 |
หรือต้องรอถึงวันตาย{แตกประเด็นจาก A8515510}
|
|
จขกท. หิวทุกวัน...
ดังนั้นจึงต้องกินข้าวทุกวัน...กินเสร็จ 1 มื้อ รออีก 4-5 ชม. ก็หิวอีก
เป็นเช่นนี้มาเรื่อยๆ คำนวนคร่าวๆ จขกท. อายุ 26 ปี 1 ปีมี 365 วัน รวมแล้ว จขกท. มีชีวิตผ่านมา 9,490 วัน ตีคร่าวๆว่ากินข้าววันละ 3 มื้อ ตอนนี้ จขกท. กินข้าวมาแล้วกว่า 28,470 มื้อ!!!
บางครั้ง จขกท. ก็อยากหยุดกิน...เคยคิดเล่นๆว่าเราน่าจะกินอาหาร 1 มื้อแล้วก็พอ...แล้วก็หยุด...ไปจนตาย
แต่ในโลกนี้มันไม่มีอาหารแบบนั้น
จขกท. มีความสุขบ้างในบางครั้ง...
แต่ก็มีลายครั้งที่มีความทุกข์...จขกท. อยากให้ชีวิตมีแต่ความสุข แล้วก็แช่แข็งความสุขนั้นไว้ ให้มันคงอยู่ในรูปนั้นตราบลมหายใจสุดท้าย
แต่ จขกท. ก็ทำไม่ได้
เพราะเมื่อเราแช่แข็งความสุข...ไม่นานจากนั้นเราจะพบว่าโลกนี้มันร้อนขนาดน้ำแข็งขั้วโลกยังละลาย...นับประสาอะไรกับความสุขแช่แข็งของเรา
ความสุขของเราในวันนี้กลายเป้นเรื่องเฉยชาเมื่อเวลาผ่านไป...เราต้องการความสุขอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
แต่ละครั้งมันมากขึ้น...มากขึ้น และมากขึ้น
จขกท.คิดว่าความสุขนั้นมีนิยามง่ายๆว่า "อิสระ"
จขกท. ดำเนินชีวิตในรูปแบบที่เชื่อว่าใครหลายคนต้องอิจฉา...และหากจะต้องตายในวันพรุ่งนี้ จขกท.จะพลาดแค่ว่า "ฉันยังไม่ได้รู้เลยว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร" แต่จะไม่มีวัน "เสียดาย" วันเวลาที่ผ่านมาแน่นอน
แต่...มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ
จขกท. รุ้สึกเหมือนวิญญาณของตัวเองมีรูรั่ว...ทุกๆวันมันมีอะไรบางอย่างที่ค่อยๆไหลออกจากตัวเราเอง
จขกท. ดิ้นพล่านเพื่อหาวิธีหรืออะไรหรือใครก้ตามที่จะมาอุดรอยรั่วนั้น...จึงดูเหมือน จขกท.จะมีอิสระและทำให้หลายๆคนมองว่า จขกท.กำลังมีความสุขในแบบที่เป็นตัวของตัวเอง
ความจริงมันไม่ใช่หรอก...
การโหยหาอิสระภาพนั้นมันเป็นภาพสะท้อนถึงจุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของ จขกท.เอง...ในการเดินทางขึ้นเหลือล่องใต้นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่ว่า "โลกนี้คือบ้านของฉัน"...มันไม่ได้สวยงามอย่างนั้น
แต่มันหมายถึง "เมื่อไหร่ฉันจะมีบ้านของฉันสักที" ต่างหาก
ราวกับ การกินมากมายอย่างไม่รุ้รส แต่ก็ไม่มีวันหยุดกินได้จนวันตาย
ราวกับ การมีคนพิเศษผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่ก็ไม่เคยรุ้สึกใกล้กับอารมณ์รัก
จขกท. พบว่า ตอนนี้ตัวเองเหนื่อยมาก...และอยากล้มตัวลงนอนเหลือเกิน
แต่ในสมองกลับคิดว่าอีกเดี๋ยวเราก็ตายแล้ว...จะรีบนอนไปไหนกัน
มีอะไรบางอย่างที่ขัดแย้งกันเองในตัว จขกท.
นี่เรากำลังทำอะไรอยู่...กำลังค้นหาอะไรกันแน่
ไอ้ที่ทำๆมานี่เรามีความสุข หรือเรากลัวความทุกข์
เรารุ้สึกพิเศษกับบางคน แต่เราไม่รุ้สึกรักใครเลย
เราเดินหน้าอย่างกล้าหาญ หรือขี้ขลาดไม่กล้าถอยหลัง
เราอยากตื่นตัว หรือเรากลัวการหลับตา
เราเหนื่อย แต่เราหยุดไม่ได้
หลังจากเกือบตายในเหตุการณ์ซึนามิ...จขกท.ไม่เคยรุ้สึกกลัวตายอีกเลย...ให้พูดจริงๆแล้วรู้สึกเหมือนกำลังรอคอยเสียมากกว่า
ถ้าคืนนี้ จขกท.หลับไปแล้วไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีก...โลกนี้ก็ไม่ได้เสียอะไรไป...และเราเองก็จะได้หยุดพักบ้าง
นั่นหรือเปล่าหว่า...ทางหลุดพ้นอะไรที่เขาพูดกัน
ปล. 3 กิ๊ฟสำหรับผู้ที่นำเสนอ "ทางหลุดพ้น" ในแบบฉบับของตัวเอง
| จากคุณ |
:
ปลาวาฬภูเขา   
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ธ.ค. 52 23:38:48
|
|
|
| |
