ความคิดเห็นที่ 1 ผมรักเรื่องนี้เพราะมันคือชีวิตที่ผมซาบซึ้งกับมันในฐานะที่อย่างน้อยที่สุดผมก็มีวิชาชีพเดียวกับทีมนักวิทยาศาสตร์ที่ทำหน้าที่ดำเนินเรื่อง เพราะผมเชื่อว่าหน้าที่ของนักชีววิทยาไม่ได้สนใจแค่การศึกษาว่าทรัพยากรที่รู้จักจะเปลี่ยนเป็นเงินได้เท่าไหร่ แต่สนใจว่าใครอยู่กับมันอย่างไร และคุณค่าของสรรพชีวิตที่หล่อเลี้ยงกันด้วยสายใยของ Mother or earth นั้นผูกพันกันอย่างไร ผมอมยิ้มกับฉากที่เกรทออกปากว่าอยากเก็บตัวอย่างต้นไม้แห่งจิตวิญญาณเพราะนั้นคือวิถีการทำงานของเรา ผมหัวเราะกับฉากที่พระเอกในฐานะทหารที่ถือปืนป้องกันนักวิทยาศาสตร์ที่หมกหมุ่นกับงานอยู่ข้างหลัง มันคือภาพเดียวกันกับเวลาที่ผมมัวแต่ก้มเก็บข้อมูลจากรอยเท้าสัตว์ในขณะที่พี่เจ้าหน้าอุทยานเดินห่างไปข้างหน้าตามสัญชาติญาณของผู้ปกป้อง เรื่องราวของชาวนาวีบนดาวแพนโดร่าอาจไกลเกินไปสำหรับบางคน แต่สำหรับผมภาพเก่า ๆ ในหมู่บ้านเล็ก ๆ กลางป่าแม่ฮ่องสอน ย้อนกลับมาเหมือนแผ่นสไลด์ที่แสงสาดผ่านทีละภาพ มันทับซ้อน ชัดเจน และเข้ากันตลอดทั้งเรื่อง การปลดหมวกนักวิชาการ และใบปริญญาที่กำกับสถานถภาพทางสังคมออก และดึงตัวเองลงไปนั่งอยู่บนพื้นเช่นเดียวกับคนที่นั่น เหมือนการถอดวิญญาณสู่ร่างชาวนาวี วันแรกที่ก้าวเข้าไปใช้ชีวิตกับคนแปลกหน้าบนที่สูง ผมแทบไม่รู้อะไร รู้แต่ว่าต้องมาทำงาน ต้องมาเก็บข้อมูล และออกจะนึกไม่ถูกใจคนที่มีบ้านอยู่ในป่า  และแอบตราหน้าในใจว่าคนพวกนี้แหละที่หักร้างถางเผาทำเอาป่าวินาศสันตะโร เพราะฝังใจมาตั้งแต่เด็ก ๆ ว่าป่าไม้หมดเพราะชาวเขาเผาป่าเพื่อทำไร่เลื่อนลอย แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 10:08:22 จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:10:20

ความคิดเห็นที่ 2 ผมไม่ได้เรียนขี่ม้า  ขี่อิกราน หรือพยายามจะเป็นโทรุ มัตโต เพียงแต่เรียนรู้การใช้ชีวิตธรรมดา ๆ อย่างคนเข้าใจธรรมชาติจะพึงทำ ตื่นแต่เช้า กินข้าวพร้อมหน้า สายเข้านา บ่ายแวะเก็บผักในไร่ และกลับมานั่งพูดคุยกันกับคนข้างตัว  นาน ๆ ผมถึงจะได้กินเนื้อสัตว์ ซึ่งแม้จะพยายามหลีกเลี่ยงแต่ก็ต้องรักษาน้ำใจของผู้ดูแล แต่อย่างน้อยที่สุดก็รุ้ว่าคนปาเกอะญอไม่ล่าสัตว์เพื่อสนุก นกตัวหนึ่งล่าเพื่อเพียงส่งต่อพลังงานให้คนห้าคน ปลาข้องหนึ่งจับมาด้วยฉมวกที่เลือกเอาแต่ตัวผู้นอกเขตวังปลาเพื่อรักษาชีวิตในต่อชีวิตได้ยาวนานยั่งยืน คนปาเกอะญอ ไม่กินชะนี ไม่กินนกกก ด้วยเชื่อว่าเป็นวิญญาณบรรพบุรุษ แต่ในฐานะนักชีววิทยา ผมเชื่อว่านั้นคือกุศโลบายของคนรุ่นปู่รุ่นทวดที่ช่วยรักษาผู้ช่วยกระจายเมล็ดพันธุ์ขยายป่าให้ลูกหลาน ไร่ลอยเลื่อนลอยที่จำฝังใจมาแต่เด็กก็เป็นเพียงไร่หมุนเวียนที่มีวงจรการใช้พื้นที่เพื่อให้คนได้ทำการเกษตรแต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้โอกาสป่าได้ฟื้นตัวเพื่อทำหน้าที่ของตนเอง สุดท้ายความจริงที่พบ คือ คนที่ล่าสัตว์และตัดไม้เพื่อดำรงชีวิตอยู่ในป่า แต่คนที่ตัดและล่าเพื่อเปลี่ยนมันเป็นทุนอยู่ข้างนอก ปืนแก็บที่ยิงได้ทีละลูก และฉมวกแทงปลา คงมีพลานุภาพไม่สู้ปืนลูกกรด ไรเฟล และรถขับเคลื่อน 4 ล้อที่กระหน่ำวิ่งมารุกรานสัตว์ และเหยียบย่ำกลางใจเจ้าของป่า ผมเคยเห็นน้ำตาของคนที่นั่นที่เล่าด้วยความอัดอั้นใจในฐานะของ พลเมืองชั้นสอง ที่แม้จะเกิดบนแผ่นดินนี้ แต่ถูกปฏิบัติเหมือนไม่ใช่คนที่ร่วมหายใจบนผืนดินเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 10:10:44 จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:11:49

ความคิดเห็นที่ 3 แม้ผมไม่เคยผ่านพิธีกรรมเพื่อรับเข้าเผ่าเป็น แต่ในงานฉลองปีใหม่ผมมีเสื้อปาเกอะญอสีแดงเป็นของตัวเอง เสื้อที่ทอด้วยมือของคนที่ผมเรียกว่า “โม” หรือ “แม่” คนที่แม้ผมจะพูดปาเกอะญอได้แค่งู ๆ ปลา ๆ และโมก็ไม่ได้ฟังภาษาคนพื้นราบได้ทุกคำ แต่โมก็ดูแลผมอย่างลูกหลานคนหนึ่งตลอดเวลาที่อยู่ในบ้าน ผมเชื่อว่าผมมีญาติอีกสายหนึ่งที่แม้ไม่ได้มีสายเลือดร่วมกัน แต่เราผูกพันกันด้วยหัวใจ... การ "อวตาร" ของผมจึงเหมือน "การเกิดใหม่ในร่างเดิม" ได้เกิดตามองเหรียญในด้านใหม่ ได้รู้ว่าการจัดการจากคนเบื้องบน ที่แค่มองภาพถ่ายทางอากาศแล้วนั่งเทียนตั้งคำถามว่าคนป่าพวกนั้นอยากได้อะไร ไฟฟ้า โรงเรียน หรือแหล่งท่องเที่ยว แต่ไม่เคยลงมาสัมผัสถึงวิถีชีวิต และการรักษาสายสัมพันธ์ที่ยึดโยงคนกับป่าไว้ได้นับเป็นร้อยเป็นพันปี แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 11:01:25 จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:13:35

ความคิดเห็นที่ 4 แม้หนังจะจบด้วยความสุขเพราะชาวนาวีได้อยู่ในป่าแสนสุขของเขา แต่ในความจริงโลกไม่ได้สมหวังอย่างนั้น หากในหนังคนบนฟ้าทุ่มระเบิดสาดกระสุนใส่ชาวนาวีเพื่อแย่งป่า ในชีวิตจริงคนมีการศึกษาจากเมืองใหญ่กลับยื้อแย่งป่าด้วยวิธีของอารยชน ทั้งการรวมหัวกันร่างกฎหมายซึ่งไม่เคยสนใจคนที่ใช้ชีวิตอยู่กับป่ามากกว่าตัวเอง หรือการทุ่มเงินเพื่อเลือกพื้นที่ทำรีสอร์ทสไตล์โมรอคโคสำหรับสนองความต้องการของพวกพ้อง ซึ่งแยกตัวเองไว้เป็นคนชั้นสูง และเหยียดคนที่มีรากเดียวกันว่าเป็นคนชั้นล่าง  อีกทั้งยังเชื่อมั่นในระบบบริการจัดการที่รวมการตัดสินใจไว้กับคนเพียงคณะเดียว โดยมองความต้องการของคนในพื้นที่เป็นเพียงฐานคะแนนที่หากไม่สร้างรายได้ก็มีค่าเท่ากันกับเสียงเงียบเชียบของสายลม และในที่สุดเมื่อต้านทานไม่ไหว ชาวตองเหลืองจึงเลิกสนใจสีตองมุมกระท่อม ชาวมอร์แกนจึงชอบนอนดูทีวีในบ้านสำเร็จรูปมากกว่านอนในเรือแจว แม้สาวหนุ่มชาวปาเกอะญอที่ผมเคยป้อนข้าวก็นิยมแฟชั่นแดนโสมมากกว่าเสื้อฝ้ายที่โมทอให้ ประสบการณ์ของผมคงเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่เมื่อหันมองปัญหาเดียวกันที่เกิดซ้ำ ๆ ทั่วประเทศ และขยายไปทั่วโลก หนังเรื่องนี้ได้แซะความจริงออกมาอย่างเข้าใจง่าย ผมแทบจะร้องไห้เมื่อเจคในร่างสัตว์ยักษ์หันไปบอกให้คนรักพยายามรักษาต้นไม้ของเอวา เพราะคนบนโลกได้ฆ่า Mother or earth ไปแล้ว การประชุมเพื่อพยายามหาข้อตกลงการลดปัญหาโลกร้อนที่โคเปนเฮเกนนั้นเป็นการตอกย้ำความคิดของบรรดาลูกทรพีที่หาวิธีฆ่าแม่ตัวเองอย่างไม่ใยดีด้วยการอ้างผลประโยชน์ทางการเงินของประเทศ และเป็นการลงมีดตัดสัมพันธ์ของตัวเองกับธรรมชาติ และนั่นอาจจะหมายถึงการตัดลมหายใจสุดท้ายของคนทั้งโลก จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:15:21

ความคิดเห็นที่ 5 ผมว่าคนทุกคนเกิดใหม่บนโลกใบนี้ได้ ง่ายที่สุด... ลองถอดหูฟังจากเครื่องไอพอดแล้วตั้งใจฟังเสียงลมตอนเดินไปทำงาน ลองลุกจากจากหน้าคอมพิวเตอร์ เดินออกไปสัมผัสแดดจะได้รู้ว่าโลกร้อนนั้นมันจริงขนาดไหน... หรือลำบากขึ้นอีกนิด ลองหาเวลาไปเป็นอาสาสมัครเพื่อเรียนรู้วิถีชีวิตของ “คนอื่น” เผื่อจะได้รู้ว่าใต้สะพานข้ามแยกบางแห่งในกรุงเทพมีชั้นเรียนเล็ก ๆ สำหรับคนไร้บ้านในวันอาทิตย์ คนชายขอบไร้สัญชาติต้องทำอะไรบ้างเพื่อให้ตัวเองมีสิทธิ์เท่ากับเรา หรือลองเปิดตาดูว่ามีสัตว์ป่ามากแค่ไหนในสถานที่รับเลี้ยงที่เจ้าของไม่สามารถดูแลได้และคิดว่าแค่ปล่อยมันกลับสู่ป่าจะทำได้ง่ายเหมือนดีดนิ้ว การเปิดโอกาสให้ตัวเองรู้จักโลกที่กว้างขึ้น อาจจะทำให้ใครหลายคนได้มีปล่อยให้หัวใจของตัวเองได้ “เกิดใหม่บนโลกใบเดิม” ลองดูนะครับ ไม่ต้องไปไกลจึงดาวแพนโดราแน่ ๆ ผมรับรอง แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 02:21:15 จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:17:26

ความคิดเห็นที่ 6 โหวตให้นะครับ ควรค่าแก่การอ่านมากๆ จากคุณ : Mrshadow เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:29:37

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นบทความที่ดี และให้แรงบันดาลใจมากครับ ขอบคุณที่แบ่งปัน จากคุณ : JEDIYUTH เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:37:08

ความคิดเห็นที่ 8 ยอดเยี่ยมมากครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:42:11

ความคิดเห็นที่ 9 ดูแล้วกระแทกใจหลายฉากเหมือนกัน บทธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา เนื่องจากการเล่าเรื่องด้วยภาพ การแสดง และดนตรี ต่างช่วงส่งบทที่ทำให้เราได้มีสติที่จะย้อนหันกลับมามองว่า โลกเราปัจจุบัน ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับหนังเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ครับ ผมเชื่อว่าอีกหลายๆคนคงคิดแบบเดียวกัน ดูละคร(หนัง) แล้วย้อนดูตัว คิดว่าใช้คำนี้คงน่าจะเหมะ ว่าปัจจุบันนี้ เราเห็นคุณค่าของธรรมชาติ และร่วมกันทำอะไรเพื่อธรรมชาติ และโลกของเรา "มากพอ" แล้วหรือยัง นายุทน หรือผู้มีอำนาจหลายคน ก็ไม่ต่างอะไรกับตัวหัวหน้าสั่งการ ที่จะเอาประโยชน์เข้าตนเองโดยอ้างว่าเพื่อมวลมนุษย์ หรือแม้กระทั่งตัวผู้พันเอง ทีไม่คิถึงว่า เขาเอง ก็เป็นสิ่งมีชีวิต มีชีวิตจิตใจเหมือนกับเราๆ ลักลอบตัดไม้ ลักลอบฆ่าสัตว์ เผาป่า ทิ้งขยะไม่เป็นที่ ฯลฯ โดยไม่คำนึงถึงสมดุลของธรรมชาติว่ามันจะต้องสูญเสียไปแค่ไหน ผมชอบบทบรรยายไทยของเรื่องนี้ตรงทีเรียกมนุษย์ว่า "ผู้ย่ำฝัน" เพราะผืนป่านั้นเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เขาเติบโต วิ่งเล่น มีความสุข ร้องให้ มีความรัก ทุกอย่างเกิดขึ้นที่นั่น มันก้คือบ้าน ที่เขาไม่ต้องการให้ใครมาทำอะไรในเมื่อเขามีความสุขตามวิถีทางที่ดีที่สุดของเขา ไม่จำเป็นต้องยัดเยียด ในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ ซึ่งในความเป็นจริงก็ไม่จำเป็นเลย หลายคนบอกว่าถึงเวลาแล้วที่เราต้องร่วมด้วยช่วยกันอนุรักษ์ธรรมชาติ แต่สุดท้ายหลายคนก็ได้แต่ "พูด" เพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าให้กำลังใจ ในขณะที่บางส่วนบริจาค และบางส่วนเท่านั้นที่ลงมือทำ แต่เราเองก็สามารถทำได้ เราช่วยในเรื่องเล้กน้อยได้ ลองคิดดูสิว่า ถ้าเราลดใช้ถุงพลาสติค อย่างน้อยเราหนึ่งคน บอกเพื่อนอีกสองคน ให้ลดการใช้ 2 เป็น 4  4เป็น 8 ทวีคูณไปเรื่อยๆ แล้วถ้าคิดอย่างนี้เอาแค่ 1 ใน 10 ของคนในชาติ 6 ล้านคน ในขั้นแรก เราสามารถลดถุงพลาสติดได้ถึง 6 ล้านใบ และถ้าบอกต่อให้ทำกันอีก คิดว่าเราจะช่วยได้มากขนาดไหน เรื่องเล็กๆที่ดูเหมือนไม่สำคัญ แต่เราทำได้ สิ่งใดไม่จำเป้นถ้าถือได้ก็ถือเถอะครับ ไม่ว่าจะซื้อขนม หรือน้ำ ถ้าไม่ลำบากมาก เราถือ ได้ หรือหันมาใช้กระเป๋าหรือถุงผ้า   ทำเท่าที่คนๆหนึ่งจะสามารถพึงกระทำได้โดยไม่เปลืงอะไรมากมาย เท่านั้นก็ถือว่าเราช่วยรักษ์โลกได้อย่างเต็มที่แล้วล่ะครับ ไม่จำเป็นต้องลงทุนอะไรมากมายหรอก ขอบคุณเจ้าของกระทู้นะครับ ที่ทำให้รู้สึกดีๆก่อนอนอย่างนี้ ไม่ได้โพสอะไรยาวๆมานานและ ขอบคุณ James Cameron ทีทำให้หันมาฉุกคิดอะไรบางอย่างได้เยอะเลย ^ ^ จากคุณ : Danclave เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:44:42

ความคิดเห็นที่ 10   ยังไม่ได้ดูเลยค่ะ แต่ตัดสินใจแอบมาอ่านก่อน ถ่ายทอดมุมมองได้ดีมากๆเลยค่ะ คนทุกคนเกิดใหม่บนโลกใบนี้ได้ อื้ม เราว่าเราอาบแสงคอมพิวเตอร์ถึงตีสามตึสี่มากี่ปีแล้วไม่รู้ พรุ่งนี้จะลองนอนหัวค่ำ ตื่นเช้ามาอาบแสงอาทิตย์กับเขาบ้าง นึกถึงสมัยเข้าค่าย อยู่กับกระเหรี่ยง วิถีชีวิตเค้าเรียบง่ายมากๆค่ะ มีความสุขโดยไม่ต้องใช้เงินหรืออุปกรณ์อะไรเลย ขอบคุณ จขกท มากค่ะ จากคุณ : สวยสตรอเบอรี่ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:53:27 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 11 โหวตให้ครับ อ่านแล้วโดนมากครับ อยากให้ขึ้นกระทู้แนะนำจริงๆ (ปล. ใครช่วยลบคห12หน่อยครับ ซ้ำครับ ขอบคุณครับ) แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 03:31:26 จากคุณ : มนุษย์เพลิง เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 02:53:39

ความคิดเห็นที่ 13 ได้ใจจริงๆครับ จากคุณ : LoveZ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 03:31:56

ความคิดเห็นที่ 14 ผมก็เชื่อมั่นเช่นกัน ว่า ๒๒ ผมว่าคนทุกคนเกิดใหม่บนโลกใบนี้ได้ ๒๒ ด้วย *โอกาส* ภาพถ่าย เป็นธรรมชาติ ดีจัง ขอบคุณที่แบ่งปัน ความรู้สึกที่ดี จากคุณ : mrvee (TonTawan) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 04:30:46

ความคิดเห็นที่ 15 โหวตให้เลยครับ อ่านผ่านๆ ในบอร์ดนี้เห็นความเห็นทำนองว่า เรื่องนี้เป็นประเด็นเก่าๆ ใครๆ ก็เคยพูดถึง แล้วก็ไม่เคยเห็นมีใครปฏิบัติจริงๆ หลายๆ คนดูหนังแล้วอาจจะคิดผ่านๆ คุณได้จัดการตอกมันเข้าไปในใจของคนหลายๆ คนแล้วครับ... จากคุณ : tawan2nd (tawan2nd) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 07:27:18

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วคิดถึงสมัยเข้าค่ายจริงๆเลยครับ  อยู่กับธรรมชาติไม่ต้องใช้เงินเลย ^^ ขอบคุณที่ทำให้คิดถึงและจะพยายามหาวิธีที่ตัวเองพอจะช่วยโลกได้บ้างครับ จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 08:13:58

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบมากค่ะ... ทั้งเนื้อเรื่อง ที่แผงด้วยปรัชญา เทคนิคการถ่ายทำที่ล้ำมาก จขกท. ก็เขียนได้ประทับใจมากๆเลยค่ะ จากคุณ : Little Dreamer เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 08:17:42

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบเรื่องนี้เช่นกันค่ะ  ชอบมุมมอง และความคิดเห็น ของ จขกท. จังเลย จากคุณ : tawkanchana เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 08:30:30

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นด้วยครับ ถ้าจะร่วมมือกัน ตอนนี้ยังไม่สายนะ อย่าให้รอถึงวันที่เราต้องไปดาวอื่นเพราะโลกไม่เหลืออะไรแล้ว เลย มันเศร้าใจ จากคุณ : Trisha Foster เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 08:42:31

ความคิดเห็นที่ 20 โหวดให้ครับ ^ ^ จากคุณ : บุรุษไร้ที่มา เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 09:18:20

ความคิดเห็นที่ 21 vote ค่ะ จากคุณ : หมวยแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 09:34:52

ความคิดเห็นที่ 22 ---(^.^)--- โหวตให้ค่ะ จากคุณ : หมูพีน่ารักจัง เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 10:22:17

ความคิดเห็นที่ 23 ชอบมากครับ... โหวตให้ครับ ^^ จากคุณ : มดเอ็กซ์สองล้อ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 10:31:03

ความคิดเห็นที่ 24 คนเมืองก็คือคนเมือง แม้จะเข้าไปอยู่ในป่า แต่ก็ไม่วายแบกความคิดของคนเมืองเข้าไปเต็มหัว คำว่า "พัฒนา" ของคนเมือง จึงหมายความถึงการทำลายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เราตัดถนนเข้าไป เอาความเจริญ(ที่เขาไม่เคยต้องการ) ไปหยิบยื่นให้ ไปสอนให้เขาเปลี่ยนแปลงวิถีการดำเนินชีวิต สุดท้ายถนนเส้นนั้นก็กลับกลายมาเป็นหนทางที่จะนำไม้ออกจากป่าได้สะดวกรวดเร็วมากยิ่งขึ้น แถมยังใช้เป็นเส้นทางขนยาบ้าเข้าสู่เมืองได้ง่ายที่สุด เราสร้างโรงเรียนให้เด็กชาวเขา ไปบังคับให้เขาแต่งกายด้วยชุดนักเรียนตามที่กระทรวงกำหนด เมื่อพ่อแม่เด็กไม่มีเงิน จึงจำต้องบุกรุกป่าเพื่อขายเอาเงินมาส่งให้ลูกได้เรียน คนป่าจริงๆ เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยเกลือกับพริก และผักอีกนิดหน่อ่ยเท่านั้น แต่เราเข้าไปสอนเขาถึงการใช้ชีวิตแบบคนเมือง ต้องสะอาด ถูกสุขลักษณะ ต้องมีส้วม ต้องมีข้าวของเครื่องใช้แบบคนเมืองจึงจะทันสมัย ตอนนี้หมู่บ้านชาวเขาหลายแห่ง มีตลาดนัด กะเหรี่ยงคอยาวรุ่นใหม่ เดินกินไอศครีมวอลล์ หูเสียบฟัง MP4 จิตวิญญาณดั้งเดิมสูญหายไปอย่างรวดเร็ว นักวิชาการรู้สึกขบขัน กับการที่คนป่าเคารพบูชาป่า และต้นไม้ ที่สืบทอดจากภูมิปัญญามาจากบุรพชนยุคโบราณ เมื่อเราสอนให้เขาไม่เคารพยำเกรงป่า จึงไม่มีเหตุผลที่คนป่าจะต้องเก็บรักษาป่าเอาไว้ สุดท้ายป่าก็วอดวาย แล้วคนเมืองก็ทิ้งปัญหา เดินออกจากป่ากลับสู่เมือง ปล่อยให้ชาวป่าต้องผจญกับปัญหาที่นักวิชาการทิ้งเอาไว้ให้ คนที่จะเข้าใจป่า ต้องเกิดจากป่า ตราบใดที่เรายังเกิดและเติบโตกลางใจเมือง ยังถูกหล่อหลอมด้วยความเห็นแก่ตัว เราไม่มีทางเข้าใจคนป่า แม้จะพยายามบอกว่าเข้าใจ แต่ก็เป็นแค่ความเข้าใจจากมุมมองของคนเมือง ไม่ใช่การเข้าใจคนป่า จากมุมมองของพวกเขาเอง ชาวนาวีเรียกคนจากฟ้าว่าผู้รุกราน เป็นพวกชาล้นถ้วย เขาเดินทางเข้าสู่ป่าพร้อมกับน้ำที่ปริ่มถ้วย ไม่ว่าชาวนาวีจะำพร่ำสอนคนจากฟ้ามากมายเท่าไร น้ำในถ้วยก็ไม่มีวันบุบสลาย เทใส่เข้าไปก็ล้นลงพื้นจนหมด นกไม่มีทางเข้าใจวิถีชีวิตของปลา จนกว่าจะลงมาใช้ชีวิตในน้ำได้อย่างปลา คนเมืองไม่มีทางเข้าใจคนป่า จนกว่าจะเททัศนคติ ความเชื่อ ทิ้งทั้งหมด เพื่อจะรองรับน้ำใหม่ที่ชาวป่าจะรินลงสู่ถ้วย กลายเป็นคนเมืองที่มีจิตวิญญาณเหมือนชาวป่า ไม่ใช่เป็นแค่คนเมืองที่เดินเข้าสู่ป่า ด้วยจิตวิญญาณของคนเมือง Avatar เป็นเรื่องของคนเมืองที่พยายามจะเรียนรู้วิถีชีวิตของคนป่า Jake Sully ต้องการจะเรียนรู้เพียงเพื่อจุดประสงค์บางอย่างของตัวเอง แต่ Neytiri ปฏิเสธที่จะสั่งสอน โดยให้เหตุผลว่า คนจากฟ้าสมองมิอาจรู้ ตามิอาจเห็น Jake ยังยืนยันว่า "ถ้าเช่นนั้นก็สอนข้าสิ" "ไม่มีใครสอนให้เจ้าเห็นได้ นอกจากเจ้าจะเรียนรู้การเห็นด้วยตัวของเจ้าเอง" คำตอบของ Neytiri เหมือนจะส่งข่าวสารมายังคนเมืองทั้งหลาย ว่าเรื่องวิถีชีวิต เรื่องของจิตวิญญาณมันบอกสอนกันไม่ได้ เพราะสิ่งที่ชาวป่าพร่ำสอนมันเป็นได้แค่ความทรงจำ ไม่ใช่ความตระหนักรู้ที่เกิดขึ้นจากใจ คุณจำในสิ่งที่เขาสอนได้ แต่คุณไม่มีทางรู้ซึ้งและเข้าใจ Jake จำได้และพูดอย่างคล่องปากอย่างรวดเร็วว่า "ข้าเห็นเจ้า" แต่กว่าจะเข้าใจ กว่าจะรู้ซึ้ง ว่ามันหมายถึงอะไร ต้องลงทุนด้วยการทิ้งทุกอย่าง สุดท้ายแม้ชีวิตก็ยอมพลีให้กับชาวนาวีได้ ฉากสุดท้าย Jake ในร่างมนุษย์อยู่ในอ้อมกอดของ Neytiri ในร่างของชาวนาวี การกล่าวคำว่า "ข้าเห็นเจ้า" ของ Jake ถึงกับทำให้ Neytiri หลั่งน้ำตา Jake เหลือร่างกายเท่านั้นที่ยังคงความเป็นมนุษย์ ส่วนจิตวิญญาณกลายเป็นชาวนาวีอย่างสมบูรณ์ ป่าไม่ต้องการคำว่า "พัฒนา" มันอยู่ได้ด้วยความสมดุลย์ อยู่มานานแสนนานก่อนจะมีมนุษย์เกิดขึ้นบนโลกด้วยซ้ำ แม้บางสิ่งจะสูญสลายไป แต่ในวินาทีนั้นก็จะมีอีกสิ่งอุบัติขึ้นแทนที่ในทันที บรรพบุรุษของมนุษย์ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงป่า แต่มุ่งค้นหาวิธีที่จะอยู่กับป่า อยู่กับความสมดุลย์ ด้วยสันติวิธี ป่าเหมือนมารดาผู้ให้กำเนิด ให้อาหาร ให้ยารักษาโรค ให้ไม้นำมาสร้างที่ซุกหัวนอน ให้ออกซิเจนไว้หายใจ ให้สภาวะแวดล้อมเอื้อต่อการถือกำเนิดของมนุษย์ แม้เมื่อยามสิ้นชีวิต ป่าก็ยังให้พื้นที่ฝังกลบร่าง ให้ความอบอุ่น ให้เราได้กลับไปหลอมรวมกับมารดาผู้ให้กำเนิดอีกครั้ง สิ่งเรานี้ไม่เคยมีสถาบันใดในเมืองเคยสอน เราสอนเพียงวิธีหาเงินได้อย่างไร สอนให้เราเห็นแก่ตัว เพื่อเงินแม้จะต้องทำลายประเทศ ทำลายป่าที่เป็นเหมือนผู้ให้ชีวิต หลายคนก็เต็มใจที่จะลงมือทำโดยไม่ลังเล มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดที่สุดในโลก ฉลาดกว่าคนป่าที่เราเรียกว่าผู้ด้อยพัฒนา....จริงหรือ จากคุณ : On_Meka เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 10:34:04

ความคิดเห็นที่ 25   "ขออภัยค่ะ สมาชิก Mobile Register ไม่สามารถโหวตกระทู้แนะนำได้" ระบบเค้าว่าอย่างงี้ แต่นี่เป็นกระทู้แรกในรอบปีที่ผ่านมาพบ แล้วอยากโหวต ไม่เป็นไร ผมบอกตรงนี้ก็ได้ "ผมโหวตให้บทความนี้ของคุณ ปีย์ ครับ" ด้วยว่าชีวิตวัยเด็กใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติคล้ายๆแบบนั้นจริงๆ จากคุณ : Jaxxv7 เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 10:54:05

ความคิดเห็นที่ 26 โหวตครับ (^______^) จากคุณ : WMD (WMD) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 11:04:27

ความคิดเห็นที่ 27 "นกไม่มีทางเข้าใจวิถีชีวิตของปลา จนกว่าจะลงมาใช้ชีวิตในน้ำได้อย่างปลา คนเมืองไม่มีทางเข้าใจคนป่า จนกว่าจะเททัศนคติ ความเชื่อ ทิ้งทั้งหมด เพื่อจะรองรับน้ำใหม่ที่ชาวป่าจะรินลงสู่ถ้วย กลายเป็นคนเมืองที่มีจิตวิญญาณเหมือนชาวป่า ไม่ใช่เป็นแค่คนเมืองที่เดินเข้าสู่ป่า ด้วยจิตวิญญาณของคนเมือง" ขอบคุณคุณ On_Meka ครับ นั่นคือที่สุดความจริงทั้งหมดครับ จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 11:04:57

ความคิดเห็นที่ 28 (^______^) จากคุณ : WMD เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 11:05:44

ความคิดเห็นที่ 29 โหวตให้ค่ะ แม้คนเราจะอยู่ในโลกใบเดียวกัน แต่การมองโลกต่างกันได้อย่างเหลือเชื่อจริงๆ ขอบคุณเจ้าของกระทู้กับบทความดีๆค่ะ จากคุณ : NICEAMIN เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 11:06:40

ความคิดเห็นที่ 30 "ข้าเห็นเจ้า" จากคุณ : GoTH.am_R.uz เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 12:57:07

ความคิดเห็นที่ 31 กำลังจะไปนอนด้วยเวลาท้องถิ่นก็ตีสามแล้ว แต่ได้อ่านกระทู้นี้ทำให้ถึงกับตื่น ตื่นจากความง่วง และตื่นขึ้นมาในแง่ของการตระหนักและรับรู้ปัญหาอันไกลตัว หวังแต่ว่าจะได้มอบความรู้และเข้าใจให้เพื่อนคนเมืองคนอื่นๆ เพื่อยับยั้งความเสียหายที่จะเกิดแก่ โลกและธรรมชาติ ขอบคุณ คุณปีย์ จขกท และ คุณ On_Meka จากใจจริง แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 15:05:57 จากคุณ : walnutsoda เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:04:06

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาอ่านเกี่ยวกับเรื่อง อวตาร เจอบทความนี้ โดนใจมากค่ะ I see you แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 16:58:10 จากคุณ : Francsmama เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 16:57:21

ความคิดเห็นที่ 33   ฮือ ซึ้งงงง จากคุณ : patiweshchan เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 17:51:51

ความคิดเห็นที่ 34   i see you อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากๆ เลย ว่ากะจะไปดูอวตารอีกรอบคงต้องทบทวนบทความนี้ไปด้วย ขอบคุณมากค่ะสำหรับทุกสิ่ง จากคุณ : ครอบครัวเรา เย้!! เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 18:34:24 A:58.8.117.217 X: TicketID:216908

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมาก ๆ สำหรับเจ้าของกระทู้ที่เขียนสิ่งดี ๆ แบบนี้มาให้อ่านกันครับ "แม้หนังจะจบด้วยความสุขเพราะชาวนาวีได้อยู่ในป่าแสนสุขของเขา แต่ในความจริงโลกไม่ได้สมหวังอย่างนั้น" ชอบประโยคนี้มาก โดนใจ อยากให้คนที่ได้ดูหนังเรื่องนี้แล้ว ฉุกคิดถึงประโยคนี้ให้ได้ด้วย ความเป็นจริง ยังไม่ Happy ending เหมือนในหนังครับ จากคุณ : เท็ตซึคุง (เท็ตซึคุง) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 18:52:51

ความคิดเห็นที่ 36 สุดยอด อ่านแล้วร้องไห้เลย จากคุณ : WiseChocolate เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 21:17:32

ความคิดเห็นที่ 37   ใครโหวตได้โหวต ดันได้ดันเถอะครับ ของดีๆ แบบนี้อย่าให้เสียของ!! จากคุณ : ไร้ซึ่งถ่าน... เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:30:11

ความคิดเห็นที่ 38 สุโค่ยยยย มาร่วมโหวตอีกแรงค่ะ เพิ่งไปดูหนังเรื่องนี้มาเหมือนกัน ชอบ..มากๆ ..ได้อะไรดีๆมามากเหมือนกัน จากคุณ : สายลมแห่งความทรงจำ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:47:10

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณค่ะ คุณปีย์ เขียนได้น่าชื่นชมมากๆค่ะ จากคุณ : tikprim เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 00:10:57

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ ตอนแรกผมเพียงอยากเขียนเพื่อเก็บไว้อ่านเอง แต่คิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับคนอื่น ๆ อยู่บ้าง ขอบคุณที่แวะเข้ามา และดีใจที่ได้อะไรกลับไปครับ จากคุณ : ปีย์ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 01:52:30

ความคิดเห็นที่ 41 กินใจมากๆค่ะ จากคุณ : lamerdejoy เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 11:56:13

ความคิดเห็นที่ 42 โหวตไปเลยค่ะ โดนใจสุดๆ เป็นบทความที่เขียนถึงหนังเรื่องนี้ได้ลึกซึ้งและคมคายที่สุดที่เราได้อ่านเลยอะค่ะ อาจจะเพราะเคยเรียนมาทางชีววิทยา และต้องออกภาคสนามมาบ้าง บทความนี้จึงกระทบใจเราอย่างแรง จนบางตอนน้ำตาคลอ อยากให้อีกหลายๆ คนบนโลกใบนี้ที่ได้ดูหนังเรื่องนี้ ได้เห็นมุมมองเหมือนคุณจขกท. แล้วโลกเราคงน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะเลยนะคะ : ) จากคุณ : โยษิตา เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 19:33:01

ความคิดเห็นที่ 43   โหวตไม่ได้เพราะยังไม่ได้เปนสมาชิก แต่โหวตให้ในใจและกันน่ะ จากคุณ : หัวเหม่ง เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 15:25:38 A:58.8.127.97 X: TicketID:247188