ความคิดเห็นที่ 1 Tsunami... จากคุณ : นัยนะ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 06:08:42

ความคิดเห็นที่ 2   จำได้ข่าวตอนนั้นข่าวครึกโครมมาก ทั้งวิทยุ โทรทัศน์ อินเทอร์เน็ต ชุลมุนวุ่นวาย แตกตื่นกันไปหมด และผมก็อยู่ จ.ระนองด้วยสิครับ เหอะๆ น่าสงสารมากๆ ... จากคุณ : bank (icezuu) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 06:30:13

ความคิดเห็นที่ 3 คืนก่อนเกิดเหตุ ไม่ได้นอนค่ะ นั่งทำอะไรก็ไม่รู้ มานอนตอนเช้า งงมาก ที่ตอนเช้าพี่สาวโทรมา ถามว่าอยู่ไหน นึกว่าโทรมาถามเฉยๆและด้วยความง่วง ก็บอกว่านอนอยู่แล้วไ่ม่ได้คุยอะไรต่อ ต่อมาเพื่อนโทรมาก็คุยนิดหน่อย ไม่รู้เรื่องอะไรและไม่มีใครบอกอะไรเรื่องสึนามิ มาตื่นเต็มที่ ก็ก่อนเที่ยง อาบน้ำ ออกไปทำงาน ถึงรู้ข่าว สึนามิ คนอื่นๆเล่ากันอย่างแตกตื่นว่า แผ่นดินไหว หอสั่นต้องวิ่งลงจากหอ ส่วนตัวเอง งง เหมือนจะรู้สึกตัว แต่คิดว่า ฝัน แล้วหลับต่อ เฮ้อ - -" ที่รู้สึกผิดที่สุด คือ กลับห้องตอนเย็น โทรกลับบ้าน มารู้อีกทีว่า พี่สาว ตอนที่โทรมาอยู่ที่ทะเลตรัง ติดอยู่บนเรือเข้าฝั่งไม่ได้เพราะสึนามิ รู้สึกผิดมาก ที่ไม่คุยอะไรด้วย และรู้ว่าพี่โทรมาคงห่วงกลัวว่าเราจะไปเที่ยวทะเล โชคดีที่ พี่สาว ปลอดภัย และโชคดีที่เช้าวันนั้น ไม่ได้ไปหาอะไรทานแถวชายหาด หลังจากวันนั้น ดูข่าว และนั่งรถวนไปดูชายหาดร้าง รู้สึกบรรยากาศรอบตัวออกแนวหดหู่ไปหมด ขอโทษที่ช่วงนั้นอยู่ในละแวกจังหวัดที่เกิดเหตุ แต่ไม่ได้ไปช่วยอะไร T_T จากคุณ : สเมิร์ฟ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 06:48:34

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนั้นเราไม่อยากดูทีวีเลย เพราะเปิดมาทีไร เราร้องไห้ทุกที อยากลงไปช่วยหมอพรทิพย์มาก แต่ที่บ้านไม่ยอม รู้สึกอย่างแย่เลย ว่าทำไมนะ เรานั่งๆนอนๆช่วยอะไรคนอื่นไม่ได้เลย สุดท้ายก็ได้ไปช่วยเขาแพคของที่สภากาชาดไทย เป็นเรื่องที่รู้สึกดีจน ถึงทุกวันนี้ ทุกคนที่ไปไม่รู้จักกัน แต่ก็มาช่วยกันแพคของ ขนของ มาบริจาคของกัน ทำงานกันไม่เหน็ดเหนื่อย ใครอยากพักก็พร้อมมีคนมาช่วยต่อ เราเองก็ไปคนเดียว มีตรงไหนอยากได้กำลังเสริมก็ไปช่วย มันทำให้เรารู้สึกว่าคนไทยไม่ทิ้งกันเสมอ ช่วงนั้นเราเกลียดตัวเองไป 3-4 อย่างที่ 1 เพราะโรคประจำตัวทำให้เราบริจาคเลือดไม่ได้ 2 ไม่ตั้งใจเรียนภาษาจีนเลยอดไปช่วยเป็นล่าม 3 ไม่ตั้งใจเรียนอีก อดไปเป็นหมอ จะได้ลงพื้นที่ 4 ทำไมไม่เกิดเป็นผู้ชาย จะได้ไปใต้ได้ พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องห่วง ขอไว้อาลัยผู้สูญเสียทุกท่านนะคะ จากคุณ : แปรงสีฟันเดียวดาย เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 07:07:19

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาระลึกถึงผู้เสียชีวิตในเหตุการณ์ค่ะ จากคุณ : Moo_junior_na เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 07:27:42

ความคิดเห็นที่ 6 ตื่นมาตอนเช้า สามีบอกว่ามีแผ่นดินไหว สึนามิที่เมืองไทย ตอนเราก็ไม่คิดว่ารุนแรง ก็ไม่สนใจ แถมยังบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวทุกอย่างก็โอเค พอมาดูข่าว ชอคไปเลยค่ะ ตกใจมาก ๆ นสพ.และทีวีที่ออส ลงข่าวต่อเนื่องตลอดเวลา เราดูข่าวในเนท ดูผู้เสียชีวิต ( ไม่รู้ดูทำไม ดูแล้วใจห่อเหี่ยวมาก ๆ ) หนึ่งปีต่อมาช่วงเดียวกับที่เกิดสึนามิ เราสองคนไปภูเก็ตและเกาะพีพี ทุก ๆ ที่ที่เดินเหยียบย่ำไป เราพูดกันถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่ผ่านมาและรำลึกถึผู้ที่เสียชีวิตในเหตุการณ์นั้น ได้พูดคุยกับผู้คนว่าวันนั้นพวกเค้าทำอย่างไร เราได้ไปถนนบางลา ( ใช่ชื่อถนนี้ไหมคะ ) พาสามีไปดูตึก ๆ หนึ่ง ที่ช่วงสึนามี มีผู้เสียชีวิตติดอยู่ในนั้นมากมาย ได้ไปวัดที่หาดกะมะลา ไปบริจาคเงิน ร่วมทำบุญกับวัด เป็นวัดที่รายการทางออสเตรเลียไปจัดตกแต่งสวนให้วัดหน่ะค่ะ แล้วก็ไปเกาะพีพี น้ำใสสะอาดกว่าเดิมมากมาย เดินไปตามสะพาน ที่วันนั้นของสึนามิ มีผู้เสียชีวิตถูกวางร่างเรียงราย... วันนี้ นสพ. ยังลงเรื่องราวรำลึกถึงเหตุการณ์วันนั้นเลยค่ะ ขอไว้อาลัยให้ผู้เสียชีวิตทุก ๆ ท่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 07:51:11 จากคุณ : madam_ozzy เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 07:49:52

ความคิดเห็นที่ 7   ดู ไอทีวี เกาะติดสถานการณ์ดีมาก โชคดีมากที่ ไม่ได้ไปเขาหลัก หรือหมู่เกาะสุรินทร์ เพราะที่พักเต็ม เลยนอนอยู่บ้านเฉยๆ ตอนนั้นช่องอื่นๆยังไม่สนใจข่าวนี้เลย ถ้าได้ไปเที่ยวคราวนั้นคงไม่มีชีวิตมานั่งพิมพ์ ข้อความตอนนี้เป็นแน่แท้ จากคุณ : หยาดฝน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 08:09:23 A:124.122.6.81 X: TicketID:242181

ความคิดเห็นที่ 8 กลับมาจากฮ่องกง ลงเครื่องมาปุ๊บ เปิดมือถือ มี SMS ข่าวแจ้งว่ามีน้ำท่วมที่ภาคใต้ ก็ยังเฉยๆ อยู่ ทีวีก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย จนอีกวันนึง จึงจะรู้ว่าอ้อ นี่คือ สึนามิ ตายเป็นหมื่น แต่ข่าวที่ได้ครั้งแรก คือ  น้ำท่วม!!! จากคุณ : เจ้าหญิงอารมณ์ดี เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 08:15:47

ความคิดเห็นที่ 9 เจอกับตัว    กำลังอยู่ในครัว ได้เสียงสนั่นยังกะเครื่องบินเจ็ท ออกมาหน้าบ้านเห็นคนวิ่งหนีัฮือทุกทิศทาง  ยังกะหนอน เสียงเครื่องยนตร์ รถออก ดังสนั่น ก้อยังไม่รู้ว่าเกิดอะไร พี่โทรมาบอกว่าที่ป่าตองเรียบแล้ว รีบเผ่นทันทีเลย   โชคดีทีน้ำมาไม่ถึงบ้าน แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 13:54:16 จากคุณ : ตระูกูุลก.ขอแจม เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 08:49:18

ความคิดเห็นที่ 10 สึนามิ มันเอาไปหมดเลยนะ บางคนสิ้นเนื้อประดาตัวไปเลยก็มี บางคนญาติพี่น้องเสียชีวิตหมด บางคน ทุกวันนี้ยังหาศพพ่อ แม่ ญาติตัวเองไม่เจอก็มี เป็นการสูยเสียที่มนุษย์เป็นผู้ก่อแท้ๆ จากคุณ : roSemarii_Snow เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 08:53:31

ความคิดเห็นที่ 11 จำได้ว่าช่วงนั้นเพื่อน และครอบครัวหายไป โทรติดต่อกับพ่อแม่เพื่อน และ คอยโทรเช็คตามโรงพยาบาลและศูนย์ช่วยเหลือต่างๆ จนในที่สุดก็พบแต่ สามีกับลูกสาวคนโตไม่เจอ ทุกๆคนช่วยกันติดตาม จนสุดท้ายได้รับการยืน ยันว่า สามีกับลูกสาวเพื่อนเสียชีวิต เรากับเพื่อนๆก็เลยตกลงกันว่าจะลงมา ให้กำลังใจเพื่อนที่เขาหลักกัน ช่วยอะไรได้ไม่มากอย่างน้อย เป็นกำลังใจให้ เพื่อนก็ยังดีก็ (ตอนนี้เพื่อนเหลือลูกสาวคนเล็กคนเดียวแล้ว) แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 09:04:02 จากคุณ : ซิ้มซิ่ง เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:02:08

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนนั้นได้ดูรายการคุณสรยุทธ เขาเล่าให้ฟังประมาณว่า มีคุณยายคนนึงมานั่งอยู่ที่ริมทะเล คนถามหรือว่าบอกให้กลับเข้าฝั่งเข้าบ้าน คุณยายเขาก็ไม่ยอมกลับท่าเดียว คนเขาก็ถามว่า 'งั๊นแล้วยายจะเอาอะไรล่ะ' คุณยายก็มองไปที่ทะเล ตอบว่า "จะเอาหลาน...จะเอาหลาน..." พูดเหมือนคนแก่เพ้อน่ะ หลานคุณยายถูกคลื่นสึนามิพัดหายไป ฟังแล้วน้ำตาซึมไปเลย แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 09:08:02 จากคุณ : i love summer rain เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:06:33

ความคิดเห็นที่ 13 ไปเที่ยวสุพรรณ บ่าย ๆ กลับ นั่งในรถฟังข่าว ยังงงเลยว่า เกิดที่เมืองไทยด้วย?? เศร้าและเสียใจกับผู้สูญเสียทุก ๆ คน แล้วก็ ... มีนักร้องหนึ่งคน ใช้คำเรียกในเพลงว่า สุนามิ -_- จากคุณ : wolf เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:08:20

ความคิดเห็นที่ 14 ที่บ้านเราไปเที่ยวภูเก็ตกันหมด ยกเว้นเรากับพ่อ ดูทีวีตอนเช้า มี่แต่ข่าวไม่มีภาพ ก็เลยพยายามติดต่อทุกคน แต่ไม่สามารถติดต่อได้ เพราะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ นึกไม่ออกว่าจะทำไง เราเลยลองโทรหา บริการเลขาส่วนตัวบัตรเครดิตไทยพาณิชย์ (ทั้งๆที่ไม่เคยใช้บริการ) เราเล่าเรื่องให้เขาฟัง จนท. ดูกระตือรือล้น บอกจะช่วยเหลือ (ขอโทษที่ไม่ได้ถามชื่อเพื่อขอบคุณ) เจ้าหน้าที่ติดต่อประสานงานโรงพักที่ป่าตอง (เพราะตำรวจน่าจะรู้เรื่องดีที่สุด) ทั้งเราและเจ้าหน้าที่เลยทราบว่ามีสินามิ เจ้าหน้าที่ไทยพาณิชย์พยายามติดต่อทุกคนในครอบครัวให้ทั้งวัน (สัญญาณขาดๆหายๆ) พร้อมเช็คข้อมูลเดินทาง สนามบินให้ทุกอย่าง เป็นระยะๆ จนในที่สุดทุกคนที่บ้านเราก็ได้ขึ้นเครื่องกลับอย่างปลอดภัย ดึกๆเจ้าหน้าที่ไทยพาณิชย์โทรมาสอบถาม  เลยรู้สึกประทับใจมาก และขอแสดงความเสียใจกับผู้ที่สูญเสียทุกท่านด้วย ปล. พี่เราบอกว่า ก่อนเกิดซึนามิ 1 วัน พี่เราไปดำน้ำ เห็นฟองอากาศปุดๆจากพื้นทะเล พอวันที่น้ำลด พี่สาวเราก็ยังบอกกับพนักงานโรงแรมเลยว่า สงสัยจะมีซึนามิ (เพราะเคยดูสารคดีฝรั่ง) แต่พนักงานโรงแรมไม่เชื่อ และหัวเราะเยาะ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 10:57:47 จากคุณ : ilovekenchou เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:10:04

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ roSemarii_Snow  ที่คุณบอกว่า "เป็นการสูญเสียที่มนุษย์เป็นผู้ก่อแท้ๆ" เขาโดนสึนามินะครับ ไม่ได้ระเบิดนิวเคลียร์ มนุษย์เป็นผู้ก่อได้ยังไง คุณเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 52 09:14:07 จากคุณ : ZOFFY เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:25:24

ความคิดเห็นที่ 16 วันนั้นทำงานเข้ากะบ่ายค่ะ ตอนเที่ยงออกจากบ้านแม่ก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมาบอกว่าคลื่นยักษ์ถล่มภูเก็ต พังงา กระบี่ เราก็หันไปมองแม่บอกงง ๆ "คลื่นยักษ์คืออะไรแม่ ไม่เป็นไรมากหรอก หนูไปแล้วค่ะ เดี๋ยวรถติด" จนทำงานและพักทานอาหารมื้อเย็นตอน 17.00น. โรงอาหารของโรงแรมเปิดข่าว Update พนักงานตลอด แค่เห็นภาพเท่านั้น ช็อคช้อนหล่นจากมือ ข้าวที่เหลืออีกเกือบครึ่งจานทานไม่ลง เรามีเพื่อนหลายคนทำงานที่กระบี่ และเขาหลัก รุ่งเช้าก็โทรหาโทรเช็ค ใจก็ภาวนาขอให้รับโทรศัพท์ด้วยเถอะอยู่ตลอดเวลา จากเหตุการณ์นี้ เราสูญเสียเพื่อนไป 1 คนค่ะที่เขาหลัก เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นแต่คนวิ่งโกลาหลมากมาย ก็เลยวิ่งเข้าหา "ทะเล" และไม่ได้กลับมาอีกเลย พ่อเรานั่งดูข่าวจนทนไม่ไหว บอกแม่ว่า "ไปนะ พ่อจะไปพังงา แล้วเจอกัน" หอบกระเป๋า เดินทางไปด้วยเครื่องบินของกองทัพอากาศที่เค้าพาอาสาสมัครลงไปช่วยแบกศพ พ่อไปช่วยเค้าแบกศพอยู่ 5 วัน กลับมาเล่าอย่างเศร้าเล็ก ๆ "ตายกันเยอะมากลูก ฝรั่งตัวใหญ๋ ๆ ต้องแบกกัน 4-5 คน" แต่เค้าก็กลับมาด้วยความโล่งใจที่ตนเองได้ทำอะไรเสียบ้าง ตลอดเวลาที่เค้าไม่อยู่บ้าน เราภาคภูมิใจในตัวพ่อ ที่ออกไปทำประโยชน์เพื่อคนอื่น เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราหดหู่อยู่เกือบ ๆ 3อาทิตย์ ขอให้ทุกชีวิตที่สูญสิ้นไป สู่สุคติ ส่วนคนที่ยังอยู่และต้องพบกับความสูญเสีย ขอให้เค้าลุกขึ้นมายืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง แม้ว่าทุกอย่างมันจะไม่สามารถกลับคืนมาได้แล้วก็ตาม จากคุณ : เลขาหน้าใส เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:28:56

ความคิดเห็นที่ 17 วันนั้นตื่นนอนก็ลุกขึ้นมาเปิดอินเตอร์เน็ตดูข่าวตามปกติทุกวัน แต่มันแปลกตรงที่ทำไมวันนี้หน้าเว็บมีแต่ข่าวซึนามิ ด้วยความบื้อเล็กๆ ก็เข้าใจว่ามันไม่มีอะไรมากหรอก พอเดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นคุณแม่นั่งดูข่าวอยู่ ทีนี้เราก็ได้เห็นภาพความเสียหายมากมาย ผู้คนร้องไห้ และภาพข่าวเหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมา เราวิ่งเข้าไปในห้องอีกครั้ง คราวนี้ไปกดดูข่าวแต่ละอันอย่างตั้งใจ แล้วน้ำตาก็ไหล หัวใจเต้นแรง มันร้ายแรงกว่าที่เราคิดไว้หลายล้านเท่า ต่อมาก็อยากจะลงไปช่วยเหลือผู้คนที่ประสบภัยนั้น จำได้ว่าทั้งเราและพี่ชายพูดเหมือนกัน แต่คุณพ่อคุณแม่ขอร้องไว้ สุดท้ายเลยไม่อยากให้คนที่บ้านเป็นกังวลก็ไม่ไป แต่ส่งของไปช่วยเหลือพวกเขาค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 09:34:37 จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:33:47

ความคิดเห็นที่ 18 26 ธ.ค. 47 ถึงตอนนี้ก็ 5 ปีแล้วสินะ เหมือนมันเพิ่งจะผ่านมาแป๊บเดียวเอง ถึงมันจะเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายและไม่น่าจดจำ แต่ตอนนั้นก็แสดงให้เห็นว่า คนไทยพร้อมที่จะช่วยเหลือกันอยู่เสมอนะคะ (ตอนนั้นยังเด็กอยู่ เพิ่งจาม.ต้นเลยได้แต่เอาใจช่วยอยู่หน้าทีวี T^T) จากคุณ : GigglEAuN เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:47:04

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนนั้นไม่ค่อยทราบว่า ซึนามิร้ายแรงขนาดไหน แต่พอดูข่าวก็ช๊อคๆ ไปเหมือนกัน คิดในหัวว่า ถ้าเป็นเราหล่ะ ถ้าเป็นครอบครัวเรา พ่อเรา แม่เรา รู้สึกเสียใจ และใจเสียไปกับทุกๆ คน ที่ประสบภัย จากคุณ : Anna_Molly เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:53:10

ความคิดเห็นที่ 20 เนื้อหารำลึกถึงเหตุการณ์ก็ยังดีอยู่ แต่หัวกระทู้ตั้งแบบนี้เพื่อ?? จากคุณ : Trisha Foster เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:03:00

ความคิดเห็นที่ 21 เวลาใกล้ ๆ ตอนนี้พอดีเลยครับ ที่คลื่นสึนามิเข้าที่ไทย ตอนนี้ก็ครบ 5 ปี พอดี ขอไว้อาลัยครับ จากคุณ : ดอกต้อยติ่ง เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:04:53

ความคิดเห็นที่ 22 5 ปีแล้ว แต่ยังหดหู่ไม่หาย R.I.P สำหรับผู้จากไป   และแสดงความเสียใจต่อผู้สูญเสียทุกคน จากคุณ : Griffin_2004 เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:09:43

ความคิดเห็นที่ 23 นั่งเล่นเน็ตอยู่ค่ะ จู่ๆบ้านสั่น บ้านสองชั้นเองไม่ได้สูง แล้วเกิดอาการมึน วิงเวียน เกิดมาไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ เลยคิดว่าสงสัยนอนน้อยเลยมึนเอง คิดไปเองเปล่า สักพักน้องมาบอกว่าคลื่นอะไรไม่รู้จากทะเลซัดภูเก็ต มีคนตายด้วย นั่งตามข่าวทั้งวัน ไม่คิดว่าจะเป็นโศกนาฎกรรมครั้งใหญ่ขนาดนี้ ภาพสามีเจอศพภรรยา ภาพแม่เจอศพลูก ภาพลูกเจอศพแม่ ร้องไห้กันปิ่มว่าจะขาดใจ ไม่รู้จะบรรยายยังไงด้วยคำพูด มันรันทดหดหู่เกินรับไหว หลังเกิดเหตุการณ์ได้ไม่กี่วัน ก็ตัดสินไปภูเก็ตกับพังงา เอาของที่ตัวเองพอมีไปบริจาค ข้าวสารอาหารแห้ง เสื้อผ้า เงิน ก็เต็มที่เท่าที่ตัวเองพอจะช่วยได้ ระหว่างทางผ่านวัดที่เก็บศพก็จะมีกลิ่นศพ กลิ่นน้ำยาฟอร์มาลีนโชยมาเป็นระยะ เข้าใจก็วันนั้นว่าคำว่า "ราบเป็นหน้ากลอง" นั่นเป็นยังไง ตึกราม สิ่งก่อสร้าง ต้นไม้ บ้านเรือน ไปหมด ไม่ต้องพูดถึงชีวิตคน ผ่านป่าตอง ร้านอาหารร้านนึงเหลือแต่ป้ายชื่อกับเพดาน ข้างในพังไม่เหลืออะไรสักอย่าง เห็นผู้ชายคนนึงในร้านนั่งคุดคู้ร้องไห้คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของ คือมันหมดจริงๆ กิจการที่สร้างมา แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อท่ามกลางสิ่งรันทดหดหู่ใจ สิ่งที่งดงามมากๆคือ "น้ำใจคนไทย" ระหว่างทางนี่เห็นรถขนตั้งแต่กระทิงแดง น้ำดื่ม อาหารสดทำมาจากบ้าน อาหารแห้ง สวนกันขวักไขว่ มันเยอะมาก จนแวะปั๊มแล้วมีโอกาสได้ถามสองสามคันว่าเอามาขายหรือคะพี่ คำตอบคือ ขายได้ไงน้องหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ แจก แจกลูกเดียว !!! ได้แต่ยกนิ้วโป้งให้สองนิ้ว ไม่ได้โกรธแต่แปลว่า สุดยอดไปเลยเพ่ บ้านเมืองเรามีอะไรห่วยแตกเยอะมาก แต่อย่างนึงที่บ้านเราไม่น้อยหน้าใครแน่ๆคือ น้ำใจงามๆนี่แหละค่ะ ขอไว้อาลัยให้กับทุกชีวิตที่จากไปเชื่อแน่ว่ามากกว่ายอดที่เราทราบๆกัน ยังหาไม่เจอบ้าง หายไปกับทะเลบ้าง ขอให้ทุกดวงวิญญาณไปสู่สุคติ คนที่ยังอยู่ขอให้มีแรงกายแรงใจลุกขึ้นมาสู้ใหม่นะคะ ฟ้าหลังฝนสดใสค่ะ เจอเรื่องไม่ดีมา วันข้างหน้ามันต้องมีดีดีบ้างแหละน่า ^^ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 52 10:12:16 จากคุณ : ความสุขอยู่ที่ใจ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:10:52

ความคิดเห็นที่ 24 ทราบข่าวจากทางโทรทัศน์ ตอนแรกยังงงๆ ไม่คิดว่าจะร้ายแรงขนาดนั้น พอติดตามไปเรื่อยๆ ถึงรู้ว่าน่ากลัวมากๆ มีคนมากมายที่ต้องเสียชีวิต ติดตามข่าวตลอด ไม่มีโอกาสได้ลงไปช่วย แต่ร่วม บริจากเงินตามกำลังเพื่อช่วยเหลือ ในความโหดร้าย ของเหตุการณ์นี้ ทำให้รู้จักกับคำว่า"น้ำใจ" ไม่อยากให้มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอีกเลย ขอไว้อาลัยแด่ผู้จากไปทุกท่าน จากคุณ : ทรายนุ่มนิ่ม (ทรายนุ่มนิ่ม) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:27:16

ความคิดเห็นที่ 25 ร่างมนุษย์ ช่างอ่อนแอ มีหรือจะชนะธรรมชาติ จากคุณ : จักรพรรดิแดนรักทหารErosPhoenix เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:28:14

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วน้ำตาซึม ขอบคุณน้ำใจที่มีให้กัน คนไทยทุกคน จากคุณ : iamdevilbkk เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:29:39

ความคิดเห็นที่ 27 จำได้แม่นค่ะ... วันที่ 26 ธันวาคมปีนั้น ตื่นสายมาก ๆ เกือบเที่ยง เปิดทีวีดูเจอข่าว คลื่นยักษ์ ตอนนั้นข่าวยังรายงานสับสน แต่ตกใจมาก เพราะเพื่อน ๆ ชอบไปเที่ยวใต้ตอนปีใหม่ รีบโทรเช็ค ไม่มีใครเป็นอะไร... ดูข่าวไปเรื่อย ๆ นั่งร้องไห้ตลอด มันน่าตกใจมาก จากนั้นติดตามข่าวมาเรื่อย ยังจำได้ว่า พันทิปมีกระทู้แรกเลยตอนที่คลื่นเพิ่งเข้า (ยังเก็บไว้เลย แต่ตอนนี้หาไม่เจอแล้ว) มีคนมาโพสต์ขอความช่วยเหลือเพราะติดบนเขา... จากนั้นก็ตัดสินใจลงไปช่วยเพื่อนที่เขาไปทำงานตั้งค่ายช่วยเหลือที่นั่น สามเดือนแรก ไปแบบทุกสัปดาห์ตอนเสาร์อาทิตย์ ตอนหลังมันทนไม่ไหว ลาออกจากงานไปอยู่เลย ทำอยุ่ประมาณปีนึง เงินเก็บหมด... กลับมาหางานทำที่กรุงเทพฯ ใหม่... ดีใจที่ได้ช่วยชาวบ้านที่บ้านน้ำเค็มค่ะ เป็นประสบการณ์ที่ดีมาก ๆ มีคนจากทั่วประเทศลงมาร่วมกับค่ายเพื่อช่วยเหลือ แม้แต่เด็กเล็ก ๆ ป.5-6 ไม่มีของก็เอาแรงมาช่วยกัน ช่วยกันทำความสะอาด เฝ้าบ้านให้ แพ็คข้าวมาให้พี่ทหารที่ปลูกบ้าน เห็นด้วยค่ะ ว่าบ้านเราไม่ว่าจะวุ่นวายขนาดนั้น แต่เวลามีเรื่องราวใหญ่โต... คนไทยไม่เคยแล้งน้ำใจต่อกัน... นี่แหละเสน่ห์ที่น่ารักของบ้านเราค่ะ จากคุณ : Jeeup เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:39:37

ความคิดเห็นที่ 28   ไว้อาลัย คับ จากคุณ : cook boy เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:59:54

ความคิดเห็นที่ 29 http://asiantsunamivideos.com/ จากคุณ : นัยนะ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 11:09:25

ความคิดเห็นที่ 30 ไว้อาลัยแก่ผู้สูญเสียค่ะ อ่านแล้วน้ำตาซึมเหมือนกัน จากคุณ : อ า ร์ ต ตั ว แ ม่ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 11:30:42

ความคิดเห็นที่ 31 ร่วมไว้อาลัยกับผู้เสียชีวิตทุกคนด้วยนะค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นดูข่าวอยู่ เห็นข่าวแล้วตกใจมาก และตามข่าวอยู่ตลอด พอเห็นข่าวน้ำท่วมมาก และเปิดรับของบริจาคก็รีบไปซื้อของและไปบริจาคที่สภากาชาดไทย จากคุณ : ย้ำคิดย้ำฝัน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:03:18

ความคิดเห็นที่ 32 มีพี่ตำรวจน้ำที่เรารู้จัก เจอคลื่นยักษ์นี้ขณะปฏิบัติหน้าที่ ในเรือมีประมาณสิบกว่าคน พี่เค๊าเป็นคนขับ ถูกซัดไปคนละทิศทาง เจอหมดเกือบทุกคนยกเว้นพี่ที่เรารู้จัก กับเพื่อนอีก1คน ยังหาไม่เจอ ยันประมาณช่วงเย็นๆทางเมียพี่เค๊าก็ได้รับโทร.จากแฟนเค๊าว่าอยู่ รพ. ซึ่งตอนนั้นเมียเค๊าเล่าว่า นั่งไหว้พระตลอดเวลาภาวนาขอให้เจอ อาการคือแก้วหูทะลุ หวาดระแวงเหมือนคนบ้า จนทุกวันนี้ หูข้างนึงไม่ได้ยิน ผ่าตัดสามรอบ ขึ้นลง กทม.ระนอง หาหมอตลอด ตอนนี้อาการหวาดกลัวหายไปแล้ว แต่ยังมีอาการเส้นเลือดอุดตัด มีผื่นขึ้นตามร่างกายทั้งตัว คันตลอด น่าจะมาจากการได้รับเลือดไม่สะอาดจากตอนเกิดเหตุ จากการเล่าพี่เค๊าว่า เหมือนเครื่องซักผ้า ถูกดูดลงไปอย่างแรงมืดไปหมด ในใจคิดว่าไม่ไหวแล้ว แต่ก็นึกถึงหน้าลูกเมียเลยฮึดสู้อีกครั้งก็เด้งลอยขึ้นมา มีกองไม้เศษอะไรทับเต็มไปหมด จะเรียกให้ใครช่วยก็ไม่มีเสียง พอดีมีคนมาเห็นแล้วลากเค๊าขึ้นมาบนฝั่งแล้วพูดว่า ผมไปก่อนนะพี่ ผมจะไปตามหาเมียผม แล้วพี่เค๊าก็มารู้สึกตัวตอนอยู่ รพ. แต่ถามว่าทางรัฐช่วยเหลืออะไรบ้าง ได้รับคำตอบว่าให้เงินเดือนละ3ร้อยกว่าบาท รู้สึกแย่กับทางรัฐมากๆ เพราะเกิดขึ้นขณะปฎิบัติหน้าที่ ไหนจะต้องเยียวยาจิตใจ ส่วนเพื่อนอีกคนนึง เป็นเดือนถึงเจอศพ รู้มาว่าเค๊ากำลังจะแต่งงาน กำลังเตรียมเอกสารกู้เงินฝากให้เพื่อนที่ไม่ได้ลงทะเลดูเอกสารให้ด้วย แล้วพูดว่า พี่ฝากดูเอกสารให้ผมด้วยนะเผื่อผมไม่ได้กลับ ที่พี่เค๊ารอดน่าจะมาจากเค๊าใส่ชูชีพด้วย ส่วนเพื่อนที่เสียชูชีพขาดเลยรู้ว่าเพื่อนเค๊าไม่มีชูชีพ เพราะตอนโดนคลื่นเค๊ามองเห็นกันยังพยายามจับกันแต่ความแรงของน้ำ หลังจากนั้นก็ไหลไปคนละทิศละทาง จากคุณ : nonggran เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:06:35

ความคิดเห็นที่ 33 อยู่ที่ท่าเรือ Boat Lagoon Phuket กำลังเตรียมตัวเอาเรือออกไป พีพี ระหว่างที่เดินไปเอาใบตารางน้ำจากออฟฟิตของ โบ๊ท ได้ยินคนที่ออฟฟิตคุยกันเรื่องคลื่นยักษ์ถล่ม แต่ไม่สนใจ เดินกลับออกมาที่ออฟฟิตตัวเองเพื่อเตรียมของ ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนที่เป็นกัปตันเรือลำอื่น โทรมาบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า "ให้บอกทุกคนว่าอย่าออกเรือ กุไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อนเลย อย่าลืมนะ บอกเค้าอย่าออกเรือ" แล้วสายก็ตัดไป เรางงเริ่มเช็คข่าว โทรหาแม่ที่ กทม ให้ช่วยดูข่าวให้ แม่บอกยังไม่เห็นมีข่าว แต่พวกเราก็พยายามฟังวิทยุ เพื่อนที่ออฟฟิต พยายามจูนลคื่นจากเจ้าท่า ส่วนพวกเรานั่งไม่ติด งดการออกเรือ พยายามโทรกลับหาเพื่อนที่โทรมาและคนอื่น ๆ ที่ออกเรือไปแล้ว แต่ไม่ติด จากนั้นอีกไม่กี่นาที น้ำในลากูนเริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็ขึ้นมาใหม่ด้วยน้ำสี่ขุ่น ๆ อย่างเร็ว เร็วจนตกใจ เกือบจะท่วมถึงออฟฟิต เรือยอร์ชที่จอดอยู่ เกือบหลุดจากที่คล้องเชือก ทุกคนแตกตื่น มองไปทางปากอ่าว เห็นเรือเร็ว วิ่งกลับเข้ามาแบบท้ายปัด ตาม ๆ กันมา สองสามลำ พอมาถึงท่าลูกค้าที่ลงมาจากเรือขวัญเสีย กัปตัน หน้าเสียบอกคลื่นถล่ม ย้ำไม่ให้ทุกคนออกเรือ แล้วบอกมีเรือล่มอยู่ปากอ่าว ให้เอาเรือใหญ่ไปช่วย พวกเราต่างวุ่นวาย หว่งเรือที่จอดจะหลุดมาชนกัน หว่งเพื่อนฝูงที่ออกเรือไปก่อนหน้านี้ ห่วงว่าลูกค้าต่าง ๆ จะได้รับอันตราย น้ำก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ยังไม่นิ่ง พอเริ่มสาย เจ้าของเรือต่าง ๆ สั่งให้ลูกน้องตัวเองเอาเรือออกเพื่อไปช่วยพวกที่ติดตามเกาะ รวมทั้งบริษัทเราด้วย ส่วนเรา หลังจากเคลียร์ลูกค้าและส่งกลับเสร็จ เราไปซื้อของที่โลตัส แล้วเอาไปให้ที่ รพ วชิระ หลังจากนั้นเราไปที่ศาลากลาง ไปช่วยอำนวยความสะดวก ภาพที่เห็นตอนนั้น อึ้งพูดไม่ออก ใครโทรมาเราตอบได้แต่ว่าเราปลอดภัย ฝากบอกคนอื่น ๆ ด้วยแล้วไม่ต้องโทรหาเราอีก พ่อกับแม่ที่ กทม รู้แล้วว่าเราปลอดภัย เราเลยไม่ใช้โทรศัพท์อีกเลยเพราะอยากเก็บสัญญาณไว้ให้คนอื่นที่ตามหาญาติพี่น้องได้ใช้กัน   วันรุ่งขึ้นเจ้านายสั่งให้เอาเรือออกไปช่วยคนได้อีกเกือบยี่สิบคน ( โดยบรรทุกเกินกว่าที่กำหนด แต่เค้าอนุโลมไม่จับ)เค้าไม่ให้เราไปด้วย วันที่สามเอารถออกไปที่เขาหลักไปช่วยเค้าค้นหาผู้รอดชีวิตอีก วันนี้พี่ ๆ ที่บริษัทก็ไม่ให้เราไปอีก เค้าบอกว่าภาพคงไม่น่าดูเท่าไหร่ (เราเป็น ผู้หญิงคนเดียวในบริษัท) เราเลยไปช่วยที่ศาลากลางอีก เหตุการณ์ผ่านไปเกือบอาทิตย์ พวกเราเลยกลับมาทำงานตามปกติ RIP ให้กับทุกท่านที่จากไป จากคุณ : ampadventures เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:13:47

ความคิดเห็นที่ 34 รู้ข่าวที่สนามบินค่ะ กำลังจะบินไปเชียงรายกับครอบครัว พอรู้ข่าวก็รีบโทรหาญาติที่ภูเก็ตเลย เพราะมีญาติที่อยู่ในป่าตองด้วย แต่โทรหาใครก็ไม่ติด ทราบทีหลังว่าติดต่อไม่ได้ทั้งเมือง แต่พอติดต่อได้ ก็ได้ทราบข่าวว่าญาติ ๆ ปลอดภันทุกคน คนที่อยู่ป่าตองก็หนีขึ้นเขาหมด ความจริง ปีใหม่แทบทุกปีเราต้องไปเยี่ยมญาติที่ภูเก็ต และค้างที่ป่าตอง แต่ปีนั้นเบื่อทะเล หนีไปขึ้นดอยพอดี ปีต่อมา ปีใหม่เราก็ไปภูเก็ต แล้วย้อนกลับมาเที่ยวพังงาด้วย ยังเห็นซากเรือ ซากปรักหักพังผลพวงสึนามิอยู่เลย  จากที่เคยเห็นในพวกสารคดี หรือภาพยนตร์ ไม่คิดว่าจะมาเกิดในประเทศไทย มันก็เกิดขึ้น เพราะฉะนั้น อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอค่ะ ขอไว้อาลัยแด่ผู้สูญเสียด้วยค่ะ จากคุณ : แพม* เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:19:30

ความคิดเห็นที่ 35 จำได้ว่าเพิ่งสอบมิดเทอมเสร็จ แล้วนัดกับเพื่อนว่าลงพีพีกันดีกว่า กำลังจะไปอยู่แล้ว เพื่อนโทรมาบอกว่าไปไม่ได้ ก็เลยยกเลิก ปรากฎ ตอนเช้าดูข่าวที่ที่เราจะไปสึนามิเข้า ตกใจมาก คิดว่าถ้าแกกะชั้นไปจะเหลือซากมาปากดีทุกวันนี้ได้ป่ะเนี่ยะ จากคุณ : เรื่องมันซวยเพราะสวยเป็นเหตุ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:21:40

ความคิดเห็นที่ 36 ผ่านไปเร็วจริงๆ ทุกวันที่ 26 ธค. ของทุกปี  จะรู้สึกเศร้าจากเหตุการณ์นี้ ทั้งๆที่มันควรเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลอง  จำได้แม่นว่าเป็นวันอาทิตย์ วันนั้นเราไปดูหนัง เดินห้างกับเพื่อน  มารู้อีกทีคือ 4 โมงเย็น แท็กซี่บอกว่า  ป่าตองโดนคลื่นถล่ม  เรายังคุยกับเพื่อนเลยว่า คงคลื่นสูง  แล้วซัดพวกเพิงขายอาหาร  ...แค่นั้น แต่พอกลับถึงบ้าน  ช็อคมาก  เพราะเราเป็นคนใต้ มีญาติ  มีเพื่อนอยู่ทั้ง ภูเก็ต พังงา กระบี่ ตรัง   และระบบโทร.ล่ม  โทร.หาใครไม่ได้เลย  รู้สึกบีบหัวใจมาก เนื่องจากงานการที่ทำ  ไม่สามารถลงไปช่วยได้ ทุกคนในออฟฟิศ  ยกทีวีส่วนตัวมาตั้งกลางห้อง  ติดตามข่าวทั้งวัน (เดิมออฟฟิศไม่อนุญาตให้ดูทีวี  แต่กรณีนี้ยกเว้นค่ะ) และคิดว่า  เราต้องทำอะไรซักอย่างที่มากกว่าติดตามข่าว ก็เลยรวบรวมเงิน ข้าวของ ทั้งมือ 2 มือ 1 ส่งไปเป็นระยะๆ จากคุณ : Makit เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:24:20

ความคิดเห็นที่ 37   วันนี้ เมื่อ 5 ปีที่แล้วคือวันอาทิตย์ เวลาประมาณ 09:30 ผมก็เพิ่งกลับจากกินก๋วยเตี๋ยวแถวบ้าน (กทม.) ..... ซักพักเดียว ทาง ศปก.ทร. (ศูนย์ปฏิบัติการกองทัพเรือ) โทรมาแจ้งว่าให้ไปประชุมด่วนที่สุด ,มีเหตุคลื่นซีนามิถล่มที่ฐานทัพเรือพังงา คือตอนนั้นภายใน ทร.ยังไม่ทันได้ตรวจสอบพื้นที่อื่น เพราะเหตุเกิดประมาณ 8 โมงเช้า ยังไม่ทันตั้งตัว และฐานทัพเรือพังงาก็โดนถล่มเละไปหมดเหมือนกัน พอไปประชุม ..... ภาพที่เห็นจากนักบิน ฮ.ทร. ส่งมาก็ทำให้ อึ้ง และ ตะลึง เพราะความเสียหายกินบริเวณกว้างมาก และที่สำคัญที่สุด คือ ... ชุดอารักขา เรือ ต.215 ซึ่งอารักขา "คุณพุ่ม เจนเซ่น" รายงานมาว่า ต.215 ถูกคลื่นซัดจนจมเสียหาย และยังไม่พบตัวคุณพุ่ม ฯ .... ต่อมาอีกประมาณ 2 ชม. ทร.จึงได้ประเมินสถานการณ์ และลงคำสั่งจัดตั้งหน่วยช่วยเหลือผู้ประสบภัย ฯ และทีมประสานงานค้นหา ฯ และให้จัดเตรียมพาหนะ ยุทธภัณฑ์ และสิ่งต่าง ๆ เดินทางลงพื้นที่ประสบภัยในบ่ายวันนั้นครับ หลังจากวันนั้น ,ผมก็ได้อยู่ในพื้นที่ จว.พังงา ภูเก็ต อีกประมาณ 3 เดือนครับ โดยช่วงแรกผมรับหน้าที่สำรวจความเสียหายในพื้นที่พังงาทั้งหมด หลังจากนั้น เมื่อเริ่มมีการบริจาคสิ่งของจากทั่วสารทิศ ผมก็เป็นหน่วยรวบรวม และแจกจ่ายของบริจาคในพื้นที่พังงา รวมทั้งประสานงานกับเรือของกองทัพเรือ ที่กู้เก็บศพในทะเล นำส่งที่หน่วยงานของหมอพรทิพย์ ฯ ที่วัดย่านยาว จว.พังงา เป็นงานที่เหนื่อย และ สลดใจที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มชาวบ้านที่เริ่ม ๆ ฟื้นตัวขึ้นมา ก็มีความสุขมากครับ หมายเหตุ : ขอกล่าวถึงดารานักแสดง 5 คนที่มีความแข็งขัน ขยันเป็นเยี่ยม ครับ ทั้ง 5 คนนี้ได้ติดต่อมากับทางกองทัพเรือในช่วงแรก ๆ ที่สึนามิเกิดขึ้น และได้มาช่วยงานต่าง ๆ ที่ผมกล่าวไปแล้วอย่างเต็มที่ ไม่รู้จักเหนื่อยเลย ทั้ง 5 คนนี้คือ ไทด์ เอกพันธ์ , ฝันดี-ฝันเด่น , อ้น สราวุฒิ และ นาธาน โอมาน จากคุณ : James Cook เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:32:59

ความคิดเห็นที่ 38 กำลังเล่นเกมส์ในงานปีใหม่ของบริษัทอยู่แถวโคราช แล้วมีผู้ใหญ่ในบริษัทพูดว่า สึนามิถล่มภาคใต้ ตอนแรกยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ไม่เคยรู้จักคำนี้มาก่อน พอตอนกลางคืนดูข่าวแทบช๊อค เพราะน้องสาวทำงานอยู่ที่ภูเก็ต โทรหาน้องก็โทรไม่ติด เครือข่ายล่ม น้องบอกว่าอยู่ที่นั่นได้กลิ่นศพลอยมาตลอดเลย เราก็ได้แต่ส่งของไปช่วยเหลือเท่าที่ทำได้ ขอไว้อาลัยผู้เสียชีวิตและขอให้กำลังใจกับผู้ที่สูญเสียในเหตุการณ์นี้ทุกท่านด้วยคะ จากคุณ : ราดหน้าครถม เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:51:27

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วเศร้าใจจัง จากคุณ : อุดมไปด้วยความสุข เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 13:18:39

ความคิดเห็นที่ 40 # 37 หมายเหตุ : ขอกล่าวถึงดารานักแสดง 5 คนที่มีความแข็งขัน ขยันเป็นเยี่ยม ครับ ทั้ง 5 คนนี้ได้ติดต่อมากับทางกองทัพเรือในช่วงแรก ๆ ที่สึนามิเกิดขึ้น และได้มาช่วยงานต่าง ๆ ที่ผมกล่าวไปแล้วอย่างเต็มที่ ไม่รู้จักเหนื่อยเลย ทั้ง 5 คนนี้คือ ไทด์ เอกพันธ์ , ฝันดี-ฝันเด่น , อ้น สราวุฒิ และ นาธาน โอมาน จากคุณ : James Cook อย่างน้อยก็มีเรื่องดีดีเรื่องนึงของนาธานให้ได้รู้ ขอบคุณคุณ James Cook และทุกคนที่ร่วมแชร์ประสบการณ์ตรงสู่กันฟัง : ) จากคุณ : Griffin_2004 เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 13:19:11

ความคิดเห็นที่ 41 ตอนนั้นกำลังจะไปสอบ ตอนแต่งตัวอยู่ก็เกิดแผ่นดินไหว(เราอยู่ภาคเหนือ) แต่งตัวเสร็จออกไปดูโทรทัศน์ มีรายงายข่าวว่า ผลจากแผ่นดินไหวทำให้น้ำท่วมที่ภาคใต้ เรายังขำกับป้าแม่บ้านว่าแผ่นดินไหวเกี่ยวอะไรกับน้ำท่วม พอสอบเสร็จก็มาเชคข่าว ต้องบอกว่าตอนนั้นมันสับสนวุ่นวาย เหมือนการรายงานข่าวเองก็สับสน บอกเพียงว่าน้ำท่วมแล้วเมืองพังราบเป็นหน้ากลอง เราก็ยังคิดอยู่ว่าทำไมน้ำป่ามันแรงขนาดนั้นเลย จนบ่ายๆถึงได้รู้ว่าเป็นคลื่นยักษ์ จากเหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้เราซึ้งใจกับคำว่าคนไทยไม่ทิ้งกันจริงๆ แต่ทำไมเราถึงต้องเจอกับเหตุการณ์ร้ายๆถึงจะสามัคคีกันก็ไม่รู้ จากคุณ : x-wind เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 13:40:40

ความคิดเห็นที่ 42 วันนั้นผมกับแฟนเดินเล่นอยู่ที่ตลาดนัดจตุจักรครับ แล้วก็ได้ยินเสียงคนพูดถึงซึนามิกัน รู้สึกแปลกใจว่า ทำไมคนไทยถึงพูดถึงเรื่องนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องที่คนไทยน่าจะให้ความสนใจ ก็ยังแปลกใจกับแฟนจนกลับมาถึงบ้าน พอเปิดทีวีเท่านั้นละครับ ใจหายและรู้สึกเสียใจกับความสูญเสียในครั้งนั้นมาก อาจารย์ที่คณะผมท่านนึง สูญเสียทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และพี่สาวจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น คงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้ว สำหรับชีวิตของท่าน ขอแสดงความเสียใจกับผู้สูญเสียทุกท่านนะครับ จากคุณ : เด็กสามย่าน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 14:09:37

ความคิดเห็นที่ 43   จำได้ว่าทราบข่าวครั้งแรกจากรายการคุณสรยุทธตอนเที่ยงๆ ตอนนั้นยังทำกับคุณกนกอยู่ และข่าวบอกว่าเป็นคลื่นยักษ์ถล่มที่ภาคใต้ยังรอรายงานข่าวอยู่ เราก็นึกถึงสึนามิแต่คิดคงไม่ใหญ่โตนักเพราะที่ญี่ปุ่นเกิดสำนามิบ่อยมากแต่เป็นคลื่นขนาดเล็กๆ พอตอนบ่ายข่าวใหญ่มาตลอด ภาพข่าวรายงานข่าวเป็น breaking news ทั่วโลกเลย ตกใจมากไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดในเมืองไทยจริงๆ จากคุณ : pat เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 14:47:17 A:125.25.18.103 X: TicketID:180366

ความคิดเห็นที่ 44 5 ปีแล้วเหรอคะ  เวลาผ่านไปเร็วมากเลย ยังไม่เคยลืมภาพจากทีวีที่คอยนั่งเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ ขอเล่าจากความทรงจำด้วยคนค่ะ คืนวันก่อนเกิดสึนามิ ไปงานมีทติ้งกับเพื่อนๆ ในพันทิปนี่แหละค่ะ เช้าของวันรุ่งขึ้นตื่นมาเปิดทีวีดูตามปกติ   สักพักมีข่าวรายงานมาว่าได้เกิดสึนามิที่อินโดนีเซีย   คุณแม่โทรมาจากเชียงใหม่  ถามแบบตกใจ ว่าอยู่ที่ไหน  พอบอกว่า อยู่กรุงเทพเพิ่งกลับจากทำงานที่จาการ์ต้าเพียง  3 วันเองค่ะ คุณแม่ก็บอกว่า ค่อยโล่งใจเพราะดูจากข่าวแผ่นดินไหวมันรุนแรงมากเลยลูก นั่งดูข่าวไปเรื่อยๆ จนมีรายงานว่าเกิดสินามิขึ้นที่ ภูเก๊ต  พังงา  แล้วก็แถบอันดามันทั้งหมด   ใจหายมากๆ เข้าห้องเฉลิมไทย   มีเพื่อนๆ รายงานกระทู้สดๆ  ก็ไปเฝ้าอยู่ทั้งหน้าทีวี และหน้าคอม   มีกระทู้ให้ร่วมใจกันไปช่วยบริจาคเสื้อผ้าสิ่งของให้กับผู้ประสบภัยสึนามิ  โดยมีศูนย์กลางรับบริจาคอยู่ที่  ไอทีวี(สมัยนั้น) ถนนวิภาวดี   บ่ายวันรุ่งขึ้นนำเสื้อผ้าไปช่วยสมทบกันกับเพื่อนๆ ชาวพันทิป   เห็นสิ่งของที่พี่น้องชาวไทยนำไปร่วมช่วยเหลือพี่น้องผู้ประสบภัยแล้ว  ขนลุกเลยค่ะ   กองโตๆๆๆ สูงราวกับภูเขา พวกเราช่วยกันแยกเสื้อ  กางเกง  ชุดชั้นใน  ของใช้ต่างๆ แบ่งเป็นหญิง ชาย เด็ก ลงกล่องอีกที มีห้างร้าน  บริษัท ใหญ่ๆ ร่วมบริจาคน้ำเปล่า อาหารแห้ง ถุงดำ กล่องเปล่าที่ใช้ใส่ของ  แยกตามชนิดของใช้  (เทปกาวกับกล่องนี่ จำเป็นมากเลย) มีตะปูด้วย จำได้ว่า ยกแพ้กตะปู หนักมากๆๆ  แพ้กแล้วก็ช่วยกันจัดส่งใส่รถบรรทุกเพื่อนำไปที่ดอนเมือง  ลำเลียงส่งทั้งทางบกและทางอากาศ มือก็ทำงานกันไป  หูก็คอยฟังรายงานข่าวที่ได้ยินจากทีวีเครื่องรับส่ง คืนนั้นอยู่ช่วยกันจนถึงเกือบเที่ยงคืนเลยค่ะ  ลิลี่ต้องกลับก่อน เพราะรถไฟฟ้าจะหมดเวลาวิ่ง   กลับมาก็ยังไม่นอน คอยฟังรายงานข่าวอยู่ตลอด น้ำตาก็ไหล รุ่งเช้าของอีกวันมีพี่น้องชาวพันทิปไปกับรถบรรทุกนำของไปให้พี่น้องผู้ประสบภัย   นู๋ไปด้วยไม่ไหวค่ะ  แขนล้าไปหมด  ได้แต่ส่งใจไปให้  และขอภาวนาอย่าได้มีคนสูญหายและเสียชีวตมากไปกว่านี้เลย และไม่อยากให้เกิดสึนามิอีก ไม่อยากไปแพ้คของแบบนั้นอีก  ขอแค่ครั้งเดียวพอแล้วค่ะ ที่ผ่านมา ไปเที่ยวภูเก็ต สามครั้ง อดไม่ได้ที่จะยกมือไหว้ระลึกถึงผู้ที่ล่วงลับกับเหตุการณ์สึนามิครั้งนั้น             ขอร่วมรำลึก  และไว้อาลัย ผู้ประสบภัยจากสึนามิด้วยนะคะ                  *เก็บรูปถ่ายของหน้าสมุดลงชื่อของเพื่อนๆที่ไปช่วยกันวันนั้นไว้อยู่เลยค่ะ ขออนุญาตนะคะ จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 14:52:19

ความคิดเห็นที่ 45 ถ้าจำไม่ผิดจะอยู่บ้านเล่นเน็ทครับ ทราบว่ามีสึนามิก็จากกระทู้ในพันทิปนี่แหละ จากนั้นก็เปิดทีวีดูข่าว เห็นยอดผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วตกใจจริงๆ แรกๆหลักร้อย เพิ่มจนสุดท้ายเป็นแสนๆ (รวมทุกประเทศ) จากคุณ : SamuDi Knight เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 15:44:05

ความคิดเห็นที่ 46 5 ปี แล้วหรือนี่ เร็วมากจริงๆ เรายังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น เราเป็นคนภูเก็ต วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ เราจึงนอนตื่นสาย พี่สาวเรียกเราแล้วบอกว่า แผ่นดินไหว เราก็ยังไม่เชื่อ หลังจากนั้นอีกสิบนาทีเพื่อนที่อยู่หน้าหาดกมลาโทรมาบอกข่าวร้าย ว่ามีคลื่นยักษ์ถล่ม โชคดีที่เพื่อนเราไม่เป็นไร แต่ญาติเพื่อนเราที่ทำงานหน้าหาดตายไปหลายคน ฟังแล้วหดหู่สุดๆ แต่ก็ยังมีเรื่องเศร้ากว่านั้น เราเป็นครู  เมื่อโรงเรียนเปิดทำการ แล้วนักเรียนเดินมาบอกเราว่า "คุณครูคะ หนูคงไม่มีการบ้านส่งอาจารย์นะคะ เพราะทุกอย่างในบ้านของหนู มันไปกับคลื่นยักษ์หมดแล้วคะ" ส่วนนักเรียนบางคน พ่อแม่พี่น้องตายหมดทั้งบ้าน เหลือตัวคนเดียว ฟังแล้วก็รู้สึกสลดใจมาก ก็ได้แต่ปลอบใจนักเรียนให้สู้ต่อไป ในฐานะที่เป็นครูก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้ และได้แต่ภาวนา "ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆ อย่างนี้ขึ้นอีกเลย" จากคุณ : PRIZZIEO. เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 18:06:09

ความคิดเห็นที่ 47 จำได้ว่าอยู่ที่ทำงาน (ที่ รพ. ในกรุงเทพครับ ตอนนั้นยังไม่ได้ลาออก) ดูข่าว ตกใจมาก โรงพยาบาลสั่งเตรียมพร้อมระดับสีแดง (Red Code) ด้วย จากคุณ : buddhi เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 20:24:17

ความคิดเห็นที่ 48   ตอนนั้นทำงานอยู่สถานทูต เป็นช่วงลาพักร้อน กลับใต้ไปเยี่ยมที่บ้าน แล้วไปเยี่ยมเพื่อนต่อที่สงขลา มีเพื่อนที่ทำงาน sms มาเป็นภาษาอังกฤษว่ามี undercurrent ไม่ค่อยเข้าใจ เลยไม่สนใจอะไร พอมาดูข่าววันรุ่งขึ้น ถึงได้รู้ว่าร้ายแรงมาก และเจ้านายก็โทรมาบอกว่าตอนนี้คนไม่พอ เพราะต้องลงมาภูเก็ต และ ประจำที่ออฟฟิสที่ กทม เราเลยอาษาไปช่วยที่ภูเก็ต เย็นๆมาถึงศาลากลางภูเก็ต เป็นเวลาแห่งความสับสน นักท่องเที่ยว ญาติ สับสน อลหม่านไปหมด ออฟฟิสของเจ้าหน้าที่ทูต ที่ไปรวมตัวกันอยู่ชั่วคราวก็วุ่นวายไปหมด เพราะต้องให้ความช่วยเหลือ, ตามหาศพ, ประสานงาน ตอนนั้นได้เห็นน้ำตา เห็นถึงสัจธรรมของชีวิต เห็นถึงความน่ากลัวของธรรมชาติ และ ได้เห็นน้ำใจเพื่อนมนุษย์ที่ได้ช่วยเหลือกันอย่างเต็มกำลัง โดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย ทุกคนช่วยกันเต็มที่มากๆ สรุป คือเราอยู่ช่วยที่นั่นประมาณ 3 อาทิตย์ แล้วก็ ขึ้นลง กทม - ภุเก็ต อยู่เป็นปี เพื่อช่วยประสานงานเกี่ยวกับการทำพิธีศพ เราได้แต่ภาวนาอยู่ตลอดเวลาว่า ขออย่าให้เหตุการณ์ร้ายนี้เกิดขึ้นอีกเลย จากคุณ : ฟ้า เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 21:36:27 A:58.8.29.199 X: TicketID:158851

ความคิดเห็นที่ 49 ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่เชียงใหม่อยู่เลย จำได้ว่าเป็นวันหยุด เรากับพี่สาวนอนอยู่ที่หอ ยังไม่ตื่นเลย กะจะตื่นสายซะหน่อย  หลับอยู่ดีๆในห้องเริ่มสั่น เตียงก็สั่น ลืมตามองดูหน้ากัน นึกว่าผีหลอก ซักพักก็หลับต่อ เรารู้สึกผิดมากเลย ในขณะที่ทุกคนหนีตายกัน เรากลับนอนหลับอย่าง ไม่รู้เรื่องรู้ราว  พอตื่นก็ทำตัวตามปกติ ไปเดินห้าง กินข้าว น่าแปลกที่ห้างไม่มีใครพูดถึง ไม่ได้รับข่าวสารอะไรเลย เพราะเราเดินเล่น เกิอบทั้งวัน  พอตกเย็นมาเปิดทีวีดูถึงได้รู้ข่าว เง้อ  ตั้งแต่นั้นมาไม่หลับไม่นอน ดูแต่ข่าวว่าเสียหายมากแค่ไหน คนตายมากแค่ไหน ภาวนาอย่าให้เยอะกว่านี้อีกเลย จากคุณ : คริสตัลใสแจ๋ว เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 23:17:12

ความคิดเห็นที่ 50 นอนตื่นสาย -_-"  แล้วลงมาดูทีวีตอนเที่ยงของวันที่ 26 งงไปเลยกับ ซึนามิเมืองไทย ตกใจมาก เพราะพ่อกับแม่วางแผนจะไปเที่ยวกันช่วงปีใหม่ ปรากฏว่า พ่อไม่ว่าง เลยไม่ได้ไป โล่งใจมากที่ที่บ้านปลอดภัย นั่งดูข่าวทั้งวันเลยค่ะ จากคุณ : นภฝัน เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 00:03:38

ความคิดเห็นที่ 51 ตอนนั้นอยู่บนรถไฟจากหาดใหญ่จะไปกาญจน์ ข่าวลือบนรถไฟเยอะมากครับ ไปทำธุระเสร็จเย็นนั้นก็รีบกลับหาดใหญ่ทันที และก็ได้ไปช่วยงานที่ มอ.หาดใหญ่ทันที เพราะเพื่อนบอกว่าเปิดศูนย์รับบริจาคทุกสิ่งที่ทุกอย่าง เพื่อส่งไปช่วยเหลือ จำได้ว่ามีคนมาบริจาคเยอะมากๆ ทั้งเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ตั้งแต่ 26 ธค.ยาวเรื่อยมาจนปีใหม่ เรียกได้ว่ามีมาบริจาคกันไม่ขาดสาย เกือบ 2 อาทิตย์ที่ของบริจาคทยอยมาเรื่อยๆ น้ำใจคนไทย ไม่ว่าอยู่ที่ไหนจะช่วยกันเสมอ ซึ่งทางมหาวิทยาลัย ได้ส่งของไปช่วยเหลือโดยขัดสิ่งที่จำเป็นเร่งด่วนส่งรถไปทันที และมีบุคลากรอีกจำนวนนึงเข้าไปช่วย คุณหญิงหมอพรทิพย์ ด้วยครับ ตลอดวันก็เปิดทีวีจอใหญ่ฟังรายงานสถานการณ์ไปด้วย รู้สึกเสียใจและภาวนาอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ไม่ว่าจะเป็นอ่าวไทย หรืออันดามัน จากคุณ : เมะจิโอะ เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 00:40:32

ความคิดเห็นที่ 52 เราไม่เคยรู้จักหรือได้ยินชื่อสึนามิมาก่อนเลยค่ะ เวลาธรรมชาติเอาคืนนี่น่ากลัวจริงๆค่ะ ไว้อาลัยแก่ทุกชีวิตที่จากไปด้วยค่ะ จากคุณ : MY PIDPEE เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 13:00:00