Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
หรือต้องรอถึงวันตาย{แตกประเด็นจาก A8515510}  

จขกท. หิวทุกวัน...

ดังนั้นจึงต้องกินข้าวทุกวัน...กินเสร็จ 1 มื้อ รออีก 4-5 ชม. ก็หิวอีก

เป็นเช่นนี้มาเรื่อยๆ คำนวนคร่าวๆ จขกท. อายุ 26 ปี 1 ปีมี 365 วัน รวมแล้ว จขกท. มีชีวิตผ่านมา 9,490 วัน ตีคร่าวๆว่ากินข้าววันละ 3 มื้อ ตอนนี้ จขกท. กินข้าวมาแล้วกว่า 28,470 มื้อ!!!

บางครั้ง จขกท. ก็อยากหยุดกิน...เคยคิดเล่นๆว่าเราน่าจะกินอาหาร 1 มื้อแล้วก็พอ...แล้วก็หยุด...ไปจนตาย

แต่ในโลกนี้มันไม่มีอาหารแบบนั้น

จขกท. มีความสุขบ้างในบางครั้ง...

แต่ก็มีลายครั้งที่มีความทุกข์...จขกท. อยากให้ชีวิตมีแต่ความสุข แล้วก็แช่แข็งความสุขนั้นไว้ ให้มันคงอยู่ในรูปนั้นตราบลมหายใจสุดท้าย

แต่ จขกท. ก็ทำไม่ได้

เพราะเมื่อเราแช่แข็งความสุข...ไม่นานจากนั้นเราจะพบว่าโลกนี้มันร้อนขนาดน้ำแข็งขั้วโลกยังละลาย...นับประสาอะไรกับความสุขแช่แข็งของเรา

ความสุขของเราในวันนี้กลายเป้นเรื่องเฉยชาเมื่อเวลาผ่านไป...เราต้องการความสุขอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

แต่ละครั้งมันมากขึ้น...มากขึ้น และมากขึ้น

จขกท.คิดว่าความสุขนั้นมีนิยามง่ายๆว่า "อิสระ"

จขกท. ดำเนินชีวิตในรูปแบบที่เชื่อว่าใครหลายคนต้องอิจฉา...และหากจะต้องตายในวันพรุ่งนี้ จขกท.จะพลาดแค่ว่า "ฉันยังไม่ได้รู้เลยว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร" แต่จะไม่มีวัน "เสียดาย" วันเวลาที่ผ่านมาแน่นอน

แต่...มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ

จขกท. รุ้สึกเหมือนวิญญาณของตัวเองมีรูรั่ว...ทุกๆวันมันมีอะไรบางอย่างที่ค่อยๆไหลออกจากตัวเราเอง

จขกท. ดิ้นพล่านเพื่อหาวิธีหรืออะไรหรือใครก้ตามที่จะมาอุดรอยรั่วนั้น...จึงดูเหมือน จขกท.จะมีอิสระและทำให้หลายๆคนมองว่า จขกท.กำลังมีความสุขในแบบที่เป็นตัวของตัวเอง

ความจริงมันไม่ใช่หรอก...

การโหยหาอิสระภาพนั้นมันเป็นภาพสะท้อนถึงจุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของ จขกท.เอง...ในการเดินทางขึ้นเหลือล่องใต้นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่ว่า "โลกนี้คือบ้านของฉัน"...มันไม่ได้สวยงามอย่างนั้น

แต่มันหมายถึง "เมื่อไหร่ฉันจะมีบ้านของฉันสักที" ต่างหาก

ราวกับ การกินมากมายอย่างไม่รุ้รส แต่ก็ไม่มีวันหยุดกินได้จนวันตาย

ราวกับ การมีคนพิเศษผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่ก็ไม่เคยรุ้สึกใกล้กับอารมณ์รัก

จขกท. พบว่า ตอนนี้ตัวเองเหนื่อยมาก...และอยากล้มตัวลงนอนเหลือเกิน

แต่ในสมองกลับคิดว่าอีกเดี๋ยวเราก็ตายแล้ว...จะรีบนอนไปไหนกัน

มีอะไรบางอย่างที่ขัดแย้งกันเองในตัว จขกท.

นี่เรากำลังทำอะไรอยู่...กำลังค้นหาอะไรกันแน่

ไอ้ที่ทำๆมานี่เรามีความสุข หรือเรากลัวความทุกข์

เรารุ้สึกพิเศษกับบางคน แต่เราไม่รุ้สึกรักใครเลย

เราเดินหน้าอย่างกล้าหาญ หรือขี้ขลาดไม่กล้าถอยหลัง

เราอยากตื่นตัว หรือเรากลัวการหลับตา

เราเหนื่อย แต่เราหยุดไม่ได้

หลังจากเกือบตายในเหตุการณ์ซึนามิ...จขกท.ไม่เคยรุ้สึกกลัวตายอีกเลย...ให้พูดจริงๆแล้วรู้สึกเหมือนกำลังรอคอยเสียมากกว่า

ถ้าคืนนี้ จขกท.หลับไปแล้วไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีก...โลกนี้ก็ไม่ได้เสียอะไรไป...และเราเองก็จะได้หยุดพักบ้าง

นั่นหรือเปล่าหว่า...ทางหลุดพ้นอะไรที่เขาพูดกัน

ปล. 3 กิ๊ฟสำหรับผู้ที่นำเสนอ "ทางหลุดพ้น" ในแบบฉบับของตัวเอง

 
 

จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา
เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 23:38:48




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com