 |
เรื่องย่อลีซานตอนที่ 66 - 68 (แบบละเอียด)
ลีซาน จอมบัลลังก์พลิกแผ่นดิน 66
"อ้อ ฝ่าบาท นี่คืออาหารพื้นเมือง ที่ชาวบ้านที่นี่ตั้งใจนำมาถวาย ปรุงจากเคียวแบ๊ะ มีเฉพาะในถิ่นนี้พะยะค่ะ" นัมซาโชทูล
"งั้นหรือ"
"ลองเสวยดู"
ทัน ใดนั้นซังกุงก็เข้ามาบอกว่ายังมีเครื่องเคียงที่ไม่ได้ถวายอีก นัมซาโชจึงถามว่าชิมหรือยัง ซังกุงบอกว่าชิมแล้ว นัมซาโชจึงให้นำมาถวายได้
พระเจ้าจองโจตรัสถาม "กินได้แล้วใช่ไหม"
"ทรงอภัยด้วยเพคะ"
"ไม่เป็นไร ผิดพลาดกันได้"
ซังกุงออกไปก็บ่นว่าซังกุงอีกคนที่ทำงานสะเพร่า และถามว่า
"ใครเป็นคนชิมเครื่องเสวยชุดนี้"
"ข้าเองเจ้าค่ะ"
"งั้นก็เป็นความผิดของเจ้า ปกติหมี่เย็นแบบนี้ต้องมีเครื่องเคียง เจ้าไม่รู้หรือไง"
"ขอโทษด้วยค่ะ หมี่เย็นที่ถวายไปก่อนหน้า ข้าไม่ได้เป็นคนชิมนะคะ"
ซํงกุ งตกใจ "อะไรนะ ถ้าอย่างงั้น ใครเป็นคนชิมคนแรก บอกมาซิ อะไรกันนี่ ไม่มีใครตอบข้าเลย ขอถามอีกครั้ง ใครเป็นคนชิมหมี่เย็นที่นำขึ้นถวายน่ะ"
"โทษนะคะนายหญิง ทำไมเรื่องนี้ท่านมาถามข้าน้อย เพราะมีซังกุงจากตำหนักใหญ่ รับคำสั่งจากท่านให้มาช่วยงานไม่ใช่หรือ"
"อะไรนะ ซังกุงตำหนักใหญ่รับคำสั่งจากข้าหรือ ข้าไม่เคยสั่งใครซักหน่อย"
"อะไรนะคะ แต่เราเห็นป้ายคำสั่งของท่านชัดๆ นึกว่าท่านเป็นคนใช้ให้มาน่ะค่ะ"
"อะไรนะ ตายแล้ว"
ซังกุงรีบไปบอกนัมซาโชทันที นัมซาโชรีบทูลไม่ให้พระเจ้าจองโจเสวย
"ฝ่าบาทๆ อย่าเพิ่งเสวยพะยะค่ะ ได้โปรดหยุดการเสวยเดี๋ยวนี้"
"ทำไมล่ะ"
"ฝ่าบาท" นัมซาโชอึกอัก
ด้านฮงกุกยองรีบไปหาลูกน้องของเขา ซึ่งก็กำลังลังเลว่าพระมเหสีไม่ได้เสด็จมางาน ฮงกุกยองมาถึงก็ถามว่ายิงหรือยัง
"เอ่อ ยังครับใต้เท้า"
"หึ งั้นหรือ ค่อยยังชั่ว ไม่ต้องยิงแล้ว แผนการล้มเลิก"
"แต่ว่าใต้เท้า เรามองยังไง ก็ไม่เห็นพระมเหสีเสด็จมานี่ครับ"
"หมายความว่าไง"
"งานนี้ไม่มีพระมเหสี มีแต่ฝ่าบาท เสด็จร่วมงานเลี้ยงเพียงลำพัง"
"อะไรนะ หึ"
ซอจังบูก็สั่งให้ทหารคุมทุกด้าน ห้ามคนออกแม้แต่คนเดียว เทซูถามว่ามีเรื่องอะไร
"เกิดอะไรขึ้นน่ะครับ ได้ยินว่าเครื่องเสวยของฝ่าบาทถูกวางยางั้นหรือ"
"ข้าก็ไม่รู้ แต่เห็นว่ามีคนแปลกหน้าแอบอ้างคำสั่งซังกุงห้องเครื่อง ไปชิมเครื่องเสวยเข้า"
เทซูตกใจมาก เวลานั้นแชซังกุงจะออกไปแต่ทหารสั่งห้ามไว้
ฮงกุกยองสั่งให้ทหารไปตามแชซังกุงมาด่วน
"ใต้เท้าคะ ใต้เท้า"
"หา อ้อ หึ แชซังกุง เป็นไงบ้าง ได้รับคำสั่งข้ามั้ย ที่บอกให้ยุติน่ะ"
"ค่ะ ได้รับคำสั่งจากท่านเลยไม่ได้ทำอะไร"
"หึ งั้นหรือ แต่ว่า ทำไมท่านยังอยู่นี่ ไม่รีบออกไปซะล่ะ"
"หึ แต่ว่า ใครก็ออกจากที่นี่ไม่ได้น่ะค่ะ"
"อะไรนะ หึ หึ เอาห่อยามาให้ข้า"
"เจ้าค่ะ หึ หึ"
ฮงกุก ยองรู้สึกผิดอย่างมหันต์ "หม่อมฉัน เกือบทำความผิดใหญ่หลวงที่ไม่อาจให้อภัยได้ซะแล้ว ฮือ เสียทีฝ่าบาททรงไว้วางพระทัยหม่อมฉัน หม่อมฉันกลับคิดไม่ซื่อ ทำสิ่งที่ทรยศต่อพระองค์ ฮือ ฮือ ฝ่าบาท ฮือ"
เวลาเดียวกันที่พักของซองซงยอน พระมเหสีโยอึยทรงตรัสถามหมอหญิง
"ท่านบอกว่าโรควิงเวียนงั้นหรือ"
"ใช่แล้วเพคะ อาการของซองซังกุงเพราะเกิดจากโรควิงเวียนศีรษะ"
"แน่ใจหรือเปล่า จากที่คนสนิทของนางแจ้งมา ข้ายังนึกว่าเป็นอาการตั้งครรภ์ซะอีก"
"หม่อมฉันตรวจดูแล้ว เหมือนจะไม่ใช่เพคะ"
"เฮ่อ งั้นก็ช่างเถอะ ท่านออกไปได้แล้ว"
"เพคะ" หมอหญิงออกไป
"หม่อมฉันคิมซังกุงเพคะ"
"เข้ามา"
"หึ พระมเหสี เกิดเรื่องแล้วเพคะ"
"เกิดเรื่องอะไร ทำไมต้องหน้าตาตื่นเข้ามาด้วย"
"ได้ข่าวว่าในงานเลี้ยงที่ฝ่าบาทไปร่วมด้วย เกิดเหตุการณ์น่ากลัวอย่างหนึ่งเมื่อซักครู่เพคะ"
"เหตุการณ์น่ากลัว หมายถึงอะไรน่ะ"
พระเจ้าจองโจทรงตรัสถามหัวหน้าองครักษ์
"หมายความว่าไง สอบถามซังกุงห้องเครื่องทุกคนแล้ว ไม่มีใครชิมอาหารของข้างั้นหรือ"
" พะยะค่ะ เท่าที่สันนิษฐาน คงมีผู้ไม่หวังดีแอบปลอมป้ายคำสั่งของซังกุงห้องเครื่อง เพื่อหวังกระทำการบางอย่าง แต่ยังดีที่ว่า เครื่องเสวยไม่มีปัญหา ด้วยพระบารมีจึงได้แคล้วคลาดจากอันตราย แต่ถึงกระนั้น เราก็ไม่ควรนิ่งนอนใจ ยังไงก็ต้องสืบเรื่องนี้ให้กระจ่าง"
"นั่นสิพะยะ ค่ะ ไม่เพียงแต่คนในวังเท่านั้น แม้แต่ชาวบ้านที่มาร่วมงานก็ควรถูกสอบ เพื่อให้ได้ตัวคนที่คิดปองร้ายจริงๆ นะพะยะค่ะ" แชจีคยอมว่า
"งั้นก็ได้ เรื่องนี้ให้พวกท่านไปจัดการ ทำงานให้รอบคอบละกัน"
"รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ"
พระเจ้าจองโจจะเสด็จออกไป พระมเหสีโยอึยก็เสด็จมาถึงพอดี ทรงตรัสถามเรื่องที่เกิดขึ้น
ซองซอยอนรู้เรื่องก็จะไปเฝ้าพระเจ้าจองโจ แต่โชบีห้ามไว้
"ไม่ได้นะคะนายหญิง ท่านยังไม่แข็งแรงดี จะออกไปเดินข้างนอกได้ยังไง"
"ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับฝ่าบาท แล้วข้าจะเอาแต่นอนได้ยังไง"
"แต่ว่าท่าน"
"ข้าต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าฝ่าบาทเป็นไงบ้าง"
"โธ่ นายหญิงคะ"
ซองซงยอนดื้อไปจนได้ เจอกับเทซูหน้าตำหนัก
"มีธุระอะไรถึงมานี่ได้ครับ" เทซูถาม
"ข้ามาขอเข้าเฝ้า ฝ่าบาททรงอยู่ข้างในใช่ไหม อ้อ ฝ่าบาท" พระเจ้าจองโจเสด็จมาพอดี
"ใครให้เจ้ามาอยู่แถวนี้ สุขภาพไม่ดีก็ควรพักผ่อน แล้วยังออกมาทำไม"
"หม่อมฉัน ได้ยินว่าเกิดเหตุร้ายในงานเลี้ยง ทรงเป็นไงบ้างเพคะ พระวรกายมีปัญหาหรือเปล่า หึ"
"ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้เจ้าพลอยเป็นห่วง แต่ว่า ข้าสบายดี ไม่มีอะไรหรอก"
"แต่ว่าฝ่าบาท"
"รีบกลับที่พักเร็วเข้า เกิดล้มป่วยจริงๆ มิแย่หรอกหรือ เจ้าคือคนสนิทของซองซังกุงใช่ไหม"
"เอ่อ เพคะ ฝ่าบาท"
"รีบพาซองซังกุงกลับที่พักเร็ว ถ้าหาก เห็นนางออกมาเดินข้างนอกอีก ข้าจะลงโทษเจ้าเป็นคนแรก"
"ว้าย พระอาญาไม่พ้นเกล้า หม่อมฉันจะดูแลซองซังกุงอย่างเข้มงวดเพคะ"
เมื่อซองซงยอนกลับไปแล้ว พระเจ้าจองโจมีรับสั่งกับเทซูว่า
"เจ้าเชื่อมั้ยว่าในงานเลี้ยง มีคนคิดทำอะไรบางอย่างน่ะ มีคนใส่ยาในอาหาร เพื่อหวังปองร้ายข้า เจ้าเชื่ออย่างงั้นมั้ย"
" เอ่อ หม่อมฉันขอบังอาจทูลว่า เรื่องไม่คาดฝันอาจเกิดได้ทุกเมื่อ เพราะยังหาต้นตอไม่พบ ว่าเครื่องเสวยของฝ่าบาท ได้ผ่านใครบ้างไม่ใช่หรือ"
"แต่ว่า ถึงจะเป็นเรื่องจริง มันก็มีประเด็นที่แปลก"
"หา แปลกตรงไหนหรือพะยะค่ะ"
" ที่ข้าไปงานเลี้ยงวันนี้ ไม่ใช่สิ่งที่วางแผนไว้ก่อน เหมือนที่เจ้ารู้อยู่ เดิมที คนที่จะไปคือพระมเหสี แต่นางไปดูแลซองซังกุง ข้าก็เลยมางานนี้แทน ที่ข้าข้องใจก็คือประเด็นนี้ ถ้าจะมาปองร้ายข้าจริง ทำไมไปวางยาในอาหารของพระมเหสีแทนล่ะ หึ ว่าแต่ ใต้เท้าฮงอยู่ไหนรู้มั้ย วันนี้ทั้งวัน ข้าแทบไม่ได้เห็นหน้าเขาเลย กลัวว่า จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"
เทซูอึ้งไป "เอ่อ หา"
จากคุณ :
ซูรากัน 
- [
26 พ.ค. 52 15:33:47
]
|
|
|
|
|
|
