PANTIP.COM : A8226483 ใครว่าความจำเสื่อมแบบโบว์ ในวงเวียนหัวใจไม่มีจริง [วิทยุ-โทรทัศน์]

ความคิดเห็นที่ 11

มาล่ะครับมาเล่าเรื่องของผมต่อเลยแล้วกัน หลังจากที่ผมรู้แล้วว่าแฟนผมเธอเป็นลูคิเมียในระยะเริ่มต้น
เค้าก็พยายามรักษาตัวเองเรื่อยมาจน ประมาณช่วงก่อนปีใหม่ประมาณวันที่20ธันวา ปีที่แล้วยังจำได้ดีเลย
คุยกันปรกติ(เธอเป็นคนที่ชอบลืมกินยาครับ)จนวันนั้นเธอเริ่มอาการไม่ค่อยดีเพราะว่าเกร็ดเลือดเธอต่ำ
เย็นวันนั้นประมาณ5โมงเย็นเธออยู่กับป้าของเธอ แล้วเธอก็ช็อตไปดื้อๆเลย แล้วป้าเค้าก็พาไปหาหมอ
ต้องบอกว่าตอนที่เธอช็อคนั้นก็หยุดหายใจด้วยคือเธอหยุดหายใจไปประมาณครึ่งชั่วโมง
จนถึงโรงพยาบาลซึ่งโดยทั่วไปหมดสิทธิ์ที่จะรอดแล้ว พอไปถึงโรงพยาบาลหมอก็ต้องปั๊มหัวใจช่วยเป็นเรื่องปรกติ
จนเธอกลับมาหายใจอีกครั้ง หมอคงจะงงน่าดู หมอก็ให้เธออยู่ในห้องไอซียูจนประมาณ2ทุ่มกว่า
หลานเธอโทรมาบอกผมว่าฟื้นแล้วจะคุยกับเธอไหม ผมก็ขอคุยกับเธอ คำแรกที่ผมได้ยินมานั้นคือ
เธอถามถึงแฟนเก่าเธอ ถามว่าเค้าคนนั้นอยู่ไหน แล้วถามว่าผมคือใคร ครั้งแรกที่ได้ยินนั้น ใจสลายเลยครับพูดจริงๆ
ล้มทั้งยืนอ่ะครับ น้ำตาก็ไหลลงมา อึ้งพูดอะไรไม่ออกเลย ผมก็พยายามรวบรวมสติแล้วแล้วบอกว่าเธอเลิกกับแฟนเก่าไปแล้ว
ตอนนี้เธอคบกับผมอยู่ซึ่งเธอก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว เพราะตอนนั้นในสมองเธอไม่มีผมแล้ว ผมเป็นแค่ใครคนหนึ่งก็ไม่รู้ที่เธอก็ไม่รู้จัก
ตอนนั้นเธอเรียนจบแล้วแต่เธอยังคิดว่าเธอยังเรียนอยู่เลยบอกว่าต้องเอางานไปส่งอาจารย์ คงจะย้อนกลับไปนานพอดู
ผมบอกกับเธอว่าเธอเรียนจบแล้วเธอกก็ไม่เชื่ออีกอยู่ดี จนเธอบอกว่าปวดหัว(เหมือนในละครเลยที่พอจำไม่ได้แล้วจะปวดหัวแต่ว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆครับ
พอเธอปวดหัว เธอบอกว่าปวดแบบหัวจะระเบิดให้ได้เลย แล้วถ้าเธอจำผมไม่ได้หลังจากปวดหัวแล้วนอนพักเธอก็จะกลับมาจำได้
แต่ถ้าเธอจำได้หลังจากที่ปวดหัวเธอก็จะจำผมไม่ได้ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง )ต่อๆๆๆ ขอวางสายไปก่อนผมก็ยอมวางสายจากเธอ
ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยครับ นอนไม่หลับทั้งคืนเลย พอวันรุ่งขึ้นผมก็โทรไปหาเธอใหม่ตอนเช้าตอนนี้ผมแปลกใจมากเลย
ปรากฏว่าเธอจำผมได้ เธอถามว่าทำไมผมไม่โทรหาเธอเลย ตอนนี้ผมเริ่มสับสนแล้วว่าเมื่อวานนั้นเธอจะลืมจริงหรือแกล้งลืม
แต่ก็คุยกันปรกติผมก็บอกให้เธอไปพักผ่อนแล้วก็วางสายจากเธอไป ตอนนั้นลั้นลาเลยครับ จากที่ร้องไห้อยู่กลายเป็นว่าอารมณ์ดีไปเลย
พอช่วงเย็นผมโทรไปอีกคราวนี้เธอจำไม่ได้อีกแล้วครับ เธอจำได้แค่ลางๆทุกครั้งที่เธอจำผมไม่ได้ บางทีเธอก็เรียกชื่อพี่สาวผมถูก
ผมก็ถามเธอแล้วมีใครอีกที่เธอจำได้เธอก็พูดมาเรื่อยๆจนเธอบอกว่าปวดหัวผมก็ให้เธอไปพักผ่อนก่อน ผมเลยขอคุยกับหลายของเธอ
หลานเธอบอกว่าหมอบอกว่าเธอหยุดหายใจนานเกินไปทำให้สมองบางส่วนหยุดทำงานไปแล้ว ออกซิเจนไม่ไปเลี้ยงสมอง
หมอบอกว่ารักษาหายแต่ต้องใช้เวลาพอได้ฟังผมใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึง แต่อีกใจก็ไม่รู้ว่าเธอจะหายตอนไหน ตอนนั้นเธอจะจำผมได้บ้างไม่ได้บ้าง
จนเธอออกจากโรงพยาบาลผมต้องอยู่กับความทรมานความเจ็บปวดตลอดเวลาเพราะว่าไม่รู้ว่าเธอจะจำผมได้ตอนไหนบ้าง
พอเธอจำได้เธอก็จะถามว่าทำไมผมไม่โทรหาเธอบ้างผมก็บอกว่าผมโทรแต่เธอจำผมไม่ได้ ผมบอกกับเธอแบบนี้
เธอกลับไม่เชื่อ ผมเลยอัดเสียงตอนที่คุยเอาไว้ตอนที่เธอจำผมไม่ได้ แล้วพอเธอจำผมได้ผมก็เปิดเสียงที่อัดไว้ให้เธอฟังเธองงไปเลย
เธอคงไม่คิดว่ามันจะเกิดกับเธอจริงๆ แล้วก็อัดเสียงตอนที่เธอจำผมได้เปิดให้เธอฟังในตอนที่เธอจำไม่ได้ตอนนี้ผมทำทุกทางเพื่อให้เธอจำได้
แล้วพอผ่านปีใหม่มาเธอก็ช็อคไปอีกครั้งไม่มีสาเหตุ คราวนี้ไปถึงโรงพยาบาล หมอ พยาบาลไม่รู้ไปไหน ครั้งนี้เธอหายใจเบามาก
หมอกับพยาบาลก็ไม่มาดูแลเลย ผมขอไม่เอ่ยชื่อโรงพยาบาลนะครับ อยู่แถวปทุมธานี(ไม่ได้ไปโรงพยาบาลที่เป็นครั้งแรกเพราะตอนนั้นไม่ได้อยู่บ้าน)
จนหมอมาก็ดูแลเธอจนเธอกลับมาเป็นปรกติ หมอบอกว่าถ้าหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกเธออาจจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลังๆไม่ได้อีกเลย
แล้วหลังจากที่เธอกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านมันเป้นจุดที่ผมต้องตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไงซึ่งเพื่อนเธอก็บอกว่า ลองห่างออกไปเลยดีไหม
เพราะว่าเธอก็เป็นแบบนี้ถ้าผมอยู่ก็มีแต่จะทรมาน ผมลังเลใจมากไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี ซึ่งถ้าผมทิ้งเธอไปตอนนี้ถือว่าผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก
เพราะว่าเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ถ้าผมอยู่ต่อก็มีแต่จะทรมานซึ่งเพื่อนเธอบอกว่าถ้าจะเลิกก็ไม่เป็นไร เพราะว่าพวกเพื่อนของเธอก็เข้าใจว่าเรื่องมันเป็นยังไง
พวกเพื่อนๆเธอก็ดีกับผมมาก แต่ผมเลือกที่จะไม่ทิ้งเธอผมอยู่กับเธอถึงแม้ว่าเธอจะจำผมไม่ได้ก็ตาม เพื่อนเธอก็คอยให้กำลังใจตลอด
ทั้งแม่เธอป้าของเธอ ทุกคนต่างให้กำลังใจผมเป็นอย่างดี จนประมาณกลางเดือนมกราคมปีนี้ เธอตัดสินใจที่จะเลิกกับผมโดยที่เธอก็รู้
ว่าอาการของเธอเป็นอย่างไร เธอก็พยายามห่างจากผมไปซึ่งผมก็โทรหาเธอตลอด รับบ้างไม่รับบ้าง จนผมส่งข้อความไปหาเธอ ว่าขอคุยหน่อยได้ไหม
เธอรับสายผมแล้วเราก็เริ่มคุยกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นตกลงเราจะเป้นอย่างไรต่อไปจนเราทั้งสองคนเลือกที่จะไม่เลิกกัน
อาการของเธอก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ พอมีเรื่องที่ทำให้ทะเลาะกันเธอก็หายไปวันสองวันแล้วเธอก็โทรกลับมาหาผมเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เหมือนผมต้องจีบแฟนใหม่อยู่ตลอดเวลาเหมือนมีแฟนใหม่ทุกวันเลย ถ้าเธอหลับไปไม่นานแค่5นาทีเธอตื่นมา บางทีเธอก็จำผมไม่ได้
จนผมไม่รู้ทำยังไงอยู่ผมก็คิดว่าถ้าเกิดเธอเสียใจกับอะไรมากๆสักครั้งที่เกี่ยวกับผมเธออาจจะจำได้บ้างก็ได้ ผมเลยโกหกเธอไปว่าผมมีผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว
ไปนอนกับคนนั้นคนนี้มา ที่ผ่านมาผมพูดโกหกเธอ ซึ่งเธอร้องไห้เสียใจมาก แล้วเธอวางสายไป เธอหายไปครับ ผมทำใจไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้
แล้วผ่านไปเกือบ1อาทิตย์ เธอโทรกลับมาหาผมเธอบอกว่าเธอจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แล้วเพราะว่าเรื่องที่โกหกผมก็คุยกับเพื่อนเธอ
บอกว่าผมจะทำแบบนี้จะเป้นยังไงเพื่อนเธอบอกว่าลองทำดูยังไงตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เธอคุยกับเพื่อนของเธอ เธอเล่าเรื่องที่ผมโกหกให้เพื่อนเธอฟัง
เพื่อนเธอก็ถามเธอว่าจำได้แล้วเหรอเธอรู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้นแต่ทำไมผมถึงทำ แล้วเพื่อนเธอคงจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง
เธอบอกผมว่าเธอจำได้แล้วผมก็ยังสงสัยว่าจะจำได้จริงเหรอ ผมเลยลองถามเธอไปเกี่ยวกับตัวผมซึ่งเธอก็ตอบได้ผมเลยมั่นใจว่า
เธอจำได้แล้วจริง แล้วเธอไปหาหมอ หมอก็บอกว่าอาการดีขึ้นแล้วแต่อย่าให้ช็อกอีก เพราะถ้าเกิดอีกก็ไม่แน่ว่าจะหายแล้ว
จนตอนนี้ผมก็เธอก็ยังคบกันดีอยู่ วันที่27เดือนนี้ก็จะครบ1ปีที่คบกัน ผมกับเธอยังไม่เคยเจอกันมาก่อนแบบเป็นทางการแค่เห็นผ่านๆ
ผมรู้จักเธอจากเพื่อนของผมเธอบอกว่าต้องรอให้ครบ1ปีถึงจะได้เจอกันเดือนนี้ล่ะครับที่ผมจะได้เจอกับเธอแล้ว ดีใจมากๆเลย
ผมรอที่จะเจอเธอ มาตลอด ทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผมจริง ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ผมไม่ได้ว่าอะไร
ถ้ามันไม่ได้เกิดขุ้นกับตัวใครไม่มีทางรู้หรอกครับว่ามันทรมานมากแค่ไหน

จากคุณ : mao_narak

เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 00:30:16

ความคิดเห็นที่ 19

ขออนุญาตนะคะ

เราขอแก้เว้นวรรคเฉยๆค่ะ

ส่วนบางคำที่ผิดนั้น เราไม่ขอแก้ไขนะคะ^^

มาล่ะครับมาเล่าเรื่องของผมต่อเลยแล้วกัน หลังจากที่ผมรู้แล้วว่าแฟนผมเธอเป็นลูคิเมียในระยะเริ่มต้น
เค้าก็พยายามรักษาตัวเองเรื่อยมาจนประมาณช่วงก่อนปีใหม่ประมาณวันที่20ธันวา ปีที่แล้วยังจำได้ดีเลย

คุยกันปรกติ(เธอเป็นคนที่ชอบลืมกินยาครับ)จนวันนั้นเธอเริ่มอาการไม่ค่อยดีเพราะว่าเกร็ดเลือดเธอต่ำ

เย็นวันนั้นประมาณ5โมงเย็นเธออยู่กับป้าของเธอ แล้วเธอก็ช็อตไปดื้อๆเลย แล้วป้าเค้าก็พาไปหาหมอ
ต้องบอกว่าตอนที่เธอช็อคนั้นก็หยุดหายใจด้วยคือเธอหยุดหายใจไปประมาณครึ่งชั่วโมง

จนถึงโรงพยาบาลซึ่งโดยทั่วไปหมดสิทธิ์ที่จะรอดแล้ว พอไปถึงโรงพยาบาลหมอก็ต้องปั๊มหัวใจช่วยเป็นเรื่องปรกติ
จนเธอกลับมาหายใจอีกครั้ง หมอคงจะงงน่าดู หมอก็ให้เธออยู่ในห้องไอซียูจนประมาณ2ทุ่มกว่า

หลานเธอโทรมาบอกผมว่าฟื้นแล้วจะคุยกับเธอไหม ผมก็ขอคุยกับเธอ คำแรกที่ผมได้ยินมานั้นคือ
เธอถามถึงแฟนเก่าเธอ ถามว่าเค้าคนนั้นอยู่ไหน แล้วถามว่าผมคือใคร ครั้งแรกที่ได้ยินนั้น ใจสลายเลยครับพูดจริงๆ ล้มทั้งยืนอ่ะครับ น้ำตาก็ไหลลงมา อึ้งพูดอะไรไม่ออกเลย ผมก็พยายามรวบรวมสติแล้วแล้วบอกว่าเธอเลิกกับแฟนเก่าไปแล้ว

ตอนนี้เธอคบกับผมอยู่ซึ่งเธอก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว เพราะตอนนั้นในสมองเธอไม่มีผมแล้ว ผมเป็นแค่ใครคนหนึ่งก็ไม่รู้ที่เธอก็ไม่รู้จัก

ตอนนั้นเธอเรียนจบแล้วแต่เธอยังคิดว่าเธอยังเรียนอยู่เลยบอกว่าต้องเอางานไปส่งอาจารย์ คงจะย้อนกลับไปนานพอดู

ผมบอกกับเธอว่าเธอเรียนจบแล้วเธอกก็ไม่เชื่ออีกอยู่ดี จนเธอบอกว่าปวดหัว (เหมือนในละครเลยที่พอจำไม่ได้แล้วจะปวดหัวแต่ว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆครับ

พอเธอปวดหัว เธอบอกว่าปวดแบบหัวจะระเบิดให้ได้เลย แล้วถ้าเธอจำผมไม่ได้หลังจากปวดหัวแล้วนอนพักเธอก็จะกลับมาจำได้

แต่ถ้าเธอจำได้หลังจากที่ปวดหัวเธอก็จะจำผมไม่ได้ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง )ต่อๆๆๆ ขอวางสายไปก่อนผมก็ยอมวางสายจากเธอ
ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยครับ นอนไม่หลับทั้งคืนเลย พอวันรุ่งขึ้นผมก็โทรไปหาเธอใหม่ตอนเช้าตอนนี้ผมแปลกใจมากเลย
ปรากฏว่าเธอจำผมได้ เธอถามว่าทำไมผมไม่โทรหาเธอเลย ตอนนี้ผมเริ่มสับสนแล้วว่าเมื่อวานนั้นเธอจะลืมจริงหรือแกล้งลืม
แต่ก็คุยกันปรกติผมก็บอกให้เธอไปพักผ่อนแล้วก็วางสายจากเธอไป ตอนนั้นลั้นลาเลยครับ จากที่ร้องไห้อยู่กลายเป็นว่าอารมณ์ดีไปเลย

พอช่วงเย็นผมโทรไปอีกคราวนี้เธอจำไม่ได้อีกแล้วครับ เธอจำได้แค่ลางๆทุกครั้งที่เธอจำผมไม่ได้ บางทีเธอก็เรียกชื่อพี่สาวผมถูก
ผมก็ถามเธอแล้วมีใครอีกที่เธอจำได้เธอก็พูดมาเรื่อยๆจนเธอบอกว่าปวดหัวผมก็ให้เธอไปพักผ่อนก่อน ผมเลยขอคุยกับหลายของเธอ
หลานเธอบอกว่าหมอบอกว่าเธอหยุดหายใจนานเกินไปทำให้สมองบางส่วนหยุดทำงานไปแล้ว ออกซิเจนไม่ไปเลี้ยงสมอง
หมอบอกว่ารักษาหายแต่ต้องใช้เวลาพอได้ฟังผมใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึง แต่อีกใจก็ไม่รู้ว่าเธอจะหายตอนไหน ตอนนั้นเธอจะจำผมได้บ้างไม่ได้บ้าง

จนเธอออกจากโรงพยาบาลผมต้องอยู่กับความทรมานความเจ็บปวดตลอดเวลาเพราะว่าไม่รู้ว่าเธอจะจำผมได้ตอนไหนบ้าง

พอเธอจำได้เธอก็จะถามว่าทำไมผมไม่โทรหาเธอบ้างผมก็บอกว่าผมโทรแต่เธอจำผมไม่ได้ ผมบอกกับเธอแบบนี้
เธอกลับไม่เชื่อ ผมเลยอัดเสียงตอนที่คุยเอาไว้ตอนที่เธอจำผมไม่ได้ แล้วพอเธอจำผมได้ผมก็เปิดเสียงที่อัดไว้ให้เธอฟังเธองงไปเลย

เธอคงไม่คิดว่ามันจะเกิดกับเธอจริงๆ แล้วก็อัดเสียงตอนที่เธอจำผมได้เปิดให้เธอฟังในตอนที่เธอจำไม่ได้ตอนนี้ผมทำทุกทางเพื่อให้เธอจำได้

แล้วพอผ่านปีใหม่มาเธอก็ช็อคไปอีกครั้งไม่มีสาเหตุ คราวนี้ไปถึงโรงพยาบาล หมอ พยาบาลไม่รู้ไปไหน ครั้งนี้เธอหายใจเบามาก

หมอกับพยาบาลก็ไม่มาดูแลเลย ผมขอไม่เอ่ยชื่อโรงพยาบาลนะครับ อยู่แถวปทุมธานี(ไม่ได้ไปโรงพยาบาลที่เป็นครั้งแรกเพราะตอนนั้นไม่ได้อยู่บ้าน)
จนหมอมาก็ดูแลเธอจนเธอกลับมาเป็นปรกติ หมอบอกว่าถ้าหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกเธออาจจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลังๆไม่ได้อีกเลย

แล้วหลังจากที่เธอกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านมันเป้นจุดที่ผมต้องตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไงซึ่งเพื่อนเธอก็บอกว่า ลองห่างออกไปเลยดีไหม
เพราะว่าเธอก็เป็นแบบนี้ถ้าผมอยู่ก็มีแต่จะทรมาน ผมลังเลใจมากไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี ซึ่งถ้าผมทิ้งเธอไปตอนนี้ถือว่าผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก
เพราะว่าเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ถ้าผมอยู่ต่อก็มีแต่จะทรมานซึ่งเพื่อนเธอบอกว่าถ้าจะเลิกก็ไม่เป็นไร เพราะว่าพวกเพื่อนของเธอก็เข้าใจว่าเรื่องมันเป็นยังไง

พวกเพื่อนๆเธอก็ดีกับผมมาก แต่ผมเลือกที่จะไม่ทิ้งเธอผมอยู่กับเธอถึงแม้ว่าเธอจะจำผมไม่ได้ก็ตาม เพื่อนเธอก็คอยให้กำลังใจตลอด
ทั้งแม่เธอป้าของเธอ ทุกคนต่างให้กำลังใจผมเป็นอย่างดี จนประมาณกลางเดือนมกราคมปีนี้ เธอตัดสินใจที่จะเลิกกับผมโดยที่เธอก็รู้ ว่าอาการของเธอเป็นอย่างไร เธอก็พยายามห่างจากผมไปซึ่งผมก็โทรหาเธอตลอด รับบ้างไม่รับบ้าง จนผมส่งข้อความไปหาเธอ ว่าขอคุยหน่อยได้ไหม
เธอรับสายผมแล้วเราก็เริ่มคุยกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นตกลงเราจะเป้นอย่างไรต่อไปจนเราทั้งสองคนเลือกที่จะไม่เลิกกัน

อาการของเธอก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ พอมีเรื่องที่ทำให้ทะเลาะกันเธอก็หายไปวันสองวันแล้วเธอก็โทรกลับมาหาผมเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เหมือนผมต้องจีบแฟนใหม่อยู่ตลอดเวลาเหมือนมีแฟนใหม่ทุกวันเลย ถ้าเธอหลับไปไม่นานแค่5นาทีเธอตื่นมา บางทีเธอก็จำผมไม่ได้
จนผมไม่รู้ทำยังไงอยู่ผมก็คิดว่าถ้าเกิดเธอเสียใจกับอะไรมากๆสักครั้งที่เกี่ยวกับผมเธออาจจะจำได้บ้างก็ได้ ผมเลยโกหกเธอไปว่าผมมีผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว
ไปนอนกับคนนั้นคนนี้มา ที่ผ่านมาผมพูดโกหกเธอ ซึ่งเธอร้องไห้เสียใจมาก แล้วเธอวางสายไป เธอหายไปครับ ผมทำใจไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้

แล้วผ่านไปเกือบ1อาทิตย์ เธอโทรกลับมาหาผมเธอบอกว่าเธอจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แล้วเพราะว่าเรื่องที่โกหกผมก็คุยกับเพื่อนเธอ
บอกว่าผมจะทำแบบนี้จะเป้นยังไงเพื่อนเธอบอกว่าลองทำดูยังไงตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เธอคุยกับเพื่อนของเธอ เธอเล่าเรื่องที่ผมโกหกให้เพื่อนเธอฟัง
เพื่อนเธอก็ถามเธอว่าจำได้แล้วเหรอเธอรู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้นแต่ทำไมผมถึงทำ แล้วเพื่อนเธอคงจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง
เธอบอกผมว่าเธอจำได้แล้วผมก็ยังสงสัยว่าจะจำได้จริงเหรอ ผมเลยลองถามเธอไปเกี่ยวกับตัวผมซึ่งเธอก็ตอบได้ผมเลยมั่นใจว่า
เธอจำได้แล้วจริง แล้วเธอไปหาหมอ หมอก็บอกว่าอาการดีขึ้นแล้วแต่อย่าให้ช็อกอีก เพราะถ้าเกิดอีกก็ไม่แน่ว่าจะหายแล้ว

จนตอนนี้ผมก็เธอก็ยังคบกันดีอยู่ วันที่27เดือนนี้ก็จะครบ1ปีที่คบกัน ผมกับเธอยังไม่เคยเจอกันมาก่อนแบบเป็นทางการแค่เห็นผ่านๆ
ผมรู้จักเธอจากเพื่อนของผมเธอบอกว่าต้องรอให้ครบ1ปีถึงจะได้เจอกันเดือนนี้ล่ะครับที่ผมจะได้เจอกับเธอแล้ว ดีใจมากๆเลย
ผมรอที่จะเจอเธอ มาตลอด ทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผมจริง ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ผมไม่ได้ว่าอะไร
ถ้ามันไม่ได้เกิดขุ้นกับตัวใครไม่มีทางรู้หรอกครับว่ามันทรมานมากแค่ไหน

จากคุณ : mushroom kid

เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 16:20:25