ความคิดเห็นที่ 1 |
บาทหลวงเริ่มพูดต่อ อนุชาพูดตาม สุขหรือทุกข์ อลินพยายามระงับอารมณ์ พสุทำนิ่ง แต่แอบยิ้มนิด ๆ ใจร้อนอีกตามเคย... อลินปรายตาเหล่ ๆ ไม่ต้องมาทำเป็นพูด เหมือนกับรู้จักว่าฉันเป็นคนยังไง ทั้ง ๆ ที่ จริง ๆ แล้วไม่รู้จักสักนิด ชริ พสุทำหน้าเฉย ๆ แล้วก็พูดออกมา ใจร้อน รอไม่ได้ อยากได้อะไรต้องได้เดี๋ยวนั้น ความจำสั้น ในชีวิตจำได้อย่างเดียวคือ บทพูดยาว ๆ...ไม่ชอบนินทา มีอะไรด่าต่อหน้าอย่างเดียว...ช่างประจบ โดยเฉพาะเวลาอยากได้อะไรสักอย่าง ชอบหิวเวลาดึก ๆ แต่ก็กลัวอ้วน พูดซะยาวยืด อลินฟังแล้วน้ำตาซึม...โดยไม่รู้ตัว พสุ ยังพูดต่อ ...ไม่ชอบกินแป้ง ไม่ชอบกินของมัน แพ้แอลกอฮอล์ นอนดิ้น...ขี้เหงา แต่หลอกตัวเองว่าไม่เหงา... อลินเริ่มทนไม่ได้โพล่งออกมาอย่างดัง อลินปาช่อดอกไม้ทิ้งอย่างแรง...ตุ๊บ!! พอได้แล้ว...หยุดได้แล้ว !! ตึ่งงงงง !!! บาทหลวงชะงัก...อนุชา โสภิตา สะดุดกึก แขกในโบสถ์หันมามองพสุและอลิน อ้าปากหวอตาม ๆ กัน อลินมองหน้าพสุ ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับฉัน...ก็เลิกทำตัวเป็นครูกุ๊กที่แสนดีสักทีได้มั้ย... !!! พสุนิ่งอึ้ง...คนในงานเลิ่กลั่ก อลินไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันรู้...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่แสนดี ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งโลกอยากแต่งงานด้วย แล้ว มันผิดตรงไหน...ที่ผู้หญิงอย่างฉัน...อยากจะมีใครสักคน...อยู่ข้าง ๆ เวลาที่ฉันเหนื่อย มีคนที่คอยดุ คอยเตือน เวลาที่ฉันทำผิด...ฉันอยากมีคนคอยฟังเรื่องงี่เง่าของฉันและหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข...ฉันอยากขับรถกลับบ้าน... แล้วรู้ว่า...ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป...มันผิดตรงไหน...ที่ผู้หญิงนิสัยไม่ดีอย่างฉัน...อยากแต่งงานกับเขาบ้าง อลินน้ำตาซึม ปริ่มจะหยดแหล่ไม่หยดแหล่ โสภิตาก็น้ำตาซึมไม่รู้ตัว...อนุชาจับมือโสภิตาไว้แน่น...ส่วนปฏิคมอึ้ง...กิม....กี่.... พสุมองอลินด้วยความหวั่นไหว... อลิน ต่อมความอดทนแตกแล้ว และฉันก็จะไม่งอมืองอเท้ารอความหวังลม ๆ แล้ง ๆ อีกแล้ว ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว....คุยกันให้รู้เรื่องไป เลย ! อลินประกาศกร้าว...พสุยังอึ้งอยู่ ที่ผ่านมา ครูกุ๊กรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นคน ยังไง...นิสัยเลวร้ายขนาดไหน...ฉันขอถามแค่คำเดียว... อลินน้ำตาปริ่ม อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงอย่างฉันหรือเปล่า...จะยอมรับ และให้อภัยกับทุกสิ่งที่เป็นฉันได้หรือเปล่า....ถ้าคุณยอมรับและให้อภัยได้... ในแวบวินาทีนั้น...อลิน ตัดสินใจพูดออกไปอย่างไม่อาย แต่งงานกับฉันเถอะนะ... คุณลิน... พสุอึ้งตะลึงงัน เมื่ออลินคุกเข่าลงต่อหน้า...คนในโบสถ์ถึงกับช็อก...โดยเฉพาะปฏิคม โสภิตาน้ำตาร่วงด้วยความซาบซึ้ง สำหรับฉัน...ไม่ว่าครูกุ๊กจะเป็นยังไง... คุณคือคนที่ สมบูรณ์แบบ ที่สุด !! บนโลกนี้ฉันไม่อยากแต่งงานกับใครอีกแล้ว...นอกจาก... คุณ... พูดจบ อลินก็จ้องหน้าพสุ รอคำตอบ... ด้วยความหวังอันแสนจะริบหรี่ คนทั้งโบสถ์ลุ้นระทึก...อนุชาจับมือโสภิตาไว้แน่น ทุกคน...ลุ้น...ลุ้น...และลุ้น... พสุมองหน้าอลินแล้วก็ตอบว่า... คุณ ลิน...!! คุณทำอะไร ? ลุกขึ้นได้แล้ว !! คุกเข่าขอแต่งงาน...มันเป็นหน้าที่ของผู้ชาย คุณทำแบบนี้ผมอายเขานะ !! ลุกขึ้น... หะ ?...อลินยังงง ๆ อยู่...พสุค่อย ๆ ดึงแขนอลินขึ้น...อลินค่อย ๆ ลุกขึ้นตามแรงของพสุ... คุณลิน...ที่ผ่านมา...ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นคนนิสัยไม่ดี...คุณแค่เป็นคุณ...และผมก็ไม่สนใจความสมบูรณ์แบบ หรืออะไรทั้งนั้น... เพราะแค่คุณเป็นอย่างที่คุณเป็น...ผมก็รักคุณจะแย่อยู่แล้ว... !! อลินอึ้ง...เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ...น้ำตาร่วงด้วยความดีใจ...พสุหยิบแหวนของนงพะงาออกมา...คนในงานฮือฮา...บางคนถึงกับยืนชะเง้อดู บางคนเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูป พสุคุกเข่าลงตรงหน้าอลิน ถ้าคุณคิดว่าผู้ชายธรรมดา ๆ ที่ไม่มีอะไรเทียบกับคุณได้ เลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้คุณมีความสุขได้.... แต่งงานกับผมนะครับ...คุณอลิน สิ้นคำพูดของพสุ... คนในโบสถ์พากันโล่งอก และปรบมือให้กับความใจกล้าของทั้งสองคนดังสนั่นโบสถ์.... อลินปล่อยโฮออกมาอย่างแรงงงงงงง โฮ............ฮฮฮฮฮฮฮ คุณลิน !!...ผมขอคุณแต่งงานอยู่นะ... ร้องไห้ทำไม พสุตกใจ อลินพูดทั้งน้ำตาก่อนจะหัวเราะออกมา ...ฉัน...ฉันดีใจ...ลุ้นแทบแย่...นึกว่าคุณจะไม่ขอฉันแต่งงานซะแล้ว พสุหัวเราะ อลินก็ขำทั้งน้ำตา...พสุมองหน้าอลินด้วยแววตาอ่อนโยนแล้วก็พูดว่า จริง ๆ แล้ว...ผมตั้งใจว่าถึงไม่เจอคุณวันนี้...ผมก็จะไปขอ คุณแต่งงานอยู่แล้ว...คุณชิงตัดหน้าผมซะก่อน... พสุยิ้มให้ แล้วทั้งพสุและอลินก็หัวเราะออกมาอย่างโล่งอก คุณอลิน...แต่งงานกับผมนะครับ พสุจ้องหน้าอลิน อลินปล่อยโฮออกมาอีกทีพร้อมทั้งพยักหน้าหงึก ๆๆๆ แทนคำตอบ พสุสวมแหวนให้อลินอย่างแผ่วเบา อลินโผกอดพสุ... ทั้งสองคนนั่งกอดกันทั้งน้ำตาและเสียงหัวเราะ...คละเคล้ากันไป...คนในโบสถ์ปรบมือสนั่น...ทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
อนุชาซึ่งยังยืนอยู่ต่อหน้าบาทหลวง หันมาทางโสภิตา อย่าให้เขามาขโมยซีนเรานะจ๊ะที่รัก พูดจบก็หันไปหยิบแหวนที่วางอยู่ แล้วพูดกับบาทหลวง สวมแหวนเลยแล้วกันครับหลวงพ่อ... ว่าแล้วก็หันมาสวมแหวนให้โสภิตา ผมสัญญาจะไม่ทอดทิ้งคุณกับลูกไปไหนอีก ขอบคุณสำหรับความอดทนที่มีมาตลอด...ขอบคุณมาก โสภิตาน้ำตาซึม...แล้วก็โผกอดอนุชาแทนคำตอบ...ปูเป้รีบวิ่งเข้ามาและกอดทั้งสองคนไว้...เป็นครอบครัวสุขสันต์
อลินลุกขึ้นหันไปหยิบช่อดอกไม้ที่ปาทิ้งไปมาถือไว้ พสุและอลินจับมือกันวิ่งออกไปที่ประตูโบสถ์ คนในโบสถ์รีบวิ่งตามออกไป อีเจ๊ไปรับดอกไม้เร็ว....เผื่อจะเป็นคนต่อไป...เร็ว... เพรียวรีบลากลูกเป็ดไปอย่างมีความหวัง ทุกคนกรูกันออกไปนอกโบสถ์ อนุชากับโสภิตาก็จับมือกันเดินตามออกไป
อลินและพสุวิ่งออกมาจากโบสถ์อย่างมีความสุข... ผู้คนวิ่งตามมาเป็นโขยง ทั้งคู่วิ่งมาที่รถสปอร์ตเปิดประทุนที่จอดรออยู่ อลินอยู่ข้างรถ แล้วก็หันหลังบอกทุกคนให้เตรียมรับช่อดอกไม้ อลินโยนช่อดอกไม้ลอยละลิ่วขึ้นสู่ท้องฟ้า...หญิงสาวมากมายแย่งดอกไม้กันจ้าละหวั่น ....แต่ช่อดอกไม้เจ้ากรรมดันลอยมาหล่นที่มือของปฏิคม !! ปฏิคมหน้าเหวอเล็กน้อย โชคดีนะนายตัวเปี๊ยกกกก !! อลิน ตะโกนบอกแล้วรีบวิ่งขึ้นรถและพสุก็ขับออกไป ปฏิคมมองตามพร้อมน้ำตา...โธ่....ไอ้ดิน...ไม่น่าเลยเพื่อน ผู้คนมากมายวิ่งตามมาส่งอย่างมีความสุข ไม่เว้นแม้แต่อนุชากับโสภิตาที่เผลอโบกมืออวยพรคู่บ่าวสาว สักหนึ่งอึดใจ ต่อมา... อนุชาเริ่มไหวตัว เอ๊ะ...ตาจ๋า...ถ้าผมจำไม่ผิด...รู้สึกว่างานวันนี้จะเป็นงานของเรานะจ๊ะ...และรถคันนั้น ก็เป็นรถของเราไม่ใช่เหรอจ๊ะ.... แป่วววววว !! โสภิตาได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ค่ะ...แต่...ไม่ทันแหละ... โสภิตายิ้มแหะ ๆ... แบบ...รับสภาพ...อนุชาก็อึ้งไปเล็กน้อย เฮ่อ...ผมบอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับคุณอลินนนนนน....
รถสปอร์ตของอนุชาที่พสุขับมา แล่น อยู่ระหว่างทิวสนสวยงาม อลินนั่งข้างพสุ ทั้งสองคนหน้าตาเบิกบานมีความสุข...อลินกอด พสุไว้ แล้วก็กลับเป็นคุณนายอลินคนเดิม นี่ครูกุ๊ก...เมื่อกี๊ฉันยังไม่ถือว่าเป็นงานแต่งงานนะ เป็นแค่การ ขอ แต่งงาน...เราต้องจัดงานประกาศให้ทุกคนรู้...แล้วงานก็ต้องจัดในโรงแรมห้าดาวเท่านั้น ! แขกที่เชิญก็ต้องไม่ต่ำกว่าพันคน...ทั้งคนในวงการบันเทิง นัก การเมือง นักข่าวทุกสำนัก อ้อ ! แล้วก็แฟนคลับของฉันด้วย ทั้งแฟนคลับคนไทย คนจีน ที่ญี่ปุ่นก็มีนะ เชิญมาให้หมดเลย !! อ่ะจ้ะ....จะเชิญใครมาเยอะแค่ไหนก็ได้...ขอแค่มีคุณเป็นเจ้าสาวผมก็พอใจแล้ว พสุพูดยิ้ม ๆ อลินยิ้มหน้าแฉ่ง...ว้ายยย...พูดดี ๆ กับเขาก็เป็นเหมือนกันนะเนี่ย เจ้าบ่าวที่น่ารักอย่างครูกุ๊ก ต้องมีเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกอย่างลิน...ชุดแต่งงานของฉันจะต้องเริ่ด ที่สุด...เพื่อครูกุ๊ก ฉันจะสั่งผ้าลูกไม้มาจากฝรั่งเศส ออกแบบโดยวีร่า แวง ช่างหน้า ช่างผม ต้องส่งมาจากเกาหลี ส่วนดอกไม้สด ในงานให้เขาส่งมาจากทางเหนือ อ้อ...แล้วอาหารครูกุ๊กไม่ต้องทำนะ ฉันจะหาเชฟอันดับหนึ่งมาจากทุกโรงแรม งานแต่งงานของฉันจะต้องหรู เริ่ด อลังการที่สุดแห่งปี !! อลินหันมาทางพสุก่อนถามขึ้น ครูกุ๊ก...โอเค้ป่ะ ? โอเคคร้าบบบบ...คุณนาย... พสุยิ้มกว้าง ครูกุ๊กน่ารักที่สุดเลย...มาค่ะ ลินให้รางวัล อลินโน้มตัวมาหอมแก้มพสุ...... พสุยิ้มรับอย่างมีความสุข....รักนะ... จุ๊ฟ...จุ๊ฟ
จบบริบูรณ์
จากคุณ |
:
antanoy
|
เขียนเมื่อ |
:
16 ธ.ค. 52 10:00:29
|
|
|
|