สูตรเสน่หา ภาคฉันไม่ใช่นางงาม 4.2 (แต่งเองนะคะ)...
|
|
ไม่จริง....ไม่จริง....ไม่จริงใช่มั้ย กลางแดดร้อนเปรี้ยง อุณหภูมิสูงปรอทแตก แถมยังมีปิศาจตัวเล็กๆวิ่งไปมาเต็มลานสนามกีฬาไปหมด นายตัวเปี๊ยกอย่าให้ฉันเจอนะ จะจับหักคอซะ ... อลินคิดอย่างเครียดแค้น เมื่อก้าวขาลงจากรถสปอร์ตคันงามของเธอ
สนามกีฬาแห่งชาติคือสถานที่ ที่เธอกำลังมุ่งหน้าเดินเข้าไป... พลางคิดภาวนาว่าห้องที่ถ่ายทำคงอยู่ให้ห้องแอร์เย็นฉ่ำและปราศจากปิศาจตัวเล็กนับพันแบบนี้ ฉันจะเป็นลม!
อลินแทบล้มทั้งยืนหลังจากโทรหาโสภิตาเพื่อรู้พิกัดที่จะใช้ถ่ายทำ เมื่อมาถึงเธอก็พบว่า มันคือจุดใกล้บ้านลม ที่มีเด็กเล่นอยู่เป็นจำนวนมากกว่าจุดอื่นๆ ปีศาจร้าย...ปีศาจร้ายทั้งนั้น โอ๊ยยยย อยากจะไปชอปปิ้งให้ขาลาก! อลินยืนนิ่งค้างอยู่นานจนเหมือนถูกสาปให้กลายเป็นหินไปแล้ว...
คุณตาค่ะ ทำไมเราไม่ไปหาสถานที่บรรยากาศดีๆกว่านี้ล่ะคะ ที่นี่ร้อนก็ร้อน คนก็พลุกพล่าน แถมเด็กเยอะมหาศาล...คิดยังไงถึงเลือกที่นี่กันคะ... อลินโวยวายกับโสภิตา
ก็พอดีว่าปรึกษากันแล้ว อยากให้มีบรรกาศงานวันเด็กร่วมอยู่ในเทปนี้น่ะค่ะ เป็นทำขนมแล้วก็แจกเด็กๆเป็นของขวัญวันเด็กไปด้วยไงค่ะคุณลิน โสภิตาตอบพร้อมยิ้มให้กำลังใจอลิน
พี่ลินจะทำขนมแจกเด็กๆด้วยหรอคะ โอ้โห พี่ลินนี่ทั้งสวยทั้งใจดีเลยนะคะ ปูเป้พูดเอาใจอลิน แล้วมันก็ได้ผล...
ก็...เป็นปกตินะคะน้องปูเป้ คนที่หน้าตาสวยเนี่ยก็ต้องใจดีค่ะ ดูพี่ลินเป็นตัวอย่างนะคะ... อลินพูดอย่างภูมิใจในตัวเอง
เพ้อเจ้อจริงคุณ พสุที่เพิ่งเดินทางมาถึงพร้อมกับอุปกรณ์ที่จะใช้ทำขนม
อุ๊ย ครูกุ๊ก ทำไมมาถึงช้าจังรู้ไหม ฉันเกือบถูกปิศาจพวกนี้ทำร้าย อลินอ้อนครูกุ๊ก พร้อมทำแววตาขยาดไปยังเด็กๆที่กระโดดโลดเต้นอยู่บนบ้านลม
นั่นเด็กนะคุณ ตัวเล็กแค่นั้น เอางี้ ถ้าคุณกลัว ผมมีเด็กน่ารักๆ ฉลาดๆ มาช่วยงานคุณ ผมพามาเป็นแขกรับเชิญให้คุณวันนี้ดีมั้ยจะได้ไม่เหนื่อย เคยร่วมงานกันแล้วด้วย พสุยิ้มอย่างมาเลศนัย
อลินเงยหน้ามองเด็กสองคนที่เดินเข้ามา แล้วทำหน้าเหมือนมีใครบังคับให้กินน้ำยาล้างจาน...ยัยเด็กปอบเปีย กับ ตาเด็กอ้วนเตี้ย น้องชาย...โอ๊ยยยย อยากไปสปาขัดตัวให้รุ้แล้วรู้รอด!
สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน สวัสดีค่ะคุณป้าอลิน นี่ใครเป็นป้าเธอยะ ยัยเด็กปอปเปีย อลินแทบจะแยกเขี้ยวใส่
อุ๊ยครูดินดูสิคะ ป้าเค้าจะกินตับหนูรึป่าวเนี่ย น่ากลัวจังค่ะ เด็กหญิงพูดพลางหัวเราะคิกคัก
ครูกุ๊ก ทำไมครูกุ๊กทำงี้อ่ะ เอายัยเด็กสองพี่น้องประหลาดจิตนี้มาทำไมอ่ะ อลินทำเสียงเหมือนโดนกระเป๋าแอร์เมสหล่นใส่หัวสักสิบใบ
ก็คุณอยากได้เด็กที่ทำงานร่วมด้วยง่ายๆ ผมก็คิดว่าคุณเคยทำงานกับน้องสองคนนี้มาแล้ว และแกทั้งคู่ก็เป็นเด็กน่ารัก ฉลาด ตรงตามที่คุณต้องการ พสุอธิบายให้อลินฟัง
และที่สำคัญหนูแยกออกว่าอันไหนเป็นงาน อันไหนเป็นเรื่องส่วนตัวค่ะครูดิน ถึงหนูจะไม่ชอบหน้าที่มีริ้วรอยเท้ากาบนหน้าก็ป้าแกสักเท่าไหร่ แต่หนูก็มีสปิริตพอที่จะทำงานร่วมกันได้ พูดจบเด็กหญิงก็หันไปหัวเราะใส่อลิน
นี่คุณอย่าทำตัวให้อายเด็กเลยนะ... พสุแกล้งดุใส่อลิน
อ่ะๆ ก็ได้ๆ ครูกุ๊กเลิกดุฉันได้แล้ว......หนอยยยย ฝากไว่ก่อนนะ ยัยเด็กปอบเปียเผลอเมื่อไหร่จะจับเป็นวัตถุดิบทำอาหารเลย คนนึงเอามาต้มแทนโคลงไก่ ส่วนคนน้องเอามาทำหมูกรอบ เด็กอะไรไม่รู้กินไม่หยุด อื้อหือ นี่ถ้าเป็นลูกฉันไม่ต้องขายบ้านซื้อข้าวให้กินหรอเนี่ย... อลินพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง ทำเอาพสุแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
"คุณลินค่ะ ไปแต่งหน้า แต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะได้เริ่มถ่ายทำ ค่ะคุณตา ว่าแต่นายตัวเปี๊ยกไปไหนหรอค่ะ อลินถาม
ไอ้คมไปทำธุระให้คุณพ่อของคุณอยู่ ไม่ได้มาหรอกวันนี้ พสุรีบบอกทันที
เอาพ่อมาบังหน้ากลบเกลื่อนความผิด อย่าให้เจอนะ จะด่าสามวันไม่ซ้ำคำเลย นายตัวเปี๊ยกนายตายแน่ อลินพูดด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความแค้นฝังหุ่น พสุแกล้งทำเฉยพูดอะไร ทั้งๆที่ทั้งหมดในวันนี้เป็นแผนการณ์ของเค้าเอง!
ถึงตอนถ่ายทำอลินแสดงความเป็นนักแสดงมืออาชีพได้อย่างน่ายกรางวัลลูกโลก แม่โลก พ่อโลก ทองคำให้มากๆ ยิ้มแย้มดูจิตใจอ่อนโยน รักเด็ก
แสแสร้งแกล้งหัวเราะไปกับความไร้เดียงสาของเด็กๆ ได้อย่างแนบเนียน แทบดูไม่ออกเลยที่เดียวว่าเธออยากจับยัยเด็กปอบเปียยัดลงหม้อต้มซุป ส่วนคู่อริก็ใช่ย่อยน่าจะคว้ารางวัลนักแสดงดาวรุ่งได้อย่างไร้คู่แข่ง พี่ลินค่ะ พี่ลินขา อร่อยจังเลยค่ะ ส่วนน้องปูเป้นักแสดงสมทบวางตัวเป็นกลางดีเด่นได้แต่งุนงง กับสงครามประสาทที่เกิดขึ้นตรงหน้า....
การถ่ายทำผ่านไปได้ด้วยดี มุมแดง(อลิน ศิษย์ครูกุ๊ก) กับมุมน้ำเงิน(เปียน้อย สู้เพื่อน้อง) ยังดูเชิงกันอยู่ไม่มีใครปล่อยหมัดน๊อคใคร ส่วนเด็กชายอ้วนเตี้ยของอลิน ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารในรายการอย่างไม่ย่อท้อ ช่างเป็นเด็กที่เกิดมาเพื่อสร้างภาพความอร่อยกระตุ้นเรทติ้งให้รายการเป็นแน่แท้...
ถึงช่วงสุดท้ายเป็นช่วงที่อลินต้องนำขนมเค้กชิ้นแล็กน่ารักไปแจกเด็กๆที่อยู่ในงานวันเด็ก อลินจึงขอตัวไปนั่งทำสมาธิ เจริญภาวนาสิบนาที
เด็กหนอ มารหนอ ทำไงดีหนอ.... อลินหลับตาพร่ำบ่นซ้ำไปซ้ำมา พสุยืนดูแล้วก็อดขำไม่ได้
คุณลิน ผมเชื่อว่าคุณทำได้ พสุย่อตัวลง กุมมือให้กำลังใจอลินที่นั่งทำใจอยู่ อลินมองหน้าพสุด้วยแววตาตื้นตัน
ครูกุ๊ก ครูกุ๊กรู้ใช่มั้ยว่ามันลำบากใจมากแค่ไหน อลินทำเสียงน่าสงสารอ้อนพสุ
รู้ แต่ว่าผมเชื่อมั่นในตัวคุณ พสุแกล้งทำเสียงจริงจัง เชื่อว่ายังไงคุณก็แสดง ได้ไม่ว่าบทบาทมันจะยากแค่ไหน เพราะฉะนั้น เลิกทำดราม่าใส่ผม แล้วเดินไปแอคชั่น เริงร่าคอมมาดี้ ได้แล้ว อ่อ เลิกคิดทริลเล่อร์ กะเด็กๆด้วย มันออกทางแววตา
โห ครูกุ๊ก ตั้งแต่มีแฟนเป็นนางเอกอันดับหนึ่งของประเทศ เนี่ย พูดจาภาษาธรรมดาคำ ภาษาหนังคำเลยนะ เริ่มมีม้งมีมุก ชักน่ารักขึ้นทุกวันนะครูกุ๊ก อลินพูดกลั้วหัวเราะขำในความน่ารักของครูกุ๊ก
ท่ามกลางงานวันเด็กที่ครึกครื้น เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันไร้เดียงสาของเด็กๆ อลินมองภาพเด็กๆที่ทานขนมเค้กฝีมือของเธออย่างเอร็ดอร่อย
อลินคลี่ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ อย่างภูมิใจรับรู้ถึงการมอบสิ่งเล็กๆน้อยๆให้กับคนอื่นและความไม่มีพิษไม่มีภัยของเด็กๆ ยกเว้นยัยเด็กปอปเปีย! เด็กอะไรทำเป็นยิ้มหัวเราะกับครูกุ๊กเห็นแล้วหมั่นไส้ เชอะ อลินถือจานใส่ขนมเค้กห้าชิ้นเอาไปให้น้องชายของตัวอ้วนของคู่อริตัวเล็กของเธอ
อ่ะ ฉันให้ ท่าทางดูหิวโหย รูปร่างเหมือนได้รับสารอาหารเกิน เดี๋ยวจะไม่อิ่ม อลินพูดประชดแม้กระทั่งกับเด็ก
ขอบคุณครับพี่ลิน เด็กน้อยพูดพลางยิ้มดีใจแล้วคว้าเค้กเข้าปากทันที
พี่ลินหรอ เออ ดูฉลาดกว่าพี่สาวนะเราเนี่ย วันหลังก็เหลือๆอะไรให้พี่สาวกินมั่งนะ เผื่อไปบำรุงสมองมั่งจะได้รู้จักพูดจาฉลาดๆ อลินรู้สึกงงๆว่าเค้กห้าชิ้นทำให้เรียกพี่ลินได้โดยง่ายอย่างนี้เลยหรอ
ครูดินค่ะ ป้าลินมาแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ แยกเขี้ยวมาแต่ไกล
นี่ยัยเด็กปอปเปีย ฉันได้ยินนะยะ แต่เอาเถอะขอบใจแล้วกันสำหรับวันนี้
อุ๊ย คุณป้าเป็นคนที่รู้จักคำว่าบุญคุณเหมือนกันนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูก็เป็นเด็กที่รู้จักหน้าที่ เงินดี งานก็ดีค่ะ
แต่ถ้าจะให้ดี คือจะไปไหนก็ไป แล้วอย่าๆได้เจอกันอีก...
เอาล่ะๆ พอทั้งคู่ล่ะ...รถมารับแล้วน้องต้อมรีบกลับนะเดี๋ยวคุณแม่จะรอนาน พสุพูดขึ้นมาก่อนที่สงครามจะบานปลาย
สวัสดีค่ะครูดิน ไปก่อนนะป้า! แล้วเด็กหญิงต้อมก็ไปรับเด็กชายต่อน้องชายที่ยังนั่งทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
ยัยเด็กปอปเปียเอ๊ย ครูกุ๊กดูสิ ฉันต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน วายร้ายดีๆนี่เอง อลินทำเสียงเหมือนเป็นเด็กถูกรังแก
แต่วันนี้คุณดูน่ารักมากเลยนะ เวลาคุณอยู่ท่ามกลางเด็กๆ ผมอยากให้คุณรับรู้และเก็บความรู้สึกนี่ไว้ ค่อยๆสะสมไปนะ เผื่อวันนึง เราอาจจะได้มีเด็กๆที่บ้านบ้าง... พสุพูดจบก็หน้าแดงทำท่าจะเดินหนีอลิน
อุ๊ยครูกุ๊กอ่ะ ไม่ต้องมาทำฟอร์มเลย เขินล่ะสิ ฉันก็เขินนะเนี่ย อลินเดินไปเกาะแขนพสุ ว่าแต่เราจะเริ่มต้นเมื่อไหร่ดีล่ะ... อลินพูดจบ พสุก็หน้าแดงอีกครั้ง.....
| จากคุณ |
:
placartoon  
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ม.ค. 53 00:55:05
|
|
|
| 
