีไพ่นกกระจอกที่มีตัวอักขระโรมันสลักอยู่ด้าน หลังวางไว้ นอกจากคดีของหนุ่มแหกด่านทางด่วนรถคว่ำแล้ว ผู้ตายอีกห้าคนที่เหลือล้วนแล้วแต่ถูกคนร้ายที่ถนัดขวาจู่โจมด้วยสตันท์กัน แล้วใช้มีดแทงจนเสียชีวิตทั้งสิ้น อีกทั้งยังพบว่ามีของติดตัวต่างๆ กันของผู้ตายหายไปคนละหนึ่งชิ้น ซึ่งคาดว่าถูกคนร้ายลักเอาไปด้วยสาเหตุที่ยังไม่แน่ชัด  ยังไม่ทันไรโคโกโร่ก็ประกาศอย่างห้าวหาญว่าคดีนี้เป็นฆาตกรรมต่อเนื่องที่ยังไม่จบลง เนื่องจากหน้าไพ่นกกระจอกยังออกมาไม่ครบ แต่พอถูกสารวัตรท่านอื่นซักถามถึงปริศนาที่ยังไม่มีคำตอบ เช่นทำไมถึงมีอักษรสลักอยู่ด้านหลังตัวไพ่ ความหมายของไดอิ้งเมสเสจของเหยื่อคนล่าสุดจะเกี่ยวข้องกับวันทานาบาตะที่กำลังจะมาถึงในอีกสี่วันหรือไม่ และทำไมคดีนี้ถึงเกิดขึ้นอย่างกระจายไปหลายจุดในหลายพื้นที่ ก็เป็นอันยอดนักสืบใบ้กินแต่เพียงเท่านี้  ผบ. มัตสึโมโตะสรุปการประชุมว่าเรื่องที่คนร้ายจะลงมืออีกตามการคาดหมายของโคโกโร่นั้นเป็นไปได้สูงมาก ให้ตำรวจร่วมมือกันคลี่คลายคดีนี้ให้ได้ก่อนมีใครตายเพิ่มอีกศพ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ... จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 20:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  หลังจบการประชุมก็เป็นช่วงพัก  ทุกคนออกมาเข้าห้องน้ำ (ยามามุระวิ่งฉิวไปก่อนเป็นคนแรก) กินกาแฟและคุยเล่นสัพเพเหระกัน  รันที่นั่งรออยู่ด้านนอกพอเห็นผบ. มัตสึโมโตะเดินผ่านไปก็ถือโอกาสเข้าไปทักทายและถามถึงซายูริ อ. สมัยม.ต้นที่เป็นลูกสาวของผบ. ซึ่งก็ได้รับคำตอบว่ายังสบายดีอยู่  โคโกโร่ทักว่าหมวดจิบะผอมลง (ส่วนชิราโทริอวบขึ้น ฮา) บรรยากาศเจือระหว่างความผ่อนคลายกับความเคร่งเครียดที่เกิดจากคดีซึ่งยังดูมืดมนอยู่  โยโคมิโซะคนพี่ต้องขอกดกาแฟดำที่ปกติไม่เคยแตะมาย้อมใจซักกระป๋อง ส่วนคนน้องก็ขอกดกาแฟนมที่ปกติไม่แตะมากินแก้เซ็ง  สารวัตรโอกิโนะดูท่าจะยังติดใจในชื่อโคนัน จึงแอบถามโยโคมิโซะคนพี่ถึงเด็กแว่นว่าเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงดังในหมู่ตำรวจเหลือเกิน ก็ได้รับคำตอบธรรมดาๆ ว่าเป็นเด็กที่ติดสอยห้อยตามโคโกโร่เป็นประจำและช่วยออกความเห็นแก้คดียุ่งยากได้หลายต่อหลายครั้งเท่านั้นเอง  "เหรอคะ...." สารวัตรสาวรำพึง สายตาพินิจด็กชายตัวน้อยๆ ด้วยความใส่ใจ...  ทันใดนั้นเองโคนันก็ได้ยินเสียงฮัมเพลงสุดฮิตดังแว่วมาจากทางเดิน....  "ค้า~รา~สื้อ~~ น้า~เสะ~นาคุโหน่~~~.... (กาเอ๋ยใยเจ้าจึงร้อง)"  เป็นเสียงของผู้หมวด...เอ้ย...สารวัตรยามามุระที่ปลดทุกข์เสร็จและกำลังครวญเพลง "นะนัตสึโนะโกะ" อย่างอารมณ์ดีนั่นเอง เสียงนั่นทำให้โคนันสะดุ้งสุดตัว เพลงนี้แหละ...มันคือเพลงที่มีความเชื่อมโยงกับท่านผู้นั้นแห่งองค์กรชุดดำ!  สัญชาตญาณนักสืบที่มองเห็นเบาะแสอยู่ไหวๆ พาโคนันพุ่งพรวดเข้าไปตัดหน้าต้นเสียงทันที  "ผู้หมวดยามามุระครับ!!"  คนโดนทักถอนใจ "นี่เธอ.....ไม่ได้มองรึไง..."  คนทักถอนใจบ้าง "...เอ่อ...สารวัตรยามามุระครับ ทำไมถึงฮัมเพลงตะกี้ล่ะครับ"  "อ๋อ...ก็ตอนเข้าห้องน้ำตะกี้ ได้ยินเสียงคนกดปุ่มมือถือเป็นเพลงนี้น่ะสิ"  ข้อมูลนี้บ่งชี้ไปถึงความจริงเพียงอย่างเดียวว่า มีสมาชิกขององค์กรอยู่ในห้องน้ำ หรืออีกนัยหนึ่ง อยู่ในที่ประชุมตำรวจ และกำลังส่งข้อมูลกลับไปให้ต้นสังกัด อาจเป็นเนื้อหาเกี่ยวกับการประชุมนี้ ไม่ผิดแน่ ถ้าซื้อหวยก็ถูกไปแล้วพับผ่าสิ! จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ด้วยความไวแบบไม่ต้องคิด โคนันรู้ว่าคนที่เขาต้องการตัวคงจะยังไปไม่ไกล เด็กชายเผ่นพรวดทีเดียวไปถึงหน้าต่าง เขามองเห็นร่างหนึ่งกำลังเดินห่างไปจากตึกกองบัญชาการ ด้วยใจอันทะยานอย่างร้อนรน เด็กชายตัดสินใจใช้บันไดหนีไฟวิ่งจี๋ลงไป (โดยไม่สนใจจะหาข้ออ้างเนียนๆ ไปตอบสารวัตรเมกุเระ) เพื่อไล่ให้ทันผู้ต้องสงสัย ทว่าขาเล็กๆ ของเขาทำได้ดีที่สุดเพียงแค่พาตัวเองลงมาทันมองเห็นด้านหลังของเป้าหมายหายลับขึ้นไปบนรถปอร์เช่ 356A สีดำสนิท ทะเบียนรถ 43-68 ของชายผู้มีโค้ดเนมว่า "ยิน" ซึ่งขับออกไปจากสถานที่นั้นทันที  แต่เท่านี้ก็ยืนยันข้อสงสัยของเขาได้อย่างชัดแจ้งยิ่งกว่าอะไร....คนๆ นี้เป็นคนขององค์กร และได้แฝงตัวเข้ามาในที่ประชุมตำรวจ แต่ว่าเพื่ออะไรกันล่ะ.... ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Credit: Cherie @ CJRteashop.net   ในห้องมืดๆ มีเพียงแสงจากมอนิเตอร์คอมสว่างจ้า  บุคคลลึกลับผู้หนึ่งกำลังค้นข้อมูลจากฐานข้อมูลตำรวจ   คีย์เวิร์ดที่เขาพิมพ์ลงไปคือ "เอโดกาวะ โคนัน"  หน้าจอแสดงข้อมูลเรียงรายขึ้นมา  เขายิ้ม หัวเราะหึเบาๆ อย่างพึงใจ  (หน้าจอเหมือนวิกิพีเดียเลยให้ตายสิ...) ~*~  โคนันตัดสินใจนำพฤติการณ์อันน่าตื่นตะลึงที่เกิดขึ้นในกรมตำรวจไปเล่าให้ที่ปรึกษากิติมศักดิ์ฟัง--ดร. อากาสะนั่นเอง   "ผมต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันกำลังเล็งอะไรอยู่...." โคนันอธิบายด้วยเสียงกระซิบกระซาบอย่างไม่ต้องการให้ใครบางคนได้ยิน "....ผมจะสืบคดีนี้ด้วย ดร. ช่วยผมหน่อยได้มั้ยฮะ..."  ทว่าความลับไม่มีอยู่บนโลกนี้ โดยเฉพาะกับสาวน้อยจอมระแวงและหูไวยิ่งกว่านรก--ไฮบาระ ไอ...  "...ต่อให้ชั้นบอกว่าอย่าทำเลย เธอก็คงจะทำอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ..." ไฮบาระเอ่ยขึ้นหลังจากทำให้โคนันและดร. อากาสะสะดุ้งโหยงไปเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวอยู่กับเพื่อนร่วมชะตากรรมมานานจนเข้าใจอย่างซึ้งเลยทีเดียวว่าห้ามหมอนี่ไปก็ไลฟ์บอย เธอจึงได้แต่เตือนเขาให้ใช้ความระมัดระวังอย่างที่สุด อย่าให้ถูกจับได้เป็นอันขาด  "เธอรู้ใช่มั้ย ว่าถ้าเรื่องของพวกเราแตก ทั้งชั้นทั้งเธอก็จะ...."  "ฮื่อ ชั้นรู้แล้วล่ะ..."  วันรุ่งขึ้นโคนันกับดร. อากาสะก็ขึ้นรถเต่าตะลอนทัวร์ไปเยือนสถานที่เกิดเหตุฆาตกรรมทั้ง 6 แห่ง แต่ก็ไม่พบเบาะแสที่จะชี้ทางสว่าง หรือสร้างความเชื่อมโยงถึงเหยื่อทั้งหกรายเข้าหากันได้เลย จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ฝ่ายตำรวจนั้นก็ไม่ได้ก้าวหน้าไปกว่าโคนันนัก อีกทั้งเหตุฆาตกรรมรายที่เจ็ดที่คาดหมายก็ไม่เกิดขึ้น ทุกอย่างสงบเงียบอย่างน่าอึดอัด จนในที่สุดระหว่างการประชุมของตำรวจอีกครั้งในสามวันถัดมา...  "เราคงต้องทิ้งรูปคดีของเธอแล้วล่ะโมริคุง" สารวัตรเมกุเระเอ่ยขึ้นอย่างเป็นการเป็นงาน "ดูท่าว่ามันจะไม่ใช่การฆาตกรรมต่อเนื่องซะแล้วล่ะ"  โคโกโร่โอดครวญเล็กน้อยพอเป็นพิธี  เหล่าสารวัตรประชุมเรื่องความคืบหน้าของคดีที่ไม่ค่อยคืบหน้ากันต่อไป ซักครู่มือถือของสารวัตรยามาโตะก็ดังขึ้น  สารวัตรใจเด็ดแห่งนากาโนะจึงโขยกเขยกขอตัวออกไปคุยธุระ และกลับมาพร้อมสีหน้าสว่างด้วยความหวัง  "คนของผมเจอตัวผู้ต้องสงสัยแล้ว" สารวัตรยามาโตะประกาศ พลางวางรูปถ่ายใบหนึ่งลงบนโต๊ะ  เป็นรูปของชายหนุ่มนามว่า "ฟุคาเสะ มิโนรุ" ซึ่งมีประวัติหลบหนีคดีแทงคนในทรอปิคัลแลนด์อยู่ และเคยมีเรื่องกับหนึ่งในเหยื่อคดีฆาตกรรมลึกลับนี้ด้วย จากการตรวจสอบ (ฝีมือผู้หมวดอุเอฮาระ) จึงได้ข้อมูลมาว่าเขากำลังจะไปพบกับแฟนสาว เมื่อคำนึงถึงเรื่องที่ว่าผู้ตายแทบทุกคนถูกแทงเสียชีวิตแล้ว ที่ประชุมตำรวจจึงตัดสินใจเริ่มเคลื่อนไหวกับเบาะแสแรกนี้ทันที  ณ เบกะช็อปปิ้งมอลอันเป็นจุดนัดพบ ทีมตำรวจเริ่มปฏิบัติการจับกุมผู้ต้องสงสัยอาจพกอาวุธ หากบุ่มบ่ามเข้าจับกุมอาจทำให้ประชาชนผู้บริสุทธิ์โดนลูกหลงได้  พวกเขาจึงจับคู่กันคอยซุ่มตามจุดต่างๆ หาจังหวะที่ผู้ต้องสงสัยปลีกตัวห่างจากฝูงชนเพื่อเข้ารวบอย่างละมุนละม่อม จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  มิโนรุนัดพบกับแฟนสาวเรียบร้อย ทั้งสองกำลังลงบันไดเลื่อนมา จังหวะยังไม่เปิดให้ตำรวจเพราะใกล้ตัวผู้ต้องสงสัยมีเด็กอยู่  พวกเขาข่มใจจับตามองจนกว่าจะถึงจุดที่เด็กๆ และผู้ต้องสงสัยเดินแยกกันออกไป...  "ตอนนี้ล่ะ!" สารวัตรเมกุเระให้สัญญาณ  "อาวล่ะ!!" ผู้หม...เอ้ย...สารวัตรยามามุระพุ่งพรวดออกไปทันทีโดยหมวดจิบะคู่หูไม่สามารถรั้งตัวไว้ทัน  "หยุดนะ นี่ตำร....เหยอ!!"  ความเฟอะอย่างเป็นธรรมชาติทำให้สารวัตรยามามุระสะดุดขาตัวเองหกล้ม สมุดบันทึกพร้อมตราตำรวจสีทองส่องประกายกระเด็นกระดอนไปแหมะตรงหน้าผู้ต้องสงสัยพอดีเป๊ะ!  ได้ผล ไก่ตื่นทันที  "เฮ้ย...ตำรวจเรอะ!!"  "...หนอย ไอ้เซ่อนั่น..." สารวัตรยามาโตะพึมพำด่าเพื่อนร่วมอาชีพอย่างไม่เกรงใจ พลางวิ่งเข้าไปแสดงตัวหมายจะจับ พอดีกับตำรวจคนอื่นๆ กรูกันเข้ามาล้อมไว้อย่างรวดเร็ว  ทว่าช่างบังเอิญเสียนี่กระไร จู่ๆ ก็มีหญิงสาวแต่งตัวอย่างสาวออฟฟิศนางหนึ่งลงบันไดเลื่อนผ่านมา มิโนรุสบโอกาสจึงล็อกคอสาวเจ้าเอามีดจ่อทันที จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  "อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นนังนี่ตาย!!"  บังเกิดความโกลาหลขึ้นทันที ณ สถานที่นั้น ประชาชนผู้เห็นเหตุการณ์กรีดร้องลั่นด้วยความตกใจ ต่างคนต่างรีบวิ่งหนีเอาตัวรอด ฝ่ายตำรวจแม้จะเคยคุ้นกับเหตุการณ์เช่นนี้แต่กับสถานการณ์อันล่อแหลมที่มีตัวประกันอยู่ด้วยทำให้ความตระหนกผุดขึ้นบนใบหน้าพวกเขา   มิโนรุพร้อมตัวประกันค่อยๆ ลงบันไดเลื่อนหนีไปช้าๆ มีแฟนสาวตามไปติดๆ  ความตึงเครียดพุ่งขึ้นเรื่อยๆ โดยที่เหล่าสารวัตรไม่สามารถลงมืออะไรได้ด้วยกังวลในสวัสดิภาพของสาวตัวประกัน  ห่างออกไปไม่ไกลนัก โคนันที่เจ๋อตามตำรวจมาอีกทีกำลังสำรวจลู่ทางด้วยแว่นตา เขาซูมภาพเข้าไปใกล้ๆ เลื่อนขึ้นลงจากหัวจดเท้า สะดุดใจกับขากางเกงของสาวตัวประกันขึ้นมา มีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วสิ แต่ก่อนอื่นเขาคงต้องช่วยผ่าทางตันสถานการณ์เสียก่อน  เขาจึงก้มลงจับที่ปุ่มรองเท้า....  ตูม!!  โคนันยิงลูกบอลออกมาจากเข็มขัดแล้วเตะออกไปด้วยรองเท้าเสริมพลัง ลูกหมุนโค้งพุ่งฉิวเข้าเป้าไปชนคนร้ายจนมีดกระเด็นหลุดมือ  ทีมตำรวจจึงเข้าชาร์จทันที และมิโนรุก็ถูกจับกุมในที่สุด จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  แต่เหตุร้ายก็ยังไม่จบง่ายๆ....  "ปล่อยมิโนรุนะ..." แฟนสาวฉวยโอกาสที่ไม่มีใครมอง หยิบมีดบนพื้นขึ้นมากำแน่นด้วยมืออันสั่นเทา เสียงแผ่วเบาราวกระซิบสั่นสะท้านไม่แพ้กัน "...ปล่อยมิโนรุนะ...."  "พอเถอะค่ะ คุณทำแบบนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา วางมีดลงซะเถอะค่ะ" หมวดอุเอฮาระพยายามเกลี้ยกล่อม  ทว่าหญิงสาวก็ไม่ฟัง สีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกว่าเธอไม่มีทั้งเจตนาร้ายและสันดานอันเลวอยู่ เพียงแต่ความรักที่มีต่อแฟนหนุ่มนั้นทำให้เธอตัดสินใจหยิบมีดขึ้นมาทำร้ายผู้อื่น เธอกรีดร้อง หันคมอาวุธพุ่งเข้าใส่หมวดอุเอฮาระ ตำรวจสาวตกตะลึงขึ้งนิ่งจนไม่กล้าขยับตัวหลบ...  คมมีดเสียบฉึก เลือดแดงกระเซ็นเปรอะพื้น เสียงกรีดร้องระงม ภาพและเสียงอันหวาดเสียวทำให้หญิงสาวผู้หลงผิดตกใจสุดขีด มีดนั้นหลุดหล่นจากมือโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว  "พอแค่นั้นแหละคุณ..."   สารวัตรเมกุเระพูดขึ้นอย่างใจเย็น มีแผลถูกแทงบนท้อง เลือดซึมเปรอะเสื้อคลุมเป็นคราบจนมือที่ยกขึ้นกุมท้องก็ปิดไม่อยู่ ในจังหวะระทึกขวัญนั้นสารวัตรเมกุเระใช้ร่างตัวเองรับคมมีดแทนตำรวจสาวจากนากาโนะอย่างกล้าหาญ  ใบหน้าไม่สามารถซ่อนความเจ็บปวดได้มิด ทว่าน้ำเสียงของสารวัตรยังคงราบเรียบอยู่อย่างสมศักดิ์ศรี  สาวมือมีดเห็นสิ่งที่ตนทำลงไปเช่นนั้นก็พาลหมดเรี่ยวแรง ตำรวจจึงรวบตัวไว้ได้อีกคนอย่างเรียบร้อย เป็นอันยุติเหตุวุ่นวายกลางห้างได้ด้วยดี  แว่วเสียงมิโนรุร้องโวยวายด้วยความเจ็บปวดดังมา  "โอ๊ย เบาๆ หน่อยเซ่ คนยิ่งเจ็บหลังอยู่!"  เหตุการณ์กลับโอละพ่อไปเสียว่า ผู้ต้องสงสัยของพวกเขามีอาการเจ็บหลัง ไม่สามารถใช้อาวุธได้อย่างเป็นปกติ ดังนั้นแล้วเขาจึงหลุดจากการเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมไปอย่างง่ายดาย  "...ขอโทษทีที่ลูกน้องผมทำให้เดือดร้อน..." สารวัตรยามาโตะกล่าวขอโทษ  "โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอก ผมก็ถือว่าเป็นลูกน้องผมเหมือนกัน" สารวัตรเมกุเระตอบก่อนถูกหามส่งโรงพยาบาล   "ว่าแต่...แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ...." ทาคางิเหลียวซ้ายแลขวามองหาสาวตัวประกันที่แว่บหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้    ณ ลานจอดรถใต้ดิน  เสียงรองเท้าส้นสูงดังกึก กึก เป็นจังหวะก้าวสม่ำเสมอ สาวตัวประกันเดินอย่างสงบนิ่งเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาหยุดตรงรถสปอร์ตสีเหลืองสด เธอควักลูกกุญแจขึ้นมาจากกระเป๋าถือ...  "....แกคือเบลม็อทสินะ...." โคนันส่งเสียงทัก และปรากฏตัวขึ้น  ใบหน้าของหญิงสาวสลัดคราบเจี๋ยมเจี้ยมทิ้ง รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นมาแทนที่  "...เธอรู้ได้ยังไง...."  "...ขายังไงล่ะ..."  "...ขาเหรอ?"  "ใช่ ที่ขากางเกงของแกมีอะไรโป่งออกมา  ดูก็รู้แล้วว่าเป็นปืนพก" โคนันยิ้มท้าทายกลับไป "แถมตอนที่คนร้ายโบกมีดเฉี่ยวหน้าได้แผล ไม่ยักกะมีเลือดออกซักหยด"  สาวเจ้าคลำแก้มซ้ายจนเจอรอยมีดบาดบนหน้าตัวเอง เสร็จก็ขำพรืดกับข้อพลาดง่ายๆ ของตัวเอง "ให้ตายสิ...."  หน้ากากถูกปลด ทันใดนั้นสาวออฟฟิศก็หายไป เรือนผมสีแพลตินั่มบลอนด์สยายออก ดูสว่างไสวในความสลัวของที่จอดรถใต้ดิน เค้าหน้าอย่างชาวตะวันตกยิ้มหยันไม่อีนังขังขอบต่อการถูกเปิดโปง สุดท้ายเธอก็ปลดปืนพกที่ซ่อนอยู่ใต้ขากางเกงออกมายืนยันข้อสันนิษฐานของนักสืบน้อย จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  โคนันเข้าเรื่องธุระในการมาพบทันที เขายิงคำถามใส่เบลม็อทถึงคดีฆาตกรรมลึกลับที่ตำรวจกำลังติดตาม ทำไมองค์กรจึงส่งคนเข้ามาแฝงตัวในที่ประชุมตำรวจ และทำไมองค์กรจึงสนใจในตัวคนร้ายของคดีนี้....  "...เพราะเมมโมรี่การ์ดน่ะสิ....เมมโมรี่การ์ดที่สาวมาถึงพวกเราได้..."  เบลม็อทจุดบุหรี่สูบอย่างใจเย็น ขณะแง้มเรื่องราวที่ชักนำองค์กรเข้ามา   ผู้ตายคนหนึ่งในคดีนี้ ตัวจริงของเขาคือเจ้าหน้าที่สืบสวนราชการนอกเครื่องแบบ (NOC) ซึ่งซ่อนเมมโมรี่การ์ดที่มีข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรไว้กับตัว และโดยความบังเอิญคนร้ายดันหยิบของที่เป็นที่ซ่อนการ์ดติดมือไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว  องค์กรจึงส่งคนเข้ามาติดตามคดีนี้ เพื่อตะครุบตัวคนร้ายมาให้ได้ก่อนเบาะแสองค์กรจะตกไปอยู่ในมือตำรวจ  ด้วยข้อมูลเพียงเท่านี้โคนันก็จับต้นชนปลายได้ตลอด การมาอยู่ที่นี่ของเบลม็อทไม่ใช่เหตุบังเอิญ มีใครสักคนที่เป็นสายส่งข้อมูลภายในของตำรวจให้องค์กร ทำให้องค์กรสามารถส่งเบลม็อทออกมาดักจับตัวคนร้ายที่ตำรวจกำลังเพ่งเล็งอยู่ได้เช่นนี้  "...ถ้างั้นแกก็เป็นคนที่อยู่ในที่ประชุมวันนั้น...ไม่สิ....ยังมีพวกแกอยู่อีกคนใช่มั้ย เป็นคนอีกคนที่ปลอมตัวแฝงเข้ามาอยู่ในกรมตำรวจ" โคนันลำดับความคิดออกมาดังๆ อย่างพลุ่งพล่าน "มันเป็นใครกัน บอกมานะ!"  เบลม็อทที่นิ่งเงียบมาพักหนึ่งยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า  "โค้ดเนมคือ 'ไอริช'....บอกได้แค่นั้นแหละ ที่เหลือก็พยายามเข้าล่ะ"  ไม่เปิดโอกาสให้นักสืบน้อยได้ซักความอะไรอีก เบลม็อทส่งเสียงเรียกยามแถวนั้นทันที  "โทษค่า เด็กโคนนี้ท่าทางจาเปนเด็กหลงนะค้า"  เจอมุขนี้เข้าไปโคนันถึงกับตั้งตัวไม่ทัน เปิดช่องให้เบลม็อทหนีขึ้นรถสปอร์ตสีเหลืองใส่เกียร์พุ่งฝุ่นตลบหายไปอย่างรวดเร็วปานสายลม  "Good luck~"  แม้จะจบไม่สวยนัก แต่การพบปะครั้งนี้ทำให้โคนันได้ข้อมูลสำคัญมา  ในกรมตำรวจมีสายองค์กรอยู่ โค้ดเนมของมันคือไอริช และหากเขาต้องการจะเอาชนะองค์กร เขาก็ต้องช่วงชิงเมมโมรี่การ์ดนั้นมา นั่นแปลว่าเขาจะต้องหาตัวคนร้ายในคดีนี้ให้พบก่อนนั่นเอง ~*~  การสืบสวนคดีฆาตกรรมต่อเนื่องของตำรวจยังคงดำเนินต่อไปแม้หัวเรือใหญ่คนหนึ่งจะบาดเจ็บ  ตำรวจได้รับแจ้งจากหญิงสาวคนหนึ่ง ชื่อ "ชินโด สึมิเระ" ว่าเธอได้รับโทรศัพท์ขู่ฆ่าจากคนร้าย สารวัตรเมกุเระจึงออกคำสั่งให้ทาคางิและซาโต้ไปยังบ้านของชินโดในทันที จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:49:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ทว่าไม่ได้มีเพียงแค่ตำรวจที่รู้เรื่องนี้เสียแล้ว....  "นี่ชั้นเอง..." เป็นเสียงของยินดังกรอกหูโทรศัพท์ ส่งอาณัติสัญญาณไปยังสองสไนเปอร์--เคียนติและกอร์น...  จากสะพานแห่งหนึ่ง เฟอรารี่ของสองสไนเปอร์องค์กรกำลังเฝ้ารอการมาถึงของเป้าหมายอย่างสงบนิ่ง ตกลงกันเสร็จหมาดๆ ว่าใครจะยิงฝั่งไหนรถเป้าหมายก็ใกล้เข้ามาพอดี  "...โอ๊ะ หนุ่มน้อยน่ารัก..." เคียนติหัวเราะคิกให้ภาพของทาคางิในกล้องเล็ง  "....สาวสวย...." เสียงโมโนโทนของกอร์นดังรับภาพของซาโต้ในกล้องเล็งตัวเอง  ลำกล้องสีดำสนิทโผล่พ้นกระจกที่แง้มออกเพียงเล็กน้อย กระสุนพุ่งออกไป ปะทะเข้ากับเป้าหมายอย่างแม่นยำ  ปัง!  "ยางแตก!!"  ซาโต้และทาคางิร้องขึ้นอย่างตกใจ จู่ๆ รถของพวกเขาก็เสียการควบคุม เคราะห์ดีที่สามารถพาเข้าจอดข้างทางได้โดยไม่สอยรถคันอื่นตามไปด้วย  "....ว้า...แตกทั้งสองข้างเลยแฮะ..." ทาคางิพิจารณายางล้อหน้าของพวกเขาที่ไม่เหลือแล้ว "แปลกจริงๆ..."  "นั่นน่ะสิ..." ซาโต้รำพึง  เฟอรารี่บนสะพานสตาร์ทเครื่องวิ่งลับออกไป ไม่พ้นสายตาของตำรวจสาวที่ชายตามองตามด้วยความสะกิดใจ....  "อุบัติเหตุ" ที่เกิดขึ้นกับซาโต้และทาคางิ ทำให้ยินและว้อดก้าตัดหน้าไปเยือนบ้านของเป้าหมายได้ก่อนตำรวจ  ทว่าสิ่งที่รอทั้งสองอยู่ในบ้านนั้นกลายเป็นร่องรอยของการต่อสู้ สภาพอันห้องเละเทะ และไร้วี่แววของชินโด สึมิเระอยู่ที่นั่น  มันไม่ได้รบกวนใจยินเลย เขาเพียงแต่ถอนตัวออกมาจากที่นั่นอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มจาง และร่องรอยการมาเยือนที่ไม่ได้ตั้งใจ....  ซาโต้และทาคางิตามไปถึงเมื่อแสงของวันใกล้จะหมดเต็มที่แล้ว  และไม่ได้พบร่องรอยอะไรเช่นกัน  นอกจากรอยเหยียบบนสีน้ำมันที่แห้งจนแข็งอยู่บนพื้น  ใครบางคนมาถึงที่นี่หลังการหายตัวไปของเจ้าของห้อง แต่ก่อนหน้าพวกเขาไม่นานนี่เอง... ~*~  ค่ำวันนั้น เมื่อเหตุการณ์กลายเป็นเช่นนี้ไปเสียแล้ว ดร.อากาสะอดไม่ได้จะถามโคนันด้วยความเป็นห่วงว่าเขาจะทำยังไงต่อไป เพราะการสืบคดีนี้เห็นทีจะหลีกเลี่ยงการปะทะกับองค์กรได้ยากเสียแล้ว  รังว่าหากเขาไปขวางทางเข้าก็คงไม่พ้นจะต้องพบเจอเรื่องแบบเดียวกับที่ทาคางิ และซาโต้ประสบมา  "พอเถอะ มันอันตรายเกินไป..." ไฮบาระเอ่ยขึ้น  "แต่ว่า..."  "ก็บอกให้พอได้แล้วไง!!" เด็กหญิงตะคอก ความโกรธพลุ่งพล่านราวการระเบิดของภูเขาไฟที่เคยดูเงียบสงบมาโดยตลอด "ไม่งั้นทั้งนายทั้งคนรอบตัวนายจะถูกองค์กรเก็บหมดนะ!!"  "ไอคุง...." ดร.อากาสะเรียกเป็นเชิงปราม เด็กหญิงจึงนิ่งไป  โคนันเงียบไปครู่หนึ่ง "เรื่องนั้นชั้นเข้าใจ แต่ก็...."  เขารับรู้ความหวาดกลัวและความเป็นห่วงเป็นใยของเธอได้ดี และเขาเข้าใจเหตุผลที่เธอโกรธ หากพลาดย่อมหมายถึงความตายของทุกๆ คน ทว่าวิสัยของเขานั้นย่อมไม่มีทางเลือกอื่นอยู่ในใจอีกแล้ว เมื่อเห็นหนทางที่จะทำลายองค์กรลงได้ เขาก็ต้องไขว่คว้าเอาไว้  นี่เป็นวิธีเดียวที่ทั้งเขาและเธอจะสามารถทวงเอาชีวิตที่ถูกองค์กรพรากไป กลับคืนมาได้อีกครั้ง (คำบรรยายภาพโดยคนสปอยล์ --- อิชั้นละหน่าย....มีเพื่อนเป็นพระเอกก็เงี้ย...) จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 21:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  "...เมื่อวานนี้ชั้นขอโทษนะ..." ไฮบาระเอ่ยขึ้นระหว่างชั่วโมงศิลปะซึ่งเด็กๆ ห้อง 1-B กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการปั้นดินน้ำมันเป็นรูปสัตว์ พลางมือเธอก็ปั้นลูกตากลมๆ แปะลงไปบนลูกหมาดินน้ำมันตัวเล็กๆ น่ารัก  โคนันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจขณะมือปั้นครีบปลาโลมาไปด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายกิจกรรมเด็กประถมเต็มแก่  "มิตสึฮิโกะคุงเก่งจังเลย~" อายูมิร้องชมตัวด้วงดินน้ำมันอันแสนจะสมบูรณ์  "ว่าแต่เก็นตะคุงปั้นอะไรน่ะครับ อย่าบอกนะว่างู?"  เก็นตะชูผลงานของตัวเอง "เอ้า ดูไม่ออกรึไง  ปลาไหลไงเล่า ปลา-ไหล อ้ะ"  เพื่อนสนิททั้งสองหัวเราะแห้งๆ  "...ปลาไหลอีกแล้วเหรอครับ..."  "...เก็นตะคุงเนี่ยชอบปลาไหลจริงๆ เลยนะ" อายูมิยิ้มกลบเกลื่อน "ขนาดคำขอพรทานาบาตะยังขอข้าวหน้าปลาไหลเลยนี่นา..."  โคนันทอดสายตามองกิ่งไผ่สีเขียวหน้าห้องเรียนที่เต็มไปด้วยกระดาษสีสดใส เขียนคำขอพรต่อดวงดาวของเหล่าเด็กๆ ในใจคิดถึงไดอิ้งเมสเสจ "ทานาบาตะ เคียว" ไปด้วย ~*~  ซาโต้กับทาคางิกลับไปที่ถนนจุดเกิดเหตุยางแตกอีกครั้ง  ทั้งสองต่างก็สงสัยว่าเป็นไปได้หรือที่จู่ๆ ยางล้อหน้าก็จะแตกพร้อมกันได้พอดีขนาดนี้  "...มันเป็นไปไม่ได้หรอกทาคางิคุง..." ซาโต้สรุป "...ใครซักคนต้องการชะลอพวกเรา ไม่ให้เราไปถึงตัวชินโด สึมิเระได้ก่อนต่างหาก มันต้องมีสายอยู่ในกรมตำรวจแน่ๆ มันถึงได้รู้ว่าพวกเรากำลังจะไปไหน"  "คุณซาโต้คิดมากเกินไปแล้วล่ะครับ" ทาคางิปลอบเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของซาโต้  "....นั่นสินะ...." ซาโต้ตอบ ทว่าในใจเธอไม่ได้คล้อยตามคำนั้นเลย  ตำรวจหญิงปักใจกับความคิดที่ว่า ในหมู่ตำรวจที่เธอรู้จักหน้าค่าตาดีนั้น มีคนหนึ่งที่เป็นสายลับปลอมตัวมาแน่นอน  ความคิดนี้ทำให้หญิงแกร่งถึงกับสะท้านเลยทีเดียว  สถาบันแห่งความยุติธรรมเช่นนี้น่ะหรือถูกหนอนเจาะเป็นโพรงเสียได้ ~*~  กลางดึก  ใครบางคนบุกเข้าไปในโรงเรียนประถมและมัธยมเทย์ตัน เก็บเอารอยนิ้วมือจากเครื่องแต่งตัวชุดอัศวินดำของชินอิจิ และจากปลาโลมาดินน้ำมันของโคนันไป...  ผลการสแกนเทียบรอยนิ้วมือ  ออกมาตรงกันอย่างไม่ต้องสงสัย  เจ้าของผลงานสืบสวน--ไอริช--แสยะยิ้มอย่างพอใจ เขารู้ความลับของคุโด้ ชินอิจิ ที่องค์กรไม่เคยรับรู้เข้าแล้ว  ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น...  "...ชั้นเอง..." เป็นเสียงของยินที่โทรมาเช็คความเป็นไปในงานตามล่าเมมโมรี่การ์ด  "นี่แน่ะยิน..." ไอริชทักขึ้นหลังทั้งคู่พูดคุยไปได้ซักครู่หนึ่ง "...จำคนที่ชื่อคุโด้ ชินอิจิได้มั้ย..." ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  เช้าวันทานาบาตะ ชินโด สึมิเระที่หายตัวไปอย่างลึกลับก็ถูกพบเป็นศพนอนอยู่ในสวนสาธารณะที่จังหวัดคานากาวะ  ข้างกายเธอมีตัวไพ่นกกระจอกตกอยู่  ที่ผิดแปลกไปคือด้านหลังของตัวไพ่ไม่มีตัวอักขระโรมันเขียนไว้เหมือนของคน อื่น หากกลายเป็นเครื่องหมายสามเหลี่ยมอันหนึ่งไป  รวมกันเป็นเจ็ดศพในคดีฆาตกรรมนี้ สร้างความมึนตึ้บให้ตำรวจว่าเพราะเหตุอันใดคนร้ายจึงต้องขนย้ายศพไปทิ้งไว้ตามที่ต่างๆ แบบนี้ด้วย หรือว่าจะมีความหมายอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในตำแหน่งของที่เกิดเหตุเหล่านี้ ~*~  ที่โรงเรียนมัธยมเทย์ตัน มีข่าวลือแปลกๆ แพร่กระจายในช่วงแฉแต่เช้า  "นี่รัน เธอได้ยินมั้ย" โซโนโกะทัก "เค้าว่าชุดอัศวินดำที่ชินอิจิใส่เล่นละครถูกขโมยหายไปล่ะ"  รันรับรู้ข่าวนั้นด้วยสีหน้ากังวลยิ่งขึ้นกว่าเดิม  "แปลกจัง  ถ้วยของโคนันคุงก็แตก ของๆ ชินอิจิก็หาย  ชั้นสังหรณ์ใจไม่ดีเลยโซโนโกะ"  ซี้สาวทำหน้างง "....ไอ้หนูแว่นนั่นกับชินอิจิเป็นคนละคนกันไม่ใช่รึไงรัน"  รันพยักหน้ารับ  แม้เหตุผลจะรับรู้ข้อเท็จจริงแต่ในใจเธอรู้สึกเชื่อถือลางสังหรณ์ของตนเองนัก ว่าเหตุร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับคนที่เธอรักและห่วงใยมากที่สุด....  ที่โรงเรียนประถมเทย์ตัน  เกิดเหตุประหลาดเป็นที่โจษขานของเหล่าเด็กห้อง 1-B เมื่อครีบของปลาโลมาดินน้ำมันฝีมือเด็กชายเอโดกาวะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย  "ใจร้ายจัง..." อายูมิรำพึง  "นี่ต้องเป็นคดีแน่ๆ!" มิตสึฮิโกะเอ่ยขึ้น  โคนันพิจารณาปลาโลมาครีบแหว่งของตัวเอง ฐานมีรอยกด ครีบถูกใครบางคนดึงออกไป....  "โอ๊ย ช่างมันเหอะ ไม่เห็นน่าสนใจเลย" โคนันยักไหล่แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ  ทว่าสีหน้ากลับหม่นหมองขึ้นมาทันทีที่พ้นสายตาของเด็กๆ  "....พวกมันสินะ...." ไฮบาระเอ่ยขึ้นเบาๆ  "ใช่.....พวกมันคงเล็งลายนิ้วมือของชั้น"  "แบบนี้ตัวจริงของนายก็..."  "...ฮื่อ...."  ไม่มีเวลาให้กังวลเรื่องอื่น ทางเดียวที่จะรอดไปได้คือเอาชนะปริศนานี้ให้ได้ก่อนใครเท่านั้น โคนันยังคงครุ่นคิดถึงไดอิ้งเมสเสจปริศนานั้นต่อไป จนกระทั่งสายตาของเขาไปสะดุดอะไรบางอย่างเข้าจากข้างทาง  ...หรือว่าจะเป็น "ทานาบาตะ เกียวโต" !! ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:08:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  "ฮัลโหล....อ้าว คุโด้เองเหรอ ไง บายดีบ่" เฮย์จินั่นเอง "มีธุระไรล่ะ"  โทรศัพท์จากโคนันกลายเป็นธุระสำคัญของเฮย์จิไปเสียแล้ว เขาจึงลดเสียงลงอย่างไม่ต้องการให้คนนอกได้ยิน...  "ใครโทรมาเหรอเฮย์จิ!!" เสียงแจ๊ดๆ แปดหลอดของคาซึฮะดังโพล่งขึ้น ทำเอาเฮย์จิตกใจสะดุ้งโหยงหงายหลังตกหน้าต่างห้องเรียน (ไม่ต้องห่วง มีระเบียงให้ยืน)  "ยัยบ้า!! คนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นะเฟ้ย!!"  "อะไร!! คุยกะสาวที่ไหนอยู่ยะ!!"  "จะบ้าเรอะ คุโด้เฟ้ยคุโด้!! หล่อนน่ะไปไกลๆ เลย"   "ชิ...."   ด่ากันพอหอมปากหอมคอเสร็จประสาคนเป็นแฟนกัน โคนันก็แจ้งธุระที่ตนต้องการจะวานให้เฮย์จิช่วยเหลือ เพราะจุดเริ่มต้นของคดีนี้น่าจะอยู่ที่เกียวโต โดยมีคีย์เวิร์ดคือ "วันทานาบาตะ" ในที่สุดก็ได้ความว่า  เมื่อสองปีที่แล้วในวันทานาบาตะ เกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเกียวโต ต้นเพลิงมาจากชั้นห้า สาเหตุคาดว่าเป็นเพราะก้นบุหรี่ของแขกในห้องพัก มีแขกคนหนึ่งเสียชีวิต เธอมีชื่อว่า "ฮนโจ นานาโกะ" ซึ่งพักอยู่ที่ชั้นหก และสูดควันไฟจนสำลักตาย โคนันจึงไหว้วานให้เฮย์จิช่วยควานหาว่าเคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่จะเป็นต้นเหตุแห่งการฆาตกรรมปริศนาครั้งนี้ ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ทางด้านตำรวจกำลังถกเครียดเกี่ยวกับการตายรายใหม่  "ผมรู้แล้ว!!" ยอดนักสืบโคโกโร่ฟังธง ลากปากกาโยงจุดเกิดเหตุทั้งเจ็ดเข้าด้วยกันจนกลายเป็นภาพของ....สัตว์ประหลาดเนสซี!  "และถ้าเติมหัวกับตาเข้าไปให้สมบูรณ์ เราก็จะเจอ...จุดเกิดเหตุที่ต่อไป...ที่กุนมะ!!"  กล่าวจบโคโกโร่ก็กระโดดผลุงออกจากห้องตรงบึ่งไปกุนมะทันที โดยมีหมว...เอ้ย...สารวัตรยามามุระตามไปติดๆ ส่วนโยโคมิโซะคนพี่ก็ร่ำๆ จะวิ่งตามออกไปเหมือนกันถ้าไม่ถูกคนน้องดึงคอเสื้อไว้ก่อน  "...ไปแค่สองคนก็เหลือแหล่น่า" จูโงคำรามอย่างเหลืออดกับความฉลาดเหลือเกินของพี่ชาย  สารวัตรที่เหลือได้แต่มองตามด้วยนัยน์ตาอันยากจะบรรยาย (และด้วยความเจ็บแผลของสารวัตรเมกุเระ)  ซาโต้ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องมองที่ประชุมด้วยสายตาไม่วางใจ เนื้อหาของคดีอาจไม่ได้ซึมซาบเข้าไปในใจเธอเลย เพราะเธอมีความลึกลับอีกข้อที่ยังต้องไขให้กระจ่าง โดยที่ไม่อาจแย้มพรายให้ที่ประชุมรับรู้ได้ ไม่แม้แต่ซักคนเดียวในกรมตำรวจ.... ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  โคนันตัดสินใจติดตามการตายของฮนโจ นานะโกะ ไปยังอพาร์ดเมนต์ของเธอกับแฟนหนุ่ม มิซึทานิ โคสึเกะ  "คุณมิซึทานิคร้าบ...คุณมิซึทานิ..." โคนันเคาะประตู  "...ถ้ามิซึทานิคุงล่ะก็ไม่อยู่หรอกนะ..." เป็นเพื่อนบ้านห้องข้างๆ ที่ตอบรับเสียงเรียกของโคนัน   เมื่อแนะนำตัว (อย่างสมอ้าง) ว่าเป็นผู้ช่วยของยอดนักสืบโมริแล้ว ซาวามุระ ชุน นักศึกษาหนุ่ม เพื่อนบ้านของสองหนุ่มสาวผู้อารีก็เชิญเด็กชายเข้ามาในห้องของตัวเอง  แถมยังเลี้ยงน้ำส้มโคนันซะด้วย  โคนันซักถามเกี่ยวกับมิซึทานิ ซาวามุระก็เล่าให้ฟังว่าทำอาชีพรับจ้างอิสระ พอเกิดเหตุสลดขึ้นกับแฟนสาว มิซึทานิก็บอกเพียงว่า "จะไปหาเพื่อน" แล้วก็หายเงียบไปเพียงคนเดียว เมื่อถามถึงสองหนุ่มสาว ก็ได้ความว่ารักกันมากและไม่มีปัญหาระหองระแหงใดๆ ข้างแฟนสาวนั้นมีพี่ชายคนหนึ่ง ชื่อฮนโจ คาซึกิ เป็นพนักงานบริษัทธรรมดา ซึ่งรักและเป็นห่วงเป็นใยน้องสาวมาก มักแวะมาเยี่ยมสองหนุ่มสาวที่อพาร์ตเมนต์สม่ำเสมอไม่เคยขาด  "บางทีมิซึทานิคุงอาจจะไปหาพี่ชายของเธอก็ได้ล่ะมั้ง..." หนุ่มเพื่อนบ้านพูดขึ้น จากนั้นก็เอารูปถ่ายของทั้งสามคนให้โคนัน อีกทั้งยังให้นามบัตรของคาซึกิไปด้วย ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ฝัน... Trailer หลอกลวงคนดูมากมาย =w=" จากคุณ : หมาข้างถนนคนบ้าการ์ตูน - [ 10 พ.ค. 52 22:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ไม่ช้าไม่นาน เฮย์จิที่ตัดสินใจโดดเรียนเพื่อการนี้โดยเฉพาะก็โทรกลับมาแจ้งเบาะแสที่ตนพบจากโรงแรมแห่งหนึ่งในเกียวโต จุดที่น่าสนใจคือ เหยื่อทุกคนในคดีฆาตกรรมประหลาดครั้งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นแขกที่มาพักในโรงแรมที่ชั้นหกตอนเกิดเหตุเพลิงไหม้ อีกทั้งลิฟต์ของโรงแรมก็รับน้ำหนักคนได้เพียงแค่เจ็ดคนเท่านั้น  "รู้แล้วล่ะคุโด้...." เฮย์จิส่งเสียงอย่างปิ๊งแว้บกลับไปหลังตรวจสอบเรื่องความจุของลิฟต์แล้วด้วย ตัวเอง "ตอนเกิดเหตุเพลิงไหม้ สาเหตุที่ฮนโจ นานาโกะหนีออกมาไม่ทัน คงเป็นเพราะลิฟต์เต็มนั่นเองล่ะ...."  และเรื่องที่น่าสนใจที่สุดจากปากคำของพนักงานโรงแรมคือ เมื่อหนึ่งปีก่อนเคยมีคนมาสอบถามถึงเรื่องรายชื่อแขกที่มาเข้าพักในวันเกิด เหตุเช่นเดียวกับที่เฮย์จิทำ เขาก็คือมิซึทานิ โคสึเกะ แฟนหนุ่มผู้หายตัวไปของนานาโกะนั่นเอง  การสืบสวนของเฮย์จินำความกระจ่างหลายข้อมาสู่รูปคดี โคนันมองเห็นแล้วว่าที่ต่อไปที่เขาต้องไปคือที่ไหน พฤติกรรมอันน่าสงสัยของแฟนหนุ่มผู้โศกเศร้าบ่งชี้ว่านี่คือคนที่โคนันจะต้อง ตามหาตัวให้พบ  "...ขอบใจมาก ฮัตโตริ..." โคนันทิ้งท้าย  "...คุโด้..."  เฮย์จิจับได้ถึงวี่แววบางอย่างในน้ำเสียงของสหาย มันส่งสัญญาณอันน่ากังวลดังก้องในใจของหนุ่มคันไซราวกับไซเรนเลยทีเดียว  "เอ้อ...คือว่า...ชั้น....มีร้านโอโคโนะมิยากิอร่อยๆ อยู่ที่นึงอ่ะ ว่างๆ ก็มาเที่ยวดิคุโด้ จะพาไปกิน..." เฮย์จิพยายามทำเสียงแจ่มใสกลบเกลื่อน "ต้องมาให้ได้เลยนะ!"  โคนันเองก็จับได้ถึงวี่แววความวิตกของปลายสายเช่นกัน มันทำให้เขายิ้ม คู่แข่งและคู่กัดของเขาคนนี้ช่างมีวิธีปลุกปลอบใจที่ตรงไปตรงมาประสาคนซื่อ เสียจริงๆ  "ฮื่อ...." ~*~  โคนันตรวจสอบเรื่องตำแหน่งที่พบศพทั้งเจ็ดอีกครั้งบนแผนที่ และสังเกตเห็นรูปแบบบางอย่าง...  "มันเรียงเป็นรูปกลุ่มดาวจระเข้!" โคนันบอกดร. อากาสะทางโทรศัพท์ ซึ่งก็ได้รับคำยืนยันจากไฮบาระที่ช่วยเช็คเทียบกับแผนที่ดาวให้  หน้าไพ่นกกระจอกแทนรูปกลุ่มดาวซึ่งประกอบไปด้วยดาวฤกษ์เจ็ดดวง และอักษรที่อยู่หลังตัวไพ่ก็เป็นอักษรกรีกแทนชื่อดาวฤกษ์เหล่านั้นตามลำดับ  การฆาตกรรมเกิดขึ้นแล้วครบเจ็ดครั้ง  ฆาตกรตั้งใจฆ่าคนที่เกี่ยวข้องกับการตายของฮนโจ นานาโกะ แล้วนำศพไปทิ้งไว้ตามที่ต่างๆ ให้เกิดเป็นรูปเจ็ดจุดกลุ่มดาวจระเข้นั่นเอง.... ~*~  ตัดมาที่เหล่าแก๊งเด็กนักสืบจิ๋วซึ่งขึ้นรถบัสไปเที่ยวเล่นด้วยกัน และเจอตัวด้วงที่มีเทปแปะเป็นรูปตัว V อีกแล้ว  ตัวด้วงนี้น่าจะมาจากป่าเบกะซึ่งอยู่ในเส้นทางผ่านของรถบัสพอดี  ใครเป็นคนเล่นตลกกับตัวด้วงที่น่าสงสารกันล่ะหนอ  พวกเด็กๆ ตัดสินใจเอาตัวด้วงไปให้ดร. อากาสะช่วยแกะเทปออก  "...บางทีนี่อาจจะเป็นข้อความขอความช่วยเหลือจากใครซักคนก็ได้ล่ะมั้ง..." ดร.อากาสะเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก  พวกเด็กๆ ทำหน้างง  "เพราะว่าตัวด้วงก็คือ Beetle พ้องกับชื่อวง The Beatles..." ดร. เริ่มอธิบายด้วยท่าทางเหมือนกำลังเฉลยควิซติงต๊อง "ตัว V ก็คือเลข 5 โรมัน  อัลบั้มที่ 5 ของวงเดอะบีทเทิลส์มีชื่อว่า Help ดังนั้นตัวด้วงนี้ก็คือข้อความขอความช่วยเหลือไงล่ะ"  พวกเด็กๆ ทำหน้าเซ็ง....  "อะไรกัน! พวกเธอไม่รู้จักวงเดอะบีทเทิลส์เรอะ"  "...ใครอ่ะ..."  "...ไม่รู้จักค่ะ..."  "....รู้จักแต่ชื่อว่าเป็นวงดนตรีสมัยก่อนครับ..."  "...ชื่อนักร้องโบราณเด็กๆ จะรู้จักได้ยังไงคะดร." ไฮบาระแขวะ  "...หาว่าฉันแก่แล้วเรอะ..." ดร.อากาสะถอนใจ  แต่การไขปริศนาติงต๊องของดร. อากาสะก็ช่างค้างคาใจพวกเด็กๆ เสียเหลือเกิน  "....ดร. อาจจะพูดถูกก็ได้นะครับ นี่เป็นข้อความขอความช่วยเหลือจากใครบางคน..." มิตสึฮิโกะเอ่ยขึ้นขณะที่เด็กๆ ทั้งสามปลีกตัวออกมาจากบ้านดร. แล้ว  เด็กทั้งสามจึงตัดสินใจว่านี่เป็นงานของขบวนการนักสืบจิ๋วกู้โลก ดังนั้นจึงวิ่งจี๋มุ่งหน้าไปยังป่าเบกะ ต้นตอแห่งปริศนาตัวด้วงทันที ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 24 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ข้างฝ่ายโคนันที่สืบคดีเพียงลำพังก็ไปพบกับฮนโจ คาซึกิ ตามที่อยู่ที่ได้รับจากซาวามุระ  คาซึกิรับว่ามิซึทานิมาหาตนจริงๆ แต่เมื่อเช้าเขาก็บอกว่าจะกลับไปที่เบกะเสียแล้ว  คาซึกิให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าในพิธีทางศาสนาที่จัดเนื่องในวันครบรอบการตายปี ที่สามของน้องสาว พวกเขาได้รับดอกไม้ส่งมาจากผู้ไม่ประสงค์ออกนามเจ็ดคน ซึ่งคาซึกิได้บันทึกที่อยู่เก็บเอาไว้ และที่น่าตกใจก็คือคำพูดทิ้งท้ายของมิซึทานิเกี่ยวกับเหตุฆาตกรรมพิศดารนี้ ว่า  "มีคนที่ให้อภัยไม่ได้อยู่แปดคน ยังเหลืออยู่อีกหนึ่งคน"   การฆ่ากำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งหรือ แต่เป็นที่ไหนกันล่ะ หากการฆ่าเกิดขึ้นตามรูปแบบของกลุ่มดาวจริง ดาวดวงที่แปดอาจหมายถึงดาวเหนือ ซึ่งอยู่ในแนวเดียวกับกลุ่มดาวจระเข้ก็เป็นได้  นักสืบจุดพิกัดของดาวเหนือบนแผนที่อย่างรวดเร็ว ที่ต่อไปที่เหตุร้ายครั้งที่แปดจะเกิดขึ้นคือเมืองเบกะ!  การตามหามิซึทานิกลายเป็นเรื่องเร่งด่วน โคนันโทรถามซาวามุระเพื่อนบ้านว่างานอดิเรกของคู่หนุ่มสาวคืออะไร ก็ได้รับคำตอบว่าดูดาว เพียงเท่านี้รูปคดีทั้งหมดก็กระจ่างแจ้ง จุดชมดาวที่ดีที่สุดในเบกะจะเป็นที่ไหนได้อีก นอกจากบนยอดหอคอยโทโตะ  ขณะที่การสืบคดีของโคนันมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็ว  เหล่าตำรวจก็กำลังไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด  โดยความช่วยเหลือของสารวัตรอายาโนะโคจิแห่งเกียวโต เพื่อนซี้ (เหรอ?) ของสารวัตรชิราโทริ (สำหรับคนที่นึกไม่ออกว่าใคร--สารวัตรเลี้ยงกระรอกในภาคเจ็ดนั่นแหละ)  และความช่างสังเกตของทาคางิ เหล่าตำรวจจึงได้เบาะแสอย่างเดียวกับโคนันถึงเหตุร้ายเมื่อสองปีก่อนในเกีย วโต ซึ่งพาซาโต้และทาคางิมาที่ห้องพักของมิซึทานิกับนานาโกะ และตามกลับไปถึงจุดดาวเหนือบนแผนที่  "มีเด็กมาถามผมอย่างเดียวกับพวกคุณนี่แหละ..." ซาวามุระเปรยกับซาโต้  สองตำรวจมองหน้ากัน จะเป็นใครได้อีกนอกจากโคนันคุง ~*~ (คนในรูป --- ฮนโจ คาซึกิ) จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ค่ำแล้ว ความมืดเริ่มโรยตัวปกคลุมเมือง  เด็กๆ แก๊งนักสืบจิ๋วทั้งสามยังคงเดินตามหาต้นตอของด้วง Help ในป่าเบกะกันต่อไป  ในที่สุดมิตซึฮิโกะก็เสนอความเห็นว่าควรใช้ตัวด้วงนี่แหละนำทาง จึงปล่อยตัวด้วงที่จับได้ออกจากกล่องแมลง เด็กทั้งสามวิ่งตามตัวด้วงลึกเข้าไปในป่า  จนไปสิ้นสุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง พวกเขาพบตัวด้วงที่มีเทปตัว V แปะไว้อีกตัวหนึ่ง และไม่ไกลจากนั้นนัก พวกเขาก็พบกระท่อมร้างหลังหนึ่งเข้า หน้าต่างถูกตอกตะปูปิด มีแสงไฟส่องจากหน้าต่าง เด็กทั้งสามแอบมองจากหลังพุ่มไม้โดยไม่รู้สึกตัวถึงฝีเท้าจากข้างหลัง.... ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  หน้าหอคอยโทโตะที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเจิดจ้า กับผู้คนมากมายที่มาดูการพบกับของดาวเจ้าหญิงทอผ้ากับเจ้าชายเลี้ยงวัวจากหอคอยนี้ พิธีกรรายการข่าวถ่ายทอดสดชี้ชวนให้ผู้ชมดูความครึกครื้นของเทศกาลทานาบาตะ  คุณหนูโซโนโกะกำลังชมรายการข่าวพลางแทะขนมไปด้วย พลันสายตาเธอก็เหลือไปเห็นเด็กแว่นตัวน้อยๆ วิ่งตื๋อหายเข้าไปในหอคอยที่มุมจอ...  "พี่ฮะ ผมฝากสเก็ตบอร์ดไว้หน่อยได้มั้ยฮะ" โคนันถามประชาสัมพันธ์สาวด้านหน้า  "ได้สิจ๊ะ ตอนจะกลับก็ค่อยมาเอานะ" เธอยิ้มอย่างใจดี "แล้วพ่อแม่หนูล่ะจ๊ะ"  "...คือผมไปเข้าห้องน้ำหน่อยเดียวเค้าก็หายกันไปหมดแล้วอ้ะ...ทุกคนใจร้ายจังเลยฮะ...."  เด็กแว่นส่งสายตาแตหลอตอบ แล้วก็หลุดเข้าไปในหอคอยคนเดียวได้อย่างงดงาม   ที่บาร์บนชั้นชมวิวของหอคอยโทโตะ มิซึทานิ โคสึเกะนั่งทอดถอนใจอยู่เพียงลำพัง ในมือถือแก้วไวน์แดง สายตาจับจ้องขึ้นไปบนฟ้า ในใจระลึกถึงแต่วันคืนที่สวยงามกับคนรัก...   "เมฆลงขนาดนี้มองไม่เห็นดาวหรอกล่ะมั้งฮะ..." โคนันส่งเสียงทักขึ้น   "...ไม่หรอก ชั้นมองเห็นเสมอแหละ" มิซึทานิทอดน้ำเสียงอาลัย "....ดาวของชั้นกับนานะ..."   มิซึทานิเล่าเรื่องราวทั้งหมดของเขาให้นักสืบฟัง  เขาไม่สามารถให้อภัยคนทั้งเจ็ดที่ผลักไสนานาโกะผู้แสนอ่อนโยนออกจากลิฟต์ จนเธอต้องตายในกองเพลิงได้ แต่คนที่เขาไม่สามารถให้อภัยได้อย่างที่สุดก็คือตัวเขาเองนี่แหละที่ทำได้ แต่เพียงมองดูเธอตายต่อหน้าต่อตา ในเปลวเพลิงมรณะเมื่อสองปีที่แล้ว  เขาจึงตัดสินใจว่าจะจบเรื่องทั้งหมดนี้ลงด้วยความตายของคนที่ไม่สามารถให้อภัยได้รายที่แปด...ด้วยการฆ่าตัวตายของเขาเอง ณ ที่แห่งนี้ ในสถานที่ที่เขามองเห็นดวงดาวของเธออยู่   "พอซะเถอะ คุณไม่ใช่ฆาตกรนะคุณมิซึทานิ..." โคนันเอ่ยขึ้นดังๆ ราวกับกำลังพูดกับอีกคนข้างหลัง "...ใช่มั้ยล่ะครับ....คุณฮนโจ คาซึกิ!!" ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 27 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  สวบ!  "ให้ตายสิพวกเธอ ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรกันกลางป่า บ้านช่องไม่ยอมกลับ"  เป็นดร. อากาสะกับไฮบาระนั่นเองที่ตามพวกเด็กๆ แก๊งนักสืบจิ๋วเข้ามาในป่า  เด็กทั้งสามถอนใจอย่างโล่งอก แล้วแย่งกันเล่าเหตุประหลาดที่พวกตนค้นพบ  พวกเขาแอบย่องเข้าไปดูจากรอยแตกที่หน้าต่าง ก็พบกล่องข้าวเซเว่นกินหมดแล้ววางทิ้งไว้ เทปที่แปะตัวด้วงดูท่าจะมาจากที่นี่จริง พวกเขามาพบการลักพาตัวคนเข้าเสียแล้ว  ดร.อากาสะกับไฮบาระเห็นท่าว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ จึงสั่งให้พวกเด็กๆ รีบกลับบ้านไป แล้วจึงรีบโทรแจ้งตำรวจทันที  "ค่ะ นี่มือถือของทาคางิค่ะ  ซาโต้เป็นคนรับสาย เธอกับทาคางิอยู่ในขบวนรถตำรวจที่กำลังมุ่งหน้าไปยังหอคอยโทโตะอย่างรวดเร็วเพื่อระงับเหตุร้ายที่กำลังจะเกิด  หลังจากฟังเรื่องประหลาดจากดร. อากาสะจนจบ ซาโต้ก็ตัดสินใจโดยเฉียบพลันด้วยสัญชาตญาณตำรวจสาว  "หันรถกลับซะทาคางิ!!"  "หา!?" ทาคางิสะดุ้งโหยง "...แล้วเรื่องคดี..."  "ช่างมันเถอะน่า!! เรื่องนี้สำคัญกว่า!!"  "....เอาไงก็เอากันนะครับคุณซาโต้!"  รถของซาโต้และทาคางิหักเลี้ยวออกจากขบวนรถตำรวจอย่างกะทันหัน  ทำเอารถที่ตามหลังแทบเสียกระบวนด้วยความตกใจ แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ขบวนรถตำรวจก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไปสู่จุดหมายเดิมโดยไม่มีเวลามาสนใจว่าอะไรทำให้ซาโต้ตัดสินใจเช่นนั้น  สารวัตรคนอื่นๆ มาถึงหน้าหอคอย พวกเขาเอารูปของมิซึทานิให้พนักงานต้อนรับดู  เธอจำเขาได้แม่นเลยทีเดียว  "ค่ะ คนๆ นี้มาคนเดียว แล้วก็ขึ้นไปที่บาร์บนชั้นลอย  ดูหงอยๆ มากเลยล่ะค่ะ"  ตำรวจเริ่มวางแผนการจับกุม  ผบ. มัตสึโมโตะเตือนให้ใช้ความระมัดระวังในตอนบุกเข้าไป เนื่องจากคนร้ายน่าจะพกอาวุธติดตัวด้วย... ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ฮนโจ คาซึกิปรากฏตัวขึ้นในบาร์บนหอคอยโทโตะ ต่อหน้ามิซึทานิ ชายหนุ่มผู้โศกเศร้า และโคนัน นักสืบผู้คลี่คลายปริศนาฆาตกรรม  คาซึกิ พี่ชายผู้รักน้องสาวยิ่งกว่าใคร รู้สึกเจ็บปวดกับการตายของนานาโกะผู้อ่อนโยนและร่าเริงเช่นกัน  นั่นทำให้เขาลงมือสืบสวนเรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวเอง จนทราบว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น...  "นานาโกะไม่ได้ถูกผลักออกมาจากลิฟต์" คาซึกิเล่าเรื่องราวที่เขารู้มา "พอลิฟต์น้ำหนักเกิน เธอก็เป็นคนอาสาเดินออกมาเองต่างหาก!"  ความจริงอันเจ็บปวดที่พี่ชายบอกเล่า ยิ่งกระหน่ำความรู้สึกของมิซึทานิ น้ำตาของชายหนุ่มไหลพรากโดยไม่รู้ตัว  "นานะน่ะเหรอ...."   มิซึทานิยกมือกุมศีรษะ สาวน้อยที่เขาคิดมาโดยตลอดว่าตกเป็นเหยื่อของความอยุติธรรม แท้จริงแล้วกลับตายอย่างกล้าหาญด้วยหนทางที่เลือกเอง นั่นทำให้เขารู้สึกอับอายในการตัดสินใจอันขลาดเขลา  หญิงสาวที่จากไปคงไม่ยอมให้อภัย หากเขาจะมาตายไปอีกคนเพราะเธอเช่นนี้  "...ผมตาสว่างแล้ว..." มิซึทานิเอ่ยขึ้นในที่สุด ความคิดเรื่องการปลิดชีวิตตนเองมลายหายไปจนสิ้น "...ผมจะตายตอนนี้ไม่ได้...ไม่งั้นนานะคงไม่ยอมยกโทษให้ผม..."  "...แต่ชั้นอยากให้แกตายว้อย!!" ฮนโจ คาซึกิคำราม  เขารับไม่ได้ที่น้องสาวแสนดีของเขาต้องมาตายแทนคนที่ไม่มีค่าเลยในสายตาของเขาเหล่านี้  นั่นทำให้คาซึกิลงมือก่อเหตุฆาตกรรมถึงเจ็ดครั้ง โดยหมายจะโยนความผิดให้กับมิซึทานิ และจบเรื่องราวลงด้วยความตายของแพะรับบาป แฟนหนุ่มผู้ไม่สามารถปกป้องน้องสาวสุดที่รักของเขาคนนี้ได้นั่นเอง  คาซึกิพุ่งเข้าใส่มิซึทานิด้วยสตันท์กัน แต่ทันใดนั้นเองคาซึกิก็เจอไม้แข็งอัดจนสลบ  เป็นผบ. มัตสึโมโตะ ด้ามปืนพก กับฝีมือทางคาราเต้อันเฉียบคมที่โผล่เข้ามาอย่างได้จังหวะ  "...ไม่เป็นอะไรนะเจ้าหนู..." ผบ. มัตสึโมโตะทักโคนัน  ก่อนจะพยุงร่างอันใหญ่โตของคาซึกิขึ้น พาออกไปจากสถานที่นั้น  ทันทีที่คล้อยหลังท่านผบ. โคนันรีบยกนาฬิกาเข็มยาสลบขึ้นเล็ง...  จึ้ก!  เข็มพุ่งเข้าปักมิซึทานิ ชายหนุ่มล้มลงสลบทันที  ...พลาดเป้า! เด็กชายอุทานอย่างตระหนก เขาพลาดโอกาสปิดเกมในคดีนี้ไปเสียแล้ว  ผบ. มัตสึโมโตะหันมามอง  โคนันจ้องกลับด้วยสายตาแกล้วกล้า แววตาเต้นระริกด้วยสัญญาณอันตราย  "...แกคือ...ไอริช....!!"  แทนคำตอบ  ผบ. มัตสึโมโตะแสยะยิ้ม ~*~  ซาโต้กับทาคางิไปถึงป่าเบกะ โดยมีดร.อากาสะกับไฮบาระยืนรออยู่  ดร. นำทางสองตำรวจไปยังบ้านร้าง โดยไฮบาระสมัครใจรอในรถเต่า  สองตำรวจควักปืนพกคู่กายขึ้นมา  โดยการพยักหน้าเป็นอาณัติ ทั้งสองพังประตูบุกเข้าไปในบ้านร้างพร้อมกัน  "หยุดนะ นี่ตำรวจ!"  พวกเขาไม่พบใครอื่นอยู่ที่นั่น นอกจากตัวท่านผบ. มัตสึโมโตะ ถูกมัดแขนขา อุดปาก พิงกำแพงสลบไสลอยู่ด้วยความอ่อนเพลียจากการขาดน้ำและอาหาร   "....นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย..." ทาคางิมึนตึ้บ  แต่เรื่องราวทั้งหมดกระจ่างขึ้นต่อตาซาโต้  ใครบางคนต้องการจะล้วงข้อมูลในกรมตำรวจเกี่ยวกับคดีนี้  จึงลักพาตัวท่านผบ. มาแล้วปลอมตัวเป็นผบ. เข้าไปแทน  ทว่านั่นไม่ได้ช่วยให้เธอโล่งใจขึ้นเลยซักนิด เพราะมันหมายความว่ามีบางสิ่งอันตรายเกิดขึ้นกับเพื่อนพ้องตำรวจของเธอภายใต้การนำของท่านผบ. ตัวปลอมอยู่ในขณะนี้  "รีบแจ้งกลับไปที่กรมเร็วเข้า!!"  (ผบ. ก็คนรุ่นเดียวกับดร. อากาสะนี่นะ....) ~*~  ที่หอคอยโทโตะ  ผบ. มัตสึโมโตะตัวปลอมกำลังสำรวจข้าวของที่ชายทั้งสองนำติดตัวมาอยู่ จนเจอถุงเครื่องรางเล็กๆ ใบหนึ่ง  เขาแหย่มือเข้าไป มีเมมโมรี่การ์ดติดนิ้วขึ้นมา  นี่เองต้นตอของเหตุวุ่นวายทั้งหมด และบัดนี้มันก็ตกอยู่ในกำมือขององค์กรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ภารกิจของไอริชสำเร็จลงในที่สุด   โคนันทำได้แต่เพียงจ้องด้วยดวงตาอันท่วมท้นด้วยความรู้สึกโกรธ  เด็กชายพยายามสืบสาวปากคำให้ได้มาถึงตัวจริงของชายเจ้าของโค้ดเนม "ไอริช" ทว่ากลับกลายเป็นตัวจริงของเขาเองที่ถูกเปิดโปงอย่างจัง...  "...คุโด้ ชินอิจิ..."  เด็กชายถึงกับสะอึก "...แกรู้ได้ยังไง....ถ้าอย่างนั้นยินก็..."  ไอริชส่ายหน้า "ไม่หรอก ยินยังไม่รู้.."  "แต่ว่าทำไม...."  รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าของอีกฝ่าย  "...ยินเคยฆ่าชายคนหนึ่งที่เป็นสมาชิกองค์กรตายที่โรงแรมไฮโด้ซิตี้  คนๆ นั้นเป็นเพื่อนของฉัน..."  "...หรือว่าจะเป็นปิสโก!!"  "...รู้ดีนี่นาไอ้หนู..."  ความตายของคนรู้จักมักคุ้นทำให้ไอริชผูกใจเจ็บยิน  และโอกาสก็มาถึงเมื่อเขาได้ความลับของคุโด้ ชินอิจิที่ยังไม่ตายมาไว้ในมือ  เมื่อถามยินถึงเรื่องนี้ ก็ถูกยินปัดปฏิเสธอย่างไม่ใส่ใจซักกระผีก (แถมยังถูกค่อนแคะกลับมาด้วย) ไอริชจึงตัดสินใจว่าจะต้องทำให้ยินได้รับโทษตายจากองค์กรบ้าง โดยการเปิดโปงเรื่องของชินอิจิ และเพื่อการนี้เขาจึงต้องการตัวของเอโดกาวะ โคนัน กลับไปพิสูจน์ให้องค์กรดู  เล่าเรื่องกันถึงตรงนี้ก็หมดเวลาคุย  โคนันรีบก้มลงแตะรองเท้าเตรียมจะต่อสู้  ไอริชที่มือไวพอกันยิงสวนกลับจนเด็กชายเสียการทรงตัว และยิงอีกนัดเข้าที่เข็มขัดจนตัวยิงลูกบอลเสียหายอย่างหนัก  ดูเหมือนเขาจะล่วงรู้ความลับของโคนันจริงๆ ว่าควรต้องเล่นงานที่ไหน  เด็กชายยืนหยัดขึ้น แม้จะเหลือตัวเปล่าๆ ไม่มีอาวุธในมือ แต่การยอมแพ้ย่อมไม่ใช่ทางเลือก  โคนันออกวิ่งทันที  ไอริชควงอาวุธไล่ตามไปอย่างใจเย็น  "อย่ากลัวไปเลย ไม่ถึงตายหรอกน่า..." ~*~ จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 22:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขออนุญาตปาดนะคะ ปาดได้ใช่มั๊ยอ่ะ จะลาไปนอนแล้ว....ขอบคุณที่มาสปอยให้ค่ะ ขอบคุณคุณเชอร์รี่ไว้ที่นี้ด้วยค่ะ ไว้พรุ่งนี้มาอ่านต่อ มาให้กำลังใจด้วยว่า ยังมีคนอ่านอยู่นะ เดี๋ยวลุงหมาป่าตาเดียว จะเสียงกำลังใจ จากคุณ : witch-wizard - [ 10 พ.ค. 52 23:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 30 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ที่ทางเข้าหอคอยโทโตะ รันที่ได้ข่าวจากโซโนโกะว่าเห็นเด็กแว่นไปเจ๋ออยู่แถวนี้ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องก็มาสอบถามพนักงานต้อนรับ  "อ๋อ เด็กคนนั้นเหรอคะ  กำลังนึกเป็นห่วงอยู่เชียวค่ะ" พนักงานต้อนรับที่เปลี่ยนชุดเตรียมกลับบ้านแล้วตอบ "เขาฝากสเก็ตบอร์ดไว้แล้วไม่มาเอาซักที"  "แปลว่ายังไม่กลับลงมาเหรอคะ" รันถามอย่างร้อนใจ  "ไม่ทราบซีคะ แต่ตะกี้เห็นตำรวจยกโขยงขึ้นไปกันใหญ่เลยนะคะ เขาว่าจะไปตามจับคนร้ายคดีฆาตกรรมกัน อาจจะเจอกันกลางทางก็ได้..."  ข้อมูลนี้ไม่ได้ช่วยให้รันรู้สึกโล่งใจขึ้นเลย ตรงกันข้าม เธอเห็นภาพเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้น....หากว่าคนที่โคนันไปเจอ ไม่ใช่ตำรวจแต่เป็นตัวคนร้ายเองล่ะ...  สาวน้อยตัดสินใจบุกขึ้นไปบนหอคอยทันทีโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากพนักงานต้อนรับ ลากยามไปช่วยส่องไฟด้วยคนนึง    ลิฟต์มาถึงชั้นชมวิว ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกรันก็ตกใจกับภาพที่เห็น...    เหล่าสารวัตรที่บุกขึ้นมาจับคนร้าย นอนสลบไสลอยู่กับพื้นครบทั้งกรมกอง!   มีเสียงการต่อสู้ดังขึ้น  รันรีบวิ่งไปทางต้นเสียงทันที  เธอผ่านประตูห้องชมวิวเข้าไป    พลั่ก!!    ร่างเล็กๆ ของโคนันปลิวลอยผ่านหน้ารันไปกระแทกเสาอย่างจัง  เนื้อตัวของเด็กชายเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำ  ลมหายใจขาดห้วงด้วยความอ่อนระโหย    รันวิ่งเข้าไปประคองเด็กชายทันที    "โคนันคุง!!"    "โมริคุงนี่เอง...." เสียงหนึ่งทักขึ้น ผบ. มัตสึโมโตะนั่นเอง    "...ท่านผบ...." รันถอนใจอย่างโล่งอก    มือเล็กๆ ของโคนันกำชายเสื้อรันแน่น  ปากขยับส่งเสียงเตือนภัยอย่างยากลำบาก    "....หนะ....หนีไป...รัน....รีบหนีไป...."    "....หา....?"  พลั่ก!!  ยามที่มากับรันร่วงลงไปนอนอีกคน  เสียงโลหะกระทบดังขึ้น  ปืนกระบอกหนึ่งกำลังจ่อด้านหลังของเธออยู่  โดยไม่ต้องอธิบายเพิ่ม รันเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นในทันที เธอยืนขึ้น หันหน้ามาประจัญกับคู่ต่อสู้ด้วยแววตาแข็งกร้าว  "คุณ...ไม่ใช่ผบ. มัตสึโมโตะ...!" จากคุณ : รันจังสุดยอด~~!!! (/>[]<)/ (The One-Eyed Wolf) - [ 10 พ.ค. 52 23:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ปาดได้ครับ =w=)/ ขอบคุณที่ติดตามกัน :3 ใกล้ถึงฉากวินาศสันตะโร (ตามแบบฉบับเด็กแว่นเดอะมูฟวี่) แล้ว ฮา~ ------------------------------------------------------------------------ Credit: Cherie @ CJRteashop.net  หญิงสาวเหยียดมือแล้วกำขึ้นแน่น  ตั้งท่าเตรียมพร้อมรับมือกับชายร่างยักษ์ที่มีปืนอยู่ในมือ  เธอนึกถึงเรื่องที่ชินอิจิเคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับปืน...  อีกฝ่ายยิ้มเยาะ  มือเปล่าหรือจะมาสู้กับปืน แถมยังเป็นในระยะประชิดขนาดนี้   ปัง!!  เสี้ยววินาทีที่ปืนลั่น  หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบทันทีอย่างผู้เจนจัดศิลปะการต่อสู้  กระสุนปืนทำได้ดีที่สุดเพียงทะลวงผ่านเรือนผมยาวสลวยที่สะบัดพลิ้วราวผ้าไหม ของเธอเท่านั้น  "อะไร!!"  ก่อนคู่ต่อสู้จะได้ตกใจเสร็จ ปืนของเขาก็หลุดลอยไปจากมือแล้ว  หญิงสาวตั้งท่าเตรียม  แววตานิ่งจับที่คู่ต่อสู้อย่างไม่สั่นไหว กระบวนท่านี้เธอเป็นผู้ชนะ  ทว่าอีกฝ่ายก็เป็นผู้เจนจัดในวิทยายุทธไม่แพ้กันเลย "...ฉันลืมไปเลยว่าเธอเป็นถึงกัปตันทีมคาราเต้หญิง!!"  ไอริชเป็นฝ่ายบุกจู่โจมเข้ามาก่อนด้วยหมัดอย่างรุนแรงและรวดเร็ว  ทว่ารันก็สามารถรับได้หมดทุกท่า  และเตะสวนกลับไปจนคู่ต่อสู้ร่างยักษ์กระเด็น  กระบวนท่าที่สองเริ่มขึ้นทันทีโดยไม่มีการพักหรือพล่าม  รันยังคงเป็นต่อในชั้นเชิงการต่อสู้ คาราเต้ของเธอนั้นรวดเร็ว รุนแรง และแม่นยำจนอีกคู่ต่อสู้ไม่สามารถทำให้เธอบาดเจ็บได้แม้แต่น้อย  ในที่สุดหญิงสาวก็จบท่าด้วยการเตะเข้าเป้าที่ใบหน้า   ทันใดนั้นเองโฉมหน้าของผบ. มัตสึโมโตะก็ขาดวิ่น ลูกคางหนากับหนวดแปลกปลอมสีทองโผล่มาจากดวงตาและจมูกของผบ. เกิดเป็นภาพอันแปลกประหลาดผิดมนุษย์มนา   ดวงหน้านั้นคำรามลั่น  รันตกใจกับภาพที่เห็นจนผงะไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง  แต่เพียงเท่านั้นก็เพียงพอจะให้อีกฝ่ายฉวยโอกาสเพลี่ยงพล้ำนั้น  เขาอาศัยจังหวะที่เธอชะงักต่อยเข้าไปเต็มแรงอีกหลายหมัด จนหญิงสาวกระเด็นร่วงลงไปกับพื้นอย่างไม่สามารถปัดป้องได้ทัน  รันพยายามพยุงร่างลุกขึ้น  แม้กำลังใจจะเหลือเฟือ หากแต่หมัดอันหนักหน่วงของชายร่างยักษ์นั้นเกินกำลังที่ร่างของเธอจะรับไหว  "รัน!! ชั้นอยู่ที่นี่แล้ว" เสียงหนึ่งดังขึ้น  มันเป็นเสียงของคุโด้ ชินอิจินั่นเอง "...อย่ากังวลเลย เธอทำดีแล้ว"  ไอริชหัวเราะ "ออกมาแล้วเรอะ คุโด้ ชินอิจิ!!"  พลางมือคว้าปืนที่หล่นอยู่บนพื้น  ไอริชฉีกชิ้นส่วนหน้ากากที่เหลือออก ถอดคราบของผบ. มัตสึโมโตะทิ้งจนหมด ร่างยักษ์นั้นหายลับไปเพื่อ่ไล่ตามชินอิจิ ไม่ใส่ใจหญิงสาวที่สลบไปอีก ~*~ (คนแปะสปอยล์ขอบ่นคั่นรายการนิดนึง --- เซ็งจิตกะคนเขียนบท นานๆ รันจังจะได้บทเท่ๆ มั่ง ดันเล่นตัดบทกันง่ายๆ แบบนี้เลยเรอะ!!! OTL) จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 23:09:46 ]

ความคิดเห็นที่ 32 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ณ บริเวณลานจอดรถหน้าทางเข้าป่าเบกะ...  "...ความแตกซะแล้วล่ะ..." เบลม็อทในชุดบอดี้สูทสีดำยิ้ม พูดกับมือถือที่ปลายสายต่อถึงเพื่อนร่วมงานคนเดิม "....เรื่องที่ผบ. มัตสึโมโตะเป็นตัวปลอม..."  "...เข้าใจล่ะ..." ยินตอบสั้นๆ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย  แววมรณะฉายวูบในดวงตาอันเย็นชา  ไม่ช้ามอเตอร์ไซค์สีดำพร้อมร่างอันระหงของเบลม็อทก็พุ่งหายลับไปจากที่นั่น  อยู่ในการรับรู้ของไฮบาระที่ซ่อนตัวอยู่ในรถเต่าไม่ไกลนัก... ~*~  การไล่จับของโคนันกับไอริชดำเนินต่อไปจนมาถึงด้านนอกของหอคอย  ร่างเล็กๆ แม้จะช้ำชอกแต่ก็วิ่งอย่างคล่องแคล่ว  โคนันพาตัวเองหายขึ้นบันไดเลี้ยวโค้งคลาดไปจากสายตาของผู้ไล่ตาม  ไอริชรีบวิ่งขึ้นบันไดตามไปทันที  ทว่ากลับถูกเด็กชายซ้อนกลเข้า เขากระโดดพุ่งลงมาจากบันได  ถีบขาคู่เข้าใส่ชายร่างยักษ์จนกลิ้งตกบันได "...เกมจบแล้วล่ะ..." โคนันจับปืนขึ้นหันจ่อไปทางผู้ไล่ล่า "เอาล่ะ...ส่งเมมโมรี่การ์ดมาซะดีๆ..." จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 23:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 33 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  โชคไม่เข้าข้างให้พระเอกของเราทำเรื่องเลวๆ เลย เด็กชายเกิดเสียจังหวะการทรงตัว  สถานการณ์พลิกผัน  เขาถูกอีกฝ่ายรวบคอกดลงกับพื้น ปลายกระบอกปืนนั้นหันกลับมาจ่อหัวเข้าเสียเอง  "...เกมจบแล้วล่ะ..." ไอริชกล่าวอย่างผู้มีชัย  ทันใดนั้นเฮลิคอปเตอร์สีดำสนิทก็เข้ามาลอยเทียบหอคอย ไฟสป็อตไลท์ส่องตรงมาที่ไอริช  ชายผู้ล่าละมือจากเหยื่อตัวน้อยๆ แล้วยืนขึ้น หันไปทางเฮลิคอปเตอร์  เคราะห์ดีสำหรับโคนันที่โครงเหล็กของหอคอยช่วยบดบังร่างของเขาไว้ได้พอดี   "ไหนล่ะเมมโมรี่การ์ด..." เป็นเสียงของยินดังขึ้นผ่านมือถือของไอริช   "อยู่นี่"   "ชูขึ้นมาซิ..." ปลายสายสั่ง   ไอริชควักเมมโมรี่การ์ดเล็กๆ ขึ้นมา คีบไว้ด้วยนิ้วชี้กับนิ้วโป้งแล้วชูขึ้น หันไปทางเฮลิคอปเตอร์    "ไหน มองไม่เห็นเลย  ชูเข้ามาใกล้ๆ อีก" ยินออกคำสั่ง มีวี่แววขบขันอยู่ในน้ำเสียง   ไอริชตีสีหน้ารำคาญ แต่ก็ทำตามคำสั่งโดยดี  เขายืดแขนออกไปจนสุด   "นั่นแหละดี  เห็นชัดแจ๋วเลย..."   เฟี้ยว!!   กระสุนจากไรเฟิลพุ่งทะลุผ่านเมมโมรี่การ์ดจนแตกกละเอียด และทำลายชีวิตของผู้ถือไปด้วยพร้อมกัน   ชายร่างใหญ่ถอยหลังล้มลง  ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงถึงขีดสุด เลือดสีแดงคล้ำไหลเจิ่งนองพื้น  "...หมอนี่มันหมดทางรอดแล้วล่ะ...." ผู้ออกคำสั่งฆ่ายิ้มหยันโดยมีลูกน้องร่วมผสมโรง   ไฟกะพริบสีแดงของรถตำรวจทยอยกันเข้ามาล้อมหอคอยโทโตะ  หลังจากเรื่องผบ. มัตสึโมโตะตัวปลอมถูกเปิดโปงเสียแบบนี้แล้ว ไม่มีทางที่องค์กรจะยอมให้คนของตัวตกอยู่ในมือตำรวจได้  หนทางสุดท้ายของสายลับผู้จนมุมขององค์กรนั้นมีแต่เพียงความตายรอคอยอยู่เท่านั้น จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 23:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ทันใดนั้นเอง ยินก็สังเกตเห็นความผิดพลาดที่อยู่เหนือความคาดหมาย....มันคือปลายหัวรองเท้าผ้าใบของโคนันที่ดันโผล่ออกมาพ้นเสาเหล็ก!  "...มีอยู่ตรงนั้นอีกคน!!" ยินคำราม  โคนันที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตลอดต่อหน้าต่อตาก็ตกใจไม่แพ้กัน  ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาไม่สนใจว่าคนตรงหน้าเป็นใคร หากกำลังจะตาย เขาก็อยากจะช่วยเหลือเอาไว้  "เฮ้ย ทำใจดีๆ" เด็กชายตรงเข้าไปประคองร่างของไอริช พยายามลากออกไปด้วยกำลังเท่าที่มี "อย่าเพิ่งตายนะ!"  อดีตสมาชิกองค์กรได้แต่หัวเราะขบขันความพ่ายแพ้แก่โชคชะตา "...ความแตกแล้ว...อ้อ...ฝีมือยัยเบลม็อทสินะ..."  "อย่าเพิ่งพูดเลย เดี๋ยวแผลมันจะ..."  กระสุนไรเฟิลอีกชุดของเคียนติและกอร์นพุ่งเข้ามาซ้ำ ร่างของไอริชกระตุก ลมหายใจใกล้จะปลิดปลิวเต็มแก่  "...คุโด้ ชินอิจิ..." เขาเอ่ยขึ้นด้วยกำลังเฮือกสุดท้าย "....ไม่ว่าจะนานแค่ไหน....ก็จงตามล่า...ต่อ....ไป....."  และนั่นคือคำสั่งเสียสุดท้ายของไอริช สมาชิกองค์กรชุดดำผู้งำความลับของชินอิจิลงหลุมไปพร้อมตัวเองจนวาระสุดท้าย...  โคนันมองเขาอีกครั้ง ในดวงตามีเพียงภาพของเหยื่ออีกคนขององค์กรชุดดำ ผู้ล่าที่กลายเป็นผู้ถูกล่า....  "ระดมยิงมัน!" (คนสปอยล์ --- เฮ้ย จะยิงก็ไม่มองกันก่อนเลยเรอะว่าใคร!!) จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 23:22:24 ]

ความคิดเห็นที่ 35 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ปืนกลเฮลิคอปเตอร์แผดเสียงคำราม สาดกระสุนใส่หอคอยเหล็กกล้า ท่อนเหล็กบุบบู้บี้ไปด้วยแรงอัด ศพของชายร่างยักษ์ช่วยกันกระสุนให้โคนันได้เพียงครู่หนึ่ง  เด็กชายตัดสินใจเด็ดขาด เขาทะยานตัวออกวิ่งขึ้นบันไดทันที จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 10 พ.ค. 52 23:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 36 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  สป็อตไลท์กับห่ากระสุนสาดไล่ตามเขาอย่างไม่หยุดยั้ง โชคยังเป็นของเขาที่โครงเหล็กอันซับซ้อนของหอคอยช่วยป้องกันเขาจากกระสุน และพรางไม่ให้อีกฝ่ายเห็นตัวของเขาอย่างชัดเจนเกินไปนัก  เด็กชายซอยขาถี่ยิบเวียนขึ้นบันไดวนเป็นวงกลมของหอคอยไปเรื่อยๆ โดยมีเฮลิคอปเตอร์สีดำบินวนตามไล่สาดกระสุนอย่างไม่รามือ หอคอยเต็มไปด้วยรอยกระสุน กระจกของชั้นชมวิวแตกกระจาย เศษกระจกชิ้นหนึ่งพุ่งบาดแขนขวาของเด็กชายเป็นแผลลึก เสื้อสูทของเขาขาดและเริ่มมีเลือดไหลซึม แต่เขาไม่สามารถหยุดวิ่งได้หากยังอยากจะมีชีวิตรอดไปจากผู้ล่าที่ไร้ความปรานี จากคุณ : ที่บ้านทำไร่กระสุนเรอะ... (The One-Eyed Wolf) - [ 10 พ.ค. 52 23:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 37 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  โคนันวิ่งไม่หยุดจนขึ้นไปถึงชั้นชมวิวที่สูงที่สุด เขาพุ่งตัวเข้าไปในห้องและซ่อนตัวอยู่หลังโซฟา  ห่ากระสุนทะลวงกระจกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่ที่กำบังแน่นหนาดี นี่เป็นที่ซ่อนตัวที่เหมาะเจาะเลยทีเดียว  "....ไล่มันออกมาซิเคียนติ..."  "ได๋จ้า~"  ระเบิดควันถูกยิงเข้ามาในห้อง  วูบเดียวควันสีเทาคละคลุ้งก็แผ่ไปทั่วห้อง  โคนันรีบปิดปากปิดจมูกแล้วเผ่นออกจากที่นั่นทันทีก่อนตายเพราะสำลักควัน  "ออกมาแล้ว!"  ห่ากระสุนกลับมาสาดใส่เป้าหมายอีกครั้ง  โคนันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องวิ่งขึ้นไปอีก ขึ้นไปเรื่อยๆ สูงขึ้นไปบนหอคอยโทโตะที่ผงาดฟ้าในคืนทานาบาตะสีเลือดนี้  จนเขาขึ้นมาถึงจุดสูงที่สุดของหอคอย  เขาก้มหัวลงต่ำใช้เชิงกั้นเหล็กเป็นที่กำบังกระสุนชั่วคราว คนบนเฮลิคอปเตอร์ไม่สามารถมองเห็นเขาได้จากมุมนี้  การระดมยิงสงบลงชั่วคราว แต่เขาจะไปที่ไหนได้อีกเล่า ไม่มีทางอื่นให้หนีอีกแล้ว....  "มันติดกับแล้วล่ะ...." ฝ่ายผู้ล่ายิ้ม  เฮลิคอปเตอร์ลอยสูงขึ้น  หมายจะเล็งเอาหนูตัวน้อยๆ บนยอดหอคอยแบบชัดๆ เปรี้ยงเดียวจบ  หัวของโคนันหมุนเร็วจี๋ พยายามระดมสมองเค้นหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขันอย่างที่สุดไปให้ได้  จะหาใครมาช่วยเขาตอนนี้ได้ จะช่วยตัวเองก็ไม่มีอุปกรณ์อะไรติดตัวอยู่เลย รองเท้าก็พัง เข็มขัดก็ใช้ไม่ได้  ...ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นสายดึงกางเกงยืดหดพลังสูง.... ~*~  "....เฮ้ย!?....กระโดดลงมาแล้ว!?" ว้อดก้าร้องขึ้น ชักนำสายตาบนเฮลิคอปเตอร์ทมิฬให้ไปรวมกันที่ร่างเล็กๆ บนยอดหอคอย  โคนันผูกปลายสายกางเกงยืดหดสองข้างเข้ากับโครงเหล็กหอคอย  ใช้ดวงไฟสป็อตไลท์ทรงครึ่งวงกลมที่ถูกยิงแตกกดตรงกลางไว้  จากนั้นก็กระโดดพุ่งหลาวลงมาจากความสูงหกร้อยเมตร!!  สายรัดยืดตัวด้วยแรงกดจากน้ำหนักของโคนันและน้ำหนักของไฟสป็อตไลท์ โคนันพุ่งลงไปเรื่อยๆ ในแนวดิ่ง ตัวเลขจากหน้าปัทม์บอกความยาวของสายวิ่งไม่หยุด  เด็กชายตั้งสมาธิแน่วแน่อยู่กับตัวเลขและจังหวะ ตัวเลขค่อยๆ วิ่งช้าลง  ความเร็วที่เขากำลังตกลงมาก็ค่อยๆ ลดลง สายรัดกำลังยืดตัวจนสุดเหมือนกับสายบันจี้จัมป์  และตอนนี้มันกำลังจะมาถึงจุดดีดตัวกลับแล้ว   โคนันหมุนตัวพลิกกลับ  เอาเท้าแตะพื้นของระเบียงชั้นชมวิว  มือยังคงรั้งดวงไฟสป็อตไลท์ไว้...  "ไปเลย!!!"  เขาปล่อยมือ  ส่งดวงไฟสปอต์ไลท์พุ่งกลับขึ้นไปเหมือนดีดกระสุนหนังยางขนาดยักษ์  มันพุ่งออกไปราวกับลูกปืนใหญ่ใส่เป้าหมายบนฟ้า...  โครม!!  กระสุนสป็อตไลท์พุ่งเข้าชนแพนท้ายของเฮลิคอปเตอร์สีดำอย่างจังจนเสียการทรง ตัว  มันเอนเอียงโคลงไปมา ทันใดนั้นเครื่องยนต์ก็ระเบิด เปลวไฟสีแดงส้มพุ่งวูบวาบ ผู้ล่าทั้งสี่บนเฮลิคอปเตอร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอยกลับไปอย่างไม่เป็น กระบวนท่า  ดูเหมือนราตรีนี้โชคจะไม่เข้าข้างพวกเขาอย่างร้ายแรง  ยินผินหน้าเล็กน้อยกลับไปทางหอคอยสีแดง ความสนใจยังคงจับอยู่ที่ตัวบุคคลลึกลับผู้นั้นที่ลงท้ายก็ไม่ได้เห็นแม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่ง  "....ใคร...มันเป็นใครwa..."  ดวงหน้าที่เฉยเมย เย็นชา เหี้ ยมโหดอยู่เสมอนั้น บัดนี้กลับถูกความพรั่นพรึงเข้าครอบงำ เสียงในใจของเขาถึงแก่สะท้านด้วยความกลัวอย่างที่ไม่เคยปรากฏแก่มนุษย์ผู้ใดมาก่อน... ~*~  จากทางด่วนแห่งหนึ่งที่มองเห็นทิวทัศน์แห่งมหานครได้อย่างชัดเจน  มอเตอร์ไซค์สีดำกับร่างบางในชุดสีดำสนิทพุ่งผ่านไป  เบื้องหลังมีลูกเพลิงสีส้มจากการระเบิดรอบสองของเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งสว่าง ขึ้น  เหล็กสีดำเบี่ยงทิศทางการบิน  ก่อนจะร่วงลงจากฟากฟ้า  เกิดระเบิดขึ้นอีกครั้งเป็นเสียงดังก้องที่ได้ยินชัดเจนแม้จะอยู่ไกลออกมา ขนาดนี้  "...สมแล้วที่เป็นซิลเวอร์บุลเล็ท...." เจ้าหล่อนนึกชม ใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อกนั้นอาจกำลังยิ้มอยู่ "เล่นพวกเราเสียอยู่เลย...." ~*~ จากคุณ : อลังการ...ผลาญงบ...จบแป้ก... (The One-Eyed Wolf) - [ 10 พ.ค. 52 23:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาปาด+กิ๊ฟ+โหวต+เก็บกระทู้ ขอบคุณทั้งคุณCherie  และคุณThe One-Eyed Wolf มากค่ะ อากดูฉบับจริงเร็วๆจังน้อ~~ จากคุณ : รภารินทร์ - [ 10 พ.ค. 52 23:48:27 ]

ความคิดเห็นที่ 39 Credit: Cherie @ CJRteashop.net  ในที่สุดคืนแห่งการไล่ล่าอันยาวนานก็จบลง  ถึงคิวของหน่วยพยาบาลออกโรง  ตำรวจทั้งกองที่เจ็บตัวกันไปคนละนิดละหน่อยต่างก็รู้สึกเสียท่าอยู่บ้าง  ทั้งรันและโคนันแม้จะได้แผลกลับไปไม่น้อยแต่ก็ปลอดภัยดี  "คือว่า...." โคนันทำท่ากระมิดกระเมี้ยนอย่างคนรู้ตัวว่ามีชนักปักหลัง "....พี่ชินอิจิเค้าฝากบอกว่าพอดีมีคดีด่วน....ก็เลย...."  "อีกแล้วเหรอ โอ๊ย อีตาบ้านักสืบงี่เง่า!" รันเล่นบทแสนงอน  แต่แอบอมยิ้มเล็กๆ อยู่ในใจ  ยังไงวันนี้คนที่ช่วยเธอไว้ก็คือชินอิจินี่นะ   แล้วไหนๆ คืนนี้ก็เป็นคืนวันทานาบาตะ คืนที่ดาวสองดวงจะโคจรมาพบกันนี่นา...  จบ  เพลงขึ้น  ไชโย~ เจ๊ไมสุดยอด~~  mi-ka-n-se-i-na-pa-zu-ru! แถมท้าย  โคนัน ดร.อากาสะ และไฮบาระคุยกันถึงเรื่องหลังจากนั้น  สรุปแล้ว ตำรวจก็ไม่สามารถตรวจสอบได้ว่า ตัวจริงของไอริชคือใครกันแน่  ทั้งชื่อและความเชื่อมโยงกับองค์กรก็เป็นศูนย์  ไม่มีอะไรให้สืบสาวราวเรื่องต่อไปได้อีกเลย  แต่อย่างน้อยที่สุด ความลับของโคนันก็ยังคงปลอดภัยดี  โคนันนึกถึงคำพูดสุดท้ายของไอริช...  "...คุโด้ ชินอิจิ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน....ก็จงตามล่า...ต่อ....ไป....."  ...แน่นอนอยู่แล้วล่ะ... เด็กชายคิดในใจ ....ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ตาม... (สงสัยจะเป็นครั้งแรกที่ไม่ได้จบแบบเฮฮา) ห้าวิสุดท้ายที่รอคอย....  คลื่นทะเลดำมืด พายุฝนฟ้าคะนอง และ....เรือเหาะเซปเปลิน!!  ภาคสิบสี่ มาแน่ ปีหน้า  (...เออ...ไม่มาสิแปลก...) จบแล้วจ้ะ  ขอบคุณที่ติดตามชม ------------------------------------------------------------------------------------- โอย...เหนื่อย =w=" (คนแปะยังเหนื่อย เอิ๊ก~) ส่วนตัวแล้ว...ที่อ่านสปอยล์มา(และฟังเจ๊คนเขียนสปอยล์แกมาโวยวายถึงความตกอับของลูกพี่ :3)ก็ท่าทางน่าดูไม่หยอกเลยแฮะ ...อยากเห็นหน้าลูกพี่ฉากสุดท้ายนั่น!!! อยากเห็นรันจังบู๊!!! >__< ("ไม่พ้นเรื่องรันจังนะลุง...") ขอบคุณเจ้าของสปอยล์...และขอบคุณคนอ่านที่ติดตามชมเช่นกันครับ =w=)/ (รอไปอีกสี่ห้าเดือน*อย่างต่ำกว่าดีวีดี(ญี่ปุ่น)จะออก แหงะ...) *แอบแก้...นับเดือนผิด ฮา~* แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 52 15:04:03 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 52 15:01:44 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 52 00:03:49 จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 11 พ.ค. 52 00:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนจบ ขอบคุณมากๆเลยครับสำหรับสปอย~ ตกลงยีนมันโง่หรือฉลาดเนี่ย ปล่อยโอกาสดีๆพลาดอย่างบ่อย จากคุณ : AVVENIRE'' - [ 11 พ.ค. 52 00:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เข้ามาเซฟกระทู้้ไว้ก่อน เอาไว้ได้ดูเมื่อไหร่แล้วค่อยอ่าน (แล้วเมื่อไหร่จะได้ดูอ่ะเนี่ย T_T) จากคุณ : JewelChanInLove - [ 11 พ.ค. 52 00:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนแรกที่เห็นหนังตัวอย่าง (โดนหลอกเพราะฉากนั้นนั่นแหละ) ตื่นเต้นมาก นึกว่าเรื่องเริ่มจะขมวดปม แต่พอเห็นประโยคนี้แล้ว... "...คุโด้ ชินอิจิ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน....ก็จงตามล่า...ต่อ....ไป....." ู^ ^ เออ ได้ล่ากันอีกนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แน่นอน เอาน่ะ ยังไงถ้ามีชายชุดดำก็คงมันส์ดีทีเดียว ขอบคุณสำหรับสปอยครับ เขียนได้ชวนติดตามมากๆ EDIT: จะว่าไป ไหนๆ ก็ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วเนี่ย น่าจะบอกตัวจริงท่านผู้นั้นไปเลยนะ แทนที่จะมาสั่งเสียแบบนี้ เรื่องคงง่ายขึ้นเยอะ 555+ (หรือไอริชมันก็ไม่รู้หว่า) แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 52 02:02:38 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 52 01:59:28 จากคุณ : Snicket - [ 11 พ.ค. 52 01:58:42 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณมากๆค่ะที่มาเล่าให้ฟัง สนุกมาก ที่จริงก็อ่านที่CJRมาก่อนแล้วล่ะ แต่ก็มาอ่านแล้วอ่านอีก เพราะชอบมากๆ (ขำตอนท้ายๆที่ว่ายินมันมีไร่กระสุนไว้หรือไงเนี่ย) จากคุณ : ไมตรีและมิตรภาพ - [ 11 พ.ค. 52 07:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 รีบโดดลงหลุมสปอร์ยด้วยความยินดี ขอบคุณมากค่ะ   เอ้า! ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ล่ากันต่อไป... ให้ถึงมูวี่50  - -" จากคุณ : สาวซ่าขาY - [ 11 พ.ค. 52 08:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 45 โคนันนึกถึงคำพูดสุดท้ายของไอริช... "...คุโด้ ชินอิจิ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน....ก็จงตามล่า...ต่อ....ไป....." ...แน่นอนอยู่แล้วล่ะ... เด็กชายคิดในใจ ....ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ตาม... ____ เป็นคำใบ้ว่าเรื่องนี้เราอาจต้องติดตามนานกว่า คำสาปฟาโรห์ หรือโจโจ้สินะ ดีไม่ดียาวแข่งไปคู่กับหงสา จากคุณ : หมาข้างถนนคนบ้าการ์ตูน - [ 11 พ.ค. 52 11:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ยาวจิงๆ = =" สงสัยกว่าจะได้ดู ต้องรอจนถึงปีหน้าล่ะนะ -3- ปล. ยีนเท่โคดๆ -.- จากคุณ : Dark_MonSTer - [ 11 พ.ค. 52 11:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 47 โดนเทลเลอร์หลอก................... มันเป็นความฝัน==" เอ้อ ว่าแล้วเชียวไม่น่าจะจบง่ายๆ ไอเด็กโคนันเก่งเว่อร์ไปไหน เล่นเอาตายีนเหวอแตกเลย ต่อไป14 15 16 17 555+ สงสัยได้จบกันตอนตรูอายุ40หรือป่าวเนี้ย อายุซะตั้งแต่6-7ขวบ จากคุณ : Yee-GiN - [ 11 พ.ค. 52 12:53:14 A:192.168.101.219 X:58.8.96.13 TicketID:209209 ]

ความคิดเห็นที่ 48 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สุดยอดดด รันจัง เท่ห์สุด-สุด แต่แหมมมม....พี่เฮย์จิสุดหล่อ มีติ๊ดเดียวเอง - -" ขอบคุณทั้งเจ้าของ Credit แล้วก็ Wolf จ้า สุดท้าย...อีก สามเดือนก็จะรอ ท้ายสุด....คิดถึงชู จากคุณ : มินมิน (minminunlove) - [ 11 พ.ค. 52 13:39:29 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ว้าวววววววววว !!!! เป็นสปอยล์ที่ลื่นไหล ละเอียดยิบ อ่านเพลินจริงๆ ค่ะ ขอบคุณคุณ Cherie และคุณ The One-Eyed Wolf มากค่ะ รักเด็กแว่นนะ ยอดนักสืบจิ๋ว คอยนาน สู้ๆ จากคุณ : Nymph~* (Nymph~*) - [ 11 พ.ค. 52 14:34:15 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณ จากคุณ : saruakito (saruakito) - [ 11 พ.ค. 52 14:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 51 #49 - อ่า โทษทีครับ ไม่ใช่สามเดือน ผมนับเดือนผิดเอง =w=" (โพสดึกแล้วเมาๆ เล็กน้อย ฮ่า~) เก็งๆ ว่าดีวีดี(ญี่ปุ่น)น่าจะออกราวๆ ตุลาอย่างเร็ว (จำได้ว่าภาคก่อนก็ออกประมาณนี้) raw ก็คงมาช่วงนั้น...ส่วนพี่ไทย เดาว่าธันวาน่าจะเข้าโรงเหมือนเคย (อุ... ว่าแล้วก็นึกได้ ต้องไปเค้นเอาเมจิกไฟล์สามจากเพื่อนด้วยนี่หว่า =w=") จากคุณ : The One-Eyed Wolf - [ 11 พ.ค. 52 15:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 52 "...คนอ่านทุกท่าน...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน....ก็จงตามซื้อ...ต่อ....ไป.....นะ" จะบอกแบบนี้ใช่มั้ย จากคุณ : cy (CyberBiz) - [ 11 พ.ค. 52 22:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มันโคตร จากคุณ : ขนมปังฝรั่งเศส - [ 12 พ.ค. 52 13:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ขอบคุณแรงกายแรงใจของคนเขียนสปอยล์ ที่ละเอียดยิบประหนึ่งไปนั่งดูข้างๆทีเดียว ^^ ถึงจะอ่านแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังคงมีอารมณ์ร่วมทุกที ที่ได้ไปดูในโรง ธันวาเจอกัน ^^ ปล. ขอบคุณคนแปะด้วยน้า : ) จากคุณ : wata_wata - [ 15 พ.ค. 52 14:25:12 ]