สูตรเสน่หา ภาค4.1 ฉันไม่ใช่นางงาม (เรื่องแต่งเองนะคะ){แตกประเด็นจาก A8721210}

อลินนั่งอยู่ในห้องประชุมของบริษัท ตัวแข็งทื่อเหมือนกับ ใกล้สิ้นสติกับสิ่งที่ได้ยิน....

“.................ค่ะก็อย่างที่ได้เรียนให้ทุกท่านทราบแล้วนะคะว่าทางช่องได้อนุมัติให้เราทำเทปพิเศษเพื่อออกอากาศในช่วงวันเด็ก เป็นตอนเมนูคุณหนูทำเองได้ สปอนเซอร์ของเราก็ให้การสนับสนุนดีมาก แล้วก็เงื่อนไขก็เป็นไปตามรายงานที่ตาแจกให้นะคะ..............................” โสภิตาชี้แจงรายละเอียดต่างๆในที่ประชุม
ทุกคนเข้าใจเป็นอันดี และเตรียมตัวในหน้าที่ของตนเองอยากเต็มที่ ต่างช่วยกันเสนอความคิดเห็นต่างๆอย่างออกรสออกชาติแต่อลินมีเพียงวิญญาณที่หลุดออกจากร่างไปแล้ว.........

“คุณตาค่ะ นี่ลินต้องทำเทปนี้จริงๆหรอค่ะ” อลินถามโสภิตาด้วยสีหน้ารอปาฏิหาริย์ เมื่อกลับมาถึงที่ร้านของโสภิตา

“ใช่ค่ะ คุณลิน ก็คุณลินเป็นคนอนุมัติเองนะคะ....” โสภิตาอมยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้า อลินประสานมือเหมือนขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า

“ก็แหมคุณตา ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าต้องหาแขกรับเชิญพิเศษที่เป็นเด็กมาเพิ่ม ลินก็นึกว่าเหมือนทุกเทปที่มีแค่ปูเป้นี่ค่ะ หาพิธีกรอื่นเลยดีมั้ยค่ะคุณตา ไม่งั้นลินตายแน่ๆ.........” อลินพูดตัดปัญหา

“ ไม่ได้! ” เสียงพสุดังขึ้น “คุณลิน คุณโตแล้วนะจะมาตัดความรับผิดชอบเป็นเด็กๆไปได้ยังไง”

“จริงครับ คุณลินจะมาตัดปัญหาง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะครับ” ปฏิคมรีบสนับสนุนทันที (ที่มีโอกาส)

“นายตัวเปี๊ยกหุบปากมอมแมมของนายไปเลยนะ.......ครูกุ๊กอ่ะทำไมต้องดุกันด้วย ก็ฉันไม่ชอบเด็กนี่ ถึงแม้หน้าตาฉันจะสวยระดับนางงามจักรวาล แต่ฉันก็ไม่ได้รักเด็กนะครูกุ๊ก.....เพราะฉันรักแต่ครูกุ๊ก.....” อลินแหว๋ใส่นายตัวเปี๊ยกเสร็จ ก็มาพูดประจบเอาใจพสุต่อทันที พร้อมกับเดินไปซบไหล่พสุ

พสุอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิม “ไม่ต้องมานอกเรื่องเลย ยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบ เข้าใจมั้ย” พสุทำเสียงเข้ม
อลินหันไปมองทุกคนอย่างหาตัวช่วย......แต่ไม่มีใครเอ่ยปากเห็นด้วยกับอลินเลย จนมีเสียงเล็กๆพูดขึ้นมา....

“พี่ลินค่ะ....พี่ลินเป็นพิธีกรเหมือนเดิมนะคะ....เพราะว่าไม่มีใครที่ ทั้งสวย ทั้งเก่ง เหมือนพี่ลินเลย แล้วอีกอย่างปูเป้ก็อยากให้พี่ลินเป็นพิธีกรกับปูเป้เหมือนเดิม ลุงดินจะได้ตามไปดูเราที่กองถ่ายไงค่ะ นะคะๆ พี่ลิน” ปูเป้พูดเสียงใสขึ้นมาทำเอาคนฟังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“แหม น้องปูเป้พูดจามีเหตุผล สมกับเป็นเด็กฉลาด ไม่เสียแรงที่พี่ลินเลือกน้องปูเป้มาเป็นพิธีกร งั้นพี่ลินจะอดทนเพื่อรายการของเรา ไม่งั้นจะหาใครมาเป็นพิธีกรที่ทั้งสวย รวย เก่ง เพอร์เฟค ได้ขนาดนี้อีก เฮ้อ เกิดมาพร้อมทั้งรูปสมบัติ ทรัพยืสมบัติก็งี้แหล่ะ............” อลินพูดทำน้ำเสียงเหมือนปลงตก ทุกคนอมยิ้มขำ มีแต่ปฏิคมที่ทำปากเบ้ ขมุบขมิบเลียนแบบอลิน

“นายตัวเปี๊ยก....” อลินพูดเสียงดัง จนปฏิคมสะดุ้ง “ครับ อะไรครับคุณลิน” ปฏิคมลำลักลำลั่น
อลินปรายหางตามองพร้อมกับสั่งงานปฏิคม “เดี๋ยวนายช่วยคุณตาติดต่อสถานที่ถ่ายทำ แล้วก็คัดเด็กที่ได้รับการอบรมมรรยาทมาเป็นอย่างดี ไม่พูดมาก ไม่ดื้อ ไม่ซน เป็นใบ้ เลยยิ่งดี ที่สำคัญถ้าผิดพลาดมาก ฉันจะแช่งให้นายเป็นตุ๊ดเวลาเจอผู้หญิงที่ถูกใจ แล้วจะสาปให้เป็นที่ชื่นชอบของเพศเดียวกันตลอดไป เข้าใจไหม นายตัวเปี๊ยก! ”  อลินพูดเน้นประโยคสาปแช่งด้วยเสียงหนักแน่นพอๆกับสายตาที่อาฆาตปฏิคม

ปฎิคมกลืนน้ำลายอย่างลำบากยากเย็น ส่วนพสุได้แต่ขำในชะตากรรมของเพื่อนรัก อย่างไม่รู้จะช่วยยังไงนอกจาก................

“ฉันมีนัดให้สัมภาษณ์นิตยสาร ต้องรีบไปแล้ว ฝากด้วยนะคะคุณตา ครูกุ๊กไปก่อนนะ มิสยูนะ จุ๊บๆ” อลินโบกมือลาทุกคนแล้วเดินออกจากร้านไป ทิ้งไว้แต่คำสั่ง และคำสาปแช่ง ให้นายตัวเปี๊ยกของเธอ

“นี่ไอ้คม ฉันถามแกจริงๆเหอะ ว่าทำไมคุณลินถึงได้เกลียดเด็กนักว่ะ....” พสุถามเพื่อนรักขณะขับรถออกจากร้านโสภิตาเพื่อไปร้านอาหารด้วยกัน

“เหตุผลง่ายๆว่ะ คุณนายเธอไม่ชอบความจริง เด็กมันไม่โกหกไง พูดความจริง คุณลินเธอรับไม่ได้ แค่เด็กเห็นหน้าเอ่ยปากเรียกป้า แค่นั้นคุณลินอาจถึงขั้นลงมือฆาตกรรมเด็กไร้เดียงสาได้เลย...”ปฏิคมประชดอลินจนพสุอดขำไม่ได้

“แต่ที่ฉันสงสัยไปกว่านั้นคือ แกก็ยอมคุณลิน ที่แกว่าว่าเป็นนางมารได้ทุกวัน อยุ่ตลอดเวลาว่ะ” พสุถามจี้ใจดำปฏิคม

นอกจากที่คุณอนันต์พ่อของอลิน จะมีบุญคุณกับตัวเขาและพ่อของปฎิคมท่วมล้นแล้วจนแทบจะเรียกได้ว่าเหมือนเป็นพ่อคนที่สองของเขาเลยก็ว่าได้ แต่สิ่งสำคัญอีกประการคือ.......ปฏิคมหลับตาคิดย้อนไปถึงอดีตอันแสนรันทดของตัวเอง.............

“ลินมานี่สิลูก...รู้จักกันไว้ซะ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน.....” อนันต์ร้องเรียกลูกสาว ที่เดินมาพร้อมกับคุณป้าทั้งสามของเธอ

เด็กชายปฎิคม มองดูเด็กผู้หญิงผมยาวติดกิ๊บดอกไม้สวยงาม หน้าตาน่ารักจิมลิ้ม ผิวขาวราวสำลี ใส่ชุดกระโปรงสีขาวมีระบายลูกไม้ เดินจูงมือกับหญิงวัยกลางคน มุ่งหน้าเดินตรงมาที่เค้า ปฏิคมได้แต่ตะลึง ช่างเหมือนเจ้าหญิงซะจริงๆ

“นี่อลินลูกสาวของครูเองนะ ส่วนนี่ปฏิคมเป็นลูกศิษย์คนโปรดของพ่อเอง” อนันต์พูดอย่างอารมณ์ดี
คุณป้าทั้งสามมองเด็กชายปฏิคมอย่างพิจารณา ส่วนเด็กหญิงอลินจับเสื้อคุณป้าใหญ่ของเธอแน่น พลางมองอย่างไม่วางตาเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยเสียงใสๆราวกับระฆังออกมาว่า
“ตัวกะเปี๊ยก ผู้ชายอะไรตัวเล็กนิดเดียว แล้วจะมาคอยดูแลรับใช้เจ้าหญิงอลินได้หรอค่ะคุณป้า...” เด็กหญิงอลินเอ่ยออกมาพร้อมมองเด็กชายปฏิคมด้วยสายตาไม่มั่นใจ

แต่เด็กชายปฏิคมเหมือนโดนต่อย เด็กผู้หญิงอะไรน่าตาน่ารักซะป่าว ทำท่าราวกับตัวเองเป็นเจ้าหญิงแถมยังมาว่าเขาว่าตัวเล็กอีก คุณป้าทั้งสามพยักหน้าเห็นด้วยกับหลานสาวสุดสวาทขาดดวงจิต

“พ่อจะให้มาเป็นคมเค้ามาเป็นคนคอยช่วยเหลือหนูไงจ๊ะ เป็นเจ้าหญิงก็ต้องมีองค์รักษ์ สิ จริงไหมลูก” อนันต์พูดกับลูกสาวอย่างอารมณ์ดี                

เด็กหญิงอลินเดินไปหาพ่อของตัวเอง พลางพูดว่า
“งั้นลินรับนายตัวเปี๊ยกนี่เป็นองค์รักษ์ให้ลินก็ได้ค่ะ แต่ต้องเชื่อฟังเจ้าหญิงอลินทุกอย่างนะ ไม่งั้นจะให้พ่อ กับคุณป้าใหญ่ คุณป้ารอง คุณป้าเล็ก ลงโทษ เข้าใจมั้ย นายตัวเปี๊ยก” เด็กหญิงอลินเชิดหน้าพูดจา วางท่าทางราวกับใส่มงกุฏเป็นเจ้าหญิงจริงๆ

คุณป้าใหญ่พูดขู่สำทับ “นี่ถ้ารังแกหลานฉันแม้แต่ปลายก้อย ฉันเอาตายแน่เข้าใจนะ นายตัวเปี๊ยก”

“องค์รักษ์ตัวเปี๊ยก!” มีใครถามความสมัครใจกันบ้างมั้ยว่าอยากได้ตำแหน่งนี้รึป่าว เด็กชายปฏิคมงง กับสิ่งที่ผ่านหูเค้าไปมาพร้อมกับได้ฐานันดรศักดิ์ใหม่โดยไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ตั้งแต่วันนั้นชีวิตเค้าก็เปลี่ยนไป

“นายตัวเปี๊ยก พายเรือให้หน่อย....”
“นายตัวเปี๊ยก เก็บมะม่วงให้หน่อยเอาลูกที่อยู่กิ่งที่สามของต้นที่สองนับจากซ้ายนะ....”
“นายตัวเปี๊ยก คุณป้าซื้อกล้องถ่ายภาพมาล่ะ ฉันจะให้นายเป็นทดลองเป็นคนแรกเลย” แล้วก็ได้ทดลองเป็นแรกดั่งว่า
ตอนแรกเด็กชายปฏิคมนึกดีใจว่าจะได้ลองใช้กล้องที่ไหนได้.........เจ้าหญิงอุตส่าห์ ให้คุณป้าทั้งสามบังคับจับแต่งเป็นผู้หญิงแล้วถ่ายเก็บไว้ตั้งหลายรูป แต่ที่ร้ายไปกว่านั้น....เด็กหญิงอลินดั้นดนไปบ้านของเค้าที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันด้วยจุดประสงค์ที่.....มีแต่เด็กหญิงที่ชื่ออลินเท่านั้นจะคิดได้

“คุณลุงขา........” เด็กหญิงอลินทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำตากระพริบถี่ๆ น่าเอ็นดูกับพ่อของปฏิคม

“ว่าไงครับคุณหนูอลิน อุตส่าห์เดินมาถึงบ้านของลุง...” พ่อของปฏิคมเอ่ยทักด้วยความงุนงงเล็กน้อย แต่ก้ยิ้มให้เด็กหญิงอลินด้วยความเอ็นดู

“คือลินอยากดูรูป นายตัวเปี๊ยกตอนที่ยังเด็กๆเลยอ่ะค่ะ เห็นพ่อบอกว่าน่ารักเชียว” เด็กหญิงอลินยิ้มหวานแววตาเจ้าเล่ห์ ผลที่ได้คือเด็กหญิงอลินได้อัลบั้มรูปภาพมาสมใจแล้วทำทีเป็นขอเอากลับมาดูที่เรือนใหญ่ แต่จริงๆแล้ว......

“ฮ่าๆๆๆๆๆ คุณป้าดูสิค่ะนายตัวเปี๊ยกแก้ผ้าลงคลอง อันนี้นุ่งผ้าถุงด้วย ฮ่าๆๆๆ รูปนี้ๆค่ะคุณป้า ทำท่าเขินด้วยถ่ายกะเด็กผู้หญิงที่ไหนเนี่ย แต่เอ๊ะรึว่าเด็กผู้ชาย....ฮ่าๆๆๆๆ” เด็กหญิงอลินหัวเราะดังลั่นพร้อมทั้งอวดให้คุณป้าทั้งสามดู เด็กชายปฏิคมเดินมาที่บ้านของอลินทันได้ยินพอดี พอเดินขึ้นมาก็ทำหน้าไม่ถูก ทั้งโกรธ ทั้งอายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้..........................

ปฏิคมลืมตาขึ้นมา พยายามสะบัดหัวให้เรื่องราวมันหลุดไปจากความทรงจำ “ผู้หญิงอะไรน่ากลัวแต่เด็ก...”ปฏิคมบ่นพึมพัม พสุหันหน้ามาแล้วพูดกับปฏิคมบางอย่างทำเอาเจ้าตัวยิ้มอย่างเริงร่า เหมือนมีแสงรำไรที่ปลายถ้ำ

“ห้ามบอกคุณลินนะ แล้วฉันจะช่วยแกจัดการเอง” พสุยิ้มพูดทิ้งท้ายก่อนลงจากรถ...... (โปรดติดตาม 4.2 ได้ในวันเด็กค่ะ^^)

แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 53 13:34:56

จากคุณ	: placartoon
เขียนเมื่อ	: 7 ม.ค. 53 09:48:48