ความคิดเห็นที่ 1 คุณลุงพนมเทียนเองถ้ากลับไปอ่านตอนนี้ก็คงจะยอมรับว่าใจร้ายครับ แต่คงต้องมองผ่านแว่นตาของแต่ละยุคสมัย ใช้แว่นของยุคปัจจุบันไปอ่านก็คงได้ความหมายเช่นนี้ แต่ถ้าจะเปิดใจให้กว้างต้องมองผ่านแว่นของยุคสมัยนั้นจะเข้าใจว่าแต่ละยุคสมัยเป็นอย่างไร การเดินทางช่วงปลายๆของคณะ ก็ตั้งจิตไว้ว่าถ้าไม่ใช่เพื่อยังชีพหรือเพื่อป้องกันตัวก็จะไม่ทำบาปกันครับ จากคุณ : ใจกระบี่กระจ่างแจ้ง เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 08:19:10

ความคิดเห็นที่ 2 ง่า ผมเข้าใจว่าเรื่องนี้แต่งตั้งแต่ปี 2508 ก่อนหน้าปีนี้ 44 ปี ซึ่งถึงแม้จะมีสัตว์ป่าเยอะกว่าสมัยนี้มาก แต่สมัยนั้น สมัน ได้สูญพันธ์ไปแล้ว 30 กว่าปี กระแสอนุรักษ์นิยมถึงแม้จะยังไม่มี แต่ว่า............... ตั้งแต่ต้นเรื่อง พระเอกเล่นล่าสัตว์เป็นอุตสาหกรรม เลยนะนั่น ส่วนพวกคนอื่นก็ยิงกันเล่นๆอย่างมันมือ ไม่เว้นแต่นกเงือก(เอาไปทำอะไรนะ) นิยายเข้าป่าเรื่องอื่นๆ เค้าก็ล่ากันเป็นอาหาร เป็นกีฬาไม่กี่ตัว หรือเพื่อป้องกันตัว แต่นี่.เมามันเหลือเกิน นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่อชนชั้นนะครับ แต่เอาเถอะด้วยความเป็นนวนิยาย ตามยุคสมัย คุณค่าของเรื่องนี้ ไม่ได้ถูกทำลายลงหรอกครับ เพรชพระอุมาอยู่ในใจผมมา เกือบ 30 ปีแล้วครับ จากคุณ : empaza เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 11:17:21

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงแม้จะดูว่าล่าสัตว์เยอะ แต่จริง ๆ แล้วแฝงคำสอนเอาไว้ในเรื่องนี้นะคะ เรื่องบาปบุญคุณโทษ เวรกรรมแต่ชาติปางก่อน อย่างในภาคสองนี่น้อยมาก จะเฉพาะป้องกันตัวหรือไม่ก็เป็นอาหารเท่านั้น นิยายทุกเรื่องก็คงต้องมีการปูทางการเล่าเรื่องน่ะค่ะ อย่างในเรื่องนี้ก็แสดง ให้เห็นวิบากกรรมในชีวิตของนายพรานไพรใจฉกาจเอาไว้อยู่แล้ว จากคุณ : เอ๋โอนนี่ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 11:53:56

ความคิดเห็นที่ 4 ก็แอบคิดว่าใจร้ายเหมือนกันค่ะ แต่อ่านจนจบก็จะเข้าใจว่ามันมีอะไรมากกว่า นั้น แนะนำให้เพื่อนอ่าน แล้วก็ถึง บทที่ฆ่าสัตว์มากๆ แล้ว เพื่อนก็ไม่อ่านอีก เลยบอกว่าโหดเกิน ใจร้าย มากไป ทั้งๆที่เราก็พยายามอธิบายไปว่าในยุค นั้นสัตว์มันเยอะมากแล้ว ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ ไม่ผิดกฎหมาย แต่หลังๆมาไม่ ได้ฆ่าพร่ำเพรื่อทั้งเรื่อง อย่างที่ ท่านประธานบอกไว้ค่ะ จากคุณ : ibapapoon เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 12:36:44

ความคิดเห็นที่ 5 คิดว่าถ้าเขียนในยุคนี้สมัยนี้ก็ดังค่ะ เพราะนิยายดีๆแบบนี้  คนอ่านอ่านแล้วต้องเห็นอะไรมากกว่าการฆ่าสัตว์แน่ๆ เนื้อเรื่องที่แท้จริงไม่ได้เน้นที่การฆ่าสัตว์ ล่าสัตว์ซะทีเดียว  จริงอยู่ในช่วง แรกๆอาจจะมีบ้าง  เพราะส่วนหนึงเป็นอาชีพ  และการล่าเพื่อความสนุก หรือ ป้องกันตัว  ยอมรับอ่านไปก็รู้สึกสงสารสัตว์  แต่อย่าลืมนี่คือนิยาย เรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น  อีกอย่างเนื้อเรื่องต่อๆมา  ก็จะหลีกเลี่ยงการฆ่าสัตว์ โดยไม่จำเป็น  นอกจากเป็นอาหาร และป้องกันตัวเท่านั้น ยอดอ่อนยังเคยตั้งกระทู้สงสารสัตว์เลย  แต่อย่างไรก็ตาม เพชรพระอุมาเป็นนิยายที่ดีที่สุดที่เคยอ่านมา เมื่ออ่านจบทุกคนคงได้อะไรมากมาย นอกจากประเด็น ฆ่าสัตว์ ล่าสัตว์แน่ๆค่ะ  มิเช่นนั้นคงไม่ได้ครองใจผู้อ่านมาได้ยาวนานขนาดนี้ อ่านไปแล้วงง ก็ขออภัยด้วยนะคะ  เป็นคนเรียบเรียงอะไรไม่ค่อยเก่ง 555 แล้วก็เห็นด้วยกับหลายๆ คห. ข้างต้น จากคุณ : ยอดอ่อนใบตอง เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 13:28:30

ความคิดเห็นที่ 6   คิดเหมือนคห.บนๆเลยค่ะ สมัยนั้นการล่าสัตว์ยังเป็นที่นิยม เพราะสมัยนั้นก็มีสัตว์ให้ล่าเยอะกว่าสมัยนี้ (ถ้าไม่มองเรื่องบาปบุญคุณโทษ) แต่ว่าจากภาค2 รัฐก็มีความคิดริเริ่มที่จะให้เลิกจับสัตว์ป่าแล้วเนาะ มองอีกแง่ เราก็ได้อะไรหลายๆอย่างจากเรื่องนี้นะคะ ถ้าลองวิเคราะห์ในมุมกว้างดู ยังไงก็  ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ^O^ จากคุณ : ดาริน*-* (charminglove) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 13:52:39

ความคิดเห็นที่ 7 สำหรับผมอ่านเพชรฯแล้วทำให้เกลียดการล่าสัตว์ เกลียดการฆ่าชีวิตอื่น การฆ่าชีวิตอื่นอย่างไม่ยุติธรรม(ไม่ยุติธรรมหมายความว่า ไม่มีเหตุจำเป็นต้องฆ่าแต่ก็ ฆ่า)นั้นไม่ว่ายุคสมัยไหนก็ไม่ควรทำทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะเมื่อก่อนล่ากันมากหรือ สมัยนี้เราถึงได้เห็นสัตว์บางชนิดแค่ในรูปภาพเท่านั้น นิยายให้อะไรไว้เยอะแยะอยู่ที่ใครอ่านแล้วจะสอยมาเก็บไว้กับตัวได้แค่ไหน บางคนอ่านเพชรฯแล้วนิยมล่าอยากจะเป็นพรานเพราะอยากเท่เหมือนพระเอก(เพราะเขาแปลความเท่ในแบบของเขา)ยืนยันว่ามีคนอ่านแบบนี้เพราะได้คุยมากับตัวเอง อยากให้คนอ่านเพชรฯแล้วคิดไตร่ตรองมากกว่าแค่ตัวหนังสือที่อ่าน แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 52 20:33:15 จากคุณ : พรานอักษร เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 14:11:07

ความคิดเห็นที่ 8 มาตรฐานการใช้ชีวิตของมนุษย์ หรือบรรทัดฐานทางสังคมแต่ละช่วงชีวิตของมนุษย์แตกต่างกัน ดังนั้นเราไม่สามารถเอามาตรฐานในยุคหนึ่งมาใช้กับอีกยุคหนึ่งได้ เหมือนที่เรามองผู้หญิงสวยในสมัยก่อน เช่น ยุคมืืดของยุโรป? ความงามของผู้หญิงสมัยนั้นคือ การที่สาวๆ อวบมากๆ ไปจนถึงอ้วน ถ้าหากมีสาวใดในยุคนั้น ผอมๆ แห้งๆ เหมือนสมัยนี้อย่าได้คิดหวังว่าจะมีสามี ที่เปรียบเทียบยกให้ดูไม่ได้จะพาออกนอกเรื่อง...แต่คือเรื่องเดียวกัน โดยส่วนตัวเราเองไม่ได้คิดว่า การฆ่าสัตว์ในเรื่องเพชรพระอุมาเป็นสิ่งถูกต้อง หรือ ผิด หรือ ใจร้าย หรือ ไร้เหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น มนุษย์ทุกคนย่อมมีเหตุผลในการอ้างถึงการกระทำของตัวเอง และมนุษย์ทุกคนก็ได้รับผลการกระืำทำนั้นเช่นกัน เรื่องชนชั้นก็เช่นกัน  ถ้าหากคุณเป็นหนึ่งในคนที่คิดถึงเรื่องชนชั้น การแบ่งชนชั้นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง  นั่นก็ไม่เห็นจะแปลก หรือผิด หรือถูกอะไร เพราะสิ่งต่างๆ เป็นเพียงวาทกรรม  เป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น สั่งสอนถ่ายทอด ยอมรับ และปฏิเสธที่จะให้การยอมรับ ครั้งหนึ่งความคิดนี้ได้รับการยอมรับ เชื่อถือ และปฏิบัติกันอย่างทั่วไป พอถึงอีกยุคหนึ่ง ความคิดดังกล่าวกลับถูกปฏิเสธและมองว่าเป็นเรื่องเลวร้าย ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะมีเพียงด้านดี และมีแต่ความเลวร้าย เพชรพระอุมาก็เช่นกัน  อ่านให้สนุกก็สนุกสนาน อ่านแล้วคิดตามก็ได้ประโยชน์ การอ่านหนังสือ อ่าน คิด วิเคราะห์ตามย่อมเป็นสิ่งที่ดีเสมอ ความรู้คู่ปัญญา... จากคุณ : yamara-tee เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 17:07:07

ความคิดเห็นที่ 9   ยามะกำลังทำรายงาน ของ ฌอง ปอล ซาร์ต อยู่แน่ๆ ล้อเล่นนนนนนนนน.. มาปรบมือให้ยามะคร้าบบบบบบ จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 17:35:23

ความคิดเห็นที่ 10 ปาบู่กลับคิดว่าเรื่องนี้...ดูแล้วใจร้ายที่สุด กลับไม่ใช่เรื่องล่าสัตว์ เรื่องสูบบุหรี่ต่างหาก คุณหญิงดารินนี่สูบบุหรี่เป็นว่าเล่น เหนื่อย เครียด เพลีย เฮฮา เป็นสูบบุหรี่กันทั้งเรื่อง (ยกเว้นแงซายสุดรัก 55+) (ปอดพังกันไปทุกคนกว่าจะจบเรื่อง) เป็นเรื่องเดียวที่ปาบู่คิดว่าตามสมัยได้น้อยที่สุดแล้ว และใจร้ายสุดๆ เฮอะๆๆๆ ซึ่งหลังจากนี่ต่อไป เรื่องนี้ก็ยังคงทันสมัยในด้านแง่คิด แต่เรื่องรุ่นปืน จนถึงเรื่องล่าสัตว์อย่างเรื่องตั้งต้นกระทู้นี้ คงเป็นเรื่องล้าสมัยเข้าจริงๆ แต่ที่แน่ๆ ปาบู่คิดว่าล่าสัตว์เองก็ไม่ใช่เรื่องใจร้าย มันอยู่ที่เจตนามากกว่า จากคุณ : ปาบู่ (PaBo) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 20:09:55

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องอ่านให้จบก่อนค่ะแล้วจะเข้าใจคุณลุงพนมเทียน ทั้งกี่สิบปีที่เขียนมา ตามยุคสมัย และวัย จากคุณ : ฟ้าเปลี่ยนสี (kaewla) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 21:40:34

ความคิดเห็นที่ 12 มาตบมือให้ยามะ 2 ที แปะ แปะ จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 23:15:37

ความคิดเห็นที่ 13 นวนิยายสมัยไหนก็แฝงไปด้วยค่านิยมสมัยนั้น อีกประการหนึ่งก็คือ กลิ่นของเพชรพระอุมานั้นกระเดียดจะเป็นไปทางตะวันตก การล่าสัตว์ของชาวตะวันตกถือว่าเป็นกีฬา ไม่ได้คิดถึงบาปบุญ(ผมเคยคุยกับคนที่นั่นแล้วเล่าว่าเคยฝึกยิงปืนที่สนาม เขากลับบอกว่า ไม่เข้าใจว่าจะทำแบบนั้นทำไม ล่าสัตว์ยังถือว่าเป็นกีฬา ฝึกยิงปินกับเป้านั้นเหมือนจะฝึกไว้ฆ่าคน) อีกเรื่องก็คือเรื่อง บุหรี่-เหล้า ลองนึกภาพหนังสมัยก่อนสิครับ ตัวละครสูบบุหรี่ กินเหล้าตลอดเวลา ซึ่งสิ่งเหล่านั้น คือค่านิยมในยุคนั้น จากคุณ : P Lloyd เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 01:45:11

ความคิดเห็นที่ 14 อืม.....  จะว่าไปก็ขึ้นอยู่กับผู้อ่านหล่ะครับ  ว่าอ่านแล้วคุณจะเข้าใจหนังสือเรื่องนี้ไปในทิศทางไหน   แล้วรู้จุดประสงค์ของผู้แต่งรึเปล่า ...   แต่ว่า เมื่อสมัยก่อน แถวบ้านนอกคอกนา  ตอนสมัยที่พ่อยังเด็ก  ปู่ยังหนุ่ม    ที่หมู่บ้านของผม  พ่อเล่าว่า  เคยโดนเสือ ยกฝูงลงมาจากเขา มากินหมูในเล้าเลยครับ สมัยนั้นมีแต่ ปืนแก๊ปไม่กี่กระบอก  กับหน้าไม้    ไม่รู้จะไล่มันยังไง  ก็ปล่อยให้มันลากเอาหมูไปหนาตาเฉยหละครับ   พร่อยให้นึกถึง เสือที่ห้วยยายทอง เลยครับ เวลาเดินไปไร่ ต้องเดินกันไปเยอะๆ   แล้วที่หมู่บ้านของผม ก็ไม่มีโรงเรียนสอนหนังสือ ต้องเดินทางไปเรียน ที่หมู่บ้านอื่น ตั้ง  2 กิโล  แถมตอนนั้นมีสอนแค่ป.4 ครับ จะสังเกตได้ว่าทำไม ผู้ใหญ่บ้านทั้งหลาย จึงจบแค่ ป.4  ก็เพราะมีสอนแค่นั้น ที่เล่ามาสรุปเหมือนหลายๆท่านครับคือ ยุคสมัยมันต่างกัน . . แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 52 09:31:13 จากคุณ : กระบือ ลือนาม เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 09:17:57

ความคิดเห็นที่ 15   เพชรพระอุมาเป็นเรื่องราวของการถือปืนเดินเข้าป่าค่ะ เป็นวิถีชีวิตของคนที่มีถิ่นที่อยู่อาศัยห่างไกลจากป่าคอนกรีตจนเหมือนอีกโลกหนึ่ง เป็นวิถีชีวิตของคนป่าคนดง ห่างไกลจากความศรีวิไลทุกสิ่งทุกอย่าง ใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติ คอยเกื้อหนุนกันระหว่างคนกับป่าดงพงไพร ยังเป็นยุคที่เมืองไทยยังอุดมสมบูรณ์ด้วยพืชพรรณธรรมชาติและสัตว์ป่าอย่างมากมาย เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราจะพบเห็นในเรื่องแทนที่จะเป็นความหลอกลวงของผู้คน ความเห็นแก่ตัว ซึ่งเป็นความโหดร้ายที่สุดของมนุษย์ ก็กลายเป็นบรรดาสัตว์ป่าต่างๆ ดาหน้ามาให้เราได้เห็นแทน วิถีพราน วิธีล่าสัตว์ของเขาเหล่านั้นจึงต้องนำเสนอให้คนอ่านได้อรรถรสอย่างครบถ้วน ถึงแม้เราจะรู้สึกว่ามันใจร้าย สัตว์อยู่ของมันดีๆ ไปฆ่าแกงมันทำไม จุดประสงค์ของผู้เขียนก็อยากให้เราเห็นภาพวิธีล่าสัตว์ เช่นการไล่ราวเป็นยังไง การนั่งห้างทำยังไง จะยิงสัตว์ชนิดนั้นชนิดนี้ทำยังไง ใช้ปืนชนิดไหน สารพัดเทคนิค ถ้าขาดตรงนี้ไปเราจะรู้จักวิถีพราน วิธีการต่างๆ ได้ยังไง แต่นั่นเราก็จะพบเห็นในเรื่องแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น สังเกตดีๆ ตัวรพินทร์เองเวลาเขาจะยิงสัตว์สักตัว เขาจะยิงเพียงนัดเดียวเข้าจุดตายเลย เพื่อสัตว์จะได้ไม่ทรมาน จะล่าอะไรก็ล่าสิ่งนั้น ไม่ใช่ฆ่าพร่ำเพรื่อ แล้วยังสอนบรรดานายจ้างอีกด้วย ถ้ายิงแล้วไม่อยู่ก็ต้องตามให้ได้ ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหน เพราะสัตว์บาดเจ็บจะไปก่อความเดือดร้อนให้ผู้อื่น เป็นอันธพาล เกเร แล้วยิ่งกว่านั้นชีวิตคนอื่นจะอยู่ในอันตราย และนี่คือการสอนว่าถ้าริจะล่าสัตว์ คุณต้องมีความยุติธรรมและความรับผิดชอบให้มาก!!!!!! ไม่ใช่สักแต่มีปืน มีสมองที่คิดอะไรๆ ได้มากกว่าแล้วนึกจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ นิยายเรื่องนี้ไม่ว่าจะเขียนยุคไหนก็ดังค่ะ เพราะคุณค่าของนิยายเรื่องนี้มีมากมายเหลือเกิน มากเสียจนพูดได้ว่าถ้าอ่านนิยายเรื่องอื่นคงต้องอ่านกันเป็นสิบๆ เรื่องถึงจะมีทุกอย่างในเพชรพระอุมาได้ครบ ความเป็นมนุษย์จริงๆ ในตัวละครที่อ่านทีไรก็เข้าถึงจิตใจได้ทุกครั้ง ทุกความผิดพลาดมีคำสอน มีด้านมืดเมื่อไหร่ ก็จะมีด้านสว่างแทรกตามมาอยู่เสมอ หลายต่อหลายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นใครหลายคนก็คิดว่ามันเลี่ยงได้นี่ ทำไปทำไม ทำแล้วเป็นจุดบอด ทำแล้วเหมือนมีมลทิน มีตำหนิ รับไม่ได้หรอก แต่ในเมื่อมันคือชีวิต มันเลี่ยงได้จริงหรือ ถ้าเราคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ ล่ะ เราจะทำยังไง??? ถ้าอ่านแล้ว “คิด” ตามจะพบอะไรมากมายในเพชรพระอุมา ในยามที่เรานั่งหายใจไปวันๆ ถ้าตอนมีปัญหา หายใจเข้าก็ยาก หายใจออกก็ติดขัด แม้แต่น้ำหวานแตะปลายลิ้นยังรู้สึกขม จะร้องไห้ระบายออกมาน้ำตาเจ้ากรรมยังไม่ยอมไหลซะอีก มันจะต่างกันตรงไหนกับช่วงเวลาที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายในเพชรพระอุมา อย่ามองอะไรแบบฉาบฉวยค่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น “เพชรก็ยังเป็นเพชรอยู่เสมอ” เผลอๆ ถ้าคุณลุงยังมีไฟอยู่แล้วเพิ่งมาเริ่มเขียนเพชรพระอุมาในยุคนี้ล่ะก็ อาจจะดังระเบิดยิ่งกว่าเดิมซะก็ไม่แน่ เพราะค่านิยมเรื่องการสูบบุหรี่ก็จะหมดไป ค่านิยมเรื่องชนชั้นที่เหลื่อมล้ำกันก็จะหมดไปด้วย รพินทร์ ไพรวัลย์จะได้ไม่มีความรู้สึกต่ำต้อยด้อยวาสนากับคุณหญิงอย่างที่เป็นอยู่ จากคุณ : พิงค์ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 12:08:18 A:118.174.121.115 X:

ความคิดเห็นที่ 16 คนเราเกิดมาชั่ว ๗ ที ดี ๗ หนไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบกันไปหมดทุกคนหรอกครับ ยุคสมัย   บางสิ่งก็เหมาะกับยุคสมัยหนึ่ง แต่ก็ไม่เหมาะกับอีกยุคสมัยหนึ่ง อาชีพของพรานคือเข้าป่าล่าสัตว์เลี้ยงชีพเป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้วครับ ถ้าเราพิจารณาดูกันให้ดี ๆ ผู้เขียนใช่จะละเลยเรื่องผลของการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตซะเมื่อไหร่ เขียนให้เกือบทุกคนก็ได้รับวิบากกรรมแบบทันตาเห็นเช่นเดียวกันครับ  เช่น รพินทร์ ก็เป็นไข้มาลาเรียเรื้อรัง และสารพัดเรื่องร้าย ๆ ประดังประเดมาแบบครบวงจร เชษฐา ก็ขาเป๋ไปช่วงหนึ่ง ไชยันต์  ก็ตายคืนเกือบไม่ฟื้น แงซาย ก็โดนแมงมุมพิษทำร้ายปางตายเหมือนกัน คุณหญิงดาริน  ตอนปีนเขาพระศิวะ ก็เกือบเดินไม่ได้  ภาคสองก็ตามหาคนรักอย่างลำบากยากเข็ญ อีกทั้งภัยธรรมชาติก็ลงโทษคณะเดินทางนั้นกันแบบสาหัสสากรรจ์ หฤโหดกันทีเดียว แต่ทว่าคนที่ทำผิดพลาดแล้ว รู้ตัวและแก้ไขตนเอง สมควรได้รับการให้อภัยครับ โดยภาพรวมสำหรับหนังสือเพชรพระอุมา ถ้าเรานำส่วนต่าง ๆ มาหักลบกลบหนี้กันไป ว่ากันตามเนื้อผ้า ผ้าขาวเราเห็นมีจุดด่างดำเพียงจุดเล็ก ๆ ไม่กี่จุด จะตัดสินว่าผ้าผืนนั้นดำก็กระไรอยู่ จะเห็นว่าส่วนที่เป็นเรื่องความโหดร้าย ทารุณ  เป็นแค่ใบไม้ในกำมือ ส่วนเรื่องดีงามมีประโยชน์ให้ข้อคิดสะกิดใจ ให้ความรู้และบันเทิง เปรียบเสมือนใบไม้อยู่ในป่า คิดดูให้ดีว่าอย่างไหนมีมากกว่ากัน คุ้มยิ่งกว่าคุ้มครับกับการได้หยิบเพชรพระอุมาขึ้นมาเปิดอ่าน ๓ รอบ จากคุณ : ปฏิทิน เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 12:44:09

ความคิดเห็นที่ 17 ผมว่ามองใจร้าย ทำไมหาว่าผมมองแบบฉาบฉวย ไม่ว่าจะเป็นพรานสมัยใหนรับรอง เค้าจะไม่ยิงทิ้งยิงขว้างแน่นอน มันไม่เหมือนคนอเมริกัน ยิงไบซัน เพื่อตัดวงจรอาหารของอินเดียนแดง นิยายเรื่องใหนถ้าจะคิดให้มันเป็นปรัชญา มันก็เป็นทั้งนั้นแหละคุณ เอา เต๋า เอาเซน เอาพุทธ มาจับมันก็ได้ทั้งนั้น ไม่เว้นแต่นิยายเล่มละ 10 สตังคฺ์ ผมมองว่าในฐานะ นวนิยาย เพรชพระอุมา ให้ความบันเทิงอย่างเต็มเปี่ยมก็แล้วกัน ส่วนคติชีวิต ไม่ต้องมาทำเอานิยายมาอธิบาย หรอก มองไปข้างๆตัวก็ยังได้ การยิงนกซ้อมมือเล่นๆ คุณคิดว่าไม่ใจร้ายหรือครับ ที่ผมพูดถึงมันก็ช่วงแรกๆนั่นแหละ ไม่ได้ไปว่าร้ายอะไรกับ นวนิยาย มากมาย ที่คุณพูดอธิบายมา บลาๆๆๆๆๆๆ นะ ผมประจักษ์ด้วยตนเองแล้วครับ อ่านนิยาย,บทความ,นิตยสาร,หนังสือโบราณ  มาตั้งแต่เริ่มอ่านหนังสือออกครับ คุรอย่ามามอง ผมแบบฉาบฉวย คุณพิงค์ จากคุณ : empaza เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 12:53:41

ความคิดเห็นที่ 18   โอ้ววววว ขอโทษคุณ empaza อย่างสูงค่ะ ด้วยความสัตย์จริง ว่าไม่ได้มีเจตนาจะว่าอะไรคุณ empaza ให้เคืองกันเลย คำว่าฉาบฉวย หรือถ้ามีคำอื่นที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีมากไปกว่านี้ ไม่ได้มีความรู้สึกว่ากำลังติดสินหรือต่อว่าคุณเลยค่ะ ตอนที่พิมพ์ก็แค่ความคิดแบบกว้างๆ เหมือนอย่างตอนที่คุยกับเพื่อนเวลาที่เล่าให้ฟังเท่านั้น แต่ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกไม่ดี ก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ จากคุณ : พิงค์ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 13:11:20 A:118.174.116.37 X:

ความคิดเห็นที่ 19  ...เข้ามาดูเฉยๆดีกว่า จากคุณ : กระบือ ลือนาม เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 15:14:12

ความคิดเห็นที่ 20 กระทู้นี้ความเห็นน้อย แต่ก็ได้ความรู้ดีค่ะ สังเกตว่าคุณปฏิทิน จะมาตอบกระทู้ท้ายๆ ทุกที แต่ไม่เคยผิดหวังกับคำตอบ ชมกันซึ่งๆหน้านี่แหละ เผื่อได้คะแนนนอกรอบเพิ่ม 5555 จากคุณ : ibapapoon เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 16:22:35

ความคิดเห็นที่ 21 คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้วครับ รู้ว่าฆ่าสัตว์ รังแกสัตว์มันบาป ก็อย่าทำนะครับ สิ่งที่คุณกล่าวมา ผมอ่านดู ก็เหมือนว่าคุณได้ข้อคิดแล้ว อืม.....ผมว่ามันก็ดีแล้วนะ  ^_______^ จากคุณ : Worraps เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 23:05:58

ความคิดเห็นที่ 22 . นานาทัศนะคติและต่างมุมมอง คุณempaza อ่านเพชรฯ ก็ได้ความรู้สึกและมุมมองในแบบที่ตัวเองคิด คุณพิงค์ อ่านเพชรฯ ก็ได้ความรู้สึกและมุมมองในแบบที่ตัวเองคิด ซึ่งต่างจากคุณempaza ไปบ้าง และต่างจากดิฉันไปบ้าง ดิฉันอ่านเพชรฯ ก็ได้ความรู้สึกและมุมมองแบบของตัวดิฉันเอง และแตกต่างจากคุณทั้งสองบ้าง และมีเหมือนกับคุณทั้งสองบ้าง ซึ่งเรื่องของทัศนะคติและมุมมอง - เราไม่เห็นเหมือนกับคนอื่นมิใช่เรื่องแปลก ยิ่งเห็นต่างยิ่งถือเป็นการดี เพราะทำให้เกิดทัศนะคติและมุมมองที่กว้างมากขึ้น ซึ่งบางครั้งเราเองอาจมองข้ามจุดบางจุดที่คนอื่นมองเห็นได้ ซึ่งบางครั้งอาจเป็นจุดที่สำคัญหรือมีนัยยะแฝงอยู่ยอมเป็นไปได้ เมื่อมีคนอื่นมาบอกกล่าวถึงจุดนี้ ย่อมทำให้เราได้คิด ได้ความรู้เพิ่มมากขึ้นไปด้วย งานเขียนทุกๆเล่ม มีคุณค่าอยู่ในตัวของมันเองเสมอ มากน้อยขึ้นอยู่กับคนอ่านว่าจะคิดตามในแง่ไหน และอย่างไร ฉันท์นั้น ทัศนะคติและมุมมองของคนอ่านหนังสือเล่มเดียวกัน ย่อมแตกต่างกันได้ซึ่งถือเป็นเรื่องปรกติ แต่เราควรให้เกียรติและยอมรับความคิดเห็นของผู้อื่นๆด้วย การคิดต่างมิได้หมายความว่าคุณไม่ถูก การใช้คำพูดที่ค่อนข้างกำกวมและี่ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งรู้สึกไม่สบายใจก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ถูกเช่นกัน ในโลกการสื่อสารเยี่ยงนี้ เราไม่มีใครมาคอยชี้แนะว่าคำพูดที่เราพิมพ์ออกมามันจะกระทบความรู้สึกของคนอื่นมากน้อยเพียงไร ซึ่งเราต้องค่อนข้างระมัดระวังกับบางคำพูดบางประโยค ในบางครั้ง คนที่พูดจาอ่อนหวานเสนาะหูอาจไม่ได้ออกมาจากใจจริง และในบางที คนที่พูดจาตรงๆผ่าซากไปบ้างอาจเป็นคนที่จริงใจกับเราก็เป็นไปได้เช่นกัน คุณหญิงและเมย์ เมื่อเริ่มรู้จักยังไม่ถูกชะตากันเสียทีเดียวเลย ชิงไหวชิงพริบ และกระแนะกระแหนด้านคำพูดกันอยู่บ่อยครั้ง แต่วสุดท้ายก็รักกันดั่งพี่น้องเมื่อรู้จักธาตุแท้และตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย ดิฉันขออนุญาตหวังว่า คุณempaza และคุณพิงค์ จะเป็นเหมือนคุณหญิงและเมย์นะคะ อย่าแคลงใจกันด้วยจุดๆนี้เลยค่ะ สามัคคีกันไว้ คือธีมของเพชรพระอุมา มิใช่หรือ ?                                                         ... ด้วยความเคารพค่ะ ... . จากคุณ : sandhurst เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 10:48:23

ความคิดเห็นที่ 23 give หมดแล้ว มาให้อันนี้แทนนะคะ  น้องแซนด์    เห็นด้วยสุดหัวใจ จากคุณ : Yamashiro เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 16:15:09

ความคิดเห็นที่ 24 น่ารักจริงๆ  คห 22 จากคุณ : ชายสมบูรณ์ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 16:34:55

ความคิดเห็นที่ 25 อิอิ ...นิยาย.. สอนเรา...ให้เป็นคน... จากคุณ : ใบชา (benjarong9) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 52 20:11:40

ความคิดเห็นที่ 26   ใจร้าย ทำให้เราได้ข้อคิดนะคะ คิดเหมือนหลายๆคน ถ้าเราไม่มองในมุมฆ่าสัตว์อย่างเดียว เอาเป็นว่าคนอ่านน่าจะแยกแยะได้อยู่แล้วเนาะ ว่าอะไรดีไม่ดี เพราะมองได้นี่แหละทำให้สะท้อนออกมาหลายมุม แต่ถ้าจะมองในแง่บันเทิงละก็เต็มเปี่ยมเลยค่ะ ถ้าขายในสมัยนี้ก็คิดว่ายังเป็นที่นิยม เพราะตอนนี้เค้าก็พิมพ์ขายกันอยู่ เด็กรุ่นใหม่ก็ยังอ่านกันนะคะ(เราคนนึงละ) -/ลอยไปลอยมา ขอนั่งดูต่อดีกว่า จากคุณ : ดาริน (charminglove) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 52 11:31:24

ความคิดเห็นที่ 27 หายโกรธละ จากคุณ : empaza เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 52 00:55:32

ความคิดเห็นที่ 28 ^ ^ จากคุณ : sandhurst เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 52 08:54:31

ความคิดเห็นที่ 29   เคยสงสัย และไม่ชอบ ที่เค้าฆ่าสัตว์เยอะเกินไปเหมือนกันครับ แต่ ก็ปัด ความรู้สึกนั้นทิ้งไป ด้วย ว่า การใช้โวหาร ของคุณพนมเทียน และ พยายามเข้าความรู้สึกการใช้ภาษาและความสวยงามของการบรรยาย ให้เราได้รู้สึกเหมือนจริง ...(น้องสาวผมเค้าเกลียดมากเลย ..เพราะอ่านละอิน เลยรับไม่ได้) แต่นั่น แหละครับ ..อย่าไปอินมาก ..เพราะมันคือนิยาย อิอิ จากคุณ : rip` เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 52 19:42:44 A:222.123.2.233 X:

ความคิดเห็นที่ 30 ในเรื่องของการล่าสัตว์ไม่ได้เป็นเรื่องที่โหดร้ายแต่อย่างใดเลยในสมัยนั้น ถ้าเป็นคนที่อ่านหนังสือหรือนวนิยายามสักหน่อยจะรู้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ประเทศไทยกำลังให้ความสนใจ และเริ่มเข้าถึงวัฒนธรรมของตะวันตก (GI : สงครามเวียดนาม) ในช่วงเวลานั้นที่อาฟริกาหรือที่อินเดีย เขาล่าสัตว์เป็นเกมส์ มีการออกใบอนุญาตกาล่าเหมือนซื้อตั๋วดูหนังในยุคปัจุบัน และการอิงวัฒนธรรมฝรั่ง และการทำให้การทำตัวแบบฝรั่งเป็นแม่แบบของความเท่และการยอมรับของคนอ่านในยุคนั้น และต้องทำความเข้าใจว่าผู้อ่านในช่วงเวลานั้นต้องการเสพนวนิยายแบบใดด้วย แล้วนิยายเรื่องนี้ก็มีตัวแบบและการเดินเรื่องไปในแนวของนักเขียนฝรั่ง (สมบัติพระสุรีย์) ดันนั้นจึงไม่แปลกที่การตามหาคุณชายอนุชาจะมีรูปแบบการเดินเรื่องคล้ายกันกับการลุยป่าซาฟารี ล่าสัตว์แบบซาฟารีในช่วงต้นเรื่อง แล้วการที่รพินทร์จะจับสัตว์ขายเป็นอุตสาหกรรมก็ไม่น่าแปลใจเพราะในช่วงนั้นหลายที่ทั้งในและนอกประเทศก็เริ่มมีสวนสัตว์ การหาสัตว์ขายส่งตามคำสั่งชื้อจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่หลายคนทำได้ถ้ามีใบอนุญาตและเครื่องมือ (นายอำพลมีใบอนุญาต พรานรพินทร์มีเครื่องมือ) แต่ที่น่าจะแปลกคือคนที่วิจารณ์ ที่ไม่เข้าใจรูปแบบแบบการเดินเรื่องของนิยาย สภาวะสังคมและค่านิยมในแต่ละช่วงเวลา แล้วก็แยกโลกจิตนาการ และความเป็นจริงยาก นี่สิทำให้งงมากกว่า ทั้งๆที่มีคนอธิบายแล้วก็ยังไปว่าเขาอีก แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 52 20:11:58 จากคุณ : ดูธรรม เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 20:09:51

ความคิดเห็นที่ 31 ...^_^... จากคุณ : Dongmorana เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 21:21:21