ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนอันนี้คือข้อมูลที่ค้นหามา นอกเหนือจากฟอร์เวิรด์เมล อันนั้น และนำมาเขียนเรียบเรียงใหม่ครับ ................................................................................................                            “คิม ฟุค...เด็กหญิงในภาพถ่าย”     เวลา 14 นาฬิกา ของวันที่ 8 มิถุนายน ปี ค.ศ 1972...ความเลวร้ายของสงครามเวียดนามกำลังถูกบันทึกผ่านฟิลม์ภาพยนตร์ของสองนักข่าว  Alan Downes จาก ITN และ Le Phuc Dinh เครือข่าย NBC           ...แต่ไม่มีภาพใดสร้างความสลดให้กับผู้คนทั่วโลก เท่ากับภาพนิ่งผ่านคมเลนส์ ของ Huynh Cong (Nick) Ut นักข่าวอเมริกันสังกัด AP (The Associated Press) ซึ่งกำลังสัมผัสความเป็นความตายอยู่บนถนนของหมู่บ้านเล็กๆ เชื่อมต่อกับ Trảng Bàng พื้นที่แห่งหนึ่งในจังหวัด Tây Ninh ทางตะวันออกของเวียดนามใต้        ...เปลวเพลิงจากการทิ้งระเบิดนาปาล์มทางอากาศขนาดมหึมากำลังลุกโชนอยู่เบื้องหน้า จากข้อมูลที่กองทัพอเมริกาอ้างว่า ในพื้นที่นี้บริเวณใต้ดินคือศูนย์กลางสำคัญของอุโมงค์สำหรับการทำสงครามกองโจรของพวกเวียดกง!          หลายชีวิตส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ ซึ่งถูกความร้อนแผดเผา กำลังร้องโหยหวน บ้างร้องไห้วิ่งออกมาจากเพลงเคมีนรกด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุดในชีวิต              “ในเสี้ยววินาทีนั้น Huynh Cong (Nick) Ut ได้บันทึกภาพสะเทือนโลกในนาทีระหว่างความเป็นความตายของ Phan Thanh Kim Phuc เด็กผู้หญิงวัย 9 ขวบ ในร่างกายเปลือยเปล่า ลำตัวของเธอบางส่วนกำลังติดไฟและถูกเผาไหม้ แม้ว่าเธอจะถอดเสื้อผ้าทิ้งไปแล้วก็ตาม!"          เด็กสาวตัวน้อยร้องไห้-วิ่งทั้งน้ำตาและร้องขอความช่วยเหลืออย่างโหยหวนว่า                       “Nong qua, nong qua”                                 แปลว่า                         “ร้อน...ร้อนเหลือเกิน!”                          อยู่ข้างๆ พี่น้องตัวเล็กๆ ได้แก่   Phan Thanh Tam พี่ชายอายุ 12 ปี กำลังวิ่งร้องไห้อยู่ทางซ้าย ส่วน Phan Thanh Phuoc น้องชายวัย 5 ขวบ ซึ่งวิ่งตามหลัง Kim Phuc กำลังหันไปมอง                                      “บ้าน”  ...บ้าน ซึ่งเคยเป็นที่อาศัยอันอบอุ่น บ้านซึ่งเคยมีความหมายสำหรับครอบครัวหนึ่ง กำลังถูกเพลิงเผาผลาญย่อยยับอย่างน่าสลดใจ    ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เด็กๆ กลุ่มนี้กำลังเล่นกันอยู่ที่วัด Cao Dai ซึ่งอยู่ ใกล้กับถนน จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 03:49:02

ความคิดเห็นที่ 2 และนับตั้งแต่ภาพถ่ายนี้ได้เผยแพร่ให้ชาวโลกได้ประจักษ์ถึงความเลวร้ายของสงครามที่นำมาซึ่งความสูญเสีย คุณค่าของภาพนี้นำไปสู่ภาพข่าวรางวัล พูลิซเซอร์ (Pulitzer Price) ปี 1972 โดยมีหนูน้อย “คิม ฟุค” ผู้ปวดร้าวทั้งกายและใจ ปลุกจิตสำนึกของการอยู่ร่วมกันของมวลมนุษย์ชาติให้ชัดเจนยิ่งขึ้น จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 03:50:07

ความคิดเห็นที่ 3 “เช้าวันนั้นผมเข้าไปถ่ายภาพในหมู่บ้าน และกำลังจะกลับอยู่แล้วตอนที่เห็นเครื่องบินสองลำนั่น ลำแรกทิ้งระเบิดนาปาล์มลงมาสี่ลูก ตามด้วยลำที่สองอีกสี่ลูก    อีกห้านาทีต่อมา ผมเห็นชาวบ้านวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น ทันทีที่สภาพของ คิม ฟุค ซึ่งร้องว่า “ร้อน...ร้อนเหลือเกิน” ผมคิดว่าเธอคงไม่รอดแน่ๆ จึงรีบถ่ายรูปนี้ไว้เป็นหลักฐานของสงครามและรีบช่วยเหลือเธอ โชคดีที่มีผู้คนซึ่งอยู่ ณ ที่นั้นรีบช่วยเอาน้ำราดผิวที่ติดไฟของเธอ           ในตอนนั้นคิม ฟุค กระหายน้ำมาก ผมจึงหาน้ำให้ดื่ม บอกเธอว่าจะช่วยชีวิตเธอเอง แต่เธอกลับสลบไปเสียก่อน จึงรีบพาเธอขึ้นรถขับไปเกือบ 10 ไมล์ ระหว่างทางเธอตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด สลับกับอาการมึนงงร้องโหยหวนและหลับไปวนเวียนอยู่อย่างนี้ไปจนถึงโรงพยาบาลกู๋จี ซึ่งผมก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ว่า เธอน่าจะได้รับการรักษาอย่างทันที         ...แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น ที่โรงพยาบาล มีแต่ทหารเวียดนามที่ได้รับบาดเจ็บเข้ารักษาตัวอยู่ ไม่มีใครใยดีกับเด็กตัวน้อยๆ  ผมจึงร้องขึ้นว่า “ผมเป็นผู้สื่อข่าว โปรดช่วยเธอด้วยเถอะ ผมไม่อยากให้เธอตาย” เมื่อได้ยินดังนั้นพวกเขาก็รีบกุลีกุจอมาช่วย!”           นี่คือข้อมูลบางส่วนจากการให้สัมภาษณ์ของ Huynh Cong (Nick) Ut ต่อ BBC World Service ซึ่งเขาไม่เคยลืมเลือนถึงความโหดร้าย ของสงครามเวียดนามซึ่งเริ่มต้นจุดชนวนในปี ค.ศ 1959 หลังจากเวียดนามทำสงครามขับไล่ฝรั่งเศส ซึ่งต้องการเข้ามายึดครองอีกครั้งหลังสงครามโลกครั้งที่ สอง จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 03:54:18

ความคิดเห็นที่ 4 จากหัวใจที่เข้มแข็งของเด็กหญิงตัวน้อย สู่หัวใจที่โหยหาสันติภาพด้วยหัวใจขบถต่อรัฐ ................................................................................................             เมื่อหนูน้อยถูกส่งเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล ข่าวร้ายที่เกิดขึ้นก็คือ พี่น้องอีก 2 คนเสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ส่วนเธอต้องพบกับความทรมานแสนสาหัส จากการที่ร่างกายถูกเผาไหม้ไปกว่า 65 เปอร์เซ็นต์ จน Dr. Mark Gorney แพทย์ศัลยกรรมพลาสติกจาก ซานฟรานซิสโก อาสาสมัครประจำโรงพยาบาลศัลยกรรมเด็ก Barksy ในกรุงไซ่ง่อนกล่าวว่า       “เธอไม่น่าจะอยู่รอดได้ ตอนแรกคางของเธอเชื่อมติดกับหน้าอก และเนื้อเยื่อจากแผลที่ด้านซ้ายของเธอนั้นไหม้จนถึงกระดูก!”     ...แต่หนูน้อย คิม ฟุค ก็สามารถก้าวผ่านวิกฤตชีวิตด้วยศักยภาพเกินขอบเขตของมนุษย์ เธออดทนกับการรักษาที่ใช้เวลายาวนานในโรงพยาบาลกว่า 14 เดือน ผ่านการผ่าตัดกว่า 17 ครั้ง! (ครั้งสุดท้ายที่ประเทศเยอรมันนีในปี 1984) โดยมีแรงใจจากคุณแม่ซึ่งเฝ้าดูแลอย่างมีความหวัง รวมทั้งกำลังใจจาก Huynh Cong (Nick) Ut ซึ่งมาเยี่ยมหนูน้อยเสมอ ในช่วงที่ยังทำงานอยู่ในเวียดนาม                ถึงแม้ภาพถ่ายของเธอจะได้เผยแพร่ไปทั่วโลก เพื่อสร้างจิตสำนึกถึงสันติภาพ แต่เรื่องราวของเธอก็ได้เลือนหายไปจากความสนใจของผู้คน ไม่ต่างจากสายลมแห่งฤดูกาลที่พัดผ่านมาแล้วจะค่อยๆ หายไป เมื่อเวียดนามใต้ก็ถูกปกครองโดยระบอบคอมมิวนิสต์ ซึ่งชื่อของกรุงไซ่ง่อนก็ยังถูกเปลี่ยนเป็นโฮจิมินห์ในปี พ.ศ 1975 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 03:57:09

ความคิดเห็นที่ 5 ในช่วงที่เรื่องราวชีวิตของ คิม ฟุค ได้หายไปจากความสนใจของผู้คน เด็กน้อยผู้มีบาดแผลแห่งสงครามซึ่งเป็นปมลึกในหัวใจ ก็ได้เติบโตอยู่ในประเทศเวียดนาม     รัฐบาลของประเทศปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้ายด้วยการให้เธอออกจากโรงเรียนเพื่อจุดประสงค์การโฆษณาชวนเชื่อ   แต่เธอก็ได้วางแผนโน้มน้าวใจรัฐบาลอย่างต่อเนื่อง เพื่ออนุญาตเธอได้เรียนอย่างสงบ    จนในปี 1986 คิมฟุค ได้รับความยินยอมจากรัฐบาลให้ไปศึกษาต่อยังประเทศคิวบา ซึ่งเธอต้องรายงานทุกสัปดาห์เพื่อแสดง “ความจงรักภักดี” ที่นั่นเธอได้พบกับ Bui Huy Tuan เพื่อนนักศึกษาจากเวียตนาม ในปี 1989 ซึ่งกลายมาเป็นคนรักของเธอ   จนกระทั่งได้แต่งงานกันในปี 1993 และได้รับการอนุญาตให้สามารถฮันนีมูนที่ประเทศพันธมิตรคอมมิวนิสต์ กรุงมอสโคว            “แต่เพราะความฝันของ คิม ฟุค และสามี คือการได้อยู่อย่างอิสระในประเทศตะวันตก เธอจึงวางแผนแปรพักตร์ในขณะที่เครื่องบินหยุดเติมน้ำมันที่ Gander, Nfld! ทั้งสองจึงทำการหลบหนีไปอยู่ในประเทศแคนาดา ด้วยเสื้อผ้าที่สวมใส่ รวมทั้งกระเป๋าเงินและกล้องถ่ายรูปเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น!" จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 03:58:46

ความคิดเห็นที่ 6 บทบาทของอดีตเด็กหญิงผู้สูญเสีย ต่อกิจกรรมสร้างสันติภาพบนเวทีโลก .................................................................................................       แล้ว คิม ฟุค ได้กลับมาอยู่ในกระแสสนใจของผู้คนทั่วโลก จากการค้นพบโดยสื่ออังกฤษที่ชื่อว่า “London Tabloid”...ทำให้เธอได้กลับมามีบทบาทในการสร้างสันติภาพอีกครั้ง           ปัจจุบันคิม ฟุค อายุประมาณ 40 กว่าปี ถือสัญญาชาติแคนาดา อาศัยอยู่ในโตรอนโต    คิมยอมรับว่าภาพถ่ายนั้นได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอโดยที่ไม่สามารถจะจินตนาการณ์ได้เลย เป็นสิ่งหนึ่งที่ได้แยกเธอออกจากเด็กคนอื่นๆ ในสงคราม เด็กผู้ซึ่งบาดเจ็บเช่นเดียวกับเธอแต่พวกเขาไม่ได้ถูกถ่ายรูป เธอได้สิทธิอยู่บนสุดที่ได้รับการเยียวยา    เมื่อชีวิตได้ย่างก้าวเข้าสู่ประเทศที่มีการปกครองในระบอบประชาธิปไตย ภาพหลังจาก London Tabloid ได้เผยแพร่ข่าวออกไป คิม ฟุค ก็ได้เป็นเสมือนฑูตสันถวไมตรี ที่เข้าร่วมกับ องค์กรต่างๆ ทั่วโลกอาทิ   - สมาคมต่อต้านการก่อการร้ายและสงคราม (Quaker)     - การก่อตั้งมูลนิธิคิม (The Kim Foundation) เพื่อการช่วยเหลือเด็กหลังจากสงครามในลักษณะการดำเนินการต่างๆ เช่น    - โครงการ Nakyessa Day and Boarding School  ดำเนินการในประเทศ อูกันดา เพื่อช่วยเหลือเด็กๆ ที่ต้องออกจากโรงเรียน ให้ได้รับการศึกษาในด้านต่างๆ เพื่อให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่ในสังคมได้ในอนาคต     -  โครงการ Bethany Kids Project (Kijabe Hospital) ดำเนินการในประเทศ เคนยา ด้วยการสนับสนุนทางการแพทย์ การสอน ให้กับเด็กๆ ผู้ยากไร้ และเผชิญผลกรทบจากสงคราม ในค่ายผู้อพยพ Kakuma ซึ่งอยู่ห่างจากเส้นเขตแดนซูดานกว่า 120 กิโลเมตร ซึ่ง 70 เปอร์เซ็นต์ เป็นผู้อพยพชาวซูดาน 30 เปอร์เซ็นต์คือชาวโซมาเลีย ซึ่งกว่า ครึ่งหนึ่งคือเด็กแรกเกิดถึงอายุ 17 ปี        - โครงการPrayer Palace Christian Education Center (Kampala Uganda) ดำเนินการในประเทศ อูกันดา อันเนื่องด้วยประชากรส่วนใหญ่ในประเทศนี้ มีสวัสดิภาพและคุณภาพชีวิตค่อนข้างต่ำ ทั้งในเรื่องจากสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ เช่นการเผชิญกับโรคมาลาเลีย  หรือพฤติกรรมทางจิตวิทยา เช่น การใช้กำลังในกลุ่มเด็กวัยรุ่น การข่มขืน และการมีเซ็กซ์ก่อนวัยอันควร รวมถึงปัญหาสังคม เช่นการที่เด็กๆ ไม่ได้รับการศึกษา ขาดทักษะในการดำรงชีวิตเป็นต้น         - โครงการThe Kim Phuc Foundation (Quebec) and Doctors of the World ดำเนินการในประเทศ โรมาเนีย  ด้วยการปกป้อง และสร้างเสริมคุณภาพชีวิตของเด็กๆ ในประเทศนี้ซึ่งมีปัญหาเรื่องคุณภาพชีวิตต่ำ       -  โครงการ The Kim Phuc Foundation and Save the Children ดำเนินการใน ติมอร์ ตะวันออก ซึ่งหลักจากการแยกตัวออกมาเป็นอิสระจากอินโดนีเซีย ในปี 1999 ส่งผลให้การก่อการร้ายรายย่อยเพิ่มขึ้น ประชาชนกว่า 60 เปอร์เซ็นต์ได้รับผลกระทบ เด็กๆ จำนวนกว่า 100,000 คน ต้องได้รับความช่วยเหลือทั้งในเรื่องสุขภาพ สวัสดิภาพและการศึกษา         -  โครงการ The Kim Phuc Foundation in Tajikistan’s Refugee Camps ดำเนินการในแคมป์ผู้อพยพใน ทาจิกิสถาน ซึ่งได้รับผลกระทบจากสงครามใน อัฟกานิสถาน โดยมุ่งมั่นให้การศึกษาและให้ความช่วยเหลือทางด้านสุขภาพ   ทั้งนี้รวมถึงตำแหน่งสำคัญทูตสันถวไมตรีของ Unesco ต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน รวมถึงกิจกรรมเพื่อสังคมอื่นๆ อีกมากมาย จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:01:06

ความคิดเห็นที่ 7 “แต่ไม่มีกิจกรรมใดของ คิม ฟุค เป็นที่กล่าวขวัญไปกว่าเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ในปี 1996...เมื่อศักยภาพของมนุษย์ในการอดทนต่อสู้กับ บาดแผลสาหัสของร่างกาย ไม่มีความหมายเท่ากับศักยภาพของ “จิตสำนึก” จากเด็กผู้หญิงซึ่งพบกับความร้าวรานในวันนั้น ได้ให้อภัยกับคนที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ!”                      (อันนี้จะเริ่มปรับเข้ากับ ข้อมูลจากฟอร์เวิรด์ เมล์) จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:02:12

ความคิดเห็นที่ 8 วันหนึ่งในปี ค.ศ 1996 คิม ฟุค ก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าชาวอเมริกัน ซึ่งเคยผ่านสมรภูมิเวียดนาม เธอได้รับเชิญให้มาพูดเนื่องในโอกาสวันทหารผ่านศึก ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี.              การได้มาเผชิญหน้ากับบุคคล ซึ่งเป็นผู้ทำลายบ้านเกิดเมืองนอน ทำให้ญาติพี่น้องต้องเสียชีวิต และเกือบฆ่าเธอให้ตายตกตามกัน ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ จะสามารถทำใจได้ง่าย       ...แต่ผู้หญิงคนนี้ก็มา...มาเพื่อจะเป็นตัวแทนบอกกับสังคมโลกว่า                 “สงครามนั้นได้ก่อความทุกข์ทรมานแก่ผู้คนอย่างไรบ้าง”           หลังจากที่เล่าถึงประสบการณ์อันร้าวรานของเธอแล้ว คิม ฟุค ก็ได้เผยความในใจว่ามีสารที่จะส่งไปถึงนักบินทิ้งระเบิด ซึ่งเป็นผู้มอบเพลิงเคมีจากนาปาล์ม จนทำลายทุกสิ่งในชีวิตให้ย่อยยับในวันนั้น แต่เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ก็มีคนส่งข้อความบอกว่า                ...คนที่เธอต้องการพบกำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้!          “ฉันต้องการบอกเขาว่า เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้ แต่เราควรพยายามทำสิ่งดีๆ เพื่อส่งเสริมสันติภาพทั้งในปัจุบัน และอนาคต”     เมื่อจบการบรรยาย คิม ฟุค ได้ลงมาจากเวที เธอก็พบกับอดีตนักบินคนนั้น ซึ่งมายืนอยู่เบื้องหน้าของเธอ ปัจจุบันเขาไม่ใช่นักบินหนุ่มที่ทำงานตามคำสั่งอันทรงเกียรติ์ของกองทัพอีกต่อไป ที่เห็นและเป็นอยู่ ก็เพียงแค่ศาสนาจารย์ชราผู้ใช้ชีวิตอย่างสงบในโบสถ์แห่งหนึ่ง                             ...ชายชราพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า                                                   “...ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ”        คิม ฟุค เข้าไปโอบกอดอดีตศัตรูผู้ทำลายชีวิตของเธอ...ถอนหายใจแล้วค่อยๆ ปลอบประโลมว่า                               “ ไม่เป็นไร ฉัน...ฉันให้อภัย ”       คิมฟุค กล่าวกับชายชราว่า เหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความทุกข์ทรมานแก่เธอทั้งกายและทั้งใจ จนไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร แต่แล้วเธอก็พบว่าสิ่งที่ทำร้ายเธอจริงๆ มิใช่ใครที่ไหน นอกจากความเกลียดชังที่ฝังแน่นในใจ!        “ ฉันพบว่าการบ่มเพาะความเกลียดเอาไว้สามารถฆ่าฉันได้ จึงพยายามสวดมนต์ และแผ่เมตตาให้ผู้คนที่ก่อความทุกข์ให้กับฉัน มันคือสิ่งบริสุทธิ์ ที่ทำให้พบว่าหัวใจของฉันอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถเรียนรู้ได้ถึงหลักของการให้อภัยโดยสามารถทิ้งความเกลียดออกไปได้” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:03:26

ความคิดเห็นที่ 9 บทเรียนของ คิมฟุค คือ ในเมื่อเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้ เราจึงไม่ควรปักใจอยู่กับอดีต แต่เราสามารถเรียนรู้จากอดีต เพื่อทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีขึ้นได้ และบทเรียนจากอดีตอย่างหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้มาก็คือ การอยู่กับความโกรธ เกลียดและความขมขื่นนั้น ทำให้เธอเห็นคุณค่าของการให้อภัย     ดั่งความหมายของคำว่า “คิม ฟุค” (Kim Phuc) ซึ่งแปลว่า แปลว่า “ความสุขดุจทองคำ”(Golden Happiness) อันเป็นการแสดงออกทางศักยภาพแห่งหัวใจของผู้หญิงตัวเล็กๆ ซึ่งเอาชนะ“ความเกลียด” ในหัวใจที่ทำลายทุกสิ่งในชีวิตของเธอ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:04:16

ความคิดเห็นที่ 10 ...ขอคารวะแก่ความมุ่งหวังของ “อดีตเด็กน้อยในภาพถ่าย” ที่จะสร้างสันติภาพให้เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ร่วมกัน ด้วยบทเพลง What A Wonderful World  โดย Louis Armstrong เพื่อร่วมกันสร้างโลกใหม่ไปกับ คิม ฟุค I see trees of green Red roses too I see them bloom for me and you And I think to myself What a wonderful world I see skies of blue and clouds of white The bright blessed day Dark sacred night And I think to myself What a wonderful world The colors of the rainbow So pretty in the sky Are also on the faces of people going by I see friends shaking hands Saying "how do you do?" They're really saying "I love you" I hear babies crying, I watch them grow They'll learn much more than I'll ever know And I think to myself What a wonderful world Yes, I think to myself What a wonderful world จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:09:00

ความคิดเห็นที่ 11 นึกว่าหลงมาอยู่ห้องสมุด ^^ แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ สำหรับความรู้ที่นำมาให้ จากคุณ : KoLoMoYa เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:22:22

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้าจัง จากคุณ : นางฟ้ากำพร้าพ่อ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:23:28

ความคิดเห็นที่ 13 ...นั่นสินะ ทำไมไม่มีการนำชีวิตของเธอไปสร้างเป็นภาพยนตร์ โดยเฉพาะในฮอลลีวู๊ด                          ที่สำคัญ มีใครคิดเหมือนผมบ้างไหม    "ว่าเป็นคนไทย ทำไมจะต้องทำแต่หนังไทย ทำไมเราไม่คิดที่จะทำหนังต่างชาติ แต่ทำจากคนไทยบ้าง เพื่อสร้างชื่อ สร้างเงิน และสร้างงานให้กับคนไทย รวมทั้งสามารถทำให้วงการหนังไทยเข่าสู่ระดับสากล"        อยากเห็นคนไทยเอาเรื่องของ คิม ฟุค ไปทำบ้างจังครับ ทำด้วยความเป็นสากล แล้วนำเสนอไปทั่วโลก ซึ่งที่จริงแล้วถ้าเอาจริงๆ ก็ทำได้นะ เพราะบ้านเมืองเราก็คล้ยๆ เวียตนาม บรรยากาศ อุณหภูมิสีที่มีต่อผลของฟิลม์ ดารา หรือนักแสดงก็คล้ายๆ กับคนเวียดนาม...เราก็น่าจะทำได้นะ                                       จริงๆ นะ                 แต่ถ้าไม่ทำเรื่องนี้ก็ยังมีอีกมากมายหลายเรื่องให้ทำ ตัวอย่างก็อาจจะเป็นหนังเรื่อง "เนรคุณ" (narakoon) หรือ The Betrayal ที่นำเสนอเรื่องของชาวลาว จากการกำกับของฝรั่ง                         เนรคุณ คือภาพยนตร์สารคดีชีวิตจริงของหนุ่มชาวลาวนาม “ทะวีสุก พระสะวัติ(Thavisouk Phrasavath)” ผู้ลี้ภัยจากสงครามการกวาดล้างฝ่ายปรปักษ์ของ รัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว หลังมีชัยต่อ รัฐบาลประชาธิปไตยโดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของเจ้ามหาชีวิตศรีสว่างวัฒนา อันส่งผลให้ประเทศลาวมีระบอบการปกครองแบบ “สังคมนิยมคอมมิวนิสต์” หรือ “ระบอบประชาธิปไตยประชาชน” นับจากนั้นตราบจนปัจจุบัน        พ่อของทะวีสุก “ถูกขึ้นบัญชีประกาศเป็นศัตรูของชาติ!” และถูกจับเป็นเชลย จนถูกส่งเข้าแคมป์เชลยทำงานหนักเยี่ยงทาส ทำให้ทะวีสุกในวัย 12 ปี และครอบครัวอีก 9 คน ซึ่งขาดแต่เพียงผู้เป็นบิดา ต้องพลัดพรากหนีหัวซุกหัวซุน ทิ้งผืนแผ่นดินเกิดไว้เบื้องหลัง        เด็กชายทะวีสุก ได้หาทางหนีด้วยการใช้ถุงพลาสติกสองใบเป่าลมให้พอง-พยุงตัว ตะเกียดตะกายว่ายข้ามแม่น้ำโขงมาฝั่งไทย! หวังพึ่งพิงประคองชีวิตเอาตัวรอดไปวันๆ ในแคมป์ผู้อพยพบริเวณชายแดนประเทศไทย จนได้พบกับครอบครัว (ยกเว้นบิดา) ในอีกสองปีต่อมา ก่อนที่จะเดินทางลี้ภัยสู่ประเทศที่สามต่อไป            ...เพียงแต่โลกแห่งความจริงมักไม่เป็นดังฝัน และมันโหดร้ายเสมอ เมื่อนายหน้าซึ่งเป็นผู้จัดการเป็นธุระนำพวกเขา ลี้ภัยมาอยู่อเมริกา กลับเชิดเงินหนี! อย่างไร้ความรับผิดชอบต่อ 10 กว่าชีวิต            การมองโลกในแง่ดีของทะวีสุก และคนในครอบครัวจึงค่อยๆ จางหายไป... 10 กว่าชีวิตแออัดเบียดเสียดอยู่ในห้องเล็กๆ ของสลัมย่านบรุ๊คลิน ในนิวยอร์ค สารพัดปัญหาคอยกัดกินกำลังใจให้ท้อแท้หมองหม่นอยู่เสมอ โดยเฉพาะความลำบากจากวัฒนธรรมตะวันตก ที่แตกต่าง เพราะทะวีสุกและครอบครัวเคยชินกับรูปแบบของวัฒนธรรมตะวันออกอันทรงคุณค่า จนทำให้เกิดปัญหาในการปรับตัว กลายเป็นความเครียด-หมองหม่นในครอบครัว    “แต่ก่อนที่ครอบครัวจะเผชิญกับความแตกแยก ทะวีสุกจึงดิ้นรนปรับตัวตนให้เข้ากับบทบาทสองด้าน ได้แก่ผู้นำครอบครัว และพี่ชายคนโต เพื่อพยายามทำให้ครอบครัวอันแสนสุขคืนมาอีกหน รวมทั้งรักษาความเป็นลาวไว้ไม่ให้สูญหายไปท่ามกลางคลื่นวัฒนธรรมตะวันตกที่พวกเขาแทรกตัวเข้า สะท้อนถึง “ความแข็งแกร่งที่คนทุกคนจำเป็นต้องมี” เพื่อเปลี่ยนแปลงแก้ไขชีวิตให้ดีขึ้น”      ...และไม่น่าเชื่อว่า คนหนุ่มผู้ไร้ผืนแผ่นดินแม่ จะสามารถสร้างตัวเอง หยัดยืน อดทนสู้ จนประสบความสำเร็จ ได้ไกลกว่าที่ใครสักคนจะคาดคิด!...              “การทำงานเป็นล่ามให้ชาวลาวในเมืองนิวยอร์ค , การทำงานในองค์กรขอบข่ายของการช่วยเหลือ ปกป้อง เกี่ยวกับเยาวชน และครอบครัวจากแก็งอันธพาล ที่ชื่อว่า Church avenue merchants block association, การเป็นสมาชิกของ Area policy board member”    คือส่วนหนึ่งของงานที่ทะวีสุก ต้องทำเพื่อหาเงินส่งเสียตัวเอง และน้องๆ ให้ได้เล่าเรียน เป็นการสร้างคุณค่าในตัวตนได้อย่างน่าชื่นชม แต่สิ่งอันน่าภาคภูมิสำหรับตัวเขา และครอบครัว นั่นก็คือการเรียนจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยม จาก Pratt Institute ปริญญาตรีวิชา วิศวกรรมไฟฟ้า!      หลังจากจบการศึกษาทะวีสุก ได้ทำงานทางด้านกำกับและสร้างสรรค์มิวสิควีดีโอสำหรับเหล่าศิลปินอิสระ รวมถึงการเป็นศิลปิน สร้างสรรค์บทกวี เป็นต้น...และต่อมา ทะวีสุกก็ได้พบกับ “เอเลน คูลัสผู้กำกับภาพชื่อดังในภาพยนตร์หลายๆ เรื่อง เช่น สารคดี No Direction Home: Bob Dylan , Bamboozled (2000),  Personal Velocity: Three Portraits (2002) , และ Analyze That (2002)           เหตุเพราะคูรัส ต้องการสร้างภาพยนตร์ เกี่ยวกับชาวลาว สืบเนื่องจากการเห็นชุมชนชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ใกล้ที่ฝึกงาน และรับรู้ถึงเรื่องของชาวม้ง ชาวเขมร และชาวเวียดนามมาบ้างแต่ไม่รู้จัก “ชาวลาว” มาก่อนเลย แต่เมื่อเธอได้พบกับชาวลาวครอบครัวหนึ่ง...นั่นจึงเป็นแรงบันดาลใจให้คูรัส ต้องการสร้างภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับชาวลาวขึ้นมาบ้าง                ...แต่ก่อนอื่น เธอต้องพอรู้ภาษาลาวบ้าง จึงทำการค้นหาผู้ที่สามารถสอนภาษาลาว และนั่น ทำให้ได้พบกับ ทะวีสุกในวัย 19 ปี และเมื่อครูกับนักเรียนได้ทำความรู้จัก และเรียนรู้ซึ่งกันและกันหลายๆ ครั้ง ก็ทำให้เธอได้พบ เรื่องราวของชาวลาวที่น่าจะนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์แล้ว                 ...นั่นก็คือ “เนรคุณ” จาก ชีวิตจริงที่ปวดร้าว ตกต่ำ แต่ไม่ย่อท้อของทะวีสุก...                                       ขอบคุณครับ (อยากให้ลองดูตัวอย่างของหนังเรื่อง เนรคุณดูนะครับ)     และหวังเหมือนกัน ว่าอาจจะมีนายทุน ผู้กำกับ ผู้บริหารค่ายหนัง เข้ามาอ่านกระทู้นี้ และอาจจะมีแนวคิด ที่จะทำหนังไทยแต่ไม่ใช่หนังไทย เน้นที่ตลาดต่างประเทศบ้าง อย่างเนรคุณใช้ทุนน้อย แต่ก็ได้รางวัล--ขายตลาดนอกก็คงไม่ขาดทุนนะครับ) แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 04:49:36 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 04:48:25 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 04:40:29 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 04:39:34 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:34:00

ความคิดเห็นที่ 14 .. หดหู่ต่อเนื่องเลย เฮ้ออออออออออออ .. ดันไปดูลิงค์วิดิโอ The Nanking Massacre มาจากกระทู้ข้างล่าง ยังมึนไม่หายเลยครับ ปวดหัวตุ้บๆ สงครามนี่มันโหดร้ายที่สุดแล้วนะผมว่า คงไม่มีอะไรที่จะเลวร้ายไปกว่าการที่มนุษย์ลุกขึ้นมาประหัตประหารคนที่ตัวเองไม่เคยรู้จักได้อย่างจริงจังขนาดนี้ . จากคุณ : +-+ jackiezzz +-+ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 04:41:23

ความคิดเห็นที่ 15 ประเทศไหนไปทิ้งบอมบ์บ้านเขาละครับ คงจะมีหนังหรอก จากคุณ : กังป๋วย เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 05:23:44

ความคิดเห็นที่ 16 ต้องเป็นประเทศที่ไม่ใช่ประเทศนั้นสินะ เพราะขืนทำไป ก็ประจานตัวเองเปล่าๆ จากคุณ : knine2five เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 06:56:33

ความคิดเห็นที่ 17 เอ๋ แต่ท่านผู้นำของประเทศนั้นเพิ่งได้โนเบลสาขาสันติ(สร้าง ?)ภาพไปหมาด ๆ นี่ คงไม่ว่าอะไรหรอกมั้งท่าฮอลลีวูดจะทำหนังแบบนี้ออกมา จากคุณ : HotSmile เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 07:04:30

ความคิดเห็นที่ 18 ไปดูพิพิทธภัณฑ์  สงคราม ที่โฮจิมินทร์มา  คนอเมริกา สะอึกแน่ๆๆๆๆ จากคุณ : CherryBlossom669 เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 07:33:38

ความคิดเห็นที่ 19 หากเป็นผลผลิตจากฮอลลีวู๊ด ก็เหมือนอเมริกาตอกย้ำความเลวร้ายของตนเอ ในสงครามโลกครั้งที่สอง ^ ^ เอ่อ สงครามเวียดนามไม่ใช่เหรอคะ ไม่ใช่สงครามโลกครั้งที่ 2 จากคุณ : ผู้สาวเมืองยศ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 09:01:57

ความคิดเห็นที่ 20 บอกได้ 3 คำเน้น ๆ ว่า " หึ-หึ-หึ " จากคุณ : นักกวีจากเงามืด เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 09:12:12

ความคิดเห็นที่ 21   หนังสือเล่มนี้มีแปลเป็นไทยแล้วนะคะ เผื่อใครอยากอ่าน เห็นด้วยว่าน่าจะทำเป็นหนัง http://www.chulabook.com/description.asp?barcode=9789740201434 จากคุณ : spiderdog เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 09:35:24 A:58.9.105.209 X: TicketID:221694

ความคิดเห็นที่ 22   คห 19 สงครามเวียดนามอเมริกาเป็นผู้ร้ายเต็มตัวเลยครับ แม้แต่กับคนอเมริกาเอง ลองหาหนังสืออ่านดู เศร้ามาก ผลกระทบต่อภูมิภาคนี้ก็รุนแรงมากครับ จากคุณ : ilovemanga เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 09:43:57 A:115.67.251.104 X: TicketID:225795

ความคิดเห็นที่ 23 = =' คงไม่อยากทำ เพราะไอ้คนทิ้งนาปาล์มเนี้ย มันก็สหรัฐนั่นแล จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 09:46:02

ความคิดเห็นที่ 24 อย่าไปว่าเค้ามาก เค้าอิทธิพลเยอะนะ จากคุณ : เปล่า เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 10:09:17

ความคิดเห็นที่ 25 เหอะๆ ถ้าจะมีคนทำ ก็ไม่ใช่อเมริกาแน่ๆ ใครจะมาตีแผ่ความชั่วตัวเอง - -" (แล้วถ้าคนอื่นจะทำจะเป็นใครหว่า คงต้องเวียดนามน่ะแหละ) จากคุณ : nothingman เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 10:27:06

ความคิดเห็นที่ 26 สงครามเวียดนามคงจะเบื่อที่จะทำหนังแล้วมั้ง จากคุณ : มินเอง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 10:32:40

ความคิดเห็นที่ 27 อุตสาหกรรมหนังใหญ่มันก็ฮอลลิวูดอยู่แล้ว หนังแบบนี้ หนังฟอร์มยักษ์ ทุนเท่าไหร่ ประเทศไหนจะทำได้ล่ะคะ อย่างญี่ปุ่น อินเดีย พวกนี้จะทำหนังเชิดชูหรือแฉชาติอื่นทำไม ก็เหลือตัวพ่อนั่นแหละ แต่เป็นจำเลยซะเอง แล้วจะสร้างได้ไง จากคุณ : By the sea เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 10:57:20

ความคิดเห็นที่ 28 #19         ขอบคุณนะครับ พิมพ์ผิดไป(เต็มๆ) ขออภัยด้วยครับ :) และขอขอบคุณเพือนๆ ทุกคนสำหรับความเห็นนะครับ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 11:17:29

ความคิดเห็นที่ 29 หนังสงคราม หนังประวัติศาสตร์ มีอีกหลายเหตุการณ์ที่ไม่ได้ถูกสร้างเป็นหนังนะ จากคุณ : Stefanz เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 11:59:51

ความคิดเห็นที่ 30   เรื่องราวของเธอเป็นที่รู้กันในอเมริกาค่ะ....มีสารคดีเกี่ยวกับสงครามเวียดนาม และผู้คนที่เกิดจากผลพวงของสงครามนี้ออกมาให้ดูเยอะมากแล้ว บทสัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องราวของเธอก็มีออกมาให้ดูอยู่พอควร ส่วนมากจะออกมาในรูปของสารคดี...ส่วนใหญ่จะเป็นในรายการ Independent Lens เป็นสารคดีหนังสั้น จะมีเรื่องราวอย่างนี้ออกมาเยอะมาก ยังแอบหวังอยู่เหมือนกันว่าเมื่อไหร่นั่งๆดู Independent Lens แล้วเจอหนังที่ทำจากคนไทยบ้าง จากคุณ : สีกรมท่า เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 12:13:44 A:24.215.241.179 X: TicketID:236456

ความคิดเห็นที่ 31 อีกมุมหนึ่งที่เป็นผลพวงจากสงคราม และมีความน่าสนใจพอจะสร้างเป็นภาพยนต์ได้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดจากผู้กำกับอเมริกัน ถ้าบริษัทหนังไทยจะสร้าง เป็นเรื่องน่ายินดี แต่คงเป็นโครงการใหญ่มาก อาจต้องร่วมทุนกับต่างประเทศ และเน้นขายทั่วโลก ศักยภาพของคนทำหนังไทย เรามั่นใจว่าทำได้ แต่อาจต้องหาคนทำบทต่างชาติมาช่วย เพราะยังเป็นจุดอ่อนและเพื่อปรับให้เป็นสากล จากคุณ : babyClever เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 12:28:27

ความคิดเห็นที่ 32 ถ้าถามว่าทำไม่มีคนไทยทำ ก็พอจะนึกออกว่า เรื่องมันไม่น่าสนใจสำหรับคนไทย ถ้าลองทำในมุมมองของทหารไทย ชีวิตคนไทย สมัยสงครามเวียตนาม อันนี้น่าสร้างความสนใจง่ายกว่านะครับ มีทั้งเรื่องการเมืองระดับโลก (จะเบื่อไหม) การเมืองแบบไทย ปลุกระดม(แบบไทย) ดราม่าแสบๆ(ซึ่งไทยทำไปแล้วในเรื่อง "ข้าวนอกนา") ผมว่าน่าทำนะครับ ส่วนทำไปแล้วจะมีปัญหากับการจัดเรท และการจำกัดเสรีภาพของคนทำแค่ไหน อันนี้ก็น่าคิด! จากคุณ : รถเล็ก เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 12:46:00

ความคิดเห็นที่ 33 เวียดนาม น่าจะสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้มากที่สุด ครับ จากคุณ : RageMachine เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 13:51:34

ความคิดเห็นที่ 34   ขอโทษค่ะ ข้อความซ้ำ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 14:40:40 จากคุณ : Djarlln เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 14:33:45

ความคิดเห็นที่ 35   ^ ^ เห็นด้วย ไม่เกี่ยวกับไทยค่ะ จะสร้างไปทำไมคะ แล้วไทยต้องรับสร้างหนังพวกนี้ด้วยไหมคะ ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของเขมรแดง,กวาดล้างคนจีนของอินโด,สงครามอเมริกาบอมบ์ลาว ฆ่าล้างชนกลุ่มน้อยของทหารพม่า ฯลฯ ไปยุ่งเรื่องของคนอื่นเขา ถ้าทำไม่ดีไม่ถูกต้องเป๊ะๆ ใส่อคติเข้าไป มีสิทธิ์โดนต่อว่าจากทางรัฐบาลเวียดนามนะคะ เหมือนไืทยทำหนังเกี่ยวกับลาว ผิดพลาดนิดหน่อยๆ ถึงตายได้เชียว รัฐบาลคอมมิวนิสต์นะ อย่าลืม เป็นคนนอกอย่าเอามือแหย่กับไฟชาวบ้านเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 15:01:35 จากคุณ : Djarlln เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 14:39:55

ความคิดเห็นที่ 36 เราว่าเค้าทำได้นะ อเมริกาทำหนังกัดสังคมในอเมริกาเองออกเยอะนะ คงมีคนกล้าทำแหละ ประเทศเสรี ความคิดเสรี เค้าไม่ห้ามทำหรอก ขนาดเรื่องศาสนายังเอามาทำเลย จากคุณ : Lanina เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 14:49:46

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านแล้วเศร้ามาก คุณคิมฟุคนี่จิตใจดีจังเลยค่ะ บางคนอาจแค้นใจและไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่เธอกลับคิดในมุมบวก สงครามไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นมีแต่แย่ลง เฮ้อ ขอบคุณ คุณ เอ๋ taxi ด้วยค่ะที่เอาบทความดีๆมาให้อ่าน จากคุณ : Little Zombie เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 15:10:13

ความคิดเห็นที่ 38 อ่านแล้วเศร้าเลยค่ะ   ขอบคุณมากนะคะที่นำมาแบ่งปันกัน จากคุณ : Noey :p เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 19:44:55

ความคิดเห็นที่ 39 -.- เด๋วก็กระทบความสัมพันธ์ระหว่างประเทศอีก จากคุณ : คุณปลาทอง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 19:46:48

ความคิดเห็นที่ 40 เคยอ่านไทยรัฐหรืออะไรสักอย่างนี่ล่ะเกี่ยวกับหญิงคนนี้ เธอเก่งนะ ที่สุดท้ายยอมให้อภัยแก่ทหารผู้เป็นคนขับเครื่องบินระเบิดในวันนั้น จากคุณ : ผืนแผ่นดิน เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 20:02:29

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ต้องคิดไกลไปสร้างหนังเหตุการณ์โหดร้ายของประเทศอื่นหรอก คนไทยด้วยกันเองยังไม่กล้าสร้างหนังที่เกี่ยวกับ The Thammasat Massacre 6 Oct 1976 เลยครับ จากคุณ : ความจริงที่คุณไม่อยากฟัง (....4จุด) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 20:16:16

ความคิดเห็นที่ 42 ทหารเมกัน บุกเวียดนามตามคำสั่งของรัฐบาล ภายหลังโดนโลกประนามมากมาย คนในชาติสำนึกผิด ทหารญี่ปุ่น บุกนานกิง เพราะรบเพื่อจักรพรรดิ ภายหลังโลกประนามมากมาย ผู้นำญี่ปุ่นแสดงความเสียใจ คนไทยไล่ฆ่าฝ่ายเดียว(เพราะน.ศ.ไม่มีอาวุธใดๆทั้งสิ้น) เพราะ"ความเชื่อ"ที่ถูกปลุกปั่น? แถมมีการทำร้ายและทำลายศพอย่างโหดร้าย ชนิดนานกิงยังอาย แต่ภายหลังก็เงียบหายไปกับสายลม ไม่มีใครได้รับโทษใดๆทั้งสิ้น เด็กม.ปลายหรือแม้แต่ป.ตรีในปัจจุับันยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ 33ปีที่แล้วนี่เอง แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 20:25:21 จากคุณ : ความจริงที่คุณไม่อยากฟัง (....4จุด) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 20:23:36

ความคิดเห็นที่ 43 ทำหนังย้อนยุคสักเรื่อง ยิ่งเกี่ยวกับสงคราม ต้องมีเงินทุนมหาศาล เมืองไทยยังไม่พร้อม Oliver Stone เจ้าพ่อหนังแนวนี้ ทำมาจนช่ำชองยังไม่ค่อยได้กล่องเท่าที่ควรเลย เราหนีไปเล่นหนังแบบแนวศิลปะจะมีสิทธิ์มากกว่า จากคุณ : Stila is Style เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 21:07:12

ความคิดเห็นที่ 44 ^ ^^ ^^^ ^^^^ ^^^^^ เห็นด้วยกับคห.41-42คะ แต่เรื่อของคุณคิมฟุคนี่ ทำให้เราเรียนรู้การใช้ชีวิตและการให้อภัยได้อย่างดีเยี่ยมคะ นับถือน้ำใจของเธอจริงๆ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 52 21:29:33 จากคุณ : belle_everytime เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 21:28:56

ความคิดเห็นที่ 45   ณ เวลา 1:15 ของคลิป ด้านบน ผมว่า มันสะเทือนใจมากนะ จากคุณ : ด้วยรักและผ่านมาก่อน เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 21:32:02 A:58.9.60.71 X: TicketID:127369

ความคิดเห็นที่ 46   เธอมีจิตใจที่เข้มแข็งมาก  เยี่ยมจริงๆ จากคุณ : atcharaphan.p เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 21:43:13

ความคิดเห็นที่ 47 ไม่มีนัยทางการเมืองอเมริกาไ่ม่ทำดอก แล้วไทยจะไปหาเรื่องใส่ตัวทำไม รูปนี้เป็นรูปในตำนานและเป็นสัญลักษณ์ของอเมริกาไว้โปรโมท แต่พูดไม่หมดสุดท้ายคนผู้นี้ถูกจับไปยิงทิ้ง จากคุณ : แห้วกับใบบัวบก เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 21:47:05

ความคิดเห็นที่ 48 เกลียดเหตุการณ์คห.41-42มากๆ....เจ็บใจ จากคุณ : pinkybeamy เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 22:01:07

ความคิดเห็นที่ 49   เห็นด้วยกับ 41 - 42 ก่อนที่เราจะไปเข้าใจกับประวัติศาสตร์ชาติอื่น เราลองมาสนใจ และใส่ใจ กับประวัติศาสตร์ของบ้านเราเองก่อนดีมั้ย จากคุณ : ใจพเนจร เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 23:29:44 A:125.24.209.150 X: TicketID:238077

ความคิดเห็นที่ 50 เรื่องที่จขกทเสนอน่าสนใจมากๆคะรูปนั้นเป็นรูปประวัติศาสตร์จริงๆเห็นมานานแล้วเหมือนเป็นสัญลักษณ์ของสงครามเวียดนามเลย เรื่องราวของฮิโรชิม่าและนางาซากิที่ถูกระเบิดปรมาณูล้างบางก็น่าสนใจไม่รู้ว่ามีคนทำหนังเกี่ยวกับเรื่องนี้รึยังแต่เราบทความนี่มาอยากให้ลองอ่านดู อ่านแล้วจินตนาการแทบไม่ออกว่าสถาณการณ์จริงๆมันเป็นยังไง แต่อ่านแล้วสลดไม่ใช่น้อย เอาเป็นลิงค์มาเพราะเนื้อหายาวคะ เป็นผู้อยู่ในเหตุการณืฮิโรชิม่า http://www.moomkafae.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=141123&Ntype=5 จากคุณ : pawiamp เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:02:40

ความคิดเห็นที่ 51 สมัยเรียนมหาลัยทำรายงานเรื่องนี้เล่นเอาสลดไปหลายวัน บางภาพเราก็ยังเก็บไว้ ส่วนภาพที่ดูไม่น่าดูเท่าไหร่ก็ลบๆไปแล้ว จากคุณ : pawiamp เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:04:34

ความคิดเห็นที่ 52 ข้างบนฮิโรชิม่า รูปนี้ นางาซากิ จากคุณ : pawiamp เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:06:27

ความคิดเห็นที่ 53 “ นกกระดาษนั่นจะทำให้ฉันหายป่วยได้ ยังไง ” ซาดาโกะถาม ชิซูโกะเพื่อนสนิทซึ่งมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลพร้อมด้วยนกกระเรียนที่พับขึ้นจากกระดาษสีทอง           “ เธอจำตำนานเก่าแก่เกี่ยวกับเรื่องนกกระเรียนไม่ได้หรือว่าเขาเชื่อกันว่า .. นกกระเรียนนั้นมีอายุถึงพันปี ถ้าหากว่าคนที่ป่วยสามารถพับนกกระเรียนได้ถึงพันตัว สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำให้คนนั้นกลับมามีสุขภาพแข็งแรงอีกครั้งหนึ่ง ”           ชิชูโกะยื่นนกกระเรียนให้ซาดาโกะแล้วบอกว่า       “ นี้คือนกกระเรียนตัวแรกของเธอ ”   ตำนานนกกระเรียนพันตัว ซาดาโกะ ซาซากิ อีกหนึ่งชีวิตที่ทุกข์ทรมาณจากผลพวงของกัมมันตภาพรังสีก่อนเสียชีวิตด้วยวัยเพียง12ปี ขณะพับนกได้544ตัว หนังสือเรื่องซาดาโกะกับนกระเรียนพันตัว เป็นครั้งแรกที่อ่านหนังสือแล้วน้ำตาไหลเพราะเศร้าซึ้งกินใจ ไม่รู้เคยมีคนสร้างเป็นหนังหรือยัง น่าจะเคยแล้วนะแต่เราไม่เคยดู จากคุณ : pawiamp เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:19:47

ความคิดเห็นที่ 54 sadako statue ถ้าเรื่องซาดาโกะเคยสร้างเป็นภาพยนตร์แล้วเรื่องของ คิมฟุค ก็น่าจะมีคนสนใจทำบ้างนะ หรือเพราะเธอไม่ตายรึไงกันนะ เลยไม่เศร้ากินใจพอไม่โด่งดังน่าสงสารเท่าซาดาโกะ-- จากคุณ : pawiamp เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:23:16

ความคิดเห็นที่ 55 #49ประวัติศาสตร์ชาติอื่นก็น่าสนใจควรรู้และเข้าใจเช่นกันคะ ไม่งั้นเราคงเรียนประวัติศาสตร์บ้านเราอย่างเดียวชาติอื่นช่างเขา ไม่ต่างอะไรกับปิดกั้นความคิดและสติปัญญา เรื่องราวประวัติศาสตร์บ้านเราถูกสร้างมาก็มาก แต่ถ้ามีเรื่องเกี่ยวกับการเมืองอย่างเหตุการณ์เดือนตุลากลายเป็นเรื่องยากที่จะถ่ายทอด เป็นเรื่องอ่อนไหวแตะต้องยากไปแล้ว ตอนที่เรียนเรื่องนี้และได้ดูภาพเหตุการณ์ก็รู้สึกแค้นแทนนศ.เหล่านั้นจริงๆ ก็ได้แต่หวังว่าบ้านเมืองเราจะไม่เป็นแบบนั้นอีก ปัญหาคือเด็กสมัยนี้จะรู้มั๊ยว่าเหตุการณื 6 ตุล และ 14ตุลา คืออะไรเดี๋ยวนี้อะไรๆก็เกาหลีไปแล้ว-- ปล. แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 52 00:39:04 จากคุณ : pawiamp เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:37:52

ความคิดเห็นที่ 56   จะสร้างเป็นหนังไปทำไม สร้างแล้วขายได้ ฤ ไม่ การทำหนังกับการทำสารคดี เป้าหมายต่างกันเยอะนะครับ จากคุณ : monsungja เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 00:42:28

ความคิดเห็นที่ 57 สะเทือนใจมากครับ หดหู่ครับ   *42 ดูจากรูปแล้ว เค้าก็ถูกเผาทั้งเป็น อยากจะไปตีอีกหรอ โหดร้ายมากครับ จากคุณ : บราวนี่ชีสเค้กท็อปปิ้งวิคครีม เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 01:03:39

ความคิดเห็นที่ 58 เคยอ่านเรื่องของเธอจากหนังสือ The Girl in The Picture ... ของมติชนน่ะค่ะ จำเธอจากภาพถ่ายได้ พอเห็นมีหนังสือออกมาก็รีบหามาอ่านเลย อ่านแล้วคิดถึงว่า เราเกิดเป็นคนไทย ในผืนแผ่นดินนี่ช่างโชคดีจริงๆ หนอ หากเกิดเราต้องมาเจอชีวิตอย่างเธอ เจออย่างคนกัมพูชา เจออย่างคนลาว คนพม่า...เราจะทำอย่างไร เราจะมีชีวิตต่อไปแบบไหนกัน อ่านทั้งเรื่องของเธอ เรื่องของ 4 ปีนรกในเขมร อ่านพม่าเสียเมือง อ่านอะไรอีกเรื่องน๊า  .. นึกชื่อไปออก ของลาวน่ะค่ะ อ่านเรื่องเพื่อนบ้านรอบตัวเรา ก็คิดแล้วให้ใจหายจริงๆ เป็นบุญที่ได้เกิดเป็นคนไทย  แต่ก็ขอให้บ้านเมืองเราอย่าเป็นอย่างเขาเลยนะคะ จากคุณ : papacroft เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 01:43:38

ความคิดเห็นที่ 59 โดราเอมอนตอนล่าสุด กัดได้ดี ในอดีต ผู้คนและสรรพชีวิตก็อยู่กันอย่างปกติสุข หากินกันตามห่วงโซ่ แต่มีคนที่พยายามจะบอกว่าตนเองเป็นผู้นำ เป็นเจ้าของแผ่นดินตรงนี้ แล้วพอมีคนแบบนี้มากขึ้น ทุกคนต่างก็ไม่ยอมให้ใครมาเอาผืนดินที่ติ๊ต่างเอาเองว่าเป็นของตน แผ่นดินจึงลุกเป็นไฟ ขอบคุณหลาย ๆ รัชกาลของไทยที่รักสงบครับ และขอตราหน้าพวกล่าอาณานิคมไปตราบสิ้นโลก จากคุณ : Dr.boyze เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 01:56:13

ความคิดเห็นที่ 60   มันคงเป็นความเจ็บปวดที่บาดลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อ คิม ฟุค ได้ยืนอยู่ตรงหน้ากับอดีตนักบินวัยชราที่ทำลายชีวิตของเธอ ตรงนี้ทำให้รู้สึกว่า ทุกสิ่งอย่างในโลกนี้อยู่ที่ใจ ถ้าเราห้ามใจตัวเองได้ ไม่ว่าจะเกิดทุกข์แสนสาหัสขนาดไหน ตราบใดที่หัวใจเรายังเข้มแข็ง จะไม่มีอะไรทำร้ายเราได้ เพราะทุกอย่างมี"ผ่านมา" ก็ต้องมี"ผ่านไป" เป็นสัจธรรม จากคุณ : Bhunjaratree3.8 เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 02:59:26

ความคิดเห็นที่ 61 คลิปที่หัวกระทู้นาทีที่ 1.15นั้น บรรยายไม่ออกจิงๆ ว่าควรจะรู้สึกยังไง พิมพ์ไม่ถูกเลย เฮ่ออ.. จากคุณ : bOrEd เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 06:24:04

ความคิดเห็นที่ 62 สงคราม และ ความรุนแรง ทำชีวิตเศร้า อับเฉาจริง ๆ .............. จากคุณ : 1978 (b39kew) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 08:55:56

ความคิดเห็นที่ 63 เคยฟังเธอมาบรรยายที่ Impact Arena ประทับใจไม่ลืมเลยครับ จากคุณ : เสือต้าน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 09:09:55

ความคิดเห็นที่ 64 น้ำตาจะไหล จากคุณ : น้องหยิก เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 09:29:55

ความคิดเห็นที่ 65 ร้องไห้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยค่ะ พอดูภาพจบ โดยเฉพาะภาพที่แม่อุ้มลูกที่โดนไฟไหม้ทั้งตัวออกมา โหด...ร้าย...เหลือ...เกิน!!! แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 52 10:40:11 จากคุณ : สมาชิกเจ้าเก่า เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 10:37:48

ความคิดเห็นที่ 66   อย่ากรู้จังครับว่า การที่เธอออกมาเปิดเผยตัวเองหลังจากหลบหนีไปแบบนี้ ทางฝั่งเวียดนามเค้าไม่มาจับตัวกลับไปเหรอครับ หรือมีกฏหมายทำให้มาจับตัวไม่ได้เหรอครับ แบบว่าสงสัยน่ะครับ จากคุณ : น้ำปลาปรับผ้านุ่ม เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 10:45:48

ความคิดเห็นที่ 67 ไปบอก โอลิเวอร์ สโตน สิครับ หนังแบบนี้แกชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : alcalshel เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 11:33:17

ความคิดเห็นที่ 68 เราคิดว่าเรื่องแบบนี้ ต้องผู้ที่เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์เช่นอเมริกาหรือเวียดนามสร้างมากกว่า ที่จะให้ไทยซึ่งเป็นผู้มองจากมุมนอกมาสร้างนะคะ เพราะถึงเราสร้างจากเรื่องราวได้ ก็ไม่สามารถแสดงถึงความรู้สึกได้ดีเท่าเจ้าของชาติเขาหรอกค่ะ แล้วถ้าสร้างไม่ดี ทำให้คนในชาติที่มีความเกี่ยวข้องต้องรู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบในหนังของเราขึ้นมา จะกลายเป็นปัญหาให้ประเทศเราเองเสียเปล่าๆ อย่างถ้าหากเพื่อนบ้านเรา เอาเหตุการเดือนตุลาไปสร้าง แล้วเกิดไม่ตรงกับที่เรารับรู้ขึ้นมา เราก็คงไม่ยอมใช่ไหมละคะ แต่เราว่าตอนนี้เวียดนามเองก็กำลังพัฒนาประเทศไปเยอะ ถ้าประเทศมั่นคงแข็งแรงกว่านี้ อาจมีคนในชาติของเขาสร้างเองก็ได้นะคะ จากคุณ : LuNaTicCaT เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 11:45:30

ความคิดเห็นที่ 69 เธอน่านับถือมาก... รู้จักให้อภัยและไม่จมอยู่กับอดีต... จากคุณ : Gueese เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 11:52:46

ความคิดเห็นที่ 70 #50 พอจะเลา ๆ ได้ว่าเคยมีทำเป็นภาพยนตร์สารคดีเหตุการณ์ในฮิโรชิม่า และนางาซากิ จากคนในยุโรป แต่ไม่ค่อยถูกยอมรับเท่าไหร่ เพราะถูกต่อต้านในประเทศแถบเอเชียด้วยกันเกือบทั้งหมดที่ค่อนข้างยากจะให้อภัยต่อสิ่งที่ญี่ปุ่นกระทำได้ครับ จากคุณ : Heaven Gate เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 11:59:44

ความคิดเห็นที่ 71   จริงๆ หลายๆ คนอาจจะไม่ทราบ แต่ ก็จำเป็นต้องบอก เพราะ ไม่อยากให้เราหลงลืมความจริง ...... ประเทศไทย ให้ สหรัฐ สร้างสนามบินอู่ตะเภา ที่จ.ระยอง เพื่อใช้เป็นสนามบินและฐานทัพ สำหรับ จอดเครื่องบินเพื่อบรรทุกระเบิด ไปบอมบ์ เวียดนาม ในสงครามเวียดนาม นั่นแหละ ...... จากคุณ : ด้วยรักและผ่านมาก่อน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 12:22:28 A:115.67.84.150 X: TicketID:127369

ความคิดเห็นที่ 72 เรื่องสงครามมันมีมุมมองของแต่ละมุมครับ หนังพวกนี้ฝั่งตัวเองก็จะซึ้งและมีความรู้สึกร่วมกับหนังของตัวเอง อีกฝั่งหนึ่งก็คงไม่พอใจที่กลายเป็นผู้ร้าย ในชีวิตจริงม่มีใครอยากเป็นผู้ร้ายหรอกครับ มีแต่อยากเป็นผู้ชนะ เมื่อมีสงครามก็มีความสูญเสีย ของอย่างนี้ผมว่ามันละเอียดอ่อน ตอนเด็กๆอ่านสามก๊กผมยังไม่ชอบโจโฉเลย แต่พอมาดูแง่ประวัติศาสตร์ลึกหน่อยโจโฉก็ไม่ใช่คนเลวอะไร เรื่องเดือนตุลานี่ยิ่งละเอียดอ่อน เหมือนอีก30-40ปี มีคนจะทำเรื่องพี่เหลี่ยม ฝั่งนึงก็บอกโจร อีกฝ่ายนึงก็บอกฮีโร่ ตบตีกันเปล่าๆ จากคุณ : ไปกะพี่มั้ยน้อง เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 13:43:19

ความคิดเห็นที่ 73 #71 ถ้าไม่ให้จะเป็นอย่างไรครับ? จากคุณ : =Por= เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 13:55:05

ความคิดเห็นที่ 74 ความคิดเห็นที่ 66 อย่ากรู้จังครับว่า การที่เธอออกมาเปิดเผยตัวเองหลังจากหลบหนีไปแบบนี้ ทางฝั่งเวียดนามเค้าไม่มาจับตัวกลับไปเหรอครับ หรือมีกฏหมายทำให้มาจับตัวไม่ได้เหรอครับ แบบว่าสงสัยน่ะครับ จากคุณ : น้ำปลาปรับผ้านุ่ม --------------------------- ไม่แน่ใจว่าความจริงเป็นยังไง แต่ตามหลักสากลแล้ว  ในกรณีที่มีการคุกคามของอำนาจรัฐต่อชีวิต ในบางประเทศอาจจะสามารถขอลี้ภัยไปอยู่ได้  โดยประเทศที่คุกคามไม่สามารถจะไปจับตัวกลับมา แล้วเมื่ออยู่ไปได้นานพอ ก็สามารถขอสัญชาติได้ ณ ปัจจุบัน Kim ถือสัญชาติแคนาดา เพราะฉะนั้นจึงไม่มีทางเป็นไปได้ ที่ทางเวียดนามจะจับตัวกลับมา หรือแม้แต่ขอให้ส่งตัวกลับมา  เพราะถือว่า Kim เป็นคนของแคนาดา จากคุณ : CLK BRABUS เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 13:56:38

ความคิดเห็นที่ 75 รู้สึกว่าอยู่ในmv ไมเคิลด้วยอ่ะ จากคุณ : tumtest1 เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 14:17:34

ความคิดเห็นที่ 76 น้ำตาไหลเลยค่ะ T________T สงครามมันโหดร้ายจริงๆ เลยเนอะ นับถือคุณ Kim จริงๆ เลยค่ะ ขอบคุณ จขกท. มากๆ ค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา... จากคุณ : ROONGPOONGLOW เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 14:46:10

ความคิดเห็นที่ 77 เราคิดว่าข้อ - อเมริกาไม่อยากตอกย้ำความเลวร้ายของตนเอง แต่ชอบไปตอกย้ำคนอื่น ชอบชี้คนนู้คนนี้ป่าเถื่อน ไม่ดูตัวเอง กี่ชาติ กี่ชนเผ่าที่อเมริกาทำลายมา ป.ล.เรารู้มาไม่ค่อยหมด ส่วนใหญ่รู้ผ่านหนัง อาจมองในแง่ที่เขาน้ำเสนอ แต่มันก็อดไม่ได้จริง ที่เวลาเห็นแบบนี้แล้วจะโกรธอเมริกา จากคุณ : น.ส.แสงแก้ว เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 14:50:14

ความคิดเห็นที่ 78 ประวัติศาสตร์ไทยหรือครับ.... หุหุ ความจริงของประวัติศาสตร์ไทยที่ถูกบิดเบือนไปเยอะมาก ไม่แน่เรื่องที่เราเคยเรียนๆกันในหนังสือสมัยประถม มัธยม เรื่องที่เป็นความจริง...อาจจะมียังไม่ถึงครึ่งนึงเลยครับ บางทีอาจจะแต่งเติมเพิ่มไม่แพ้กับเกาหลีใต้เลยก็ได้นะครับ 55+ แต่ก็ต้องว่ากัน คนไทยไม่ค่อยเก็บบันทึกประวัติศาสตร์ในสมัยก่อนซักเท่าไรนัก หากจะเทียบกับคนจีน หรือคนญี่ปุ่นที่เค้าบันทึกกันมาเป็นพันๆปี นอกจากนี้ยังมีเรื่องบางเรื่องที่มันไม่สามารถเปิดเผยได้ เพราะว่าขัดต่อข้อกฎหมายหรือจารีตประเพณี ผมเองยังแปลกใจเลยตอนแรก ทำไมประวัติศาสตร์บ้านเราถึงต้องไปหาอ่านจากตะวันตกด้วย แต่ตอนนี้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว หากจะย้อนมองดู ประวัติศาสต์บ้านเราคงไม่ค่อยแตกต่างจากละครช่องเจ็ดเท่าไรเป็นแน่แท้ครับ ------------------------------------------ ชื่นชมคุณคิมฟุคมากเลยครับ สามารถให้อภัยคนที่ทำให้ตัวเธอต้องประสบกับชะตากรรมอย่างนี้ได้ สุดยอดครับ จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 15:11:20

ความคิดเห็นที่ 79 เอาเรื่องหนังนะ ถ้าเรื่องเด็กในรูปอะไม่เคยมี แต่หนังเมกันไม่น้อยที่พูดถึงสงครามครั้งนั้นนะ ตั้งแต่เรื่องเกี่ยวกับผู้นำเค้ายันการประท้วงของคนในชาติให้ถอนทหารซะ และจากหนังหลายเรื่องสงครามครั้งนั้นก็สร้างฝันร้ายให้ทหารและชนรุ่นนั้นไม่น้อย แต่ยังไงก็ไม่เท่าเวียดนามเจ้าของประเทศ จากคุณ : โครโมโซม X เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 15:16:27

ความคิดเห็นที่ 80 สงคราม... จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 16:01:49

ความคิดเห็นที่ 81 ขออุทิศให้กระทู้นี้ครับ..... จากคุณ : เจ๋ง เจได เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 18:24:40

ความคิดเห็นที่ 82 เห็นมีบางคนเรียกร้องสงคราม ไทย-กัมพูชา อยู่นี่ จากคุณ : UnlimitedDreams เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 18:56:45

ความคิดเห็นที่ 83 อ่านตอนแรกก็เศร้ากับสงครามของประเทศเพื่อนบ้าน แต่อ่านมาเรื่อยๆแล้วเศร้ากับสงครามในประเทศของเราแทน จากคุณ : SFFC เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 19:20:08

ความคิดเห็นที่ 84 ฝนเหลือง จากคุณ : โควี เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 20:16:42

ความคิดเห็นที่ 85 ทุกทีที่อ่านเรื่องเกี่ยวกับความโหดร้ายของสงครามก็ได้แต่เศร้าใจ เรื่องทำเป็นหนังนี่ มันคงยากค่ะ เราไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องของกล้าหรือไม่กล้า เพราะเราเชื่อว่าคนที่อยากแตะประเด็นเหล่านี้มันก็มีอยู่แล้ว ทั้งสงครามดังๆ ของต่างประเทศ และสงครามกลางประเทศเราเองก็เถอะ แต่เพราะมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่สามารถกระทบจิตใจผู้อยู่ในเหตุการณ์ รวมไปถึงลูกหลานของเค้าเหล่านั้น และมันพาดพิงก่อความเสียหายกับหลายฝ่าย ขนาดหนังไทยเรื่องล่า-ท้า-ผี (Ghost Game) ที่ไปทำเรียลริตี้แนวผีสางที่เกี่ยวกับสงครามกัมพูชา (สงครามเขมรแดง) ยังโดนเจ้าของที่เค้ามาขอร้องแกมประท้วงว่าคนในประเทศเค้าสะเทือนใจและหนังที่ฉายทำให้ประเทศเสื่อมเสียชื่อเสียงเลยค่ะ ไม่แน่ใจว่าถูกแบนหรือเปล่า จากคุณ : คนช่างคุย เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 20:42:45

ความคิดเห็นที่ 86 จริงๆก็สร้างไปแล้วหลายเรื่องนะ ในยุคราวๆแรมโบ้ ฮิตทีเดียว แต่เราก็จำได้อยู่เรื่องเดียว Platoon http://www.iseehistory.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=5379621&Ntype=11 เป็นหนังที่ถ่ายทอดจากมุมมองทหารอเมริกัน ไม่ได้เข้าข้างอเมริกันเสียทีเดียว แต่ก็ทำออกมาในเชิงว่าทหารที่ไปรบ มีทั้งดีและเลว การปฏิบัติต่อคนเวียดนามยังไงขึ้นอยู่กับทหารแต่ละคน (คือให้ตัวโกงเป็นทหารชั่ว ฆ่าชาวบ้านแบบไร้เหตุผล) แต่จำไม่ได้แล้ว่ามีมุมมองทางด้านการเมืองหรือเปล่า (ถึงมีก็ดูไม่เข้าใจหรอกตอนนั้น) พ่อชอบเรื่องนี้มาก เอาวิดิโอมาดูซะหลายรอบ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 52 21:29:35 จากคุณ : ouiya เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 20:46:53

ความคิดเห็นที่ 87   คลิปข้างล่าง นี้ เป็นเหตุการณ์จริง ของ สงครามเวียดนาม มีภาพ สะเทือนใจ โปรดชมด้วยวิจารณญาน http://video.mthai.com/player.php?id=6M1184124503M0 จากคุณ : ด้วยรักและผ่านมาก่อน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 22:18:13 A:61.90.92.154 X: TicketID:127369

ความคิดเห็นที่ 88 ให้กิฟต์ขอบคุณคุณจขกทสำหรับเรื่องราวดีดีนะคะ และขอชื่นชมจิตใจที่เข้มแข็งและงดงามของคุณคิมค่ะ จากคุณ : Hidden white dragon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 22:18:49

ความคิดเห็นที่ 89 อุ๋ย ... คห.ข้างบนนั่นเราโพสต์เอง ไม่ใช่พี่ชายเรานะคะ ลืมลงชื่อค่ะ จากคุณ : ยืมล็อกอินพี่มาโพสต์ค่ะ (Hidden white dragon) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 22:20:08

ความคิดเห็นที่ 90   เราหันมาดูตัวเองก่อนดีไหมครับ B-52 บินจาก อุดรเรานี่แหล่ะ -*- จากให้ กิฟ คุณ 4จุด จะมีใครสักกี่คนรู้ว่า 6ตุลา เกิดเพราะ ใครสั่ง เพราะอะไร จากคุณ : ที่นี่ประเทศไทย เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:29:56 A:118.173.63.62 X: TicketID:216827

ความคิดเห็นที่ 91 #90 แล้วคุณรู้จริงหรือครับว่า 6 ตุลา ใครสั่ง เพราะอะไร? จากคุณ : monkeygig เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 08:51:11

ความคิดเห็นที่ 92 ว่าด้วยเรื่องภาพยนตร์ หนังสงครามใช้ทุนสูงครับ ผมเชื่อว่ายังมีผู้ผลิตหนังในอเมริกาอยากทำเรื่องนี้ แต่ไม่มีทุนพอ ส่วนคนที่มีทุนพอก็อาจจะไม่อยากทำอะไรที่สะท้อนเข้าตัวเอง(อเมริกา) ส่วนเวียดนาม ยังไงก็ไม่ทำครับ เพราะคุณคิมนี่ถือว่าเป็นผู้ที่ทรยศต่อพรรคคอมมิวนิสต์ สุดท้ายแล้วก็เป็นเรื่องการเมืองของทั้งสองประเทศ ที่ทำให้ไม่มีการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ครับ ดังนั้นเราก็คงต้องอ่านหนังสือต่อไปครับ จากคุณ : monkeygig เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 08:56:24

ความคิดเห็นที่ 93 555 เริ่มมีพวกเสื้อกีฬาสีเข้ามาป่วนอีกแล้ว ที่นี่ห้องอะไรครับ แล้วมาบอกการเมืองถูกบิดเบือน ใครครับ พวกคุณเองรึเปล่า เกิดทันเหรอครับ อย่าอ้างแต่ประชาธิปไตยเพื่อเพียงแค่บังหน้าในการคดโกง ทุกการปกครองดีทั้งหมดถ้าผู้นำดีนะครับ อย่าลืม จากคุณ : ชายโอ้ย (shine_o) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 10:19:25

ความคิดเห็นที่ 94 สงครามมันมีแต่ความสูญเสีย   ผู้นำ พาทหารอเมริกัน ไปตายทิ้งแบบไม่น่าตายในสงครามเท่าไหร่?   ญาติพี่น้องของเหล่า GI ที่ตายไป คงไม่ปลื้มแน่ครับ ที่จะรื้อฟื้น  เพราะมันยังเร็วเกินไป ... จากคุณ : Sakuder เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 11:15:37

ความคิดเห็นที่ 95 เศร้ามากมาย.... หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ ว่าสงครามมันไม่เคยก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆเลย สุดท้ายก็ต้องมาเสียใจให้กับความโง่เขลาของตนเองในอดีต ที่แก้ไขอะไรไม่ได้เลย จากคุณ : Sniperboy2002 เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 11:27:03

ความคิดเห็นที่ 96 ดูภาพแล้วรู้สึกสะเทือนใจมากมาย นอกจาก คิม ฟุก แล้ว เห็นภาพผู้หญิงที่อุ้มเด็ก แล้วจะร้องไห้ค่ะ สงสารเด็กทารกน้อย คนนั้นมาก ร้องไห้ คงจะเจ็บปวดมากมาย อยากรู้จังเด็กน้อยคนนั้นเป็นยังงัยบ้าง ขอบคุณ จขกท มากค่ะ จากคุณ : beautybabygirl เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 11:48:34

ความคิดเห็นที่ 97   อุ๋ย กระทู้นี้ อ่านแล้ว แบบ สลดแบบความเป็นจริงที่แบบดำทะมึนจริง ๆ จากคุณ : กุ๊กไก่ไม่ขันมาหาฉันจะกระต๊าก เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 11:51:59 A:222.123.48.158 X: TicketID:191399

ความคิดเห็นที่ 98 เกลียดสงคราม จากคุณ : กระป๋องแบน เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 14:37:48

ความคิดเห็นที่ 99 อยากให้มีภาพยนตร์ไทยเกี่ยวกับเหตุการณ์ 6 ตุลา, 14 ตุลา แล้วก็ขบวนการนักศึกษาเหมือนกันนะคะ ถ้าตัดประเด็นการเมืองออกไป เราว่าเป็นชีวิตของนักศึกษาเหล่านี้เป็นชีวิตที่น่าสนใจ และน่าจะสร้างออกมาเป็นภาพยนตร์ที่ดีได้เรื่องหนึ่งนะคะ ทั้งเข้าป่า ทั้งใช้ชีวิตในป่า ทั้งปลุกระดม ทั้งปลูกฝังแนวคิด ทั้งหนีเข้าจีน เข้าลาว ฯลฯ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 52 17:38:03 จากคุณ : ปลายลมหนาว เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 17:37:20

ความคิดเห็นที่ 100 ดูคลิปแล้วน้ำตาไหล... จากคุณ : Hobbit เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 17:45:37

ความคิดเห็นที่ 101 เคยอ่านหนังสือ ชื่อ The Girl in The Picture รู้สึกว่าจะชื่อภาษาไทยว่า คิมฟุก บาดแผลแห่งสงคราม ของมติชน หน้าปกหนังสือเป็นรูปของเธอกำลังวิ่ง พร้อมๆกับร้องไห้ ไม่มีแม้เสื้อผ้าสักชิ้นติดตัว ตอนนี้ยังไม่มีหนัง แต่หนังสือออกมานานแล้ว ลองอ่านหนังสือไปก่อนสิคะ บางทีความโหดร้ายมันก็ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงภาพที่เราเห็นเท่านั้น จากคุณ : องค์หญิงมองโกล..อมโบตัน เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 18:25:05

ความคิดเห็นที่ 102 น้ำตาไหลเลยครับ ผมเกลียดสงครามที่สุด สงครามเริ่มจากความขัดแย้งของคนไม่กี่คน แต่คนที่บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน จากคุณ : aodbu เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 19:16:17

ความคิดเห็นที่ 103 ขอบคุณ คุณจขกท. ไม่เคยได้ยินชื่อคิม ฟุค เลยนะนี่ สงครามเป็นสิ่งที่โหดร้ายจริงๆ จากคุณ : Strawberry Fields Forever เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 19:31:07

ความคิดเห็นที่ 104 เพราะแบ่งเขาแบ่งเรานั่นแหละมันถึงได้เกิดสงคราม แต่จะทำไงได้ นี่มันเป็นสันดานพื้นฐานของมนุษย์อยู่แล้วนิ... จากคุณ : KamenRider_V1 เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 19:50:09

ความคิดเห็นที่ 105 เคยอ่านหนังสือของ คิม ฟุก เล่าถึงเรื่องสงครามเวียดนาม ชีวิตวัยเด็กของเธอน่าสงสารครับ แต่พออ่านไปอ่านมา รู้สึกว่า คิม ฟุก จะมีอัคติต่อชีวิตตัวเองมากไปหน่อย ไม่อยากบรรยายมากครับ แต่ผมรู้สึก negative กับ หนังสือของเธอมาก ลองไปหาอ่านดูครับ แปลเป็นไทยโดย สำนักพิมพ์มติชน จากคุณ : kimuji เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 20:25:12

ความคิดเห็นที่ 106 เหอะๆๆๆ จากคุณ : HamyLee เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 22:08:37

ความคิดเห็นที่ 107 เคยดูหนังแนวนี้เหมือนนะ สร้างจากเรื่องจริงเหมือนกัน ชื่อเรื่อง heaven and earth น่ะครับ รู้สึกเป็นเรื่องของ LeLy Hayslip ที่ได้รับบาดแผลจากสงครามมากมายทีเดียว สุดท้ายเธอเองก็จัดการกับบาดแผลเหล่านี้ด้วยสันติวิธีเช่นกัน หนังเรื่องนี้สำหรับผม เป็นหนังในดวงใจเรื่องหนึ่งเลย เนื้อเรื่องดี ดนตรีไพเราะ(เพราะ kitaro มาทำให้) ภาพก็งามมากอีกต่างหาก นี่น่าจะเป็นเว็บของ องค์กรที่เธอก่อตั้งขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือเด็กๆในเวียดนามในด้านต่างๆครับ ชื่อว่า East Meets West Foundation (EMW) http://www.eastmeetswest.org/who/index.html จากคุณ : อิสรภาพแลนด์ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 52 01:50:37

ความคิดเห็นที่ 108 อันนี้เป็น MV เพลงของ Kitaro ที่ใช้ประกอบหนังเรื่องนี้ เพราะมากทีเดียวครับ จากคุณ : อิสรภาพแลนด์ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 52 01:58:43

ความคิดเห็นที่ 109 #99 ตัดประเด็นการเมืองแล้วจะเข้าใจได้ยังไงล่ะครับว่า นักศึกษาหนีตายไปเข้ากับพคท. ได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าจู่ๆนักศึกษาจะอยากเป็นคอมฯตั้งแต่อ้อนแต่ออกหรอก แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะโดนไล่ฆ่านี่แหละ จากคุณ : ....4จุด เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 00:12:28