ความคิดเห็นที่ 1 ตัดฉากอีกครั้ง คราวนี้ไปยัง 'ความทรงจำในวันนั้น' อย่างแท้จริง ความทรงจำที่ริคุจะได้เห็นต่อหลังจากหมดสติไปแล้วหลายสิบนาที เปลือกตาของยูอิค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตามึนงงเลื่อนลอยอย่างคนเพิ่งฟื้นคืนสติ ภาพแรกที่เด็กสาวมองเห็น คือภาพของทาคาโอะ...ชายที่เธอเคารพรักมากที่สุด...กำลังนั่งตีหน้าร้อนใจอยู่ตรงหน้า สองมือกำพวงมาลัยรถยนต์แน่น ดวงตาจ้องมองไปข้างหน้านิ่ง ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับกำลังข่มกลั้นอารมณ์บางอย่าง "ความฝัน...งั้นเหรอ..." เด็กสาวหาข้อสรุปให้ตัวเองในใจ ขณะเลื่อนสายตาจากทาคาโอะแล้วมองไปข้างหน้า ภาพทิวทัศน์เลื่อนผ่านไปรอบตัวอย่างรวดเร็วราวกับกำลังมองผ่านกระจกรถ บอกถึงสถานที่ที่เธออยู่ในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี 'ใช่แล้ว ต้องเป็นความฝันแน่ๆ ท่านทาคาโอะจะมาขับรถอยู่ตรงนี้ได้ยังไง' เด็กสาวบอกตัวเอง 'ก็เมื่อวานบอกลากันเป็นมั่นเป็นเหมาะถึงขนาดนั้น ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาหาเราหรอก' ตอนนั้นเองที่ทาคาโอะสังเกตเห็นว่ายูอิลืมตาแล้วจึงรีบหันมาหา ร้องบอกให้อยู่นิ่งๆ อย่าเคลื่อนไหว เสียงของทาคาโอะปลุกให้ยูอิรู้สึกตัวเต็มที่ และเริ่มขยับตัวยกมือไม้ ...เพียงเพื่อจะพบว่ามือทั้งสองข้างของตัวเองอาบไปด้วยเลือดสดๆ สีแดงฉาน ชั่วขณะที่ตื่นตะลึง กำลังสงสัยปนสยดสยองว่าเลือดใครมาเปื้อนมือเรานั้นเอง ยูอิก็รู้สึกปวดแปลบที่หน้าท้อง เด็กสาวเลื่อนสายตาลงมอง แล้วก็ต้องเบิกตาค้างอย่างตะลึง เมื่อพบว่าท้องของตัวเองได้รับบาดเจ็บเป็นแผลขนาดใหญ่ เลือดทะลักออกมาเป็นลิ่มๆ เปรอะเปื้อนเสื้อผ้า เปื้อนเบาะนั่งเต็มไปหมด กลิ่นคาวคลุ้งเหมือนสนิมเหล็กผุๆ ทำเอาประสาทรับรู้ของยูอิมึนงงไปหมด ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของทาคาโอะที่พร่ำตะโกนปลุกให้เธอมีสติรู้ตัว พร่ำตะโกนบอกว่าไม่เป็นไรไม่ใช่แผลหนักหนาอะไร บอกให้เธออดทนให้ได้จนกว่าจะไปถึงโรงพยาบาล หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สมองที่มึนชาของเด็กสาวก็ค่อยๆ ลำดับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้ในที่สุด... แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 52 16:58:26 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 16:58:08

ความคิดเห็นที่ 2 จำได้ว่าตอนนั้น เธอเห็นพ่อแสดงอาการผิดปกติออกมา จึงตกใจกลัวแล้ววิ่งหนีออกจากห้องพักในอพาร์ทเมนท์ (เหตุการณ์ในตอน 44) ยูอิวิ่งหนีไปเรื่อยๆ มีพ่อตามหลังมาติดๆ เธอพยายามหนีสุดชีวิต แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นถูกต้อนขึ้นไปจนมุมบนดาดฟ้าของอพาร์ทเมนท์ที่อาศัยอยู่นั้นเอง ดวงตาของพ่อขณะเดินกะย่องกะแย่งคอบิดกร๊อบๆ เข้ามาหา บ่งบอกถึงความจริงที่เธอได้รับรู้มาจากริคุได้เป็นอย่างดี ว่าพ่อของเธอนั้นตายไปแล้ว อาจจะตายไปตั้งแต่ตอนที่แม่ของเธอหายตัวไปแล้วด้วยซ้ำ... และที่อยู่เบื้องหน้านี้เป็นเพียงซากเดินได้ที่พวกคังชุ...พวกมนุษย์ต่างดาว ยึดไว้ใช้งานเท่านั้น น้ำตาของเด็กสาวไหลพรากเมื่อระลึกได้ถึงความจริงข้อนี้ ดวงตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เสียใจ และสำนึกผิดต่อคำพูดร้ายกาจทั้งหลายที่ตัวเองเคยกระแทกใส่พ่อมาตลอด 2 ปี "คุณพ่อคะ..." ยูอิครางอ้ำอึ้งด้วยน้ำเสียงขมขื่น ผู้เป็นบิดาตอบรับน้ำเสียงเจ็บปวดของลูกสาวด้วยอาการเดินอาดๆ เข้ามาเหมือนหุ่นยนต์เท่านั้น ---------------------------------------------------- ตัดฉากอีกครั้ง กลับมาทางทาคาโอะที่ได้รับโทรศัพท์จากยูอิ ก็บึ่งรถจี๊ปมาถึงหน้าอพาร์ทเมนท์ของยูอิพอดี เขากระโดดลงจากรถ ยกมือถือแนบหูแล้วแจ้งสถานการณ์ล่าสุดให้คู่สายรู้ จากนั้นทำท่าจะวิ่งขึ้นไปช่วยยูอิ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างบนอพาร์ทเมนท์ บนนั้น ตรงระเบียงที่เปิดไฟสว่างโร่กว่าสิบชั้นของอพาร์ทเมนท์นั้น ทาคาโอะเห็นเงาคนจำนวนหนึ่ง ...อาจจะหลายสิบหรืออาจถึงร้อยก็ได้... ยืนอยู่ตลอดแนวระเบียงของทุกชั้น กำลังมองมาที่เขาเป็นตาเดียว แม้ระยะที่ห่างไกลจะทำให้ทาคาโอะมองเห็นหน้าพวกนั้นแต่ละคนไม่ถนัด แต่กิริยาเฉยเมยและเสียงเอี๊ยดอ๊าดยามเคลื่อนไหวก็บ่งบอกตัวจริงของพวกนั้นได้เป็นอย่างดี "เจอแล้ว ที่นี่ละ!" เขาเข่นเขี้ยวแจ้งข้อมูลไปตามสาย "เสาหลักของ 'วงจร' ของมัน!!" "ทำได้ดีมาก" เสียงแหบพร่าดังตอบกลับมา "เท่านี้ก็ตามหาตัว 'มัน' ได้ง่ายขึ้นแล้ว ไม่ว่ามันจะมาจากทางไหน...หรือ 'ตัวจริง' มันจะอยู่ที่ไหน..." ทาคาโอะแกล้งทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงพร่ำเพ้อของคู่สาย รีบสอดส่ายสายตาหาตัวยูอิที่น่าจะอยู่ในบริเวณนี้ทันที หาได้ไม่นานก็เจอตัวยูอิกำลังหนีการตามล่าของพ่ออยู่บนกันสาดเล็กๆ บนดาดฟ้า กันสาดนั้นเล็กมาก มีที่ให้พอแค่วางเท้าเท่านั้น ยูอิจึงต้องยืนเอาตัวแนบไปกับผนังตึก แล้วค่อยๆ สืบเท้าคืบไปด้านข้างเหมือนปูเป็นจังหวะช้าๆ แต่ค่อนข้างง่อนแง่นเพราะไม่มีที่ทรงตัวเพียงพอ "บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าให้ฆ่าซะ" เสียงแหบแห้งดังมาตามสายอีกครั้งเหมือนคาดเดาอะไรออก "มี 'อุโระ' อยู่ด้วยก็แปลว่าต้องมีคังชุอยู่ด้วย...แถมจำนวนมากขนาดนี้... เป็นช่วงเวลาพอจะพัฒนาไปเป็นระดับ 'คาโมงาริ' ได้แน่..." เจ้าของเสียงหมายถึงพวกคังชุร่างดำที่เคยเล่นงานทาคาโอะจนสาหัสมาแล้ว "ความร้ายกาจของพวกมัน เจ้าเองก็เคยสัมผัสมาแล้วนี่?" "จะให้ใช้ยูอิเป็นเหยื่อล่องั้นรึ?" "ถูกต้อง" อีกฝ่ายตอบกลับหน้าตาเฉย "จะมัวรีรออะไรอยู่อีก" ครั้นเมื่อเห็นพี่เทพยังยึกยักชักช้าอยู่อีก ฝ่ายคู่สายจึงเตือนกลับมาว่า "เด็กนั่นไม่ใช่ 'ชูริ' นะ" น้ำเสียงฟังดูคล้ายกับนักปราบม้าพยายามปรามม้าพยศ "ถึงจะมีเค้าอยู่บ้างก็เถอะ...แต่ก็เป็นแค่คนอื่นที่คล้ายกันเท่านั้น และหนทางที่จะเอาสิ่งนั้นกลับมาได้ ก็มีอยู่แค่ทางเดียวเท่านั้น..." คำพูดเตือนสติที่แฝงความหมายของอีกฝ่าย กระตุ้นเตือนให้พี่เทพทาคาโอะนึกถึงภาพในความทรงจำจากอดีตอันแสนยาวไกลขึ้นมาทันที ...ความทรงจำของเด็กสาวในชุดกระโปรงยาวสวมหมวกปีกกว้างคนหนึ่ง กำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดแผ่วเบา... ดวงตาของทาคาโอะลุกวาบด้วยไฟโทสะที่คุกรุ่นเพราะถูกดึงเรื่องของคนสำคัญขึ้นมาลำเลิก เขาบีบโทรศัพท์ในมือแน่น...พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่เผลอตัวมันจนเละคามือด้วยความโกรธอย่างเมื่อก่อน...แล้วเข่นเสียงลอดไรฟันออกมาทีละคำอย่างน่ากลัว "หุบ-ปาก!!" น้ำเสียงชวนขนลุก ทำเอาฝ่ายที่อยู่อีกฟากของสายโทรศัพท์...ผู้ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในสถานที่คล้ายวัดหรือศาลเจ้าแห่งหนึ่ง...ถึงกับสะดุ้ง พี่เทพเข่นเสียงกระแทกประโยคเดิมใส่โทรศัพท์อีกครั้งดังกว่าเก่า แล้วเอาโทรศัพท์ออกจากหูตัวเองทันที กำจัดตัวน่ารำคาญเสร็จ ทาคาโอะก็ล้วงมือทั้งสองข้างลงไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเอาแกนจิงกิ 7 - 8 ลูกออกมาคีบไว้ระหว่างง่ามนิ้ว แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ขอโทษที ให้ชั้นยืมพลังหน่อยนะ ชูริ..." พึมพำจบ แกนจิงกิทั้งหมดก็เปล่งแสงวาบ ทันใดนั้นก็มีอาวุธแสงคล้ายดาบรูปร่างต่างๆ กันจำนวน 7 - 8 เล่มลอยอยู่ตรงหน้าทาคาโอะ (ความสามารถแบบเดียวกับที่เคยใช้สู้กับโยเฮย์ในเล่ม 2) เขาโบกมือบังคับดาบแสงให้หันปลายไปบนดาดฟ้าตรงตำแหน่งที่ยูอิกับพ่ออยู่ แล้วออกคำสั่งให้ดาบแสงทั้งหมดพุ่งออกไปทันที ----------------------------------------------------------- ตัดฉากไปทางยูอิที่กำลังปีนกันสาดหนีอีกครั้ง ระหว่างที่ปีนกันสาดอยู่นั้นเอง ยูอิก็สังเกตว่าบนหลังคาสูงขึ้นไปจากตำแหน่งกันสาดมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมอง พบกับ 'คาโมงาริ' คังชุร่างดำรูปร่างคล้ายแมงมุมตนหนึ่งเกาะอยู่บนนั้น (ตัวเดียวกับที่สู้กับพี่เทพเมื่อตอน 46 ที่ผ่านมา) เด็กสาวตะลึงเบิกตาค้าง หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว จะขยับหนีเร็วๆ ก็ไม่ได้เพราะกันสาดที่ยืนอยู่นั้นแคบเกินกว่าจะให้คนวิ่งได้ ได้แต่ยืนตัวแข็งดูเจ้าคังชุร่างดำค่อยๆ ขยับตัวจะคืบเข้ามาหา พริบตานั้น ดาบแสงเล่มหนึ่งก็พุ่งวาบขึ้นมาจากข้างล่างผ่านด้านซ้ายของยูอิไป กระแทกเข้าใส่เจ้าคังชุร่างดำจนชะงัก ตามด้วยดาบแสงเล่มอื่นที่วิ่งตามมาติดๆ กันแบบรัวถี่ยิบ แม้จะใช้ 'เคจ' รับการโจมตีไว้ได้ แต่แรงปะทะก็ทำเอาเจ้าแมงมุมดำถึงกับเซปัดๆ จนไม่อาจบุกเข้าไปทำร้ายยูอิได้ถนัด ยูอิหันกลับไปยังทิศทางที่ดาบแสงทั้งหมดวิ่งมา พบกับพี่เทพทาคาโอะยืนเก๊กท่าบังคับดาบแสงอยู่ตรงลานกว้างหน้าอพาร์ทเมนท์ เห็นคนที่ตนชื่นชมเข้ามาช่วยดังนั้น ยูอิก็ยิ้มน้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจและโล่งใจ...จนลืมนึกไปว่าตัวเองกำลังอยู่ในตำแหน่งที่หมิ่นเหม่ต่อการพลัดตกได้อย่างง่ายดายที่สุด ด้วยเหตุนี้ เมื่อยูอิหันตัวกลับไปร้องเรียกชื่อทาคาโอะอย่างยินดีนั้นเอง เท้าข้างหนึ่งของยูอิก็ลื่นหลุดออกจากตำแหน่งเดิม เปะปะออกไปพบตำแหน่งว่างกลางอากาศเข้า ร่างของยูอิเสียสมดุลหงายหลังร่วงลงจากดาดฟ้าในทันที ทาคาโอะเห็นยูอิพลัดตกลงมาดังนั้นก็ตกใจ ขยับเข้าไปหมายจะหาทางช่วย ทว่ายังไม่ทันที่ทาคาโอะจะทำอะไร ก็บังเกิดสิ่งมหัศจรรย์ในภาพนี้ขึ้นเสียก่อน... แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 52 19:17:46 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:01:41

ความคิดเห็นที่ 3 ยูอิอึ้งเมื่อคิดว่าผู้เป็นพ่อที่น่าจะไม่เหลือสติสัมปชัญญะใดๆ ในฐานะมนุษย์อีกแล้ว กลับกระโดดออกมาช่วยตนโดยไม่หวั่นกลัวต่อความตายแม้แต่น้อย เด็กสาวมองเข้าไปในดวงตาของพ่อ...พ่อที่ไม่เคยได้สบตากันตรงๆ มานานกว่า 2 ปี... ดวงตาของผู้เป็นพ่อ...ที่เคยแต่ฉายแววเฉยเมยไม่รู้สึกรู้สามาตลอดนับจากผู้เป็นแม่หายตัวไป...บัดนี้กลับสะท้อนแววห่วงหาอย่างที่พ่อพึงมีต่อลูกให้เห็นอย่างชัดเจน "มะ...ไม่เป็นไร...นะ...ยูอิ..." เสียงพึมพำตะกุกตะกักแผ่วเบาเหมือนตุ๊กตาเสียลาน แต่สำหรับยูอิแล้วฟังคล้ายเสียงสายฟ้าฟาด ตอกย้ำให้เธอได้เข้าใจได้รับรู้... ว่าเนื้อแท้ของพ่อยังคงไม่แปรเปลี่ยนไปเป็นสิ่งใด... ว่าพ่อยังคงเป็นพ่อของเธอคนเดิม พ่อที่รักและห่วงใยเธอเสมอมานับแต่วันที่เธอลืมตาดูโลกในฐานะลูกสาว... แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเพียงซากศพ... เป็นเพียงเปลือกที่ปีศาจร้ายใช้เชิดเล่นตามใจชอบก็ตาม... น้ำตาอุ่นๆ ที่หยุดไปแล้วกลับไหลพรากออกมาอีกครั้ง ยูอิส่งเสียงเรียก "คุณพ่อคะ" ออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับพยายามจะดึงช่วงเวลานี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ...ก่อนที่ความตายจะพรากพ่อไปจากเธอชั่วนิรันดร์ ------------------------------------------------------------ ฝ่ายพี่เทพผู้ตะลึงเพราะคิดว่าตัวเองอาจพุ่งไปช่วยไม่ทัน เมื่อเห็นเหตุการณ์พลิกผันไปดังนั้น ก็รีบฉวยโอกาสบังคับดาบแสง 3 เล่มให้พุ่งไปรับตัวทั้งยูอิและพ่อทันที หมายใจว่าครั้งนี้แหละต้องช่วยทันแน่ หากพริบตาก่อนที่ดาบแสงจะทันไปถึงตัวทั้งคู่นั้นเอง ก็บังเกิดแสงสว่างส่องวาบ... กระสุนแสงจำนวนหนึ่ง ยิงมาจากตำแหน่งที่เจ้าคังชุรูปร่างคล้ายแมงมุมตัวดำเกาะอยู่ พุ่งเข้ากระแทกดาบแสงหนึ่งใน 3 เล่มที่ทาคาโอะบังคับให้ลอยไปช่วยยูอิกับพ่อเข้าอย่างจัง ดาบแสงเล่มนั้นเสียสมดุลหมุนเปะปะกระแทกใส่ดาบแสงอีก 2 เล่มที่เหลือ พลอยให้ดาบแสงเหล่านั้นเสียสมดุลตามไปบ้าง ต่างหมุนกระแทกกันเองจนกระเด็นกระดอนไปเหมือนลูกปาจิงโกะกระทบกัน สองเล่มลอยหวือออกไปด้านข้าง ในขณะที่อีกเล่มกระดอนขึ้นบน ตรงไปยังตำแหน่งที่ยูอิกับพ่อลอยคว้างอยู่ เร็วเกินกว่าที่ทาคาโอะจะส่งพลังบังคับดาบให้เบี่ยงวิถีพ้นออกไปได้!! ดาบแสงอันคมกริบพุ่งถากลำตัวของยูอิไป คมดาบฟันทะลุหน้าท้องของเด็กสาวจนเลือดสาดกระจาย แล้วจึงพุ่งต่อไปตัดร่างผู้เป็นพ่อจนขาดสองท่อนราวกับตัดกระสอบนุ่น เหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ กินเวลาเพียงชั่ววาบของวินาทีเท่านั้น!! จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:04:57

ความคิดเห็นที่ 4 ความทรงจำของยูอิในตอนเกิดเหตุจบลงเพียงเท่านี้ ไม่มีความทรงจำใดๆ อยู่อีกเลยหลังจากเธอสิ้นสติไปเพราะแรงช็อคจากการถูกฟัน ไม่รู้ว่าทาคาโอะช่วยเหลือจัดการกับบาดแผลของเธออย่างไร ไม่รู้ว่าทาคาโอะจัดการอย่างไรกับศพของพ่อเธอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทาคาโอะกำลังจะพาเธอไปไหน รู้แต่เพียงความร้ายแรงของบาดแผลที่ตนเองได้รับเท่านั้น ระหว่างที่ขับรถไปโรงพยาบาลนั้น ทาคาโอะก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง "อุโระคือตุ๊กตาของคังชุ" คือคำอธิบายของทาคาโอะถึงเรื่องทีท่าผิดปกติของพ่อเธอ "คือซากศพที่ค่อยๆ ตายอย่างช้าๆ ทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกมันต่างจากคังชุตรงที่ไม่ได้ติดเชื้อและไม่ถูกลืม เพราะงั้นพ่อของเธอน่ะตายไปนานแล้วละ" ขณะที่อธิบายนั้น สมองของทาคาโอะก็ไพล่นึกไปถึงเหตุการณ์ในวัน "พิธีปิดภาคการศึกษานองเลือด" ภาพนักเรียนจำนวนหลายสิบคนลุกพรึ่บขึ้นพร้อมกัน ล้อมกรอบเข้ามาหาเขาจากทุกทิศทางด้วยอาการราวกับฝูงซอมบี้รุมเข้าหาเหยื่อในหนังเรื่อง Night of the Living Dead ของจอร์จ โรเมโร สีหน้าแต่ละคนเฉยเมยเย็นชา มีบ้างสองสามคน...หรือสองสามตน แยกเขี้ยวเข้าใส่เขาอย่างดุร้าย แต่ดวงตาของพวกมันเท่านั้นที่เหมือนกันไปหมดไม่มีเปลี่ยน... ดวงตาที่เฉยเมยไร้อารมณ์ราวกับดวงตาของหุ่นยนต์หรือตุ๊กตา "สูญสิ้นสติสัมปชัญญะ ไม่รู้กระทั่งว่าตัวเองตายไปแล้ว ได้แต่ทำตามคำสั่งของคาโมงาริ...ไม่สิ ของแหล่งแพร่เท่านั้น" ทาคาโอะอธิบายต่อ "เป็นอีกรูปแบบหนึ่งของ 'จุดสิ้นสุดในฐานะมนุษย์' ที่น่าเศร้าและไม่ได้รับการเปิดเผย..." "งั้นเหรอคะ..." ยูอิพูดทั้งหายใจหอบ "แปลว่าที่พ่อตามมา...ก็แค่เพราะเป็นห่วงชั้นเท่านั้นสินะคะ..." คิดได้ดังนั้นสีหน้าของยูอิก็เริ่มบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง "โง่จริงๆ... ตั้งแง่เกลียดเอาเองตามใจชอบ...แถมยังหนีหน้าไม่ยอมเข้าใกล้... เอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น...ชั้นนี่มันโง่แท้ๆ...เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด..." ภาพเหตุการณ์วันที่ตัวเองโมโหกับความหวังดีของเพื่อนจนเผลอพูดจาไร้น้ำใจออกไปพาดผ่านหัวใจของเด็กสาวอีกครั้ง แววตาอ่อนลงด้วยความเสียใจสำนึกผิด ขณะที่แข็งใจหยิบมือถือขึ้นมา "เฮ้ ทำอะไรน่ะ!?" ทาคาโอะร้องอย่างตกใจ กลัวว่าการเคลื่อนไหวใดๆ ในตอนนี้จะกระเทือนถึงบาดแผลได้ "ชั้นต้องขอโทษเด็กคนนั้นค่ะ..." ยูอิหันมาตอบด้วยรอยยิ้มโรยๆ "เขาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของชั้น...แต่ชั้นกลับทำร้ายเขาด้วยความถือดีของตัวเอง... ดังนั้นชั้นถึงต้องขอโทษเขา..." ขณะที่พูด ปลายนิ้วก็กดลงบนปุ่มของมือถือ พิมพ์ออกมาเป็นประโยคสั้นๆ อ่านได้ใจความว่า 'ชั้นคงจะตายในไม่ช้านี้แล้ว...' "ไม่ต้องห่วงค่ะ...ชั้นไม่บอกเรื่องของท่านทาคาโอะหรอก..." เด็กสาวรับรองอย่างแข็งขัน...เท่าที่สภาพร่างกายที่บาดเจ็บสาหัสจะทำได้ แต่ทาคาโอะไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลยสักนิด "อยู่เฉยๆ จนกว่าจะไปถึงโรงพยาบาลเถอะน่า! 'ถึงแผลจะไม่หนัก แต่ขยับตัวแบบนั้นเดี๋ยวอาการก็แย่ลงหรอก' " เขาร้องบอก ขึ้นเสียงจนดังกว่าปกติอย่างลืมตัว แล้วเอื้อมมือไปจะหยิบมือถือออกจากมือของยูอิ แต่ยูอิกลับยกมือข้างที่ว่างขึ้นแตะมือของทาคาโอะไว้เหมือนจะห้ามปราม ก่อนจะพูดต่อ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับจะจางหายไป "...อย่าโกหก...สิคะ..." น้ำเสียงขณะพูดดูระโหยโรยแรง แต่ทาคาโอะกลับรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดกรอกหูจนกระดิกตัวไม่ได้ ได้แต่ฟังยูอิพูดต่อไป "ชั้นน่ะ...ไม่รอดแล้วละค่ะ..." บังเกิดความเงียบขึ้นภายในรถทันที มีเพียงเสียงแก๊งๆๆๆ แสบแก้วหูของที่กั้นรถไฟจากภายนอกเท่านั้นที่ดังลอดเข้ามาได้ "...ชั้นไม่ชอบการโกหก" ทาคาโอะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มให้เรียบจนถึงที่สุด หรืออย่างน้อยหูของเขาก็ได้ยินว่าเสียงนั้นมันราบเรียบจริง "ไม่มีทางบิดเบือนความจริงอย่างเด็ดขาด..." "...รู้แล้วละค่ะ..." ยูอิตอบกลับ น้ำเสียงทั้งหอบนั้นแฝงแววรู้ทัน "แต่นั่นก็แค่เลี่ยง 'ไม่พูดความจริง' เท่านั้น..." เจอดักคอแบบนี้ ทาคาโอะก็เริ่มหน้าซีด ดวงตาอวดแววบางอย่างที่ไม่เคยเผยให้ใครเห็นมาก่อน "คุณเป็นคนที่แบกรับภาระหนักหนาไว้ในหัวใจอยู่คนเดียว...ตลอดมา..." เด็กสาวเริ่มต้นพูดอีกครั้ง น้ำเสียงสะท้อนสะท้านแผ่วหวิว "ไม่เคยมีคนเข้าใจ ต้องต่อสู้กับศัตรูตามลำพัง ต้องเดินบนเส้นทางอันแสนเศร้าเรื่อยมา... ชั้นคิดมาตลอด... ว่าสักวันหนึ่ง...ถ้ามีใครสักคนมาช่วยแบ่งเบาภาระนั้นกับคุณได้...ถ้ามีใครสักคนแบบนั้นปรากฎตัวออกมาได้...ก็คงดีนะคะ..." ทาคาโอะถึงกับเงียบไปชั่วครู่หนึ่งกับคำพูดราวกับกำลังอยู่ในความฝันของยูอิ เขาเม้มปากเล็กน้อยราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง "มิชิม่า ทาคาโอะน่ะเป็นชื่อปลอม" สุดท้ายทาคาโอะก็หลุดปากพูดออกมา สร้างความประหลาดใจให้ยูอิจนต้องหันกลับมามอง "ชื่อจริงของชั้นคือทาคาโอะ... 'ทาคาโอะ ริวเซย์'... เป็นชื่อที่ถูกผูกมัดอยู่กับประเพณี...ชื่อพรรค์นี้ก็เหมือนโซ่ตรวนละนะ..." พูดถึงตรงนี้ ทาคาโอะก็หันมามองยูอิด้วยสีหน้าและสายตาจริงจัง กลบแววหวาดกลัวและแววร้อนรนเมื่อกี้ไปหมดสิ้น "ถ้าช่วยจำไว้ได้ก็จะดีมากเลย เท่านี้ภาระของชั้นก็ลดลงไปได้บ้างแล้ว เรื่องแค่นี้แม้แต่เธอก็ทำได้ใช่มั้ยล่ะ" ยูอิกระพริบตาปริบๆ สองสามครั้ง แววประหลาดใจสะท้อนให้เห็นทั้งสีหน้าและดวงตา ก่อนที่จะค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยประกายสุกสกาวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า สีหน้าซีดเซียวราวกับคนใกล้ตายหายไปราวกับโกหก เหลือให้เห็นแต่รอยยิ้มอย่างคนได้พบกับเรื่องน่ายินดีที่สุดในชีวิต เด็กสาวดีใจเหลือเกิน ที่ได้รับความไว้วางใจให้เป็น 'ผู้แบกรับ' เรื่องราวของชายที่เธอรักและบูชาสุดหัวใจ แม้จะเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย... แม้จะเป็นของมีค่าที่ได้รับในห้วงเวลาสุดท้ายของชีวิตก็ตาม... "ดีใจจัง" น้ำเสียงกลับเป็นเริงร่า ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นราวกับไม่ใช่ใบหน้าของคนเจ็บเจียนอยู่เจียนไป "ทำไงดี ในที่สุดท่านทาคาโอะบอกชั้นแล้ว บอกชั้นเรื่อง 'ตัวจริง' ของเขา" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:10:46

ความคิดเห็นที่ 5 "เออน่า" พี่เทพแกล้งว่าปนรำคาญ "เพราะงั้นห้ามพูดเรื่องตัวเองไม่รอดแล้วอะไรนั่นอีกนะ อยู่เฉยๆ ไปจนกว่าจะถึงโรงพยาบาลโน่นล่ะ" "ค่ะ ขอพิมพ์เมล์นี่ให้เสร็จก่อนนะคะ..." ยูอิรับคำ น้ำเสียงกลับมาระโหยโรยแรงเหมือนเดิม ก่อนจะหันกลับไปง่วนกับมือถือตัวเองอีกครั้ง บังเกิดความเงียบขึ้นในรถอีกครั้ง ทาคาโอะเลิกสนใจยูอิชั่วขณะ เขาหันกลับไปมองกระจกหน้าเหมือนเดิม นึกแช่งด่าอยู่ในใจว่าเมื่อไหร่ไอ้รถไฟเฮงกะบ๊วยข้างหน้านี่จะรีบๆ ย้ายก้นไปให้หมดขบวน เปิดทางให้เขาได้บึ่งรถไปถึงโรงพยาบาลซะที "...จริงสิ ชั้นกินข้าวกล่องของเธอแล้วนะ..." ที่สุด ทาคาโอะก็เริ่มทนไม่ไหวจนต้องหาเรื่องพูดต่อ "ข้าวปั้นรสชาติไม่อร่อยเอาซะเลย... แล้วเธอน่ะติดนิสัยไม่ใส่กิมจิระวังๆ รึไง? เห็นแล้วอึ้งเลยนะขอบอก อ้อใช่... แต่ว่าซุปมิโสะนั่นน่ะ..." พูดถึงตรงนี้ เขาก็หันหน้ากลับไปหายูอิ ตั้งใจจะใช้สีหน้าและแววตาของตนเพิ่มน้ำหนักคำพูดให้หนักแน่นยิ่งขึ้น ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาจริงจังกับคำพูดนี้แค่ไหน แต่ทว่า...เด็กหนุ่มกลับต้องชะงักคำพูดค้างอยู่แค่นั้น เพราะสิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อหันกลับไปหายูอิ คือร่างของเด็กสาวที่นั่งเฉยไม่ไหวติง สองมือยังประคองโทรศัพท์มือถือไว้ในท่ากดปุ่มพิมพ์ข้อความท่าเดิม ผิดแต่นิ้วที่ใช้พิมพ์นั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อีกต่อไป ทรวงอกกับลำคอสงบนิ่ง ไร้ซึ่งจังหวะขยับขึ้นลงเข้าออกของการหายใจเข้าออกอันเป็นตัวบอกสัญญาณของชีวิต ดวงตาทั้งคู่ลืมค้าง จ้องมองข้อความบนหน้าจอมือถือที่ตัวเองไม่มีวันมองเห็นได้อีกราวกับจะพยายามถ่ายทอดความเสียใจสำนึกผิดในดวงตาคู่นั้นให้ส่งผ่านไปกับข้อความ คราบน้ำตายังไหลเป็นทางจากหางตาทั้งสองข้างพาดผ่านแก้มลงมาจนถึงคาง "...ยูอิ..." ทาคาโอะออกปากได้แค่นั้นก็ชะงักค้าง นิ่งอึ้ง มองร่างไร้ชีวิตของเด็กสาวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่แววตะลึงลานในดวงตาจะค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยแววเข้าใจ แววยอมรับ ...และสุดท้ายคือแววปวดร้าวอย่างถึงที่สุด นานเป็นครู่ กว่าที่ทาคาโอะจะยื่นมือไปหาใบหน้าของเธอ ค่อยๆ ปาดคราบน้ำตาออกอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะลูบเปลือกตาทั้งคู่ให้ปิดลง ให้เด็กสาวได้พักผ่อนอย่างสงบเสียที แม้ตัวเองจะไม่วายเป็นผู้ตัดใจไม่ขาดเสียเองก็ตาม "...ฟังให้จบก่อนสิ..." เขาพูดแทบเป็นเสียงคราง ขณะค่อยๆ หยิบโทรศัพท์มือถือเปื้อนเลือดออกจากมือที่ไร้การเคลื่อนไหวตอบโต้ "ข้าวปั้นรสชาติไม่อร่อยก็จริง แต่ว่าซุปมิโสะนั่น ชั้นคิดว่ามันก็อุ่นดี......ชั้นคิดแบบนั้นจริงๆ นะ..." แววปวดร้าวกลบทุกความรู้สึกในดวงตาของเด็กหนุ่ม ขณะกวาดสายตาไล่ไปตามข้อความดิจิตอลที่เด็กสาวยังเขียนไม่เสร็จบนหน้าจอมือถือ ข้อความ 'ขอโทษนะ' ที่พยางค์ท้ายขาดหายไปกว่าครึ่ง... เขาเป็นผู้เติมอักษรชุดสุดท้ายที่ขาดหายไป และส่งข้อความนั้นไปยังผู้ที่เธอต้องการขอโทษได้ในที่สุด... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:15:12

ความคิดเห็นที่ 6 ตัดฉากกลับมายังปัจจุบันอีกครั้ง โทโงะ โจ กับคลาร่ามาถึงโรงพยาบาลคาซามะ พวกเขาตกตะลึงเมื่อพบว่าตึกอาคารของโรงพยาบาล (ที่พวกริคุกับแหล่งแพร่เผชิญหน้ากัน) นั้น บัดนี้ถล่มเละลงมาเกือบทั้งหลังราวกับถูกวางระเบิด ทั้ง 3 ตกใจมาก พยายามไล่เช็คหาปฏิกิริยาคังชุรอบบริเวณเพราะนึกว่าเป็นฝีมือของคังชุ แต่กลับไม่พบอะไรเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นเองที่เสียงเคลื่อนไหวดังขึ้น ทั้งหมดหันไปมอง พบเรน่ากำลังประคองผอ.ซาวาโกะออกมาจากซากหักพังของตึกโรงพยาบาล เห็นดังนั้น ทั้ง 3 ก็เร่งฝีเท้าเข้าไปหาเรน่า โจผู้ใจร้อนกว่าใครเพื่อนตะคอกถามทันทีที่เข้าถึงตัวอีกฝ่ายได้ว่านี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้น แล้วริคุกับเนเน่หายไปไหน โทโงะได้ยินโจเรียกชื่อเนเน่ก็ทำท่าประหลาดใจแล้วถามว่าเนเน่ที่ว่าน่ะใครเหรอ คลาร่าเลยหันไปจะอธิบายให้ฟัง แต่ยังไม่ทันที่คลาร่าจะพูดอะไร ผอ.ซาวาโกะก็พูดแทรกขึ้นก่อน "...หายไปแล้ว..." คือคำตอบที่ทำให้ผู้ใช้จิงกิทั้ง 4 ตัวเย็นวาบ "พวกเขา...ไปกับคาราซาว่าคุงแล้ว...ไปกันหมดแล้ว...ตามยังไง...ก็ไปไม่ถึง..." พูดได้แค่นี้ ผอ.ก็หมดแรงทรุดฮวบลง เรน่าต้องรีบรับตัวไว้กันไม่ให้อีกฝ่ายล้มหัวฟาดพื้น แม้ในใจจะยังคงกังขากับคำพูดสุดท้ายก่อนหมดสติของผอ.ก็ตาม เธอหันไปมองเพื่อนพ้องผู้ใช้จิงกิอีก 3 คน ทุกคนต่างแสดงอาการสับสนงุนงงไม่ต่างกัน ก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไปยังพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยเด่นอยู่เหนือความมืดมนของผืนฟ้าอย่างวิตกกังวล "...เนเน่...ริคุ..." จบตอนที่ 47 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:18:15

ความคิดเห็นที่ 7   #2 ช่องขวาบนอย่างกับอิจิโกะแหนะ จากคุณ : Dragonchild เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:19:32

ความคิดเห็นที่ 8 เศร้ากับการตายของยูอิจริงๆ อุตส่าห์มีลุ้น ไปถีงดวงจันทร์เลยเรอะ จากคุณ : นายขนมหวาน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:20:09

ความคิดเห็นที่ 9 ....เข้ามาโวยวาย "อย่ามาเขียนให้ริคุ ตีกันเนเน่นะ >.<" จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:21:18

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้หลายคนคงอึ้งกับฝีมือทำล็อกถล่มครั้งใหญ่อีกรอบของอ.โมริยามะ ด้วยการให้ริคุกับเนเน่ไปกับแหล่งแพร่ (ไปเอง? โดนลากไปด้วยกัน? ติดรถไปเฉยๆ?) หน้าตาเฉย แทนที่จะให้เนเน่โดนลากตัวไปคนเดียว ส่วนริคุอยู่ใช้กรรม + ปรับความเข้าใจกับเพื่อนๆ กับพ่อแม่ กับองค์การให้เรียบร้อย แต่ถ้าเรื่องเดินไปแบบนี้ละก็ แปลว่าในไม่เกินตอน 2 ตอนนี้ เราคงได้มีโอกาสเห็นระบบการทำงานของพวกคังชุกันละครับ และที่เด็ดยิ่งกว่านั้นก็คือ อาจมีสิทธิ์ได้เจอกับ "นางพญา" ของฝ่ายแหล่งแพร่ในเร็ววันนี้เช่นเดียวกันด้วย ฉากตายของยูอินับเป็นฉากตายที่น่าสะเทือนใจที่สุดฉากหนึ่งเลยละครับ เป็นฉากที่ทำให้ผมนึกถึงการตายของเชอร์ลี่ย์ในเรื่อง Code Geass R2 ขึ้นมาเลย เพียงแต่ฉากนี้ดูไม่ฟูมฟายเท่า แต่ค่อยๆ เร่งอารมณ์ทีละน้อยๆ ไม่รุนแรงบ้าคลั่งเหมือนอย่างฉากตายของเชอร์ลี่ย์เท่านั้นเอง อีกฉากที่ผมชอบในตอนนี้ ก็คือฉากที่ริคุเห็นยูอิมายืนหลอนอยู่ข้างหลังนั่นแหละครับ เห็นแล้วผมนึกถึงฉากที่เรย์พูดเสียงเย็นๆ กับชินจิเรื่องฆ่าคาโอรุว่า "ก็เลยฆ่าสินะ" ขึ้นมาเชียว...คิดว่าริคุในตอนนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกับชินจิในตอนนั้นนักหรอก ต่างกันแค่ชินจิมันจงใจฆ่าให้ตาย แต่ริคุทำไปเพราะไม่คาดฝันว่า "ผลสุดท้ายของคำโกหก" จะออกมาในรูปแบบร้ายแรงที่สุดแบบนี้ ว่าที่จริง งานนี้ทั้งริคุทั้งพี่เทพคงรู้สึกผิดกับการตายของยูอิกันน่าดูเลยละ มีความรู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างคงโทษตัวเองแบบสุดๆ ว่า "เพราะเรา (โกหก / บังคับดาบไม่ทัน) ยูอิถึงต้องตาย" แต่ก็น่าคิดว่าประเด็นเชื่อมโยงในข้อนี้จะทำให้ริคุกับทาคาโอะเปิดใจให้กันจนกลายมาเป็นคู่หูร่วมตายในภายหลังได้รึเปล่า (ซึ่งเป็นช็อตที่ผมอยากเห็นมากเลยละ) อนึ่ง จากที่ลองนับๆ ตอนดู บวกกับที่แจ้งข่าวตอนต่อไป ตอนนี้น่าจะเป็นตอนสุดท้ายของเล่ม 6 แล้ว เพราะงั้นมีความเป็นไปได้ว่าอีกสัก 2 - 3 เดือน เล่ม 6 ฉบับญี่ปุ่นคงได้ออกมาให้เรายลโฉมกันเป็นแน่ ส่วนตอนนี้ก็รอเล่ม 4 ภาษาไทย กับตอน 48 ภาษาญี่ปุ่นที่จะออกปลายเดือนนี้กันไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่ตอน 48 ครับ :) ป.ล.1 - จะว่าไปพวก "คาโมงาริ" คังชุร่างดำนี่แข็งแกร่งน่าดูเลยแฮะ ขนาดป้องกันท่าเรียกดาบแสงของพี่เทพได้นี่ จำได้ว่าไอ้ท่านั้นแรงขนาดเคจของโยเฮย์ที่ว่ากันว่าเป็นผู้ใช้จิงกิทรงพลังคนหนึ่งยังโดนซัดขาดกระจุยเป็นเศษกระดาษเลย แต่เคจของเจ้าตัวดำพวกนี้กลับต้านท่าไม้ตายของพี่เทพได้ ไม่รู้เพราะพวกนี้มันเก่งจริง หรือว่าเพราะพี่เทพยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ก็ไม่รู้แฮะ ป.ล.2 - ติดใจนิดนึงว่าทำไมยูอิตายแล้วถึงถูกลืมล่ะ ในเมื่อไม่ได้ติดเชื้อกลายเป็นคังชุแล้วตายสักหน่อย จะบอกว่าเพราะพ่อยูอิที่เป็น "อุโระ" โดนฆ่าตายก็ไม่น่าเกี่ยว เพราะพี่เทพก็บอกเองว่าอุโระนั้นอยู่ภายใต้ขอบเขตความทรงจำของมนุษย์ ไม่เหมือนคังชุที่พอตายแล้วก็จะถูกลืม หรือถึงมีส่วนคล้ายคังชุจริง ก็ไม่เคยได้ยินว่าพอคังชุตายแล้ว คนที่เป็นคนใกล้ตัวคังชุตนนั้นๆ สมัยเป็นมนุษย์ก็จะถูกลืมไปด้วยเลยนี่ ถึงในกรณีที่ตายก็ยังไม่มี แปลว่าตรงนี้ยังมีอะไรให้ขุดอยู่อีกรึเปล่า หรือว่ามีส่วนไหนที่ผมเข้าใจผิดแล้วแปลพลาดไป คงต้องรอดูตอนต่อไปจริงๆ แฮะ ^^;;; จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:21:59

ความคิดเห็นที่ 11 T_T จากคุณ : Aluze เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:31:51

ความคิดเห็นที่ 12 เผยปริศนาสำคัญๆออกมาอย่างต่อเนื่องแบบนี้แสดงว่าใกล้ไคลแม๊คส์เข้าไปทุกทีแล้วสินะเนี่ย งานนี้น่าจะจบไม่เกินเล่ม 10 พอๆกับผลงานเรื่องก่อนเลยแฮะ จากคุณ : Haruhi-ism เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:33:27

ความคิดเห็นที่ 13   จะสอบพรุ่่งนี้แล้วแท้ๆ ยังมานั่งอ่านอีก ลุ้นว่าไม่ตาย หมดหวังเลย==" จากคุณ : ํำYee-GiN เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:47:46 A:124.122.149.18 X: TicketID:209209

ความคิดเห็นที่ 14 V_V จากคุณ : luv เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 17:58:36

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องนี้จะยาวกว่าหรือสั้นกว่า chrno crusade น่ารักน่าลุ้น จากคุณ : Tomorrow she must be my girl. เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 18:16:19

ความคิดเห็นที่ 16   T-T เศร้าชะมัด.. จากคุณ : devil amature2 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 18:19:05

ความคิดเห็นที่ 17 โฮก ตอนแม็กดาเลนตายนี้ก็เศ้ราทีแล้วนะ ยูอิตายนี้เศ้รากว่าอีก อาจารย์ใจร้าย จากคุณ : HAHIHAMAN เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 19:03:39

ความคิดเห็นที่ 18 อ๊ะ...อา...อา...อ๊ากก อ๊ากกกกก อ๊ากกกกกก อ๊ากกกกกกกก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!! ยะ...ยูอิ ไม่เอานะ ไม่เอา ไม่ตายแบบนี้ ไม่เอา ไม่ใช่แบบนี้!!! ฉากนี้ทำลายสถิติฉากตายในหัวใจผมไปแล้ว จะพุดว่ายังไงดี คำว่าเศร้ามันไม่พอ คำว่าเสียใจก็ไม่พอ คำว่าโกรธก็ใกล้เคียงมาก ตอนนี้ที่คิดอย่างเดียวอยู่ในหัวคืออยากแยกสังขารไอ้แมงมุมดำนั่นแล้วก็แหล่งแพร่ แบบสุดๆไปเลย!!! เพราะนี่ไม่ใช่แค่ "การตายของเด็กสาวแสนดี" แต่หมายถึงการหายไปของคนที่จะถมช่องว่างในหัวใจให้กับทาคาโอะ ใครไม่เคยสู้อยู่คนเดียวแบบนั้นไม่มีทางรู้หรอกว่า เวลา "บ้านพักใจ" แห่งเดียวหายไปน่ะมันรู้สึกยังไง... ไม่รู้หรอกว่าการอยู่เหมือนศพกลวงๆไปวันๆ แกล้งทำไปหัวเราะต่อหน้าคนอื่นน่ะรู้สึกยังไง ผมว่าตรงนี้ทำให้ริคุกับทาคาโอะมีสิ่งที่เชื่อมโยงความรู้สึกเข้าด้วยกันแล้ว พี่อามาเนะ ของ ริคุ = ยูอิ ของ ทาคาโอะ เกลียดคังชุเขากระดูกก็วันนี้แหละ เรื่องการลืมนี่ก็น่าคิด ถ้านับจริงๆยูอิตายเพราะจิงกินะครับ (เห็นได้จากการไม่กลายร่างหลังจากตายเหมือนโยเฮย์) อาจจะมีความลับอะไรซ่อนอยู่ก็ได้ แอบภาวนาขอให้มีวิธีรักษา "ร่าง" ยูอิไว้เพื่อคืนชีพล่ะกัย (เช่นใช้ "เคจ" กางอาณาเขตไว้ จนทำให้เกิดผลลบความทรงจำ) จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 20:00:44

ความคิดเห็นที่ 19 ...เข้ามาโวยวาย "อย่ามาเขียนให้ริคุ ตีกันเนเน่นะ >.<" ^ ^ ^ ไม่น่าตีกันหรอกครับ ถ้าจะให้ตีกันริคุคงยังอยู่กับ FLAG มากกว่า  กรณีนี้ผมว่าคงได้เห็นคู่พระนางฉะกันเองตอนหลังๆแหงๆ เป็นตอนที่น่าสนใจจริงๆกับ ทาคาโอะ กับนิสัยประเภทยอมหักไม่ยอมงอ  แต่มันก็มีเจตนาดีจนถึงวินาทีสุดท้ายๆจริงๆ แม้จะกลายเป็นคนประหารทั้งพ่อและนู๋ยุยไปก็ตามที  ขณะที่ริคุมันก็ได้เครียดอีกคำรพว่าผลแห่งการโกหกจะกลายเป็นยังไง ที่น่าสนใจคือ ระบบและการจัดองค์กรของคังชูเช่นกันเพราะถึงตอนนี้ผ่านไปหลายต่อหลายเล่ม เรายังมีข้อมูลภายในของคังชูน้อยมากทีเดียว ว่ามันมีศักยภาพขนาดไหน ถ้าให้เผาเดาๆดู ตอนนี้เนื้อเรื่องของ World Embryo พึ่งผ่านมาได้แค่ครึ่งทางเอง /me RIP นู๋ยุย แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 20:37:25 จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 20:24:08

ความคิดเห็นที่ 20   จบตอนแบบคั้งคาใจอีกตามเคยแฮะ แถมเป็นตอนเศร้าสุดๆ อีกตอน มีตัวละครหลักจากไปอีกหนึ่ง ต้องรอดูต่อเดือนหน้าสินะ เฮ้อ นาน ปล. ขอบคุณสำหรับสปอยครับ ปล.2 เรื่องนี้ต่อให้จำนวนเล่มเท่าโครโนแต่จำนวนหน้าต่อเล่มมันเยอะกว่านะ เล่มนึงมีราวๆ 230-250 หน้า เพราะงั้นตอนนี้ก็เท่ากับปลายโครโนเล่ม 7 แล้ว แต่เท่ากับตอนหน้าตอน 48 ก็เป็นตอนจบของเล่ม 6 แล้ว ไม่รู้จะเป็นตอนยังไง จากคุณ : oen เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 21:19:24 A:58.9.50.82 X: TicketID:209443

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ Kross_ISC ตอนนี้ผมก็มานั่งเดาอยู่เล่นๆ กับตัวเองนี่แหละครับ ว่าชีวิตหลังจากนี้ของริคุจะเป็นยังไง จะกลายเป็นเกรียนเทพหมายเลข 2 ตามเกะ ณ นารุโตะไปอีกคน หรือว่าจะเปิดยุทธการ "เตะแหลกแล้วแหกค่ายยกที่ 3" จากรังของพวกคังชุ ประมาณแกล้งทำเป็นร่วมมือกับคังชุเก็บข้อมูลแล้วค่อยหาโอกาสพาตัวเองกับเนเน่หนีทีหลัง (ไว้ผ่านไปซักพัก ผมอาจจะลองตั้งกระทู้โหวตเรื่องนี้ดูเล่นๆ ก็ได้)   ตอนนี้คิดเล่นๆ เกี่ยวกับการหายตัวไปของริคุได้นิดหน่อย ประมาณว่าการหายไปของริคุในครั้งนี้จะถูกตีว่าเป็น "การหายตัวไปแบบมีคดีติดตัว" รึเปล่า เพราะอย่าลืมว่าก่อนหายตัวไปนั้น ริคุได้ก่อเรื่องทำร้ายโคมากิถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล แม้ว่าเรื่องจริงอาจไม่ใช่ แต่อย่างน้อยเพื่อนๆ กับคนที่เห็นเหตุการณ์ในตอนนั้นก็คิดอย่างนั้น เพราะสถานการณ์มันชวนให้เข้าใจผิดมาก ซึ่งตรงนี้เกิดทางครอบครัวของโคมากิเอาเรื่องขึ้นมาละก็ ต่อให้ทาง F.L.A.G. ช่วยก็คงเคลียร์ให้ได้ไม่หมดแน่ๆ (คดีอาญายอมความกันไม่ได้ด้วยนา เหอๆๆ) ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้จริง คงรู้สึกว่าชีวิตของริคุนี่มืดมนลงทุกขณะจริงๆ ^^;;; ส่วนเรื่องระบบจัดการภายในองค์กรของคังชุนั้น เท่าที่ผมดูตอนนี้ ผมคิดว่าคงมีตัวหัวหน้าซึ่งมีสมองมีความคิดความอ่านเหมือนมนุษย์อยู่อย่างน้อยก็จำนวนหนึ่ง (อย่างแหล่งแพร่หรือคังชุระดับนางพญา) คอยสั่งการพวกระดับต่ำชั้นกว่าที่มีสัญชาตญาณของสัตว์ มีการแบ่งชั้นภายในองค์กรอย่างชัดเจนเหมือนสังคมมดหรือสังคมผึ้ง โดยลำดับชั้นของคังชุเท่าที่ปรากฏออกมาให้เห็นตอนนี้มีอยู่ประมาณนี้ 1. คังชุ (ผู้พิทักษ์โลงศพ) - เกิดจากมนุษย์ที่ติดเชื้อคังชุ มีจำนวนมากที่สุด สูญเสียสติสัมปชัญญะอย่างมนุษย์ไปหมดสิ้น เหลือแต่จิตสำนึกอย่างสัตว์ป่าเท่านั้น เทียบได้กับมดงานหรือผึ้งงานที่คอยทำตามคำสั่ง 2. คาโมงาริ (โลงศพไร้ที่ฝัง) - เกิดจากคังชุที่ได้รับเชื้อมานานหลายปีจนร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลง ลักษณะภายนอกคล้ายคังชุธรรมดา แต่ผิวกายเป็นสีดำ มีพลังต่อสู้สูงกว่าคังชุธรรมดามาก พวกนี้ผมเทียบเอาเองว่าเป็นชั้น "มดทหารหรือผึ้งทหาร" 3. คิวกิ (เจ้าหญิงโลงศพ) - เทียบชั้นได้กับผึ้งนางพญาหรือมดนางพญา รูปร่างใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด มีสติปัญญาและความคิดความอ่านเหมือนมนุษย์ สามารถควบคุมและดูดกินความทรงจำของมนุษย์ได้ ทั้งยังมีพลังเหนือกว่าคังชุธรรมดาชนิดเทียบกันไม่ติด ตรงนี้ผมคิดว่าระหว่างลำดับชั้นของคิวกิกับคาโมงาริน่าจะมีอีกลำดับชั้นหนึ่งกั้นอยู่ ซึ่งตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไร (หรือกระทั่งว่ามีอยู่จริงหรือเปล่า) แต่น่าจะเป็นลำดับชั้นที่ริคุ (ในสภาพคังชุ) กับแหล่งแพร่อยู่ คือเป็นคังชุที่มีพลังต่อสู้และความคิดความอ่านเหนือกว่าระดับคาโมงาริ สามารถสั่งการพวกคังชุธรรมดาและคาโมงาริได้ แต่พลังต่อสู้ด้อยกว่าคิวกิที่เป็นชั้นนางพญา ประมาณว่าเป็นคังชุชั้นแม่ทัพหรือไม่ก็ระดับองครักษ์พิทักษ์นางพญาอะไรทำนองนั้น (ชักมั่วๆ กับฮันเตอร์แล้วรึเปล่าน้า ^^;;;) ยังไงก็รอดูตอนต่อๆ ไปกันละครับ :) แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 21:35:24 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 21:34:13 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 21:32:21

ความคิดเห็นที่ 22 [SPOILER!!!] World Embryo ตอนที่ 48 - คืนก่อนออกศึก - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 20:45:35