PANTIP.COM : A7905222 เรื่องย่อลีซานตอนที่ 69 - 70 (แบบละเอียด) และแล้วซงยอนก็ได้เป็นพระสนมขั้นสาม ตำแหน่ง โซยอง [ภาพยนตร์]

ความคิดเห็นที่ 1

พระเจ้าจองโจทรงมีพระราชประสงค์ที่จะกวาดล้างพ่อค้าค้ามนุษย์ พระองค์จึงทรงมีรับสั่งให้คุมขังพ่อค้าต้าชิง
แชจีคยอมเข้ามาทูลรายงานพระเจ้าจองโจว่า
"ผู้ต้องหาทุกคนถูกคุมไปกองปราบ พรุ่งนี้จะเริ่มการไต่สวนพะยะค่ะ"
"แล้วพ่อค้าต้าชิงที่ถูกจับด้วยล่ะ"
หัวหน้าองครักษ์ทูลว่า "ทำตามพระบัญชา ถูกขังเช่นกันพะยะค่ะ"
"ดีมาก งานนี้ข้าจะให้กองปราบดำเนินการ ท่านช่วยไปสั่งการด้วย"
"พะยะค่ะ"
"แต่ว่าฝ่าบาท แล้วพ่อค้าต้าชิงที่ถูกจับมาจะทรงทำไงดีพะยะค่ะ" แชจีคยอมทูลถาม
"ทำยังไงหรือ หมายความว่าไงน่ะ"
"เพราะต้าชิงกำลังจะส่งทูตมาที่นี่ ถ้ารู้ว่าเรากักตัวพ่อค้าของพวกเขาไว้ ไม่แน่อาจทำให้เป็นเรื่องใหญ่ก็ได้"
" จะยังไงก็ช่าง เราไม่ควรปล่อยปละละเลยให้คนมาเหินเกริมในบ้านเมืองไม่ใช่หรือ แม้ว่าที่ปล่อยกู้คือคนของเรา แถมยังจับลูกหนี้ไปขาย แต่มีคนนอกช่วยสนับสนุน แล้วเราจะปล่อยได้ยังไง พวกเขามาหากินในบ้านเมืองเรา แล้วยังทำร้ายคนของเราอีก ข้าต้องให้รับโทษตามกฎหมายอย่างสาสม"
ชองยายงหอบหนังสือเดินมา พระเจ้าจองโจทรงทอดพระเนตรเห็นก็ทัก
"ท่าทางเหมือนจะยุ่งนะ"
"อ้อ ฝ่าบาท เฮ้ยๆๆ"
"ตามสบายเถอะ ไม่ต้องมากพิธี"
"ทรงอภัยด้วยพะยะค่ะ"
"ว่าแต่ หอบหนังสือเยอะแยะจะไปไหน"
"ทูลฝ่าบาท เป็นข้อมูลของแต่ละหน่วยงานที่ต้องดำเนินการพะยะค่ะ"
"งั้นหรือ ข้ารู้แล้ว ดูเหมือนหนังสือจะหนักมาก รีบไปเร็วเข้า"
"พะยะค่ะ" ชองยายงรีบเดินไป
นัมซาโชมองตามแล้วทูลว่า "นึกยังไงถึงไปอยู่ฝ่ายบุคลากรก็ไม่ทราบ ปกติคนที่สอบได้จอหงวน มักจะขอไปอยู่หน่วยงานสำคัญกว่านี้ทั้งนั้น"
"ปล่อยเขาไปเถอะ คงมีเหตุผลบางอย่าง"
ชอง ยายงนำหนังสือไปให้เหล่าขุนนาง และบอกว่าใครต้องการสิ่งใดให้หาเอาเอง สร้างความไม่พอใจให้เหล่าขุนนางไม่น้อย ขุนนางบางคนถึงกับไปบ่นกับแชซกจู
" ทุกท่านเห็นหนังสือที่ราชเลขาส่งมาหรือเปล่า บอกว่าเพื่อไม่ให้ฝ่ายปกครองมีอำนาจในการโยกย้าย ถึงขนาดจะกำหนดวาระในการดำรงตำแหน่งด้วยซ้ำ"
"นั่นยังไม่เท่าไหร่ จะมีการลดขุนนางระดับ 6 ลงไปกว่าครึ่ง หมอนั่นเป็นแค่จอหงวนใหม่ ช่างมีความคิดพิเรนทร์นัก ท่านเสนาขวา รู้จักคนชื่อชองยายงหรือเปล่า"
"ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นบัณฑิตที่สอบได้จอหงวน ข้ายังรู้มาว่า ทุกวันนี้ฝ่าบาททรงโปรดปรานเขานัก" แชซกจูกล่าว
"ฮึ่ม แล้วนี่แปลว่าอะไร มันจะกำแหง ถือว่าเป็นคนโปรดจนมาล้ำเส้นพวกเราหรือยังไง"
เวลานั้นชองยายงคุยกับเพื่อนและเพิ่งจะแยกกัน เขาก็พบกับชางแทวู
"อ้อ ท่านมหาเสนาฯ" ชองยายงทัก
"เจ้าก็คือจอหงวนใหม่ชื่อชองยายงหรือ"
"ท่านรู้จักข้าด้วยหรือครับ"
"คนดังอย่างเจ้า ใครไม่รู้จักก็แปลกล่ะ แนวคิดที่เจ้าเสนอ ข้าก็ได้อ่านเหมือนกัน ถึงจะไม่ค่อยรู้อะไร แต่ช่างเป็นคนใจกล้านักนะ"
"ท่านอ่านด้วยหรือครับ ขอบคุณใต้เท้ามาก"
" อย่าเพิ่งด่วนดีใจ อะไรกัน ที่ไปอยู่ฝ่ายบุคลากรเพื่อจะทำเรื่องพวกนี้น่ะหรือ ไปอยู่หน่วยงานที่ว่างที่สุด เพื่อจะได้เสนอแนวคิดพิศดารรายวัน อย่านึกว่าเป็นคนโปรดแล้วจะทำอะไรก็ได้ เจ้าไม่รู้หรอกว่าอะไรคือการเมือง อาศัยว่าเป็นคนหนุ่มไฟแรงคงไม่ช่วยอะไรหรอกนะ"
"เอ่อ เดี๋ยวครับใต้เท้า แหะ ถ้าแนวคิดของข้า ไม่ถูกใจท่าน ก็ขออภัยด้วย แต่ว่า สิ่งที่ข้านำเสนอหลายอย่าง ไม่ใช่เพื่อทำเล่นๆ น่ะครับ เพราะข้าเองก็รู้ ว่าขุนนางเก่าอย่างพวกท่าน คงไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ทุกวันนี้การเสนอนโยบายใหม่ มักมาจากขุนนางรุ่นหลัง ถ้าไม่ดีจริง ผุ้ใหญ่อย่างพวกท่านก็ควรให้คำชี้แนะ จากนั้นเมื่อมีการถกเถียงไปมา ย่อมมีจุดลงตัวสำหรับทุกฝ่าย ทำให้ข้า กล้าที่จะเสนอแนวคิดแผลงๆ เอ่อ อีกอย่าง ขอบคุณใต้เท้ามาก เมื่อข้ารู้ว่า ผู้ใหญ่อย่างท่าน ยอมเสียเวลาอ่านนโยบายเพ้อฝันที่ข้าเขียน แล้วก็ ไหนๆ ก็ไหนๆ คือ คุยถึงขั้นนี้แล้ว ข้าขอพูดต่ออีกหน่อยได้ไหมครับ"
"ฮึ่ม พูดอะไร"
" อยากจะ ขอยืมตำราที่ท่านเขียน,เล่มที่ชื่อ ซองซูลุน น่ะครับ คือ ผลงานอื่นๆ ของท่าน ข้าอ่านหมดแล้ว ขาดแต่เล่มนี้ ข้าจะรีบอ่าน แล้วคืนท่านโดยเร็ว ไม่ทราบว่า พอจะเมตตาได้ไหมครับ นะครับ ใต้เท้า"
ด้านแชซกจูนำเรื่องชองยายงไปทูลพระหมื่นปีจองซุน
"ชองยายงน่ะหรือ"
"ถัดจากฮงกุกยอง หมอนี่เหมือนจะมาแทนที่ยังไงอย่างงั้น"
" คอยจับตาดูไปอีกซักพักเถอะ เพราะสิ่งที่เราต้องห่วงไม่ใช่คนๆ นี้ วันก่อนฝ่าบาททำให้ข้าคิดได้อย่างหนึ่ง เขามีราชโองการของอดีตพระราชา และพร้อมจะไล่ข้าออกจากวังได้ทุกเมื่อ"
"อะไรนะ ราชโองการของอดีตพระราชาหรือ"
"นี่แหละคือประเด็นสำคัญ จริงๆ แล้วเขามีอะไรอยู่ในมือหรือเปล่า เราต้องสืบให้รู้ถึงจะวางใจ หึ"
ซอง ซงยอนรู้สึกคลื่นไส้ จึงไปขอรับการตรวจจากหมอหลวง หมอหลวงตรวจดูอาการของซองซงยอนอย่างละเอียดว่านางตั้งครรภ์หรือไม่ โดยให้ซองซงยอนกินยาอีก 5 วัน แล้วจะมาตรวจอีกทีก็จะทราบผลแน่นอน ซองซงยอนจึงสั่งไม่ให้หมอหลวงกับโชบีบอกใคร
ระหว่างทางกลับซองซงยอนกับโชบีเห็นปาร์คยองมุนพาขุนนางต้าชิงเข้ามา และซองซงยอนรู้จักจึงเข้าไปทักทาย และถามว่า
"ไปไงมาไงคะนี่ ทำไมอาจารย์มาที่นี่ได้ล่ะ"
"ใต้เท้ามากับคณะทูตน่ะครับ"
"เพราะอยากรู้ข่าวของซองซังกุง ถามใต้เท้าปาร์คก็บอกว่าเข้าวังแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย" ขุนนางต้าชิงแสดงความยินดี
"แล้วท่านล่ะคะ สบายดีหรือเปล่า ตอนเกิดการเปลี่ยนแปลง ได้ยินว่าท่านออกจากกรมศิลปะของต้าชิง จากนั้นก็เงียบหาย ไม่มีข่าวอีก"
"ดีที่เหตุการณ์สงบลง ข้าจึงได้กลับไปทำงานอีกครั้งน่ะครับ ว่าแต่ ทุกวันนี้ท่าน คงจะไม่เขียนรูปอีกแล้วใช่ไหม"
"หึ ได้แต่เขียนเป็นงานอดิเรก ไม่เหมือนเมื่อก่อนน่ะค่ะ"
" งั้นหรอกหรือ ก่อนมานี่ ยังนึกว่าจะได้เห็นผลงานใหม่ๆ ของท่านบ้าง กลับต้องผิดหวังซะแล้ว อ้อ จริงสิ ไม่ทราบว่า ท่านยังจำใต้เท้า จางหย่วนเหวย ได้หรือเปล่า"
"อ้อ จำได้สิคะ จำได้ ตอนอยู่ต้าชิง ข้าเคยเขียนรูปทิวทัศน์ให้เขาดูด้วยซ้ำ"
"ใช่ ที่มาคราวนี้ เขาเป็นหัวหน้าคณะทูต มาพร้อมกับข้าด้วย"
"อ้อ จริงหรือคะ แล้วใต้เท้าจางเป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า"
"สบายดีครับ"
ด้านจางหย่วนเหวยทูตต้าชิงเข้าเฝ้าพระเจ้าจองโจ
"ทุกท่านมาไกลคงจะเหนื่อย การเดินทางไม่มีปัญหาใช่ไหม"
"ไม่มีพะยะค่ะ เพราะฝ่าบาททรงอำนวยความสะดวก การเดินทางเที่ยวนี้จึงสบายขึ้น" จางหย่วนเหวยทูล
"เฮ่อๆๆ งั้นก็ดีแล้ว ข้าได้กำชับคนที่ดูแล ขาดเหลืออะไรก็ไปบอกพวกเขาได้นะ"
"ขอบพระทัยฝ่าบาท"
"ถ้าอย่างงั้น ข้าจะพาไปที่พักก่อน"
"พะยะค่ะ"
และเมื่อพูดคุยถึงจุดประสงค์การมาของจางหย่วนเหวย พระเจ้าจองโจก็ทรงไม่พระทัย
"ท่านบอกว่าไงนะ ให้ข้าปล่อยพ่อค้าต้าชิงที่ถูกจับมางั้นหรือ"
" พะยะค่ะ ระหว่างที่มาเมืองหลวง ได้ยินว่าทางการโชซอนได้จับกุมพ่อค้าของเราไว้ อภัยที่หม่อมฉันขอทูลว่า พวกเขาเป็นราษฎรของเรา ถึงทำผิดกฎหมายก็ควรจับตัวไว้ แล้วส่งกลับให้เราลงโทษเอง"
"แต่คนกลุ่มนี้ ทำความผิดในโชซอน อีกทั้งพยานหลักฐานพร้อม เราจึงต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ด้วยเหตุนี้คงมอบตัวให้ท่านไม่ได้"
"ถ้าอย่างงั้น หม่อมฉันจะพากลับไปรับโทษตามกฎหมาย และจะลงโทษให้หนัก ตามกฎหมายของต้าชิง"
" ไม่ ข้าไม่เห็นด้วย เพราะว่า ข้าไม่เชื่อว่าต้าชิงจะลงโทษพวกเขา ให้สาสมกับความผิด เพราะนี่ เป็นเรื่องที่กดขี่ราษฎรของเรา พวกท่านคงไม่เห็นความสำคัญ จริงหรือเปล่า ยังไงก็ขอบอกอีกครั้ง ข้อเสนอนี้ข้ายอมรับไม่ได้ เมื่อพวกเขาทำผิด ก็ต้องรับโทษตามกฎหมายโชซอน ฉะนั้น จงอย่าเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก"
"ฝ่าบาท จะไม่ยอมรับปากจริงหรือ"
"ใช่"
"ในเมื่อฝ่าบาททรงยืนกราน งั้นก็ตามพระทัย หม่อมฉันคงไม่มีอะไรจะทูลอีก"

จากคุณ : ซูรากัน - [ 26 พ.ค. 52 16:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ลีซาน จอมบัลลังก์พลิกแผ่นดิน 70

นัมซาโชทูลพระเจ้าจองโจว่าทหารทั้งสองฝ่ายใช้กำลังกัน จนมีบางส่วนได้รับบาดเจ็บ พระเจ้าจองโจรีบเสด็จไปดู หัวหน้าองครักษ์ทูลว่า
"ทรงอภัยด้วยพะยะค่ะ ที่จริงเราน่าจะเลี่ยงการปะทะ ใช้การเจรจา ให้พวกเขาอ่อนข้อก็ยังดี"
"ไม่หรอก พวกเขายืนกรานมาแต่แรก ไม่ยอมรับฟังเหตุผลจากเราท่าเดียว แล้วพวกเขามีคนบาดเจ็บหรือเปล่า"
เท ซูทูลว่า "คิดว่าไม่มีใครเจ็บหนักพะยะค่ะ เพื่อไม่ให้เกิดเหตุรุนแรง คนของเราจึงใช้สันดาบต้านรับ และ ที่ฝ่ายเราบาดเจ็บมากกว่า ก็เพราะสาเหตุนี้แหละพะยะค่ะ"
"แต่ว่า ถึงเราไม่ใช้กำลังก็ใช่จะแก้ปัญหาได้" ซอจังบูทูล
คังซกกีทูลต่อว่า "ในเมื่อสองฝ่ายเกิดการปะทะแล้ว ถ้าเจอหน้าอีก โอกาสจะเกิดซ้ำก็มีมากขึ้นพะยะค่ะ"
"ใช่ น่าจะเป็นอย่างงั้น" พระเจ้าจองโจทรงเห็นด้วยเช่นกัน
แชซกจูกล่าวว่าไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดเรื่อง ชางแทวูคิดว่าเป็นแผนที่ทางต้าชิงวางไว้ ชางยายงจึงทูลพระเจ้าจองโจว่า
" ข้อนี้หม่อมฉันก็สงสัยพะยะค่ะ ตอนนั้นฝ่าบาทกำลังเจรจากับท่านทูตอยู่ แทนที่พวกเขาจะรอฟังผลก่อน กลับสั่งให้ใช้กำลังต่อสู้ หม่อมฉันว่าเรื่องนี้ น่าจะมีการวางแผนไว้แต่แรก"
"แต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่ข้าแปลกใจ พอรู้ว่าสองฝ่ายเกิดการปะทะ สีหน้าท่านทูตก็ตกใจมาก ถ้าพวกเขาเตรียมการไว้ก่อน แล้วที่ท่านทูตแสดงความตกใจ เราจะอธิบายยังไง ข้าว่าเรื่องนี้ น่าจะมีอะไรแอบแฝงมากกว่า ลำพังแค่จะช่วยพ่อค้าไม่กี่คน ทำไมต้องมีท่าทีแข็งกร้าวขนาดนี้ ต้นสายปลายเหตุ รีบไปสืบให้รู้ ให้เวลาถึงคืนนี้ ทำได้หรือเปล่า"
"ไม่ต้องนานขนาดนั้น หม่อมฉันจะสืบให้ได้ก่อนเย็นนี้"
พระเจ้าจองโจก็ทรงคิดว่าทำไมทางต้าชิงถึงดึงดันให้ปล่อยคนถึงขนาดนี้
พระพันปีเฮคยองให้ลีซังกุงไปตามซองซงยอนมาเฝ้าด่วน
"เหตุปะทะระหว่างทหารต้าชิงและคนของเรา เจ้าคงรู้แล้วใช่ไหม"
"เอ่อ ทราบเพคะ"
"หึ แล้วมีวิธีแก้ปัญหามั้ย ข้าถามเจ้าว่าสามารถคลี่คลายความตึงเครียดระหว่างสองฝ่ายได้หรือเปล่า"
"หม่อมฉันคงไม่อาจให้คำมั่นในตอนนี้ แต่ว่า จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพคะ"
" งั้นหรือ ถ้างั้น ข้าจะอนุญาตให้เจ้าออกจากวังซักครั้งก็ได้ ฉะนั้น ไม่ว่ายังไง ถ้าเป็นสิ่งที่เจ้าทำได้ ต้องพยายามช่วยฝ่าบาทให้เต็มที่ เข้าใจหรือเปล่า"
"ทราบแล้วเพคะ หม่อมฉัน จะทำงานนี้ให้สำเร็จให้ได้"
ซองซงยอนพยายามจะเข้าพบท่านทูตต้าชิงจางหย่วนเหว่ยให้ได้ แต่ขุนนางต้าชิงซึ่งเป็นอาจารย์ของซองซงยอนไม่ยอมให้พบ
"ต้องขออภัย เห็นทีจะให้เข้าพบท่านทูตไม่ได้"
"แต่ข้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับท่านทูต รบกวนไปบอกหน่อยได้ไหมคะ" ซองซงยอนอ้อนวอน
"บอกแล้วว่าไม่ได้ ใต้เท้ามีคำสั่ง ห้ามชาวโชซอนมาอยู่ในเรือนรับรองแห่งนี้ ฉะนั้น เชิญท่านกลับไปซะ ไปส่งซังกุงเดี๋ยวนี้"
" เดี๋ยวก่อน คนที่ออกคำสั่ง บอกให้เจ้าแสดงกิริยาสามหาวต่อข้าด้วยหรือ มีเหตุผลอะไรถึงไม่ให้พบ ช่างไม่ให้เกียรติเจ้าของบ้านนัก อีกอย่าง ชั่วดียังไงข้าก็เป็นสนม อุตส่าห์มาขอร้อง ยังกล้าปฏิเสธซึ่งหน้าอีกหรือ"
จางหย่วนเหว่ยออกมา "ห้ามเสียมรรยาท ทุกคนถอยไปก่อน ขออภัยอย่างยิ่ง เชิญข้างใน"
"แต่ว่าใต้เท้า"
" คนที่เชิญนางมา ก็คือข้า หญิงคนนี้ ข้าเคยรู้จัก สมัยที่นางไปต้าชิง จึงมาเยี่ยมในฐานะเพื่อนเก่า พวกเจ้าไม่ต้องยุ่ง เข้าใจมั้ย เชิญข้างใน"
ขุนนางท่านนั้นสั่งให้ลูกน้องไปฟังว่าทั้งสองคุยอะไรกัน
"ซองซังกุงสบายดีใช่ไหม"
"ค่ะ"
"ได้ยินว่าท่านได้เป็นสนม เคยคิดจะไปเยี่ยม แต่เนื่องจากฐานะไม่เอื้อ เลยต้องรบกวนให้มานี่ ต้องขอโทษด้วยนะ"
" อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้อย่าใส่ใจเลย จริงๆ แล้ว ที่ข้ามาวันนี้ เพราะมีเรื่องหนึ่งจะขอถามท่าน เท่าที่ข้ารู้จักท่าน ต่อให้ดูรูปภาพ ยังให้เกียรติผู้เป็นเจ้าของผลงาน ไม่มีทางมาเพื่อกดขี่ชาวโชซอนแน่ เอ่อ สิ่งที่ท่านทำกับเรา ข้าเชื่อว่าคงมีสาเหตุเบื้องหลังบางอย่าง ช่วยบอกได้ไหมว่า อะไรทำให้ท่านตัดสินใจแบบนี้น่ะค่ะ"
"เฮ่อๆๆ แม้แต่วิธีการดูภาพของข้ายังจำได้อีกหรือ อาจเพราะว่า การวิจารณ์ผลงานคนอื่น ต้องอยู่บนพื้นฐานของมรรยาท ว่าแต่ทุกวันนี้ซังกุง คงจะเลิกเขียนรูปแล้วสินะ"
"ใต้เท้า ข้าไม่ได้หมายความอย่างงั้นค่ะ"
" งั้นต้องขออภัย หากจะคุยเรื่องอื่นละก้อ ข้าคงไม่มีเวลา นานๆ ได้พบกัน ขอแค่ถามไถ่ทุกข์สุขตามประสาเพื่อนก็พอแล้ว ฉะนั้น ถ้าจะมาพูดเรื่องอื่นละก้อ เห็นทีจะมาเสียเที่ยวแล้ว"
ซองซงยอนผิดหวังออกมา และพบกับขุนนางที่เป็นอาจารย์
"เมื่อกี้ ต้องขออภัยที่ข้าเสียมรรยาทด้วย"
"หึ ไม่เป็นไรค่ะ ข้าเข้าใจดีว่าท่านเองก็วางตัวลำบาก"
"ขอบคุณที่เข้าใจ"
"งั้นข้าขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวก่อน คือ เอานี่ไปด้วย"
"นี่คืออะไรหรือคะ"
"ท่านทูตบอกว่า ให้เอาภาพนี้มามอบให้ท่านน่ะครับ"
"ท่านทูตหรือคะ"
"เป็นการแสดงความยินดี ที่ท่านได้เป็นสนมของพระราชา ยังมีกลอนอวยพร ให้ท่านมีแต่ความโชคดี"
"กลอนอวยพรหรือคะ"
"ใช่ครับ"
เวลานั้นพระเจ้าจองโจทรงทราบว่าพวกต้าชิงมีการเคลื่อนพลมาที่โชซอน เชกาฟังแล้วก็สงสัย
"เคลื่อนพลอะไรกัน พูดแบบนี้หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่า ต้าชิงคิดจะเปิดศึกกับเราหรือไง"
"น่าจะใช่" ชองยายงตอบ ทุกคนตกใจ
"มีเหตุผลอะไร ทำให้เจ้าคิดว่าพวกเขาจะเปิดศึกกับเราน่ะ" พระเจ้าจองโจตรัสถาม
" ฝ่าบาทก็ทรงทราบดี นับแต่ต้าชิงเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่ บ้านเมืองก็ได้เกิด จราจลหลายครั้ง ทำให้ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน และทางการก็ต้องสิ้นเปลืองงบประมาณในการปราบปราม จึงวางแผนก่อความไม่สงบในประเทศรอบข้าง เพื่อกันไม่ให้คนของตัวเองย้ายหนีพะยะค่ะ"
"ข้อนี้ก็อาจเป็นไปได้ แต่แค่นี้ เราจะสรุปว่าพวกเขาต้องการเปิดศึกกับเราได้ยังไง"
"ยังมีอีกเรื่อง เช้าวันนี้มีคำสั่งออกจากที่พักของทูต แต่คนเดินสาส์นไม่ได้ไปทางต้าชิง แต่ไปเมือง กวางจิน แทน"
"กวางจินเป็นเมืองหน้าด่านของทะเล ตงแฮ เส้นทางนี้ ตรงไปเมืองต้าเหลียน ซึ่งเป็นฐานทัพของต้าชิงนี่นา" พระเจ้าจองโจตรัส
" ถูกแล้วพะยะค่ะ หม่อมฉันเชื่อว่าพวกเขาวางแผนแต่แรกที่จะทำแบบนี้อยู่แล้ว เพราะเสียเงินไปกับการปราบจราจลหลายครั้ง และชาวบ้านก็เริ่มเบื่อหน่าย เพื่อกู้ศรัทธาคืนมา พวกเขาจึงให้เราเป็นแพะรับบาปแทน"
ซองซงยอนนำภาพที่ได้จากจางหย่วนเหว่ยมาให้พระเจ้าจองโจทอดพระเนตร
"นี่คือภาพที่ท่านทูตมอบให้เจ้าหรือ"
"ใช่แล้วเพคะ แต่ทรงทอดพระเนตรบทกวีที่เขาเขียนให้ก่อน"
" ป่าร้างไม้ผลัดใบ เดียวดายอยู่ในสวน กระทบสายลมเย็นยะเยือก ผสานดวงจิตที่เปลี่ยวเหงาเศร้าซึม เป็นผลงานของกวีชื่อ ชูฮุง ไม่ใช่หรือ"
" เพคะ ถูกต้องแล้ว ท่านทูตบอกว่าเป็นบทกลอนอวยพรให้หม่อมฉัน แต่ดูแล้ว กลับเอาผลงานของ ชูฮุง มาใส่แทน ซึ่งมันน่าแปลก หรือเขาจะมีความหมายอื่นสื่อถึงฝ่าบาทหรือเปล่า แต่ไม่กล้าพูดตรงๆ ออกมา หม่อมฉันจึงได้ทูลเชิญ ให้ฝ่าบาทมาทอดพระเนตรเอง ทรงอภัยด้วยเพคะ หม่อมฉันมีความเห็นว่า อาจเป็นความนัยบางอย่างที่เขาจะสื่อถึงเราก็ได้"
"อะไรนะ"
" เท่าที่หม่อมฉันรู้จัก ท่านทูตไม่ใช่คนที่จิตใจคับแคบนัก ไม่แน่ว่า จะเป็นเหมือนที่เขาเขียนมา มีเรื่องบางอย่างจะทูลฝ่าบาท แต่เพราะสิ่งแวดล้อมไม่อำนวย ทำให้ไม่กล้าเอ่ยปากก็ได้ ฉะนั้นฝ่าบาท น่าจะทรงหาวิธีอื่น เพื่อคุยกับเขาดีมั้ยเพคะ ถ้าสามารถทำได้จริง ไม่แน่ปัญหานี้อาจคลี่คลายง่ายๆ ก็ได้"
พระเจ้าจองโจทรงคิดใคร่ครวญและสั่งให้ตามแชจีคยอมมาเฝ้า พร้อมให้คนไปที่หอตำราตามทุกคนมาพบ
เวลานั้นทหารโชซอนมาล้อมที่พักของจางหย่วนเหว่ย ทำให้ทุกคนไม่พอใจ ยกเว้นจากหย่วนเหว่ย
"ใต้เท้า เราเป็นทูตจากต้าชิง,พวกเขายังมาปิดล้อม ทำไมโชซอนถึงได้บังอาจขนาดนี้ ทำแบบนี้ แสดงว่าจงใจเป็นศัตรูกับเราชัดๆ"
จางหย่วนเหว่ยย้อนว่า "แล้วยังไง ท่านอยากให้โชซอนบาดหมาดกับเราอยู่แล้วนี่"
"ใต้เท้า ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ"
"ตอนนี้ก็ถือว่าสมใจแล้ว ที่เหลือ ก็รอแค่ทหารชิงยกทัพมาเปิดศึกเท่านั้น"
"ใต้เท้า ยังไงเราก็ไม่อยู่เฉย กลายเป็นตัวประกันของโชซอน ก่อนที่เรื่องจะเลวร้ายกว่านี้ เราต้องทำอะไรบางอย่าง"
แชจีคยอมมาพบจางหย่วนเหว่ย ซึ่งจางหย่วนเหว่ยบอกว่า
"ข้าต้องการจะขอเข้าเฝ้า จะไปวังหลวงเดี๋ยวนี้เพื่อเฝ้าฝ่าบาท ปัญหาทุกอย่างจะมีการเจรจาอีกครั้ง แต่ตอนนี้ถอนทหารไปก่อน"
" เรื่องนี้เราเห็นจะทำตามไม่ได้ ฝ่าบาทมีรับสั่ง จะไม่ทำตามเงื่อนไขของพวกท่าน ไม่ว่าอะไรทั้งสิ้น ที่แล้วมา เรามีแต่ความเป็นมิตร แต่พวกท่านจ้องจะทำให้เราไม่สบายใจ จึงไม่อยากฟังคำแก้ตัวใดๆ อีก แต่ว่า เพื่อไม่ให้บีบคั้นจนเกินไป และเพื่อแสดงความเคารพต่อฮ่องเต้ต้าชิง จึงอนุญาตให้ท่าน ไปเข้าเฝ้าคนเดียว ฉะนั้นถ้าจะมีอะไรทูลอีก ก็เชิญไปเข้าเฝ้าเพียงลำพัง"
จางหย่วนเหว่ยมาเข้าเฝ้าพระเจ้าจองโจ
"ท่านมาแล้วหรือ เชิญนั่ง"
"พะยะค่ะ"
"คิดว่าท่านคงจะรู้ ว่าการเชิญมาที่นี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก"
"เป็นเพราะว่า ซองซังกุงเข้าใจความหมายที่หม่อมฉันจะสื่อให้ฝ่าบาททรงทราบใช่ไหม"
" ถูกต้อง ตอนที่นางให้ข้าดูภาพนี้ ยังได้ย้ำเตือนว่า ท่านคงมีเรื่องบางอย่างจะพูด ถ้านางเดาไม่ผิดละก้อ เมื่อท่านมานี่แล้ว พอจะบอกข้าได้ไหม"
"ทุกวันนี้ต้าชิง พยายามทำทุกอย่างเพื่อเรียกศรัทธาจากผู้คนคืนมา เพราะก่อนหน้านี้ ได้เสียเงินเพื่อปราบจราจล จนท้องพระคลังร่อยหรอไปมาก ด้วยเหตุนี้ ทำให้เหล่าขุนนางยิ่งเกิดความแตกแยก จึงมีบุคคลบางกลุ่ม หวังจะเปิดศึกกับโชซอน หากได้ชัยชนะก็จะได้ทั้งคำชมและสิ่งของ"
"แต่ว่า การทำแบบนี้ ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ถ้าเกิดสงครามจริง รังแต่ทำให้สองฝ่ายยิ่งสูญเสีย พวกเขาไม่คิดบ้างหรือ"
" หม่อมฉันก็คิดเช่นเดียวกับฝ่าบาท การเปิดศึกกับประเทศอื่น เพื่อกอบกู้วิกฤติเศรษฐกิจของตัวเอง ไม่ใช่ทางแก้ปัญหาที่ถูก แต่ว่า การจะต่อต้านพวกเขา โดยหม่อมฉันเพียงคนเดียวนั้น เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำได้"
"ไม่หรอกท่าน ท่านคิดผิดซะแล้ว"
"ฝ่าบาท"

จากคุณ : ซูรากัน - [ 26 พ.ค. 52 16:05:39 ]