[ก้อง+พี] ช่วยรับฟิคเข้าทู้จิ้นด้วยค่ะ หาทู้ไม่เจอ ง่วงมากๆ [จิ้นแบบคลีนๆ ไม่ติดเรท]
|
|
เพิ่งแต่งฟิคครั้งแรกค่ะ สาเหตุเพราะคุณบอยทำให้อัดอั้นไม่มีเหตุการณ์หลังจากพี่พีถูกซ้อมมาให้ เลยต้องมาจิ้นเอง ตอนแรกคิดว่าจะแต่งไม่จบเพราะอารมณ์วันนี้ร่วงหล่นมากหลังจากละครจบ แต่ในที่สุดก็ฮึดมาเขียนต่ือจนเสร็จเมื่อกี้ค่ะ แต่ตาลายแล้วอ่ะ หาทู้ไม่เจอ ใครก็ได้ช่วยรับไปทีค่ะ
===================================
"ฉันขอสั่งแกเป็นครั้งสุดท้ายนะ หยุดทำตัวผิดเพศ!! ไม่อย่างนั้นแกจะโดนมากกว่านี้อีก!!" ปัง!
"พี!" สิ้นเสียงประตูก้องบดินทร์แทบจะทะยานออกจากที่ซ่อน วิ่งลงบันไดมาดูอาการคนรัก พีรวิชญ์ที่โดนพี่ชายซ้อมเป็นชุดจนทรุดลงไปกองกับพื้น ยังคงนอนตัวงอคว่ำหน้าอยู่กับพื้นห้อง
"พี! โธ่ พี " ก้องบดินทร์ทรุดตัวลงข้างๆ พร้อมทั้งประคองตัวพีรวิชญ์ขึ้นมาดูอาการชัดๆ
"ไม่เป็นไรก้อง ไม่เป็นไร" พีรวิชญ์เค้นเสียงปลอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าร้อนรนของก้องบดินทร์ ทั้งๆ ที่กำลังทั้งจุก ทั้งเจ็บจนแทบพูดไม่ออก ก้องบดินทร์ก้มลงมองสำรวจบาดแผลของพีรวิชญ์แต่ทำได้ลำบาก เพราะน้ำตาที่คลอหน่วยของเขา จึงทำได้เพียงโอบกอดพีรวิชญ์ไว้ แล้วส่งสายตาเคียดแค้นไปที่ประตู "นายพิพัฒน์นั่น! โหดเหี้ยมทารุณที่สุด ซ้อมได้แม้กระทั่งน้องชายตัวเอง" เขาคิดในใจ
"โอ๊ย!" เสียงร้องของพีรวิชญ์ทำให้ก้องบดินทร์ได้สติ เขาจัดการเช็ดน้ำตาแล้วก้มลงมองพีรวิชญ์ชัดๆ อีกครั้ง ตรงหัวคิ้วแตกยับเลือดยังคงไหลซึม เช่นเดียวกันกับตรงมุมปากที่ยังมีเลือดไหลลงมาเป็นทาง รอยช้ำตรงโหนกแก้มเริ่มเห็นชัดและบวม แถมตามตัวคงจะมีรอยช้ำอีกหลายแห่งแน่ๆ
"คุณลุกไหวไหมพี พยายามหน่อยนะ ขึ้นไปที่ห้องเถอะ เดี๋ยวผมทำแผลให้" ก้องบดินทร์เอ่ย พร้อมทั้งพยายามประคองตัวพีรวิชญ์ให้ลุกขึ้น
"ไหวสิก้อง ผมไม่เป็นไร" คนที่บอกไม่เป็นไร ยันกายขึ้นแต่ยังต้องอาศัยแรงจากคนข้างๆ เดินตัวงอ พร้อมเสียงครางเบาๆ ในลำคอเป็นระยะด้วยความเจ็บปวดไปจนถึงห้อง ก้องบดินทร์ประคองพีรวิชญ์นั่งลงบนเตียงใหญ่กลางห้อง
"คุณนั่งอยู่นี่ก่อนนะ" พูดจบก้องบดินทร์ก็หันหลังกลับ แต่ไม่ทันจะได้ไปไหนมือของพีรวิชญ์ก็คว้าข้อมือเขาไว้ "เดี๋ยวก้อง คุณจะไปไหน"
"ผมจะลงไปหายามาทำแผลให้คุณไง" ก้องบดินทร์หันมาพูด พร้อมคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยเป็นนิสัย พีรวิชญ์จึงยอมปล่อยมือ แต่ยังมองตามหลังคนรักของเขาไปไม่ละสายตา รอยยิ้มจางๆ เจืออยู่บนริมฝีปากช้ำๆ เขารู้สึกดีจังที่ได้เห็นก้องบดินทร์เป็นห่วงเขาขนาดนี้
ก้องบดินทร์เดินลงมาหายาและของใช้จำเป็นจากในครัว โชคดีที่พีรวิชญ์เป็นนักแข่งรถแถมประวัติยังเฮี้ยวไม่ใช่เล่น ในตู้ยาเขาจึงมียาและของที่จำเป็นครบถ้วน เมื่อได้ของที่ต้องการเขาจึงเดินกลับขึ้นไปที่ห้อง
พีรวิชญ์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงประตู เห็นคนรักเดินเข้ามาพร้อมอ่างพลาสติกใบเล็กสองใบ ผ้าผืนเล็ก ถุงน้ำแข็ง และอุปกรณ์ทำแผล สีหน้าก้องบดินทร์ดูสงบลงมากไม่ร้อนรนเหมือนเมื่อสักครู่ ยกเว้นดวงตาคู่นั้นที่ยังคงบวมเล็กน้อยเพราะผ่านการร้องไห้มา เพราะเรื่องที่บ้านก้อง.. เพราะเรื่องของเรา..
ก้องบดินทร์วางของทั้งหมดลงบนเตียงใกล้ๆ พีรวิชญ์ เขาลงมือแกะถุงน้ำแข็งเทออกใส่ลงในอ่างใบแรก แล้วจึงคว้าอ่างอีกใบเดินหายเข้าห้องน้ำไป สักพักจึงกลับออกมาพร้อมน้ำสะอาดค่อนอ่าง เขาใช้ผ้าผืนเล็กที่ชุบน้ำแล้วบิดจนหมาดยกขึ้นซับเลือดตรงมุมปากของพีรวิชญ์อย่างเบามือ
"โอ๊ะ! ซี๊ดดดด" พีรวิชญ์สะดุ้งเล็กน้อยพร้อมเสียงบอกอาการที่เล็ดลอดออกมาจากปากเจ่อๆ
"เจ็บมากเหรอพี ผมขอโทษนะ" ก้องบดินทร์ชะงักมือที่กำลังซับเลือด เงยหน้าขึ้นมองพีรวิชญ์ด้วยสายตาเป็นห่วงปนกังวล
"เปล่าหรอกก้อง ฟันผมมันไปโดนแผลในปากน่ะ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ วันนี้มือคุณเบากว่าตอนคุณทำกายภาพให้ผมตั้งเยอะ" ถึงความจริงจะยังปวดไปทั้งตัว แต่พีรวิชญ์ยังยิ้ม พูดเล่นกลบเกลื่อนความเจ็บปวด เขาไม่อยากเห็นสายตาเศร้าๆ ของก้องบดินทร์เลย คนรักของเขา เหมาะกับตาแป๋วๆ เวลาอ้อน หรือไม่ก็ตาโตๆ เวลาเหวี่ยงใส่เขามากกว่า
"ใช่สิ ผมมันมือหนัก ไม่เบาเหมือนสาวๆ ของคุณนี่ แล้วก็ไม่ต้องกลบเกลื่อนหรอกนะ ผมดูก็รู้ว่าคุณยังเจ็บอยู่" เหวี่ยงทั้งที่ยังห่วง ก้องบดินทร์ยังไม่ทิ้งเอกลักษณ์ ด้วยความที่เป็นน้องคนสุดท้อง ถึงแม้จะเหวี่ยง ตาโตคิ้วขมวดใส่พีรวิชญ์ แต่มือกลับยกขึ้นซับเลือดให้คนรักต่อจนเสร็จ แล้วจึงหันไปหยิบก้อนน้ำแข็งในอ่าง วางลงบนผ้า ห่อก้อนน้ำแข็งจนมิดแล้วยื่นส่งให้พีรวิชญ์
| จากคุณ |
:
Chunari
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ธ.ค. 52 04:28:05
A:222.123.190.233 X: TicketID:245057
|
|
|
| 
