 |
ความคิดเห็นที่ 13 |
แถมอีกอันที่อ่านแล้วรู้สึกชอบค่ะ
"ความรุนแรง ที่ละมุนละไมและแนบเนียน"
บทความ โดย พระชาย วรธัมโม
เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าร่วมฟังเสวนาว่าด้วยเรื่อง
"ความรุนแรงต่อหญิงรักหญิงจะยุติลงได้อย่างไร?" จัดขึ้นที่โรงแรม เอส ดี อเวนิว
ผู้เขียนได้แสดงความเห็นว่า "ความรุนแรงที่เกิดกับบุคคลรักเพศเดียวกันนั้น
ก็ไม่ต่างจาก ความรุนแรง ที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกข่มขืน"
ที่พูดอย่างนั้นก็เพราะเพียงคำว่า ผิดปรกติ คำเดียวแค่นี้ ก็จัดว่ารุนแรงและสาหัสแล้ว
ไม่ต้องไปสรรหาคำรุนแรงอื่นๆ มานินทาให้เสียเวลา ได้ยินครั้งหนึ่งก็เท่ากับถูกข่มขืนไปคราวหนึ่ง
ลองคิดดูว่าคนที่รักเพศเดียวกัน ในชีวิตของเขาจะถูกข่มขืนด้วยคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้ไปกี่ครั้ง
ซึ่งถึงแม้เขาจะไม่ได้ถูกข่มขืนทางร่างกาย แต่สิ่งที่เขาถูกกระทำก็คือการถูกกระทำชำเราทางจิต
ซึ่งตรงนี้เราสามารถสังเกตได้ง่ายๆ ว่า คนที่ถูกข่มขืนไม่กล้าลุกขึ้นต่อสู้เพื่อสิทธิและความถูกต้องของตนฉันใด
คนที่รักเพศเดียวกัน ต่างก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาเปิดเผยตัวเอง เพื่อต่อสู้เพื่อสิทธิและความถูกต้องของตนฉันนั้น
และที่บอกว่าเป็นความรุนแรงที่ละมุนละไมแนบเนียนตามชื่อบทความ ก็เพราะว่า
เมื่อใดที่มีการวิพากษ์วิจารณ์ว่า คนรักเพศเดียวกันเป็นพวกโรคจิต วิปริต ผิดปรกติ
กลับไม่มีใครลุกขึ้นมาทักท้วงหรือคัดค้าน จะมีก็แต่ความเงียบ
ซ้ำร้ายกว่านั้นก็คือ คนที่รักเพศเดียวกัน ก็ยิ่งวิตกกังวล ถูกกดดันและต้องปิดบังตัวเองมากยิ่งขึ้น
เพราะหากเปิดเผยตัวเองไป ก็จะยิ่งถูกมองว่าเป็นพวกวิปริต ผิดปรกติ และอาจถูกตั้งแง่รังเกียจตามมา
นี่จึงเป็น "ความรุนแรงที่ละมุนละไมและแนบเนียน" ที่สังคมปล่อยให้ลอยนวลมาตลอด
รายการเสวนาวันนั้นทำให้รู้ว่า ความรุนแรงไม่ได้เกิดจาก "ความเงียบ" ของสังคม
ที่เพิกเฉย ไม่นำพาเอาใจใส่ต่อสมาชิกร่วมสังคมกลุ่มนี้ให้ได้รับความปลอดภัยเท่านั้น
แต่ยังรวมไปถึงโครงสร้างอื่นๆ อีกหลายด้าน เช่น อุดมการณ์เหย้าเรือน
ที่พยายามพร่ำบอกเสมอถึงบทบาทอันชัดเจนของสมาชิกหญิงชายที่ชัดเจนตายตัวภายในครอบครัว,
ตัวบทกฎหมาย ทั้งกฎหมายบ้านเมืองและกฎหมายศีลธรรม
ที่ยังมีเนื้อหาไม่เข้ากับพฤติกรรมทางเพศที่เป็นจริงของคนในสังคม,
ละครจากสื่อ ที่มุ่งเสนอทัศนคติต่อบทบาทชายหญิงที่ติดกรอบ,
ท่านผู้รู้ที่มีดีกรีทางแพทย์และจิตศาสตร์ แต่ยังมีความรู้เรื่องพฤติกรรมรักเพศเดียวกันของบุคคลอย่างไม่รอบด้าน
จึงยังคงออกมาให้ข้อมูลที่ไม่ตรงกับความเป็นจริง,
หรือแม้แต่ รายการเสวนา ที่มักจะตั้งชื่อหัวข้อที่เรียกร้องความสนใจว่า "เลี้ยงลูกอย่างไรไม่ให้เป็นเกย์"
แค่ได้ยินชื่อก็อาจทำให้คนที่เป็นเกย์ได้ผมร่วงไปหลายสิบเส้นเสียแล้ว
ดูเหมือนว่า ความรุนแรงที่มีต่อคนรักเพศเดียวกัน จะตลบอบอวลไปในอากาศทุกอณู
นี่ยังไม่นับรวมถ้อยคำที่ใช้เรียกขานคนกลุ่มนี้ว่า พวกรักร่วมเพศ พวกเบี่ยงเบนทางเพศ ซึ่งถูกอ้างว่าเป็นศัพท์วิชาการ
แต่ก็อดรู้สึกและเข้าใจไปไม่ได้ว่า ยังเป็นศัพท์วิชาการที่มีความรุนแรงเจือปนอยู่
ระหว่างการเสวนา ผู้เขียนมีโอกาสเสนอหลักธรรมที่อาจช่วยยุติความรุนแรงแก่คนรักเพศเดียวกัน
นั่นก็คือเรื่อง พรหมวิหาร 4 ซึ่งประกอบไปด้วย
เมตตา คือ การภาวนาขอให้คนอื่นมีความสุข
ไม่ว่าจะเป็นอะไร มีอัตลักษณ์หรือตัวตนแบบไหน ก็ขอให้มองเขาด้วยเมตตา ปรารถนาให้เขามีความสุขอย่างที่เขาเป็น
เวลาที่เรามองคนอื่นด้วยความเมตตา ก็จะทำให้จิตของผู้ภาวนานั้น เย็นและมีความสุขไปด้วย
และยังทำให้บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยความอบอุ่น
กรุณา คือ การภาวนาขอให้คนอื่นพ้นทุกข์
ในที่นี้ คือ การภาวนาขอให้คนที่รักเพศเดียวกันพ้นจากการเข้าใจผิด พ้นจากการถูกรังเกียจ
ซึ่งไม่ได้หมายความว่า ให้เขาพ้นจากความเป็น หญิงรักหญิง - ชายรักชาย เพราะความเป็นทั้งสองไม่ใช่ความทุกข์
แต่คนที่เป็นทุกข์และควรจะพ้นทุกข์มากกว่า คือคนที่เป็น Homophobia (คนที่รังเกียจบุคคลที่รักเพศเดียวกัน)
เราควรภาวนาขอให้เขาพ้นจากความรู้สึกรังเกียจเช่นนั้น
เพราะการรังเกียจนั่นเอง ที่เป็นสาเหตุนำไปสู่ความรุนแรงอื่นๆ ตามมา
มุทิตา คือ การร่วมยินดีแก่บุคคลที่รักเพศเดียวกัน
เพราะเขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเคารพและจริงใจกับตัวเอง ในขณะที่คนอื่นๆ อาจทำไม่ได้อย่างเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งควรยินดีกับเขามากๆ หากเขาสามารถเปิดเผยตัวเองได้
เพราะเขากำลังทำสัจธรรมให้ปรากฏ นั่นคือการพูดความจริง
อุเบกขา คือ การรู้จักปล่อยวาง
หากเราไม่เห็นด้วยที่เขาเป็นหญิงรักหญิง ชายรักชาย กะเทย ทอม เกย์ ดี้ หรือรักสองเพศ
แต่สิ่งที่เราทำได้ ก็คือเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับผู้อื่นที่แตกต่างด้วยความสงบ และปล่อยวาง
หากการกระทำของเขานั้น ไม่ได้ก่อความเดือดร้อนให้ใคร
พึงจำไว้ว่า การเป็นคนรักเพศเดียวกันของบุคคล ยังไม่ก่อความเดือดร้อนให้ใคร
ตราบเท่าที่บุคคลยังไม่ได้ไป ละเมิดคู่รักของคนอื่น
ซึ่งมาตรฐานตรงนี้ก็ไม่น่าหลุดไปจากกรอบศีลธรรมที่คู่รักต่างเพศนิยมยึดถือปฏิบัติกันอยู่แล้ว
ตรงนี้เห็นกันอย่างไรคงต้องฝากไว้พิจารณากันดู นั่นคือใจความของหลักธรรมเรื่องพรหมวิหาร
ถึงแม้หลักธรรมที่ผู้เขียนได้เสนอไปนั้น อาจจะไม่ใช่ข้อเสนอแนะที่ดีที่สุด
แต่เราควรตระหนักรู้ว่าการอยู่ร่วมกันกับบุคคลอื่นที่แตกต่างไปจากเรา (ซึ่งความแตกต่างนั้นไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน) ด้วยสันตินั้น
จำเป็นต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกันเป็นอย่างมาก
และจัดว่าเป็นการปฏิบัติธรรมขั้นสูงทีเดียว.
---------------------------------------------- Credit : http://www.sapaan.org/article/61.html -----------------------------------------------------
| จากคุณ |
:
tarantella 
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ธ.ค. 52 17:23:54
|
|
|
|
|
เยอะมากๆ แต่อ่านผ่านๆแล้ว ข้อมูลแน่นปึก
