 |
ความคิดเห็นที่ 40 |
โอย ซึ้งค่ะ ไม่ไหวแล้ว
"แต่นักรบในเกมชีวิตอย่างนายพี แม้จะเข้มแข็งเขาก็คงโดดเดี่ยวอ้างว้าง มันจะมีความสุขได้อย่างไรล่ะ ถ้าความสำเร็จที่ได้มา ไม่มีคนที่รักเราคอยร่วมชื่นชม ถ้าเขามีพ่อแม่คอยปลอบประโลมเวลาเจ็บปวด หรือสรวมกอดเวลาที่เขาต้องการความอบอุ่น ชีวิตเขาคงสมบูรณ์กว่านี้ เขาจึงแสวงหาใครคนหนึ่งมาตลอดชีวิตของเขา"
"ถึงแม้เขาจะมีฐานะดีที่จะรับการรักษาในโรงพยาบาลเอกชนอย่างแพง แต่เขาก็มาเพียงลำพัง ก็เขาไม่มีใครนี่ครับ ชายหนุ่มหน้าตาดี ฐานะดี พรั่งพร้อมเสียเหลือเกิน แต่เหลียวไปรอบตัวกลับ... ไม่มีใครที่เป็นของเขาเลยสักคน"
>>> ฉากนี้ชัดมากเลยนะคะ เราก็เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่ามาคนเดียว
ไม่เคยเห็นเพื่อนพีโผล่มาในเรื่องนี้เลย มีแต่สาวๆ แฟนกีฬาแข่งรถ
ที่ชื่นชมแค่ในความเท่ห์ของ"พีรวิชญ์นักแข่งรถ" แต่เหมือนไม่รับรู้ด้านอื่นของพีเลย
เราขอเปรียบเทียบพีรวิชญ์กับธีระศิลป์จากรักแปดพันเก้าหน่อยนะคะ
2 คนนี้ค่อนข้างคล้ายกัน คือเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในการงาน
แต่ลึกๆ แล้วเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน สร้างบุคลิกที่ฉุนเฉียวออกมา
เป็นเกราะป้องกันตนเอง(จุดนี้เด่นมากในธีระศิลป์)
ในพีรวิชญ์จะเห็นได้จากฉากที่เขาตะโกนไล่ก้องออกจากห้อง
แต่ตัวเองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ (ตะโกนไล่ แต่ในใจร้องว่า "อย่าไปนะ")
ธีระศิลป์มีพ่อแม่อยู่ต่างประเทศ มีผู้จัดการส่วนตัว เรียกว่ามีคนข้างตัว แต่ไม่มีใครอยู่ข้างใจเขาเลย
ส่วนพีรวิชญ์ไม่มีทั้งคนข้างตัวและคนข้างใจ ทั้งคู่จึงโหยหาใครสักคน
เมื่อพบคนที่
1) ไม่ได้มองเขาแค่ภายนอก (ความร่ำรวย)
2) ทนอารมณ์เขาได้ (ที-ความฉุนเฉียว, พี-ช่างกวน) เช่น จอนผู้ใจเย็น และก้องที่ยอมทำกายภาพบำบัดต่อ
3) คนที่เอาเขาอยู่ หรือทำคนที่ทำให้เขาต้องง้อ
ทั้งคู่จึงไม่ลังเลที่จะคว้าเอาไว้ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอมา ฮิ้ววววว 5555
ประโยค "คุณเข้าใจใช่ไหม" เป็นการยืนยันว่าคุณคือคนที่ผมตามหาใช่ไหม
จากนี้ไปคุณพร้อมที่จะอยู่กับผมไหม (ยังกะขอแต่งงานเลย เขินนน >////< )
ชื่นชมคนเขียนบทค่า ลึกซึ้งมากๆๆๆ
| จากคุณ |
:
Rdfaiz  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 พ.ย. 52 14:20:33
|
|
|
|
|
อยากให้กิ๊ฟมากๆ โดยเฉพาะประโยคนี้ เด็ดมาก!!
