พีรวิชญ์รายงานความคืบหน้าของหัวใจกับกองเชียร์
|
|
พี่ป้าน้าอาครับ
พีร์ขอกราบงามๆที่กรุณาเป็นกำลังใจให้ครับ เพราะที่เห็นพีร์ขี้เล่นไปยังงั้นแต่จริงๆก็ป๊อดดดด ครับ แหม ก็ฝ่ายนั้นเขาเหวี่ยงซะเหลือเกิน แต่อย่างไรพีร์ก็ไม่ถอยครับ รักแท้แพ้ตื๊อครับ พ่อสอนไว้ อิ อิ
หลังจากได้อีเมล์ จาก"เขา"ฉบับนั้น ยอมรับเลยครับว่าใจหายวาบ เพราะเขาก็คงไม่ได้เล่นตัวอะไร แต่คงคิดจะตัดผมออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ เพราะเขาคงไม่พร้อม.... แต่คนอย่างพีรวิชญ์ไม่เคยท้อครับ ก็... ก็.... เอ่อ ชอบเค้าแล้วนี่ครับ แหะ แหะ ยังไม่กล้าเขียนคำนั้นหรอกครับ อายครับ ..พีรวิชญ์ก็เขินเป็นนะครับ (พลั่ก....ม้วนตัวกลิ้งตกเก้าอี้ด้วยความอายไปหนึ่งรอบ เพราะจิ้นเอง เขินเอง เง้อ อยากจะเม้มปากแก้เขิน แต่ติดฟันหน้าน่ะ งิ งิ)
ผมพยายามเขียนจดหมายยืดยาวถึงเขา ทั้งส่งข้อความทั้งกระหน่ำโทรศัพท์ยังกะตอนที่โหวตให้เจ้าฟลุคเดอะสตาร์ แต่ไม่ได้ผลครับ เงียบ และ เงียบ และเงียบ ราวกับก้องบดินทร์ไม่มีตัวตนอยู่ในโลก เศร้าเลยครับ อดทนรออยู่สามวัน แต่เขาใจแข็งมากครับ ผมจะตายเสียให้ได้ ผมเลยตัดสินใจ เป็นไงเป็นกันวะ
ผมไปรอเขาที่โรงพยาบาลครับ..... ระหว่างที่ยืนรอเขา ผมพยายามคิดว่าจะพูดอะไรกับเขาดี ผมกลัวเขาจะหนีไปก่อนที่ผมจะพูดจบ สายตาผมเฝ้ามองไปที่ทางเดินของโรงพยาบาล เขาเดินเลี้ยวมา หัวใจผมเต้นแรง อยากจะพุ่งเข้าไปหาแต่ก็ไม่กล้า อดถามตัวเองไม่ได้ว่าทำไมชอบเขานักหนา ทั้งที่หน้าตาก็งั้นๆ แก้มกลมๆ ปากเล็ก ตาหวานๆเหมือนผู้หญิง ขี้ยัวะอีกต่างหาก แถมพูดอะไรไม่ถูกหูพ่อคุณก็เหวี่ยงจัง เขินก็เหวี่ยง รำคาญก็เหวี่ยง เสียฟอร์มก็เหวี่ยง เหวี่ยงนัก เดี๋ยวก็ .....ฮึ่มมมม (จิ้นอีกแล้วตู เขินเว้ยยย)
....ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง พอดีเขามองมาเห็นผมเข้า เขารีบเดินหนีไปที่อื่น เท้าไวกว่าความคิดผมวิ่งตามเขาและร้องเรียก "ก้อง ก้อง.." เขาทำเป็นไม่ได้ยิน เดินจ้ำอ้าว เอาสิวะ เรื่องหน้าด้านสู้ผมไม่ได้หรอก ผมเรียกดังขึ้น "ก้องๆ ก้องครับ คุณก้องคร๊าบบบบบ....วิ่งตามเหนื่อยน้า..." ได้ผลครับ ผู้คนเริ่มหันมามอง ก้องยูเทิร์นหันมาทางผม ตาคว่ำมาแต่ไกลเลย เสียวเว้ย ตาดุอิ๊บเป๋ง...
"นี่มันที่โรงพยาบาลนะ คุณตะโกนโหวกเหวกเดี๋ยวผมก็โดนเล่นงานหรอก"
"ก็ผมอยากคุยกับคุณนี่" พุ่งเข้าเป้าเลย ช้าอด...
"ผมบอกคุณแล้วว่าไม่มีเรื่องต้องพูดกัน"
"แต่ผมมี.... และคุณต้องฟังผม!!!!" ผมทำเสียงเข้ม เขาเมินหน้าไปทางอื่น แต่ก็ยอมหยุดฟัง เอาวะก็ยังดี แหม ไม่เคยง้อใครเท่านี้เลยนะเนี่ย!!
"ก้อง...ผมเข้าใจคุณนะ แต่ไม่จำเป็นที่เราต้องเลิกคบกันนี่ ผมไม่ไปที่บ้านคุณก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากให้ครอบครัวคุณรู้ แต่เราก็ยังเจอกันได้.."
เขาไม่สบตาผมเลยให้ตายเถอะโรบิ้น แต่ผมรู้ว่าเขาฟังผมอยู สีหน้าเขาอ่อนลง ผมเริ่มใจชื้น
"ผมไม่มีเวลาเจอคุณหรอก เลิกงานผมก็ต้องกลับบ้าน..." เสียงเขาอ่อนลง แต่ก็ยังไม่โอนอ่อน
"ผมไปดักรับคุณตอนเช้าก็ได้ หรือเลิกงานผมมารับ ผมอยากเจอคุณ..ทุกวัน" ผมทอดเสียงนุ่มตรงคำว่าทุกวัน ผมจ้องมองตาเขา ผมไม่สนหรอกครับว่าใครจะมอง เขาหลบตาลงต่ำ ผมเอื้อมมือไปเท้ากำแพงตรงบ่าเขา และพูดต่อว่า "ผมจะมาพบคุณทุกวัน คุณไม่ต้องพูดกับผมก็ได้ แต่ผมจะมา"
"จะมาทำไม...ทุกวัน งานการไม่มีทำเหรอ อ้อ ลืมไปกำลังพูดกับคนรวย!!!" แน่ะๆ มาอีกแล้วครับ เสียงเหวี่ยงๆ แต่อันนี้ผมเริ่มรู้แล้วครับ เพราะเหวี่ยงเสียงนี้แปลว่ากำลังเขิน เริ่มมีหวัง อิ อิ...
"ไม่รวยหรอก แต่เรื่องงานรอได้ แต่เรื่องอื่นรอไม่ได้"
"เรื่องอะไร" ก้องเผลอถาม ลงล็อคผมพอดี ยิ๊บปี้!!!
"เรื่องของเราไง" พูดเสร็จผมก็บรรจงส่งสายตาละลายขั้วโลกให้เขา
ก้องบดินทร์ถึงกับอึ้งไปห้าวิ ตาค้างกับมุขเสี่ยวของผม แต่แก้มแดงแป๊ด "แหวะ จะอ้วก"
"อ้วกเสร็จแล้ว ไปกินข้าวกันเหอะ ผมหิว ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย"
"ทำไมไม่กินล่ะ"
"อยากมากินกกับคุณ" มุขเสี่ยวๆนี่แหละเวิร์คนัก
"พอเหอะ จบนอกทำไมมุขเลี่ยนยังงี้ ฮึ"
"ก็อย่างอนบ่อยดิ้ ผมคิดมุขดีๆไม่ทัน" ผมตอบแล้วก็ฉีกยิ้มอวดฟันเหยินๆแต่น่ารักของผม
หลังกินข้าวมื้อสายด้วยกัน ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากินอะไร เพราะผมกำลังมีความสุข ก้องบอกให้ผมกลับไปได้แล้วเพราะต้องไปทำงานต่อ ผมบอกว่าเย็นๆจะมารับ แต่ก้องบอกว่าอย่าเลยเปลืองน้ำมัน ผมเริ่มจ๋อย ก้องบดินทร์เดินจากไปแต่แล้วก็หันมาบอกว่า "ค่ำๆโทรมาแล้วกัน" แล้วก็รีบเดินหนีไป อิ อิ เขินล่ะสิ ส่วนผมตอนนี้โลกเป็นสีชมพูครับ เง้อ มีความสุขจัง
จบแล้วครับ
จากพีรวิชญ์ของก้องบดินทร์
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 52 23:12:35
| จากคุณ |
:
ผู้ชายซอยสิบ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 พ.ย. 52 22:46:05
|
|
|
| 
