 |
ความคิดเห็นที่ 126 |
ขอบคุณ คุณ 2faiutd, คุณ maddox, คุณ jwkc2000 นะคะ
ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ
ดิฉันก็เคยหวังไว้เสมอว่าเวลาจะช่วยบรรเทา
แต่สำหรับดิฉันตอนนี้นับเวลาถอยหลังเป็นครั้งสุดท้ายแล้วค่ะ
ก็คิดว่าใช้ชีวิตมาคุ้มค่าพอแล้ว พบเจอมาแล้วทุกสิ่ง
ถึงจะไม่นานนัก แต่ก็สั่งสมความทุกข์, ความทรมานมานานเกินพอ
มันล้าเต็มทน เหนื่อยอ่อน ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากทนเหงาอีกต่อไป
แล้วก็เจ็บปวดทุกครั้งที่รู้สึกตัวว่ายังหายใจอยู่
บอกตรงๆว่าก่อนหลับตานอนภาวนาทุกคืนว่าอย่าได้ตื่นขึ้นมาอีกเลย
ฝากถึงน้อง ดิจิคาเมะเกิร์ล
ขอโทษหากละลาบละล้วง แต่อย่าทำอีกเลยนะคะ พี่ขอร้องจากใจ
พี่ก็เคยเป็นเหมือนน้อง เคยทำแบบนั้นนับแผลไม่ถ้วน
เป็นแผลเป็นที่ข้อมือต้องใส่เสื้อแขนยาวปิดไว้ตลอด
เจ้านายเห็นก็เรียกไปคุย แล้วก็เปรยให้ลาออก
ไม่อยากออกก็ต้องออก เสียดายงานดีๆ อนาคตตัวเองแท้ๆ
สำหรับคนอื่นๆที่อาจสงสัยว่าดิฉันเป็นโรคซึมเศร้าทำไมไม่ไปพบจิตแพทย์
ขอเรียนว่าดิฉันพบจิตแพทย์มาแล้วทั้งในเมืองไทยและต่างประเทศ
รับคำปรึกษาและรับยามากินมากกว่ากินข้าวอีกค่ะ
แต่ความเหงา และการบาดเจ็บทางจิตใจรักษาไม่ได้ด้วยยา
ผลสุดท้ายก็กลับมาทรมานเหมือนเดิม เพราะใช้ชีวิตคนเดียว
สุดท้ายนี้ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกข้อความที่เห็นใจและให้กำลังใจ
ขอบคุณมากค่ะ
| จากคุณ |
:
หัวใจพเนจร 
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ก.ย. 52 16:33:17
|
|
|
|
|
