“HAPPY BIRTHDAY” “หนัง ... ชีวิต”

“เคยอยากเป็นพระเอกกันบ้างไหมครับ?...”

    คำถามที่ดูจะไร้สาระ และ พอจะเดาคำตอบได้อยู่แล้วว่าใครบ้างล่ะที่ไม่อยากเป็นพระเอก หรือ นางเอก ...  แต่คำถามสั้นๆนี่แหละครับที่จะท้าทายหัวใจของคุณ  ว่าจริงๆแล้วคุณพร้อมสำหรับสิ่งนั้นจริงหรือไม่  เช่นเดียวกับหนังเรื่อง Happy Birthday หนังรักที่ประทับใจใครหลายคนแบบถอนตัวไม่ขึ้น  เรื่องราวความรักที่ไม่ได้มีชีวิตอยู่แค่บนจอเท่านั้น  แต่นอกจอกลับถูกบางชีวิตจริงสร้างสรรค์ให้การรอคอยกลายเป็นปาฏิหาริย์ของความรักขึ้นมาได้  ลองตามไปดูกันไหมครับว่า  พระเอกนอกจอกับในจอเหมือนคุณสักแค่ไหน

    “เต็น”(อนันดา  เอเวอริ่งแฮม) ช่างภาพหนุ่มที่หลงรัก “เภา”(ฉายนันท์  มโนสันติภาพ)  มัคคุเทศก์สาวด้วยชีวิต  จากคนที่ไม่เคยรู้จักกัน  แต่โดนพรหมลิขิตดึงดูดให้ต้องมาเจอกันผ่านทางการเขียนข้อความโต้ตอบกันในร้านหนังสือ  ก่อนที่จะเริ่มทำความคุ้นเคย  แปรสภาพเป็นความสนิท  และ ลงตัวด้วยความรักของมนุษย์ตัวเล็กๆแค่สองคน  แต่แล้วพรหมลิขิตเจ้าเล่ห์ก็กลับสวมวิญญาณตัวโกง  แย่งเอาความรู้สึกของ ‘เต็น’ ไป  ด้วยอุบัติเหตุร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับ ‘เภา’ ในวันเกิดของเขาเอง  แม้ว่าเภาจะไม่ตาย  แต่ก็ไม่อาจรู้สึกตัว และ รับรู้ในสิ่งที่เต็นทุ่มเทได้อีกต่อไป  ใครที่ดูหนังเรื่องนี้แล้ว  ก็คงทราบว่า  สิ่งที่เต็นทำให้กับเภานั้น  ไม่เคยมีคำว่าจบสิ้น  แม้ว่าจะทรมานเพียงใดก็ตาม ... นี่แหละครับ ‘เต็น’ พระเอกในหนังเรื่อง “ Happy Birthday”…

    หันกลับมาดูอีกเรื่องหนึ่ง  ที่ไม่ใช่หนังบนจอภาพยนตร์  แต่เป็นชีวิตจริงที่ใช้หัวใจเป็นผู้อำนวยการสร้าง  เรื่องราวของคู่รักสูงวัย “ตาลอบ” (อมร  สีสุภเนตร) และ “ยายทอง”  สองสามีภรรยาชาวอำเภอเชียงคาน จ.เลย  ชีวิตรักของทั้งคู่เริ่มขึ้นเช่นเดียวกับคนธรรมดาอย่างเรา  ‘ตาลอบ’ช่างตัดผมที่มีถิ่นกำเนิดอยู่ที่ อ.เชียงคาน  ได้มาพบรักกับแม่ค้าสาวสวยชาวพิษณุโลก ‘ยายทอง’ ตามคำสั่งของพรหมลิขิตที่กำหนดให้หัวใจของ ‘ตาลอบ’ ตกลงมอบชีวิตที่เหลือให้กับ ‘ยายทอง’ แต่ก็เหมือนกับหนัง ที่จู่ๆเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  เมื่อปี 2538 ‘ยายทอง’ต้องป่วยเป็นอัมพาต  ไม่สามารถช่วยตัวเองได้อีกต่อไป  สิ่งที่ ‘ยายทอง’ กระทำได้เพียงอย่างเดียว  ก็คือการส่งเสียงร้องไห้ให้กับตัวเองเท่านั้น  แต่เสียงนี้กลับส่งไปถึงหัวใจของ ‘ตาลอบ’  ให้อยู่เคียงข้างคอยรับฟัง ปลอบโยน และ ดูแล ‘ยายทอง’ มาตลอดกว่า10 ปี  แม้ว่า ‘ยายทอง’ จะร้องไห้มากเท่าไรก็ตาม  จะมีอีกมือของ ‘ตาลอบ’ ที่คอยเช็ดน้ำตาให้เธอมาตลอด ... นี่แหละครับ ‘ตาลอบ’ พระเอกตัวจริงของ ‘ยายทอง’...

    พระเอกของสองเรื่องราวที่เหมือนกันอย่างน่าแปลกใจ  แต่คงไม่ต้องพิสูจน์ว่าใครลอกใครให้เสียเวลา  เพราะแก่นแท้ของสิ่งที่เราน่าจะมองหา  ควรจะเป็น “ความรัก” ที่หล่อเลี้ยงชีวิต และ เป็นบ่อเกิดของพระเอกทั้งสองคน  แม้ว่า ‘ตาลอบ’ จะหล่อเหลาเคล้าเซอร์เท่า ‘อนันดา’ ไม่ได้  แต่หากหยิบเอาหัวใจของ ‘ตาลอบ’ มาเปรียบเทียบกันดูแล้ว  ก็หาได้งดงามในท่าทีด้อยไปกว่า ‘เต็น’ ในเรื่องเลย

    สิ่งที่ผมมองเห็นจากเรื่องราวเหล่านี้ก็คือ ‘การเป็นพระเอกนั้นไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิดครับ’  เรามักจะอยากเป็นพระเอกที่ได้ตระกองกอดนางเอกในตอนท้าย  ได้โชว์ความแมนในตอนจบ  และ ได้มีชีวิตที่สุขสมบูรณ์ในตอนต่อไป  แต่พระเอกสำหรับเรื่องนี้คงไม่ใช่  ภาพของ ‘เต็น’ ที่แทบจะไม่เหลือคราบของชายหนุ่มรักอิสระ หล่อ เท่ห์ เซอร์  แต่กลับต้องมานั่งเปลี่ยนผ้าอนามัยให้แฟนสาวที่ไม่รู้สึกตัว  คงไม่ต่างอะไรกับภาพของชายสูงอายุอย่าง ‘ตาลอบ’ ที่ต้องคอยปั่นจักรยานที่ตัวเองดัดแปลงเป็นเตียงติดล้อไว้พา ‘ยายทอง’ ออกไปเที่ยวทุกเย็น  แทนที่จะอยู่กับบ้านรอให้ลูกหลานพาไปเที่ยวยามเกษียณ  ภาพเหล่านี้ที่หัวใจผมรู้สึก เพื่อให้สั่งการไปยังสมองเพื่อทำความเข้าใจเสียใหม่ว่า “พระเอกไม่จำเป็นต้องขี่ม้าขาว”

    การเป็นพระเอกของเรา  อาจจะต้องผ่านตัวโกงต่างๆมากมาย  บางครั้งก็สะบักสะบอมจนไม่อาจจะดูดีได้แม้ครึ่งหนึ่งของตอนปกติ  พระเอกอย่างเราอาจจะต้องตายก่อนจบ  หากยอมแพ้กับโชคชะตาที่อ้อมมาเล่นตลกกับเรา  ตรงกันข้าม  หากชีวิตของเราเปรียบเทียบเสมือนหนังสักเรื่องแล้ว  การเป็นพระเอกสำหรับใครสักคน  อาจจะต้องอาศัยแรงจากหัวใจให้พร้อมกว่าที่เห็นก็ได้  สำหรับตัวโกงอย่างโชคชะตา  อาจจะใช้ความท้อใจเป็นเอฟเฟคแทนลูกระเบิด  อาจจะใช้ความทุกข์เป็นกระบวนท่าโจมตีแทนฉากแอคชั่นมันส์ๆ  แต่หากเราอยากเป็นพระเอกตัวจริงแล้ว  เราก็ต้องรู้จักที่จะอดทนต่อปัญหา  หลบหลีกจากความเศร้าโศกที่พุ่งเข้ามาเผชิญหน้า  เหมือนกับที่เราเห็นในภาพยนตร์ทั่วไปให้ได้นั่นแหละครับ  หากเราทำได้แล้ว  การได้ไปยืนอยู่อีกฝั่งของตอนจบที่สวยงาม  ก็อาจกลายสภาพให้เราได้เป็นพระเอกที่หล่อกว่า  ‘แบรดพิท’ ก็ได้  ไม่แน่นะครับ...

    คำถามของ ‘เต็น’ ที่ถามกับ ‘เภา’ ซึ่งแม้จะไม่รู้สึกตัวว่า “ผมดีพอที่จะเป็นแฟนคุณหรือยัง?”  ก็คงคาดหวังที่จะได้เป็นพระเอกในใจของ ‘เภา’ ตลอดไปโดยไม่ต้องการคำตอบ  เช่นเดียวกับ ‘ตาลอบ’ ที่ไม่ต้องการคำตอบอะไรจาก ‘ยายทอง’ มากไปกว่าการได้ดูแลหัวใจของกันและกันไปจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของชีวิต  แม้ว่า ’ยายทอง’ จะพูดอะไรไม่ได้ แต่ ’ตาลอบ’ ก็รู้อยู่ทุกวันว่า  พระเอกของเธอคือใคร... ตอนจบของเรื่อง “Happy  Birthday” ที่หลายคนงงว่าเป็นอย่างไรกันแน่  แต่หากมองในอีกแง่มุมหนึ่งแล้ว  ตอนจบของเรื่องนี้ก็มีส่วนคล้ายกับชีวิตของ ‘ตาลอบ’ ที่แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าตอนจบของชีวิตจะเป็นอย่างไร จะดีหรือร้ายก็ตาม  เขาก็พร้อมที่จะยอมรับ และ ใช้ชีวิตด้วยความมั่นคงต่อหัวใจ และ คำสัญญาตลอดไป

    ไม่ว่า “หนัง” จะถูกสร้างขึ้นมาจาก “ชีวิต” ..หรือ.. “ชีวิต” จะได้รับคำตอบจากบทสรุปใน “หนัง”  เราทุกคนก็คือตัวแสดงที่น่าภาคภูมิใจจากเรื่องราวของเราเอง  หนังชีวิตของเราจะถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาด้วยความแตกต่างของแต่ละคน  แม้ว่าเรื่องราวของเราจะยังดำเนินไปไม่ถึงตอนจบ  แต่ตอนนี้บทบาทของเราก็สามารถถูกกำหนดได้จากความรู้สึกส่วนตัวให้มีคุณค่าได้  การเป็น ‘พระเอก’ แม้ว่าจะไม่ง่ายและมีสูตรสำเร็จเช่นเดียวกับในหนัง  ถึงกระนั้นเราก็สามารถเป็น ‘พระเอก’ ที่แตกต่างได้  จากความเข้มแข็งของหัวใจที่อยากมอบความรักให้กับผู้อื่น  เช่นเดียวกับ ‘เต็น’ และ ‘ตาลอบ’ พระเอกที่ได้รับแรงขับเคลื่อนจากคนรักของเขา  ให้มีชีวิตที่จะต้องตื่นขึ้นมาเพื่อดูแลใครสักคนในวันรุ่งขึ้น...  มาเป็นพระเอกให้กับหนังเรื่องเดียวในชีวิตของเรากันเถอะ  ...นี่ไงครับ...  “หนัง...ชีวิต”  

ป.ล.  :   -  นี่เป็นบทความที่ผมเขียนยาก และ นานที่สุด เพราะไม่รู้ว่าจะเขียนอย่างไรให้ดีเท่ากับความรักของ “ตาลอบ-ยายทอง”  สุดท้ายก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้จริงๆ ...ในที่สุดกลายเป็นว่า ‘ขอบคุณคุณตาคุณยายครับที่สร้างความรักที่แสนงดงามมาทำให้บทความธรรมดาๆของผมพิเศษขึ้นได้มากขนาดนี้ครับ’
            -  ยาวไปนิด  แต่ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ  

แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 52 04:03:53

จากคุณ	: คนขี่แผ่น
เขียนเมื่อ	: 26 พ.ย. 52 02:41:00