PANTIP.COM : A8053121 [กระทู้อินไม่เลิก] คุณคิดว่าฉากคู่ของนายหัวบันลือกับน้องสีมาแห่งวังน้ำค้าง ฉากไหนหวาน ซึ้ง น่ารัก โดนใจคุณมากที่สุด [วิทยุ-โทรทัศน์]

ความคิดเห็นที่ 100

มาลองจินตนาการดู นะค้า...ว่านายหัว สีมา กะชุดหวิวน่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน เอาเป็นว่า..ลองจินตนาการให้เป็นชุดคล้ายๆ ในรูปละกัน ถ้าเหมือนแบบในรูปเด๊ะนายหัวเราคงไม่ไหวเป็นแน่...

เอิ๊ก ทำไมเราโรคจิตแบบนี้เนี่ย >_<'
.................................................................................................

บันลือนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงระเบียงห้องนอน บรรยากาศยามเช้าของวันหยุดสดชื่น สดใส แสงแดดอ่อนๆ ส่องสว่างสะท้อนกับท้องทะเลสีฟ้าครามระยิบระยับราวกับอัญมณีล้ำค่า หนุ่มใหญ่วางหนังสือลงบนโต๊ะไม้แล้วลุกขึ้นยืน หันหน้าออกไปทางนอกระเบียงเพื่อชื่นชมทิวทัศน์ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่เขาไม่เคยมองท้องทะเลด้วยความสุขและปลอดโปร่งแบบนี้ เจ้าของวังน้ำค้างสูดหายใจฟอดใหญ่ให้เต็มปอด

เสียงเปิดประตูระหว่างห้องนอนและระเบียงดังขึ้น ก่อนที่จะได้ยินเสียงดังแกร๊กของวัตถุบางอย่างกระทบกับพื้นโต๊ะเบื้องหลังตามมาติดๆ

"อาหารเช้ามาแล้วค่ะ นายหัว" สีมา ภรรยาสาวรุ่นของเขานั่นเอง (เขียนแล้วรู้สึกจักกะจี้ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ^ ^') เดี๋ยวนี้สีมาของเขาพูดจาอ่อนหวาน คะ ขา แถมยังลดท่าทีเก้งก้างกระโดกกระเดกไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

บันลือหันหลังให้ทิวทัศน์ เพื่อที่จะกลับมามองภรรยาสาวของเขาให้เต็มตา แต่ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากลับทำให้เขารู้สึกหวิวๆ หายใจไม่ทั่วท้อง เหมือนกับจะเป็นลม สองขาเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ ริมฝีปากเผยอขึ้นและอ้าค้างอยู่อย่างนั้น แต่ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาได้ เช่นกันกับดวงตาทั้งสองข้างที่ไม่สามารถละไปจากร่างบอบบางแต่อวบอิ่มในที่ที่สมควรจะอวบอิ่มที่อยู่ในเสื้อผ้าแบบนั้นได้เลย

สีมาเป็นคนสวย ใช่...เขาไม่เถียง ข้อนี้เขารู้ดีตั้งแต่วันที่เธอแต่งตัวเป็นเพื่อนเจ้าสาวเมื่อรัตติกาลกับธนนท์ถ่ายรูปแต่งงานนั่นแล้ว แต่นี่...นอกจากความสวยแล้ว ภรรยาของเขายังแสนจะเซ็กซี่แบบหาตัวจับยาก เสื้อสีขาวบนตัวของเธอนั้นบางมาก บางจนมองเห็นส่วนเว้า ส่วนโค้ง ของเรือนร่างสาววัยกำดัดได้ถนัดตา...ลมทะเลพัดเสื้อตัวโคร่งให้พลิ้วแนบเนื้อ คอที่เห็นว่ากว้างเมื่อโดนลมตีก็ยิ่งเปิดลึกไปถึงไหนต่อไหน

"นายหัวคะ จะทานอาหารเช้าเลยมั้ยคะ สีมาจะได้หยิบยามาให้"

ดวงตาคมหวานมองตรงมา เต็มไปด้วยคำถาม คงจะไม่ใช่แค่คำถามเรื่องยาหรอก แต่คงเป็นคำถามเกี่ยวกับอากัปกิริยาแปลกๆ ของเขามากกว่า หากเขาเองไม่มีคำตอบใดๆ ให้กับคำถามนั้น สายตาของบันลือมองไล่ลงไปตั้งแต่ผมยาวสีน้ำตาลแก่ที่ถูกปล่อยยาวล้อมรอบใบหน้าเรียวอย่างเป็นธรรมชาติ หน้าผากมนขาวสะอาดที่มีปอยผมตกระคลอเคลียอยู่ด้วยแรงลม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลแก่ที่ใสแจ๋วราวกับตากวาง จมูกโด่งนิดๆ กำลังงาม และริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เขารู้ดีว่ามันหวานล้ำฉ่ำทรวงแค่ไหน ลำคอระหงที่เชื่อมต่อกับลาดไหล่ละมุน เหนือเนินทรวงขาวสะอาด..

ไม่...เขาทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว

"สีมา...ใครให้แต่งตัวแบบนี้เนี่ย เสื้อมันบาง กางเกงมันก็ขาสั้น นี่ออกไปถึงไหนต่อไหนมาแล้วหรือยัง"

ดวงตาคมหวานฉายแววขุ่นขึ้งแวบหนึ่งเมื่อถูกดุแต่เช้า เสียงพูดแข็งๆ ดังๆ ของเขาทำลายมนต์ขลังที่ก่ออิทธิพลกับร่างกายอย่างแปลกๆ ได้ดีทีเดียว บันลือก้าวยาวๆ เพียงสองสามก้าวก็ถึงตัวภรรยาสาว

"นายหัวทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ก็เสื้อตัวนี้ นายหัวเป็นคนซื้อให้สีมาเองนี่นา ทำไมจะใส่ไม่ได้" เสียงใสเริ่มขึ้นสูงและดังขึ้น เฉกเช่นที่เคยเป็นเสมอมา ยามที่เธอต่อปากต่อคำกับเขา

"ก็ตอนซื้อฉันเห็นไม่ถนัดนี่ ว่ามันจะบางได้ขนาดนี้ แล้วกางเกงขาสั้นอีก นี่มันจะไม่สั้นเกินไปหน่อยเหรอ" เขาเริ่มรู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายเริ่มขึ้นสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คงจะเป็นเพราะความโกรธนั่นแหละ (---มองไม่ถนัด เพราะแก่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า )

"นายหัว สีมาก็ใส่กางเกงขาสั้นมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กกะโปโลออกเรือหาปลา ไม่เห็นนายหัวจะว่ายังไงเลย"

"ก็ใช่ แต่ตัวนี้มันสีขาว ทำให้ดูบางอยู่แล้ว ยิ่งใส่กับเสื้อตัวนี้ยิ่งดูไม่ดี ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องมาพูดกัน"

"อะไรกันเนี่ย...ทำไมอยู่ดีๆ นายหัวก็ทำตัวไม่มีเหตุผล" น้ำเสียงที่เคยใส บัดนี้ขุ่นจนไม่น่าฟัง

"ใครกันแน่ไม่มีเหตุผล นี่อย่าบอกนะ ว่าใส่ชุดนี้ลงไปถึงครัวมาแล้ว"

"แล้วนายหัวจะทำไม..."
ดวงตากลมโตที่สบตาเขาไม่หวั่นด้วยท่าทีกวนอารมณ์กลับมาอีกแล้ว สีมา เด็กจอมแก่นคนนั้นยังอยู่ในร่างของสาวสวยที่เขานอนกอดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันไม่มีเปลี่ยนแปลง ที่ผ่านมาเขาแค่ลืมไป...เพราะเธอให้ความหวานกับเขามาตลอด หวาน...จนแทบจะลืมไปแล้ว ว่าเธอเคยแสบได้แค่ไหน บัดนี้ คุณนายวังน้ำค้าง ยืนจังก้ายกมือขึ้นท้าวสะเอวด้วยท่าทีไม่กลัวใคร

และยิ่งในเสื้อผ้าแบบนี้...
บันลือลอบถอนใจ...
ต้องสั่งสอนให้รู้บ้างซะแล้ว...ว่าเธอควรจะทำตัวอย่างไร

"ถ้าไม่เปลี่ยน นายหัวจะทำอะไรสีมา"

"ฉันก็......" แววตาที่ดุขรึมเอาจริงเอาจังฉายประกายวาวโรจน์ขึ้นมาแวบหนึ่ง "ก็จะเปลี่ยนให้เธอน่ะสิ"

พอพูดจบบันลือก็คว้าตัวภรรยาสาวเข้ามากอด แล้วยกตัวลอยพาดบ่าเดินกลับเข้าไปในห้องทันที

"นายหัว ปล่อยนะ ปล่อยสีมาเดี่ยวนี้นะ คนบ้า คนไม่มีเหตุผล"

หากเสียงโวยวายนั้นไม่ก่อให้เกิดผลลัพธ์แต่ประการใด พลั่ก...เสียงที่นอนยุบตัวเมื่อมีวัตถุไม่เบานักกระแทกลงมา

"โอ๊ย อะไรกันเนี่ย นายหัว โรคจิต ซาดิสม์หรือไง" สีมายังส่งเสียงประท้วงดังลั่น เช้าวันอาทิตย์แบบนี้ วังน้ำค้างเงียบสงบเสียด้วย เขาคงจะต้องจัดการให้ภรรยาสาวของเขาหยุดโวยวายเสียแล้ว..."นายหัว...อื่ม...อื๊อออออ"

ริมฝีปากจิ้มลิ้มของสีมาถูกริมฝีปากที่อบอุ่นของบันลือแนบปิดสนิท มือเล็กๆ ที่ผลักหน้าอกของเขาเพื่อแสดงอาการขัดขืนแต่แรก เริ่มกลายเป็นเกาะกุมเกี่ยวกระหวัดอยู่เหนือต้นคอ...หวาน...เธอช่างหวานเหลือเกิน เขาแทบจะสำลักความหวานจนหายใจไม่ทัน อึดใจเดียวม้าพยศสาวก็สิ้นฤทธิ์ บันลือถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งด้วยความสุดแสนเสียดาย แต่ริมฝีปากของเขาก็ยังวนเวียนอยู่บนแก้มนวล ก่อนที่จะเลื่อนไปจรดที่ข้างหู

"ได้ยินไหมถ้าเธอไม่เปลี่ยน ฉันก็จะเปลี่ยนให้เอง" คราวนี้ดวงตาคมหวาน หันมามองสบกับดวงตาเจ้าเล่ห์ของเขาเต็มที่ ริมฝีปากแดงก่ำเผยอออกด้วยความตกใจ และนั่นก็เป็นการเปิดโอกาสให้เขา 'ทำโทษ' เด็กดื้ออีกครั้งหนึ่ง เป็นการทำโทษที่ยาวนานกว่าเดิม...แต่ก็หอมหวานนุ่มนวลเป็นที่สุด
.
.
.
censored - ดนตรีประกอบ
.
.
.

"นายหัวชอบดุสีมาอีกแล้ว ถ้าไม่ดุ นายหัวก็ว่า หรือไม่ก็พูดจาไม่คิดถึงจิตใจสีมาเรื่อยเลย" ร่างนุ่มนิ่มของภรรยาสาวนอนทาบอยู่บนหน้าอกของบันลือ มือเรียวลูบไล้ต้นแขนเขาเบาๆ อย่างใจลอย เขายกมือขึ้นเสยปอยผมที่ตกลงมาระใบหน้านวลใสอย่างเบามือ อ่อนโยน

"ก็ที่ฉันดุก็เพราะฉันหวง...ไม่อยากให้ใครเห็นเธอแบบนี้นี่"

"แล้วทำไมไม่พูดกันดีๆ ล่ะ อยู่ดีๆ ก็มาขึ้นเสียงใส่กัน สีมาไม่ได้ใส่ลงไปห้องครัวแบบนี้เสียหน่อย เสื้อคลุมที่ซื้อมาพร้อมกันก็มี" ดวงหน้านวลพยักเพยิดไปทางเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนัก บันลือหันหน้ามองตามไปแล้วชะงักนิดหนึ่ง

"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ" น้ำเสียงของบันลืออ่อนลง จนกลายเป็นถ้อยคำงอนง้อ

"ทันบอกที่ไหนล่ะ พอไม่สบอารมณ์ก็ใส่เอาๆ เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" เมื่อพูดเสร็จสีมาก็คลายอ้อมแขนและหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง บันลือขยับร่างเข้าไปชิด พลางโอบกอดภรรยาสาวเอาไว้ทั้งตัว แล้วก้มลงไปกระซิบข้างหู

"ขอโทษนะสีมา ก็ฉันมันแก่แล้วนี่...คนแก่ก็แบบนี้แหละ ขี้หวง ขี้หึง กลัวเธอจะไม่รัก ไม่สนใจ กลัวจะมีใครที่หนุ่มกว่าเข้ามาหาเธอ" คำพูดประโยคแรกทำให้อาการเกร็งตัวของร่างในอ้อมแขนของเขาลดลง แต่พอประโยคหลังตามมา ภรรยาของเขาก็เป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาอีก

"นายหัวคิดว่าสีมาจะนอกใจ มีคนอื่นง่ายๆ เหรอ พูดแบบนี้ได้ยังไง"

"ไม่ใช่นะ...สีมา...ฉันขอโทษ ฉันพูดผิดอีกแล้วใช่ไหม" ร่างบางพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขา หากอ้อมแขนของบันลือกลับรัดแน่นเหมือนโซ่เหล็ก ท่อนแขนแข็งแรงพลิกตัวสีมาให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

ตาสบตานิ่งนาน...
ดวงตาคู่หนึ่งงอนง้อขอลุแก่โทษ หากอีกคู่หนึงฉายแววไม่สบอารมณ์

"ฉันมันแก่แล้ว แถมยังปากเสียอีก เธอเองอุตส่าห์ให้ความรักฉันมา ฉันยังดูแลจิตใจเธอให้ดีๆ ไม่ได้เลย ฉันขอโทษ ต่อไปนี้ฉันจะระวังคำพูดให้มากกว่านี้ ฉันเป็นคนไม่ค่อยจะคิดก่อนพูด ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครกล้าว่า หรือชี้ให้เห็นจุดบกพร่องของฉัน เธอเป็นคนแรกนะ ที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงข้อบกพร่องตรงนี้ และอยากจะแก้ไขมัน เพื่อใครสักคนหนึ่ง" น้ำเสียงที่เคยก้องกังวาน เต็มไปด้วยอำนาจยามพูดกับบริวาร หรือคนในปกครองกลายเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน นุ่มนวล งอนง้อ อย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินมานานแล้ว

"ยกโทษให้ฉันนะ สีมา" ดวงตาคมหวานที่มองสบมา ฉายรังสีอ่อนโยนลงมากแล้ว หากแต่น้ำเสียงสะบัดที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากแบบบางยังแสดงให้เห็นว่า...กระบวนการง้องอนของเขาคงจะยังไม่จบสิ้นง่ายๆ

"นายหัว...นายหัวจะขอโทษ แล้วก็พูดไม่คิดอีกครั้ง แล้วก็ขอโทษ แล้วก็พูดพล่อยๆ อีกที สลับกันไปมาอย่างนี้ไม่ได้หรอกนะ ถ้านายหัวสัญญาว่าจะแก้ไขจริงๆ นายหัวก็ต้องพิสูจน์ให้สีมาเห็นแล้วล่ะ"

"ได้สิ...ด้วยเกียรติของนายหัวแห่งวังน้ำค้าง ฉันขอสัญญา...ว่าต่อไปนี้จะพยายามระวังคำพูดตัวเอง และไม่ทำร้ายจิตใจเธออีก เธอยกโทษให้ฉันแล้วใช่ไหม"

"ยัง.."

"ว้า...ฉันต้องทำอะไรอีก"

"ไม่รู้ ก็มันยังงอนอยู่นี่"

คราวนี้ดวงตาคมของบันลือฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างชัดเจน
"ถ้าอย่างนั้น...ฉันยอมให้เธอ 'ทำโทษ' ฉัน เหมือนที่ฉัน 'ทำโทษ' เธอไปเมือกี้ ดีมั้ย..."

ดวงหน้าหวานละมุนระเรื่อเจือสีโลหิตขึ้นมาทันที ร่างบางผลุดลุกขึ้นนั่งแล้วขยับหนีไปชิดปลายเตียงอีกด้านหนึ่ง

"บ้าๆ ๆ ๆ นายหัวบ้าที่สุด สีมาไม่พูดด้วยแล้ว" ภรรยาสาวของเขาจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วลุกขึ้นยืน "แล้วนี่จะบังคับให้เปลี่ยนชุดอยู่มั้ยเนี่ย"

"ไม่ต้องแล้ว...ใส่อยู่ในห้องอย่างเดียวก็โอเค ดูแล้วมันก็สวยดี" บันลือพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะแต่แอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สีมาลุกขึ้นเดินออกไปยังบริเวณนอกระเบียงอีกครั้ง

"อาหารเช้าเลยเย็นหมดเลย เพราะนายหัวคนเดียว"

"ช่างมันเถอะ อาหารเช้าฝีมือจันทร์กับเมี้ยนน่ะ ฉันกินมาจนเบื่อแล้ว...อาหารเช้าของฉันวันนี้...รสชาติดีกว่ากันเยอะเลย" ต่อให้ไม่ต้องมอง สีมาก็คงจะเดาได้ ว่าเขาจะมองเธอด้วยสายตาแบบไหน และคงเพราะมัวแต่คิดถึงสายตาของเขานั่นแหละ สีมาจึงสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่าร่างสูงเดินเข้ามาประกบอยู่ด้านหลัง แล้วโอบกอดเธอเอาไว้ทั้งตัว ริมฝีปากอบอุ่นแตะที่พวงแก้มสุกปลั่งเบาๆ ด้วยความทะนุถนอม

สายลมทะเลพัดระเรื่อยเฉื่อย เสียงนกนางนวลดังแว่วมา เกลียวคลื่นหยอกล้อหาดทรายอยู่เรื่อยไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เสียงเพลงจากธรรมขาตินุ่มนวลน่าฟังเสมอ หากเราจะเปิดใจยอมรับมัน

ในห้วงแห่งความสุข...ใครๆก็อยากให้โลกหยุดหมุน และอยากให้เวลาหยุดนิ่ง เพื่อที่จะได้ซึมซับความรู้สึกดีๆ ที่อยู่รอบตัวให้ได้นานที่สุด มากที่สุด เท่าที่จะทำได้...หากดวงใจทั้งสองดวงบนระเบียงนี้ต่างรู้ดี ว่าความสุขของพวกเขา เกิดขึ้นได้แม้โลกจะหมุนไปไวกว่าเดิม ขอเพียงให้ใจสองใจมีจังหวะวิถีที่ตรงกันอย่างทุกวันนี้ก็เพียงพอแล้ว

"วันนี้วิวสวยจังเลยนะคะ สงสัยจะเพราะแดดดี" ภรรยาคนสวยของเขากลับมาเป็นสาวหวานเหมือนเดิมแล้ว บันลือกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีกราวกับจะให้ภาษากายถ่ายทอดความรักส่งตรงไปถึงใจอีกฝ่ายหนึ่ง

"วันนี้วิวสวยเป็นพิเศษ เพราะมีเธออยู่ข้างๆ ฉันต่างหากล่ะ" สีมาเงยหน้าขึ้นมองสามีที่ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เธอ แล้วหลบตาลงด้วยความขวยเขิน บันลือเกยคางลงบนศีรษะได้รูปที่ถูกปกคลุมด้วยผมยาวหอมกรุ่น...ดวงตาสองคู่มองตรงไปข้างหน้า ผ่านแนวไม้ร่มครึ้มไปยังท้องทะเลสีฟ้าสด ริมฝีปากของทั้งสองคนถูกประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ใช่...วันนี้สวยเป็นพิเศษจริงๆ
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 16:55:48
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 08:19:00
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 07:44:20
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 07:24:23

จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 13 ก.ค. 52 07:21:56 ]