 |
มาเชียร์เรื่อง Smile (จุน + งักกี้ + นากาอิซัง) ด้วยรีวิวของเรา (มีทั้งส่วนที่สปอยล์และไม่สปอยล์ค่ะ)
|
|
มีความรู้สึกว่า เท่าที่อ่านห้องซากุระมาเนี่ย ไม่ค่อยมีใครได้ดูหรือมีใครพูดถึงเรื่องนี้กันเลยค่ะ เป็นเรื่องที่เราเพิ่งดูจบไปแล้วชอบมากๆ ติดอันดับเรื่องที่เราชอบที่สุดเรื่องหนึ่งไปเลยค่ะ นั่งเขียนรีวิวยาวเหยียดด้วยความเมามันมา เลยเอามาแปะเป็นโฆษณาซะหน่อย อยากให้ได้ดูกันนะคะ
ส่วนแรกจะเริ่มแบบไม่สปอยล์ก่อนนะคะ แล้วจะทำให้เห็นชัดเจนว่าจะเริ่มลงมือสปอยล์ตอนไหน
แบบไม่สปอยล์
เรื่องย่อจากดราม่าวิกิ --
Hayakawa Vito (Matsumoto Jun) เป็นลูกครึ่งที่มีพ่อเป็นคนฟิลิปปินส์และแม่เป็นคนญี่ปุ่น แต่เขานั้นเกิดและเติบโตขึ้นในญี่ปุ่นโดยไม่เคยไปฟิลิปปินส์เลยแม้แต่ครั้งเดียว วิโต้ผู้มีรอยยิ้มอยู่เสมอนั้นทำงานอย่างหนัก กลางวันก็อยู่ที่บริษัทผลิตอาหารเล็กๆนามว่ามาจิมูระ และกลางคืนก็เป็นคนเสิร์ฟอาหารในบาร์แห่งหนึ่ง ทั้งหมดนี้ก็เพื่อจะสร้างความฝันของเขาให้เป็นจริง วันหนึ่งเขาก็ได้พบกับสาวน้อยนามว่า Mishima Hana (Aragaki Yui) ที่ร้านขายหนังสือแห่งหนึ่งโดยบังเอิญ ฮานะจังนั้นไม่สามารถจะพูดได้เนื่องจากเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตของเธอ หากทว่าหลังจากนั้นวิโต้ก็ได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยและแพะรับบาปในคดีอาชญกรรมคดีหนึ่ง และหลังจากได้พบกับคุณทนาย Ito Kazuma (Nakai Kiichi) วิโต้ ฮานะจัง และคาซูมะซัง ก็ได้ต่อสู้ร่วมกันเพื่อฟันฝ่าอุปสรรคทั้งหลายในชีวิตของพวกเขา
รีวิวแบบไม่สปอยล์ (ถึงตรงไหนจะเริ่มสปอยล์ จะบอกค่ะ)
Smile (スマイル)
TBS, 2009, 11 episodes
Watched: Nov. 25, 2009 Nov. 29, 2009
Reviewed on: Nov.25/28/29, 2009
นักแสดง: Matsumoto Jun (松本潤), Aragaki Yui (新垣結衣), Nakai Kiichi (中井貴一)
Review:
รักเรื่องนี้มากเลยล่ะ เป็นหนึ่งในซีรีส์ที่ชอบมากที่สุด (ที่ตอนนี้มีอยู่สามเรื่อง คนละแนวกันทุกเรื่อง ไม่สามารถให้ที่หนึ่งกับเรื่องไหนได้ เอาเป็นว่า เป็นที่สุดกันคนละสาขาละกัน) รักเพราะว่าเราอินกับตัวละคร เราอินกับเนื้อหา เนื้อหาแบบที่ไม่ได้แค่มีอะไรให้คิดต่อ แต่มีอะไรกระทบใจ กระทบอารมณ์เราแรงเหลือเกิน ถ่ายทอดความรู้สึกเข้มข้นมาถึงคนดูอย่างเราได้ ไม่ได้รู้สึกว่ามีช่วงน่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย ตรงกลางๆ เรื่องก็ยังมีส่วนที่น่ารักๆ ฉากน่ารักๆที่ฮานะจัง (งักกี้) จีบพระเอกของเราที่เอาแต่เขิน ยังมีช่วงที่อบอุ่นกันใน ครอบครัว ต่างสายเลือดของวิโต้ ไม่ได้เครียดตลอดเรื่องหรอกนะ
ไปค้นดราม่าวิกิมา พบว่าคนเขียนบทเรื่องนี้เป็นคนเดียวกับคนเขียน hanadan มิน่าล่ะ ขอซูฮกคุณสกรีนไรเตอร์ เขียนเรื่องที่เราชอบมากทั้งสองเรื่อง โดยเฉพาะในด้านความสัมพันธ์ของตัวละครที่ทำได้ลึกซึ้งมาก รักเรื่องนี้มากๆ เลยล่ะ
เพลงประกอบเรื่องนี้ ไม่พูดถึงไม่ได้ ありあまる富 Ariamaru Tomi เนื้อเพลงดีมากๆ พูดถึงสิ่งอันมีค่า ที่ไม่ว่าใครจะฉกฉวยแย่งชิงอย่างไร ก็ไม่สามารถเอาไปจากเราได้ ไม่จำเป็นจะต้องไปเรียกร้องอะไรคืน เพราะว่าสิ่งที่มีค่านั้นผูกติดอยู่กันจิตวิญญาณของเรา ไม่ใช่สิ่งที่จะถูกช่วงชิงเอาไปได้ เนื้อเพลงเข้ากับเรื่องมากๆจริงๆ
ดูเรื่องนี้ชอบมากๆ เลยอย่างหนึ่งก็เพราะว่าเล่นประเด็นแรงดี นับถือที่ช่องอนุมัติให้สร้าง และนับถือทีมผู้สร้างด้วย เราอยู่อเมกา เรื่อง racial discrimination นี่ ถกกันมาเยอะแยะ มีบทความ มีหนังสือเขียนถึง ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นประเด็นที่ถกกันมากมายในญี่ปุ่น น่าจะไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้เป็นประเด็นเสียด้วยซ้ำ เลยประทับใจนะ ที่กล้าเล่นประเด็นนี้ เรื่องนี้มีจุดไม่ชอบอยู่นิดเดียว จุดเดียว ก็บอกก่อนเลยแล้วกัน ที่เหลือจะพร่ำเพ้อถึงความชอบอีกยาว ไม่ชอบก็คือดูแล้วอยากเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น เรื่องความซวยของหนุ่มยิ้มสวยนามวิโต้ เสียจริง คือนั่นแหละ ทำไมนะ ชีวิตมันถึงได้ซวยได้มากขนาดนั้น คือดูไปแล้วอุทานไปว่า ...อีกแล้ว เอาอีกแล้ว เดือดร้อนอีกแล้ว ทำอะไรก็เดือดร้อนสิน่า วุ้ย... คือก็เข้าใจนะว่า ประเด็นนึงที่ตั้งใจจะสื่อคือการที่ยัง ยิ้ม ได้แม้จะต้องผจญความเลวร้ายในชีวิต ถ้าไม่ลำบากจริง คนดูก็คงหมั่นไส้อีกว่า จะมาบ่นอะไร ไม่ได้ลำบากเท่าไหร่เลยนี่ แต่นี่ออกไปทางตรงข้ามคือ ลำบากจริงลำบากจัง ประเภทกระดิกตัวทำอะไรต้องเดือดร้อนนี่สิ ดูแล้วแอบกรอกตานิดหน่อย... แต่ก็ไม่ได้ทำให้ไม่ชอบเรื่องนี้นะ ก็ยังชอบอยู่ มีอะไรจะเขียนถึงเยอะแยะมากเลย แต่เอาเป็นว่า ขอเริ่มต้นที่นักแสดงก่อนละกัน เพราะเขียนเก็บไว้แล้ว แล้วค่อยไปถึงธีมต่างๆ ในเรื่อง ที่ดูไปคิดไปมาได้น่ะนะ
อยากมาเขียนเก็บไว้ว่าเพิ่งดูตอนแรกจบอย่างร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังเลย เนื้อเรื่องกดดันมากกับวิโต้ พระเอกของเรา (แสดงโดยมัตสึจุน) วิโต้เป็นลูกครึ่งฟิลิปปิโน ครอบครัวไม่เหลือใครแล้ว ถูกมองด้วยสายตาเหยียดๆกับความแตกต่างของเขา ตอนวัยรุ่นก็อยู่ในกลุ่มเพื่อนที่เกเร มีปัญหากับพวกยากูซ่า พอพยายามออกห่าง พยายามจะใช้ชีวิตให้ดี จะเดินไปตามความฝันที่จะเปิดร้านอาหารด้วยการทำงานอย่างหนัก ก็ยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดให้โดนตำรวจจับอีก สรุปว่าเนื้อเรื่องกดดันทั้งพระเอกและคนดูมาก แต่ไม่ใช่แค่เนื้อเรื่องหรอก พอเอามารวมกับวิธีการร้องไห้ของจุน ที่มันช่าง จริง เสียเหลือเกิน สะอึกสะอื้น เสียงเล็กสั่นเครือ ไม่ใช่เป็นการร้องไห้แบบเสียใจ แต่ร้องไห้แบบหวาดกลัว อับจนหนทาง ตัวสั่น เสียงสั่น เรียกร้องเพียงแค่ใครสักคนที่จะเชื่อมั่นว่าเขาไม่ได้ทำผิดอย่างที่ถูกสงสัย เราเลยร้องไห้ตามเป็นวรรคเป็นเวร (ไม่ใช่แค่น้ำตาซึม เช่นแบบตอนดู My Girl ที่มันตื้นตัน มันจี๊ดเพราะช่างใกล้เคียงกับชีวิตคนธรรมดาๆอย่างเรา เลยอดน้ำตาหยดไม่ได้) แต่นี่แบบเราร้องไห้โฮตาม แบบสะอื้นฮักๆ ถ้าคนข้างห้องได้ยินคงสงสัยล่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮา จนวิดีโอจบลง เราก็ยังนั่งร้องไห้ไม่เลิกไม่รา เอาทิชชู่เช็ดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุด จนต้องลุกไปล้างหน้า สั่งน้ำมูก สงบสติในห้องน้ำ และอย่างที่ว่า ส่วนนึงก็เพราะเนื้อเรื่องกดดันคนดูมากขึ้นเรื่อยๆมาทั้งตอน แต่อีกส่วนก็ต้องยกให้ฝีมือการแสดงของจุน ร้องไห้จนเราร้องตามเป็นวรรคเป็นเวรจริงๆ
ขอพูดถึงการใช้เสียงของจุนคุงอีกนิดนึง ทึ่งกับความละเอียดในการแสดงโดยเฉพาะเรื่องเสียงพูดจริงๆ เวลาเป็นโดเมียวจิก็มีสองภาคแล้ว ภาคโดเมียวจิซามะ ลีดเดอร์ของ F4 ก็ใช้เสียงทุ้มๆลึกๆ ออกแนวมั่นๆกร่างๆ ภาคเวลาอยู่กับเพื่อน เวลาเขิน เวลาสนุกสนาน ก็เป็นอีกแบบนึง ออกแนวๆปนหัวเราะๆ ไฮเปอร์ๆหน่อย พอมาเห็นตัวจริงของจุนในรายการต่างๆ เสียงก็เป็นอีกแบบ พอมาเรื่องนี้ที่คาแรคเตอร์ไม่ได้ extreme ขนาดโดเมียวจิ เขาก็ยังเปลี่ยนเสียง คือทั้งน้ำเสียงและวิธีการพูด เพื่อที่จะสื่อตัวตนของตัววิโต้ออกมา คือมีรอยยิ้มในน้ำเสียง แต่ก็ดูสงบเสงี่ยม และแสดงความไม่มั่นใจในตัวเองมากนัก ไม่เผชิญหน้า ไปด้วยพร้อมกัน
เราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงกับการแสดงของจุนน่ะนะ แต่ว่าถ้าเปรียบการแสดงเป็นการออกอากาศวิทยุ แล้วคนดูเป็นเครื่องรับละก็ เราว่าเครื่องรับของเราคงจูนคลื่นไว้ตรงกับการแสดงของจุนพอดีน่ะ เพราะเราดูฉากๆ นึง แล้วความคิดจะผุดขึ้นในหัวเป็นวรรคเป็นเวรมาก ว่าวิโต้พูดอย่างนี้ แต่สีหน้าอย่างนี้ หรือน้ำเสียงอย่างนี้ บอกอะไรในความคิดที่กำลังผ่านสมองเขาตอนนั้น บอกอะไรในนิสัยของวิโต้ บอกอะไรในความหลัง ความทรงจำ ฯลฯ และยิ่งเรารับความคิดในหัววิโต้ได้มากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งอินไปกับเรื่องมากขึ้นเท่านั้นละนะ ซึ่งจุนส่งมาให้เราได้เยอะมากๆเลยน่ะ
นักแสดงนำอีกสองคนคืองักกี้กับนากาอิซัง งักกี้น่ารัก เล่นเป็นฮานะจังได้ ใส จริงๆ น่ารักมากๆ ส่วนนากาอิซัง นี่ก็อีกคนที่อยากขอคารวะ สุดยอดๆๆ ตัวละครคุณทนายก็เป็นตัวที่เป็นเหมือน voice of wisdom ในเรื่อง และนากาอิซังเล่นได้มีความอบอุ่น และมีความลึก สายตาปรานี และสายตาแบบคิดอะไรอยู่ที่ไม่ยอมบอกใคร จำได้ว่าเล่นเรื่อง Hero SP ด้วย ชอบตั้งแต่ดูเรื่องนั้นแหละ อ้อ เรื่องนี้มีโองุริ ชุนโผล่มาด้วย ตั้งแต่ฉากแรกที่มาแบบไม่ค่อยเห็นหน้า แต่พอได้ยินเสียงก็แบบ อ้อ ชุนนี่นา จำได้ทันที
(มันยาวเกิน ตัดไปความเห็นต่อไปนะคะ)
| จากคุณ |
:
thaliana   
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ธ.ค. 52 13:03:39
|
|
|
| |
