แม่....แม้หมดลมหายใจก็ไม่เคยหมดรัก

"พันธกานต์  พินธุทอง"เด็กหนุ่มวัย 20 ปี  นักศึกษาคณะศิลปกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 4 มหาวิทยาลัยบูรพา  กำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่ในบ้านไม้หลังเก่าซอมซ่อ บนผนังไม้ผุพังมีรูปผู้หญิงหน้าใจดี ใส่กรอบไม้พร้อมกับกระถางธูปตั้งอยู่เบื้องหน้า
  "แม่ผมเองครับ ท่านเพิ่งเสียเมื่อปี2550 ครับ"
พันธกานต์เล่าถึงแม่จำนงค์ จีนจันทร์  ที่จากไปในวัยเพียง 48 ปี พร้อมกับละมือจากหนังสือเรียน แล้วย้อนเล่าเรื่องเก่าที่ยากจะลืมว่า เวลามองรูปแม่ที่ตั้งอยุ่บนหิ้งแล้วอดคิดถึงแม่ไม่ได้ เพราะตลอดชีวิต แม่เป้นทุกอย่าง เป็นแม้กระทั่งลมหายใจ
   "มาอยุ่สลัมคลองเตยเมื่อปี 2540 มาหาบ้านเช่าอยู่ที่นี่หลังจากที่พ่อและแม่แยกทางกัน เพราะพ่อมีเมียใหม่  แม่เลยต้องพาเราออกจากบ้านและมาหาบ้านเช่าอยู่ บ้านหหลังนี้เป็นบ้านไม้หลังเก่า ราคาเช่าไม่กี่บาท เมื่อต้องออกมาอยู่กันตามลำพังแม่ลุก  แม่ก้ไม่มีงานอะไร  แม่เลยต้องทำงานทุกอย่างที่จะได้เงินมาเพื่อเลี้ยงและส่งเสียให้ลูกด้เรียนหนังสือ  กลางวันแม่ไปทำงานรับจ้างที่คลินิคสัตวแพทย์  ตอนเย็นก้มารับจ้างซักรีดผ้า  ผมกับน้องมีหน้าที่ช่วยแม่ซักผ้า และคอยไปส่งผ้าตามบ้านลูกค้า ผมรู้ว่าแม่เหนื่อย หลายๆครั้งที่แม่ต้องหยิยาดมมาดม  แม่หน้าซีดจนต้องนั่งพัก  แต่แม่จะบอกเสมอว่า ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ลุกได้เรียนหนังสือและรอคอยดูความสำเร้จของลูก
 "แม่บอกผมกับน้องเสมอว่า แม้ชีวิตเราจะต้องลำบากมากขึ้น แต่เราก้ต้องอดทนเพราะชีวิตเลือกเกิดไม่ได้  แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้ แม่บอกตลอดว่า แม้แม่จะเลิกกับพ่อ แต่ลุกต้องไม่ลืมเรื่องความกตัญญู  แม่พร่ำสอนอยุเสมอว่า  ต้องตอบแทนผู้ที่มีบุญคุณกับเรา แม้พ่อที่ทอดทิ้งไปก็ต้องตอบแทนบุญคุณ เพราะพ่อเป็นผู้ให้ชีวิต"
 พันธกานต์เล่าด้วยความภาคภูมิใจในตัวแม่  แต่แล้วรอยยิ้มที่เปื้อนหน้าก็กลายเป็นรอยน้ำตา
 "ผมเคยคิดอยู่หลายครั้งว่าแม่ทำงานหนักอย่างนี้ แล้วร่างกายแม่จะไหวหรือเปล่า เคยอยากให้ไปตรวจร่างกาย แต่แม่ก้จะบอกว่า แม่ไม่เป็นอะไร ทั้งที่ผมก็รู้ดีว่า แม่ไม่มีเงินไปหาหมอและไม่มีเวลาไป เพราะทุกนาทีแม่มีแต่งานๆๆ"
 จนวันหนึ่งแม่มีอาการไม่ค่อยดี ไม่สบาย เจ้บป่วยบ่อย พันธกานต์เลยขอร้องแม่ให้ไปหาหมอ แม้แม่ไม่อยากไปก้ตาม
 "แม่ไปโรงพยาบาลครั้งแรก และเป็นครั้งเดียวก็ว่าได้  ตอนนั้นช่วงปี 2550 หมอตรวจพบว่า แม่เป็นมะเร็งที่เต้านมระยะสุดท้าย มันเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับที่หัวใจ  ผมกับน้องสาวปล่อยโฮ ขระที่แม่ยิ้มแต่นัยน์ตาของแม่ก็มีน้ำตาคลอ  แม่บอกเราว่า แม่ไม่เป็นไรหรอก แม่จะสุ้เพื่อให้ได้อยู่กับลูกๆ"
  ผู้หญิงหัวใจแกร่งที่มีคำว่า"แม่"ค้ำคอ เธอกลับมาบ้านใช้ชีวิตอย่างปกติ ยังทำงานเหมือนเดิม ยังยิ้มให้ลูกๆยังปลอบและให้กำลังใจลูกอยู่เสมอ แม้บางครั้งเธอจะดูล้ากับโรคร้ายมากก้ตาม
 "แม่มีกำลังใจดีมากครับ แม่ไม่เคยทำให้พวกเรารู้เลยว่าท่านเจ็บ  จนบางครั้งผมยังแอบคิดในใจว่า  แม่อาจไม่เป็นมะเร็งก้ได้  เพราะแม่ดูไม่เป็นอไรเลย  แม่ยังยิ้ม ยังกอดพวกเรา ยังบอกตลอดว่า แม่ไม่เป็นอะไร แม่จะอยู่ดุลูกประสบผลสำเร็จในชีวิตนะ ไม่ต้องห่วง และแม่ก็ยังทำงานหนัก แม้ผมกับน้องจะแย่งงานซักรีดมาทำแทนแม่ก็ตาม
 
  จนช่วงประมาณเดือนเมษายน  หัวใจของพันธกานต์ก็แทบสลาย เพราะแม่ซึ่งเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตก้มาจากไปอย่างสงบ
 
  "วันที่แม่เสียชีวิต  ผมกับน้องสสาวเสียใจมากที่ต้องขาดเสาหลักของครอบครัวไป ก่อนแม่เสีย แม่ได้พร่ำสอนผมกับน้องสาวอยุ่เสมอว่า  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  จะต้องรักและดูแลกันไป อย่าทอดทิ้งกัน และแม่จะสอนพวกเราจากการกระทำของแม่มาตลอดทั้งเรื่อง ความขยันต์ พากเพียร อดทน ซื่อสัตย์และกตัญญู"

 คำสั่งเสียของแม่ เหมือนเป็นมรดกที่มีค่ามหาสาลที่คอยย้ำพันธกานต์เป็นคนดีและต้องเป็นเสาหลักในการดูแลน้องต่อไป  แม้ร่างกายแม่จะสลายไปเหลือเพียงเถ้ากระดูก แต่วันนี้คำสอนของแม่ยังอยุ่ติดตัวพันธกานต์ไปตราบนานแสนนาน และน่ายินดียิ่งที่เมื่อวันแม่ที่ผ่านมา ลุกชายของแม่ได้รับทุนการศึกษาประเภทกตัญญูจากมุลนิธิดวงประทีบด้วย ซึ่งเขาได้ไปกราบที่รูปแม่และเล่าให้แม่ฟังอย่างภาคภูมิใจ  แม้แม่จะไม่ตอบรับด้วยคำชม แต่พันธกานต์ก้รับรู้ได้ว่า แม่มองดุลูกด้วยความชื่นชมอยู่บนฟากฟ้าแสนไกล......

       ขอขอบคุณเรื่องราวของพันธกานต์และแม่  จากหนังสือพิมพ์มติชน ฉบับวันที่ 15 กันยายน  2550

แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 52 12:46:22

จากคุณ	: CHUMPLA
เขียนเมื่อ	: 15 ก.ย. 52 12:20:14