 |
สูตรเสน่าหา ภาคสงครามเกาหลี (แต่งเองนะคะ){แตกประเด็นจาก A8718071}
|
|
โอ๊ะ คุณแม่ขา....พี่ครูกุ๊กได้สมบัติเยอะมากๆเลยขะ ฮยองอึนว่าพี่ครูกุ๊กตอนนี้ต้องรวยมั่กมากเลยน่าข๊ะ.... ฮยองอึนทำน่าตาตาแอ๊บแบ๊วพูดกับแม่ของตัวเอง
แต่คุณลูกคะ คุณแม่ว่าอย่าไปยุ่งเลยดีกว่านะคะ จำฤทธิ์ของยัยอลินไม่ได้หรอ คราวที่แล้วทำเอาหนูถ่ายละครไม่ได้ไปหลายวันเลยคะ...
อาอิกุ ! (โอ้ย, อุ้ย, ห๊ะ?, โห เป็นคำอุทาน)ม่ายยยยยน่าข๊ะ คุณแม่ ฮยองอึนไม่อยากรำลึกความเจ็บปวด แต่ว่าพี่ครูกุ๊กหล่อมั่กมาก แถมตอนนี้ก็รวยมั่กแล้วด้วย ฮือๆๆๆๆๆๆคุณแม่ ฮยองกึนอยากให้พี่ครูกุ๊กมาเป็น ชอกี (สุดที่รัก) ของฮยองกึนนี่นา..... ฮยองกึนสะบัดตัวไปมาทำหน้าตาเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
นี่หล่อน ที่นี่กองถ่ายนะยะ ไม่ใช่แผนกของเด็กเล่นในห้างสรรพสินค้า จะมาดิ้นพลาดๆ อยากได้ของเล่น...ชิส์ คุณนายอลินพูดเสียงประชดประชัน พร้อมทั้งทำหน้าสมเพชใส่ฮยองกึน
โอ๊ะ ผู้สูงอายุมาเป็นวัยทองหรือป่าวก็ไม่รู้น่าข๊ะคุณแม่ มาถึงก็อารมณ์ขึ้นๆลงๆ...คิคิคิ ฮยองอึนส่งเสียงหัวเราะคิขุ
อลินหันหน้ามาอย่างเครียดแค้นแต่ก่อนที่จะได้ตอบโต้อะไร พสุก็เดินเข้ามาในกองถ่าย
ครูกุ๊ก.... อลินส่งเสียงหวานพร้อมส่งรอยยิ้มที่เธอแสนจะมั่นใจว่าสวยสุด
ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมา...นั่นแน่คิดถึงล่ะสิ... อลินเย้า
พสุยิ้มเขินแล้วบอกว่า พอดีจะไปเยี่ยมปูเป้ ปูเป้ไม่สบาย ผ่านมาทางนี้พอดี เลยแวะเอาน้ำผึ้งมะนาวกับซุปปูมาให้น่ะ เห็นกลับมาจากปายแล้วคุณบ่นว่าเริ่มเจ็บคอ...ส่วนนี่ผ้าพันคอ ซื้อมาฝากในห้องแอร์อากาศมันเย็นนะ พสุยื่นของให้อลิน
ครูกุ๊ก น่ารักจังเลย เป็นห่วงเป็นใยฉันขนาดนี้เลยหรอ...หืมมมน่ารักนะเราเนี่ย อลินพูดพลางหยิกแก้มครูกุ๊กเบาๆ พสุหน้าแดง
นี่คุณทำอะไร อายเค้า...
อายทำไมคนเราเป็นแฟนกัน หยอกกันน่ารักจะตาย...
พี่ครูกุ๊ก อันนยองฮาเซโย (สวัสดีค่ะ) อิอิอิ ฮยองอึน น่ะ นอมู โพโก ชิบพอ คิดถึงครูกุ๊กมั่กๆเลยน่ะข๊ะ ฮยองอึนพูดแทรกขึ้นมาพร้อมวิ่งมายืนอยู่ข้างๆพสุ
นี่ยัยเกาเหลาไร้เส้น (ประมาณว่ายัยแอ๊บเกาหลี ไร้สมอง) ถือดียังไงมาคิดถึงแฟนคนอื่นเค้า ห๊า อลินเสียงขึ้นจมูกไม่พอใจ
แหม๋ๆ พี่อลินข๊ะ อย่าโมโหสิข๊ะ เดี๋ยวรอยย่นบนหน้าผากก็เพิ่มหรอกนะคะ ไม่ได้เต่งตึงเหมือนสาวๆอย่างฮยอนอึนแล้วนะคะ คิกๆๆๆๆ อีกอย่างแฟนน่ะข๊ะ ไม่ใช่สามี เป็นสามียังเลิกได้เลยเป็นแค่แฟนทำไมจะเลิกกันไม่ได้ อิอิ ฮยองอึนลอยหน้าลอยตาพูดใส่อลิน
หนอยยยยย นังเด็กแอ๊บบ๊อง เดี๋ยวแม่ก็จับบ้องเหมือนคราวก่อนซะเลย... ไม่พูดเปล่าอลินทำท่าจะปรี่เข้าไปเอามือนุ่มนิ่มของเธอไปสัมผัสหน้าอีกฝ่ายด้วยความเร็วสูง
หว๊ายยยอย่านะนังปีศาจชรา.... ฮยองกึนร้องเสียงหลง
นี่กล้าว่าฉันหรอ รู้จักอลิน ศิษย์ครูกุ๊กน้อยไปซะแล้ว.... อลินถลาจะเข้าจัดการ ฮยองอึน พสุเห็นท่าไม่ดีรีบคว้าตัวอลินไว้
ครูกุ๊กปล่อยฉันนะฉันจะตบสั่งสอนยัยสตึแอ๊บแบ๊วนี่....ปล่อยฉันนะครูกุ๊ก ปล่อยฉันนะ.... อลินโวยวายพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของพสุ
ฮยองอึนเห็นท่าไม่ดีจึงเดินไปแอบหลังแม่ของตัวเอง แต่ก็ยังไม่วายส่งเสียงยั่วโมโหอลิน
อุ๊ยๆๆๆๆพี่ครูกุ๊กเป็นห่วงฮยองอึน ไม่อยากให้โดนนางมารจิ้งจอกทำร้ายใช่มั้ยข๊ะ พี่ครูกุ๊กเนี่ยน่ารักมั่กมากๆ นอมู เยปอโย (เธอน่ารักมากเลย) อิอิ
หนอยยย เกาหลีนักใช่มั้ยยยยยย ชุรึลแร? แปลว่าอะไรรู้มั้ย ก็แปลว่า อยากตายมากหรอ? ฉันฝึกท่องมาเพื่อกาลนี้โดยเฉพาะเลยนังเด็กทึ่มจริงแก แดจังกึม...ตายซะ อลินโวยวายไม่หยุด
พี่ครูกุ๊กอย่าปล่อยให้หลุดมือนะข๊ะ จับส่งโรงพยาบาลบ้าเลย หรือม่ก็บ้านพักคนชราไปเลยน่ะข๊ะ คิคิคิ ฮยองอึนโผล่หน้าจากหลังของแม่ตัวเองมายั่วโมโหอลิน
พสุแอบขำ อลินได้ยินเสียงขำในลำคอของพสุ จึงหยุดดิ้นแล้วหันหน้ามามอง พสุหยุดหัวเราะทันทีด้วยตกใจในสายตาของอลิน อลินคิดอะไรออกบางอย่าง
ครูกุ๊ก เห็นด้วยกะมันหรอ ชอบหรอให้คนล้อเลียนฉันหรอ อลินเสียงสั่นน้ำตาคลอ ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่านี้แล้วนะ อลินค่อยๆปล่อยหยดน้ำตาลงมาที่ละหยดได้อย่างมืออาชีพ....
พสุตกใจที่อลินร้องไห้ รุ้สึกผิดอย่างรุนแรง ไม่ใช่อย่างนั้นนะคุณลิน
ไม่ใช่แล้วยังไง... อลินช้อนตาที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาขึ้นมามองครูกุ๊ก แววตาผิดหวัง เง้องอด ตามแบบฉบับนางเอกรางวัลออสก้า เดอราโฮย่า สามปีซ้อน
พี่ครูกุ๊กก็จะบอกว่าเค้าเบื่อคนแก่วัยทอง เอาแต่ใจ ขี้โวยวาย อย่างป้าไง อิอิ แล้วก็ชอบเด็กๆน่ารักๆ สดใสๆ อย่างฮยอนอึนมากกว่า ไงข๊ะ ซารางแฮโย นะพี่ครูกุ๊ก ฮยอนอึนยังพยายามชักใบให้เรือเสีย
หุบปากไม่สิ้นกลิ่นกิมจิของเธอไปซะ อลินปรายตามองด้วยรังสีอำมหิตที่แพร่ออกมา ทำเอาฮยองอึนขนลุก
อลินหันกลับมา ทำแววตาเจ็บช้ำระกำทรวงมองพสุ ทำพสุที่รู้สึกผิดที่ทำคนที่เค้ารักเสียน้ำตาแล้วยิ่งอ่อนยวบลงอีก ครูกุ๊กบอกฉันสิว่าครูกุ๊กว่าฉันแก่จริงๆ อลินสะอื้นอย่างเจ็บปวด คำว่าแก่มันทิ่มแทงใจยิ่งนัก
ไม่เลยคุณลิน คุณน่ะสวยที่สุด ดูสิขนาดร้องไห้น้ำตาไหลยังสวยอยุ่เลย
แหมครูกุ๊ก ฉันเป็นนางเอกนะร้องไห้ก็ต้องสวยเป็นธรรมดา... คำตอบของอลินทำเอาพสุหลุดขำ
ครูกุ๊กขำอะไร รึว่าครูกุ๊กเป็นพวกเดียวกับยัยหน้าหมูกระทะเกาหลี... อลินแกล้งทำเสียงงอนพาดพิงถึงคู่กรณีที่ยังหลบอยู่หลังแม่ของตัวเอง แล้วก็เอื้อมมือไปกดมือถืออัดเสียง
พสุเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อลินอย่างแผ่วเบา แล้วกุมมือของอลินไว้ แล้วบอกว่า ป่าวนะคุณลิน ผมยืนข้างคุณเสมอ ไม่ว่าใครจะว่าคุณเป็นยังไงคุณมั่นใจไว้เลยว่า ต่อให้คนทั้งโลกจะว่าคุณ จะเกลียดคุณ
แต่ผมคนนึงที่จะยังยืนยันว่าจะอยู่เคียงข้างคุณ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากคุณ เพราะบนโลกใบนี้นอกเหนือจากแม่ของผมแล้ว คุณคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมจะรัก และทะนุถนอมดูแล ตลอดไป....คุณคือคนที่สวย แสนดี แสนเพอเฟคที่สุด สำหรับผมไงจำได้ไหม
พสุยิ้มอย่างจริงใจให้อลินพลางดึงตัวอลินมากอดไว้ลูบศรีษะอลินอย่างปลอบโยน อลินมีความสุข แสยะยิ้มให้ฮยองกึน กริ๊ก!อลินกดบันทึกเสียงครูกุ๊กไว้เรียบร้อย พร้อมทั้งส่งเข้ามือถือฮยอนอึนทันที
ฮยอนอึน เปิดข้อความที่เพิ่งได้รับ เสียงที่ครูกุ๊กพูดดังขึ้นอีกครั้ง.... อะไรกันข๊ะ ? ส่งมาให้ทำไมฮยอนอึนไม่ได้อยากฟัง
อลินผละออกจากอ้อมกอดของครูกุ๊ก (อย่างเสียดายนิดๆ) เดินไปจิ้มที่หน้าผากของฮยอนอึนที่สะดุ้งด้วยความตกใจกลัว
ที่ส่งให้น่ะ จะได้ไว้ฟังว่าครูกุ๊กรักฉันคนเดียว ไม่คิดแม้จะปลายตาไปเหลียวดูหน้าบานๆเป็นกระทะปิ้งหมูเกาหลี ของเธอหรอกย่ะ จำใส่สมองกลวงๆไว้ด้วยล่ะ"
อลินเดินมาหาพสุ "นี่ครูกุ๊กเอาผ้าพันคอมาให้ฉันไม่ใช่หรอ พันให้หน่อยสิ"
อลินทำเสียงออดอ้อน
พสุค่อยๆบรรจงพันผ้าพันคอให้อลิน อลินปรายหางตาพร้อมกับยิ้มมุมปากให้กับฮยอนอึนที่สะบัดตัวไปมาด้วยความขัดใจกับภาพตรงหน้า
"ยัยเด็กขาดความอบอุ่น เห็นฉันมีผ้าพันคอจากความห่วงใยของแฟนฉันแล้วเจ้าลงทรงรึไง สะบัดสะบิ้งอยู่ นี่ได้ถ้าคราวหน้ายังพูดว่าอยากได้ครูกุ๊กของฉัน อีกล่ะก็ แม้แต่ลมหายใจเข้าออก เธอก็จะรักษาไว้ไม่ได้ อลินพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด สายตาคมกริบจ้องไปยังฮยอนอึน
ครูกุ๊กของฉัน... พสุพึมพัมซ้ำไปมา พลางเขินหน้าแดงทำหน้าไม่ถูก
จนต้องบอกอลินว่า
คุณลินผมไปเยี่ยมปูเป้ก่อนนะ ไว้คุยกันนะ.......นางเอกของผม พสุพูดคำสุดท้ายด้วยเสียงสั่นๆอย่างแผ่วเบา
อุ๊ยยย ครูกุ๊ก น่ารักอ่ะ นางเอกของครูกุ๊กหรอ ทำฉันเขินนะ ครูกุ๊กอ่ะ อลินผลักพสุเบาๆ พลางยิ้มมีความสุข
ไว้ถ่ายละครเสร็จจะรีบไปหานะ แค่คิดว่าจต้องห่างครูกุ๊ก ก็คิดถึงแล้วล่ะ คำพูดอลินทำพสุอมยิ้ม
งั้นไม่ต้องห่วงนะคุณลิน อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ที่มีเหลืออยู่ในชีวิตของคุณกับผมแล้ว
พูดจบพสุก็รีบเดินไปขึ้นรถ ทิ้งอลินให้อึ้งซึ้ง ซึมซับกับความสุขจากประโยคแสนหวานของครูกุ๊ก ที่รักของเธอ...พร้อมทั้งความสุขจากชัยชนะเหนือสงครามเกาหลีครั้งนี้......
แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 53 19:01:05
แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 53 18:59:26
แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 53 18:02:30
| จากคุณ |
:
placartoon  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ม.ค. 53 17:17:00
|
|
|
| |
